ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 07 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2021

Ἀριθμός  6

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΣΤ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ (Β΄ Κορ. στ΄, 1-10)

7 Φεβρουαρίου  2021

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Ἀδελφοί, παρακαλοῦμεν μὴ εἰς κενὸν τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ δέξασθαι ὑμᾶς· λέγει γάρ· καιρῷ δεκτῷ ἐπήκουσά σου καὶ ἐν ἡμέρᾳ σωτηρίας ἐβοήθησά σοι· ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας· μηδεμίαν ἐν μηδενὶ διδόντες προσκοπήν, ἵνα μὴ μωμηθῇ ἡ διακονία, ἀλλ᾿ ἐν παντὶ συνιστῶντες ἑαυτοὺς ὡς Θεοῦ διάκονοι, ἐν ὑπομονῇ πολλῇ, ἐν θλίψεσιν, ἐν ἀνάγκαις, ἐν στενοχωρίαις, ἐν πληγαῖς, ἐν φυλακαῖς, ἐν ἀκαταστασίαις, ἐν κόποις, ἐν ἀγρυπνίαις, ἐν νηστείαις, ἐν ἁγνότητι, ἐν γνώσει, ἐν μακροθυμίᾳ, ἐν χρηστότητι, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, ἐν ἀγάπῃ ἀνυποκρίτῳ, ἐν λόγῳ ἀληθείας, ἐν δυνάμει Θεοῦ, διὰ τῶν ὅπλων τῆς δικαιοσύνης τῶν δεξιῶν καὶ ἀριστερῶν, διὰ δόξης καὶ ἀτιμίας, διὰ δυσφημίας καὶ εὐφημίας, ὡς πλάνοι καὶ ἀληθεῖς, ὡς ἀγνοούμενοι καὶ ἐπιγινωσκόμενοι, ὡς ἀποθνήσκοντες καὶ ἰδοὺ ζῶμεν, ὡς παιδευόμενοι καὶ μὴ θανατούμενοι, ὡς λυπούμενοι ἀεὶ δὲ χαίροντες, ὡς πτωχοὶ πολλοὺς δὲ πλουτίζοντες, ὡς μηδὲν ἔχοντες καὶ πάντα κατέχοντες.

ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Ἕνα βαθύτατα ἐξομολογητικὸ κείμενο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ἀποτελεῖ ἡ σήμερον ἀναγιγνωσκομένη περικοπή ἀπὸ τὴν Β’ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολή του. Φανερώνει σὲ ὅλες τὶς διαστάσεις τὸ τεράστιο πνευματικὸ μέγεθος τῆς ζωῆς τοῦ Ἀποστόλου μὲ τὰ βάσανα καὶ τοὺς πολυποίκιλους πειρασμούς της, μὲ τὶς ἀρετὲς καὶ τὰ ἐφόδια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ποὺ ἀπαιτοῦνται γιὰ τὴν διεκπεραίωση τῆς διακονίας τοῦ Εὐαγγελίου, μὲ ὅλα τὰ, κατὰ τὴν γνώμη τῶν πολλῶν ἀντικρουόμενα φαινόμενα ποὺ χαρακτηρίζουν τὴν ἀποστολικὴ βιοτή. Καὶ ὅλα αὐτὰ ἀναγράφονται ὄχι ἀπὸ πνεῦμα ἐπιδείξεως ἢ ὑπερηφανείας, ἀλλ’ ἀντιθέτως σὲ μία προσπάθεια ἐνισχύσεως καὶ ἐπιστηριγμοὺ τῶν ἀσθενῶν στὴν πίστη Κορινθίων. Ὁ φόβος τοῦ Ἀποστόλου μήπως μάταια ἐκοπίασε νὰ μεταδώσει στοὺς Κορινθίους τὴν πίστη στὸν Χριστὸ τὸν ἀναγκάζει νὰ περιγράψει, ὅσο τὸ δυνατὸν ἀκριβέστερα, τὸν ὑπερφυσικὸ ἀποστολικὸ τρόπο ζωῆς, γιὰ νὰ ἀποδείξει πὼς οἱ λόγοι του δὲν εἶναι ἀποκυήματα ἐγκόσμιας διανοίας, ἀλλὰ εἶναι «ρήματα ζωῆς αἰωνίου», ὑποβολιμαία ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Εἶναι σὰν νὰ λέει στοὺς δύσπιστους Κορίνθιους: «Ἂν δὲν πιστεύετε στὰ λόγιά μου, κοιτάξτε τότε τὴν ζωή μου καὶ πιστέψτε σ’ αὐτήν». Σὲ ἄλλο σημεῖο μάλιστα φθάνει νὰ πεῖ τὸν φοβερὸ λόγο: «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθὼς κἀγῶ Χριστοῦ!»

Ἡ ζωὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου δὲν ἀποτελεῖ πρότυπο μόνο γιὰ τοὺς διακόνους τοῦ Λόγου, τοὺς ἐντεταλμένους λειτουργούς Του καὶ κήρυκες τοῦ θείου λόγου, ἀλλὰ καὶ γιὰ ὅλους τους Χριστιανοὺς πέρα ἀπὸ τόπο καὶ χρόνο. Ἡ ἐν Χριστῷ ζωὴ εἶναι ἡ μία καὶ μοναδικὴ ὁδὸς σωτηρίας, εἶναι τὸ ἀνηφορικὸ καὶ δύσβατο μονοπάτι ποὺ ὁδηγεῖ στὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν καί, γιὰ νὰ τὸ διαβεῖ κάποιος, χρειάζεται μία μεγάλη ἀρετὴ ποὺ λέγεται ὑπομονή. Αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ἀρετὴ τῆς ὑπομονῆς τὴν προτάσσει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὴν ἀπαρίθμηση ποὺ κάνει τῶν χαρακτηριστικῶν τῆς ζωῆς του λέγοντας: «Ἐν παντὶ συνιστῶντες ἑαυτοὺς ὡς Θεοῦ διάκονοι ἐν ὑπομονῇ πολλῇ». Τὸ πρώτιστο ἀπαιτούμενο γιὰ τὸν χριστιανικὸ ἀγώνα εἶναι ἡ ὑπομονή, ὄχι ἡ ὀλίγη ἢ ἡ μέτρια, ἀλλὰ ἡ πολλή!

Τί εἶναι ὑπομονή; Γράφει σχετικὰ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης στὴν Κλίμακά του: «Ὑπομονὴ εἶναι ὁ ἄθραυστος καρπὸς τῆς ψυχῆς, ὁ ὁποῖος δὲν σαλεύεται καθόλου ἀπὸ κανένα φυσικὸ ἢ ἀφύσικο χτύπημα καὶ θόρυβο. Ὑπομονὴ εἶναι ἡ σταθερὴ ἀπόφαση γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν καθημερινὰ ἀναμενόμενων θλίψεων.» Βλέπουμε ἐδῶ ὅτι ἡ ὑπομονὴ ταυτίζεται μὲ τὴν ἀντοχὴ τοῦ φρονήματος, δηλαδὴ προέρχεται ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ψυχῆς, σχετίζεται μὲ τὴν δύναμη τῆς πίστης καὶ τὴν σταθερότητα τῆς ἀπόφασης νὰ  διαφυλάξουμε τὴν πίστη μέχρι τέλους, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν σφοδρότητα τῶν πειρασμῶν καὶ τῶν θλίψεων, οἱ ὁποῖες εἶναι ἀναπόφευκτο νὰ χτυποῦν τὸν πιστὸ καὶ μάλιστα σὲ καθημερινὴ βάση. Συνεχίζει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης: «Ὑπομονὴ εἶναι ἡ ἀποκοπὴ τῶν προφάσεων καὶ ἡ διαρκὴς προσοχὴ γιὰ τὸν ἑαυτό μας.» Τὴν στιγμὴ ποὺ θὰ πρέπει νὰ πραγματοποιήσουμε ἕνα θεάρεστο ἔργο, τὸ ὁποῖο ἐνέχει δυσκολίες, ἀμέσως τότε ἔρχεται ὁ παλαιός μας ἐαυτὸς ὑποκινούμενος ἀπὸ τὸν Διάβολο καὶ προβάλλει ἄπειρες δικαιολογίες, γιὰ νὰ μᾶς ἀποτρέψει ἀπὸ τὴν ἐπιτέλεση τοῦ καλοῦ ἔργου. Τότε εἶναι ἀπαραίτητη ἡ ἐπίδειξη ἀπὸ ἐμᾶς σταθεροῦ φρονήματος, δηλαδὴ ὑπομονῆς, γιὰ νὰ μὴν γίνει τὸ θέλημα τοῦ Πονηροῦ, ἀλλὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἡ ὑπομονὴ, ἑπομένως, συμπλέει μὲ τὴν νήψη καὶ τὴν ἐγρήγορση, τὴν προσοχὴ πρὸς τὸν ἑαυτό μας.

«Ὑπομονητικὸς εἶναι ὁ ἀγωνιστὴς ἐκεῖνος ποὺ δὲν πέφτει καὶ κερδίζει τὴ νίκη. Δὲν ἔχει ἀνάγκη τόσο πολὺ ὁ ἀγωνιστὴς τὴν τροφή, ὅσο τὴν ὑπομονή. Γιατί ἂν τοῦ λείψει ἡ τροφὴ θὰ λάβει στεφάνι, ἐνῶ ἂν τοῦ λείψει ἡ ὑπομονὴ θὰ ὁδηγηθεῖ στὴν καταστροφή.» Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τονίζει ἰδιαίτερα τὸ κατὰ Χριστὸν ἀλύγιστο φρόνημα, τὴν δύναμη τῆς ψυχῆς ποὺ καθιστὰ τὸν πιστὸ ἀσυμβίβαστο καὶ ἀδούλωτο. Γιατί αὐτὸ τὸ «ὁ ἀγωνιστὴς δὲν πέφτει» δὲν σημαίνει ὅτι ὁ Χριστιανὸς δὲν ὑποπίπτει σὲ σφάλματα καὶ δὲν ἁμαρτάνει, ἀλλὰ ὅτι συνεχῶς ἐγείρεται μὲ τὴν εἰλικρινῆ μετάνοια μετὰ ἀπὸ κάθε πτώση του καὶ δὲν ἀποκάμνει νὰ ἀγωνίζεται, δὲν ἀπομειώνεται τὸ ἀγωνιστικό του φρόνημα. Ἔτσι ὁδηγεῖται στὴν τελικὴ νίκη, δηλαδὴ στὴν σωτηρία του, ποὺ εἶναι δῶρο Θεοῦ, ὁ ὁποῖος εὐαρεστεῖται ἀπὸ τὴν ὑπομονὴ τοῦ δούλου Του. Ἡ ὑπομονὴ, ἑπομένως εἶναι τὸ ἀπαραίτητο ἰδίωμα τοῦ ἀγωνιστῆ, πιὸ ἀναγκαία ἀπὸ τὴν τροφή, γιατί χωρὶς αὐτὴν ὁδηγεῖται στὴν καταστροφή.

Οἱ περισσότεροι Χριστιανοί, στὰ πρῶτα βήματα τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς τους, ἂν εἶναι νεήλυδες στὴν Ἐκκλησία, ἢ καὶ ἀργότερα κατὰ τὴ διάρκεια τῆς πνευματικῆς τους ζωῆς, εὔκολα ἐνθουσιάζονται καὶ ξεκινοῦν νὰ κατακτήσουν ἕναν ὑψηλὸ στόχο. Στὴν πορεία, ὅμως, προσκρούουν σὲ διάφορα ἐμπόδια, ἀντιμετωπίζουν καὶ τὴν συμφυῆ πρὸς τὴν ἀνθρώπινη φύση ραθυμία, περιπίπτουν σὲ ἀκηδία καὶ ἀμφιταλαντεύονται ἂν θὰ πρέπει νὰ συνεχίσουν ἢ νὰ ἐγκαταλείψουν. Τότε εἶναι ποὺ πρέπει νὰ ἠχήσει βαθιὰ μέσα τους ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ μας: «Ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν κτήσασθε τὰς ψυχάς ὑμῶν». Λέγει ὁ Χριστός: «Οἱ ψυχὲς σας εἶναι χαμένες, κινοῦνται στὸν χῶρο τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς ἀπωλείας. Θέλετε νὰ τὶς ξαναβρεῖτε, θέλετε νὰ τὶς ἀποκτήσετε πάλι σιγὰ σιγὰ καὶ  νὰ τὶς ὁδηγήσετε στὴν σωτηρία; Μὲ τὴν ὑπομονή σας θὰ τὸ ἐπιτύχετε αὐτό». Καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο λέγει: «Ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος οὗτος σωθήσεται.» «Ποιὸς θὰ σωθεῖ;», ἀναρωτιέται κάθε πιστός. «Πῶς μπορῶ νὰ σωθῶ;» «Μὲ τὴν ὑπομονὴ μέχρι τέλους», ἀπαντᾶ ὁ Χριστὸς καὶ ὁ λόγος του δὲν ἐπιδέχεται παρερμηνεῖες. «Μέχρι τὸ τέλος τῆς ζωῆς σου ὀφείλεις, ἄνθρωπε δικέ μου, νὰ ἀγωνίζεσαι σηκώνοντας τὸν ἐλαφρὺ ζυγό μου στοὺς ὤμους σου, σηκώνοντας τὸν σταυρό σου καὶ βαδίζοντας τὴν στενὴ καὶ τεθλιμμένη ὁδὸ ποὺ ὁδηγεῖ στὴν Ζωή, δηλαδὴ σὲ Ἐμένα. Τὶς ὧρες τῆς λιποψυχίας σου στρέφε τὰ μάτια σου πρὸς Ἐμένα, τὸν Ἐσταυρωμένο Σωτήρα σου, καὶ θὰ ἀντλεῖς ὑπερκόσμια δύναμη. Μὴν ἀποκάμεις, μὴν τὰ παρατήσεις, μὴν ἐγκαταλείψεις τὸ στάδιο, ἀποβάλλοντας τὴν ἀγωνιστική σου ἰδιότητα. Μὴν λαχταρήσεις τὴν εὔκολη καὶ πλατεῖα ὁδὸ ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἀπώλεια. Βλέπεις χιλιάδες, ἑκατομμύρια ἀνθρώπους νὰ τὴν ἀκολουθοῦν ἀμέριμνοι, γλεντώντας τὴν ζωή τους. Μὴν τοὺς ζηλεύεις, οὔτε νὰ τοὺς μακαρίζεις, ἀντίθετα νὰ κλαῖς γιὰ αὐτούς. Στὸ τέλος τοῦ δρόμου αὐτοῦ τούς περιμένει ὁ αἰώνιος θάνατος καὶ τὸ πῦρ τὸ ἐξώτερον.»

Ζοῦμε σὲ μία ἐποχὴ ποὺ ἀρνεῖται κάθε κόπο, κάθε πόνο, κάθε ἀναγκαία καὶ χρονοβόρα προσπάθεια γιὰ τὴν ἐπίτευξη ὁποιουδήποτε ὑψηλοῦ στόχου. Ὅλα πρέπει νὰ γίνονται γρήγορα, εὔκολα, ἄκοπα, εὐχάριστα. Νὰ πραγματοποιοῦνται ὅλα «ἐδῶ καὶ τώρα» μὲ τὴν ἀρχὴ τῆς ἥσσονος προσπαθείας. Ζοῦμε στὴν ἐποχὴ τῆς μεγάλης ἀνυπομονησίας, κανεὶς δὲν ἀνέχεται τὴν παραμικρὴ δυσκολία, οὔτε δέχεται νὰ ἀκούσει γιὰ ὑπομονὴ καὶ θυσία. Αἰτία δὲ γιὰ ὅλη αὐτὴν τὴν ἀφύσικη κατάσταση, γιατί θεμελιωδῶς ἐνάντια πρὸς τὴν φύση εἶναι ἡ ἔλλειψη ὑπομονῆς, εἶναι ὁ μεγάλος ἐγωισμὸς ποὺ ἔχει διαδοθεῖ παντοῦ. Βλέπουμε ὁλόγυρα πολλοὶ συνάνθρωποί μας νὰ ἔχουν μεταμορφωθεῖ σὲ ἐγωιστικὰ τέρατα, ποὺ σὰν δαιμονισμένοι συνεχῶς βιάζονται καὶ θέλουν νὰ γίνει τὸ θέλημά τους καί, μόλις προσκρούσουν σὲ κάποιο πρόβλημα, ποὺ ματαιώνει τὴν πραγματοποίηση τῆς ἐπιθυμίας τους, ἀμέσως θλίβονται ὑπέρμετρα, γίνονται ἀλλόφρονες, ἐπιθετικοὶ ἢ αὐτοκαταστροφικοί, καὶ καταλήγουν σὲ ψυχοφάρμακα, σὲ ἑξαρτησιογόνες οὐσίες ἢ καὶ στὴν αὐτοκτονία. Ἐμεῖς ἂς ἀποδιώξουμε μακριὰ τὴν κατάρα τῆς ἀνυπομονησίας καί, ὡς μαθητὲς τοῦ τὰ πάντα ὑπομένοντος διὰ τὴν τοῦ κόσμου σωτηρίαν Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἂς προσευχόμαστε μὲ τὴν γνωστὴ προσευχὴ τοῦ Ἁγίου Ἐφραίμ: «Κύριε καὶ Δέσποτα τῆς ζωῆς μου,……. πνεῦμα ὑπομονῆς…. χάρισαί μοι τῷ σῶ δούλω!» Ἀμήν, γένοιτο! 

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου