ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Δ' ΛΟΥΚΑ (13.10.2024)

Ἀριθμός 41
ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΛΟΥΚΑ
13 Ὀκτωβρίου 2024

«πρό τοῦ αἰῶνος ἀπ’ἀρχῆς ἔκτισέ με καί ἕως αἰῶνος οὐ μή ἐκλίπω». (Σοφ. Σειράχ 24,9)

Ὁ σοφός Σειράχ στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὁμολογεῖ γιά τή Σοφία τοῦ Θεοῦ! «προτοῦ ὑπάρξει χρόνος, εὐθύς ἐξ ἀρχῆς μέ ἐδημιούργησε, καί δέν θά παύσω ποτέ νά ὑπάρχω». Καί ὁ σοφός Σολομών λέγει: «Αὐτή εἶναι τό φωτεινό ἀπαύγασμα τοῦ θείου ἀμετάβλητου, αἰωνίου φωτός ̇ τό ὁλοκάθαρο κάτοπτρο τῆς ἐνέργειας τοῦ Θεοῦ, ἡ εἰκόνα καί ἡ ἔκφρασις τῆς ἀγαθότητος αὐτοῦ» (Σοφ. Σολομ. 7,26). Διότι τί ἄλλο εἶναι ἡ σοφία, τήν ὁποία προτρέπονται οἱ εὐσεβεῖς νά ἀποκτήσουν στή ζωή τους γιά νά εὐημερίσουν; Εἶναι ἀκριβῶς ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, «ὁ σπείρων», ὁ αἰώνιος γεωργός τοῦ καλοῦ καί τοῦ ἀληθινοῦ.

Στήν σημερινή Εὐαγγελική Περικοπή ὁ «μεγάλος Θεός καί Σωτήρας μας Ἰησοῦς Χριστός» (Τίτ. 2,13) παρομοίασε τόν Ἑαυτό Του μέ τόν σποριά, τόν ταπεινό, ἀκούραστο γεωργό, πού, τέτοιες μέρες τοῦ φθινοπώρου, σπέρνει τόν σπόρο. Μέ αὐτήν τήν παρομοίωση ὁ Κύριος μᾶς δείχνει ὅσο εἶναι δυνατόν πιό παραστατικά τό ἔργό Του, τό αἰώνιο, νά σπείρει στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων τήν σωτήρια ἀλήθειά Του. Τό ἔργο δέ αὐτό τό ἄρχισε ἀπό τότε πού μᾶς ἔπλασε καί ἐμφύτευσε στήν ψυχή μας τά στοιχεῖα τοῦ καλοῦ, τήν ἐπιθυμία τῆς ἀρετῆς, τή συνείδηση, τόν ἔμφυτο Νόμο. «Τό γνωστόν τοῦ Θεοῦ φανερόν ἐστίν ἐν αὐτοῖς˙ ὁ γάρ Θεός αὐτοῖς ἐφανέρωσε» (Ρωμ. 1,19). Καί τό συνέχισε ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ μέχρι σήμερα, θά τό συνεχίσει δέ μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων, ἀφοῦ μέ τήν ἁμαρτία, τίς κακίες μας, σχεδόν ἀχρηστεύθηκαν τά ἔμφυτα στοιχεῖα τοῦ καλοῦ. Γι' αὐτό καί εἶπε: «ὁ Πατήρ μου ἕως ἄρτι ἐργάζεται, κἀγώ ἐργάζομαι» (Ἰω. 5,17).

Παρόμοια μέ τήν Παλαιά Διαθήκη δέν ἐκφράζεται καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γιά τόν Ἰησοῦ Χριστό; «Ὅς ἐγεννήθη ἡμῖν σοφία ἀπό Θεοῦ, δικαιοσύνη τε καί ἁγιασμός καί ἀπολύτρωσις» (Α΄ Κορ. 1,30). Ὁ «σπείρων», λοιπόν, τήν ἀλήθεια εἶναι ὁ Κύριός μας, ἡ ἐνυπόστατη Θεία Σοφία, ἡ ἀκένωτη πηγή τῆς δικαίωσής μας, ἡ ἀστείρευτη πηγή τοῦ ἁγιασμοῦ μας, ἡ λύτρωση καί ἡ σωτηρία μας. Ὁ Ἴδιος δέν τό εἶπε εὐθαρσῶς στόν μικροπρεπῆ Πόντιο Πιλάτο; «Ἐγώ εἰς τοῦτο γεγέννημαι, εἶπε, καί εἰς τοῦτο ἐλήλυθα (ἦλθα) εἰς τόν κόσμον, ἵνα μαρτυρήσω τῇ ἀληθείᾳ». Καί πρόσθεσε ἐπεξηγώντας, γιατί ἡ ἀλήθεια δέν βασιλεύει, ὅπως θά ἔπρεπε, μεταξύ τῶν ἀνθρώπων: «Πᾶς ὁ ὥν ἐκ τῆς ἀληθείας ἀκούει μου τῆς φωνῆς (Ἰω. 18,37). Ὅποιος δηλαδή ἔχει καλή διάθεση. Ὅποιος δέν ἔχει προκαταλήψεις, ὅποιος εἶναι ἁγνός ἄνθρωπος, αὐτός χαίρεται καί ἀγάλλεται μέ τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ καί προσπαθεῖ ἐνισχυόμενος ἀπό τή Χάρη τοῦ Θεοῦ νά τήν κάμει βίωμα καί πράξη στή ζωή του. Αὐτός εἶναι «καλή γῆ» στήν ὁποία σπάρθηκε ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Ἀποδέχθηκε τό Εὐαγγέλιο, τό ἀκολούθησε καί ὠφελήθηκε. Τό ἐφάρμοσε στή ζωή του καί μάλιστα τό μετέδωσε καί σέ ἄλλους ἀνθρώπους.

Ἀλλά, δυστυχῶς, ὑπάρχει παράλληλα καί ἄλλος ὁ «σπείρων». Αὐτός σπέρνει ὄχι τό καλό, ἀλλά τό κακό. Ὄχι τήν ἀλήθεια, ἀλλά τό ψέμμα στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι ὁ πονηρός διάβολος ὁ ἄσπονδος ἐχθρός τῆς ἀλήθειας, διότι «οὐκ ἔστιν ἀλήθεια ἐν αὐτῷ» (Ἰω. 8,44). Εἶναι ὁ «ἐχθρός (ὁ κακός) ἄνθρωπος» τῆς παραβολῆς τοῦ Κυρίου, μέ τόν ἀγρό, ὅπου σπάρθηκε ὁ καλός σπόρος γιά νά φυτρώσουν, ἀργότερα, μαζί καί τά βλαβερά καί ἄχρηστα ζιζάνια (Ματθ. 13, 24-30 καί Μάρκ. 4, 3-9). Ὁ δόλιος διάβολος, πού σπέρνει κρυφά, ἐπιτήδεια τό πολύμορφο κακό στίς καρδιές μας. Σκέψεις παράλογες, ἐπιθυμίες ἄτοπες, πάθη ψυχοκτόνα. Ὅμως, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία τιμᾶ σήμερα τούς Πατέρες τῆς Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου 780 μ.Χ., οἱ ὁποῖοι ἀπεκατέστησαν τήν πρέπουσα τιμή στίς ἅγιες εἰκόνες. «Ἀποστολικῶν Παραδόσεων ἀκριβεῖς φύλακες γεγόνατε, Ἅγιοι Πατέρες». Αὐτοί φωτισμένοι μέ τή Σοφία τοῦ Θεοῦ, σάν καλοί γεωργοί, ἐνέσπειραν τά ὀρθά δόγματα τῆς ἀμωμήτου πίστεως μας, καταδικάζοντας κάθε αἱρετική φωνή. Κάθε βλαβερό ἀγκάθι πού ἔβλεπαν στόν ἀγρό τῆς Ἐκκλησίας ἀμέσως τό ξερρίζωναν. «Διά τοῦτο τήν ἀληθινήν πίστιν κρατοῦσα ἡ Ἐκκλησία ἀσπάζεται τήν εἰκόνα τῆς Χριστοῦ ἐνανθρωπήσεως». «Ἐπί τό πρωτότυπον ἡ τιμή τῶν σεπτῶν εἰκόνων διαβαίνει, ὡς ἀληθῶς, ὥσπερ οἱ Πατέρες Συνόδου τῆς Ἑβδόμης, ἐτράνωσαν πανσόφως, οὕς μεγαλύνωμεν» ἀκούσαμε σήμερα στήν ἱερή ὑμνολογία.

Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός σημειώνει στή διδαχή του: Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός λέγεται Θεός, λέγεται καί σοφία...λέγεται καί γεωργός, ἐπειδή σπείρει τόν σπόρον... Ὁ πρῶτος σπόρος ὅπου ἔπεσεν εἰς τήν στράταν εἶναι οἱ Ἑβραῖοι, οἱ ὁποῖοι εἶναι διά τήν κόλασιν. Ὁ δεύτερος σπόρος ὅπου ἔπεσεν εἰς τήν πέτραν εἶναι οἱ ἀσεβεῖς, ὁμοίως εἶναι κάλπικη ἡ πίστις τους, τοῦ διαβόλου. Ὁ τρίτος σπόρος ὅπου ἔπεσεν εἰς τά ἀκάνθια εἶναι οἱ αἱρετικοί, καί αὐτῶν ἡ πίστις τοῦ διαβόλου εἶναι. Ὁ τέταρτος σπόρος ὅπου ἔπεσεν εἰς τήν καλήν γῆν εἶναι ἡ πίστις τῶν εὐσεβῶν καί ὀρθοδόξων χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι σώζονται, μά πῶς σώνονται; Σώνεται ὁ καθένας καθώς ἔπραξε˙ ἄν ἴσως καί ἔκαμε καλά, πηγαίνει εἰς τόν Παράδεισο, ἄν ἔκαμε κακά, πηγαίνει εἰς τήν κόλασιν.

Χριστιανοί μου,
καί στή δική μας καρδιά φυτρώνουν ἀγκάθια. Πολλά ἤ λίγα, μικρά ἤ μεγάλα. Καί πνίγουν τό σπόρο τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, καί τόν ἀχρηστεύουν. Δυστυχῶς, πολλοί μοιράζουμε τήν καρδιά μας. Ἀπό τή μιά θέλουμε νά πέφτει ὁ σπόρος τοῦ θείου λόγου. Καί ἀπό τήν ἄλλη ἀφήνουμε νά φυτρώνουν καί νά αὐξάνουν τά ἀγκάθια τῶν παθῶν. Ὄμως μιά τέτοια συνύπαρξη εἶναι ἀνεπίτρεπτη καί καταστροφική πνευματικά. Γι’αὐτό ἄς ξερριζώνουμε κάθε ἀγκάθι πού φυτρώνει στήν καρδιά μας. Καί ἄς δεχόμαστε μέσα μας τόν πάνσοφο λόγο τοῦ Θεοῦ, ὅπως δέχεται ἡ ἀγαθή γῆ - τό γόνιμο καί ὀργανωμένο ἔδαφος - τό σπόρο. Ἔτσι ὁ θεῖος λόγος θά ριζώνει καί θά καρποφορεῖ τούς καρπούς τῶν χριστιανικῶν ἀρετῶν. Τούς καρπούς τοῦ Πνεύματος, συνωδᾴ μέ τήν γλυκόηχη ἅρπα τοῦ χριστιανοῦ ποιητῆ: Χωρίς Αὐτόν εἶν’ ἡ ψυχή σάν τό ξερό χορτάρι... πάλι πρός τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ, πάλι στή χαρά καί στήν ἀλήθεια. Μέσ' στήν ἀρετή κάθε ψυχή θά μοσχοβολᾶ σάν τό λουλούδι, κι’ἀπό κάθε στόμα θ’ἀντηχεῖ λυτρωμοῦ κραυγή, χαρᾶς τραγούδι. Ἀμήν!      Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΛΟΓΙΑ ΣΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ ΜΑΣ

 

 

Ο εφημέριος του Ιερού Ναού Παναγίας Λατομίτισσας π. Βασίλειος Φιλιππάκης επισκέφθηκε την Ιερά Μονή Αγίου Εφραίμ του θαυματουργού.

Η ηγουμένη της Μονής Μακαρία με τις ευλογίες της πρόσφερε στον ιερέα "Ιερά Εμβάδα του  Αγίου Μεγαλομάρτυρος Εφραίμ".

Προσκύνησε με ευλάβεια όλο το εκκλησίασμα. Τελέστηκε επίσης Ιερά  Παράκλησης του Αγίου.

Η "Ιερά Εμβάδα" του Αγίου  θα τοποθετηθεί στο παρεκκλήσιο της ενορίας μας στον Άγιο Φανούριο εκεί όπου υπάρχει και μεγάλη εικόνα του Αγίου.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

 

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Γ' ΛΟΥΚΑ (06.10.2024

Ἀριθμός 40
ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ΛΟΥΚΑ
06 Ὀκτωβρίου 2024

«Ἀναστήσονται οἱ νεκροί καί ἐγερθήσονται οἱ ἐν τοῖς μνημείοις» (Ἠσ. 26,19)

Χιλιάδες χρόνια πρίν, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὁ μεγαλοφωνότατος Προφήτης Ἠσαΐας εἶχε διαλαλήσει ὅτι θά «ἐπανέλθει ἡ ζωή στούς νεκρούς καί θά σηκωθοῦν ἀπό τά μνήματά τους». Ὁ Προφήτης Ἰεζεκιήλ περιγράφοντας ἕνα ὅραμά του προσθέτει̇ «Τάδε λέγει Κύριος: Θά ἀνοίξω τούς τάφους σας καί θά σᾶς βγάλω μέσα ἀπό αὐτούς. Θά σᾶς δώσω τό πνεῦμά μου καί θά ξαναβρεῖτε ζωή» (37,12-14). Ὁ προφήτης Δανιήλ διαχωρίζοντας τούς καλούς ἀπό τούς κακούς ἀνθρώπους ἀναφέρει: «Πολλοί πού ἔχουν πεθάνει θά ἀναστηθοῦν, ἄλλοι γιά νά ζήσουν αἰώνια καί ἄλλοι γιά νά ἀντιμετωπίσουν αἰώνια ντροπή καί περιφρόνηση» (12,2). Ὁ πολύπαθος Ἰώβ εὕρισκε ἀνακούφιση ἀπό τούς πόνους του στό δόγμα τῆς ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν: «Γνωρίζω, λέγει, ὅτι αἰώνιος εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος πρόκειται νά μέ ἐλευθερώσει ἀπό τά δεινά τῆς ἐπιγείου ζωῆς μου. Θά ἀναστήσει τό σῶμά μου» (19,25-26). Οἱ Μακκαβαῖοι ἀντλοῦν τήν δύναμη νά ὑπομένουν τούς πόνους τους μέ τήν ἴδια πίστη. Ἕνα ἀπό τά ἑπτά μαρτυρικά παιδιά εἶπε στόν βασανιστή του, ὁ ὁποῖος τοῦ ἀπέκοψε μέλη τοῦ σώματός του, «Ἀπό τόν Θεό ἔχω πάρει αὐτά καί χάριν τῶν Νόμων Του τά περιφρονῶ καί ἀπό Αὐτόν πιστεύω ὅτι θά τά ξανααποκτήσω» (Β΄ Μακ. 7,11).

Καί ἦλθε ἡ Καινή Διαθήκη καί ὁ Προάναρχος Λόγος σαρκώνεται, σταυρώνεται καί ἀνασταίνεται γιά τή δική μας σωτηρία (Ματθ. 28,6) καί ἀποδεικνύει μέ τό θαῦμα τῆς ἀναστάσεως τοῦ υἱοῦ τῆς χήρας τῆς Ναΐν ὅτι εἶναι ὁ Κύριος τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου καί ὅτι μιά μέρα ὡς Θεός θά ἀναστήσει ὅλους τούς νεκρούς. Αὐτή τήν ἀνάσταση οἱ Προφῆτες τήν προανήγγειλαν. Οἱ Δίκαιοι τήν παραδέχθησαν. Οἱ Μάρτυρες τήν ἐπισφράγησαν μέ τό αἷμά τους. Οἱ Ἀπόστολοι τήν ἐκήρυξαν καί ἡ Ἐκκλησία τήν καθόρισε σέ δόγμα: «Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν». Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος βεβαιώνει στό ἱερό Εὐαγγέλιό Του: «ἔρχεται ὥρα κατά τήν ὁποία ὅλοι οἱ πεθαμένοι, πού θά βρίσκονται ἕως τότε στά μνήματα, θά ἀκούσουν τή φωνή τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, πού θά τούς διατάζει νά ἀναστηθοῦν. Καί θά βγοῦν ὅλοι ἀπό τά μνήματα, καί ὅσοι μέν ἔπραξαν στήν ἐπίγεια ζωή τους τά ἀγαθά, θά ἀναστηθοῦν γιά νά ἀπολαύσουν ζωή αἰώνια καί μακαρία, ἐκεῖνοι δέ πού ἔπραξαν τά κακά, θά ἀναστηθοῦν γιά νά δικασθοῦν καί νά ἀναστηθοῦν» (Ἰω. 5,28-29). Καί «ὅποιος τρώγει τήν σάρκα μου καί πίνει τό αἷμά μου στό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας ἔχει ἀπό τόν παρόντα βίο ζωή αἰώνια καί ἐγώ θά ἀναστήσω αὐτόν μέ κάθε δόξα στήν ἔσχατη ἡμέρα τῆς κρίσεως» (Ἰω. 6,54).

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος διερωτᾶται: «Πῶς λέγουν μερικοί ὅτι ἀνάσταση νεκρῶν δέν ὑπάρχει; Ἐάν ἀνάσταση νεκρῶν δέν ὑπάρχει, τότε λοιπόν οὔτε ὁ Χριστός ἀνέστη, ἀφοῦ καί αὐτός εἶχε σῶμα σάν τό δικό μας.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης ἐπισημαίνει ὅτι εἶναι ἀναγκαία ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν καί γιά τήν καλή διαβίωση τῶν ἀνθρώπων. Γιατί ἄν ὁ θάνατος εἶναι τό τέλος τῆς ζωῆς, τότε ὁ φονιᾶς, ὁ μοιχός, ὁ πλεονέκτης, ὁ ἐπίορκος, ὁ ψεύτης, ὁ ἄσπλαχνος θά γίνονται χειρότεροι, θά αὐξάνονται στή κακία. Ἄν δέν ὑπάρχει κατάσταση, δέν ὑπάρχει κρίση. Ἄν δέν ὑπάρχει κρίση, τότε χάνεται καί ὁ φόβος καί, φυσικά, ὅπου δέν σωφρονίζει ὁ φόβος ἐκεῖ «χορεύει μετά ἀμαρτίας ὁ διάβολος».

Ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ νέος Θεολόγος λέγει γιά τίς ψυχές πού θά ἑνωθοῦν πάλι μέ τά σώματά τους: ὅσες ἄναψαν τήν λαμπάδα τους ἀπό αὐτή τή ζωή θά εἶναι σέ φῶς ἀνέσπερο καί ὅσες ἦταν ἀκάθαρτες καί εἶχαν τά μάτια τῆς καρδιᾶς τυφλά δέν πρόκειται νά δοῦν τό θεῖον φῶς.

Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ Πόποβιτς σημειώνει: Μέ τήν ἀνάστασίν Του ὁ Κύριος ἤλλαξε τά πάντα: ἡ ἀθανασία ἔγινε ἡ δεύτερη φύσις τοῦ ἀνθρώπου, ἔγινε κάτι τό φυσικόν εἰς τόν ἄνθρωπον, καί τό ἀφύσικον κατέστη ὁ θάνατος. Ἔτσι, ὅταν ὁ ἐν Χριστῷ ἄνθρωπος ἀποθνήσκει, ἀφήνει ἁπλῶς τό ἔνδυμα τοῦ σώματός του διά νά τό ἐνδυθεῖ ἐκ νέου κατά τήν ἡμέραν τῆς Δευτέρας Παρουσίας.

Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων παρατηρεῖ: Δίκαια ὁ Θεός θά ἀμείψει ἤ θά κολάσει τά σώματα καί τῶν δικαίων καί τῶν ἁμαρτωλῶν. Γιατί καμιά πράξη μας δέν γίνεται χωρίς τή συμμετοχή τοῦ σώματος. Βλασφημοῦμε μέ τό στόμα. Προσευχόμαστε μέ τό στόμα. Πορνεύουμε μέ τό σῶμα. Ἁγνεύουμε μέ τό σῶμα. Δίνουμε ἐλεημοσύνη μέ τό χέρι.

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἀνακεφαλαιώνει: Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἐργασθεῖ τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί κάνει δουλειά στόν ἑαυτό του καί καθαρισθεῖ ἀπό τά πάθη, σέ τέτοια κατάσταση θά βρίσκεται μετά τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν μέ σῶμα ἀγγελικό καί ἄυλο.

Χριστιανοί μου,
ἡ πλάκα τοῦ τάφου δέν εἶναι βράχος, πάνω στόν ὁποῖο θά συντριβοῦν ὅλα μας τά ὄνειρα, οἱ παλμοί, τά σχέδια, οἱ ἐπιδιώξεις ἀλλά εἶναι ἡ ἀφετηρία μιᾶς νέας ζωῆς. Ἀνέκαθεν τό ἀνθρώπινο πνεῦμα στάθηκε ἐκστατικό. Διερεύνησε τό μυστήριο τοῦ θανάτου καί ρώτησε μέ ἐπιμονή: Ἀπό ποῦ ἔρχομαι καί ποῦ πηγαίνω; Ἀπό τό μηδέν στό πουθενά ἀπάντησε ἡ ἀπιστία. Ἀπό τόν θάνατο στή ζωή, ἀπέδειξε σήμερα ὁ θεάνθρωπος Λυτρωτής μας. Καί σέ αὐτό συνηγορεῖ καί ὁ χριστιανός ποιητής: «Μέ τή δική Σου τή θανή διάπλατ’ ἀνοίξαν οἱ οὐρανοί, κι ἀπ’τό δικό Σου μνῆμα ζωή καινούργια ξεχειλᾶ.

Δεῦτε πιστοί! Κι ὡς ἀναστήθηκε ὁ Χριστός, ὅμοια κι ἐσεῖς θά ἀναστηθῆτε».

Ἀδελφοί μου,
ἄς μήν λερώνουμε τό σῶμα μας μέ τήν ἁμαρτία, ἀλλά ἄς τό ὑποτάξουμε στό λογικό γιά νά μείνει, σωτήριο ὄργανο τῆς ψυχῆς καί μιά μέρα ἔνδοξο, νά τιμηθεῖ μέ τήν γενική ἀνάσταση καί νά ἀκούσει τήν Δεσποτική Φωνή: «Νεανίσκε, σοί λέγω. Ἐγέρθητι». Ἄς ἀντισταθοῦμε στό ρεῦμα τῆς διαφθορᾶς, ἄς διατηρήσουμε ἀδούλωτο τό φρόνημά μας ἀπό τά φοβερά πάθη πού μᾶς διακατέχουν. Χρειάζεται ἀγώνας, θάρρος καί τόλμη. Τά ἐφόδια τά ἔχουμε. Εἶναι τά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, τά ὁποῖα παρέχουν ζωή, φῶς, χαρά, ἐλπίδα καί ἀφθαρσία στούς ἀνθρώπους. Ὁ Χριστός ἁπλώνει τό θαυματουργό Του χέρι γιά νά μᾶς μεταδώσει τήν αἰώνια χαρά καί ζωή. Ἄς ἁπλώσουμε καί ἐμεῖς τό δικό μας χέρι, ὥστε κοντά Του νά ἀπολαύσουμε τήν μακαρία ἀνάσταση. Ἀμήν!   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου