Ἀριθμός 37
ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
«τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου»
(Ματθ. 19, 19)
4 Σεπτεμβρίου 2022
ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, νεανίσκος τις προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ γονυπετῶν αὐτῷ καὶ λέγων· Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ἀγαθὸν ποιήσω ἵνα ἔχω ζωὴν αἰώνιον; ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ· Τί με λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς ὁ Θεὸς. εἰ δὲ θέλεις εἰσελθεῖν εἰς τὴν ζωὴν, τήρησον τὰς ἐντολάς. λέγει αὐτῷ· Ποίας; ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπε· Τὸ οὐ φονεύσεις, οὐ μοιχεύσεις, οὐ κλέψεις, οὐ ψευδομαρτυρήσεις, τίμα τὸν πατέρα καὶ τὴν μητέρα, καί, ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν. λέγει αὐτῷ ὁ νεανίσκος· Πάντα ταῦτα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου· τί ἔτι ὑστερῶ; ἔφη αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Εἰ θέλεις τέλειος εἶναι, ὕπαγε πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα καὶ δὸς πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι. ἀκούσας δὲ ὁ νεανίσκος τὸν λόγον ἀπῆλθε λυπούμενος· ἦν γὰρ ἔχων κτήματα πολλά. Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· Ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι δυσκόλως πλούσιος εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. πάλιν δὲ λέγω ὑμῖν, εὐκοπώτερόν ἐστι κάμηλον διὰ τρυπήματος ῥαφίδος διελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν. ἀκούσαντες δὲ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἐξεπλήσσοντο σφόδρα λέγοντες· Τίς ἄρα δύναται σωθῆναι; ἐμβλέψας δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Παρὰ ἀνθρώποις τοῦτο ἀδύνατόν ἐστι, παρὰ δὲ Θεῷ πάντα δυνατά ἐστι.
ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ
Ἕνας νεανίσκος πλησιάζει τὸν Κύριο καὶ Τὸν ἐρωτᾶ: «Διδάσκαλε ἀγαθέ, τὶ νὰ κάνω γιὰ νὰ ἔχω ζωή αἰώνια; “Καὶ ὁ Θεάνθρωπος Κύριος τοῦ ἀπαντᾶ: «Γιὰ νὰ εἰσέλθεις στὴν αἰώνια καὶ ἀληθινὴ ζωή, νὰ τηρεῖς τὶς ἐντολές‧ αὐτὲς τὶς ὁποῖες ἔδωσε ὁ Θεὸς στὸν Μωυσῆ». Μία ἀπὸ αὐτὲς ἐντέλλεται: Τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου. Μάλιστα, ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ, ὅτι ἡ τήρηση αὐτῆς τῆς ἐντολῆς συνδέεται μὲ τὴν εὐτυχία καὶ τὴν μακροβιότητα τοῦ ἀνθρώπου. «Τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου, ἵνα εὖ σοι γένηται καὶ ἵνα μακροχρόνιος γένῃ ἐπὶ τῆς γῆς» (Ἐξ. 20, 12).
Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη γίνεται λόγος γιὰ τὶς ὑποχρεώσεις τῶν παιδιῶν πρὸς τοὺς γονεῖς καὶ προβλέπεται ἡ ποινὴ τοῦ θανάτου γι’ αὐτοὺς ποὺ τὶς ἀθετοῦν. «ὃς τύπτει πατέρα αὐτοῦ ἢ μητέρα αὐτοῦ θανάτῳ θανατούσθω» (Ἐξ. 21, 15). Ὄχι μόνον γι’ αὐτοὺς ποὺ χτυποῦν τοὺς γονεῖς τους, ἀλλὰ καὶ γι’ αὐτοὺς ποὺ τοὺς κακολογοῦν προβλέπεται ἡ θανατικὴ ποινή. «ὁ κακολογῶν τὸν πατέρα αὐτοῦ ἢ τὴν μητέρα αὐτοῦ τελευτήσει θανάτῳ» (Ἐξ. 21, 16).
Στὴν Καινὴ Διαθήκη ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μνημονεύει τὴν γιαγιὰ τοῦ Ἀποστόλου Τιμοθέου, Λωίδα καὶ τὴν μητέρα του Εὐνίκη (Β΄ Τιμ. 1, 3), στὶς ὁποῖες ὁ τελευταῖος ὀφείλει τὴν χριστιανική του ἀνατροφὴ καὶ χάρη στὶς ὁποῖες διδάχθηκε τὰ ἱερὰ γράμματα. Ὁ Μέγας Βασίλειος γράφει γιὰ τὴν γιαγιά του: «Μακρίναν λέγω τὴν περιβόητον, παρ’ ἧς ἐδιδάχθημεν τὰ τοῦ μακαριωτάτου Γρηγορίου ρήματα». Ἡ γιαγιὰ Μακρίνα μετέδωσε πνεῦμα ζωῆς στὰ ἐγγόνια της. Μετάγγισε τὴν ἐμπειρία ποὺ ἄντλησε ἀπὸ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο, ἐπίσκοπο Νεοκαισαρείας, τὸν θαυματουργό. Ὅπως ἀναφέρει ὁ ἀείμνηστος θεολόγος καθηγητὴς Στυλιανὸς Παπαδόπουλος: «Ἡ διδαχὴ τῆς γερόντισσας Μακρίνας ἦταν κάτι σὰν πυξίδα, σὰν δείκτης ἀληθείας ποὺ συνήρπασε τὶς ψυχὲς τῶν ἐγγονιῶν της καὶ τὶς ἀφύπνισε».
Ἡ φροντίδα καὶ ἡ στοργὴ πρὸς τοὺς γέροντες γονεῖς εἶναι ἱερὸ καθῆκον ποὺ δὲν ἐπιβάλλεται καὶ ἀπαιτεῖται, ἀλλὰ πηγάζει αὐθόρμητα ἀπὸ τὶς καρδιὲς τῶν παιδιῶν. Ἡ συνύπαρξη, συνοδοιπορία παππούδων, παιδιῶν καὶ ἐγγονῶν ἔχει πρωτίστως τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ καὶ ποικίλες ἄλλες ὠφέλειες.
Ὁ παπποῦς καὶ ἡ γιαγιὰ εἶναι φορεῖς τῆς θρησκευτικῆς, ἱστορικῆς καὶ πολιτιστικῆς μας παράδοσης. Αὐτοὶ σὰν πιστοὶ θεματοφύλακες διαθέτουν τὸν χρόνο, τὴν διάθεση καὶ τὴν ὑπομονὴ νὰ ἀσχοληθοῦν μὲ τὰ ἐγγόνια τους, γιατὶ γι’ αὐτοὺς εἶναι δυὸ φορὲς παιδιά τους. Θὰ τὰ διδάξουν τὴν Ἁγία Πίστη μας, θὰ τοὺς μιλήσουν γιὰ τὸν Χριστό, τὴν Παναγία καὶ τοὺς Ἁγίους. Θὰ τὰ ὁδηγήσουν στὴν Ἐκκλησία. Θὰ κάνουν αὐτοὶ πρῶτοι τὸν σταυρὸ καὶ τὴν μετάνοιά τους μπροστὰ στὶς ἅγιες εἰκόνες καὶ τὰ ἐγγονάκια τους σὰν ἄγραφες κασέτες, κατὰ τὸν Ἅγιο Παΐσιο, θὰ ἀντιγράψουν καὶ θὰ ἀποθηκεύσουν μέσα στὶς ἁγνὲς καρδιές τους αὐτὸ τὸ θεϊκὸ μπόλι. Καὶ νὰ ξεστρατίσουν αὔριο, πάλι θὰ γυρίσουν, γιατὶ εἶναι μπολιασμένα. Ἀφοῦ ἔχουν ἀκούσει ἀπὸ τοὺς στοργικοὺς γέροντες γιὰ τὶς ἀλήθειες καὶ τὶς ἅγιες ἀρετὲς τῆς πίστεώς μας, θὰ ἔχουν κτίσει μὲ γερὰ θεμέλια τὸ μελλοντικὸ τῆς ζωῆς τους ξεκίνημα. Ὁ παπποῦς καὶ ἠ γιαγιὰ θὰ τοὺς ἔχουν μιλήσει γιὰ τὴν ἀγάπη πρὸς τοὺς γονεῖς καὶ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, τὴν πατρίδα, τὶς παραδόσεις τοῦ τόπου μας, γιὰ κάθε ὑψηλὸ καὶ ὡραῖο ἰδανικό. Καὶ ἀτενίζοντας τὸ ἀνηφορικὸ μονοπάτι τῆς βιοπάλης, θὰ θυμοῦνται μὲ εὐγνωμοσύνη τὰ ὡραῖα ἐκεῖνα «παραμύθια» ποὺ τοὺς ἔλεγαν ὁ παπποῦς καὶ ἡ γιαγιὰ μὲ τὰ ὑψηλὰ νοήματα γιὰ τὶς μεγάλες ἀξίες τῆς ζωῆς.
Ἀδελφοί μου!
Ἂς ἀκούσουμε μὲ προσοχὴ τοὺς θείους Πατέρες μας:
Ὁ ἱ. Χρυσόστομος: «Ὁ Θεὸς θέλει πάρα πολὺ νὰ τιμῶνται οἱ γονεῖς ἀπὸ τὰ τέκνα. Αὐτὸς ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος ἀναθέτει τὴν μητέρα Του στοὺς μαθητές Του, διδάσκοντάς μας, ὅτι μέχρι τὴν τελευταία πνοή μας πρέπει νὰ φροντίζουμε γιὰ τοὺς γονεῖς μας».
Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος: «Τὰ παιδιὰ ἔχουν ἔμφυτη ἀγάπη γιὰ τοὺς γονεῖς τους, ἡ ὁποία πρέπει νὰ εἶναι συνειδητὴ καὶ ἐλεύθερη. Ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἀγάπη ὑπαγορεύονται ὅλα γενικῶς τὰ καθήκοντα πρὸς τοὺς γονεῖς, δηλαδὴ σεβασμός, εὐγνωμοσύνη γιὰ τὶς ἀναρίθμητες εὐεργεσίες, ὑποταγὴ μὲ ἀγάπη, ὑπακοή, εὐπείθεια καὶ φροντίδα μὲ ζῆλο γιὰ τὴν εὐτυχία τους».
Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος διδάσκει: «Ἐγώ, τὸν καιρὸ ποὺ εἶχα τὸν μακαρίτη τὸν Γέροντά μου (ἐννοεῖ τὸν Ὅσιο Παχώμιο), ἔκαμνα ὑπακοή. Καὶ τέτοια ἀγάπη τοῦ εἶχα, ὥστε καὶ τώρα ἀκόμη, ὅταν τὸν δῶ στὸν ὕπνο μου, νομίζω ὅτι μοῦ χαρίζουν τὸν κόσμο. Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη λύπη ἀπὸ τὸ νὰ στερεῖται κανεὶς τῆς ἀγάπης τοῦ πνευματικοῦ του πατρός. Καὶ δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη χαρὰ ἀπὸ τὸ νὰ ἔχεις στοργὴ πατρική. Ρίχνει στὴν καρδιά σου δάκρυα χαρᾶς. Ἐὰν ἔχετε ἀγάπη καὶ ὑπακοὴ σὲ μένα τὸν ἁμαρτωλό, δὲν θὰ χάσετε ποτὲ τὴν χαρὰ ποὺ θὰ αἰσθανθεῖτε, σὰν θὰ μὲ χάσετε. Αὐτὴν τὴν χαρὰ θὰ τὴν αἰσθανθεῖτε μετὰ ταῦτα, ὅπως τὴν αἰσθάνομαι κι ἐγὼ τώρα.
Ὁ Ἅγιος Παΐσιος συμπληρώνει: «Ὁ καλὸς Θεὸς οἰκονόμησε ὥστε τὸ ἀνδρόγυνο νὰ συνδέεται μὲ τέτοιου εἴδους ἀγάπη, ποὺ νὰ ἐγκαταλείπουν ἀκόμα καὶ τοὺς γονεῖς τους, καὶ ὁ ἄνδρας καὶ ἡ γυναίκα. Ἂν δὲν ὑπῆρχε αὐτὴ ἡ ἀγάπη, δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ κάνουν δική τους οἰκογένεια. Ὁ σκοπὸς τῶν γονέων λήγει μετὰ τὴν ἀποκατάσταση τῶν παιδιῶν. Νὰ εἶναι τόσο ἀγαπημένοι οἱ σύζυγοι, ὥστε ἀπὸ τὴν ἄφθονη ἀγάπη ποὺ θὰ ἔχουν, νὰ δίνουν καὶ στοὺς γονεῖς τους τὴν ὑπερχείλιση τῆς ἀγάπης τους καὶ ὅλο τὸν σεβασμὸ καὶ τὴν εὐγνωμοσύνη τους. Ἡ ἀγάπη τους νὰ εἶναι ἀρχοντική, γιὰ νὰ φροντίζει ὁ ἕνας γιὰ τοὺς γονεῖς τοῦ ἄλλου, ὅσο μπορεῖ περισσότερο. Ὅταν ὁ σύζυγος σέβεται τοὺς γονεῖς του, αὐτὸ εἶναι τιμή του, ὅπως καὶ γιὰ τὴν νύφη τιμὴ εἶναι νὰ σέβεται καὶ νὰ τιμᾶ τὴν πεθερά της, γιατὶ γέννησε τὸν ἄνδρα της, τὸν μεγάλωσε καὶ τώρα μεγάλο τὸν χαίρεται αὐτή. Ὅλα αὐτὰ μιλοῦν ἀθόρυβα στὶς ψυχές τῶν παιδιῶν». Καὶ συνεχίζει ὁ Ἅγιος: «Πολλὰ ἀνδρόγυνα δυσανασχετοῦν γιὰ τὶς δυσκολίες ποὺ ἀντιμετωπίζουν στὴν οἰκογένειά τους ἀπὸ τὶς ἰδιοτροπίες καὶ τὴν γκρίνια τῶν παππούδων ποὺ γηροκομοῦν. Δὲν θυμοῦνται ποὺ δὲν ἄφηναν τοὺς γονεῖς τους νὰ ἡσυχάσουν μὲ τὰ κλάματα καὶ τὰ καμώματά τους. Γι’ αὐτὸ ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει νὰ συναντοῦν αὐτὲς τὶς δυσκολίες, γιὰ νὰ ξεπληρώσουν κάπως τὶς δικές τους ἀταξίες. Τώρα εἶναι ἡ σειρά τους νὰ συμπαρασταθοῦν καὶ νὰ φροντίσουν τοὺς γέρους γονεῖς τους μὲ εὐγνωμοσύνη γιὰ τὶς θυσίες ποὺ ἔκαναν ἐκεῖνοι γι’ αὐτοὺς ὅταν ἦταν παιδιά. Ὅσοι δὲν νιώθουν αὐτὸ τὸ χρέος γιὰ τοὺς γονεῖς τους, θὰ κριθοῦν ἀπὸ τὸν Θεὸ σὰν ἄδικοι καὶ ἀχάριστοι. Καὶ βλέπω ὅτι τὰ βάσανα ποὺ ἔχουν πολλοὶ κοσμικοὶ μερικὲς φορὲς ὀφείλονται καὶ στὸ ὅτι οἱ γονεῖς τους εἶναι πικραμένοι μαζί τους. Ἔχει μεγάλη εὐλογία ἀπὸ τὸν Θεὸ ὅποιος “κοιτάει” τοὺς γονεῖς του. Μοῦ εἶπε μιὰ μέρα ἕνας νεαρὸς οἰκογενειάρχης: ‘‘Γέροντα, στὸ σπίτι ποὺ θὰ κτίσω θὰ κάνω στὸν κάτω ὄροφο δυὸ διαμερισματάκια γιὰ τοὺς γονεῖς καὶ τὰ πεθερικά μου. Πόσο μὲ συγκίνησε! Πόσες εὐχὲς τοῦ ἔδωσα!»
Εὐλογημένοι Χριστιανοί!
Οἱ γονεῖς μας μᾶς ἀνέθρεψαν μὲ τὸν κόπο τοῦ ἱδρώτα τους, μᾶς σπούδασαν, μᾶς πάντρεψαν, μᾶς ἔμαθαν νὰ πηγαίνουμε στὴν Ἐκκλησία, μᾶς δίδαξαν τὶς ἀρετές. Ὅσο ψηλὰ κι ἂν φτάσαμε, ὅσες γνώσεις κι ἂν ἀποκτήσαμε, πάντα κάτι χρήσιμο ἔχει νὰ μᾶς προσφέρει ἡ πατρικὴ ἢ ἡ μητρικὴ συμβουλή. Τὸ χέρι τοῦ πατέρα καὶ τῆς μάνας στήριξαν κάποτε τὰ ἀσταθῆ μας βήματα. Τώρα, τὰ δικά μας σφριγηλὰ χέρια θὰ στηρίζουν τὰ δικά τους γεροντικὰ βήματα, γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ χαροῦν τὸν ἥλιο. Ἕνα δῶρο στὴν γιορτή τους, ἕνα γλύκισμα ποὺ φτιάξαμε μὲ τὰ χέρια μας, λίγα λουλούδια, μιὰ βόλτα, λίγη ψυχαγωγία εἶναι μεγάλες χαρὲς γι’ αὐτούς.
Ἂς μὴν περιμένουμε τὴν στιγμὴ τοῦ θανάτου τους γιὰ νὰ τοὺς στείλουμε στεφάνια καὶ λουλούδια, ἐκπληρώνοντας ἕνα τυπικὸ καθῆκον γιὰ τὰ μάτια τοῦ κόσμου. Ἀκόμα κι ἂν δὲν μᾶς συμπεριφέρθηκαν σωστὰ κι ἂν μᾶς πλήγωσαν, αὐτὸ δὲν μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὸ νὰ τοὺς σεβαστοῦμε καὶ νὰ τοὺς περιθάλψουμε.
Ὁ ἀείμνηστος ἐπίσκοπος Σιατίστης Παῦλος μέσα ἀπὸ τὴν μεγάλη του ἐξομολογητικὴ ἐμπειρία θὰ πεῖ: «Ἕνας γονιὸς μπορεῖ νὰ ἀντέξει πολλά. Μεγαλύτερη πίκρα καὶ μεγαλύτερος καημὸς δὲν ὑπάρχει ἀπὸ τὴν ἔλλειψη σεβασμοῦ πρὸς τὸ πρόσωπό του. Παρόλο ποὺ μπαίνει στὴν διαδικασία νὰ δικαιολογήσει τὸ παιδί του καὶ νὰ βρεῖ ἄλλοθι, τὰ σωθικά του μέσα διαλύονται κάθε φορὰ ποὺ ἡ σκληράδα τοῦ παιδιοῦ του χαστουκίζει τὴν καρδιά του».
Ἀδελφοί μου!
Ἐμεῖς πρέπει νὰ ἀκοῦμε τὴν ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ μας, νὰ τιμᾶμε καὶ νὰ σεβόμαστε τοὺς γονεῖς μας, ὅσο δύσκολο καὶ νὰ μᾶς φαίνεται. Μᾶς τὸ λέει καὶ ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία: «εὐχαὶ γονέων στηρίζουσι θεμέλια οἴκων». Μᾶς τὸ φωνάζει καὶ ἡ λαϊκὴ ρήση: «Εὐχὴ γονιοῦ ἀγόρασε καὶ στὸ βουνὸ ἀνέβα».
Ἂς ἔχουμε κληρονομιά μας τὴν εὐχή τους! ΑΜΗΝ! Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου