Ἀριθμός 51
Κυριακή Πρό Τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως
24 Δεκεμβρίου 2023
(Ἑβρ. ια΄ 9-10, 32-40)
*
«ἵνα μή χωρίς ἡμῶν τελειωθῶσι»
(Ἑβρ.10,40)
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Ἀδελφοί, πίστει παρῴκησεν Ἀβραὰμ εἰς τὴν γῆν τῆς ἐπαγγελίας ὡς ἀλλοτρίαν, ἐν σκηναῖς κατοικήσας μετὰ Ἰσαὰκ καὶ Ἰακὼβ τῶν συγκληρονόμων τῆς ἐπαγγελίας τῆς αὐτῆς· ἐξεδέχετο γὰρ τὴν τοὺς θεμελίους ἔχουσαν πόλιν, ἧς τεχνίτης καὶ δημιουργὸς ὁ Θεός. Καὶ τί ἔτι λέγω; ἐπιλείψει γάρ με διηγούμενον ὁ χρόνος περὶ Γεδεών, Βαράκ τε καὶ Σαμψὼν καὶ Ἰεφθάε, Δαυΐδ τε καὶ Σαμουὴλ καὶ τῶν προφητῶν, οἳ διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων· ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τούς νεκροὺς αὐτῶν· ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν· ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς· ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς. Καὶ οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν, τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι προβλεψαμένου, ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι.
ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ
Ἡ Γέννηση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού πανηγυρικῶς θά ἑορτάσουμε αὔριο, ἀγαπητοί ἀδελφοί, παρακινεῖ τήν Ἁγία μας Ἐκκλησία νά ἀνατρέξει στήν ἱερή ἱστορία τοῦ περιουσίου λαοῦ τοῦ Ἰσραήλ. Μέ τήν ἀναφορά της αὐτή θέλει νά τιμήσει ὅλους ἐκείνους τούς δικαίους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, πού ἔζησαν καί πέθαναν πιστεύοντας καί περιμένοντας τήν ἐκπλήρωση τῆς ἐπαγγελίας τοῦ Θεοῦ γιά τήν ἔλευση τοῦ Λυτρωτῆ, τό γεγονός δηλαδή πού καί ἐμεῖς οἱ χριστιανοί ἑτοιμαζόμαστε νά γιορτάσουμε.
Δέν μέ παίρνει ὁ χρόνος, γράφει στήν πρός Ἑβραίους χριστιανούς ἐπιστολή του ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, γιά νά σᾶς διηγηθῶ γιά ὅλους τούς Ἁγίους Προφῆτες καί Δικαίους, οἱ ὁποῖοι ἀκτινοβολοῦν σάν ἄστρα φωτεινά. Ὅλοι αὐτοί οἱ ἐκλεκτοί ἄνθρωποι εἶχαν ζήσει σέ διαφορετικές ἐποχές, ἐκεῖνο δέ πού τούς συνέδεε μεταξύ τους ἦταν ἡ ἀξιοθαύμαστη πίστη τους. Ἡ οἰκονομία τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου εἶναι ἕνα μυστήριο πού ὑπερβαίνει τίς δυνατότητες λογικῆς ἑρμηνείας ̇ εἶναι μυστήριο πίστεως καί προσδοκία ἐλπίδας, πού δέν ὁλοκληρώθηκε ἀκόμη. Οἱ δίκαιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἔζησαν μέ μιά προσδοκία, νά δοῦν τήν ἐκπλήρωση τῆς θείας ἐπαγγελίας, τήν ἔλευση τοῦ Λυτρωτῆ. Ὠστόσο, πέθαναν καί δέν εἶδαν ἡ ἐπαγγελία αὐτή νά ἐκπληρώνεται. Αὐτό δέν σημαίνει πΏς πέθανε καί ἡ ἐπαγγελία ̇ πώς ὁ Θεός ἀθέτησε τό λόγό Του. Ἁπλῶς ὁ Θεός «προέβλεψε κρεῖττόν τι περί ἡμῶν», κάτι καλύτερο γιά μᾶς, ὅπως ἔλεγε ὁ Ἀπόστολος. Ἡ προσδοκία, μέ τήν ὁποία ἔζησαν οἱ Δίκαιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, δέν ἐκπληρώθηκε ὅσο ζοῦσαν, διότι ἔπρεπε νά περιμένουν ἐμᾶς, «ἵνα μή χωρίς ἡμῶν τελειωθῶσι».
Ὅταν ἦρθε «τό πλήρωμα τοῦ χρόνου» (Γαλ. 4,4) ἡ προσδοκία ἐκπληρώθηκε. Ὁ Λυτρωτῆς ἦρθε ̇ «ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν»(Ἰω. 1, 14). Ἡ σωτηρία τοῦ κόσμου ἀποτελεῖ πλέον μιά πραγματικότητα. Αὐτό τό γεγονός ἑτοιμαζόμαστε νά γιορτάσουμε τά Χριστούγεννα, τόν ἐρχομό καί τή Γέννηση τοῦ Σωτήρα. Ἐν τούτοις, τό μυστήριο τῆς σωτηρίας μας ἀκόμη δέν ὁλοκληρώθηκε. Καί οἱ Δίκαιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί οἱ Ἅγιοι τῆς Καινῆς Διαθήκης ζοῦμε μέ τήν ἐλπίδα τῆς νέας καί ἔνδοξης ἔλευσης τοῦ Κυρίου καί τόν πόθο τῆς εἰσόδου τῆς Βασιλείας Του. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς, ὅπως πιστεύουμε καί ὁμολογοῦμε, εἶναι, συγχρόνως, «ὁ δι’ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν ἐνανθρωπήσας» καί ὁ «πάλιν ἐρχόμενος μετά δόξης». Ἡ πρώτη προσδοκία ἐκπληρώθηκε, ἡ ἄλλη περιμένει.
Ἡ ἀγάπη πρός τόν ἀληθινό Θεό ὅλων αὐτῶν τῶν Δικαίων, ἡ ἀκλόνητη πίστη τους καί ἡ ἐμπιστοσύνη τους στίς ὑποσχέσεις Του τούς ἔδινε τή δύναμη νά ὑπομένουν κάθε εἴδους δοκιμασία ̇ ὅλα ἐκεῖνα πού περιγράφει στό σημερινό ἀνάγνωσμα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Οἱ Πατριάρχες καί οἱ Προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης θά συνοικήσουν στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν ὡς ἄλλοι «πρόδρομοι», ἀφοῦ αὐτοί πρῶτοι ἐπίστευσαν πρίν κἄν δοῦν τό πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ. Τό ἴδιο καί οἱ μεγάλες μορφές τῆς Καινῆς Διαθήκης ὅπως οἱ Ἀπόστολοι καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι. Ὅλοι μαζί θά φορέσουν τόν «τῆς δικαιοσύνης στέφανον» γιατί ὅλοι τόν «ἕνα Δεσπότη δορυφοροῦσιν», τόν Σωτῆρα Χριστόν.
Οἱ Πατριάρχες καί οἱ Προφῆτες πίστεψαν τίς ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ - Πατέρα χωρίς νά δοῦν τό «Φῶς τό Ἀληθινόν», τό Φῶς τῆς Θείας Ἐνσαρκώσεως καί Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος, καί προετοίμασαν χωρίς νά τό γνωρίζουν τή δική μας σωτηρία. Πίστεψαν, μαρτύρησαν γιά τήν πίστη τους καί περιμένουν νά ἀπολαύσουν τή λύτρωση καί τήν αἰώνια ζωή μαζί μας «ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ». Περιμένουν νά «τελειωθοῦν» μαζί μας. Γι’αὐτούς, λοιπόν, τούς λόγους πού προαναφέραμε ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ τούς Δικαίους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τούς ἐντάσσει στήν ἁγιογραφική της παράδοσης καί προβάλλει τόν πύρινο λόγο τους στά λειτουργικά κείμενά Της. Γιατί ἡ πίστη τους στό πρόσωπο τοῦ Μεσσία Ἰησοῦ (ὄντες οἱ ἴδιοι πρό Αὐτοῦ) τούς καταξιώνει ἄπειρες φορές μπροστά στά μάτια τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀνθρώπων.
Οἱ Προφῆτες, λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος, ἔγιναν κάτοπτρα τῆς θείας ἐνέργειας. Ἐπειδή ἦταν καθαροί ἄνθρωποι δέχθηκαν τήν τρανή, ἀσύγχυτη καί καθαρή Χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἄς σταχυολογήσουμε μερικές προφητεῖες, οἱ ὁποῖες ἀναφέρονται στή Γέννηση τοῦ Χριστοῦ.
Ὁ Προφήτης Ἰερεμίας, στό βιβλίο τοῦ Βαρούχ, γράφει: «Μετά τοῦτο ἐπί τῆς γῆς ὤφθη (ἐφανερώθη) καί τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη» (3,38 καί Α΄Τιμ. 3,160). Ἐδῶ παρουσιάζεται ὁ Χριστός νά συναναστρέφεται μέ τούς ἀνθρώπους κηρύττοντας καί θεραπεύοντας ἀρρώστους.
Ὁ Προφήτης Ἀββακούμ μᾶς δίνει συγκλονιστικές λεπτομέρειες ἀπό τό γεγονός τῆς Θείας Ἐνσαρκώσεως ̇ «Κύριε εἰσακήκοα τήν ἀκοήν σου καί ἐφοβήθην, κατενόησα τά ἔργα σου καί ἐξέστην» (5, 1-3).
Ὁ Προφήτης Ἠσαΐας διακηρύττει: «Ἰδού ἡ παρθένος ἐν γαστρί ἕξει (θά ἔχει) καί τέξεται υἱόν...τό ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ» (2,14).
Ὁ Προφήτης Ζαχαρίας:«τέρπου καί εὐφραίνου θύγατερ Σιών, διότι ἰδού ἐγώ ἔρχομαι καί κατασκηνώσω ἐν μέσῳ σου, λέγει Κύριος» (2, 14).
Ὁ Πατριάρχης Ἰακώβ θά ἀναφωνήσει: «Καί αὐτός προσδοκία ἐθνῶν» (Γεν. 49,10).
Ὁ Προφητάναξ Δαυΐδ λέγει:«ἔκλινεν οὐρανούς καί κατέβη» (Ψαλμ. 17,10).
Ὁ Προφήτης Μιχαίας:«καί στήσεται καί ὄψεται καί ποιμανεῖ τό ποίμνιον αὐτοῦ ἐν ἰσχύει Κύριος»(5,3).
Ἡ σοφία τῶν θείων Πατέρων θά μᾶς διαφωτίσει γιά τή Θεία Ἐνσάρκωση τοῦ Κυρίου:
Ὁ Μέγας Βασίλειος σημειώνει ὅτι ἡ εἰσβολή τῆς ἁμαρτίας, κατά τήν πτώση τῶν πρωτοπλάστων, καί ἡ ἐξ αὐτῆς ἀλλοτρίωση ἀπό τό Θεό τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως δέν μποροῦσε νά συνεχιστεῖ γιά πάντα. Ἡ θεία φιλανθρωπία μερίμνησε ἔτσι, ὥστε νά ὑπάρξει μιά νέα «γενέθλιος τῆς ἀνθρωπότητος ἡμέρα». Στό Ἅγιο Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καταργήθηκε ἡ ἁμαρτία, ἔτσι ὥστε οἱ ἄνθρωποι κατά τήν τελική ἀνάσταση, νά ἀναλάβουν τή σάρκα τους καθαρή καί ὄχι ὑπόδικον θανάτου, μήτε ὑπόδικον ἁμαρτίας.
Ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος σημειώνει: Ἐπτώχευσεν, ἵνα ἡμεῖς τῇ Ἐκείνου πτωχείᾳ πλουτίσωμεν, δούλου μορφήν ἔλαβεν, ἵνα τήν ἐλευθερίαν ἡμεῖς ἀπολάβωμεν, κατῆλθεν, ἵνα ὑψωθῶμεν, ἀπέθανεν ἵνα σώσῃ».
Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος διευκρινίζει: Γι’αὐτό ὁ Θεός ἀνέλαβε τή δική μας σάρκα, ἀπό φιλανθρωπία καί μόνο. Αὐτή ἦταν ἡ αἰτία τῆς θείας οἰκονομίας. Μᾶς εἶδε πεσμένους χαμαί, ἀπολλυμένους ἀπό τό θάνατο καί μᾶς ἐλέησε.
Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος τονίζει: Ἄν δέν ὑπῆρχε ἀνάγκη νά σωθεῖ ὁ ἄνθρωπος, δέν θά γινόταν ὁ Θεός ἄνθρωπος. Αὐτός ὁ ἀληθινός καί φύσει Θεός τούς πάντας φορεῖ, ἵνα οἱ πάντες τόν Ἕνα φορέσωμεν Θεόν «Αὐτός ἐνηνθρώπησεν, ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν».
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης θά πεῖ: Τώρα ὁ ἐπουράνιος Θεός καί ἐμᾶς ἐπουρανίους ἐποίησε.
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός ὑπογραμμίζει: Ὁ Θεός μᾶς προσέφερε τό ὕψιστο καί δέν τό διαφυλάξαμε, χρειάστηκε νά κατέβει Αὐτός στό χείριστο, δηλαδή στή δική μας ξεπεσμένη φύση, ὥστε νά μᾶς ξαναδώσει τήν ἐξομοιωμένη μέ Αὐτόν εἰκόνα καί τόν ἀρχαῖο προορισμό μας.
Ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος σημειώνει: Ὁ Χριστός ἔγινε τέλειος ἄνθρωπος κατά τήν ψυχή καί τό σῶμα, ὅμοιος μέ μᾶς σέ ὅλα ἐκτός ἀπό τήν ἁμαρτία, μᾶς μεταδίδει τήν θεότητά Του λόγῳ τῆς πίστης μας σ’Αὐτόν καί μᾶς καθιστᾶ συγγενεῖς Του κατά τήν φύση καί τήν οὐσία τῆς Θεότητάς Του.
Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης θά πεῖ: Ἀπαραιτήτως ἔπρεπε νά γίνει τό μυστήριον τῆς ἐνανθρωπήσεως, διότι αὐτό ἦταν θέλημα τοῦ ὑπεράγαθου Θεοῦ. Καί ἡ Κυρία Θεοτόκος ὑπῆρξε ὡς ἄμεσο μέσον αὐτοῦ τοῦ μυστηρίου ̇ (ἡ δέ τοῦ Χριστοῦ σάρκα τῆς Μαρίας ἐστίν) κατά τόν ἱερό Αὐγουστῖνον.
Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος σέ κήρυγμά του τό 1951 θά καταθέσει: Τά ἐπίγεια δοξάσθηκαν καί τά οὐράνια ἑνώθηκαν. Διότι ἐπί τῆς γῆς ὤφθη καί τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη. Ποιός; ὁ Δημιουργός καί ποιητής ὅλης τῆς κτίσεως. Πόσο καλότυχοι καί εὐτυχεῖς εἴμεθα! Ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου χάνεται μέσα σ’αὐτό τό μυστήριο. Ἐξ ὕψους ἐκατέβηκε ὁ Σωτήρ ἡμῶν, ὁ ἀγαθός, ὁ εὔσπλαχνος, ὁ μακρόθυμος, ὁ ἐλεήμων... ἐκατέβηκε πρᾶος, ταπεινός, μέ τόσην μεγάλην πτωχείαν καί ταπείνωσιν καί μέσα σέ μιά σπηλιά, σέ ἕνα ἀχούρι. Παράδειγμα ταπεινώσεως ἔδωσεν ὁ ἐρχομός εἰς ὅλους. Ἔβαλε τόν ἑαυτόν Του τύπον καί ὑπογραμμόν βαθυτάτης ταπεινοφροσύνης, διά νά μιμηθῶμεν ὅλοι τήν ταπείνωσιν, τήν πτωχείαν Του, τήν κακουχίαν Του καί νά μήν παραπονούμεθα ὅ,τι καί ἄν μᾶς συμβαίνει.
Ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Σῦρος θά μᾶς προτρέψει λέγοντας: Πλησίασε, ἀδελφέ, πέταξε ἀπό πάνω σου τό βάρος τῶν ἁμαρτιῶν σου. Βάλε τά δάκρυα πάνω στή τραυματισμένη πληγή σου. Γιατί φοβᾶσαι τό γιατρό; Γιά σένα σαρκώθηκε. Γιά σένα ἔγινε ἄνθρωπος. Δέν εἶναι οὔτε σκληρός, οὔτε ἄσπλαχνος. Εἶναι ἀμνησίκακος, φιλάνθρωπος ὁ Θεός τῶν μετανοούντων.
Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ Πόποβιτς θά ἀνακεφαλαιώσει: Μέ τήν γέννησιν τοῦ Θεοῦ ἐν σώματι, ἐγεννήθη εἰς αὐτόν τόν κόσμον ὅλος ὁ Θεός, ὅλη ἡ Ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, ὅλη ἡ Δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, ὅλη ἡ Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὅλη ἡ Ἀγαθότης τοῦ Θεοῦ, ὅλον τό Ἕλεος τοῦ Θεοῦ. Διά τοῦτο ὅλοι οἱ πεινῶντες καί διψῶντες τόν Θεόν, μέσα εἰς τήν πνευματικήν ἔξαρσιν καί τήν ἄπειρον χαράν των, χαιρετίζουν ὅλα τά ὄντα καί ὅλην τήν κτίσιν μέ τόν χριστουγεννιάτικον χαιρετισμόν: Χριστός ἐγεννήθη! Ἐνῶ ἀπό τά χριστονοσταλγικά βάθη τῶν ὄντων καί τῆς κτίσεως ἀντηχεῖ συγκινητική ἡ ἀπάντησις: Ἀληθῶς ἐγεννήθη!
Εὐλογημένοι χριστιανοί, ἡ ἀκλόνητη πίστη καί ἡ ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ θά πρέπει νά γίνει καί δικό μας βίωμα, ἄσβεστος λίθος πού θά καθοδηγεῖ καί θά φωτίζει καί τή δική μας ζωή. Ἔχουμε ἀνάγκη τοῦ παραδείγματος ὅλων ὅσοι ἀναφέρονται στή σημερινή ἀποστολική περικοπή. Στήν ἐποχή τῆς ἀμφιβολίας καί τῆς ἔλλειψης ἐμπιστοσύνης καί ἀξιῶν πού ζοῦμε, ἔχουμε τή δυνατότητα, μιμούμενοι τό παράδειγμα τῶν Δικαίων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, νά ἀφεθοῦμε στή Θεία Πρόνοια, νά ὑποδεχθοῦμε στή ταπεινή φάτνη τῆς καρδιᾶς μας τόν νεογέννητο Χριστό μέ ἀγάπη, πίστη καί καθαρότητα. Νά τόν ἀγκαλιάσουμε μέ σιγουριά καί βεβαιότητα γιά τή σωτηρία μας.
Μᾶς ἀγάπησε ὁ Θεός. Αὐτό μᾶς δημιουργεῖ ὑποχρεώσεις νά Τόν ἀγαπήσουμε κι ἐμεῖς. Ὁ Κύριος ἔγινε ἄνθρωπος, χωρίς νά ζητήσει τίποτε ἀπό ἐμᾶς. Δέν εἴμαστε πλέον ὑποχείρια τοῦ πονηροῦ ἄρχοντος τοῦ κόσμου τούτου, ἀλλά παιδιά τοῦ Θεοῦ. Μέσα στήν Ἐκκλησία μας νιώθουμε αὐτό τό μεγάλο γεγονός καί τό ζοῦμε στά μυστήρια καί μάλιστα στή Θεία Εὐχαριστία, πού εἶναι τό μεγαλύτερο δῶρο τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ σέ μᾶς. Ἡ προῖκα πού μᾶς ἄφησε ὁ Κύριος εἶναι τό Σῶμα καί τό Αἷμά Του, αὐτό δηλαδή πού δανείσθηκε ἀπό τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, ἑνωμένο ὅμως μέ τή Θεότητα. Τό τεθεωμένο Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ δύναμή μας καί ἡ ζωή μας.
Τά χριστουγεννιάτικα κάλαντα θά μᾶς τά ψάλλει ὁ συμπατριώτης μας Γ. Βερίτης μέ τή γλυκόηχη λύρα του.
«Ἦρθες!...
Τῆς νοσταλγίας τ’ Ἀστέρι τ’ ἄγρυπνο στή φάτνη Σου μᾶς ἔχει φέρει.
Κι ἄν μᾶς ἐράπισε τά μάγουλα τό χειμωνιάτικο ἀγριοκαίρι...
Σμύρνα καί μάλαμα δέν ἔχουμε, μόνο λιβάνι, Ἀγαπημένε.
Λίγο λιβάνι ἀπάνω στῆς καρδιᾶς τό μυστικό βωμό,
ὅπου καῖνε τῶν πόθων τῶν ἁγνῶν τά κάρβουνα
καί τῆς λατρείας ἡ ἅγια φλόγα.
Δέξου τα, ὡς τόσο, καί καλόγνωμα τήν προσφορά, Χριστέ μου, εὐλόγα! ΑΜΗΝ!
Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου