ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ἀριθμός 27
ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ
Δ΄ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ
13 Ἰουλίου 2025
«καί ὑμεῖς μή ἀκούετε τῶν ψευδοπροφητῶν»
(Ἰερεμ. 34,9).

Στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὁ Προφήτης Ἰερεμίας διαλαλεῖ: «Καί ἐσεῖς νά μήν ἀκοῦτε τούς ψευδοπροφῆτες». Ὁ Προφήτης Μωϋσῆς ἀπευθυνόμενος στόν Ἰσραηλιτικό λαό λέγει:«Ἐάν ἔλθει σέ σᾶς κάποιος ψευδοπροφήτης καί σᾶς πεῖ νά πορευθοῦμε καί νά λατρεὐσωμε ἄλλους θεούς, νά μήν τόν ἀκούσετε» (Δευτ. 133,4). Ὁ θεσπέσιος Δαβίδ εὔχεται στούς Ψαλμούς του. «Κύριε, ὁδήγησέ με εἰς τό νά γνωρίσω τήν ἀλήθειά σου» (24,5). «Ἐξαπόστειλον τό φῶς σου» (42,3). «Εἰς γενεάν καί γενεάν θά διαλαλῶ τήν ἀλήθειά σου» (88,2). «Κύριε, θά κάνεις νά χαθοῦν ὅλοι αὐτοί πού διαδίδουν τό ψέμμα γιά νά μή καταστρέφουν τόν Ἀμπελῶνα σου» (5,7). Ὡραῖα σημειώνει ὁ ἱερός Χρυσόστομος ὅτι «αὐτοί οἱ πονηροί καί δόλιοι μόνοι τους κατέστησαν τόν ἑαυτό τους ἐχθρό πρός τόν Θεό καί ὡς ἀνεπίδευτους μετανοίας καί ἀναγέννησης, τούς ἀποστρέφεται».
Ἀπό τήν ἀρχή τῆς Ἐκκλησίας μέχρι σήμερα παράλληλα μέ τήν πίστη ἔχουμε καί τήν αἵρεση. Αἱρετικός εἶναι ὁ ἀποκομμένος ἀπό τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, «ὁ ἀσύμφωνος καί ἀντιφερόμενος κατά τῶν ὀρθῶν δογμάτων τῆς ἀληθοῦς πίστεως», θά πεῖ ὁ Ἅγιος Ἐπιφάνιος. Καί πρό Χριστοῦ ὑπῆρχαν αἱρετικοί, ὅπως οἱ Σαδδουκαῖοι, οἱ Ἡρωδιανοί καί ἄλλοι, καί μετά τόν Χριστό στά χρόνια τῶν Ἀποστόλων ἐμφανίσθηκαν διάφοροι αἱρετικοί, ὅπως οἱ Νικολαΐτες, οἱ Γνωστικοί, οἱ Μονοφυσῖτες, οἱ Νεστοριανοί καί πολλοί ἄλλοι, πού δίδασκαν παραχαραγμένο τό Εὐαγγέλιο καί πλανοῦσαν τόν κόσμο. Πόσες τρικυμίες καί πόσους διωγμούς δέν προκάλεσαν οἱ προβατόσχημοι λύκοι καί οἱ ψευδοδιδάσκαλοι στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ; Σήμερα πού ὑποτίθεται ὅτι ἡ σκέψη ἔχει ἀναπτυχθεῖ καί ὁ πολιτισμός ἔχει προοδεύσει, πόσες αἱρέσεις δέν ταλαιπωροῦν ἔθνη, κοινωνίες, οἰκογένειες; Ὅλοι αὐτοί διακηρύττουν ὅτι εἶναι ἡ κοινωνία τῆς εἰρήνης καί τῆς ἀγάπης. Σατανικά εἶναι τά σχέδιά τους, γιατί διαβολική εἶναι ἡ πίστη τους.
Ἀλλοίμονο σ’ἐκεῖνον πού θά μπλέξει στά ἀγκαθωτά δίχτυα τῆς αἵρεσης. Θά χάσει καί τήν ἐλευθερία του καί τή ψυχή του. Ἡ αἵρεση δέν εἶναι διαφορετική δογματική θέση. Εἶναι ἀνατροπή τῆς ἀλήθειας καί τοῦ ἀποκεκαλυμμένου λόγου.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στή σημερινή ἀποστολική περικοπή, αὐτός ὁ θεόπνευστος ἀγωνιστής τῆς ἀλήθειας καί μέγας καθοδηγητής, ὑποδεικνύει στό μαθητή του Τίτο «αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά πρώτης καί δευτέρας νουθεσίας παραιτοῦ» (Τίτ. 3,10) δηλαδή σέ πνεῦμα ἀγάπης καί ἐπικοινωνίας νά γίνει ἡ πρώτη καί ἡ δεύτερη νουθεσία. Νά παρακαλέσουμε τόν πλανηθέντα νά ἐπιστρέψει στήν ἀλήθεια. Νά προσευχηθοῦμε γι’αὐτόν. Ἄν, ὅμως, διαπιστώσουμε ὅτι ἐπιμένει στίς κακοδοξίες του νά τόν παρατήσουμε. Ὁ κόπος πιά γι’αὐτόν θά εἶναι μάταιος. Γιά παράδειγμα, οἱ χιλιαστές, οἱ ὁποῖοι διαστρεβλώνουν τά νοήματα τῆς Γραφῆς καί, ἐνῶ ἐμφανίζονται στά μάτια τῶν ἀδαῶν σάν «σπουδαστές» της, ἐν τούτοις, στήν πραγματικότητα, εἶναι παραχαράκτες της πού ἀλλοιώνουν σκόπιμα τίς ἔννοιες τῶν ἱερῶν κειμένων μέ σκοπό νά στηρίξουν τίς πλάνες τους. Ἀρνοῦνται τήν Θεότητα τοῦ Κυρίου, τήν ἀειπαρθενία τῆς Παναγίας, τούς Ἁγίους μας. Καί τόσοι ἄλλοι, ὅπως οἱ πεντηκοστιανοί, οἱ δωδεκαθεϊστές, οἱ λάτρεις τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν καί κάθε ἀπόχρωσης ψευδοδιδάσκαλοι. Οἱ αἱρετικοί εἶναι πονηροί ἄνθρωποι καί, ὅπως λέγει ὁ θεῖος Παῦλος, «πάντες τά ἑαυτῶν ζητοῦσι οὐ τά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Φιλιπ. 2,21). Πιστεύουν πώς εἶναι ἀμόλυντοι, ἀναγεννημένοι καί ἀπαλλαγμένοι ἀπό τά προηγούμενα ἁμαρτήματα, σέ ἀντίθεση μέ τούς ὀρθοδόξους πού εἶναι κυριολεκτικά βουτηγμένοι στήν πολύμορφη ἁμαρτία. Ὁ μακάριος Παῦλος δέν δίσταζε νά ὁμολογήσει «ὅτι Χριστός Ἰησοῦς ἦλθεν εἰς τόν κόσμον ἁμαρτωλούς σῶσαι, ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ» (Α΄Τιμ. 1,15), ἐνῶ οἱ αἱρετικοί μέ μεγάλο κομπασμό διαλαλοῦν πώς εἶναι φορεῖς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος σημειώνει: Εἶναι πάρα πολύ δύσκολο στούς ἑτεροδόξους νά βρεθεῖ ταπείνωση, γιατί τό κατόρθωμα αὐτό ἀνήκει μόνο στούς ὀρθοδόξους.
Ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέει: Ἐρχόμενος ὁ Χριστός μού ἔφερε δῶρο τό Σῶμα καί τό Αἷμά Του. Καί τί δῶρο πῆρε ἀπό μένα; Τήν πίστη! Πίστεψα μέν ἐγώ ἀλλά ἐκεῖνος μοῦ χάρισε τήν ὀρθή πίστη. Μετά, ὅμως, τήν ἀπόκτηση τῆς πίστης, ἐκζητοῦμε τήν βοήθεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὥστε αὐτή νά μένει συνεχῶς μέσα μας, ἀκλόνητη καί
ἀπερίσπαστη. Ἡ πίστη ἔχει ἀνάγκη ἀπό ὑπακοή στά ὀρθά δόγματα τῆς Ἐκκλησίας καί ὄχι ἀπό πολυπραγμοσύνη.
Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς διδάσκει: Γιά ἐμᾶς τούς Ὀρθοδόξους οἱ πνευματοφόροι Ἅγιοι Πατέρες εἶναι οἱ μοναδικοί ἀκέραιοι Θεολόγοι, οἱ ἀσφαλεῖς διδάσκαλοι τῶν αἰωνίων ἀληθειῶν γιά τόν Τρισυπόστατο Θεό.
Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος διαλαλεῖ: Ἔχεις τήν εὔνοια καί προστασία τῆς Παναγίας τῆς Μητέρας τοῦ Θεοῦ; Ἔχεις τό πᾶν!
Ὁ Ἅγιος Παΐσιος σάν ἔφηβος δέχθηκε πειρασμό πού τόν συνετάραξε ἀπό ἕνα προτεστάντη, λέγοντάς του, ὅτι ὁ Χριστός δέν εἶναι Θεός. Σάν παιδί ἀπαντοῦσε στούς λογισμούς του, ὅτι ἐγώ θά ἀγαπῶ τόν Χριστό, ὅ,τι καί νά εἶναι. Τότε τοῦ ἀποκαλύπτεται ὁ Κύριος μέσα στό θεϊκό Του φῶς καί τοῦ φωνάζει: «Ἐγώ εἰμί ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή. Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ κἄν ἀποθάνει ζήσεται» (Ἰω. 11,25).
Χριστιανοί μου,
σήμερα τιμοῦμε τούς Πατέρες τῆς Δ΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Συγκεντρώθηκαν στήν Χαλκηδόνα τῆς Μικρᾶς Ἀσίας τό 431 μ.Χ. γιά νά θεμελιώσουν καί νά ἑδραιώσουν τήν πίστη στή δυσυπόστατη Φύση τοῦ Χριστοῦ - τή θεία καί τήν ἀνθρώπινη - ἀνακηρύσσοντάς Τον τέλειον Θεό καί τέλειον ἄνθρωπο. Καί μέ ποιμαντορική σύνεση ἀπέκοψαν ἀπό τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τούς αἱρετικούς, ὄχι ἀπό κακία καί σκληρότητα, ἀλλά ἀπό φροντίδα ποιμαντική, γιά τό ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ, «ὡς ἀνιάτως νοσήσαντας» ὅπως λέγει ὁ ἱερός ὑμνῳδός.
Ἀδελφοί μου,
στή πονηρή ἐποχή μας οἱ ἀποπλανητές τῆς ἁγίας μας πίστης ἔχουν πληθυνθεῖ. Νέα ἤθη καί ἔθιμα εἰσάγουν στό λαό μας μέ πανούργα τεχνάσματα. Ἐμεῖς τί πρέπει νά κάνουμε; Νά χαϊδεύουμε τούς δολοφόνους τῆς ἑλληνικῆς ψυχῆς; Νά χαμογελοῦμε στούς ἐπίβουλους τῆς ἀμώμητης πίστης μας; Πρός Θεοῦ. Ἡ στάση μας πρέπει νά εἶναι δυναμική! Ἀντίστασις κατά τῶν εἰσβολέων. Ἀντίδραση κατά τῶν σατανικῶν σχεδίων τους. Ἐμμονή στήν πίστη τῶν Πατέρων μας καί ἀφοσίωση στή Μητέρα Ἐκκλησία μας. Ἡ μουσουργός λύρα τοῦ Βερίτη θά παιανίσει καί πάλι: Ἀλήθειες πού σᾶς ἔχω κλείσει μέσ’ στά κατάβαθα τοῦ νοῦ, στόν Κύριο δέομαι νά μ’ἀφήσει παντοτινά νά σᾶς χαρῶ. Νά φέγγετε στά τρίσβαθά μου σάν τό καντήλι στό βωμό, γιά νά κρατῶ τά βήματά μου μακριά ἀπ’τό χάος καί τό γκρεμό. Ἀμήν!

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

 ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ἀριθμός 26
ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ)
6 Ἰουλίου 2025
«εἴ τῖς ἡμάρτηκεν ἐνώπιόν μου, ἐξαλείψω αὐτόν
ἐκ τῆς βίβλου μου» (Ἐξόδ. 32,33)

Στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀγαπητοί ἀδελφοί, «εἶπε ὁ Κύριος στόν Μωϋσῆ: Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἔχει ἁμαρτήσει ἐνώπιόν μου, αὐτόν θά ἐξαλείψω ἀπό τό βιβλίο μου». Ὁ Μωϋσῆς λέγει στούς Ἰσραηλῖτες: «ἔχετε θάρρος! Ἦλθε ὁ Θεός κοντά σας...καί νά μήν ἁμαρτάνετε πλέον» (Ἔξ. 20,20). Ὁ Προφήτης Ἰερεμίας θά πεῖ: «Γνωρίζομε Κύριε καί συναισθανόμεθα τά ἁμαρτήματά μας» (14,20). Οἱ «Παροιμίες» τοῦ σοφοῦ Σολομῶντος θά ποῦν: «οἱ καρποί τῶν ἀσεβῶν εἶναι οἱ ψυχοτόνοι ἁμαρτίες» (10,16). «Ἄς μή ζηλεύει ἡ καρδιά σου τούς ἁμαρτωλούς καί τίς πορεῖες τῆς ζωῆς τους» (23,17). Ὁ σοφός Σειράχ σημειώνει: «Κάθε πηγή ἁμαρτίας εἶναι ὁ ἐγωϊσμός» (10,13). «Δόντια λέοντος εἶναι ἡ ἁμαρτία, φονεύοντα τούς ἀνθρώπους» (21,2). «Ὁ Κύριος εἶναι οἰκτίρμων καί ἐλεήμων, συγχωρεῖ τίς ἁμαρτίες καί σώζει» (2,11). Ὁ Προφήτης Δανιήλ ἀναφωνεῖ: «Φρόντισε νά ἐξαλείψεις τίς ἁμαρτίες σου μέ ἐλεημοσύνες» (4,24). Ὁ θεσπέσιος Δαβίδ μέλπει τόν Κύριο ψάλλοντας: «Μέσα στά βάθη τῆς καρδιᾶς μου ἔκρυψα τά λόγιά Σου, γιά νά μήν ἁμαρτήσω ἀπέναντί Σου» (Ψαλμ. 118,11). «Πλῦνε μέ καί ξανάπλυνέ με ἀπό τόν ρύπο τῆς ἁμαρτίας μου» (Ψαλμ. 50,2). Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν ἀποστολική περικοπή πού ἀκούσαμε σήμερα γράφει: «Τώρα, ὅμως, πού ἐλευθερωθήκατε ἀπό τήν ἁμαρτία, ὑπερδουλώσατε τόν ἑαυτό σας εἰς τόν Θεόν, ἔχετε βέβαιον κέρδος τήν πρόοδον εἰς τήν ἀγιότητα» (Ρωμ. 6,22). Ἐλευθερωτής τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ὁποῖος μέ τό Σταυρό καί τήν Ἀνάστασή Του ἐξαγόρασε τήν ἀνθρωπότητα ἀπό τήν ἐξουσία τοῦ διαβόλου, τοῦ ἐφευρέτη τῆς ἁμαρτίας. Ἄν δεχθεῖ ὁ ἄνθρωπος νά ἀγαπήσει τόν Θεό μέ τή τήρηση τῶν Ἐντολῶν Του, τότε σβήνεται καί ἐξαλείφεται ἡ ἁμαρτία του διά τοῦ μυστηρίου τῆς μετανοίας. Ἡ ἁμαρτία εἰσῆλθε στόν ἄνθρωπο μέ τήν παρακοή τοῦ Ἀδάμ (Ρωμ. 5,12). Κάθε ἁμαρτία πού διαπράττεται ἐλεύθερα ἀπό τόν ἄνθρωπο κατακυριεύει τό λογικό, τό συναίσθημα καί τίς ἐπιθυμίες. Ὅταν τά μάτια
θωπεύουν τήν πονηρία, ὅταν τά αὐτιά ἀκούουν χυδαιότητες, ὅταν ἡ γλῶσσα ἐκτοξεύει δηλητηριώδη βέλη, ὅταν τά χέρια ἁπλώνονται στά ἔργα τῆς ἀτιμίας, ὅταν τά πόδια βαδίζουν στούς δρόμους τῆς διαφθορᾶς, ὅταν μέ ἕνα λόγο τά μέλη μας γίνονται «δοῦλα τῇ ἀκαθαρσίᾳ καί τῇ ἀνομίᾳ» τότε βασιλεύει μέσα στή σάρκα μας ἡ ἁμαρτία. Ἔχει ἀπόλαυση ἡ ἁμαρτία, ἀλλά πρόσκαιρη. Κολακεύει στήν ἀρχή τόν ἄνθρωπο καί ὕστερα τόν ἐξευτελίζει. Τοῦ χαρίζει ἡδονή πού σέ λίγο χρόνο μετατρέπεται σέ ὀδύνη. Εἶναι ἀρρώστια μεγάλη καί τυραννική· «Οὐδέν οὕτω βαρύ καί δυσβάστακτον, ὡς ἁμαρτίας φύσις» λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος. «Οὐκ ἔστιν εἰρήνη ἐν τοῖς ὀστέοις μου ἀπό προσώπου τῶν ἁμαρτιῶν μου» (Ψαλμ. 37,4) μέ δάκρυα ἔγραψε ὁ Δαβίδ. Τό ἐσωτερικό μαρτύριο τοῦ ἁμαρτωλοῦ εἶναι κάτι τό φρικτό. «Θλῖψις καί στενοχωρία ἐπί πᾶσαν ψυχήν ἀνθρώπου τοῦ κατεργαζομένου τό κακόν» τονίζει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (Ρωμ. 2,9). Ἡ ἀπελευθέρωσή μας ἀπό τά δεσμά της δέν εἶναι εὔκολη ὑπόθεση. Μόνο μιά λύση ὑπάρχει: ἡ ἐνσωμάτωσή μας στό Μυστικό Σῶμα τοῦ Κυρίου μας, τήν Ἐκκλησία Του. Μέ τή χάρη τῆς ἀφέσεως ἐλευθερώνεται ἡ ψυχή ἀπό τή δύναμη τῆς ἁμαρτίας. Μόνος ἐλευθερωτής τῆς ψυχῆς μας εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ὁποῖος ἔγινε ἄνθρωπος γιά νά σώσει τούς ἁμαρτωλούς (Μάρκ. 2,17). Ἔγινε δοῦλος ὅλων μας γιά νά μᾶς ἐλευθερώσει. Ὁ Ἰησοῦς «αἵρει τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» (Ἰω. 2,9) διά τοῦ Βαπτίσματος κάι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ Θεός θριαμβεύει πάνω στήν ἁμαρτία. Ἡ βαθιά πληγή τῆς ἁμαρτίας θεραπεύεται μέ τή λυτρωτική οἰκονομία τοῦ Θεοῦ.
Ὁ ἱερός Χρυσόστομος σημειώνει: Ἡ ἁμαρτία κάνει ἔτσι αὐτόν πού θέλει νά ἁλώσει, ὥστε πρίν τόν κατακτήσει, τόν κρατάει σάν μεθυσμένο ἀπό ἡδονή. Ὅταν, ὅμως, τόν γεμίσει καί τόν κατακτήσει ἡ ἁμαρτία, τότε ἡ ἡδονή φεύγει, σβήνει, καί ὁ ἴδιος μένει ἀπογυμνωμένος. Τότε ἔρχεται ἡ συνείδηση ὡς κατήγορος, σάν νά ἔχει ἀναλάβει χρέη δημίου καί τόν κατατρώγει ἔτσι πού εἶναι βουτηγμένος στήν ἁμαρτία, ἀπαιτώντας νά τοῦ ἐπιβάλλει τή βαρύτερη ποινή.
Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος λέγει: Ἡ ἁμαρτία ἐξαχριώνει τό θεῖο κάλλος πού ἔχει ἡ εἰκόνα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος καί τήν καθιστᾶ δύσμορφη καί ἄθλια. Ἡ ἁμαρτία ἀπομακρύνει τόν ἄγγελο, τόν φύλακα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος, καί παραδίδει τή ψυχή καί τό σῶμα στή καταδυναστεία τοῦ διαβόλου.
Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς θά πεῖ: Ὅπως μέσα εἰς τήν ἁμαρτίαν εὑρίσκεται ὁ θάνατος, ἔτσι καί στήν ἁγιότητα ἡ ἀθανασία. Μόνον διά τῆς πίστεως εἰς τόν Ἀναστάντα Χριστόν ὁ ἄνθρωπος εὑρίσκει τόν ἀληθινόν,
τόν αἰώνιον ἑαυτόν του: «ἀπολωλός ἦν, καί εὑρέθη», «διότι νεκρός ἦν καί ἀνέζησε» (Λουκ. 15,24).
Ὁ Ἅγιος Παΐσιος συμπληρώνει: Σήμερα ἡ ἁμαρτία ἔχει γίνει μόδα. Ἄν οἱ ἄνθρωποι πού ζοῦν στήν ἁμαρτία τουλάχιστον τό ἀναγνώριζαν, θά τούς ἐλεοῦσε ὁ Θεός. Ἀλλά ἐγκωμιάζουν τήν ἁμαρτία. Αὐτό εἶναι ἡ μεγαλύτερη βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τήν ἁμαρτία νά τήν θεωροῦν πρόοδο.
Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος ἀνακεφαλαιώνει: Ὁ λουτήρας εἶναι ἡ ἐξομολόγησις. Εἶσαι μολυσμένος ἀπό τήν κορυφήν μέχρι τούς ὄνυχας καί ἔτρεξες εἰς τόν λουτῆρα; ἐλαμπρύνθης. Ἔκαμες ὅ,τι σοῦ εἶπεν ὁ πνευματικός ἐσώθης. Ἔβαλεν ὁ πνευματικός τήν δεξιάν του ἐπάνω εἰς τήν κεφαλήν σου καί σοῦ εἶπεν «ἔσο συγκεχωρημένος», ἀμέσως ὑπεγράφη καί εἰς τούς οὐρανούς. Νά τρέχωμεν μέ μετάνοια, μέ συντριβή, μέ ταπείνωση. Ἐπέσαμεν; Πάλι νά τρέξωμεν. Πάλι καί πάλι. Ἕως τέλους τῆς ζωῆς μας.
Χριστιανοί μου,
ἡ ἀπελευθέρωσή μας ἀπό τή δουλεία τῆς ἁμαρτίας ἀποτελεῖ τήν καρδιά τοῦ μυστηρίου τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας. Ὄντως προηγουμένως δοῦλος τῆς ἁμαρτίας, τώρα γινόμαστε δοῦλοι Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὅμως αὐτή ἡ «δουλεία», πού ἀβίαστα καί ἐλεύθερα οἱ χριστιανοί ἀποδεχόμαστε, ἀποτελεῖ τήν πηγή τῆς ἀληθινῆς ἐλευθερίας. Καί ἡ ὀνομασία δοῦλος Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι γιά μᾶς ὁ πιό ἐπίζηλος τίτλος, ἡ εὐγενέστερη διάκριση.
Ἀδελφοί μου,
ἐλεύθερος εἶναι ὅποιος ὑποτάσσεται στό Θεό καί ὄχι ὅποιος «ἀπελευθερώνεται» ἀπό τό Θεό. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει ὅτι «ὅπου ὑπάρχει τό Πνεῦμα Κυρίου, ἐκεῖ ὑπάρχει καί ἐλευθερία» (Β΄Κορ. 3,17). Καί ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης «Ἐάν, λοιπόν, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ σᾶς ἐλευθερώσει, ὄντως θά εἶσθε πραγματικά ἐλεύθεροι» (Ἰω. 8,36). Μακριά ἀπό τόν Θεό ὑπάρχει ὑποδούλωση στά πάθη. Ἐλεύθεροι εἴμαστε ὅσο ἀγωνιζόμαστε κατά τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ὑποταγή στό Χριστό φέρνει τόν ἁγιασμό καί τήν αἰώνια ζωή. Ὁ χριστιανός ποιητής ἱκετεύει τόν Θεό λέγοντας: “Πατέρα! ἡ ἁμαρτία νά μέ κυλήσει ζητάει μέσ’ τῆς ἀπώλειας τό βυθό. Ἡ ἄπειρη στοργή Σου ἄς μή μ’ ἀφήσει στά τάρταρα τοῦ ἀβύσσου νά χαθῶ.” ΑΜΗΝ!    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

 ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ἀριθμός 25
ΤΩΝ ΠΡΩΤΟΚΟΡΥΦΑΙΩΝ
ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ
29 Ἰουνίου 2025
«ἡ παιδεία σου ἀνώρθωσέ με...
καί αὐτή μέ διδάξει» (Ψαλμ. 17,36).

Στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὁ Δαβίδ ὁ μελῳδός διαλαλεῖ: «Μέ ὑπεράσπισες, Κύριε, γιά νά σωθῶ καί τό δεξί σου χέρι μέ κράτησε στηρίζοντάς με, καί ἡ ἐκπαίδευσή σου μέ κράτησε ὄρθιο τελείως· ἡ δέ παιδαγωγία σου αὐτή θά μέ διδάσκει». Ἐλέησέ με, Κύριε, γιατί εἶμαι ἀδύναμος (ἀσθενής)» (Ψαλμ. 6,3). Καί ὁ πολύαθλος Ἰώβ ἀναφωνεῖ: «Ὁ Κύριος ἔδωσε τά δῶρά Του, ἐκεῖνος τά ἀφαίρεσε. Ὅπως στόν Κύριο φάνηκε ἀρεστό, ἔτσι καί ἔγινε. Ἄς εἶναι δοξασμένο τό ὄνομά Του στούς αἰῶνες» (1,21). «Ἐκεῖνον πού ἀγαπᾶ ὁ Κύριος τόν παιδεύει», θά ποῦν οἱ Παροιμίες Σολομῶντος (3,12).
Στή σημερινή ἀποστολική περικοπή ὁ μακάριος Παῦλος διακηρύττει: «Πάρα πολύ εὐχάριστα θά καυχῶμαι περισσότερο στίς ἀσθένειές μου, γιά νά κατοικήσει μέσα μου ἡ δύναμις τοῦ Χριστοῦ» (Β΄Κορ. 12,9). Αὐτός ὁ θεῖος Ἀπόστολος εἶχε καταπληκτικά χαρίσματα καί σπάνια δύναμη ψυχῆς καί ἀκτινοβολοῦσα ἀρετή. Τιμήθηκε ἀπό τόν Θεό νά ἀνεβεῖ μέχρι τρίτου οὐρανοῦ καί νά ἀκούσει λόγια πού ἡ ἀνθρώπινη γλῶσσα δέν ἔχει δύναμη νά πεῖ (Β΄Κορ. 12,4). Καί ὅμως! Αὐτός ὁ ἄνθρωπος, τό ἐκλεκτό «σκεῦος τοῦ Θεοῦ» πέρασε τήν ἀποστολική του ζωή μέσα σέ ἀσθένειες, σέ δυσκολίες, σέ κατατρεγμούς, σέ διωγμούς, σέ ὕβρεις, σέ κινδύνους. Ὄχι μόνο δέν λύγισε καί δέν ἔχασε τό θάρρος του, ἀλλά, τό ἀντίθετο, καυχιόταν γιά τίς δοκιμασίες του αὐτές, γιατί ἔβλεπε ὁλοφάνερη τήν ἐνίσχυση καί τή χάρη τοῦ Θεοῦ ἐπάνω του –Κάθε ἄνθρωπος καλεῖται νά βαδίσει κάποιο δρόμο. Πρίν ἁμαρτήσει ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα ὁ δρόμος αὐτός ἦταν ἀνθόσπαρτος. Μετά, ἀλλοίμονο, ἔγινε δύσκολος, ἀκανθωτός. Καί τά ἀνθρώπινα πόδια σ’ αὐτόν τόν δρόμο ματώνουν. Φτώχεια, ἀρρώστιες, θάνατοι, κατατρεγμοί, συκοφαντίες, διωγμοί, δράματα, ψυχικά τραύματα... Ἔτσι ἦταν καί ὁ δρόμος τοῦ Παύλου· ἕνας δρόμος ματωμένος ἀπό περιπέτειες, ἀπό τήν κακία τοῦ κόσμου. Ὀδυνηρός, λοιπόν, συνήθως ὁ δρόμος μας. Αὐτή εἶναι ἡ μία εἰκόνα. Ἔτσι ἀντιμετωπίζουν τίς περιπέτειες τῆς ζωῆς οἱ ἄνθρωποι, πού
κάθε δυσκολία τήν ὀνομάζουν δυστυχία καί κάθε συννεφιά τήν θεωροῦν καταιγίδα. Τά γόνατά τους λυγίζουν καί ἡ ψυχή τους κουράζεται. Σβησμένα τά φῶτα τῆς πίστεως κάνουν τήν ψυχή βαριά καί θλιμμένη. Δέν ἔχουν πίστη στό Θεό. Γι’αὐτό καί δέν ἔχουν ἀντοχή στόν ἀγώνα. Λυγίζουν στή φουρτούνα τῆς ζωῆς. Καί τότε ὅλα μαραίνονται. Εὐτυχῶς, ὑπάρχει καί μιά ἄλλη εἰκόνα. Μιά πορεία ἀνθρώπων γεμάτη φῶς, ἐλπίδα, ἀντοχή καί αἰσιοδοξία. Εἶναι ἡ παράταξη τῶν ἀγωνιστῶν, πού ξεκινοῦν μέ τό Σταυρό στό βάθος τῆς καρδιᾶς τους, ἀετοί στό πέταγμα, ἀηδόνια στό τραγούδι τῆς ζωῆς. Δέν σημαίνει ὅτι οἱ ἄνθρωποι αὐτοί εἶναι χωρίς δυσκολίες, χωρίς περιπέτειες, χωρίς πόνο. Πονοῦν καί αὐτοί. Καί δακρύζουν καί παλεύουν. Μέ τή διαφορά μόνο ὅτι δέν παλεύουν μόνοι τους. Ἔχουν τήν πίστη στό Θεό συντροφιά. Καί τήν ἐλπίδα παραστάτη. Ὁ ἥλιος ὁ καυτός τῆς ἀπελπισίας δέν τούς καίει τήν ψυχή. Βρίσκονται στή ζωογόνο σκιά τοῦ Σταυροῦ, πού εἶναι τό σύμβολο τῆς θείας προστασίας. Ἔτσι ἔζησαν καί πολέμησαν ὅλοι οἱ Ἅγιοι, οἱ ἄνθρωποι τῆς ἀρετῆς καί τοῦ Θεοῦ. Μέσα στίς δοκιμασίες τους δέν ἔχασαν τό κουράγιο. Κυπαρίσσια, πού ὀρθώνονταν ἀλύγιστα στοῦ βοριᾶ τήν πνοή. –Μέσα στίς ἀσθένειες καί τίς πικρίες ἡ ψυχή δυναμώνει, ἀποκτᾶ ὑπομονή, καταφεύγει περισσότερο στό Θεό, δέχεται πλουσιότερη τή χάρη τοῦ Χριστοῦ, αἰσθάνεται καθαρότερη τή δύναμή Του, πού ἐνισχύει καί τονώνει τόν ἄνθρωπο. Μέσα στίς χαρές καί τήν εὐτυχία, συνήθως, ὁ καθένας μας λησμονεῖ τόν Θεό. Ὅταν ὅμως μᾶς βροῦν περιπέτειες, τότε στρέφουμε τά μάτια μας καί τείνουμε τά χέρια μας πρός τόν Χριστό. Μέσα στό καμίνι τῶν θλίψεων ἡ ψυχή ζωογονεῖται καί ἰσχυροποιεῖται. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐπισημαίνει: «Γνωρίζουμε ὅτι ἡ θλίψη παράγει τήν ὑπομονή, ἡ δέ ὑπομονή παράγει ἀρετή δοκιμασμένη, αὐτή δέ ἡ ἀρετή παράγει ἐλπίδα στόν Θεό καί ἡ ἐλπίδα δέν ντροπιάζει (Ρωμ. 5,3-5).
Ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος σημειώνει: «Μακάριος εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού δέχεται μέ ὑπομονή τίς δοκιμασίες. Γιατί ἄν τίς ὑποστεῖ μέ ἐπιτυχία θά κερδίσει τό στεφάνι τῆς αἰώνιας ζωῆς (Ἰακώβ. 1,12).
Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής λέγει: «Ἐάν ὁ Θεός πάσχει κατά τό σῶμα, καθῶς ἔγινε ἄνθρωπος, ποιός πάσχοντας δέν χαίρεται πολύ πού ἔχει τόν Θεό συμμέτοχο τοῦ πάθους του».
Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ ἀσκητής θά πεῖ: «Κάθε θλίψη πού μᾶς συμβαίνει λέγεται πειρασμός. Μή ζητᾶς νά βρεῖς τήν αἰτία του, ἀλλά νά εὔχεσαι στόν Θεό νά τόν ὑποφέρεις μέ εὐχαριστία καί ἀμνησικακία».
Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος καταθέτει: Οἱ πειρασμοί παραχωροῦνται ἀπό τό Θεό γιά νά φανερωθοῦν τά κρυμμένα πάθη καί νά καταπολεμηθοῦν καί
ἔτσι νά θεραπευτεῖ ἡ ψυχή. Εἶναι καί αὐτό δεῖγμα θείου ἐλέους. Οἱ πειρασμοί φέρουν ταπεινοφροσύνη.
Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος διδάσκει: «Ἄν πάσχωμεν καί ἡμεῖς καί βασανιζώμεθα, θά μᾶς στεφανώσει ὁ Θεός. Ὅ,τι πόνον ἔχομεν, ὅ,τι θλῖψιν, ὅ,τι στενοχωρίαν καί νά ἔχωμεν, ἐάν κοπιάζωμεν, ἐάν ἀγωνιζώμεθα, γιά ὅλα θά πληρωθοῦμεν εἰς τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν. Βλέπει ὁ Θεός τόν ἀγῶνα μας καί θά μᾶς πληρώσει. Μόνον νά ὑπομένωμεν».
Ὁ Ἅγιος Πορφύριος ἀνακεφαλαιώνει: «Ὅταν σέ ἀδικήσει ὁ ἀδελφός σου πρέπει νά προσευχηθεῖς πρῶτα στόν Θεό νά σέ στηρίξει στή δοκιμασία σου καί μετά γιά τόν ἀδελφό σου πού ἔπεσε θῦμα τοῦ ληστή διαβόλου. Γιατί ἄν ὁργισθεῖς ὁ διάβολος, πού κάθεται στό σβέρκο τοῦ ἀδελφοῦ σου, πηδάει καί στό δικό σου σβέρκο καί σᾶς χορεύει καί τούς δύο. Κάθε δοκιμασία ἐπιτρέπει ὁ Θεός, νά μήν ξεπερνάει τό ὕψος τῆς ἀντοχῆς μας».
Χριστιανοί μου,
ὁ Κύριος μας φωνάζει σήμερα: «Ἐκεῖνος πού στίς δοκιμασίες θά δείξει ὑπομονή μέχρι τέλους, αὐτός θά σωθεῖ(Ματθ. 10,22). Σήμερα, ὅμως, τιμοῦμε τή μνήμη αὐτῶν τῶν Πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου. Καί ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ὑπέφερε δοκιμασίες, φυλακίσεις, διωγμούς, ἀκόμη καί τόν μαρτυρικό θάνατο γιά τήν ἀγάπη του πρός τήν τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος τόν ἐγκωμίασε λέγοντάς του: «Ἐσύ εἶσαι ὁ Πέτρος, καί πάνω σ’αὐτήν τήν πέτρα θά οἰκοδομήσω τήν ἐκκλησία μου, καί δέν θά τήν κατανικήσουν οἱ δυνάμεις τοῦ ᾅδη, καί θά σοῦ δώσω τά κλειδιά πού ἀνοίγουν τήν πόρτα τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. 16,18-19).
Καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὁμολογοῦσε: «Δέν κηρύττουμε τόν ἑαυτό μας, ἀλλά τόν Ἰησοῦ Χριστό ὡς Κύριο, καί τούς ἑαυτούς μας δούλους σας γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ» (Β΄Κορ. 4,5). Εἴθε αὐτό τό κήρυγμα, αὐτή ἡ μαρτυρία στήν ἐποχή τῶν θλίψεων καί τῶν ποικίλων δοκιμασιῶν, ποῦ ζοῦμε νά ἀναγεννήσει καί νά ἀναμορφώσει ὅλο τόν κόσμο.
«Ἐν ᾠδαῖς» λοιπόν, «καί ὕμνοις καί ἡμεῖς ἀδελφοί», ὅπως ἀναφέρει καί ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας, «ἄς ἑορτάσουμε τήν πανσεβάσμιον ταύτην ἡμέραν», ἀναφωνῶντας πρός αὐτούς: «Χαῖρε Πέτρε Ἀπόστολε, καί γνήσιε φίλε, τοῦ σοῦ διδασκάλου Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Χαῖρε Παῦλε παμφίλτατε, καί κήρυξ τῆς πίστεως καί διδάσκαλε τῆς οἰκουμένης. Ὡς ἔχον παρρησίαν, ζεῦγος ἁγιόλεκτον, Χριστόν τόν Θεόν ἡμῶν ἱκετεύσατε, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν». Ἀμήν!    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

 ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ἀριθμός 24
ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ
22 Ἰουνίου 2025
«Ὁ ὑπακούων μου οὔκ αἰσχυνθήσεται, καί οἱ ἐργαζόμενοι
ἐν ἐμοί οὔχ ἁμαρτήσουσι» (Σοφ. Σειράχ 24,22)

Στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀγαπητοί ἀδελφοί, στό βιβλίο τοῦ σοφοῦ Σειράχ διαβάζουμε: «Ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ ὑμνεῖ τήν ψυχή της καί καυχιέται· ἐγώ ἀπό τό στόμα τοῦ Ὑψίστου ἐξῆλθα» (24, 1-3). Καί ἡ ἴδια ἀναφωνεῖ: «Ὅποιος ὑπακούει καί προσέχει τούς λόγους μου, ποτέ δέν θά ντροπιασθεῖ· καί ὅσοι ἐργάζονται ἀπό τήν ἔμπνευσή μου, δέν θά περιέλθουν σέ σφάλματα» (24,22). Οἱ «Παροιμίες» τοῦ σοφοῦ Σολομῶντα θά ποῦν: «Παιδί μου, ἐάν παραδεχθεῖς τά λόγια τῶν ἐντολῶν μου καί τά φυλάξεις σάν θησαυρό μέσα στήν καρδιά σου, τότε τό αὐτί σου θά ἀκούσει τά λόγια τῆς θείας Σοφίας καί αὐτά θά σέ ἀναδείξουν συνετό» (Παροιμ. 2,1-2). Ὁ Ἀβραάμ ὑπακούει στά προστάγματα τοῦ Κυρίου (Γεν. 26,5), ὅπως καί ὅλοι οἱ Προφῆτες καί οἱ Δίκαιοι. Ὁ πολύαθλος Ἰώβ ἀναφωνεῖ: «Ἐγώ θά σέ ὑπακούσω Κύριε» (13,22). Ὁ Προφήτης Ἰερεμίας διαλαλεῖ: «Ἀκούσατε λόγον Κυρίου» (7,2). Ὁ Κύριος διά στόματος τοῦ Δαβίδ βοᾶ: «Ἐάν ὁ λαός μου μέ ἄκουγε, ἀμέσως θά ταπείνωνα τούς ἐχθρούς του. (Ψαλμ. 80, 14-15).
Στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς λέγει: «Καθῆκον μας εἶναι ὄχι ἁπλῶς νά ἀκοῦμε ἤ νά διαβάζουμε ἤ νά ξέρουμε τόν νόμο καί τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, ἀλλά νά ἐκτελοῦμε πρόθυμα ὅσα μᾶς παραγγέλει ὁ πάνσοφος Νομοθέτης γιά τούς ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ Πατέρας καί Δημιουργός μας» (Ρωμ. 2,13). Ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ εἶναι θησαυρισμένος στήν Ἐκκλησία. Ἐκείνη ὡς ἄλλη Κιβωτός διαφυλάττει τόν ἀνεκτίμητο θησαυρό, πού εἶναι ἡ Ἁγία Γραφή καί ἡ Ἱερά Παράδοση. Ἡ θεία διδασκαλία ὡς νόμος τοῦ Θεοῦ στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας ὄχι μόνο διατηρεῖται, ἀλλά ἑρμηνεύεται καί κατανοεῖται διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μιά ἑρμηνεία ἐκτός Ἐκκλησίας κινεῖται σέ δρόμους πλάνης καί αἵρεσης. «Ἀκούεται» (Μάρκ. 4,3) εἶναι ἡ ἐντολή τοῦ Χριστοῦ πρός ὅλους μας. Ἡ ἀκοή τῶν λόγων τοῦ Θεοῦ συγκινεῖ τήν καρδιά καί συντελεῖ στή λήψη μεγάλων ἀποφάσεων.
Πόσοι ἄνθρωποι μέ ἕνα δυνατό κήρυγμα δέν ἐγνώρισαν τό Θεό; Τούς συγκλόνησε ὁ λόγος τῆς χάριτος, ἡ διήγηση κάποιου θαύματος καί ἐπέστρεψαν στό Θεό. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ διαφέρει ἀπό τά ἀνθρώπινα λόγια, γιατί ἐνεργεῖ καί ἀποκαλύπτει. Ἐργάζεται στά βάθη τῆς ὕπαρξής μας καί ἀποκαλύπτει τό Θεό. Εἶναι «ζῶν καί ἐνεργῆς» (Ἑβρ. 4,12). Τά ρήματα τοῦ Χριστοῦ «πνεῦμα ἐστι καί ζωή ἐστιν» (Ἰωάν. 6,63). Ἕνα μεγάλο μυστήριο εἶναι ὁ λόγος τοῦ Εὐαγγελίου πού διαλύει τό πνευματικό σκοτάδι καί φωτίζει τή συνείδηση γιά νά ἐπιθυμεῖ καί ἐπιτελεῖ τά ἔργα τῆς μετανοίας. Μέσῳ τοῦ Εὐαγγελίου ὁ ἴδιος ὁ Θεός μιλάει στόν ἄνθρωπο. Μεγάλη τιμή γίνεται καί σ’ἐκεῖνον πού δανίζει τό στόμα του στόν Θεό καί σ’ἐκεῖνον πού ἀπευθύνεται ὁ ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ. Ἀπό τήν τιμή ἀπορρέει ἡ εὐθύνη. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στούς Κολασσαεῖς γράφει: «Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ ἐνοικείτω ἐν ὑμῖν πλουσίως, ἐν πάσῃ σοφίᾳ διδάσκοντες καί νουθετοῦντες ἐαυτούς» (3,16). Ἀπό τήν ἀκοή νά περάσει στήν καρδιά καί νά γίνει πράξη. Μόνιμος ἔνοικος τῆς ψυχῆς μας νά γίνει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Αὐτός νά κατευθύνει τή σκέψη μας, τά λόγια μας, τίς ἐπιθυμίες μας, τά κινήματα τῆς σάρκας καί τοῦ πνεύματος. Ἀκούω τό λόγο τοῦ Θεοῦ καί τόν ὑπακούω σημαίνει ὅτι ἔχω καθαρίσει τά αὐτιά τῆς ψυχῆς μου μέ τή μετάνοια καί τήν ἱαματική χάρη τῶν Μυστηρίων. Στήν Ἐκκλησία μας ἡ τήρηση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ δέν ἔχει τήν τυπικότητα τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου. Εἶναι ἡ οὐσιαστική ἕνωση τοῦ ἀνθρώπου μέ τό Θεό, μέ τή σάρκα τοῦ Λόγου. Ἔτσι λαμβάνουμε «χάριν ἀντί χάριτος» (Ἰωάν. 1,16) καί γινόμαστε τέκνα τοῦ Θεοῦ, γευόμαστε τό Σῶμα καί τό Αἷμα Του, τή δικαιοσύνη Του καί τή χαρά τῆς καινῆς ζωῆς.
Ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέγει: Τό κάλλος τῆς ψυχῆς προέρχεται ἀπό τήν ὑπακοή στόν Θεό.
Ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Σῦρος θά πεῖ: Ὁ ὑπάκουος στίς θεῖες Ἐντολές γρήγορα ὑψώνεται καί γρήγορα θά προκόψει.
Ὁ Ἅγιος Διάδοχος Φωτικῆς σημειώνει: Τήν ὑπακοή ἀθέτησε ὁ Ἀδάμ καί κατρακύλησε στόν Ἅδη. Τήν ὑπακοή ἀγάπησε ὁ Κύριος καί οἰκονομώντας τή δική μας σωτηρία, ἔγινε ἄνθρωπος καί ὑπάκουσε στόν Πατέρα Του μέχρι θανάτου – γιά νά καταργήσει τό ἔγκλημα τῆς ἀνθρώπινης παρακοῆς μέ τή δική Του ὑπακοή κάι νά ἐπαναφέρει στή μακαρία καί αἰώνια ζωή, ἐκείνους πού θά ζήσουν μέ ὑπακοή.
Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος καταθέτει: Ἡ καρδιά τοῦ ἀνθρώπου πού δέν γνώρισε τό Θεό καί τούς Νόμους Του εἶναι παραδομένος στήν ὕλη καί
αὐτή ἀποτελεῖ τό ἴνδαλμα τῆς λατρείας του. Ἡ ἀτομική του θέληση εἶναι ὁ νόμος πού καθορίζει ὅλα ὅσα τόν ἀφοροῦν. Ἀρνεῖται κάθε ἄλλο νόμο πού δέν εἶναι σύμφωνος μέ τίς ὁρμές καί τίς ἐπιθυμίες του. Ζεῖ δυστυχισμένος καί πορεύεται πρός τόν θάνατο ἀπελπισμένος. Ὁ τάφος εἶναι τό παντοτινό του φόβητρο.
Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς διδάσκει: Ὁ Θεάνθρωπος Χριστός, ὅλος ἐν ὅλῳ τῷ πληρώματι τῆς θεανθρώπινης ὑποστάσεώς Του εἶναι ἀκριβῶς τό μόνον ἀληθινόν Εὐαγγέλιον, ἡ μοναδική ἀληθινή Καλή Ἀγγελία διά τό ἀνθρώπινον γένος. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὅλη ἡ θεανθρώπινη ζωή τοῦ Χριστοῦ.
Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος ἀνακεφαλαιώνει: Ὁ Χριστός μᾶς ἔβαλε τόν νόμον καί τάς ἐντολάς του ὡς λύχνον εἰς τούς δακτύλους μας, διά νά φέγγωμεν καί νά μή προσκόπτωμεν. Μᾶς φωνάζει μέσα ἀπό τό Εὐαγγέλιόν Του, διά τῶν Ἁγίων του...Ἡ παράβασις ἔφερε τόν Ἀδάμ στόν θρῆνον, στόν ἀφανισμόν, στόν θάνατον. Μήπως καί ἡμεῖς δέν τά παθαίνουμε ὅλα αὐτά, ὅταν δέν ἐκτελοῦμε τό θέλημα τοῦ Κυρίου μας;
Χριστιανοί μου!
Τό Δεσποτικό στόμα μᾶς διασαλπίζει: «Καθένας πού ἀκούει τούς λόγους μου καί ἐκτελεῖ αὐτούς, θά τόν παραβάλω μέ ἄνδρα φρόνημο, πού ἔκτισε τό σπίτι του πάνω στή πέτρα, στό στερεό δηλαδή καί ἀδιάσειστο θεμέλιο τῆς διδασκαλίας μου καί τοῦ παραδείγματός μου» (Ματθ. 7,24). «Αὐτός πού ἐγκολπώθηκε τίς ἐντολές μου καί φυλάττει αὐτάς, ἐκεῖνος καί μόνον μέ ἀγαπᾶ» (Ἰωάν. 14,21).
Ἀδελφοί μου!
Ἡ πιό γενναία ἀπόφαση εἶναι νά θέσουμε τή ζωή μας κάτω ἀπό τό Νόμο τοῦ Θεοῦ καί νά ζήσουμε σύμφωνα μέ τό θέλημά Του. Ἡ ἀπόφαση αὐτή εἶναι σωτήρια, γιατί ὁ Νόμος τοῦ Θεοῦ κρύβει ἕνα πνευματικό μεγαλεῖο. Δέν περιέχει τίποτε τό περιττό καί ἀνεφάρμοστο. Εἶναι λόγος συνετός τοῦ Θεοῦ πού γεμίζει μέ βεβαιότητα καί πιστότητα τή ζωή μας. Ποτέ δέν θά βρεθοῦμε στό σκοτάδι τῆς ἀπόγνωσης καί τῆς ἁμαρτίας, ἐμεῖς τά φιλότιμα παιδιά Του, γιατί θέτουμε τόν Νόμο Του «ἐπί τήν λυχνίαν» στή ζωή μας. Ἐξ ἄλλου μᾶς περιμένει καί «ἀνταπόδοσις πολλή» (Κολ. 3,24). Ὁ χριστιανός ποιητής θά μελωδήσει καί πάλι: Εἶν’ ὁ Χριστός μου φίλος μου, ὁ φίλος ὁ μεγάλος, πού δίνει δύναμη καί φῶς καί θάρρος περισσό, στήν ταπεινή κι’ ἀδύνατη μά καί πιστή ψυχή μου. ΑΜΗΝ!   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

 ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ἀριθμός 23
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ
15 Ἰουνίου 2025
«Εἰ ἀνηγγέλη σοι (ὁ Θεός),
ἄνθρωπε, τί καλόν; (Μιχαίου 6,8).

Στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὁ Προφήτης Ἀμώς τονίζει τήν δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ (2,6). Ὁ Προφήτης Ὠσηέ κηρύττει τόν Θεό ὡς ἀγάπη καί Tόν παρουσιάζει νά λέγει ἐκεῖνο τόν ἀθάνατο λόγο στούς Ἰσραηλῖτες: «Ἀγάπη θέλω καί ὄχι θυσίες (ζώων), γνώση Θεοῦ καί ὄχι ὁλοκαυτώματα» (6,6). Ὁ Προφήτης Ἠσαΐας διδάσκει τόν Θεό «ὡς Ἅγιον» καί πρός Αὐτόν ὁ ἄνθρωπος νά αἰσθάνεται προθυμία νά ὑπακούει στό θέλημά Του» (6,3-5-2,10-8-11). Ὁ Προφήτης Μιχαίας, πρός τόν ἐρωτῶντα αὐτόν λαό, τί νά κάνει γιά νά εὐαρεστήσει τόν Θεό, νά γίνει δηλαδή, ἅγιος, ἑνώνει τή διδασκαλία τῶν προαναφερθέντων Προφητῶν τοῦ Ἀμώς, τοῦ Ὠσηέ καί τοῦ Ἠσαΐα, καί λέγει σ’αὐτούς, πρῶτον νά εἶναι δίκαιοι· δεύτερον νά ζοῦν μέ ἀγάπη μεταξύ τους καί τρίτον, νά εἶναι πρόθυμοι νά πράττουν αὐτό πού θέλει ὁ Θεός. Σ’αὐτά τά τρία συνιστᾶται ὅλη ἡ ἁγιότητα. «Σοῦ ἀναγγέλω, ἄνθρωπε, τί εἶναι καλό καί τί ὁ Θεός ζητάει ἀπό σένα. Τίποτε ἄλλο, παρά δικαιοσύνη καί ἀγάπη νά ἐξασκεῖς καί νά εἶσαι πρόθυμος στό νά ἀκολουθεῖς τό Θεό σου»! (Μιχ. 6,8). Αὐτή ἡ ρήση τοῦ Προφήτου εἶναι ὅλη ἡ οὐσία τῆς ἁγιωτάτης θρησκείας μας. Αὐτές οἱ ἱερές ἀρετές πού προαναφέραμε, χαρακτηρίζουν τούς Ἁγίους Πάντες, ὅλων τῶν αἰώνων. «Συγγενώμεθα τοῖς Ἁγίοις. Ἀπό τότε πού ἑορτάσαμε τήν ἱερά πανήγυρη τῆς Πεντηκοστῆς καί πάλι μᾶς προέφθασε χορός μαρτύρων ἤ καλύτερα στρατιά μαρτύρων...πού δέν εἶναι καθόλου κατώτερη ἀπό τή στρατειά τῶν ἀγγέλων πού εἶδε ὁ Πατριάρχης Ἰακώβ». Μέ αὐτούς τούς λόγους ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἀρχίζει τό ἐγκώμιό του «εἰς τούς Ἁγίους Πάντας, τούς ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ μαρτυρήσαντας». Τούς Ἁγίους, τούς ὁποίους «ὁ Κύριος ἐθαυμάστωσεν», ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τούς ὀνομάζει ἀγγέλους «Γιατί
μάρτυρες καί ἄγγελοι διαφέρουν στά ὀνόματα μόνο, στά ἔργα ὅμως ἑνώνονται». Οἱ Ἄγγελοι εἶναι αἰώνιοι καί ἀθάνατοι, συγχρόνως ὅμως τό ἴδιο διαθέτουν καί οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες. «Ἄν καί ἔχουν σῶμα, εἶναι ὅμως ἀθάνατο ἤ καλύτερα καί πρίν ἀπό τήν ἀθανασία ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ στολίζει τά σώματά τους περισσότερο ἀπό τήν ἀθανασία» θά προσθέσει ὁ χρυσός ἐπίσκοπος. Καί θά καταλήξει μέ πολύ γλαφυρό τρόπο ἡ θεοφόρος γλῶσσα του πώς «δέν εἶναι τόσο λαμπρός ὁ οὐρανός καθώς στολίζεται μέ τά πολλά ἄστρα, ὅσο τά σώματα τῶν Μαρτύρων καθώς στολίζονται μέ τό λαμπρό αἷμα τῶν τραυμάτων». Ἔτσι ἐξηγεῖται τό γεγονός, γιατί οἱ χριστιανοί ὅλων τῶν αἰώνων ἔδιναν ἰδιαίτερη σημασία στά ἱερά Λείψανα τῶν Ἁγίων, ἀφοῦ εἶναι πηγές καί ρίζες καί μῦρα πνευματικά, πού ἐκπέμπουν τήν εὐωδία, τήν εὐλογία καί τή Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σέ ὅλο τόν κόσμο, ὁδηγώντας μας στόν ἴδιο μέ τούς Ἁγίους ζῆλο Θεοῦ». (πρβλ. τοῦ ἰδίου «Εἰς Εὐστάθιον»).
Οἱ Ἅγιοι εἶναι οἱ ἐκλεκτοί φίλοι τοῦ ἐσφαγμένου Ἀρνίου. Εἶναι αὐτοί πού δόθηκαν ὁλόκληροι στό πρόσωπό Του καί συνδέθηκαν μέ τό ὅραμα τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν καί προσφέρθηκαν ἐθελόθυτα θύματα γιά τήν ἀγάπη Του στό θυσιαστήριο τῆς καρδιᾶς τους. Εἶναι αὐτοί πού ἀγάπησαν ἕως θανάτου πρῶτα τό Θεό καί ἔπειτα τόν ἄνθρωπο. Ἄλλωστε σ’αὐτά τά δύο συνίσταται ὅλο τό μυστήριο τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Οἱ ἅγιοι διέθεταν μιά ταπεινή καρδιά καί μιά πηγαία ἁπλότητα. Ἦταν οἱ «μωροί διά Χριστόν, οἱ ἀσθενεῖς, οἱ ἄτιμοι, τά περικαθάρματα τοῦ κόσμου» (Α΄ Κορ. 4,10-13). Ἦταν οἱ ἄοπλοι, οἱ ἀποδιωγμένοι ἀλλά καί οἱ ρωμαλέοι, συγχρόνως, καί οἱ συγχωρητικοί μέ τούς δημίους τους! Ἦταν φιλόστοργοι καί φιλόθεοι. Ἦταν ὄργανα τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί ἦταν σάν νά ἔλεγαν στούς βασανιστές τους καί σέ ὅσους τούς παρακολουθοῦσαν: «Εὑρήκαμεν τόν Μεσσίαν» (Α΄ Ἰωάν. 1,45)· ζοῦμε μέσα στό χῶρο τῆς καρδιᾶς μας τήν παρουσία Του· γευόμαστε καί προγευόμαστε τά ἀγαθά τῆς Βασιλείας Του· βιώνουμε ἀπό αὐτή τή ζωή τήν κατάργηση τοῦ θανάτου καί τό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως! Οἱ Ἅγιοι εἶναι οἱ δικοί μας ἄνθρωποι. Εἶναι ἡ καθημερινή ἀόρατη συνοδεία. Εἶναι αὐτοί πού μᾶς παρακολουθοῦν, πού πρεσβεύουν στό θρόνο τοῦ Θεοῦ γιά τή δική μας σωτηρία. Εἶναι αὐτοί, πού θέλουν νά μᾶς
μιλήσουν γιά τά ἀνερμήνευτα μυστήρια τοῦ Οὐρανοῦ καί νά μᾶς μυήσουν στόν τρόπο ζωῆς, τόν ὁποῖο ἔζησαν. Εἶναι αὐτοί πού στέκονται στόν πόνο μας κάι στίς δυσκολίες μας, ἀφοῦ καί ἐκεῖνοι πόνεσαν, γι’αὐτό καί γνωρίζουν νά συμπονοῦν. Εἶναι ἐκεῖνοι, πού σέ κάθε στιγμή τῆς ζωῆς μας καί τοῦ ἐπιγείου μόχθου μας, στή χαρά καί στή λύπη, μυστικά μᾶς ψιθυρίζουν πώς τό ὅραμά μας καί ὁ στόχος τῆς ζωῆς μας εἶναι τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ὄχι τό ἐπί τῆς γῆς, ἀλλά τά ἐν οὐρανοῖς. Ἡ γλυκόφθογγος γλῶσσα τοῦ χρυσορρήμονος ἐπισκόπου θά διατρανώσει καί πάλι! «Αὐτό τό αἷμα τῶν Ἁγίων βλέποντες οἱ Ἄγγελοι χαίρονταν, οἱ δαίμονες φοβοῦνταν καί ἔτρεμαν. Γιατί δέν ἦταν ἁπλῶς αἷμα αὐτό πού ἔβλεπαν, ἀλλά αἷμα σωτήριο, αἷμα ἅγιο, αἷμα ἄξιο γιά τούς οὐρανούς».
Χριστιανοί μου!
Δόξα τῷ Θεῷ ἔχουμε Ἁγίους, ζοῦμε μέ τούς Ἁγίους. Ἡ εὐλογημένη νῆσος μας εἶναι γεμάτη ἀπό ναούς, μοναστήρια, εἰκόνες, θαύματα, λείψανα Ἁγίων. Ὁ λαός μας, ὁ ὀρθόδοξος ἑλληνικός λαός εἶναι ζυμωμένος μέ τούς Ἁγίους. Εἶναι δικοί μας οἱ Ἅγιοι καί τούς ἀγαπᾶμε πράγματι καί τούς σεβόμεθα καί τούς τιμοῦμε. Γι’αὐτό καί προστρέχουμε σ’αὐτούς. Καί αὐτό, γιατί ξέρουμε ὅτι ὁ Ἅγιος ἐλέγχει ἀλλά καί ἐμπνέει. Ἡ παρουσία τῶν Ἁγίων ἐλέγχει τή ζωή μας ἀλλά, συγχρόνως, μυσταγωγεῖ τή ζωή μας.
Ὁ ἀγαπημένος μας Ἅγιος Ἄνθιμος ὁ Χῖος, ὁ ὁποῖος ἑορτάζει καί ἐκεῖνος σήμερα μᾶς προτρέπει: «Ἡμεῖς δέν θά πᾶμε νά μαρτυρήσωμεν ὡσάν τούς Ἁγίους Μάρτυρας· δέν θά εὕρωμεν τόν Χριστόν μέ τέτοιους ἀγῶνας, παρά μέ ὑπομονή, μέ ταπείνωση, μέ ὑπακοή, μ’αὐτά θά πᾶμε».
Ἀδελφοί μου!
ἄς μή δειλιάσουμε· μποροῦμε καί ἐμεῖς. Μποροῦμε ὅλοι μας νά φθάσουμε στήν ἁγιότητα. Ἀρκεῖ νά τό θελήσουμε, θά ἀρνηθοῦμε αὐτή τή πρόσκληση τῶν Ἁγίων μας πού εἶναι πρόσκληση τοῦ Χριστοῦ;
Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ πρεσβεύσατε ὑπέρ ἡμῶν! ΑΜΗΝ! ΓΕΝΟΙΤΟ!  Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

 ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ἀριθμός 22
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ
8 Ἰουνίου 2025
«Πνεῦμα Κυρίου πεπλήρωκε
τήν οἰκουμένην» (Σοφ. Σολομ. 1,7).

Στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὁ Τρισυπόστατος Θεός δημιουργεῖ τόν οὐρανό καί τή γῆ, τά ἔμψυχα καί ἄψυχα ὄντα (Γεν. 1). «καί εἶπεν ὁ Θεός - ὁ Πατέρας, ὁ ἀγέννητος Υἱός καί τό Ἅγιο Πνεῦμα – ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ’εἰκόνα ἡμετέραν καί καθ’ὁμοίωσιν» (Γεν. 1,26). Αὐτό τό Πανάγιο Πνεῦμα φανερώνεται στή Δημιουργία «ἐν ἀρχῇ...ἐπεφέρετο ἐπάνω τοῦ ὕδατος» (Γεν. 1,2), ὅπως καί στόν κατακλυσμό τοῦ Νῶε «καί ἐπήγαγεν ὁ Θεός πνεῦμα ἐπί τήν γῆν, καί ἐκόπασε τό ὕδωρ» (Γεν. 8,1). Στή κατασκευή τοῦ πύργου τῆς Βαβέλ, ὁ Κύριος εἶπε:«δεῦτε καί καταβάντες (Πατέρας, Υἱός καί Πνεῦμα) συγχέωμεν αὐτῶν τήν γλῶσσαν» (Γεν. 11,7). Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας σημειώνει: «Ἡ ἐνέργεια τοῦ Πνεύματος φωτίζει καί ἐνδυναμώνει τούς ἱερούς ἄνδρες, Προφῆτες, Κριτές, Βασιλεῖς, Συγγραφεῖς, ἀφενός γιά νά βρεθοῦν πνευματικά ὀχυρωμένοι ἔναντι ὁποιασδήποτε πλάνης καί ἀφ’ ἑτέρου νά ἔχουν τή δυνατότητα τῆς ὀρθῆς σημασίας τῶν νοημάτων καί τῶν γεγονότων τῆς ἀποκάλυψης τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός ἀποκαλύπτεται στόν Προφήτη Ἰωήλ καί τοῦ λέγει: «Ἐγώ εἰμί Κύριος ὁ Θεός... καί ἐκχεῶ ἀπό τοῦ πνεύματός μου ἐπί πᾶσαν σάρκα» (2, 27-3,1). Στόν Προφήτη Ζαχαρία θά πεῖ: «καί ἐκχεῶ πνεῦμα χάριτος» (12,10). Ὁ Προφήτης Ἠσαΐας λέγει: «Τό Παντοδύναμο Πνεῦμα κατῆλθε ἀπό τόν Κύριο καί ὁδήγησε τούς Ἰσραηλῖτες» (63,14). «Κύριε, πνεῦμα σωτηρίας σου ἐποιήσαμεν ἐπί τῆς γῆς» (Ἠσ. 26,18). Ὁ Προφήτης Ἰεζεκιήλ ὁμολογεῖ: «Ἐγένετο λόγος Κυρίου πρός μέ λέγων...δώσω ὑμῖν πνεῦμα καινόν (νέον)(36, 16-26). Ὁμολογεῖ καί ὁ Προφήτης Μιχαίας «Ἐγώ εἶμαι διά τοῦ πνεύματος τοῦ Κυρίου πλήρης δυνάμεως» (3,8)· ἐδῶ ὁ Προφήτης ἀναφέρεται γιά τούς μάντεις τῆς ἐποχῆς του. Ἡ «Σοφία Σολομῶντος» διαλαλεῖ: «Σύ, ἔπεμψας τό πανάγιόν σου πνεῦμα ἀπό ὑψίστων» (9,17). Ὁ Νεεμίας ἀναφωνεῖ: «Σύ εἶ Κύριος ὁ Θεός...καί τό πνεῦμά σου τό ἀγαθόν ἔδωκας» (Κεφ.9, 7,20).
Ὁ μακάριος Δαβίδ φωτισμένος διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος προέλεγε μέσα ἀπό τούς Ψαλμούς του γιά τό εὐοίωνο μέλλον, προμηνύοντας μέ τίς θεσπέσιες μελωδίες του τήν ἔλευση τοῦ Σωτῆρος «ἀφῆκας τάς ἀνομίας τῷ λαῷ σου» (Ψαλμ. 84,3). «Ἐξαποστελεῖς τό πνεῦμά σου...καί ἀνακαινιεῖς τό πρόσωπον τῆς γῆς» (Ψαλμ. 103,30).
Στήν Παλαιά Διαθήκη ἡ Πεντηκοστή ἦταν ἡ ἑορτή πού γινόταν πενῆντα ἡμέρες μετά τό Πάσχα. Ἐδῶ ἑορτάζονταν ἡ ἔξοδος τῶν Ἰσραηλιτῶν ἀπό τήν δουλεία τῆς Αἰγύπτου, ὅπως καί ἡ δωρεά τῶν Δέκα Ἐντολῶν ἀπό τόν Θεό στό Μωϋσῆ στό ὄρος Σινᾶ. Στήν Νέα Διαθήκη τό Πανάγιο Πνεῦμα εἰσέρχεται φανερά καί μέ δυναμικό τρόπο στήν ἀνθρώπινη ἱστορία. Κατέρχεται πενῆντα ἡμέρες μετά τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς πρός τούς Ἀποστόλους «ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας...καί ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου» (Πράξ. 2,2-4). Βέβαια, πρίν τό Πάθος Του, ὁ Κύριος ὑπόσχεται στούς μαθητές Του ὅτι θά τούς στείλει τό Ἅγιο Πνεῦμα. (Ἰωάν. 14,16· 15,26· Πράξ. 1,5). Αὐτό τό Πνεῦμα θά ἐπισκεφθεῖ τή Κυρία Θεοτόκο στόν Εὐαγγελισμό της (Λουκ. 1,35). Αὐτό θά κατονομάσει ὁ Τίμιος Πρόδρομος «Αὐτός βαπτίσει ὑμᾶς ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ» (Ματθ. 3,11). Στή Βάπτιση τοῦ Κυρίου τό Πανάγιο Πνεῦμα κατέρχεται «ὠσεί περιστεράν ἐπ’αὐτόν» (Λουκ. 3,22). Στή Θεία Μεταμόρφωση «ὡς νεφέλη φωτεινή» (Ματθ. 17,5). Ἡ Ἀποστολική Σύνοδος (48 μ.Χ.) θεωρεῖται ὡς καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος Ἀφοῦ...«ἔδοξε τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι καί ἡμῖν» (Πράξ. 15,28)· γράφουν οἱ Ἀπόστολοι πρός τούς χριστιανούς τῆς Ἀντιόχειας. Στήν μεταποστολική περίοδο (2ος, 3ος αἰώνας) στή περίοδο τῶν διωγμῶν Αὐτό ἐνίσχυε τούς Μάρτυρες. Δυστυχῶς, τόν 4ο αἰώνα θά ἀμφισβητηθεῖ τό «ὁμοούσιον» τοῦ Υἱοῦ ὡς πρός τόν Πατέρα (Ἀρειανισμός) καί τό «ὁμοούσιον» τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (Πνευματομάχοι). Αὐτούς τούς κατεδίκασε ἡ Α΄ καί Β΄ Οἰκουμενική Σύνοδος, ἡ ὁποία καί συνέταξε τό Σύμβολο τῆς Πίστεως «καί εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, τό Κύριον, τό ζωοποιόν, τό ἐκ τοῦ Πατρός ἐκπορευόμενον, τό σύν Πατρί καί Υἱῷ συμπροσκυνούμενον...τό λαλῆσαν διά τῶν προφητῶν». Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς πληροφορεῖ γιά τίς «δωρεές» καί τά «χαρίσματα» τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στήν Α΄Κορινθίους ἐπιστολή του (14,4) δηλαδή προφητεία, γλωσσολαλία κ.ἄ., ἀλλά καί στά μόνιμα χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος «ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία...πίστις, πραότης, ἐγκράτεια» (Γαλ. 5,22-23). Ὅταν ἐμπιστευόμαστε τό Χριστό γιά τή σωτηρία μας, τό Πανάγιο
Πνεῦμα ἔρχεται νά κατοικήσει μέσα μας. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀποκαλεῖ τή συνεχῆ αὐτή ἐνοίκιση «ἀρραβῶνα τῆς κληρονομίας μας» (Ἐφεσ. 1,13-14).
Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητής ἀναφερόμενος στήν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος λέγει ὅτι σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους ἐνεργεῖ, ὡς καί οἱ βάρβαροι ἀποβάλλουν τούς θηριώδεις νόμους τους καί γίνονται καλόκαρδοι.
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος διδάσκει ὅτι, ἄλλο εἶναι ἡ συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἄλλο ἡ μέθεξη πού βιώνει ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος πού εἶναι θεούμενος καί βρίσκεται σέ ὑψηλά στάδια τῆς πνευματικῆς ζωῆς.
Χριστιανοί μου!
Τό Ἅγιον Πνεῦμα παιδαγωγεῖ καί μορφώνει τούς ἀνθρώπους καί ἀποφεύγει τίς δόλιες ψυχές καί φεύγει καί κάθεται μακρυά ἀπό ἀνθρώπους πού σκέπτονται τά πονηρά (Σοφ. Σολομ. 1,5). Φωτίζου, ὦ Ἐκκλησία, διότι ἔχει πλέον ἔλθει τό φῶς σου σέ σένα καί ἡ δόξα τοῦ Κυρίου ἐπάνω σου, ἀναφωνεῖ ὁ Προφήτης Ἠσαΐας (60,1). Ἄς παρακαλοῦμε στήν προσευχή μας τό Πανάγιο Πνεῦμα νά μᾶς στηρίζει (Ψαλμ. 50,14) καί νά μᾶς ὁδηγεῖ «ἐν γῇ εὐθείᾳ» (Ψαλμ. 142, 10). Νά μᾶς ἀξιώνει νά βιώνουμε τά χαρίσματα πού μᾶς προσφέρει στή δική μας προσωπική Πεντηκοστή πού λάβαμε στόν Ἅγιο Βάπτισμα καί τό Χρίσμα. Μέ τή συμμετοχή μας στά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, στά ὁποῖα κατέρχεται ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί ἰδιαίτερα στή Θεία Εὐχαριστία, ὅπου γινώμαστε «σύσσωμοι» καί «σύναιμοι» αὐτῆς τῆς Τρισηλίου Θεότητος, τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Νά δώσουμε τήν ὑπόσχεση στόν ἑαυτό μας ὅτι τά ὅποια χαρίσματα διαθέτουμε θά τά καλλιεργοῦμε καί θά τά πολλαπλασιάζουμε γιά νά μᾶς ἐπαινέσει ὁ Κύριός μας, ὅπως στή παραβολή τῶν Ταλάντων. Ἄς μήν ξεχνοῦμε ὅτι μέσα στή γεμάτη στοργή μέριμνά Του γιά ἐμᾶς ὑπάρχει καί ἡ σαφής ρήση Του: «Ὅποιος θά βλασφημήσει στό Ἅγιο Πνεῦμα, αὐτός δέν ἔχει ἄφεση στούς αἰῶνας, ἀλλά εἶναι ἔνοχος αἰώνιας καταδίκης» (Μάρκ. 3,28). Μή γένοιτο νά συμβεῖ αὐτό σέ ἐμᾶς! ΑΜΗΝ! ΓΕΝΟΙΤΟ!  

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

 ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ἀριθμός 21
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ
Α΄ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ
1 Ἰουνίου 2025
«ἐν τῇ ὑπερηφανίᾳ ἀπώλεια καί
ἀκαταστασία πολλή» (Τωβίτ 4,13).

Στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀγαπητοί ἀδελφοί, στό βιβλίο τοῦ Τωβίτ διαβάζουμε: «Μέσα στήν ὑπερηφάνεια ὑπάρχει ὁ ὄλεθρος καί πολλή ἀναστάτωσις». Οἱ «Παροιμίες» τοῦ σοφοῦ Σολομώντα θά ποῦν «Ἀκάθαρτος εἶναι ἐνώπιον τοῦ Κυρίου κάθε ἐπηρμένος καί ὑπερήφανος» (16,5). Ὁ σοφός Σειράχ σημειώνει: «Δέν ἔχει κτισθεῖ ἡ ὑπερηφάνεια στούς ἀνθρώπους» (10,18), καί ὁ θεσπέσιος Δαβίδ εὔχεται: «Ἄς μήν ἔλθει ποτέ σέ ἐμένα πόδι ὑπερηφανείας» (Ψαλμ. 35,12), «Κύριε, νά ταπεινώσεις τούς ὀφθαλμούς τῶν ὑπερηφάνων» (Ψαλμ. 17,28).
Στό σημερινό Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀπευθυνόμενος πρός τούς ἀρτισύστατους πρεσβυτέρους τῆς Ἐφέσσου θά πεῖ: «Καί ἀπό ἐσᾶς τούς ἴδιους θά ἀναφανοῦν ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι θά διδάσκουν διεστρεβλωμένες ἀλήθειες, γιά νά ἀποσποῦν τούς μαθητές ἀπό τόν εὐθύ δρόμο τῆς ἀλήθειας καί νά τούς παρασύρουν σάν ὀπαδούς καί ἀκολούθους τους» (Πράξ. 20,30). Ἀπειλή μεγάλη γιά τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι οἱ αἱρετικοί, οἱ ὁποῖοι ἀπό τά πρῶτα χριστιανικά χρόνια μέ τήν ἐγωϊστική ὑπερηφάνειά τους κήρυξαν διαφορετικά δόγματα καί ἐδίχασαν τό Μυστικό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ὄντως, πολλοί ψευδαπόστολοι ἐμφανίσθηκαν (Ἀποκ. 2,1) στήν Ἐκκλησία καί στό πρῶτο της ξεκίνημα. Ἀνάμεσα σ’αὐτούς ἀνήκει ἡ ψευδοπροφήτις Ἰεζάβελ πού πλάνησε τούς πιστούς τῶν Θυατείρων (Ἀποκ. 2,20) προτρέποντάς τους νά ζοῦν ἀνήθικα καί νά τρώγουν εἰδωλόθυτα· ὁ Ὑμέναιος καί ὁ Ἀλέξανδρος, οἱ ὁποῖοι «περί τήν πίστιν ἐναυάγησαν» (Α΄ Τιμ. 1,20), καί ἀκόμα ὁ Ὑμέναιος καί ὁ Φιλητός, «οἵτινες περί τήν ἀλήθειαν
ἠστόχησαν» (Β΄ Τιμ. 2,18). Σ’ αὐτούς μποροῦμε νά προσθέσουμε ὅλο τό πλῆθος τῶν αἱρετικῶν πού ἐμφανίσθηκαν κατόπιν καί ἐπλάνησαν πολλούς εὐσεβεῖς. Ὅλοι αὐτοί ἀπεδείχθησαν κίβδηλοι, ἰδιοτελεῖς, φιλόδοξοι, ἐκμεταλευτές. Διέστρεφαν τά λόγια τοῦ Εὐαγγελίου γιά νά καλύψουν τήν παραστρατημένη ζωή τους, ἀλλά, κυρίως, γιά νά ἱκανοποιήσουν τήν ἑωσφορική τους ὑπερηφάνεια. Μεγάλο σάλο προκάλεσαν στήν Ἐκκλησία καί διετάραξαν τήν γαλήνη πολλῶν συνειδήσεων. Ἦταν βαλμένοι ἀπό τό διάβολο νά τραυματίσουν τήν ἁγία πίστη τοῦ Χριστοῦ. Τό κακό πού προκάλεσαν στήν πρώτη Ἐκκλησία ἦταν τόσο μεγάλο, ὥστε νά δικαιολογεῖ τήν ἀγανάκτηση τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν νά ἀναφωνεῖ λέγοντας «εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ’ὅ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω» (Γαλ. 1,9). Ὁ αἱρετικός καί συκοφάντης δέν μπορεῖ νά ἀνήκει στό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἀποκόπτεται τό σάπιο μέλος γιά νά σωθεῖ τό ὑπόλοιπο σῶμα. Οἱ ποικίλοι αἱρετικοί πηγή τους ἔχουν τήν πεισματική τους ἀλαζονεία καί, ἀντί νά ὑποτάσσονται στήν ὀρθή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, τήν ἀλλοιώνουν θέλοντας νά τήν ξεπεράσουν μέ θεωρίες δικῆς τους ἔμπνευσης. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος ρητά λέγει, ὅτι «πᾶς ὁ παραβαίνων καί μή μένων ἐν τῇ διδασκαλίᾳ τοῦ Χριστοῦ Θεόν οὐκ ἔχει» (Β΄Ἰωάν. 9).
Σύγχυση δημιουργεῖ καί στό νοῦ καί στή καρδιά ἡ ἀλαζονεία. Τήν ἁγία πίστη τῆς Ἐκκλησίας παραμορφώνει σέ ἐγωϊστική διανόηση, ἀπό τήν ὁποία λείπει ἡ ζωογόνος ἑνωτική πνοή τῆς Θείας Χάριτος. Μόνο ἡ ταπεινοφροσύνη χαριτώνει τή σκέψη καί τή φωτίζει στήν κατανόηση τῶν Εὐαγγελικῶν κηρυγμάτων.
Στίς «Διαταγές τῶν Ἀποστόλων» διαβάζουμε: Ὅλοι αὐτοί οἱ αἱρετικοί εἶναι ὄργανα τοῦ διαβόλου καί «υἱοί τῆς ὀργῆς» (Ἐφ.2,3). Γιατί εἶναι ἀντίδικοι καί ἐχθροί τῆς Ἐκκλησίας, πού διαφθείρουν τό ποίμνιο, εἶναι δοκησίσοφοι καί παμπόνηροι. Ἄς ἀποφεύγουμε τούς ἄθεους καί χριστοκτόνους καί καταραμένους αἱρετικούς.
Ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος σέ ἐπιστολή του πρός τόν Ἅγιο Πολύκαρπο θά τοῦ ἐπισημάνει: Αὐτοί πού φαίνονται ὅτι εἶναι ἀξιόπιστοι καί διδάσκουν διαφορετικά πράγματα νά μήν σέ ἐκπλήσσουν. Στάσου σταθερός σάν ἀμόνι πού χτυπιέται. Εἶναι γνώρισμα μεγάλου ἀθλητῆ τό νά χτυπιέται καί νά νικᾶ. Καί σέ
ἐπιστολή του πρός Φιλαδελφεῖς ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος θά γράψει: Μή πλανᾶσθε, ἀδελφοί μου, ὅποιος ἀκολουθεῖ αὐτόν πού προκαλεῖ σχίσμα, «δέν κληρονομεῖ τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ».
Ὁ Ἅγιος Κυπριανός Καρχηδόνος λέγει: Αὐτός πού ἐγκαταλείπει τήν Ἐκκλησία γίνεται ξένος, βέβηλος, ἐχθρός. Αὐτός πού δέν ἔχει τήν Ἐκκλησία ὡς μητέρα του, οὔτε τόν Θεό μπορεῖ νά ἔχει πατέρα του. Ἄν κάποιος δέν τελεῖ σέ ἐπικοινωνία μέ τόν Ἐπίσκοπο, αὐτός δέν βρίσκεται στήν Ἐκκλησία.
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἀποφαίνεται: Οἱ Ἅγιοι δέν συντάχτηκαν μέ τήν ἀσέβεια, οὔτε μιάνθηκαν μέσῳ ἐπικοινωνίας μέ αὐτήν, τήν ὁποίαν ἀποφεύγουμε ὡς δηλητήριο φιδιοῦ, ὄχι διότι βλάπτει τό σῶμα, ἀλλά διότι μαυρίζει τά βάθη τῆς ψυχῆς.
Χριστιανοί μου,
ὁ σοφός Σειράχ ἐπισημαίνει: «ἀρχή ὑπερηφανίας ἁμαρτία» (10,13). Πόσο εὔκολα μπορεῖ κανείς νά μεταπηδήσει ἀπό τήν Ἐκκλησία τῆς Χάριτος στή συναγωγή τοῦ σατανᾶ. «Λύκοι ἅρπαγες μέ ἔνδυμα προβάτου» διαδίδουν μέ κάθε τρόπο τίς δοξασίες τους μᾶς λέγει σήμερα ὁ Ἀπόστολος. Στούς ἔσχατους καιρούς θά ἀποστατήσουν μερικοί ἀπό τήν πίστη καί θά προσκολληθοῦν σέ πνεύματα πλάνης καί σέ διδασκαλίες δαιμονικές. Θά παρασυρθοῦν ἀπό ἀπατεῶνες καί ὑποκριτές πού ἔχουν πωρωμένη τή συνείδησή τους (Α΄Τιμ. 4, 1-4). Αὐτά τά φαινόμενα χαρακτηρίζουν τήν ἐποχή μας. Ἀποθρασύνθηκαν οἱ λύκοι καί εἰσέβαλαν στήν κοινωνία μέ κάθε τρόπο. Πολεμοῦν τήν Ἐκκλησία καί συκοφαντοῦν τόν Ἱερό Κλῆρο γιά νά κλονίσουν τήν ἐμπιστοσύνη τοῦ λαοῦ στή μόνη σώζουσα δύναμη.
Ἀδελφοί μου,
εἶναι καιρός ὅλοι νά κατανοήσουμε, ὅτι ἐγγύηση γιά τήν πρόοδο τοῦ Ἔθνους μας καί τή σωτηρία τῆς κοινωνίας μας δίδει μόνο ἡ ἁγία Ὀρθοδοξία, πού στάθηκε καί θά σταθεῖ ὡς Μητέρα φιλόστοργη δίπλα στόν πόνο καί τή δοκιμασία κάθε ἀνθρώπου. Ἡ μουσουργός λύρα τοῦ ποιητῆ θά παιανίσει καί πάλι: “Χτίστες ἐμεῖς...Κι ὅλο πασχίζουμε ν’ ἀνοίξουν καινούργιοι δρόμοι στόν καιρό μας. Οἱ ἄπιστοι τά δόντια ἄς τρίξουν. Εἶν’ ὁ Χριστός μας στό πλευρό μας!” Ἀμήν. Γένοιτο!   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου