ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ 2018

Ἀριθμός 17

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

(Ἰωάνν. δ' 5-42)

6 Μαϊου 2018

"...ὅς σ' ἄν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος, οὗ ἐγώ δώσω αὐτῷ, οὐ μή διψήσει εἰς τόν αἰῶνα..." (Ἰωάνν. δ΄ 14)

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Κεντρικὴ θέση στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα, κατέχει, ἡ συνάντηση καὶ ὁ διάλογος μεταξύ τοῦ Χριστοῦ μας καὶ μίας γυναίκας, ποὺ καταγόταν ἀπὸ τὴν Σαμάρεια. Μία συνάντηση, ποὺ ἄλλαξε, ριζικὰ, ὄχι μόνο τὴ ζωὴ τῆς Σαμαρείτιδας, ἀλλὰ καὶ τῶν συγγενῶν καὶ συμπατριωτῶν της καὶ πολλῶν ἄλλων ἀκόμη.

Γιὰ τὰ δεδομένα τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ἡ πρωτοβουλία τοῦ Κυρίου ν’ ἀνοίξει θεολογικὸ διάλογο μὲ τὴ γυναίκα ἐκείνη, ἦταν κάτι τὸ πρωτοφανές. Οἱ ἴδιοι οἱ Μαθητὲς Του «ἐθαύμασαν, ὅτι μετὰ γυναικὸς ἐλάλει», ἀπόρησαν, ἐπειδὴ ὁ Διδάσκαλος μιλοῦσε δημοσίως, γιὰ θεολογικὰ ζητήματα, μὲ γυναίκα, κάτι, ποὺ ἀπαγορευόταν ἀπὸ τὶς παραδόσεις τῶν ραββίνων. Κι ἡ ἴδια ἡ Σαμαρείτιδα, ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ, ξαφνιάστηκε, ποὺ τῆς μίλησε ὁ Κύριος καὶ τῆς ζήτησε νερό, διότι τότε οἱ Ἰουδαῖοι μισοῦσαν τοὺς Σαμαρεῖτες καὶ δὲν ἤθελαν νὰ ἔχουν καμία σχέση μαζί τους. Ἀξιοσημείωτο, ἐπίσης, εἶναι τὸ γεγονὸς, ὅτι, ἂν καὶ ἡ γυναίκα αὐτὴ ζοῦσε ἔκλυτη ζωή, ὁ Θεάνθρωπος, δὲν θεώρησε προσβλητικὸ νὰ συζητήσει μαζί της.

Καί καθὼς ἡ Σαμαρείτιδα πήγαινε νὰ ἀντλήσει νερὸ ἀπὸ τὸ πηγάδι τοῦ Ἰακώβ, ὁ πάνσοφος Διδάσκαλος, βρῆκε ἀφορμὴ νὰ τῆς μιλήσει, γιὰ κάποιο ἄλλο νερό, «τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν». Ὅποιος πιεῖ ἀπὸ τὸ νερὸ, ποὺ δίνω ἐγώ, τῆς εἶπε, δὲν θὰ διψάσει ποτέ. Ἀμέσως, τότε, ἡ γυναίκα ζήτησε νὰ πιεῖ ἀπὸ τὸ νερὸ μὲ τὶς ἐκπληκτικὲς αὐτὲς ἰδιότητες. Ὁ Κύριος, τότε, βρῆκε τὴν εὐκαιρία νὰ τὴν ὁδηγήσει σὲ μετάνοια, γιὰ τὴν ἁμαρτωλὴ ζωή της.

Τὸ νερὸ εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ ἀπαραίτητα στοιχεῖα τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων. Ὕστερα ἀπὸ τὸν κάματο καὶ τὴν ἐξάντληση, τίποτε ἄλλο δὲν εἶναι πιὸ ποθητὸ ἀπὸ ἕνα ποτήρι δροσερὸ νερό.

Δὲν εἶναι ὅμως μόνο τὸ φυσικὸ νερό, ποὺ ξεδιψάει τὸν κουρασμένο ἄνθρωπο. Ὑπάρχει καὶ ἄλλο εἶδος νεροῦ, τὸ νερὸ τῆς παντοτινῆς ἀναψυχῆς, τῆς ἀθανάτου ζωῆς. Τὸ νερὸ, ποὺ ὅταν τὸ πιεῖ κανείς, ξεδιψάει γιὰ πάντα.

Ἀπὸ αὐτὴ τὴν πηγή, τὴν θεία, τὴν οὐράνια πηγή, ἤπιε ἡ Σαμαρείτιδα γυναῖκα. Πῆγε νὰ ἀντλήσει φυσικὸ νερὸ ἀπὸ τὸ πηγάδι τοῦ Ἰακὼβ καὶ ἐκεῖ συνάντησε τὴν ἀκένωτη Πηγὴ τῆς Θείας Χάριτος. Ἀπ’ αὐτὴ τὴν Θεία Πηγὴ ἄκουσε τὶς σωτήριες ἀλήθειες καὶ ξεδίψασε ἡ παραστρατημένη καὶ μέσα στὸ βοῦρκο τῆς ἁμαρτίας, ψυχή της. Ξέχασε, τότε, ὅλα τὰ θέλγητρα τοῦ κόσμου. Ξέχασε καὶ τὸ νερό, ποὺ πῆγε νὰ ἀντλήσει, γιὰ νὰ δροσιστεῖ. Κάλεσε, μάλιστα, καὶ τοὺς συμπατριῶτες της νὰ ἔρθουν καὶ νὰ γνωρίσουν τὸν ἀληθινὸ Μεσσία.

Καὶ στὴν ἐποχὴ μας συχνὰ διψάει ὁ ἄνθρωπος νὰ μάθει τί εἶναι ἀλήθεια. Ποιὰ εἶναι ἡ ἀλήθεια, ἡ μοναδικὴ καὶ σωτήριος. Ἰδιαίτερα, ὅταν φλογίζεται μέσα στὸ σύγχρονο καμίνι τῆς ἀπιστίας καὶ τῆς ἀποστασίας, ὅπως τὸ ζοῦμε στὴν ἐποχή μας.

Καὶ τὸ «ὕδωρ τὸ ζῶν», προσφέρεται καὶ σήμερα καὶ πάντοτε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἀπὸ τὸν Κύριο καὶ Θεό μας. Καὶ τὸ ὕδωρ αὐτὸ εἶναι ἡ θεία Του διδασκαλία, τὸ πολύτιμο νερό, τὸ ἀναντικατάστατο. Ἡ ἀξία του ξεπερνάει ἄπειρα ὅλους τούς θησαυροὺς τῆς γής. Καὶ τὸ νερὸ αὐτὸ προσφέρεται δωρεάν. Ὁ Κύριος καλεῖ τὸν καθένα μας νὰ πιεῖ ἀπ’ αὐτό.

Κάποτε, ὅμως, οἱ λογισμοὶ τῆς ἀμφιβολίας καὶ τῆς ὀλιγοπιστίας, ἐμποδίζουν τὸ Εὐαγγέλιο νὰ μπεῖ στὴν ψυχή, νὰ τὴν ἀρδεύσει, νὰ τὴν ἀναζωογονήσει. Ἕνας τέτοιος δισταγμὸς παρουσιάστηκε καὶ στὴ Σαμαρειτίδα γυναῖκα. Γρήγορα, ὅμως, παραχώρησε τὴν θέση του, στὴν ἀνεπιφύλακτη καὶ ἄνευ ὁρίων ἀποδοχὴ τῶν θείων λόγων. Ἐνῶ οἱ συμπατριῶτες της, ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ Τοῦ πρόσφεραν, μὲ ταπείνωση, μὲ καλὴ προαίρεση, μὲ προθυμία, τὴ στάμνα τῆς ψυχῆς τους, γιὰ νὰ τὴ γεμίσει ἀπὸ τὴν πηγὴ τῆς σοφίας καὶ τῆς ἄπειρης ἀγάπης Του.

Αὐτὴ, ἀκριβῶς, εἶναι ἡ βασικὴ προϋπόθεση, γιὰ νὰ πλησιάσουμε τὸν Κύριο, νὰ γνωρίσουμε τὴν ἀλήθειά Του, νὰ ζήσουμε στενότερα μαζί Του, νὰ γίνουμε ἐκλεκτὰ σκεύη τῆς Θείας Χάριτος. Προϋπόθεση εἶναι νὰ σπάσουμε τὸ φράγμα τῶν δισταγμῶν, τῆς ἀμφιβολίας, τῆς ὀλιγοπιστίας, τῶν ἀμφιταλαντεύσεων καὶ νὰ ἀφήσουμε νὰ περάσουν στὴν ψυχή μας τὰ θεῖα λόγια, ποὺ εἶναι τὰ νάματα τῆς ζωῆς, ποὺ εἶναι τὸ νερὸ τοῦ αἰωνίου ξεδιψάσματος.

Νὰ δεχθοῦμε τὸ «ὕδωρ τὸ ζῶν», ὅπως τὸ δέχθηκαν ἡ Σαμαρείτιδα καὶ οἱ συμπατριῶτες της. Νὰ χτυπήσουμε τοὺς δισταγμούς, ὥστε νὰ φύγουν ἀπὸ τὴ μέση καὶ νὰ ἀφήσουν τὸ νερὸ τοῦ Εὐαγγελίου νὰ μᾶς ζωογονήσει.

Δὲν μποροῦμε νὰ ἀλλάξουμε νοοτροπία, νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὴν ἐπίδραση τοῦ καιροῦ μας, νὰ βροῦμε τὸ δρόμο τῆς μετανοίας, ὅπως οἱ Σαμαρεῖτες, χωρὶς τὸ γκρέμισμα τῶν διαφόρων φραγμάτων τῆς ἁμαρτίας. Ὅταν τὰ φράγματα αὐτὰ πέσουν, τότε πλημμυρίζει τὴν ψυχὴ τὸ ζωογόνο νερὸ τῆς Θείας Χάριτος καὶ ἡ ἔρημος τῆς ψυχῆς μας ἀνθίζει καὶ γεμίζει πολύκαρπα καί καλλίκαρπα δένδρα, ἀπὸ καρποὺς ἀρετῆς καὶ καλωσύνης.

Ὁ Χριστὸς ὁδηγεῖ τὸν καθένα μας στὴν πηγὴ τῆς Ἀλήθειας καὶ τῆς Χάριτος. Ἐκεῖνος, μόνο, φωτίζει ἄπλετα τὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιά μας. Ἐκεῖνος μᾶς καθαρίζει ἀπὸ τοὺς πονηροὺς λογισμοὺς καὶ τὶς ἁμαρτωλὲς ἐπιθυμίες, σβήνει τὰ πάθη καὶ τὶς κακίες, ἀναγεννᾶ τὸ εἶναι μας ὁλόκληρο, χαρίζει τὴν ἀγάπη καὶ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο σὲ ἀνώτερα συναισθήματα καὶ οὐράνια ὕψη εὐτυχίας καὶ χαρᾶς.

Ὅλοι μας ἔχουμε ἀνάγκη ἐπιγνώσεως τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ, τῶν σωτηρίων ἐντολῶν Του. Κάθε ἡμέρα κυκλώνουν τὸν νοῦ μας χιλιάδες σκέψεις καὶ διαλογισμοί, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μᾶς στεροῦν τὴν ἡσυχία καὶ τὸν ἥρεμο ὕπνο μας. Ἐκεῖνο, μόνο, ποὺ θέλουμε, εἶναι ἡ γαλήνη τῆς ψυχῆς μας, τὴν ὁποία δὲν μποροῦμε νὰ βροῦμε μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό. Ὁ ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας κόσμος εἶναι ἕτοιμος νὰ συντρίψει κάθε ἰδανικό. Μᾶς πνίγουν τὰ ἀγκάθια, ζητᾶμε νὰ ἐλευθερωθοῦμε ἀπὸ τὰ δεινά, ἀπὸ τὰ βάσανα τῆς ζωῆς, ἀπὸ τὶς ποικίλες κρίσεις, ἠθικές, πολιτισμικές, οἰκονομικές. Ἀναζητοῦμε τὴν ὄαση τῆς ψυχή μας. Ζοῦμε χωρὶς κατανόηση, χωρὶς στήριγμα καὶ ἀγάπη. Στενάζουμε, ὅταν ὁ πνευματικὸς ζυγὸς τῆς ἁμαρτίας, μᾶς αἰχμαλωτίζει καὶ ἀφαιρεῖ τὴν ἐλευθερία μας. Βρισκόμαστε στὴ μέση τοῦ ὠκεανοῦ, καταποντιζόμαστε ἀπὸ τὰ φουρτουνιασμένα κύματα τῆς ζωῆς. Ἐκεῖνο, ποὺ ζητοῦμε μόνο εἶναι, νὰ ἀνανήψουμε, νὰ σωθοῦμε. Χάσαμε τὴν ἐλπίδα μας. Χάσαμε τὴν ὑπομονή μας.

Χριστιανοί μου,

Ὁ Χριστός εἶναι μπροστὰ μας. Παρὼν, πάντοτε καὶ πανταχοῦ. Τὸ ὕδωρ τῆς ζωῆς προσφέρεται σὲ ὅλους μας. Ἂς ἐκτιμήσουμε τὴν ἀξία του. Ἂς γευθοῦμε τὶς πολύτιμες δωρεές του. Μὲ αὐτὸ τὸ ὕδωρ τῆς ζωῆς, ὡς ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, ἐκτελοῦμε τὸν προορισμό μας, ἐκτιμοῦμε τὸν ἀληθινὸ σκοπὸ τῆς ζωῆς μας καὶ ὁδηγούμαστε στὴν λύτρωση, στὴ σωτηρία.

Ἂς ἀγωνιστοῦμε, νὰ μείνουμε πιστοὶ, διαρκῶς, κοντὰ στὸν Χριστό. Ἂς ἀντλοῦμε, συνεχῶς, μετ’ εὐφροσύνης, τὸ «ὕδωρ, τὸ ἀλλόμενον εἰς ζωὴν αἰώνιον». «Ὃς δ’ ἂν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος, οὗ ἐγὼ δώσω αὐτῷ, οὐ μὴ διψήση εἰς τὸν αἰῶνα, ἀλλὰ τὸ ὕδωρ, ὃ δώσω αὐτῷ, γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγὴ ὕδατος, ἀλλομένου εἰς ζωὴν αἰώνιον». Ἀμήν.      Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου