ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ἀριθμός 44
ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ
09-11-2025
« τῷ μώλωπι αὐτοῦ ἡμεῖς ἰάθημεν» (Ἠσαΐου 53,5)

Ὁ μεγαλοφωνότατος Προφήτης Ἠσαΐας, ἀγαπητοί ἀδελφοί,
αἰῶνες πρίν τήν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ ἀναφωνοῦσε: «Αὐτός, ὅμως,
(ὁ σαρκωθείς Κύριος) τραυματίσθηκε γιά τίς παραβάσεις μας·
ταλαιπωρήθηκε γιά τίς ἀνομίες μας· ἡ τιμωρία πού ἔφερε γιά τή δική
μας εἰρήνη ἦταν ἐπάνω σ’ Ἀὐτόν· καί, διά μέσου τῶν πληγῶν Του, ἐμεῖς
γιατρευτήκαμε».
Στήν σημερινή ἀποστολική περικοπή ὁ Ἀπόστολος Παῦλος
ὁμολογεῖ λέγοντας· «ἐγώ γάρ τά στίγματα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ
σώματί μου βαστάζω» (Γαλ. στ΄,11-18). Στίγματα εἶναι τά σημάδια ἀπό
τίς πέντε πληγές πού ἔφερε ὁ σταυρωθείς Κύριός μας ἐπάνω στόν
Σταυρό. Θεωρεῖ καύχηση καί τιμή ὁ θεῖος Ἀπόστολος στίς πολλαπλές
δοκιμασίες του νά συμπάσχει μέ τόν Κύριο στό θεῖο καί ζωοποιό Πάθος
Του.
Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει σήμερα τή μνήμη τοῦ Ἁγίου
Νεκταρίου τοῦ «ἐν Χίῳ διδάξαντος καί μονάσαντος», ἑνός λαμπροῦ καί
λαοφιλοῦς ἱεράρχου. Καυχόταν καί ἐκεῖνος γιά τά «στίγματα» τῆς
σταυρικῆς θυσίας τοῦ Κυρίου. Θεώρησε ἰδιαίτερη εὐλογία στή ζωή του
νά τά ἀποκτήσει γιά δύο βασικούς λόγους: πρῶτον, διότι αὐτά
ἀποδεικνύουν τήν πίστη καί τήν ἀφοσίωσή του στόν Κύριο, καί,
δεύτερον, διότι μέ τά στίγματα αὐτά συμμετεῖχε κατά κάποιο τρόπο
στά Ἅγια Πάθη τοῦ Χριστοῦ, ἔχοντας βέβαιη τήν ἐλπίδα ὅτι θά λάβει
μέρος καί στήν Ἀνάστασή Του. Αὐτά ἔγιναν τά λάβαρα τῆς νίκης του.
Ὁ Ἅγιός μας γεννήθηκε τό 1849 στή Σηλυβρία τῆς Θράκης. Ἦταν
ἕνα εὐφυέστατο παιδί, πού ἔδειξε τήν διδασκαλική καί θεολογική του
κλίση ἀπό πολύ νωρίς. Τελείωσε τό δημοτικό καί τό σχολαρχεῖο.
Χαρακτηριστικό εἶναι τό γεγονός, ὅτι σέ ἡλικία μόλις ἑπτά ἐτῶν ἔραβε
φύλλα χαρτιοῦ μεταξύ τους μέ σκοπό νά φτιάξει βιβλία, γιά νά γράψει
σέ αὐτά τά λόγια τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἔλεγε στή μητέρα του. Μεταναστεύει
στήν Κωνσταντινούπολη ὅπου ἐργάζεται σκληρά συνεχίζοντας τίς
σπουδές του. Πρίν συμπληρώσει ἀκόμα τό 20ό ἔτος τῆς ἡλικίας του καί
λόγῳ τοῦ ἀνεπίληπτου ἤθους του προσλαμβάνεται ὡς παιδονόμος σέ
ἐκκλησιαστικό σχολεῖο. Μέ ὑπερηφάνεια ἔρχεται στήν ἁγιοτόκο Χίο
καί ἐργάζεται ὡς δημοδιδάσκαλος στό Λιθί. Ἐκεῖ δίδαξε γράμματα στά
παιδιά ἐπί ἑπτά ἔτη. Ἡ ἐπιθυμία τοῦ Ἁγίου μας ἦταν νά γίνει μοναχός.
Χρίεται (ἤ ὀρθότερον) Κείρεται στήν Ἱερά Νέα Μονή μέ τό ὄνομα
Λάζαρος ἀπό Ἀναστάσιος. Ἐδῶ μέ τήν καθοδήγηση τῶν πνευματικῶν
του Πατέρων ἐντρυφεῖται στήν ἀσκητική ζωή μέ προσευχή, νηστεία,
ἀγρυπνία καί γονυκλισίες, προκόπτοντας στό καλογερικό ἰδεῶδες τῆς
μοναχικῆς πολιτείας. Ἀθλεῖται στή κορωνίδα τῶν ἀρετῶν, τήν ὑψοποιό
ταπείνωση, ἡ ὁποία, ἀργότερα, θά τοῦ καταστεῖ πολύτιμο ἐφόδιο
στίς ἐπερχόμενες «Θεοῦ εὐδοκίᾳ» δοκιμασίες του. Στόν πάνσεπτο
Ἱερό Μητροπολιτικό μας Ναό ἀκούστηκε γιά πρώτη φορά τό ὄνομα
Νεκτάριος στίς 15-1-1877 ἀπό τόν τότε Μητροπολίτη Γρηγόριο, ὁ ὁποῖος
τόν Χειροτονεῖ Διάκονο. Μέ τό ὄνομα αὐτό θά τόν γνωρίσει ὅλος ὁ
κόσμος καί μέ τό ὄνομα αὐτό θά λάβει τή χάρη τοῦ ἁγιασμοῦ.
Στή συνέχεια, μέ ἄδεια τῆς Μονῆς τῆς μετανοίας του, μεταβαίνει
στήν Ἀθήνα μέ τή χορηγία τῶν ἀδελφῶν Χωρέμη, οἱ ὁποῖοι καί θά
καταστοῦν πολύτιμοι εὐεργέτες του γιά σπουδές. Γρανιτεμένος ὁ Ἅγιός
μας ἀπό τήν βαθειά του πίστη στό Θεό καί ἐνδεδυμένος μέ τήν στολή
τῆς θεότητος – τήν ἱερή ταπείνωση - ἔρχεται στήν Ἀλεξάνδρεια τῆς
Αἰγύπτου. Ἐδῶ τόν ἀναμένουν τά ἀθληφόρα σκάμματα τῆς ὑπομονῆς.
Χειροτονεῖται Πρεσβύτερος καί Ἀρχιερέας. Ἡ ποιότητα τῆς
χριστιανικῆς ψυχῆς του καί ἡ διαύγεια τῶν φρονημάτων του φαίνεται
ὁλοκάθαρα στούς ἄδικους διωγμούς του. Στήν σκέψη του ἀντηχεῖ ὁ
λόγος τοῦ Κυρίου: «Εἰ ἐμέ ἐδίωξαν καί ὑμᾶς διώξουσιν» (Ἰω. 15,20).
Ἀφανεῖς ἀντίχριστες δυνάμεις κατάφεραν νά μεθοδεύσουν κάποιες
συκοφαντίες ὥστε νά ἀπολυθεῖ ἀπό τίς ἐκκλησιαστικές του ἀρχές. Σάν
ἄνθρωπος ἀθῶος διαμαρτύρεται. Συγχρόνως, ὑψώνει τή δεξιά του
χεῖρα πρός τά ἄνω λέγοντας: «θά μιλήσει ὁ Οὐρανός». Οὐδείς
ἀδοκίμαστος εὐδόκιμος! Σέ μετέπειτα συγγραφικό ἔργο του θά
διατυπώσει: «Ὑπομονή εἶναι ἡ ἠθική δύναμη πού κατευνάζει τά
θλιβερά συναισθήματα, τά ὁποῖα ἀναπτύσονται στήν ψυχή τοῦ
ἀνθρώπου καί καταπραΰνει τούς πόνους πού προκαλοῦν τά βάσανα.
Ἡ ὑπομονή εἶναι ἀρετή ἀφοῦ ὑπάρχει ὡς καρπός ἐλπίδας της πρός τόν
Θεό, καί μέ αὐτήν ἐπιβραβεύεται ἡ σωτηρία». «Μακάριοι οἱ
δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης ὅτι αὐτῶν ἐστίν ἡ βασιλεία τῶν
οὐρανῶν» (Ματθ. 5,10) ἀναφωνοῦσε.
Σάν ἀληθινός λειτουργός τοῦ Ὑψίστου προτιμᾶ νά ἀδικεῖται
παρά νά καταστρέψει στίς ψυχές τῶν πιστῶν τήν εἰκόνα τῆς
Ἀρχιερωσύνης, χτυπῶντας τούς ἄλλους Ἀρχιερεῖς πού τόν ἀδίκησαν.
Ἔρχεται στήν Ἑλλάδα διωκόμενος καί συκοφαντούμενος. Στή
συνέχεια, διορίζεται ἱεροκήρυκας σέ ὁρισμένες Μητροπόλεις. Ὁ Κύριος,
ὅμως, ἀφοῦ τόν προετοίμασε, μέ τή θλίψη καί τόν διωγμό, τόν
ἀνεβίβασε στήν ὑψηλή θέση τοῦ Διευθυντοῦ τῆς Ριζαρείου
Ἐκκλησιαστικῆς Σχολῆς. Δεκατέσσερα ὁλόκληρα χρόνια ἐργάσθηκε
συστηματικά ὁ Ἅγιος στό θερμοκήπιο τῶν Ἱερατικῶν κλήσεων. Ὅ,τι
ἱερώτερο εἶχε κατακτήσει μέ τήν ἄσκησή του καί μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ,
μέ πολύ ζῆλο τό ἀποτύπωνε στίς ψυχές τῶν ἱεροσπουδαστῶν του. Εἶχε
κατέβει στά βάθη τῆς ψυχῆς τους, γνώριζε τήν καταστροφή πού
προξενοῦν τά πάθη καί οἱ κακίες τῶν μεγαλύτερων στήν ἀνέλιξη καί
ἀνάπτυξη τῶν νεωτέρων. Ἤθελε, αὐτός ὁ μακάριος ἄνδρας, νά μήν
πληγώσει, νά μήν τσαλακώσει μέ τιμωρίες τά παιδιά του, ἀλλά νά τά
ἀνυψώσει, νά τά ἐμψυχώσει μέ τή μέθη τῆς δικῆς του ἐν Χριστῷ
ἀγάπης. Στίς καθημερινές Ἀκολουθίες στόν Ναό τῆς Ριζαρείου Σχολῆς
παραβρισκόταν ἀδιάλειπτα, στεκόμενος ὄρθιος σέ στασίδι, ἀφ’ ἑνός
γιά νά δίνει στούς μαθητές ὑπόδειγμα ἐκκλησιασμοῦ καί ἀφ’ ἑτέρου
γιά νά καμαρώνει τούς δύο χορούς μέ τούς 140 μαθητές πού ἔψαλλαν.
Ὅταν ἄκουγε τούς ὕμνους πού ἐκεῖνος συνέγραψε καί ἐμελοποίησε
πρός τιμήν τῆς Παναγίας μας «Ἀνυμνῶν μεγαλύνω σε, Ἄχραντε»
κυριολεκτικά μεταρσιωνόταν. Ὁ Ἅγιός μας ὑπῆρξε λειτουργός μέ
φλόγα πύρινη, φιλόστοργος καί διακριτικός πνευματικός Πατέρας,
ὑψιπέτης Θεολόγος, συγγραφέας θεόπνευστος, ἱεροκήρυκας,
παιδαγωγός ἄριστος, θαυματουργός· καί ἐν ζωῇ καί μετά θάνατον.
Αὐτός ὁ θεόπτης τοῦ ἀκτίστου φωτός προσέφερε ἄπειρες εὐεργεσίες
στό Ὀρθόδοξο Νεοελληνικό Ἔθνος μας. Ἡ ἔνδοξος νῆσος μας
καυχᾶται ἰδιαιτέρως γιά τήν δεκαπεντάχρονη ἁγιόνυμο καί θεόσταλτη
ἱερή καί ἁγιασμένη παρουσία του. Ἄς ἔχωμε τήν εὐχή καί τίς πρεσβεῖες
του.
Ἅγιε Νεκτάριε, πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν! ΑΜΗΝ.

Πηγή Ιερά Μητρόπολη Χίου