ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ἀριθμός 14
ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ΝΗΣΤΕΙΩΝ
06 Ἀπριλίου 2025
«οὗτος ὁ ἄρτος, ὅν ἔδωκε Kύριος
ὑμῖν φαγεῖν» (Ἐξόδου 16,15)

Στή Παλαιά Διαθήκη, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὁ Μωϋσῆς εἶπε στούς Ἰσραηλίτες μετά ἀπό ὑπόδειξη τοῦ Θεοῦ: «αὐτός εἶναι ὁ ἄρτος (τό μάννα), τόν ὁποῖο σᾶς ἔδωσε ὁ Κύριος νά φάγετε». Αὐτή ἡ θεόσταλτη τροφή, ὅταν βρισκόταν ὁ δοκιμαζόμενος λαός στήν ἔρημο, ἦταν, σύμφωνα μέ τόν Ἅγιο Κύριλλο Ἱεροσολύμων, προτύπωση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῆς Θείας Κοινωνίας. Ὁ χριστιανός ξεκινᾶ τή ζωή του ἀπό τήν Κοινωνία μέ τόν Ἄρτο τῆς ζωῆς, ἡ ὁποία καί τόν διασώζει ἀπό τήν ἔρημο τῶν παθῶν καί τόν ὁδηγεῖ στή γῆ τῆς προσωπικῆς του ἐπαγγελίας καί συνεχίζει αὐτόν τόν ἀγῶνα σέ ὅλες τίς ἡμέρες τῆς ζωῆς του.
Ὁ σημερινός Ἀπόστολος μᾶς λέγει: «Ὅταν ὁ Χριστός ἦρθε ὡς Ἀρχιερέας... μέ τό ἴδιο Του τό αἷμα εἰσῆλθε μιά γιά πάντα στά Ἅγια τῶν Ἁγίων» (Ἑβρ. 9,11-12). Σύμβολα καί τύποι τῶν προσώπων καί γεγονότων τῆς Καινῆς Διαθήκης ἦταν ὅλα ὅσα εἶχε ἡ Παλαιά Διαθήκη. Ἡ σκηνή τοῦ Μαρτυρίου, ἡ ἑπτάφωτος λυχνία, ἡ πρόθεση τῶν ἄρτων, τό χρυσοῦν θυμιατήριον, ἡ κιβωτός τῆς Διαθήκης καί ἐκεῖνα πού περιεῖχε, δηλαδή ἡ χρυσῆ στάμνα μέ τό μάννα, οἱ δύο πλάκες τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ἀνῆκαν ὅλα στή σκηνή, ἡ ὁποία ἦταν τύπος τῆς ἀληθινῆς σκηνῆς, τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας. Μέγας Ἀρχιερέας εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ὁποῖος διά τοῦ Σταυροῦ προσέφερε τόν ἑαυτό Του θυσία καί ἄνοιξε εἴσοδο γιά ὅλους μας στά Ἅγια τῶν Ἁγίων. Ἡ τελειότερη σκηνή εἶναι ἡ σάρκα τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ, στήν ὁποία ἐσκήνωσε «πᾶν τό πλήρωμα τῆς θεότητος» (Κολ. 2,9). Δέν ἀνήκει στήν κτίση, γιατί δέν ἔγινε μέ τούς φυσικούς νόμους, ἀλλά πλάσθηκε ἀπό τά ἄχραντα αἵματα τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας καί μέ τήν ἐπέλευση τοῦ Παναγίου Πνεύματος (Λουκᾶ 1,35). Δέν ὑπάρχουν πλέον τά αἵματα τῆς θυσίας τράγων καί μόσχων, ἀλλά ἡ ἀληθινή θυσία τοῦ ἰδίου τοῦ θύτου Ἀρχιερέως. Τό αἷμα αὐτῆς τῆς θυσίας προσφέρει τήν αἰώνια
λύτρωση ἀπό τή δουλεία τοῦ σατανᾶ. Μέ αὐτό τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ καθαρίστηκε τό ἀνθρώπινο γένος ἀπό τήν ἀκαθαρσία τῆς ἁμαρτίας. Στό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας ἐπαναλαμβάνεται ἡ θυσία τοῦ Χριστοῦ, ἡ μεγάλη καί μοναδική θυσία τοῦ Γολγοθᾶ! Ἡ Θεία Λειτουργία δέν εἶναι ἕνας ἁπλός τύπος ἤ μιά ἱστορική ἀνάμνηση τοῦ πάθους τοῦ Κυρίου. Ὁ Θεός ταπεινώνεται γιά τή δική μας ἀνύψωση. Στό μυστήριο αὐτό οὔτε ἡ ἀπόδειξη χωρεῖ, οὔτε ἡ ἔρευνα βρίσκει τόπο. Πίστη θερμή χρειάζεται πού νά νικᾶ τῆς λογικῆς τήν ἔνταση καί τῶν αἰσθήσεων τίς προσβολές. «Τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ καθαρίζει ἀπό πάσης ἁμαρτίας» (Α΄ Ἰωάν, 1,7). Τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ ἔχει λυτρωτική ἀξία. Μέσῳ αὐτοῦ δικαιωνόμαστε (Ρωμ. 5,9), ἐξαγοραζόμαστε (Γαλ. 3,13), γινόμαστε Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ (Πράξ. 20, 28). Μέ τήν κοινωνία τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ γινόμαστε ἕνα μέ τόν Χριστό. Ρέει στό σῶμα μας τό δικό του Αἷμα. Γεμίζουν τά κύτταρά μας μέ τήν δική του ζωή. Ἡ φθαρτή μας φύση θεώνεται. Ἐκεῖνος λέγει: «Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἔχει ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. 6,54). Ὁ Χριστός φέρνει χαρά καί εὐφροσύνη στήν καρδιά μας. Ἁγιάζει τή σκέψη. Στηρίζει τό σῶμα. Φωτίζει τίς αἰσθήσεις.
Ὁ ἱερός Χρυσόστομος σημειώνει: Πρίν κοινωνήσεις, νηστεύεις γιά νά κοινωνήσεις ἄξια. Ἀφ’ ὅτου, ὅμως, μεταλάβεις, θά πρέπει νά αὐξήσεις τήν ἐγκράτεια, γιά νά μήν φανεῖς ἀνάξιος γι’αὐτό πού ἔλαβες. Ἐμεῖς καί ὁ Χριστός εἴμαστε ἑνωμένοι μέ τή Θεία Μετάληψη.
Ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ νέος Θεολόγος θά πεῖ: Ἀφοῦ ἑνώθηκε τό αἷμα μου μέ τό Αἷμα Σου, ἑνώθηκα – κατά χάριν – μέ τήν θεότητά Σου.
Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ἐπισημαίνει: Τό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, πού παρέδωσε ὁ Κύριος, εἶναι τό ἀνώτερο ὅλων τῶν μυστηρίων. Εἶναι τό πιό ἀξιοθαύμαστο ἀπό τά θαύματα, ὅσα ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ ἐκτέλεσε. Εἶναι τό ὑψηλότερο ἀπό ὅσα ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ ἐπινόησε. Εἶναι δέ καί τό πολυτιμότερο ὅλων τῶν χαρισμάτων, ὅσα ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ χάρισε στούς ἀνθρώπους.
Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος ἔλαμπε ἀπό χαρά ὅταν κοινωνοῦσε τούς λεπρούς καί κατέλυε μετά, χωρίς τόν παραμικρό φόβο, ὅτι θά νοσήσει ἀπό τή μεταδοτική ἀσθένεια.
Ὁ Ἅγιος Πορφύριος ἔλεγε σέ πνευματικό του παιδί: Ὅταν πηγαίνεις νά κοινωνήσεις τά ἄχραντα μυστήρια νά προετοιμάζεσαι, νά ἔχεις σύνεση, ἐγκράτεια, νηστεία καί πολλή ἀγάπη Χριστοῦ. Νά μήν καθυστερεῖς περισσότερο ἀπό δεκαπέντε ἡμέρες.
Ὁ Ἅγιος Παΐσιος συμπληρώνει: Γιά τήν Θεία Κοινωνία δέν προετοιμάζεται κανείς ἀλλάζοντας τά ροῦχα καί πλένοντας τά δόντια. Ἡ καλύτερη προετοιμασία εἶναι ἡ ταπεινή ἀντιμετώπιση, ἡ συντριβή, τό φιλότιμο, νά κόψουμε τά πάθη μας γιά νά μείνει στήν καρδιά μας ὁ Χριστός. Ὅταν ὁ ἱερέας λέγει: «Μετά φόβου Θεοῦ» νά σκέπτεσαι ὅτι γίνεται νοσηλεία καί νά προσεύχεσαι μέ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητός σου, ζητῶντας ταπεινά τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ.
Ὁ ἱερός Καβάσιλας ἀνακεφαλαιώνοντας θά πεῖ: Ἡ Ἐκκλησία φανερώνεται, γίνεται ὁρατή μέσα ἀπό τό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας.
Χριστιανοί μου,
στήν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου παρουσιάζονται οἱ λευκοντυμένοι μάρτυρες, οἱ νικητές τῆς ἁμαρτίας, γιά τούς ὁποίους λέγεται: «Αὐτοί εἶναι οἱ πιστοί πού ἔρχονται ἀπό τή θλίψη τή μεγάλη. Καί ἔπλυναν αὐτοί τά ἐνδύματά τους καί τά ἐλεύκαναν μέ τό αἷμα τοῦ Ἀρνίου» (7,14). Αὐτή ἡ καθαρότητά τους προέρχεται ἀπό τήν ἀπολυτρωτική θυσία τοῦ Χριστοῦ. Αὐτή εἶναι ἡ μεγάλη ἀλήθεια ὅτι τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ λευκαίνει, ἁγιάζει καί καθαρίζει τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι ὁ τρόπος καί ἡ δυνατότητα γιά νά ζήσουμε καί στή γῆ καί στόν οὐρανό ἑνωμένοι μέ τόν Χριστό. Νά γίνουμε «σύναιμοι Χριστοῦ». Μᾶς τό λέει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος: «Ἐάν δέν φᾶτε τή σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καί πιεῖτε αὐτοῦ τό αἷμα, δέν ἔχετε ζωή μέσα σας» (Ἰωάν. 6, 53).
Ἀδελφοί μου,
ἄς ἐτοιμασθοῦμε ψυχικά μέ τό λουτρό τῆς μετανοίας, ὅπως καί ἡ ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία, ἄς στολίσουμε τήν ψυχή μας μέ τή λαμπρότητα τῶν καλῶν ἔργων καί ἄς προσέλθουμε στό Μυστήριο τῆς ζωῆς. Ἄς φέρουμε καί στό δικό μας ἔνσαρκο ναό τόν Ἀρχιερέα Χριστό νά τόν ἁγιάσει καί νά τόν εὐλογήσει. «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος!». Ἡ ἐναρμόνιος λύρα τοῦ ποιητῆ θά παιανίσει καί πάλι: «Μεῖνε γιά πάντα, ὅπως καί σήμερα μέσ’ στήν καρδιά μου. Ὤ, μεῖνε χρόνια, χρόνια ἀτέλειωτα, ἀφέντης καί μονάρχης... Μέ σένα θἄμαι παντοδύναμος καί νικητής ὅλου τοῦ κόσμου». Ἀμήν! Γένοιτο!

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

 ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Ἀριθμός 13

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ΝΗΣΤΕΙΩΝ

30 Μαρτίου 2025

«ἱνατί περίλυπος εἶ, ἡ ψυχή μου;

...ἔλπισον ἐπί τόν Θεόν» (Ψαλμ. 42,5)
Ὁ Δαβίδ, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὡς χοϊκός ἄνθρωπος ὑπέπεσε σέ ἁμαρτήματα καί ἀναρωτιέται: «Γιατί ψυχή μου εἶσαι λυπημένη; Στήριξε τίς ἐλπίδες σου στό Θεό» καί μέ τήν βαθειά του πίστη καί τή μετάνοιά του ὁμολογεῖ: «Σέ ἐμένα ἕνα ὕψιστο ἀγαθό ὑπάρχει, νά ἀποθέτω τήν ἐλπίδα μου στόν Κύριο» (Ψαλμ. 72,28). «Ἐσύ, Κύριε, εἶσαι ἡ ἐλπίδα μου» (Ψαλμ. 90,9). Οἱ «Παροιμίες» θά ποῦν: «Ἐκεῖνος πού σέβεται τόν Κύριο, ἔχει βέβαιη τήν ἐλπίδα, ὅτι θά ἀποκτήσει δύναμη ὑλική καί πνευματική» (14,26). Ἡ «Σοφία Σολομῶντος» ὁμολογεῖ: «Οἱ δίκαιοι ἄνθρωποι καί ἄν ἀκόμη θλίβωνται ἔχουν ἀκλόνητη τήν ἐλπίδα στήν ἀθάνατη καί μακαρία ζωή» (3,4).
Τό ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα, πού ἀκούσαμε σήμερα, μᾶς μεταφέρει στήν συγκλονιστική ἐκείνη στιγμή πού ὁ Θεός στή Παλαιά Διαθήκη ἔδωσε τίς μεγάλες ὑποσχέσεις Του στόν Ἀβραάμ λέγοντάς του: «Θά σέ εὐλογήσω πλούσια καί θά σοῦ δώσω ἀπογόνους» (Γεν. 22,17). Στίς ὑποσχέσεις αὐτές τοῦ Θεοῦ ὁ Ἀβραάμ ἐπέδειξε ἀταλάντευτη ἐμπιστοσύνη. Πρόθεση τοῦ Ἀποστόλου Παύλου εἶναι νά ἐνθαρρύνει τούς ἀναγνῶστες του καί ἐμᾶς τούς χριστιανούς στό νά ἐλπίζουμε σταθερά στήν ἐπαγγελία πού ἔδωσε τότε ἐνόρκως ὁ Θεός ἤ, ὅπως ἑρμηνεύει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, «γιά νά μήν ἀποφεύγουν τούς κόπους τῆς χριστιανικῆς ζωῆς ὅσοι ἀγωνίζονται καί δέν βλέπουν νά πραγματοποιοῦνται οἱ ὑποσχέσεις καί νά παίρνουν τίς ἀνταμοιβές».
Καί ἐμεῖς κληρονόμοι τῶν ἐπαγγελιῶν τοῦ Θεοῦ περιμένουμε τήν αἰώνια δόξα «ἐν οὐρανῷ». Ἡ βεβαιότητα δέ αὐτή, πώς ὁ Θεός θά ἐκπληρώσει τίς μεγάλες Του ὑποσχέσεις σέ μᾶς, ὑπάρχει διότι ἰσχύει τό «ἀμετάθετον τῆς βουλῆς αὐτοῦ», ἡ ἐλπίδα τήν ὁποία ἔχουμε ὡς ἄγκυρα τῆς ψυχῆς καί μάλιστα ἀσφαλῆ τε καί βεβαίαν» (Ἑβρ. 6,19).
Ἰδιαίτερα ἡ Παύλεια αὐτή ἀναφορά στήν ἄγκυρα τῆς ψυχῆς, τήν ἐλπίδα, ἔχει μεγάλη ἀξία στίς ποικίλες δυσκολίες τῆς ζωῆς. Καί δέν εἶναι λίγες αὐτές. «Κοιλάδα κλαυθμῶνος» ὠνόμασε ὁ ψαλμῳδός τόν παρόντα βίο τῶν ἀνθρώπων. Θλίψεις, κόποι, πόνοι, δάκρυα, ἀποτυχίες, ἀπογοητεύσεις, πειρασμοί, πτώσεις, δοκιμασίες. Ὅλα αὐτά κατακλύζουν τήν ἀνθρώπινη κοινωνία, γιατί δέν εἶναι ὅλα ρόδινα στή ζωή. Τά πάθη καί οἱ ἀδυναμίες, ἡ ἀσύνετος συμπεριφορά, οἱ ἐπιβουλές τοῦ μισόκαλου, διαρκῶς ταλανίζουν τήν ψυχική μας διάθεση. Τό ἄγχος αὐξάνει, ἡ κατάθλιψη ἐπικρατεῖ, ἐπέρχεται ἡ ἀπόγνωση, ἡ ἀπελπισία. Ὅμως, ἐμεῖς οἱ χριστιανοί ξέρουμε ὅτι πέρα ἀπό τά νέφη ὑπάρχει ὁ Ἥλιος. Δοκιμασμένος ὁ μακάριος Παῦλος ἀπό τίς δυσκολίες τῆς ζωῆς ὑπενθυμίζει, νουθετεῖ καί διδάσκει τήν ἐλπίδα πού στηρίζεται στήν ἀληθινή πίστη, «τήν γλυκεῖα ἐλπίδα» πού ὁ Θεός γνωρίζει καί προσφέρει στούς ἀνθρώπους. Τό λέγει καί σέ ἄλλες του ἐπιστολές. «Ὁ δέ Θεός τῆς ἐλπίδος πληρῶσαι ὑμᾶς πάσης χαρᾶς καί εἰρήνης» (Ρωμ. 15,13). «Μή λυπῆσθε καθώς καί οἱ λοιποί οἱ μή ἔχοντες ἐλπίδα» (Α΄Θεσ. 4,13). Οἱ πιστοί χριστιανοί εἶναι οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐλπίδας, ἀφοῦ ὁ Χριστός εἶναι ἡ ἐλπίς τοῦ κόσμου στούς αἰῶνες. (Α΄Τιμ. 1,1).
Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος μᾶς διδάσκει: «Ἐλπίδα, ἄκουσμα χαρμόσυνο! Ἀληθινά, πόσο θαυμαστή εἶναι ἡ δύναμή σου! Πόσο θαυματοποιός ἡ ἐνέργειά σου! Ἡ δύναμή σου εἶναι ὁ στῦλος πού ὑποβαστάζει τίς θλιμμένες ψυχές, τονώνει τίς δειλές καρδιές καί τίς ἀναδεικνύει ἰσχυρές καί ἀνδρεῖες γιά νά ἀντιμετωπίσουν τίς δυσκολίες. Ἀληθινά μακάριος εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού ἐλπίζει στόν Θεό! Βαδίζει ἤρεμος στόν ἀγῶνα τῆς ζωῆς του καί διανύει τόν δρόμο αὐτό δίχως τό ἄγχος τῶν μεριμνῶν. Ἔχει θάρρος στόν Κύριο καί δέν παρεκτρέπεται ἀπό τούς πειρασμούς πού τόν περικυκλώνουν.
Ὁ σήμερα τιμώμενος ὅσιος Ἰωάννης, ὁ συγγραφέας τῆς «Κλίμακος», γράφει: «Πάνω στήν ἐλπίδα εἶναι κρεμασμένοι οἱ κόποι καί τήν περικυκλώνει τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ».
Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ἐπισημαίνει: «Αὐτή τήν ἐλπίδα μποροῦμε νά τήν πετύχουμε: α)Γιατί ἔχουμε ἕνα Θεό Παντοδύναμο καί μπορεῖ νά μᾶς βοηθήσει. β) Ὁ Θεός μας εἶναι ἄπειρα σοφός καί γνωρίζει ὅλο ἐκεῖνο πού ταιριάζει στή σωτηρία
μας. γ) Ὁ Θεός μας εἶναι ἀγαθός, γεμᾶτος ἀγάπη καί θέλει νά τρέξουμε στήν ἀγκαλιά του μέ σταθερή ἐλπίδα. δ) Γιά νά τήν ἀποκτήσουμε πρέπει νά ἀνατρέξουμε στήν ἀλήθεια τῶν Θείων Γραφῶν».
Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος καταθέτει: «Ὅ,τι κατορθώσαμε, μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ τό κατορθώσαμε. Ἑπομένως, χωρίς τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά κάνει τίποτα. Ἄν πιστεύεις τό ἀντίθετο, πλανᾶσαι οἰκτρά· ὁ ἄνθρωπος φαίνεται νικητής ἀλλά πάντα μέ τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ».
Ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ τῆς Ἀριζόνας συμπληρώνει: «Νά εἴμαστε κοντά στόν μεγάλο καπετάνιο, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ Χριστός πού μᾶς δίνει τίς σωστές κατευθύνσεις καί Αὐτόν πρέπει νά ἔχουμε στό τιμόνι μας σάν ὁδηγό, σάν πυξίδα. Οἱ θλίψεις εἶναι οἱ διάφορες τρικυμίες. Θά τίς ἀντιμετωπίσουμε μέ τό πνεῦμα τῆς ὑπομονῆς, τῆς καρτερίας, τῆς μακροθυμίας καί μάλιστα μέ τήν παραμονή μας στό Νόμο τοῦ Εὐαγγελίου, στίς διατάξεις τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.
Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἀνακεφαλαιώνει: «Ἡ ἐμπιστοσύνη στόν Θεό εἶναι μιά συνεχής μυστική προσευχή πού φέρνει ἀθόρυβα τίς δυνάμεις τοῦ Θεοῦ ἐκεῖ πού χρειάζονται καί τήν ὥρα πού χρειάζονται. Ἡ ἐλπίδα στόν Θεό εἶναι τονισμένη πίστη, εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀσφάλεια γιά τόν ἄνθρωπο».
Χριστιανοί μου,
ὁ Κύριος καί Θεός μας εἶναι «ἡ βοήθεια τῶν ἀβοηθήτων, ἡ ἐλπίς τῶν ἀπελπισμένων, ὁ τῶν χειμαζομένων σωτήρ, ὁ τῶν πλεόντων λιμήν, ὁ τῶν νοσούντων ἰατρός». Αὐτή εἶναι ἡ στάση καί ἡ τοποθέτηση τῶν χριστιανῶν μπροστά στίς δυσκολίες τῆς ζωῆς. Ἀκόμα καί ὅταν πληγωνόμαστε, ὅταν πέφτουμε καί ὅταν πονᾶμε, σηκώνουμε τά μάτια μας πρός τό Σταυρό τοῦ Χριστοῦ μας, ἀτενίζουμε τή μορφή Του καί ἀκοῦμε τό ἐλπιδοφόρο μήνυμά Του: «Ὁ κόσμος θά σᾶς κάνει νά ὑποφέρετε· ἀλλά ἐσεῖς νά ἔχετε θάρρος, γιατί ἐγώ νίκησα τόν κόσμο» (Ἰω. 16,33). Ὁ γλυκόηχος παιάνας τοῦ χριστιανοῦ ποιητῆ ἰδιαίτερα θά μᾶς χαροποιήσει: «Ποῦ νά ζητήσω ἀλλοῦ τή λύτρωση καί σ’ ἄλλον ποιόν νά καταφύγω;... Ποιός ἄλλος, Κύριε, ἀπ’ τήν ἀγάπη Σου; Ἰησοῦ! Ποιός ἄλλος ἀπό σένα;  Αμήν!

 

 

ΤΗΣ  ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ

 

ΚΥΡΙΑΚΗ  23  ΜΑΡΤΙΟΥ 2025

H τρίτη Κυριακή των Νηστειών ονομάζεται  Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως και εορτάζεται  κάθε χρόνο 28 ημέρες  πριν το Άγιο Πάσχα.

          Με την δύναμη του Θεού, εορτάστηκε στην Παναγία την Λατομίτισσα, η μεγάλη εορτή της Χριστιανοσύνης.  Οι πιστοί με κατάνυξη  προσκύνησαν τον Τίμιον και Ζωηφόρον Σταυρόν  του Κυρίου μας.

        Ο εφημέριος  του Ιερού Ναού π. Βασίλειος Ν. Φιλιππάκης, με ευλάβεια    περιέφερε τον Τίμιο Σταυρό  με μια σεμνή πομπή  στο κέντρο του Ναού   καθώς και μέρος του Τιμίου Ξύλου,  ψέλνοντας με συγκίνηση  το Απολυτίκιο «Σώσον Κύριε τον λαό σου και ευλόγησον την κληρονομίαν σου…..»   θυμιάζοντας    πέριξ του τετραποδίου  σταυροειδώς τον ευπρεπισμένο με λουλούδια και δεντρολίβανα  Τίμιον Σταυρό και το Τίμιο Ξύλο και  τέλος   αφού προσκύνησε  έψαλλε  με κατάνυξη «Τον  Σταυρόν  σου  προσκυνούμεν  Δέσποτα και την Αγίαν σου Ανάστασιν δοξάζομεν». 

           Ολοι οι πιστοί ασπάστηκαν τον Σταυρό και πήραν το δεντρολίβανο διακοσμημένο με βιόλες για ευλογία φεύγοντας από την εκκλησία το οποίο θα φυλάσσουν στο εικονοστάσι των σπιτιών τους, όπως τα άνθη του Επιταφίου.

Καλή και ευλογημένη Σαρακοστή.

 ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ἀριθμός 12
ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ΝΗΣΤΕΙΩΝ
ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ
23 Μαρτίου 2025

«Θρόνος δὀξης ὑψωμένος, ἁγίασμα ἡμῶν»
(Ἰερ. 17,12)
Ὁ Προφήτης Ἰερεμίας, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἀναφωνεῖ: «Ἔνδοξος θρόνος ὑψωμένος εἶναι τό ἁγίασμά μας». Ὁ Προφήτης Ἠσαΐας, σέ ὅραμά του, θά δεῖ τόν Κύριο «νά κάθεται σέ ὑψηλό θρόνο γεμᾶτο ἀπό ἀπερίγραπτη δόξα» (Ἠσ. 66,1) καί «οἱ εὐσεβεῖς θά εὐφρανθοῦν στή δόξα τοῦ Κυρίου» (Ἠσ. 24,14). Ὁ θεσπέσιος Δαβίδ ἀναμέλπει στούς Ψαλμούς του: «Ὁ ἔνδοξος θρόνος Σου, Κύριε, εἶναι ἀσάλευτος καί αἰώνιος» (Ψαλμ. 92,2) καί «ἄς γεμίσει τό στόμα μου ἀπό ὕμνους, γιά νά ὑμνῶ τό μεγαλεῖο Σου» (Ψαλμ. 70,8).
Αὐτός ὁ βασιλικός θρόνος εἶναι ὁ ζωοποιός Σταυρός τοῦ Κυρίου μας καί ἐπάνω σέ αὐτόν προσέφερε τήν ἑκούσια θυσία Του. Θυσίασε ὄχι κάποιο ἄλλο κτίσμα καί δημιούργημα, ἀλλά τόν ἴδιο τόν Ἐαυτό Του. Γιά ἐμᾶς τούς ἁμαρτωλούς ἀνθρώπους. Γι’αὐτό εἶναι ὁ εὔσπλαχνος καί ἐλεήμων Ἀρχιερεύς, ὅπως ἀκριβῶς μᾶς καταγράφει ὁ Θεῖος Ἀπόστολος στό σημερινό ἀνάγνωσμα (Ἑβρ. 5,2). Μέ τό δικό του θάνατο νίκησε τό θάνατο. Τό ἀρχιερατικό Του ἔργο δέν θά παύσει ποτέ. «Καί τῆς Βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος». Εἶναι ἀπαλλαγμένος ἀπό κάθε κακία καί ἀμόλυντος ἀπό κάθε ἁμαρτία καί ἀνώτερος ἀπό τά οὐράνια πνεύματα (Ἑβρ. 7,26). Ἄν καί ἦταν Υἱός τοῦ Θεοῦ «ἔμαθε ἀπό ὅσα ἔπαθε τήν ὑπακοήν» (Ἑβρ. 5,8) καί ἀποδείχθηκε τέλειος καί ἔγινε σέ ὅλους ὅσοι Τόν ὑπακούουν «αἴτιος σωτηρίας αἰωνίου».
Ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος γιά νά θεώσει τόν ἐκπεσόντα ἄνθρωπο. Κήρυξε τό Εὐαγγέλιο τῆς ἀγάπης καί τῆς ἀλήθειας καί φώτισε τούς «ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου καθημένους»(Λουκ. 1,79). Θαυματούργησε καί δώρησε τή ζωή καί τήν ἴαση στούς πονεμένους. Ἔπαθε, σταυρώθηκε «γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου
δέ σταυροῦ» (Φιλιπ. 2,8) γιά νά λυτρώσει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν καταδυναστεία τοῦ διαβόλου. Ἡ ἐπί τοῦ Σταυροῦ θυσία Του ἀποκαλύπτει τό μέγεθος τῆς ἀγάπης Του. Θυσιάστηκε «ὑπέρ τῶν φίλων αὐτοῦ» (Ἰωάν. 15,14). Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μᾶς ἀποκατέστησε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Μέ τό αἷμα Του καθάρισε τή συνείδησή μας ἀπό τά νεκρά ἔργα τῆς ἁμαρτίας. Ἡ θυσία Του, ἐπειδή ἀκριβῶς εἶναι θυσία τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ, ἔχει αἰώνια ἰσχύ καί κύρος. Ἡ θυσία τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό βασικότερο γνώρισμα τῆς ἀρχιερατικῆς μεσιτείας Του. Μέσα στήν Ἐκκλησία λαμβάνει ὑπερχρονιστική διάσταση μέ τό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, στό ὁποῖο πάλι ὁ Χριστός θυσιάζεται «ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καί σωτηρίας». Γιά νά γίνουμε μέτοχοι τῶν ἀγαθῶν τῆς Ἀρχιερωσύνης Του καί νά ἔχουμε ζωντανή πάντοτε τήν ἐνθύμηση τῆς θυσίας Του πρέπει νά ζοῦμε τό γεγονός τοῦ μυστηρίου τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως. Μόνο ἔτσι γινόμαστε κοινωνοί τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματός Του, τό μεγαλεῖο τοῦ Ἀρχιερατικοῦ ἀξιώματος τοῦ Χριστοῦ δέν τόν καθιστᾶ ἀπρόσιτο, ἀλλά δημιουργεῖ στίς καρδιές τῶν ἁμαρτωλῶν τήν πεποίθηση τῆς σωτηρίας καί τήν ἐλπίδα τῆς ἀφέσεως.
Ὁ ἱερός Δαμασκηνός σημειώνει: Μέ κανένα ἄλλο μέσο δέν καταργήθηκε ὁ θάνατος, δέν λύθηκε ἡ ἁμαρτία, δέν λαφυραγωγήθηκε ὁ ᾍδης, δέν δωρήθηκε ἡ Ἀνάσταση, δέν κατορθώθηκε ἡ ἐπάνοδος πρός τήν ἀρχαία μακαριότητα, δέν ἀνοίχθηκαν οἱ πύλες τοῦ παραδείσου, δέν πῆρε ἡ φύση μας τιμητική θέση στά δεξιά τοῦ Θεοῦ, παρά μόνο μέ τό Σταυρό τοῦ Κυρίου μας.
Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ Πόποβιτς λέει: Ὁ Τίμιος Σταυρός προβάλλει ὡς πηγή δύναμης καί ζωῆς, θυμίζοντάς μας ὅτι ὁ δρόμος πού ὁδηγεῖ στή συνάντηση μέ τόν Ἀναστημένο Χριστό, περνᾶ μέσα ἀπό τή σταύρωση τοῦ «ἐγώ» μας καί τῶν ἁμαρτιῶν μας.
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης γράφει: Μή νομίσεις ὅτι ὁ Τίμιος Σταυρός ἤ τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ θαυματουργοῦν ἀπό μόνα τους. Θαυματουργοῦν μόνο καί ἐφόσον πιστεύουμε βαθιά μέσα μας τόν Κύριο καί Τόν βλέπουμε καί Τόν ζοῦμε στή θεία Λειτουργία καί πάντα ἐντός τῆς Ἐκκλησίας.
Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος διδάσκει: Ἐλᾶτε μέ μιά ψυχή νά ἀκολουθήσωμεν τόν Χριστόν· ἐλᾶτε νά βαδίσωμεν τήν ὁδόν τῶν ἀρετῶν, τήν ὁποίαν μᾶς ἔδειξεν ὁ Σωτήρ ἡμῶν. Ἐκεῖνος ἐβάδισε μέ κόπους...μέ σταυρικόν θάνατον· δέν ἐλυπήθηκε νά χύσει οὐδέ αὐτό τό αἷμα Του γιά μᾶς. Νά μή φανῶμεν, λοιπόν, καί ἡμεῖς ἀχάριστοι, ἀπέναντι εἰς ἕνα τοιοῦτον εὐεργέτην· νά σηκώσωμεν καί ἡμεῖς τόν σταυρόν, ὅπως τόν ἐσήκωσε καί Ἐκεῖνος μέ προθυμίαν καί χαράν. Ὁ σταυρός εἶναι τά βάσανα, οἱ στεναχώριες, οἱ καημοί πού ἔχει κάθε ἄνθρωπος.
Χριστιανοί μου,
ὅπως εἶναι ἀδύνατο νά ζήσει ὁ ἄνθρωπος, ἀλλά καί ὅλα τά ὄντα χωρίς τό ἡλιακό φῶς, ἄλλο τόσο καί περισσότερο δέν μπορεῖ νά ζήσει ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου χωρίς τόν Σταυρό τοῦ Κυρίου. Καί, ὅπως εἶναι ἀναγκαῖο πρᾶγμα γιά τή ζωή μας ἡ ἀναπνοή, κατά παρόμοιο τρόπο εἶναι ἀναγκαία στούς χριστιανούς ἡ σημείωση τοῦ τύπου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Γι’αὐτό τόν λόγο οἱ Ἅγιοι Πατέρες ὅρισαν καταμεσῆς τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς νά προσκυνεῖται ὁ Τίμιος Σταυρός τοῦ Κυρίου, γιά νά λαμβάνουμε οἱ πιστοί ἀπό αὐτόν χάρη καί δύναμη, γιά νά συνεχίσουμε μέ σθένος τόν πνευματικό μας ἀγῶνα. Δυναμωμένοι πλέον καί ἀνανεωμένοι, ἀντιπαρερχόμαστε τά ἐμπόδια πού στήνει ὁ πονηρός καί βαδίζουμε τόν δρόμο πού ὁδηγεῖ στόν οὐρανό, μέ ὁδηγό τή χαρά καί τή λαχτάρα νά συναντήσουμε τόν ἀναστάντα Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό τήν ἁγία καί λαμπροφόρο ἡμέρα τῆς ἐγέρσεώς Του.
Ἀδελφοί μου,
ἄς γονατίσουμε μπροστά στόν ζωηφόρο Σταυρό, στηριζόμενοι στή δύναμη πού ἀπορρέει ἀπό Αὐτόν καί, ἐναποθέτοντας πάνω Του κάθε τι παθογόνο πού χαρακτηρίζει τή ζωή μας, ἄς ἀναφωνήσουμε «Σταυρέ τοῦ Χριστοῦ σῶσον ἡμᾶς τῇ δυνάμει Σου» συνῳδά μέ τή χαρμόσυνη φωνή τοῦ ποιητῆ μας: Σφίξε τό σταυρό πού σοῦ χάρισα, μέσα στά χέρια... Τοῦτο τ’ ἀγώνισμα πού σοὔδωκα μήν τ’ ἀποστέρξης. Πρῶτος ἀνέβηκα ἐγώ τόν ἀνήφορο αὐτόν πού θά τρέξης. Θάρρος παιδί μου· περπάτα καί κράτα με. Ἀμήν!    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

 ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Ἀριθμός 11

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

16 Μαρτίου 2025

«Ἐγώ Κύριος ὁ Θεός καί οὐκ ἠλλοίωμαι»
(Μαλαχ. 3,6)

Στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὁ Θεός, διά στόματος τοῦ Προφήτου Μαλαχίου, διαλαλεῖ: «Ἐγώ εἶμαι Κύριος ὁ Θεός καί δέν ὑπόκειμαι σέ μεταβολή» καί ὁ μελῳδός Δαβίδ ἀναφωνεῖ στόν Ψαλμό του: «Ὅλος ὁ κόσμος σάν ἔνδυμα θά παλιώσει καί σάν ἐξωτερικό φόρεμα θά τόν περιτυλίξεις, Κύριε, καί θά ἀλλάξει καί θά γίνει καινούργιος. Ἐσύ, ὅμως, ὁ Θεάνθρωπος Μεσσίας εἶσαι ὁ ἴδιος καί τά ἔτη σου θά εἶναι ἀτελείωτα (Ψαλμ. 101,27-28), (Ἑβρ. 1,11-12).
Ὁλόκληρη ἡ δημιουργία, τά πάντα, ἀλλάζουν καί μεταβάλλονται, εἶναι ὑποδουλωμένα στή φθορά. Οἱ ἄνθρωποι γεννιοῦνται, μεγαλώνουν καί πεθαίνουν, ὁμοίως τά ζῶα καί τά φυτά. Ἀκόμη καί τά αἰωνόβια ὄρη καί οἱ πεδιάδες, οἱ θάλασσες, ὑφίστανται μεταβολές ἀπό σεισμούς, καθιζήσεις, διαβρώσεις... Καί οἱ ἀπειράριθμοι ἀστέρες, πού ἡ ἡλικία τους ἀριθμεῖ ἑκατομμύρια ἔτη ζωῆς, κάποτε καί αὐτοί σβήνουν. Θά ἀλλάξουν τό σχῆμα πού ἔχουν τώρα, ἑρμηνεύει ὁ ἱερός Ζιγαβηνός καί ὁ Οἰκουμένιος παρατηρεῖ ὅτι θά μεταβάλουν τό σχῆμα τους ὅλα τά ὁρατά καί θά φθάσουν σέ κατάσταση ἀφθαρσίας. Ὅπως τά ἐνδύματα παλιώνουν καί φθείρονται, ἔτσι καί ἡ δημιουργία ὑπόκειται στό νόμο τῆς φθορᾶς. Ἡ εἰκόνα πάλι τῆς ἀλλαγῆς μέ τόν τρόπο πού κάποιος «ἑλίσσει τό περιβόλαιον» - μεγάλο κομμάτι ἄρραφου ὑφάσματος πού τό ἔριχναν οἱ ἀρχαῖοι ἐξωτερικά ἐπάνω στό σῶμα τους - «τό μεγαλοδύναμον καί πανσθενές τοῦ Χριστοῦ ἐμφαίνει», ὅπως παρατηρεῖ ὁ Ζιγαβηνός. Ἀποκαλύπτει πώς ὁ Χριστός, ὁ ἄναρχος καί ἀτελεύτητος, ὁ ἄτρεπτος καί ἀμετάβλητος, Ἐκεῖνος θά καινοποιήσει τά πάντα (Ἀποκ. 21,5). Ὁ ἄνθρωπος καί ἡ κτίση ὁλόκληρη, μέσῳ τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, θά ἐλευθερωθοῦν ἀπό τή δουλεία καί τή φθορά καί θά περάσουν στήν ἔνδοξη κατάσταση τῆς ἐλευθερίας τῶν παιδιῶν τοῦ Θεοῦ (Ρωμ. 8,21).
Εἶναι αὐτό πού ὀνομάζουμε ἀνακαίνιση τοῦ κόσμου καί ἀνακεφαλαίωση τῶν πάντων ἐν τῷ Χριστῷ (Ἐφεσ. 1,10). Εἶναι ἡ καινούργια γῆ καί οἱ καινούργοι οὐρανοί πού περιμένουμε (Β΄Πέτρου 3,13). Ὁ Θεός δρᾶ, ἐνεργεῖ καί κινεῖται χωρίς νά μεταβάλλεται, χωρίς νά αὐτοαναιρεῖται (Β΄Τιμ. 2,13).
Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης διατυπώνει: «Ὁ μάταιος κόσμος φεύγει καί χάνεται, ἐνῶ ἐκεῖνος πού ἐπιτελεῖ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ μένει αἰώνια» (Α΄ Ἰωάν. 2,17).
Ὁ ἱερός Δαμασκηνός σημειώνει: Δέν ὑπῆρξε ἀμφιταλάντευση, ἀλλά σταθερή καί ἀμετάβλητη θέληση καί βουλή τοῦ Θεοῦ. Οὐδεμία μεταμέλεια ἀπαντᾶ στόν Θεό.
Ὁ ἱερός Χρυσόστομος θά πεῖ: Ὅταν κάνουμε ὑπακοή στό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ ὁμολογοῦμε ἔμπρακτα τήν πίστη μας στή Θεότητά Του, ἀλλά μᾶς δίνεται καί ἡ δυνατότητα νά μετάσχουμε κατά χάριν στή θεϊκή δόξα, νά κληρονομήσουμε τήν ἄφθαρτη καί αἰώνια Βασιλεία Του.
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, πού σήμερα ἑορτάζουμε, ἐφήρμοσε μέ τούς πνευματικούς του ἀγῶνες τό Εὐαγγέλιο στή ζωή του. Ὑπερασπίσθηκε τό ὀρθόδοξο δόγμα μέσα στίς ποικίλες ἀντιξοότητες τῆς ἐποχῆς του. Γι’αὐτό ζεῖ δοξασμένος στούς αἰῶνες κοντά στόν Κύριο καί ὁμολογεῖ ὅτι: Ὁ Θεός εἶναι ὁ μόνος πού παραμένει ὁ Ἴδιος πάντοτε πρό τῶν αἰώνων καί στούς αἰῶνες. Ὁ μόνος πού μένει ἀναλλοίωτος «οὐκ ἀρχόμενος, οὐ παυόμενος, οὐ φθειρόμενος, οὐδενί τρόπῳ μεταβαλλόμενος».
Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος διδάσκει: Στόν ἄνθρωπο ἔχει ἐμφυτευθεῖ ἡ δυνατότητα νά γνωρίσει τόν ἑαυτό του, ἀφοῦ γεννήθηκε σάν ζωντανή ὕπαρξη μέ νοῦ καί ἱκανή νά διακρίνει τό καλό ἀπό τό κακό, ἔχοντας ἐλεύθερη βούληση ἀλλά καί τή δυνατότητα γιά γνώση. Ὁ Θεός δημιουργώντας τόν ἄνθρωπο, τόν ἔπλασε κατ’εἰκόνα Του, γιά νά μπορέσει νά Τόν ἀναζητήσει, νά Τόν προσεγγίσει, νά Τόν γνωρίσει καί νά Τόν ἀγαπήσει.
Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ Πόποβιτς ἀποφαίνεται: Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ ἁγιασμός μας καί ὁ φωτισμός μας, τό φῶς μας καί ἡ παιδεία μας (παράβαλε Α΄Κορ. 1,30 - Ἰωάν. 8,12). Αὐτός ἔχει ὁδεύσει ὅλην τήν ὁδόν τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς καί κατέστησε
δυνατόν τό ὅλον ἔργον τοῦ ἁγιασμοῦ καί φωτισμοῦ τοῦ ἀνθρώπου μέ τήν αἰώνιαν ἀλήθειαν καί τήν αἰώνιαν ζωήν.
Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος ἀπευθυνόμενος στίς Νύμφες τοῦ Χριστοῦ θά πεῖ: Ἀνεβάσατε λοιπόν, ἀδελφές, τό φρόνημά σας ὑψηλά. Τά ἄνω φρονεῖτε, τά ἄνω ζητεῖτε, μή τά γήινα καί προσωρινά. Ἔχετε τό φρόνημα ἐπάνω καί ἡ ταπείνωσις ἄς στολίζει ὅλα τά ἔργα σας.
Χριστιανοί μου,
ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στή σημερινή περικοπή δανείζεται τά λόγια τοῦ Δαβίδ ὅπως εἴδαμε καί τά ἑρμηνεύει μέ τό δικό του θεόπνευστο τρόπο. Πόση παρηγοριά δέν κρύβουν, ἀλήθεια, αὐτά τά σοφά λόγια του! Τά πράγματα τοῦ κόσμου δέν πρόκειται νά παραμείνουν ἔτσι, ὅπως ἔχουν, αἰώνια. Μέ τή δύναμη τοῦ ἀνάρχου καί ἀτελεύτητου Κυρίου θά ἀλλάξουν τά πάντα. Αὐτό πού εἶναι φθαρτό θά ντυθεῖ τήν ἀφθαρσία καί αὐτό πού εἶναι θνητό θά ντυθεῖ τήν ἀθανασία (Α΄Κορ. 15,53). Θά νικηθεῖ ἡ φθορά καί ὁ θάνατος· θά θριαμβεύσει ἡ ἀνάσταση καί ἡ ζωή!
Ἀδελφοί μου,
τό Δεσποτικό Στόμα μᾶς διαβεβαιώνει: «Ἀμήν, λέγω ὑμῖν, ἐάν τις τόν λόγον τόν ἐμόν τηρήσῃ, θάνατον οὐ μή θεωρήσει εἰς τόν αἰῶνα» (Ἰωάν. 8,51). Ὁ Κύριος καί Θεός μας περικλύει τά σύμπαντα «ἐν τῇ δρακί περιέχων» αὐτά. Στή Θεϊκή Του παλάμη κρατεῖ καί τό πηδάλιο τῆς ζωῆς μας. Ἐκεῖνος εἶναι ἡ μόνη ἐλπίδα, ἡ καταφυγή μας, ἡ σωτηρία μας. Νά εἴμαστε βέβαιοι ὅτι Αὐτός διέπει τήν ἀνθρωπότητα στούς αἰῶνες, ὅσο δέ καί ἄν αὐτή ἀπομακρύνεται ἀπό τό Θεῖο Φῶς κάποια ἡμέρα θά ξαναβρεῖ τό δρόμο τῆς σωτηρίας. Ἡ ἅρπα τοῦ Γ. Βερίτη θά μέλψει καί πάλι: «Μέσ’ στοῦ Χριστοῦ μας τό βασίλειο θά βρεῖτε λύτρωση τρανή, ἡ γῆ θά λάμψη σάν τόν ἥλιο καί θά ἀνοιχτοῦν οἱ οὐρανοί! Ἀμήν!  

  Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

 

ΚΥΡΙΑΚΗ  9  ΜΑΡΤΙΟΥ 2025

 

 

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 

KAI TO

 ΠΑΝΕΝΟΡΙΑΚΟ ΜΝΗMΟΣΥΝΟ

 

"Τὴν ἄχραντον Εἰκόνα σου προσκυνοῦμεν Ἀγαθέ,

 αἰτούμενοι συγχώρησιν τῶν πταισμάτων ἡμῶν,

  Χριστὲ ὁ Θεός· βουλήσει γὰρ ηὐδόκησας σαρκὶ ἀνελθεῖν ἐν τῷ Σταυρῷ,

 ἵνα ῥύσῃ οὓς ἔπλασας ἐκ τῆς δουλείας τοῦ ἐχθροῦ·

 ὅθεν εὐχαρίστως βοῶμέν σοι· Χαρᾶς ἐπλήρωσας τὰ πάντα, 

ὁ Σωτὴρ ἡμῶν, παραγενόμενος εἰς τὸ σῶσαι τὸν Κόσμον."

 

 

     «Η αγία αυτή ημέρα είναι ξεχωριστή, διότι παρά το κατανυκτικό κλίμα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, εορτάζει λαμπρά η Ορθοδοξία μας, η αληθινή Εκκλησία του Χριστού.

 

* * * * * *

       Στην  ενορία  μας  έχει καθιερωθεί  εδώ και πολλά χρόνια την Κυριακή της Ορθοδοξίας,  να τελείται μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως των ψυχών  των διατελεσάντων Εφημερίων, Επιτρόπων, Ιεροψαλτών, Νεωκόρων, Κτητόρων, μεγάλων Ευεργετών, και Δωρητών και πάντων των διακονησάντων  του ως άνω Ιερού Ναού και των Ναϊδρίων  αυτού.

 

Τα μέλη της Φιλοπτώχου κάθε χρόνο αυτήν την ημέρα προσφέρουν την αρτοκλασία εις μνήμην των αποβιωσάντων  ενοριτών μας.

 

     Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας μικροί και μεγάλοι κρατούσαν διάφορες εικόνες στα χέρια τους, οι καμπάνες χτυπούσαν χαρμόσυνα και οι  ιεροψάλτες έψαλλαν το απολυτίκιο «Την άχραντον εικόνα σου»….

 

Εις τέσσερις στάσεις, τέλεσε στις τέσσερις πλευρές του Ιερού Ναού  δεήσεις ο ιερέας π. Βασίλειος Ν. Φιλιππάκης.  Και στο τέλος διάβασε τις περικοπές του Συνοδικού.

 

Τέλος εισερχόμενος στο ναό έψαλλε το Μέγα προκείμενον «Τις Θεός Μέγας….»

 

       Μετά το τέλος της  Θείας Λειτουργίας ένα ζεστό καφέ  και ένα κουτάκι με  νηστίσιμα εδέσματα προσφέρθηκε στο Κουκουνάρειο Πνευματικό Κέντρο σε όλο το εκκλησίασμα. 

 

Ευχόμεθα καλή  και ευλογημένη  Μεγάλη Τεσσαρακοστή να περάσομε και να αξιωθούμε να προσκυνήσομε τα φρικτά Πάθη του Κυρίου μας και την ζωηφόρο Ανάστασή του.