ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ἀριθμός 25
ΤΩΝ ΠΡΩΤΟΚΟΡΥΦΑΙΩΝ
ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ
29 Ἰουνίου 2025
«ἡ παιδεία σου ἀνώρθωσέ με...
καί αὐτή μέ διδάξει» (Ψαλμ. 17,36).

Στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὁ Δαβίδ ὁ μελῳδός διαλαλεῖ: «Μέ ὑπεράσπισες, Κύριε, γιά νά σωθῶ καί τό δεξί σου χέρι μέ κράτησε στηρίζοντάς με, καί ἡ ἐκπαίδευσή σου μέ κράτησε ὄρθιο τελείως· ἡ δέ παιδαγωγία σου αὐτή θά μέ διδάσκει». Ἐλέησέ με, Κύριε, γιατί εἶμαι ἀδύναμος (ἀσθενής)» (Ψαλμ. 6,3). Καί ὁ πολύαθλος Ἰώβ ἀναφωνεῖ: «Ὁ Κύριος ἔδωσε τά δῶρά Του, ἐκεῖνος τά ἀφαίρεσε. Ὅπως στόν Κύριο φάνηκε ἀρεστό, ἔτσι καί ἔγινε. Ἄς εἶναι δοξασμένο τό ὄνομά Του στούς αἰῶνες» (1,21). «Ἐκεῖνον πού ἀγαπᾶ ὁ Κύριος τόν παιδεύει», θά ποῦν οἱ Παροιμίες Σολομῶντος (3,12).
Στή σημερινή ἀποστολική περικοπή ὁ μακάριος Παῦλος διακηρύττει: «Πάρα πολύ εὐχάριστα θά καυχῶμαι περισσότερο στίς ἀσθένειές μου, γιά νά κατοικήσει μέσα μου ἡ δύναμις τοῦ Χριστοῦ» (Β΄Κορ. 12,9). Αὐτός ὁ θεῖος Ἀπόστολος εἶχε καταπληκτικά χαρίσματα καί σπάνια δύναμη ψυχῆς καί ἀκτινοβολοῦσα ἀρετή. Τιμήθηκε ἀπό τόν Θεό νά ἀνεβεῖ μέχρι τρίτου οὐρανοῦ καί νά ἀκούσει λόγια πού ἡ ἀνθρώπινη γλῶσσα δέν ἔχει δύναμη νά πεῖ (Β΄Κορ. 12,4). Καί ὅμως! Αὐτός ὁ ἄνθρωπος, τό ἐκλεκτό «σκεῦος τοῦ Θεοῦ» πέρασε τήν ἀποστολική του ζωή μέσα σέ ἀσθένειες, σέ δυσκολίες, σέ κατατρεγμούς, σέ διωγμούς, σέ ὕβρεις, σέ κινδύνους. Ὄχι μόνο δέν λύγισε καί δέν ἔχασε τό θάρρος του, ἀλλά, τό ἀντίθετο, καυχιόταν γιά τίς δοκιμασίες του αὐτές, γιατί ἔβλεπε ὁλοφάνερη τήν ἐνίσχυση καί τή χάρη τοῦ Θεοῦ ἐπάνω του –Κάθε ἄνθρωπος καλεῖται νά βαδίσει κάποιο δρόμο. Πρίν ἁμαρτήσει ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα ὁ δρόμος αὐτός ἦταν ἀνθόσπαρτος. Μετά, ἀλλοίμονο, ἔγινε δύσκολος, ἀκανθωτός. Καί τά ἀνθρώπινα πόδια σ’ αὐτόν τόν δρόμο ματώνουν. Φτώχεια, ἀρρώστιες, θάνατοι, κατατρεγμοί, συκοφαντίες, διωγμοί, δράματα, ψυχικά τραύματα... Ἔτσι ἦταν καί ὁ δρόμος τοῦ Παύλου· ἕνας δρόμος ματωμένος ἀπό περιπέτειες, ἀπό τήν κακία τοῦ κόσμου. Ὀδυνηρός, λοιπόν, συνήθως ὁ δρόμος μας. Αὐτή εἶναι ἡ μία εἰκόνα. Ἔτσι ἀντιμετωπίζουν τίς περιπέτειες τῆς ζωῆς οἱ ἄνθρωποι, πού
κάθε δυσκολία τήν ὀνομάζουν δυστυχία καί κάθε συννεφιά τήν θεωροῦν καταιγίδα. Τά γόνατά τους λυγίζουν καί ἡ ψυχή τους κουράζεται. Σβησμένα τά φῶτα τῆς πίστεως κάνουν τήν ψυχή βαριά καί θλιμμένη. Δέν ἔχουν πίστη στό Θεό. Γι’αὐτό καί δέν ἔχουν ἀντοχή στόν ἀγώνα. Λυγίζουν στή φουρτούνα τῆς ζωῆς. Καί τότε ὅλα μαραίνονται. Εὐτυχῶς, ὑπάρχει καί μιά ἄλλη εἰκόνα. Μιά πορεία ἀνθρώπων γεμάτη φῶς, ἐλπίδα, ἀντοχή καί αἰσιοδοξία. Εἶναι ἡ παράταξη τῶν ἀγωνιστῶν, πού ξεκινοῦν μέ τό Σταυρό στό βάθος τῆς καρδιᾶς τους, ἀετοί στό πέταγμα, ἀηδόνια στό τραγούδι τῆς ζωῆς. Δέν σημαίνει ὅτι οἱ ἄνθρωποι αὐτοί εἶναι χωρίς δυσκολίες, χωρίς περιπέτειες, χωρίς πόνο. Πονοῦν καί αὐτοί. Καί δακρύζουν καί παλεύουν. Μέ τή διαφορά μόνο ὅτι δέν παλεύουν μόνοι τους. Ἔχουν τήν πίστη στό Θεό συντροφιά. Καί τήν ἐλπίδα παραστάτη. Ὁ ἥλιος ὁ καυτός τῆς ἀπελπισίας δέν τούς καίει τήν ψυχή. Βρίσκονται στή ζωογόνο σκιά τοῦ Σταυροῦ, πού εἶναι τό σύμβολο τῆς θείας προστασίας. Ἔτσι ἔζησαν καί πολέμησαν ὅλοι οἱ Ἅγιοι, οἱ ἄνθρωποι τῆς ἀρετῆς καί τοῦ Θεοῦ. Μέσα στίς δοκιμασίες τους δέν ἔχασαν τό κουράγιο. Κυπαρίσσια, πού ὀρθώνονταν ἀλύγιστα στοῦ βοριᾶ τήν πνοή. –Μέσα στίς ἀσθένειες καί τίς πικρίες ἡ ψυχή δυναμώνει, ἀποκτᾶ ὑπομονή, καταφεύγει περισσότερο στό Θεό, δέχεται πλουσιότερη τή χάρη τοῦ Χριστοῦ, αἰσθάνεται καθαρότερη τή δύναμή Του, πού ἐνισχύει καί τονώνει τόν ἄνθρωπο. Μέσα στίς χαρές καί τήν εὐτυχία, συνήθως, ὁ καθένας μας λησμονεῖ τόν Θεό. Ὅταν ὅμως μᾶς βροῦν περιπέτειες, τότε στρέφουμε τά μάτια μας καί τείνουμε τά χέρια μας πρός τόν Χριστό. Μέσα στό καμίνι τῶν θλίψεων ἡ ψυχή ζωογονεῖται καί ἰσχυροποιεῖται. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐπισημαίνει: «Γνωρίζουμε ὅτι ἡ θλίψη παράγει τήν ὑπομονή, ἡ δέ ὑπομονή παράγει ἀρετή δοκιμασμένη, αὐτή δέ ἡ ἀρετή παράγει ἐλπίδα στόν Θεό καί ἡ ἐλπίδα δέν ντροπιάζει (Ρωμ. 5,3-5).
Ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος σημειώνει: «Μακάριος εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού δέχεται μέ ὑπομονή τίς δοκιμασίες. Γιατί ἄν τίς ὑποστεῖ μέ ἐπιτυχία θά κερδίσει τό στεφάνι τῆς αἰώνιας ζωῆς (Ἰακώβ. 1,12).
Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής λέγει: «Ἐάν ὁ Θεός πάσχει κατά τό σῶμα, καθῶς ἔγινε ἄνθρωπος, ποιός πάσχοντας δέν χαίρεται πολύ πού ἔχει τόν Θεό συμμέτοχο τοῦ πάθους του».
Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ ἀσκητής θά πεῖ: «Κάθε θλίψη πού μᾶς συμβαίνει λέγεται πειρασμός. Μή ζητᾶς νά βρεῖς τήν αἰτία του, ἀλλά νά εὔχεσαι στόν Θεό νά τόν ὑποφέρεις μέ εὐχαριστία καί ἀμνησικακία».
Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος καταθέτει: Οἱ πειρασμοί παραχωροῦνται ἀπό τό Θεό γιά νά φανερωθοῦν τά κρυμμένα πάθη καί νά καταπολεμηθοῦν καί
ἔτσι νά θεραπευτεῖ ἡ ψυχή. Εἶναι καί αὐτό δεῖγμα θείου ἐλέους. Οἱ πειρασμοί φέρουν ταπεινοφροσύνη.
Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος διδάσκει: «Ἄν πάσχωμεν καί ἡμεῖς καί βασανιζώμεθα, θά μᾶς στεφανώσει ὁ Θεός. Ὅ,τι πόνον ἔχομεν, ὅ,τι θλῖψιν, ὅ,τι στενοχωρίαν καί νά ἔχωμεν, ἐάν κοπιάζωμεν, ἐάν ἀγωνιζώμεθα, γιά ὅλα θά πληρωθοῦμεν εἰς τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν. Βλέπει ὁ Θεός τόν ἀγῶνα μας καί θά μᾶς πληρώσει. Μόνον νά ὑπομένωμεν».
Ὁ Ἅγιος Πορφύριος ἀνακεφαλαιώνει: «Ὅταν σέ ἀδικήσει ὁ ἀδελφός σου πρέπει νά προσευχηθεῖς πρῶτα στόν Θεό νά σέ στηρίξει στή δοκιμασία σου καί μετά γιά τόν ἀδελφό σου πού ἔπεσε θῦμα τοῦ ληστή διαβόλου. Γιατί ἄν ὁργισθεῖς ὁ διάβολος, πού κάθεται στό σβέρκο τοῦ ἀδελφοῦ σου, πηδάει καί στό δικό σου σβέρκο καί σᾶς χορεύει καί τούς δύο. Κάθε δοκιμασία ἐπιτρέπει ὁ Θεός, νά μήν ξεπερνάει τό ὕψος τῆς ἀντοχῆς μας».
Χριστιανοί μου,
ὁ Κύριος μας φωνάζει σήμερα: «Ἐκεῖνος πού στίς δοκιμασίες θά δείξει ὑπομονή μέχρι τέλους, αὐτός θά σωθεῖ(Ματθ. 10,22). Σήμερα, ὅμως, τιμοῦμε τή μνήμη αὐτῶν τῶν Πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου. Καί ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ὑπέφερε δοκιμασίες, φυλακίσεις, διωγμούς, ἀκόμη καί τόν μαρτυρικό θάνατο γιά τήν ἀγάπη του πρός τήν τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος τόν ἐγκωμίασε λέγοντάς του: «Ἐσύ εἶσαι ὁ Πέτρος, καί πάνω σ’αὐτήν τήν πέτρα θά οἰκοδομήσω τήν ἐκκλησία μου, καί δέν θά τήν κατανικήσουν οἱ δυνάμεις τοῦ ᾅδη, καί θά σοῦ δώσω τά κλειδιά πού ἀνοίγουν τήν πόρτα τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. 16,18-19).
Καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὁμολογοῦσε: «Δέν κηρύττουμε τόν ἑαυτό μας, ἀλλά τόν Ἰησοῦ Χριστό ὡς Κύριο, καί τούς ἑαυτούς μας δούλους σας γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ» (Β΄Κορ. 4,5). Εἴθε αὐτό τό κήρυγμα, αὐτή ἡ μαρτυρία στήν ἐποχή τῶν θλίψεων καί τῶν ποικίλων δοκιμασιῶν, ποῦ ζοῦμε νά ἀναγεννήσει καί νά ἀναμορφώσει ὅλο τόν κόσμο.
«Ἐν ᾠδαῖς» λοιπόν, «καί ὕμνοις καί ἡμεῖς ἀδελφοί», ὅπως ἀναφέρει καί ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας, «ἄς ἑορτάσουμε τήν πανσεβάσμιον ταύτην ἡμέραν», ἀναφωνῶντας πρός αὐτούς: «Χαῖρε Πέτρε Ἀπόστολε, καί γνήσιε φίλε, τοῦ σοῦ διδασκάλου Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Χαῖρε Παῦλε παμφίλτατε, καί κήρυξ τῆς πίστεως καί διδάσκαλε τῆς οἰκουμένης. Ὡς ἔχον παρρησίαν, ζεῦγος ἁγιόλεκτον, Χριστόν τόν Θεόν ἡμῶν ἱκετεύσατε, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν». Ἀμήν!    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου