ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ (15.09.24)

Ἀριθμός 37
ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ
15 Σεπτεμβρίου 2024

«καί ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχήν ζῶσαν» (Γεν. 2,7).

Στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀγαπητοί ἀδελφοί, στό Βιβλίο τῆς Γενέσεως διαβάζουμε: «Ὁ Θεός ἔπλασε τόν ἄνθρωπο μέ χῶμα ἀπό τή γῆ καί φύσηξε στό πρόσωπό του πνοή ζωῆς καί ἔγινε ψυχή ζωντανή». Καί οἱ Προφῆτες κάνουν λόγο γιά τό πῶς πρέπει νά εἶναι ἡ ἀνθρώπινη ψυχή καί πῶς τήν θέλει ὁ Δημιουργός της: «μέγας γάρ ψυχῆς ἀγών κείμενος» (Δ΄ Μακ. 13,15), «ταπεινώσατε τάς ψυχάς ὑμῶν» (Δευτ. 23,27), «φυλάξασθε σφόδρα τάς ψυχάς ὑμῶν» (Δευτ. 4,15), «ἀγαλλιάσθω ἡ ψυχή μου ἐπί τῷ Κυρίῳ» (Ἠσ. 61,10), «ἴδετε ποία ἐστίν ἡ ὁδός ἡ ἀγαθή καί εὑρίσετε ἁγνισμόν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν» (Ἰερ. 6,16), «ἡ ψυχή μου οὐ μεμίανται ἐν ἀκαθαρσίᾳ» (Ἰεζ. 4,14), «εὐλογεῖτε ψυχαί δικαίων τόν Κύριον» (Δαν. 3,86), «ὁ νόμος τοῦ Κυρίου ἄμωμος ἐπιστρέφων ψυχάς» (Ψαλμ. 18,7), «Κύριε, φύλαξον τήν ψυχήν μου» (Ψαλμ. 25, 20), «οὐδέν ἡ ψυχή μου μελετήσει ἄδικα» (Ἰωβ 27,4).

Στήν σημερινή εὐαγγελική περικοπή, Αὐτός ὁ Προαιώνιος Λόγος, ὁ ἐνσαρκωθείς Σωτῆρας μας ἀναφωνεῖ: «Ὅποιος θέλει νά σώσει τήν ζωήν του, θά χάσει τήν πνευματικήν καί μακαρίαν καί αἰώνιον ζωήν. Ὅποιος, ὅμως, χάσει καί θυσιάσει τήν ζωήν του διά τήν ὁμολογίαν καί ὑπακοήν του εἰς ἐμέ καί τό εὐαγγέλιόν μου, αὐτός θά σώσει τήν ψυχή του ἐν τῷ μέλλοντι βίῳ, ὅπου θά κερδίσει τήν αἰώνιαν μακαριότητα» (Μετάφραση Τρεμπέλα).

Τό πρῶτο πού ὀφείλουμε νά προσέξουμε εἶναι ἡ διπλῆ σημασία τῆς λέξεως ψυχή. Ὅταν ὁ Κύριος λέει: «ὅς ἄν θέλει τήν ψυχήν αὐτοῦ σῶσαι», καί «ὅς δ’ ἄν ἀπολέσῃ τήν ἑαυτοῦ ψυχήν ἕνεκεν ἐμοῦ καί τοῦ εὐαγγελίου», ἐννοεῖ τή φυσική ζωή, τή ζωή τῶν αἰσθήσεων. Ἀντίθετα, ὅταν λέει: «ἀπολέσει αὐτήν» καί «οὗτος σώσῃ αὐτήν», ἐννοεῖ τήν αἰώνια καί ἀληθινή ζωή. Θεμελιώδης σκοπός τοῦ χριστιανοῦ εἶναι ἡ κατάκτηση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Νά ἀναδειχθεῖ κοινωνός τῆς θείας ζωῆς, τῆς ἀληθινῆς και αἰώνιας. Ἡ παροῦσα ζωή ἔχει ἀξία ὄχι αὐτή καθ΄ἑαυτήν, ἀπό μόνη της, ἀλλά σέ συνάρτηση μέ τήν αἰώνια ζωή̇ διότι μᾶς προετοιμάζει γιά νά συμμετάσχουμε σ’ αὐτήν. Ὅπως βλέπουμε στόν περισπούδαστο καί παράδοξο στίχο τοῦ Εὐαγγελίου μας, δύο πράγματα πρέπει ἀπαραιτήτως νά βρίσκονται στό κέντρο τοῦ ἐνδιαφέροντός μας: ἡ ψυχή μας καί ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός καί τό Εὐαγγέλιό Του. Ἐάν, ὁ μή γένοιτο, χάσουμε τή ψυχή μας, χάσαμε τό πᾶν. Καί ἄς ἔχουμε κερδίσει τόν κόσμο ὁλόκληρο (μέ ὅ,τι αὐτό συνεπάγεται). «Πᾶς ὁ κόσμος» γράφει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, «ψυχῆς οὐκ ἀντάξιος̇ ὁ μέν γάρ παροίγεται (=παρέρχεται)̇ ἡ δέ ἄφθαρτος». Ἡ ψυχή μας ἔχει ἀνυπολόγιστη ἀξία, διότι προέρχεται κατά τόν Ἅγιον Γρηγόριο τόν Θεολόγο «ἐκ Θεοῦ», εἶναι θεία καί μετέχει «τῆς ἄνωθεν εὐγενείας». Μόνον ὁ Κύριός μας μπορεῖ νά κρίνει τήν ἀξία τοῦ κόσμου, γιατί ὁ ἴδιος τόν δημιούργησε. Αὐτός καί τήν ἀξία τῶν ψυχῶν, γιατί ὁ ἴδιος θυσιάσθηκε γιά νά τίς ἐξαγοράσει. Ἡ θυσία τοῦ Χριστοῦ πάνω στό Σταυρό ἀποτελεῖ μιά δεύτερη ἀπόδειξη τῆς ἀξίας τῆς ψυχῆς μας. Γιά νά ἐξαγοράσει ὁ Κύριος τίς ψυχές μας, πού ἦταν αἰχμάλωτες τοῦ διαβόλου καί τῆς ἁμαρτίας, χρειάστηκε νά προσφέρει ὡς λύτρο τό τίμιο αἷμά Του. Τό γεγονός, λοιπόν, ὅτι ὁ Κύριος σταυρώθηκε γιά χάρη μας, ἀποκαλύπτει τήν ἀξία τοῦ ἀνθρώπου. Τήν ἀνυπολόγιστη ἀξία τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς.

Σκοπός τῆς ζωῆς μας εἶναι νά εἰσέλθουμε στήν Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι αὐτό πού στή χριστιανική γλῶσσα ὀνομάζουμε σωτηρία τῆς ψυχῆς. «Μετά φόβου καί τρόμου τήν ἑαυτῶν σωτηρίαν κατεργάζεσθε», μᾶς συμβουλεύει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (Φιλ. 2,12). Προσοχή, μή μᾶς αἰχμαλωτίσει ἡ ἀγάπη τοῦ κόσμου. Αὐτό πού ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὀνομάζει «ἐπιθυμία σαρκός» (=φιληδονία), «ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν» (=ἀπληστία) καί ἡ «ἀλαζονεία τοῦ βίου» (Α΄ Ἰω. 2,16).

Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας σημειώνει: Ὁ Δημιουργός τῶν ὅλων ἔπλασε τόν ἄνθρωπο ἀπό γῆ, δηλαδή τό σῶμα, κι ἀφοῦ τό ἐμψύχωσε μέ ψυχή ζωντανή καί νοερή, ὅπως ἐκεῖνος γνώριζε, φυσικά τό ἐφοδίασε μέ ἐπιθυμία καί γνώση γιά κάθε ἀγαθό.

Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ Πόποβιτς γράφει: Οἱ ἄνθρωποι ζοῦν μέ τήν ψυχήν καί δέν γνωρίζουν τί εἶναι ἡ ψυχή! Δέν ἀποτελεῖ αὐτό βάσανον διά τό Πνεῦμα; Βάσανον, μέχρις ὅτου ὁ Θεός Λόγος ἔγινεν ἄνθρωπος, καί ταυτοχρόνως ἔγινεν ψυχή. Τότε μᾶς ἀπεκάλυψεν τό μυστήριον τῆς ψυχῆς: ὁ Λόγος. Ἀπό αὐτόν προέρχεται ἡ γένεσίς της, τό εἶναί της, τό πρωτότυπόν της, καί εἰς Αὐτόν εὑρίσκεται ὁ λόγος της, τό νόημά της, ἡ μακαριότης καί ἡ αἰωνιότης της, ὁ παράδεισός της.

Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος διατυπώνει: Ἡ ψυχή μας δέν εἶναι κανένα πρᾶγμα ὑλικόν πού βλάπτεται καί πιάνεται καί μπορεῖς νά πεῖς ὅτι θά τήν πάρεις στά χέρια σου καί νά τήν γλυτώσεις ἀπό τόν κίνδυνον. Εἶναι πρᾶγμα ἄυλον˙ συγκροτεῖται καί ἀναπαύεται μόνον μέ τάς ἀρετάς˙ ἡ ψυχή δέν εἶναι κάτι τό ὁρατόν. Ἀμέ τί νά δοῦμεν, γιά νά εἰποῦμεν ὅτι ἐσώσαμεν τήν ψυχήν μας; Τάς ἀρετάς θά δοῦμε! Τήν ταπείνωση, τή συμπάθεια, τήν ὑπομονή, τήν ἀγάπη, τήν ὁμόνοια!

Χριστιανοί μου,
ἡ Ἐκκλησία μας προβάλλει τόν Ζωοποιό Σταυρό τοῦ Κυρίου. Γιά ποιό σκοπό; Γιά νά ἀντλήσουμε μέ τήν προσκύνησή Του δύναμη στήν πορεία τῆς ζωῆς μας. Ταυτόχρονα ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου μᾶς ἀποκαλύπτει καί τό μέτρο τόσο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ ὅσο καί τῆς ἀξίας τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι τόσο μεγάλη ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί τέτοια ἡ ἀξία τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς ὥστε ὁ ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος Κύριος νά ἀνεβαίνει πάνω στό Σταυρό χάριν τῆς σωτηρίας της! Τήν ἀνυπολόγιστη ἀξία τῆς ψυχῆς μας καλούμαστε νά συνειδητοποιήσουμε καί ἐμεῖς καί νά ζοῦμε κατά τό θέλημα τοῦ Κυρίου. Νά Τόν ἀκολουθοῦμε πιστά σηκώνοντας μέ ὑπομονή καί ἐλπίδα τό σταυρό τοῦ χριστιανικοῦ μας χρέους. Ἔτσι καί μόνο θά κερδίσουμε τήν ψυχή μας, πού σημαίνει ὅτι θά γίνουμε μέτοχοι τῆς αἰώνιας καί ἀληθινῆς ζωῆς.

Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός μᾶς βροντοφωνάζει: «Ἀδελφοί μου, ψυχή καί Χριστός σᾶς χρειάζονται. Αὐτά τά δύο ὁ κόσμος νά πέσει πάνω σας δέν ἠμπορεῖ νά σᾶς τά πάρει, ἐκτός καί ἄν τά δώσετε μέ τό θέλημά σας. Αὐτά τά δύο νά φυλάττετε γιά νά μήν τά χάσετε» Ἀμήν!      Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ (08.09.2024)

Ἀριθμός 36
ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ
8 Σεπτεμβρίου 2024

«Τάδε λέγει Κύριος» (Ἠσ. 19,4).

Μέ αὐτά τά λόγια, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἄρχιζαν τό κήρυγμά τους οἱ θεοφώτιστοι Προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί τότε φῶς ὑπερκόσμιο διαπερνοῦσε σάν πάμφωτη ἀστραπή τά σκοτάδια τῆς ἀγνοίας. «Ἀκούσατε τόν λόγον Κυρίου – προσέχετε τόν λόγον Θεοῦ» (Ἠσ. 1,10). Αὐτά σᾶς λέγει ὁ Κύριος (Ἰερ. 9,7), (Ἰεζ. 23,35). «Ἄκουε οὐρανέ καί ἐνωτίζου ἡ γῆ ὅτι Κύριος ἐλάλησεν» (Ἠσ. 1,2). Ἡ θεοφώτιστη διάνοιά τους ἀπεκάλυπτε στούς συνανθρώπους τους τήν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ.

Τήν ἴδια ἐποχή καί στόν ἀρχαῖο εἰδωλολατρικό κόσμο πνεύματα ἐξαίρετα, ὅπως ἦσαν οἱ φιλόσοφοι, «ζητοῦσαν τόν Κύριον, γιά νά Τόν ψηλαφήσουν μέ τήν σκέψη τους καί νά Τόν βροῦν» (Πράξ. 17,27). Πρίν νά ἐνανθρωπίσει ὁ Κύριος καί εὑρεθεῖ ἀνάμεσά μας στή γῆ, σπέρματα, ἴχνη μόνο ἀληθείας συναντοῦμε στίς διδασκαλίες αὐτῶν τῶν σοφῶν. Ὁ Θεός ἔδωσε, κατά κάποιο τρόπο, τότε σέ πνεύματα καλοπροαίρετα ψήγματα τῆς ἀληθείας Του. Ὁ Σωκράτης διακηρύττει ὅτι «ἡ κάθοδος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀναγκαία, ὥστε δέον νά προσδοκᾶται μετά βεβαιότητος». Ὁ Αἰσχύλος, διά στόματος τοῦ Προμηθέως Δεσμώτου, ἀναμένει «Θεόν Λυτρωτήν, ὁ ὁποῖος θά γεννηθεῖ ἐκ Παρθένου, αὐτός θά καταλύσει τό κράτος τῶν παλαιῶν θεῶν καί θά ἀφανίσει αὐτούς» καί ὁ Κομφούκιος στήν Κίνα διδάσκει: «ἐάν ἤρχετο ἕνας θεόπεμπτος Βασιλεύς θά ἐπιτυγχάνετο ἡ ἐπιστροφή τῶν ἀνθρώπων εἰς τό ἀγαθόν». Παντοῦ δημιουργεῖται ἡ νοσταλγία καί ἡ πίστη στήν ἔλευση τοῦ Θεοῦ-Λυτρωτῆ. Ὁ Κύριός μας στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή μᾶς λέγει: «Κανείς ἀπό τούς ἀνθρώπους δέν ἔχει ἀνεβεῖ στόν οὐρανό, γιά νά μάθει τά ἐπουράνια καί νά τά διδάξει, παρά μόνον Ἐκεῖνος, πού κατέβηκε ἀπό τόν οὐρανό καί ἔγινε μέ τήν ἐνανθρώπησή Του υἱός τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος, ἐνῶ τώρα εἶναι στήν γῆ, ἐξακολουθεῖ ὡς πανταχοῦ παρών Θεός νά εἶναι καί στόν οὐρανό» (Ἰω. 3,13). Τά λόγια αὐτά τοῦ Κυρίου εἶναι ἀπό τόν διάλογο πού εἶχε μέ τόν κρυφό μαθητή Του τόν Νικόδημο. Αὐτές τίς ὑψηλές καί ὑπερκόσμιες ἀλήθειες, πού ἀναφέρονται σέ θρησκευτικά θέματα, ὅπως εἶπε ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστός, μόνο Ἐγώ θά μποροῦσα νά τίς διδάξω. «Κανείς ἀπό τούς Ἁγίους Προφῆτες καί Διδασκάλους τοῦ παρελθόντος δέν ἀνέβηκε στόν οὐρανό γιά νά μάθει τά ἐπουράνια πράγματα καί νά τά διδάξει. Καί εἶναι ἀλήθεια, ὅτι ἐκεῖνο τό εὐλογημένο βράδυ ὁ Νικόδημος δυσκολεύθηκε, παρά τήν θεολογική του παιδεία καί ἀγαθή του διάθεση, νά καταλάβει ἀπόλυτα τά νοήματα τοῦ Διδασκάλου του. Ἀργότερα, ὅμως, ὅταν θά ἀξιωθεῖ νά κηδεύσει σεμνοπρεπῶς τόν Κτίστη καί Δεσπότη του, ὅταν προπάντων θά Τόν δεῖ ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν καί θά δεχθεῖ στή ψυχή του τήν ζωογόνο αὔρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τότε δέν θά ἔχει τήν παραμικρή ἀμφιβολία, ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ μοναδικός καί ἀνεπανάληπτος Διδάσκαλος τῆς ἀληθείας. Κανείς δέν μπόρεσε ἀπόλυτα νά μᾶς φανερώσει τά ἐπουράνια. Ἀλήθειες, δηλαδή, πού ἀναφέρονται στό μυστήριο τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας μας, στήν πνευματική ἀναγέννησή μας, στήν ποθητή εἴσοδό μας στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Τήν μοναδική αὐτή καί ἀνεπανάληπτη καί σωστική σοφία μόνο «ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς» μπόρεσε νά μᾶς διδάξει.

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ἡ ἐνυπόστατη ἀλήθεια. «Ἐγώ εἰμί ἡ Ἀλήθεια» (Ἰω. 14,6) μεγαλοπρεπῶς διακήρυξε. Ἀπό αὐτήν ἐκπηγάζει τό Πάθος καί ἡ Σταύρωσή Του. Αὐτά ἀποτελοῦν τήν κεφαλαιώδη πράξη Του γιά τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Σωτήρας πάσχει ἐπί τοῦ Σταυροῦ, ὄχι γιατί εἶναι ἔνοχος, πάσχει γιά ἐμᾶς: «Ἐτραυματίσθη διά τάς ἁμαρτίας ἡμῶν» (Ἠσ. 53,4-5). Ὁ χριστιανισμός εἶναι ἡ ἀποκεκαλυμμένη θρησκεία τοῦ Σταυροῦ. «Ἰδού γάρ διά τοῦ Σταυροῦ χαρά ἐν ὅλῳ τῳ κόσμῳ». Γι’αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία ὀρθῶς ψάλλει καί ὑμνεῖ τήν δύναμη τοῦ Σταυροῦ:«Ἡ ἀνίκητος καί ἀκατάλυτος καί θεία δύναμις τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ μή ἐγκαταλείπεις ἡμᾶς τούς ἁμαρτωλούς». Ὁ Σταυρός εἶναι ἡ ὁδός τῆς δόξης. Εἰς τόν Σταυρόν «δοξάζεται ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου καί ὁ Θεός δοξάζεται ἐν Αὐτῷ» (Ἰω. 13,31). Κηρύσσομεν Ἰησοῦν Χριστόν καί τοῦτον ἐσταυρωμένον», ἀναφωνεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (Α΄Κορ. 2,2). Ἀλλά καί ἡ Ἐκκλησία συσχέτισε ὅλα τά σωτηριολογικά μυστήρια μέ τήν Σταυρική θυσία τοῦ Ἀρχηγοῦ της. «Βαπτιζόμεθα εἰς τόν θάνατον Αὐτοῦ καί ἐσθίομεν καί πίνομεν σῶμα καί αἷμα Χριστοῦ» (Ρωμ. 6,3). Τά σπλάχνά μου φλέγονται ὁρώσης Σου τήν Σταύρωσιν» ἀναφωνεῖ καί ἡ Πάναγνος Θεομήτωρ, τῆς ὁποίας τήν ἁγία της γέννηση ἑορτάζουμε σήμερα. Ἀπό τήν ἄσπιλη κύησή της θά γεννηθεῖ ὁ Προαιώνιος Λόγος αὐτή ἡ Ἀλήθεια καί ἡ σωτηρία μας.

Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ Πόποβιτς συμπεραίνει: Μέ τόν Χριστόν ὡς τόν σεσαρκωμένον Θεόν Λόγον, ἡ αἰώνια Θεία Ἀλήθεια εἰσέρχεται ὁλόκληρος εἰς αὐτόν τόν κόσμον. Διό καί ἐλέχθη εἰς τό Θεῖον Εὐαγγέλιον: «Ἡ ἀλήθεια διά Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο» (Ἰω. 1,17).

Χριστιανοί μου,
ὁ πνευματικός αὐτός θησαυρός, φυλάσσεται ὡς ἀνεκτίμητη, αἰώνια παρακαταθήκη στήν Ἁγία μας Ἐκκλησία, ἡ ὁποία εἶναι «ὁ στῦλος καί τό ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας» (Α΄Τιμ. 3,15). Εἶναι τό Εὐαγγέλιο, ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἑρμηνεύεται ἀλαθήτως. Ἡ ἀμώμητος ὀρθόδοξος πίστις μας διακηρύσσεται ἀπαρασάλευτη εἰς τούς αἰῶνες ὡς ἡ μία καί μοναδική ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ. Αὐτήν τήν ζωηφόρο Ἀλήθεια πού εἶναι ὁ Κύριος, μᾶς τήν προσφέρει, ἀφειδόλεφτα καί ἐλεύθερα, ἡ Μητέρα Ἐκκλησία ὡς Ἄρτο ζωῆς πού πράγματι «καρδίαν ἀνθρώπου στηρίζει» (Ψαλμ. 103,15). Εἶναι ἡ ἀλήθεια, «πού μᾶς ἐλευθερώνει» (Ἰω. 8,32), καθώς μᾶς ὁδηγεῖ ἔξω, μακριά ἀπό τά σκοτάδια τῆς πλάνης καί τῆς ἁμαρτίας.

Εἴθε νά τόν ἀξιοποιήσουμε, ὅσο καλύτερα μποροῦμε στή καθημερινή ζωή μας, ζῶντας τόν ἐνάρετο χριστιανικό βίο, συνῳδά μέ τή χαροποιό γραφίδα τοῦ ποιητῆ: Ἀλήθειες πού σᾶς ἔχω πάρει ἀπό τό στόμα τοῦ Χριστοῦ, καί σᾶς φυλάω μέ τό καμάρι καί τή λαχτάρα τοῦ πιστοῦ, καί νά μοῦ λέτε τά τραγούδια μέσ’ στ’ ἁπαλόφωτο πρωϊνό, πού θά μοῦ ψάλλουν τ’ ἀγγελούδια μιά θείαν αὐγή στόν οὐρανό. Ἀμήν!

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 1ης ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ, ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΙΝΔΙΚΤΟΥ. (01.09.2024)

Ἀριθμός 35
ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΙΝΔΙΚΤΟΥ
1ῃ Σεπτεμβρίου 2024

«Εὐαγγελίσασθαι πτωχοῖς ἀπέσταλκέ με, ἰάσασθαι τούς συντετριμμένους τήν καρδίαν, κηρύξαι αἰχμαλώτοις ἄφεσιν καί τυφλοῖς ἀνάβλεψιν»
(Ἠσ. 61,1), (Λουκ. 4,11).

Ὁ Κύριός μας, ἀγαπητοί ἀδελφοί, βρίσκεται στή Ναζαρέτ «οὗ ἦν τεθραμμένος». Εἶναι Σάββατο καί, κατά τή συνήθειά Του, εἰσέρχεται στή συναγωγή, τόν ἱερό χῶρο ὅπου οἱ Ἰουδαῖοι συναθροίζονταν γιά νά προσευχηθοῦν στόν Θεό καί νά ἀκούσουν τό νόμό Του. Ὁ Κύριος διαβάζει τό ἀπόσπασμα ἐκεῖνο πού ἀναφέρεται στό πρόσωπο τοῦ Μεσσία. Ὅσα ὁ Προφήτης Ἠσαΐας, αἰῶνες ἐνωρίτερα, εἶχε προείπει, σήμερα πραγματοποιοῦνται. Τό ὁμολογεῖ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μετά τήν ἀνάγνωση πρός τό συναγμένο πλῆθος. «Σήμερα βρίσκει τήν ἐκπλήρωσή της ἡ προφητεία πού μόλις ἀκούσατε». Τό κατανοοῦν καί τό ἐπιβεβαιώνουν μέ θαυμασμό στή συνέχεια καί οἱ ἀκροατές του: «καί πάντες ἐμαρτύρουν αὐτῷ καί ἐθαύμαζον ἐπί τοῖς λόγοις τῆς χάριτος τοῖς ἐκπορευομένοις ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ». Οἱ προφητικοί λόγοι τοῦ Ἠσαΐα ὁριοθετοῦν τήν ἀποστολή τοῦ Χριστοῦ μέσα στόν κόσμο ̇ ἕνα ἔργο πού συνεχίζεται διά τῆς Ἐκκλησίας Του. «Εὐαγγελίσασθαι πτωχοῖς ἀπέσταλκέ με». Ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ ἀληθινός Μεσσίας.Ἦρθε στό κόσμο ἀπεσταλμένος ἀπό τόν Θεό Πατέρα. Τό κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ «Εὐαγγέλιον», δηλαδή καλή εἴδηση, μήνυμα χαρᾶς. Ἦρθε γιά νά ἄρει τήν πικρία τῆς ἁμαρτίας καί νά προσφέρει τή χαρά τῆς σωτηρίας. Ἐκεῖνος παρηγορεῖ τίς καρδιές μας. «Πτωχοί» εἴμαστε ὅλοι μας. Ἄν καί βαπτισμένοι, πολλοί βρισκόμαστε σέ πνευματική ἔνδεια. Εἴμαστε γυμνοί ἀπό ἀρετή ̇ φτωχοί σέ χριστιανικά ἔργα. Αὐτός πού μπορεῖ νά μᾶς πλουτήσει πνευματικά εἶναι μόνο ὁ Χριστός. «Ἦταν πλούσιος καί ἔγινε γιά χάρη σας πτωχός, γιά νά μπορέσετε ἐσεῖς μέ τή φτώχεια τή δική Του νά πλουτίσετε» λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στούς Κορινθίους (Β΄ Κορ. 8,9). «ἰάσασθαι τούς συντετριμμένους τήν καρδίαν». Ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ μεγάλος ἰατρός τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Κατά τόν Ἅγιο Ἰγνάτιο τόν Θεοφόρο «εἷς ἰατρός ἐστίν σαρκικός τε καί πνευματικός...Ἰησοῦς Χριστός ὁ Κύριος ἡμῶν». Προσέλαβε τήν ἀνθρώπινη φύση μας γιά νά τήν θεραπεύσει ̇ νά τῆς χαρίσει τήν ὑγεία πού εἶχε ἀφανίσει ἡ ἁμαρτία. Ἐκεῖνος μᾶς ἐλευθερώνει ἀπό τά πάθη. Ἐκεῖνος ἐπουλώνει τά τραύματα πού ἀνοίγουν τά βέλη τοῦ πονηροῦ. Ἐκεῖνος μᾶς ὑποδέχεται στήν Ἐκκλησία Του, τό μεγάλο τοῦτο ἰατρεῖο τῶν ψυχῶν «Ἰατρεῖον γάρ ὁ Οἶκος οὗτός ἐστι πνευματικόν», διδάσκει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, «ἵνα ὅπερ ἄν λάβωμεν ἔξωθεν τραύματα, ἐνταῦθα θεραπεύσωμεν».

«Κηρῦξαι αἰχμαλώτοις ἄφεσιν»˙ ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ μεγάλος ἐλευθερωτής τῶν ἀνθρώπων. Ἡ πτώση τῶν πρωτοπλάστων κατέστησε τό ἀνθρώπινο γένος αἰχμάλωτο τοῦ διαβόλου. Ἀμαυρώθηκε μέσα μας ἡ Θεία εἰκόνα. Διαστράφηκε ἡ θέλησή μας. Μεταβληθήκαμε σέ δούλους τῆς ἁμαρτίας (Ρωμ. 6,17). «Πᾶς ὁ ποιῶν τήν ἁμαρτίαν» ὑπογραμμίζει ὁ Κύριός μας, «δοῦλός ἐστι τῆς ἁμαρτίας» (Ἰω. 8,34). Ἀπό τήν κατάσταση αὐτή τῆς αἰχμαλωσίας μᾶς ἐλευθέρωσε ὁ Κύριός μας. Ἐκεῖνος συνέτριψε τόν διάβολο, νίκησε τό θάνατο καί μᾶς χάρισε τήν ἀληθινή ἐλευθερία. Καί αὐτό ἐπιτυγχάνεται ὅταν εἴμαστε ἐνταγμένοι στήν Ἐκκλησία Του καί τηροῦμε τίς ἐντολές Του. Καί τότε ὄντως ζοῦμε στήν ἐλευθερία τοῦ Θεοῦ (Ρωμ. 8,21).

«Καί τυφλοῖς ἀνάβλεψιν». Ἡ ἄγνοια τοῦ ζῶντος καί ἀληθινοῦ Θεοῦ μοιάζει μέ πνευματική τύφλωση. Ἡ ἁμαρτία, ὅταν ὑποδουλώνει τόν ἄνθρωπο, ἐπιφέρει τό σκοτασμό τοῦ νοῦ. Τά πάθη, ὅταν κυριαρχήσουν μέσα μας, προκαλοῦν στήν ψυχή αὐτό πού οἱ Πατέρες μας ὀνομάζουν «σκοτασμόν τῶν παθῶν». Ὁ Κύριος ἐνανθρώπησε γιά νά φωτίσει τόν κόσμο. Νά καλέσει ὅλους ἐμᾶς «τούς ἐσκοτισμένους τῇ διανοίᾳ» (Ἐφεσ. 4,18) «ἐκ τοῦ σκότους εἰς τό θαυμαστόν αὐτοῦ φῶς» (Α΄ Πέτρ. 2,9). Νά χαρίσει «τυφλοῖς ἀνάβλεψιν». Γιά τόν Χριστό ἐλέχθη καί στό πρόσωπό Του ἐπαληθεύθηκε ἡ προφητεία τοῦ Ἠσαΐα˙ «ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα καί τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς» (Ἠσ. 9,2), (Ματθ. 4,16). Ὁ Ἰησοῦς ἀνοίγει τά μάτια τῆς ψυχῆς γιά νά μποροῦμε νά κατανοοῦμε τήν αἰώνια ἀλήθειά Του (Ψαλμ. 118,8). Ἐκεῖνος φωτίζει τά βήματά μας γιά νά περιπατοῦμε – νά συμπεριφερόμαστε δηλαδή «ὡς τέκνα φωτός» (Ἐφεσ. 5,8).

Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς σημειώνει: Ἀλλ’ ἐκεῖνο τό ὁποῖον ἰδιαιτέρως καθιστᾶ τόν θεάνθρωπον ἀξίαν ὑπέρ ὅλας τάς ἀξίας εἶναι τό ὅτι Αὐτός πρῶτος καί μόνος ἔλυσε ἐντελῶς καί ἀποτελεσματικῶς τό πρόβλημα τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου καί τό ἔλυσε πραγματικῶς, φανερώσας ἐν τῷ θεανθρωπίνῳ Προσώπῳ Αὐτοῦ τήν ἐνσαρκωθεῖσαν, τήν ἐνανθρωπήσασαν ἀθανασίαν καί αἰωνίαν ζωήν.

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος συμπεραίνει: Πόσο ἁπλῆ εἶναι ἡ πνευματική ζωή! Ἄν κανείς ἀγαπήσει τόν Θεό, ἄν γνωρίσει τήν μεγάλη Του θυσία καί τίς εὐεργεσίες Του καί στριμώξει τόν ἑαυτό του μέ διάκριση στή μίμηση τῶν Ἁγίων, γρήγορα ἁγιάζει.

Χριστιανοί μου,
ἡ ἀποστολή τοῦ Χριστοῦ συνεχίζεται. Συνεχίζεται διά τῆς Ἐκκλησίας καί ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ. Καί θά συνεχίζεται στούς αἰῶνες, «ἄχρις οὗ ἄν ἔλθῃ» (Α΄ Κορ. 11,26) ὁ Κύριος καί πάλι. Ὅλος αὐτός ὁ χρόνος ἀποτελεῖ τόν «δεκτόν ἐνιαυτόν Κυρίου» γιά τόν ὁποῖο μίλησε ὁ Ἠσαΐας καί ὁ Κύριος βεβαιώνει πώς ἔχει φθάσει (Ματθ. 3,2), (12,28). Εἶναι ὁ χρόνος κατά τόν ὁποῖο, ὅπως διδάσκουν οἱ Πατέρες μας, βλάστησε ἡ σωτηρία μας. Μέρος, τμῆμα αὐτοῦ τοῦ χρόνου εἶναι καί τό νέο ἐκκλησιαστικό ἔτος στό ὁποῖο εἰσερχόμαστε σήμερα. Ἄς εἶναι, λοιπόν, εὐλογημένο! Ἄς εἶναι ἕνα ἔτος πού θά φέρει τόν καθένα μας, ὅλους τούς ἀνθρώπους, πιό κοντά στόν Κύριο Ἰησοῦ, τόν Λυτρωτή καί Σωτῆρα μας. Ἡ προτροπή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ἄς ἠχήσει ἔντονα στά ἀφτιά μας: «Βλέπετε οὖν πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖτε, μή ὡς ἄσοφοι, ἀλλ’ ὡς σοφοί, ἐξαγοραζόμενοι τόν καιρόν» (Ἐφ. 5,16). Διότι «ἰδού καιρός εὐπρόσδεκτος, ἰδού νῦν ἡμέρα σωτηρίας» (Β΄Κορ. 6,2).

Καί ὁ βάρδος τῆς χριστιανικῆς ποίησης Γ. Βερίτης θά παιανίσει μέ τή γλυκόηχη ἅρπα του: Σέ πιστεύω! Κι’ ὅλα Ἐσύ, Λόγε, μοῦ μαθαίνεις, καί τή γνώση μέσα μου θαυμαστά πληθαίνεις...Ἐσένα μόνο ἐγώ ξέρω λύτρωση καί φῶς μου. Ἀμήν!                Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου