ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 31 ΜΑΪΟΥ

Ἀριθμός 21
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ (Ἰωάν. ιζ' 1-13)
31 Μαΐου 2020

Η ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐπάρας ὁ Ἰησοῦς τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ εἶπε· πάτερ, ἐλήλυθεν ἡ ὥρα· δόξασόν σου τὸν υἱόν, ἵνα καὶ ὁ υἱός σου δοξάσῃ σε, καθὼς ἔδωκας αὐτῷ ἐξουσίαν πάσης σαρκός, ἵνα πᾶν ὃ δέδωκας αὐτῷ δώσῃ αὐτοῖς ζωὴν αἰώνιον. Αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν. Ἐγώ σε ἐδόξασα ἐπὶ τῆς γῆς, τὸ ἔργον ἐτελείωσα ὃ δέδωκάς μοι ἵνα ποιήσω· καὶ νῦν δόξασόν με σύ, πάτερ, παρὰ σεαυτῷ τῇ δόξῃ ᾗ εἶχον πρὸ τοῦ τὸν κόσμον εἶναι παρὰ σοί. Ἐφανέρωσά σου τὸ ὄνομα τοῖς ἀνθρώποις οὓς δέδωκάς μοι ἐκ τοῦ κόσμου. Σοὶ ἦσαν καὶ ἐμοὶ αὐτοὺς δέδωκας, καὶ τὸν λόγον σου τετηρήκασι. Νῦν ἔγνωκαν ὅτι πάντα ὅσα δέδωκάς μοι παρὰ σοῦ ἐστιν· ὅτι τὰ ρήματα ἃ δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, καὶ αὐτοὶ ἔλαβον, καὶ ἔγνωσαν ἀληθῶς ὅτι παρὰ σοῦ ἐξῆλθον, καὶ ἐπίστευσαν ὅτι σύ με ἀπέστειλας.

Ἐγὼ περὶ αὐτῶν ἐρωτῶ· οὐ περὶ τοῦ κόσμου ἐρωτῶ, ἀλλὰ περὶ ὧν δέδωκάς μοι, ὅτι σοί εἰσι, καὶ τὰ ἐμὰ πάντα σά ἐστι καὶ τὰ σὰ ἐμά, καὶ δεδόξασμαι ἐν αὐτοῖς. Καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἐν τῷ κόσμῳ, καὶ οὗτοι ἐν τῷ κόσμῳ εἰσί, καὶ ἐγὼ πρὸς σὲ ἔρχομαι. Πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου ᾧ δέδωκάς μοι, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς. Ὅτε ἤμην μετ’ αὐτῶν ἐν τῷ κόσμῳ, ἐγὼ ἐτήρουν αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου· οὓς δέδωκάς μοι ἐφύλαξα, καὶ οὐδεὶς ἐξ αὐτῶν ἀπώλετο εἰ μὴ ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας, ἵνα ἡ γραφὴ πληρωθῇ. Νῦν δὲ πρὸς σὲ ἔρχομαι, καὶ ταῦτα λαλῶ ἐν τῷ κόσμῳ ἵνα ἔχωσι τὴν χαρὰν τὴν ἐμὴν πεπληρωμένην ἐν αὐτοῖς.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Βρισκόμαστε ἕνα βῆμα πρὶν ἀπὸ τὴ σύλληψη τοῦ Χριστοῦ στὸν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ καὶ ἀκοῦμε τὴν τελευταία διδασκαλία Του ἐπὶ τῆς γῆς, καθὼς καὶ τὴ μεγαλειώδη ἀρχιερατική Του προσευχή, ποὺ ἀπευθύνεται στὸν Θεὸ Πατέρα Του. Καὶ εἶναι ἡ προσευχὴ Του αὐτὴ γεμάτη ἀπὸ γλυκύτητα, πραότητα, μεγαλεῖο, ἀγάπη, ἄπειρη ἀγάπη γιά τὸν ἄνθρωπο. Εἶναι τὸ ἐπιστέγασμα τῆς ἐπίγειας παρουσίας Του, εἶναι λόγια προσευχῆς γιὰ τοὺς μαθητές Του, τὴν Ἐκκλησία Του καὶ γιὰ τοὺς πιστοὺς ὅλων τῶν αἰώνων. Ζητᾶ νὰ χορηγήσει ὁ Θεὸς Πατέρας σ’ αὐτοὺς δόξα, ἁγιασμό, χαρά, ἀγάπη καὶ ἑνότητα. Σ’ αὐτὴν τὴν τελευταία χάρη, τὴν ἑνότητα, ἀξίζει νὰ ἐπικεντρωθοῦμε, μιά καὶ οἱ σήμερα ἑορταζόμενοι Ἅγιοι Πατέρες τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἀγωνίστηκαν γι’ αὐτήν.

Ὁ Χριστός μας στὸν ἑνδέκατο στίχο τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς λέγει τὰ ἑξῆς: «Πάτερ Ἅγιε, τήρησον αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί Σου, οὕς δέδωκάς μοι, ἵνα ὦσιν ἕν, καθὼς ἡμεῖς». Ἡ σύντομη ἑρμηνεία τοῦ χωρίου ἔχει ὡς ἑξῆς: «Πατέρα μου Ἅγιε, φύλαξέ τους (τοὺς μαθητές μου) μὲ τὴν πατρικὴ προστασία καὶ δύναμή σου, τὴν ὁποία ἔδωσες καὶ σὲ ἐμένα, ὥστε νὰ παραμείνουν ἑνωμένοι μὲ ἐμένα καὶ μεταξύ τους καὶ νὰ εἶναι μέσω τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ὁμοφροσύνης, ἕνα ἠθικὸ σῶμα, ὅπως εἴμαστε καὶ ἐμεῖς ἕνα, ποὺ ἔχουμε τὴν ἴδια οὐσία καὶ φύση». Πόσο μεγάλη τιμὴ γιὰ ἐμᾶς νὰ ζητᾶ ὁ Χριστὸς κάτι ποὺ ἁρμόζει στὴν Ἁγία Τριάδα, δηλαδὴ τὴν ἑνότητα! Στὴν Ἁγία Τριάδα βέβαια ἡ ἑνότητα εἶναι ἕνα φυσικὸ ἰδίωμα, ἐνῶ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους εἶναι χάρις Θεοῦ. Αὐτὸ, λοιπὸν, τὸ «ἵνα ἕν ὦσιν» εἶναι μία θεμελιώδης μέριμνα τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος ἐπιζητεῖ τὴν ἑνότητα τῶν πιστῶν μέσω τῆς ἀγάπης, διότι ὅλοι οἱ πιστοὶ ἀποτελοῦμε ἕνα Σῶμα, τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Ἕν σῶμα καὶ ἕν πνεῦμα, καθὼς καὶ ἐκλήθητε ἐν μία ἐλπίδι τῆς κλήσεως ὑμῶν» ἔχοντας «ἕνα Κύριον, μίαν πίστιν, ἕν βάπτισμα, ἕνα πατέρα».

Γιὰ νὰ ὑπάρξει ἑνότητα, ὁμοψυχία, ὁμοτροπία, τρεῖς εἶναι οἱ βασικὲς προϋποθέσεις. Πρώτη προϋπόθεση εἶναι ἡ ἀγάπη, τὸ ἔλεος, ἡ εὐσπλαχνία, ἡ κατανόηση, ἡ ἀλληλεγγύη, ἡ συμπόνια, ἡ συμπαράσταση, ἡ συνδρομή. Βλέπουμε πόσες συνώνυμες λέξεις ὑπάρχουν γιὰ νὰ ἐκφράσουν τὴν πρώτη καὶ μεγάλη ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ: «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους!» Ἡ ἀγάπη εἶναι ἰδίωμα τοῦ Θεοῦ, ἑπομένως ὁ πιστὸς ποὺ ἀγωνίζεται νὰ πλησιάσει τὸν Θεό, αἰσθάνεται μέσα του νὰ αὐξάνει ἡ ἀγάπη, ὄχι μόνο γιὰ τὸν Θεό, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν συνάνθρωπό του καὶ γιὰ ὅλη τὴν κτίση. Ὅπως ὁ ἥλιος μεταδίδει θερμότητα σὲ ὅλη τὴν οἰκουμένη καὶ ὅσο περισσότερο τὸν προσεγγίζεις, τόσο περισσότερο θερμαίνεσαι, κατὰ παρόμοιο τρόπο καὶ αὐτὸς ποὺ προσεγγίζει τὸν Θεὸ πλημμυρίζει ἀπὸ μία ἀπέραντη καὶ ἀνέκφραστη ἀγάπη γιὰ ὅλους καὶ γιὰ ὅλα τὰ πλάσματα τοῦ Θεοῦ. Ὅσο περισσότερο αὐξάνει ἡ ἀγάπη, τόσο περισσότερο ὁ ἄνθρωπος ὁμοιάζει πρὸς τὸν Θεὸ καὶ ἀποκτᾶ τὸ πνεῦμα τῆς ἑνότητας ποὺ χαρακτηρίζει τὴν Ἁγία Τριάδα. Ὅπου δὲ ἐπισκοπεῖ τὸ Φῶς τῆς Τριαδικῆς Θεότητας, ἀποδιώκεται κάθε διαίρεση, διχόνοια, μίσος καὶ κακία.

Ἡ δεύτερη προϋπόθεση γιὰ τὴν ἑνότητα, ἄρρηκτα συνδεδεμένη πρὸς τὴν πρώτη, εἶναι ἡ θεομίμητη ταπείνωση. Ἕνας ταπεινὸς ἄνθρωπος, ποὺ προχωρεῖ στὸν ἀγώνα τῆς αὐτογνωσίας καὶ τῆς αὐτομεμψίας, ποὺ κατεβαίνει στὴ σκοτεινὴ ἄβυσσο τῆς ὕπαρξής του καὶ φωτίζει τὶς ἀπόκρυφες καὶ σκοτεινὲς πτυχὲς τοῦ ἑαυτοῦ του, διαπιστώνει ὅτι εἶναι τόσο ἐλεεινὸς καὶ τρισάθλιος, ὥστε δὲν τολμᾶ νὰ σηκώσει ὑπερήφανο μάτι στὸν ἀδελφό του συνάνθρωπο, οὔτε νὰ τὸν κατακρίνει γιὰ ὁποιοδήποτε παράπτωμά του μὲ διδασκαλικὸ ὕφος. Ὁ ταπεινὸς ἄνθρωπος θέτοντας τὸν ἑαυτὸ του «ὑποκάτω πάσης τῆς κτίσεως» προσεγγίζει τὸν συνάνθρωπό του συγκαταβατικά, μὲ πραότητα καὶ κατανόηση, μὲ πνεῦμα προσφορᾶς καὶ θυσίας, μιμούμενος τὸν ταπεινὸ Ἰησοῦ. Ἑπομένως ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι αὐτὴ ποὺ ἐνισχύει τὸ σύνδεσμο τῆς ἀγάπης καὶ ἀποδιώκει τὴν ἐγωιστικὴ ἀποξένωση καὶ διχοστασία. Ταπείνωση καὶ ἀγάπη εἶναι τὰ δύο ἰσχυρότατα θεμέλια ποὺ στερεώνουν τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας ὡς Σώματος Χριστοῦ.

Ὑπάρχει, ὅμως, καὶ μία τρίτη προϋπόθεση τῆς ἑνότητας τῶν πιστῶν, ἡ ὁποία σχετίζεται μὲ τὴν ὀρθότητα τῆς πίστης, μὲ τὴν Ὀρθοδοξία ὡς μόνης ὁδοῦ σωτηρίας ἐν τῷ κόσμω. Γιὰ νὰ ὑπάρχει ἑνότητα, πρέπει ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ νὰ ἀκολουθοῦν τὴ μία καὶ ἀδιαίρετη ὁδὸ πίστεως, νὰ ὁμοφρονοῦν, ὅσον ἀφορᾶ τὴν παραδεδομένη διδασκαλία ἀπὸ τὸν Θεάνθρωπο Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους Του καὶ ἀπὸ τοὺς μεγάλους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Πρέπει νὰ τὸ τονίσουμε πολὺ αὐτό, ὅτι δηλαδὴ χωρὶς ὀρθὴ πίστη στὰ δόγματα τῆς Ἐκκλησίας ἑνότητα δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει. Εἶναι γεγονὸς θλιβερὸ ὅτι ὁ ἕνας καὶ ἄρραφος χιτώνας τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ἐκκλησία Του δηλαδή, διερράγη πολλὲς φορὲς μὲ τὶς πολυποίκιλες αἱρέσεις ποὺ ἐμφανίσθηκαν ἤδη ἀπὸ τοὺς πρώτους χριστιανικοὺς αἰῶνες. Πολυάριθμοι αἱρετικοὶ ἀκολουθώντας τὸν ὑπερήφανο λογισμό τους καὶ ὑποκινούμενοι ἀπὸ τὸ κοσμικό, σατανικὸ φρόνημα διετύπωσαν αἱρετικὰ δόγματα ποὺ ἀπείλησαν νὰ καταστρέψουν μὲ βιαιότητα τὴν ἑνιαία ἀρχικὰ χριστιανικὴ πίστη. Ἕνας τέτοιος αἱρετικὸς μὲ πολυάριθμους ὑποστηρικτὲς καὶ μεγάλη διάδοση ὑπῆρξε ὁ Ἄρειος, ὁ ὁποῖος ἐδίδασκε ὅτι ὁ Χριστὸς ἦταν τὸ ὕψιστο κτίσμα τοῦ Θεοῦ, δὲν ἦταν ὁ Θεάνθρωπος Χριστός, ὁ ὁμοούσιος πρὸς τὸν Πατέρα Υἱὸς καὶ Λόγος Του, ἀλλὰ ἕνας ἄνθρωπος ὁμοιούσιος πρὸς τὸν Πατέρα. Βλέπουμε μία ὁλόκληρη, ἰσχυρότατη αἵρεση νὰ στηρίζεται στὴν προσθήκη ἑνὸς ἰῶτα στὸν ὀρθὸ χαρακτηρισμὸ «ὁμοούσιος» γιὰ τὸν Χριστό. Αὐτὴ ἡ αἵρεση, ἂν ἐπικρατοῦσε, θὰ ἀναιροῦσε πλήρως τὴν δυνατότητα σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου μέσω τῆς Ἐκκλησίας. Γιατί, ἂν ὁ Χριστὸς εἶναι ἄνθρωπος, ἔστω καὶ ὁ σημαντικότερος, καὶ ὄχι Θεάνθρωπος, δὲν σώζεται κανείς.

Ἄπειρη εὐγνωμοσύνη καὶ τιμὴ ἀπονέμει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας πρὸς τοὺς Ἁγίους καὶ Θεοφόρους Πατέρες τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ποὺ συνεκλήθη στὴ Νίκαια τῆς Βιθυνίας τὸ ἔτος 325 ὑπὸ τὴν προεδρία τοῦ Ἁγίου Αὐτοκράτορος τῆς Νέας Ρώμης, τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, γιατί μὲ τὸ νὰ καταπολεμήσουν τὴν ἀρειανικὴ αἵρεση, θεμελίωσαν τὴν ὀρθὴ διδασκαλία περὶ Χριστοῦ, ὅπως ἐκφράζεται στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, τὸ γνωστό μας «Πιστεύω». Αὐτοὶ οἱ Πατέρες ὄντως ὑπῆρξαν «ἀστέρες πολύφωτοι τοῦ νοητοῦ στερεώματος», «τὰ πάγχρυσα στόματα τοῦ Λόγου», ποὺ ἐνίσχυσαν τὴν ἑνότητα τῶν πιστῶν καὶ ἀπεδίωξαν τὸ σκότος τῆς πλάνης, ἀποτέμνοντας μὲ τὴ μάχαιρα τοῦ Πνεύματος τὸ καρκίνωμα τῆς αἵρεσης.

Στὴν ἐποχὴ μας ὅλοι ὑμνοῦν τὴν ἑνότητα, ἰδιαίτερα στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο, καὶ ἐπιδιώκουν νὰ παύσουν οἱ διχοστασίες καὶ τὰ σχίσματα. Στὴν ἐπιδίωξη τους, ὅμως, γιὰ ἑνότητα οἱ ἄνθρωποι κάνουν ἕνα βαρύτατο λάθος: ὑπερτονίζουν τὴν ἀγάπη ὡς ἑνοποιητικὸ παράγοντα καὶ ὑποβαθμίζουν τὴν ταπείνωση καὶ τὴν ἀλήθεια, τὴν ὀρθότητα τῆς πίστης. Ἔτσι ἔχει γεννηθεῖ τὸ παγκόσμιο κίνημα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὸ ὁποῖο θέλει ὅλους τους Χριστιανοὺς ἑνωμένους ἐν ἀγάπῃ μόνο καὶ ὄχι ἐν ἀγάπῃ καὶ ἐν ἀληθείᾳ. Ἡ Ὀρθόδοξή μας Ἐκκλησία, ποὺ εἶναι ὁ φορέας τοῦ ἀρχέγονου ἀποστολικοῦ Χριστιανισμοῦ, θεωρεῖται ἰσότιμη πρὸς τὶς ἄλλες λεγόμενες χριστιανικὲς ὁμολογίες, τὸν Καθολικισμὸ καὶ τὸν Προτεσταντισμό, χωρὶς νὰ ὑπολογίζεται ὁ αἱρετικὸς χαρακτήρας τῶν ὡς ἄνω ὁμολογιῶν. Ἀκόμη χειρότερα δὲ προωθεῖται ἡ πανανθρώπινη ἑνότητα μέσω τῆς ἕνωσης ὅλων τῶν θρησκειῶν, ποὺ ὁδηγεῖ στὴν Πανθρησκεία, στὴν ὁποία κυρίαρχη ἰδεολογία εἶναι ἡ κοσμικὴ ἀγάπη, ἡ κατανόηση καὶ ἡ ἀλληλεγγύη τῶν λαῶν. Εἶναι προφανὲς ὅτι ἀπὸ μία τέτοιου εἴδους ἑνότητα ἀπουσιάζει ἐντελῶς ἡ ἀλήθεια, δηλαδὴ ὁ Χριστός. Γι’ αὐτὸ καὶ παρὰ τὴν προώθηση αὐτῆς τῆς ἰδεολογίας τοῦ ἀγαπισμοῦ, τῆς ἀγάπης χωρὶς Χριστό, ὁ κόσμος πλημμυρίζει ἀπὸ μίσος, κακία, ἐχθρότητα, διαιρέσεις, διεκδικήσεις σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα, τόσο πολύ, ποὺ ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα ὁμοιάζει μὲ ἕνα ἡφαίστειο ἕτοιμο νὰ ἐκραγεῖ, εἶναι στὰ πρόθυρα ἑνὸς ἀγώνα ἀλληλοεξόντωσης μέχρις ἐσχάτων.

Ἐμεῖς, οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ τοῦ σήμερα, ἂς ἀγωνιζόμαστε γιὰ τὴν μεταξὺ μας ἑνότητα καλλιεργώντας καὶ τὶς τρεῖς προϋποθέσεις της: τὴν ἀγάπη, τὴν ταπείνωση καὶ τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. Κι ἔτσι ἑνωμένοι σὲ ἕνα Σῶμα, τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, θὰ φθάσουμε στὴν ἐπίγνωση τῆς ἀπροσίτου Δόξης τοῦ Θεοῦ καὶ στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ἀμήν, γένοιτο! Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 24 ΜΑΪΟΥ

Ἀριθμός 20
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ (Ἰωάν. θ΄ 1-38)
24 Μαΐου 2020

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

1 Καὶ παράγων εἶδεν ἄνθρωπον τυφλὸν ἐκ γενετῆς· 2 καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· Ραββί, τίς ἥμαρτεν, οὗτος ἢ οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἵνα τυφλὸς γεννηθῇ; 3 ἀπεκρίθη Ἰησοῦς· Οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἀλλ’ ἵνα φανερωθῇ τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ. 4 ἐμὲ δεῖ ἐργάζεσθαι τὰ ἔργα τοῦ πέμψαντός με ἕως ἡμέρα ἐστίν· ἔρχεται νὺξ ὅτε οὐδεὶς δύναται ἐργάζεσθαι. 5 ὅταν ἐν τῷ κόσμῳ ὦ, φῶς εἰμι τοῦ κόσμου. 6 ταῦτα εἰπὼν ἔπτυσεν χαμαὶ καὶ ἐποίησε πηλὸν ἐκ τοῦ πτύσματος, καὶ ἐπέχρισε τὸν πηλὸν ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ τυφλοῦ 7 καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ὕπαγε νίψαι εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ, ὃ ἑρμηνεύεται ἀπεσταλμένος. ἀπῆλθεν οὖν καὶ ἐνίψατο, καὶ ἦλθε βλέπων. 8 Οἱ οὖν γείτονες καὶ οἱ θεωροῦντες αὐτὸν τὸ πρότερον ὅτι τυφλὸς ἦν, ἔλεγον· Οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ καθήμενος καὶ προσαιτῶν; 9 ἄλλοι ἔλεγον ὅτι οὗτός ἐστιν· ἄλλοι δὲ ὅτι ὅμοιος αὐτῷ ἐστιν. ἐκεῖνος ἔλεγεν ὅτι ἐγώ εἰμι. 10 ἔλεγον οὖν αὐτῷ· Πῶς ἀνεῴχθησάν σου οἱ ὀφθαλμοί; 11 ἀπεκρίθη ἐκεῖνος καὶ εἶπεν· Ἄνθρωπος λεγόμενος Ἰησοῦς πηλὸν ἐποίησε καὶ ἐπέχρισέ μου τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ εἶπέ μοι· ὕπαγε εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωὰμ καὶ νίψαι· ἀπελθὼν δὲ καὶ νιψάμενος ἀνέβλεψα. 12 εἶπον οὖν αὐτῷ· Ποῦ ἐστιν ἐκεῖνος; λέγει· Οὐκ οἶδα. 13 Ἄγουσιν αὐτὸν πρὸς τοὺς Φαρισαίους, τόν ποτε τυφλόν. 14 ἦν δὲ σάββατον ὅτε τὸν πηλὸν ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς καὶ ἀνέῳξεν αὐτοῦ τοὺς ὀφθαλμούς. 15 πάλιν οὖν ἠρώτων αὐτὸν καὶ οἱ Φαρισαῖοι πῶς ἀνέβλεψεν. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· Πηλὸν ἐπέθηκέ μου ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμούς, καὶ ἐνιψάμην, καὶ βλέπω. 16 ἔλεγον οὖν ἐκ τῶν Φαρισαίων τινές· Οὗτος ὁ ἄνθρωπος οὐκ ἔστι παρὰ τοῦ Θεοῦ, ὅτι τὸ σάββατον οὐ τηρεῖ. ἄλλοι ἔλεγον· Πῶς δύναται ἄνθρωπος ἁμαρτωλὸς τοιαῦτα σημεῖα ποιεῖν; καὶ σχίσμα ἦν ἐν αὐτοῖς. 17 λέγουσι τῷ τυφλῷ πάλιν· Σὺ τί λέγεις περὶ αὐτοῦ, ὅτι ἤνοιξέ σου τοὺς ὀφθαλμούς; ὁ δὲ εἶπεν ὅτι προφήτης ἐστίν. 18 οὐκ ἐπίστευον οὖν οἱ Ἰουδαῖοι περὶ αὐτοῦ ὅτι τυφλὸς ἦν καὶ ἀνέβλεψεν, ἕως ὅτου ἐφώνησαν τοὺς γονεῖς αὐτοῦ τοῦ ἀναβλέψαντος 19 καὶ ἠρώτησαν αὐτοὺς λέγοντες· Οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς ὑμῶν, ὃν ὑμεῖς λέγετε ὅτι τυφλὸς ἐγεννήθη; πῶς οὖν ἄρτι βλέπει; 20 ἀπεκρίθησαν δὲ αὐτοῖς οἱ γονεῖς αὐτοῦ καὶ εἶπον· Οἴδαμεν ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς ἡμῶν καὶ ὅτι τυφλὸς ἐγεννήθη· 21 πῶς δὲ νῦν βλέπει οὐκ οἴδαμεν, ἢ τίς ἤνοιξεν αὐτοῦ τοὺς ὀφθαλμοὺς ἡμεῖς οὐκ οἴδαμεν· αὐτὸς ἡλικίαν ἔχει, αὐτὸν ἐρωτήσατε, αὐτὸς περὶ ἑαυτοῦ λαλήσει. 22 ταῦτα εἶπον οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ὅτι ἐφοβοῦντο τοὺς Ἰουδαίους· ἤδη γὰρ συνετέθειντο οἱ Ἰουδαῖοι ἵνα, ἐάν τις ὁμολογήσῃ Χριστόν, ἀποσυνάγωγος γένηται. 23 διὰ τοῦτο οἱ γονεῖς αὐτοῦ εἶπον ὅτι ἡλικίαν ἔχει, αὐτὸν ἐρωτήσατε. 24 Ἐφώνησαν οὖν ἐκ δευτέρου τὸν ἄνθρωπον ὃς ἦν τυφλὸς, καὶ εἶπον αὐτῷ· Δὸς δόξαν τῷ Θεῷ· ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι ὁ ἄνθρωπος οὗτος ἁμαρτωλός ἐστιν. 25 ἀπεκρίθη οὖν ἐκεῖνος καὶ εἶπεν· Εἰ ἁμαρτωλός ἐστιν οὐκ οἶδα· ἓν οἶδα, ὅτι τυφλὸς ὢν ἄρτι βλέπω. 26 εἶπον δὲ αὐτῷ πάλιν· Τί ἐποίησέ σοι; πῶς ἤνοιξέ σου τοὺς ὀφθαλμούς; 27 ἀπεκρίθη αὐτοῖς· Εἶπον ὑμῖν ἤδη, καὶ οὐκ ἠκούσατε· τί πάλιν θέλετε ἀκούειν; μὴ καὶ ὑμεῖς θέλετε αὐτοῦ μαθηταὶ γενέσθαι; 28 ἐλοιδόρησαν αὐτὸν καὶ εἶπον· Σὺ εἶ μαθητὴς ἐκείνου· ἡμεῖς δὲ τοῦ Μωϋσέως ἐσμὲν μαθηταί. 29 ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι Μωϋσεῖ λελάληκεν ὁ Θεός· τοῦτον δὲ οὐκ οἴδαμεν πόθεν ἐστίν. 30 ἀπεκρίθη ὁ ἄνθρωπος καὶ εἶπεν αὐτοῖς· Ἐν γὰρ τούτῳ θαυμαστόν ἐστιν, ὅτι ὑμεῖς οὐκ οἴδατε πόθεν ἐστί, καὶ ἀνέῳξέ μου τοὺς ὀφθαλμούς. 31 οἴδαμεν δὲ ὅτι ἁμαρτωλῶν ὁ Θεὸς οὐκ ἀκούει, ἀλλ’ ἐάν τις θεοσεβὴς ᾖ καὶ τὸ θέλημα αὐτοῦ ποιῇ, τούτου ἀκούει. 32 ἐκ τοῦ αἰῶνος οὐκ ἠκούσθη ὅτι ἤνοιξέ τις ὀφθαλμοὺς τυφλοῦ γεγεννημένου· 33 εἰ μὴ ἦν οὗτος παρὰ Θεοῦ, οὐκ ἠδύνατο ποιεῖν οὐδέν. 34 ἀπεκρίθησαν καὶ εἶπον αὐτῷ· Ἐν ἁμαρτίαις σὺ ἐγεννήθης ὅλος, καὶ σὺ διδάσκεις ἡμᾶς; καὶ ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω. 35 Ἤκουσεν Ἰησοῦς ὅτι ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω, καὶ εὑρὼν αὐτὸν εἶπεν αὐτῷ· Σὺ πιστεύεις εἰς τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ; 36 ἀπεκρίθη ἐκεῖνος καὶ εἶπε· Καὶ τίς ἐστι, Κύριε, ἵνα πιστεύσω εἰς αὐτόν; 37 εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Καὶ ἑώρακας αὐτὸν καὶ ὁ λαλῶν μετὰ σοῦ ἐκεῖνός ἐστιν. 38 ὁ δὲ ἔφη· Πιστεύω, Κύριε· καὶ προσεκύνησεν αὐτῷ.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἐπιθυμοῦν μία ἥσυχη ζωή, χωρὶς ἔκτακτα περιστατικά, ποὺ τὶς περισσότερες φορὲς εἶναι ἀρνητικά, χωρὶς δραματικὲς ἐξάρσεις, ποὺ ὁδηγοῦν στὴν ἀνησυχία, στὸ φόβο καὶ στὴν ἀγωνία. Ὁ κοινὸς ἄνθρωπος θέλει μία ἤρεμη καθημερινότητα, ἕνα εὐχάριστο βόλεμα, τὸ ὁποῖο δὲν θὰ διαταράσσεται ἀπὸ κανέναν ἐνοχλητικὸ ἢ ἀπὸ καμιὰ ἀναταραχή. Αὐτὸς ὁ τρόπος ζωῆς εἶναι συνυφασμένος μὲ τὴ δειλία, ἀρνεῖται κάθε ἡρωικὴ ἐκδήλωση καὶ αὐτὸ εἶναι ὅ,τι χειρότερο μπορεῖ νὰ συμβεῖ σὲ ἕνα χριστιανό. Γιατί χριστιανὸς σημαίνει θάρρος, παρρησία, ὁμολογία, ξεπέρασμα τῶν ἐγωιστικῶν ἀναστολῶν, μαρτύριο καὶ θάνατο, ἂν ὁ Θεὸς τὸ ἐπιτρέψει.

Ἕνα τέτοιο ἡρωικὸ παράδειγμα μᾶς δίνει ὁ ἐκ γενετῆς τυφλός τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς. Καὶ εἶναι ἥρωας ὁ θεραπευμένος τυφλός, γιατί κινημένος ἀπὸ τὸ θαῦμα τῆς προσωπικῆς του θεραπείας, ἦρθε σὲ σύγκρουση μὲ τὸ πανίσχυρο ἱερατικὸ κατεστημένο τῶν Ἰουδαίων τῆς ἐποχῆς ἐκείνης καὶ ὁμολόγησε τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ὡς Σωτήρα καὶ Λυτρωτή, ἀδιαφορώντας πλήρως γιὰ τὶς ὅποιες συνέπειες θὰ μποροῦσε νὰ ὑποστεῖ.

Ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ἀναπτύσσει τὸ γεγονὸς τοῦ θαύματος αὐτοῦ μὲ μία λεπτομερῆ ἀφήγηση, ὅπου διαφαίνεται μὲ ἀκρίβεια ἡ κοινωνικὴ κατάσταση τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, καθὼς καὶ ὅλη ἡ περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα. Τὸ ἐνδιαφέρον ἑστιάζεται στὰ ὅσα συνέβησαν καὶ στὰ ὅσα διημείφθησαν σχετικὰ μὲ τὸ θαῦμα τῆς ἀναβλέψεως τοῦ τυφλοῦ. Κατ΄ ἀρχὴν πρέπει νὰ ἀναφέρουμε ὅτι ὁ τυφλὸς ἦταν πασίγνωστος, ὅλοι ἤξεραν ποιὸς εἶναι, ποῦ βρίσκεται, ποιὰ εἶναι ἡ οἰκογένειά του. Ἑπομένως τὸ θαυμαστὸ γεγονὸς προκαλεῖ μεγάλη ἔκπληξη καὶ περιέργεια. Ξεκινᾶ, λοιπὸν, μία ὁλόκληρη διερεύνηση, καθὼς κάποιοι ἀναρωτιοῦνται ἂν αὐτὸς εἶναι ὁ τυφλός. Ἄλλοι λέγουν ὅτι εἶναι κάποιος ὅμοιός του. Ὁ τυφλὸς λέγει: «Ἐγὼ εἶμαι!» Τὸν ρωτοῦν πῶς τοῦ ἄνοιξαν τὰ μάτια καὶ αὐτὸς ἀπαντᾶ ὅτι ὁ Ἰησοῦς τὸν θεράπευσε. «Ποῦ εἶναι ἐκεῖνος;», ρωτοῦν. «Δὲν ξέρω», ἀπαντᾶ. Τὸν ὁδηγοῦν στοὺς Φαρισαίους, γιατί ἦταν Σάββατο, ὅταν τὸν θεράπευσε ὁ Ἰησοῦς, κάτι ἀπαράδεκτο γιὰ τοὺς Ἰουδαίους. Κάποιοι Φαρισαῖοι ἀποφαίνονται ὅτι αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος, ὁ Ἰησοῦς, δὲν ἔχει σταλεῖ ἀπὸ τὸν Θεό, γιατί δὲν φυλάσσει τὴν ἀργία τοῦ Σαββάτου. Αὐτὸ, ὅμως, ποὺ ἰσχυρίζονται ἔρχεται σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν θαυματουργία. Ἔτσι, προκαλεῖται διαφωνία ἀνάμεσά τους. Ρωτοῦν τότε τὸν τυφλό: «Ἐσὺ ποιὰ γνώμη ἔχεις γι΄ αὐτόν;» Αὐτὸς ἀπαντᾶ: «Εἶναι προφήτης!» Ἡ ἀπάντηση δὲν ἀρέσει στοὺς Ἰουδαίους, γι’ αὐτὸ δὲν πιστεύουν στὸ θαῦμα καὶ καλοῦν τοὺς γονεῖς του γιὰ ἐπιβεβαίωση. Αὐτοὶ βεβαιώνουν ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ τυφλὸς γιός τους, ἀλλὰ ἀποφεύγουν νὰ ὁμολογήσουν τὸν Χριστὸ ὡς αἴτιο τοῦ θαύματος. Ἡ τρομοκρατία ποὺ ἔχουν ἐπιβάλλει οἱ Ἰουδαῖοι εἶναι ἀποτελεσματική: ὅποιος ὁμολογήσει τὸν Ἰησοῦ ὡς Χριστὸ Μεσσία θὰ γίνεται ἀποσυνάγωγος, δηλαδὴ ἀποδιωγμένος καὶ ἀφορισμένος. Φοβερὴ τιμωρία γιὰ τὰ δεδομένα τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, τόσο φοβερή, ὥστε οὔτε οἱ γονεῖς τοῦ τυφλοῦ δὲν τολμοῦν νὰ ποῦν τὴν ἀλήθεια γιὰ τὸ γιό τους καὶ ἀποστασιοποιοῦνται. «Μεγάλος εἶναι, ρωτῆστε τὸν ἴδιο!», ἀπαντοῦν. Βλέπουμε νὰ ἐκτυλίσσεται μπροστὰ σὲ ὅλον τὸν ἁπλὸ λαὸ τῆς Ἰουδαίας μία δαιμονικὴ προσπάθεια γιὰ διαστροφὴ καὶ ἀπόκρυψη τῆς ἀλήθειας, ἕνας λυσσασμένος ἀγώνας κατὰ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ἀνθρώπων ποὺ θὰ ἤθελαν νὰ Τὸν πιστέψουν. Καὶ τὸ χειρότερο εἶναι ὅτι ὁ πόλεμος αὐτὸς ἐνδύεται τὸν εὐσχήμονα χιτώνα τῆς θεοσέβειας καὶ τῆς πιστῆς τήρησης τοῦ Νόμου. Γι’ αὐτὸ καὶ τὴ δεύτερη φορὰ ποὺ ἀνακρίνουν τὸν πρώην τυφλό τοῦ λένε: «Δόξασε τὸν Θεό!», δηλαδὴ τὸν Θεὸ ποὺ πιστεύουμε ἐμεῖς οἱ σοφοί, γιατί αὐτὸς ποὺ σὲ θεράπευσε, ὁ Ἰησοῦς, εἶναι ἁμαρτωλός, ἀφοῦ δὲν τηρεῖ τὸ Σάββατο, ἑπομένως ἀποκλείεται νὰ εἶναι θεόσταλτος, πολὺ δὲ περισσότερο νὰ εἶναι Θεός! Οἱ Ἰουδαῖοι ἀσκοῦν ψυχολογικὴ πίεση στὸν ἄνθρωπο αὐτόν. Γνωρίζουν ὅτι διακρατοῦν τὰ σκῆπτρα τῆς πνευματικῆς ἐξουσίας ἐπάνω στὸν ἁπλὸ λαὸ καὶ μὲ τὸν ἐκφοβισμὸ προσπαθοῦν νὰ ἀποτρέψουν κάθε προσπάθεια ἢ καὶ θέληση ἀναγνώρισης τοῦ Χριστοῦ ὡς Θεοῦ Σωτήρα. Θεωροῦν ὅτι ὁ πρώην τυφλὸς εἶναι ἕνα εὔκολο θύμα, ἕνα φοβισμένο ἀνθρωπάκι, ποὺ θὰ ὑποκύψει γρήγορα καὶ θὰ συμμορφωθεῖ πρὸς τὴν καθεστωτικὴ γραμμὴ τῆς πνευματικῆς δικτατορίας.
Ἔκαναν,ὅμως, λάθος. Στὴν ἐπιθετικὴ ἀνάκριση τῶν Ἰουδαίων ὁ πρώην τυφλὸς ἀπαντᾶ μὲ παραδειγματικὸ θάρρος καὶ ἑτοιμότητα λόγου χωρὶς καμία ἀμφιταλάντευση. Ἀρχικὰ δίνει τὴν ἀπάντηση ὅτι ἂν ὁ ἄνθρωπος Ἰησοῦς εἶναι ἁμαρτωλός, αὐτὸ δὲν τὸ ξέρει. Ἕνα γνωρίζει, ὅτι ἐνῶ ἦταν τυφλός, τώρα βλέπει. Ἐπιστρατεύει τὴν ἀκαταμάχητη δύναμη τῆς ἀληθείας τοῦ θαύματος, οἱ Ἰουδαῖοι ὅμως ἐθελοτυφλοῦν. Δὲν θέλουν νὰ πιστέψουν αὐτὸ ποὺ βλέπουν μπροστά τους, γι’ αὐτὸ τὸν ρωτοῦν πάλι καὶ πάλι: «Τί ἔγινε; Πῶς σοῦ ἄνοιξε τὰ μάτια;» Νομίζουν ὅτι ἐπαναλαμβάνοντας τὰ ἴδια καὶ τὰ ἴδια θὰ ζαλίσουν, θὰ κουράσουν τὸν ἄνθρωπο καὶ θὰ τὸν ἀναγκάσουν νὰ ὑπαναχωρήσει. Κλασσικὴ ἀνάκριση ὁλοκληρωτικοῦ καθεστῶτος εἶναι αὐτὴ ποὺ ὑφίσταται ὁ πρώην τυφλός. Αὐτὸς, ὅμως, δὲν ὑποκύπτει καὶ ξεστομίζει κάτι ἐξωφρενικὸ γιὰ τοὺς Ἰουδαίους: «Μὲ ρωτᾶτε, σᾶς τὰ λέω καὶ δὲν ἀκοῦτε. Γιατί θέλετε νὰ τὰ ξανακούσετε; Μήπως θέλετε νὰ γίνετε μαθητὲς ἐκείνου;» Πρωτοφανὲς θάρρος ἀπὸ ἕναν «ἀνθρωπάκο», ποὺ ἐξαγριώνει τοὺς ἀνακριτὲς καὶ τοὺς κάνει νὰ τὸν ὑβρίσουν λέγοντάς του: «Ἐσὺ εἶσαι μαθητὴς ἐκείνου. Ἐμεῖς εἴμαστε μαθητὲς τοῦ Μωυσῆ! Ἐμεῖς γνωρίζουμε ὅτι ὁ Θεὸς ἔχει μιλήσει μόνο στὸ Μωυσῆ. Αὐτὸν δὲν τὸν γνωρίζουμε ἀπὸ ποῦ προέρχεται!» Πόσο ἀξιοθρήνητοι εἶναι αὐτοὶ οἱ λεγόμενοι μαθητὲς τοῦ Μωυσῆ, ποὺ δὲν πιστεύουν σὲ Αὐτὸν ἀκριβῶς ποὺ προεφήτευσε ὁ Μωυσῆς καὶ τὸν ὁποῖο πάρα πολὺ θὰ ἤθελε νὰ ἰδεῖ καὶ νὰ ἀκούσει ὁ μεγάλος Προφήτης τοῦ Ἰσραήλ! Στὴ συνέχεια, ἔρχεται συντριπτικὴ ἡ ἐπιχειρηματολογία τοῦ πρώην τυφλοῦ μὲ μία δόση εἰρωνείας. Τοὺς λέγει: «Αὐτὸ εἶναι ἀξιοθαύμαστο, ὅτι ἐνῶ ἐσεῖς δὲν γνωρίζετε ἀπὸ ποῦ ἔρχεται καὶ ὅμως μοῦ ἄνοιξε τὰ μάτια. Γνωρίζουμε ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ἀκούει τοὺς ἁμαρτωλούς, ἀλλὰ τοὺς θεοσεβεῖς, ποὺ ἐκτελοῦν τὸ θέλημά Του. Ἑπομένως, ἂν αὐτὸς δὲν ἦταν ἀπὸ τὸν Θεό, δὲ θὰ μποροῦσε νὰ κάνει ἕνα τόσο μεγάλο θαῦμα!» Οἱ Γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι, οἱ σοφοί του λαοῦ, μένουν ἄφωνοι μπροστὰ στὴ δύναμη τῆς ἀλήθειας καὶ δὲ μποροῦν νὰ ἀπαντήσουν τίποτε λογικό, τίποτε ποὺ νὰ ἀναιρέσει τὸ προφανὲς συμπέρασμα: ὁ Ἰησοῦς εἶναι σταλμένος ἀπὸ τὸ Θεό, εἶναι ὁ ἀναμενόμενος Χριστός. Ὁ ἐγωισμὸς τους ὅμως, ὁ φθόνος καὶ ἡ κακία τοὺς ἐμποδίζουν νὰ παραδεχτοῦν τὸ ὁλοφάνερο καὶ ξεσποῦν σὲ ὕβρεις: «Μέσα στὶς ἁμαρτίες ὅλος γεννήθηκες καὶ ἐσὺ τολμᾶς νὰ μᾶς διδάσκεις;» Καὶ τὸν πέταξαν ἔξω.

Μεγάλο παράδειγμα γιὰ ἐμᾶς τοὺς χριστιανοὺς τῶν ἐσχάτων χρόνων τὸ θάρρος καὶ ἡ παρρησία τοῦ τυφλοῦ. Αὐτὸς ὕψωσε τὸ ἀνάστημά του μπροστὰ στὸ φοβερὸ κατεστημένο τῆς ἐποχῆς του, διακήρυξε τὴν ἀλήθεια, ἐκδιώχθηκε ἀπὸ τὴν κοινωνία, κέρδισε ὅμως τὸν Χριστό, δηλαδὴ τὸ πᾶν. Κι ἐμεῖς αὐτὸ ἀκριβῶς πρέπει νὰ κάνουμε: νὰ ἀντιτάσσουμε τὸ λόγο τῆς ἀληθείας, τὴν ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ, μπροστὰ στὶς ὁλοένα αὐξανόμενες ἐπιθέσεις τῶν ἐχθρῶν Του, μένοντας παντοτινὰ συνδεδεμένοι μαζί Του. Ἂς μὴ φοβόμαστε τίποτε! Ὁ Σατανᾶς, ποὺ ὑποκινεῖ τὸν πόλεμο κατὰ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ μὲ τὰ ὑποχείριά του ὄργανα, εἶναι ἕνα μηδενικὸ μπροστὰ στὴ δύναμη τοῦ Χριστοῦ. «Φρίσσει γὰρ καὶ τρέμει μὴ φέρων καθορᾶν αὐτοῦ τὴν δύναμιν». Ἂς προχωροῦμε ἀκλόνητοι ἔχοντας βαθειὰ πίστη καὶ ἂς ψάλλουμε μὲ δυνατὴ φωνή: «Μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός, γνῶτε ἔθνη καὶ ἡττᾶσθε, ὅτι μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός!».    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ ΣΗΜΕΙΩΜΑ 1003/346/15.05.2020 

"ΣΥΝΟΔΙΚΟΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ 

ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ "

Ἐν Χίῳ τῇ 15ῃ Μαΐου 2020
Μνήμη Παχωμίου ὁσίου τοῦ μεγάλου

         Πρωτ. 1003
Ἀριθμ.
         Διεκπ. 346

ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Πρός
Τόν Ἱερόν Κλῆρον
Τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Διά τοῦ παρόντος, ἀποστέλλομεν ὑμῖν, συνημμένως, τήν ὑπ' ἀριθ. 3023/2092/900/15-5-2020 Ἐγκύκλιον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, καί παρακαλοῦμεν, ἵνα ἀναγνωσθῇ, ἐπ' Ἐκκλησίαις, τήν Κυριακήν τῆς Σαμαρείτιδος 17ην Μαΐου ἐ.ἔ., κατά τήν διάρκειαν τῆς Θείας Λειτουργίας, ἀντί ἄλλου κηρύγματος.

Ἐπί δέ τούτοις, ἐπικαλούμεθα ἐφ' ὑμᾶς τήν Χάριν τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί διατελοῦμεν μετά πατρικῶν εὐχῶν

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 17 ΜΑΪΟΥ

Ἀριθμός 19
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ (Ἰωάν. δ΄ 5-42)
17 Μαΐου 2020

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

"5 Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς εἰς πόλιν τῆς Σαμαρείας λεγομένην Συχάρ, πλησίον τοῦ χωρίου ὃ ἔδωκεν Ἰακὼβ Ἰωσὴφ τῷ υἱῷ αὐτοῦ· 6 ἦν δὲ ἐκεῖ πηγὴ τοῦ Ἰακώβ. ὁ οὖν Ἰησοῦς κεκοπιακὼς ἐκ τῆς ὁδοιπορίας ἐκαθέζετο οὕτως ἐπὶ τῇ πηγῇ· ὥρα ἦν ὡσεὶ ἕκτη. 7 ἔρχεται γυνὴ ἐκ τῆς Σαμαρείας ἀντλῆσαι ὕδωρ. λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· δός μοι πιεῖν. 8 οἱ γὰρ μαθηταὶ αὐτοῦ ἀπεληλύθεισαν εἰς τὴν πόλιν ἵνα τροφὰς ἀγοράσωσι. 9 λέγει οὖν αὐτῷ ἡ γυνὴ ἡ Σαμαρεῖτις· πῶς σὺ Ἰουδαῖος ὢν παρ’ ἐμοῦ πιεῖν αἰτεῖς, οὔσης γυναικὸς Σαμαρείτιδος; οὐ γὰρ συγχρῶνται Ἰουδαῖοι Σαμαρείταις. 10 ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῇ· εἰ ᾔδεις τὴν δωρεὰν τοῦ Θεοῦ, καὶ τίς ἐστιν ὁ λέγων σοι, δός μοι πιεῖν, σὺ ἂν ᾔτησας αὐτόν, καὶ ἔδωκεν ἄν σοι ὕδωρ ζῶν. 11 λέγει αὐτῷ ἡ γυνή· Κύριε, οὔτε ἄντλημα ἔχεις, καὶ τὸ φρέαρ ἐστὶ βαθύ· πόθεν οὖν ἔχεις τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν; 12 μὴ σὺ μείζων εἶ τοῦ πατρὸς ἡμῶν Ἰακώβ, ὃς ἔδωκεν ἡμῖν τὸ φρέαρ, καὶ αὐτὸς ἐξ αὐτοῦ ἔπιε καὶ οἱ υἱοὶ αὐτοῦ καὶ τὰ θρέμματα αὐτοῦ; 13 ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῇ· πᾶς ὁ πίνων ἐκ τοῦ ὕδατος τούτου διψήσει πάλιν· 14 ὃς δι’ ἂν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος οὗ ἐγὼ δώσω αὐτῷ, οὐ μὴ διψήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα, ἀλλὰ τὸ ὕδωρ ὃ δώσω αὐτῷ, γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγὴ ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωὴν αἰώνιον. 15 λέγει πρὸς αὐτὸν ἡ γυνή· Κύριε, δός μοι τοῦτο τὸ ὕδωρ, ἵνα μὴ διψῶ μηδὲ ἔρχωμαι ἐνθάδε ἀντλεῖν. 16 λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· ὕπαγε φώνησον τὸν ἄνδρα σου καὶ ἐλθὲ ἐνθάδε. 17 ἀπεκρίθη ἡ γυνὴ καὶ εἶπεν· οὐκ ἔχω ἄνδρα. λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· καλῶς εἶπας ὅτι ἄνδρα οὐκ ἔχω· 18 πέντε γὰρ ἄνδρας ἔσχες, καὶ νῦν ὃν ἔχεις οὐκ ἔστι σου ἀνήρ· τοῦτο ἀληθὲς εἴρηκας. 19 λέγει αὐτῷ ἡ γυνή· Κύριε, θεωρῶ ὅτι προφήτης εἶ σύ. 20 οἱ πατέρες ἡμῶν ἐν τῷ ὄρει τούτῳ προσεκύνησαν· καὶ ὑμεῖς λέγετε ὅτι ἐν Ἱεροσολύμοις ἐστὶν ὁ τόπος ὅπου δεῖ προσκυνεῖν. 21 λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· γύναι, πίστευσόν μοι ὅτι ἔρχεται ὥρα ὅτε οὔτε ἐν τῷ ὄρει τούτῳ οὔτε ἐν Ἱεροσολύμοις προσκυνήσετε τῷ πατρί. 22 ὑμεῖς προσκυνεῖτε ὃ οὐκ οἴδατε, ἡμεῖς προσκυνοῦμεν ὃ οἴδαμεν· ὅτι ἡ σωτηρία ἐκ τῶν Ἰουδαίων ἐστίν. 23 ἀλλ’ ἔρχεται ὥρα, καὶ νῦν ἐστιν, ὅτε οἱ ἀληθινοὶ προσκυνηταὶ προσκυνήσουσι τῷ πατρὶ ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ· καὶ γὰρ ὁ πατὴρ τοιούτους ζητεῖ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτόν. 24 πνεῦμα ὁ Θεός, καὶ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτὸν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν. 25 λέγει αὐτῷ ἡ γυνή· οἶδα ὅτι Μεσσίας ἔρχεται ὁ λεγόμενος Χριστός· ὅταν ἔλθῃ ἐκεῖνος, ἀναγγελεῖ ἡμῖν πάντα. 26 λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· ἐγώ εἰμι ὁ λαλῶν σοι. 27 καὶ ἐπὶ τούτῳ ἦλθον οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ, καὶ ἐθαύμασαν ὅτι μετὰ γυναικὸς ἐλάλει· οὐδεὶς μέντοι εἶπε, τί ζητεῖς ἢ τί λαλεῖς μετ’ αὐτῆς; 28 Ἀφῆκεν οὖν τὴν ὑδρίαν αὐτῆς ἡ γυνὴ καὶ ἀπῆλθεν εἰς τὴν πόλιν, καὶ λέγει τοῖς ἀνθρώποις· 29 δεῦτε ἴδετε ἄνθρωπον ὃς εἶπέ μοι πάντα ὅσα ἐποίησα· μήτι οὗτός ἐστιν ὁ Χριστός; 30 ἐξῆλθον οὖν ἐκ τῆς πόλεως καὶ ἤρχοντο πρὸς αὐτόν.
31 Ἐν δὲ τῷ μεταξὺ ἠρώτων αὐτὸν οἱ μαθηταὶ λέγοντες· ραββί, φάγε. 32 ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· ἐγὼ βρῶσιν ἔχω φαγεῖν, ἣν ὑμεῖς οὐκ οἴδατε. 33 ἔλεγον οὖν οἱ μαθηταὶ πρὸς ἀλλήλους· μή τις ἤνεγκεν αὐτῷ φαγεῖν; 34 λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· ἐμὸν βρῶμά ἐστιν ἵνα ποιῶ τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με καὶ τελειώσω αὐτοῦ τὸ ἔργον. 35 οὐχ ὑμεῖς λέγετε ὅτι ἔτι τετράμηνός ἐστι καὶ ὁ θερισμὸς ἔρχεται; ἰδοὺ λέγω ὑμῖν, ἐπάρατε τοὺς ὀφθαλμοὺς ὑμῶν καὶ θεάσασθε τὰς χώρας, ὅτι λευκαί εἰσι πρὸς θερισμὸν ἤδη. 36 καὶ ὁ θερίζων μισθὸν λαμβάνει καὶ συνάγει καρπὸν εἰς ζωὴν αἰώνιον, ἵνα καὶ ὁ σπείρων ὁμοῦ χαίρῃ καὶ ὁ θερίζων. 37 ἐν γὰρ τούτῳ ὁ λόγος ἐστὶν ὁ ἀληθινός, ὅτι ἄλλος ἐστὶν ὁ σπείρων καὶ ἄλλος ὁ θερίζων. 38 ἐγὼ ἀπέστειλα ὑμᾶς θερίζειν ὃ οὐχ ὑμεῖς κεκοπιάκατε· ἄλλοι κεκοπιάκασι, καὶ ὑμεῖς εἰς τὸν κόπον αὐτῶν εἰσεληλύθατε. 39 Ἐκ δὲ τῆς πόλεως ἐκείνης πολλοὶ ἐπίστευσαν εἰς αὐτὸν τῶν Σαμαρειτῶν διὰ τὸν λόγον τῆς γυναικός, μαρτυρούσης ὅτι εἶπέ μοι πάντα ὅσα ἐποίησα. 40 ὡς οὖν ἦλθον πρὸς αὐτὸν οἱ Σαμαρεῖται, ἠρώτων αὐτὸν μεῖναι παρ’ αὐτοῖς· καὶ ἔμεινεν ἐκεῖ δύο ἡμέρας. 41 καὶ πολλῷ πλείους ἐπίστευσαν διὰ τὸν λόγον αὐτοῦ, 42 τῇ τε γυναικὶ ἔλεγον ὅτι οὐκέτι διὰ τὴν σὴν λαλιὰν πιστεύομεν· αὐτοὶ γὰρ ἀκηκόαμεν, καὶ οἴδαμεν ὅτι οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ σωτὴρ τοῦ κόσμου ὁ Χριστός.".

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Ἀπὸ τοὺς πιὸ ὡραίους διαλόγους ποὺ περιέχονται στὰ τέσσερα Εὐαγγέλια εἶναι ὁ σημερινὸς ἀνάμεσα στὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ τὴ Σαμαρείτιδα Ἁγία Φωτεινή. Ἕνας διάλογος ποὺ φανερώνει καὶ τὴν ἀνθρώπινη, ἀλλὰ καὶ τὴν θεϊκὴ ὑπόσταση τοῦ σαρκωθέντος Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ποὺ φανερώνει μία ἀπαράμιλλη ἀγαπητικὴ εὐαισθησία στὴν προσέγγιση τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ μία ὁλόφωτη φανέρωση τοῦ μυστηρίου τῆς Θείας Οἰκονομίας.

Εἶναι δώδεκα τὸ μεσημέρι, ὁ ἥλιος καίει καὶ ὁ Ἰησοῦς ἔρχεται στὴν πόλη Συχὰρ τῆς Σαμάρειας καὶ κάθεται στὸ ρεῖθρο τοῦ πηγαδιοῦ τοῦ Ἰακὼβ κουρασμένος ἀπὸ τὴν ὁδοιπορία. Οἱ μαθητὲς ἔχουν πάει στὴν πόλη, γιὰ νὰ ἀγοράσουν τροφές. Ἔρχεται τότε μία γυναίκα στὸ πηγάδι, γιὰ νὰ ἀντλήσει νερό, καὶ ὁ Χριστὸς τὴν παρακαλεῖ νὰ τοῦ δώσει νὰ πιεῖ. Ἀπὸ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ σημεῖο ξεκινᾶ ἡ συζήτηση μὲ μία ρατσιστική, θὰ λέγαμε, παρατήρηση τῆς γυναίκας: «Πῶς ζητᾶς ἀπὸ ἐμένα νὰ πιεῖς νερό, ποὺ εἶμαι καὶ γυναίκα καὶ Σαμαρείτισσα; Δὲν γνωρίζεις ὅτι δὲν ἐπικοινωνοῦν οἱ Ἰουδαῖοι καὶ οἱ Σαμαρεῖτες;» Σ΄αὐτὴν τὴν ἀγενῆ ἐπισήμανση τῆς γυναίκας ὁ Χριστὸς δὲν προσβάλλεται, ἀλλὰ μὲ ἤρεμο τρόπο ἀπαντᾶ: «Ἂν γνώριζες τὴν δωρεὰ τοῦ Θεοῦ καὶ ποιὸς εἶναι αὐτὸς πού σοῦ ζητᾶ νὰ τοῦ δώσεις νερό, ἐσὺ θὰ τοῦ ζητοῦσες καὶ αὐτὸς θὰ σοῦ ἔδινε τὸ ζωντανὸ νερό!» Ὁ Χριστὸς εἰσάγει στὴν συνομιλία ἐντελῶς ἀπροσδόκητα τὴν ἔννοια τοῦ ζῶντος ὕδατος, ποὺ εἶναι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τὸ ὁποῖο ἀρδεύει τὴν ψυχὴ καὶ χαρίζει τὴν αἰώνια ζωή. Ἡ γυναίκα, ὅπως εἶναι ἀναμενόμενο, τίποτε δὲν ἐννοεῖ ἀπὸ τὸ πνευματικὸ περιεχόμενο τῶν λόγων τοῦ Χριστοῦ, ἐπιμένει στὸ ὑλικὸ νερὸ καὶ ἀπορεῖ πῶς μπορεῖ νὰ τῆς δώσει αὐτὸ τὸ νερὸ χωρὶς ἀγγεῖο γιὰ τὴν ἄντληση ἀπὸ ἕνα τόσο βαθὺ πηγάδι: «Μήπως εἶσαι ἀνώτερος ἀπὸ τὸν πατέρα μας τὸν Ἰακώβ, ποὺ τὸ κατασκεύασε γιὰ τὴν οἰκογένειά του καὶ γιὰ τὰ ζῶα του;» Κάποιος θὰ μποροῦσε νὰ γελάσει μὲ τὴν ἀφέλεια τῆς γυναίκας, θὰ μποροῦσε ἀκόμη καὶ νὰ τὴν κατηγορήσει γιὰ θράσος ἀπέναντι στὸν ἄγνωστό της ἄντρα ποὺ μιλᾶ μαζί της. Ὁ Ἰησοῦς, ὅμως, τὴν παίρνει στὰ σοβαρὰ καὶ δὲν τὴν ἐπιτιμᾶ. Βλέπει ὅτι ἡ γυναίκα αὐτὴ ἀπέναντί του εἶναι μὲν ἁπλοϊκή, ἀλλὰ εἶναι καλόψυχη, εἶναι «γῆ ἀγαθή», δεκτικὴ τῶν λόγων Του.

Συνεχίζει, λοιπὸν, ὁ Ἰησοῦς τὴ συζήτηση γιὰ τὸ «ὕδωρ τὸ ζῶν» καὶ τῆς λέγει ὅτι ὅποιος πίνει ἀπὸ αὐτὸ τὸ νερὸ τοῦ πηγαδιοῦ, θὰ ξεδιψάσει πρόσκαιρα καὶ σὲ λίγο πάλι θὰ ξαναδιψάσει. Ὅποιος, ὅμως, πιεῖ ἀπὸ τὸ δικό Του νερό, δὲν θὰ διψάσει ποτέ, ἀλλὰ τὸ νερὸ αὐτὸ ποὺ θὰ τοῦ δώσει θὰ γίνει μέσα του μία ἀστείρευτη πηγὴ νεροῦ ποὺ θὰ ἀναβρύζει πλούσια καὶ θὰ παρέχει πλούσια τὴν αἰώνια ζωή. Ὑψηλὰ νοήματα περιέχουν τὰ λόγια του Χριστοῦ καὶ ἀπορεῖ κανείς: εἶναι δυνατὸν αὐτὴ ἡ γυναίκα νὰ ἐννοήσει κάτι ἀπὸ αὐτά, νὰ ἀναρρωτηθεῖ ἔστω τί εἴδους εἶναι αὐτὸ τὸ παράξενο νερὸ πού ὑπόσχεται ὁ συνομιλητής της; Σίγουρα ὄχι, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὴν πρότασή της ἀμέσως μετά: «Κύριε, δός μου αὐτὸ τὸ νερό, γιὰ νὰ μὴ διψῶ καὶ νὰ μὴν ἔρχομαι ἐδῶ νὰ ἀντλῶ!» Ὁ Χριστὸς καταλαβαίνει ὅτι ἡ γυναίκα δὲν ἔχει καταλάβει τίποτε. Ἔχει κολλήσει ὁ νοῦς της στὸ ὑλικὸ νερὸ καὶ σκέφτεται ὠφελιμιστικά: «Δός μου αὐτὸ τὸ (μαγικὸ) νερό, γιὰ νὰ μὴν ξαναδιψάσω.» Ὁ Χριστὸς τότε στρέφει τὴ συζήτηση στὰ προσωπικὰ τῆς θέματα: «Πήγαινε, φώναξε τὸν ἄντρα σου καὶ ἔλα πάλι ἐδῶ.» Στὴν ἀπάντησή της ὅτι δὲν ἔχει ἄντρα, ὁ Ἰησοῦς πετάει τὴ μεγάλη ἀποκάλυψη: «Καλὰ λές! Εἶχες πέντε ἄνδρες καὶ αὐτὸς ποὺ ἔχεις τώρα δὲν εἶναι ἄνδρας σου!» Αὐτὸς ὁ λόγος εἶναι μία μεγάλη δοκιμασία γιὰ τὴ γυναίκα, ποὺ σίγουρα γιὰ λίγο μένει ἄφωνη. Ὁ ἄντρας, μὲ τὸν ὁποῖο μιλάει τόση ὥρα, γνωρίζει ὅλα τὰ ἁμαρτωλὰ μυστικά της, ἑπομένως εἶναι ἐνοχλητικὸς καὶ ἐπικίνδυνος! «Νὰ μείνω ἢ νὰ φύγω;», σκέφτεται. Μία ἐγωίστρια γυναίκα στὴ θέση της θὰ ἀναψοκοκκίνιζε, θὰ θύμωνε καὶ θὰ τὸ ἔβαζε στὰ πόδια, ὅσο πιὸ γρήγορα γινόταν. Ἡ Σαμαρείτιδα ὅμως δὲν εἶναι ἐγωίστρια, μένει ἔκπληκτη, δέχεται ὅμως τὸν ἔλεγχο, τὴν φανέρωση τῶν ἁμαρτημάτων της καὶ ὁμολογεῖ ὅτι ὁ ἄνδρας ἀπέναντί της εἶναι προφήτης. Ξεχνάει τὰ προηγουμένως λεχθέντα γιὰ τὸ νερὸ καὶ θεωρεῖ ὅτι βρῆκε μία μεγάλη εὐκαιρία, γιὰ νὰ λύσει κάποιες ἀπορίες ποὺ ἔχει γιὰ λατρευτικὰ θέματα. Ποῦ πρέπει νὰ λατρεύεται ὁ Θεός; Στὸ ὄρος Γαριζίν, σύμφωνα μὲ τὴ σαμαρειτικὴ παράδοση, ἢ στὰ Ἱεροσόλυμα;

Εἶναι μεσημέρι, κάνει ζέστη καὶ ἡ κουβέντα ἔχει ἀνάψει γιὰ τὰ καλά. Καὶ δὲν πρόκειται γιὰ ἀερολογίες, οὔτε γιὰ περιεργασμούς. Ἡ γυναίκα λαχταρᾶ νὰ μάθει ποιὸς εἶναι ὁ σωστὸς τόπος λατρείας. Γι΄ αὐτὸ τὴν ἀγαπάει ὁ Χριστὸς ἀκόμα πιὸ πολύ, γιατί εἶναι μία ἁμαρτωλὴ καλόψυχη, μὲ πνευματικὰ ἐνδιαφέροντα. Τῆς ἀποκαλύπτει λοιπὸν μία ὕψιστη ἀλήθεια: δὲν ἔχει πλέον σημασία τὸ ποῦ θὰ προσκυνεῖται ὁ Θεός, ἀλλὰ τὸ πῶς! Οἱ Σαμαρεῖτες προσκυνοῦν στὸ ὄρος, οἱ Ἰουδαῖοι προσκυνοῦν στὰ Ἱεροσόλυμα. Ἔρχεται, ὅμως, ἡ ὥρα, κι αὐτὴ εἶναι τώρα, ποὺ οἱ ἀληθινοὶ προσκυνητὲς θὰ προσκυνοῦν τὸν Θεὸ Πατέρα «ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ». Ὁ Θεὸς τέτοιους προσκυνητὲς ζητεῖ, γιατί εἶναι πνεῦμα καὶ αὐτοὶ ποὺ τὸν προσκυνοῦν πρέπει νὰ τὸ κάνουν αὐτὸ πνευματικὰ καὶ ἀληθινά. Ὁ Χριστὸς φανερώνει στὴ Σαμαρείτιδα τὴ λατρεία τῆς Καινῆς Διαθήκης, τὴν πνευματικὴ λατρεία τοῦ Θεοῦ ποὺ ἀπαιτεῖ καθαρὴ καρδιὰ καὶ ἀληθινὴ πίστη, μὲ ὑπακοὴ στὰ δόγματα τῆς ἀληθείας. Ἑπομένως, ὁ πραγματικὸς ναὸς ποὺ λατρεύεται ὁ Θεὸς εἶναι πρώτιστα ἡ καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ἀγωνιζομένη, ἡ μετανοοῦσα, ἡ κεκαθαρμένη καὶ λελαμπρυσμένη ἀπὸ τῆς ἀκτίνες τῆς Θείας Χάριτος. Ἡ Σαμαρείτιδα γυναίκα ἀκούει τὴν ὑψηλὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καὶ ἤδη νιώθει ὅτι ἡ καρδιὰ της φλέγεται ἀπὸ ἕναν πρωτόγνωρο πόθο: νὰ γνωρίσει τὸ Μεσσία! Κάτι μέσα της ψιθυρίζει ὅτι αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἀπέναντί της εἶναι κάτι ἀνώτερο ἀπὸ προφήτης. Λέγει λοιπόν: «Γνωρίζω ὅτι σύντομα θὰ ἔρθει ὁ Μεσσίας, ὁ λεγόμενος Χριστός. Ὅταν ἔρθει ἐκεῖνος, θὰ μᾶς τὰ ἀναγγείλει ὅλα αὐτά». Εἶναι σὰ νὰ ρωτάει δειλά: «Μήπως Ἐσὺ εἶσαι ὁ Χριστός, πού περιμένουμε;» Καὶ ἔρχεται ἡ μεγαλειώδης ἀπάντηση: «Ἐγὼ εἰμί, ὁ λαλῶν σοι!»
Ἐλάχιστοι ἄνθρωποι ἀξιώθηκαν τόσο μεγάλης οἰκειότητας μὲ τὸ Χριστὸ καὶ τόσο ὑψηλῶν πνευματικῶν ἀποκαλύψεων, ὅσο ἡ Ἁγία Φωτεινὴ ἡ Σαμαρείτις, ἡ εὐλογημένη ἁμαρτωλή τῆς Συχάρ, ἡ ὁποία, στὴ συνέχεια, ἄφησε ὅλα τὰ ἐγκόσμια, γιὰ νὰ μαθητεύσει κοντὰ στὸ Χριστό, γιὰ νὰ διαδώσει ἀργότερα τὸ Εὐαγγέλιο ὡς Ἰσαπόστολος καὶ γιὰ νὰ τελειώσει τὸν βίο της μαρτυρικά. Ἡ συζήτηση γιὰ τὸ νερό, ποὺ ξεκίνησε ἐκεῖνο ἐκεῖνο τὸ μεσημέρι στὸ φρέαρ τοῦ Ἰακὼβ, ὁδηγήθηκε σὲ ἕνα μέγιστο ὕψος νοημάτων, πρᾶγμα ποὺ φανερώνει ἀκριβῶς γιὰ ποιὸν λόγο ἔγινε ἄνθρωπος ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ: γιὰ νὰ ἑλκύσει πρὸς τὸ ὕψος τῶν θείων ἀναβάσεων αὐτοὺς ποὺ τὸ ἐπιθυμοῦν μὲ εἰλικρινῆ καρδιά. Αὐτὴ τὴ θεϊκὴ δωρεὰ ἐμεῖς πολλὲς φορὲς τὴν ἀγνοοῦμε καὶ τὴν περιφρονοῦμε καὶ ὁ Χριστὸς λυπᾶται ποὺ μᾶς βλέπει νὰ ἀρκούμαστε σὲ μία πνευματικὴ μετριότητα, χωρὶς νὰ θέλουμε νὰ ἀνεβοῦμε καὶ νὰ πλησιάσουμε, ὅσο μᾶς εἶναι δυνατό, στὴν «ἐπίγνωσιν τῆς ἀπροσίτου δόξης» τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χριστὸς θέλει ἀφάνταστα πολὺ νὰ μᾶς χαρίσει αὐτὸ «τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν» ποὺ ὑποσχέθηκε, ἀρκεῖ μόνο νὰ ἀκούσει ἀπὸ τὰ διψασμένα χείλη τοῦ καθενός μας σὰν προσευχητική κραυγὴ τὴν αἴτηση τῆς Σαμαρείτιδος: «Κύριε, δὸς μοι τοῦτο τὸ ὕδωρ, ἵνα μὴ διψῶ!» Ἔτσι μόνο θὰ ξεδιψάσουμε καὶ ἐμεῖς καὶ μαζὶ μὲ ἐμᾶς πολυάριθμοι ἄλλοι ἀπὸ τὴν δική μας πνευματικὴ «πηγὴν ὕδατος ἀλλομένου εἰς ζωὴν αἰώνιον». Ἀμήν!    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ
ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
Δ/νσις : Ἰωάννου Γενναδίου 14 – 115 21, Ἀθῆναι
Τηλ. 210-72.72.204, Fax 210-72.72.210, e-mail: contact@ecclesia.gr
ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΝΑΩΝ
ΚΑΤΑ ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ 17 ΜΑΪΟΥ – 5 ΙΟΥΝΙΟΥ 2020
ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ ΤΟΥ ΚΟΡΩΝΟΪΟΥ COVID-19
Από την Κυριακή 17 Μαΐου 2020 επιτρέπεται και πάλι η
παρουσία πιστών στα Ιερά Μυστήρια και τις Ιερές Ακολουθίες των
Ιερών Ναών της Εκκλησίας της Ελλάδος, σύμφωνα με τις παρακάτω
προϋποθέσεις, οι οποίες θα ισχύσουν έως τις 5 Ιουνίου 2020 και η
τήρηση των οποίων κρίθηκε απολύτως απαραίτητη κατά την
συνεδρίαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της Τρίτης 12ης Μαΐου 2020,
για την αποφυγή του συνωστισμού των πιστών και την εξάπλωση της
πανδημίας του κορωνοϊού Covid-19:
1) Κατά την είσοδο στον Ιερό Ναό εφαρμόζεται σύστημα
ελεγχόμενης αναμονής των πιστών για την αποφυγή συνωστισμού και
είναι απαραίτητη η τήρηση της αποστάσεως του ενός και ημίσεoς (1,5)
μέτρου μεταξύ όσων αναμένουν και με ελάχιστη απόσταση ενός και
ημίσεoς (1,5) μέτρου μεταξύ τους, με την επιφύλαξη ότι σε περίπτωση
κατά την οποία η επιφάνεια τού Ιερού Ναού (στον οποίο δεν
συμπεριλαμβάνονται οι βοηθητικοί χώροι) υπερβαίνει τα πεντακόσια
(500) τ.μ., ως μέγιστος αριθμός παρευρισκομένων ορίζεται από τον
Νόμο ο αριθμός των πενήντα (50) προσώπων.
2) Προς τον σκοπό της εξυπηρετήσεως των πιστών πρέπει να
αναρτηθούν στους ειδικούς Πίνακες Ανακοινώσεων των Ιερών Ναών ή
και στις υφιστάμενες ιστοσελίδες τους στο διαδίκτυο: α) το ωράριο
τελέσεως των Ιερών Ακολουθιών, β) το ωράριο κατά το οποίο ο Ιερός
Ναός παραμένει ανοικτός για την προσέλευση των πιστών και γ) ο
συνολικός αριθμός των πιστών, οι οποίοι μπορούν να παρευρίσκονται
ταυτόχρονα εντός τού Ιερού Ναού, σύμφωνα με όσα ορίζονται
παραπάνω. Οι κωδονοκρουσίες γίνονται κατά τον συνήθη τρόπο.
3) Το εξουσιοδοτημένο πρόσωπο που εφαρμόζει τον έλεγχο
αναμονής στις εισόδους των Ιερών Ναών συνιστάται να φέρει τα υπό
τού νόμου προβλεπόμενα μέτρα προστασίας (μάσκα, γάντια κ.λπ.).
Όπου υπάρχει δυνατότητα, προτείνεται η χρήση διαφορετικών θυρών
τού Ιερού Ναού για την είσοδο και έξοδο των πιστών. Στις εξόδους των
Ιερών Ναών πρέπει να τοποθετηθούν υποχρεωτικά ειδικοί κάδοι για
την απόρριψη χρησιμοποιηθέντος εξοπλισμού υγιεινής.
4) Τυχόν περισσότεροι από όσους πιστούς επιτρέπεται να
εισέλθουν εντός των Ιερών Ναών, να παραμένουν στον προαύλιο χώρο
αυτών προσευχόμενοι και τηρώντας την απόσταση του 1,5 μέτρου
μεταξύ τους, αφού θα έχουν ανοιχθεί τα εξωτερικά μεγάφωνα κατά τις
ώρες και στο επίπεδο εκπομπής ήχου που επιτρέπονται από την
κείμενη νομοθεσία.
5) Σε όσους Ιερούς Ναούς υπάρχουν περισσότεροι του ενός
Εφημέριοι, συνιστάται η τέλεση περισσοτέρων Θείων Λειτουργιών
κατά την αυτή ημέρα, σύμφωνα με την εκκλησιαστική συνήθεια και
πρακτική, τόσο κατά την Κυριακή, όσο και κατά τις μεγάλες Εορτές. Σε
αυτή την περίπτωση, δύνανται οι κατά τόπους Σεβασμιώτατοι
Μητροπολίτες να επιτρέψουν, κατά την ποιμαντική Αυτών κρίση, την
τέλεση της Ακολουθίας του Όρθρου αφ’ εσπέρας, μετά την Ακολουθία
του Εσπερινού. Η τέλεση Αγρυπνιών γίνεται κατά τα καθιερωμένα.
6) Η Ιερά Σύνοδος προτρέπει τους Σεβασμιωτάτους
Μητροπολίτες να συστήσουν την συχνή τέλεση Θείων Λειτουργιών
κατά την διάρκεια των εργασίμων ημερών της εβδομάδος, σε ώρες που
θα διευκολύνουν και τους εργαζομένους, για την συμμετοχή των
πιστών σε μικρές από πλευράς προσελεύσεως λειτουργικές Συνάξεις.
7) Όσοι πιστοί ανήκουν στις υγειονομικά ευπαθείς ομάδες
(ηλικιωμένοι, ασθενείς που πάσχουν από αναπνευστικά προβλήματα
ή σακχαρώδη διαβήτη ή καρδιαγγειακά νοσήματα,
ανοσοκατεσταλμένοι), πρέπει να αποφύγουν την έξοδο από το σπίτι,
χάριν της προστασίας της υγείας τους. Εάν επιθυμούν την κατ’ οίκον
εξυπηρέτηση των εκκλησιαστικών αναγκών τους, δύνανται οι Ιερείς
λαμβάνοντας τα απαραίτητα μέτρα προφυλάξεως, να επιτελούν το
αδιάπτωτο ποιμαντικό τους καθήκον.
8) Στις εισόδους των Ιερών Ναών πρέπει να λαμβάνεται μέριμνα,
ώστε να υφίστανται σταθμοί αντισηπτικών/
απολυμαντικών, προκειμένου όσοι πιστοί εισέρχονται σ’ αυτούς να
τηρούν απαραίτητα την υποχρεωτική για όλους διαδικασία
απολυμάνσεως των χεριών.
9) Να παραμείνει η διευθέτηση του χώρου κάθε Ιερού Ναού προς
τον σκοπό της παρουσίας πιστών, σύμφωνα με την παραπάνω
αναλογία ενός προσώπου ανά δέκα (10) τ.μ. επιφανείας και με
ελάχιστη απόσταση ενός και ημίσεως (1,5) μέτρου μεταξύ τους. Όπου
υπάρχει τέτοια δυνατότητα, κρίνεται απαραίτητη η παραμονή εντός
των Ιερών Ναών μόνο όσων καθισμάτων προβλέπονται,
τοποθετημένων στις ανάλογες μεταξύ τους αποστάσεις και η
απόσυρση των υπολοίπων εκτός των Ιερών Ναών.
10) Ο φυσικός εξαερισμός των Ιερών Ναών, ενόσω παραμένουν
ανοικτοί, είναι υποχρεωτικός. Σε περίπτωση χρήσης τεχνητού
κλιματισμού πρέπει να ληφθεί άμεση μέριμνα για τον καθαρισμό των
φίλτρων αυτού, ενώ και κατά την διάρκεια της τυχόν λειτουργίας του,
θα πρέπει να εξασφαλίζεται και ο ταυτόχρονος φυσικός εξαερισμός
τού ιερού χώρου με ανοικτές τις θύρες και τα παράθυρα αυτού.
11) Είναι απαραίτητη και απολύτως αναγκαία η συχνή και
σχολαστική καθαριότητα και τακτική απολύμανση των σημείων και
των επιφανειών του Ιερού Ναού στα οποία παρατηρείται συχνή
πρόσβαση των πιστών. Η καθαριότητα πρέπει να γίνεται κυρίως με
την χρήση αντισηπτικού διαλύματος, ενώ σε εμφανές σημείο τού Ιερού
Ναού πρέπει να τοποθετηθεί ο προβλεπόμενος αναγκαίος εξοπλισμός
υγιεινής (χαρτομάντηλα, χάρτινες πετσέτες, πλαστική σακούλα κ.λπ.)
12) Κατά την διάρκεια της παραμονής τους στον Ιερό Ναό, οι
πιστοί, με προσωπική τους ευθύνη και μέριμνα, συνιστάται να φέρουν
προστατευτική μάσκα, την οποία ασφαλώς και θα αφαιρούν
προσερχόμενοι στην Θεία Μετάληψη. Εάν κάποιος πιστός, κατά την
διάρκεια της παραμονής του στον Ιερό Ναό, παρουσιάσει συμπτώματα
ασθένειας, πρέπει να ληφθεί μέριμνα για την άμεση και ασφαλή
απομάκρυνσή του ή, εφόσον αυτό δεν είναι δυνατό, για την ασφαλή
μετακίνησή του σε ειδικό χώρο προς αποφυγή επαφής με άλλα
πρόσωπα. Προς τον σκοπό αυτό πρέπει να ληφθεί η ανάλογη μέριμνα
και να προβλεφθεί η ύπαρξη ειδικού χώρου (π.χ. γραφείο, χώρος στο
πνευματικό κέντρο κ.λπ.) με επαρκή εξαερισμό, στον οποίο θα
υπάρχουν μάσκες, χαρτομάντηλα, πλαστική σακούλα, για την
απόρριψη αυτών, και αντισηπτικό χεριών.
13) Κατά την προσέλευση στην Θεία Μετάληψη πρέπει να
τηρούνται με ακρίβεια οι αποστάσεις μεταξύ των πιστών. Επίσης, κατά
την διανομή του αντιδώρου, του άρτου, των κολύβων κ.λπ. ευλογιών,
πέραν της τηρήσεως των αναλόγων αποστάσεων, πρέπει να τηρούνται
και οι σχετικές υγειονομικές προφυλάξεις.
14) Επαναβεβαιώνονται οι από 16ης Μαρτίου και 1ης Απριλίου
2020 Αποφάσεις Αυτής, ως προς την λιτή τέλεση των Ιερών
Ακολουθιών, σύμφωνα με το ήθος και την παράδοση της Ορθοδόξου
Καθολικής Εκκλησίας. Το αυτό ισχύει και για μεγάλες πανηγύρεις της
περιόδου αυτής, οι οποίες θα πρέπει να διακρίνονται για την μετά
σεμνότητος επιτέλεσή τους υπό μόνου του οικείου Αρχιερέως. Οι
Λιτανείες και οι μεταφορές Ι. Εικόνων και Ι. Λειψάνων προς
προσκύνηση αναστέλλονται προσωρινώς και μέχρι 5ης Ιουνίου.
15) Όσον αφορά στην τέλεση Ιερών Μυστηρίων Γάμου και
Βαπτίσεως και Εξοδίων Ακολουθιών, ισχύουν όσα παραπάνω
προβλέπονται σχετικά με την προσέλευση πιστών, ενώ τα Ιερά
Μυστήρια θα τελούνται εντός του Ιερού Ναού, σύμφωνα με
προγενέστερη Συνοδική απόφαση και είναι απαραίτητη η επιλογή της
λιτότητος και απλότητος, όσον αφορά στους στολισμούς των Ιερών
Ναών.
16) Εξακολουθεί να επιτρέπεται η μέσω των ραδιοφωνικών
σταθμών αναμετάδοση των Ιερών Ακολουθιών «κατ’ οικονομίαν» για
τους έχοντες ανάγκη. Ως προς τις τηλεοπτικές αναμεταδόσεις, αυτές
επιτρέπονται μόνο μέσω των Εθνικών και Περιφερειακών
Τηλεοπτικών Δικτύων και των Σταθμών αμιγούς Εκκλησιαστικού
Προγράμματος, αλλά υπό τον αυστηρό όρο της χρήσεως μόνο έως δύο
τηλεοπτικών καμερών (εξαιρείται ο Μητροπολιτικός Ιερός Ναός
Αθηνών, λόγω της αναμεταδόσεως από την Δημόσια Τηλεόραση). Δεν
επιτρέπεται η χρήση τηλεοπτικών καμερών ή και φωτογραφικών
στιγμιοτύπων εντός του Ιερού Βήματος. Ευνόητο είναι ότι για την
αναμετάδοση ή και φωτογράφηση στους Ιερούς Ναούς και στις Ιερές
Μονές, εκ μέρους επαγγελματιών ή ιδιωτών, θα πρέπει να έχει
εξασφαλιστεί η εκ των προτέρων άδεια της οικείας Ιεράς Μητροπόλεως
με ευθύνη των κατά τόπους Εκκλησιαστικών Συμβουλίων και
Ηγουμενοσυμβουλίων και να τηρούνται επακριβώς όλες οι περί
προσωπικών δεδομένων προβλέψεις του Νόμου, κυρίως ως προς την
προβολή των προσώπων των πιστών και ιδίως των μικρών παιδιών, η
οποία δεν επιτρέπεται χωρίς την κατά νόμον συναίνεση.
17) Λόγω της εξ αρχής αποφασισθείσης αναστολής λειτουργίας
των Κατηχητικών Σχολείων, των Σχολών Γονέων, των Σχολών
Βυζαντινής Μουσικής, Αγιογραφίας, των Συνάξεων Νέων και Μελέτης
Αγίας Γραφής και των άλλων συναφών δραστηριοτήτων,
προτρέπονται οι κατά τόπους Ιερές Μητροπόλεις, να ενθαρρύνουν την
διά του διαδικτύου και γενικώς της τεχνολογίας ποιμαντική
δραστηριοποίηση των Ιερέων και των κατηχητών και κατηχητριών,
ιδίως προς τους ορθοδόξους νέους μας.
18) Τα συσσίτια της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών και των Ιερών
Μητροπόλεων θα εξακολουθούν να λειτουργούν υπό την μορφή της
διανομής των πακέτων-γευμάτων και όχι της σίτισης εντός των
σχετικών δομών. Για την παρασκευή τους είναι απολύτως απαραίτητο
να εφαρμόζονται οι κανόνες υγιεινής των τροφίμων αλλά και η τήρηση
της απόστασης των παρασκευαστών των τροφίμων και των ατόμων,
που βοηθούν στη διανομή και παράδοση των πακέτων. Τονίζεται η
σχολαστική τήρηση των μέτρων ατομικής υγιεινής από όλους σε όλες
τις δραστηριότητες (υγιεινή χεριών, ορθή αναπνευστική υγιεινή,
υγιεινή χρήση σκευών κλπ). Η πιστή τήρηση των κανόνων υγιεινής
είναι απολύτως απαραίτητη και επιβεβλημένη και σε όλες τις Μονάδες
Φιλανθρωπικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος.
19) Δεν επιτρέπεται, άχρι καιρού, η παράθεση επιμνημοσύνων
δεξιώσεων στα Πνευματικά Κέντρα ή στις Αίθουσες των Ιερών Ναών,
προς αποφυγή συνωστισμού, σύμφωνα με όσα ισχύουν και περί μη
λειτουργίας καφενείων, εστιατορίων και λοιπών χώρων εστιάσεως και
συναθροίσεως κοινού.
20) Τα παραπάνω ισχύουν για όλους τους Ενοριακούς,
Προσκυνηματικούς, Κοιμητηριακούς, Ιδρυματικούς κ.λπ. Ιερούς Ναούς,
τα Μητροπολιτικά και Ενοριακά Παρεκκλήσια, όχι όμως για τα
Παρεκκλήσια, τα οποία ευρίσκονται εντός ιδιωτικών κτημάτων,
κτιρίων και επιχειρήσεων (π.χ. συγκροτημάτων κατοικιών, κέντρων
εκδηλώσεων, ξενοδοχείων κ.λπ), στα οποία δεν επιτρέπεται η
προσέλευση πιστών διότι, ως Ιδιωτικοί Ναοί, είναι προορισμένοι για
την εξυπηρέτηση των θρησκευτικών αναγκών των ιδιοκτητών και των
οικείων αυτών.
21) Όλα τα παραπάνω αφορούν και στις Ιερές Μονές και στα
Ησυχαστήρια. Κατά το ως άνω χρονικό διάστημα απαγορεύονται οι
οργανωμένες ομαδικές προσκυνηματικές επισκέψεις. Ο αριθμός
επισκεπτών που μπορούν να δέχονται ημερησίως (χωρίς
διανυκτέρευση) δεν μπορεί να υπερβαίνει την αναλογία ένα άτομο ανά
10 τ.μ. του Καθολικού της Ιεράς Μονής ή του κεντρικού χώρου λατρείας
του Μοναστηριού ή του χώρου εγκαταβίωσης, με ανώτατο όριο τα
πενήντα (50) άτομα.
Όλες οι παραπάνω αποφάσεις ελήφθησαν από την Διαρκή Ιερά
Σύνοδο με συναίσθηση της ποιμαντικής Της ευθύνης έναντι του λαού
του Θεού και με σεβασμό προς τις αποφάσεις των αρμοδίων οργάνων
της Πολιτείας και των επιστημόνων, ενώ οι κατά τόπους Ιερές
Μητροπόλεις και κυρίως τα Εκκλησιαστικά Συμβούλια των Ιερών
Ναών και τα Ηγουμενοσυμβούλια των Ιερών Μονών, ως αρμόδια
όργανα διοικήσεως αυτών, έχουν την ευθύνη για την τήρησή τους.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 10 ΜΑΪΟΥ

Ἀριθμός 18
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ (Ἰωάν. ε΄ 1-15)
10 Μαΐου 2020

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα. Ἔστι δὲ ἐν τοῖς Ἱεροσολύμοις ἐπὶ τῇ προβατικῇ κολυμβήθρα, ἡ ἐπιλεγομένη Ἑβραϊστὶ Βηθεσδά, πέντε στοὰς ἔχουσα. Ἐν ταύταις κατέκειτο πλῆθος τῶν ἀσθενούντων, τυφλῶν, χωλῶν, ξηρῶν, ἐκδεχομένων τὴν τοῦ ὕδατος κίνησιν. Ἄγγελος γὰρ κατὰ καιρὸν κατέβαινεν ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ, καὶ ἐταράσσετο τὸ ὕδωρ· ὁ οὖν πρῶτος ἐμβὰς μετὰ τὴν ταραχὴν τοῦ ὕδατος ὑγιὴς ἐγίνετο ᾧ δήποτε κατείχετο νοσήματι. Ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καὶ ὀκτὼ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ. Τοῦτον ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς κατακείμενον, καὶ γνοὺς ὅτι πολὺν ἤδη χρόνον ἔχει, λέγει αὐτῷ· Θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι; Ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ἀσθενῶν· Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δὲ ἔρχομαι ἐγὼ, ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει. Λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ἔγειρε, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. Καὶ εὐθέως ἐγένετο ὑγιὴς ὁ ἄνθρωπος, καὶ ἦρε τὸν κράβαττον αὐτοῦ καὶ περιεπάτει. Ἦν δὲ σάββατον ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ. Ἔλεγον οὖν οἱ Ἰουδαῖοι τῷ τεθεραπευμένῳ· Σάββατόν ἐστιν· οὐκ ἔξεστί σοι ἆραι τὸν κράβαττον. Ἀπεκρίθη αὐτοῖς· Ὁ ποιήσας με ὑγιῆ, ἐκεῖνός μοι εἶπεν· Ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. Ἠρώτησαν οὖν αὐτόν· Τίς ἐστιν ὁ ἄνθρωπος ὁ εἰπών σοι, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει; ὁ δὲ ἰαθεὶς οὐκ ᾔδει τίς ἐστιν· Ὁ γὰρ Ἰησοῦς ἐξένευσεν ὄχλου ὄντος ἐν τῷ τόπῳ. Μετὰ ταῦτα εὑρίσκει αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς ἐν τῷ ἱερῷ καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται. Ἀπῆλθεν ὁ ἄνθρωπος καὶ ἀνήγγειλε τοῖς Ἰουδαίοις ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ ποιήσας αὐτὸν ὑγιῆ.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Δὲν ὑπάρχει χειρότερη κατάσταση γιὰ τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴ μοναξιά. Χιλιάδες, ἑκατομμύρια ἄνθρωποι νὰ σὲ περιτριγυρίζουν στοὺς δρόμους, στὶς πλατεῖες, στὰ γραφεῖα καὶ στὶς ὑπηρεσίες, ἀκόμη καὶ στὸ ἴδιο σου τὸ σπίτι, καὶ ὅμως νὰ νιώθεις μόνος, κατάμονος. Αὐτὸ εἶναι ὄντως ἡ κόλαση ἐπὶ τῆς γής, τὸ νὰ αἰσθάνεσαι τὴν παγωνιὰ τῆς μοναξιᾶς νὰ σὲ κυριεύει καὶ νὰ σὲ πνίγει. Ἀκόμη χειρότερα δὲ ὅταν συμβαίνει νὰ εἶσαι ἄρρωστος, ἀδύναμος, καταβεβλημένος καὶ νὰ ἔχεις ἀνάγκη βοηθείας, παρηγορίας καὶ συμπαράστασης.

Αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν φοβερὴ καὶ ἀνυπόφορη κατάσταση τὴν ἐβίωνε καθημερινὰ ἐπὶ τριανταοκτώ χρόνια ὁ παράλυτος τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, στὴν προβατικὴ κολυμβήθρα τῶν Ἱεροσολύμων, στὴ Βηθεσδά. Ἐκεῖ συνέρρεε ἕνα πλῆθος ἀσθενῶν καὶ ἀναπήρων, οἱ ὁποῖοι ἀνέμεναν τὴν θαυμαστὴ ἀναταραχὴ τοῦ νεροῦ τῆς δεξαμενῆς ἀπὸ ἕναν ἄγγελο. Ὁ πρῶτος ποὺ θὰ πρόφταινε νὰ μπεῖ μέσα στὸ νερὸ μετὰ ἀπὸ αὐτὸ τὸ συμβάν, γινόταν ὑγιής, ὁποιοδήποτε νόσημα κι ἂν εἶχε. Φανταζόμαστε πόσος κόσμος ἦταν μαζεμένος στὸν περίβολο τῆς κολυμβήθρας, πόσοι ἄρρωστοι καὶ ἀνάπηροι μαζὶ μὲ τοὺς συνοδοὺς τους περιμένοντας τὸ θαῦμα. Ὑπάρχει, λοιπὸν, ἐκεῖ παράμερα ἕνας κατάκοιτος, ὁ ὁποῖος δὲν ἔχει κανέναν νὰ τὸν μεταφέρει στὸ νερό, γιὰ νὰ γιατρευτεῖ. Περνώντας τότε ὁ Χριστὸς καὶ βλέποντάς τον σὲ αὐτὴν τὴν κατάσταση καταλαβαίνει ὅτι ἔχει πάρα πολὺ καιρὸ ἀσθενὴς καὶ τὸν ρωτάει: «Θέλεις νὰ γίνεις ὑγιής;» Ἡ ἀπάντηση τοῦ παραλύτου ἀκούγεται ἀπίστευτα τραγική: «Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ βάλῃ μὲ εἰς τὴν κολυμβήθραν!» Δὲν ἔχω ἄνθρωπο δικό μου, ποὺ νὰ ἐνδιαφερθεῖ γιὰ μένα, ποὺ νὰ μὲ συντρέξει καὶ νὰ μὲ βοηθήσει νὰ γιατρευτῶ. Δὲν ἔχω κανέναν σ΄ αὐτὸν τὸν κόσμο νὰ μὲ λυπηθεῖ, νὰ μὲ πονέσει, νὰ ἔρθει δίπλα μου καὶ νὰ μὲ σηκώσει, νὰ μὲ ρίξει μέσα στὰ νερὰ τῆς δεξαμενῆς, ἔτσι ὥστε νὰ ξαναβρῶ τὴν χαμένη μου ὑγεία. Δὲν ἔχω ἄνθρωπο, δὲν ὑπάρχει κανένας ἀπὸ ὅλες αὐτὲς τὶς ἑκατοντάδες καὶ χιλιάδες τῶν ἀνθρώπων ποὺ τόσα χρόνια ἔρχονται ἐδῶ, γιὰ νὰ μοῦ ρίξει ἕνα σπλαχνικὸ βλέμμα καὶ νὰ κάνει κάτι γιὰ ἐμένα, γιὰ νὰ σωθῶ. Εἶμαι ἐντελῶς μόνος μου, σὰν περιφρονημένο σκυλί, παραπεταμένος στὴν ἄκρη, ἀνήμπορος νὰ κινηθῶ. Τριανταοκτώ χρόνια ἔχουν περάσει καὶ ὅλοι μὲ προσπερνοῦν, σὰ νὰ μὴν ὑπάρχω. Εἶμαι ἕνα τίποτα, ἕνα σκουπίδι, εἶμαι ὁ κανένας, ὁ ἀνύπαρκτος! Πόσο βουβὸ κλάμα, πόσα στεγνωμένα δάκρυα, πόσα βάσανα δὲν κρύβει αὐτὸ τὸ «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω!».

Ἀφοῦ, λοιπὸν, κανεὶς ἄνθρωπος δὲν βρισκόταν ἐκεῖ γιὰ τὸν παράλυτο, ἔρχεται ὁ Θεάνθρωπος, γιὰ νὰ ἀναστήσει τὸν ἄταφο νεκρό. Ἄγνωστος μεταξὺ ἀγνώστων ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς διακρίνει τὸ ἀνείπωτο δράμα τοῦ ταλαίπωρου αὐτοῦ ἀνθρώπου, βλέπει τὴν ἀνημπόρια του, κυρίως ὅμως βλέπει τὴ μοναξιά του καὶ γίνεται ὁ Ἄνθρωπος γιὰ τὸν παράλυτο, γίνεται ὁ δικός του, ὁ φίλος του, ὁ σύντροφός του, ὁ βοηθός του, γίνεται τέλος, ὁ ἰατρὸς τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματός του: «Ἔγειρε», τοῦ λέγει, «ἆρον τὸν κράββατόν σου καὶ περιπάτει!» Ἀνέκφραστη ὄντως εἶναι ἡ φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου μας, ὅπως καὶ ἡ ταπείνωσή Του. Οὔτε συστήθηκε στὸν παράλυτο, οὔτε ἀνέφερε τίποτε σχετικὸ μὲ τὸ πρόσωπό Του, ἦρθε σὰν ἀνώνυμος εὐεργέτης, χάρισε τὴν θαυμαστὴ θεραπεία, ἀνεστήλωσε τὶς διαλυμένες ἀρθρώσεις καὶ τὰ χαλασμένα νεῦρα τοῦ παραλύτου, τὸν ἐπανέφερε στὴ φυσιολογικὴ κατάσταση τῆς σωματικῆς δύναμης καὶ τῆς ὁμαλῆς ἀλληλεπίδρασης μὲ τοὺς ὑγιεῖς ἀνθρώπους καὶ διακριτικὰ ἐξαφανίστηκε μέσα στὸ πλῆθος. Ὁ Θεάνθρωπος ἔκανε τὸ θαῦμα καὶ χάθηκε. Ρωτοῦσαν ἀργότερα οἱ Ἰουδαῖοι τὸν θεραπευμένο ποιὸς ἦταν αὐτὸς ποὺ τὸν ἔκανε ὑγιῆ καὶ ἐκεῖνος δὲν ἤξερε νὰ ἀπαντήσει! Ὁ Χριστός μας, γιὰ ἄλλη μιά φορὰ, φανερώνει ὅτι εἶναι ἡ «πνοὴ αὔρας λεπτῆς», ἕνα ἐλαφρότατο, ἁπαλὸ ἀεράκι, ποὺ δροσίζει τὴν κάψα τοῦ πονεμένου, αὐτὸς ποὺ ἀγαθοεργεῖ καὶ κρύβεται, εἶναι ὁ πρᾶος καὶ ταπεινὸς στὴν καρδιά, εἶναι ὁ Βασιλεὺς τῶν Οὐρανῶν, ὁ ὁποῖος δὲν ἔρχεται «μετὰ παρατηρήσεως». Εἶναι ὁ Ἄπειρος Θεὸς ποὺ γίνεται ὑπηρέτης τοῦ παραλύτου καὶ ταπεινώνει τὸν ἑαυτό Του σὲ ἀδιανόητο γιὰ τὸν ἄνθρωπο βαθμό. Εἶναι ὁ Θεάνθρωπος ποὺ εἶναι ὁ ὄντως Ἄνθρωπος, εἶναι Αὐτὸς ποὺ μᾶς ἄφησε τὴν ζωὴ Του ὑπογραμμό, γιὰ νὰ ἀκολουθήσουμε στὰ ἴχνη Του, κατὰ τὸν λόγο τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου.

Αὐτὸ ἀκριβῶς πρέπει νὰ κάνουμε κι ἐμεῖς σήμερα, ἐμεῖς ποὺ θέλουμε νὰ λεγόμαστε χριστιανοὶ καὶ ἀγωνιζόμαστε νὰ μιμηθοῦμε τὸν Χριστό. Ὀφείλουμε νὰ γίνουμε Χριστοί, πρέπει νὰ μορφοποιηθεῖ ὁ Χριστὸς μέσα μας καὶ νὰ γίνουμε κατ΄ αὐτὸν τὸν τρόπο πραγματικοὶ ἄνθρωποι, συνάνθρωποι γιὰ αὐτοὺς ποὺ κραυγάζουν καθημερινά: «Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω!» Νὰ γίνουμε «πλησίον», κοντινοὶ ἄνθρωποι γιὰ τοὺς ἀναγκεμένους, τοὺς παραρριγμένους, τοὺς φτωχοὺς καὶ τοὺς ἀπόκληρους τῆς ἀπάνθρωπης κοινωνίας μας. Σὲ κάθε ἀπεγνωσμένο κάλεσμα γιὰ βοήθεια νὰ τρέχουμε πρόθυμα, νὰ δίνουμε τὴν ὑλικὴ καὶ πνευματικὴ ἐλεημοσύνη, νὰ γιατρεύουμε μὲ ἕνα ἀγαπητικὸ χάδι τὴν κατώδυνη καρδιὰ τοῦ συνανθρώπου μας ποὺ ὑποφέρει. Νὰ γκρεμίζουμε τὰ τείχη τῆς ἀπομόνωσης, νὰ βγαίνουμε ἔξω ἀπὸ τὸ κέλυφος τῆς ἐγωιστικῆς μας αὐτάρκειας, νὰ τολμᾶμε νὰ πλησιάζουμε καὶ νὰ βλέπουμε στὰ μάτια τὸν πάσχοντα ἀδελφό μας, νὰ ἐκπέμπουμε χαρά, καλοσύνη, ἐνθάρρυνση γιὰ τὸν φοβισμένο καὶ πεφορτισμένο γείτονά μας. Τέλος, νὰ γίνουμε ἄρχοντες τῆς ἀγάπης, ὅπως ἄρχοντας ἦταν καὶ ὁ Χριστός μας, ὁ Θεὸς τῆς εἰρήνης, «ὁ Πατὴρ τῶν οἰκτιρμῶν καὶ Θεός πάσης παρακλήσεως», γιὰ νὰ ἔρθει ἡ λιακάδα τοῦ Παραδείσου τῆς θεϊκῆς κοινωνίας στὴ γῆ, γιὰ νὰ διαλυθεῖ τὸ σκοτάδι τῆς κόλασης τῆς μοναξιᾶς, γιὰ νὰ λιγοστεύουν ὅλο καὶ περισσότερο, μέχρι νὰ ἐκλείψουν ἐντελῶς, αὐτὰ τὰ σπαρακτικὰ «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω», ποὺ ἀκούγονται παντοῦ ὁλόγυρά μας. Καὶ μὲ αὐτὸν τὸν «παροξυσμὸν ἀγάπης» θὰ ἔλθει καὶ ἐπὶ γῆς ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, στὸν ὁποῖο ἀνήκει ἡ δόξα καὶ ἡ δύναμις εἰς τοὺς αἰώνας τῶν αἰώνων, ἀμήν!     Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 03 ΜΑΪΟΥ

Ἀριθμός 17
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ (Μαρκ. ιε΄ 43)
3 Μαΐου 2020

Η ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ

«Τῷ καιρῶ ἐκείνω ἐλθῶν Ἰωσήφ ὁ ἀπό Ἀριμαθαίας, εὐσχήμων βουλευτής, ὅς καί αὐτός ἤ προσδεχόμενος τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, τολμήσας εἰσῆλθε πρός Πιλάτον καί ἠτήσατο τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. ὁ δέ Πιλάτος ἐθαύμασεν εἰ ἤδη τέθνηκε, καί προσκαλεσάμενος τόν κεντυρίωνα ἐπηρώτησεν αὐτόν εἰ πάλαι ἀπέθανε· καί γνούς ἀπό τοῦ κεντυρίωνος ἐδωρήσατο τό σῶμα τῷ Ἰωσήφ. Καί ἀγοράσας σινδόνα καί καθελῶν αὐτόν ἐνείλησε τή σινδόνι καί κατέθηκεν αὐτόν ἐν μνημείω, ὅ ἤν λελατομημένον ἐκ πέτρας, καί προσεκύλισε λίθον ἐπί τήν θύραν τοῦ μνημείου. Ἡ δέ Μαρία ἡ Μαγδαληνή καί Μαρία Ἰωσή ἐθεώρουν πού τίθεται.

Καί διαγενομένου τοῦ σαββάτου Μαρία ἤ Μαγδαληνή καί Μαρία ἤ τοῦ Ἰακώβου καί Σαλώμη ἠγόρασαν ἀρώματα ἴνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν αὐτόν. Καί λίαν πρωί τῆς μίας σαββάτων ἔρχονται ἐπί τό μνημεῖον ἀνατείλαντος τοῦ ἡλίου. Καί ἔλεγον πρός ἑαυτάς· τίς ἀποκυλίσει ἠμίν τόν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου; καί ἀναβλέψασαι θεωρούσιν ὅτι ἀποκεκύλισται ὁ λίθος· ἤν γάρ μέγας σφόδρα. Καί εἰσελθοῦσαι εἰς τό μνημεῖον εἶδον νεανίσκον καθήμενον ἐν τοῖς δεξιοῖς, περιβεβλημένον στολήν λευκήν, καί ἐξεθαμβήθησαν. ὁ δέ λέγει αὐταῖς· μή ἐκθαμβεῖσθε· Ἰησοῦν ζητεῖτε τόν Ναζαρηνόν τόν ἐσταυρωμένον ἤγερθη, οὐκ ἐστίν ὧδε· ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν.

Ἀλλ' ὑπάγετε εἰπεῖν τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ καί τῷ Πέτρω ὅτι προάγει ὑμᾶς εἰς τήν Γαλιλαίαν. ἐκεῖ αὐτόν ὄψεσθε, καθώς εἶπεν ὑμίν. Καί ἐξελθοῦσαι ἔφυγον ἀπό τοῦ μνημείου· εἶχε δέ αὐτᾶς τρόμος καί ἔκστασις, καί οὐδενί οὐδέν εἶπον. ἐφοβοῦντο γάρ».

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Τὰ ἰσχυρότερα καύσιμα ποὺ κινοῦν τὸν ἄνθρωπο εἶναι ἡ ἀγάπη καὶ ἡ πίστη: αὐτὰ τὰ δύο ἀποδεικνύονται ἀνίκητα καὶ ἀκαταμάχητα, ὅταν συγκρουσθοῦν μὲ ἀντίξοες δυνάμεις. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀγαπᾶ βαθιά, μὲ ὅλη του τὴν ψυχή, δὲν σταματάει πουθενά, παραβλέπει ὅλες τὶς δυσκολίες, ξεπερνᾶ ὅλα τὰ ἐμπόδια, γιὰ νὰ φθάσει στὸν ἀγαπώμενο. Εἶναι καὶ αὐτὸ μία ἀπόδειξη τῆς κατ’ εἰκόνα Θεοῦ κατασκευῆς του καὶ φανερώνει τὴ δύναμη ποὺ κρύβει μέσα του. Αὐτὰ τὰ δύο ἰσχυρότατα κίνητρα χαρακτηρίζουν τὶς μνημονευόμενες σήμερα Ἅγιες Μυροφόρες Γυναῖκες. Πρέπει νὰ ἐξετάσουμε τὸ περιβάλλον μέσα στὸ ὁποῖο κινήθηκαν, γιὰ νὰ κατανοήσουμε καλύτερα τὸ μέγεθος τοῦ ἡρωισμοῦ τους καὶ τῆς τιμῆς, τὴν ὁποία ἀξιώθηκαν νὰ λάβουν.

Οἱ τρεῖς γυναῖκες, ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή, ἡ Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου καὶ ἡ Σαλώμη ἔχουν παρευρεθεῖ στὰ Πάθη τοῦ Χριστοῦ, ἔχουν συμπορευθεῖ μὲ Αὐτὸν στὴν ὁδὸ τοῦ μαρτυρίου πρὸς τὸν Γολγοθᾶ, ἔχουν παρακολουθήσει τὴ Σταύρωσή Του καὶ τὰ φοβερὰ γεγονότα ποὺ τὴ συνόδευσαν καὶ τέλος ἔχουν δεῖ τὴν ἀποκαθήλωσή Του, τὴ φροντίδα τοῦ νεκροῦ Σώματός Του ἀπὸ τὸν Ἰωσὴφ τὸν ἀπὸ Ἀριμαθαίας, καὶ τὸν ἐνταφιασμό Του στὸ κενὸ μνημεῖο καὶ τὴν σφράγιση τοῦ τάφου μὲ ἕναν τεράστιο λίθο. Ποιὰ συναισθήματα πλημμυρίζουν τὶς καρδιές τους; Ἄφατη θλίψη καὶ πένθος γιὰ τὸ νεκρὸ Διδάσκαλό τους, γιὰ τὴν ἀνείπωτη ἀδικία ποὺ ὑπέστη μὲ τὴ μαρτυρικὴ θανάτωσή Του. Φόβος καὶ τρόμος ἐπιπλέον, ἐξαιτίας τοῦ μίσους τῶν Ἰουδαίων, τῶν Γραμματέων καὶ τῶν Ἀρχιερέων ἐναντίον τοῦ Ἰησοῦ. Παρ’ ὅλη ὅμως τὴν ψυχικὴ σύνθλιψη καὶ τὴν τρομοκρατία τῶν Ἰουδαίων ἐπιχειροῦν κάτι τὸ παράτολμο ἕως καὶ παράλογο: περιμένουν νὰ περάσει ἡ ἀργία τοῦ Σαββάτου καὶ ὕστερα πηγαίνουν νὰ ἀγοράσουν ἀρώματα, γιὰ νὰ ἀλείψουν τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. Ἔτσι λοιπὸν τὰ χαράματα, μόλις ἀνέτειλε ὁ ἥλιος, τὴν ἡμέρα ἐκείνη ποὺ ὀνομαζόταν «μία τῶν Σαββάτων», ξεκινοῦν γιὰ τὸν τάφο Του. Καὶ ἐνῶ βαδίζουν, μιλᾶνε μεταξύ τους γιὰ τὸ ἄλυτο πρόβλημα ποῦ ἔχουν μπροστά τους: «Ποιὰ ἀπὸ ἐμᾶς θὰ ἀποκυλίσει τὸν λίθο ἀπὸ τὴ θύρα τοῦ μνημείου;» Γνωρίζουν ὅτι καμιά τους δὲ μπορεῖ νὰ τὸ κάνει αὐτὸ καὶ ὅμως δὲν κοντοστέκονται, οὔτε πισωγυρίζουν, ἀλλὰ συνεχίζουν τὴν πορεία τους πρὸς τὸ ἀκατόρθωτο. Οἱ καρδιὲς τους ὑπερτεροῦν τῆς λογικῆς τους, αἰσθάνονται μία ἀκατανίκητη ἕλξη πρὸς τὸν Χριστό, νιώθουν ὅτι στὸ τέλος κάτι θὰ γίνει, ὅτι ὁ λίθος θὰ μετακινηθεῖ καὶ ὁ Χριστὸς δὲν θὰ τὶς ἀπογοητεύσει.

Καὶ ὄντως ὁ Χριστὸς τὶς ἀνταμείβει μὲ τὸν πιὸ ἐμφαντικὸ τρόπο. Πλησιάζουν στὸ μνημεῖο καὶ βλέπουν ὅτι ὁ λίθος, ὁ «μέγας σφόδρα» λίθος, ἔχει ἀποκυλισθεῖ καὶ ἡ εἴσοδος εἶναι ἀνοικτή. Μπαίνουν μέσα καὶ βλέπουν ἔκθαμβες ἕναν λευκοντυμένο νεανίσκο νὰ κάθεται στὰ δεξιά τους καὶ νὰ διακηρύττει τὸν χαροποιὸ λόγο τῆς Ἀναστάσεως: «Μὴν θαυμάζετε, μὴν ἀπορεῖτε! Ζητᾶτε τὸν Ἰησοῦ τὸν Ἐσταυρωμένο; Ἠγέρθη! Οὐκ ἔστιν ὧδε! Ἀναστήθηκε, δὲν εἶναι ἐδῶ! Κοιτάξτε, αὐτὸς ἐδῶ εἶναι ὁ τόπος ποὺ Τὸν ἔβαλαν.» Ποιὸς μπορεῖ νὰ κατανοήσει, ἔστω καὶ ἐλάχιστα, τὸ μέγεθος τῶν συναισθημάτων πού κατακλύζουν τὶς Μυροφόρες τὶς στιγμὲς ἐκεῖνες; Λίγο πρὶν βάδιζαν περίλυπες, φοβισμένες, μὰ καὶ ἀποφασισμένες. Τώρα τὶς συνεπαίρνει ἕνα τρισμέγιστο θαῦμα, ἐντελῶς ἀκατανόητο γιὰ τὴν κοινὴ λογική: ὄχι μόνο ὁ λίθος τοῦ μνημείου εἶναι μετακινημένος, ἀλλὰ καὶ ὁ τάφος εἶναι ἄδειος, τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ ἐξαφανισμένο καὶ ἕνας ἀστραπόμορφος νεαρός τούς λέγει ὅτι ἀναστήθηκε καὶ νὰ ποῦν στοὺς Μαθητές Του ὅτι θὰ Τὸν δοῦν στὴ Γαλιλαία, ὅπως τοὺς εἶχε πεῖ. Ἀνθρώπου νοῦς δὲν μπορεῖ νὰ τὰ χωρέσει ὅλα αὐτά, γι΄ αὐτὸ καὶ τρέχουν οἱ Μυροφόρες νὰ φύγουν βιαστικὰ ἀπὸ τὸ μνημεῖο, χωρὶς νὰ ποῦν σὲ κανέναν τίποτε. Φόβος, τρόμος καὶ ἔκστασις τὶς συνέχουν. Σὲ λίγο θὰ συναντήσουν τοὺς Μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ καὶ θὰ τοὺς ἀναγγείλουν τὰ καθέκαστα. Ἔτσι οἱ Μυροφόρες ἀξιώνονται νὰ γίνουν οἱ πρῶτες εὐαγγελίστριες ποὺ μεταδίδουν σὲ ὅλον τὸν κόσμο τὰ χαρᾶς εὐαγγέλια τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.

Καὶ σήμερα φθάνει στὰ αὐτιὰ μας αὐτὴ ἡ χαρμόσυνη εἴδηση, γι΄ αὐτὸ καὶ γιορτάζουμε «Πάσχα τὸ τερπνόν, Πάσχα Κυρίου Πάσχα, Πάσχα πανσεβάσμιον», γι΄ αὐτὸ ψάλλουμε μὲ ὅλη μας τὴν ψυχὴ «Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν θανάτῳ θάνατον πατήσας!» Οἱ Μυροφόρες, οἱ ταπεινὲς καὶ ἀδάμαστες γυναῖκες τῆς Ἱερουσαλήμ, μᾶς διδάσκουν μὲ τὸ παράδειγμά τους καὶ μᾶς καλοῦν νὰ τὶς μιμηθοῦμε. Μᾶς καλοῦν νὰ γκρεμίσουμε τὴν ὀλιγοπιστία, τὴν χλιαρότητα, τὴν ἀκηδία, τὴν ἀποχαύνωση, μᾶς καλοῦν νὰ ἐκτοξευθοῦμε στὸν Οὐρανὸ σπάζοντας τὴ βαρύτητα τῆς ὑλοφροσύνης, γιὰ νὰ συναντήσουμε τὸν Χριστό. Μᾶς καλοῦν νὰ ἀγαπήσουμε τὸν Χριστὸ μὲ μίαν ἀγάπη ὑπέρμετρη, μὲ μία ζέση ψυχῆς ποὺ θὰ λιώνει στὸ ἅπλωμά της κάθε σιδηροῦν παραπέτασμα φόβου καὶ λύπης, ποὺ θὰ μετακινεῖ ἀπὸ τὴ θέση του τὸν τεράστιο λίθο τοῦ Ζωοδόχου Τάφου, γιὰ νὰ δοῦμε τὸ κενὸ μνημεῖο καὶ τὰ πειστήρια τῆς Ἀναστάσεως. Καὶ τότε θὰ χαιρόμαστε καὶ θὰ «ὑμνοῦμεν σκιρτῶντες τὸν Αἴτιον, τὸν μόνον Εὐλογητὸν τῶν πατέρων, Θεὸν καὶ Ὑπερένδοξον», στὸν ὁποῖον ἀνήκει ἡ δόξα, ἡ τιμὴ καὶ ἡ προσκύνησις εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν!    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου