ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ἀριθμός 43
ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΑ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ
02-11-2025
«ἐγώ γάρ εἰμι Κύριος ὁ ἀγαπῶν δικαιοσύνην»
(Ἠσαΐου 61, 8).

Ὁ Κύριος, ἀγαπητοί ἀδελφοί, διά στόματος τοῦ Προφήτου
Ἠσαΐου, ἀναφωνεῖ: «Ἐγώ ἀγαπῶ τήν δικαιοσύνη καί μισῶ τίς ἄδικες
ἁρπαγές». Ἡ «Σοφία Σολομῶντος» ὁμολογεῖ! «Ἡ δικαιοσύνη
παραμένει ἀθάνατη (1,15). Ὁ Δαβίδ ὁ μελῳδός μέλπει στούς
Ψαλμούς του: «Κύριε, ὅλες οἱ ἐντολές σου εἶναι δίκαιες» (118,179)·
«ἰδού ἐπεθύμησα τίς ἐντολές σου· βοήθησέ με νά ζήσω μέσα στή
δικαιοσύνη σου» (118,40)· «ὁ Κύριος θά κρίνει τήν οἰκουμένη μέ
δικαιοσύνη» (97,9).
Στό σημερινό Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος
ἀνησυχῶντας γιά τήν πορεία τοῦ κηρύγματος στήν περιοχή τῆς
Γαλατείας (σημερινή Ἄγκυρα), ἀλλά καί γιά τό καταστρεπτικό ἔργο
τῶν ἰουδαϊζόντων χριστιανῶν, ἐπισημαίνει πῶς ἡ δικαίωση τῶν
ἀνθρώπων δέν προῆλθε ἀπό τά μωσαϊκά ἔθιμα, ἀλλά «ἐκ πίστεως
Χριστοῦ» (Γαλ. 2,16). Ὁ θεῖος Ἀπόστολος τονίζει ὅτι ὅποιος
ξαναγυρίζει πίσω στίς Ἰουδαϊκές διατάξεις ἀθετεῖ τή χάρη τοῦ Θεοῦ.
Ἡ ἐφαρμογή τους δέν ἦταν κατόρθωμα τῆς τέλειας δικαιοσύνης,
παρατηρεῖ ὁ ἱερός Θεοδώρητος.
Ἄς δοῦμε τί σημαίνει δικαιοσύνη καί δικαίωση. Ἕνας ἀρχαῖος
ἐκκλησιαστικός συγγραφέας λέγει πώς «δικαιοσύνη ἐστίν ὁ Χριστός
ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ». Ἡ δικαιοσύνη εἶναι ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ γιά νά
καταστρέψει τό κακό, νά καταλύσει τήν ἀδικία. Ὁ Χριστός
ένσαρκώθηκε, ἔπαθε καί ἀναστήθηκε γιά τήν δικαίωση τῶν
ἀνθρώπων, βγάζοντας τούς νεκρούς ἀπό τόν ᾍδη. Ὁ Ἀπόστολος
Παῦλος σημειώνει: «παρεδόθη διά τά παραπτώματα ἡμῶν καί
ἠγέρθη διά τήν δικαίωσιν ἡμῶν» (Ρωμ. 4,25). Ἐδῶ ἡ λέξη δικαίωση
σημαίνει καί ταυτίζεται μέ τή ζωοποίηση. Ὄχι μόνον ὁ ἴδιος
ζωοποιήθηκε, ἀλλά καί στούς ἀνθρώπους χάρισε τή ζωή,
ἀναστήθηκε «εἰς δικαίωσιν ζωῆς» (Ρωμ. 5,18). Ὁ Χριστός μᾶς χάρισε
τήν ἀληθινή ζωή. Κανένα καλό ἔργο καί καμιά διάταξη τοῦ
μωσαϊκοῦ νόμου δέν μπορεῖ νά ζωοποιήσει τόν ἄνθρωπο. Μόνο ἡ
χάρη τοῦ Θεοῦ τόν κάνει ζωντανό μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ.
Μέ τά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας ὁ Κύριος μᾶς προσφέρει τή θεία
δικαιοσύνη καί τή θεία ζωή Του. «Τήν ἑαυτοῦ δικαιοσύνην καί τήν
ζωήν ἐν ταῖς ἡμετέραις ἀνατέλλει ψυχαῖς» τονίζει ὁ ἱερός
Καβάσιλας. Ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἀγάπη καί ἡ
φιλανθρωπία του γιά τό ἀνθρώπινο γένος. Ἡ δικαιοσύνη, πού
πήγασε ἀπό τόν Σταυρό, ἔφερε στόν ἄνθρωπο τήν ἀγαλλίαση καί τή
δυνατότητα ἀπόκτησης τοῦ Ἁγιασμοῦ του. Ἡ ἀνθρώπινη δικαιοσύνη
χρησιμοποιεῖ τό σωφρονιστικό σύστημα καί ἐπιδιώκει νά καταστήσει
τόν ἄνθρωπο χρηστό. Ἡ θεία δικαιοσύνη ἐκδηλώνεται μέ τή χάρη
τοῦ Θεοῦ πού ἁγιάζει καί δοξάζει τόν ἄνθρωπο. Αὐτή ἡ χάρη μπορεῖ
νά μεταβάλει τόν ἄνθρωπο πού συμπεριφερόταν σάν λύκος σέ ἀρνί
ἄκακο, τόν λῃστή σέ ἐλεήμονα, τόν πόρνο σέ ὅσιο. Ἔτσι ἐκδηλώνεται
ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ πού ἐνεργεῖ μέ δικαιοσύνη γιά νά
καταστήσει τόν ἄνθρωπο δίκαιο χωρίς ἀντάλλαγμα.
Οἱ Ἅγιοι καί θεοφώτιστοι Πατέρες μας θά μᾶς βοηθήσουν
σχετικῶς:
Ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέγει: Δικαιοσύνη ὑπάρχει ἐκεῖ ὅπου
ἀκολουθοῦνται καί πράττονται οἱ ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Ἡ δικαιοσύνη
εἶναι κάτι τό θαυμαστό καί καθιστᾶ τόν ἄνθρωπο ἱκανό νά στέκεται
κοντά στό Θεό, κάνοντάς τον ἰσόθεο. Δικαιοσύνη εἶναι ἡ σύναξη καί
ἑνότητα ὅλων τῶν καλῶν καί ἀγαθῶν.
Ὁ ἱερός Θεοδώρητος ὀνομάζει δικαιοσύνη τήν ὀρθή ἡγεμονία
τῆς ψυχῆς καί τήν κυριαρχία της ἐπί τῶν παθῶν. Ἡ ἐναρμόνιση τῶν
συναισθημάτων μέ τή λογική ἀποτελεῖ τό κριτήριο γιά τήν
ἀπόκτηση τῆς δικαιοσύνης.
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης ἐπισημαίνει: Ἡ δικαιοσύνη εἶναι ὁ
κανόνας τῆς εὐθύτητας. Νά εἰσηγεῖται κάθε τι τό ἄμεμπτο καί στά
λόγια καί στά ἔργα, νά τακτοποιεῖ τά τῆς ψυχῆς ὅπως πρέπει, ἀλλά
καί νά κατανέμει στόν καθένα κατά τήν ἀξία του ὅσα τοῦ ἀνήκουν.
Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος διδάσκει: Δικαιοσύνη εἶναι τό νά ταυτίζει ὁ
ἄνθρωπος τή θέλησή του μέ τή θεία θέληση καί νά πραγματοποιεῖ
τό ἀγαθό, τό εὐάρεστο καί τέλειο ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, καί τό νά ζητάει
μέ ὅλη του τήν καρδιά τή δόξα τοῦ ὀνόματός Του. Ἀληθινή
δικαιοσύνη εἶναι ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος «ἐγεννήθη ἡμῖν σοφία ἀπό
Θεοῦ, δικαιοσύνη τε καί ἁγιασμός» (Α΄Κορ. 1,30). Ἡ δικαιοσύνη εἶναι
ὁδηγός πρός τό ἀγαθό, γιατί ἡ ἀρχή τοῦ ἀγαθοῦ δρόμου εἶναι τό νά
πράττει κανείς δίκαια. Αὐτός δέ πού ἐπιδιώκει τή δικαιοσύνη
ἀγαπάει τόν Θεό. Ἡ ἔλλειψη δικαιοσύνης μαρτυρᾶ ἔλλειψη ἀγάπης.
Ὁ Ἅγιος Παΐσιος συμπεραίνει: Ἡ ἀνθρώπινη δικαιοσύνη δέν
εἶναι γιά τούς πνευματικούς ἀνθρώπους. Ἄς ὑποθέσουμε ὅτι δύο
ἀδέλφια ἔχουν ἕνα κτῆμα δέκα στρέμματα. Ἀνθρώπινη δικαιοσύνη
εἶναι νά πάρει ὁ καθένας ἀπό πέντε στρέμματα. Θεία δικαιοσύνη
εἶναι νά πάρει ὁ καθένας αὐτό πού ἔχει ἀνάγκη. Ἄν δηλαδή ὁ ἕνας
ἀδελφός ἔχει ἑπτά παιδιά καί ὁ ἄλλος δύο ἤ ἡ δουλειά τοῦ ἑνός εἶναι
μέ λιγότερες ἀποδοχές ἀπό τοῦ ἄλλου, πρέπει νά πάρει περισσότερο
ἐκεῖνος πού ἔχει μεγαλύτερη ἀνάγκη. Σ’αὐτή τήν περίπτωση εἶναι
ἀδικία νά πάρει ὁ δεύτερος ὅσα καί ὁ πρῶτος. Ὁ κοσμικός ἄνθρωπος
δέν λαμβάνει ὑπ’ὄψιν του ὅτι ὁ ἀδελφός του δυσκολεύεται νά τά
βγάλει πέρα. Δέν καταλαβαίνει ὅτι ἡ μοιρασιά πού πάει νά κάνει
εἶναι ἄδικη, γιατί δέν σκέφτεται πνευματικά.
Χριστιανοί μου,
ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν πρός Γαλάτας ἐπιστολή του
διακηρύσσει πώς καί ὁ ἴδιος πίστεψε στόν Ἰησοῦ Χριστό γιά νά
δικαιωθεῖ «διά τῆς πίστεως» καί ὄχι μέ τά ἔργα πού ἐπέβαλε ὁ νόμος.
Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι μέ τή δική μας δικαιοσύνη καί μέ τή δική μας
ἀρετή δέν μποροῦμε νά σωθοῦμε. Ὁ Θεός ἀναδεικνύεται δίκαιος μέ
τίς ἐνέργειες τῆς δικαιοσύνης Του (Ἔσδρα Β΄. 9,15)· (Νεεμία 9,32)·
(Δανιήλ 9,14). Στούς Ψαλμούς ἐξυμνεῖται κυρίως ἡ εὐνοϊκή ὄψη τῆς
θείας δικαιοσύνης: «Τόν Κύριο θά δοξολογῶ γιά τήν δικαιοσύνη Του·
θά ψάλω τοῦ Κυρίου τοῦ Ὑψίστου τήν ὕπαρξη» (7,18).
Ἀδελφοί μου,
ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἀπευθυνόμενος σέ ὅλους μᾶς
λέγει: «Ἐνδύσασθε δικαιοσύνην...τόν μέγαν καί ἄσπιλον χιτῶνα
Χριστόν, τό ἡμέτερον κόσμημα». Ὅποιος συνδεθεῖ μέ τόν Χριστό,
δικαιώνεται καί ζωοποιεῖται. ΑΜΗΝ!   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

 

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ἀριθμός 42
ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΜΥΡΟΒΛΗΤΟΥ
26-10-2025
«ἐπί δέ χείλους συνετοῦ εὑρεθήσεται χάρις»
(Σοφία Σειράχ 21,16)

Στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὁ σοφός Σειράχ
ἀναφωνεῖ: «Στά χείλη τοῦ συνετοῦ ἀνθρώπου ὑπάρχει πάντοτε
χάρις». «Μέ ὅλη σου τήν θέληση ἄκουε θεία διδασκαλία» (6,35).
Ὁ Δαβίδ ὁ μελῳδός μέλπει στούς Ψαλμούς του: «Θά δοξολογήσω τόν
Κύριο, ὁ ὁποῖος μοῦ χάρισε σύνεση» (15,7). Μέ ἰδιαίτερη καύχηση καί
χαρά ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα ἑορτάζει τόν Ἅγιο Μεγαλομάρτυρα
Δημήτριο τόν μυροβλήτη, ἕνα λαμπρό νέο ἐμπλουτισμένο ἀπό θεία
σύνεση καί χάρη, μέ ρωμαλεότητα σώματος καί γενναῖο φρόνημα
ψυχῆς.
Στήν ἀποστολική περικοπή, πού διαβάζεται πρός τιμήν τοῦ
Ἁγίου, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καλεῖ τόν μαθητή του Τιμόθεο νά
ἐμπιστευθεῖ τό ἔργο τῆς κατήχησης σέ πιστούς ἀνθρώπους, «οἵτινες
ἱκανοί ἔσονται καί ἑτέρους διδάξαι» (Β΄Τιμ. 2,2), οἱ ὁποῖοι δηλαδή θά
εἶναι ἱκανοί νά μεταδώσουν μέ ἀκρίβεια τίς πολύτιμες ἀλήθειες τοῦ
Εὐαγγελίου καί σέ ἄλλες ψυχές. Αὐτό τό ὑπεύθυνο ἔργο τῆς
διδασκαλίας ἀνέλαβε ἀπό τότε πού βαπτίσθηκε χριστιανός ὁ νεαρός
Δημήτριος, ὁ ὁποῖος ἄν καί ἦταν ἀξιωματικός στό ρωμαϊκό στρατό
καί κατεῖχε ἀνώτερη διοικητική θέση, ἀφιερώθηκε στή διακονία τοῦ
λόγου τοῦ Θεοῦ. Κάθε μέρα στή Θεσσαλονίκη συγκεντρώνονταν
γύρω του πλήθη ἀνθρώπων, μικρῶν καί μεγάλων, καί ἄκουγαν τίς
διδαχές του. Πόσο γλυκά ἦταν τά λόγια πού στάλαξε στίς ψυχές
τους τό στόμα τοῦ Ἁγίου Δημητρίου! Ὁ νέος κατηχητής ἦταν
ἑλκυστικός στό λόγο του ἀλλά καί πολύ πειστικός. Εἶχε τό τρόπο,
ἐξαιτίας τῶν πολλῶν ἀρετῶν του, νά μεταδίδει ἡρωϊκό καί γενναῖο
φρόνημα στούς μαθητές του.
Εἶναι πολύ σπουδαῖο τό ἔργο τῆς κατήχησης μέσα στήν
Ἐκκλησία, εἰδικά γιά τά παιδιά καί τούς νέους. Θεμελιώνει τή πίστη
στίς νεανικές ψυχές καί τίς ἐνισχύει στό δύσκολο ἀγώνα τους

ἐνάντια στούς πειρασμούς τοῦ κόσμου. Ὅσοι ἔχουν τό χάρισμα τῆς
διδασκαλίας ἄς εἶναι πρόθυμοι νά βοηθοῦν στό ἔργο αὐτό,
ἀκολουθῶντας τό παράδειγμα τοῦ κατηχητοῦ Ἁγίου Δημητρίου. Καί
ὅλοι μας, μάλιστα οἱ γονεῖς, νά παροτρύνουμε καί νά διευκολύνουμε
τά παιδιά νά μετέχουν στίς κατηχητικές συνάξεις, οἱ ὁποῖες πολύ θά
τά ὠφελήσουν καί θά τά στηρίξουν στήν ἀνηφορική πορεία τῆς ζωῆς
τους.
Ἐκτός ἀπό τή φροντίδα τῆς διδασκαλίας, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος
καλεῖ τόν μαθητή του νά εἶναι ἕτοιμος νά ἀναλάβει κόπους καί
θυσίες κατά τήν ἐπιτέλεση τοῦ ἔργου του: «σύ κακοπάθησον ὡς
καλός στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Β΄Τιμ. 2,3), τοῦ λέγει. Αὐτή τή
θεόπνευστη προτροπή τοῦ Θείου Ἀποστόλου ἀκολούθησε καί ὁ
πανένδοξος στρατιώτης τοῦ Χριστοῦ Δημήτριος, ὁ ὁποῖος, μέ
διαταγή τοῦ εἰδωλολάτρη αὐτοκράτορα Μαξιμιανοῦ, συνελήφθη τήν
ὥρα πού δίδασκε καί φυλακίστηκε σέ ἕνα σκοτεινό ὑπόγειο γεμᾶτο
ἀκαθαρσίες. Ἀλλά καί μέσα ἀπό τή φυλακή συνέχιζε νά ἐνισχύει
τούς μαθητές του στό δρόμο τῆς χριστιανικῆς ἄθλησης καί γι’ αὐτό
ὁ αὐτοκράτορας ἔστειλε στρατιῶτες - δημίους γιά νά τόν τρυπήσουν
μέ τίς λόγχες τους καί νά τόν θανατώσουν. Τό κτύπημα αὐτό θυμίζει
ἐκείνη τή λόγχη πού «ἔνυξε τήν πλευράν» τοῦ Σωτήρα, γι’ αὐτό καί
ψάλλουμε στόν Ἅγιο Μεγαλομάρτυρα: «Χαίροις ὁ λογχευθέντων
τῶν μελῶν, τό μακάριον πάθος πνευματικῶς ἡμῖν ἀναζωγραφήσας
τοῦ Χριστοῦ» (Δοξαστικό Στιχηρῶν Ἑσπερινοῦ). Πόσο ὑπέφεραν οἱ
Ἅγιοι γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ! Ἄς τό γνωρίζουμε καί ἐμεῖς ὅτι,
ἐφόσον εἴμαστε στρατιῶτες τοῦ Χριστοῦ, ὀφείλουμε νά
παραιτηθοῦμε ἀπό τίς ἀνέσεις καί τίς ἀπολαύσεις τοῦ κόσμου καί νά
εἴμαστε ἔτοιμοι νά ἀντιμετωπίσουμε δοκιμασίες κάι στερήσεις. Τότε
θά βαδίζουμε πραγματικά στά ἴχνη τῶν Μαρτύρων τοῦ Κυρίου μας.
Ἡ ἀποστολική περικοπή κλείνει μέ ξεχείλισμα ἀγάπης τοῦ
Ἁγίου Ἀποστόλου, ὁ ὁποῖος δηλώνει ὅτι μέ ὑπομονή ὑποφέρει ὅλα τά
παθήματά του γιά χάρη ἐκείνων πού ἐξέλεξε ὁ Θεός: «πάντα
ὑπομένω διά τούς ἐκλεκτούς», γράφει, «ἵνα καί αὐτοί σωτηρίας
τύχωσι τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ μετά δόξης αἰωνίου» (Β΄Τιμ. 2)· γιά νά
ἐπιτύχουν καί αὐτοί τή σωτηρία πού μᾶς προσφέρει ὁ Ἰησοῦς
Χριστός, ὅταν βρισκόμαστε σέ κοινωνία μαζί Του· σωτηρία πού

συνοδεύεται μέ αἰώνια δόξα. Κάθε Ἅγιος φλέγεται ἀπό ἀγάπη γιά τή
σωτηρία ὅλου τοῦ κόσμου. Προσεύχεται, ἀγωνίζεται, θυσιάζεται, καί
ἡ ζωή του γίνεται πηγή χάριτος, ἔμπνευσης καί ἐλπίδας γιά τούς
ἀνθρώπους σέ κάθε τόπο καί ἐποχή. Αὐτό βλέπουμε καί στήν
περίπτωση τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, ὁ ὁποῖος εἶχε πιστούς μαθητές,
ὅπως ὁ Νέστορας καί ὁ Λοῦπος, πού ἀξιώθηκαν καί αὐτοί νά
μαρτυρήσουν ἐμπνεόμενοι ἀπό τόν διδάσκαλό τους. Ἀλλά καί
ἀναρίθμητες ἄλλες ψυχές πού δέχθηκαν τήν εὐεργετική χάρη τῶν
θαυμάτων τοῦ μυροβλήτου Ἁγίου, τόν εὐγνωμονοῦν γιά τήν
προστασία του, πάμπολα τά θαύματα τοῦ Ἁγίου Δημητρίου σέ
σεισμούς καί πυρκαγιές καί ἐπιδημίες, σέ ἐποχές πείνας καί
στερήσεων.
Ὁ Ἅγιος Νεόφυτος ὁ ἔγκλειστος ἐγκωμιάζει ὑπέροχα τόν
ἀθλοφόρο Ἅγιό μας: Χαῖρε ἀσυναγώνιστε στρατιώτα τοῦ Χριστοῦ
τρισευτυχισμένε Δημήτριε, διότι ἀγωνίσθηκες τόν ὡραῖο ἀγώνα καί
στεφανώθηκες ἐπάξια ἀπό τό Θεό μέ τόν στέφανο τῆς δικαιοσύνης.
Χαῖρε μάρτυρα Δημήτριε, διότι, ἄν καί ἔχεις δεχθεῖ καί σύ στό σῶμά
σου τίς πληγές πού δέχθηκε ὁ Χριστός, ἀνέβηκες στόν Ἴδιον μέ χαρά
καί ἀγαλλίαση. Χαῖρε μάρτυρα Δημήτριε, διότι ἔχεις πλουτίσει μέ
τήν ἀγγελική χάρη καί ἀποδεικνύεσαι ἐπίγειος ἄγγελος καί
οὐράνιος ἄνθρωπος γεμᾶτος δόξα. Χαῖρε μάρτυρα Δημήτριε, διότι
εἶσαι μυημένος στήν χάρη καί ἐλευθερωτής τῶν αἰχμαλώτων καί
πολύ γρήγορα ἰατρός τῶν διαφόρων ἀσθενειῶν.
Ἐσύ, Χριστέ Βασιλιά μας, ἀφοῦ μᾶς ποτίσεις ὡς ποταμός τῆς
εἰρήνης, γέμισέ μας, φώτισε, καθάρισε, θεράπευσε τίς ψυχές μας
μαζί μέ τά σώματά μας, μέ τίς προσευχές τοῦ ὑπηρέτη Σου καί
μάρτυρα Δημητρίου, γιά νά εἶναι δοξασμένο τό Ὄνομά Σου στούς
ἀτελεύτητους αἰώνας. ΑΜΗΝ!     Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου