Ἀριθμός 39
ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ΛΟΥΚΑ
29 Σεπτεμβρίου 2024
«καθώς οἰκτείρει πατήρ υἱούς,
ᾠκτείρησε Κύριος τούς φοβουμένους αὐτόν» (Ψαλμ.102,13).
Πάλι, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἔχουμε ὁλοφάνερη μπροστά μας τήν διαχρονικότητα τῆς θεόπνευστης Βίβλου μέ αὐτό τόν ὑπέροχο συναισθηματικό Ψαλμό τοῦ προφήτου Δαβίδ. Γνωρίζει τίς ἁμαρτίες του καί ἀναφωνεῖ: Ὅπως εὐσπλαχνίζεται ὁ πατέρας τά παιδιά του, πού τοῦ ζητοῦν συγχώρεση, ἔτσι καί ὁ Θεός συγχωρεῖ πλούσια τούς ἀνθρώπους πού Τόν σέβονται καί μετανοοῦν γιά τά σφάλματά τους. Καί παίρνει αὐτή τή σπλαχνική στάση ἀπέναντί μας γιατί αὐτός μᾶς ἔπλασε ἀπό χῶμα (Γεν. 2,7) καί γνωρίζει πόσο ἀδύναμοι εἴμαστε (στίχος 14). Καί ἡ Σοφία Σειράχ θά πεῖ: «Κύριε, Πάτερ καί Θεέ τῆς ζωῆς μου» (23,4). Καί ἡ μοναδική ἐντολή τῆς Καινῆς Διαθήκης εἶναι τό «ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (Ἰω. 15,17). «Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες, καθώς καί ὁ πατήρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστι» (Λουκ. 6,36) διασαλπίζει σήμερα ὁ Κύριός μας. Εὐσπλαχνικούς καί συμπονετικούς μᾶς θέλει νά εἴμαστε πρός τούς συνανθρώπους μας. Πάντοτε, ἰδίως ὅμως στόν καιρό τῶν θλίψεών τους. «Κλαίειν μετά κλαιόντων» (Ρωμ. 12,15). Διότι εἴμαστε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἀπό τήν ἴδια φύση καί ἔχουμε τήν ἴδια πορεία καί τό ἴδιο ἀκριβῶς τέρμα πάνω στή γῆ, παρά τίς ἄπειρες διαφορές μεταξύ μας. Ἀλλά χρωστοῦμε συμπάθεια πρός ὅλους καί γιά τόν πρόσθετο λόγο, ὅτι ὁ Κύριός μας στούς οὐρανούς ἔχει τά ἴδια (σέ ἄπειρο βαθμό ἐννοεῖται) αἰσθήματα ἀγάπης καί συμπόνιας γιά ὅλους μας. Ἐδῶ ἔχουμε τήν μεγάλη ἀποκάλυψη τήν ὁποία ἔφερε ὁ Ἰησοῦς Χριστός στούς ἀνθρώπους, ὅταν «ἄφησε» τούς οὐρανούς καί ἦλθε στή γῆ γιά νά μᾶς σώσει. Γι’ αὐτό καί στήν Ἀρχιερατική Του Προσευχή ἐξομολογεῖτο προσευχόμενος ὡς ἑξῆς: «Ἐφανέρωσά σου τό ὄνομα τοῖς ἀνθρώποις (Ἰω. 17,6). Ἐφανέρωσε ὅτι τό κυριώτερο ὄνομα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ Πατέρας. Κυρίως, ὅμως, φανέρωσε τά πατρικά σπλάχνα τοῦ Θεοῦ ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ. Ἀθάνατος καί ἐμβληματικός παραμένει ὁ λόγος Του: «Οὕτω γάρ ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, εἶπε, ὥστε τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ΄ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» (Ἰω. 3,16).
Δυστυχῶς, ἔτσι μαρτυρεῖ ἡ ἱστορία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, μετά τήν ἔκπτωση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τή μακαριότητα καί τή θεϊκή γνώση, πού κατεῖχε μέσα στόν Παράδεισο, πώς ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ἀμαυρώθηκε φρικτά μέσα στήν ψυχή του. Ἀλλοιώθηκε, σέ τέτοιο μάλιστα σημεῖο, πού ἔγινε ἀγνώριστη. Ἔτσι ὁ Παντοδύναμος καί Πάνσοφος Θεός, ὁ φιλόστοργος τῶν πάντων Προνοητής, ξεχάστηκε σχεδόν τελείως. Ἀγνώμονες οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι Τόν ἀντικατέστησαν στή συνείδηση τους, μέ τά δαιμονικά εἴδωλα. Τότε, γιά νά θυμηθοῦμε, τή θλιβερή διαπίστωση τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν «ἤλλαξαν τήν δόξαν τοῦ ἀφθάρτου Θεοῦ ἐν ὁμοιώματι εἰκόνος φθαρτοῦ ἀνθρώπου» (Ρωμ. 1,23). Καί, ὅμως, ὅπως μᾶς ἐδίδαξε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, Ἐκεῖνος, μακροθυμώντας ὑπερβαλλόντως ἀπέναντι σέ αὐτή τήν τερατώδη διαστροφή, σάν Πατέρας φιλόστοργος δέν σταμάτησε ποτέ νά σκορπίζει ἁπλόχερα τά ἀγαθά Του στά ἀγνώμονα πλάσματά Του. Καί ἔτσι μέ τή θαυμαστή αὐτή φιλοστοργία Του νά μαρτυρεῖ γιά τή Θεϊκή καί Πατρική Του ἀγαθότητα: «Διότι ἐξακολουθεῖ νά σᾶς εὐεργετῇ καί νά σᾶς δίδῃ ἐξ οὐρανοῦ βροχάς καί ἐποχάς, κατά τάς ὁποίας γίνονται καί ὡριμάζουν οἱ καρποί, καί παρέχει ἀφθόνως τροφήν καί εὐφροσύνην εἰς τάς καρδίας σας (Πράξ. 14,17). Γι’ αὐτό καί στήν προσευχή, πού μᾶς δίδαξε ὁ Κύριός μας, ὅρισε νά προσφωνοῦμε ἔτσι τόν Θεό: «Πάτερ ἡμῶν (καί ὄχι Θεέ ἡμῶν) ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς». Γι’ αὐτό καί στό σημερινό Εὐαγγέλιο, σάν πειστικό Του ἐπιχείρημα ὁ Κύριός μας, μᾶς λέει, ὅτι πρέπει νά εἴμαστε οἰκτίρμονες, ὅπως ὁ Θεός Πατέρας μας καί ὄχι σκληροκάρδιοι. Διότι, ὅταν μοιάσουμε στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μας, τότε, ναί, ὁ Θεός θά εἶναι ὁ πραγματικός Πατέρας μας. «Υἱοί δέ τοῦ Θεοῦ γίνονται, οἱ ὁμοιούμενοι αὐτῷ δι’ ἀρετῆς. Ἴδιον γάρ υἱοῦ ὁμοιοῦσθαι τῷ οἰκείῳ πατρί» διατυπώνει ὁ παλαιός ἑρμηνευτής Ζιγαβηνός.
Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, ὁ ἠγαπημένος μαθητής, γράφει: «Ἄν ὁ Θεός ἔτσι μᾶς ἀγάπησε, ὀφείλουμε καί ἐμεῖς νά ἀγαπᾶμε ὁ ἕνας τόν ἄλλο» (Α΄ Ἰω. 4, 7-11).
Ὁ Μέγας Βασίλειος σημειώνει: Ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι οὔτε ἄγριο ζῶο, οὔτε πλασμένος γιά νά ζεῖ μόνος του, ἀλλά ὡς κοινωνικό ὄν ἔχει ἀνάγκη νά ἐπικοινωνεῖ μέ τούς ἄλλους ἀνθρώπους, νά ἀγαπᾶ καί νά εἰσπράττει ἀγάπη.
Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος κηρύττει: Νά εἶσαι φίλος τοῦ πλησίον σου, νά εἶσαι φιλαλήθης πρός τόν πλησίον σου, νά μήν εἶσαι φιλοκατήγορος, νά μήν τόν φθονεῖς, νά μήν τόν μισεῖς, νά μήν τόν ζηλεύεις, νά μήν τόν ἀδικεῖς, νά τοῦ γίνεσαι καλόν παράδειγμα.
Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἀνακεφαλαιώνει: Ὅσοι ἔχουν αὐτή τήν ἁγνή, τήν ἀρχοντική ἀγάπη, εἶναι γεμᾶτοι ἀπό καλωσύνη, γιατί μέσα τους ἔχουν τόν Χριστό καί στό πρόσωπό τους ζωγραφισμένη τήν Θεότητα. Οἱ εὐσπλαχνικοί, ἐπειδή πάντα χορταίνουν τούς ἄλλους μέ ἀγάπη, πάντοτε εἶναι χορτασμένοι ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί ἀπό τίς ἄφθονες εὐλογίες Του. Ἡ καλωσύνη καί ἡ συμπόνια εἶναι κριτήρια τῆς σωτηρίας, καί συνεχίζει ὁ Ἅγιος: Τό καλό εἶναι πού δέν μᾶς ἐγκαταλείπει ὁ Θεός. Σάν καλός Πατέρας τόν σημερινό κόσμο τόν φυλάει μέ τά δυό του χέρια, παλαιότερα τά φύλαγε μόνο μέ τό ἕνα.
Χριστιανοί μου,
τό Δεσποτικό Στόμα
διαλαλεῖ «Σᾶς δίδω ἐντολήν νέαν, νά ἀγαπᾶτε ὁ ἕνας τόν ἄλλον̇ καθώς ἐγώ
σᾶς ἠγάπησα, ἔτσι καί σεῖς νά ἀγαπᾶσθε μεταξύ σας (Ἰω. 13,34). Καί
ἐμεῖς, Πάτερ ἡμῶν, λέμε καθημερινά στήν προσευχή μας ὁμολογώντας
συγχρόνως ὅτι εἴμαστε παιδιά Του. Μήπως εἴμαστε μόνο στά λόγια, χωρίς ἡ
ζωή μας, τά ἔργα μας, νά ἀποδεικνύουν αὐτήν τήν μοναδική σχέση μας; Ἐάν
κυριαρχεῖ στή ζωή μας αὐτή ἡ ἀντινομία, εἶναι μάταιη αὐτή ἡ θεωρητική
«πίστη» στήν υἱότητά μας. Τότε θά ἐπαναλαμβάνεται ἀπαράλλακτα τό
παράπονο τοῦ Θεοῦ μας, ὅπως κάποτε στά χρόνια τοῦ Ἠσαΐου: «υἱούς
ἐγέννησα καί ὕψωσα, αὐτοί δέ μέ ἠθέτησαν» (1,2). Τί παιδιά γέννησα! Τί
παιδιά μεγάλωσα! Μή γένοιτο νά ἀκουσθεῖ καί γιά μᾶς τό Θεϊκό αὐτό
παράπονο! Ἀμήν! Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου