Ἀριθμός 5

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 4 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ

(Λουκ. ιε΄ 11-32)

4 Φεβρουαρίου 2018

"Ἄνθρωπός τις εἶχε δύο υἱούς" (Λουκ. ιε' 11)

Ἀπορροφημένοι ἀπὸ τήν τραγικὴ πορεία τοῦ ἀσώτου υἱοῦ, ἀγαπητοί μου, δίνουμε, ἴσως, λιγότερη προσοχὴ στή μορφὴ τοῦ πατέρα, ὅπως μᾶς τὴν παρουσιάζει ἡ σημερινὴ παραβολή, δεύτερη Κυριακή τοῦ Τριωδίου. Καὶ ὅμως, εἶναι τόσο παρήγορα τὰ χαρακτηριστικά τοῦ πατέρα, ποὺ μᾶς δίνει ὁ Χριστός μας, ὥστε πολὺ συχνὰ θὰ ἔπρεπε νὰ ἑλκύουν τὴν προσοχή μας καὶ νὰ ἀποτελοῦν ὁδοδεῖκτες τῆς πορείας μας.

«Ἄνθρωπός τις εἶχε δύο υἱούς». Καὶ ἐξακολούθησε νὰ ἔχει δύο παιδιὰ, ἂν καὶ ἀκολούθησαν στὴν ζωὴ τους διαφορετικούς, ἀντίθετους δρόμους. Παιδιὰ του ἦταν καὶ παρέμειναν καὶ οἱ δύο. Ὁ φαινομενικὰ, ἔστω, πειθαρχικὸς γιός, ἀλλὰ καὶ ὁ νεώτερος γιὸς, ποὺ ζήτησε τὸ «ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας» του καὶ ἔφυγε μακριὰ ἀπὸ τὸν πατέρα καὶ τὴν πατρικὴ ἑστία. Ὁ πατέρας συνέχισε ὅμως νὰ τὸν νιώθει σὰν παιδί του, ἔστω κι ἂν αὐτὸς δὲν συμπεριφέρθηκε καλά, ἔστω κι ἂν τὸν πίκρανε πολύ.

Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ, τὸν σκέπτεται συνεχῶς καὶ τὸν περιμένει ἐναγωνίως. Αὐτὸ ἀκριβῶς φανερώνει ὁ τρόπος, μὲ τὸν ὁποῖον ἡ παραβολὴ παρουσιάζει τὸν πατέρα, ὅταν ἀντιλήφθηκε τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ ἀσώτου. Ὁ νεώτερος γιὸς ἦταν ἀκόμη στὸ δρόμο. Δὲν εἶχε προηγηθεῖ κανένα μήνυμα, ποὺ νὰ εἶχε εἰδοποιήσει τὸν πατέρα, ὅτι γύριζε τὸ παιδί του. Παρ’ ὅλα αὐτὰ, ἐπειδὴ ἡ σκέψη του, ἡ καρδιὰ του, ἦταν στραμμένη πρὸς τὸ χαμένο σπλάγχνο του φαίνεται, ὅτι συνεχῶς πρόσεχε πρὸς τὸν δρόμο, μήπως καὶ τὸ ἀντικρύσει νὰ ἐπιστρέφει. Γι’ αὐτὸ «ἔτι αὐτοῦ μακρὰν ἀπέχοντος εἶδεν αὐτὸν ὁ πατὴρ αὐτοῦ». Τὰ γεροντικὰ μάτια φωτίστηκαν, ἕνα χαμόγελο ἄνθισε στὸ πρόσωπο, μόλις ἀντικρυσε τὴν ταλαιπωρημένη ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὴν ἀσωτία μορφὴ τοῦ παιδιοῦ του. Ἂν καὶ παραμορφωμένο ἀπὸ τὶς στερήσεις καὶ τυλιγμένο μέσα στὰ κουρελιασμένα ροῦχα του, ἡ καρδιὰ τοῦ πονεμένου πατέρα δὲν δυσκολεύτηκε νὰ τὸν ἀναγνωρίσει. Ἦταν αὐτὸς, ποὺ τὸν θεωροῦσε νεκρό. Ἦταν τὸ παιδί του.

Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἀγάπη ἀπροσμέτρητη, ἀγάπη εὐγενική, ἀγάπη μεγαλειώδης. Ὅσο μεγάλη ἦταν ὡς τώρα ἡ ὑπομονή του, ἄλλη τόση τώρα εἶναι ἡ συγχωρητικότητα καὶ ἡ χαρά Του. Ἀπὸ τὴ στιγμὴ, ποὺ θὰ μετανοήσει ὁ ἁμαρτωλὸς καὶ ἀποφασίσει νὰ ἐπιστρέψει στὸ Θεό, Ἐκεῖνος ἔχει ξεκινήσει ἤδη νὰ τὸν συναντήσει, νὰ τὸν ὑποδεχτεῖ, νὰ τὸν ἀγκαλιάσει καὶ νὰ τὸν φιλήσει. Καμμία ἀπὸ τὶς χαρὲς τοῦ κόσμου δὲν μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ μὲ τὴ χαρὰ τοῦ Θεοῦ, ὅταν βλέπει τὸν ἁμαρτωλὸ νὰ μετανοεῖ καὶ νὰ ἐπιστρέφει κοντά Του.

Ἀπὸ τὴ στιγμὴ, ποὺ ἡ καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου θὰ κάνει τὴν πρώτη κίνηση πρὸς τὴ μετάνοια, ἀκόμα κι ἂν εἴμαστε μακριά, ὁ πάνσοφος Θεὸς τὸ γνωρίζει. Θὰ μᾶς δεῖ καὶ θὰ τρέξει νὰ μᾶς συναντήσει. Νὰ συναντήσει τὸν νέο ἄνθρωπο, ποὺ ἀναγεννήθηκε μέσα μας, μὲ τὴ μετάνοια. Λέει ὁ Προφήτης Δαβὶδ: «Κύριε, σὺ συνήκας τοὺς διαλογισμούς μου ἀπὸ μακρόθεν».

Ὁ πατέρας ἀναμένει τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ παιδιοῦ του. Περιμένει νὰ δείξει ὅλη τὴν ἀγάπη καὶ στοργή. Λέει ὁ Κύριος: «οὐ θελήσει θέλω τὸν θάνατον τοῦ ἁμαρτωλοῦ ὡς τὸ ἐπιστρέψαι καὶ ζῆν αὐτόν».

Αὐτὴ ἡ πίστη καὶ ἡ πεποίθηση στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ Πατέρα φώλιασε μέσα στὴν καρδιὰ τοῦ νεότερου γιοῦ, ὅταν, ἐνῶ ζήτησε τὸ ὑπερβολικὰ πολύ, κέρδισε τὸ τραγικὰ ἀσήμαντο, ὅταν ἀπὸ πριγκιπόπουλο βρέθηκε χοιροβοσκός. Τὸ ὅραμα τοῦ στοργικοῦ πατέρα, πού τὸν περίμενε, ἡ σκέψη, ὅτι «πόσοι μίσθιοι τοῦ πατρός μου περισσεύουσιν ἄρτων, ἐγὼ δὲ λιμῷ ἀπολλυμαι;» ἦταν τὰ κίνητρα πρὸς τὴν μεγάλη, τὴν ἡρωικὴ ἀπόφαση: «Ἀναστάς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου».

Μακάρι νὰ φώλιαζε καὶ στὶς δικές μας καρδιὲς ἡ μεγάλη αὐτὴ πεποίθηση. Πάντοτε νὰ εἶναι ἐνώπιόν μας ζωντανὴ ἡ μεγάλη ἀλήθεια: ὅτι, κι ὅταν, εἴτε ἀπὸ ἀμέλεια ἢ ἀδυναμία, εἴτε παρασυρόμενοι ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ τὰ τοῦ κόσμου, ἀκολουθοῦμε περισσότερο ἢ λιγότερο τὰ ἴχνη τοῦ νεώτερου γιοῦ, ἐξακολουθοῦμε νὰ εἴμαστε παιδιὰ τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὁ στοργικὸς πατέρας μᾶς περιμένει. Περιμένει νὰ ἀποτινάξουμε τὸν λήθαργο τῆς ἁμαρτίας καὶ νὰ γυρίσουμε πίσω στὸ θεῖο παλάτι.

Δυστυχῶς, ὅμως, τὴν μεγάλη αὐτὴ ἀλήθεια, συχνὰ τὴν ξεχνᾶμε καὶ πέφτουμε στὴν ἀπαισιοδοξία καὶ στὴν ἀπογοήτευση. Λέμε: "Δὲν γίνεται τίποτα μὲ μένα. Δὲν μπορῶ νὰ δῶ Πρόσωπο Θεοῦ. Ἐγὼ εἶμαι μέσα στὸ βοῦρκο τῆς ἁμαρτίας. Δὲν ὑπάρχει γιὰ μένα ἐλπίδα σωτηρίας". Λανθασμένη ἡ στάση αὐτή, ποὺ φανερώνει ἔλλειψη πίστης καὶ ἐλπίδας στὴ χάρη καὶ τὴ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ.

Ὅσο κι ἂν φαίνεται παράδοξο, ποτὲ σὲ καμμιὰ ψυχή, ποὺ δὲν ἔφθασε στὴν πώρωση, δὲν κόβεται ὁριστικὰ ἡ ἐπικοινωνία μὲ τὸν Θεό. Ἡ ἐπικοινωνία αὐτή, ὁ μυστικὸς σύνδεσμος, ποὺ ἔχουν μεταξύ τους οἱ δύο αὐτὲς πραγματικότητες, ὁ Θεὸς καὶ ἡ ἀνθρώπινη ψυχή, δὲν σταματᾶ ποτέ. Κρύβει ὅμως τὸν Πατέρα ἀπὸ τὰ μάτια μας συχνὰ ἡ ὁμίχλη τῆς ἁμαρτίας. Πρέπει νὰ φύγει ἡ ὁμίχλη, γιὰ νὰ δοῦμε τὸν Θεὸ, ποὺ μᾶς περιμένει. Ναί, μᾶς περιμένει ὁ στοργικὸς Πατέρας, ὅπως περίμενε τὸ γιὸ του ὁ πατέρας τῆς παραβολῆς. Μᾶς παρακολουθεῖ και ὅταν ἐμεῖς παραβαίνουμε τὸ νόμο Του. Ἔρχεται κοντά μας, εἶναι κοντά μας, πρὶν ἐμεῖς ἀκόμα ἀποφασίσουμε νὰ Τὸν πλησιάσουμε. Μᾶς καλεῖ συνεχῶς. «Ἰδοὺ ἔστηκα ἐπὶ τὴν θύραν καὶ κρούω». Εἶμαι κοντά σου καὶ πρὶν ἀκόμα μὲ ζητήσεις.

Ἀγαπητοί μου,

Νὰ τὸ μεγάλο κίνητρο πρὸς τὴν μετάνοια, τὴν ἐπιστροφή: Ἡ πίστη, ὅτι ὅταν ἁπλώσεις τὰ χέρια σου σ’ Αὐτόν, θὰ δεῖς ὅτι Αὐτὸς πρῶτα ἔχει ἁπλώσει πρὸς ἐσένα τὰ δικά του Παντοδύναμα Χέρια. Ὁ Κύριος ἀναμένει μὲ ἀνυπομονησία καὶ τὴ δική μας ἐπιστροφή. Μὴν ἀναβάλλουμε. Ἂς προχωρήσουμε. «Ἀναστάς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα». Ἀμήν.   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου