ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ἀριθμός 31
ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ
10 Αὐγούστου 2025
«Φύτεμα Kυρίου εἰς δόξαν» (Ἠσαΐου 61,3)
Ὁ μεγαλοφωνότατος Προφήτης Ἠσαΐας, ἀγαπητοί ἀδελφοί,
σημειώνει στό βιβλίο του: «Οἱ νέες γενεές θά ὀνομασθοῦν γενεές
δικαιοσύνης· φυτεία, τήν ὁποίαν ἐφύτευσεν ὁ Κύριος, πρός δόξαν
Του». Ὁ σοφός Σολομών γράφει στό ἱερό του βιβλίο: «Ἔλα κοντά ἀπό
ἐμένα, ἀκολούθησε τόν δρόμον, τόν ὁποῖον ἐγώ σοῦ χαράσσω, καί
ἔτσι θά μπορέσεις νά κτίσεις τό σπίτι σου» (Παροιμ. 24,27).
Στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, στήν Α΄πρός Κορινθίους
ἐπιστολή του λέγει: «Εἴμαστε συνεργάτες τοῦ Θεοῦ στό ἔργο Του,
πού ἀποβλέπει στή σωτηρία σας (3,9). Συνεργός εἶναι ἐκεῖνος πού
μαζί μέ κάποιον ἄλλο ἐργάζεται τό ἴδιο ἔργο. Ὁ Θεός ὡς Δεσπότης,
οἱ Ἀπόστολοι ὡς ὑπηρέτες, ἔγιναν συνεργοί τοῦ Θεοῦ στό ἔργο τῆς
σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων. Κάθε χριστιανός εἶναι συνεργός τοῦ Θεοῦ
καί καλεῖται νά συνεργήσει στήν αὔξηση τῆς πνευματικῆς οἰκοδομῆς
τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, προσκαλώντας καί ἄλλους σέ αὐτή.
Ἀνυπολόγιστη ἡ τιμή πού μᾶς κάνει ὁ Θεός. Τούς ἱερεῖς κάνει
ἀγωγούς τῆς ἁγιαστικῆς χάριτός Του. Τούς γονεῖς κάνει
συνδημιουργούς Του. Ὁμιλεῖ μέ τό στόμα τῶν διδασκάλων. Μᾶς
θεραπεύει μέ τή σοφία τῶν ἰατρῶν. Χρησιμοποιεῖ τόν ἕνα γιά τή
σωτηρία τοῦ ἄλλου. Τόν φτωχό γιά τή σωτηρία τοῦ πλουσίου. Τόν
ἀσθενῆ γιά τήν σωτηρία τοῦ ὑγιῆ. Κύριος καί Δεσπότης Ἐκεῖνος καί
ἐμεῖς ὅλοι ἐργάτες στόν ἀμπελώνα Του καλεσμένοι νά
καλλιεργήσουμε τή γῆ τῆς ψυχῆς. Γεωργός εἶναι ὁ Θεός. Χωράφι
εἶναι ἡ καρδιά μας. Σπόρος ὁ Θεῖος Λόγος. Ὁ Θεός φύτευσε στήν
καρδιά μας τόν λόγο τῆς πίστεως, τόν ὁποῖο ὀφείλουμε νά
διαφυλάξουμε στά βάθη της καί νά τόν προστατεύψουμε ἀπό τά
ἁρπακτικά ὄρνεα τῶν δαιμονικῶν ἀμφισβητήσεων. Κάθε χωράφι
θέλει φροντίδα, γιά νά μήν καταντήσει χέρσο. Κάθε ψυχή θέλει
σκάψιμο αὐτογνωσίας, ὄργωμα ταπεινώσεως, πότισμα μετανοίας,
περίφραξη ἐγκράτειας παθῶν, λίπανση φιλανθρωπίας,
ἐπαγρύπνηση προσευχῆς, θερμότητα ἀγάπης, ζῆλο ἐργατικότητος.
Ἡ ζωή μας εἶναι μέν φθαρτή, ἔχει ὅμως τήν ἄφθαρτη καί αἰώνια
ψυχή πού τήν μεταβάλει σέ παράδεισο, σέ φυτεία οὐράνια. Μέ τή
δύναμη τῆς Θείας Χάριτος ἡ καρδιά μας μεταβάλλεται σέ
ἀμπελώνα, ὁ ὁποῖος παράγει τό κρασί τῆς θείας ἀγάπης.
Σκοπός τοῦ Ἀποστόλου Παύλου εἶναι νά διδάξει ὅτι ὅλοι οἱ πιστοί,
τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, πρέπει νά ζοῦμε ἑνωμένοι σφιχτά καί νά
μήν ἐπιτρέπουμε σχίσματα καί διαιρέσεις. Οἰκοδομή Θεοῦ εἴμαστε,
δεμένοι καί θεμελιωμένοι ἐπάνω στόν ἀκρογωνιαῖο λίθο, τόν Ἰησοῦν
Χριστό. Ἀσάλευτη καί ἀκλόνητη εἶναι αὐτή ἡ οἰκοδομή, γιατί πρῶτα
οἰκοδομήθηκε ἀπό τό Σοφό Ἀρχιτέκτονα, ὁ ὁποῖος τοποθέτησε κάθε
πέτρα στήν κατάλληλη θέση καί χρησιμοποίησε ὑλικά πού ἔδεσαν
τό ὅλο οἰκοδόμημα. Κάθε προσπάθεια πνευματικῆς οἰκοδομῆς δέν
εὐωδοῦται ἄν στηριχθεῖ σέ εὐτελεῖς σκοπιμότητες ἤ ἄν ἔχει ὡς
παράδειγμα ἐπιφανειακές ἀρετές πού εὔκολα συντρίβονται στόν
πρῶτο πειρασμό. Τό ὅτι ἡ πέτρα τῆς πίστεως εἶναι τό πρῶτο καί
καλύτερο ὑλικό τῆς οἰκοδομῆς τό βλέπουμε στήν ὁμολογία τοῦ
Πέτρου καί στήν ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ: «Σύ εἶ Πέτρος, καί ἐπί
ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τήν Ἐκκλησίαν» (Ματθ. 16,18).
Κάθε αἱρετικός, πού οἰκοδομεῖ τάχα ψυχές, ἑτοιμάζει μιά οἰκοδομή
πού θά καταρρεύσει, γιατί δέν εἶναι θεμελιωμένη μέ τήν ἰσχύ τῆς
ἀληθοῦς πίστεως καί τῆς Θείας Χάριτος.
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς σημειώνει: Τόν Τριαδικό Θεό μόνο
νά ἀγαπήσεις καί νά λατρεύσεις μέ ὅλη σου τή διάνοια, μέ ὅλη σου
τήν καρδιά καί μέ ὅλη τή δύναμή σου (Δευτερ. 6,5). Καί νά ἔχεις τά
λόγια Του καί τά προστάγματά Του στήν καρδιά σου, στό νά τά
πράττεις, νά τά μελετᾶς καί νά μιλᾶς γι’αὐτά. Αὐτός θά σοῦ δώσει
δύναμη.
Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος θά πεῖ: Αὐτός πού πλουτίζει ἐν Θεῷ ἔγινε ὁ
λύχνος τοῦ Εὐαγγελίου· αὐτός πού φωτίζει ὅσους ἀγάλλονται μέσα
στό εὐαγγελικό φῶς. Εἶναι πλέον ἡ ζύμη τῆς Χάρης πού εἶναι ἕτοιμη
νά ζυμώσει ὅλο τό φύραμα πού βρίσκεται κοντά της. Ἀναδείχθηκε τό
ἁλάτι τῆς Καινῆς Διαθήκης, τό ὁποῖο μπορεῖ νά συντηρήσει καί νά
δώσει νόημα ζωῆς.
Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς ἀνακεφαλαιώνει: Ἡ Ἐκκλησία
εἶναι πνευματική «οἰκοδομή». Ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ὁ Χριστός εἶναι
πανταχοῦ παρών: Αὐτός εἶναι καί ἡ ἀποστολικότης τῶν Ἀποστόλων,
καί ἡ προφητικότης τῶν Προφητῶν, καί ἡ ἁγιότης τῶν Ἁγίων, καί ἡ
πίστις τῶν πιστευόντων, καί ἡ ἀγάπη τῶν ἀγαπώντων, καί ἡ
δικαιοσύνη τῶν δικαίων, καί ἡ ταπείνωσις τῶν ταπεινῶν. Αὐτός
εἶναι τά πάντα ἐν πᾶσι εἰς κάθε ἕναν ὁ ὁποῖος ἀγωνίζεται καί
σώζεται. Οἱ χριστιανοί εἶναι «λίθοι ζῶντες», (σύν)οικοδομούμενοι εἰς
τήν πνευματικήν οἰκοδομήν τῆς Ἐκκλησίας.
Χριστιανοί μου,
«Θεοῦ ἐσμέν συνεργοί»! διαλαλεῖ σήμερα ὁ μακάριος Παῦλος.
Κάθε ἐργάτης τῆς Ἐκκλησίας εἶναι συνεργάτης τοῦ Θεοῦ! Ἐργάζεται
στό «γεώργιο» καί τήν «οἰκοδομή» τοῦ Θεοῦ πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία.
Ἐργαζόμαστε κάτω ἀπό τίς διαταγές Του. Ἄσκοῦμε τό ἀποστολικό
μας ἔργο κάτω ἀπό τό βλέμμα Του καί μέσα στά πλαίσια τοῦ ἁγίου
θελήματός Του. Ἐκεῖνος εἶναι ὁ Κύριος τοῦ ἔργου (Α΄Κορ. 15,58·16,10).
Ἐμεῖς εἴμαστε τά ὄργανα καί οἱ ὑπηρέτες τοῦ Θεοῦ, πού καλούμαστε
νά ἀναδειχθοῦμε «σκεύη ἐκλογῆς» (Πράξ. 9,15), «ἡγιασμένα καί
εὔχρηστα τῷ Δεσπότῃ, εἰς πᾶν ἔργον ἀγαθόν ἡτοιμασμένα»
(Β΄Τιμ. 2,21). Ἀς μήν ξεχνᾶμε ὅτι «ἑκάστου τό ἔργον φανερόν
γενήσεται» (6,13) καί «μισθόν λήψεται» (6,14). Ἑπομένως, ἄς
προσέχουμε πολύ πῶς ἀσκοῦμε τό ἔργο τοῦ Θεοῦ πού ἀναλάβαμε νά
διακονήσουμε· «ἕκαστος βλεπέτω πῶς οἰκοδομεῖ» (6,10).
Ἀδελφοί μου,
ὑπάρχει μεγάλη ἀνάγκη σήμερα γιά οἰκοδομή ψυχῶν.
«Ὠλιγώθησαν αἱ ἀλήθειαι ἀπό τῶν υἱῶν τῶν ἀνθρώπων»
(Ψαλμ. 11,2). Λιγόστεψε ἡ πίστη, ἔγινε χλιαρή καί ἀδύνατη σήμερα
στούς ἀνθρώπους. Οἱ αἱρετικοί κάνουν θραύση. Ἐμεῖς τί πράττουμε;
Ἄς δίδουμε, λοιπόν, τήν μαρτυρία τῆς πίστεως ἀσκανδάλιστα,
ὑπεύθυνα καί ἐποικοδομητικά, μαζί μέ τήν γλυκόηχη λύρα τοῦ
χριστιανοῦ ποιητῆ: «Χτίστες κι ἐμεῖς...Εἶν ὁ Χριστός μας στό πλευρό
μας! ...Χιλιάδες γύρω μᾶς χαζεύουν, ἄλλοι γελοῦν καί ἄλλοι
παινεύουν... Ὅλοι μέ κέφι ἄς ἐργασθοῦμε καί μέ χαρά ἄς
ἀγωνιστοῦμε... Ἐκεῖνος εἶναι πού γεμίζει καί πλούσια δύναμη μᾶς
δίνει!» ΑΜΗΝ!  Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

 ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ἀριθμός 30
ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ
3 Αὐγούστου 2025
«σύ γάρ εἶ πατήρ ἡμῶν...ἀπ’ ἀρχῆς
τό ὄνομά σου ἐφ’ ἡμᾶς ἐστι» (Ἠσαΐου 63,16).

Στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὁ Προφήτης Ἠσαΐας ἀναφωνεῖ: «Ἐσύ, Κύριε, εἶσαι ὁ Πατέρας μας, ὁ δημιουργός καί κυβερνήτης μας...ἀνέκαθεν τό παντοδύναμον Ὄνομά Σου ἦταν προστατευτικό γιά ἐμᾶς»· «καί ἄκουσα τήν φωνή τοῦ Κυρίου» (6,8). Ὁ Δαβίδ ὁ μελῳδός μέλπει στούς Ψαλμούς του: «Ἐσύ εἶσαι ὁ ὕψιστος Κύριος πάνω σ’ὅλη τή γῆ» (96,9)· «Μάθετε ὅτι ὁ Κύριος εἶναι ὁ Θεός μας» (99,3)· «Σέ Ἐσένα εἶπε ἡ καρδιά μου· τόν Κύριο θά ζητήσω» (26,8).
Στήν σημερινή ἀποστολική περικοπή ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀπευθυνόμενος πρός τούς Κορινθίους θά πεῖ: «Σᾶς παρακαλῶ διά τό ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, νά λέγετε ὅλοι τήν αὐτήν ὁμολογίαν τῆς πίστεως καί νά μήν ὑπάρχουν μεταξύ σας διαιρέσεις. Ἄλλος λέγει ἀπό ἐσᾶς καυχόμενος· ἐγώ εἶμαι τοῦ Παύλου, ἄλλος, εἶμαι θαυμαστής καί μαθητής τοῦ Ἀπολλώ καί ὁ τρίτος λέγει· ἐγώ ἀνήκω στόν Κηφᾶ· καί ἄλλος πάλι ἰσχυρίζεται· Ἐγώ εἶμαι τοῦ Χριστοῦ» (Α΄ Κορ. 1,10-12). Αὐτή ἡ ἔντονη προτροπή τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν γιά ἑνότητα μᾶς δίνει τήν ἀφορμή νά ὑπογραμμίσουμε, πρῶτα, πόσο μεγάλη πληγή ἀποτελεῖ ἡ διάσπαση τῆς ἑνότητας μέσα στήν Ἐκκλησία καί, δεύτερον, πῶς μπορεῖ νά ἀποφευχθεῖ μιά τέτοια θλιβερή κατάσταση.
Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, καί, ὅταν τά μέλη της δέν εἶναι ἑνωμένα, τότε παρουσιάζεται ὁ Χριστός κομματιασμένος! Κάθε διαίρεση μεταξύ τῶν πιστῶν ἀποτελεῖ πρώτιστα καίριο πλῆγμα καί προσβολή ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ. Γι’αὐτό καί διαμαρτύρεται ἔντονα ὁ θεῖος Ἀπόστολος «Μεμέρισται ὁ Χριστός;» (6,13). Εἶναι δυνατόν νά κοινωνοῦμε ἀπό τό ἴδιο Ἅγιο Ποτήριο καί νά εἴμαστε διασπασμένοι; «Ἕνας εἶναι ὁ οὐράνιος ἄρτος, γι’αὐτό ἕνα ἠθικό σῶμα εἴμαστε οἱ πολλοί» (Α΄ Κορ. 10,17). Ἄς θυμηθοῦμε τήν ἑνότητα τῶν πρώτων χριστιανῶν (Πράξ. 4,32).
Ἐκτός, ὅμως, ἀπό τή διάσπαση τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, οἱ διαιρέσεις καί διαφωνίες ἔχουν ἀρνητικό ἀντίκτυπο καί στούς ἀνθρώπους πού βρίσκονται μακριά ἀπό τόν Θεό. Πῶς νά πιστέψουν αὐτοί οἱ ἄνθρωποι ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἀγάπη, ὅταν βλέπουν τούς χριστιανούς νά εἶναι σέ διαμάχη καί ἀντίθεση; Γι’αὐτό ἀκριβῶς καί ὁ Κύριος Ἰησοῦς προέτρεψε τούς μαθητές Του νά διατηρήσουν τήν ἀγάπη καί τήν ἑνότητα μεταξύ τους λέγοντας: «Μέ αὐτό θά μάθουν ὅλοι, ὅτι εἶστε μαθητές δικοί μου, ἐάν ἔχετε ἀγάπη μεταξύ σας» (Ἰω. 13,35). Εἶναι φανερό καί ἐπιτακτική ἀνάγκη νά καλλιεργοῦμε τήν ὁμοφροσύνη καί τήν ἑνότητα μεταξύ μας καί νά ἀποφεύγουμε κάθε τί πού δημιουργεῖ διαιρέσεις καί διχόνοιες μέσα στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Πῶς, ὅμως, θά γίνει αὐτό; Πρῶτα μέ τήν ταπεινοφροσύνη. Ἄν ἐξετάσουμε τόν βαθύτερο λόγο γιά τόν ὁποῖο δέν ὑπάρχει ἑνότητα μεταξύ μας, θά διαπιστώσουμε ὅτι λείπει ἡ ταπεινοφροσύνη. Ἀντί αὐτῆς παρουσιάζεται ὁ ἐγωϊσμός, ὁ ὁποῖος σάν δυναμίτης τινάζει στόν ἀέρα τό οἰκοδόμημα τοῦ νηφάλιου διαλόγου καί τῆς ἁρμονικῆς συνεργασίας. Γι’ αὐτό καί ὁ Ἀπόστολος Πέτρος μᾶς παρακινεῖ νά ἐγκολπωθοῦμε τήν ἀρετή αὐτή ὑποτασσόμενοι ὁ ἕνας στόν ἄλλο (Α΄ Πέτρ. 5,5). Καί ἕνα δεύτερο σημεῖο ἀπαραίτητο γιά τή διασφάλιση τῆς ἑνότητας εἶναι ἡ ὑπακοή μας στόν Κύριο καί στήν Ἐκκλησία. Δέν μπορεῖ νά ὑπάρχει ἑνότητα ἄν δέν ἀκολουθοῦμε τήν πίστη καί τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Δέν ἔχουμε δικαίωμα νά αὐτοσχεδιάζουμε σέ ζητήματα Ὀρθοδόξου πίστεως καί ζωῆς. «Εἷς Κύριος, μία πίστις, ἕν Βάπτισμα» (Ἐφ. 4,5), λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Αὐτήν τήν «μίαν πίστιν» καί τήν ἀλήθεια, πού μᾶς παραδόθηκε καλούμαστε καί ἐμεῖς νά ἀκολουθήσουμε. Τότε, πράγματι, θά λέγουμε «τό αὐτό πάντες» καί δέν θά ὑπάρχουν μεταξύ μας διαφωνίες καί ἀντεγκλήσεις.
Ὁ ἱερός Χρυσόστομος εὔστοχα παρατηρεῖ: «Τίποτα χειρότερο δέν ὑπάρχει ἀπό φιλονικία καί μάχη καί ἀπό τό νά διασπᾶ κάποιος τήν Ἐκκλησία, καί τόν χιτῶνα, τόν ὁποῖο δέν τόλμησαν οἱ ληστές νά σχίσουν, αὐτόν νά τόν κατακόβει σέ πολλά μέρη. Δέν ἀρκοῦν οἱ ὑπόλοιπες αἱρέσεις, ἀλλά καί ἐμεῖς κατακόβουμε τούς ἑαυτούς μας. Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος σφάζει καί διαμελίζει τόν Χριστό, ποιᾶς κόλασης δέν εἶναι ἄξιος;... Τόν Δεσπότη σου κατασπαράζεις καί δέν φρίττεις; Τά μέλη τά Δεσποτικά ξεσκίζεις, καί δέν τρέμεις; Σπίτι πατρικό εἶναι ἡ Ἐκκλησία! Δύο διαιρέσεις ὑπάρχουν στό ἐκκλησιαστικό σῶμα. Ἡ μία μέν ὅταν παγώσουμε τήν ἀγάπη. Ἡ ἄλλη πάλι, ὅταν τολμήσουμε
πράγματα πού εἶναι ἀνάξια νά γίνονται σέ ἐκεῖνο τό σῶμα. Καί συνεχίζει ὁ χρυσός στό στόμα καί στή καρδιά Ἐπίσκοπος: Τίποτα δέν θά μπορέσει νά διαιρεῖ τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ὅσο ἡ ἀλαζονεία, ἐφ’ ὅσον ἡ διαφορά τῶν σχιζομένων δέν ὀφείλεται στήν δογματική διδασκαλία. Οὔτε τό αἷμα τοῦ μαρτυρίου δέν μπορεῖ νά ἐξαλείψει αὐτή τήν ἁμαρτία... Διότι καί ἄν ἀκόμη ἡ Ἐκκλησία ἔσφαλλε, δέν θά ἦταν κατόρθωμα ἀπό τήν ἀκριβῆ τήρηση τῶν χρόνων, τόσο μεγάλο, ὅσο εἶναι τό ἔγκλημα πού προέρχεται ἀπό τή διαίρεση καί τό σχίσμα.
Χριστιανοί μου,
δέν ὑπάρχει πιό πολύτιμο πρᾶγμα γιά τήν Ἐκκλησία ἀπό τήν ἑνότητα τῶν μελῶν της. Διηρημένοι προηγουμένως οἱ ἄνθρωποι μεταξύ τους καί ξένοι πρός τόν Θεό ζοῦσαν μέσα στήν ἄγνοια. Ἀλλά ὁ Χριστός μέ τόν Σταυρό καί τήν Ἀνάστασή Του ἦλθε καί μᾶς ὁδήγησε ὅλους στή «μία ποίμνη» στή μία Ἐκκλησία Του, ὅπου ἐκεῖ ἐκφράζεται ἡ μία ἑνότητα. Μόνο μέσα στούς κόλπους τῆς «Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας», βρίσκουμε αὐτόν τόν ἱερό δεσμό τῆς κοινῆς δογματικῆς ὁμολογίας τῆς πίστεως καί τῆς λατρείας καί εἰδικώτερα τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Αὐτό τό Πανάγιο Πνεῦμα ἐμπνέει αὐτή τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Γι’ αὐτό τό λόγο ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀλλά καί ὅλοι οἱ θεοφόροι Πατέρες δέν παύουν νά ὑπογραμμίζουν καί νά ὁμιλοῦν ὅτι οἱ πιστοί χριστιανοί ἔχουν μεγάλο χρέος νά διαφυλάττουν τήν ἑνότητα καί νά παραμερίζουν διαιρέσεις καί σχίματα. Ὅλα πρέπει νά θυσιάζονται χάρη τῆς ἑνότητας. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἄλλωστε, κατά τήν ἀρχιερατική Του προσευχή πρίν ἀπό τό Πάθος Του, αὐτό ἀκριβῶς ζήτησε ἀπό τόν Οὐράνιο Πατέρα Του· τήν ἑνότητα τῶν πιστῶν «ἵνα πάντες ἕν ὦσιν...ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσει ὅτι σύ μέ ἀπέστειλας» (Ἰωάν. 17,21).
Ὁ χριστιανός ποιητής θά παιανίσει καί πάλι: Ἐγώ νά γίνω θέλησα θεός - ὤ συμβουλή προδότρα, στεῖρα! - Ἐγώ ν’ἁρπάξω ζήτησα στά χέρια μου στέμμα καί σκῆπτρο - ὤ μαύρη πλάνη! – Κι ἐσύ, Χριστέ μου, τό καλάμι ἐκράτησες κι ἐφόρεσες τ’ ἀκάνθινο στεφάνι. ΑΜΗΝ!  Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

 ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ἀριθμός 29
ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
27 Ἰουλίου 2025
«ἕως τοῦ θανάτου ἀγώνισαι περί τῆς ἀληθείας»
(Σοφία Σειράχ 4,28).

Ὁ σοφός Σειράχ στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἀναφωνεῖ: «Νά ἀγωνίζεσαι μέχρι τῆς τελευταίας σου ἀναπνοῆς γιά τήν ἀλήθεια». Καί ὁ ἱερός ψαλμῳδός θά μέλψει: «Ὁ νόμος σου, Κύριε, εἶναι ἡ ἀλήθεια» (Ψαλμ. 118,142).
Τό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ἔχει ἀφορμή τήν ἑορτή τοῦ Ἁγίου, ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος καί ἰαματικοῦ Παντελεήμονος. Καί αὐτό γιατί ὁ θεῖος Παῦλος στή Β΄ Ἐπιστολή του πρός τόν μαθητή του Τιμόθεο ὑπογραμμίζει τήν ἀξία καί τή σημασία τοῦ χριστιανικοῦ ἀγώνα: «Σύ, λοιπόν, κακοπάθησε σάν καλός στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Β΄Τιμ. 2,3). Καί παραθέτει, ὁ μακάριος Ἀπόστολος, τρεῖς ὄψεις τοῦ ἀγωνιστικοῦ ἰδεώδους: μία ἀπό τή στρατιωτική ζωή - «Ὅταν κάποιος ὑπηρετεῖ ὡς στρατιώτης δέν ἐμπλέκεται στίς φροντίδες τοῦ βίου, γιά νά ἀρέσει σέ ἐκεῖνον πού τόν ἐστρατολόγησε» (6,4)· ἄλλη ἀπό τόν ἀθλητικό στίβο - «Ἐάν κάποιος λαμβάνει μέρος σέ ἀθλητικούς ἀγῶνες, δέν στεφανώνεται, ἐάν δέν ἀγωνισθεῖ σύμφωνα μέ τούς νόμους τῆς ἀθλήσεως» (6,5)· καί μία τρίτη ἀπό τή γεωργική ζωή - «Ὁ γεωργός, πού κοπιάζει γιά νά καλλιεργήσει τόν ἀγρό του, πρέπει πρῶτος νά ἀπολαμβάνει τούς καρπούς, πού θά παραχθοῦν» (6,6).
Ὁ Ἅγιος Παντελεήμων ὑπῆρξε ἡρωϊκός ἀγωνιστής καί ἀθλητής τοῦ Χριστοῦ. Μικρασιάτης Ἅγιος. Γεννήθηκε στή Νικομήδεια. Τά πρῶτα σπέρματα τοῦ Θείου Λόγου τά δέχθηκε ἀπό τήν Ἁγία μητέρα του Εὐβούλη. Καθοδηγεῖται ἀπό τόν Ἅγιο Πνευματικό του Ἑρμόλαο στή χριστιανική καί ἀγωνιστική ζωή, σέ ἐποχές δύσκολες μέ φοβερούς διωγμούς ἐναντίον τῶν χριστιανῶν. Σπουδάζει τήν ἰατρική ἐπιστήμη. Διδάσκει μέ ἀγωνιστικό φρόνημα τό Εὐαγγέλιο καί φέρνει σέ αὐτό πολλές ψυχές. Ἦταν εὐσπλαχνικός σέ ἀκρότατο βαθμό γιά ὅλους τούς πάσχοντες, γι’αὐτό καί ὁ Θεός τοῦ δώρησε τό χάρισμα νά θεραπεύει
ἀσθενεῖς μέ μόνη τήν προσευχή του. Ἀνάμεσα στούς πολλούς φτωχούς καί ἀνήμπορους πού θεράπευσε, ἦταν καί ἕνας τυφλός, ὁ ὁποῖος εἶδε τό φῶς του. Αὐτό τό γεγονός ἔγινε ἀφορμή νά συλλάβει ὁ Διοκλητιανός, ὁ εἰδωλολάτρης ἡγεμόνας, τόν Ἅγιό μας. Τόν τυφλό τόν θανάτωσε, γιατί πίστεψε στό Χριστό καί τόν Ἅγιο Παντελεήμονα, ἀφοῦ τόν ὑπέβαλε σέ φρικτά βασανιστήρια, στό τέλος, τόν ἀποκεφάλισε.
Ὁ Ἅγιός μας ἀγωνίσθηκε ἐπάξια τόν χριστιανικό ἀγῶνα καί βγῆκε νικητής. Αὐτός ὁ ἀγώνας δέν εἶναι μιά θεωρία, ἕνας κενός λόγος καί ἕνα συνηθισμένο παράγγελμα. Εἶναι ἔκφραση καί παλμός ζωῆς. Ὁ ἀγώνας τοῦ χριστιανοῦ εἶναι μιά ἀδιάκοπη προσπάθεια, μιά γυμνασία καί ἄσκηση μέ κακοπάθεια καί θυσία γιά τήν καταπολέμηση τῆς ἁμαρτωλῆς κατάστασης καί τήν ἀπελευθέρωση ἀπό τή δουλεία τῶν παθῶν. Ὁ ἀγώνας εἶναι ἰσόβιος καί ἀπαιτεῖ διαρκῆ ἀπάρνηση καί συνεχῆ ὑπέρβαση. Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ὀνόμασε ἕνα ἀπό τά κυριώτερα ἔργα του «Ἀόρατος Πόλεμος», θέλοντας νά δείξει τήν ἀγωνιστική πλευρά τῆς χριστιανικῆς ζωῆς. Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι, στό προοίμιο τοῦ ἔργου του, σημειώνει: «ὅλοι οἱ χριστιανοί εἶναι στρατιῶτες καί ἀρχιστράτηγος τούτων ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, στάδιον δέ καί πολεμίστρα ἡ ἴδια μας ἡ καρδιά καί καιρός τοῦ πολέμου ὅλη μας ἡ ζωή».
Ὁ σήμερον, λαμπρῶς ἑορταζόμενος Ἅγιος Παντελεήμων, ὅπως καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι, εἶναι συνοδοιπόροι στήν ἀγωνιστική πορεία τῆς ζωῆς μας, αὐτοί ἐνισχύουν τούς ἀγῶνες μας, τούς ὁποίους διεξάγουμε ἐναντίον τῶν παθῶν μας. Αὐτοί μᾶς προστατεύουν καί μᾶς καθοδηγοῦν πρός τήν εὐλογημένη γῆ τῆς οὐράνιας ἐπαγγελίας. Τά ἱερά τους λείψανα γεμᾶτα φῶς, χάρη καί ἁγιωσύνη μᾶς διδάσκουν τό μυστήριο τῆς ζωῆς καί τῆς Ἀνάστασης, παρέχουν ἰάσεις, στηριγμό καί εὐλογία σέ ὅσους προστρέχουν μέ πίστη θερμή στή χάρη τους. Ἔχουμε, λοιπόν, δυνατούς μεσῖτες καί φιλόστοργους ἀδελφούς καί πρεσβευτές πρός τόν Θεό. Ἀπολαμβάνουν τήν ἀνέσπερη δόξα τοῦ Κυρίου μας, ἀπαστράπτουν, σάν ἀστέρες ὁλόφωτοι, στό νοητό στερέωμα τῆς Ἐκκλησίας καί ἀκοίμητα προσεύχονται γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους.
Πράγματι, ὁ Δεσπότης Χριστός ἔχει τίς χρυσές πνευματικές ἐφεδρεῖες, τά ἀναρίθμητα πνευματικά ἀναστήματα, ὅπως ὁ λαοφιλής Ἅγιος Παντελεήμων, πού ἐνισχύουν καί στηρίζουν σέ συνεχῆ πνευματικό ἀγῶνα τά πιστά παιδιά τους, σέ ἐποχές δύσκολες, ὅπου τό μυστήριο τῆς ἀνομίας καί τῆς ἀποστασίας ἀπό τόν Θεό ἐνεργεῖται
κατά τρόπο προκλητικό πού εἶναι οἱ χθεσινοί καί σημερινοί διῶκτες τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας. Παραδίδονται στή λησμοσύνη καί τήν ἀπαξίωση τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας, στό ἔρεβος τῆς κόλασης, πού ἑτοίμασαν οἱ ἴδιοι γιά τούς ἑαυτούς τους. Ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ἀληθινός Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος καί οἱ Ἅγιοί Του, ὅπως ὁ πανθαύμαστος μεγαλομάρτυς Ἅγιος Παντελεήμων, ζοῦν εἰς τόν αἰώνα καί μεταφέρουν στή ζωή τῶν πιστῶν τό ἀγωνιστικό τους φρόνημα γιά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστη τήν ἁγία. Αὐτές οἱ ἀγωνιστικές χρηστοειδεῖς ἱερές προσωπικότητες μᾶς φωτίζουν, ὀμορφαίνουν καί ἁγιάζουν τήν μάχημη πορεία τῆς ζωῆς μας.
Χριστιανοί μου,
στούς δύσκολους καιρούς πού ζοῦμε, ὅπου ἐπικρατοῦν τά μεθυστικά συνθήματα τῆς ὑλοφροσύνης, τῆς σαρκολατρείας καί τῆς βουλιμίας τῶν αἰσθήσεων, τό χρέος τοῦ ἀγῶνα προβάλλει ἐπιτακτικό γιά τό κατόρθωμα τοῦ ἁγιασμοῦ καί τῆς τελείωσης. Οἱ Ἅγιοί μας εἶναι πραγματικά οἱ μεγάλοι εὐεργέτες μας, ὄχι μόνο γιατί πρεσβεύουν γιά μᾶς στό Θεό καί μέ τή θαυματουργική χάρη πού παίρνουν ἀπό τήν πηγή τῆς Θείας Χάρης μᾶς προστατεύουν στή ζωή, ἀλλά εἶναι καί εὐεργέτες μας, γιατί μᾶς διδάσκουν καί μᾶς γίνονται ὁδηγοί στό δρόμο τῆς σωτηρίας μας.
Ἀδελφοί μου,
τό Δεσποτικό Στόμα τοῦ Σωτῆρα μας βροντοφωνάζει: Πρέπει νά καταβάλλετε προσπάθειες καί ἀγῶνες νά εἰσέλθετε διά τῆς στενῆς πύλης, ἀπαρνούμενοι τίς κακές συνήθειές σας καί τήν ἁμαρτωλή ζωή σας. Πρέπει νά καταβάλλετε τόν ἀγώνα αὐτόν, διότι σᾶς βεβαιῶ, ὅτι πολλοί ἔχοντες χαλαρή διάθεση θά ζητήσουν νά εἰσέλθουν καί ἐπειδή δέν ἔχουν τήν ἀπόφαση νά ἀγωνισθοῦν, δέν θά μπορέσουν νά τό ἐπιτύχουν» (Λουκ. 13,24).
Ἡ μουσουργός λύρα τοῦ χριστιανοῦ ποιητή μᾶς ἐνθαρρύνει: «Tά παιδιά σου πάλι κάμε ἥρωες ἄλλη μιά φορά. Γιά καινούργιο κόσμο πᾶμε, καί μᾶς χρειάζονται φτερά! Ἡ καρδιά μας διψασμένη σάν πρωτάνοιχτος ἀνθός, ἀπό Σένα περιμένει, δύναμη, δροσιά καί φῶς». ΑΜΗΝ!   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

 ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ἀριθμός 28
20 Ἰουλίου 2025
ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΗΛΙΟΥ
«Ἠλία...μακάριοι οἱ ἰδόντες σε καί
οἱ ἐν ἀγαπήσει κεκοσμημένοι» (Σοφ. Σειράχ 48,11).

 

Μέ αὐτά τά λόγια, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἐξυμνεῖ ὁ σοφός Σειράχ τόν σήμερα ἑορταζόμενο Ἅγιο Προφήτη μας: «Ὦ Ἠλία, πόσο δοξάσθηκες, μέ τά θαυματουργικά σου ἔργα! Σύ μέ τό λόγο τοῦ Ὑψίστου ἀνέστησες νεκρόν. Σύ καθῄρεσες καί ὁδήγησες βασιλεῖς στή καταστροφή. Σύ ἄκουσες ἀπό τό Θεό στό ὄρος Σινᾶ συγκλονιστικές ἀποκαλύψεις καί στό ὄρος Χωρήβ δίκαιες ἀποφάσεις τοῦ Θεοῦ. Σύ ἀνελήφθης μέ πύρινο ἅρμα. Σύ ἔχεις προορισθεῖ ἀπό τό Θεό νά ἐλέγξεις τούς ἀσεβεῖς στούς ἐσχάτους καιρούς. Μακάριοι εἶναι ἐκεῖνοι πού σέ εἶδαν, οἱ στολισμένοι μέ τίς ἀρετές καί ἐμεῖς ἀσφαλῶς καί βεβαίως θά ζήσουμε τότε, ὅταν στή Δευτέρα Παρουσία ἐμφανισθείς» (4-11).(Κεφ. ). Ὁ Προφήτης Ἠλίας γεννήθηκε στή Θίσβη τῆς Ἀραβίας πρίν ἀπό 2850 χρόνια γι’αὐτό καί λέγεται καί Θεσβίτης. Στά Βιβλία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης Γ΄καί Δ΄Βασιλειῶν περιέχεται ἡ ἐπί γῆς ζωή καί δράση του. Στή στιγμή τῆς γέννησής του ὁ πατέρας του εἶδε ἄνδρας λευκοφορεμένους νά τόν σπαργανώνουν μέ φωτιά καί ὀνομάζοντάς τον Ἠλία, πού σημαίνει, ὁ Κύριος εἶναι ὁ Θεός μου, τοῦ ἔδωσαν νά καταπιεῖ μιά φλόγα, σύμβολο τοῦ Θείου του ζήλου, πού ἔμελλε νά κατατρώει ὅλη τή ζωή του. Προικισμένος μέ θαυματουργική δύναμη ἀγωνίσθηκε γιά τήν ἐξύψωση τῆς λατρείας τοῦ Θεοῦ, καταπολέμησε μέ πάθος τήν εἰδωλολατρεία καί προσπάθησε μέ τό λόγο του καί τά ἔργα του νά ἐξυγιάνει τόν ἠθικό βίο τοῦ λαοῦ. Μαζί μέ τόν θεόπτη Μωϋσή θά δεῖ τόν Θεό στό ὄρος Σινᾶ (Γ΄Βασ. 19,8-18). Στήν ἔνδοξη Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου στό ὅρος Θαβώρ παρίστανται καί οἱ δύο Προφῆτες (Ματθ. 17,3, Μάρκ. 9,4, Λουκ. 9,30).
Ὁ Προφήτης Ἠλίας εἶναι τύπος τοῦ Χριστοῦ. Ὅπως ὁ Χριστός νήστεψε στήν ἔρημο, ἔτσι καί τό γνώρισμα αὐτό τῆς νηστείας διακρίνει τόν Προφήτη. Ὅπως ὁ Χριστός νίκησε τό θάνατο καί ἀνελήφθη στόν
Οὐρανό, ἔτσι καί ὁ πυρίπνους Προφήτης ἀνελήφθη «ἐν ἅρμᾳ πυρός ὡς εἰς τόν Οὐρανόν» (Δ΄ Βασ. 2,11).
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος συγκρίνει τήν ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ καί τήν ἄνοδο τοῦ Προφήτη λέγοντας: Ὁ Προφήτης ἄφησε τή μηλωτή του στόν Ἐλισαῖο καί ὁ Χριστός ἔστειλε τό Ἅγιο Πνεῦμα στούς Μαθητές Του. Ὁ δέ Ἅγιος Κοσμᾶς Ἐπίσκοπος Μαϊουμᾶ ὀνομάζει τόν Προφήτη Ἠλία «ζηλωτή καί πυρίπνου» καί παρομοιάζει τήν πύρινη ἅμαξα, μέ τήν ὁποία ἀνέβηκε στόν οὐρανό, μέ τό σύμβολο τῶν γλωσσῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τονίζοντας τή διαφορά, ὅτι ὁ Ἠλίας καθόταν πάνω σέ πύρινη ἅμαξα, ἐνῶ οἱ πύρινες γλῶσσες κάθισαν στούς Ἀποστόλους σάν ἐπάνω σέ ἅμαξα.
«Πυρίπνους» στά λόγια καί στά ἔργα του ὁ Προφήτης μας. Ἦταν τέτοια ἡ προσωπικότητά του πού δέν ὑπολόγιζε τό ἀξίωμα τῶν παρανομούντων, οὔτε φοβόταν τίς ἀπειλές τους. Ἐμφανίζεται ἀπρόσκλητος στόν βασιλιά Ἀχαάβ, ὁ ὁποῖος μαζί μέ τήν εἰδωλολάτρισσα σύζυγό του Ἰεζάβελ ἐπανέφεραν τίς εἰδωλολατρικές θυσίες, ἐλέγχοντάς τον. Ἀνυποχώρητος καί ζηλωτής γεμᾶτος φλόγα πρός τόν Θεό προτρέπει μέ τά πύρινα λόγια του τόν λαό νά ἐπανέλθει στήν λατρεία τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, ἐγκαταλείποντας τή λατρεία τῶν εἰδώλων καί τῶν ψεύτικων θεῶν τοῦ Βάαλ καί τῆς Ἀστάρτης. Μέ τή προσευχή του στό Θεό, ὁ Προφήτης μας, κλείνουν οἱ οὐρανοί καί δέν βρέχει γιά τρεισήμισι χρόνια. Πεῖνα καί δυστυχία στόν λαό, ὁ ὁποῖος ἀθετεῖ τίς ἐντολές τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Ἦταν τόσο αὐστηρός μέ τούς ἁμαρτάνοντες, παρατηρεῖ ὁ ἱ. Χρυσόστομος, ὥστε προσευχήθηκε νά μή βρέξει. Ὁ Θεός προστατεύει τόν προφήτη Του λέγοντάς του: «Πήγαινε καί κρύψου στόν χείμαρρο Χωρράθ καί ἐγώ θά στέλνω τά κοράκια μου νά σέ διατρέφουν. Μιά χήρα μέ τό τελευταῖο δράμι ἀλεύρου καί ἐλαίου θά τοῦ φτιάξει πίτα. Ὁ Προφήτης ἀπό εὐγνωμοσύνη θά ἐπιτελέσει τό θαῦμά του καί θά πολλαπλασιαστεῖ τό ἀλεύρι καί τό λάδι. Ἀρρωσταίνει ὁ γιός αὐτῆς τῆς χήρας καί πεθαίνει, καί ὁ Προφήτης Ἠλίας τόν ἐπαναφέρει στή ζωή (Γ΄Βασ.17). Στόν τρίτο χρόνο τῆς φοβερῆς ξηρασίας ὁ Θεός προστάζει καί πάλι τόν Προφήτη νά πάει στόν βασιλιά Ἀχαάβ καί θά στείλει τή βροχή Του. Στό Καρμήλιο ὄρος παρών ὁ Προφήτης μας στό θυσιαστήριό του καί οἱ ἱερεῖς τῶν εἰδώλων, οἱ ὁποῖοι ἱκετεύουν τόν Θεό τους νά στείλει φωτιά ἀπό τόν οὐρανό στό δικό τους θυσιαστήριο. «Βάαλ, ἄκουσέ μας». Οὔτε φωνή, οὔτε ἀκρόασις. Ὁ Ἠλίας παρακαλεῖ τόν ἀληθινό Θεό λέγοντας «Ἀπάντησέ
μου, Κύριε· ὅτι ἐσύ εἶσαι ὁ Κύριος ὁ Θεός καί ὅτι ἐσύ θά ξαναφέρεις τήν καρδιά τοῦ λαοῦ σου κοντά Σου». Καί ἔπεσε φωτιά ἀπό τόν οὐρανό ἐπάνω στή θυσία. Καί ὅλος ὁ λαός ἀναφώνησε «Ἀλήθεια, εἶναι ὁ Κύριος ὁ Θεός, αὐτός ὁ Θεός» (Γ΄ Βασ. 18).
Στήν Καινή Διαθήκη τό ὄνομα τοῦ Προφήτη Ἠλία ἀναφέρεται ἀπό τόν Κύριο «ὡς τύπος Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ» (Ματθ. 11,13 καί 17,12) πού ἦρθε «ἐν πνεύματι καί δυνάμει Ἠλιού», ὅπως προεῖπε ὁ Γαβριήλ στόν Ζαχαρία (Λουκ. 1,17). Στόν ἱερό Προφήτη μας ἐκπληρώθηκε καί ἡ προφητεία τοῦ Προφήτη Μαλαχία, ὁ ὁποῖος ἔζησε πολλά χρόνια ἀργότερα «Ἰδού ἐγώ ἀποστέλλω ὑμῖν Ἠλίαν τόν θεσβίτην, πρίν ἐλθεῖν τήν ἡμέραν Κυρίου τήν μεγάλην καί ἐπιφανῆ» (4,4).
Πυρίπνους ὁ ἔνδοξος Προφήτης μας, δέν βίωσε βιολογικό θάνατο, μέ ἅμαξα πού τήν ἔσερναν ἵπποι, γεμάτη φωτιά ἀνελήφθη στόν Οὐρανό (Δ΄Βασιλ. 2,11). Μέ τή πυρφόρο ἄνοδό του προτύπωσε τήν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου μας. Ὅπως ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής ὑπῆρξεν ὁ Πρόδρομος τῆς πρώτης ἐν σαρκί παρουσίας τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ἔτσι καί ὁ Ἠλίας θά εἶναι ὁ πρόδρομος τῆς Δευτέρας Παρουσίας Του στή συντέλεια τῶν αἰώνων. Θά ἐπανέλθει στή γῆ! Καί, ὅπως ἔλεγξε τόν Ἀχαάβ καί ἐπέφερε ἀνομβρία γιά τριάμισι χρόνια, τό ἴδιο θά ἐλέγξει καί τό θηρίο, τόν ἀντίχριστο (Ἀποκ. Ἰω. 11, 3-8).
Χριστιανοί μου,
ἀπό τά ὡς ἄνω λεχθέντα, βγάλαμε καί ἐμεῖς τά συμπεράσματά μας. Μᾶς τά ἀναφέρει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἄς τά γράψουμε μέ χρυσᾶ γράμματα στίς καρδιές μας, σέ αὐτές τίς πονηρές ἐποχές πού ζοῦμε: «Δέν μπορεῖτε χωρίς ἐνοχή νά πίνετε συγχρόνως τό ποτήριο τοῦ Κυρίου, πού δίνεται στή Θεία Εὐχαριστία, καί τό ποτήριο τῶν σπονδῶν, πού προσφέρονται στά εἴδωλα. Δέν μπορεῖτε νά λαμβάνετε μέρος στή Τράπεζα τοῦ Κυρίου καί στήν τράπεζα τῶν δαιμονίων (Α΄Κορ. 10,21).
Προφῆτα Ἠλία μεγαλώνυμε, ὁ τῷ φθέγματί σου στήσας τά ὑδατόῤῥητα νέφη καί καταξιῶσαι ἰδεῖν ἐν Θαβώρ τῷ ὄρει Θεοῦ τό πρόσωπον, πρέσβευε αὐτῷ παραβλέψαι τάς ἐμάς ἁμαρτίας καί ἐν ἡμέρᾳ τῆς δίκης θεᾶσθαι ἀκαταγνώστῳ ψυχῇ, αὐτοῦ τό πρόσωπον (Τροπάριον κανόνος τοῦ Ἁγίου). ΑΜΗΝ!

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

 ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ἀριθμός 27
ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ
Δ΄ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ
13 Ἰουλίου 2025
«καί ὑμεῖς μή ἀκούετε τῶν ψευδοπροφητῶν»
(Ἰερεμ. 34,9).

Στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὁ Προφήτης Ἰερεμίας διαλαλεῖ: «Καί ἐσεῖς νά μήν ἀκοῦτε τούς ψευδοπροφῆτες». Ὁ Προφήτης Μωϋσῆς ἀπευθυνόμενος στόν Ἰσραηλιτικό λαό λέγει:«Ἐάν ἔλθει σέ σᾶς κάποιος ψευδοπροφήτης καί σᾶς πεῖ νά πορευθοῦμε καί νά λατρεὐσωμε ἄλλους θεούς, νά μήν τόν ἀκούσετε» (Δευτ. 133,4). Ὁ θεσπέσιος Δαβίδ εὔχεται στούς Ψαλμούς του. «Κύριε, ὁδήγησέ με εἰς τό νά γνωρίσω τήν ἀλήθειά σου» (24,5). «Ἐξαπόστειλον τό φῶς σου» (42,3). «Εἰς γενεάν καί γενεάν θά διαλαλῶ τήν ἀλήθειά σου» (88,2). «Κύριε, θά κάνεις νά χαθοῦν ὅλοι αὐτοί πού διαδίδουν τό ψέμμα γιά νά μή καταστρέφουν τόν Ἀμπελῶνα σου» (5,7). Ὡραῖα σημειώνει ὁ ἱερός Χρυσόστομος ὅτι «αὐτοί οἱ πονηροί καί δόλιοι μόνοι τους κατέστησαν τόν ἑαυτό τους ἐχθρό πρός τόν Θεό καί ὡς ἀνεπίδευτους μετανοίας καί ἀναγέννησης, τούς ἀποστρέφεται».
Ἀπό τήν ἀρχή τῆς Ἐκκλησίας μέχρι σήμερα παράλληλα μέ τήν πίστη ἔχουμε καί τήν αἵρεση. Αἱρετικός εἶναι ὁ ἀποκομμένος ἀπό τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, «ὁ ἀσύμφωνος καί ἀντιφερόμενος κατά τῶν ὀρθῶν δογμάτων τῆς ἀληθοῦς πίστεως», θά πεῖ ὁ Ἅγιος Ἐπιφάνιος. Καί πρό Χριστοῦ ὑπῆρχαν αἱρετικοί, ὅπως οἱ Σαδδουκαῖοι, οἱ Ἡρωδιανοί καί ἄλλοι, καί μετά τόν Χριστό στά χρόνια τῶν Ἀποστόλων ἐμφανίσθηκαν διάφοροι αἱρετικοί, ὅπως οἱ Νικολαΐτες, οἱ Γνωστικοί, οἱ Μονοφυσῖτες, οἱ Νεστοριανοί καί πολλοί ἄλλοι, πού δίδασκαν παραχαραγμένο τό Εὐαγγέλιο καί πλανοῦσαν τόν κόσμο. Πόσες τρικυμίες καί πόσους διωγμούς δέν προκάλεσαν οἱ προβατόσχημοι λύκοι καί οἱ ψευδοδιδάσκαλοι στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ; Σήμερα πού ὑποτίθεται ὅτι ἡ σκέψη ἔχει ἀναπτυχθεῖ καί ὁ πολιτισμός ἔχει προοδεύσει, πόσες αἱρέσεις δέν ταλαιπωροῦν ἔθνη, κοινωνίες, οἰκογένειες; Ὅλοι αὐτοί διακηρύττουν ὅτι εἶναι ἡ κοινωνία τῆς εἰρήνης καί τῆς ἀγάπης. Σατανικά εἶναι τά σχέδιά τους, γιατί διαβολική εἶναι ἡ πίστη τους.
Ἀλλοίμονο σ’ἐκεῖνον πού θά μπλέξει στά ἀγκαθωτά δίχτυα τῆς αἵρεσης. Θά χάσει καί τήν ἐλευθερία του καί τή ψυχή του. Ἡ αἵρεση δέν εἶναι διαφορετική δογματική θέση. Εἶναι ἀνατροπή τῆς ἀλήθειας καί τοῦ ἀποκεκαλυμμένου λόγου.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στή σημερινή ἀποστολική περικοπή, αὐτός ὁ θεόπνευστος ἀγωνιστής τῆς ἀλήθειας καί μέγας καθοδηγητής, ὑποδεικνύει στό μαθητή του Τίτο «αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά πρώτης καί δευτέρας νουθεσίας παραιτοῦ» (Τίτ. 3,10) δηλαδή σέ πνεῦμα ἀγάπης καί ἐπικοινωνίας νά γίνει ἡ πρώτη καί ἡ δεύτερη νουθεσία. Νά παρακαλέσουμε τόν πλανηθέντα νά ἐπιστρέψει στήν ἀλήθεια. Νά προσευχηθοῦμε γι’αὐτόν. Ἄν, ὅμως, διαπιστώσουμε ὅτι ἐπιμένει στίς κακοδοξίες του νά τόν παρατήσουμε. Ὁ κόπος πιά γι’αὐτόν θά εἶναι μάταιος. Γιά παράδειγμα, οἱ χιλιαστές, οἱ ὁποῖοι διαστρεβλώνουν τά νοήματα τῆς Γραφῆς καί, ἐνῶ ἐμφανίζονται στά μάτια τῶν ἀδαῶν σάν «σπουδαστές» της, ἐν τούτοις, στήν πραγματικότητα, εἶναι παραχαράκτες της πού ἀλλοιώνουν σκόπιμα τίς ἔννοιες τῶν ἱερῶν κειμένων μέ σκοπό νά στηρίξουν τίς πλάνες τους. Ἀρνοῦνται τήν Θεότητα τοῦ Κυρίου, τήν ἀειπαρθενία τῆς Παναγίας, τούς Ἁγίους μας. Καί τόσοι ἄλλοι, ὅπως οἱ πεντηκοστιανοί, οἱ δωδεκαθεϊστές, οἱ λάτρεις τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν καί κάθε ἀπόχρωσης ψευδοδιδάσκαλοι. Οἱ αἱρετικοί εἶναι πονηροί ἄνθρωποι καί, ὅπως λέγει ὁ θεῖος Παῦλος, «πάντες τά ἑαυτῶν ζητοῦσι οὐ τά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Φιλιπ. 2,21). Πιστεύουν πώς εἶναι ἀμόλυντοι, ἀναγεννημένοι καί ἀπαλλαγμένοι ἀπό τά προηγούμενα ἁμαρτήματα, σέ ἀντίθεση μέ τούς ὀρθοδόξους πού εἶναι κυριολεκτικά βουτηγμένοι στήν πολύμορφη ἁμαρτία. Ὁ μακάριος Παῦλος δέν δίσταζε νά ὁμολογήσει «ὅτι Χριστός Ἰησοῦς ἦλθεν εἰς τόν κόσμον ἁμαρτωλούς σῶσαι, ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ» (Α΄Τιμ. 1,15), ἐνῶ οἱ αἱρετικοί μέ μεγάλο κομπασμό διαλαλοῦν πώς εἶναι φορεῖς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος σημειώνει: Εἶναι πάρα πολύ δύσκολο στούς ἑτεροδόξους νά βρεθεῖ ταπείνωση, γιατί τό κατόρθωμα αὐτό ἀνήκει μόνο στούς ὀρθοδόξους.
Ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέει: Ἐρχόμενος ὁ Χριστός μού ἔφερε δῶρο τό Σῶμα καί τό Αἷμά Του. Καί τί δῶρο πῆρε ἀπό μένα; Τήν πίστη! Πίστεψα μέν ἐγώ ἀλλά ἐκεῖνος μοῦ χάρισε τήν ὀρθή πίστη. Μετά, ὅμως, τήν ἀπόκτηση τῆς πίστης, ἐκζητοῦμε τήν βοήθεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὥστε αὐτή νά μένει συνεχῶς μέσα μας, ἀκλόνητη καί
ἀπερίσπαστη. Ἡ πίστη ἔχει ἀνάγκη ἀπό ὑπακοή στά ὀρθά δόγματα τῆς Ἐκκλησίας καί ὄχι ἀπό πολυπραγμοσύνη.
Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς διδάσκει: Γιά ἐμᾶς τούς Ὀρθοδόξους οἱ πνευματοφόροι Ἅγιοι Πατέρες εἶναι οἱ μοναδικοί ἀκέραιοι Θεολόγοι, οἱ ἀσφαλεῖς διδάσκαλοι τῶν αἰωνίων ἀληθειῶν γιά τόν Τρισυπόστατο Θεό.
Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος διαλαλεῖ: Ἔχεις τήν εὔνοια καί προστασία τῆς Παναγίας τῆς Μητέρας τοῦ Θεοῦ; Ἔχεις τό πᾶν!
Ὁ Ἅγιος Παΐσιος σάν ἔφηβος δέχθηκε πειρασμό πού τόν συνετάραξε ἀπό ἕνα προτεστάντη, λέγοντάς του, ὅτι ὁ Χριστός δέν εἶναι Θεός. Σάν παιδί ἀπαντοῦσε στούς λογισμούς του, ὅτι ἐγώ θά ἀγαπῶ τόν Χριστό, ὅ,τι καί νά εἶναι. Τότε τοῦ ἀποκαλύπτεται ὁ Κύριος μέσα στό θεϊκό Του φῶς καί τοῦ φωνάζει: «Ἐγώ εἰμί ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή. Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ κἄν ἀποθάνει ζήσεται» (Ἰω. 11,25).
Χριστιανοί μου,
σήμερα τιμοῦμε τούς Πατέρες τῆς Δ΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Συγκεντρώθηκαν στήν Χαλκηδόνα τῆς Μικρᾶς Ἀσίας τό 431 μ.Χ. γιά νά θεμελιώσουν καί νά ἑδραιώσουν τήν πίστη στή δυσυπόστατη Φύση τοῦ Χριστοῦ - τή θεία καί τήν ἀνθρώπινη - ἀνακηρύσσοντάς Τον τέλειον Θεό καί τέλειον ἄνθρωπο. Καί μέ ποιμαντορική σύνεση ἀπέκοψαν ἀπό τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τούς αἱρετικούς, ὄχι ἀπό κακία καί σκληρότητα, ἀλλά ἀπό φροντίδα ποιμαντική, γιά τό ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ, «ὡς ἀνιάτως νοσήσαντας» ὅπως λέγει ὁ ἱερός ὑμνῳδός.
Ἀδελφοί μου,
στή πονηρή ἐποχή μας οἱ ἀποπλανητές τῆς ἁγίας μας πίστης ἔχουν πληθυνθεῖ. Νέα ἤθη καί ἔθιμα εἰσάγουν στό λαό μας μέ πανούργα τεχνάσματα. Ἐμεῖς τί πρέπει νά κάνουμε; Νά χαϊδεύουμε τούς δολοφόνους τῆς ἑλληνικῆς ψυχῆς; Νά χαμογελοῦμε στούς ἐπίβουλους τῆς ἀμώμητης πίστης μας; Πρός Θεοῦ. Ἡ στάση μας πρέπει νά εἶναι δυναμική! Ἀντίστασις κατά τῶν εἰσβολέων. Ἀντίδραση κατά τῶν σατανικῶν σχεδίων τους. Ἐμμονή στήν πίστη τῶν Πατέρων μας καί ἀφοσίωση στή Μητέρα Ἐκκλησία μας. Ἡ μουσουργός λύρα τοῦ Βερίτη θά παιανίσει καί πάλι: Ἀλήθειες πού σᾶς ἔχω κλείσει μέσ’ στά κατάβαθα τοῦ νοῦ, στόν Κύριο δέομαι νά μ’ἀφήσει παντοτινά νά σᾶς χαρῶ. Νά φέγγετε στά τρίσβαθά μου σάν τό καντήλι στό βωμό, γιά νά κρατῶ τά βήματά μου μακριά ἀπ’τό χάος καί τό γκρεμό. Ἀμήν!

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

 ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ἀριθμός 26
ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ)
6 Ἰουλίου 2025
«εἴ τῖς ἡμάρτηκεν ἐνώπιόν μου, ἐξαλείψω αὐτόν
ἐκ τῆς βίβλου μου» (Ἐξόδ. 32,33)

Στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀγαπητοί ἀδελφοί, «εἶπε ὁ Κύριος στόν Μωϋσῆ: Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἔχει ἁμαρτήσει ἐνώπιόν μου, αὐτόν θά ἐξαλείψω ἀπό τό βιβλίο μου». Ὁ Μωϋσῆς λέγει στούς Ἰσραηλῖτες: «ἔχετε θάρρος! Ἦλθε ὁ Θεός κοντά σας...καί νά μήν ἁμαρτάνετε πλέον» (Ἔξ. 20,20). Ὁ Προφήτης Ἰερεμίας θά πεῖ: «Γνωρίζομε Κύριε καί συναισθανόμεθα τά ἁμαρτήματά μας» (14,20). Οἱ «Παροιμίες» τοῦ σοφοῦ Σολομῶντος θά ποῦν: «οἱ καρποί τῶν ἀσεβῶν εἶναι οἱ ψυχοτόνοι ἁμαρτίες» (10,16). «Ἄς μή ζηλεύει ἡ καρδιά σου τούς ἁμαρτωλούς καί τίς πορεῖες τῆς ζωῆς τους» (23,17). Ὁ σοφός Σειράχ σημειώνει: «Κάθε πηγή ἁμαρτίας εἶναι ὁ ἐγωϊσμός» (10,13). «Δόντια λέοντος εἶναι ἡ ἁμαρτία, φονεύοντα τούς ἀνθρώπους» (21,2). «Ὁ Κύριος εἶναι οἰκτίρμων καί ἐλεήμων, συγχωρεῖ τίς ἁμαρτίες καί σώζει» (2,11). Ὁ Προφήτης Δανιήλ ἀναφωνεῖ: «Φρόντισε νά ἐξαλείψεις τίς ἁμαρτίες σου μέ ἐλεημοσύνες» (4,24). Ὁ θεσπέσιος Δαβίδ μέλπει τόν Κύριο ψάλλοντας: «Μέσα στά βάθη τῆς καρδιᾶς μου ἔκρυψα τά λόγιά Σου, γιά νά μήν ἁμαρτήσω ἀπέναντί Σου» (Ψαλμ. 118,11). «Πλῦνε μέ καί ξανάπλυνέ με ἀπό τόν ρύπο τῆς ἁμαρτίας μου» (Ψαλμ. 50,2). Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν ἀποστολική περικοπή πού ἀκούσαμε σήμερα γράφει: «Τώρα, ὅμως, πού ἐλευθερωθήκατε ἀπό τήν ἁμαρτία, ὑπερδουλώσατε τόν ἑαυτό σας εἰς τόν Θεόν, ἔχετε βέβαιον κέρδος τήν πρόοδον εἰς τήν ἀγιότητα» (Ρωμ. 6,22). Ἐλευθερωτής τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ὁποῖος μέ τό Σταυρό καί τήν Ἀνάστασή Του ἐξαγόρασε τήν ἀνθρωπότητα ἀπό τήν ἐξουσία τοῦ διαβόλου, τοῦ ἐφευρέτη τῆς ἁμαρτίας. Ἄν δεχθεῖ ὁ ἄνθρωπος νά ἀγαπήσει τόν Θεό μέ τή τήρηση τῶν Ἐντολῶν Του, τότε σβήνεται καί ἐξαλείφεται ἡ ἁμαρτία του διά τοῦ μυστηρίου τῆς μετανοίας. Ἡ ἁμαρτία εἰσῆλθε στόν ἄνθρωπο μέ τήν παρακοή τοῦ Ἀδάμ (Ρωμ. 5,12). Κάθε ἁμαρτία πού διαπράττεται ἐλεύθερα ἀπό τόν ἄνθρωπο κατακυριεύει τό λογικό, τό συναίσθημα καί τίς ἐπιθυμίες. Ὅταν τά μάτια
θωπεύουν τήν πονηρία, ὅταν τά αὐτιά ἀκούουν χυδαιότητες, ὅταν ἡ γλῶσσα ἐκτοξεύει δηλητηριώδη βέλη, ὅταν τά χέρια ἁπλώνονται στά ἔργα τῆς ἀτιμίας, ὅταν τά πόδια βαδίζουν στούς δρόμους τῆς διαφθορᾶς, ὅταν μέ ἕνα λόγο τά μέλη μας γίνονται «δοῦλα τῇ ἀκαθαρσίᾳ καί τῇ ἀνομίᾳ» τότε βασιλεύει μέσα στή σάρκα μας ἡ ἁμαρτία. Ἔχει ἀπόλαυση ἡ ἁμαρτία, ἀλλά πρόσκαιρη. Κολακεύει στήν ἀρχή τόν ἄνθρωπο καί ὕστερα τόν ἐξευτελίζει. Τοῦ χαρίζει ἡδονή πού σέ λίγο χρόνο μετατρέπεται σέ ὀδύνη. Εἶναι ἀρρώστια μεγάλη καί τυραννική· «Οὐδέν οὕτω βαρύ καί δυσβάστακτον, ὡς ἁμαρτίας φύσις» λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος. «Οὐκ ἔστιν εἰρήνη ἐν τοῖς ὀστέοις μου ἀπό προσώπου τῶν ἁμαρτιῶν μου» (Ψαλμ. 37,4) μέ δάκρυα ἔγραψε ὁ Δαβίδ. Τό ἐσωτερικό μαρτύριο τοῦ ἁμαρτωλοῦ εἶναι κάτι τό φρικτό. «Θλῖψις καί στενοχωρία ἐπί πᾶσαν ψυχήν ἀνθρώπου τοῦ κατεργαζομένου τό κακόν» τονίζει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (Ρωμ. 2,9). Ἡ ἀπελευθέρωσή μας ἀπό τά δεσμά της δέν εἶναι εὔκολη ὑπόθεση. Μόνο μιά λύση ὑπάρχει: ἡ ἐνσωμάτωσή μας στό Μυστικό Σῶμα τοῦ Κυρίου μας, τήν Ἐκκλησία Του. Μέ τή χάρη τῆς ἀφέσεως ἐλευθερώνεται ἡ ψυχή ἀπό τή δύναμη τῆς ἁμαρτίας. Μόνος ἐλευθερωτής τῆς ψυχῆς μας εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ὁποῖος ἔγινε ἄνθρωπος γιά νά σώσει τούς ἁμαρτωλούς (Μάρκ. 2,17). Ἔγινε δοῦλος ὅλων μας γιά νά μᾶς ἐλευθερώσει. Ὁ Ἰησοῦς «αἵρει τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» (Ἰω. 2,9) διά τοῦ Βαπτίσματος κάι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ Θεός θριαμβεύει πάνω στήν ἁμαρτία. Ἡ βαθιά πληγή τῆς ἁμαρτίας θεραπεύεται μέ τή λυτρωτική οἰκονομία τοῦ Θεοῦ.
Ὁ ἱερός Χρυσόστομος σημειώνει: Ἡ ἁμαρτία κάνει ἔτσι αὐτόν πού θέλει νά ἁλώσει, ὥστε πρίν τόν κατακτήσει, τόν κρατάει σάν μεθυσμένο ἀπό ἡδονή. Ὅταν, ὅμως, τόν γεμίσει καί τόν κατακτήσει ἡ ἁμαρτία, τότε ἡ ἡδονή φεύγει, σβήνει, καί ὁ ἴδιος μένει ἀπογυμνωμένος. Τότε ἔρχεται ἡ συνείδηση ὡς κατήγορος, σάν νά ἔχει ἀναλάβει χρέη δημίου καί τόν κατατρώγει ἔτσι πού εἶναι βουτηγμένος στήν ἁμαρτία, ἀπαιτώντας νά τοῦ ἐπιβάλλει τή βαρύτερη ποινή.
Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος λέγει: Ἡ ἁμαρτία ἐξαχριώνει τό θεῖο κάλλος πού ἔχει ἡ εἰκόνα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος καί τήν καθιστᾶ δύσμορφη καί ἄθλια. Ἡ ἁμαρτία ἀπομακρύνει τόν ἄγγελο, τόν φύλακα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος, καί παραδίδει τή ψυχή καί τό σῶμα στή καταδυναστεία τοῦ διαβόλου.
Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς θά πεῖ: Ὅπως μέσα εἰς τήν ἁμαρτίαν εὑρίσκεται ὁ θάνατος, ἔτσι καί στήν ἁγιότητα ἡ ἀθανασία. Μόνον διά τῆς πίστεως εἰς τόν Ἀναστάντα Χριστόν ὁ ἄνθρωπος εὑρίσκει τόν ἀληθινόν,
τόν αἰώνιον ἑαυτόν του: «ἀπολωλός ἦν, καί εὑρέθη», «διότι νεκρός ἦν καί ἀνέζησε» (Λουκ. 15,24).
Ὁ Ἅγιος Παΐσιος συμπληρώνει: Σήμερα ἡ ἁμαρτία ἔχει γίνει μόδα. Ἄν οἱ ἄνθρωποι πού ζοῦν στήν ἁμαρτία τουλάχιστον τό ἀναγνώριζαν, θά τούς ἐλεοῦσε ὁ Θεός. Ἀλλά ἐγκωμιάζουν τήν ἁμαρτία. Αὐτό εἶναι ἡ μεγαλύτερη βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τήν ἁμαρτία νά τήν θεωροῦν πρόοδο.
Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος ἀνακεφαλαιώνει: Ὁ λουτήρας εἶναι ἡ ἐξομολόγησις. Εἶσαι μολυσμένος ἀπό τήν κορυφήν μέχρι τούς ὄνυχας καί ἔτρεξες εἰς τόν λουτῆρα; ἐλαμπρύνθης. Ἔκαμες ὅ,τι σοῦ εἶπεν ὁ πνευματικός ἐσώθης. Ἔβαλεν ὁ πνευματικός τήν δεξιάν του ἐπάνω εἰς τήν κεφαλήν σου καί σοῦ εἶπεν «ἔσο συγκεχωρημένος», ἀμέσως ὑπεγράφη καί εἰς τούς οὐρανούς. Νά τρέχωμεν μέ μετάνοια, μέ συντριβή, μέ ταπείνωση. Ἐπέσαμεν; Πάλι νά τρέξωμεν. Πάλι καί πάλι. Ἕως τέλους τῆς ζωῆς μας.
Χριστιανοί μου,
ἡ ἀπελευθέρωσή μας ἀπό τή δουλεία τῆς ἁμαρτίας ἀποτελεῖ τήν καρδιά τοῦ μυστηρίου τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας. Ὄντως προηγουμένως δοῦλος τῆς ἁμαρτίας, τώρα γινόμαστε δοῦλοι Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὅμως αὐτή ἡ «δουλεία», πού ἀβίαστα καί ἐλεύθερα οἱ χριστιανοί ἀποδεχόμαστε, ἀποτελεῖ τήν πηγή τῆς ἀληθινῆς ἐλευθερίας. Καί ἡ ὀνομασία δοῦλος Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι γιά μᾶς ὁ πιό ἐπίζηλος τίτλος, ἡ εὐγενέστερη διάκριση.
Ἀδελφοί μου,
ἐλεύθερος εἶναι ὅποιος ὑποτάσσεται στό Θεό καί ὄχι ὅποιος «ἀπελευθερώνεται» ἀπό τό Θεό. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει ὅτι «ὅπου ὑπάρχει τό Πνεῦμα Κυρίου, ἐκεῖ ὑπάρχει καί ἐλευθερία» (Β΄Κορ. 3,17). Καί ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης «Ἐάν, λοιπόν, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ σᾶς ἐλευθερώσει, ὄντως θά εἶσθε πραγματικά ἐλεύθεροι» (Ἰω. 8,36). Μακριά ἀπό τόν Θεό ὑπάρχει ὑποδούλωση στά πάθη. Ἐλεύθεροι εἴμαστε ὅσο ἀγωνιζόμαστε κατά τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ὑποταγή στό Χριστό φέρνει τόν ἁγιασμό καί τήν αἰώνια ζωή. Ὁ χριστιανός ποιητής ἱκετεύει τόν Θεό λέγοντας: “Πατέρα! ἡ ἁμαρτία νά μέ κυλήσει ζητάει μέσ’ τῆς ἀπώλειας τό βυθό. Ἡ ἄπειρη στοργή Σου ἄς μή μ’ ἀφήσει στά τάρταρα τοῦ ἀβύσσου νά χαθῶ.” ΑΜΗΝ!    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

 ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ἀριθμός 25
ΤΩΝ ΠΡΩΤΟΚΟΡΥΦΑΙΩΝ
ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ
29 Ἰουνίου 2025
«ἡ παιδεία σου ἀνώρθωσέ με...
καί αὐτή μέ διδάξει» (Ψαλμ. 17,36).

Στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὁ Δαβίδ ὁ μελῳδός διαλαλεῖ: «Μέ ὑπεράσπισες, Κύριε, γιά νά σωθῶ καί τό δεξί σου χέρι μέ κράτησε στηρίζοντάς με, καί ἡ ἐκπαίδευσή σου μέ κράτησε ὄρθιο τελείως· ἡ δέ παιδαγωγία σου αὐτή θά μέ διδάσκει». Ἐλέησέ με, Κύριε, γιατί εἶμαι ἀδύναμος (ἀσθενής)» (Ψαλμ. 6,3). Καί ὁ πολύαθλος Ἰώβ ἀναφωνεῖ: «Ὁ Κύριος ἔδωσε τά δῶρά Του, ἐκεῖνος τά ἀφαίρεσε. Ὅπως στόν Κύριο φάνηκε ἀρεστό, ἔτσι καί ἔγινε. Ἄς εἶναι δοξασμένο τό ὄνομά Του στούς αἰῶνες» (1,21). «Ἐκεῖνον πού ἀγαπᾶ ὁ Κύριος τόν παιδεύει», θά ποῦν οἱ Παροιμίες Σολομῶντος (3,12).
Στή σημερινή ἀποστολική περικοπή ὁ μακάριος Παῦλος διακηρύττει: «Πάρα πολύ εὐχάριστα θά καυχῶμαι περισσότερο στίς ἀσθένειές μου, γιά νά κατοικήσει μέσα μου ἡ δύναμις τοῦ Χριστοῦ» (Β΄Κορ. 12,9). Αὐτός ὁ θεῖος Ἀπόστολος εἶχε καταπληκτικά χαρίσματα καί σπάνια δύναμη ψυχῆς καί ἀκτινοβολοῦσα ἀρετή. Τιμήθηκε ἀπό τόν Θεό νά ἀνεβεῖ μέχρι τρίτου οὐρανοῦ καί νά ἀκούσει λόγια πού ἡ ἀνθρώπινη γλῶσσα δέν ἔχει δύναμη νά πεῖ (Β΄Κορ. 12,4). Καί ὅμως! Αὐτός ὁ ἄνθρωπος, τό ἐκλεκτό «σκεῦος τοῦ Θεοῦ» πέρασε τήν ἀποστολική του ζωή μέσα σέ ἀσθένειες, σέ δυσκολίες, σέ κατατρεγμούς, σέ διωγμούς, σέ ὕβρεις, σέ κινδύνους. Ὄχι μόνο δέν λύγισε καί δέν ἔχασε τό θάρρος του, ἀλλά, τό ἀντίθετο, καυχιόταν γιά τίς δοκιμασίες του αὐτές, γιατί ἔβλεπε ὁλοφάνερη τήν ἐνίσχυση καί τή χάρη τοῦ Θεοῦ ἐπάνω του –Κάθε ἄνθρωπος καλεῖται νά βαδίσει κάποιο δρόμο. Πρίν ἁμαρτήσει ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα ὁ δρόμος αὐτός ἦταν ἀνθόσπαρτος. Μετά, ἀλλοίμονο, ἔγινε δύσκολος, ἀκανθωτός. Καί τά ἀνθρώπινα πόδια σ’ αὐτόν τόν δρόμο ματώνουν. Φτώχεια, ἀρρώστιες, θάνατοι, κατατρεγμοί, συκοφαντίες, διωγμοί, δράματα, ψυχικά τραύματα... Ἔτσι ἦταν καί ὁ δρόμος τοῦ Παύλου· ἕνας δρόμος ματωμένος ἀπό περιπέτειες, ἀπό τήν κακία τοῦ κόσμου. Ὀδυνηρός, λοιπόν, συνήθως ὁ δρόμος μας. Αὐτή εἶναι ἡ μία εἰκόνα. Ἔτσι ἀντιμετωπίζουν τίς περιπέτειες τῆς ζωῆς οἱ ἄνθρωποι, πού
κάθε δυσκολία τήν ὀνομάζουν δυστυχία καί κάθε συννεφιά τήν θεωροῦν καταιγίδα. Τά γόνατά τους λυγίζουν καί ἡ ψυχή τους κουράζεται. Σβησμένα τά φῶτα τῆς πίστεως κάνουν τήν ψυχή βαριά καί θλιμμένη. Δέν ἔχουν πίστη στό Θεό. Γι’αὐτό καί δέν ἔχουν ἀντοχή στόν ἀγώνα. Λυγίζουν στή φουρτούνα τῆς ζωῆς. Καί τότε ὅλα μαραίνονται. Εὐτυχῶς, ὑπάρχει καί μιά ἄλλη εἰκόνα. Μιά πορεία ἀνθρώπων γεμάτη φῶς, ἐλπίδα, ἀντοχή καί αἰσιοδοξία. Εἶναι ἡ παράταξη τῶν ἀγωνιστῶν, πού ξεκινοῦν μέ τό Σταυρό στό βάθος τῆς καρδιᾶς τους, ἀετοί στό πέταγμα, ἀηδόνια στό τραγούδι τῆς ζωῆς. Δέν σημαίνει ὅτι οἱ ἄνθρωποι αὐτοί εἶναι χωρίς δυσκολίες, χωρίς περιπέτειες, χωρίς πόνο. Πονοῦν καί αὐτοί. Καί δακρύζουν καί παλεύουν. Μέ τή διαφορά μόνο ὅτι δέν παλεύουν μόνοι τους. Ἔχουν τήν πίστη στό Θεό συντροφιά. Καί τήν ἐλπίδα παραστάτη. Ὁ ἥλιος ὁ καυτός τῆς ἀπελπισίας δέν τούς καίει τήν ψυχή. Βρίσκονται στή ζωογόνο σκιά τοῦ Σταυροῦ, πού εἶναι τό σύμβολο τῆς θείας προστασίας. Ἔτσι ἔζησαν καί πολέμησαν ὅλοι οἱ Ἅγιοι, οἱ ἄνθρωποι τῆς ἀρετῆς καί τοῦ Θεοῦ. Μέσα στίς δοκιμασίες τους δέν ἔχασαν τό κουράγιο. Κυπαρίσσια, πού ὀρθώνονταν ἀλύγιστα στοῦ βοριᾶ τήν πνοή. –Μέσα στίς ἀσθένειες καί τίς πικρίες ἡ ψυχή δυναμώνει, ἀποκτᾶ ὑπομονή, καταφεύγει περισσότερο στό Θεό, δέχεται πλουσιότερη τή χάρη τοῦ Χριστοῦ, αἰσθάνεται καθαρότερη τή δύναμή Του, πού ἐνισχύει καί τονώνει τόν ἄνθρωπο. Μέσα στίς χαρές καί τήν εὐτυχία, συνήθως, ὁ καθένας μας λησμονεῖ τόν Θεό. Ὅταν ὅμως μᾶς βροῦν περιπέτειες, τότε στρέφουμε τά μάτια μας καί τείνουμε τά χέρια μας πρός τόν Χριστό. Μέσα στό καμίνι τῶν θλίψεων ἡ ψυχή ζωογονεῖται καί ἰσχυροποιεῖται. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐπισημαίνει: «Γνωρίζουμε ὅτι ἡ θλίψη παράγει τήν ὑπομονή, ἡ δέ ὑπομονή παράγει ἀρετή δοκιμασμένη, αὐτή δέ ἡ ἀρετή παράγει ἐλπίδα στόν Θεό καί ἡ ἐλπίδα δέν ντροπιάζει (Ρωμ. 5,3-5).
Ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος σημειώνει: «Μακάριος εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού δέχεται μέ ὑπομονή τίς δοκιμασίες. Γιατί ἄν τίς ὑποστεῖ μέ ἐπιτυχία θά κερδίσει τό στεφάνι τῆς αἰώνιας ζωῆς (Ἰακώβ. 1,12).
Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής λέγει: «Ἐάν ὁ Θεός πάσχει κατά τό σῶμα, καθῶς ἔγινε ἄνθρωπος, ποιός πάσχοντας δέν χαίρεται πολύ πού ἔχει τόν Θεό συμμέτοχο τοῦ πάθους του».
Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ ἀσκητής θά πεῖ: «Κάθε θλίψη πού μᾶς συμβαίνει λέγεται πειρασμός. Μή ζητᾶς νά βρεῖς τήν αἰτία του, ἀλλά νά εὔχεσαι στόν Θεό νά τόν ὑποφέρεις μέ εὐχαριστία καί ἀμνησικακία».
Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος καταθέτει: Οἱ πειρασμοί παραχωροῦνται ἀπό τό Θεό γιά νά φανερωθοῦν τά κρυμμένα πάθη καί νά καταπολεμηθοῦν καί
ἔτσι νά θεραπευτεῖ ἡ ψυχή. Εἶναι καί αὐτό δεῖγμα θείου ἐλέους. Οἱ πειρασμοί φέρουν ταπεινοφροσύνη.
Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος διδάσκει: «Ἄν πάσχωμεν καί ἡμεῖς καί βασανιζώμεθα, θά μᾶς στεφανώσει ὁ Θεός. Ὅ,τι πόνον ἔχομεν, ὅ,τι θλῖψιν, ὅ,τι στενοχωρίαν καί νά ἔχωμεν, ἐάν κοπιάζωμεν, ἐάν ἀγωνιζώμεθα, γιά ὅλα θά πληρωθοῦμεν εἰς τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν. Βλέπει ὁ Θεός τόν ἀγῶνα μας καί θά μᾶς πληρώσει. Μόνον νά ὑπομένωμεν».
Ὁ Ἅγιος Πορφύριος ἀνακεφαλαιώνει: «Ὅταν σέ ἀδικήσει ὁ ἀδελφός σου πρέπει νά προσευχηθεῖς πρῶτα στόν Θεό νά σέ στηρίξει στή δοκιμασία σου καί μετά γιά τόν ἀδελφό σου πού ἔπεσε θῦμα τοῦ ληστή διαβόλου. Γιατί ἄν ὁργισθεῖς ὁ διάβολος, πού κάθεται στό σβέρκο τοῦ ἀδελφοῦ σου, πηδάει καί στό δικό σου σβέρκο καί σᾶς χορεύει καί τούς δύο. Κάθε δοκιμασία ἐπιτρέπει ὁ Θεός, νά μήν ξεπερνάει τό ὕψος τῆς ἀντοχῆς μας».
Χριστιανοί μου,
ὁ Κύριος μας φωνάζει σήμερα: «Ἐκεῖνος πού στίς δοκιμασίες θά δείξει ὑπομονή μέχρι τέλους, αὐτός θά σωθεῖ(Ματθ. 10,22). Σήμερα, ὅμως, τιμοῦμε τή μνήμη αὐτῶν τῶν Πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου. Καί ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ὑπέφερε δοκιμασίες, φυλακίσεις, διωγμούς, ἀκόμη καί τόν μαρτυρικό θάνατο γιά τήν ἀγάπη του πρός τήν τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος τόν ἐγκωμίασε λέγοντάς του: «Ἐσύ εἶσαι ὁ Πέτρος, καί πάνω σ’αὐτήν τήν πέτρα θά οἰκοδομήσω τήν ἐκκλησία μου, καί δέν θά τήν κατανικήσουν οἱ δυνάμεις τοῦ ᾅδη, καί θά σοῦ δώσω τά κλειδιά πού ἀνοίγουν τήν πόρτα τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. 16,18-19).
Καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὁμολογοῦσε: «Δέν κηρύττουμε τόν ἑαυτό μας, ἀλλά τόν Ἰησοῦ Χριστό ὡς Κύριο, καί τούς ἑαυτούς μας δούλους σας γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ» (Β΄Κορ. 4,5). Εἴθε αὐτό τό κήρυγμα, αὐτή ἡ μαρτυρία στήν ἐποχή τῶν θλίψεων καί τῶν ποικίλων δοκιμασιῶν, ποῦ ζοῦμε νά ἀναγεννήσει καί νά ἀναμορφώσει ὅλο τόν κόσμο.
«Ἐν ᾠδαῖς» λοιπόν, «καί ὕμνοις καί ἡμεῖς ἀδελφοί», ὅπως ἀναφέρει καί ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας, «ἄς ἑορτάσουμε τήν πανσεβάσμιον ταύτην ἡμέραν», ἀναφωνῶντας πρός αὐτούς: «Χαῖρε Πέτρε Ἀπόστολε, καί γνήσιε φίλε, τοῦ σοῦ διδασκάλου Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Χαῖρε Παῦλε παμφίλτατε, καί κήρυξ τῆς πίστεως καί διδάσκαλε τῆς οἰκουμένης. Ὡς ἔχον παρρησίαν, ζεῦγος ἁγιόλεκτον, Χριστόν τόν Θεόν ἡμῶν ἱκετεύσατε, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν». Ἀμήν!    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

 ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ἀριθμός 24
ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ
22 Ἰουνίου 2025
«Ὁ ὑπακούων μου οὔκ αἰσχυνθήσεται, καί οἱ ἐργαζόμενοι
ἐν ἐμοί οὔχ ἁμαρτήσουσι» (Σοφ. Σειράχ 24,22)

Στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀγαπητοί ἀδελφοί, στό βιβλίο τοῦ σοφοῦ Σειράχ διαβάζουμε: «Ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ ὑμνεῖ τήν ψυχή της καί καυχιέται· ἐγώ ἀπό τό στόμα τοῦ Ὑψίστου ἐξῆλθα» (24, 1-3). Καί ἡ ἴδια ἀναφωνεῖ: «Ὅποιος ὑπακούει καί προσέχει τούς λόγους μου, ποτέ δέν θά ντροπιασθεῖ· καί ὅσοι ἐργάζονται ἀπό τήν ἔμπνευσή μου, δέν θά περιέλθουν σέ σφάλματα» (24,22). Οἱ «Παροιμίες» τοῦ σοφοῦ Σολομῶντα θά ποῦν: «Παιδί μου, ἐάν παραδεχθεῖς τά λόγια τῶν ἐντολῶν μου καί τά φυλάξεις σάν θησαυρό μέσα στήν καρδιά σου, τότε τό αὐτί σου θά ἀκούσει τά λόγια τῆς θείας Σοφίας καί αὐτά θά σέ ἀναδείξουν συνετό» (Παροιμ. 2,1-2). Ὁ Ἀβραάμ ὑπακούει στά προστάγματα τοῦ Κυρίου (Γεν. 26,5), ὅπως καί ὅλοι οἱ Προφῆτες καί οἱ Δίκαιοι. Ὁ πολύαθλος Ἰώβ ἀναφωνεῖ: «Ἐγώ θά σέ ὑπακούσω Κύριε» (13,22). Ὁ Προφήτης Ἰερεμίας διαλαλεῖ: «Ἀκούσατε λόγον Κυρίου» (7,2). Ὁ Κύριος διά στόματος τοῦ Δαβίδ βοᾶ: «Ἐάν ὁ λαός μου μέ ἄκουγε, ἀμέσως θά ταπείνωνα τούς ἐχθρούς του. (Ψαλμ. 80, 14-15).
Στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς λέγει: «Καθῆκον μας εἶναι ὄχι ἁπλῶς νά ἀκοῦμε ἤ νά διαβάζουμε ἤ νά ξέρουμε τόν νόμο καί τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, ἀλλά νά ἐκτελοῦμε πρόθυμα ὅσα μᾶς παραγγέλει ὁ πάνσοφος Νομοθέτης γιά τούς ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ Πατέρας καί Δημιουργός μας» (Ρωμ. 2,13). Ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ εἶναι θησαυρισμένος στήν Ἐκκλησία. Ἐκείνη ὡς ἄλλη Κιβωτός διαφυλάττει τόν ἀνεκτίμητο θησαυρό, πού εἶναι ἡ Ἁγία Γραφή καί ἡ Ἱερά Παράδοση. Ἡ θεία διδασκαλία ὡς νόμος τοῦ Θεοῦ στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας ὄχι μόνο διατηρεῖται, ἀλλά ἑρμηνεύεται καί κατανοεῖται διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μιά ἑρμηνεία ἐκτός Ἐκκλησίας κινεῖται σέ δρόμους πλάνης καί αἵρεσης. «Ἀκούεται» (Μάρκ. 4,3) εἶναι ἡ ἐντολή τοῦ Χριστοῦ πρός ὅλους μας. Ἡ ἀκοή τῶν λόγων τοῦ Θεοῦ συγκινεῖ τήν καρδιά καί συντελεῖ στή λήψη μεγάλων ἀποφάσεων.
Πόσοι ἄνθρωποι μέ ἕνα δυνατό κήρυγμα δέν ἐγνώρισαν τό Θεό; Τούς συγκλόνησε ὁ λόγος τῆς χάριτος, ἡ διήγηση κάποιου θαύματος καί ἐπέστρεψαν στό Θεό. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ διαφέρει ἀπό τά ἀνθρώπινα λόγια, γιατί ἐνεργεῖ καί ἀποκαλύπτει. Ἐργάζεται στά βάθη τῆς ὕπαρξής μας καί ἀποκαλύπτει τό Θεό. Εἶναι «ζῶν καί ἐνεργῆς» (Ἑβρ. 4,12). Τά ρήματα τοῦ Χριστοῦ «πνεῦμα ἐστι καί ζωή ἐστιν» (Ἰωάν. 6,63). Ἕνα μεγάλο μυστήριο εἶναι ὁ λόγος τοῦ Εὐαγγελίου πού διαλύει τό πνευματικό σκοτάδι καί φωτίζει τή συνείδηση γιά νά ἐπιθυμεῖ καί ἐπιτελεῖ τά ἔργα τῆς μετανοίας. Μέσῳ τοῦ Εὐαγγελίου ὁ ἴδιος ὁ Θεός μιλάει στόν ἄνθρωπο. Μεγάλη τιμή γίνεται καί σ’ἐκεῖνον πού δανίζει τό στόμα του στόν Θεό καί σ’ἐκεῖνον πού ἀπευθύνεται ὁ ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ. Ἀπό τήν τιμή ἀπορρέει ἡ εὐθύνη. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στούς Κολασσαεῖς γράφει: «Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ ἐνοικείτω ἐν ὑμῖν πλουσίως, ἐν πάσῃ σοφίᾳ διδάσκοντες καί νουθετοῦντες ἐαυτούς» (3,16). Ἀπό τήν ἀκοή νά περάσει στήν καρδιά καί νά γίνει πράξη. Μόνιμος ἔνοικος τῆς ψυχῆς μας νά γίνει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Αὐτός νά κατευθύνει τή σκέψη μας, τά λόγια μας, τίς ἐπιθυμίες μας, τά κινήματα τῆς σάρκας καί τοῦ πνεύματος. Ἀκούω τό λόγο τοῦ Θεοῦ καί τόν ὑπακούω σημαίνει ὅτι ἔχω καθαρίσει τά αὐτιά τῆς ψυχῆς μου μέ τή μετάνοια καί τήν ἱαματική χάρη τῶν Μυστηρίων. Στήν Ἐκκλησία μας ἡ τήρηση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ δέν ἔχει τήν τυπικότητα τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου. Εἶναι ἡ οὐσιαστική ἕνωση τοῦ ἀνθρώπου μέ τό Θεό, μέ τή σάρκα τοῦ Λόγου. Ἔτσι λαμβάνουμε «χάριν ἀντί χάριτος» (Ἰωάν. 1,16) καί γινόμαστε τέκνα τοῦ Θεοῦ, γευόμαστε τό Σῶμα καί τό Αἷμα Του, τή δικαιοσύνη Του καί τή χαρά τῆς καινῆς ζωῆς.
Ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέγει: Τό κάλλος τῆς ψυχῆς προέρχεται ἀπό τήν ὑπακοή στόν Θεό.
Ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Σῦρος θά πεῖ: Ὁ ὑπάκουος στίς θεῖες Ἐντολές γρήγορα ὑψώνεται καί γρήγορα θά προκόψει.
Ὁ Ἅγιος Διάδοχος Φωτικῆς σημειώνει: Τήν ὑπακοή ἀθέτησε ὁ Ἀδάμ καί κατρακύλησε στόν Ἅδη. Τήν ὑπακοή ἀγάπησε ὁ Κύριος καί οἰκονομώντας τή δική μας σωτηρία, ἔγινε ἄνθρωπος καί ὑπάκουσε στόν Πατέρα Του μέχρι θανάτου – γιά νά καταργήσει τό ἔγκλημα τῆς ἀνθρώπινης παρακοῆς μέ τή δική Του ὑπακοή κάι νά ἐπαναφέρει στή μακαρία καί αἰώνια ζωή, ἐκείνους πού θά ζήσουν μέ ὑπακοή.
Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος καταθέτει: Ἡ καρδιά τοῦ ἀνθρώπου πού δέν γνώρισε τό Θεό καί τούς Νόμους Του εἶναι παραδομένος στήν ὕλη καί
αὐτή ἀποτελεῖ τό ἴνδαλμα τῆς λατρείας του. Ἡ ἀτομική του θέληση εἶναι ὁ νόμος πού καθορίζει ὅλα ὅσα τόν ἀφοροῦν. Ἀρνεῖται κάθε ἄλλο νόμο πού δέν εἶναι σύμφωνος μέ τίς ὁρμές καί τίς ἐπιθυμίες του. Ζεῖ δυστυχισμένος καί πορεύεται πρός τόν θάνατο ἀπελπισμένος. Ὁ τάφος εἶναι τό παντοτινό του φόβητρο.
Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς διδάσκει: Ὁ Θεάνθρωπος Χριστός, ὅλος ἐν ὅλῳ τῷ πληρώματι τῆς θεανθρώπινης ὑποστάσεώς Του εἶναι ἀκριβῶς τό μόνον ἀληθινόν Εὐαγγέλιον, ἡ μοναδική ἀληθινή Καλή Ἀγγελία διά τό ἀνθρώπινον γένος. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὅλη ἡ θεανθρώπινη ζωή τοῦ Χριστοῦ.
Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος ἀνακεφαλαιώνει: Ὁ Χριστός μᾶς ἔβαλε τόν νόμον καί τάς ἐντολάς του ὡς λύχνον εἰς τούς δακτύλους μας, διά νά φέγγωμεν καί νά μή προσκόπτωμεν. Μᾶς φωνάζει μέσα ἀπό τό Εὐαγγέλιόν Του, διά τῶν Ἁγίων του...Ἡ παράβασις ἔφερε τόν Ἀδάμ στόν θρῆνον, στόν ἀφανισμόν, στόν θάνατον. Μήπως καί ἡμεῖς δέν τά παθαίνουμε ὅλα αὐτά, ὅταν δέν ἐκτελοῦμε τό θέλημα τοῦ Κυρίου μας;
Χριστιανοί μου!
Τό Δεσποτικό στόμα μᾶς διασαλπίζει: «Καθένας πού ἀκούει τούς λόγους μου καί ἐκτελεῖ αὐτούς, θά τόν παραβάλω μέ ἄνδρα φρόνημο, πού ἔκτισε τό σπίτι του πάνω στή πέτρα, στό στερεό δηλαδή καί ἀδιάσειστο θεμέλιο τῆς διδασκαλίας μου καί τοῦ παραδείγματός μου» (Ματθ. 7,24). «Αὐτός πού ἐγκολπώθηκε τίς ἐντολές μου καί φυλάττει αὐτάς, ἐκεῖνος καί μόνον μέ ἀγαπᾶ» (Ἰωάν. 14,21).
Ἀδελφοί μου!
Ἡ πιό γενναία ἀπόφαση εἶναι νά θέσουμε τή ζωή μας κάτω ἀπό τό Νόμο τοῦ Θεοῦ καί νά ζήσουμε σύμφωνα μέ τό θέλημά Του. Ἡ ἀπόφαση αὐτή εἶναι σωτήρια, γιατί ὁ Νόμος τοῦ Θεοῦ κρύβει ἕνα πνευματικό μεγαλεῖο. Δέν περιέχει τίποτε τό περιττό καί ἀνεφάρμοστο. Εἶναι λόγος συνετός τοῦ Θεοῦ πού γεμίζει μέ βεβαιότητα καί πιστότητα τή ζωή μας. Ποτέ δέν θά βρεθοῦμε στό σκοτάδι τῆς ἀπόγνωσης καί τῆς ἁμαρτίας, ἐμεῖς τά φιλότιμα παιδιά Του, γιατί θέτουμε τόν Νόμο Του «ἐπί τήν λυχνίαν» στή ζωή μας. Ἐξ ἄλλου μᾶς περιμένει καί «ἀνταπόδοσις πολλή» (Κολ. 3,24). Ὁ χριστιανός ποιητής θά μελωδήσει καί πάλι: Εἶν’ ὁ Χριστός μου φίλος μου, ὁ φίλος ὁ μεγάλος, πού δίνει δύναμη καί φῶς καί θάρρος περισσό, στήν ταπεινή κι’ ἀδύνατη μά καί πιστή ψυχή μου. ΑΜΗΝ!   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

 ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ἀριθμός 23
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ
15 Ἰουνίου 2025
«Εἰ ἀνηγγέλη σοι (ὁ Θεός),
ἄνθρωπε, τί καλόν; (Μιχαίου 6,8).

Στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὁ Προφήτης Ἀμώς τονίζει τήν δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ (2,6). Ὁ Προφήτης Ὠσηέ κηρύττει τόν Θεό ὡς ἀγάπη καί Tόν παρουσιάζει νά λέγει ἐκεῖνο τόν ἀθάνατο λόγο στούς Ἰσραηλῖτες: «Ἀγάπη θέλω καί ὄχι θυσίες (ζώων), γνώση Θεοῦ καί ὄχι ὁλοκαυτώματα» (6,6). Ὁ Προφήτης Ἠσαΐας διδάσκει τόν Θεό «ὡς Ἅγιον» καί πρός Αὐτόν ὁ ἄνθρωπος νά αἰσθάνεται προθυμία νά ὑπακούει στό θέλημά Του» (6,3-5-2,10-8-11). Ὁ Προφήτης Μιχαίας, πρός τόν ἐρωτῶντα αὐτόν λαό, τί νά κάνει γιά νά εὐαρεστήσει τόν Θεό, νά γίνει δηλαδή, ἅγιος, ἑνώνει τή διδασκαλία τῶν προαναφερθέντων Προφητῶν τοῦ Ἀμώς, τοῦ Ὠσηέ καί τοῦ Ἠσαΐα, καί λέγει σ’αὐτούς, πρῶτον νά εἶναι δίκαιοι· δεύτερον νά ζοῦν μέ ἀγάπη μεταξύ τους καί τρίτον, νά εἶναι πρόθυμοι νά πράττουν αὐτό πού θέλει ὁ Θεός. Σ’αὐτά τά τρία συνιστᾶται ὅλη ἡ ἁγιότητα. «Σοῦ ἀναγγέλω, ἄνθρωπε, τί εἶναι καλό καί τί ὁ Θεός ζητάει ἀπό σένα. Τίποτε ἄλλο, παρά δικαιοσύνη καί ἀγάπη νά ἐξασκεῖς καί νά εἶσαι πρόθυμος στό νά ἀκολουθεῖς τό Θεό σου»! (Μιχ. 6,8). Αὐτή ἡ ρήση τοῦ Προφήτου εἶναι ὅλη ἡ οὐσία τῆς ἁγιωτάτης θρησκείας μας. Αὐτές οἱ ἱερές ἀρετές πού προαναφέραμε, χαρακτηρίζουν τούς Ἁγίους Πάντες, ὅλων τῶν αἰώνων. «Συγγενώμεθα τοῖς Ἁγίοις. Ἀπό τότε πού ἑορτάσαμε τήν ἱερά πανήγυρη τῆς Πεντηκοστῆς καί πάλι μᾶς προέφθασε χορός μαρτύρων ἤ καλύτερα στρατιά μαρτύρων...πού δέν εἶναι καθόλου κατώτερη ἀπό τή στρατειά τῶν ἀγγέλων πού εἶδε ὁ Πατριάρχης Ἰακώβ». Μέ αὐτούς τούς λόγους ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἀρχίζει τό ἐγκώμιό του «εἰς τούς Ἁγίους Πάντας, τούς ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ μαρτυρήσαντας». Τούς Ἁγίους, τούς ὁποίους «ὁ Κύριος ἐθαυμάστωσεν», ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τούς ὀνομάζει ἀγγέλους «Γιατί
μάρτυρες καί ἄγγελοι διαφέρουν στά ὀνόματα μόνο, στά ἔργα ὅμως ἑνώνονται». Οἱ Ἄγγελοι εἶναι αἰώνιοι καί ἀθάνατοι, συγχρόνως ὅμως τό ἴδιο διαθέτουν καί οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες. «Ἄν καί ἔχουν σῶμα, εἶναι ὅμως ἀθάνατο ἤ καλύτερα καί πρίν ἀπό τήν ἀθανασία ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ στολίζει τά σώματά τους περισσότερο ἀπό τήν ἀθανασία» θά προσθέσει ὁ χρυσός ἐπίσκοπος. Καί θά καταλήξει μέ πολύ γλαφυρό τρόπο ἡ θεοφόρος γλῶσσα του πώς «δέν εἶναι τόσο λαμπρός ὁ οὐρανός καθώς στολίζεται μέ τά πολλά ἄστρα, ὅσο τά σώματα τῶν Μαρτύρων καθώς στολίζονται μέ τό λαμπρό αἷμα τῶν τραυμάτων». Ἔτσι ἐξηγεῖται τό γεγονός, γιατί οἱ χριστιανοί ὅλων τῶν αἰώνων ἔδιναν ἰδιαίτερη σημασία στά ἱερά Λείψανα τῶν Ἁγίων, ἀφοῦ εἶναι πηγές καί ρίζες καί μῦρα πνευματικά, πού ἐκπέμπουν τήν εὐωδία, τήν εὐλογία καί τή Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σέ ὅλο τόν κόσμο, ὁδηγώντας μας στόν ἴδιο μέ τούς Ἁγίους ζῆλο Θεοῦ». (πρβλ. τοῦ ἰδίου «Εἰς Εὐστάθιον»).
Οἱ Ἅγιοι εἶναι οἱ ἐκλεκτοί φίλοι τοῦ ἐσφαγμένου Ἀρνίου. Εἶναι αὐτοί πού δόθηκαν ὁλόκληροι στό πρόσωπό Του καί συνδέθηκαν μέ τό ὅραμα τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν καί προσφέρθηκαν ἐθελόθυτα θύματα γιά τήν ἀγάπη Του στό θυσιαστήριο τῆς καρδιᾶς τους. Εἶναι αὐτοί πού ἀγάπησαν ἕως θανάτου πρῶτα τό Θεό καί ἔπειτα τόν ἄνθρωπο. Ἄλλωστε σ’αὐτά τά δύο συνίσταται ὅλο τό μυστήριο τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Οἱ ἅγιοι διέθεταν μιά ταπεινή καρδιά καί μιά πηγαία ἁπλότητα. Ἦταν οἱ «μωροί διά Χριστόν, οἱ ἀσθενεῖς, οἱ ἄτιμοι, τά περικαθάρματα τοῦ κόσμου» (Α΄ Κορ. 4,10-13). Ἦταν οἱ ἄοπλοι, οἱ ἀποδιωγμένοι ἀλλά καί οἱ ρωμαλέοι, συγχρόνως, καί οἱ συγχωρητικοί μέ τούς δημίους τους! Ἦταν φιλόστοργοι καί φιλόθεοι. Ἦταν ὄργανα τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί ἦταν σάν νά ἔλεγαν στούς βασανιστές τους καί σέ ὅσους τούς παρακολουθοῦσαν: «Εὑρήκαμεν τόν Μεσσίαν» (Α΄ Ἰωάν. 1,45)· ζοῦμε μέσα στό χῶρο τῆς καρδιᾶς μας τήν παρουσία Του· γευόμαστε καί προγευόμαστε τά ἀγαθά τῆς Βασιλείας Του· βιώνουμε ἀπό αὐτή τή ζωή τήν κατάργηση τοῦ θανάτου καί τό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως! Οἱ Ἅγιοι εἶναι οἱ δικοί μας ἄνθρωποι. Εἶναι ἡ καθημερινή ἀόρατη συνοδεία. Εἶναι αὐτοί πού μᾶς παρακολουθοῦν, πού πρεσβεύουν στό θρόνο τοῦ Θεοῦ γιά τή δική μας σωτηρία. Εἶναι αὐτοί, πού θέλουν νά μᾶς
μιλήσουν γιά τά ἀνερμήνευτα μυστήρια τοῦ Οὐρανοῦ καί νά μᾶς μυήσουν στόν τρόπο ζωῆς, τόν ὁποῖο ἔζησαν. Εἶναι αὐτοί πού στέκονται στόν πόνο μας κάι στίς δυσκολίες μας, ἀφοῦ καί ἐκεῖνοι πόνεσαν, γι’αὐτό καί γνωρίζουν νά συμπονοῦν. Εἶναι ἐκεῖνοι, πού σέ κάθε στιγμή τῆς ζωῆς μας καί τοῦ ἐπιγείου μόχθου μας, στή χαρά καί στή λύπη, μυστικά μᾶς ψιθυρίζουν πώς τό ὅραμά μας καί ὁ στόχος τῆς ζωῆς μας εἶναι τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ὄχι τό ἐπί τῆς γῆς, ἀλλά τά ἐν οὐρανοῖς. Ἡ γλυκόφθογγος γλῶσσα τοῦ χρυσορρήμονος ἐπισκόπου θά διατρανώσει καί πάλι! «Αὐτό τό αἷμα τῶν Ἁγίων βλέποντες οἱ Ἄγγελοι χαίρονταν, οἱ δαίμονες φοβοῦνταν καί ἔτρεμαν. Γιατί δέν ἦταν ἁπλῶς αἷμα αὐτό πού ἔβλεπαν, ἀλλά αἷμα σωτήριο, αἷμα ἅγιο, αἷμα ἄξιο γιά τούς οὐρανούς».
Χριστιανοί μου!
Δόξα τῷ Θεῷ ἔχουμε Ἁγίους, ζοῦμε μέ τούς Ἁγίους. Ἡ εὐλογημένη νῆσος μας εἶναι γεμάτη ἀπό ναούς, μοναστήρια, εἰκόνες, θαύματα, λείψανα Ἁγίων. Ὁ λαός μας, ὁ ὀρθόδοξος ἑλληνικός λαός εἶναι ζυμωμένος μέ τούς Ἁγίους. Εἶναι δικοί μας οἱ Ἅγιοι καί τούς ἀγαπᾶμε πράγματι καί τούς σεβόμεθα καί τούς τιμοῦμε. Γι’αὐτό καί προστρέχουμε σ’αὐτούς. Καί αὐτό, γιατί ξέρουμε ὅτι ὁ Ἅγιος ἐλέγχει ἀλλά καί ἐμπνέει. Ἡ παρουσία τῶν Ἁγίων ἐλέγχει τή ζωή μας ἀλλά, συγχρόνως, μυσταγωγεῖ τή ζωή μας.
Ὁ ἀγαπημένος μας Ἅγιος Ἄνθιμος ὁ Χῖος, ὁ ὁποῖος ἑορτάζει καί ἐκεῖνος σήμερα μᾶς προτρέπει: «Ἡμεῖς δέν θά πᾶμε νά μαρτυρήσωμεν ὡσάν τούς Ἁγίους Μάρτυρας· δέν θά εὕρωμεν τόν Χριστόν μέ τέτοιους ἀγῶνας, παρά μέ ὑπομονή, μέ ταπείνωση, μέ ὑπακοή, μ’αὐτά θά πᾶμε».
Ἀδελφοί μου!
ἄς μή δειλιάσουμε· μποροῦμε καί ἐμεῖς. Μποροῦμε ὅλοι μας νά φθάσουμε στήν ἁγιότητα. Ἀρκεῖ νά τό θελήσουμε, θά ἀρνηθοῦμε αὐτή τή πρόσκληση τῶν Ἁγίων μας πού εἶναι πρόσκληση τοῦ Χριστοῦ;
Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ πρεσβεύσατε ὑπέρ ἡμῶν! ΑΜΗΝ! ΓΕΝΟΙΤΟ!  Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

 ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ἀριθμός 22
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ
8 Ἰουνίου 2025
«Πνεῦμα Κυρίου πεπλήρωκε
τήν οἰκουμένην» (Σοφ. Σολομ. 1,7).

Στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὁ Τρισυπόστατος Θεός δημιουργεῖ τόν οὐρανό καί τή γῆ, τά ἔμψυχα καί ἄψυχα ὄντα (Γεν. 1). «καί εἶπεν ὁ Θεός - ὁ Πατέρας, ὁ ἀγέννητος Υἱός καί τό Ἅγιο Πνεῦμα – ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ’εἰκόνα ἡμετέραν καί καθ’ὁμοίωσιν» (Γεν. 1,26). Αὐτό τό Πανάγιο Πνεῦμα φανερώνεται στή Δημιουργία «ἐν ἀρχῇ...ἐπεφέρετο ἐπάνω τοῦ ὕδατος» (Γεν. 1,2), ὅπως καί στόν κατακλυσμό τοῦ Νῶε «καί ἐπήγαγεν ὁ Θεός πνεῦμα ἐπί τήν γῆν, καί ἐκόπασε τό ὕδωρ» (Γεν. 8,1). Στή κατασκευή τοῦ πύργου τῆς Βαβέλ, ὁ Κύριος εἶπε:«δεῦτε καί καταβάντες (Πατέρας, Υἱός καί Πνεῦμα) συγχέωμεν αὐτῶν τήν γλῶσσαν» (Γεν. 11,7). Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας σημειώνει: «Ἡ ἐνέργεια τοῦ Πνεύματος φωτίζει καί ἐνδυναμώνει τούς ἱερούς ἄνδρες, Προφῆτες, Κριτές, Βασιλεῖς, Συγγραφεῖς, ἀφενός γιά νά βρεθοῦν πνευματικά ὀχυρωμένοι ἔναντι ὁποιασδήποτε πλάνης καί ἀφ’ ἑτέρου νά ἔχουν τή δυνατότητα τῆς ὀρθῆς σημασίας τῶν νοημάτων καί τῶν γεγονότων τῆς ἀποκάλυψης τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός ἀποκαλύπτεται στόν Προφήτη Ἰωήλ καί τοῦ λέγει: «Ἐγώ εἰμί Κύριος ὁ Θεός... καί ἐκχεῶ ἀπό τοῦ πνεύματός μου ἐπί πᾶσαν σάρκα» (2, 27-3,1). Στόν Προφήτη Ζαχαρία θά πεῖ: «καί ἐκχεῶ πνεῦμα χάριτος» (12,10). Ὁ Προφήτης Ἠσαΐας λέγει: «Τό Παντοδύναμο Πνεῦμα κατῆλθε ἀπό τόν Κύριο καί ὁδήγησε τούς Ἰσραηλῖτες» (63,14). «Κύριε, πνεῦμα σωτηρίας σου ἐποιήσαμεν ἐπί τῆς γῆς» (Ἠσ. 26,18). Ὁ Προφήτης Ἰεζεκιήλ ὁμολογεῖ: «Ἐγένετο λόγος Κυρίου πρός μέ λέγων...δώσω ὑμῖν πνεῦμα καινόν (νέον)(36, 16-26). Ὁμολογεῖ καί ὁ Προφήτης Μιχαίας «Ἐγώ εἶμαι διά τοῦ πνεύματος τοῦ Κυρίου πλήρης δυνάμεως» (3,8)· ἐδῶ ὁ Προφήτης ἀναφέρεται γιά τούς μάντεις τῆς ἐποχῆς του. Ἡ «Σοφία Σολομῶντος» διαλαλεῖ: «Σύ, ἔπεμψας τό πανάγιόν σου πνεῦμα ἀπό ὑψίστων» (9,17). Ὁ Νεεμίας ἀναφωνεῖ: «Σύ εἶ Κύριος ὁ Θεός...καί τό πνεῦμά σου τό ἀγαθόν ἔδωκας» (Κεφ.9, 7,20).
Ὁ μακάριος Δαβίδ φωτισμένος διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος προέλεγε μέσα ἀπό τούς Ψαλμούς του γιά τό εὐοίωνο μέλλον, προμηνύοντας μέ τίς θεσπέσιες μελωδίες του τήν ἔλευση τοῦ Σωτῆρος «ἀφῆκας τάς ἀνομίας τῷ λαῷ σου» (Ψαλμ. 84,3). «Ἐξαποστελεῖς τό πνεῦμά σου...καί ἀνακαινιεῖς τό πρόσωπον τῆς γῆς» (Ψαλμ. 103,30).
Στήν Παλαιά Διαθήκη ἡ Πεντηκοστή ἦταν ἡ ἑορτή πού γινόταν πενῆντα ἡμέρες μετά τό Πάσχα. Ἐδῶ ἑορτάζονταν ἡ ἔξοδος τῶν Ἰσραηλιτῶν ἀπό τήν δουλεία τῆς Αἰγύπτου, ὅπως καί ἡ δωρεά τῶν Δέκα Ἐντολῶν ἀπό τόν Θεό στό Μωϋσῆ στό ὄρος Σινᾶ. Στήν Νέα Διαθήκη τό Πανάγιο Πνεῦμα εἰσέρχεται φανερά καί μέ δυναμικό τρόπο στήν ἀνθρώπινη ἱστορία. Κατέρχεται πενῆντα ἡμέρες μετά τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς πρός τούς Ἀποστόλους «ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας...καί ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου» (Πράξ. 2,2-4). Βέβαια, πρίν τό Πάθος Του, ὁ Κύριος ὑπόσχεται στούς μαθητές Του ὅτι θά τούς στείλει τό Ἅγιο Πνεῦμα. (Ἰωάν. 14,16· 15,26· Πράξ. 1,5). Αὐτό τό Πνεῦμα θά ἐπισκεφθεῖ τή Κυρία Θεοτόκο στόν Εὐαγγελισμό της (Λουκ. 1,35). Αὐτό θά κατονομάσει ὁ Τίμιος Πρόδρομος «Αὐτός βαπτίσει ὑμᾶς ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ» (Ματθ. 3,11). Στή Βάπτιση τοῦ Κυρίου τό Πανάγιο Πνεῦμα κατέρχεται «ὠσεί περιστεράν ἐπ’αὐτόν» (Λουκ. 3,22). Στή Θεία Μεταμόρφωση «ὡς νεφέλη φωτεινή» (Ματθ. 17,5). Ἡ Ἀποστολική Σύνοδος (48 μ.Χ.) θεωρεῖται ὡς καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος Ἀφοῦ...«ἔδοξε τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι καί ἡμῖν» (Πράξ. 15,28)· γράφουν οἱ Ἀπόστολοι πρός τούς χριστιανούς τῆς Ἀντιόχειας. Στήν μεταποστολική περίοδο (2ος, 3ος αἰώνας) στή περίοδο τῶν διωγμῶν Αὐτό ἐνίσχυε τούς Μάρτυρες. Δυστυχῶς, τόν 4ο αἰώνα θά ἀμφισβητηθεῖ τό «ὁμοούσιον» τοῦ Υἱοῦ ὡς πρός τόν Πατέρα (Ἀρειανισμός) καί τό «ὁμοούσιον» τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (Πνευματομάχοι). Αὐτούς τούς κατεδίκασε ἡ Α΄ καί Β΄ Οἰκουμενική Σύνοδος, ἡ ὁποία καί συνέταξε τό Σύμβολο τῆς Πίστεως «καί εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, τό Κύριον, τό ζωοποιόν, τό ἐκ τοῦ Πατρός ἐκπορευόμενον, τό σύν Πατρί καί Υἱῷ συμπροσκυνούμενον...τό λαλῆσαν διά τῶν προφητῶν». Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς πληροφορεῖ γιά τίς «δωρεές» καί τά «χαρίσματα» τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στήν Α΄Κορινθίους ἐπιστολή του (14,4) δηλαδή προφητεία, γλωσσολαλία κ.ἄ., ἀλλά καί στά μόνιμα χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος «ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία...πίστις, πραότης, ἐγκράτεια» (Γαλ. 5,22-23). Ὅταν ἐμπιστευόμαστε τό Χριστό γιά τή σωτηρία μας, τό Πανάγιο
Πνεῦμα ἔρχεται νά κατοικήσει μέσα μας. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀποκαλεῖ τή συνεχῆ αὐτή ἐνοίκιση «ἀρραβῶνα τῆς κληρονομίας μας» (Ἐφεσ. 1,13-14).
Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητής ἀναφερόμενος στήν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος λέγει ὅτι σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους ἐνεργεῖ, ὡς καί οἱ βάρβαροι ἀποβάλλουν τούς θηριώδεις νόμους τους καί γίνονται καλόκαρδοι.
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος διδάσκει ὅτι, ἄλλο εἶναι ἡ συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἄλλο ἡ μέθεξη πού βιώνει ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος πού εἶναι θεούμενος καί βρίσκεται σέ ὑψηλά στάδια τῆς πνευματικῆς ζωῆς.
Χριστιανοί μου!
Τό Ἅγιον Πνεῦμα παιδαγωγεῖ καί μορφώνει τούς ἀνθρώπους καί ἀποφεύγει τίς δόλιες ψυχές καί φεύγει καί κάθεται μακρυά ἀπό ἀνθρώπους πού σκέπτονται τά πονηρά (Σοφ. Σολομ. 1,5). Φωτίζου, ὦ Ἐκκλησία, διότι ἔχει πλέον ἔλθει τό φῶς σου σέ σένα καί ἡ δόξα τοῦ Κυρίου ἐπάνω σου, ἀναφωνεῖ ὁ Προφήτης Ἠσαΐας (60,1). Ἄς παρακαλοῦμε στήν προσευχή μας τό Πανάγιο Πνεῦμα νά μᾶς στηρίζει (Ψαλμ. 50,14) καί νά μᾶς ὁδηγεῖ «ἐν γῇ εὐθείᾳ» (Ψαλμ. 142, 10). Νά μᾶς ἀξιώνει νά βιώνουμε τά χαρίσματα πού μᾶς προσφέρει στή δική μας προσωπική Πεντηκοστή πού λάβαμε στόν Ἅγιο Βάπτισμα καί τό Χρίσμα. Μέ τή συμμετοχή μας στά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, στά ὁποῖα κατέρχεται ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί ἰδιαίτερα στή Θεία Εὐχαριστία, ὅπου γινώμαστε «σύσσωμοι» καί «σύναιμοι» αὐτῆς τῆς Τρισηλίου Θεότητος, τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Νά δώσουμε τήν ὑπόσχεση στόν ἑαυτό μας ὅτι τά ὅποια χαρίσματα διαθέτουμε θά τά καλλιεργοῦμε καί θά τά πολλαπλασιάζουμε γιά νά μᾶς ἐπαινέσει ὁ Κύριός μας, ὅπως στή παραβολή τῶν Ταλάντων. Ἄς μήν ξεχνοῦμε ὅτι μέσα στή γεμάτη στοργή μέριμνά Του γιά ἐμᾶς ὑπάρχει καί ἡ σαφής ρήση Του: «Ὅποιος θά βλασφημήσει στό Ἅγιο Πνεῦμα, αὐτός δέν ἔχει ἄφεση στούς αἰῶνας, ἀλλά εἶναι ἔνοχος αἰώνιας καταδίκης» (Μάρκ. 3,28). Μή γένοιτο νά συμβεῖ αὐτό σέ ἐμᾶς! ΑΜΗΝ! ΓΕΝΟΙΤΟ!  

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

 ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ἀριθμός 21
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ
Α΄ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ
1 Ἰουνίου 2025
«ἐν τῇ ὑπερηφανίᾳ ἀπώλεια καί
ἀκαταστασία πολλή» (Τωβίτ 4,13).

Στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀγαπητοί ἀδελφοί, στό βιβλίο τοῦ Τωβίτ διαβάζουμε: «Μέσα στήν ὑπερηφάνεια ὑπάρχει ὁ ὄλεθρος καί πολλή ἀναστάτωσις». Οἱ «Παροιμίες» τοῦ σοφοῦ Σολομώντα θά ποῦν «Ἀκάθαρτος εἶναι ἐνώπιον τοῦ Κυρίου κάθε ἐπηρμένος καί ὑπερήφανος» (16,5). Ὁ σοφός Σειράχ σημειώνει: «Δέν ἔχει κτισθεῖ ἡ ὑπερηφάνεια στούς ἀνθρώπους» (10,18), καί ὁ θεσπέσιος Δαβίδ εὔχεται: «Ἄς μήν ἔλθει ποτέ σέ ἐμένα πόδι ὑπερηφανείας» (Ψαλμ. 35,12), «Κύριε, νά ταπεινώσεις τούς ὀφθαλμούς τῶν ὑπερηφάνων» (Ψαλμ. 17,28).
Στό σημερινό Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀπευθυνόμενος πρός τούς ἀρτισύστατους πρεσβυτέρους τῆς Ἐφέσσου θά πεῖ: «Καί ἀπό ἐσᾶς τούς ἴδιους θά ἀναφανοῦν ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι θά διδάσκουν διεστρεβλωμένες ἀλήθειες, γιά νά ἀποσποῦν τούς μαθητές ἀπό τόν εὐθύ δρόμο τῆς ἀλήθειας καί νά τούς παρασύρουν σάν ὀπαδούς καί ἀκολούθους τους» (Πράξ. 20,30). Ἀπειλή μεγάλη γιά τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι οἱ αἱρετικοί, οἱ ὁποῖοι ἀπό τά πρῶτα χριστιανικά χρόνια μέ τήν ἐγωϊστική ὑπερηφάνειά τους κήρυξαν διαφορετικά δόγματα καί ἐδίχασαν τό Μυστικό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ὄντως, πολλοί ψευδαπόστολοι ἐμφανίσθηκαν (Ἀποκ. 2,1) στήν Ἐκκλησία καί στό πρῶτο της ξεκίνημα. Ἀνάμεσα σ’αὐτούς ἀνήκει ἡ ψευδοπροφήτις Ἰεζάβελ πού πλάνησε τούς πιστούς τῶν Θυατείρων (Ἀποκ. 2,20) προτρέποντάς τους νά ζοῦν ἀνήθικα καί νά τρώγουν εἰδωλόθυτα· ὁ Ὑμέναιος καί ὁ Ἀλέξανδρος, οἱ ὁποῖοι «περί τήν πίστιν ἐναυάγησαν» (Α΄ Τιμ. 1,20), καί ἀκόμα ὁ Ὑμέναιος καί ὁ Φιλητός, «οἵτινες περί τήν ἀλήθειαν
ἠστόχησαν» (Β΄ Τιμ. 2,18). Σ’ αὐτούς μποροῦμε νά προσθέσουμε ὅλο τό πλῆθος τῶν αἱρετικῶν πού ἐμφανίσθηκαν κατόπιν καί ἐπλάνησαν πολλούς εὐσεβεῖς. Ὅλοι αὐτοί ἀπεδείχθησαν κίβδηλοι, ἰδιοτελεῖς, φιλόδοξοι, ἐκμεταλευτές. Διέστρεφαν τά λόγια τοῦ Εὐαγγελίου γιά νά καλύψουν τήν παραστρατημένη ζωή τους, ἀλλά, κυρίως, γιά νά ἱκανοποιήσουν τήν ἑωσφορική τους ὑπερηφάνεια. Μεγάλο σάλο προκάλεσαν στήν Ἐκκλησία καί διετάραξαν τήν γαλήνη πολλῶν συνειδήσεων. Ἦταν βαλμένοι ἀπό τό διάβολο νά τραυματίσουν τήν ἁγία πίστη τοῦ Χριστοῦ. Τό κακό πού προκάλεσαν στήν πρώτη Ἐκκλησία ἦταν τόσο μεγάλο, ὥστε νά δικαιολογεῖ τήν ἀγανάκτηση τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν νά ἀναφωνεῖ λέγοντας «εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ’ὅ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω» (Γαλ. 1,9). Ὁ αἱρετικός καί συκοφάντης δέν μπορεῖ νά ἀνήκει στό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἀποκόπτεται τό σάπιο μέλος γιά νά σωθεῖ τό ὑπόλοιπο σῶμα. Οἱ ποικίλοι αἱρετικοί πηγή τους ἔχουν τήν πεισματική τους ἀλαζονεία καί, ἀντί νά ὑποτάσσονται στήν ὀρθή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, τήν ἀλλοιώνουν θέλοντας νά τήν ξεπεράσουν μέ θεωρίες δικῆς τους ἔμπνευσης. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος ρητά λέγει, ὅτι «πᾶς ὁ παραβαίνων καί μή μένων ἐν τῇ διδασκαλίᾳ τοῦ Χριστοῦ Θεόν οὐκ ἔχει» (Β΄Ἰωάν. 9).
Σύγχυση δημιουργεῖ καί στό νοῦ καί στή καρδιά ἡ ἀλαζονεία. Τήν ἁγία πίστη τῆς Ἐκκλησίας παραμορφώνει σέ ἐγωϊστική διανόηση, ἀπό τήν ὁποία λείπει ἡ ζωογόνος ἑνωτική πνοή τῆς Θείας Χάριτος. Μόνο ἡ ταπεινοφροσύνη χαριτώνει τή σκέψη καί τή φωτίζει στήν κατανόηση τῶν Εὐαγγελικῶν κηρυγμάτων.
Στίς «Διαταγές τῶν Ἀποστόλων» διαβάζουμε: Ὅλοι αὐτοί οἱ αἱρετικοί εἶναι ὄργανα τοῦ διαβόλου καί «υἱοί τῆς ὀργῆς» (Ἐφ.2,3). Γιατί εἶναι ἀντίδικοι καί ἐχθροί τῆς Ἐκκλησίας, πού διαφθείρουν τό ποίμνιο, εἶναι δοκησίσοφοι καί παμπόνηροι. Ἄς ἀποφεύγουμε τούς ἄθεους καί χριστοκτόνους καί καταραμένους αἱρετικούς.
Ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος σέ ἐπιστολή του πρός τόν Ἅγιο Πολύκαρπο θά τοῦ ἐπισημάνει: Αὐτοί πού φαίνονται ὅτι εἶναι ἀξιόπιστοι καί διδάσκουν διαφορετικά πράγματα νά μήν σέ ἐκπλήσσουν. Στάσου σταθερός σάν ἀμόνι πού χτυπιέται. Εἶναι γνώρισμα μεγάλου ἀθλητῆ τό νά χτυπιέται καί νά νικᾶ. Καί σέ
ἐπιστολή του πρός Φιλαδελφεῖς ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος θά γράψει: Μή πλανᾶσθε, ἀδελφοί μου, ὅποιος ἀκολουθεῖ αὐτόν πού προκαλεῖ σχίσμα, «δέν κληρονομεῖ τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ».
Ὁ Ἅγιος Κυπριανός Καρχηδόνος λέγει: Αὐτός πού ἐγκαταλείπει τήν Ἐκκλησία γίνεται ξένος, βέβηλος, ἐχθρός. Αὐτός πού δέν ἔχει τήν Ἐκκλησία ὡς μητέρα του, οὔτε τόν Θεό μπορεῖ νά ἔχει πατέρα του. Ἄν κάποιος δέν τελεῖ σέ ἐπικοινωνία μέ τόν Ἐπίσκοπο, αὐτός δέν βρίσκεται στήν Ἐκκλησία.
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἀποφαίνεται: Οἱ Ἅγιοι δέν συντάχτηκαν μέ τήν ἀσέβεια, οὔτε μιάνθηκαν μέσῳ ἐπικοινωνίας μέ αὐτήν, τήν ὁποίαν ἀποφεύγουμε ὡς δηλητήριο φιδιοῦ, ὄχι διότι βλάπτει τό σῶμα, ἀλλά διότι μαυρίζει τά βάθη τῆς ψυχῆς.
Χριστιανοί μου,
ὁ σοφός Σειράχ ἐπισημαίνει: «ἀρχή ὑπερηφανίας ἁμαρτία» (10,13). Πόσο εὔκολα μπορεῖ κανείς νά μεταπηδήσει ἀπό τήν Ἐκκλησία τῆς Χάριτος στή συναγωγή τοῦ σατανᾶ. «Λύκοι ἅρπαγες μέ ἔνδυμα προβάτου» διαδίδουν μέ κάθε τρόπο τίς δοξασίες τους μᾶς λέγει σήμερα ὁ Ἀπόστολος. Στούς ἔσχατους καιρούς θά ἀποστατήσουν μερικοί ἀπό τήν πίστη καί θά προσκολληθοῦν σέ πνεύματα πλάνης καί σέ διδασκαλίες δαιμονικές. Θά παρασυρθοῦν ἀπό ἀπατεῶνες καί ὑποκριτές πού ἔχουν πωρωμένη τή συνείδησή τους (Α΄Τιμ. 4, 1-4). Αὐτά τά φαινόμενα χαρακτηρίζουν τήν ἐποχή μας. Ἀποθρασύνθηκαν οἱ λύκοι καί εἰσέβαλαν στήν κοινωνία μέ κάθε τρόπο. Πολεμοῦν τήν Ἐκκλησία καί συκοφαντοῦν τόν Ἱερό Κλῆρο γιά νά κλονίσουν τήν ἐμπιστοσύνη τοῦ λαοῦ στή μόνη σώζουσα δύναμη.
Ἀδελφοί μου,
εἶναι καιρός ὅλοι νά κατανοήσουμε, ὅτι ἐγγύηση γιά τήν πρόοδο τοῦ Ἔθνους μας καί τή σωτηρία τῆς κοινωνίας μας δίδει μόνο ἡ ἁγία Ὀρθοδοξία, πού στάθηκε καί θά σταθεῖ ὡς Μητέρα φιλόστοργη δίπλα στόν πόνο καί τή δοκιμασία κάθε ἀνθρώπου. Ἡ μουσουργός λύρα τοῦ ποιητῆ θά παιανίσει καί πάλι: “Χτίστες ἐμεῖς...Κι ὅλο πασχίζουμε ν’ ἀνοίξουν καινούργιοι δρόμοι στόν καιρό μας. Οἱ ἄπιστοι τά δόντια ἄς τρίξουν. Εἶν’ ὁ Χριστός μας στό πλευρό μας!” Ἀμήν. Γένοιτο!   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

 ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ἀριθμός 20
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ
25 Μαΐου 2025
«καί ὀφθήσεται ἡ δόξα Κυρίου...
ὅτι Κύριος ἐλάλησε» (Ἠσαΐου 40,5)

Ὁ Θεός στή Παλαιά Διαθήκη, ἀγαπητοί ἀδελφοί, διά στόματος τοῦ Προφήτου Ἠσαΐου ἀναφωνεῖ: «Ἰδού ἀκούεται φωνή ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος βοᾶ στήν ἔρημο καί λέγει· ἑτοιμάσατε τήν ὁδό, διά τῆς ὁποίας θά διέλθει ὁ Κύριος. Καταστήσατε εὐθεῖς τούς δρόμους τοῦ Θεοῦ μας...καί θά φανεῖ ἡ δόξα τοῦ Κυρίου. Κάθε ἄνθρωπος θά δεῖ τή σωτηρία, πού ὁ Θεός θά προσφέρει» (Ἠσαΐου 40,3-5). Αὐτή ἡ προφητεία ἐκπληρώθηκε μέ τή γέννηση τοῦ Τιμίου Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ Ἰωάννου. Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει τρεῖς εὑρέσεις τῆς Τιμίας Κεφαλῆς αὐτοῦ. Ἡ Α΄καί ἡ Β΄ ἑορτάζονται στίς 24 Φεβρουαρίου· ἡ ἐκταφή τῆς πρώτης ἔγινε κοντά στό ἀνάκτορο τοῦ Ἠρώδου, ὅπου εἶχε ταφεῖ. Ἀργότερα, μετεφέρθη στήν Κωνσταντινούπολη. Λόγῳ ταραχῶν, μετεφέρθη στήν Ἔμεσα τῆς Συρίας, ὅπου ἀπεκρίβη σέ σπήλαιο καί ἀνευρέθη μετά ἀπό 50 χρόνια (452 μ. Χ.). Αὐτή εἶναι ἡ δεύτερη εὕρεση. Ἀργότερα, καί λόγῳ τῶν εἰκονομαχικῶν διωγμῶν ἡ Τιμία Κεφαλή μετεκομίσθη, γιά διαφύλαξη στά Κόμανα τοῦ Πόντου, ὁπότε ἀνακαλυφθεῖσα - Γ΄εὕρεση - ἀνεκομίσθη καί πάλι στή Κωνσταντινούπολη στίς 25 Μαΐου τοῦ 858.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει πρός τούς Κορινθίους ὅτι ὄχι αὐτός, ἀλλά «ὁ Θεός ...ἔλαμψεν ἐν ταῖς καρδίαις» τῶν χριστιανῶν «πρός φωτισμόν τῆς γνώσεως τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, ἐν προσώπῳ Ἰησοῦ Χριστοῦ». Τό φρόνημα τοῦτο διεκήρυσσε καί ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος ὅταν ἔλεγε! «ἔρχεται ὁ ἰσχυρότερός μου» (Λουκ. 3,16) καί «οὗτός ἐστιν ὁ βαπτίζων ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ» (Ἰω. 1,13). Τόν Ἰωάννη τόν ἀπέστειλε ὁ Θεός γιά νά προετοιμάσει τό λαό γιά τήν ὑποδοχή τοῦ Μεσσία. Ἀξιώνεται νά «ἴδη τό Πνεῦμα καταβαῖνον καί μένον ἐπ’αὐτόν (τόν Κύριο) (Ἰω. 1,33), ἀρχίζει ἀμέσως νά διαλαλεῖ στά
πλήθη «ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ» (Ἰω. 1,34). Ἦταν μεγάλο ἠθικό ἀνάστημα ὁ Βαπτιστής τοῦ Κυρίου. Ἀπό τήν κοιλιά τῆς μητέρας του ἦταν ἤδη ἐκλεκτός τοῦ Θεοῦ. «Καί Πνεύματος Ἁγίου πλησθήσεται ἔτι ἐκ κοιλίας μητρός αὐτοῦ» (Λουκ. 3,3), νά γίνει πρόδρομος τοῦ Μεσσία, δηλαδή νά προετοιμάσει τούς ἀνθρώπους νά δεχθοῦν τόν Σωτήρα Χριστό. «Οὐκ εἰμι ἄξιος λῦσαι τόν ἰμάντα τοῦ ὑποδήματος αὐτοῦ» ἀναφωνοῦσε. Αὐτός ὁ «μείζων τῶν Προφητῶν» ὁ μεγαλύτερος ἀπό τούς Προφῆτες, «ἦλθεν κηρύσσων βάπτισμα μετανοίας εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν» (Λουκ. 3,4). Διαμένει στή ἔρημο διάγοντας ἀσκητική ζωή. Ἦταν ἁπλός καί ἀπέριττος καί ταπεινός, χωρίς καθόλου νά ἐπηρεάζεται ἀπό τή μεγάλη φήμη καί τό κῦρος πού ἀπέκτησε ἀπέναντι τοῦ λαοῦ. Καί αὐτός ὁ Ἠρώδης τόν θεωροῦσε «ἄνδρα δίκαιον καί ἅγιον, καί συνετήρει αὐτόν, καί ἀκούσας αὐτοῦ πολλά ἐποίει καί ἡδέως αὐτοῦ ἤκουε» (Μάρκ. 6,20). Λίγο χρόνο μετά τήν βάπτιση τοῦ Κυρίου ὁ Ἰωάννης συλλαμβάνεται καί φυλακίζεται ἀπό τόν Ἠρώδη, τόν ὁποῖον παρεκίνησε σέ αὐτό ἡ παράνομος σύζυγος του Ἠρωδιάς, διότι ὁ Ἰωάννης ἔλεγχε καί ἐκαυτηρίαζε τήν παράνομη αὐτή συμβίωση, καί ἐτόνιζε πρός τόν Ἠρώδη· «οὐκ ἔξεστί σοι ἔχειν τήν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ σου» (Μάρκ. 6,18). Ἀργότερα, ἐπακολούθησε ἡ ἀποτομή τῆς κεφαλῆς καί ὁ αἱματηρός θάνατος τοῦ Ἰωάννη σύμφωνα μέ τίς γνωστές ἐκεῖνες συνθῆκες τοῦ συμποσίου τοῦ Ἠρώδου καί τοῦ χοροῦ τῆς θυγατέρας τῆς Ἠρωδιάδας καί τοῦ ἀνοσίου ὅρκου πρός αὐτή, ὅτι θά ἐπιβράβευε τόν χορό της μέ ὁποιοδήποτε ἔπαθλο ἐπιθυμοῦσε ἐκείνη. Ἡ Τιμία Κεφαλή τοῦ Προδρόμου ὑπῆρξε τό τραγικό ἔπαθλο. Μέ τό αἷμά του ὁ Τίμιος Πρόδρομος ἐπισφραγίζει τούς ἀγῶνες καί σάν μάρτυρας τῆς ἀλήθειας καί τῆς ἠθικῆς. Τήν μαρτυρία τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ὅτι «οὗτός ἐστιν ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ» τήν ἔχουμε δεχθεῖ ἀνεπιφύλακτα καί ἐμεῖς, ἐφ’ ὅσον εἴμαστε χριστιανοί. Ἀλλά κατανοοῦμε ἄραγε σήμερα ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἀναμένουν ἀπό τούς φέροντας τό ὄνομα τοῦ χριστιανοῦ ἀκεραιότητα καί ἀνιδιοτέλεια, ὅπως ἐκείνη τοῦ Βαπτιστῆ καί ζωή ἀνάλογη καί σύμφωνη πρός τή χριστιανική μας πίστη, καί τή διάθεση καί ἀπόφαση νά διατηρήσουμε τή χριστιανική μας γραμμή ὁτιδήποτε καί ἄν πρόκειται νά μᾶς στοιχίσει; Αὐτή τή
μαρτυρία καλούμαστε νά δώσουμε στόν κόσμο γιά τόν Σωτήρα μας Χριστό, «ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ».
Τό μεγαλειῶδες ἔργο τοῦ Ἰωάννη ἦταν νά βοηθήσει τούς ἀνθρώπους νά ἔλθουν σέ συναίσθηση τῶν ἁμαρτιῶν τους καί νά στραφοῦν μέ ταπείνωση πρός τόν Θεό· νά τούς βοηθήσει ἀκόμη μέ τό κήρυγμά του, στό φωτισμό τῆς διανοίας τους. Αὐτός ὁ φωτισμός τοῦ Θεοῦ ἐπηρεάζει ἀποφασιστικά πολλούς ἀνθρώπους καί τούς ὁδηγεῖ στή μετάνοια, μετά ἀπό διάφορες προδρομικές, ἄς ποῦμε ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ. Σέ ἄλλους μέν ἡ «παιδεία Κυρίου ἀνοίγει τά ὦτα»· κάποια δοκιμασία καί θλίψη μαλακώνει τήν καρδιά τους· ἄλλους «τό χρηστόν τοῦ Θεοῦ εἰς μετάνοιαν ἄγει» (Ρωμ. 2,4). Καί ὄχι σπάνια αὐτοί μεταστρέφονται πρός τό ἀγαθό καί πρός τή γραμμή τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, γιά νά ἀποδεικνύεται ὅτι ὄντως «ὁ Θεός...ἔλαμψεν ...ἐν ταῖς καρδίαις...πρός φωτισμόν», ὅπως λέγει σήμερα τό Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα.
Χριστιανοί μου,
ὁ ἀγώνας μας πρέπει νά ἐνταθεῖ. Νά γίνουμε καλύτεροι, πνευματικότεροι καί δραστηριότεροι. Ἐνώπιόν μας προβάλλονται τά παραδείγματα τόσων ἁγίων ἀγωνιστῶν· καί ἰδιαίτερα σήμερα τό παράδειγμα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. Ἡ μαρτυρία του, τό μαρτύριό του καί τό ἔργο του γιά τόν Χριστό, ἄς διδάξουν καί ἐμᾶς πῶς πρέπει νά ζήσουμε. Ἡ ποιητική λύρα θά παιανίσει καί πάλι: «Ὁ Ἰωάννης μαρτυρεῖ μέ τή φωνή τοῦ ζῶντος· ...Ποιός μπορεῖ νά προχωρεῖ στούς δρόμους, τούς χαραγμένους μέ φωτιά, φωτιά πού καίει τό ψέμα;» Γένοιτο!    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου.

 

ΑΓΙΟΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ ΚΥΡΛΑΓΚΙΤΣΗ

ΙΕΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ

 

 

 ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ  ΚΑΙ  ΕΛΕΝΗΣ

ΕΝΑΝΤΙ  ΚΑΡΡΑΔΕΙΟΥ  ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ  ΣΧΟΛΕΙΟΥ

 

Την Τετάρτη 21 Μαΐου 2025  πανηγυρίζει  μετά πάσης εκκλησιαστικής μεγαλοπρέπειας και λαμπρότητας ο Ιερός Ναός των Αγίων Θεοσέπτων Ισαποστόλων 

 

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ

(έναντι Καρραδείου Δημοτικού Σχολείου).

   

     Ο Μέγας  Πανηγυρικός Εσπερινός  θα αρχίσει  την 7^ην μ.μ. της Τρίτης  20  Μαΐου 2025, ο δε Όρθρος μετά της Θείας Λειτουργίας την 7^ην πρωϊνή της Τετάρτης.

          Προσκαλούνται οι φιλέορτοι Χριστιανοί όπως προσέλθουν εις την Ιεράν πανήγυριν.