ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 29 ΜΑΪΟΥ 2022 (ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ)

Ἀριθμός 23

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ

«ἐνίψατο καὶ ἦλθε βλέπων» (Ἰω. 9, 7)

29 Μαΐου 2022

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Τῶ καιρῷ ἐκείνῳ, παράγων ὁ ᾿Ιησοῦς, εἶδεν ἄνθρωπον τυφλὸν ἐκ γενετῆς. Καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· ῾Ραββί, τίς ἥμαρτεν, οὗτος ἢ οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἵνα τυφλὸς γεννηθῇ; ᾿Απεκρίθη ᾿Ιησοῦς· Οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἀλλ᾿ ἵνα φανερωθῇ τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ. ᾿Εμὲ δεῖ ἐργάζεσθαι τὰ ἔργα τοῦ πέμψαντός με ἕως ἡμέρα ἐστίν· ἔρχεται νὺξ ὅτε οὐδεὶς δύναται ἐργάζεσθαι. ῞Οταν ἐν τῷ κόσμῳ ὦ, φῶς εἰμι τοῦ κόσμου. Ταῦτα εἰπὼν ἔπτυσε χαμαὶ καὶ ἐποίησε πηλὸν ἐκ τοῦ πτύσματος, καὶ ἐπέχρισε τὸν πηλὸν ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ τυφλοῦ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ῞Υπαγε νίψαι εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ, ὃ ἑρμηνεύεται ἀπεσταλμένος. ᾿Απῆλθεν οὖν καὶ ἐνίψατο, καὶ ἦλθε βλέπων. Οἱ οὖν γείτονες καὶ οἱ θεωροῦντες αὐτὸν τὸ πρότερον ὅτι τυφλὸς ἦν, ἔλεγον· Οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ καθήμενος καὶ προσαιτῶν; ῎Αλλοι ἔλεγον ὅτι οὗτός ἐστιν· ἄλλοι δὲ ὅτι ὅμοιος αὐτῷ ἐστιν. ᾿Εκεῖνος ἔλεγεν ὅτι ἐγώ εἰμι.

῎Ελεγον οὖν αὐτῷ· Πῶς ἀνεῴχθησάν σου οἱ ὀφθαλμοί; ᾿Απεκρίθη ἐκεῖνος καὶ εἶπεν· ῎Ανθρωπος λεγόμενος ᾿Ιησοῦς πηλὸν ἐποίησε καὶ ἐπέχρισέ μου τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ εἶπέ μοι· ὕπαγε εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωὰμ καὶ νίψαι· ἀπελθὼν δὲ καὶ νιψάμενος ἀνέβλεψα. Εἶπον οὖν αὐτῷ· Ποῦ ἐστιν ἐκεῖνος; Λέγει· Οὐκ οἶδα. ῎Αγουσιν αὐτὸν πρὸς τοὺς Φαρισαίους, τόν ποτε τυφλόν. ῏Ην δὲ σάββατον ὅτε τὸν πηλὸν ἐποίησεν ὁ ᾿Ιησοῦς καὶ ἀνέῳξεν αὐτοῦ τοὺς ὀφθαλμούς. Πάλιν οὖν ἠρώτων αὐτὸν καὶ οἱ Φαρισαῖοι πῶς ἀνέβλεψεν. ῾Ο δὲ εἶπεν αὐτοῖς· Πηλὸν ἐπέθηκέ μου ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμούς, καὶ ἐνιψάμην, καὶ βλέπω. ῎Ελεγον οὖν ἐκ τῶν Φαρισαίων τινές· Οὗτος ὁ ἄνθρωπος οὐκ ἔστι παρὰ τοῦ Θεοῦ, ὅτι τὸ σάββατον οὐ τηρεῖ. ῎Αλλοι ἔλεγον· Πῶς δύναται ἄνθρωπος ἁμαρτωλὸς τοιαῦτα σημεῖα ποιεῖν; Καὶ σχίσμα ἦν ἐν αὐτοῖς. Λέγουσι τῷ τυφλῷ πάλιν· Σὺ τί λέγεις περὶ αὐτοῦ, ὅτι ἤνοιξέ σου τοὺς ὀφθαλμούς; ῾Ο δὲ εἶπεν ὅτι προφήτης ἐστίν. Οὐκ ἐπίστευσαν οὖν οἱ ᾿Ιουδαῖοι περὶ αὐτοῦ ὅτι τυφλὸς ἦν καὶ ἀνέβλεψεν, ἕως ὅτου ἐφώνησαν τοὺς γονεῖς αὐτοῦ τοῦ ἀναβλέψαντος καὶ ἠρώτησαν αὐτοὺς λέγοντες· Οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς ὑμῶν, ὃν ὑμεῖς λέγετε ὅτι τυφλὸς ἐγεννήθη; Πῶς οὖν ἄρτι βλέπει; ᾿Απεκρίθησαν δὲ αὐτοῖς οἱ γονεῖς αὐτοῦ καὶ εἶπον· Οἴδαμεν ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς ἡμῶν καὶ ὅτι τυφλὸς ἐγεννήθη· πῶς δὲ νῦν βλέπει οὐκ οἴδαμεν, ἢ τίς ἤνοιξεν αὐτοῦ τοὺς ὀφθαλμοὺς ἡμεῖς οὐκ οἴδαμεν· αὐτὸς ἡλικίαν ἔχει, αὐτὸν ἐρωτήσατε, αὐτὸς περὶ ἑαυτοῦ λαλήσει. Ταῦτα εἶπον οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ὅτι ἐφοβοῦντο τοὺς ᾿Ιουδαίους· ἤδη γὰρ συνετέθειντο οἱ ᾿Ιουδαῖοι ἵνα, ἐάν τις αὐτὸν ὁμολογήσῃ Χριστόν, ἀποσυνάγωγος γένηται. Διὰ τοῦτο οἱ γονεῖς αὐτοῦ εἶπον ὅτι ἡλικίαν ἔχει, αὐτὸν ἐρωτήσατε. ᾿Εφώνησαν οὖν ἐκ δευτέρου τὸν ἄνθρωπον ὃς ἦν τυφλός, καὶ εἶπον αὐτῷ· Δὸς δόξαν τῷ Θεῷ· ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι ὁ ἄνθρωπος οὗτος ἁμαρτωλός ἐστιν. ᾿Απεκρίθη οὖν ἐκεῖνος καὶ εἶπεν· Εἰ ἁμαρτωλός ἐστιν οὐκ οἶδα· ἓν οἶδα, ὅτι τυφλὸς ὢν ἄρτι βλέπω. Εἶπον δὲ αὐτῷ πάλιν· Τί ἐποίησέ σοι; Πῶς ἤνοιξέ σου τοὺς ὀφθαλμούς; ᾿Απεκρίθη αὐτοῖς· Εἶπον ὑμῖν ἤδη, καὶ οὐκ ἠκούσατε· Τί πάλιν θέλετε ἀκούειν; Μὴ καὶ ὑμεῖς θέλετε αὐτοῦ μαθηταὶ γενέσθαι; ᾿Ελοιδόρησαν αὐτὸν καὶ εἶπον· Σὺ εἶ μαθητὴς ἐκείνου· ἡμεῖς δὲ τοῦ Μωϋσέως ἐσμὲν μαθηταί. ῾Ημεῖς οἴδαμεν ὅτι Μωϋσεῖ λελάληκεν ὁ Θεός· τοῦτον δὲ οὐκ οἴδαμεν πόθεν ἐστίν. ᾿Απεκρίθη ὁ ἄνθρωπος καὶ εἶπεν αὐτοῖς· ᾿Εν γὰρ τούτῳ θαυμαστόν ἐστιν, ὅτι ὑμεῖς οὐκ οἴδατε πόθεν ἐστί, καὶ ἀνέῳξέ μου τοὺς ὀφθαλμούς. Οἴδαμεν δὲ ὅτι ἁμαρτωλῶν ὁ Θεὸς οὐκ ἀκούει, ἀλλ᾿ ἐάν τις θεοσεβὴς ͺᾖ καὶ τὸ θέλημα αὐτοῦ ποιῇ, τούτου ἀκούει. ᾿Εκ τοῦ αἰῶνος οὐκ ἠκούσθη ὅτι ἤνοιξέ τις ὀφθαλμοὺς τυφλοῦ γεγεννημένου. Εἰ μὴ ἦν οὗτος παρὰ Θεοῦ, οὐκ ἠδύνατο ποιεῖν οὐδέν. ᾿Απεκρίθησαν καὶ εἶπον αὐτῷ· ᾿Εν ἁμαρτίαις σὺ ἐγεννήθης ὅλος, καὶ σὺ διδάσκεις ἡμᾶς; Καὶ ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω. ῎Ηκουσεν ὁ ᾿Ιησοῦς ὅτι ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω, καὶ εὑρὼν αὐτὸν εἶπεν αὐτῷ· Σὺ πιστεύεις εἰς τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ; ᾿Απεκρίθη ἐκεῖνος καὶ εἶπε· Καὶ τίς ἐστι, Κύριε, ἵνα πιστεύσω εἰς αὐτόν; Εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· Καὶ ἑώρακας αὐτὸν καὶ ὁ λαλῶν μετὰ σοῦ ἐκεῖνός ἐστιν. ῾Ο δὲ ἔφη· Πιστεύω, Κύριε· καὶ προσεκύνησεν αὐτῷ.

ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Ἕνα τυφλὸ ἀντίκρυσε μιὰ ἡμέρα ὁ Κύριός μας. Βλέπει τὴν κατάστασή του, ἀλλὰ βλέπει καὶ στὰ βάθη τῆς ψυχῆς του τὴν ἀγαθή του προαίρεση. Καὶ, ὡς Παντοδύναμος Δημιουργὸς, ἀνοίγει τοὺς ὀφθαλμούς του καὶ τοῦ χαρίζει τὴν ὅραση καὶ τὸ φῶς. Ἡ καρδιά του φωτίζεται καὶ ἀνοίγουν καὶ οἱ ὀφθαλμοὶ τῆς ψυχῆς του. Πιστεύει στὸν Θεό, ὁμολογεῖ μὲ θάρρος τὴν πίστη του καὶ ὁδηγεῖται στὸν δρόμο τῆς σωτηρίας. Ἐνῶ ὁ τυφλὸς χαίρεται, ποὺ ἀνέβλεψε, οἱ Φαρισαῖοι ταράσσονται. Ἐνῶ ὁ κόσμος θαυμάζει, αὐτοὶ ἀγανακτοῦν, προσπαθοῦν νὰ συσκοτίσουν καὶ νὰ διαψεύσουν αὐτὸ τὸ μέγα γεγονός. Ὁ ἐγωισμὸς καὶ ἡ ἀλαζονεία τοὺς τυφλώνει, ὥστε νὰ μὴ μποροῦν νὰ δοῦν τὰ μεγάλα καὶ ἔνδοξα τοῦ Κυρίου.

Εἶχαν ὅραση κι ἔβλεπαν τὰ πάντα, δὲν εἶχαν ὅμως καὶ καλὴ πρόθεση, κρατοῦσαν «κλειστὰ» τὰ μάτια τῆς ψυχῆς. Γιὰ τὸν τυφλὸ θὰ ἰσχύσει ὁ λόγος τοῦ Κυρίου «ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεὶς σωθήσεται»,γιὰ δὲ τοὺς Φαρισαίους «ὁ ἀπιστήσας κατακριθήσεται». Ὁ σωματικὰ τυφλὸς μὲ τὴν καθαρότητα τῆς καρδιᾶς του εὐτύχησε. Ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν ἔμμονη καὶ ἰσόβια τύφλωση εἶναι φοβερὰ δυστυχεῖς.

Σὲ ἐμᾶς τὸ θαῦμα τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ ἔρχεται νὰ ἐξάρει τὴν μεγάλη σημασία τῆς ὅρασης, ποὺ εἶναι «ἡ βασιλικωτάτη πασῶν τῶν αἰσθήσεων», κατὰ τὸν ἅγιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη. Ὁ Μέγας Βασίλειος παρομοιάζει τὰ μάτια μὲ δυὸ ἀσώματα χέρια, μὲ τὰ ὁποῖα ὁ ἄνθρωπος ἀγγίζει ἀπὸ μακριὰ αὐτὰ ποὺ θέλει.

Ἡ ἀξία, ὅμως, τῆς λειτουργίας τῶν ὀφθαλμῶν μας δὲν εἶναι μόνο φυσική, ἀλλὰ καὶ ἠθικὴ καὶ πνευματική. Ἂν τοὺς ἀφήσουμε ἀφύλακτους, εὔκολα μετατρέπονται σὲ δύο κλέφτες τῆς ἁμαρτίας. Τότε μᾶς αἰχμαλωτίζουν ἐσωτερικὰ καὶ μᾶς παρασύρουν στὴν δίνη τῶν σαρκικῶν ἐπιθυμιῶν. «Ἐκ τοῦ ὁρᾶν τίκτεται τὸ ἐρᾶν», ἔλεγαν οἱ πρόγονοί μας. Αὐτὸ ποὺ βλέπουμε μὲ φιλήδονη περιέργεια, ἐξάπτει τὴν ἐπιθυμία καὶ παγιδεύει τὴν καρδιά μας. Πρέπει νὰ προσέχουμε τὰ μάτια μας! «Οἱ ὀφθαλμοί σου ὀρθὰ βλεπέτωσαν», συνιστᾶ ὁ σοφὸς Σολομών‧ καὶ ὁ Δαβίδ ἀναφωνεῖ: «Ἀπόστρεψον τοὺς ὀφθαλμούς μου τοῦ μὴ ἰδεῖν ματαιότητα».

Ἡ ὅρασή μας ἐξαγιάζεται μὲ τὴν μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι τὸ φῶς καὶ ἡ ἀλήθεια, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν θέα τῆς Δημιουργίας. Βλέποντας ὁ ἄνθρωπος τὰ δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ, χαίρεται, ἁγιάζει τὴν ὅρασή του καὶ δοξολογεῖ τὸν Δημιουργό του. Στὸν ἁγιασμὸ τῶν ὀφθαλμῶν μας συντελεῖ καὶ ἡ θέα τῶν ἱερῶν συμβόλων τῆς λατρείας μας: Ὁ ναός, ὁ διάκοσμός του, οἱ ἱερὲς εἰκόνες…

Ἂς δώσουμε καὶ πάλι τὸν λόγο στοὺς ἱεροὺς Πατέρες γιὰ φωτίσουν τὶς ψυχές μας.

Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας: «Ὁ τυφλὸς ἐλευθερώθηκε διπλὰ ἀπὸ τὴν τυφλότητά του, δηλαδὴ ἀπὸ τὴν σωματικὴ καὶ ἐκείνη τὴν τυφλότητα ποὺ κυριεύει τὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου. Ἂν δὲν εἶχε θεραπευτεῖ σωματικά, δὲν θὰ δόξαζε τὸν Χριστὸ ὡς Θεό. Ἐπειδὴ ὅμως δέχθηκε τὸ θεϊκὸ θαῦμα τοῦ Κυρίου, γι’ αὐτὸ καὶ ἔγινε ἀφορμὴ νὰ δοξάζεται ὁ Θεὸς ἀπὸ ὅλο τὸν κόσμο».

Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: «Ὅπως ἕνας οἰκοδόμος συμπληρώνει τὸ μισοτελειωμένο σπίτι, χτίζοντας μὲ νέα ὑλικά, ἔτσι καὶ ὁ Χριστὸς στὸ θαῦμα τοῦ τυφλοῦ. «Τὸ σῶμα τὸ ἡμέτερον συγκολλᾶ καὶ ἀναπληροῖ», δηλαδὴ συμπληρώνει τὶς ἀτέλειες τοῦ σώματός μας. Μὲ χῶμα δημιούργησε τὸν Ἀδάμ, μὲ χῶμα δημιούργησε καὶ τὰ μάτια τοῦ τυφλοῦ. Τὰ σβησμένα ἐκεῖνα μάτια ἐφανέρωσαν τὰ ἔργα καὶ τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ».

Ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, ἕνας Σέρβος ἐπίσκοπος, προσθέτει: «Πόσο ταπεινὸς καὶ ὑπάκουος ἦταν ὁ τυφλός! Ὄχι μόνον ἄφησε τὸν Κύριο νὰ ἀλείψει τὰ μάτια μου μὲ πηλό, ἀλλὰ καὶ Τὸν ὑπάκουσε, πῆγε μετὰ στὴν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ καὶ πλύθηκε. Ὅταν ὁ Χριστὸς εἶπε μπροστὰ στὸν ἄνθρωπο ὅτι αὐτὸς εἶναι τὸ φῶς τοῦ κόσμου, ἀνταποκρίθηκε στὸ πνεῦμα τοῦ τυφλοῦ, γιὰ νὰ ἐμφυτεύσει μέσα του τὴν πίστη. Τώρα μὲ τὸ νὰ τὸν στείλει νὰ πλυθεῖ, τοῦ διδάσκει τὴν ὑπακοή, γιατὶ ἡ πίστη εἶναι ἀλληλένδετη μὲ τὴν ὑπακοή. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ πιστεύει στὸν Θεὸ ὑπακούει ἀμέσως καὶ πρόθυμα στὸ θέλημά Του».

«Ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος διδάσκει: «Εὐτυχισμένοι εἶναι ὅσοι πάντοτε ζοῦν μέσα στὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ, διότι αὐτοὶ καὶ τώρα καὶ πάντα εἶναι καὶ θὰ εἶναι ἀδελφοὶ καὶ συγκληρονόμοι Του. Εὐτυχισμένοι εἶναι ὅσοι κλαῖνε πάντοτε πικρὰ γιὰ τὰ ἁμαρτήματά τους, γιατὶ θὰ τοὺς καταλάβει τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ καὶ θὰ μετατρέψει τὰ πικρά τους δάκρυα σὲ γλυκά. Εὐτυχισμένοι εἶναι ὅσοι πλησίασαν τὸ θεῖο φῶς καὶ μπῆκαν μέσα του καὶ ἔγιναν ὅλοι φῶς καὶ ἐξέβαλαν τελείως τὴν βρώμικη στολὴ τῶν παθῶν τους».

Ὁ ἅγιος Ἄνθιμος ὁ Χῖος συμπληρώνει: «Δὲν ὑπάρχει διὰ τὸν ἄνθρωπον κανένα πρᾶγμα γλυκύτερον ἀπὸ τὸ νὰ εἶναι ἑνωμένος μετὰ τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἀπολαμβάνει τὴν βοήθειά Του. Ἐὰν δὲ τύχει καμιὰ φορὰ νὰ χωρισθεῖ καὶ νὰ πέσει σὲ κανένα σφάλμα, διότι ἡ ἀνθρωπότης ἀδύνατον νὰ μὴ σφάλλει, εὐθὺς πάλι μὲ δάκρυα, μὲ συντριβή, μὲ ταπείνωση, πρέπει νὰ ζητεῖ νὰ ἑνωθεῖ καὶ πάλι μετὰ τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἂν πέσωμεν, πάλι κοντά Του νὰ τρέχωμεν καὶ Ἐκεῖνος μᾶς δέχεται. Γνωρίζει ὡς πάνσοφος τὴν ἀδυναμία τῆς ἀνθρωπότητος. Ποτὲ δὲν φεύγει  ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπὸ τὸν πλέον ἁμαρτωλὸ ἄνθρωπο».

Ὁ ἅγιος Πορφύριος ὑπογραμμίζει: «Ὁ Θεὸς εἶναι φῶς ὁ Ἴδιος.Εἶναι φῶς, διότι γνωρίζει τὸν ἑαυτό Του. Ἐμεῖς δὲν γνωρίζουμε τὸν ἑαυτό μας, γι’αὐτὸ εἴμαστε στὸ σκότος. Ὅταν ἀφήσουμε τὸ φῶς νὰ μᾶς διαποτίσει, τότε ἔχουμε κοινωνία μὲ τὸν Θεό. Ὅταν εἴμαστε ἑνωμένοι μὲ τὸν Χριστό, Ἐκεῖνος μᾶς κάνει φωτεινούς. Τὸ φῶς τὸ μέγα τὸ προσφέρει στὸν καθένα μας. Μακάρι νὰ τὸ δεχόμαστε. Σὲ κλειδωμένες ψυχὲς ὁ Θεὸς δὲν εἰσέρχεται, δὲν ἐκβιάζει, δὲν παραβιάζει. Ἀντίθετα, σὲ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν πίστη ἁπλή, ὁ Θεὸς ἐμφανίζεται καὶ χαρίζει τὸ ἄκτιστο φῶς Του. Ἂν ζεῖτε μέσα στὴν θεία Χάρη, δὲν θὰ σᾶς προσβάλλει τὸ κακό».

Ὁ ἅγιος Παΐσιος διευκρινίζει: «Ὑγεία πνευματικὴ ἴσον ἁγνοὶ λογισμοί, φωτισμένος νοῦς καὶ ἐξαγνισμένη καρδιά ποὺ φιλοξενεῖ συνέχεια τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία. Ὅταν δώσω τὴν καρδιά μου στὸν Θεό, εἶναι δυνατὸν ὁ Θεὸς νὰ μὴ μοῦ δώσει ὅλο τὸν ἑαυτό Του; Μόνο στὸν Χριστὸ ὅταν δίνεται ἡ καρδιὰ δὲν χαραμίζεται καὶ μόνο στὸν Χριστὸ βρίσκεις πλούσια ἀνταπόκριση θεϊκῆς ἀγάπης σὲ αὐτὴ τὴν ζωή, καὶ τὴν ἄλλη, τὴν αἰώνια, τὴν θεία ἀγαλλίαση».

Γέροντα, τὶ σημαίνει «Μνήμη Θεοῦ, ὅρασις Θεοῦ;»

«Μνήμη Θεοῦ σημαίνει ὅτι ὁ νοῦς εἶναι στὸν Θεό, ζεῖ ὁ ἄνθρωπος τὸν Θεό, ὁπότε βλέπει παντοῦ τὸν Θεό. Συγκλονίζεται ἀπὸ εὐγνωμοσύνη, γιατὶ ὅλα τὰ βλέπει ὡς εὐλογία Θεοῦ. Μία ματιὰ νὰ ρίξει γύρω του, καταλαβαίνει ὅτι ὁ Θεὸς παρακολουθεῖ ὄχι μόνο τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ καὶ ὁλόκληρο τὸ σύμπαν. Ὅπου καὶ νὰ κοιτάξει, βλέπει τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ. Ρίχνει μιὰ ματιὰ στὸν οὐρανὸ καὶ ἀλλοιώνεται ἀπὸ τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ. Ρίχνει μιὰ ματιὰ στὴν γῆ, βλέπει τὰ πουλιά, τὰ δέντρα καὶ βλέπει τὸν Θεό, τὸν Δημιουργό τους».

’Αδελφοί μου,

Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ μᾶς θυμίζει ἕνα ἁπλὸ πρᾶγμα, πὼς εἴμαστε πλασμένοι ἀπὸ χῶμα ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ὅταν φύγουμε ἀπὸ αὐτὸν τὸν κόσμο, στὸ χῶμα καταλήγουμε. Ἐὰν τὸ καταλάβουμε αὐτό, θὰ γίνουμε πιὸ πιστοί. Ὁ ἐκ γενετῆς τυφλὸς δέχτηκε καὶ ἀναγνώρισε τὴν δωρεὰ καὶ χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ ἔρχεται σήμερα νὰ μᾶς ὑπενθυμίσει καὶ τὴν δική μας τύφλωση, ἡ ὁποία προέρχεται ἀπὸ τὴν ἀδιαφορία μας.

Ὁ θεοδόχος Συμεών, ὅταν ἔπιασε μὲ τὰ χέρια του τὸν Νηπιάσαντα Κύριο, ἀναφώνησε: «ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου». Καὶ ὁ προφητάναξ Δαβίδ ἱκετεύει:«Κύριε, φώτισον τοὺς ὀφθαλμούς μου, μήποτε ὑπνώσω εἰς θάνατον» . Αὐτὸς εἶναι ὁ πνευματικὸς θάνατος ποὺ πρέπει νὰ μᾶς τρομάζει. Ὁ Χριστός, ὅμως, γιὰ μᾶς πέθανε, γιὰ μᾶς σταυρώθηκε, γιὰ νὰ μᾶς λυτρώσει ἀπὸ τὴν ψυχικὴ τύφλωση. Θυσίασε τὴν ζωή Του. Δὲν θέλει νὰ μᾶς ἀφήσει χωρὶς βοήθεια, δὲν θέλει νὰ μᾶς ἐγκαταλείψει.  Ὅπως πέρασε δίπλα ἀπὸ τὸν τυφλὸ στὰ Ἱεροσόλυμα, γιὰ νὰ  τοῦ χαρίσει τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν του, ἔτσι περνᾶ καὶ ἀπὸ κοντά μας, γιὰ νὰ θεραπεύσει τὴν τυφλωμένη ἀπὸ τὰ πάθη ψυχή μας.

Γιὰ μᾶς τοὺς Χριστιανοὺς εἶναι ἀκόμα πιὸ εὔκολο νὰ ἀναδυθοῦμε στὸ φῶς. Αὐτὸ τὸ Φῶς εἶναι παρὸν στὸ μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Εἶναι τὸ Ζωοποιὸ Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Κυρίου μας. Αὐτὸ θὰ μᾶς ζωογονήσει, θὰ μᾶς χαριτώσει, θὰ μᾶς φωτίσει. Εἶναι ἡ φωτεινή μας δύναμη μπροστὰ στὶς ὁποιεσδήποτε ἀντιξοότητες τῆς ζωῆς. Τὸ πνευματικό μας σύνθημα θὰ μᾶς τὸ δώσει σήμερα ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς: «Κύριε, φώτισόν μου τὸ σκότος»‧ καὶ ἕνα κερὶ θὰ ἀνάψει στὸν θρόνο τοῦ Πανοικτίρμονα Θεοῦ μας. Νὰ πῶς τὸ περιγράφει ὁ ἀγαπημένος μας ποιητής, Γ. Βερίτης:

«Δόξα στὸ φῶς, ψάλλει ὁ παπᾶς

ἀπ’ τὴν ὡραία πύλη.

Κι ὁ ἥλιος τ’ ἄκουσε ὁ ξανθὸς

καὶ βιάστηκε νὰ στείλει

χίλιες λαμπάδες τὴν αὐτή,

τιμὴ στὸν φωτοδότη.

Φῶς ἐκ Φωτὸς ποὺ ἐλάφρυνες

τοῦ χάους τὰ πρῶτα σκότη,

δέξου τὸν στίχο ἀντὶ κερὶ

κι ἀπ’τὰ δικά μου χείλη»

Ἀμὴν! Γένοιτο.

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 22 ΜΑΪΟΥ 2021 (ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ)

Ἀριθμός 22

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

«Λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς‧ ἐγώ εἰμι ὁ λαλῶν σοι» (Ἰω. 4, 26)

22 Μαΐου 2022

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἕρχεται ὁ Κύριος εἰς πόλιν τῆς Σαμαρείας λεγομένην Συχάρ, πλησίον τοῦ χωρίου ὃ ἔδωκεν Ἰακὼβ Ἰωσὴφ τῷ υἱῷ αὐτοῦ· ἦν δὲ ἐκεῖ πηγὴ τοῦ Ἰακώβ. Ὁ οὖν Ἰησοῦς κεκοπιακὼς ἐκ τῆς ὁδοιπορίας ἐκαθέζετο οὕτως ἐπὶ τῇ πηγῇ· ὥρα ἦν ὡσεὶ ἕκτη. Ἔρχεται γυνὴ ἐκ τῆς Σαμαρείας ἀντλῆσαι ὕδωρ. Λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· δός μοι πιεῖν. Οἱ γὰρ μαθηταὶ αὐτοῦ ἀπεληλύθεισαν εἰς τὴν πόλιν ἵνα τροφὰς ἀγοράσωσι. Λέγει οὖν αὐτῷ ἡ γυνὴ ἡ Σαμαρεῖτις· πῶς σὺ Ἰουδαῖος ὢν παρ’ ἐμοῦ πιεῖν αἰτεῖς, οὔσης γυναικὸς Σαμαρείτιδος; οὐ γὰρ συγχρῶνται Ἰουδαῖοι Σαμαρείταις. Ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῇ· εἰ ᾔδεις τὴν δωρεὰν τοῦ Θεοῦ, καὶ τίς ἐστιν ὁ λέγων σοι, δός μοι πιεῖν, σὺ ἂν ᾔτησας αὐτόν, καὶ ἔδωκεν ἄν σοι ὕδωρ ζῶν. Λέγει αὐτῷ ἡ γυνή· Κύριε, οὔτε ἄντλημα ἔχεις, καὶ τὸ φρέαρ ἐστὶ βαθύ· πόθεν οὖν ἔχεις τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν; Μὴ σὺ μείζων εἶ τοῦ πατρὸς ἡμῶν Ἰακώβ, ὃς ἔδωκεν ἡμῖν τὸ φρέαρ, καὶ αὐτὸς ἐξ αὐτοῦ ἔπιε καὶ οἱ υἱοὶ αὐτοῦ καὶ τὰ θρέμματα αὐτοῦ; Ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῇ· πᾶς ὁ πίνων ἐκ τοῦ ὕδατος τούτου διψήσει πάλιν· ὃς δι’ ἂν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος οὗ ἐγὼ δώσω αὐτῷ, οὐ μὴ διψήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα, ἀλλὰ τὸ ὕδωρ ὃ δώσω αὐτῷ, γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγὴ ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωὴν αἰώνιον. Λέγει πρὸς αὐτὸν ἡ γυνή· Κύριε, δός μοι τοῦτο τὸ ὕδωρ, ἵνα μὴ διψῶ μηδὲ ἔρχωμαι ἐνθάδε ἀντλεῖν. Λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· ὕπαγε φώνησον τὸν ἄνδρα σου καὶ ἐλθὲ ἐνθάδε. Ἀπεκρίθη ἡ γυνὴ καὶ εἶπεν· οὐκ ἔχω ἄνδρα. Λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· καλῶς εἶπας ὅτι ἄνδρα οὐκ ἔχω· πέντε γὰρ ἄνδρας ἔσχες, καὶ νῦν ὃν ἔχεις οὐκ ἔστι σου ἀνήρ· τοῦτο ἀληθὲς εἴρηκας.

Λέγει αὐτῷ ἡ γυνή· Κύριε, θεωρῶ ὅτι προφήτης εἶ σύ. Οἱ πατέρες ἡμῶν ἐν τῷ ὄρει τούτῳ προσεκύνησαν· καὶ ὑμεῖς λέγετε ὅτι ἐν Ἱεροσολύμοις ἐστὶν ὁ τόπος ὅπου δεῖ προσκυνεῖν. Λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· γύναι, πίστευσόν μοι ὅτι ἔρχεται ὥρα ὅτε οὔτε ἐν τῷ ὄρει τούτῳ οὔτε ἐν Ἱεροσολύμοις προσκυνήσετε τῷ πατρί. Ὑμεῖς προσκυνεῖτε ὃ οὐκ οἴδατε, ἡμεῖς προσκυνοῦμεν ὃ οἴδαμεν· ὅτι ἡ σωτηρία ἐκ τῶν Ἰουδαίων ἐστίν. Ἀλλ’ ἔρχεται ὥρα, καὶ νῦν ἐστιν, ὅτε οἱ ἀληθινοὶ προσκυνηταὶ προσκυνήσουσι τῷ πατρὶ ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ· καὶ γὰρ ὁ πατὴρ τοιούτους ζητεῖ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτόν. Πνεῦμα ὁ Θεός, καὶ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτὸν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν. Λέγει αὐτῷ ἡ γυνή· οἶδα ὅτι Μεσσίας ἔρχεται ὁ λεγόμενος Χριστός· ὅταν ἔλθῃ ἐκεῖνος, ἀναγγελεῖ ἡμῖν πάντα. Λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· ἐγώ εἰμι ὁ λαλῶν σοι. Καὶ ἐπὶ τούτῳ ἦλθον οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ, καὶ ἐθαύμασαν ὅτι μετὰ γυναικὸς ἐλάλει· οὐδεὶς μέντοι εἶπε, τί ζητεῖς ἢ τί λαλεῖς μετ’ αὐτῆς; Ἀφῆκεν οὖν τὴν ὑδρίαν αὐτῆς ἡ γυνὴ καὶ ἀπῆλθεν εἰς τὴν πόλιν, καὶ λέγει τοῖς ἀνθρώποις· δεῦτε ἴδετε ἄνθρωπον ὃς εἶπέ μοι πάντα ὅσα ἐποίησα· μήτι οὗτός ἐστιν ὁ Χριστός; Ἐξῆλθον οὖν ἐκ τῆς πόλεως καὶ ἤρχοντο πρὸς αὐτόν. Ἐν δὲ τῷ μεταξὺ ἠρώτων αὐτὸν οἱ μαθηταὶ λέγοντες· ραββί, φάγε.

Ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· ἐγὼ βρῶσιν ἔχω φαγεῖν, ἣν ὑμεῖς οὐκ οἴδατε. Ἔλεγον οὖν οἱ μαθηταὶ πρὸς ἀλλήλους· μή τις ἤνεγκεν αὐτῷ φαγεῖν; Λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· ἐμὸν βρῶμά ἐστιν ἵνα ποιῶ τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με καὶ τελειώσω αὐτοῦ τὸ ἔργον. Οὐχ ὑμεῖς λέγετε ὅτι ἔτι τετράμηνός ἐστι καὶ ὁ θερισμὸς ἔρχεται; Ἰδοὺ λέγω ὑμῖν, ἐπάρατε τοὺς ὀφθαλμοὺς ὑμῶν καὶ θεάσασθε τὰς χώρας, ὅτι λευκαί εἰσι πρὸς θερισμὸν ἤδη. Καὶ ὁ θερίζων μισθὸν λαμβάνει καὶ συνάγει καρπὸν εἰς ζωὴν αἰώνιον, ἵνα καὶ ὁ σπείρων ὁμοῦ χαίρῃ καὶ ὁ θερίζων. Ἐν γὰρ τούτῳ ὁ λόγος ἐστὶν ὁ ἀληθινός, ὅτι ἄλλος ἐστὶν ὁ σπείρων καὶ ἄλλος ὁ θερίζων. Ἐγὼ ἀπέστειλα ὑμᾶς θερίζειν ὃ οὐχ ὑμεῖς κεκοπιάκατε· ἄλλοι κεκοπιάκασι, καὶ ὑμεῖς εἰς τὸν κόπον αὐτῶν εἰσεληλύθατε. Ἐκ δὲ τῆς πόλεως ἐκείνης πολλοὶ ἐπίστευσαν εἰς αὐτὸν τῶν Σαμαρειτῶν διὰ τὸν λόγον τῆς γυναικός, μαρτυρούσης ὅτι εἶπέ μοι πάντα ὅσα ἐποίησα. Ὡς οὖν ἦλθον πρὸς αὐτὸν οἱ Σαμαρεῖται, ἠρώτων αὐτὸν μεῖναι παρ’ αὐτοῖς· καὶ ἔμεινεν ἐκεῖ δύο ἡμέρας. Καὶ πολλῷ πλείους ἐπίστευσαν διὰ τὸν λόγον αὐτοῦ, τῇ τε γυναικὶ ἔλεγον ὅτι οὐκέτι διὰ τὴν σὴν λαλιὰν πιστεύομεν· αὐτοὶ γὰρ ἀκηκόαμεν, καὶ οἴδαμεν ὅτι οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ σωτὴρ τοῦ κόσμου ὁ Χριστός.

ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Ὁ Κύριος σταμάτησε στὴν πηγὴ τοῦ Ἰακώβ, ὅταν ὡς ἄνθρωπος αἰσθάνθηκε ἐκ τῆς ὁδοιπορίας κούραση καὶ δίψα. Ἀπὸ μιὰ γυναίκα Σαμαρείτιδα, ποὺ ἦλθε στὴν πηγή, ζήτησε νερό. Τῆς εἶπε: «Δός μοι πιεῖν». Ὁ Μέγας Βασίλειος σχολιάζει: «Ἐκεῖνος ποὺ ζήτησε νερὸ δὲν ἦταν ἄψυχο ἀνθρώπινο σῶμα, ἀλλὰ θεότης ποὺ φόρεσε ζωντανὴ ἀνθρώπινη σάρκα». Ἡ γυναίκα ἀκούει ἀπὸ τὸν Κύριο, ὅτι ἐκτὸς ἀπὸ τὸ ὑλικὸ νερὸ ὑπάρχει καὶ ἄλλο, ἀπὸ τὸ ὁποῖο «ὅς ἂν πίῃ οὐ μὴ διψήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα».  Ἐκπλήσσεται καὶ ἀπορεῖ! Χωρὶς νὰ ἔχει κατανοήσει τὰ περὶ τοῦ ὕδατος τούτου, παρακαλεῖ: «Κύριε, δός μοι τοῦτο τὸ ὕδωρ ἵνα μὴ διψῶ».

Στὴν συνέχεια τοῦ διαλόγου ἡ γυναίκα ἀντιλαμβάνεται ὅτι ὁ συνομιλητής της δὲν εἶναι τυχαῖος καὶ ἁπλὸς ἄνθρωπος καὶ Τοῦ λέει: «Κύριε, θεωρῶ ὅτι εἶσαι προφήτης». Καὶ ἄνοιξε ἀμέσως μαζί Του θεολογικὴ συζήτηση. Πληροφορεῖται ὅτι εἶναι πνεῦμα ὁ Θεὸς καὶ ὅσοι θέλουν νὰ Τὸν προσκυνήσουν «ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν». Αὐτὰ ποὺ ἄκουσε ἡ Σαμαρείτιδα ἔφεραν στὸν νοῦ της τὶς προρρήσεις γιὰ τὸν Μεσσία καὶ αὐθόρμητα εἶπε: «Οἶδα ὅτι Μεσσίας ἔρχεται ὁ λεγόμενος Χριστός». Δὲν γνώριζε βέβαια ποιὸς ἦταν ὁ συνομιλητής της καὶ συνέχισε: «Ὅταν ἔλθῃ ἐκεῖνος, ἀναγγελεῖ ἡμῖν πάντα». Καὶ τότε ὁ Κύριος τῆς ἀποκαλύφθηκε: «ἐγώ εἰμι ὁ λαλῶν σοι».

Τὸ περιεχόμενο αὐτοῦ τοῦ διαλόγου μαρτυρεῖ ὅτι ἡ Σαμαρείτιδα εἶχε ἔντονη πνευματικὴ δίψα. Μπορεῖ μέχρι χθὲς νὰ ἦταν ἀπρόσεκτη καὶ ὁ βίος της νὰ ἦταν ἐπιλήψιμος, ὅμως ἡ διψασμένη ψυχή της βρῆκε τὴν κατάλληλη πηγὴ καὶ ἄντλησε τὸ ἀπαραίτητο νερό. Ἦταν τόσο οὐσιαστικὸ τὸ πνευματικό της ξεδίψασμα, ποὺ ἄρχισε νὰ ὁμολογεῖ καὶ νὰ διακηρύττει: «Οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ σωτὴρ τοῦ κόσμου».

Ὁ Ἅγιος Θεοφάνης Κεραμέως, ἐπίσκοπος Ταυρομενίας, σημειώνει: «Τὴν ὥρα κατὰ τὴν ὁποία ἡ Εὔα ἔπινε τὸ δηλητήριο τῆς ἁμαρτίας, αὐτὴ τὴν ἴδια ὥρα (μεσημβρινή), ἡ ἀπόγονος τῆς Εὔας, ἡ Σαμαρείτιδα, ἐλάμβανε τὴν συγχώρηση τῆς ἁμαρτίας. Μέσῳ αὐτῆς τῆς γυναίκας ὁ ἴδιος ὁ Νυμφίος ἀρραβωνίζεται ὁλόκληρη τὴν ἀνθρώπινη φύση διὰ τοῦ βαπτίσματος».

«Δός μου νὰ πιῶ!», τὰ λόγια τοῦ Κυρίου… Τὶ ἀπερίγραπτη, ἀλήθεια, ἡ συγκατάβαση τοῦ Θεοῦ Λόγου! Βλέπουμε πόσο διψᾶ ὁ Κύριός μας γιὰ τὴν δική μας σωτηρία καὶ αὐτὸ ζητᾶ ἀπὸ μᾶς. «Μέσα ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ πιστεύει σὲ Ἐμένα, καθὼς λέγει ἡ Γραφή, ποτάμια ζωντανό νερὸ θὰ τρέξουν». Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα παρομοιάζεται μὲ τὸ νερό, ἐπειδὴ εἶναι καθαρὸ καὶ παρέχει ἀναψυχὴ σὲ ὅσους τὸ ἀποδέχονται. Καὶ λέγεται «ζῶν», ἐπειδὴ ἀναβλύζει καὶ κινεῖται καὶ κατεργάζεται εὐκίνητη τὴν ψυχή. Λέει στὸν Κύριο ἡ γυναίκα: «Ἐσὺ δὲν ἔχεις οὔτε ἄντλημα καὶ τὸ πηγάδι εἶναι βαθύ. Ἀπὸ ποῦ, λοιπόν, ἔχεις τὸ τρεχούμενο νερό;»

Πηγάδι εἶναι ἡ Ἁγία Γραφὴ, γιατὶ πηγάζει τὴν γνώση ὅπως τὸ νερὸ, καὶ τὸ βάθος αὐτοῦ τοῦ πηγαδιοῦ εἶναι οἱ ἀλήθειες τῆς θείας διδασκαλίας. Ἄντλημα εἶναι ἡ μελέτη καὶ μάθηση τῶν ἱερῶν γραμμάτων. Καὶ συνεχίζει ἡ Σαμαρείτιδα: «Αὐτὸ τὸ πηγάδι μᾶς τὸ χάρισε ὁ προπάτοράς μας Ἰακώβ. Μήπως ἐσὺ εἶσαι ἀνώτερος ἀπὸ αὐτόν;» Καὶ ὁ Ἰησοῦς ἀπαντᾶ: «Ὅποιος πίνει ἀπὸ αὐτὸ τὸ νερὸ θὰ διψάσει πάλι. Ὅποιος, ὅμως, πιεῖ ἀπὸ τὸ νερὸ ποὺ θὰ τοῦ δώσω Ἐγώ, δὲν θὰ διψάσει ποτέ!» Αὐτὸ εἶναι τὸ πνευματικὸ ποτό, τὸ Πνεῦμα τῆς Σοφίας τοῦ Θεοῦ, ποὺ ὅταν γεμίσει τὴν ψυχὴ μὲ θεία γνώση, τὴν τελειοποιεῖ.

Καὶ συνεχίζει τὴν γλαφυρή του ἑρμηνεία ὁ Ἅγιος Θεοφάνης: «Ὁ Κύριος τῆς λέει: «Πήγαινε, φώναξε τὸν ἄνδρα σου!» Ἐκείνη τοῦ ἀπαντᾶ: «Δὲν ἔχω ἄνδρα». «Σωστὰ εἶπες», τῆς ἀπαντᾶ ὁ Κύριος. «Πέντε ἄνδρες εἶχες καὶ αὐτὸς ποὺ μαζί του τώρα ζεῖς δὲν εἶναι ἄντρας σου». Δὲν τῆς εἶπε εἶχες πέντε μοιχοὺς ἢ ἐραστὲς ἢ ὑβριστὲς τῆς κλίνης σου, ἀλλὰ λέγοντας ἄνδρες, ἐλέγχει μὲ πλάγιο τρόπο τὴν πολυγαμία καὶ τὶς ἄσεμνες πράξεις της. Γιατὶ καὶ αὐτοὺς δὲν τοὺς εἶχε νόμιμα. Οἱ πέντε ἄνδρες, λέγει ὁ Ἅγιος, εἰκονίζουν τὴν Πεντάτευχο τοῦ Μωυσῆ, ὁ δὲ ἕκτος εἶναι ὁ ἐρχόμενος Κύριος. Γι’ αὐτὸ λέει ὁ Χριστός: «Αὐτὸς ποὺ τώρα ζεῖς μαζί του δὲν εἶναι ἄντρας σου», ἐπειδὴ ἀκόμα δὲν πίστεψε σ’ Αὐτόν. Ἐδῶ ἡ Σαμαρείτιδα εἰκονίζει ὁλόκληρη τὴν ἀνθρώπινη φύση. Ὁ νόμος, λοιπόν, τῆς ἀσεβείας δὲν ἦταν ὁμόζυγος μὲ τὴν φύση τῶν ἀνθρώπων, διότι ἐπρόκειτο ἡ ἀνθρώπινη φύση νὰ νυμφευθεῖ τὸν Κύριο».

Καὶ συνεχίζει ὁ Χριστός μας τὸν διάλογο: «Πίστεψέ με, γυναίκα, ὅτι εἶναι κοντὰ ὁ καιρὸς ποὺ δὲν θὰ λατρεύετε τὸν Πατέρα οὔτε σ’ αὐτὸ τὸ ὄρος οὔτε στὰ Ἱεροσόλυμα». Καιρὸ ὀνομάζει τὸν δικό Του ἐρχομό. «Ὁ Θεὸς εἶναι πνεῦμα καὶ αὐτοὶ ποὺ Τὸν λατρεύουν πρέπει νὰ Τὸν λατρεύουν μὲ τὴν δύναμη τοῦ Πνεύματος  ποὺ  φανερώνει  τὴν  ἀλήθεια».

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς θὰ μᾶς πεῖ: Ὁ Σωτήρας μας Χριστὸς εξακολουθεῖ καὶ δίνει τὸ «ζῶν ὕδωρ» σὲ κάθε ἄνθρωπο ποὺ ἔχει ἐπίγνωση τῆς πνευματικῆς του δίψας στὴν ἔρημο αὐτῆς τῆς ζωῆς. Ὁ Κύριος ἔκραξε: «Ἐάν τις διψᾶ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω». Ὁ Καλὸς Ποιμένας δὲν ψιθυρίζει. Φωνάζει, κράζει τὸ ποίμνιό του. Ἀπὸ τὴν ἀγάπη Του γιὰ τὸ ἀνθρώπινο γένος ὁ Χριστὸς στέκεται στὴ μέση τῆς ἐρήμου αὐτοῦ τοῦ κόσμου καὶ κράζει σὲ ὅλους τοὺς ταξιδιῶτες. Εὐλογημένοι ὅσοι ἀκοῦνε τὴν φωνή Του καὶ Τὸν πλησιάζουν μὲ πίστη. Θὰ δώσει σὲ ὅλους «ὕδωρ ζῶν» γιὰ νὰ τοὺς ἐνισχύσει, νὰ τοὺς ἀναζωογονήσει, νὰ τοὺς ἀνανεώσει.

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος γράφει: Ὁ κατὰ Χριστὸν βίος τελειοποιεῖ καὶ ὀμορφαίνει τὴν ψυχὴ καὶ ἀναδεικνύει τὸν ἄνθρωπο σὲ εἰκόνα Θεοῦ. Καθοδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο στὸν ἀγῶνα τῆς πολύπλοκης ζωῆς του καὶ τὸν ὁδηγεῖ ἀπλανῶς στὸ ἀσφαλὲς λιμάνι τῆς ψυχικῆς γαλήνης. Βραβεύει τὴν πρόοδο, τὴν ἀνάπτυξη καὶ τὴν εὐδαιμονία. Πλέκει στεφάνια, προετοιμάζει τίμια γερατειά, χαρίζει ὑγεία, σταθερότητα, φροντίζει τὴν ψυχὴ καὶ τὴν περιφρουρεῖ μὲ σωφροσύνη. Ὁ πολιτευόμενος κατὰ Χριστὸν γίνεται ἄξιος φρουρὸς τῆς πατρίδος, ἔντιμος πολίτης, γενναῖος γονέας.

Ὁ ἅγιος Ἄνθιμος ὁ Χῖος διδάσκει: Ὁ θησαυρός μας εἶναι ὁ Χριστός, καὶ ὁ Χριστὸς δὲν ἀγοράζεται μὲ χρήματα. Πρέπει νὰ δώσουμε πολύτιμα μαργαριτάρια: τὰ χέρια μας, τὰ πόδια μας, τὰ αὐτιά μας, τὸν νοῦ μας, τὴν καρδία μας, τὰ πάντα νὰ τὰ ἀφιερώσουμε στὸν Χριστό. Ὅταν ἔτσι κάμωμεν καὶ δώσωμεν τὰ πάντα εἰς Ἐκεῖνον, τότε θὰ εὕρωμεν τὸν Χριστόν.

Ὁ ἅγιος Πορφύριος ὑπογραμμίζει: Ἡ οὐσία εἶναι νὰ εἴμαστε μαζὶ μὲ τὸν Χριστό. Νὰ ξυπνήσει ἡ ψυχὴ καὶ νὰ ἀγαπήσει τὸν Χριστό, νὰ γίνει ἁγία. Ἔτσι θὰ μᾶς ἀγαπήσει καὶ Ἐκεῖνος. Θὰ μᾶς γεμίσει ἀπὸ χαρά, γιατὶ εἶναι ἡ πηγὴ τῆς χαρᾶς. Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ ζωή. Ὅποιος ἀγαπάει τὸν Χριστὸ καὶ τοὺς ἄλλους, αὐτὸς ζεῖ τὴν ζωή. Ζωὴ χωρὶς Χριστὸ εἶναι κόλαση, θάνατος. Ὅταν, ὅμως, δὲν ζεῖς μὲ τὸν Χριστό, ζεῖς μέσα στὴν μελαγχολία, μέσα στὴν θλίψη, στὸ ἄγχος , στὴν στενοχώρια. Δὲν ζεῖς σωστά. Τότε παρουσιάζονται πολλὲς ἀνωμαλίες καὶ στὸν ὀργανισμό. Ἐπηρεάζεται τὸ σῶμα, οἱ ἐνδοκρινεῖς ἀδένες, τὸ συκώτι, ἡ χολή, τὸ στομάχι. Πολύ θὰ παρηγορηθεῖ ἡ ψυχούλα μας, ὅταν θὰ λαχταρήσουμε τὸν Κύριο. Ἀγαπῶ πολὺ τὸ ποίημα τοῦ Βερίτη, συνεχίζει ὁ ἅγιος Πορφύριος: «Μαζὶ μὲ τὸν Χριστό μου λαχτάρησα νὰ ζήσω, τὴν ἀγάπη Του τὴ θερμὴ στὰ στήθια μου νὰ κλείσω. Καὶ τὰ στήθια εἶν’ στενὰ κι ἀνοίγουν καὶ πλαταίνουν κι ὅσο πιὸ πολὺ ἀγαποῦν, τόσο καὶ δὲν χορταίνουν». Τόσο καὶ δὲν χορταίνεις. Νὰ βάλουμε τὴν πρίζα τῆς καρδιᾶς μας στὴν ἀγάπη Του, συμπληρώνει ὁ Ἅγιος.

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης διδάσκει: Ὁ Θεὸς χαρίζεται σὲ ὅσους ἔχουν ἐξαγνισμένη ἁπλότητα καὶ ἡ καθαρότητα μὲ τὴν θερμὴ πίστη καὶ τὴν εὐλάβεια ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο νὰ ζεῖ θεῖα γεγονότα καὶ νὰ γνωρίζει τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ, χωρὶς νὰ ἔχει γνώσεις. Ὅταν καθαρίσουμε τὴν πονηρή μας καρδιά, ἀπὸ τὴν ὁποία ἐξέρχονται ὅλα τὰ κακά (Μαρκ. 7, 21), θὰ γίνουμε ταπεινὰ καὶ καθαρὰ δοχεῖα τῆς θείας Χάριτος καὶ θὰ ἀναπαύεται πλέον μέσα μας ἡ Ἁγία Τριάδα. Σὰν μικρὸ παιδὶ νὰ βρίσκεσαι στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ Πατέρα.

Εὐλογημένοι Χριστιανοί,

Σὲ ὅλους γεννᾶται εὔλογο τὸ ἐρώτημα: Γιατὶ τόσο φανερὰ μίλησε γιὰ τὴν μεσσιανική Του ἰδιότητα ὁ Κύριος στὴν Σαμαρείτιδα, σὲ μιὰ φτωχή, συμπαθητικὴ γυναίκα, ἀλλὰ ὄχι καὶ μὲ ἀνεπίληπτο βίο, τὴν γνωστή μας τώρα πιὰ Μεγαλομάρτυρα καὶ Ἰσαπόστολο Φωτεινή; Τὴν ἀπάντηση θὰ μᾶς τὴν δώσει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: Οἱ Ἰουδαῖοι συνεχῶς λέγουν στὸν Κύριο, πές μας, ἐσὺ εἶσαι ὁ Χριστός; Σ’ αὐτοὺς δὲν ἀπαντοῦσε μὲ σαφήνεια, στὴ Σαμαρείτιδα. ὅμως, εἶπε ξεκάθαρα ὅτι Αὐτὸς εἶναι ὁ Μεσσίας. Εἶχε πιὸ πολλὴ εὐγνωμοσύνη αὐτὴ ἡ γυναίκα, γιατὶ καὶ ἄκουσε καὶ ἐπίστευσε καὶ ἄλλους μὲ τὴν διδασκαλία της ἐσαγήνευσε.

Νά, λοιπόν, σύμφωνα μὲ τὸν Ἅγιο, ὁ λόγος, ἡ αἰτία ποὺ ὁ Κύριός μας φανέρωσε τὸν Ἑαυτό Του στὴν Σαμαρείτιδα. Διότι μπορεῖ νὰ εἶχε μπλεχτεῖ στὰ δίχτυα τῆς φιληδονίας, ἡ καρδιά της ὅμως ἔμεινε - ὅπως φαίνεται - ἁπλὴ καὶ ἄδολη. Ἦταν ἀκόμη καθαρὸ κάτοπτρο ὥστε νὰ μπορέσει νὰ καθρεφτιστεῖ σὲ αὐτὴν ἡ Θεότητα. Ἀλλὰ δὲν μᾶς τὸ εἶπε ξεκάθαρα ὁ Κύριός μας; Μόνο ὅσοι ἔχουν καθαρὴ καὶ ἁπλὴ καρδιὰ θὰ δοῦν τὸν Θεό: «Μακάριοι οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται» (Ματθ. 5, 8).

Εἴθε ὅλοι μας, μὲ τὴν μετάνοια καὶ τὴν ἐξομολόγηση τέτοια καρδιὰ νὰ ἔχουμε, ἐνδυναμωμένοι μὲ τὴν Μετάληψη τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, ὥστε νὰ γίνουμε θεατὲς τῆς ἀρρήτου Δόξης Του καὶ νὰ κληρονομήσουμε τὴν αἰώνια Βασιλεία Του. ΑΜΗΝ!    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΕΟΡΤΗ ΑΓΙΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ

ΙΕΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ

 

 ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ  ΚΑΙ  ΕΛΕΝΗΣ

ΕΝΑΝΤΙ  ΚΑΡΡΑΔΕΙΟΥ  ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ  ΣΧΟΛΕΙΟΥ

 

 

Τo Σάββατο 21 Μαΐου 2022  πανηγυρίζει  μετά πάσης εκκλησιαστικής μεγαλοπρέπειας και λαμπρότητας ο Ιερός Ναός των Αγίων Θεοσέπτων Ισαποστόλων 

 

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ

(έναντι Καρραδείου Δημοτικού Σχολείου).

   

     Ο Μέγας  Πανηγυρικός Εσπερινός  θα αρχίσει  την 7^ην μ.μ. της Παρασκευής 20  Μαΐου 2022, ο δε Όρθρος μετά της Θείας Λειτουργίας την 7^ην πρωϊνή του Σαββάτου.

          Προσκαλούνται οι φιλέορτοι Χριστιανοί όπως προσέλθουν εις την ιεράν πανήγυριν.

Θα τηρηθούν όλα τα μέτρα πρόληψης. 

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 15 ΜΑΪΟΥ 2022 (ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ)

Ἀριθμός 21

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

«Ἴδε ὑγιὴς γέγονας, μηκέτι ἁμάρτανε» (Ἰω. 5, 14)

15 Μαΐου 2022

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα. Ἔστι δὲ ἐν τοῖς Ἱεροσολύμοις ἐπὶ τῇ προβατικῇ κολυμβήθρα, ἡ ἐπιλεγομένη Ἑβραϊστὶ Βηθεσδά, πέντε στοὰς ἔχουσα. Ἐν ταύταις κατέκειτο πλῆθος τῶν ἀσθενούντων, τυφλῶν, χωλῶν, ξηρῶν, ἐκδεχομένων τὴν τοῦ ὕδατος κίνησιν. Ἄγγελος γὰρ κατὰ καιρὸν κατέβαινεν ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ, καὶ ἐταράσσετο τὸ ὕδωρ· ὁ οὖν πρῶτος ἐμβὰς μετὰ τὴν ταραχὴν τοῦ ὕδατος ὑγιὴς ἐγίνετο ᾧ δήποτε κατείχετο νοσήματι. Ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καὶ ὀκτὼ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ. Τοῦτον ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς κατακείμενον, καὶ γνοὺς ὅτι πολὺν ἤδη χρόνον ἔχει, λέγει αὐτῷ· Θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι; Ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ἀσθενῶν· Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δὲ ἔρχομαι ἐγὼ, ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει. Λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ἔγειρε, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. Καὶ εὐθέως ἐγένετο ὑγιὴς ὁ ἄνθρωπος, καὶ ἦρε τὸν κράβαττον αὐτοῦ καὶ περιεπάτει. Ἦν δὲ σάββατον ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ. Ἔλεγον οὖν οἱ Ἰουδαῖοι τῷ τεθεραπευμένῳ· Σάββατόν ἐστιν· οὐκ ἔξεστί σοι ἆραι τὸν κράβαττον. Ἀπεκρίθη αὐτοῖς· Ὁ ποιήσας με ὑγιῆ, ἐκεῖνός μοι εἶπεν· Ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. Ἠρώτησαν οὖν αὐτόν· Τίς ἐστιν ὁ ἄνθρωπος ὁ εἰπών σοι, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει; ὁ δὲ ἰαθεὶς οὐκ ᾔδει τίς ἐστιν· Ὁ γὰρ Ἰησοῦς ἐξένευσεν ὄχλου ὄντος ἐν τῷ τόπῳ. Μετὰ ταῦτα εὑρίσκει αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς ἐν τῷ ἱερῷ καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται. Ἀπῆλθεν ὁ ἄνθρωπος καὶ ἀνήγγειλε τοῖς Ἰουδαίοις ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ ποιήσας αὐτὸν ὑγιῆ.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Ἡ ἀρρώστια ἀποτελεῖ κλῆρο τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς. Μιὰ συγκλονιστικὴ πραγματικότητα ποὺ οἱ ἄνθρωποι καλούμαστε νὰ ἀντιμετωπίσουμε καθημερινά. Καὶ ἂν δὲν ἔτυχε νὰ σταθοῦμε προσωπικὰ ἀντιμέτωποι μαζί της, ἀρκεῖ μιὰ ἐπίσκεψή μας σ’ ἕνα νοσοκομεῖο γιὰ νὰ διαπιστώσουμε τὴν τραγικὴ παρουσία της. Μπροστὰ στὸ φαινόμενο αὐτὸ τῆς ἀσθένειας, ὁ ἄνθρωπος ἀνέκαθεν στάθηκε  μὲ δὲος καὶ ἀπορία. Στὸ πανανθρώπινο τοῦτο ἐρώτημα ἀπάντηση ἔρχεται νὰ δώσει σήμερα ὁ Κύριός μας μὲ τὴν θαυμαστὴ θεραπεία τοῦ παραλυτικοῦ τῆς Βηθεσδά. Ὁ λόγος ποὺ τοῦ ἀπηύθυνε, ὅταν μετὰ τὴν ἴασή του τὸν συνάντησε στὸν Ναό, ἀποτελεῖ τὸ κλειδὶ μὲ τὸ ὁποῖο μποροῦμε νὰ κατανοήσουμε τὴν ἀρρώστια:  «Ἴδε ὑγιὴς γέγονας, μηκέτι ἁμάρτανε».

Ἡ παρουσία τῆς ἀρρώστιας σχετίζεται μὲ τὴν ἁμαρτία! Ὅπως ὁ θάνατος καὶ ἡ φθορὰ ἀρχὴ καὶ ρίζα ἔχει τὴν πτώση καὶ τὴν ἀποστασία τοῦ ἀνθρώπου, ἔτσι καὶ ἡ ἀσθένεια. Στὶς πιὸ πολλὲς περιπτώσεις τὰ αἴτιά της εἶναι ψυχικὰ καὶ ἠθικά. «Τὰ πλείονα τῶν νοσημάτων ἐξ ἁμαρτημάτων ἐστι ψυχικῶν», διδάσκει ὁ ἱ. Χρυσόστομος. Τὴν ἀλήθεια αὐτὴ μᾶς ὑπογραμμίζει καὶ ὁ ὑμνογράφος τοῦ Παρακλητικοῦ Κανόνος: «ἀπὸ τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν ἀσθενεῖ τὸ σῶμα, ἀσθενεῖ μου καὶ ἡ ψυχή». Τὴν ἴδια ἐξήγηση δίνει καὶ ὁ Κύριός μας γιὰ τὴν ἀσθένεια τοῦ παραλυτικοῦ. Ἡ σύστασή του «μηκέτι ἁμάρτανε ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται», φανερώνει πὼς αἰτία τῆς πολυχρόνιας παράλυσής του ἦταν οἱ προσωπικές του ἁμαρτίες. Ὅπως ἡ παράλυση διαλύει τὰ νεῦρα τοῦ σώματος, ἔτσι καὶ ἡ ἁμαρτία κόπτει τὰ νεῦρα τῆς ψυχῆς καὶ τὴν καθιστᾶ ἀνίκανη γιὰ κάθε πνευματικὴ ἐργασία, διδάσκει ὁ Ἅγιος Μακάριος ὁ Πάτμιος.

Στὸ βιβλίο τῶν Ψαλμῶν βλέπουμε ὅτι ὁ Θεὸς μαστιγώνει καὶ χαλιναγωγεῖ τὸν ἄνθρωπο μὲ τὶς παιδαγωγικὲς ἐπισκέψεις του, γιὰ νὰ τὸν φέρει σὲ συναίσθηση. Ὁ πόνος μᾶς κάνει νὰ ἀναζητήσουμε πιὸ πολὺ τὸν Θεό, λέει ὁ ψαλμῳδός.

Στὸ βιβλίο τῆς Ἐξόδου ὁ Μωυσῆς χαρακτηρίζει τὶς διάφορες δυσκολίες ὡς «συναντήσεις» Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων. Ὁ Προφήτης Ἡσαΐας ἀναφέρει ὅτι τὸν Θεὸ τὸν θυμόμαστε πιὸ πολὺ στὶς θλίψεις καὶ ὁ Ἰώβ ὑπομένει τὶς δοκιμασίες του γιὰ νὰ φανεῖ τὸ μεγαλεῖο τῆς σοφίας τοῦ Θεοῦ.

Στὴν Καινὴ Διαθήκη αὐτὸν τὸν πόνο δοκιμάζει μὲ τὴν σταυρική Του θυσία ὁ ἴδιος ὁ Λυτρωτής μας «ὑμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν, ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ» (Α΄ Πέτρ. 2, 21). Αὐτὸν τὸν πόνο ἐδοκίμασαν καὶ οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες. Ἀγκαλιὰ μὲ Αὐτὸν ἔζησαν οἱ θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆς πίστεώς μας. Τὰ πάγχρυσα στόματα τοῦ Λόγου, οἱ θεῖοι Πατέρες μας θὰ μᾶς καταθέσουν τὶς δικές τους ἱερὲς ἐμπειρίες . Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἔχοντας δοκιμάσει τὸν πόνο τῶν πειρασμῶν καὶ τῶν δοκιμασιῶν, μᾶς διδάσκει ὅτι ὁ πόνος μᾶς βοηθάει νὰ ἀποκτήσουμε πνεῦμα ταπεινώσεως: «Μοῦ δόθηκε ἀσθένεια ἀθεράπευτη γιὰ νὰ μὴν ὑπερηφανεύομαι…Εὐχάριστα καυχιέμαι γιὰ τὶς ἀδυναμίες μου, γιὰ νὰ σκηνώσει μέσα μου ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ».

Ὁ Μέγας Βασίλειος, ποὺ συνήθως ἦταν ἀσθενὴς, λέγει: Οἱ θλίψεις ποὺ παραχωροῦνται στὴν ζωή μας ἀπὸ τὸν Θεὸ δοκιμάζουν τὴν ἀγάπη μας πρὸς Αὐτόν. Οἱ πιστοὶ σὰν τοὺς ἀθλητὲς ἀγωνίζονται καὶ στεφανώνονται στὶς δοκιμασίες τῶν πειρασμῶν καὶ τοὺς ὁδηγοῦν στὴν τελείωση, ἐὰν μὲ εὐχαριστία τὶς ὑπομένουν.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος παραδέχεται τὸν πόνο ὡς ἀπόδειξη τῆς πολλῆς φιλανθρωπίας, κηδεμονίας καὶ προνοίας τοῦ Θεοῦ, δεῖγμα τῆς μεγάλης ἀγάπης Του, ποὺ, ἂν ὁ ἄνθρωπος τὸν ἐκμεταλλευτεῖ, θὰ δρέψει πλούσιο πνευματικὸ καρπό. Στὸν πιστό, λέγει ὁ Ἅγιος, δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ἀμφιβάλλει γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὅταν φτώχια, πεῖνα, θάνατος καὶ ἄλλες δοκιμασίες συμβαίνουν, γιατὶ ὅλα αὐτὰ εἶναι φάρμακα ποὺ θεραπεύουν τὰ νοσήματα. Ὁ πόνος ὡς φιλοσοφίας μητέρα εἶναι μέσο παιδαγωγίας τῶν πιστῶν, διότι ἀποτελεῖ μέσο ἠθικῆς κάθαρσης, ἐνδυνάμωση καὶ παγίωση στὴν ἀρετή. Οἱ ψυχὲς γίνονται δοκιμώτερες, ὑπογραμμίζει ὁ Ἅγιος. Ὁ πόνος εἶναι στίβος μὲ ἀγῶνες καὶ βραβεῖα. Αὐτοὶ ποὺ βλαστημοῦν στὴν ἀσθένεια, καὶ τὸν πόνο ὑφίστανται καὶ τὸ κέρδος χάνουν.

Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος λέγει: Τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι οἱ δικοί του ἄνθρωποι νὰ ὑποφέρουν ὑπομονετικὰ πληγὲς καὶ βάσανα, ὅπως ὁ Ἴδιος στὸ Πάθος Του, γιὰ νὰ τὸν μιμοῦνται.

Ὁ Μέγας Ἀντώνιος στὸ Γεροντικὸ διδάσκει πὼς κανεὶς δὲν θὰ πάει στὸν Παράδεισο καὶ δὲν θὰ σωθεῖ, ἂν δὲν ὑπομένει νικηφόρα τοὺς πόνους τῶν πειρασμῶν.

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ἔνιωσε ὁ ἴδιος τὸν ψυχικὸ πόνο καὶ ἔλεγε ὅτι εἶναι τὸ δακτυλίδι ποὺ προσφέρει ὁ Κύριος στοὺς ἐκλεκτούς Του . «Ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος οὗτος σωθήσεται» (Ματθ. 10, 12). Στὶς τόσες ἄδικες κατηγορίες εἰς βάρος του ποτὲ δὲν ἀντιδίκησε, παρέμεινε πρᾶος. Τὶς θεωροῦσε εὐλογίες στὴν ζωή του καὶ ἔλεγε: Ὁ Θεὸς θὰ δικαιώσει τὸ δίκαιο καὶ τὴν ἀλήθεια. Ἂς μὴν ξεχνᾶμε ὅτι ἡ ζωὴ τῶν Ἁγίων εἶναι ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ ἐπαναλαμβανομένη, ὅπως ἔλεγε χαρακτηριστικὰ ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς.

Ὁ μακαριστὸς ἐπίσκοπος Χαλκίδος, Νικόλαος Σελέντης, σημειώνει: Πρέπει νὰ περάσεις ἕνα βαθὺ πόνο, μιὰ τραγικὴ ἀγωνία, νὰ κραυγάσεις, νὰ παλαίψεις, γιὰ νὰ σοῦ μιλήσει ὁ Θεός. Διαφορετικὰ δὲν γίνεται τίποτα. Τὸ δοκίμασα, τὸ δοκιμάζω. Αὐτὴ εἶναι ἡ κατάθεσίς μου.

Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος ὁ Χῖος, ἀπευθυνόμενος στὶς μοναχές, διδάσκει: «Κι εμεῖς βρισκόμαστε στὸ κρεβάτι τῆς ἀμέλειας, ἀδελφές, κι ἐμεῖς στὸ κρεβάτι τῆς ἀναισθησίας. Ἂν δὲν λάμψουν ἡ πίστη, ἡ ἀγάπη, ἡ ταπείνωση, ἡ ὑπομονή, ἡ βία καὶ ἡ τόλμη  δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ θεραπευτοῦμε. Αὐτὰ μᾶς χρειάζονται γιὰ νὰ σηκωθοῦμε καὶ νὰ πᾶμε κοντὰ στὸν Χριστό. Χωρὶς κόπους, χωρὶς ἀγῶνες εἶναι ἀδύνατον. Πρέπει νὰ ἀφήσουμε τὰ γήινα καὶ νὰ ὑψώσουμε τὸν νοῦ μας στὰ οὐράνια.

Ὁ ἅγιος Πορφύριος εἶχε ζητήσει ἀσθένειες ἀπὸ τὸν Κύριο, γιὰ νὰ Τὸν δοξάζει μέσα ἀπὸ τὸν πόνο. Ἔλεγε ὁ ἴδιος: Εἶχα φρικτοὺς πόνους. Εἶχα παραδοθεῖ στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Δὲν προσευχόμουν νὰ μὲ ἀπαλλάξει ἀπὸ τοὺς πόνους, ὁ πόθος μου ἦταν νὰ μὲ ἐλεήσει. Εἶχα ἀκουμπήσει σ’ Αὐτόν. Περίμενα νὰ ἐνεργήσει ἡ Χάρη Του. (Ἐννοεῖται ὅτι ὁ Γέροντας ἐδέχετο καὶ τὶς ἰατρικὲς φροντίδες). Δὲν φοβόμουνα τὸν θάνατο, στὸν Χριστὸ θὰ πήγαινα. Πρέπει νὰ δοξάζουμε  πάντοτε  τὸν Θεό.

Καὶ ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Τσαλίκης εἶχε πολλὰ προβλήματα μὲ τὴν ὑγεία του. Ποτὲ δὲν διαμαρτυρήθηκε στὸν Θεό, ἀλλὰ τὰ ὑπέμενε ὅλα μὲ αὐταπάρνηση, ὑπομονὴ καὶ δοξολογία. «Ἔχω καρδιά, ἔχω πολλὲς παθήσεις, ἀλλὰ τὰ «παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ» δὲν τὰ ὑπολογίζω καθόλου. Μέσα στὸ θνητὸ σαρκίο ὑπάρχει ἀθάνατη ψυχή. Γι’ αὐτὴν φροντίζω».

Ὁ ὅσιος Ἱερώνυμος ὁ Σιμωνοπετρίτης μέσα στὴν ἀσθένεια καὶ ἀνάμεσα στὶς τελευταίες του λέξεις, λίγο πρὶν ἀναπαυτεῖ, εἶπε: «Ὤ μακαρία ταπείνωση!»

Ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης μᾶς διδάσκει: «Ὅταν ὁ Χριστὸς βλέπει ὅτι κάποιος ἀντέχει μιὰ βαριὰ ἀσθένεια, τοῦ τὴν δίνει, ὥστε μὲ τὴν λίγη ταλαιπωρία στὴν ἐπίγεια ζωή νὰ ἀνταμειφθεῖ πολὺ στὴν οὐράνια, τὴν αἰώνια ζωή. Ὅταν τὸ σῶμα δοκιμάζεται, ἡ ψυχὴ ἁγιάζεται. Μὲ τὴν ἀρρώστια πονάει τὸ σῶμα μας, τὸ χῶμα τό κτιστό αὐτὸ σπίτι μας, ἀλλὰ θὰ ἀγάλλεται αἰώνια ὁ νοικοκύρης του, ἡ ψυχή μας, στὸ οὐράνιο παλατάκι ποὺ μᾶς ἑτοιμάζει ὁ Κύριος». Ὁ ἅγιος ἔπασχε ἀπὸ καρκίνο καὶ ἀπὸ νέος παρακαλοῦσε νὰ τοῦ τὸν δώσει ὁ Χριστός, γιὰ νὰ θυμᾶται τὸν σταυρικὸ πόνο Του. Καὶ ἔλεγε ὁ Ὅσιος: «Αὐτὸ εἶναι τὸ καλύτερο δῶρο Του. Τὸν παρακαλῶ νὰ μὴ μοῦ τὸ πάρει. Ὅταν μᾶς βρίσκει μιὰ ἀρρώστια, καλὰ εἶναι νὰ ἀφηνόμαστε στὸν Χριστό. Νὰ σκεφτόμαστε ὅτι ἡ ψυχή μας ἔχει μεγαλύτερη ἀνάγκη ἀπὸ ὑπομονὴ καὶ δοξολογία στοὺς πόνους. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος δὲν ἀντιμετωπίζει πνευματικὰ τὸν πόνο, μπορεῖ νὰ ἀγριέψει. Πρέπει νὰ εἶναι ἤρεμος γιὰ νὰ παρηγοριέται θεϊκά. Εἶναι πανηγύρι μετὰ ἡ ἀρρώστια καὶ χαίρεται γιατὶ θὰ πάει μὲ τοὺς Ὁμολογητὲς καὶ τοὺς Μάρτυρες. Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες ξεχνοῦσαν τὸν πόνο τους, γιατὶ ἡ ἀγάπη τους πρὸς τὸν Χριστὸ ἦταν μεγαλύτερη». Καὶ συμπληρώνει: «Οἱ δοκιμασίες ποὺ μᾶς ἔρχονται εἶναι ἡ ἀντιβίωση ποὺ δίνει ὁ Θεὸς γιὰ τὶς ἀρρώστιες τῆς ψυχῆς μας. Αὐτοὶ ποὺ διακονοῦν ἀρρώστους, ἂν ἔχουν ἁμαρτίες, τὶς σβήνουν μὲ τὴν θυσία ποὺ κάνουν».

Εὐλογημένοι Χριστιανοί,

Ὅταν ἔλθει ὁ εὐλογημένος πόνος στὴν ζωή μας, νὰ τὸν δεχτοῦμε μὲ ὑπομονὴ καὶ δοξολογία. Νὰ ὁπλισθοῦμε μὲ περισσὴ δύναμη γιὰ τὴν ξαφνικὴ ἀνίατη ἀσθένεια, τὸ ἔκτακτο πένθος, τὴν ἀπουσία προσφιλῶν προσώπων, τὴν ἀπρόσμενη ἀποτυχία, τὴν φοβερὴ κατηγορία. Νὰ θυμηθοῦμε τὰ λόγια τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου: «Κύριε, σῶσόν με» καὶ νὰ εἴμαστε ἀπολύτως βέβαιοι ὅτι θὰ ἀκούσουμε τὴν γλυκιὰ φωνὴ τοῦ Λυτρωτῆ μας: «Ἰδοὺ ἐγὼ μεθ’ ἡμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας» καὶ «ὁ μένων ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν αὐτῷ».

Ἂς μᾶς παρηγορήσει καὶ τὸ ἐλπιδοφόρο τραγούδι τοῦ Γ. Βερίτη, ὅταν ἐκεῖνος βρισκόταν στὸ κρεβάτι τοῦ πόνου, δεχόμενος τὴν τοῦ Θεοῦ ἐπίσκεψη, τὸν καρκίνο, στὰ 33 του χρόνια. «Σὰν ἔρθει ὁ πόνος νὰ σὲ βρεῖ, / νὰ τὸν δεχθεῖς παλικαρίσια. / Στάσου λεβέντης σὰν τὴν δρῦ / τὴν λαμπαδόκορμη, τὴν ἴσια. / Δῶρο δικό σου να ’ναι κι ὁ πόνος / δῶρο δικό σου ἀπ’ τ’ ἀκριβά» . Καὶ ἀπευθυνόμενος στὸν ἐράσμιο τῆς καρδίας του Κύριο ἔλεγε: «Σ’ εὐγνωμονῶ γι’ αὐτὲς τὶς ὧρες ποὺ πονῶ».  ΑΜΗΝ!    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 08 ΜΑΪΟΥ 2022 (ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ)

ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμός 20

ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

“Ἠγόρασαν ἀρώματα, ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν τὸν Ἰησοῦν” (Μάρκ, 15, 43 – 16, 48)

8 Μαΐου 2022

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθὼν ᾿Ιωσὴφ ὁ ἀπὸ ᾿Αρι­­μα­θαίας, εὐσχήμων βουλευτής, ὃς καὶ αὐτὸς ἦν προσδεχόμενος τὴν ­βασι­λείαν τοῦ Θεοῦ, τολ­μήσας εἰσῆλθε πρὸς Πιλᾶτον καὶ ­ᾐτήσατο τὸ σῶμα τοῦ ᾿Ιησοῦ. ὁ δὲ Πιλᾶτος ἐθαύμασεν εἰ ἤδη τέθνηκε, καὶ ­προσκαλεσάμενος τὸν κεντυρίωνα ἐπηρώτησεν αὐτὸν εἰ πάλαι ἀπέθανε καὶ γνοὺς ἀπὸ τοῦ ­κεντυρίωνος ἐδωρήσατο τὸ σῶμα τῷ ᾿Ιωσήφ. καὶ ἀγοράσας σινδόνα καὶ καθελὼν αὐτὸν ἐνείλησε τῇ σινδόνι καὶ κατέθηκεν αὐτὸν ἐν μνημείῳ, ὃ ἦν λελατομημένον ἐκ πέτρας, καὶ προσεκύλισε λίθον ἐπὶ τὴν θύραν τοῦ ­μνημείου. ἡ δὲ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία ᾿Ιωσῆ ἐθεώρουν ποῦ ­τίθεται. Καὶ διαγενομένου τοῦ σαββάτου Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία ἡ τοῦ ᾿Ιακώβου καὶ Σαλώμη ἠγόρασαν ἀρώματα ἵνα ἐλθοῦσαι ­ἀλείψωσιν αὐ­τόν. καὶ λίαν πρωῒ τῆς μιᾶς σαββάτων ἔρχον­ται ἐπὶ τὸ μνημεῖον, ἀνατείλαντος τοῦ ἡλίου. καὶ ἔλεγον πρὸς ἑαυτάς τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τὸν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου; καὶ ἀναβλέψασαι θεωροῦσιν ὅτι ἀποκεκύλισται ὁ λίθος ἦν γὰρ μέγας σφόδρα. καὶ εἰσελθοῦσαι εἰς τὸ μνημεῖον εἶδον νεανίσκον καθήμενον ἐν τοῖς δεξιοῖς, περιβεβλημένον στολὴν λευκήν, καὶ ἐξεθαμβήθησαν. ὁ δὲ λέγει αὐταῖς μὴ ἐκθαμβεῖ­σθε ᾿Ιησοῦν ζητεῖτε τὸν Ναζαρηνὸν τὸν ἐσταυρωμένον ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν. ἀλλ᾿ ὑπάγετε ­εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ καὶ τῷ Πέτρῳ ὅτι προάγει ὑμᾶς εἰς τὴν Γαλιλαίαν ἐκεῖ αὐτὸν ὄψεσθε, καθὼς εἶπεν ὑμῖν. καὶ ἐξελθοῦσαι ἔφυγον ἀπὸ τοῦ μνημεί­ου εἶχε δὲ αὐτὰς τρόμος καὶ ἔκστασις, καὶ οὐδενὶ οὐδὲν εἶπον ἐφοβοῦντο γάρ.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Ἡμέρα τῆς γυναίκας σήμερα στὴν Ἁγία μας Ἐκκλησία. Καὶ τοῦτο, γιατὶ στὰ σεμνὰ πρόσωπα  τῶν Ἁγίων Μυροφόρων γυναικῶν βλέπουμε ἀπὸ τὴν μιά, τὴν ἀρετὴ σὲ ὅλο της τὸ μεγαλεῖο, τὴν στοργὴ καὶ τὴν ἀγάπη, διακριτικὸ γνώρισμα τῆς γυναίκας, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη θυμόμαστε τὸ ὕψος τῆς τιμῆς καὶ τοῦ σεβασμοῦ, στὸ ὁποῖο ἀνέβασε τὴν γυναίκα ὁ Χριστός. Ὅταν τὸ Ἅγιο Σῶμά Του ἐνταφιάζεται μέσα στὴν σιωπὴ καὶ τὸν φόβο, ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή, ἡ Μαρία τοῦ Ἰακώβου καὶ ἡ Σαλώμη, ἐπιδεικνύοντας ἀπαράμιλλο θάρρος καὶ τόλμη, ἀγόρασαν ἀρώματα καὶ ἦλθαν νὰ ἀλείψουν τὸν Ἅγιο Νεκρό. Πρῶτα στὶς Μυροφόρες ὁ Ἄγγελος ἀνήγγειλε τὸ μήνυμα τῆς ζωῆς καὶ τὶς ἐμπιστεύθηκε νὰ γίνουν ἀγγελιοφόροι τῆς ἀναστάσιμης χαρᾶς στοὺς φοβισμένους μαθητὲς τοῦ Θεανθρώπου.

Ὁ ἱερὸς Ζιγαβηνὸς θὰ σημειώσει: “Παλαιὰ ἡ γυναίκα (Εὔα) ἔγινε διάκονος τῆς λύπης στὸν ἄνδρα ( Ἀδάμ)· τώρα οἱ γυναῖκες γίνονται στοὺς ἄνδρες (Ἀποστόλους) διάκονοι τῆς χαρᾶς”.

Ἡ θέση τῆς γυναίκας στὶς προχριστιανικὲς κοινωνίες ἦταν ἀπελπιστική. Ἐθεωρεῖτο κατώτερη ἀπ.ὸ τὸν ἄνδρα, ὑπαγόταν στὴν ἐξουσία του χωρὶς λογικὴ καὶ ἐλευθερία. Ὁ γάμος ἦταν μιὰ ἀγοραπωλησία. Λίγα χρήματα ἢ ἕνα ἀντικείμενο ἀξίας ἦταν ἀρκετὰ γιὰ νὰ ἀποκτήσει ἕνας ἄνδρας μιὰ γυναίκα. Γενικὰ ἡ γυναίκα ἦταν δούλη, ὑποβιβασμένη σὲ σκεῦος ἡδονῆς.

Μέσα στὴν ζοφερὴ αὐτὴν ἀτμόσφαιρα ἔρχεται τὸ ἐπανασταστικὸ μήνυμα τοῦ Χριστοῦ, διατυπωμένο ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο: “... οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ” (Γαλ. 3, 28). Τὸ χαρμόσυνο μήνυμα ἔρχεται ἐξ οὐρανοῦ. Ἦταν ἐκεῖνο τὸ “χαῖρε” τοῦ Εὐαγγελισμοῦ πρὸς μιὰ γυναίκα, τὴν Θεοτόκο. Ἡ ἴδια γίνεται γέφυρα, “δι' ἧς κατέβη ὁ Θεός”. Ἐκείνη μεταδίδει τὴν ἀνθρώπινη φύση της καὶ ντύνει μὲ σάρκα τὸν Θεό.

Γυναῖκες ὅπως οἱ Μυροφόρες τοῦ Εὐαγγελίου δέχονται πρῶτες τὸ ἄγγελμα τῆς Ἀνάστασης. Καὶ στὴν τιτάνια προσπάθεια γιὰ τὴν μετάδοση τοῦ χριστιανικοῦ φωτὸς ὥς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης, οἱ γυναῖκες στέκονται ἰσότιμα καὶ ἰσάξια δίπλα στοὺς ἡρωικοὺς λαμπαδηφόρους τῆς πίστης. Ἀπὸ τὴν ὑποβάθμιση καὶ τὸν εὐτελισμό, ἀπὸ τὸ περιθώριο τῆς ζωῆς, ἡ γυναίκα ἀνεβαίνει στὸν θρόνο τοῦ Ἀποστόλου, τῆς Μάρτυρος, τῆς Ἁγίας, χάρη στὸν Χριστό. Ἂς θυμηθοῦμε τὴν ἁγία ἰσαπόστολο Φωτεινή, τὴν ἔνδοξη Ἁγία Φιλοθέη τὴν Ἀθηναία· στὴν ἱερά μας Νῆσο, τὴν ἡρωικὴ Ἁγία Μυρόπη, τὴν γενναία Ἁγία Μαρκέλλα καὶ τὴν “ἀνδρικῷ φρονήματι” ἐνδεδυμένη Ὁσία Ματρώνα. Ἂς θυμηθοῦμε τὶς μυριάδες γυναῖκες ποὺ ὁδηγήθηκαν στὸ μαρτύριο μὲ σθεναρὸ φρόνημα, γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.

Θὰ ἦταν παράλειψη ἂν δὲν ἀναφερόμαστε στὶς χριστιανὲς μητέρες ποὺ προκαλοῦσαν θαυμασμὸ ἀκόμα καὶ στοὺς εἰδωλολάτρες γιὰ τὴν ἐξαιρετικὴ ἀνατροφὴ ποὺ ἔδιναν στὰ παιδιά τους. Ἀκόμα καὶ στὶς μέρες μας, οἱ χριστιανὲς γυναῖκες, μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Ἐπισκόπου, ἀναλαμβάνουν μὲ αὐταπάρνηση τὸ ἔργο τῆς κατηχήσεως καὶ γίνονται αὐτὲς τὸ “προζύμι” γιὰ νὰ ζυμωθοῦν οἱ ἄλλες γυναικεῖες ψυχὲς, ποὺ προσέρχονται διψασμένες νὰ ἀκούσουν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἀπὸ τὴν χριστιανὴ μητέρα περιμένουμε τὴν ἀλλαγὴ καὶ βελτίωση τῆς κοινωνίας. Ἐδῶ θὰ πρέπει νὰ γίνει ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στὴν Ἑλληνίδα μητέρα, ποὺ μὲ τὴν ἀπαράμιλλη αὐτοθυσία της ἀποτελεῖ παγκόσμιο ὑπόδειγμα φιλόστοργης καὶ ἀφοσιωμένης μάνας.

Ὁ Θεός, σύμφωνα μὲ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ἔπλασε τὴν γυναίκα ἀπὸ τὴν μέση τοῦ ἄνδρα, ἰσάξια μὲ ἐκεῖνον, μὲ σκοπὸ καὶ οἱ δύο νὰ φθάσουν στὸ “καθ' ὁμοίωσιν” (Γεν. 2, 20), δηλαδὴ νὰ θεωθοῦν. Ἡ παρακοή τους ὅμως τοὺς ὁδήγησε στὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν Θεό.

Στὴν Σοφία Σειρὰχ διαβάζουμε: “Δωρεὰ Θεοῦ εἶναι ἡ σιωπηλὴ γυναίκα”. Στὶς Παροιμίες ἀναφέρεται: “Γυναίκα ἀνδρείαν (μὲ πάθος καὶ ἀρετή) τὶς εὑρήσει;” Αὐτὴ εἶναι ἀσύγκριτα ἀνώτερη καὶ ἀπὸ τοὺς πολύτιμους λίθους. Ἡ Σοφία Σολομῶντος ὑπογραμμίζει: “Τίποτε καλύτερο στὸν κόσμο ἀπὸ τὴν καλὴ γυναίκα”.

Στὴν Καινὴ Διαθήκη ὁ Κύριος ὄχι μόνο ἀνύψωσε, ἀλλὰ καὶ σεβάστηκε τὴν γυναίκα. Μὲ τὴν ἁγία Φωτεινὴ εἶχε διάλογο, κατὰ τὸν ὁποῖο τῆς ἀποκάλυψε ὅτι εἶναι ὁ Μεσσίας (Ἰω. 4, 7), σὲ ἐποχὴ ποὺ γιὰ τοὺς Ἰουδαίους ἡ συζήτηση μὲ γυναίκα ἀποτελοῦσε σκάνδαλο. Στὴν αἱμορροοῦσα, παρὰ τὶς διατάξεις τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου, ὁ Κύριος εἶπε: «Ἔχε θάρρος, κόρη μου, ἡ πίστη σου σὲ ἔσωσε». Ὅπως προαναφέραμε, ὁ Κύριος ἔκανε τὴν πρώτη Του ἐμφάνιση μετὰ τὴν Ἀνάστασή Του στὴν Ἁγία Μαρία τὴν Μαγδαληνὴ καὶ τὶς λοιπὲς Μυροφόρες, τιμῶντας ἔτσι τὶς γυναῖκες.

Ἂς δοῦμε πῶς ἀναφέρονται στὸ θέμα αὐτὸ οἱ Ἅγιοι Πατέρες:

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος γράφει: «Μὲ τὴν γέννηση τοῦ νέου Ἀδάμ - Χριστοῦ ἀπὸ τὴν νέα Εὔα – Παναγία ἔκλεισε ὁ κύκλος τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου καὶ θεμελιώνεται θεολογικὰ ἡ ἰσότητα τῶν δύο φύλων, ὥστε νὰ μὴν αὐταπατᾶται ὁ ἄνδρας».

Ὁ Μ. Βασίλειος στὴν ὁμιλία του γιὰ τὴν μάρτυρα Ἰουλίτα ἀναφέρει: «Ἀπὸ τὸν κτίστη της ἡ γυναίκα ἔγινε ἔτσι, ὥστε ἐξίσου μὲ τὸν ἄνδρα νὰ δέχεται τὴν ἀρετή».

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος παρατηρεῖ: «Ὁ Θεὸς εἶπε τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου γιὰ νὰ ζήσεις καλά. Βλέπετε τὴν ἰσότητα τῆς νομοθεσίας. Ἕνας ὁ δημιουργὸς τοῦ ἄνδρα καὶ τῆς γυναίκας, ἕνα χῶμα καὶ οἱ δύο, μιὰ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ἕνας νόμος, ἕνας θάνατος, μία ἀνάσταση. Ἁμάρτησαν, σώθηκαν καὶ οἱ δύο διὰ τοῦ Χριστοῦ».

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης λέγει: «Καὶ ἡ γυναίκα ἔχει τὸ «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ» καὶ ὁ ἄνδρας. Διότι εἶναι πλασμένες ὅμοιες οἱ φύσεις τους καὶ ἴσες οἱ πράξεις τους καὶ ἴσες οἱ ἀμοιβές καὶ ἴσες οἱ τιμωρίες τους».

Ὁ Κλήμης ὁ Ἀλευξανδρεὺς σχολιάζει: «Ἄνδρα καὶ γυναίκα… ἀναπνοή, ὄψη, ἀκοή, γνώση, ἐλπίδα, ὑπακοή, ἀγάπη, εἶναι ὅμοια. Κοινὸς ὁ βίος, κοινὴ ἡ χάρις κοινὴ καὶ ἡ σωτηρία, ἡ ἀρετή, ἡ ἀγωγή, κοινὸ καὶ τὸ ὄνομα -Ἄνθρωπος».

Ὁ ἅγιος Νεκτάριος θὰ ὑπογραμμίσει: «Ἡ γυναίκα μετέχει στὶς ἴδιες εὐλογίες καὶ ἐπαγγελίες ποὺ ἔχει δώσει ὁ Θεὸς καὶ στὸν ἄνδρα, κάτι ποὺ τῆς ἐξασφαλίζει τὴν ἰσοτιμία της πρὸς αὐτόν». Ὁ Ἅγιος προβάλλει τὸ πρόσωπο τῆς γυναίκας ὡς τὸν ἀπαραίτητο παράγοντα κοινωνικῆς συνοχῆς καὶ εὐδαιμονίας καὶ ὡς θεματοφύλακα τῶν κοινωνικῶν ἀρετῶν. Στὴν διδασκαλία του, ἡ πιστὴ καὶ θεοσεβὴς γυναίκα στέκεται σταθερὴ καὶ ἀκλόνητη σύζυγος, στηρίζοντας τὴν οἰκογενειακή της γαλήνη, «ἀγλαὸν ἐγκαλλώπισμα τοῦ ἑαυτῆς συζύγου καὶ χάρμα τῶν ἑαυτῆς τέκνων». Ἐπιπλέον, ὑποχρέωση τῆς μητέρας εἶναι νὰ ὁδηγεῖ τὰ παιδιά της στὸν Θεό.

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης διδάσκει: «Οἱ γυναῖκες εἶναι προικισμένες μὲ σπλάχνα, μὲ αὐτὴν τὴν τρυφερὴ ἀγάπη. Καὶ ἀπὸ αὐτὴν τὴν περισσὴ ἀγάπη ποὺ ἔχει ἀπὸ τὴν φύση της, ὁ διάβολος πολὺ τὴν πολεμάει ἀπὸ φθόνο καὶ προσπαθεῖ νὰ δηλητηριάσει αὐτὴ τὴν ἀγάπη της μὲ τὴν φαρμακερὴ ζήλια καὶ ἀπὸ μέλισσα νὰ γίνει φίδι δηλητηριῶδες. Ἡ γυναίκα μπορεῖ στὸ σῶμα νὰ εἶναι ἀδύναμη, ἀλλὰ μὲ τὴν καρδιὰ ποὺ ἔχει , ἂν τὴν δουλεύει, ἔχει τέτοια ἀντοχή, ποὺ ξεπερνάει τὴν ἀνδρικὴ δύναμη. Ὁ ἄνδρας, ναὶ μὲν ἔχει σωματικὴ δύναμη, ἀλλὰ δὲν ἔχει τὴν καρδιὰ καὶ τὴν θυσία ποὺ ἔχει ἡ γυναίκα».

Εὐσεβὲς ἐκκλησίασμα.

Ἡ κινητήρια δύναμη ποὺ ὠθοῦσε τὶς Μυροφόρες νὰ πᾶνε στὸν Τάφο τοῦ Χριστοῦ ἦταν ἡ ἀγάπη. Γι’ αὐτὴν τὴν ἀγάπη ἀψήφισαν τὸν κίνδυνο καὶ ἔδειξαν μεγάλη προθυμία. Ἡ σημερινὴ ἑορτή τους προβάλλει τὸν σεβασμὸ καὶ τὴν  τιμὴ τῆς Ἐκκλησίας στὸ πρόσωπο τῆς γυναίκας. Ἡ Χριστιανὴ γυναίκα δείχνει ποῦ βρίσκεται τὸ πραγματικὸ μεγαλεῖο της. Βρίσκεται στὴν σωφροσύνη, τὴν σεμνότητα, τὴν στοργή, τὴν ἀξιοπρέπεια, καὶ τὸν σεβασμό. Ἡ σύγχρονη γυναίκα ἔχει τεράστια δύναμη, τὴν ἐξυπνάδα της, τὴν  ἐργατικότητα, τὴν ἐπιστήμη της. Ἔχει, ὅμως, καὶ τὸ χάρισμα νὰ ἐπηρεάζει, νὰ κινεῖ καὶ νὰ ὀμορφαίνει τὰ πάντα. Συνοδοιπόρος της ἂς καταστεῖ ἡ ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. Ἐκεῖνος τὴν ἀνύψωσε ἀπὸ τὴν ἀτιμία στὴν δόξα τῆς ἀνθρώπινης φύσης ποὺ τῆς ταιριάζει. Ἐκεῖνος θὰ εἶναι συμπλωτήρας καὶ συγκυβερνήτης στὶς τυχὸν τρικυμίες τῆς ζωῆς της, ὥστε μὲ θάρρος καὶ τόλμη νὰ πορεύεται μπροστά. Ὁ Ἀναστὰς Λυτρωτὴς δὲν πρόκειται ποτὲ νὰ τὴν προδώσει‧ ἂς εἶναι πάντα θωρακισμένη μὲ τὴν πρὸς Ἐκεῖνον ἁγία πίστη καὶ ἂς ἔχει πάντα χαραγμένη μέσα στὴν ἀρχοντικὴ καρδιά της τὸ σωτήριο μήνυμά Του: «ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον».  Ἀμήν!    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

 

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

 

Η ΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ 

ΠΕΡΙΞ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ

ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΛΑΤΟΜΙΤΙΣΣΗΣ

 

 

ΑΝΤΙΠΑΣΧΑ Ή ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ  1  ΜΑΪΟΥ 2022

 

  Ο εφημέριος του Ναού π. Βασίλειος Φιλιππάκης τέλεσε με ευλάβεια την Θεία Λειτουργία.  

Ολο το εκκλησίασμα  σχεδόν, κρατώντας στα χέρια τους μεγάλοι, μικροί εικόνες και με την Ανάσταση και το Ιερό Ευαγγέλιο ψάλλοντας Χριστός Ανέστη περιήλθαμε 3 φορές τον γύρο της εκκλησίας.

 

«Τις Θεός Μέγας ως ο Θεός ημών;

Συ ει ο Θεός ο ποιών θαυμάσια μόνο»,

 

έψαλλε ο εφημέριος και εισήλθαμε εντός του Ναού.

 

Και του χρόνου να είμαστε όλοι καλά να ξαναεορτάσομε την Ανάσταση του Κυρίου μας.

 

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ