Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΞΕΝΙΑΣ

ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΗ ΣΥΝΑΞΗ

ΕΠΙ ΤΗ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΞΕΝΙΑΣ

Την Κυριακή 3 Μαϊου 2015  στον Ιερό Ναό Παναγίας Λατομιτίσσης    θα τελεσθεί  Ιερά Πανήγυρις της Αγίας  Ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Ξενίας (της Καλαματιανής), προστάτιδα των Καρδιοπαθών.

 Προσκαλούνται οι φιλέορτοι Χριστιανοί  όπως προσέλθουν για  συμπροσευχή.

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀ­ριθ­μὸς 17

26 Ἀ­πρι­λί­ου 2015

Κυ­ρια­κή τῶν Μυ­ρο­φό­ρων

(Πράξ. στ΄, 1-7)

«Ἐ­γέ­νε­το γογ­γυ­σμός τῶν ἑλ­λη­νι­στῶν πρός τούς Ἑ­βραί­ους»

(Πράξ. στ΄, 1)

Στήν πρώ­τη Ἐκ­κλη­σί­α, ἀ­δελ­φοί μου, στήν ἀ­πο­στο­λι­κή ἐ­πο­χή, ἡ ἀ­ρε­τή τῶν πι­στῶν εἶ­χε φθά­σει σέ με­γά­λα ὕ­ψη πού προ­κα­λοῦ­σε τόν θαυ­μα­σμό τῶν εἰ­δω­λο­λα­τρῶν καί τῶν ἀ­πί­στων ἀ­κό­μη. Οἱ ἄν­θρω­ποι πού ἄ­κου­γαν τό κή­ρυγ­μα τῶν ἀ­πο­στό­λων καί ἔ­βλε­παν πῶς ζοῦ­σαν οἱ πρῶ­τοι χρι­στια­νοί, οἱ ὁ­ποῖ­οι ἔ­κα­ναν πρά­ξη τό κή­ρυγ­μα, με­τα­νο­οῦ­σαν, πί­στευ­αν καί βα­φτί­ζον­ταν ἐ­πει­δή ἀ­κρι­βῶς ζή­λευ­αν, μέ τήν κα­λή ἔν­νοι­α, αὐ­τούς τούς πρώ­τους χρι­στια­νούς.

Ἡ ἐν­το­λή τοῦ Χρι­στοῦ μας «ἀ­γα­πᾶ­τε ἀλ­λή­λους» εἶ­χε ἐ­φαρ­μο­σθεῖ ἀ­πό τούς πι­στούς, μέ ἀ­πο­τέ­λε­σμα τή δη­μι­ουρ­γί­α μιᾶς νέ­ας κοι­νω­νί­ας πού δέν μπο­ροῦ­σαν νά φαν­τα­στοῦν καί οἱ με­γα­λύ­τε­ροι με­ταρ­ρυθ­μι­στές τῆς κοι­νω­νί­ας. Τό μῖ­σος πού δια­ιρεῖ τούς ἀν­θρώ­πους σέ κόμ­μα­τα καί φα­τρί­ες εἶ­χε πα­ρα­με­ρι­σθεῖ ἀ­πό τήν ἀ­γά­πη πού ἑ­νώ­νει καί φέρ­νει τήν εὐ­τυ­χί­α.

Δέν ζοῦ­σαν μό­νο γιά τόν ἑ­αυ­τό τους καί τήν οἰ­κο­γέ­νειά τους, δέν ζοῦ­σαν γιά τά ἐ­λε­ει­νά μι­κρο­συμ­φέ­ρον­τά τους, δέν ἔ­βλε­παν πῶς θά αὐ­ξή­σουν τήν πε­ρι­ου­σί­α τους εἰς βά­ρος τῶν ἄλ­λων. Ἡ ἀ­γά­πη τούς εἶ­χε ὁ­δη­γή­σει σέ κά­τι δι­α­φο­ρε­τι­κό, σέ κά­τι με­γα­λει­ῶ­δες πού τό θαύ­μα­ζαν ὅ­λοι. Ζοῦ­σαν γιά τούς ἄλ­λους, γιά τήν κοι­νό­τη­τα. Δέν ἔ­βλε­παν ὁ ἕ­νας τόν ἄλ­λο σάν ἐ­χθρό ἀλ­λά σάν φί­λο, πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο σάν ἀ­δελ­φό μέ κοι­νό Πα­τέ­ρα τό Θε­ό. Ὅ­ταν ἐκ­φω­νοῦ­σαν τό «Πά­τερ ἡ­μῶν» ἔ­νι­ω­θαν αὐ­τή τήν ἑ­νό­τη­τα καί θερ­μαί­νον­ταν οἱ καρ­δι­ές τους.

Τά ὑ­λι­κά ἀ­γα­θά πού εἶ­χαν δέν τά θε­ω­ροῦ­σαν ὡς μέ­σα γιά τή δι­κή τους ἐ­ξυ­πη­ρέ­τη­ση, ἀ­δι­α­φο­ρών­τας γιά τούς ἄλ­λους, ἀλ­λά ὡς μέ­σα γιά τήν ἐ­ξυ­πη­ρέ­τη­ση ὅ­λης τῆς κοι­νό­τη­τας. Ἔ­κλαι­γε κά­ποι­ος; Χί­λια χέ­ρια ἦ­ταν ἕ­τοι­μα νά σκου­πί­σουν τά δά­κρυ­ά του. Δέν ὑ­πῆρ­χαν φτω­χοί πού ἀ­ναγ­κά­ζον­ταν νά ζη­τι­α­νέ­ψουν για­τί ὅ­λα ἦ­ταν κοι­νά. Ἡ ἀλ­λη­λεγ­γύ­η ἦ­ταν θαυ­μα­στή. Καί ὅ­πως ὅ­ταν πά­σχει ἕ­να μέ­λος τοῦ ἀν­θρώ­πι­νου σώ­μα­τος συμ­πά­σχει ὅ­λο τό σῶ­μα, ἔ­τσι καί οἱ χρι­στια­νοί τῆς πρώ­της ἐ­κεί­νης ἐ­πο­χῆς ἐν­δι­α­φέ­ρον­ταν καί συ­νέ­πα­σχαν στίς ἀ­νάγ­κες τῶν ἀ­δελ­φῶν τους.

Μό­νο ἄν­θρω­ποι πού λα­τρεύ­ουν τόν Τρι­α­δι­κό Θε­ό καί ὄ­χι τήν ὕ­λη τήν ὁ­ποί­α θε­ω­ροῦν ὡς μέ­σο γιά τήν πραγ­μα­το­ποί­η­ση ἑ­νός ἰ­δε­ώ­δους, αὐ­τοί μό­νο μπο­ροῦν νά ζή­σουν ἀγ­γε­λι­κή ζω­ή. Ὅ­ταν ὅ­μως ἀ­πό τήν καρ­διά ξε­ρι­ζώ­νε­ται ὁ Θε­ός καί παίρ­νει τή θέ­ση του τό χρῆ­μα, τό συμ­φέ­ρον, τό­τε ὁ ἄν­θρω­πος γί­νε­ται ἐ­γω­ι­στής, κτῆ­νος καί εἶ­ναι ἀ­δύ­να­τον νά ζή­σει αὐ­τή τήν ἀ­νώ­τε­ρη ζω­ή.

Ἀλ­λά καί σ’ αὐ­τή τήν ἰ­δε­ώ­δη κοι­νω­νί­α «πλη­θυ­νόν­των τῶν μα­θη­τῶν» ἀ­κού­σθη­καν πα­ρά­πο­να. Οἱ Ἑ­βραῖ­οι Χρι­στια­νοί πού εἶ­χαν τήν κα­τα­γω­γή τους ἀ­πό ξέ­νες χῶ­ρες καί μι­λοῦ­σαν τήν ἑλ­λη­νι­κή γλῶσ­σα, γι’ αὐ­τό λέ­γον­ταν ἑλ­λη­νι­στές, ἄρ­χι­σαν νά πα­ρα­πο­νοῦν­ται, νά γογ­γύ­ζουν. Ἡ αἰ­τί­α; Στή δι­α­νο­μή τρο­φί­μων ἄρ­χι­σαν νά γί­νον­ται ἀ­δι­κί­ες καί νά πα­ρα­με­ρί­ζον­ται οἱ χῆ­ρες τῶν ἑλ­λη­νι­στῶν ἀ­πό τούς Ἑ­βραί­ους Χρι­στια­νούς. Ἡ με­ρί­δα τῶν ἑλ­λη­νι­στῶν Ἰ­ου­δαί­ων ἦ­ταν ἡ πιό φτω­χή τῆς κοι­νό­τη­τας. Ἐ­πει­δή κα­τοι­κοῦ­σαν σέ ξέ­νες χῶ­ρες, δέν εἶ­χαν πε­ρι­ου­σί­α ὅ­πως οἱ ντό­πιοι καί ἡ προ­σφο­ρά τους στό κοι­νό τα­μεῖ­ο ἦ­ταν μι­κρή. Οἱ Ἀ­πό­στο­λοι τοῦ Χρι­στοῦ δέν ἔ­κα­ναν καμ­μί­α δι­ά­κρι­ση με­τα­ξύ τῶν δύ­ο αὐ­τῶν ὁ­μά­δων. Φαί­νε­ται ὅ­μως ὅ­τι δι­ά­φο­ροι Ἑ­βραῖ­οι τῆς Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ πού βο­η­θοῦ­σαν στά συσ­σί­τια ἔ­κα­ναν κά­ποι­ες δι­α­κρί­σεις, μέ τή σκέ­ψη πώς ἀ­φοῦ προ­σφέ­ρε­τε λι­γό­τε­ρα δι­και­οῦ­σθε καί λι­γό­τε­ρα.

Οἱ Ἀ­πό­στο­λοι φυ­σι­κά δέν ἀ­δι­α­φό­ρη­σαν γιὰ τό ζή­τη­μα. Κά­λε­σαν ὅ­λους τοὺς πι­στούς καί εἶ­παν: «Δέν εἶ­ναι σω­στό καί ἀ­ρε­στό στό Θε­ό νά ἀ­φή­σου­με τό κή­ρυγ­μα τοῦ Θεί­ου Λό­γου καί νά ὑ­πη­ρε­τοῦ­με στά τρα­πέ­ζια τοῦ φα­γη­τοῦ. Γι’ αὐ­τό ἐ­κλέ­ξε­τε ἀ­νά­με­σά σας ἑ­πτά ἄν­δρες, οἱ ὁ­ποῖ­οι νά ἔ­χουν κα­λή μαρ­τυ­ρί­α ἀ­πό ὅ­λους, νά εἶ­ναι δέ γε­μᾶ­τοι ἀ­πό Ἅ­γιο Πνεῦ­μα καί σο­φί­α, τούς ὁ­ποί­ους ἐ­μεῖς θά ἐγ­κα­τα­στή­σου­με στήν ὑ­πη­ρε­σί­α αὐ­τή». Βλέ­που­με ὅ­τι οἱ Ἀ­πό­στο­λοι δέν ἄρ­χι­σαν τίς πα­ρα­τη­ρή­σεις, δέν ἔ­στη­σαν δι­κα­στή­ρια γιά νά τι­μω­ρή­σουν τούς φταῖ­χτες. Λει­τούρ­γη­σαν μέ δη­μο­κρα­τι­κό τρό­πο καί ἡ πρό­τα­σή τους ἔ­γι­νε δε­κτή ἀ­πό ὅ­λους μέ ἀ­να­κού­φι­ση. Ἐ­κεῖ­νο πού ἐν­τυ­πω­σιά­ζει εἶ­ναι τά προ­σόν­τα πού ζή­τη­σαν οἱ Ἀ­πό­στο­λοι γιά τούς ἑ­πτά δι­α­κό­νους: «Πλή­ρεις Πνεύ­μα­τος Ἁ­γί­ου καί σο­φί­ας». Ὄ­χι μό­νο δρα­στή­ριοι καί ἔ­ξυ­πνοι, ἀλ­λά νά ἔ­χουν καί πνευ­μα­τι­κή ζω­ή. Γιά ἕ­να ἔρ­γο ὑ­λι­κό ζη­τοῦν ἀ­πό αὐ­τούς τούς ἐρ­γά­τες νά ἔ­χουν γε­μά­τη τήν ψυ­χή τους ἀ­πό Ἅ­γιο Πνεῦ­μα.

Καί στήν πιό καλ­λι­ερ­γη­μέ­νη χρι­στι­α­νι­κή κοι­νω­νί­α, ἀ­φοῦ αὐ­τή ἀ­πο­τε­λεῖ­ται ἀ­πό ἀ­τε­λεῖς ἀν­θρώ­πους, θά ἀ­κού­γον­ται πα­ρά­πο­να καί γογ­γυ­σμοί. Ὑ­πάρ­χουν πε­ρι­πτώ­σεις πού ἄν­θρω­ποι, οἱ ὁ­ποῖ­οι ὅ­σο κι ἄν ἐ­ξυ­πη­ρε­τοῦν­ται δέν παύ­ουν νά πα­ρα­πο­νοῦν­ται, νά δι­α­μαρ­τύ­ρον­ται. Τά παι­διά γογ­γύ­ζουν ἐ­ναν­τί­ον τῶν γο­νέ­ων τους πού μέ­ρα νύ­χτα κο­πιά­ζουν γι’ αὐ­τά. Μα­θη­τές γογ­γύ­ζουν ἐ­ναν­τί­ον κα­λῶν δα­σκά­λων πού μο­χθοῦν γιά τήν πρό­ο­δό τους. Ἐ­νο­ρῖ­τες γογ­γύ­ζουν ἐ­ναν­τί­ον εὐ­σε­βῶν ἱ­ε­ρέ­ων πού ἐν­δι­α­φέ­ρον­ται γιά τήν πνευ­μα­τι­κή πρό­ο­δο τῆς ἐ­νο­ρί­ας τους.

Τί κα­κό πρᾶγ­μα, ἀ­δελ­φοί μου, ἡ γκρί­νια! Αὐ­τή γεν­νᾶ τούς μεμ­ψί­μοι­ρους, τούς ψι­θυ­ρι­στές πού συ­κο­φαν­τοῦν καί τούς πιό με­γά­λους εὐ­ερ­γέ­τες τους. Αὐ­τή ἡ γκρί­νια δι­α­λύ­ει οἰ­κο­γέ­νει­ες καί κοι­νω­νί­ες. Νά μήν γκρι­νι­ά­ζου­με λοι­πόν, νά μήν γογ­γύ­ζου­με, ἀλ­λά νά λέ­με «Δό­ξα τῷ Θε­ῷ» γι’ αὐ­τά πού ἔ­χου­με καὶ γι’ αὐ­τά πού δέν ἔ­χο­με. Ἀ­μήν.   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΚΥΡΙΑΚΗ 19 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2015

ΠΑΣΧΑ 2015

Η ΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΛΑΤΟΜΙΤΙΣΣΑ

Σε μια ηλιόλουστη ημέρα πραγματική Λαμπρή η ενορία της Παναγίας Λατομίτισσας περιέφερε τα εικονίσματα σε όλη την περιοχή. Με τα εξαπτέρυγα πρώτα και την Ανάσταση του Χριστού μας.

Σε κάθε σπίτι  υπήρχε αναμμένο το θυμιατήρι και όλοι οι ενορίτες περίμεναν με λαχτάρα να ασπαστούν το Ευαγγέλιο  και την Ανάσταση, ευχόμενοι και του χρόνου με υγεία.

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμός 16

19 Ἀ­πρι­λί­ου 2015

Κυ­ρια­κή τοῦ Θω­μᾶ

(Πράξ. ε΄, 12-20)

«Ἐν ταῖς ἡ­μέ­ραις ἐ­κεί­ναις, διὰ τῶν χει­ρῶν τῶν ἀ­πο­στό­λων ἐ­γί­νε­το ση­μεῖ­α καὶ τέ­ρα­τα ἐν τῷ λα­ῷ πολ­λά». (Πράξ. ε΄, 12)

Ὅ­λοι γνω­ρί­ζου­με, ἀ­πό τά Εὐ­αγ­γέ­λια πού δι­α­βά­στη­καν στίς ἱ­ε­ρές ἀ­κο­λου­θί­ες τῆς Με­γά­λης Ἑ­βδο­μά­δας, πώς ὅ­ταν ὁ Χρι­στός μας συ­νε­λή­φθη καί ὁ­δη­γή­θη­κε μπρο­στά στό Συ­νέ­δριο, οἱ μα­θη­τές Του Τόν ἐγ­κα­τέ­λει­ψαν. Ὁ ἀ­πό­στο­λος Πέ­τρος φά­νη­κε τό­σο δει­λός, ὥ­στε Τόν ἀρ­νή­θη­κε μπρο­στά σέ μί­α ὑ­πη­ρέ­τρια. Οἱ ἐ­χθροί Του χαί­ρον­ταν νο­μί­ζον­τας πώς τό ὄ­νο­μά Του θά λη­σμο­νη­θεῖ τε­λεί­ως.

Ἀλ­λά ξαφ­νι­κά τά πράγ­μα­τα ἄλ­λα­ξαν. Οἱ μα­θη­τές, πού ἦ­ταν κρυμ­μέ­νοι, πα­ρου­σι­ά­ζον­ται μπρο­στά στό λα­ό καί κη­ρύτ­τουν τή νέ­α Πί­στη. Αὐ­τοί πού πρῶ­τα ἦ­ταν λα­γοί ἔ­γι­ναν τώ­ρα λι­ον­τά­ρια. Κη­ρύτ­τει ὁ Πέ­τρος καί ὅ­λοι ἀ­πο­ροῦν.

Τί εἶ­ναι ἐ­κεῖ­νο, ἀ­δελ­φοί μου, ποὺ ἔ­φε­ρε αὐ­τή τή με­τα­βο­λή; Τί­πο­τα ἄλ­λο ἀ­πό τήν Ἀ­νά­στα­ση τοῦ Χρι­στοῦ μας. Ἄν ὁ Χρι­στός δέν ἀ­να­σται­νό­ταν καί πα­ρέ­με­νε στόν τά­φο ὅ­πως ὅ­λοι οἱ νε­κροί, οἱ μα­θη­τές θά βυ­θί­ζον­ταν σέ ἀ­πελ­πι­σί­α καί θά ἔ­λε­γαν, ὅ­πως καί τό εἶ­παν, ὅ­τι τό πᾶν γι’ αὐ­τούς ἔ­σβη­σε. Ὅ­ταν εἶ­δαν ἀ­να­στη­μέ­νο τό Δι­δά­σκα­λό τους τά μαῦ­ρα σύν­νε­φα τῆς ἀ­πελ­πι­σί­ας δι­α­λύ­θη­καν. Καί ὅ­πως, ὅ­ταν ἀ­να­τέλ­λει ὁ ἥ­λιος καί φω­τί­ζε­ται ὅ­λη ἡ δη­μι­ουρ­γί­α, κα­νέ­νας δέν μπο­ρεῖ νά ἰ­σχυ­ρι­στεῖ ὅ­τι δέν ὑ­πάρ­χει ἥ­λιος, ἔ­τσι καί ὅ­ταν ἀ­να­στή­θη­κε ὁ Κύ­ριός μας καί σκόρ­πι­σε καί σκορ­πί­ζει τά θαύ­μα­τα τῆς πί­στε­ως μέ­σα στούς 20 αἰ­ῶ­νες δέν μπο­ρεῖ κα­νέ­νας νά ἀμ­φι­σβη­τή­σει τήν ἀ­νά­στα­σή Του. Τά θαύ­μα­τα τῶν ἀ­πο­στό­λων εἶ­ναι ἡ ἀ­πό­δει­ξη τῆς ἀ­νά­στα­σης τοῦ Χρι­στοῦ. Αὐ­τό το­νί­ζε­ται στήν πε­ρι­κο­πή ἀ­πό τίς Πρά­ξεις τῶν ἀ­πο­στό­λων τοῦ Εὐ­αγ­γε­λι­στῆ Λου­κᾶ πού ἀ­κού­σα­με.

Παν­τοῦ ὅ­που οἱ ἀ­πό­στο­λοι ἀ­κουμ­ποῦ­σαν τά χέ­ρια τους γί­νον­ταν ση­μεῖ­α καί τέ­ρα­τα ἀ­νά­με­σα στό λα­ό. Τέ­ρα­τα λέ­γον­ται τά θαύ­μα­τα πού προ­κα­λοῦν τρό­μο καί φρί­κη. Πα­ρά­δειγ­μα: τό σκο­τά­δι πού ἁ­πλώ­θη­κε πά­νω στή γῆ τήν ὥ­ρα τῆς σταύ­ρω­σης τοῦ Χρι­στοῦ μας. Ση­μεῖ­α λέ­γον­ται τά θαύ­μα­τα πού προ­κα­λοῦν μέν ἔκ­πλη­ξη ἀλ­λά εἶ­ναι εὐ­ερ­γε­τι­κά. Ὅ­πως εἶ­πε ὁ ἴ­διος ὁ Χρι­στός αὐ­τοί πού πι­στεύ­ουν θά δι­ώ­χνουν δαι­μό­νια, θά λα­λοῦν ξέ­νες γλῶσ­σες, θά θε­ρα­πεύ­ουν ἀρ­ρώ­στους, θά πί­νουν φαρ­μά­κι καί δέν θά πα­θαί­νουν τί­πο­τα.

Ἄς ση­μει­ω­θεῖ, ἐ­πί­σης, ὅ­τι τά τέ­ρα­τα εἶ­ναι σπά­νια καί εἶ­ναι ἐκ­δη­λώ­σεις τῆς δι­και­ο­σύ­νης τοῦ Θε­οῦ πού τι­μω­ρεῖ τό κα­κό καί ἀ­μεί­βει τό κα­λό καί διά μέ­σου τῶν πό­νων καί τῶν θλί­ψε­ων παι­δα­γω­γεῖ τόν ἄν­θρω­πο πού τρο­μαγ­μέ­νος γο­να­τί­ζει καί ζη­τᾶ τό ἔ­λε­ος τοῦ Θε­οῦ. Τά ση­μεῖ­α εἶ­ναι συ­χνό­τε­ρα καί εἶ­ναι ἐκ­δη­λώ­σεις τῆς ἀ­γά­πης τοῦ Θε­οῦ πρός τόν ἄν­θρω­πο. Μέ ὅ­λα τά μέ­σα, τέ­ρα­τα καί ση­μεῖ­α, ὁ Θε­ός θέ­λει νά ξυ­πνή­σει τόν ἄν­θρω­πο ἀ­πό τό λή­θαρ­γο τῆς ἁ­μαρ­τί­ας καί νά τόν ὁ­δή­γη­σει στή με­τά­νοι­α.

Ἔ­τσι οἱ ἀ­πό­στο­λοι ἀ­πο­δει­κνύ­ον­ταν γνή­σιοι συ­νε­χι­στές τοῦ ἔρ­γου τοῦ Κυ­ρί­ου Ἰ­η­σοῦ ὡς πραγ­μα­τι­κοί ποι­μέ­νες καί δι­δά­σκα­λοι. Ἄς βά­λου­με τώ­ρα μπρο­στά σ’ αὐ­τή τήν εἰ­κό­να τόν ἑ­αυ­τό μας οἱ ση­με­ρι­νοί ποι­μέ­νες τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Ἡ σύγ­κρι­ση θά μᾶς πεῖ ὅ­τι τά χέ­ρια μας πρέ­πει νά εἶ­ναι γνή­σια ἀ­πο­στο­λι­κά πού θά θε­ρα­πεύ­ουν τίς πλη­γές πού ἀ­φή­νει ἡ ἁ­μαρ­τί­α. Χέ­ρια πού δέν θά κου­ρά­ζον­ται σέ ἔρ­γα ἀ­γά­πης καί φι­λαν­θρω­πί­ας. Ὁ σω­στός κλη­ρι­κός πρέ­πει νά σκε­πά­ζει μέ στορ­γή κά­θε κα­τα­τρεγ­μέ­νο.

Εἶ­ναι γε­γο­νός ὅ­τι στούς πρώ­τους χρό­νους τοῦ Χρι­στι­α­νι­σμοῦ τά θαύ­μα­τα ἦ­ταν πολ­λά ἐ­νῶ στούς ἑ­πό­με­νους χρό­νους λι­γό­στε­ψαν. Ποι­ές οἱ αἰ­τί­ες; Ἡ μί­α αἰ­τί­α εἶ­ναι ὅ­τι στήν ἀρ­χή ἡ πί­στη στὸν Χρι­στό ἦ­ταν νέ­α καί εἶ­χε ἀ­νάγ­κη με­γα­λύ­τε­ρων ἀ­πο­δεί­ξε­ων. Γί­νον­ταν τά θαύ­μα­τα ὄ­χι τό­σο γιά τούς πι­στούς, ὅ­σο γιά τούς ἄ­πι­στους καί τούς εἰ­δω­λο­λά­τρες πού ἐν­τυ­πω­σι­ά­ζον­ταν ἀ­π’ αὐ­τά. Προ­κα­λοῦ­σαν δέ τό­ση ἐν­τύ­πω­ση, ὥ­στε χι­λιά­δες ἄν­θρω­ποι, ἀ­κό­μη καί ἐ­κεῖ­νοι πού σταύ­ρω­σαν τό Χρι­στό, με­τα­νο­οῦ­σαν καί γί­νον­ταν μέ­λη τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας.

Ἡ δεύ­τε­ρη αἰ­τί­α εἶ­ναι ὅ­τι στούς πρώ­τους αἰ­ῶ­νες ὑ­πῆρ­χε με­γά­λη πί­στη. Ὅ­που ὑ­πάρ­χει πί­στη γί­νον­ται θαύ­μα­τα ἐ­νῶ ὅ­που ὑ­πάρ­χει ὀ­λι­γο­πι­στί­α θαύ­μα­τα δέν γί­νον­ται. Ὁ Χρι­στός μας ἔ­λε­γε: «ἡ πί­στις σου σέ­σω­κέ σε». Δη­λα­δή, ἐ­πει­δή πι­στεύ­εις σέ μέ­να ἔ­γι­νε αὐ­τό πού ἐ­πι­θυ­μοῦ­σες. Ἐ­μεῖς σή­με­ρα λέ­με τοῦ Θε­οῦ: «Κά­νε μου τό θαῦ­μα γιά νά πι­στέ­ψω». Θαύ­μα­τα ζη­τοῦν καί σή­με­ρα οἱ ἄν­θρω­ποι. Καί γί­νον­ται πολ­λά θαύ­μα­τα γύ­ρω μας ἀλ­λά δέν θέ­λου­με νά τά κα­τα­λά­βου­με. Εἶ­ναι οἱ ψυ­χι­κές με­τα­βο­λές πού πα­ρα­τη­ροῦν­ται στούς ἀν­θρώ­πους πού πι­στεύ­ουν ὅ­τι ὁ Χρι­στός εἶ­ναι ὁ ἀ­λη­θι­νός Θε­ός. Καί βλέ­που­με τούς φι­λάρ­γυ­ρους νά γί­νον­ται ἐ­λε­ή­μο­νες, οἱ ὑ­πε­ρή­φα­νοι τα­πει­νοί, οἱ μνη­σί­κα­κοι συγ­χω­ρη­τι­κοί, οἱ λύ­κοι ἀρ­νί­α, οἱ δει­λοί ἀν­δρεῖ­οι. Μι­κρά θαύ­μα­τα εἶ­ναι αὐ­τά;

Ἄν μπο­ρού­σα­με, ἀ­δελ­φοί μου, ἄν εἴ­χα­με τή δι­ά­θε­ση νά δοῦ­με λί­γο πα­ρα­πέ­ρα ἀ­πό τόν ἑ­αυ­τό μας, θά δι­α­πι­στώ­να­με ὅ­τι τοῦ­τος ὁ κό­σμος εἶ­ναι γε­μᾶ­τος θαύ­μα­τα, τοῦ­τος ὁ κό­σμος εἶ­ναι με­στός ἀ­πό τήν ἀ­γά­πη τοῦ Θε­οῦ πού ἔ­κα­νε ὅ,τι ἦ­ταν δυ­να­τό γιά τή σω­τη­ρί­α μας καί μᾶς κα­λεῖ νά Τόν πι­στέ­ψου­με γιά νά ζή­σου­με αἰ­ώ­νια κον­τά του. Ἀ­μήν.    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Πατριαρχική Ἀπόδειξις ἐπί τῷ Ἁγίῳ Πάσχα 2015

Ἀριθμ. Πρωτ. 346

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕΩι ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ - ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ἀδελφοὶ συλλειτουργοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Χριστὸς Ἀνέστη!

Ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοὶ ἑορτάζομεν καὶ ἐφέτος χαρμοσύνως τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ψάλλομεν: «Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, Ἅδου τὴν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν• καὶ σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τὸν Αἴτιον» (τροπάριον τοῦ Κανόνος τῆς Ἀναστάσεως).

Καὶ ἐνῷ ἡμεῖς χαρμοσύνως ἑορτάζομεν τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου, ὡς πραγματικότητα ζωῆς καὶ ἐλπίδος, πέριξ ἡμῶν, ἐν τῷ κόσμῳ, ἀκούομεν τὰς κραυγὰς καὶ τὰς ἀπειλὰς τοῦ θανάτου, τὰς ὁποίας ἐκτοξεύουν ἐκ πολλῶν σημείων τῆς γῆς ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι πιστεύουν ὅτι δύνανται νὰ λύσουν τὰς διαφορὰς τῶν ἀνθρώπων διὰ τῆς θανατώσεως τῶν ἀντιπάλων, γεγονὸς τὸ ὁποῖον καὶ ἀποτελεῖ τὴν μεγαλυτέραν ἀπόδειξιν τῆς ἀδυναμίας των. Διότι, διὰ τῆς προκλήσεως τοῦ θανάτου τοῦ συνανθρώπου, διὰ τῆς ἐκδικητικότητος κατὰ τοῦ ἑτέρου, τοῦ διαφορετικοῦ, δὲν βελτιώνεται ὁ κόσμος, οὔτε ἐπιλύονται τὰ προβλήματα τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι, ἄλλωστε, ὑπὸ πάντων παραδεκτὸν καὶ ἀναγνωριζόμενον, ἰδιαιτέρως δὲ ὑπὸ τῶν σκεπτομένων ἀνθρώπων πάσης ἐποχῆς, ὅτι τὸ κακὸν νικᾶται διὰ τοῦ ἀγαθοῦ καὶ οὐδέποτε διὰ τοῦ κακοῦ.

Τὰ προβλήματα ἐπιλύονται ἀληθῶς διὰ τῆς ἀναγνωρίσεως καὶ τῆς τιμῆς τῆς ἀξίας τοῦ προσώπου καὶ διὰ τοῦ σεβασμοῦ τῶν δικαιωμάτων του. Καὶ ἀντιστρόφως, τὰ παντὸς εἴδους προβλήματα δημιουργοῦνται καὶ ὀξύνονται ἐκ τῆς περιφρονήσεως τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καὶ τῆς καταπατήσεως τῶν δικαίων αὐτοῦ, ἰδιαιτέρως τοῦ ἀδυνάτου, ὁ ὁποῖος πρέπει νὰ δύναται νὰ αἰσθάνεται ἀσφαλὴς καὶ ὁ ἰσχυρὸς νὰ εἶναι δίκαιος διὰ νὰ ὑπάρξῃ εἰρήνη.

Ἀλλὰ ὁ Χριστὸς ἀνέστη ἐκ τῶν νεκρῶν καὶ ἀπέδειξε καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπον τὴν ἀδυναμίαν τοῦ θανάτου νὰ ἐπικρατήσῃ καὶ νὰ ἐπιφέρῃ σταθερὰν μεταβολὴν εἰς τὸν κόσμον. Αἱ δημιουργούμεναι διὰ τοῦ θανάτου καταστάσεις εἶναι ἀναστρέψιμοι, διότι, παρὰ τὰ φαινόμενα, εἶναι προσωριναί, δὲν ἔχουν ρίζαν καὶ ἰκμάδα, ἐνῷ ἀοράτως παρὼν εἶναι ὁ πάντοτε νικήσας τὸν θάνατον Χριστός.

Ἡμεῖς, οἱ ἔχοντες τὴν ἐλπίδα μας εἰς Αὐτόν, πιστεύομεν ὅτι τὸ δικαίωμα τῆς ζωῆς ἀνήκει εἰς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Ἡ Ζωὴ καὶ ἡ Ἀνάστασις προσφέρονται ὑπὸ τοῦ πατήσαντος τὸν θάνατον καὶ τὴν ἰσχύν αὐτοῦ ἐπὶ τῶν ἀνθρώπων, Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ εἰς Αὐτὸν μόνον καὶ εἰς τὴν διδασκαλίαν Του ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ ἐλπίζῃ. Ἡ πίστις εἰς τὸν Χριστὸν ὁδηγεῖ εἰς τὴν Ἀνάστασιν, εἰς τὴν Ἀνάστασιν πάντων ἡμῶν, ἡ πίστις καὶ ἡ ἐφαρμογὴ τῆς διδασκαλίας Του εἰς τὴν ζωήν μας ὁδηγοῦν εἰς τὴν σωτηρίαν πάντων ἡμῶν, ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν ἀντιμετώπισιν τῶν προβλημάτων μας ἐν τῷ κόσμῳ.

Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα,

Τὸ μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως, ἡ ὑπέρβασις αὕτη τῆς ἀνθρωπίνης ἀδυναμίας, εἶναι τὸ κήρυγμα τῆς ζωῆς ἔναντι τῆς φθορᾶς τοῦ κόσμου καὶ τῆς περιπετείας τῶν ἀνθρωπίνων, καὶ εἰς αὐτὸ προσκαλοῦμεν ἀπὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἡμεῖς ὁ ἐλέῳ Θεοῦ Προκαθήμενος τῆς ἐν ἀληθείᾳ Ὀρθοδόξου ἀγάπης, πάντα ἄνθρωπον εἰς γνῶσιν καὶ βίωσιν, φρονοῦντες ὅτι μόνον δι᾿ αὐτοῦ θὰ ἐπανευρεθῇ ἡ «κλαπεῖσα» ὑπὸ τῆς ἀνθρωπίνης συγχύσεως «ἐλπὶς ἡμῶν» καὶ τοῦ κόσμου παντός.

Εἴθε τὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως νὰ φωτίζῃ τὰς καρδίας ὅλων διὰ νὰ χαίρωνται ὁμοῦ μετὰ τῶν συνανθρώπων των ἐν ἀγάπῃ, εἰρήνῃ καὶ ὁμονοίᾳ ἐν τῷ Υἱῷ καὶ Λόγῳ τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος εἶναι τὸ Φῶς τοῦ κόσμου, ἡ Ἀλήθεια καὶ ἡ Ζωή.

Αὐτῷ μόνῳ, τῷ Ἀναστάντι ἐκ νεκρῶν Κυρίῳ τῆς δόξης, τῷ «ζωῆς κυριεύοντι καὶ θανάτου δεσπόζοντι», τῷ ζῶντι εἰς τοὺς αἰῶνας καὶ τοῖς «ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαριζομένῳ», ἡ δόξα καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ εὐχαριστία. Ἀμήν.

Φανάριον, Ἅγιον Πάσχα ,βιε΄
† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως
διάπυρος πρὸς Χριστὸν Ἀναστάντα
εὐχέτης πάντων ὑμῶν

ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ

ΠΑΣΧΑΛΙΟΣ ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ

Πρός

Τόν Ἱ­ε­ρόν Κλῆ­ρον

καί τόν εὐ­σε­βῆ λα­όν

τῆς κα­θ' ἡ­μᾶς Ἱ­ε­ρᾶς Μη­τρο­πό­λε­ως.

Θέ­μα: «Πα­σχά­λιος Ποι­μαν­το­ρι­κή Ἐγ­κύ­κλιος».

 «Ἀνέστη Χριστός, καί νεκρός οὐδείς ἐπί μνήματος».

 (Κατηχητικός Λόγος ἱεροῦ Χρυσοστόμου)

Ἀ­γα­πη­τοί μου,
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Πρό ὀ­λί­γων ἡ­με­ρῶν ἠ­κού­σα­μεν τήν κα­τα­δί­κην εἰς θά­να­τον, πού ἐ­πέ­βα­λεν ὁ ἄν­θρω­πος εἰς τόν Θε­όν. Σή­με­ρον ἀ­κού­ο­μεν τήν «κα­τα­δί­κην» εἰς ἀ­θα­να­σί­αν, πού ὁ Θε­ός διά τῆς ἀ­να­στά­σε­ώς Του χα­ρί­ζει εἰς τούς ἀν­θρώ­πους. Τό με­γα­λύ­τε­ρον μῖ­σος τό ἔ­δει­ξαν οἱ ἄν­θρω­ποι πρός τόν Θε­όν, ὅ­ταν Τόν ἐ­σταύ­ρω­σαν. Τήν με­γα­λυ­τέ­ραν ἀ­γά­πην δει­κνύ­ει ὁ Θε­ός πρός τούς ἀν­θρώ­πους, ὅ­ταν ἀ­να­σταί­νε­ται. Οἱ ἄν­θρω­ποι ἤ­θε­λαν νά κα­τα­στή­σουν τόν Θε­όν θνη­τόν, ἀλ­λά ὁ Θε­ός διά τῆς ἀ­να­στά­σε­ώς Του κα­τέ­στη­σε τούς ἀν­θρώ­πους ἀ­θα­νά­τους. Ὁ θά­να­τος δέν ὑ­πά­ρχει πλέ­ον. Ἡ ἀ­θα­να­σί­α κα­τέ­κλυ­σε τόν ἄν­θρω­πον καί ὅ­λους τούς κό­σμους του.

Διά τῆς ἀ­να­στά­σε­ως τοῦ Θε­αν­θρώ­που ἡ ἀν­θρω­πί­νη φύ­σις ὡ­δη­γή­θη τε­λε­σι­δί­κως εἰς τήν ὁ­δόν τῆς ἀ­θα­να­σί­ας καί ἔ­γι­νε φο­βε­ρά καί δι­’­αὐ­τόν τόν θά­να­τον. Πρό τῆς ἀ­να­στά­σε­ως τοῦ Χρι­στοῦ ὁ θά­να­τος ἦ­το φο­βε­ρός διά τόν ἄν­θρω­πον, ἀ­πό τῆς ἀ­να­στά­σε­ως τοῦ Κυ­ρί­ου ὁ ἄν­θρω­πος γίνεται φοβερός διά τόν θάνατον. Ἐάν ὁ ἄνθρωπος ζῇ διά τῆς πί­στε­ως εἰς τόν Ἀ­να­στάν­τα Θε­άν­θρω­πον, ζῇ  ὑ­πε­ρά­νω τοῦ θα­νά­του. Καί ὅ­ταν ἀ­πο­θνῂ­σκῃ ἀ­φή­νει ἁ­πλῶς τό ἔν­δυ­μα τοῦ σώ­μα­τός του διά νά τό ἐν­δυ­θῇ ἐκ νέ­ου κα­τά τήν ἡ­μέ­ραν τῆς Δευ­τέ­ρας Πα­ρου­σί­ας.

Διά τῆς ἁ­μαρ­τί­ας ὁ ἄν­θρω­πος κα­τέ­στη θνη­τός καί πε­πε­ρα­σμένος˙ διά τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ γίνεται ἀθάνατος καί αἰώνιος. Εἰς αὐτό ἔγκειται ἡ δύναμις καί τό κράτος καί ἡ παντοδυναμία τῆς τοῦ Χριστοῦ ἀναστάσεως. Διά τοῦτο ἄνευ τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ δέν θά ὑπῆρχε κἄν ἡ χριστιανική πίστις. Ἡ ἀνάστασις τοῦ Κυρίου εἶναι τό μεγαλύτερον θαῦμα μεταξύ τῶν θαυμάτων Του. Ὅλα τά ἄλλα θαύματα πηγάζουν ἀπό αὐτό καί συνοψίζονται εἰς αὐτό. Ἐκ τῆς ἀναστάσεως ἐκπηγάζουν ἡ πίστις, ἡ ἀγάπη, ἡ ἐλπίς, ἡ προσευχή, ἡ θεοσέβεια. Οἱ δραπέται μαθηταί, πού ἔφυγαν μακράν ἀπό τόν Ἰησοῦν ὅταν ἐσταυρώθη, ἐπιστρέφουν πρός Αὐτόν ὅταν ἀνέστη. Οἱ πρῶτοι χριστιανοί ἔγιναν χριστιανοί, διότι ἀνέστη ὁ Χριστός, διότι ἐνίκησε τόν θάνατον. Αὐτό εἶναι ἐκεῖνο τό ὁποῖον οὐδεμία θρησκεία ἔχει˙ἐκεῖνο τό ὁποῖον ἀνυψώνει τόν Κύριον ὑπεράνω ὅλων τῶν ἀνθρώπων καί τῶν θεῶν˙ ἐκεῖνο τό ὁποῖον κατά τρόπον μοναδικόν καί ἀναμφισβήτητον δεικνύει καί ἀποδεικνύει ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός Θεός καί Κύριος εἰς ὅλους τούς ὁρατούς καί ἀοράτους κόσμους.

Ὅλη ἡ ἱστορία τοῦ χριστιανισμοῦ εἶναι ἡ ἱστορία ἑνός καί μοναδικοῦ θαύματος, τοῦ θαύματος τῆς τοῦ Χριστοῦ ἀναστάσεως, τό ὁποῖον συνεχίζεται διαρκῶς εἰς ὅλας τάς καρδίας τῶν χριστιανῶν ἀπό ἡμέρας εἰς ἡμέραν, ἀπό ἔτους εἰς ἔτος, ἀπό αἰῶνος εἰς αἰῶνα μέχρι τῆς Δευτέρας Παρουσίας. Εἰς τέσσαρας μόνον λέξεις συγκεφαλαιοῦνται καί τά τέσσαρα Εὐαγγέλια τοῦ Χριστοῦ: Χριστός Ἀνέστη! - Ἀληθῶς ἀνέστη!... Εἰς ἑκάστην ἐξ αὐτῶν εὑρίσκεται ἀπό ἕνα Εὐαγγέλιον καί εἰς τά τέσσαρα Εὐαγγέλια εὑρίσκεται ὅλον τό νόημα ὅλων τῶν κόσμων τοῦ Θεοῦ, τῶν ὁρατῶν καί ἀοράτων. Καί ὅταν ὅλα τά αἰσθήματα τοῦ ἀνθρώπου καί ὅλαι αἱ σκέψεις του συγκεντρωθοῦν εἰς τήν βροντήν τοῦ πασχαλινοῦ αὐτοῦ χαιρετισμοῦ: «Χριστός Ἀνέστη!», τότε ἡ χαρά τῆς ἀθανασίας σείει ὅλα τά ὄντα, καί αὐτά ἐν ἀγαλλιάσει ἀπαντοῦν καί ἐπιβεβαιοῦν τό πασχάλιον θαῦμα: «Ἀληθῶς ἀνέστη!».

Ἀγαπητοί μου,

Μέχρι τῆς ἀναστάσεώς Του ὁ Κύριος ἐδίδασκε περί τῆς αἰωνίου ζωῆς, ἀλλά μέ τήν ἀνάστασίν Του ἔδειξεν ὅτι ὁ Ἴδιος ὄντως εἶναι ἡ αἰώνιος ζωή. Μέχρι τῆς ἀναστάσεώς Του ἐδίδασκε περί τῆς ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν, ἀλλά μέ τήν ἀνάστασίν Του ἔδειξε ὅτι ὁ Ἴδιος εἶναι πράγματι ἡ ἀνάστασις τῶν νεκρῶν. Μέχρι τῆς ἀναστάσεώς Του ἐδίδασκεν ὅτι ἡ πίστις εἰς Αὐτόν μεταφέρει ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν, ἀλλά μέ τήν ἀνάστασίν Του ἐδειξεν ὅτι ὁ Ἴδιος ἐνίκησε τόν θάνατον καί ἐξησφάλισε τοιουτοτρόπως εἰς τούς τεθανατωμένους ἀνθρώπους τήν μετάβασιν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ἀνάστασιν.

Καί ἀκόμη ἄνευ τῆς ἀναστάσεως τοῦ Θεανθρώπου δέν δύναται νά ἐξηγηθῇ οὔτε ἡ ἀποστολικότης τῶν Ἀποστόλων, οὔτε τό μαρτύριον τῶν Μαρτύρων, οὔτε ἡ ὁμολογία τῶν Ὁμολογητῶν, οὔτε ἡ ἁγιότης τῶν Ἁγίων, οὔτε ἡ ἀσκητικότης τῶν Ἀσκητῶν, οὔτε ἡ θαυματουργικότης τῶν θαυματουργῶν, οὔτε ἡ πίστις τῶν πιστευόντων, οὔτε ἡ ἀγάπη τῶν ἀγαπώντων, οὔτε ἡ ἐλπίς τῶν ἐλπιζόντων, οὔτε ἡ νηστεία τῶν νηστευόντων, οὔτε ἡ προσευχή τῶν προσευχομένων, οὔτε ἡ πραότης τῶν πράων, οὔτε ἡ μετάνοια τῶν μετανοούντων, οὔτε ἡ εὐσπλαχνία τῶν εὐσπλάχνων, οὔτε οἱαδήποτε χριστιανική ἀρετή ἤ ἄσκησις. Ἐάν ὁ Κύριος δέν εἶχεν ἀναστῆ καί ὡς Ἀναστάς δέν εἶχε γεμίσει τούς μαθητάς Του μέ τήν ζωοποιόν δύναμιν καί τήν θαυματουργικήν σοφίαν, ποῖος θά ἠδύνατο αὐτούς τούς φοβισμένους καί δραπέτας νά τούς συγκεντρώσῃ καί νά τούς δώσῃ τό θάρρος καί τήν δύναμιν καί τήν σοφίαν διά νά ἠδύναντο τόσον ἄφοβα καί μέ τόσην δύναμιν καί σοφίαν νά κηρύττουν καί νά ὁμολογοῦν τόν Ἀναστάντα Κύριον καί νά πηγαίνουν μέ τόσην χαράν εἰς τόν θάνατον δι’ Αὐτόν; Καί ἄν ὁ Ἀναστάς Σωτήρ δέν τούς εἶχε γεμίσει μέ τήν θείαν δύναμίν Του καί σοφίαν, πῶς θά ἠδύναντο νά ἀνάψουν μέσα εἰς τόν κόσμον τήν ἄσβεστον πυρκαϊάν τῆς καινοδιαθηκικῆς πίστεως αὐτοί οἱ ἁπλοϊκοί, ἀγράμματοι, ἀμαθεῖς καί πτωχοί ἄνθρωποι; Ἐάν ἡ χριστιανική πίστις δέν ἦτο ἡ πίστις τοῦ Ἀναστάντος καί κατά συνέπειαν τοῦ αἰωνίως ζῶντος καί ζωοποιοῦντος Κυρίου, ποῖος θά ἠδύνατο νά ἐμπνεύσῃ τούς Μάρτυρας εἰς τόν ἆθλον τοῦ μαρτυρίου, καί τούς Ὁμολογητάς εἰς τόν ἆθλον τῆς ὁμολογίας, καί τούς Ἀσκητάς εἰς τόν ἆθλον τῆς ἀθλήσεως, καί τούς Ἀναργύρους εἰς τόν ἆθλον τῆς ἀναργυρίας, καί τούς Νηστευτάς εἰς τόν ἆθλον τῆς νηστείας καί τῆς ἐγκρατείας, καί ὁποιονδήποτε χριστιανόν εἰς ὁποιονδήποτε εὐαγγελικόν ἆθλον;

Ὅλα αὐτά εἶναι ἀληθινά καί πραγματικά διά κάθε ἀνθρωπίνην ὕπαρξιν. Διότι ὁ θαυμαστός καί γλυκύτατος Κύριος Ἰησοῦς, ὁ Ἀναστάς Θεάνθρωπος, εἶναι ἡ μόνη Ὕπαρξις μέ τήν ὁποίαν δύναται ὁ ἄνθρωπος νά νικήσῃ καί τόν θάνατον καί τήν ἁμαρτίαν καί τόν διάβολον, καί νά καταστῇ μακάριος καί ἀθάνατος, συμμέτοχος εἰς τήν Αἰωνίαν Βασιλείαν τῆς Ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Διά τοῦτο, διά τήν ἀνθρωπίνην ὕπαρξιν ὁ Ἀναστάς Κύριος εἶναι τά πάντα ἐν πᾶσι εἰς ὅλους τούς κόσμους, ὅ,τι τό Ὡραῖον, τό Καλόν, τό Ἀληθές, τό Προσφιλές, τό Χαρμόσυνον, τό Θεῖον, τό Σοφόν, τό Αἰώνιον. Αὐτός εἶναι ὅλη ἡ Ἀγάπη μας, ὅλη ἡ Ἀλήθειά μας, ὅλη ἡ Χαρά μας, ὅλον τό Ἀγαθόν μας, ὅλη ἡ Ζωή μας, ἡ Αἰώνια Ζωή εἰς ὅλας τάς θείας αἰωνιότητας καί ἀπεραντοσύνας.

Διά τοῦτο καί πάλιν, καί πολλάκις, καί ἀναρίθμητες φορές: Χριστός Ἀνέστη!

ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ  2015

Μέ πα­τρι­κές εὐ­χές 

Ὁ Μη­τρο­πο­λί­της

+ Ὁ Χίου, Ψαρῶν καί Οἰνουσσῶν Μᾶρκος

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

ΠΑΣΧΑ 2015

Ο Πρόεδρος  πατήρ  Βασίλειος  Φιλιππάκης 

τα Μέλη του  Εκκλησιαστικού Συμβουλίου

 και του Ενοριακού  Φιλοπτώχου   Ταμείου 

σας εύχονται η χαρά της  Λαμπροφόρου Αναστάσεως του Σωτήρος μας να πλημμυρίσει την καρδιά σας και το φως του Ζωοδόχου Τάφου Του να φωτίζει το κάθε βήμα της ζωής σας παντοντινά.

ΠΑΣΧΑ 2015

«ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ»

12  ΑΠΡΙΛΙΟΥ  2015

    Η Ανάσταση του Χριστού είναι το μεγαλύτερο γεγονός μέσα στην ιστορία. Είναι αυτό που διαφοροποιεί  τον Χριστιανισμό από οποιαδήποτε άλλη θρησκεία.

Η ακολουθία του Όρθρου και της Θείας Λειτουργίας  την ολόφωτη νύχτα του Πάσχα μας εισάγουν στο θρίαμβο της νίκης κατά του θανάτου.

    Η  Ανάσταση  του Κυρίου μας  εορτάστηκε  στην ενορία  Παναγίας Λατομιτίσσης με  κάθε  κατάνυξη, λαμπρότητα  και μεγαλοπρέπεια.  Όλα ήταν έτοιμα και  διακοσμημένα  με κάθε λεπτομέρεια.  Η  εκκλησία  έλαμπε, άστραφτε  από καθαριότητα,  και  τάξη.  Η βραδιά  ήταν μαγευτική επικρατούσε νηνεμία παρ’ όλο που μέχρι χθες έπνεαν ισχυροί άνεμοι.

       Τους πιστούς  υποδέχονταν  στο νάρθηκα  όμορφες κοπέλες προσφέροντας  σε όλους  μία διακοσμημένη λαμπάδα και  το παραδοσιακό τσουρέκι  με το κόκκινο αυγό.

Εφθασε και στην ενορία μας το Αγιο  Φως της Αναστάσεως. «Δεύτε λάβετε φως»… έψαλλε ο ιερέας και όλος ο κόσμος  άναψε τις λαμπάδες του γεμάτος χαρά.

Κατόπιν διάβασε την «Πασχάλιο Ποιμαντορική Εγκύκλιο» και σιγά- σιγά όλο το εκκλησίασμα  βγήκε έξωθεν του Ιερού Ναού  και ο παπά Βασίλης  με τους ιεροψάλτες  και την Ανάσταση,  μπροστά στο Κουκουνάρειο Πνευματικό Κέντρο  ανάγνωσε το Ευαγγέλιο της Αναστάσεως. Δώδεκα ακριβώς όταν χτύπησε το ρολόι της εκκλησίας  έψαλλε με όλη τη  δύναμη της ψυχής του  το «Χριστός Ανέστη» ενώ  οι κροτίδες  και οι χαρμόσυνες καμπάνες  κατέκλειναν τον χώρο.  Ωραίες εικόνες,  λάμψεις φωτεινές, βεγγαλικά, λαμπερά χρώματα γέμισε ο ουρανός, ο κόσμος αντάλλασε ευχές,  και  τα στόματα όλων έψαλλαν το «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ».

Ακολούθησε το «ΑΡΑΤΕ ΠΥΛΑΣ». Η φράση αυτή συμβολίζει τις πύλες του κάτω κόσμου που με την Ανάσταση καταργούνται.

     Η κυρία είσοδος του ναού έχει κλείσει  και από μέσα βρίσκεται ο ιεροψάλτης  Αθανάσιος  Συγγελόπουλος, ενώ απ’  έξω  ο εφημέριος του ναού π. Βασίλης  σπρώχνει με δύναμη την πόρτα να ανοίξει. Τρείς φορές επαναλαμβάνεται  και στο τέλος  ανοίγει διάπλατα η πόρτα του ναού  ενώ μέσα χαλάει ο κόσμος από το χτύπημα στις πάγκες. Συναισθήματα  ανάμικτα αισθάνεσαι αυτές τις στιγμές, χαρά, αγάπη, ηρεμία,  αγαλλίαση, ελπίδα, αισιοδοξία  και πολλά άλλα.

Ο  εφημέριος του Ναού,   ο ακούραστος εργάτης  και  χαρισματικός άνθρωπος,  πατήρ Βασίλειος  Φιλιππάκης,    φρόντισε  τα πάντα να γίνουν  όπως πρέπει  μέχρι  και την τελευταία λεπτομέρεια.   Ποτέ δεν αισθάνεται κούραση   και  αδυναμία. Πάντα έχει  κάτι ιδιαίτερο  στο μυαλό του  έτσι ώστε  να  λειτουργούν όλα  τέλεια.

       Παλαιότερα θυμούνται οι  ενορίτες  ότι  ποτέ δεν μπορούσαμε να βγούμε  στον προαύλιο χώρο του ναού να ακούσομε  το Χριστός Ανέστη. Υπήρχε ο κίνδυνος  να καούμε από τις κροτίδες που έπεφταν. Τα τελευταία χρόνια όμως  όλα έχουν γίνει διαφορετικά. Ολο το εκκλησίασμα  βγήκε  στην αυλή της εκκλησίας  και άκουσε το Χριστός Ανέστη, απόλαυσε την εξαιρετική βραδιά της Αναστάσεως αντάλλαξε  ευχές , χάρηκαν τα μικρά παιδιά  χωρίς  φόβο. Οι κροτίδες  έπεφταν  στον εξωτερικό χώρο  του ναού. Γι αυτό και κάθε χρόνο έρχεται πολύς κόσμος  ακόμα και από άλλες ενορίες  στην Παναγία μας.

Ακολούθησε  η Θεία Λειτουργία της Αναστάσεως  του Κυρίου μας  ενώ πολύς ήταν ο κόσμος που παρέμεινε μέχρι το τέλος  αφού ήταν τόσο όμορφη η βραδιά.

Ευχή όλων  είναι  να είμαστε και του χρόνου καλά με υγεία, και ο Θεός  πάντα να μας  προστατεύει από κάθε κακό.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

ΠΑΣΧΑ 2015