Ἀριθμός 26
ΚΥΡΙΑΚΗ Δ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
(Ματθ. η΄ 5-13)
5 Ἰουλίου 2020
Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, πέρα ἀπὸ τὸ
κηρυκτικὸ Τοῦ ἔργο, βλέποντας τὴ δυστυχία τῶν ἀνθρώπων ποὺ Τὸν
περιέβαλλαν, θαυματουργοῦσε καὶ θεράπευε τὶς σωματικὲς καὶ ψυχικὲς
ἀσθένειες. Οἱ θαυματουργικὲς αὐτὲς θεραπεῖες ἔρχονται νὰ ἐπιβεβαιώσουν
τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ νὰ στερεώσουν τοὺς ἁπλοϊκοὺς καὶ ἀγαθοὺς
ἀνθρώπους στὴν πίστη πρὸς τὸ Πρόσωπό Του. Ἕνα τέτοιο θαῦμα μᾶς διηγεῖται
ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, ἕνα θαῦμα ποὺ κατέχει μία ἰδιαίτερη
θέση μέσα στὴν εὐαγγελικὴ ἐξιστόρηση, γιατί εὐεργετεῖ ἕναν ἄνθρωπο, ὄχι
Ἰουδαῖο, ἀλλὰ ἐθνικό, ἕναν Ρωμαῖο ἑκατόνταρχο.
Ἔρχεται ὁ Χριστὸς στὴν Καπερναοὺμ καὶ
ἐκεῖ Τὸν συναντᾶ ἕνας στρατιωτικός, ἕνας ἑκατόνταρχος, ὁ ὁποῖος Τὸν
παρακαλεῖ νὰ θεραπεύσει τὸν δοῦλο του ποὺ εἶναι κατάκοιτος στὸ σπίτι του
καὶ βασανίζεται ἀπὸ φοβεροὺς πόνους. Ἀμέσως ὁ Χριστὸς προσφέρεται νὰ
ἔρθει στὸ σπίτι του καὶ νὰ τὸν θεραπεύσει. Ὁ ἑκατόνταρχος τότε ἀπαντᾶ μὲ
τὴν ἑξῆς ἀξιομνημόνευτη φράση: «Κύριε, οὐκ εἰμὶ ἱκανός, ἴνα μου ὑπὸ τὴν
στέγην εἰσέλθης!», δηλαδὴ «Κύριε, δὲν εἶμαι ἄξιος γιὰ νὰ μπεῖς στὸ
σπίτι μου. Πὲς μόνο ἕναν λόγο καὶ θὰ γιατρευτεῖ ὁ δοῦλος μου». Μένουμε
ἔκπληκτοι ἀπὸ τὸ ταπεινὸ φρόνημα καὶ ἀπὸ τὴν πίστη τοῦ Ρωμαίου
ἑκατοντάρχου. Ἕνας ξένος αὐτὸς ἔχει πιστέψει βαθιὰ στὴν θεότητα τοῦ
Χριστοῦ, ἔχει ἀνοιχτὰ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς του καὶ βλέπει ἀπὸ τὴ μία τὸ
ἄπειρο πνευματικὸ μέγεθος τοῦ Θεανθρώπου καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη τὴν προσωπική
του μηδαμινότητα, κάτι ποὺ τὸν ὁδηγεῖ στὴν ταπεινὴ ἀπόρριψη τῆς
προθυμίας τοῦ Χριστοῦ. Θὰ μποροῦσε νὰ ὑποδεχθεῖ τὸν Χριστὸ στὸ σπίτι
του, ὅπως καὶ τόσοι ἄλλοι ποὺ Τὸν φιλοξένησαν. Ὄχι ὅμως αὐτός! Θεωρεῖ
ὅτι δὲν ἀξίζει τέτοια τιμὴ καὶ προτείνει στὸν Χριστὸ νὰ θεραπεύσει τὸν
δοῦλο τοῦ «ἐξ ἀποστάσεως», μὲ ἕναν ἁπλό Του λόγο, ὅπως καὶ ὁ ἴδιος ὡς
ἀξιωματικὸς διατάζει τοὺς στρατιῶτες του μὲ προφορικὲς διαταγές, οἱ
ὁποῖες ἐκτελοῦνται ἀμέσως.
Ὁ Χριστὸς θαυμάζει τὴν ἀπάντηση τοῦ
ἀνθρώπου. Βλέπει ἀπέναντί Του ἕναν εἰλικρινῆ, γνήσιο καὶ αὐθεντικὸ
ἄνθρωπο μὲ ψυχικὴ καλλιέργεια, ποὺ δὲν τὴν βρίσκει στοὺς μικρόψυχους
Ἰουδαίους. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ ἀκούγεται ἐπικριτικὸς γιὰ
τὸν «περιούσιο λαὸ» τοῦ Θεοῦ: «Ἀλήθεια σᾶς λέγω, οὔτε μεταξὺ τῶν
Ἰσραηλιτῶν δὲν βρῆκα τόση πίστη!» Καὶ συνεχίζει: «Σᾶς διαβεβαιώνω ὅτι
πολλοὶ θὰ ἔρθουν ἀπὸ τὴν ἀνατολὴ καὶ ἀπὸ τὴν δύση καὶ θὰ καθίσουν ὡς
συνδαιτυμόνες δίπλα στὸν Ἀβραάμ, τὸν Ἰσαὰκ καὶ τὸν Ἰακὼβ στὸ δεῖπνο τῆς
Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, ἐνῶ οἱ υἱοὶ τῆς Βασιλείας (οἱ Ἰσραηλίτες) θὰ
διωχθοῦν ἔξω στὸ πιὸ βαθὺ σκοτάδι. Ἐκεῖ θὰ εἶναι τὸ κλάμα καὶ τὸ τρίξιμο
τῶν δοντιῶν!» Φοβερὸς καὶ τρομερὸς ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ γιὰ τοὺς
ἄπιστους καὶ ὑποκριτὲς Ἰουδαίους. Τὰ προορισμένα γιὰ βασιλόπουλα παιδιὰ
τοῦ Ἀβραάμ, οἱ προνομιοῦχοι κληρονόμοι σύμφωνα μὲ τὴν ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ,
ὄχι μόνο δὲν θὰ κληρονομήσουν τὴν πολυπόθητη Βασιλεία, ἀλλὰ καὶ θὰ
κλεισθοῦν ἔξω ἀπὸ αὐτὴν καταδικαζόμενοι στὸ πηχτὸ σκοτάδι, στὸ ἔρεβος
τῆς Κολάσεως. Γιατί ὅμως τόση συμφορὰ καὶ δυστυχία; Γιατί οἱ Ἰουδαῖοι
δὲν καλλιέργησαν πνευματικά τους ἑαυτούς τους, δὲν τήρησαν τὸ Νόμο τοῦ
Θεοῦ, ἀλλὰ ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τὶς ἐντολές Του καὶ μόνοι τους ἀπέρριψαν
τὸ προνόμιό του νὰ εἶναι ὁ ἐκλεκτὸς λαός Του. Στὸ τέλος δὲ θὰ ἀρνηθοῦν
τὸ Μεσσία Χριστό, αὐτὸν ἀκριβῶς ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ ἀγκαλιάσουν μὲ τὴ
μεγαλύτερη ἀγάπη καὶ νὰ Τὸν λατρεύσουν ὡς ἀπεσταλμένο τοῦ Θεοῦ, καὶ θὰ
Τὸν θανατώσουν μὲ σταυρικὸ θάνατο. Πόσο φρικτὸ εἶναι αὐτὸ ποὺ συνέβη
στοὺς Ἑβραίους! Ὁ ἠγαπημένος ἀπὸ τὸν Θεὸ λαὸς νὰ ἔχει γίνει ἀντίχριστος
καὶ θεομάχος καὶ τὴν θέση του νὰ τὴν ἔχουν καταλάβει ἄλλοι, ἄγνωστοι καὶ
περιφρονημένοι ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους, ἄνθρωποι ἀπὸ ὅλα τὰ μήκη καὶ τὰ
πλάτη τῆς γής! Ἕνας τέτοιος ἐκλεκτός του Θεοῦ ἄνθρωπος εἶναι ὁ
ἑκατόνταρχος τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος, ἕνα κατὰ πνεῦμα
παιδὶ τοῦ Ἀβραάμ, μολονότι φαινομενικὰ εἶναι ἕνας ἐκπρόσωπος τοῦ
ἐθνικοῦ, εἰδωλολατρικοῦ, Ρωμαϊκοῦ καὶ Ἑλληνιστικοῦ κόσμου τῆς ἐποχῆς
ἐκείνης. Ἡ ψυχὴ τοῦ ὅμως εἶναι ἀγαθή, γι’ αὐτὸ γεύεται τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ
καὶ λαμβάνει τὴν ἴαση τοῦ δούλου του, ὅπως εἶχε ζητήσει.
Εἶναι γεγονὸς ὅτι ὁ Θεὸς «πρόσωπον
ἀνθρώπου οὐ λαμβάνει», οὔτε μεροληπτεῖ. Οἱ ἀνθρώπινες κατηγοριοποιήσεις ,
οἱ διαιρέσεις καὶ οἱ ἀνισότητες καθόλου δὲν τὸν ἐνδιαφέρουν, μία καὶ
ὅλα αὐτὰ ἀποτελοῦν ἀνθρώπινα ἐφευρήματα, ποὺ προάγουν μόνο τὴν
ἀντιπαλότητα, τὴν ἐχθρότητα καὶ τὸ μίσος. Ὁ Θεός, «ὁ ἐτάζων καρδίας καὶ
νεφρούς», βλέπει τὸ βάθος τῆς ψυχῆς τοῦ καθενὸς καὶ κρίνει ἀναλόγως.
Κανεὶς ἑπομένως δὲν σώζεται ἐπικαλούμενος μία ξεχωριστὴ θέση τοῦ ἔθνους
τοῦ μέσα στὴν ἱστορία, οὔτε θεωρώντας τὸν ἑαυτὸ τοῦ ἀπόγονο «ἡρώων καὶ
ἁγίων». Αὐτὸ ἀκριβῶς ἰσχύει, μὲ λύπη τὸ διαπιστώνουμε, γιὰ τὸ Ἑλληνικὸ
Ἔθνος. Παλαιότερα ὁ Ἑλληνισμὸς τιμήθηκε μὲ τὴν ὕψιστη τιμὴ ἀπὸ τὸν Θεὸ
καὶ κατὰ κάποιον τρόπο ἔγινε ὁ νέος περιούσιος λαός Του. Ὅπως γράφει
ἕνας διαπρεπὴς θεολόγος, «ὁ Ἑλληνισμὸς ἔγινε μία αἰώνια κατηγορία τοῦ
Χριστιανισμοῦ», δηλαδὴ ἑνώθηκε μὲ τὸν Χριστιανισμὸ καὶ τὸν ὑπηρέτησε καὶ
γλωσσικὰ-ἐννοιολογικὰ μὲ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τοὺς Πατέρες καὶ οὐσιαστικὰ
μὲ τὶς μυριάδες τῶν Ἑλλήνων Ἁγίων ποὺ ἀνεδείχθησαν ἀπὸ τὰ σπλάχνα του.
Αὐτὰ ὅμως ἀνήκουν στὸ παρελθόν. Στὶς ἡμέρες μᾶς παρατηροῦμε μία
ἀξιοθρήνητη κατάσταση τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, μία παρακμὴ σὲ ὅλους τους
τομεῖς, μία ἀπεμπόληση καὶ περιφρόνηση τῶν ἱερῶν καὶ τῶν ὁσίων του
Γένους μας. Οἱ σημερινοὶ Ἕλληνες μοιάζουμε μὲ τοὺς Ἑβραίους τῆς ἐποχῆς
τοῦ Χριστοῦ, ζοῦμε βουτηγμένοι στὴν ἀνομία καὶ στὴν ἀποστασία ἀπὸ τὸν
Χριστό. Ἡ ἁμαρτία ἐπικροτεῖται καὶ θεσμοθετεῖται ἀπὸ τὶς ἑλληνικὲς
κυβερνήσεις καὶ κανεὶς ἀξιωματοῦχος, πολιτικὸς ἢ ἐκκλησιαστικός, ἐκτὸς
ἐλαχίστων φωτεινῶν ἐξαιρέσεων, δὲν ἀντιδρᾶ, σᾶ νὰ ἔχουμε πέσει ὅλοι σὲ
ἕνα συλλογικὸ κῶμα, ἀπὸ τὸ ὁποῖο κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς ξυπνήσει, παρὰ
μόνο ὁ Θεός, ἂν μᾶς λυπηθεῖ.
Αὐτὸ ποὺ μποροῦμε νὰ κάνουμε εἶναι νὰ
θυμηθοῦμε τὸν παλιό, ρωμαίικο, γνήσια χριστιανικὸ ἑαυτό μας, νὰ
μετανοήσουμε σὰν τοὺς Νινευίτες καὶ σὰν τὸν Ἄσωτο Υἱὸ καὶ νὰ
ἐπιστρέψουμε στὸ πατρικό μας σπίτι, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη
Ἐκκλησία μας. Χιλιάδες εἶναι τὰ προγονικὰ παραδείγματα, ποὺ μᾶς καλοῦν
νὰ τὰ ἀκολουθήσουμε. Καὶ ὁ ἴδιος ὁ Θεός, ἂν ἐπιστρέψουμε, θὰ εὐλογήσει
πάλι τὸ Γένος μας καὶ θὰ τὸ μεγαλύνει ξανά, γιατί καὶ μπορεῖ καὶ θέλει,
μὲ τρόπους ποὺ Αὐτὸς μόνο γνωρίζει. Ἀμήν! Γένοιτο! Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου