ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ἀριθμός 16
27 Ἀπριλίου 2025
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ
«Ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεός τόν οὐρανόν καί τήν γῆν»
(Γενέσεως 1,1)

Στό πρῶτο βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὁ Θεός δημιούργησε τόν οὐρανό καί τή γῆ. Ἄρα εἶναι ὁ πρῶτος ἐργάτης. Καί ὁ Ἴδιος θά πεῖ: «Θά ἐκτείνω τό χέρι μου σέ ὅλα τά θαυμάσιά μου» (Ἐξ. 3,20). «Αὐτό εἶναι τό ὑψηλό χέρι», θά πεῖ ὁ προφήτης Ἠσαΐας (14,26). Ὁ προφήτης Ἰεζεκιήλ ὁμολογεῖ: «Δυνατό ἦταν σέ ἐμένα τό χέρι τοῦ Κυρίου» (3,14). Ὁ προφητάναξ Δαβίδ ἀναφωνεῖ: «Τά χέρια Σου μέ ἐδημιούργησαν καί μέ ἔπλασαν» (Ψαλμ. 118,73). Ὁ ἄνθρωπος δημιουργήθηκε «κατ’ εἰκόνα» Θεοῦ μέ σκοπό τό «καθ’ ὁμοίωσιν». Δηλαδή ἀπό τό κεκτημένο «κατ’ εἰκόνα» χρειάζεται νά ἐργασθεῖ μέ τά χέρια του γιά νά φθάσει στό ἐπιθυμητό «καθ’ ὁμοίωσιν». Ἀπό τήν δημιουργία του ὁ ἄνθρωπος ἔχει μέσα του τή θεϊκή προτροπή νά ἑνωθεῖ μέ τόν Θεό. Μέ ἐργασία, λοιπόν, πνευματική καί σωματική τό δημιούργημα ὁδηγεῖται στόν Δημιουργό. Δημιουργός ὁ Θεός, συνδημιουργός καί ὁ ἄνθρωπος.
Στή σημερινή ἀποστολική περικοπή ἀκούσαμε: «Διά τῶν χειρῶν δέ τῶν ἀποστόλων ἐγίνονταν πολλά θαύματα» (Πράξ. 5,12). Παίρνοντας ἀφορμή ἀπό αὐτή τή τήρηση θά διατυπώσουμε ὁρισμένες σκέψεις γιά τά ἀνθρώπινα χέρια. Τά χέρια μας (παλάμες καί δάκτυλα) ἀποτελοῦν τήν ἕδρα τῆς σωματικῆς μας δύναμης καί εἶναι τά σημαντικά ὄργανα τῆς ἀνθρώπινης βούλησης. Τά ἀνθρώπινα χέρια διαδραματίζουν σπουδαῖο ρόλο στήν ἐκπλήρωση τῆς Θείας Οἰκονομίας. Ὁ Πλάστης μᾶς ἔδωσε τά χέρια γιά νά ὑπηρετοῦν τό ἀγαθό. Στή Παλαιά Διαθήκη ἔχουμε τά χέρια προσευχῆς (Ἠσ. 35,3), τά ἀγαθοεργά χέρια (Β΄Ἐσδρας 56,22), τά ἄδικα χέρια (Κριτῶν 9,24). Στή Καινή Διαθήκη ὁ Κύριος μας θά πεῖ στά πιστά Του παιδιά: «Ἔτσι θά λάμψει καί τό δικό σας φῶς μπροστά στούς ἀνθρώπους γιά νά δοῦν τά καλά σας ἔργα» δηλαδή τά ἔργα τῶν χεριῶν σας (Ματθ. 5,16). Μέ ἄκαρπα δένδρα ἐξομοιώνει ὁ Ἀναστάς Λυτρωτής μας τούς χριστιανούς
πού δέν ἔχουν νά παρουσιάσουν τά χέρια τους ἔργα ἀγάπης (Ματθ. 21,19). Ἀφυπνιστικά τά λόγια τοῦ ὑμνωδοῦ: «Τῆς ξηρανθείσης συκῆς διά τήν ἀκαρπίαν, τό ἐπιτίμιον φοβηθῶμεν ἀδελφοί». (Ἀπόστιχον Ὄρθρου Μεγάλης Δευτέρας). Μέ τά χέρια μας ἐκφράζουμε καί τά συναισθήματά μας. Ὅταν εἴμαστε χαρούμενοι κάνουμε τίς θερμές χειραψίες, ἀνοίγουμε τίς ἀγκαλιές μας, δίνουμε χέρι βοηθείας, χτυπᾶμε τούς πονεμένους στήν πλάτη. Ὅταν εἴμαστε θλιμμένοι, ὀργισμένοι, τά χέρια μας τό δείχνουν. Χειρονομοῦν, ἀκολουθοῦν τίς νευρικές συσπάσεις τοῦ προσώπου μας, σηκώνονται ἀπειλητικά, χειροδικοῦν, τά χέρια τῶν ἱερέων μας ἐπιτελοῦν τή Θεία Εὐχαριστία, μᾶς βαφτίζουν, μᾶς παντρεύουν, μᾶς ἐξομολογοῦν. Αὐτά τά χέρια θά μᾶς εὐλογήσουν τήν ὥρα τῆς ἐξόδου μας. Γι’αὐτό πρέπει πάντοτε νά τά ἀσπαζόμαστε καί νά προσευχόμαστε νά τά διατηρεῖ ὁ Θεός ἄσπιλα καί ἀμόλυντα. Ὁ παππούς καί ἡ γιαγιά κοιτοῦν τά ροζασμένα χέρια τους καί χαίρονται, διότι μέ τήν τίμια ἐργασία τους μεγάλωσαν καί ἀποκατάστησαν τά παιδιά τους. Τά χέρια τῆς Ἑλληνίδας μάνας ξέρουν πώς νά κτίσουν τήν εὐτυχία τοῦ σπιτιοῦ καί τῆς οἰκογένειάς της, τά χέρια τῆς εὐσπλαχνίας πού ἐλεοῦν, συνδράμουν, βοηθοῦν, στηρίζουν ἀνήμπορους, παρηγοροῦν θλιμμένους. Τά χέρια τῆς ὑπομονῆς, τῆς ἐγκαρτέρησης πού τά ὑψώνουν σέ προσευχή, πού ἄλλοτε περιμένουν τόν ἄπιστο σύζυγο, τήν πλανεμένη κόρη, τόν ἄσωτο γιό, τόν ξενιτεμένο. Τά χέρια τῆς πίστης πού ἀνάβουν καντήλι, κερί καί λιβάνι, ζημώνουν πρόσφορο καί ἐκτείνονται στόν Οὐρανό γιά ἱκεσία.
Αὐτά τά Ἀποστολικά χέρια τοῦ Ἁγίου Θῶμᾶ πού τόν ἀξίωσε ὁ Ἀναστημένος Κύριός μας νά Τόν ψηλαφήσει τιμοῦμε καί προσκυνοῦμε σήμερα, ἐπικαλούμενοι τή βοήθειά του. Ἕως τίς Ἰνδίες ἔφθασαν καί ἐργάσθηκαν μέ αὐταπάρνηση γιά τίς σωτηριώδεις ἀλήθειες τοῦ Λυτρωτῆ μας. Ὁ ἱερός ὑμνῳδός ψάλλει: «Δέν τόν παρέβλεψες, Ἀγαθέ, ἀλλά μέ τήν ἀγάπη Σου ἔδειξες σ’αὐτόν τήν ἄχραντη πλευρά Σου καί τά τραύματα στά χέρια. Ἀφοῦ δέ βεβαιώθηκε ὁ Θωμᾶς, ὁμολόγησε πώς εἶσαι ὁ Κύριος, ὁ Θεός πού σώζεις, Φιλάνθρωπε, ὅλους ἐκείνους πού ἐλπίζουν σέ Σένα» (Στιχηρόν Ἑσπερινοῦ).
Ἡ σοφία τῶν Πατέρων τῆς ἀμωμήτου πίστεώς μας, μᾶς διδάσκουν!
Ὁ ἱερός Χρυσόστομος σημειώνει: Μή μολύνεις τά χέρια σου, μέ τό νά τά ντροπιάζεις, μή τά κάνεις ἀνάξια ἐμφανίσεως στό Θεό μέ τήν τέλεση ὁποιασδήποτε ἀνομίας. Καθάριζέ τα μέ τήν ἐλεημοσύνη, μέ τήν
φιλανθρωπία, μέ τήν καλοσύνη καί ἔτσι καθαρά ὕψωνέ τα σέ προσευχή.
Ὁ Ἅγιος Πορφύριος τονίζει: Ἀνοίγετε τά χέρια σας στόν Χριστό, ὅπως τό παιδάκι πού βλέπει κάποιο θηρίο ἄγριο καί δέν φοβᾶται, γιατί εἶναι δίπλα του ὁ πατέρας του καί πέφτει στήν ἀγκαλιά του. Αὐτόν τόν τρόπο νά χρησιμοποιεῖτε σέ κάθε προσβολή τοῦ πονηροῦ.
Ὅ Ἅγιος Ἄνθιμος συμπληρώνει: Ὁ σατανᾶς δέν πιάνει ποτέ τό χέρι σου, νά σέ ἀναγκάσει νά κάμεις τό κακόν. Σέ συμβουλεύει μόνον· ἐσύ δέν καταλαβαίνεις ποιό εἶναι τό καλόν σου; Μπορεῖ νά σοῦ πεῖ λ.χ. νά πᾶς νά κλέψεις· ἤ νά κάμεις κάτι ἄλλο. Ἡ λογική τί σοῦ λέγει; Ὄχι! ...Νά ὑψώσουμε τά χέρια μας στόν οὐρανό καί νά πέσουμε πρηνηδόν μέ τήν ταπεινοφροσύνη καί νά ἱκετεύσουμε τόν Θεό, νά γνωρίσουμε τήν ἀθλιότητά μας καί νά συντρίψουμε τόν ἑαυτό μας.
Χριστιανοί μου,
Αὐτόν τόν Σωτήρα καί Θεό μας ἄνομα καί ἄδικα χέρια τόν ἐσταύρωσαν καί μέ δόξα καί τιμή Ἐκεῖνος ἀναστήθηκε καί μαζί μέ τόν Ἀπόστολο Θωμᾶ μᾶς ἐπιδεικνύει σήμερα τήν ἄχραντο πλευράν Του καί μᾶς καλεῖ νά Τόν ἐρευνήσουμε. Ἐμεῖς τά φιλότιμα καί πιστά παιδιά Του ἀναφωνοῦμε ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μας «ὁ Κύριός μας καί ὁ Θεός μας ἄς εἶναι δοξασμένος». Ὁ Κύριος καί Θεός μας, ὅμως, ἐπιθυμεῖ αὐτά τά πολυτιμότερα μέλη τῆς θείας Δημιουργίας, πού εἶναι τά χέρια μας, νά εἶναι δίκαια, τίμια, καθαρά ἀπό ἁμαρτίες, γεμᾶτα ἀπό ἀγαθοεργεῖς πράξεις. Ἀκόμα καί ἡ πίστη μας «χωρίς τά ἔργα εἶναι νεκρή» μᾶς λέγει ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος στήν Καθολική του Ἐπιστολή (2,17). Ἄς φροντίσουμε τά ἔργα τῶν χεριῶν μας νά εἶναι γεμᾶτα ἀπό ἐνάρετες πράξεις καί πάντοτε ὑψωμένα σέ δέηση προσευχῆς καί δοξολογίας. Ὅταν μέ τό καλό πᾶμε στήν Αἰώνια Πατρίδα νά μήν πᾶμε μέ ἄδεια χέρια καί μᾶς διώξει ὁ Κύριός μας καί μᾶς πεῖ: «φύγετε ἀπό μπροστά μου» (Ματθ. 25,41). Πρότυπό μας τά γεμᾶτα μετάνοιες χέρια τῶν Ὁσίων μας, τά αἱματόβρεχτα χέρια τῶν Μαρτύρων μας, τά γεμᾶτα ἐθνικό παλμό χέρια τῶν ἡρῴων μας. Ὁ παιάνας τοῦ ποιητοῦ μας θά ἠχήσει καί πάλι: Ὁ Κύριος ἦρθε καί μέ πῆρε κι ἀπό τό χέρι μέ κρατεῖ... Μέ πῆρε ἀντάμα του καί πᾶμε, κι εἶν’ ἡ χαρά μου τί πολλή! Γένοιτο!    ΑΜΗΝ.