ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ἀριθμός 29
ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
27 Ἰουλίου 2025
«ἕως τοῦ θανάτου ἀγώνισαι περί τῆς ἀληθείας»
(Σοφία Σειράχ 4,28).

Ὁ σοφός Σειράχ στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἀναφωνεῖ: «Νά ἀγωνίζεσαι μέχρι τῆς τελευταίας σου ἀναπνοῆς γιά τήν ἀλήθεια». Καί ὁ ἱερός ψαλμῳδός θά μέλψει: «Ὁ νόμος σου, Κύριε, εἶναι ἡ ἀλήθεια» (Ψαλμ. 118,142).
Τό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ἔχει ἀφορμή τήν ἑορτή τοῦ Ἁγίου, ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος καί ἰαματικοῦ Παντελεήμονος. Καί αὐτό γιατί ὁ θεῖος Παῦλος στή Β΄ Ἐπιστολή του πρός τόν μαθητή του Τιμόθεο ὑπογραμμίζει τήν ἀξία καί τή σημασία τοῦ χριστιανικοῦ ἀγώνα: «Σύ, λοιπόν, κακοπάθησε σάν καλός στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Β΄Τιμ. 2,3). Καί παραθέτει, ὁ μακάριος Ἀπόστολος, τρεῖς ὄψεις τοῦ ἀγωνιστικοῦ ἰδεώδους: μία ἀπό τή στρατιωτική ζωή - «Ὅταν κάποιος ὑπηρετεῖ ὡς στρατιώτης δέν ἐμπλέκεται στίς φροντίδες τοῦ βίου, γιά νά ἀρέσει σέ ἐκεῖνον πού τόν ἐστρατολόγησε» (6,4)· ἄλλη ἀπό τόν ἀθλητικό στίβο - «Ἐάν κάποιος λαμβάνει μέρος σέ ἀθλητικούς ἀγῶνες, δέν στεφανώνεται, ἐάν δέν ἀγωνισθεῖ σύμφωνα μέ τούς νόμους τῆς ἀθλήσεως» (6,5)· καί μία τρίτη ἀπό τή γεωργική ζωή - «Ὁ γεωργός, πού κοπιάζει γιά νά καλλιεργήσει τόν ἀγρό του, πρέπει πρῶτος νά ἀπολαμβάνει τούς καρπούς, πού θά παραχθοῦν» (6,6).
Ὁ Ἅγιος Παντελεήμων ὑπῆρξε ἡρωϊκός ἀγωνιστής καί ἀθλητής τοῦ Χριστοῦ. Μικρασιάτης Ἅγιος. Γεννήθηκε στή Νικομήδεια. Τά πρῶτα σπέρματα τοῦ Θείου Λόγου τά δέχθηκε ἀπό τήν Ἁγία μητέρα του Εὐβούλη. Καθοδηγεῖται ἀπό τόν Ἅγιο Πνευματικό του Ἑρμόλαο στή χριστιανική καί ἀγωνιστική ζωή, σέ ἐποχές δύσκολες μέ φοβερούς διωγμούς ἐναντίον τῶν χριστιανῶν. Σπουδάζει τήν ἰατρική ἐπιστήμη. Διδάσκει μέ ἀγωνιστικό φρόνημα τό Εὐαγγέλιο καί φέρνει σέ αὐτό πολλές ψυχές. Ἦταν εὐσπλαχνικός σέ ἀκρότατο βαθμό γιά ὅλους τούς πάσχοντες, γι’αὐτό καί ὁ Θεός τοῦ δώρησε τό χάρισμα νά θεραπεύει
ἀσθενεῖς μέ μόνη τήν προσευχή του. Ἀνάμεσα στούς πολλούς φτωχούς καί ἀνήμπορους πού θεράπευσε, ἦταν καί ἕνας τυφλός, ὁ ὁποῖος εἶδε τό φῶς του. Αὐτό τό γεγονός ἔγινε ἀφορμή νά συλλάβει ὁ Διοκλητιανός, ὁ εἰδωλολάτρης ἡγεμόνας, τόν Ἅγιό μας. Τόν τυφλό τόν θανάτωσε, γιατί πίστεψε στό Χριστό καί τόν Ἅγιο Παντελεήμονα, ἀφοῦ τόν ὑπέβαλε σέ φρικτά βασανιστήρια, στό τέλος, τόν ἀποκεφάλισε.
Ὁ Ἅγιός μας ἀγωνίσθηκε ἐπάξια τόν χριστιανικό ἀγῶνα καί βγῆκε νικητής. Αὐτός ὁ ἀγώνας δέν εἶναι μιά θεωρία, ἕνας κενός λόγος καί ἕνα συνηθισμένο παράγγελμα. Εἶναι ἔκφραση καί παλμός ζωῆς. Ὁ ἀγώνας τοῦ χριστιανοῦ εἶναι μιά ἀδιάκοπη προσπάθεια, μιά γυμνασία καί ἄσκηση μέ κακοπάθεια καί θυσία γιά τήν καταπολέμηση τῆς ἁμαρτωλῆς κατάστασης καί τήν ἀπελευθέρωση ἀπό τή δουλεία τῶν παθῶν. Ὁ ἀγώνας εἶναι ἰσόβιος καί ἀπαιτεῖ διαρκῆ ἀπάρνηση καί συνεχῆ ὑπέρβαση. Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ὀνόμασε ἕνα ἀπό τά κυριώτερα ἔργα του «Ἀόρατος Πόλεμος», θέλοντας νά δείξει τήν ἀγωνιστική πλευρά τῆς χριστιανικῆς ζωῆς. Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι, στό προοίμιο τοῦ ἔργου του, σημειώνει: «ὅλοι οἱ χριστιανοί εἶναι στρατιῶτες καί ἀρχιστράτηγος τούτων ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, στάδιον δέ καί πολεμίστρα ἡ ἴδια μας ἡ καρδιά καί καιρός τοῦ πολέμου ὅλη μας ἡ ζωή».
Ὁ σήμερον, λαμπρῶς ἑορταζόμενος Ἅγιος Παντελεήμων, ὅπως καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι, εἶναι συνοδοιπόροι στήν ἀγωνιστική πορεία τῆς ζωῆς μας, αὐτοί ἐνισχύουν τούς ἀγῶνες μας, τούς ὁποίους διεξάγουμε ἐναντίον τῶν παθῶν μας. Αὐτοί μᾶς προστατεύουν καί μᾶς καθοδηγοῦν πρός τήν εὐλογημένη γῆ τῆς οὐράνιας ἐπαγγελίας. Τά ἱερά τους λείψανα γεμᾶτα φῶς, χάρη καί ἁγιωσύνη μᾶς διδάσκουν τό μυστήριο τῆς ζωῆς καί τῆς Ἀνάστασης, παρέχουν ἰάσεις, στηριγμό καί εὐλογία σέ ὅσους προστρέχουν μέ πίστη θερμή στή χάρη τους. Ἔχουμε, λοιπόν, δυνατούς μεσῖτες καί φιλόστοργους ἀδελφούς καί πρεσβευτές πρός τόν Θεό. Ἀπολαμβάνουν τήν ἀνέσπερη δόξα τοῦ Κυρίου μας, ἀπαστράπτουν, σάν ἀστέρες ὁλόφωτοι, στό νοητό στερέωμα τῆς Ἐκκλησίας καί ἀκοίμητα προσεύχονται γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους.
Πράγματι, ὁ Δεσπότης Χριστός ἔχει τίς χρυσές πνευματικές ἐφεδρεῖες, τά ἀναρίθμητα πνευματικά ἀναστήματα, ὅπως ὁ λαοφιλής Ἅγιος Παντελεήμων, πού ἐνισχύουν καί στηρίζουν σέ συνεχῆ πνευματικό ἀγῶνα τά πιστά παιδιά τους, σέ ἐποχές δύσκολες, ὅπου τό μυστήριο τῆς ἀνομίας καί τῆς ἀποστασίας ἀπό τόν Θεό ἐνεργεῖται
κατά τρόπο προκλητικό πού εἶναι οἱ χθεσινοί καί σημερινοί διῶκτες τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας. Παραδίδονται στή λησμοσύνη καί τήν ἀπαξίωση τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας, στό ἔρεβος τῆς κόλασης, πού ἑτοίμασαν οἱ ἴδιοι γιά τούς ἑαυτούς τους. Ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ἀληθινός Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος καί οἱ Ἅγιοί Του, ὅπως ὁ πανθαύμαστος μεγαλομάρτυς Ἅγιος Παντελεήμων, ζοῦν εἰς τόν αἰώνα καί μεταφέρουν στή ζωή τῶν πιστῶν τό ἀγωνιστικό τους φρόνημα γιά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστη τήν ἁγία. Αὐτές οἱ ἀγωνιστικές χρηστοειδεῖς ἱερές προσωπικότητες μᾶς φωτίζουν, ὀμορφαίνουν καί ἁγιάζουν τήν μάχημη πορεία τῆς ζωῆς μας.
Χριστιανοί μου,
στούς δύσκολους καιρούς πού ζοῦμε, ὅπου ἐπικρατοῦν τά μεθυστικά συνθήματα τῆς ὑλοφροσύνης, τῆς σαρκολατρείας καί τῆς βουλιμίας τῶν αἰσθήσεων, τό χρέος τοῦ ἀγῶνα προβάλλει ἐπιτακτικό γιά τό κατόρθωμα τοῦ ἁγιασμοῦ καί τῆς τελείωσης. Οἱ Ἅγιοί μας εἶναι πραγματικά οἱ μεγάλοι εὐεργέτες μας, ὄχι μόνο γιατί πρεσβεύουν γιά μᾶς στό Θεό καί μέ τή θαυματουργική χάρη πού παίρνουν ἀπό τήν πηγή τῆς Θείας Χάρης μᾶς προστατεύουν στή ζωή, ἀλλά εἶναι καί εὐεργέτες μας, γιατί μᾶς διδάσκουν καί μᾶς γίνονται ὁδηγοί στό δρόμο τῆς σωτηρίας μας.
Ἀδελφοί μου,
τό Δεσποτικό Στόμα τοῦ Σωτῆρα μας βροντοφωνάζει: Πρέπει νά καταβάλλετε προσπάθειες καί ἀγῶνες νά εἰσέλθετε διά τῆς στενῆς πύλης, ἀπαρνούμενοι τίς κακές συνήθειές σας καί τήν ἁμαρτωλή ζωή σας. Πρέπει νά καταβάλλετε τόν ἀγώνα αὐτόν, διότι σᾶς βεβαιῶ, ὅτι πολλοί ἔχοντες χαλαρή διάθεση θά ζητήσουν νά εἰσέλθουν καί ἐπειδή δέν ἔχουν τήν ἀπόφαση νά ἀγωνισθοῦν, δέν θά μπορέσουν νά τό ἐπιτύχουν» (Λουκ. 13,24).
Ἡ μουσουργός λύρα τοῦ χριστιανοῦ ποιητή μᾶς ἐνθαρρύνει: «Tά παιδιά σου πάλι κάμε ἥρωες ἄλλη μιά φορά. Γιά καινούργιο κόσμο πᾶμε, καί μᾶς χρειάζονται φτερά! Ἡ καρδιά μας διψασμένη σάν πρωτάνοιχτος ἀνθός, ἀπό Σένα περιμένει, δύναμη, δροσιά καί φῶς». ΑΜΗΝ!   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

 ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ἀριθμός 28
20 Ἰουλίου 2025
ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΗΛΙΟΥ
«Ἠλία...μακάριοι οἱ ἰδόντες σε καί
οἱ ἐν ἀγαπήσει κεκοσμημένοι» (Σοφ. Σειράχ 48,11).

 

Μέ αὐτά τά λόγια, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἐξυμνεῖ ὁ σοφός Σειράχ τόν σήμερα ἑορταζόμενο Ἅγιο Προφήτη μας: «Ὦ Ἠλία, πόσο δοξάσθηκες, μέ τά θαυματουργικά σου ἔργα! Σύ μέ τό λόγο τοῦ Ὑψίστου ἀνέστησες νεκρόν. Σύ καθῄρεσες καί ὁδήγησες βασιλεῖς στή καταστροφή. Σύ ἄκουσες ἀπό τό Θεό στό ὄρος Σινᾶ συγκλονιστικές ἀποκαλύψεις καί στό ὄρος Χωρήβ δίκαιες ἀποφάσεις τοῦ Θεοῦ. Σύ ἀνελήφθης μέ πύρινο ἅρμα. Σύ ἔχεις προορισθεῖ ἀπό τό Θεό νά ἐλέγξεις τούς ἀσεβεῖς στούς ἐσχάτους καιρούς. Μακάριοι εἶναι ἐκεῖνοι πού σέ εἶδαν, οἱ στολισμένοι μέ τίς ἀρετές καί ἐμεῖς ἀσφαλῶς καί βεβαίως θά ζήσουμε τότε, ὅταν στή Δευτέρα Παρουσία ἐμφανισθείς» (4-11).(Κεφ. ). Ὁ Προφήτης Ἠλίας γεννήθηκε στή Θίσβη τῆς Ἀραβίας πρίν ἀπό 2850 χρόνια γι’αὐτό καί λέγεται καί Θεσβίτης. Στά Βιβλία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης Γ΄καί Δ΄Βασιλειῶν περιέχεται ἡ ἐπί γῆς ζωή καί δράση του. Στή στιγμή τῆς γέννησής του ὁ πατέρας του εἶδε ἄνδρας λευκοφορεμένους νά τόν σπαργανώνουν μέ φωτιά καί ὀνομάζοντάς τον Ἠλία, πού σημαίνει, ὁ Κύριος εἶναι ὁ Θεός μου, τοῦ ἔδωσαν νά καταπιεῖ μιά φλόγα, σύμβολο τοῦ Θείου του ζήλου, πού ἔμελλε νά κατατρώει ὅλη τή ζωή του. Προικισμένος μέ θαυματουργική δύναμη ἀγωνίσθηκε γιά τήν ἐξύψωση τῆς λατρείας τοῦ Θεοῦ, καταπολέμησε μέ πάθος τήν εἰδωλολατρεία καί προσπάθησε μέ τό λόγο του καί τά ἔργα του νά ἐξυγιάνει τόν ἠθικό βίο τοῦ λαοῦ. Μαζί μέ τόν θεόπτη Μωϋσή θά δεῖ τόν Θεό στό ὄρος Σινᾶ (Γ΄Βασ. 19,8-18). Στήν ἔνδοξη Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου στό ὅρος Θαβώρ παρίστανται καί οἱ δύο Προφῆτες (Ματθ. 17,3, Μάρκ. 9,4, Λουκ. 9,30).
Ὁ Προφήτης Ἠλίας εἶναι τύπος τοῦ Χριστοῦ. Ὅπως ὁ Χριστός νήστεψε στήν ἔρημο, ἔτσι καί τό γνώρισμα αὐτό τῆς νηστείας διακρίνει τόν Προφήτη. Ὅπως ὁ Χριστός νίκησε τό θάνατο καί ἀνελήφθη στόν
Οὐρανό, ἔτσι καί ὁ πυρίπνους Προφήτης ἀνελήφθη «ἐν ἅρμᾳ πυρός ὡς εἰς τόν Οὐρανόν» (Δ΄ Βασ. 2,11).
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος συγκρίνει τήν ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ καί τήν ἄνοδο τοῦ Προφήτη λέγοντας: Ὁ Προφήτης ἄφησε τή μηλωτή του στόν Ἐλισαῖο καί ὁ Χριστός ἔστειλε τό Ἅγιο Πνεῦμα στούς Μαθητές Του. Ὁ δέ Ἅγιος Κοσμᾶς Ἐπίσκοπος Μαϊουμᾶ ὀνομάζει τόν Προφήτη Ἠλία «ζηλωτή καί πυρίπνου» καί παρομοιάζει τήν πύρινη ἅμαξα, μέ τήν ὁποία ἀνέβηκε στόν οὐρανό, μέ τό σύμβολο τῶν γλωσσῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τονίζοντας τή διαφορά, ὅτι ὁ Ἠλίας καθόταν πάνω σέ πύρινη ἅμαξα, ἐνῶ οἱ πύρινες γλῶσσες κάθισαν στούς Ἀποστόλους σάν ἐπάνω σέ ἅμαξα.
«Πυρίπνους» στά λόγια καί στά ἔργα του ὁ Προφήτης μας. Ἦταν τέτοια ἡ προσωπικότητά του πού δέν ὑπολόγιζε τό ἀξίωμα τῶν παρανομούντων, οὔτε φοβόταν τίς ἀπειλές τους. Ἐμφανίζεται ἀπρόσκλητος στόν βασιλιά Ἀχαάβ, ὁ ὁποῖος μαζί μέ τήν εἰδωλολάτρισσα σύζυγό του Ἰεζάβελ ἐπανέφεραν τίς εἰδωλολατρικές θυσίες, ἐλέγχοντάς τον. Ἀνυποχώρητος καί ζηλωτής γεμᾶτος φλόγα πρός τόν Θεό προτρέπει μέ τά πύρινα λόγια του τόν λαό νά ἐπανέλθει στήν λατρεία τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, ἐγκαταλείποντας τή λατρεία τῶν εἰδώλων καί τῶν ψεύτικων θεῶν τοῦ Βάαλ καί τῆς Ἀστάρτης. Μέ τή προσευχή του στό Θεό, ὁ Προφήτης μας, κλείνουν οἱ οὐρανοί καί δέν βρέχει γιά τρεισήμισι χρόνια. Πεῖνα καί δυστυχία στόν λαό, ὁ ὁποῖος ἀθετεῖ τίς ἐντολές τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Ἦταν τόσο αὐστηρός μέ τούς ἁμαρτάνοντες, παρατηρεῖ ὁ ἱ. Χρυσόστομος, ὥστε προσευχήθηκε νά μή βρέξει. Ὁ Θεός προστατεύει τόν προφήτη Του λέγοντάς του: «Πήγαινε καί κρύψου στόν χείμαρρο Χωρράθ καί ἐγώ θά στέλνω τά κοράκια μου νά σέ διατρέφουν. Μιά χήρα μέ τό τελευταῖο δράμι ἀλεύρου καί ἐλαίου θά τοῦ φτιάξει πίτα. Ὁ Προφήτης ἀπό εὐγνωμοσύνη θά ἐπιτελέσει τό θαῦμά του καί θά πολλαπλασιαστεῖ τό ἀλεύρι καί τό λάδι. Ἀρρωσταίνει ὁ γιός αὐτῆς τῆς χήρας καί πεθαίνει, καί ὁ Προφήτης Ἠλίας τόν ἐπαναφέρει στή ζωή (Γ΄Βασ.17). Στόν τρίτο χρόνο τῆς φοβερῆς ξηρασίας ὁ Θεός προστάζει καί πάλι τόν Προφήτη νά πάει στόν βασιλιά Ἀχαάβ καί θά στείλει τή βροχή Του. Στό Καρμήλιο ὄρος παρών ὁ Προφήτης μας στό θυσιαστήριό του καί οἱ ἱερεῖς τῶν εἰδώλων, οἱ ὁποῖοι ἱκετεύουν τόν Θεό τους νά στείλει φωτιά ἀπό τόν οὐρανό στό δικό τους θυσιαστήριο. «Βάαλ, ἄκουσέ μας». Οὔτε φωνή, οὔτε ἀκρόασις. Ὁ Ἠλίας παρακαλεῖ τόν ἀληθινό Θεό λέγοντας «Ἀπάντησέ
μου, Κύριε· ὅτι ἐσύ εἶσαι ὁ Κύριος ὁ Θεός καί ὅτι ἐσύ θά ξαναφέρεις τήν καρδιά τοῦ λαοῦ σου κοντά Σου». Καί ἔπεσε φωτιά ἀπό τόν οὐρανό ἐπάνω στή θυσία. Καί ὅλος ὁ λαός ἀναφώνησε «Ἀλήθεια, εἶναι ὁ Κύριος ὁ Θεός, αὐτός ὁ Θεός» (Γ΄ Βασ. 18).
Στήν Καινή Διαθήκη τό ὄνομα τοῦ Προφήτη Ἠλία ἀναφέρεται ἀπό τόν Κύριο «ὡς τύπος Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ» (Ματθ. 11,13 καί 17,12) πού ἦρθε «ἐν πνεύματι καί δυνάμει Ἠλιού», ὅπως προεῖπε ὁ Γαβριήλ στόν Ζαχαρία (Λουκ. 1,17). Στόν ἱερό Προφήτη μας ἐκπληρώθηκε καί ἡ προφητεία τοῦ Προφήτη Μαλαχία, ὁ ὁποῖος ἔζησε πολλά χρόνια ἀργότερα «Ἰδού ἐγώ ἀποστέλλω ὑμῖν Ἠλίαν τόν θεσβίτην, πρίν ἐλθεῖν τήν ἡμέραν Κυρίου τήν μεγάλην καί ἐπιφανῆ» (4,4).
Πυρίπνους ὁ ἔνδοξος Προφήτης μας, δέν βίωσε βιολογικό θάνατο, μέ ἅμαξα πού τήν ἔσερναν ἵπποι, γεμάτη φωτιά ἀνελήφθη στόν Οὐρανό (Δ΄Βασιλ. 2,11). Μέ τή πυρφόρο ἄνοδό του προτύπωσε τήν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου μας. Ὅπως ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής ὑπῆρξεν ὁ Πρόδρομος τῆς πρώτης ἐν σαρκί παρουσίας τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ἔτσι καί ὁ Ἠλίας θά εἶναι ὁ πρόδρομος τῆς Δευτέρας Παρουσίας Του στή συντέλεια τῶν αἰώνων. Θά ἐπανέλθει στή γῆ! Καί, ὅπως ἔλεγξε τόν Ἀχαάβ καί ἐπέφερε ἀνομβρία γιά τριάμισι χρόνια, τό ἴδιο θά ἐλέγξει καί τό θηρίο, τόν ἀντίχριστο (Ἀποκ. Ἰω. 11, 3-8).
Χριστιανοί μου,
ἀπό τά ὡς ἄνω λεχθέντα, βγάλαμε καί ἐμεῖς τά συμπεράσματά μας. Μᾶς τά ἀναφέρει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἄς τά γράψουμε μέ χρυσᾶ γράμματα στίς καρδιές μας, σέ αὐτές τίς πονηρές ἐποχές πού ζοῦμε: «Δέν μπορεῖτε χωρίς ἐνοχή νά πίνετε συγχρόνως τό ποτήριο τοῦ Κυρίου, πού δίνεται στή Θεία Εὐχαριστία, καί τό ποτήριο τῶν σπονδῶν, πού προσφέρονται στά εἴδωλα. Δέν μπορεῖτε νά λαμβάνετε μέρος στή Τράπεζα τοῦ Κυρίου καί στήν τράπεζα τῶν δαιμονίων (Α΄Κορ. 10,21).
Προφῆτα Ἠλία μεγαλώνυμε, ὁ τῷ φθέγματί σου στήσας τά ὑδατόῤῥητα νέφη καί καταξιῶσαι ἰδεῖν ἐν Θαβώρ τῷ ὄρει Θεοῦ τό πρόσωπον, πρέσβευε αὐτῷ παραβλέψαι τάς ἐμάς ἁμαρτίας καί ἐν ἡμέρᾳ τῆς δίκης θεᾶσθαι ἀκαταγνώστῳ ψυχῇ, αὐτοῦ τό πρόσωπον (Τροπάριον κανόνος τοῦ Ἁγίου). ΑΜΗΝ!

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

 ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ἀριθμός 27
ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ
Δ΄ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ
13 Ἰουλίου 2025
«καί ὑμεῖς μή ἀκούετε τῶν ψευδοπροφητῶν»
(Ἰερεμ. 34,9).

Στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὁ Προφήτης Ἰερεμίας διαλαλεῖ: «Καί ἐσεῖς νά μήν ἀκοῦτε τούς ψευδοπροφῆτες». Ὁ Προφήτης Μωϋσῆς ἀπευθυνόμενος στόν Ἰσραηλιτικό λαό λέγει:«Ἐάν ἔλθει σέ σᾶς κάποιος ψευδοπροφήτης καί σᾶς πεῖ νά πορευθοῦμε καί νά λατρεὐσωμε ἄλλους θεούς, νά μήν τόν ἀκούσετε» (Δευτ. 133,4). Ὁ θεσπέσιος Δαβίδ εὔχεται στούς Ψαλμούς του. «Κύριε, ὁδήγησέ με εἰς τό νά γνωρίσω τήν ἀλήθειά σου» (24,5). «Ἐξαπόστειλον τό φῶς σου» (42,3). «Εἰς γενεάν καί γενεάν θά διαλαλῶ τήν ἀλήθειά σου» (88,2). «Κύριε, θά κάνεις νά χαθοῦν ὅλοι αὐτοί πού διαδίδουν τό ψέμμα γιά νά μή καταστρέφουν τόν Ἀμπελῶνα σου» (5,7). Ὡραῖα σημειώνει ὁ ἱερός Χρυσόστομος ὅτι «αὐτοί οἱ πονηροί καί δόλιοι μόνοι τους κατέστησαν τόν ἑαυτό τους ἐχθρό πρός τόν Θεό καί ὡς ἀνεπίδευτους μετανοίας καί ἀναγέννησης, τούς ἀποστρέφεται».
Ἀπό τήν ἀρχή τῆς Ἐκκλησίας μέχρι σήμερα παράλληλα μέ τήν πίστη ἔχουμε καί τήν αἵρεση. Αἱρετικός εἶναι ὁ ἀποκομμένος ἀπό τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, «ὁ ἀσύμφωνος καί ἀντιφερόμενος κατά τῶν ὀρθῶν δογμάτων τῆς ἀληθοῦς πίστεως», θά πεῖ ὁ Ἅγιος Ἐπιφάνιος. Καί πρό Χριστοῦ ὑπῆρχαν αἱρετικοί, ὅπως οἱ Σαδδουκαῖοι, οἱ Ἡρωδιανοί καί ἄλλοι, καί μετά τόν Χριστό στά χρόνια τῶν Ἀποστόλων ἐμφανίσθηκαν διάφοροι αἱρετικοί, ὅπως οἱ Νικολαΐτες, οἱ Γνωστικοί, οἱ Μονοφυσῖτες, οἱ Νεστοριανοί καί πολλοί ἄλλοι, πού δίδασκαν παραχαραγμένο τό Εὐαγγέλιο καί πλανοῦσαν τόν κόσμο. Πόσες τρικυμίες καί πόσους διωγμούς δέν προκάλεσαν οἱ προβατόσχημοι λύκοι καί οἱ ψευδοδιδάσκαλοι στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ; Σήμερα πού ὑποτίθεται ὅτι ἡ σκέψη ἔχει ἀναπτυχθεῖ καί ὁ πολιτισμός ἔχει προοδεύσει, πόσες αἱρέσεις δέν ταλαιπωροῦν ἔθνη, κοινωνίες, οἰκογένειες; Ὅλοι αὐτοί διακηρύττουν ὅτι εἶναι ἡ κοινωνία τῆς εἰρήνης καί τῆς ἀγάπης. Σατανικά εἶναι τά σχέδιά τους, γιατί διαβολική εἶναι ἡ πίστη τους.
Ἀλλοίμονο σ’ἐκεῖνον πού θά μπλέξει στά ἀγκαθωτά δίχτυα τῆς αἵρεσης. Θά χάσει καί τήν ἐλευθερία του καί τή ψυχή του. Ἡ αἵρεση δέν εἶναι διαφορετική δογματική θέση. Εἶναι ἀνατροπή τῆς ἀλήθειας καί τοῦ ἀποκεκαλυμμένου λόγου.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στή σημερινή ἀποστολική περικοπή, αὐτός ὁ θεόπνευστος ἀγωνιστής τῆς ἀλήθειας καί μέγας καθοδηγητής, ὑποδεικνύει στό μαθητή του Τίτο «αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά πρώτης καί δευτέρας νουθεσίας παραιτοῦ» (Τίτ. 3,10) δηλαδή σέ πνεῦμα ἀγάπης καί ἐπικοινωνίας νά γίνει ἡ πρώτη καί ἡ δεύτερη νουθεσία. Νά παρακαλέσουμε τόν πλανηθέντα νά ἐπιστρέψει στήν ἀλήθεια. Νά προσευχηθοῦμε γι’αὐτόν. Ἄν, ὅμως, διαπιστώσουμε ὅτι ἐπιμένει στίς κακοδοξίες του νά τόν παρατήσουμε. Ὁ κόπος πιά γι’αὐτόν θά εἶναι μάταιος. Γιά παράδειγμα, οἱ χιλιαστές, οἱ ὁποῖοι διαστρεβλώνουν τά νοήματα τῆς Γραφῆς καί, ἐνῶ ἐμφανίζονται στά μάτια τῶν ἀδαῶν σάν «σπουδαστές» της, ἐν τούτοις, στήν πραγματικότητα, εἶναι παραχαράκτες της πού ἀλλοιώνουν σκόπιμα τίς ἔννοιες τῶν ἱερῶν κειμένων μέ σκοπό νά στηρίξουν τίς πλάνες τους. Ἀρνοῦνται τήν Θεότητα τοῦ Κυρίου, τήν ἀειπαρθενία τῆς Παναγίας, τούς Ἁγίους μας. Καί τόσοι ἄλλοι, ὅπως οἱ πεντηκοστιανοί, οἱ δωδεκαθεϊστές, οἱ λάτρεις τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν καί κάθε ἀπόχρωσης ψευδοδιδάσκαλοι. Οἱ αἱρετικοί εἶναι πονηροί ἄνθρωποι καί, ὅπως λέγει ὁ θεῖος Παῦλος, «πάντες τά ἑαυτῶν ζητοῦσι οὐ τά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Φιλιπ. 2,21). Πιστεύουν πώς εἶναι ἀμόλυντοι, ἀναγεννημένοι καί ἀπαλλαγμένοι ἀπό τά προηγούμενα ἁμαρτήματα, σέ ἀντίθεση μέ τούς ὀρθοδόξους πού εἶναι κυριολεκτικά βουτηγμένοι στήν πολύμορφη ἁμαρτία. Ὁ μακάριος Παῦλος δέν δίσταζε νά ὁμολογήσει «ὅτι Χριστός Ἰησοῦς ἦλθεν εἰς τόν κόσμον ἁμαρτωλούς σῶσαι, ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ» (Α΄Τιμ. 1,15), ἐνῶ οἱ αἱρετικοί μέ μεγάλο κομπασμό διαλαλοῦν πώς εἶναι φορεῖς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος σημειώνει: Εἶναι πάρα πολύ δύσκολο στούς ἑτεροδόξους νά βρεθεῖ ταπείνωση, γιατί τό κατόρθωμα αὐτό ἀνήκει μόνο στούς ὀρθοδόξους.
Ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέει: Ἐρχόμενος ὁ Χριστός μού ἔφερε δῶρο τό Σῶμα καί τό Αἷμά Του. Καί τί δῶρο πῆρε ἀπό μένα; Τήν πίστη! Πίστεψα μέν ἐγώ ἀλλά ἐκεῖνος μοῦ χάρισε τήν ὀρθή πίστη. Μετά, ὅμως, τήν ἀπόκτηση τῆς πίστης, ἐκζητοῦμε τήν βοήθεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὥστε αὐτή νά μένει συνεχῶς μέσα μας, ἀκλόνητη καί
ἀπερίσπαστη. Ἡ πίστη ἔχει ἀνάγκη ἀπό ὑπακοή στά ὀρθά δόγματα τῆς Ἐκκλησίας καί ὄχι ἀπό πολυπραγμοσύνη.
Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς διδάσκει: Γιά ἐμᾶς τούς Ὀρθοδόξους οἱ πνευματοφόροι Ἅγιοι Πατέρες εἶναι οἱ μοναδικοί ἀκέραιοι Θεολόγοι, οἱ ἀσφαλεῖς διδάσκαλοι τῶν αἰωνίων ἀληθειῶν γιά τόν Τρισυπόστατο Θεό.
Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος διαλαλεῖ: Ἔχεις τήν εὔνοια καί προστασία τῆς Παναγίας τῆς Μητέρας τοῦ Θεοῦ; Ἔχεις τό πᾶν!
Ὁ Ἅγιος Παΐσιος σάν ἔφηβος δέχθηκε πειρασμό πού τόν συνετάραξε ἀπό ἕνα προτεστάντη, λέγοντάς του, ὅτι ὁ Χριστός δέν εἶναι Θεός. Σάν παιδί ἀπαντοῦσε στούς λογισμούς του, ὅτι ἐγώ θά ἀγαπῶ τόν Χριστό, ὅ,τι καί νά εἶναι. Τότε τοῦ ἀποκαλύπτεται ὁ Κύριος μέσα στό θεϊκό Του φῶς καί τοῦ φωνάζει: «Ἐγώ εἰμί ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή. Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ κἄν ἀποθάνει ζήσεται» (Ἰω. 11,25).
Χριστιανοί μου,
σήμερα τιμοῦμε τούς Πατέρες τῆς Δ΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Συγκεντρώθηκαν στήν Χαλκηδόνα τῆς Μικρᾶς Ἀσίας τό 431 μ.Χ. γιά νά θεμελιώσουν καί νά ἑδραιώσουν τήν πίστη στή δυσυπόστατη Φύση τοῦ Χριστοῦ - τή θεία καί τήν ἀνθρώπινη - ἀνακηρύσσοντάς Τον τέλειον Θεό καί τέλειον ἄνθρωπο. Καί μέ ποιμαντορική σύνεση ἀπέκοψαν ἀπό τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τούς αἱρετικούς, ὄχι ἀπό κακία καί σκληρότητα, ἀλλά ἀπό φροντίδα ποιμαντική, γιά τό ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ, «ὡς ἀνιάτως νοσήσαντας» ὅπως λέγει ὁ ἱερός ὑμνῳδός.
Ἀδελφοί μου,
στή πονηρή ἐποχή μας οἱ ἀποπλανητές τῆς ἁγίας μας πίστης ἔχουν πληθυνθεῖ. Νέα ἤθη καί ἔθιμα εἰσάγουν στό λαό μας μέ πανούργα τεχνάσματα. Ἐμεῖς τί πρέπει νά κάνουμε; Νά χαϊδεύουμε τούς δολοφόνους τῆς ἑλληνικῆς ψυχῆς; Νά χαμογελοῦμε στούς ἐπίβουλους τῆς ἀμώμητης πίστης μας; Πρός Θεοῦ. Ἡ στάση μας πρέπει νά εἶναι δυναμική! Ἀντίστασις κατά τῶν εἰσβολέων. Ἀντίδραση κατά τῶν σατανικῶν σχεδίων τους. Ἐμμονή στήν πίστη τῶν Πατέρων μας καί ἀφοσίωση στή Μητέρα Ἐκκλησία μας. Ἡ μουσουργός λύρα τοῦ Βερίτη θά παιανίσει καί πάλι: Ἀλήθειες πού σᾶς ἔχω κλείσει μέσ’ στά κατάβαθα τοῦ νοῦ, στόν Κύριο δέομαι νά μ’ἀφήσει παντοτινά νά σᾶς χαρῶ. Νά φέγγετε στά τρίσβαθά μου σάν τό καντήλι στό βωμό, γιά νά κρατῶ τά βήματά μου μακριά ἀπ’τό χάος καί τό γκρεμό. Ἀμήν!

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

 ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ἀριθμός 26
ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ)
6 Ἰουλίου 2025
«εἴ τῖς ἡμάρτηκεν ἐνώπιόν μου, ἐξαλείψω αὐτόν
ἐκ τῆς βίβλου μου» (Ἐξόδ. 32,33)

Στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀγαπητοί ἀδελφοί, «εἶπε ὁ Κύριος στόν Μωϋσῆ: Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἔχει ἁμαρτήσει ἐνώπιόν μου, αὐτόν θά ἐξαλείψω ἀπό τό βιβλίο μου». Ὁ Μωϋσῆς λέγει στούς Ἰσραηλῖτες: «ἔχετε θάρρος! Ἦλθε ὁ Θεός κοντά σας...καί νά μήν ἁμαρτάνετε πλέον» (Ἔξ. 20,20). Ὁ Προφήτης Ἰερεμίας θά πεῖ: «Γνωρίζομε Κύριε καί συναισθανόμεθα τά ἁμαρτήματά μας» (14,20). Οἱ «Παροιμίες» τοῦ σοφοῦ Σολομῶντος θά ποῦν: «οἱ καρποί τῶν ἀσεβῶν εἶναι οἱ ψυχοτόνοι ἁμαρτίες» (10,16). «Ἄς μή ζηλεύει ἡ καρδιά σου τούς ἁμαρτωλούς καί τίς πορεῖες τῆς ζωῆς τους» (23,17). Ὁ σοφός Σειράχ σημειώνει: «Κάθε πηγή ἁμαρτίας εἶναι ὁ ἐγωϊσμός» (10,13). «Δόντια λέοντος εἶναι ἡ ἁμαρτία, φονεύοντα τούς ἀνθρώπους» (21,2). «Ὁ Κύριος εἶναι οἰκτίρμων καί ἐλεήμων, συγχωρεῖ τίς ἁμαρτίες καί σώζει» (2,11). Ὁ Προφήτης Δανιήλ ἀναφωνεῖ: «Φρόντισε νά ἐξαλείψεις τίς ἁμαρτίες σου μέ ἐλεημοσύνες» (4,24). Ὁ θεσπέσιος Δαβίδ μέλπει τόν Κύριο ψάλλοντας: «Μέσα στά βάθη τῆς καρδιᾶς μου ἔκρυψα τά λόγιά Σου, γιά νά μήν ἁμαρτήσω ἀπέναντί Σου» (Ψαλμ. 118,11). «Πλῦνε μέ καί ξανάπλυνέ με ἀπό τόν ρύπο τῆς ἁμαρτίας μου» (Ψαλμ. 50,2). Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν ἀποστολική περικοπή πού ἀκούσαμε σήμερα γράφει: «Τώρα, ὅμως, πού ἐλευθερωθήκατε ἀπό τήν ἁμαρτία, ὑπερδουλώσατε τόν ἑαυτό σας εἰς τόν Θεόν, ἔχετε βέβαιον κέρδος τήν πρόοδον εἰς τήν ἀγιότητα» (Ρωμ. 6,22). Ἐλευθερωτής τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ὁποῖος μέ τό Σταυρό καί τήν Ἀνάστασή Του ἐξαγόρασε τήν ἀνθρωπότητα ἀπό τήν ἐξουσία τοῦ διαβόλου, τοῦ ἐφευρέτη τῆς ἁμαρτίας. Ἄν δεχθεῖ ὁ ἄνθρωπος νά ἀγαπήσει τόν Θεό μέ τή τήρηση τῶν Ἐντολῶν Του, τότε σβήνεται καί ἐξαλείφεται ἡ ἁμαρτία του διά τοῦ μυστηρίου τῆς μετανοίας. Ἡ ἁμαρτία εἰσῆλθε στόν ἄνθρωπο μέ τήν παρακοή τοῦ Ἀδάμ (Ρωμ. 5,12). Κάθε ἁμαρτία πού διαπράττεται ἐλεύθερα ἀπό τόν ἄνθρωπο κατακυριεύει τό λογικό, τό συναίσθημα καί τίς ἐπιθυμίες. Ὅταν τά μάτια
θωπεύουν τήν πονηρία, ὅταν τά αὐτιά ἀκούουν χυδαιότητες, ὅταν ἡ γλῶσσα ἐκτοξεύει δηλητηριώδη βέλη, ὅταν τά χέρια ἁπλώνονται στά ἔργα τῆς ἀτιμίας, ὅταν τά πόδια βαδίζουν στούς δρόμους τῆς διαφθορᾶς, ὅταν μέ ἕνα λόγο τά μέλη μας γίνονται «δοῦλα τῇ ἀκαθαρσίᾳ καί τῇ ἀνομίᾳ» τότε βασιλεύει μέσα στή σάρκα μας ἡ ἁμαρτία. Ἔχει ἀπόλαυση ἡ ἁμαρτία, ἀλλά πρόσκαιρη. Κολακεύει στήν ἀρχή τόν ἄνθρωπο καί ὕστερα τόν ἐξευτελίζει. Τοῦ χαρίζει ἡδονή πού σέ λίγο χρόνο μετατρέπεται σέ ὀδύνη. Εἶναι ἀρρώστια μεγάλη καί τυραννική· «Οὐδέν οὕτω βαρύ καί δυσβάστακτον, ὡς ἁμαρτίας φύσις» λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος. «Οὐκ ἔστιν εἰρήνη ἐν τοῖς ὀστέοις μου ἀπό προσώπου τῶν ἁμαρτιῶν μου» (Ψαλμ. 37,4) μέ δάκρυα ἔγραψε ὁ Δαβίδ. Τό ἐσωτερικό μαρτύριο τοῦ ἁμαρτωλοῦ εἶναι κάτι τό φρικτό. «Θλῖψις καί στενοχωρία ἐπί πᾶσαν ψυχήν ἀνθρώπου τοῦ κατεργαζομένου τό κακόν» τονίζει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (Ρωμ. 2,9). Ἡ ἀπελευθέρωσή μας ἀπό τά δεσμά της δέν εἶναι εὔκολη ὑπόθεση. Μόνο μιά λύση ὑπάρχει: ἡ ἐνσωμάτωσή μας στό Μυστικό Σῶμα τοῦ Κυρίου μας, τήν Ἐκκλησία Του. Μέ τή χάρη τῆς ἀφέσεως ἐλευθερώνεται ἡ ψυχή ἀπό τή δύναμη τῆς ἁμαρτίας. Μόνος ἐλευθερωτής τῆς ψυχῆς μας εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ὁποῖος ἔγινε ἄνθρωπος γιά νά σώσει τούς ἁμαρτωλούς (Μάρκ. 2,17). Ἔγινε δοῦλος ὅλων μας γιά νά μᾶς ἐλευθερώσει. Ὁ Ἰησοῦς «αἵρει τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» (Ἰω. 2,9) διά τοῦ Βαπτίσματος κάι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ Θεός θριαμβεύει πάνω στήν ἁμαρτία. Ἡ βαθιά πληγή τῆς ἁμαρτίας θεραπεύεται μέ τή λυτρωτική οἰκονομία τοῦ Θεοῦ.
Ὁ ἱερός Χρυσόστομος σημειώνει: Ἡ ἁμαρτία κάνει ἔτσι αὐτόν πού θέλει νά ἁλώσει, ὥστε πρίν τόν κατακτήσει, τόν κρατάει σάν μεθυσμένο ἀπό ἡδονή. Ὅταν, ὅμως, τόν γεμίσει καί τόν κατακτήσει ἡ ἁμαρτία, τότε ἡ ἡδονή φεύγει, σβήνει, καί ὁ ἴδιος μένει ἀπογυμνωμένος. Τότε ἔρχεται ἡ συνείδηση ὡς κατήγορος, σάν νά ἔχει ἀναλάβει χρέη δημίου καί τόν κατατρώγει ἔτσι πού εἶναι βουτηγμένος στήν ἁμαρτία, ἀπαιτώντας νά τοῦ ἐπιβάλλει τή βαρύτερη ποινή.
Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος λέγει: Ἡ ἁμαρτία ἐξαχριώνει τό θεῖο κάλλος πού ἔχει ἡ εἰκόνα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος καί τήν καθιστᾶ δύσμορφη καί ἄθλια. Ἡ ἁμαρτία ἀπομακρύνει τόν ἄγγελο, τόν φύλακα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος, καί παραδίδει τή ψυχή καί τό σῶμα στή καταδυναστεία τοῦ διαβόλου.
Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς θά πεῖ: Ὅπως μέσα εἰς τήν ἁμαρτίαν εὑρίσκεται ὁ θάνατος, ἔτσι καί στήν ἁγιότητα ἡ ἀθανασία. Μόνον διά τῆς πίστεως εἰς τόν Ἀναστάντα Χριστόν ὁ ἄνθρωπος εὑρίσκει τόν ἀληθινόν,
τόν αἰώνιον ἑαυτόν του: «ἀπολωλός ἦν, καί εὑρέθη», «διότι νεκρός ἦν καί ἀνέζησε» (Λουκ. 15,24).
Ὁ Ἅγιος Παΐσιος συμπληρώνει: Σήμερα ἡ ἁμαρτία ἔχει γίνει μόδα. Ἄν οἱ ἄνθρωποι πού ζοῦν στήν ἁμαρτία τουλάχιστον τό ἀναγνώριζαν, θά τούς ἐλεοῦσε ὁ Θεός. Ἀλλά ἐγκωμιάζουν τήν ἁμαρτία. Αὐτό εἶναι ἡ μεγαλύτερη βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τήν ἁμαρτία νά τήν θεωροῦν πρόοδο.
Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος ἀνακεφαλαιώνει: Ὁ λουτήρας εἶναι ἡ ἐξομολόγησις. Εἶσαι μολυσμένος ἀπό τήν κορυφήν μέχρι τούς ὄνυχας καί ἔτρεξες εἰς τόν λουτῆρα; ἐλαμπρύνθης. Ἔκαμες ὅ,τι σοῦ εἶπεν ὁ πνευματικός ἐσώθης. Ἔβαλεν ὁ πνευματικός τήν δεξιάν του ἐπάνω εἰς τήν κεφαλήν σου καί σοῦ εἶπεν «ἔσο συγκεχωρημένος», ἀμέσως ὑπεγράφη καί εἰς τούς οὐρανούς. Νά τρέχωμεν μέ μετάνοια, μέ συντριβή, μέ ταπείνωση. Ἐπέσαμεν; Πάλι νά τρέξωμεν. Πάλι καί πάλι. Ἕως τέλους τῆς ζωῆς μας.
Χριστιανοί μου,
ἡ ἀπελευθέρωσή μας ἀπό τή δουλεία τῆς ἁμαρτίας ἀποτελεῖ τήν καρδιά τοῦ μυστηρίου τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας. Ὄντως προηγουμένως δοῦλος τῆς ἁμαρτίας, τώρα γινόμαστε δοῦλοι Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὅμως αὐτή ἡ «δουλεία», πού ἀβίαστα καί ἐλεύθερα οἱ χριστιανοί ἀποδεχόμαστε, ἀποτελεῖ τήν πηγή τῆς ἀληθινῆς ἐλευθερίας. Καί ἡ ὀνομασία δοῦλος Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι γιά μᾶς ὁ πιό ἐπίζηλος τίτλος, ἡ εὐγενέστερη διάκριση.
Ἀδελφοί μου,
ἐλεύθερος εἶναι ὅποιος ὑποτάσσεται στό Θεό καί ὄχι ὅποιος «ἀπελευθερώνεται» ἀπό τό Θεό. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει ὅτι «ὅπου ὑπάρχει τό Πνεῦμα Κυρίου, ἐκεῖ ὑπάρχει καί ἐλευθερία» (Β΄Κορ. 3,17). Καί ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης «Ἐάν, λοιπόν, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ σᾶς ἐλευθερώσει, ὄντως θά εἶσθε πραγματικά ἐλεύθεροι» (Ἰω. 8,36). Μακριά ἀπό τόν Θεό ὑπάρχει ὑποδούλωση στά πάθη. Ἐλεύθεροι εἴμαστε ὅσο ἀγωνιζόμαστε κατά τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ὑποταγή στό Χριστό φέρνει τόν ἁγιασμό καί τήν αἰώνια ζωή. Ὁ χριστιανός ποιητής ἱκετεύει τόν Θεό λέγοντας: “Πατέρα! ἡ ἁμαρτία νά μέ κυλήσει ζητάει μέσ’ τῆς ἀπώλειας τό βυθό. Ἡ ἄπειρη στοργή Σου ἄς μή μ’ ἀφήσει στά τάρταρα τοῦ ἀβύσσου νά χαθῶ.” ΑΜΗΝ!    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου