ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ἀριθμός 49
ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΘ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ
ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΡΟΠΑΤΟΡΩΝ
14-12-2025
«καί ἔσεσθε ὡς θεοί» (Γένεσις 3,5)

Στήν δημιουργία τῶν πρωτοπλάστων, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἔρχεται
ὁ μισόκαλος διάβολος καί ἐνσπείρει στή καρδιά τους τό πρῶτο μεγάλο
πάθος τοῦ ἐγωϊσμοῦ «θά ἀνοιχθοῦν τά μάτια σας καί θά γίνετε καί
ἐσεῖς σάν θεοί, ὅμοιοι μέ τόν Δημιουργό σας.
Στήν σημερινή ἀποστολική περικοπή ὁ Ἀπόστολος Παῦλος
ὑπογραμμίζει πολύ χαρακτηριστικά ὅτι θά πρέπει νά «ἀπεκδυθοῦμε
τόν παλαιόν ἄνθρωπον σύν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ καί νά ἐνδυθοῦμε τόν
νέον» (Κολ. 3,9-10). Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος εἶναι σαφής. Ἐάν θέλετε,
συμβουλεύει, νά δοξασθεῖτε μαζί μέ τόν Χριστό κατά τή Δευτέρα
Παρουσία Του «νεκρώσατε τά μέλη ὑμῶν τά ἐπί τῆς γῆς» πορνεία,
σαρκικά πάθη, κακές ἐπιθυμίες καί πράξεις, πλεονεξία. Καί προσθέτει
ὁ ἀγωνιστής Ἀπόστολος: «ἀπόθεσθε τά πάντα», δηλαδή καί τά ἄλλα
πάθη πού εἶναι ἡ ὀργή, ὁ θυμός, ἡ κακία, ἡ βλασφημία, ἡ αἰσχρολογία,
τό ψεῦδος. Τά ἁμαρτωλά πάθη δέν εἶναι σύμφυτα μέ τήν ἀνθρώπινη
φύση πού πλάσθηκε ἀπ΄τόν Θεό νά εἶναι ἀπαθής. Ὡραῖα τό
ὑπογραμμίζει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος: τό πάθος «φυσικῶς ἐν τῇ
φύσει οὐ πέφυκεν· οὐ γάρ ἐστι κτίστης παθῶν ὁ Θεός».
Ἀπό τή φιλαυτία, δηλαδή τήν ἀρρωστημένη ἐγωκεντρική
«ἀγάπη» τοῦ ἑαυτοῦ μας, γεννιοῦνται τά πάθη. Ὅταν λέμε παλαιό
ἄνθρωπο αὐτό ἐννοοῦμε, τήν ἀσθενοῦσα κατάσταση τῆς ψυχῆς μας.
Λέγουν οἱ Πατέρες μας ὅτι μέσα στήν Ἐκκλησία μποροῦμε νά
πετύχουμε τή λύτρωσή μας πού εἶναι ἡ θέωση. Αὐτό βέβαια εἶναι ἕνα
δῶρο τοῦ Θεοῦ. Ἡ θέωση ἐπιτυγχάνεται:
α) μέ τήν ταπείνωση. Χωρίς τήν εὐλογημένη ταπείνωση ὁ ἄνθρωπος
δέν μπορεῖ νά δεχθεῖ τή Θεία Χάρη καί νά ἑνωθεῖ μέ τόν Θεό. Τό λάθος
τοῦ Ἀδάμ κάνουν σήμερα οἱ ἄνθρωποι πού ζοῦν ἐγωϊστικά. Δέν
θεωροῦν ἀπαραίτητη τήν κοινωνία μέ τόν Θεό γιά τήν ὁλοκλήρωσή
τους. Τό κέντρο τῆς ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας εἶναι ὁ θεάνθρωπος
Χριστός. Οἱ αἱρετικοί καί οἱ ἀλλόθρησκοι ἔχουν ἕνα κοινό
παρανομαστή. Κέντρο εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Ταπείνωση χρειάζεται ἀκόμα
γιά νά δοῦμε ὅτι εἴμαστε ἄρρωστοι, εἴμαστε ἐμπαθεῖς, γεμᾶτοι
ἀδυναμίες καί πάθη. Γι’αὐτό στούς βίους τῶν Ἁγίων μας μᾶς κάνει
ἐντύπωση ἡ μεγάλη τους ταπείνωση. Ἐνῶ ἦταν κοντά στόν Θεό,
ἔλαμπαν μέσα στό Φῶς τοῦ Θεοῦ, ἦταν θαυματουργοί, μυροβλῆτες,
τήν ἴδια στιγμή πίστευαν γιά τόν ἑαυτό τους ὅτι ἦταν πολύ χαμηλοί,
ὅτι ἦταν οἱ χειρότεροι ἀπό τούς ἀνθρώπους. Αὐτή ἡ ταπείνωση ἦταν
πού τούς ἔκανε θεούς κατά χάριν.
β) Μέ τήν ἄσκηση. Ἔχοντες τήν ταπείνωση, ἀρχίζουμε μέ μετάνοια
καί πολλή ὑπομονή τόν ἀγώνα γιά τήν ἄσκηση τῶν ἁγίων ἐντολῶν τοῦ
Χριστοῦ, γιά νά καθαρισθοῦμε ἀπό τά πάθη. Λέγουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες
ὅτι μέσα στίς ἐντολές Του κρύβεται ὁ ἴδιος ὁ Θεός καί, ὅταν οἱ
χριστιανοί ἀπό ἀγάπη καί πίστη στόν Χριστό τίς τηροῦν, τότε
ἑνώνονται μαζί Του. Γι’αὐτό εἶπε ὁ Κύριος ὅτι «ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ
βιάζεται καί βιασταί ἁρπάζουσιν αὐτήν» (Ματθ. 11,12). Καί πάλι οἱ
Ἅγιοι Πατέρες μᾶς διδάσκουν: «Δῶσε αἷμα καί λάβε πνεῦμα». Δηλαδή
δέν μπορεῖς νά λάβεις τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἄν δέν δώσεις τό αἷμα τῆς
καρδιᾶς σου στόν ἀγῶνα γιά νά καθαρισθεῖς ἀπό τά πάθη, νά
μετανοήσεις πραγματικά καί σέ βάθος καί νά ἀποκτήσεις τίς ἀρετές.
Ὅλες οἱ ἀρετές εἶναι ὄψεις τῆς μιᾶς καί μεγάλης ἀρετῆς, τῆς ἀγάπης.
Ἡ ἀγάπη εἶναι ἐκείνη πού ἐκδιώκει ἀπό τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου τήν
αἰτία ὅλων τῶν παθῶν. Γι’αὐτό ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει τήν ἄσκηση.
Ὑπακοῦμε, νηστεύουμε, ἀγρυπνοῦμε, κοπιάζουμε μέ μετάνοιες γιά νά
μποροῦμε νά καθαρισθοῦμε ἀπό τά πάθη μας. Χωρίς ἄσκηση δέν
ὑπάρχει πνευματική ζωή, οὔτε ἀγώνας, οὔτε προκοπή.
γ) Μέ τά Ἅγια Μυστήρια καί τήν προσευχή. Τότε ὁ Χριστός
ἐγκαθίσταται στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου, διότι εἶναι βαπτισμένος,
χρισμένος, ἐξομολογημένος, κοινωνημένος. Ὁ πιστός αἰσθάνεται τό
Χριστό στήν καρδιά του πού εἶναι τό κέντρο τῆς ὕπαρξής του.
«Γεύσασθε καί ἴδετε ὅτι χρηστός ὁ Κύριος» ψάλλει ὁ μακάριος Δαβίδ
(Ψαλμ. 33,9). «Κύριε, καθάρισέ με ἀπό τά κρυφά πάθη μου»
(Ψαλμ. 18,13).
Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος σημειώνει: Μέσα μας ἔχουμε ἀδυναμίες καί
πάθη καί ἐλαττώματα βαθειά ριζωμένα. Ὅλα αὐτά δέν κόβονται μέ
μιά σπασμοδική κίνηση, οὔτε μέ τήν ἀδημονία καί τή βαρειά θλίψη,
ἀλλά μέ ὑπομονή καί ἐπιμονή, μέ καρτερία, μέ φροντίδα.
Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ Πόποβιτς καταθέτει: Ἡ προσευχή μέ τήν
ἁγία της δύναμη χαριτώνει· τό ἴδιο κάι ἡ ἀγάπη καί ἡ ταπείνωση καί ἡ
νηστεία καί ὅλες οἱ ἀρετές κάθε μιά μέ τήν ἁγία της ἐνέργεια
χαριτώνει τό νοῦ τοῦ ἀνθρώπου καί μέ αὐτό τόν τρόπο τόν
μεταμορφώνει, τόν ἁγιάζει, τόν χριστοποιεῖ, τόν θεώνει.
Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος διδάσκει: Ὁ διάβολος φθονεῖ καί πολεμεῖ διά νά
μήν ἀφήσει τόν ἄνθρωπον νά σωθεῖ. Διά τοῦτο χρειάζεται ὁ ἄνθρωπος
νά ἔχει μεγάλην προσοχήν. Νά ἔχει μίαν ἐπίβλεψιν καί ἕνα στῦλον. Ἡ
ἐπίβλεψις διά νά προλαμβάνει τάς τέχνας τῶν δαιμόνων, καί ὁ στῦλος
διά νά τόν ἁρπάζη, νά τόν ἀγκαλιάζει καί νά στηρίζεται... Εἶδεν ὁ
Σωτήρ ἡμῶν ὅτι ἔπεφταν εἰς τό χάος οἱ ἄνθρωποι. Ἔρριξε, λοιπόν, τήν
θεϊκήν του ἐπίβλεψιν· ἔφερε τόν ἑαυτόν του ὡσάν ἕνα στῦλον καί ὅσοι
τρέχουν καί ἀκουμπίζουν εἰς αὐτόν σώζονται.
Χριστιανοί μου,
ὁ Θεός δέν μετράει τά πάθη μας, ὅσο ὑπολογίζει τήν ἀγωνιστική
μας διάθεση. Δέν εἶναι δικαστής, ἀλλά εἶναι πατέρας φιλόστοργος. Δέν
δίνουμε τήν συγκατάθεσή μας στά πάθη, ἀλλά τά πολεμᾶμε καί
ζητᾶμε τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Καθώς πλησιάζουμε καί πρός τή μεγάλη
ἑορτή τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ καί καλούμαστε νά ὑποδεχθοῦμε τόν
Μεγάλο Ἀναμενόμενο τῶν αἰώνων, τό πνευματικό μας κατόρθωμα καί
κέρδος εἶναι νά προχωρήσουμε στήν ἀπελευθέρωση ἀπό τά ποικίλα
ἁμαρτωλά πάθη πού ἐμφολεύουν στήν ψυχή μας. Ἡ φωνή τοῦ
Ἀποστόλου Πέτρου μᾶς φωνάζει: «νήψατε, γρηγορήσατε· ὁ ἀντίδικος
ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ»
(Α΄Πέτρ. 5,8).
Ἡ μουσουργός ἅρπα τοῦ ποιητῆ μας θά ἠχήσει καί πάλι: Ὤ ψυχή
βασανισμένη ἔφθασε ἡ στιγμή νά πάψη τό φρικτό μαρτύριό σου καί
προβάλλει ὁ λυτρωμός σου, κι ὅλη ἡ πλάση σοῦ γελᾶ. Ἔλ’ ἀντάμα, καί
στή φάτνη ἅγιο βρέφος θά ἀντικρύσεις. Σκῦψε νά τό προσκυνήσης μέ
χαρούμενη καρδιά. ΑΜΗΝ!   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη

 ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ἀριθμός 48
ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΣΤ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ
07-12-2025
«καί ἐγένετο ἑσπέρα καί ἐγένετο πρωΐ, ἡμέρα μία»
(Γένεσις 1,5)

Ὁ Χρόνος, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἔχει ἀρχή καί τέλος. Αὐτό
ἐκφράζεται ἀπό τήν πρώτη φράση τῆς Ἁγίας Γραφῆς: «Στήν ἀρχή ὁ
Θεός δημιούργησε τόν οὐρανό καί τή γῆ» (Γεν. 1,1)· «καί ἔγινε τό
ἑσπέρας καί ἔγινε τό πρωΐ μία ἡμέρα». Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ τονίζει
κατηγορηματικά πώς μετά τήν Δεύτερή Του Παρουσία ἡ νοητή
Ἱερουσαλήμ «δέν θά ἔχει ἀνάγκη τόν ἥλιο γιά νά τήν φωτίζει. Διότι ἡ
ἔνδοξη λαμπρότητα τοῦ Θεοῦ πού εἶναι φῶς, τήν ἔκανε φωτεινή καί ὡς
λύχνο της ἔχει τό Ἀρνίο, τόν Χριστό» (Ἀποκ. 21,23-27).
Σήμερα ἡ προτροπή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, «ἐξαγοραζόμενοι
τόν καιρόν» (Ἐφεσ. 5,16) μᾶς δίνει τήν ἀφορμή νά μιλήσουμε γιά τόν
χρόνο τῆς ζωῆς μας. Σέ πολλούς ἀπό ἐμᾶς ἐπικρατεῖ ἕνας ἐκνευρισμός
καί ἕνα ἄγχος, μήπως δέν προλάβουμε νά ἀπολαύσουμε τή ζωή μας.
Εἴμαστε ἀνυποψίαστοι πώς ὑπάρχει καί ἄλλη ζωή, πού εἶναι συνέχεια
τῆς τωρινῆς. Ὁ χρόνος πού τώρα ζοῦμε εἶναι ὁ χρόνος τῆς Ἐκκλησίας,
ἕνας χρόνος ριζικά διαφορετικός ἀπό τούς «χρόνους τῆς ἀγνοίας» τοῦ
εἰδωλολατρικοῦ κόσμου (Πράξ. 17,30).
Ἡ Ἐνανθρώπιση τοῦ Χριστοῦ σημαίνει ὅτι «πεπλήρωται ὁ καιρός
καί ἤγγικεν ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ» (Μάρκ. 1,15). Ὁ ἱστορικός χρόνος
στόν ὁποῖο εἰσῆλθε ὁ Ἰησοῦς γίνεται πλέον ἱερός. Ὁ Θεός ἔγινε
ἔγχρονος γιά νά γίνουμε ἐμεῖς αἰώνιοι, γράφει ὁ Ἅγιος Εἰρηναῖος. Ὁ
Θεός εἶναι ὑπεραιώνιος, ὑπέρχρονος, δέν ἔχει ἀρχή καί τέλος. Ἀντίθετα
ἡ κτίση εἶναι πεπερασμένη καί ὁ ἄνθρωπος θνητός «καί ὡσεί χόρτος αἱ
ἡμέραι αὐτοῦ» (Ψαλμ. 102,15). Ὁ χρόνος γιά τούς ἀνθρώπους τῆς
Παλαιᾶς Διαθήκης ἦταν χρόνος νοσταλγίας, διότι ὁ Λυτρωτής δέν εἶχε
φανεῖ ἀκόμη. Ὅμως, ὁ Σωτῆρας ἦλθε καί ἡ σωτηρία εἶναι προσιτή σέ
ὅλους. Ἀλλά ἡ σωτηρία δέν εἶναι δυνατόν νά κατορθωθεῖ παρά μόνο
μέ τή συνεχῆ μετάνοια. Μόνο σέ Αὐτόν ἐλπίζοντες μποροῦμε νά
ἐλεηθοῦμε καί νά σωθοῦμε. Ἡ μετάνοια μᾶς ταπεινώνει ἐνώπιον τοῦ
Θεοῦ καί ἄρα ἑλκύει τόν Θεό σέ ἐμᾶς (Ἰακ. 4,6). Ὁ βαπτισμένος στό
ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ἄνθρωπος, ὅταν ἀγωνίζεται καί μετέχει τοῦ
Ποτηρίου τῆς Ζωῆς, τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Κυρίου,
ἐξαγοράζει τόν χρόνο του κάι ξαναγεννιέται στήν αἰωνιότητα.
Ἀντίθετα, αὐτός πού ἔφυγε ἀπό τή ζωή αὐτή καί δέν διέλυσε τά
ἁμαρτήματά του, δέν θά μπορέσει νά ἀποφύγει τήν εὐθύνη, τονίζει ὁ
ἱερός Χρυσόστομος. Τότε θά ἀντικρύσει τόν Θεό, ὡς φωτιά, ἀφοῦ σέ
αὐτή τή ζωή δέν προσπάθησε νά τόν δεῖ ὡς φῶς. «Ἐγώ φῶς εἰς τόν
κόσμον ἐλήλυθα» (Ἰω. 12,46). Ὁ χρόνος εἶναι ἀέναος. Εἶναι δῶρο τοῦ
Θεοῦ, μέχρις ὅτου φθάσουμε στήν αἰωνιότητα. Ἡ εὐχή τοῦ τρισαγίου
ὕμνου καταλήγει: «ἁγίασον ἡμῶν τάς ψυχάς καί τά σώματα, καί δός
ἡμῖν ἐν ὁσιότητι λατρεύειν σοι πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς ἡμῶν...ὅτι
Ἅγιος σύ εἶ ὁ Θεός ἡμῶν». Ἐφ΄ ὅσον ὁ Θεός μας εἶναι Ἅγιος (Ἠσ. 5,16·
Ἀποκ. 4,8) καί ἐμεῖς εἴμαστε δικά του πλάσματα, ἔχουμε κάι ἐμεῖς σάν
σκοπό τῆς ζωῆς μας τήν ἁγιότητα, τήν ὁποία ἁγιότητα ὅμως δέν
μποροῦμε νά τήν ἐπιτύχουμε, παρά μόνον ἐάν τήν ζητήσουμε ἀπό
Αὐτόν πού εἶναι ἡ πηγή τῆς ἁγιότητας. Μέ ὁσιότητα νά Τόν
λατρεύουμε, μέ φόβο Θεοῦ, μέ εὐλάβεια σέ ὅλο τό χρόνο τῆς ζωῆς μας,
νά ζητᾶμε ἁγιότητα ψυχῆς καί σώματος. Καί ἄν ἐπιτρέψει ὁ Κύριος νά
πέσουμε σέ κανένα ἀπό τά μισητά πάθη, τά ὁποῖα μολύνουν τήν ψυχή
καί τό σῶμα, ἀμέσως νά σηκωθοῦμε μέ μετάνοια καί νά γίνουμε καί
πάλι καθαροί καί εὐάρεστοι ἐνώπιόν Του, πρεσβείαις τῆς Κυρίας
Θεοτόκου καί πάντων τῶν Ἁγίων. Ἐξ ἄλλου αὐτά εὔχεται καί ὁ ἱερέας
στή Θεία Λατρεία: «τόν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς ἡμῶν ἐν εἰρήνῃ καί
μετανοίᾳ ἐκτελέσαι».
Ὁ Μέγας Βασίλειος σημειώνει: Ὁ χρόνος συνυπάρχει μέ τήν
κτίση. Καί γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγο, εἶναι ἡ μόνη περίοδος
προετοιμασίας τοῦ ἀνθρώπου γιά τήν αἰώνια μακαριότητα. Καί
ἀναρωτιέται ὁ οὐρανοφάντωρ Ἐπίσκοπος: Μέ τί γεμίζετε τόν χρόνον
σας; Μέ ἄσκοπα καί ἀνόητα πράγματα; Εἶναι παρών στόν χρόνο τῆς
ζωῆς σας ὁ Χριστός; Εἶναι γεμάτη ἡ ζωή σας ἀπό ἀγαθά ἔργα, ἀπό
ἀγάπη ἀληθινή; Τότε τόν κερδίσατε τόν χρόνο σας.
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος λέγει: Μήν ἀπατᾶσαι χριστιανέ,
ὅτι μέ τόν χρόνο πού θά ἔλθει θά ἀναπληρώσεις τόν χαμένο. Διότι τῆς
καθ’ ἡμέρας ὁ χρόνος δέν ἐπαρκεῖ, ὅπως πρέπει, γιά τίς ὑποχρεώσεις
σου ἔναντι τοῦ Δημιουργοῦ σου.
Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ Πόποβιτς διδάσκει: Ὁ χρόνος μᾶς ἔχει δοθεῖ
γιά νά τόν μεταβάλλουμε σέ αἰωνιότητα ζῶντας «ἐν σοφίᾳ» δηλαδή ἐν
Χριστῷ καί διά τοῦ Χριστοῦ. Ὁ χρόνος εἰσῆλθε στό θεανθρώπινο σῶμα
τοῦ Χριστοῦ, στήν Ἐκκλησία καί ἐκεῖ βρῆκε τήν αἰώνια καταξίωσή του
καί τῇ θείᾳ του πραγμάτωση. Διά μέσου τῶν Ἁγίων Μυστηρίων καί
τῶν ἁγίων ἀρετῶν στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, ὁ χρόνος μεταβάλλεται σέ
αἰωνιότητα.
Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος ὑπογραμμίζει: Βάλετε τούς ὀφθαλμούς σας νά
βλέπουν τό ἀγαθόν· βάλετε τάς χεῖρας σας νά πράττουν ἔργα ἀρεστά
εἰς τόν Θεόν· βάλε τήν ἀκοήν σου νά ἀκούη τά μέλη τῆς Ἁγίας Γραφῆς
καί τό πόδι σου νά βαδίζη εἰς τήν ὁδόν τῆς ἀρετῆς. Ἀλλιῶς δέν θά
ζήσωμεν ἐνάρετα, ἀλλά μέ κακίαν· δέν θά ζήσωμεν μέ ὑπομονήν,
ἀλλά μέ ἀνυπομονησίαν.
Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἀνακεφαλαιώνει: Νά ἐτοιμασθοῦμε γιά τήν
Πατρίδα μας, τόν οὐρανό, τόν παράδεισο. Τό πᾶν εἶναι νά συλλάβει ὁ
ἄνθρωπος τό βαθύτερο νόημα τῆς ζωῆς, πού εἶναι ἡ σωτηρία τῆς
ψυχῆς.
Χριστιανοί μου,
ἄς ἐξαγοράσουμε τόν παρόντα καιρό μέ τό νά δώσουμε ὅλη μας
τήν πρόθεση, τή φρόνηση, τήν δικαιοσύνη, τήν ἀνδρεία τῶν ψυχῶν μας
κατά τῶν πειρασμῶν, τή σωφροσύνη μας στό Θεό καί στήν ἐργασία
τῶν ἐντολῶν Του, ἀπομακρυνόμενοι ἀπό τό φρόνημα τῆς σαρκός, τοῦ
ἐγωϊσμοῦ καί τοῦ κόσμου. Ἄς ἀκολουθήσουμε τήν προτροπή τοῦ
Ἀποστόλου Παύλου: «ὡς τέκνα φωτός περιπατεῖτε» καί «ἐν σοφίᾳ
περιπατεῖτε πρός τά ἔξω, τόν καιρόν ἐξαγοραζόμενοι» (Κολ. 4,5). Γιατί
ἐμεῖς οἱ χριστιανοί δέν ἐλπίζουμε στό σκότος καί στό χάος, ἀλλά στό
Φῶς τῆς Ἀνάστασης.
Ὁ παιάνας τοῦ ποιητῆ μας θά ἠχήσει καί πάλι: Τραγουδῶντας
αὐτόν πού μᾶς ἔπλασε, καί μᾶς χάρισε πλούσιο τό Φῶς Του, καί μᾶς
δίνει φτερά νά πετάξουμε σέ καλύτερους κόσμους ἀγάπης. Καί μᾶς
κάλεσε νά Τόν ὑμνήσουμε μέ ἔργα ἀγάπης καί ἔργα συμπόνιας...

ΑΜΗΝ!                                                                                                                         Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

 ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ἀριθμός 47
ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΥ
30-11-2025
«Ἐπί τῷ Kυρίῳ πέποιθα...εὐθύτητας
εἶδε τό πρόσωπον αὐτοῦ» (Ψαλμ. ι΄,1,7).

Ὁ Προφητάναξ Δαβίδ, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἀναφωνεῖ: «Ἐπάνω
στόν Κύριο ἔχω στηρίξει τήν πεποίθησή μου...γιατί ὁ Κύριος εἶναι
δίκαιος καί ἀγαπᾶ τίς δικαιοσύνες, τό δέ πρόσωπόν Του τό ἔστρεψε
στούς εὐθεῖς ἀνθρώπους». Εἶναι σπουδαῖο πρᾶγμα νά γνωρίζουμε τίς
δίκαιες καί σωστές διαθέσεις τοῦ Θεοῦ. Αὐτό τό ἔζησαν οἱ Προφῆτες
καί οἱ Δίκαιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Στήν Καινή Διαθήκη οἱ
Ἀπόστολοι εἶχαν ἀκριβές πρότυπό τους τή ζωή τοῦ Κυρίου, τήν γεμάτη
ταπείνωση, ἀγάπη καί θυσία. Ἔτσι, σήμερα καί ἐμεῖς εἴμαστε
πάνοπλοι εἰς τό νά ἀμυνώμαστε στίς προκλήσεις τῶν «φίλων» καί τῶν
ἐχθρῶν.
Στή σημερινή ἀποστολική περικοπή (Α΄ Κορ. 4,9-16) ὁ Ἀπόστολος
Παῦλος σημειώνει μέ ὅλη του τήν εἰλικρίνεια καί ἁπλότητα τά
παθήματα, τούς ἐξευτελισμούς, τίς περιπέτειες, τίς δοκιμασίες πού
ὑπέστησαν οἱ Ἀπόστολοι καί ἰδιαιτέρως ὁ ἴδιος ἀπό τούς ἀρνητές τῆς
χριστιανικῆς πίστεως καί ζητεῖ ἀπό τούς Κορινθίους μέ ὅλο τό
δικαίωμα πού ἔχει, ὡς πνευματικός τους πατέρας, νά τόν μιμηθοῦν.
Αὐτό ἀφορᾶ καί ἐμᾶς. «Παρακαλῶ ὑμᾶς, μιμηταί μου γίνεσθε».
Ὁ θεῖος Ἀπόστολος περιγράφει τίς ἀφάνταστες ταλαιπωρίες καί
περιπέτειες γιά τή διάδοση τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων «καί
πεινῶμεν καί διψῶμεν καί κολαφιζόμεθα...». Νά ἕνα σημεῖο ἄξιο
προσοχῆς καί μίμησης. Ἄραγε ἐμεῖς κάνουμε θυσίες στίς δυσκολίες
τῶν συνανθρώπων μας; Ὅταν, κυρίως, ἡ ψυχή τους εἶναι βυθισμένη
στό σκοτάδι τῆς ἀγνοίας καί τῆς ἁμαρτίας καί ζοῦν χωρίς Θεό,
αἰσθανόμαστε τήν ἀνάγκη νά τούς βοηθήσουμε; Οἱ Ἀπόστολοι
ἀντιμετώπιζαν τίς περιπέτειές τους μέ ὑπομονή καί ἀνοχή
«Λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα, βλασφημούμενοι
παρακαλοῦμεν». Μᾶς βρίζουν οἱ ἄλλοι, λέγει ὁ Ἀπόστολος, ἐμεῖς
εὐχόμαστε ἀγαθά γι’ αὐτούς πού μᾶς βρίζουν. Μᾶς καταδιώκουν;
Ἐμεῖς δείχνουμε ἀνοχή καί ὑπομονή. Μᾶς συκοφαντοῦν; Ἐμεῖς
ἀπευθύνομε λόγια καλωσύνης. Τί μεγάλη καρδιά εἶχαν οἱ θεῖοι
Ἀπόστολοι. Καί, ὅμως, τέτοιοι πρέπει νά γίνουμε καί ἐμεῖς. Μπορεῖ οἱ
ἄλλοι νά θέλουν τό κακό μας, νά διασύρουν τήν ὑπόληψή μας. Ἐμεῖς
πρέπει νά ἀντιγράψουμε τούς Ἀποστόλους. Θά ἀμυνθοῦμε βέβαια. Θά
διαλύσουμε τίς συκοφαντίες. Θά διαφυλάξουμε τόν ἑαυτό μας καί τό
κῦρος μας. Ἀλλά αὐτά θά γίνουν μέ ἠρεμία, μέ καλωσύνη, μέ
πραότητα καί συγχωρητικότητα. Δέν θά ἀνταποδώσουμε τά ἴδια. Δέν
θά τούς ἐκδικηθοῦμε. Ἐμεῖς στήν καρδιά τους θά ἀντιτάξουμε τήν
καλωσύνη μας. «Μηδενί κακόν ἀντί κακοῦ ἀποδίδοντες» (Ρωμ. 12,17).
Θά νικοῦμε μέ τήν ἀγάπη μας: «Μή νικῶ ὑπό τοῦ κακοῦ, ἀλλά νίκα ἐν
τῷ ἀγαθῷ τό κακόν» (Ρωμ. 13,21). Διότι καί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ
ἐκτελοῦμε καί τήν ψυχική γαλήνη ἐξασφαλίζουμε.
Σήμερα, δυστυχῶς, ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού εἶναι πρόθυμοι νά
εἰρωνευθοῦν τήν Ἐκκλησία, τόν Κλῆρο, τούς πιστούς. Τό ἴδιο ὑπῆρχε
καί στήν ἐποχή τῶν Ἀποστόλων. Καί, ὅμως, δέν ὑπελόγισαν τά σχόλια
τοῦ κόσμου. Δέν ἐγκατέλειψαν τόν ἀγῶνα τους! Ἤξεραν ὅτι ἡ
χριστιανική τους πίστη ἀξίζει ὅσο δέν ἀξίζει ὁ κόσμος ὅλος. Κράτησαν
γερά τόν θησαυρό τους.
Ἄς μιμηθοῦμε καί ἐμεῖς τούς θείους Ἀποστόλους. Εἶναι
ἐνδεχόμενο μερικοί νά μᾶς χαρακτηρίσουν ὡς ὀπισθοδρομικούς,
καθυστερημένους, ἀκοινώνητους «μωρούς», διότι δέν ἀκολουθοῦμε τό
νέο πνεῦμα, διότι πηγαίνουμε στήν Ἐκκλησία, διότι ἐξομολογούμαστε,
διότι εἴμαστε σεμνοί καί ἠθικοί, διότι θέλουμε νά εἴμαστε καλοί
οἰκογενειάρχες, διότι δέν καταπατοῦμε τίς ἀρχές τῆς ἀρετῆς, διότι δέν
πετοῦμε στό δρόμο τήν τιμή μας. Ἄς μήν παρασυρθοῦμε ἀπό τίς
εἰρωνεῖες καί τούς ἐμπαιγμούς τῶν δυστυχισμένων αὐτῶν δεσμωτῶν
τοῦ κακοῦ. Πράγματι, ὑπῆρξαν ἱερές προσωπικότητες οἱ Ἀπόστολοι,
ἅγιες, πλήρεις καί ἀκέραιες. Μέ τίς ἱεραποστολικές περιοδεῖες τους,
μέ τή διδασκαλία τους ἀναδείχθηκαν πνευματικοί ἀναμορφωτές τῶν
ἐθνῶν, γιατί μέσα τους πλημμύριζε ἡ ἀγάπη πρός τόν Κύριό τους, τόν
Χριστό. Αὐτή ἡ ἀγάπη τούς ἐνίσχυε εἰς τό νά ἀγαπήσουν καί τούς
ἀνθρώπους, χωρίς κανένα δισταγμό «κήρυξαν στά ἔθνη» Χριστό.
Καταξιώθηκαν, ἁγίασαν, θεμελίωσαν τήν Ἐκκλησία.
Μιά τέτοια ἱερή προσωπικότητα ὑπῆρξε καί ὁ Ἀπόστολος
Ἀνδρέας, τοῦ ὁποίου σήμερα ἑορτάζουμε τήν σεβάσμια μνήμη.
Ὀνομάστηκε Πρωτόκλητος, ἐπειδή κλήθηκε ἀπό τόν Κύριο πρῶτος
στήν ὁμάδα τῶν μαθητῶν. Γεννήθηκε στή Βησθαϊδά τῆς Γαλιλαίας.
Ἦταν ἀδελφός τοῦ Πέτρου. Σάν ἁπλοϊκοί ψαράδες καί εὐσεβεῖς
Ἰσραηλῖτες παρακολουθοῦσαν τά κηρύγματα Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ
καί ἦταν μαθητές του. Κάποια ἡμέρα ὁ Τίμιος Πρόδρομος ἔδειξε τόν
Ἰησοῦ στίς ὄχθες τοῦ Ἰορδάνη λέγοντάς τους: «Ἴδε ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ ὁ
αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου». Ἀμέσως ἀκολούθησαν τόν Ἰησοῦ μέ
βαθειά συγκίνηση. Ὁ Ἀνδρέας παρέμεινε ἄγαμος. Ἀξιώθηκε πρῶτος
νά γνωρίσει τόν Κύριο καί θά ἀναφωνίσει στόν ἀδελφό του
«εὑρήκαμεν τόν Μεσσίαν» (Ἰω. 1,42). Ἀκολούθησε ἡ κλήση στό
ἀποστολικό ἀξίωμα «καί λέγει πρός αὐτούς (ὁ Ἰησοῦς). Ἀκολουθῆστε
με καί θά σᾶς κάμω ἱκανούς νά ψαρεύετε ἀντί ψαριῶν, ἀνθρώπους,
τούς ὁποίους μέ τό δίκτυο τοῦ κηρύγματος θά ἑλκύετε στήν Βασιλεία
τῶν Οὐρανῶν» (Ματθ. 4,19). Ἀργότερα ὁ Ἀπόστολος Φίλιππος μαζί μέ
τόν Ἀπόστολο Ἀνδρέα ἔρχονται στόν Ἰησοῦ καί Τοῦ λένε ὅτι μερικοί
Ἕλληνες θέλουν νά Τόν δοῦν. Καί ἡ ἀπάντηση τοῦ Κυρίου: «ἐλήλυθεν
ἡ ὥρα (ἦλθε ἡ ὥρα) ἵνα δοξασθῇ ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου» (Ἰω. 12,23).
Μετά τήν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τήν ἡμέρα τῆς
Πεντηκοστῆς, ὁ Ἀνδρέας εἶναι ἀκόμα στήν Ἱερουσαλήμ.
Θά πληροφορηθεῖ τόν λιθοβολισμό τοῦ Στεφάνου καί τήν κλήση τοῦ
Παύλου, καί τόν διωγμό τῶν πρώτων χριστιανῶν.
Ὁ Κύριος συνεργοῦσε καί ἐπιβεβαίωνε μέ θαύματα τό ἔργο καί
τό κήρυγμα τῶν διαδόχων του Ἀποστόλων (Μάρκ. 16,20). Ὁ Ἀπόστολος
Ἀνδρέας θά ξεκινήσει τίς περιοδεῖες του- τίς γεμάτες δοκιμασίες- στόν
Εὔξεινο Πόντο, Νίκαια, Τραπεζοῦντα, Βυζάντιο, ἱδρύοντας τήν
Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, διά νά καταλήξει, διά τῆς
Θράκης, Μακεδονίας καί Θεσσαλίας, στήν Πάτρα ὅπου καί θά
μαρτυρήσει μέ σταυρικό θάνατο καυχόμενος γιά τήν θυσία τοῦ Κυρίου
του, ὑπομένοντας καί συγχωρῶντας τούς διῶκτες του.
Ἀδελφοί μου,
ἄς ἀγωνιζόμαστε τόν καλόν ἀγῶνα καί ὁλοένα καί περισσότερο
θά ἐπαληθεύεται στή ζωή μας τό σημερινό «μιμηταί μου γίνεσθε»
τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ΑΜΗΝ!   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

 ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ἀριθμός 46
ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΔ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ
23-11-2025
«οἱ δέ βουλόμενοι εἰρήνην εὐφρανθήσονται»
(Παροιμ. Σολομ. 12,20)

Στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀγαπητοί ἀδελφοί, οἱ «Παροιμίες» τοῦ
σοφοῦ Σολομῶντα ἀναφωνοῦν: «Ὅσοι ἐπιθυμοῦν καί ἐπιδιώκουν τήν
εἰρήνη τοῦ Θεοῦ θά τήν ἐπιτύχουν καί θά εὐφρανθοῦν». «Βάδιζε τήν
εὐθεῖα ὁδό. Αὐτός (ὁ Θεός)...θά σέ ὁδηγεῖ ἐν εἰρήνῃ στούς δρόμους τῆς
ζωῆς σου» (4,27). Ὁ Προφήτης Ζαχαρίας λέγει: «Τάδε λέγει Κύριος...
τήν εἰρήνην ἀγαπήσατε» (8,19). Ὁ θεσπέσιος Δαβίδ μέλπει στούς
Ψαλμούς του: «Ὁ Θεός θά λυτρώσει μέ εἰρήνη τήν ψυχή μου» (54,18).
«Εἰρήνη πολλή βασιλεύει στίς καρδιές ἐκείνων πού ἀγαποῦν τόν νόμον
σου, Κύριε» (118,165).
Στήν σημερινή ἀποστολική περικοπή ὁ Ἀπόστολος Παῦλος
διαλαλεῖ: «Χριστός ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν». (Ἐφεσ. 2,14). Ὁ Χριστός εἶναι
ἡ εἰρήνη μας. Μόνος ὁ σοφός Δημιουργός ἔχει καί δίνει τήν εἰρήνη.
Αὐτός εἶναι «ἄρχων τῆς εἰρήνης» (Ἠσ. 9,60), ἡ ρίζα καί ἡ πηγή τῆς
εἰρήνης. - Ζητεῖ ὁ ἄνθρωπος τήν εἰρήνη καί κάνει τό πᾶν γιά νά τήν
ἀποκτήσει. Τίποτα δέν εἶναι δυνατόν νά παραβληθεῖ πρός αὐτήν, οὔτε
τά βασίλεια, οὔτε οἱ ὑψηλές θέσεις, οὔτε ἡ ἐπιστήμη, οὔτε τό κάλλος.
Χωρίς αὐτήν ἡ ζωή εἶναι μαρτύριο. Ὅλα τά ἀγαθά παίρνουν ἀξία ὅταν
αὐτή ὑπάρχει. Πῶς, ὅμως, ὁ κόσμος ἀναζητεῖ τήν εἰρήνη; Βλέπουμε
ἀνθρώπους νά ἀγωνίζονται στή ζωή νά ἀποκτήσουν πλοῦτο, νά
αὐξήσουν τά ἀγαθά τους, πιστεύοντας ὅτι θά ἡσυχάσουν καί θά
ἀναπαυθοῦν! Ἄλλοι διακηρύττουν ὅτι πρέπει νά ἀπολαμβάνει κανείς
τίς ἀπολαύσεις τῶν ἡδονῶν γιά νά εἰρηνεύει καί νά εὐτυχεῖ. Ὑπάρχουν
καί ἄλλοι πού πιστεύουν ὅτι ἡ εἰρήνη ἐξασφαλίζεται μέ τή βία.
Καταπιέζουν καί ἀναγκάζουν σέ ἕνα τρόπο ζωῆς χωρίς ἔκφραση καί
συναίσθημα. - Ἡ εἰρήνη εἶναι καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (Γαλ. 5,22)
καί δίδεται σέ ἐκείνους πού ἔχουν ψυχική καθαρότητα. Ὅσοι ἀπέχουμε
ἀπό τήν ἀκαθαρσία τῆς ἁμαρτίας καί μένουμε σταθεροί στήν ἀρετή, ἡ
εἰρήνη τοῦ Θεοῦ θά κατοικεῖ στήν καρδιά μας. Μέ τήν ἁμαρτία φεύγει
ἡ εἰρήνη καί ἔρχεται ἡ ταραχή τῶν παθῶν. Ὅσο οἱ πρωτόπλαστοι στόν
Παράδεισο ζοῦσαν ἐν ὑπακοῇ στό Θεό ἦταν εἰρηνικοί καί μακάριοι. Ἡ
εἰρήνη τοῦ Θεοῦ μεταβλήθηκε σέ ἔχθρα. Λύπη κατέλαβε τήν καρδιά
τους. Τό ἴδιο συμβαίνει καί σέ ἐμᾶς. Ὅταν ἁμαρτήσουμε χάνουμε τήν
ἠρεμία καί τή γαλήνη. Μπορεῖ νά ζοῦμε μέσα σέ πλούτη, νά ἔχουμε
τιμές καί δόξες, τίποτε ὅμως ἀπό αὐτά δέν ἡσυχάζει τήν ἔνοχη
συνείδησή μας. Ὅπως ὁ Δαβίδ αἰσθανόμαστε καί λέμε: «Δέν ὑπάρχει
γιατριά στό σῶμα μου ἐξ αἰτίας τῆς ὀργῆς σου, δέν ὑπάρχει εἰρήνη καί
ἀνάπαυση στά κόκκαλά μου ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μου» (Ψαλμ. 37,4).
Μέ σκυθρωπότητα καί ταλαιπωρία γεμίζει ἡ ζωή μας μέχρις ὅτου μέ
τά δάκρυα τῆς μετανοίας καθαρίσουμέ τήν ψυχή μας καί λάβουμε ἀπό
τήν πηγή τῆς εἰρήνης πού εἶναι ὁ Χριστός τό μέγα δώρημα.
Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος σημειώνει: Ἄν κανείς δέν ἔχει γίνει μέτοχος
τῆς χορηγούμενης ἀπό τόν Θεό εἰρήνης, δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό κανένα
ἄλλο ἀγαθό. Ἡ εἰρήνη εἶναι ἀγαθό θεόσδοτο, πού φιλοξενεῖται στόν
οὐρανό καί δίνεται σέ ἐμᾶς ἀπό θεία συγκατάβαση. Ἡ εἰρήνη τοῦ
Χριστοῦ εἶναι σίγουρη, ἀμετακίνητη, πάγια, μόνιμη, ἀθάνατη καί τέλος
δέν ἔχει. Ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου ἔρχεται ἐκεῖ πού προηγουμένως ὑπῆρχε
ἀναστάτωση· ἀλλά ἡ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ, ὄχι μόνο μᾶς πείθει νά
εἰρηνεύουμε μέ τούς συνανθρώπους μας, ἀλλά καί πρός τόν ἑαυτό μας,
γιά νά μήν ἐπαναστατεῖ ἡ σάρκα κατά τῆς ψυχῆς. Ἡ εἰρήνη ἐξυψώνει
αὐτόν πού τήν ἔχει δεχτεῖ· ἐκείνη τόν ντύνει μέ τό πέπλο τῆς τιμῆς, τοῦ
λαμπρύνει τό πρόσωπο, τό κάνει φωτεινό καί ἀξιοθαύμαστο. Τά λόγια
του εἶναι ἀγαθά καί ὅ,τι ἐργάζεται εἶναι ἀξιοθαύμαστο.
Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος διδάσκει: Διά νά εὐχαριστήσεις τόν Χριστόν
πρέπει νά ἀποκτήσεις τήν εἰρήνην τῆς καρδιᾶς σου. Μά δέν εἶναι
εὔκολον αὐτό, διότι τό σῶμα εἶναι φιλήδονον, εἶναι ἐμπαθές, θυμώνει,
ταράττεται... Δέν λέγω ὅτι δέν θά σφάλλη· ἀλλά πάλι μετανοεῖ, ἔχει
τήν αὐτομεμψίαν, δέν περιεργάζεται τόν ἕναν καί τόν ἄλλον, καί ἔτσι
πάλιν ἀποκτᾶ τήν εἰρήνην τῆς καρδιᾶς του.
Ὁ Ἅγιος Πορφύριος ἔλεγε στά πνευματικά του παιδιά ὅτι μέ τίς
μετάνοιες ἔρχεται μεγάλη εἰρήνη καί χαρά στή ψυχή καθώς καί ὑγεία
στό σῶμα.
Ὁ Ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ ἀναφωνοῦσε: Χαρά μου! ἀπόκτησε
τό πνεῦμα τῆς εἰρήνης καί τότε χιλιάδες ψυχές θά σωθοῦν γύρω σου.
Ὁ Ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης ἔλεγε: Ὅποιος δέν ἀγαπάει τούς
ἐχθρούς, αὐτός δέν θά ἔχει εἰρήνη ἔστω καί ἄν τόν βάλουν μέσα στόν
παράδεισο.
Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἀνακεφαλαιώνει: Μόνον ὅταν συμφιλιωθεῖ ὀ
ἄνθρωπος μέ τόν Θεό, πρέπει νά ἔρθει σέ συναίσθηση, νά μετανοήσει,
νά ζεῖ σύμφωνα μέ τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, καί τότε ἔρχεται ἡ χάρις καί
ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ μέσα του.
Χριστιανοί μου,
πρός ὅλους ὁ Θεός ἀποστέλει τήν εἰρήνη. Καθώς, ὅμως, τό φῶς
τοῦ ἡλίου δέν ἐνεργεῖ στούς τυφλούς, ἔτσι κάι ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ δέν
διαμένει στίς καρδιές τῶν πονηρῶν. Ἐάν θέλουμε τήν εἰρήνη, πρέπει
νά γίνουμε θεοφιλεῖς καί ἐνάρετοι. Ὅσο μένουμε στήν ἁμαρτία, νά
γνωρίζουμε, ὅτι εἴμαστε ἀνάξιοι τῆς ὑποδοχῆς τῆς ἁγίας αὐτῆς
χάριτος. Μέσα στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας ὑπάρχει ἡ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ.
Ἡ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ ὑπάρχει στό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας.
Ἐκεῖ ζοῦμε τή συμφιλίωση καί τήν ἕνωση τῶν πάντων. Ὅσο μετέχουμε
στό Μυστήριο τῆς ζωῆς θά ἔχουμε τήν εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ μένουσα
στήν ψυχή μας.
Γι’ αὐτό καί ὁ Μέγας Βασίλειος ἐπισημαίνει ὅτι «ὁ ζητῶν εἰρήνην
Χριστόν ἐκζητεῖ, ὅτι αὐτός ἐστίν ἡ εἰρήνη». Ὅσο ἀγωνιζόμαστε νά
γίνουμε «κατοικητήριον τοῦ Θεοῦ ἐν Πνεύματι», τόσο καί ἡ εἰρήνη τοῦ
Χριστοῦ θά κατοικεῖ καί θά κατευθύνει τίς καρδιές μας (Κολασ. 3,15).
Ἀδελφοί μου,
ἄς στρέψουμε στόν Ἰησοῦ Χριστό τήν καρδιά μας. Ἡ γεμάτη
στοργή πατρική φωνή του μᾶς προτρέπει: «Σᾶς ἀφήνω εἰρήνη, Σᾶς
δίνω τήν ἀληθινή εἰρήνη τήν ὁποία ἔχω ἐγώ...Ἄς μήν ταράσσεται ἀπό
φόβους ἐσωτερικούς καί ἄς μήν δειλιάζει ἀπό ἀπειλές ἡ καρδιά σας
(Ἰω. 14,27). Ἡ χαρμόσυνος φωνή τοῦ ποιητῆ θά μέλψει: Ἰησοῦ Χριστέ
τοῦ κόσμου λύτρωση... Δός μου γαλήνη! Πλάσε μέσα μου νέον
ἄνθρωπο, καινούργια κτίση... Κι εἰρηνεμένη καί χαρούμενη καί
προσκυνήτριά Σου ἡ ψυχή μου, νύχτα καί μέρα μπρός στό θρόνο Σου
μύρο θά καίει τήν προσευχή μου. ΑΜΗΝ! Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

 ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ἀριθμός 45
ΜΝΗΜΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
16-11-2025
«ὡς πόδες εὐαγγελιζομένου ἀκοήν εἰρήνης»
(Ἠσαΐου 52,7)

Στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὁ Κύριος λέγει
στήν Σιών: «ὅπως τά πόδια ἐκείνου ὁ ὁποῖος σπεύδει νά
ἀναγγείλει τό χαρμόσυνο μήνυμα τῆς εἰρήνης...ἔτσι καί ἐγώ θά
διαλαλήσω τήν χαρμόσυνον ἡμέρα τῆς σωτηρίας σου».
Στήν σημερινή ἀποστολική περικοπή ὁ Ἀπόστολος Παῦλος
ἀναφέρει: «ὡς ὡραῖοι οἱ πόδες τῶν εὐαγγελιζομένων εἰρήνην, τῶν
εὐαγγελιζομένων τά ἀγαθά» (Ρωμ. 10,15). Ἡ λέξη ὡραῖος στήν
ἀρχαία ἑλληνική γραμματεία σημαίνει τόν καλό, τόν περικαλῆ,
αὐτόν πού ἐμφανίζεται στή κατάλληλη στιγμή. Οἱ πόδες τῶν
εὐαγγελιζομένων τά εὐχάριστα τῆς Βασιλείας τοῦ Μεσσία εἶναι
«ὡραῖοι» δηλαδή καλοί καί περικαλεῖς.
Στήν Ἑρμηνεία τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ (2,14) ἡ «εἰρήνη»
σημαίνει καί «σωτηρία». Αὐτή τή σημασία ἔχει ἡ λέξη ἐδῶ. Στό μέν
προφητικό χωρίο τοῦ Ἠσαΐα (52,7) σημαίνει τή σωτηρία ἀπό τήν
βαβυλώνια αἰχμαλωσία, στό δέ προκείμενο ἐδάφιο σημαίνει τήν
σωτηρία ἀπό τήν ἁμαρτία καί τόν σατανᾶ. Ἐξ ἄλλου ὁ θεῖος
Ἀπόστολος καταδεικνύει τήν ἀνάγκη ὕπαρξης κηρύκων σέ σχέση
μέ τό ζήτημα τῆς σωτηρίας (Ρωμ. 10,8-15).
Σέ ἕνα ἄλλο σημεῖο τῆς ἀποστολικῆς περικοπῆς διαβάζουμε:
«εἰς πᾶσαν τήν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῶν καί εἰς τά πέρατα
τῆς οἰκουμένης τά ρήματα αὐτῶν» (Ρωμ. 10,18), δηλαδή «οἱ
οὐρανοί διηγοῦνται τή δόξα τῶν δημιουργημάτων τοῦ Θεοῦ· σέ
ὁλόκληρη τή γῆ βγῆκε καί ἔφθασε ὁ μουσικός ἦχος τους καί στά
πιό μακρινά μέρη τῆς οἰκουμένης ἀκούστηκαν τά λόγια τους»
(Ψαλμ. 18,5). «Ἀπό τά βλεπόμενα θαυμάσια τοῦ οὐρανοῦ,
ὁδηγοῦνται πρός τόν ἀόρατο Δημιουργό καί ὑμνοῦν Αὐτόν» μᾶς
λέει πολύ ὡραῖα ὁ Θεοδώρητος Κύρου. Καί ὁ οὐρανοβάμων
Παῦλος παίρνει τόν στῖχο αὐτόν τοῦ Δαβίδ καί τόν προσωποποιεῖ
στούς Εὐαγγελιστές καί Ἀποστόλους, οἱ ὁποῖοι, ὡς ἀστέρες
πολύφωτοι, ἐξαγγέλουν σέ ὅλο τόν κόσμο τό Εὐαγγέλιο τοῦ
Χριστοῦ. Ἕνας ἀπό τούς πολύφωτους αὐτούς ἀστέρες μέ τούς
περικαλεῖς πόδας εἶναι καί ὁ σήμερα ἑορταζόμενος Εὐαγγελιστής
Ματθαῖος, ὁ συγγραφέας τοῦ πρώτου Εὐαγγελίου τῆς Καινῆς
Διαθήκης. Οὔτε σοφούς, οὔτε ἰσχυρούς κάλεσε ὁ Κύριος γιά
Ἀποστόλους Του, ἀλλά φτωχούς καί ἀγράμματους, καί
ἀνθρώπους χωρίς ὑπόληψη καί ὄνομα, καθώς τό γράφει ὁ
Ἀπόστολος Παῦλος στήν πρώτη πρός Κορινθίους ἐπιστολή.
Μάλιστα γράφει καί τήν αἰτία, γιά τήν ὁποία ὁ Θεός ἐξέλεξε καί
κάλεσε τέτοιους ἀνθρώπους, καί μᾶς δίνει τήν ἀπάντηση· «ὅπως
μή καυχήσηται πᾶσα σάρξ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ» (Α΄Κορ. 1,29), γιά
νά μήν καυχηθεῖ μπροστά στό Θεό κανένας ἄνθρωπος, εἴτε
σοφός, εἴτε δυνατός, πώς τάχα στή δική του ἀξία ὀφείλεται ἡ νίκη
τοῦ Εὐαγγελίου. Οἱ Τελῶνες καί οἱ Ψαράδες γίνονται ἅγιοι καί
σοφοί, οἱ ἀδύναμοι καί ἄσημοι ἄνθρωποι νικοῦν τόν κόσμο, οἱ
δειλοί καί φοβισμένοι γίνονται ἀτρόμητοι μάρτυρες τῆς
Ἀναστάσεως. Οἱ πύρινες γλῶσσες τῆς Πεντηκοστῆς, πού ἦρθαν
ἐπάνω στούς μαθητές, πρῶτα τούς καθάρισαν καί ὕστερα τούς
φώτισαν μέ τήν Θεία Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γιά νά βγοῦν
στόν κόσμο καί νά κηρύξουν «ἐνώπιον ἐθνῶν καί βασιλέων»
(Πράξ. 9,15) ἐκεῖνα πού εἶδαν καί ἄκουσαν κοντά στό θεῖο
Διδάσκαλο καί Σωτῆρα Χριστό. Ἄπειρα τά παραδείγματα τῶν
ἀνθρώπων, πού λούστηκαν στά ρεῖθρα τῆς Θείας Χάρης καί
ξαναγεννήθηκαν. Εἶναι τελῶνες, πού ἔγιναν Εὐαγγελιστές, καθώς
ὁ Ματθαῖος· εἶναι ληστές, πού βρῆκαν τόν παράδεισο, σάν ἐκεῖνον
πού σταυρώθηκε μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό· εἶναι γυναῖκες ἁμαρτωλές,
πού ἄλλαξαν καί ἔγιναν μεγάλες ἁγίες μέ τήν μετάνοιά τους,
ὅπως ἡ ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία· εἶναι ὅλοι οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας,
πού ἡ ἁγιωσύνη τους εἶναι καρπός τῆς Θείας Χάρης.
Ὁ Ἀπόστολος καί Εὐαγγελιστής Ματθαῖος ἔκανε τό
ἐπάγγελμα τοῦ τελώνη. Ὁ Κύριος τόν βρῆκε νά κάθεται στό
τελωνεῖο ἔξω άπό τήν Καπερναούμ καί, γνωρίζοντας τήν ψυχή
του, τοῦ λέγει: «Ἀκολούθει μοι». Ὁ Ματθαῖος χωρίς καμιά
καθυστέρηση, ἀμέσως τόν ἀκολούθησε. Καί ὄχι μόνο ἐγκατέλειψε
τό ἁμαρτωλό - γιά τήν ἐποχή ἐκείνη - ἐπάγγελμα τοῦ τελώνη,
ἀλλά καί μέ χαρά φιλοξένησε τόν Κύριο στό σπίτι του.
Ἐκεῖ μάλιστα ἦρθαν καί πολλοί τελῶνες καί ἄλλοι ἁμαρτωλοί
ἄνθρωποι, μέ τούς ὁποίους ὁ Ἰησοῦς συνέφαγε καί συζήτησε.
Οἱ φαρισαῖοι, ὅμως, πού εἶχαν πωρωμένη συνείδηση, ὅταν εἶδαν
αὐτή τήν ἐνέργεια τοῦ Κυρίου, ἀμέσως τόν κατηγόρησαν ὅτι
συντρώγει μέ τελῶνες καί ἁμαρτωλούς. Ὁ Ἰησοῦς τούς ἀπάντησε
μέ ἐκεῖνα τά θαυμάσια λόγια: «Οὐ γάρ ἦλθον καλέσαι δικαίους
ἀλλά ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν» (Ματθ. 9,13). Τό Εὐαγγέλιο τοῦ
Ματθαίου γράφτηκε τό 64 μ.Χ. καί σύμφωνα μέ τήν παράδοση
κήρυξε τό Εὐαγγέλιο στήν Παλαιστίνη καί στήν Αἰθιοπία, ὅπου
καί πέθανε μαρτυρικά.
Ἄς κατακλείσουμε αὐτή τήν ἐλάχιστη ἀναφορά μας στόν
Εὐαγγελιστή Ματθαῖο, τήν ἀφιερωμένη στήν ἱερή του μνήμη, μέ
τίς λέξεις μέ τίς ὁποῖες κατακλύει καί ἐκεῖνος τό ἱερό Εὐαγγέλιό
του.
Εἶναι ἡ θεία καί γλυκύτατη φωνή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὕστερα
ἀπό τήν Ἀνάστασή του, μέ τήν ὁποία βεβαιώνει τούς μαθητές Του
καί τήν Ἐκκλησία ὅτι θά εἶναι πάντα μαζί μας ὡς τή συντέλεια
τῶν αἰώνων καί μετά ἀπό αὐτήν. Εἶναι ἡ ὑπόσχεση καί βεβαίωση
τοῦ Κυρίου μας, πού οἱ πιστοί, «ἄγκυραν ἐλπίδος κατέχοντες
ἀγαλλόμεθα», καθώς τό ψάλλουμε στόν Κανόνα τοῦ Πάσχα.
Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶπε στούς μαθητές Του καθώς τό
παραδίδει ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος: «...Ἐγώ μεθ’ ὑμῶν εἰμι
πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. ΑΜΗΝ!»
(Ματθ. 28,20).    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

 

ΚΥΡΙΑΚΗ 9 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2025

Ο ΟΡΘΡΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΗ

ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΟ ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΛΑΤΟΜΙΟΥ

 

 

               Εορτάστηκε  και φέτος μέσα σε κλίμα θρησκευτικής κατάνυξης στην ενορία μας η εορτή του Αγίου Νεκταρίου που βρίσκεται πλησίον της  Παναγίας Λατομίτισσας.

     Ο εφημέριος του Ιερού Ναού  π. Βασίλειος Φιλιππάκης  τέλεσε την πανηγυρική Θεία Λειτουργία μετ’ αρτοκλασίας.

 Από τα κοντινά σχολεία προσήλθαν το 4^ο Γυμνάσιο, το  Καρράδειο Δημοτικό σχολείο, το Ε.Ε.Ε.Ε.Κ.ΧΙΟΥ, το ΙΕΚ Νοσηλευτικής  και ΕΚΑΒ του Σκυλίτσειου Νοσοκομείου Χίου και το Ειδικό σχολείο, συνοδευόμενα από τους Διευθυντάς και τους Εκπαιδευτικούς τους.

Ο εφημέριος του Ιερού Ναού ευχαρίστησε τους Διευθυντάς των Σχολείων   τους δασκάλους   και  μαθητές  που παρευρέθησαν στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό καθώς και όλο τον κόσμο.

 Πολλοί φιλέορτοι Χριστιανοί  προσήλθαν να τιμήσουν τις Ιερές Ακολουθίες,  τόσο την παραμονή όσο  και την  ημέρα της  εορτής.