ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ἀριθμός 38
ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΣΤ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ
28-09-2025
«ἰατρεύσαμεν τήν Βαβυλώνα
καί οὐκ ἰάθη» (Ἰερεμίου 28,9)

Στό βιβλίο τοῦ Προφήτου Ἰερεμίου, ἀγαπητοί ἀδελφοί, διαβάζουμε:
«Τάδε λέγει Κύριος: ἰατρεύσαμε τήν Βαβυλώνα καί δέν θεραπεύτηκε».
Ὁ Προφήτης Ἠσαΐας ἀναφωνεῖ: «Τά ἁμαρτήματά σας δημιουργοῦν
χωρισμό καί ἐμπόδιο ἀνάμεσα σέ ἐσᾶς καί στόν Θεό, καί γιά τίς ἁμαρτίες
σας ἀπέστρεψε ὁ Κύριος τό πρόσωπόν του ἀπό ἐσᾶς, γιά νά μήν σᾶς
ἐλεήσει» (59,2).
Στήν σημερινή ἀποστολική περικοπή, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος
ἐπισημαίνει ὅτι κάθε χριστιανός θά πρέπει νά ἀντιμετωπίζει τίς ποικίλες
δοκιμασίες τῆς ζωῆς, «ἐν ὑπομονῇ πολλῇ», ἄν θέλει νά εἶναι μαθητής τοῦ
Χριστοῦ (Β΄ Κορ. 6,4). Ἀδύναμοι οἱ σημερινοί ἄνθρωποι δέν ἔχουν
ὑπομονή. Τούς κυριεύει τό ἄγχος, ἡ βιασύνη, ἡ ἀνυπομονησία. Ἡ ζωή
κυλᾶ μέ ἔντονους ρυθμούς, μέ νευρικότητα καί κατήφεια. Ὅταν ἀφεθεῖ ὁ
ἄνθρωπος στό ἄγχος, ὑπόκειται σέ μεγάλη ἐπιζήμια φθορά καί ἄχαρη
κατάσταση. Λένε μερικοί πώς τό ἄγχος εἶναι ἡ ἀναστάτωση καί ἡ
διαμαρτυρία τῆς ψυχῆς γιά τόν ἀνορθόδοξο τρόπο ζωῆς πού ἀκολουθεῖ ὁ
σύγχρονος ἄνθρωπος. Ἡ ψυχή δέν ἀντέχει ἄλλο τό βιασμό τῆς
ἐλευθερίας της. Χρειάζεται θεραπεία καί ἀντιμετώπιση τῆς ἀρρώστιας
αὐτῆς, ἡ ὁποία ἀπειλεῖ τήν προσωπική μας ἰσορροπία καί τήν κοινωνική
μας γαλήνη. Ὑπάρχει λύση στό δρᾶμα τῆς ἔντασης καί τοῦ ἄγχους. Ἡ
Ἐκκλησία μᾶς προσφέρει μιά βιωματική ἐμπειρία αἰώνων πού χαρίζει
εἰρήνη στήν ψυχή. Ἡ κατά τῶν παθῶν ἄσκηση, ἡ ὑποταγή στό θέλημα
τοῦ Θεοῦ, ἡ θερμή προσευχή, ἡ σταθερή ταπείνωση, ἡ καθημερινή
μετάνοια δίνουν ἄλλο περιεχόμενο στή ζωή καί θεραπεύουν τήν ψυχή
ἀπό τίς συγκρούσεις τῶν ἐνοχῶν. Μόνο μέ ὀρθό προσανατολισμό καί
χάρη Θεοῦ μποροῦμε νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τήν ἔνταση πού μᾶς
δημιουργεῖ ὁ ἀντιπνευματικός ρυθμός τῆς σημερινῆς κοινωνίας. Οἱ
δυσχέρειες τῆς ζωῆς καί οἱ ποικίλες διακυμάνσεις δέν ἀποτελοῦν ἀφορμή
ἄγχους γιά τόν ἄνθρωπο τῆς πίστεως, ὁ ὁποῖος καί στίς θλίψεις καί στίς
πληγές καί στίς ἀνάγκες «ἐν ὑπομονῇ πολλῇ» ἐπαφίεται στό ἔλεος τοῦ
Θεοῦ. Τό ἄγχος σήμερα κυριαρχεῖ στή ζωή γιά πνευματικούς λόγους.
Ἄγχος νά ἔχουν οἱ ἄπιστοι, δικαιολογοῦνται. Ὄχι, ὅμως, οἱ πιστοί πού
καθημερινά στήν προσευχή τους ζητοῦν ἀπό τόν Κύριο: «Γεννηθήτω τό
θέλημά Σου». Οἱ ἐν Χριστῷ ζῶντες εἶναι εἰρηνικοί, μακρόθυμοι,
αἰσιόδοξοι, χαρούμενοι, ὑπομονετικοί. Φωτεινά παραδείγματα ἀνθρώπων
πού ἔζησαν μέ γνώμονα τῆς ζωῆς τους τήν ὑπομονή ἀποτελοῦν οἱ
στρατιές τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας. Ὑπομονή πολλή συνιστᾶ ὁ Χριστός
διά τῆς ζωῆς καί τῆς κακοπαθείας Του· ὑπομονή πολλή συνιστᾶ ὁ
Χριστός διά τοῦ εὐαγγελικοῦ Του Λόγου. «Ἰδού μακαρίζομεν τούς
ὑπομένοντας· τήν ὑπομονήν Ἰώβ ἠκούσατε καί τό τέλος Κυρίου εἴδετε»,
γράφει ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος (Ἰακ. 5,11).
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης ἐπισημαίνει: Ἡ ὑπομονή εἶναι ἕνα
πρᾶγμα πού τόσο στερεοποιεῖ τήν ψυχή δυνατή καί τελείως αὔθραστον,
καί δέν ἀφήνει τόν νοῦν νά ἐξίσταται ἀπό τόν τόπο του. Ὑπομονή εἶναι
μία ἀπόφασις νά μήν στοχάζεται κάποιος τίς καθημερινές θλίψεις καί τά
βάσανά του. Εἶναι ἕνας θυρεός ὅπου φυλάσσει ἄτρωτον ἐκεῖνον ὅπου τόν
βασανίζει.
Ὁ ἀββᾶς Κασσιανός παρατηρεῖ ὅτι τό φοβερό πνεῦμα τῆς λύπης
ὅταν κυριεύσει τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου τήν ἐμποδίζει ἀπό κάθε ἐργασία
καί ἀπό τήν προσευχή.
Ὁ ἀββᾶς Ἰσαάκ θά πεῖ: Ἄν ἐπιθυμεῖς νά θεραπεύεις τούς
ἀρρώστους, μάθε πώς ἔχουν ἀνάγκη ἀπό εὐσπλαχνία καί φροντίδα καί
ὄχι ἀπό ἐπιτιμήσεις.
Ὁ Ἅγιος Διάδοχος Φωτικῆς ἀναφέρει πώς ἡ ὑπομονή στή μάχη,
ἐνάντια στούς δαιμονιώδεις λογισμούς καί στίς συνεχεῖς δοκιμασίες, θά
λογισθεῖ ἀπό τό Θεό «εἰς λόγον δευτέρου μαρτυρίου».
Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος σημειώνει: Ἡ ὑπομονή εἶναι ρίζα ὅλων τῶν
ἀγαθῶν, μητέρα τῆς εὐσεβείας, κλάδος τῆς εὐφροσύνης, καρπός
ἀμάραντος, πύργος ἀκαταμάχητος, λιμάνι πού δέν ταράζεται ἀπό τίς
τρικυμίες. Τίποτα δέν εἶναι ἰσάξιο τῆς ὑπομονῆς, ἀλλά αὐτή ὑπάρχει
βασίλισσα τῶν ἀρετῶν, θεμέλιο τῶν κατορθωμάτων, εἰρήνη μέσα στόν
πόλεμο, γαλήνη στόν κλυδωνισμό, ἀσφάλεια στίς ἐχθρικές ἐπιβουλές.
Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος διδάσκει: Μέ ὑπομονή νά ζητοῦμε τή βοήθεια τοῦ
Χριστοῦ. Πειρασμούς ἔχεις; Φώναξέ Του νά σέ ἀνακουφίσει. Πολεμεῖσαι
ὑπό τῶν παθῶν; ταπεινώσου νά φύγουν οἱ δαίμονες. Τά πάθη εἶναι πού
μᾶς πολεμοῦν. Ποιόν πολεμοῦν οἱ δαίμονες; Ἐμᾶς πολεμοῦν.
Πολεμούμεθα ἀπό τά πάθη καί ἀπό τά κακά μας θελήματα· καί αὐτά
εἶναι πού μᾶς θλίβουν γιατί θέλομε νά τά ἐκτελέσωμεν.
Ὁ Ἅγιος Πορφύριος ἐρωτοῦσε τί θά πεῖ ἄγχος, νεῦρα, ψυχασθένειες;
Καί ἀπαντοῦσε: Ἐγώ πιστεύω ὅτι ὑπάρχει διάβολος σέ ὅλα αὐτά. Δέν
ὑποτασσόμεθα στόν Χριστό μέ ἀγάπη. Μπαίνει ὁ διάβολος καί μᾶς
ἀνακατεύει. Αὐτά βέβαια (τά πάθη καί οἱ δαίμονες) δέν ἀπομακρύνονται
μέ χάπια, ἀλλά μέ τό Μυστήριο τῆς Γενικῆς Ἐξομολογήσεως. Ὁ
ἄνθρωπος θά πρέπει νά ἐξομολογηθεῖ μέ εἰλικρίνεια τά ἁμαρτήματα
ὅλης του τῆς ζωῆς, τά κύρια γεγονότα πού τήν συμάδεψαν καθώς καί τό
πῶς ἐκεῖνος τά ἀντιμετώπισε. Ὅταν ἔρθει νά κατοικήσει στήν ψυχή μας
ὁ Χριστός φεύγουν ὅλες οἱ στενοχώριες. Τότε φεύγει καί ἡ ἁμαρτία.
Ὁ Ἅγιος Παΐσιος συμπεραίνει: Ἡ ἀληθινή ἡρεμία ἔρχεται μέ τή Θεία
Χάρη καί ἡ ὁποία προσλαμβάνεται ἀπό τούς ταπεινούς. Ἡ θεραπεία
ὑπάρχει μόνο στό ἀληθινό ψυχιατρεῖο, τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί
παρέχεται δωρεάν ἀπό τόν Ἰατρό τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων μας, τόν
Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό.
Χριστιανοί μου,
τό Δεσποτικό Στόμα τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ μας βροντοφωνάζει: «Μέ
τήν ὑπομονή σας θά σώσετε τίς ψυχές σας» (Λουκᾶ 21,19) καί ὅποιος
μένει σταθερός ὡς τό τέλος αὐτός θά σωθεῖ» (Ματθ. 10,22). Καί ὁ
Ἀπόστολος Παῦλος σημειώνει στήν πρός Ρωμαίους Ἐπιστολή του: «Στόν
Κύριο ἀνήκει ἡ κρίσις καί ἡ καταδίκη ὅσων σέ ἀδικοῦν. Σέ σένα ἡ
καλοσύνη καί ἡ μακροθυμία. Στόν Κύριο ἀνήκει ἡ ἀπόλυτη καί τελική
δικαιοσύνη. Σέ σένα ἡ ἀνεξικακία καί ἡ ὑπομονή» (12: 21,17,19). Ὅσο ὁ
κόσμος βαδίζει τήν ὁδό τῆς ἀπωλείας, ἐμεῖς οἱ πιστοί νά μένουμε
ἀνυποχώρητοι στήν πίστη μας καί ἀκριβεῖς στήν κατά Θεόν ζωή μας. Νά
μένουμε μέσα στή δίνη τῶν καιρῶν καί στήν παγκόσμια ἀναστάτωση
ἀτάραχοι, εἰρηνικοί καί ἄφοβοι μέ ἀμετακίνητη τήν ἐλπίδα μας στήν
πανάγαθη πρόνοια τοῦ Θεοῦ καί στήν ἀκαταμάχητη προστασία Του.
Ἀδελφοί μου,
σέ μιά ἐποχή πού ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία (Ρωμ. 5,20) μᾶς χρειάζεται
μετάνοια γιά τίς ἁμαρτίες μας, πιστή τήρηση τῶν Ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ καί
συμμετοχή μας στά Ἱερά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, συνῳδά μέ τόν
γλυκόηχο παιάνα τοῦ Δαβίδ τοῦ μελῳδοῦ: «Ὑπομένων, ὑπέμεινα τόν
Κύριον καί προσέσχε μοι, καί εἰσήκουσε τῆς δεήσεώς μου» (Ψαλμ. 39,1).

ΑΜΗΝ!    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη

 ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ἀριθμός 37
ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ
21-09-2025
«ζῶ ἐγώ, λέγει Κύριος τῶν δυνάμεων ὁ Θεός»
(Σοφονίου 2,9).

Αὐτά τά ἱερά λόγια διασαλπίζει, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὁ Θεός ὁ
Τρισυπόστατος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης (Γεν. 1,26), ὅπως διαβάζουμε
στό βιβλίον τοῦ Προφήτου Σοφονίου. «Ζητήσατέ με, ἐλᾶτε πλησίον μου
καί θά ζήσετε» διαβάζουμε στό βιβλίο τοῦ Προφήτου Ἀμώς (5,4).
Ὁ Προφήτης Ἠσαΐας, σέ ὅραμά του, θά δεῖ τόν Κύριο «νά κάθεται σέ
ὑψηλό θρόνο γεμᾶτο ἀπό ἀπερίγραπτη δόξα» (66,1). Ὁ θεσπέσιος
Δαβίδ ἀναμέλπει τόν ὕμνο του: «Ὁ ἔνδοξος θρόνος Σου, Κύριε, εἶναι
ἀσάλευτος, καί αἰώνιος» (Ψαλμ. 92,2). Αὐτός ὁ βασιλικός θρόνος εἶναι
ὁ ζωοποιός Σταυρός τοῦ Κυρίου μας, ἡ ὄντως ἀληθινή ζωή.
Τή σημερινή Κυριακή, πού ὀνομάζεται Κυριακή μετά τήν Ὕψωσιν
καί ἡ Ἐκκλησία μας θέλει νά συνεχίζουμε νά ζοῦμε μέσα σ’αὐτή τήν
ἱερή ἀτμόσφαιρα πού δημιουργεῖ ὁ Τίμιος Σταυρός τοῦ Χριστοῦ,
ἀναγιγνώσκεται μιά ὑπέροχη ἀποστολική περικοπή. Εἶναι τοῦ
οὐρανοβάμονος Ἀποστόλου Παύλου πού γράφει πρός τούς Γαλάτας
ἀλλά καί πρός ὅλους μας καί ὑπογραμμίζει ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ
νά γίνει δίκαιος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ μέ τήν τήρηση τῶν τυπικῶν
διατάξεων τοῦ παλαιοῦ μωσαϊκοῦ νόμου, ἀλλά μόνο μέ τήν ἀληθινή
πίστη στόν Ἰησοῦ Χριστό (Γαλ. 2,16). Συνεπαρμένος ἀπό τήν ἄβυσσο
τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί τῆς φιλανθρωπίας Του πού εἶναι ὁ Σταυρός,
ἰδιαίτερα συγκινητική καί μυσταγωγική εἶναι ἡ ὁμολογία του στήν
Ἐπιστολή του, ὅταν γράφει «Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ,
ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός» (Γαλ. 2,20).
Αὐτή ἡ φανέρωση τοῦ ἐσωτερικοῦ κόσμου τοῦ μεγάλου
Ἀποστόλου, ὅτι δηλαδή ἀπό τότε πού τοῦ ἀπεκάλυψε τόν Ἐαυτό Του ὁ
Χριστός καί ἔγινε ἀπό Σαῦλος Παῦλος, τίποτα δέν ἔχει ἀξία γι’αὐτόν
παρά μόνο ὁ Ἐσταυρωμένος Χριστός, δέν μπορεῖ νά μή συγκλονίζει καί
τίς δικές μας καρδιές. Ὅταν ὁ διδάσκαλος τῆς οἰκουμένης, «ὁ εὔτονος
δρομεύς τῆς χάριτος τοῦ Χριστοῦ», ὁ μακάριος Παῦλος ὁμιλεῖ γι’αὐτή
τήν ἀνατροπή τοῦ παλαιοῦ ἁμαρτωλοῦ ἀνθρώπου καί συνάμα γιά τήν
οἰκείωση μιᾶς νέας ζωῆς ἐν Χριστῷ, ἐμεῖς δέν ἐπιτρέπεται νά
παραμένουμε σέ μιά ἁπλῶς ἐξωτερική - τυπική θρησκευτικότητα. Εἶναι
ἀναγκαῖο νά προχωρήσουμε στό τοῦ Παύλου «ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ
δέ ἐν ἐμοί Χριστός» (Γαλ. 2,20). Ὀφείλουμε νά εἰσέλθουμε στήν
χριστιανική βίωση τοῦ σαρκωθέντος, σταυρωθέντος καί ἀναστάντος
Χριστοῦ. Ἀληθινός Χριστιανός εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού ζεῖ τό γεγονός τοῦ
Χριστοῦ στήν προσωπική του ὕπαρξη, στή καθημερινή του ζωή, μέσα
στήν οἰκογένειά του, στήν ἐργασία του, στή κοινωνική του
συναναστροφή, παντοῦ καί πάντοτε. Ἔτσι ὁ Χριστός δέν εἶναι κάτι τό
δευτερεῦον, δέν εἶναι μιά θεωρία καί ἕνα ἰδεολόγημα, ὅπως νομίζουν
μερικοί συνάνθρωποί μας. Οὔτε ἁπλῶς μιά ὡραία ἱστορική ἀνάμνηση
γιά τίς μεγάλες γιορτές. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι τό κεντρικό καί
μοναδικό Πρόσωπο τῆς ἱστορίας τῆς ἀνθρωπότητας, ὁ Λυτρωτής καί
Σωτῆρας τοῦ κόσμου, τό κεντρικό πρόσωπο τῆς ζωῆς μου, πού ἀφήνω
ἑκούσια νά μέ κατευθύνει, νά μέ ἐμπνέει, νά μέ ἁγιάζει.
Αὐτό σημαίνει πιστεύω στόν Χριστό. Πίστη πού δέν ἐξαντλεῖται
σέ μιά ἁπλῆ ἐγκυκλοπαιδική γνώση ἤ σέ συναισθηματισμούς τῆς
στιγμῆς. Εἶναι πίστη πού σηματοδοτεῖ τήν ἀπάρνηση τῆς ἁμαρτωλῆς
ζωῆς καί τήν ἀποδοχή τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας καί ἐφαρμογῆς
της στή ζωή μου. Τότε ἡ συγκλονιστική φράση τοῦ κορυφαίου
Ἀποστόλου «ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός» (Γαλ. 2,20) γίνεται
ζωντανή ἐμπειρία, μυστηριακή κοινωνία μαζί Του. Γιατί, τελικά, ὁ
Σταυρός κρύβει μέσα του τό μυστήριο τῆς ζωῆς.
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ θεολόγος κάνει μιά πολύ λεπτή
παρατήρηση, ὅτι ὁ θεῖος Ἀπόστολος δέν ἀναφέρεται στόν ἑαυτό του
σάν νά εἶναι νεκρός, ἀλλά τόν παρουσιάζει σάν νά ζεῖ καλύτερη καί
ἀνώτερη ζωή ἀπό ὅ,τι οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι, καθώς εἶναι μέτοχος
τῆς ὄντως ζωῆς πού εἶναι ὁ Χριστός, πού δέν τήν διακόπτει κανενός
εἴδους θάνατος.
Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ ἀσκητής αὐτό ἐννοεῖ ὅταν λέει πώς ἡ
τελειότητα τοῦ ἀνθρώπου δέν βρίσκεται στίς ἀνθρώπινες ἀρετές, ἀλλά
«ἐν τῷ Σταυρῷ τοῦ Χριστοῦ ἐγκέκρυπται».
Ὁ ἱερός Χρυσόστομος ἀναφωνεῖ: Ὅποιος ἀγαπᾶ τήν ἀσφάλεια
καί τίς ἠδονές αὐτῆς τῆς ζωῆς εἶναι ἐχθρός τοῦ Σταυροῦ. Πεθαίνεις,
ὅπως ὁ Κύριός σου, ὅταν ὑποτάσσεσαι στό θέλημά Του, χωρίς τά
ἀτελείωτα «γιατί».
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς διατυπώνει: Ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου
παριστάνει ὅλη τήν οἰκονομία τῆς σταυρικῆς παρουσίας καί τό ὁποῖο ὁ
Κύριος ὀνομάζει ὕψος καί δόξα Του, ὅταν ἐπρόκειτο νά ἀνεβεῖ σ’Αὐτόν,
κατά τή μέλλουσα δέ παρουσία Του προαναγγέλει ὅτι θά ἔλθει τό
σημεῖο τοῦτο μέ πολλή δύναμη καί δόξα.
Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ὁμολογεῖ: Ὦ Σταυρέ, φῶς μου,
λάμπε μου συνεχῶς καί ἀποδίωκε τό σκότος τῆς ψυχῆς μου.
Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ Πόποβιτς καταθέτει: Ὁ Τίμιος Σταυρός
προβάλλει ὡς πηγή δύναμης καί ζωῆς, θυμίζοντάς μας ὅτι ὁ δρόμος
πού ὁδηγεῖ στή συνάντηση μέ τόν Ἀναστημένο Χριστό περνᾶ μέσα ἀπό
τή σταύρωση τοῦ «ἐγώ» μας καί τῶν ἁμαρτιῶν μας.
Ὁ Ἅγιος Νικόλαος ὁ Καβάσιλας σημειώνει: Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή μας
αὐτή ἡ νέα ὑπόσταση πού ἀποκτήσαμε μέ τό βάπτισμα, διατηρεῖται
στή ζωή μέ τή Θεία Κοινωνία, μέ τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας – πού
εἶναι τά μέσα τῆς χάριτος – καί μέ τόν ἀγῶνα πού κάνουμε νά
τηρήσουμε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἐπισημαίνει: Δυστυχῶς, μερικοί μοιάζουν μέ τόν
ληστή πού σταυρώθηκε ἀριστερά τοῦ Χριστοῦ καί λένε: Πήγαιναν μέ
τό σταυρό στό χέρι καί δές τί ἔπαθαν.
Ὁ σοφός Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ἰδού πῶς ζοῦσε
ὑπαρξιακά τόν Κύριο καί Θεό μας: «Ἰησοῦ, τό πυκνόν τῆς διανοίας μου
μελέτημα, Ἰησοῦ, ἡ ὑπόθεσις τῆς νοερᾶς προσευχῆς. Ἰησοῦ, τό ὕψος καί
βάθος τῆς γνώσης. Ἰησοῦ, ἡ μνήμη ἡ φωτολαμπής καί ἀκόρεστος.
Ἰησοῦ, ἡ ἀγαλλίασις τῆς καρδίας μου».
Χριστιανοί μου,
ἡ ἐν Χριστῷ ζωή ἔχει κόπο καί θυσίες, ἔχει, ὅμως, πνευματική
εὐτυχία, τή χαρά, τήν εἰρήνη, οἱ ὁποῖες διατηροῦνται καί αὐξάνονται
μέσα ἀπό μιά σταυρική ζωή. Τιμῶ τόν Ἐσταυρωμένον Ἰησοῦν, σημαίνει
μετανοῶ. Ὁ Λυτρωτής καί Πλάστης μᾶς περιμένει μέ καρτερική ἀγάπη
ἐπάνω στόν Σταυρό Του, γιά νά μᾶς δώσει τό χέρι τῆς σωτηρίας Του.
Ἔτσι καί ἐμεῖς ἄς τοῦ προσφέρουμε τίς ἁμαρτίες μας καί ἄς
ἀνακράξουμε ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς μας: «Μνήσθητι ἡμῶν, Κύριε,
ἐν τῇ Βασιλείᾳ Σου»! ΑΜΗΝ!   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

 ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ἀριθμός 36
Η ΥΨΩΣΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ
14-09-2025
«λέγει Κύριος…ἰδού συνήσει ὁ παῖς μου
καί ὑψωθήσεται…» (Ἠσαΐου 52,13)

Στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὁ Κύριος Σαβαώθ- ὁ Θεός
τῶν Δυνάμεων- διασαλπίζει: «Ἰδού ὁ παῖς μου, ὁ Μεσσίας, θα εἶναι
πλήρης σοφίας καί σύνεσης, θά ὑψωθεῖ, θά δοξασθεῖ καί θά μεγαλυνθεῖ».
«Σήκω Ἱερουσαλήμ, φόρεσε τήν δύναμή σου, τήν ὁποία ὁ Κύριος σοῦ
δίνει» (51,9). «Θά λάμψει ἀπό ἐμένα σάν φῶς ἡ σωτηρία» (51,5). Ὁ Κύριος
ὡς ἄσαρκος Λόγος πρυτανεύει στήν Παλαιά Διαθήκη καί ὡς
ἐνσαρκωμένος Λόγος δεσπόζει στήν Καινή Διαθήκη. Ὁ Μωϋσῆς ὑψώνει
τή ράβδο του καί ἐκτείνει τά χέρια του σταυροειδῶς στήν διάβαση ἀπό
τούς Ἰσραηλῖτες στήν Ἐρυθρά θάλασσα (Ἔξοδ. 5,14). Ὁμοίως καί ὁ
Προφήτης Δανιήλ ριφθείς στό λάκκο τῶν λεόντων σχηματίζει τό σημεῖο
τοῦ σταυροῦ μετά χέρια του (Δαν.16,23), ὅπως καί ὁ Ἰωνᾶς στήν κοιλία
τοῦ κήτους σταυροειδώς ἅπλωσε τά χέρια του καί προτύπωσε τήν
Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ, ὅταν μετά τρεῖς ἡμέρες βγῆκε σῶος, «τήν
ὑπερκόσμιον Ἀνάστασιν ὑπερζωγράφησε» (Ἰωνᾶ 2), καθώς ἀναφέρει ὁ
Κοσμᾶς ὁ μελῳδός.
Ἐμεῖς οἱ χριστιανοί βλέποντες τόν Σταυρόν ἀναλογιζόμαστε ὅτι ὁ
Χριστός σταυρώθηκε γιά ἐμᾶς τούς ἁμαρτωλούς καί ὡς ἄνθρωπος ἔπαθε,
ταπεινωνόμαστε καί δείχνουμε συντριβή καρδιᾶς νηστεύοντες. Οἱ Ἅγιοι
Πατέρες ἐπισημαίνουν ὅτι ἡ ἑορτή τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ
εἶναι ἰσότιμη μέ τήν Μεγάλη Παρασκευή, ἀφοῦ ἐξ ἴσου τιμοῦμε καί τίς
δύο αὐτές ἡμέρες τά Πάθη καί τήν Σταύρωση τοῦ Κυρίου μας. Ἡ νηστεία
σύμφωνα μέ τόν ἱερό Χρυσόστομο, δέν γίνεται γιά τό Πάσχα, οὔτε γιά τόν
Σταυρό, ἀλλά γιά τίς ἁμαρτίες μας. Ἐπίσης, νηστεύουμε γιά νά
μιμηθοῦμε τόν Κύριο, ὁ ὁποῖος ἐνήστευσε γιά σαράντα ἡμερονύκτια.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στή σημερινή ἀποστολική περικοπή ὁμολογεῖ
ὅτι: «τό περί σταυροῦ κήρυγμα εἰς ἐκείνους μέν, πού βαδίζουν τόν δρόμον
τῆς ἀπωλείας, φαίνεται μωρία. Σέ ἐμᾶς, ὅμως, πού εἴμεθα στόν δρόμο
τῆς σωτηρίας, εἶναι δύναμις πού σώζει (Α΄Κορ. 1,18).
Ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης σημειώνει: Ὁ Σταυρός εἶναι ἡ ἐλπίδα τῶν
χριστιανῶν - ὁ σωτήρ τῶν ἐνόχων - τό γαλήνιο λιμάνι αὐτῶν πού
ταλαιπωροῦνται στά κύματα τῆς ζωῆς - ὁ ἰατρός τῶν ἀσθενῶν - ὁ διώκτης
τῶν παθῶν - ὁ δωρητής τῆς ψυχικῆς ὑγείας – τό πνευματικό ὅπλο
ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν - ἡ βάση καί τό στήριγμα τῆς πίστεως – τό φῶς πού
δείχνει τό δρόμο σέ ὅσους βρίσκονται στό σκοτάδι τῆς ἄγνοιας - ἡ νίκη
κατά τῆς ἁμαρτίας καί τό τεκμήριο τῆς μετανοίας - ὁ βοηθός στίς ὧρες
τῶν πειρασμῶν - ὁ παρηγορητής στίς θλίψεις καί στίς δοκιμασίες. Στόν
Σταυρό ὁ Χριστός νίκησε τόν μεγάλο ἐχθρό πού κυριαρχοῦσε στή ζωή τῶν
ἀνθρώπων, τόν θάνατο. Ἔτσι μέ τόν θάνατό Του καταπατᾶ τόν θάνατο
καί χαρίζει στούς ἀνθρώπους «ζωήν τήν αἰώνιον». Δικαίως ὁ Ἅγιος
Ἀνδρέας, Ἐπίσκοπος Κρήτης, ὀνομάζει τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ θησαυρό,
διότι, ἄν δέν ὑπῆρχε ὁ Σταυρός, δέν θα ὑπῆρχε ζωή ἀληθινή, δέν θά
ἀνέβλυζαν ἀπό τήν πανακήρατη πλευρά Του τό αἷμα καί τό ὕδωρ, τά
ὁποῖα στάθηκαν καθάρσια ὅλου τοῦ κόσμου. Γι’αὐτό καί
ἐπαναλαμβάνουμε στήν προσευχή μας: «Ἰδού γάρ ἦλθεν διά τοῦ Σταυροῦ
χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ». Ὁ ἱερός Χρυσόστομος καταθέτει: Ὁ Σταυρός δέν
ἔχει τυχαῖα δύο ὄψεις: στή μία ὄψη βρίσκεται ὁ Χριστός καί ἡ ἄλλη ὄψη
ἀνήκει στόν κάθε πιστό. Ὁ χριστιανός ἄν δέν βρεῖ τόν Χριστό στόν
Σταυρό, δέν θά Τόν βρεῖ οὔτε στόν Οὐρανό. Ὁ χριστιανός μιμεῖται τή ζωή
τοῦ Χριστοῦ. Ἐκεῖνος, πρίν ἀναστηθεῖ, σταυρώθηκε. Ἔτσι καί ὁ πιστός,
γιά νά φτάσει στήν Ἀνάσταση πρέπει νά περάσει ἀπό τόν Σταυρό.
Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἀναφέρει: Ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου
μας κανέναν δέν διώχνει, κανέναν δέν στερεῖ ἀπό τήν ἄφθονη
ἀγαθότητα, ἀλλά καί τόν ἐξαγνισμένο πιό πολύ τόν καθαρίζει,
ἀπαλλάσοντάς τον ἀπό τούς λεκέδες τῶν βρώμικων λογισμῶν, καί τόν
ξιπασμένο τόν συμμαζεύει, τόν νωθροκάρδιο τόν κεντρίζει, τόν
παραλυμένο τόν δυναμώνει, τόν ἀνάλγητο καί πορωμένο τόν μαλακώνει.
Μέ τόν Σταυρό ντυθήκαμε τόν Χριστό καί ἀποτινάξαμε τό ἔνδυμα τῆς
ἁμαρτίας.
Ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ τῆς Ἀριζόνας θά πεῖ: Ἡ νηστεία μας εἶναι ἕνας
σταυρός, ἡ προσευχή μας εἶναι ἕνας ἐξαγιαστικός σταυρός, ἡ
καταπολέμησις τῶν λογισμῶν εἶναι ἕνας σταυρός, ἡ ἐλεημοσύνη μας
εἶναι ἕνας σταυρός. Μέ τή βοήθεια, ὅμως, τοῦ ἐσταυρωμένου γίνεται
ἐλαφρύς ὁ σταυρός αὐτός.
Ὁ ἀείμνηστος π. Ἀλέξανδρος Σμέμαν, Ρῶσος Θεολόγος,
συμπληρώνει: Εἴμαστε σάν τούς ὁδοιπόρους σέ δύσκολο καί μακρυνό
δρόμο πού κατάκοποι, ἄν βροῦν κάποιο εὐσκιόφυλλο δένδρο κάθονται νά
ἀναπαυθοῦν καί ἀνανεωμένοι συνεχίζουν τόν δρόμο τους. Ἔτσι καί τώρα
στό δύσκολο ταξίδι τῆς ζωῆς μας, ὁ ζωηφόρος Σταυρός μᾶς δίνει δύναμη
καί ἀναψυχή.
Ὁ ἱστοριογράφος μοναχός Ἀλέξανδρος συμμετέχοντας στή χαρά
τῆς Ὑψώσεως, χαιρετίζει λέγοντας: Χαῖρε Σταυρέ τίμιε, γιατί ἐπάνω σου
ὑψώθηκε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός καί ἀπό τήν πράξη αὐτή ἦρθαν
σέ ἐμᾶς οἱ θησαυροί τῆς χαρᾶς καί τῆς Θείας Χάριτος. Χαῖρε Σταυρέ τίμιε,
ὅτι ἀπό τήν ἀρχή τῆς Δημιουργίας, ὁ Δημιουργός ζωγράφισε τήν εἰκόνα
σου σέ ὅλη τήν κτίση. Χαῖρε Σταυρέ ἔνδοξε, γιατί ὅλες οἱ οὐράνιες
δυνάμεις, γιά τήν σωτηρία πού προῆλθε ἀπό Ἐσένα, ἀναπέμπουν
ἐξαίσιους ὕμνους πρός τόν Δεσπότη. Χαῖρε Σταυρέ ἔνδοξε γιατί Ἐσύ
ἀνοίγεις κάθε ἀνθρώπινο στόμα νά θεολογήσει καί νά σέ ὑμνήσει. Χαῖρε
Σταυρέ μακάριε, γιατί ἀπό Ἐσένα ὁ Ἀδάμ ἐλευθερώθηκε ἀπό τήν κατάρα.
Χαῖρε Σταυρέ ἅγιε, γιατί Ἐσύ νικᾶς κάθε διαβολική δύναμη. Χαῖρε Σταυρέ
πανάγιε, γιατί μέσα ἀπό Ἐσένα ἡ Τρισάγια Τριάδα άναγνωρίζεται,
δοξολογεῖται καί πιστεύεται ἀπό ὅλους τούς ἀνθρώπους.
Χριστιανοί μου,
ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου μας εἶναι ὁ πλοῦτος μας, τό κάλλος μας,
ὁ πόθος μας, ἡ ἔμπνευσή μας, ἡ δύναμη μας. Σταυρωμένη ἡ Ἐκκλησία
μας, σταυροφόροι καί ἐμεῖς. Ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου μᾶς διδάσκει, μᾶς
χαριτώνει, μᾶς ἐνισχύει, μᾶς φυλάγει, μᾶς εὐλογεῖ.
Ἀδελφοί μου,
κλίνοντας τό γόνυ τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος προσκυνῶνταςτόν
Τίμιο Σταυρό ἄς ἀναφωνήσουμε: Ὦ τρισμακάριστε Σταυρέ καί
πανσεβάσμιε, Σέ προσκυνοῦμεν οἱ πιστοί καί Σέ δοξάζομεν, ἀγαλλόμενοι τῇ
θείᾳ Σου ἀνυψώσει. Ἀλλ’ ὡς τρόπαιον καί ὅπλον ἀπροσμάχητον,
περιφρούρει τε καί σκέπε καί φύλαττε τούς Σύ κράζοντας˙ Χαῖρε Ξύλον
μακάριον. Σταυρέ τοῦ Χριστοῦ σῶσον ἡμᾶς τῇ δυνάμει Σου! ΑΜΗΝ!   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

 ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ἀριθμός 35
ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ
07-09-2025
«καί ἐξανέτειλεν ὁ Θεός…τό ξύλον τῆς ζωῆς
ἐν μέσῳ τοῦ παραδείσου» (Γεν. 2,9)

Στό βιβλίο τῆς Γενέσεως, ἀγαπητοί ἀδελφοί, διαβάζουμε:
«Διέταξε ὁ Θεός καί ἐφύτρωσε τό δένδρο τῆς ζωῆς, στό μέσο τοῦ
παραδείσου». Αὐτό τό ξύλο τῆς ζωῆς, τοῦ ὁποίου τούς καρπούς δέν
γεύτηκε ὁ ἄνθρωπος, λόγῳ τῆς παρακοῆς στήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ, εἶναι
ὁ ἀρχαιότερος τύπος τοῦ Τιμίου Σταυροῦ!
Στήν σημερινή ἀποστολική περικοπή, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος θέτει
τό ἐρώτημα: Σταυρός ἤ περιτομή; Μέ ἀφορμή τήν κούφια καύχηση πού
αἰσθανόταν οἱ ἰουδαΐζοντες ψευδοδιδάσκαλοι τῶν ἀποστολικῶν
χρόνων, τηρώντας τίς διάφορες διατάξεις τοῦ Παλαιοδιαθηκικοῦ νόμου
καί κυρίως τήν περιτομή. Καί δηλώνει ὁ θεῖος Ἀπόστολος: «Γιά μένα
τίποτα δέν ὑπάρχει σ’αὐτόν τόν κόσμο πού νά καυχηθῶ, παρά μόνο ὁ
Σταυρός τοῦ Χριστοῦ. Δηλαδή, διά τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ, ὁ κόσμος
γιά μένα περιφρονήθηκε καί πέθανε καί ἐγώ πάλι πέθανα, ὡς πρός
κάθε γήινο πράγμα» (Γαλ. 6,14). «Κόσμος» κατά τόν ἱερό Ζιγαβηνό,
«εἶναι τά κοσμικά καί βιοτικά πράγματα, ὁ πλοῦτος , ἡ ἐξουσία, ἡ δόξα
καί τά ὅμοιά τους, τά ὁποῖα πολλοί θεωροῦν λαμπρά καί ἀξιοζήλευτα».
Τί ἀκριβῶς εἶναι τό καύχημα τοῦ Σταυροῦ; Τήν ἀπάντηση τήν δίνει ὁ
ἱερός Χρυσόστομος: «Ὁ Χριστός γιά μένα πῆρε μορφή δούλου καί
ἔπαθε γιά μένα τόν δοῦλο, τόν ἐχθρό, τόν ἀχάριστο. Ὅμως, μέ
ἀγάπησε τόσο πολύ, ὥστε παρέδωσε τόν ἑαυτό Του καί σέ σταυρικό
θάνατο». Στόν Σταυρό τοῦ Κυρίου στηρίζονται ὅλες οἱ ἐλπίδες μας καί
ἀπό αὐτόν πηγάζουν ὅλες οἱ χαρές μας. Ὁ Σταυρός εἶναι τό μυστήριο
τῆς πίστεως καί ἡ δύναμις τῆς Ἐκκλησίας. Γιά τόν χριστιανό δέν
ὑπάρχει ἄλλο ἀσφαλές καί βέβαιο στήριγμα καύχησης καί παρηγοριᾶς
ὅσο ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Κύριός μας, μέ τή θέλησή Του,
σταυρώθηκε γιά νά σωθεῖ ὁ κόσμος (Φιλ. 2,8). Ὁ Κύριός μας ἐπιτίμησε
τόν Πέτρο πού προσπάθησε νά ἐμποδίσει τήν σύλληψή Του στόν κῆπο
τῆς Γεθσημανῆ λέγοντάς του: «Νομίζεις ὅτι δέν μπορῶ τώρα νά
παρακαλέσω τόν Πατέρα μου καί νά παρατάξει στό πλευρό μου
περισσότερες ἀπό δώδεκα λεγεῶνες ἀγγέλων;» (Ματθ. 26,53). Ὁ Κύριός
μας σηκώνοντας τόν Σταυρό Του διήνυσε τήν ἀπόσταση πού διανύεται
σέ 15΄, ἀπό τό Πραιτώριο ὡς τόν Γολγοθᾶ σέ τρεῖς ὧρες. Ὁ Σταυρός τοῦ
Κυρίου μας ἦταν βαρύς γιατί σήκωνε στούς ὤμους Του τίς ἁμαρτίες
ὅλου τοῦ κόσμου. Ὁ Προφήτης Ἠσαΐας διαλαλεῖ αἰῶνες πρίν: «Αὐτός
τάς ἁμαρτίας μας φέρει καί γιά μᾶς ὀδυνᾶται» (53,4). Καί ὁ Ἀπόστολος
Παῦλος ἀναφωνεῖ: «Μέ τήν θυσία Του ὁ Κύριος μᾶς ἀπάλλαξε ἀπό τίς
συνέπειες τῶν παραβάσεων τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ τιμωρήθηκε
ὁ ἴδιος ὡς παραβάτης τους, ἐνῶ δέν ἦταν» (Γαλ. 3,13), παρέχοντας τήν
πνευματική μας ἐλευθερία. Ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου ἔγινε καύχηση τῶν
πιστῶν ἐπειδή ὁ Κύριος ὑπέμεινε ἀγόγγυστα ὅλη τήν ἐχθρότητα καί
τόν ἐξευτελισμό πού Τοῦ ἔγινε, ὅπως προφήτευσε ὁ Προφήτης Ἠσαΐας:
«Σάν ἄφωνο πρόβατο ὁδηγήθηκε στή σφαγή» (53,7). Ὁ Σταυρός τοῦ
Κυρίου ἔγινε καύχηση τῶν πιστῶν, ἐπειδή καταδικάσθηκε ὡς
κακοῦργος, ἐνῶ ἦταν ἀθῶος. Ἄς θυμηθοῦμε τήν Ἁγία Πρόκλα, τό τί
εἶπε στό σύζυγό της, τόν Πιλάτο: «Μήν ἀναλάβεις εὐθύνες γιά τόν
δίκαιον τοῦτον καί ἀθῶον. Διότι πολλές ἀνησυχίες καί φόβους ἔπαθα
στό ὄνειρό μου, σήμερα, στόν ὕπνο μου, ἕνεκα αὐτοῦ» (Ματθ. 27,19).
Ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου ἔγινε καύχηση τῶν πιστῶν, ἐπειδή μέ τόν
θάνατό Του θριάμβευσε καί ταπείνωσε τίς πονηρές δυνάμεις.
(Κολ. 2,14-15), (Ἐφεσ. 4,8). Ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου ἔγινε καύχηση τῶν
πιστῶν, ἐπειδή προσείλκυσε ἀνά τούς αἰῶνες, τίς ἐκλεκτές ψυχές τῶν
Μαθητῶν Του, Πατέρων, Μαρτύρων, Ὁμολογητῶν, Ἐγκρατευτῶν,
Διδασκάλων, Ὁσίων, ὅπως προφήτευσε ὁ ἴδιος (Ἰω. 12,32).
Καυχόμαστε γιά αὐτή τήν ἐσταυρωμένη ἀγάπη τοῦ Κυρίου μας.
«Κανείς δέν ἔχει μεγαλύτερη ἀγάπη ἀπό ἐκεῖνον πού θυσιάζει τή ζωή
του γιά χάρη τῶν φίλων του» (Ἰω. 15,13) βεβαίωνε ὁ Κύριος τούς
μαθητές Του. Ἡ καύχησή μας εἶναι ἡ βεβαιότητα τῆς σωτηρίας, τήν
ὁποία ἀντλοῦμε ἀπό την ἄβυσσο τῆς θεϊκῆς ἀγάπης.
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέγει: Αὐτό τό ξύλο τοῦ
Σταυροῦ ἔχει γίνει ποθητό καί ἀξιαγάπητο, παντοῦ τό βλέπεις. Στήν
Ἁγία Τράπεζα, στή Θεία Λειτουργία, στά σπίτια, στά κοσμήματα. Τόσο
περιπόθητο σέ ὅλους ἔγινε αὐτό τό θαυμαστό δῶρο, ἡ ἀνέκφραστη
αὐτή χαρά.
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος σημειώνει: Τόν Σταυρό φέρω στό
σῶμα μου, τόν Σταυρό ἔχω στήν πορεία μου, τόν Σταυρό ἔχω στήν
καρδιά μου, ὁ Σταυρός εἶναι τό καύχημά μου καί ἡ δόξα μου.
Ὁ Ἅγιος Φιλόθεος Κωνσταντινουπόλεως δηλώνει: «Τό ξύλον τοῦ
Παραδείσου αἰχμάλωτον καί γυμνόν ἐποίησεν τόν Ἀδάμ, καί κρυβῆναι
αὐτόν παρεσκεύασε· τόν νικητήν Χριστόν ἐφ’ ὑψηλοῦ πᾶσι
ἐδείκνυεν…Ὁ θάνατος τοῦ Ἀδάμ καί τούς μετά ταῦτα ἀνθρώπους
κατεδίκασε καί ἐθανάτωσε καί κατέκρινεν· ὁ δέ θάνατος τοῦ Χριστοῦ
καί τούς πρό αὐτοῦ πεσόντας καί θανατοθέντας ἀνέστησε καί ἐζώωσε
και πᾶσι τοῖς ἀνθρώποις σωτηρίας ὁδόν ἐχαρίσατο».
Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος νουθετεῖ: Ἐάν ἔχεις ἀσθένεια, ἐάν ἔχεις
πειρασμούς, ἐάν ἔχεις βάσανα, ρίξε ἕνα βλέμμα ἐπάνω εἰς τόν
Σταυρόν, δές ἐκεῖ ἐπάνω τόν Χριστό κρεμασμένον, καί θά
ἀνακουφισθεῖς ἀπό τούς πόνους καί τά βάσανά σου. Κανείς ἐφ’ ὅσον
ἀκολουθεῖ τόν Χριστόν δέν θά εἶναι λυπημένος.
Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἀνακεφαλαιώνει: Μόνο ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ
μας ἦταν πολύ βαρύς, γιατί ὁ Χριστός ἀπό ἀγάπη πρός ἐμᾶς δέν
θέλησε νά χρησιμοποιήσει γιά τόν ἑαυτό Του τήν θεϊκή Του δύναμη.
Καί σηκώνει τό βάρος τῶν σταυρῶν ὅλου τοῦ κόσμου καί μᾶς
ἐλευθερώνει ἀπό τούς πόνους τῶν δοκιμασιῶν μέ τήν θεία Του βοήθεια
καί μέ τήν γλυκειά Του παρηγοριά. Ἔχει μεγάλη δύναμη ὅταν κάνουμε
τόν σταυρό μας ὅταν βγαίνουμε ἀπό τό σπίτι μας· παντοῦ νά μάθουμε
νά κάνουμε τόν σταυρό μας.
Χριστιανοί μου,
ἄς παρακαλέσουμε τόν Κύριό μας νά μᾶς βοηθήσει νά
αἰσθανθοῦμε τό μυστήριο τοῦ Σταυροῦ Του, ὅπως καί τήν Παναγία
μας, πού ἑορτάζουμε τά προοίμια τῶν ἱερῶν Γενεθλίων της.
Ἡ Παναγία μας πρώτη μετά τόν Κύριο ἔζησε τό μυστήριο τοῦ Σταυροῦ
τοῦ Υἱοῦ της.
Ἀδελφοί μου,
αὐτό τό ζωομύριστο Ξύλο καί ὑποπόδιον τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ,
αὐτή τήν οὐράνια κλίμακα, αὐτό τό σκῆπτρο τό ἐπουράνιον τοῦ
Βασιλέως Χριστοῦ καί τό τρόπαιον τῆς νίκης τό ἀήττητον ἄς τό
ὑποδεχθοῦμε μέ τήν πρέπουσα νηστεία καί εὐλάβεια. Ἄς τό
ἀσπασθοῦμε μέ χαρά καί φόβο. Καί μαζί μέ τόν ἱερό ὑμνογράφο ἄς
ἐπαναλάβουμε: «Σῶσον ἡμᾶς, Σταυρέ, τῇ δυνάμει Σου, ἁγίασον ἡμᾶς
τῇ λαμπρότητί Σου, Τίμιε Σταυρέ, καί κραταίωσον ἡμᾶς τῇ ὑψώσει Σου,
ὅτι φῶς ἡμῖν δεδώρησαι καί σωτηρία τῶν ψυχῶν ἡμῶν» (τροπάριο τῆς
Λιτῆς). ΑΜΗΝ!  Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου