ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ἀριθμός 46
ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΔ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ
23-11-2025
«οἱ δέ βουλόμενοι εἰρήνην εὐφρανθήσονται»
(Παροιμ. Σολομ. 12,20)

Στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀγαπητοί ἀδελφοί, οἱ «Παροιμίες» τοῦ
σοφοῦ Σολομῶντα ἀναφωνοῦν: «Ὅσοι ἐπιθυμοῦν καί ἐπιδιώκουν τήν
εἰρήνη τοῦ Θεοῦ θά τήν ἐπιτύχουν καί θά εὐφρανθοῦν». «Βάδιζε τήν
εὐθεῖα ὁδό. Αὐτός (ὁ Θεός)...θά σέ ὁδηγεῖ ἐν εἰρήνῃ στούς δρόμους τῆς
ζωῆς σου» (4,27). Ὁ Προφήτης Ζαχαρίας λέγει: «Τάδε λέγει Κύριος...
τήν εἰρήνην ἀγαπήσατε» (8,19). Ὁ θεσπέσιος Δαβίδ μέλπει στούς
Ψαλμούς του: «Ὁ Θεός θά λυτρώσει μέ εἰρήνη τήν ψυχή μου» (54,18).
«Εἰρήνη πολλή βασιλεύει στίς καρδιές ἐκείνων πού ἀγαποῦν τόν νόμον
σου, Κύριε» (118,165).
Στήν σημερινή ἀποστολική περικοπή ὁ Ἀπόστολος Παῦλος
διαλαλεῖ: «Χριστός ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν». (Ἐφεσ. 2,14). Ὁ Χριστός εἶναι
ἡ εἰρήνη μας. Μόνος ὁ σοφός Δημιουργός ἔχει καί δίνει τήν εἰρήνη.
Αὐτός εἶναι «ἄρχων τῆς εἰρήνης» (Ἠσ. 9,60), ἡ ρίζα καί ἡ πηγή τῆς
εἰρήνης. - Ζητεῖ ὁ ἄνθρωπος τήν εἰρήνη καί κάνει τό πᾶν γιά νά τήν
ἀποκτήσει. Τίποτα δέν εἶναι δυνατόν νά παραβληθεῖ πρός αὐτήν, οὔτε
τά βασίλεια, οὔτε οἱ ὑψηλές θέσεις, οὔτε ἡ ἐπιστήμη, οὔτε τό κάλλος.
Χωρίς αὐτήν ἡ ζωή εἶναι μαρτύριο. Ὅλα τά ἀγαθά παίρνουν ἀξία ὅταν
αὐτή ὑπάρχει. Πῶς, ὅμως, ὁ κόσμος ἀναζητεῖ τήν εἰρήνη; Βλέπουμε
ἀνθρώπους νά ἀγωνίζονται στή ζωή νά ἀποκτήσουν πλοῦτο, νά
αὐξήσουν τά ἀγαθά τους, πιστεύοντας ὅτι θά ἡσυχάσουν καί θά
ἀναπαυθοῦν! Ἄλλοι διακηρύττουν ὅτι πρέπει νά ἀπολαμβάνει κανείς
τίς ἀπολαύσεις τῶν ἡδονῶν γιά νά εἰρηνεύει καί νά εὐτυχεῖ. Ὑπάρχουν
καί ἄλλοι πού πιστεύουν ὅτι ἡ εἰρήνη ἐξασφαλίζεται μέ τή βία.
Καταπιέζουν καί ἀναγκάζουν σέ ἕνα τρόπο ζωῆς χωρίς ἔκφραση καί
συναίσθημα. - Ἡ εἰρήνη εἶναι καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (Γαλ. 5,22)
καί δίδεται σέ ἐκείνους πού ἔχουν ψυχική καθαρότητα. Ὅσοι ἀπέχουμε
ἀπό τήν ἀκαθαρσία τῆς ἁμαρτίας καί μένουμε σταθεροί στήν ἀρετή, ἡ
εἰρήνη τοῦ Θεοῦ θά κατοικεῖ στήν καρδιά μας. Μέ τήν ἁμαρτία φεύγει
ἡ εἰρήνη καί ἔρχεται ἡ ταραχή τῶν παθῶν. Ὅσο οἱ πρωτόπλαστοι στόν
Παράδεισο ζοῦσαν ἐν ὑπακοῇ στό Θεό ἦταν εἰρηνικοί καί μακάριοι. Ἡ
εἰρήνη τοῦ Θεοῦ μεταβλήθηκε σέ ἔχθρα. Λύπη κατέλαβε τήν καρδιά
τους. Τό ἴδιο συμβαίνει καί σέ ἐμᾶς. Ὅταν ἁμαρτήσουμε χάνουμε τήν
ἠρεμία καί τή γαλήνη. Μπορεῖ νά ζοῦμε μέσα σέ πλούτη, νά ἔχουμε
τιμές καί δόξες, τίποτε ὅμως ἀπό αὐτά δέν ἡσυχάζει τήν ἔνοχη
συνείδησή μας. Ὅπως ὁ Δαβίδ αἰσθανόμαστε καί λέμε: «Δέν ὑπάρχει
γιατριά στό σῶμα μου ἐξ αἰτίας τῆς ὀργῆς σου, δέν ὑπάρχει εἰρήνη καί
ἀνάπαυση στά κόκκαλά μου ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μου» (Ψαλμ. 37,4).
Μέ σκυθρωπότητα καί ταλαιπωρία γεμίζει ἡ ζωή μας μέχρις ὅτου μέ
τά δάκρυα τῆς μετανοίας καθαρίσουμέ τήν ψυχή μας καί λάβουμε ἀπό
τήν πηγή τῆς εἰρήνης πού εἶναι ὁ Χριστός τό μέγα δώρημα.
Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος σημειώνει: Ἄν κανείς δέν ἔχει γίνει μέτοχος
τῆς χορηγούμενης ἀπό τόν Θεό εἰρήνης, δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό κανένα
ἄλλο ἀγαθό. Ἡ εἰρήνη εἶναι ἀγαθό θεόσδοτο, πού φιλοξενεῖται στόν
οὐρανό καί δίνεται σέ ἐμᾶς ἀπό θεία συγκατάβαση. Ἡ εἰρήνη τοῦ
Χριστοῦ εἶναι σίγουρη, ἀμετακίνητη, πάγια, μόνιμη, ἀθάνατη καί τέλος
δέν ἔχει. Ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου ἔρχεται ἐκεῖ πού προηγουμένως ὑπῆρχε
ἀναστάτωση· ἀλλά ἡ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ, ὄχι μόνο μᾶς πείθει νά
εἰρηνεύουμε μέ τούς συνανθρώπους μας, ἀλλά καί πρός τόν ἑαυτό μας,
γιά νά μήν ἐπαναστατεῖ ἡ σάρκα κατά τῆς ψυχῆς. Ἡ εἰρήνη ἐξυψώνει
αὐτόν πού τήν ἔχει δεχτεῖ· ἐκείνη τόν ντύνει μέ τό πέπλο τῆς τιμῆς, τοῦ
λαμπρύνει τό πρόσωπο, τό κάνει φωτεινό καί ἀξιοθαύμαστο. Τά λόγια
του εἶναι ἀγαθά καί ὅ,τι ἐργάζεται εἶναι ἀξιοθαύμαστο.
Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος διδάσκει: Διά νά εὐχαριστήσεις τόν Χριστόν
πρέπει νά ἀποκτήσεις τήν εἰρήνην τῆς καρδιᾶς σου. Μά δέν εἶναι
εὔκολον αὐτό, διότι τό σῶμα εἶναι φιλήδονον, εἶναι ἐμπαθές, θυμώνει,
ταράττεται... Δέν λέγω ὅτι δέν θά σφάλλη· ἀλλά πάλι μετανοεῖ, ἔχει
τήν αὐτομεμψίαν, δέν περιεργάζεται τόν ἕναν καί τόν ἄλλον, καί ἔτσι
πάλιν ἀποκτᾶ τήν εἰρήνην τῆς καρδιᾶς του.
Ὁ Ἅγιος Πορφύριος ἔλεγε στά πνευματικά του παιδιά ὅτι μέ τίς
μετάνοιες ἔρχεται μεγάλη εἰρήνη καί χαρά στή ψυχή καθώς καί ὑγεία
στό σῶμα.
Ὁ Ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ ἀναφωνοῦσε: Χαρά μου! ἀπόκτησε
τό πνεῦμα τῆς εἰρήνης καί τότε χιλιάδες ψυχές θά σωθοῦν γύρω σου.
Ὁ Ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης ἔλεγε: Ὅποιος δέν ἀγαπάει τούς
ἐχθρούς, αὐτός δέν θά ἔχει εἰρήνη ἔστω καί ἄν τόν βάλουν μέσα στόν
παράδεισο.
Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἀνακεφαλαιώνει: Μόνον ὅταν συμφιλιωθεῖ ὀ
ἄνθρωπος μέ τόν Θεό, πρέπει νά ἔρθει σέ συναίσθηση, νά μετανοήσει,
νά ζεῖ σύμφωνα μέ τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, καί τότε ἔρχεται ἡ χάρις καί
ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ μέσα του.
Χριστιανοί μου,
πρός ὅλους ὁ Θεός ἀποστέλει τήν εἰρήνη. Καθώς, ὅμως, τό φῶς
τοῦ ἡλίου δέν ἐνεργεῖ στούς τυφλούς, ἔτσι κάι ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ δέν
διαμένει στίς καρδιές τῶν πονηρῶν. Ἐάν θέλουμε τήν εἰρήνη, πρέπει
νά γίνουμε θεοφιλεῖς καί ἐνάρετοι. Ὅσο μένουμε στήν ἁμαρτία, νά
γνωρίζουμε, ὅτι εἴμαστε ἀνάξιοι τῆς ὑποδοχῆς τῆς ἁγίας αὐτῆς
χάριτος. Μέσα στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας ὑπάρχει ἡ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ.
Ἡ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ ὑπάρχει στό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας.
Ἐκεῖ ζοῦμε τή συμφιλίωση καί τήν ἕνωση τῶν πάντων. Ὅσο μετέχουμε
στό Μυστήριο τῆς ζωῆς θά ἔχουμε τήν εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ μένουσα
στήν ψυχή μας.
Γι’ αὐτό καί ὁ Μέγας Βασίλειος ἐπισημαίνει ὅτι «ὁ ζητῶν εἰρήνην
Χριστόν ἐκζητεῖ, ὅτι αὐτός ἐστίν ἡ εἰρήνη». Ὅσο ἀγωνιζόμαστε νά
γίνουμε «κατοικητήριον τοῦ Θεοῦ ἐν Πνεύματι», τόσο καί ἡ εἰρήνη τοῦ
Χριστοῦ θά κατοικεῖ καί θά κατευθύνει τίς καρδιές μας (Κολασ. 3,15).
Ἀδελφοί μου,
ἄς στρέψουμε στόν Ἰησοῦ Χριστό τήν καρδιά μας. Ἡ γεμάτη
στοργή πατρική φωνή του μᾶς προτρέπει: «Σᾶς ἀφήνω εἰρήνη, Σᾶς
δίνω τήν ἀληθινή εἰρήνη τήν ὁποία ἔχω ἐγώ...Ἄς μήν ταράσσεται ἀπό
φόβους ἐσωτερικούς καί ἄς μήν δειλιάζει ἀπό ἀπειλές ἡ καρδιά σας
(Ἰω. 14,27). Ἡ χαρμόσυνος φωνή τοῦ ποιητῆ θά μέλψει: Ἰησοῦ Χριστέ
τοῦ κόσμου λύτρωση... Δός μου γαλήνη! Πλάσε μέσα μου νέον
ἄνθρωπο, καινούργια κτίση... Κι εἰρηνεμένη καί χαρούμενη καί
προσκυνήτριά Σου ἡ ψυχή μου, νύχτα καί μέρα μπρός στό θρόνο Σου
μύρο θά καίει τήν προσευχή μου. ΑΜΗΝ! Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

 ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ἀριθμός 45
ΜΝΗΜΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
16-11-2025
«ὡς πόδες εὐαγγελιζομένου ἀκοήν εἰρήνης»
(Ἠσαΐου 52,7)

Στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὁ Κύριος λέγει
στήν Σιών: «ὅπως τά πόδια ἐκείνου ὁ ὁποῖος σπεύδει νά
ἀναγγείλει τό χαρμόσυνο μήνυμα τῆς εἰρήνης...ἔτσι καί ἐγώ θά
διαλαλήσω τήν χαρμόσυνον ἡμέρα τῆς σωτηρίας σου».
Στήν σημερινή ἀποστολική περικοπή ὁ Ἀπόστολος Παῦλος
ἀναφέρει: «ὡς ὡραῖοι οἱ πόδες τῶν εὐαγγελιζομένων εἰρήνην, τῶν
εὐαγγελιζομένων τά ἀγαθά» (Ρωμ. 10,15). Ἡ λέξη ὡραῖος στήν
ἀρχαία ἑλληνική γραμματεία σημαίνει τόν καλό, τόν περικαλῆ,
αὐτόν πού ἐμφανίζεται στή κατάλληλη στιγμή. Οἱ πόδες τῶν
εὐαγγελιζομένων τά εὐχάριστα τῆς Βασιλείας τοῦ Μεσσία εἶναι
«ὡραῖοι» δηλαδή καλοί καί περικαλεῖς.
Στήν Ἑρμηνεία τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ (2,14) ἡ «εἰρήνη»
σημαίνει καί «σωτηρία». Αὐτή τή σημασία ἔχει ἡ λέξη ἐδῶ. Στό μέν
προφητικό χωρίο τοῦ Ἠσαΐα (52,7) σημαίνει τή σωτηρία ἀπό τήν
βαβυλώνια αἰχμαλωσία, στό δέ προκείμενο ἐδάφιο σημαίνει τήν
σωτηρία ἀπό τήν ἁμαρτία καί τόν σατανᾶ. Ἐξ ἄλλου ὁ θεῖος
Ἀπόστολος καταδεικνύει τήν ἀνάγκη ὕπαρξης κηρύκων σέ σχέση
μέ τό ζήτημα τῆς σωτηρίας (Ρωμ. 10,8-15).
Σέ ἕνα ἄλλο σημεῖο τῆς ἀποστολικῆς περικοπῆς διαβάζουμε:
«εἰς πᾶσαν τήν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῶν καί εἰς τά πέρατα
τῆς οἰκουμένης τά ρήματα αὐτῶν» (Ρωμ. 10,18), δηλαδή «οἱ
οὐρανοί διηγοῦνται τή δόξα τῶν δημιουργημάτων τοῦ Θεοῦ· σέ
ὁλόκληρη τή γῆ βγῆκε καί ἔφθασε ὁ μουσικός ἦχος τους καί στά
πιό μακρινά μέρη τῆς οἰκουμένης ἀκούστηκαν τά λόγια τους»
(Ψαλμ. 18,5). «Ἀπό τά βλεπόμενα θαυμάσια τοῦ οὐρανοῦ,
ὁδηγοῦνται πρός τόν ἀόρατο Δημιουργό καί ὑμνοῦν Αὐτόν» μᾶς
λέει πολύ ὡραῖα ὁ Θεοδώρητος Κύρου. Καί ὁ οὐρανοβάμων
Παῦλος παίρνει τόν στῖχο αὐτόν τοῦ Δαβίδ καί τόν προσωποποιεῖ
στούς Εὐαγγελιστές καί Ἀποστόλους, οἱ ὁποῖοι, ὡς ἀστέρες
πολύφωτοι, ἐξαγγέλουν σέ ὅλο τόν κόσμο τό Εὐαγγέλιο τοῦ
Χριστοῦ. Ἕνας ἀπό τούς πολύφωτους αὐτούς ἀστέρες μέ τούς
περικαλεῖς πόδας εἶναι καί ὁ σήμερα ἑορταζόμενος Εὐαγγελιστής
Ματθαῖος, ὁ συγγραφέας τοῦ πρώτου Εὐαγγελίου τῆς Καινῆς
Διαθήκης. Οὔτε σοφούς, οὔτε ἰσχυρούς κάλεσε ὁ Κύριος γιά
Ἀποστόλους Του, ἀλλά φτωχούς καί ἀγράμματους, καί
ἀνθρώπους χωρίς ὑπόληψη καί ὄνομα, καθώς τό γράφει ὁ
Ἀπόστολος Παῦλος στήν πρώτη πρός Κορινθίους ἐπιστολή.
Μάλιστα γράφει καί τήν αἰτία, γιά τήν ὁποία ὁ Θεός ἐξέλεξε καί
κάλεσε τέτοιους ἀνθρώπους, καί μᾶς δίνει τήν ἀπάντηση· «ὅπως
μή καυχήσηται πᾶσα σάρξ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ» (Α΄Κορ. 1,29), γιά
νά μήν καυχηθεῖ μπροστά στό Θεό κανένας ἄνθρωπος, εἴτε
σοφός, εἴτε δυνατός, πώς τάχα στή δική του ἀξία ὀφείλεται ἡ νίκη
τοῦ Εὐαγγελίου. Οἱ Τελῶνες καί οἱ Ψαράδες γίνονται ἅγιοι καί
σοφοί, οἱ ἀδύναμοι καί ἄσημοι ἄνθρωποι νικοῦν τόν κόσμο, οἱ
δειλοί καί φοβισμένοι γίνονται ἀτρόμητοι μάρτυρες τῆς
Ἀναστάσεως. Οἱ πύρινες γλῶσσες τῆς Πεντηκοστῆς, πού ἦρθαν
ἐπάνω στούς μαθητές, πρῶτα τούς καθάρισαν καί ὕστερα τούς
φώτισαν μέ τήν Θεία Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γιά νά βγοῦν
στόν κόσμο καί νά κηρύξουν «ἐνώπιον ἐθνῶν καί βασιλέων»
(Πράξ. 9,15) ἐκεῖνα πού εἶδαν καί ἄκουσαν κοντά στό θεῖο
Διδάσκαλο καί Σωτῆρα Χριστό. Ἄπειρα τά παραδείγματα τῶν
ἀνθρώπων, πού λούστηκαν στά ρεῖθρα τῆς Θείας Χάρης καί
ξαναγεννήθηκαν. Εἶναι τελῶνες, πού ἔγιναν Εὐαγγελιστές, καθώς
ὁ Ματθαῖος· εἶναι ληστές, πού βρῆκαν τόν παράδεισο, σάν ἐκεῖνον
πού σταυρώθηκε μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό· εἶναι γυναῖκες ἁμαρτωλές,
πού ἄλλαξαν καί ἔγιναν μεγάλες ἁγίες μέ τήν μετάνοιά τους,
ὅπως ἡ ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία· εἶναι ὅλοι οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας,
πού ἡ ἁγιωσύνη τους εἶναι καρπός τῆς Θείας Χάρης.
Ὁ Ἀπόστολος καί Εὐαγγελιστής Ματθαῖος ἔκανε τό
ἐπάγγελμα τοῦ τελώνη. Ὁ Κύριος τόν βρῆκε νά κάθεται στό
τελωνεῖο ἔξω άπό τήν Καπερναούμ καί, γνωρίζοντας τήν ψυχή
του, τοῦ λέγει: «Ἀκολούθει μοι». Ὁ Ματθαῖος χωρίς καμιά
καθυστέρηση, ἀμέσως τόν ἀκολούθησε. Καί ὄχι μόνο ἐγκατέλειψε
τό ἁμαρτωλό - γιά τήν ἐποχή ἐκείνη - ἐπάγγελμα τοῦ τελώνη,
ἀλλά καί μέ χαρά φιλοξένησε τόν Κύριο στό σπίτι του.
Ἐκεῖ μάλιστα ἦρθαν καί πολλοί τελῶνες καί ἄλλοι ἁμαρτωλοί
ἄνθρωποι, μέ τούς ὁποίους ὁ Ἰησοῦς συνέφαγε καί συζήτησε.
Οἱ φαρισαῖοι, ὅμως, πού εἶχαν πωρωμένη συνείδηση, ὅταν εἶδαν
αὐτή τήν ἐνέργεια τοῦ Κυρίου, ἀμέσως τόν κατηγόρησαν ὅτι
συντρώγει μέ τελῶνες καί ἁμαρτωλούς. Ὁ Ἰησοῦς τούς ἀπάντησε
μέ ἐκεῖνα τά θαυμάσια λόγια: «Οὐ γάρ ἦλθον καλέσαι δικαίους
ἀλλά ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν» (Ματθ. 9,13). Τό Εὐαγγέλιο τοῦ
Ματθαίου γράφτηκε τό 64 μ.Χ. καί σύμφωνα μέ τήν παράδοση
κήρυξε τό Εὐαγγέλιο στήν Παλαιστίνη καί στήν Αἰθιοπία, ὅπου
καί πέθανε μαρτυρικά.
Ἄς κατακλείσουμε αὐτή τήν ἐλάχιστη ἀναφορά μας στόν
Εὐαγγελιστή Ματθαῖο, τήν ἀφιερωμένη στήν ἱερή του μνήμη, μέ
τίς λέξεις μέ τίς ὁποῖες κατακλύει καί ἐκεῖνος τό ἱερό Εὐαγγέλιό
του.
Εἶναι ἡ θεία καί γλυκύτατη φωνή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὕστερα
ἀπό τήν Ἀνάστασή του, μέ τήν ὁποία βεβαιώνει τούς μαθητές Του
καί τήν Ἐκκλησία ὅτι θά εἶναι πάντα μαζί μας ὡς τή συντέλεια
τῶν αἰώνων καί μετά ἀπό αὐτήν. Εἶναι ἡ ὑπόσχεση καί βεβαίωση
τοῦ Κυρίου μας, πού οἱ πιστοί, «ἄγκυραν ἐλπίδος κατέχοντες
ἀγαλλόμεθα», καθώς τό ψάλλουμε στόν Κανόνα τοῦ Πάσχα.
Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶπε στούς μαθητές Του καθώς τό
παραδίδει ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος: «...Ἐγώ μεθ’ ὑμῶν εἰμι
πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. ΑΜΗΝ!»
(Ματθ. 28,20).    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

 

ΚΥΡΙΑΚΗ 9 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2025

Ο ΟΡΘΡΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΗ

ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΟ ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΛΑΤΟΜΙΟΥ

 

 

               Εορτάστηκε  και φέτος μέσα σε κλίμα θρησκευτικής κατάνυξης στην ενορία μας η εορτή του Αγίου Νεκταρίου που βρίσκεται πλησίον της  Παναγίας Λατομίτισσας.

     Ο εφημέριος του Ιερού Ναού  π. Βασίλειος Φιλιππάκης  τέλεσε την πανηγυρική Θεία Λειτουργία μετ’ αρτοκλασίας.

 Από τα κοντινά σχολεία προσήλθαν το 4^ο Γυμνάσιο, το  Καρράδειο Δημοτικό σχολείο, το Ε.Ε.Ε.Ε.Κ.ΧΙΟΥ, το ΙΕΚ Νοσηλευτικής  και ΕΚΑΒ του Σκυλίτσειου Νοσοκομείου Χίου και το Ειδικό σχολείο, συνοδευόμενα από τους Διευθυντάς και τους Εκπαιδευτικούς τους.

Ο εφημέριος του Ιερού Ναού ευχαρίστησε τους Διευθυντάς των Σχολείων   τους δασκάλους   και  μαθητές  που παρευρέθησαν στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό καθώς και όλο τον κόσμο.

 Πολλοί φιλέορτοι Χριστιανοί  προσήλθαν να τιμήσουν τις Ιερές Ακολουθίες,  τόσο την παραμονή όσο  και την  ημέρα της  εορτής. 

 Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ 

ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΛΑΤΟΜΙΟΥ

 

 

 

               Εορτάστηκε  και φέτος μέσα σε κλίμα θρησκευτικής κατάνυξης στην ενορία μας η εορτή του Αγίου Νεκταρίου που βρίσκεται πλησίον της  Παναγίας Λατομίτισσας. 

Ο εφημέριος του Ιερού Ναού π. Βασίλειος Φιλιππάκης και ο π. Βασίλειος Μανάρας τέλεσαν την παραμονή της εορτής  τον Μέγα Πανηγυρικό Εσπερινό.

Αύριο Κυριακή θα τελεστεί ο Ορθρος και η Πανηγυρική Θεία Λειτουργία. 

 

 ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ἀριθμός 44
ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ
09-11-2025
« τῷ μώλωπι αὐτοῦ ἡμεῖς ἰάθημεν» (Ἠσαΐου 53,5)

Ὁ μεγαλοφωνότατος Προφήτης Ἠσαΐας, ἀγαπητοί ἀδελφοί,
αἰῶνες πρίν τήν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ ἀναφωνοῦσε: «Αὐτός, ὅμως,
(ὁ σαρκωθείς Κύριος) τραυματίσθηκε γιά τίς παραβάσεις μας·
ταλαιπωρήθηκε γιά τίς ἀνομίες μας· ἡ τιμωρία πού ἔφερε γιά τή δική
μας εἰρήνη ἦταν ἐπάνω σ’ Ἀὐτόν· καί, διά μέσου τῶν πληγῶν Του, ἐμεῖς
γιατρευτήκαμε».
Στήν σημερινή ἀποστολική περικοπή ὁ Ἀπόστολος Παῦλος
ὁμολογεῖ λέγοντας· «ἐγώ γάρ τά στίγματα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ
σώματί μου βαστάζω» (Γαλ. στ΄,11-18). Στίγματα εἶναι τά σημάδια ἀπό
τίς πέντε πληγές πού ἔφερε ὁ σταυρωθείς Κύριός μας ἐπάνω στόν
Σταυρό. Θεωρεῖ καύχηση καί τιμή ὁ θεῖος Ἀπόστολος στίς πολλαπλές
δοκιμασίες του νά συμπάσχει μέ τόν Κύριο στό θεῖο καί ζωοποιό Πάθος
Του.
Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει σήμερα τή μνήμη τοῦ Ἁγίου
Νεκταρίου τοῦ «ἐν Χίῳ διδάξαντος καί μονάσαντος», ἑνός λαμπροῦ καί
λαοφιλοῦς ἱεράρχου. Καυχόταν καί ἐκεῖνος γιά τά «στίγματα» τῆς
σταυρικῆς θυσίας τοῦ Κυρίου. Θεώρησε ἰδιαίτερη εὐλογία στή ζωή του
νά τά ἀποκτήσει γιά δύο βασικούς λόγους: πρῶτον, διότι αὐτά
ἀποδεικνύουν τήν πίστη καί τήν ἀφοσίωσή του στόν Κύριο, καί,
δεύτερον, διότι μέ τά στίγματα αὐτά συμμετεῖχε κατά κάποιο τρόπο
στά Ἅγια Πάθη τοῦ Χριστοῦ, ἔχοντας βέβαιη τήν ἐλπίδα ὅτι θά λάβει
μέρος καί στήν Ἀνάστασή Του. Αὐτά ἔγιναν τά λάβαρα τῆς νίκης του.
Ὁ Ἅγιός μας γεννήθηκε τό 1849 στή Σηλυβρία τῆς Θράκης. Ἦταν
ἕνα εὐφυέστατο παιδί, πού ἔδειξε τήν διδασκαλική καί θεολογική του
κλίση ἀπό πολύ νωρίς. Τελείωσε τό δημοτικό καί τό σχολαρχεῖο.
Χαρακτηριστικό εἶναι τό γεγονός, ὅτι σέ ἡλικία μόλις ἑπτά ἐτῶν ἔραβε
φύλλα χαρτιοῦ μεταξύ τους μέ σκοπό νά φτιάξει βιβλία, γιά νά γράψει
σέ αὐτά τά λόγια τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἔλεγε στή μητέρα του. Μεταναστεύει
στήν Κωνσταντινούπολη ὅπου ἐργάζεται σκληρά συνεχίζοντας τίς
σπουδές του. Πρίν συμπληρώσει ἀκόμα τό 20ό ἔτος τῆς ἡλικίας του καί
λόγῳ τοῦ ἀνεπίληπτου ἤθους του προσλαμβάνεται ὡς παιδονόμος σέ
ἐκκλησιαστικό σχολεῖο. Μέ ὑπερηφάνεια ἔρχεται στήν ἁγιοτόκο Χίο
καί ἐργάζεται ὡς δημοδιδάσκαλος στό Λιθί. Ἐκεῖ δίδαξε γράμματα στά
παιδιά ἐπί ἑπτά ἔτη. Ἡ ἐπιθυμία τοῦ Ἁγίου μας ἦταν νά γίνει μοναχός.
Χρίεται (ἤ ὀρθότερον) Κείρεται στήν Ἱερά Νέα Μονή μέ τό ὄνομα
Λάζαρος ἀπό Ἀναστάσιος. Ἐδῶ μέ τήν καθοδήγηση τῶν πνευματικῶν
του Πατέρων ἐντρυφεῖται στήν ἀσκητική ζωή μέ προσευχή, νηστεία,
ἀγρυπνία καί γονυκλισίες, προκόπτοντας στό καλογερικό ἰδεῶδες τῆς
μοναχικῆς πολιτείας. Ἀθλεῖται στή κορωνίδα τῶν ἀρετῶν, τήν ὑψοποιό
ταπείνωση, ἡ ὁποία, ἀργότερα, θά τοῦ καταστεῖ πολύτιμο ἐφόδιο
στίς ἐπερχόμενες «Θεοῦ εὐδοκίᾳ» δοκιμασίες του. Στόν πάνσεπτο
Ἱερό Μητροπολιτικό μας Ναό ἀκούστηκε γιά πρώτη φορά τό ὄνομα
Νεκτάριος στίς 15-1-1877 ἀπό τόν τότε Μητροπολίτη Γρηγόριο, ὁ ὁποῖος
τόν Χειροτονεῖ Διάκονο. Μέ τό ὄνομα αὐτό θά τόν γνωρίσει ὅλος ὁ
κόσμος καί μέ τό ὄνομα αὐτό θά λάβει τή χάρη τοῦ ἁγιασμοῦ.
Στή συνέχεια, μέ ἄδεια τῆς Μονῆς τῆς μετανοίας του, μεταβαίνει
στήν Ἀθήνα μέ τή χορηγία τῶν ἀδελφῶν Χωρέμη, οἱ ὁποῖοι καί θά
καταστοῦν πολύτιμοι εὐεργέτες του γιά σπουδές. Γρανιτεμένος ὁ Ἅγιός
μας ἀπό τήν βαθειά του πίστη στό Θεό καί ἐνδεδυμένος μέ τήν στολή
τῆς θεότητος – τήν ἱερή ταπείνωση - ἔρχεται στήν Ἀλεξάνδρεια τῆς
Αἰγύπτου. Ἐδῶ τόν ἀναμένουν τά ἀθληφόρα σκάμματα τῆς ὑπομονῆς.
Χειροτονεῖται Πρεσβύτερος καί Ἀρχιερέας. Ἡ ποιότητα τῆς
χριστιανικῆς ψυχῆς του καί ἡ διαύγεια τῶν φρονημάτων του φαίνεται
ὁλοκάθαρα στούς ἄδικους διωγμούς του. Στήν σκέψη του ἀντηχεῖ ὁ
λόγος τοῦ Κυρίου: «Εἰ ἐμέ ἐδίωξαν καί ὑμᾶς διώξουσιν» (Ἰω. 15,20).
Ἀφανεῖς ἀντίχριστες δυνάμεις κατάφεραν νά μεθοδεύσουν κάποιες
συκοφαντίες ὥστε νά ἀπολυθεῖ ἀπό τίς ἐκκλησιαστικές του ἀρχές. Σάν
ἄνθρωπος ἀθῶος διαμαρτύρεται. Συγχρόνως, ὑψώνει τή δεξιά του
χεῖρα πρός τά ἄνω λέγοντας: «θά μιλήσει ὁ Οὐρανός». Οὐδείς
ἀδοκίμαστος εὐδόκιμος! Σέ μετέπειτα συγγραφικό ἔργο του θά
διατυπώσει: «Ὑπομονή εἶναι ἡ ἠθική δύναμη πού κατευνάζει τά
θλιβερά συναισθήματα, τά ὁποῖα ἀναπτύσονται στήν ψυχή τοῦ
ἀνθρώπου καί καταπραΰνει τούς πόνους πού προκαλοῦν τά βάσανα.
Ἡ ὑπομονή εἶναι ἀρετή ἀφοῦ ὑπάρχει ὡς καρπός ἐλπίδας της πρός τόν
Θεό, καί μέ αὐτήν ἐπιβραβεύεται ἡ σωτηρία». «Μακάριοι οἱ
δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης ὅτι αὐτῶν ἐστίν ἡ βασιλεία τῶν
οὐρανῶν» (Ματθ. 5,10) ἀναφωνοῦσε.
Σάν ἀληθινός λειτουργός τοῦ Ὑψίστου προτιμᾶ νά ἀδικεῖται
παρά νά καταστρέψει στίς ψυχές τῶν πιστῶν τήν εἰκόνα τῆς
Ἀρχιερωσύνης, χτυπῶντας τούς ἄλλους Ἀρχιερεῖς πού τόν ἀδίκησαν.
Ἔρχεται στήν Ἑλλάδα διωκόμενος καί συκοφαντούμενος. Στή
συνέχεια, διορίζεται ἱεροκήρυκας σέ ὁρισμένες Μητροπόλεις. Ὁ Κύριος,
ὅμως, ἀφοῦ τόν προετοίμασε, μέ τή θλίψη καί τόν διωγμό, τόν
ἀνεβίβασε στήν ὑψηλή θέση τοῦ Διευθυντοῦ τῆς Ριζαρείου
Ἐκκλησιαστικῆς Σχολῆς. Δεκατέσσερα ὁλόκληρα χρόνια ἐργάσθηκε
συστηματικά ὁ Ἅγιος στό θερμοκήπιο τῶν Ἱερατικῶν κλήσεων. Ὅ,τι
ἱερώτερο εἶχε κατακτήσει μέ τήν ἄσκησή του καί μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ,
μέ πολύ ζῆλο τό ἀποτύπωνε στίς ψυχές τῶν ἱεροσπουδαστῶν του. Εἶχε
κατέβει στά βάθη τῆς ψυχῆς τους, γνώριζε τήν καταστροφή πού
προξενοῦν τά πάθη καί οἱ κακίες τῶν μεγαλύτερων στήν ἀνέλιξη καί
ἀνάπτυξη τῶν νεωτέρων. Ἤθελε, αὐτός ὁ μακάριος ἄνδρας, νά μήν
πληγώσει, νά μήν τσαλακώσει μέ τιμωρίες τά παιδιά του, ἀλλά νά τά
ἀνυψώσει, νά τά ἐμψυχώσει μέ τή μέθη τῆς δικῆς του ἐν Χριστῷ
ἀγάπης. Στίς καθημερινές Ἀκολουθίες στόν Ναό τῆς Ριζαρείου Σχολῆς
παραβρισκόταν ἀδιάλειπτα, στεκόμενος ὄρθιος σέ στασίδι, ἀφ’ ἑνός
γιά νά δίνει στούς μαθητές ὑπόδειγμα ἐκκλησιασμοῦ καί ἀφ’ ἑτέρου
γιά νά καμαρώνει τούς δύο χορούς μέ τούς 140 μαθητές πού ἔψαλλαν.
Ὅταν ἄκουγε τούς ὕμνους πού ἐκεῖνος συνέγραψε καί ἐμελοποίησε
πρός τιμήν τῆς Παναγίας μας «Ἀνυμνῶν μεγαλύνω σε, Ἄχραντε»
κυριολεκτικά μεταρσιωνόταν. Ὁ Ἅγιός μας ὑπῆρξε λειτουργός μέ
φλόγα πύρινη, φιλόστοργος καί διακριτικός πνευματικός Πατέρας,
ὑψιπέτης Θεολόγος, συγγραφέας θεόπνευστος, ἱεροκήρυκας,
παιδαγωγός ἄριστος, θαυματουργός· καί ἐν ζωῇ καί μετά θάνατον.
Αὐτός ὁ θεόπτης τοῦ ἀκτίστου φωτός προσέφερε ἄπειρες εὐεργεσίες
στό Ὀρθόδοξο Νεοελληνικό Ἔθνος μας. Ἡ ἔνδοξος νῆσος μας
καυχᾶται ἰδιαιτέρως γιά τήν δεκαπεντάχρονη ἁγιόνυμο καί θεόσταλτη
ἱερή καί ἁγιασμένη παρουσία του. Ἄς ἔχωμε τήν εὐχή καί τίς πρεσβεῖες
του.
Ἅγιε Νεκτάριε, πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν! ΑΜΗΝ.

Πηγή Ιερά Μητρόπολη Χίου