ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ 2018

Ἀριθμός 20

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

(Ἰωάν. ζ΄37-52, η' 12)

27 ΜΑΪΟΥ 2018

"ἐγώ εἰμι τό φῶς τοῦ κόσμου" (Ἰωάνν. η' 12).

Ἡ κάθοδος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, Χριστιανοί μου, τὴν ἡμέρα αὐτὴ, τῆς Πεντηκοστῆς, εἶναι ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα γεγονότα τῆς Ἱστορίας τῆς Ἐκκλησίας μας. Μὲ τὸ ὕψιστο αὐτὸ γεγονὸς, στοὺς λυπημένους Μαθητὲς, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία, χαρίζει τὴν ἀναγέννηση, τὴ δύναμη καὶ τὴν χάρη, νὰ βαδίσουμε τὸν δρόμο τῆς ἀρετῆς καὶ ἁγιότητος «ἐν δυνάμει Θεοῦ».

Μετὰ τὴν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐξαγγέλλουν τὰ μυστήρια τῆς Βασιλείας τοῦ Κυρίου. Παρουσιάζουν μία ἁγιότητα θαυμαστὴ καὶ μία πρωτοφανῆ αὐτοθυσία.

Ἀλλά, καὶ ἀπὸ τοὺς πρώτους χριστιανοὺς, πού πίστευσαν, κατὰ τὴν Πεντηκοστὴ, στὸ κήρυγμα τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου καὶ ἀπὸ ὅσους ἀργότερα «προσετίθεντο» στὴν Ἐκκλησία, ἦταν πολὺ ἀδιάφοροι πρίν, ἴσως, καὶ ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ μας.

Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἔρχεται στὸ χάος καὶ στὴν ἄβυσσο τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς καὶ δημιουργεῖ τὸ κάλλος καὶ τὴν ἁρμονία τῆς καλοσύνης καὶ τῆς ἀρετῆς.

Πάνω ἀπὸ εἴκοσι αἰῶνες ἔχουν περάσει ἀπὸ τὴν κάθοδο τοῦ Παναγίου Πνεύματος καὶ ὅμως πολλοὶ εἶναι ἐκεῖνοι, πού δὲν δοκιμάζουν τὴν πνευματικὴ αὐτὴ ἀλλαγὴ, ἀλλὰ μένουν στὰ σκοτεινὰ μονοπάτια τοῦ κακοῦ καὶ τῆς ἁμαρτίας. Καὶ ἡ βασικὴ αἰτία εἶναι, ὅτι ἀγνοοῦν τὴν ἔλευση καὶ τὴν ἀναγεννητικὴ δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ὅταν, ὅμως, ὁ ἄνθρωπος παραμείνει ἔρημος ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, δὲν μπορεῖ νὰ καρποφορήσει τὴν ἀρετή, ὅπως ἀκριβῶς δὲν παρουσιάζεται καμία βλάστηση ἐκεῖ, πού δὲν ὑπάρχει νερὸ καὶ δὲν πέφτει ἡ εὐεργετικὴ βροχή. Ὅταν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δὲν φλογίζει τὸν ἐσωτερικό μας κόσμο, ὅταν ἀπουσιάζει αὐτὴ ἡ κινητήρια δύναμη, τότε οἱ ψυχικὲς δυνάμεις παραλύουν καὶ ἀτονοῦν πρὸς κάθε καλὸ καὶ ὡραῖο. Ἄνθρωπος χωρὶς Ἅγιο Πνεῦμα, μοιάζει μὲ κόσμο χωρὶς ἥλιο, μοιάζει μὲ σῶμα χωρὶς ψυχή. Ὅπου δὲν ὑπάρχει τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἐκεῖ ὑπάρχει τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου, τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ διαβόλου.

Μπορεῖ, οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ, νὰ γνωρίζουν πολλά, νὰ ἔχουν ὑψηλὲς θέσεις καὶ ἀξιώματα, νά ἔχουν τιμὲς καὶ πλούτη, δὲν ἔχουν ὅμως αἰσθήματα καλοσύνης, ἀγάπης καὶ ἀληθινὴ εὐγένεια, ὅλα αὐτὰ, πού χαρακτηρίζουν τὸν ἀληθινὸ ἄνθρωπο, τὸν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ. Οἱ καρδιὲς τους μοιάζουν μὲ σπήλαια ληστῶν, μὲ τὰ πάθη καὶ τὰ ἐλαττώματα.

Γι’ αὐτὸ, ὅλη ἡ σοφία τοῦ κόσμου, ὁ πολιτισμός, ἡ πρόοδος, μὲ ὅλα τὰ ἀγαθὰ, πού φέρνουν στὴν ἀνθρωπότητα, δὲν μπορεῖ νὰ ἀντικαταστήσουν τὴν ἀνακαινιστικὴ Χάρη καὶ τὸ Ἔργο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι δύναμη, πού ἔρχεται νὰ τονώσει τὴ θέλησή μας καὶ νὰ τὴν κινήσει στὸ καλὸ καὶ στὴν ἀρετή. Ἐνῶ, συγχρόνως, κατακαίει κάθε ἀγκάθι, πού φυτρώνει στὴν ψυχὴ καὶ καθαρίζει κάθε μολυσμό, «καὶ καθάρισον ἡμᾶς ἀπὸ πάσης κηλίδος», ὅπως ψάλλει ὁ ἱερὸς ὑμνωδὸς τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ὅταν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα γίνει κυβερνήτης τοῦ ἀνθρώπου, ὁλόκληρος ὁ ἐσωτερικὸς κόσμος γίνεται πνευματικός. Εἶναι «ἡ καινὴ κτίσις», πού κατεργάζεται τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Αὐτὴ εἶναι ἡ Πεντηκοστὴ κάθε ψυχῆς, ἡ κάθοδος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὸν ἐσωτερικὸ ἄνθρωπο. Ἕνας κόσμος ὡραῖος, φωτεινός, ἅγιος, δυνατὸς δημιουργεῖται στὴν ψυχή, τῆς ὁποίας ἡ ἀντανάκλαση ἐξωραΐζει καὶ ἁγιάζει τὸ σῶμα καὶ τὸ καθιστὰ ναὸ ἅγιο τῆς θείας Χάριτος. Ὁ ἄνθρωπος τότε γίνεται πνευματοφόρος καὶ πνευματοκίνητος, ἀληθινὰ θεοφόρος.

Βασικὴ, ὅμως, προϋπόθεση, γιὰ νὰ ἀπεργασθεῖ τὸ Πανάγιο Πνεῦμα τὴν ἀναγέννηση εἶναι νὰ Τοῦ ἀνοίξουμε τὶς πόρτες τῆς ψυχῆς μας καὶ νὰ τὸ κάνουμε μόνιμο ἔνοικό της.

Ὅπως, ἀκριβῶς, δὲν χρησιμεύει σὲ τίποτα ἕνας διακόπτης, πού δὲν εἶναι συνδεδεμένος μὲ τὴν πηγὴ τοῦ ἡλεκτρισμοῦ, ἔτσι εἶναι καὶ ὁ ἄνθρωπος, πού, ἁπλῶς, γνωρίζει κάποια θεωρητικὰ πράγματα, γιὰ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἀλλὰ δὲν ἔχει ἑνωθεῖ μαζί Του.

Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δίδει τὴν δύναμη τῆς ἠθικῆς καὶ πνευματικῆς ἀναγέννησης στὸν ἄνθρωπο, πού τὸ δέχεται μὲ πίστη, πού ποθεῖ τὴν ἀναγέννησή του, πού ζητάει καθημερινὰ καὶ μὲ κάθε τρόπο τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Παρακλήτου.

«Βασιλεῦ, οὐράνιε, Παράκλητε, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας…ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἠμῖν καὶ καθάρισον ἡμᾶς ἀπὸ πάσης κηλίδος καὶ σῶσον τὰς ψυχάς ἡμῶν».

Αὐτὴ, ἂς εἶναι ἡ προσευχή μας, πού θὰ τὴν ἀκολουθεῖ ἡ προσφορὰ τῆς καρδιᾶς μας, τὴν ὁποία ἡ χάρη Του θὰ καθαρίσει καὶ θὰ ἀναγεννήσει.

Ἡ μεγάλη ἑορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς ἔφερε φωτιὰ ἀπὸ τὸν οὐρανὸ, πού καίει τὴν κακία. Ἔφερε Φῶς, πού διαλύει τὸ σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας καὶ πλημμυρίζει τὸν κόσμο μὲ τὴ Χάρη τοῦ Παναγίου καὶ Τελεταρχικοὺ Πνεύματος.

«Ἐγὼ εἰμὶ τὸ φῶς τοῦ κόσμου», εἶπε ὁ Κύριος. Ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ Φῶς τοῦ κόσμου. «Φῶς ἐκ φωτὸς» τοῦ οὐρανίου Πατρός. Φῶς, τὸ ὁποῖο μποροῦμε νὰ δεχθοῦμε μόνο διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία μας ψάλλει, σήμερα, πανηγυρικὰ, τὸν ὕμνο δοξολογίας πρὸς τὴν Ἁγία Τριάδα: «Φῶς ὁ Πατήρ, φῶς ὁ Λόγος, φῶς καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα… καὶ δὶ’ αὐτοῦ πᾶς ὁ κόσμος φωταγωγεῖται, Τριάδα σέβειν ἁγίαν».

Χριστιανοί μου,

Ἀστράφτει καὶ λάμπει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας μέσα στὸ θεϊκὸ Φῶς. Τὸ Φῶς, πού διαλύει τὰ σκοτάδια τῆς ἀγνοίας καὶ τῆς ἁμαρτίας καὶ μᾶς ὁδηγεῖ στὴν ἀληθινὴ θεογνωσία.

Ἂς παρακαλέσουμε, εἰδικὰ σήμερα, τὸν ἀγαθὸ Παράκλητο, νὰ ἐξαφανίσει κάθε σκοτεινὸ στοιχεῖο ἀπὸ τὸ ἐσωτερικό μας καὶ νὰ καταυγάσει τὶς καρδιές μας μὲ θεῖο Φῶς, ὥστε «λάμποντες, ἀστράπτοντες, ἠλλοιωμένοι» νὰ προσκυνοῦμε καὶ νὰ δοξάζουμε τὸν Τριαδικὸ Θεό μας, γιὰ τὴν ἀνέκφραστη δωρεά Του. Ἀμήν.   Πηγη: Ιερά Μητρόπολη Χίου