Ἀριθμός 34
ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
25 Αὐγούστου 2024
«Κύριος στερέωμά μου καί καταφυγή μου
καί ῥύστης μου» (Ψαλμ.17,3).
Ὁ Προφητάναξ Δαβίδ, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἔχει πεποίθηση γιά τήν σωτηρία του, γιατί γνωρίζει ἀπό τήν προηγούμενη ζωή του ὅτι ὅσες φορές παρεκάλεσε τόν Κύριο ἐσώθη. Γι’αὐτό ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς του ἀναφωνεῖ: Κύριε, πάντοτε σέ ἀγαπῶ, διότι Σύ εἶσαι ἡ δύναμίς μου. Σύ εἶσαι τό ἀσάλευτο θεμέλιο πάνω στό ὁποῖο ἀκλόνητος ἔχω στερεωθεῖ. Εἶσαι τό ὀχυρό καταφύγιο καί ὁ Σωτήρας μου. Ὁ Θεός εἶναι ὁ βοηθός μου καί σέ Αὐτόν ἐγώ θά ἐλπίζω πάντοτε. Αὐτός εἶναι ὁ ὑπερασπιστής μου, ἡ μεγάλη μου δύναμη, ἡ ὁποία, σάν ἀκατανίκητη παράταξη, ἐξασφαλίζει τήν σωτηρία μου. Αὐτός εἶναι ὁ ταχύς προστάτης μου σέ κάθε περίσταση (Ψαλμ. 17,2-3).
Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος, στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή, ὁ ὁποῖος πρίν λίγο γεμᾶτος πίστη περπατοῦσε ἄφοβα, ἐπιβεβαιώνοντας τόν χαρακτῆρα του, ἐπάνω στά ἀφρισμένα κύματα τῆς λίμνης Γεννησαρέτ, ἀρχίζει τώρα σιγά-σιγά νά βυθίζεται στό νερό, νά χάνεται στήν ὑδάτινη ἄβυσσο. Ὁ δυνατός ἄνεμος τόν κλόνισε καί τοῦ ἀφαίρεσε ξαφνικά τήν ἀρχική, δυνατή του πίστη. Ἀλλά νά, πού ὁ Κύριος τήν ὥρα τῆς φοβερῆς ἀγωνίας του βρίσκεται πάλι κοντά του. Ἁπλώνει τώρα τό πανάγιο χέρι Του καί τόν πιάνει καί τόν στηρίζει καί τόν σώζει ἀπό τόν βέβαιο πνιγμό. Συγχρόνως τόν ἐπιπλήττει ἐλαφρά: ὀλιγόπιστε, τοῦ λέγει, γιατί δειλίασες; Ἔτσι τοῦ ἀναπτερώνει τό ἠθικό καί τόν σώζει ἀπό τήν ἀπελπισία.
Πολλά τά ἐμπόδια πού ἀντιμετωπίζουμε ἐμεῖς μέσα στή ζωή μας. Πολλές οἱ δυσκολίες πού συναντοῦμε σέ ὅλα τά ἐπίπεδα τοῦ καθημερινοῦ βίου μας. Πολλές οἱ θλίψεις καί οἱ πικρίες πού δοκιμάζουμε συχνά ἀπό διάφορες αἰτίες. Καί ὅλα αὐτά μᾶς γεμίζουν ἀπαισιοδοξία. Ὅμως, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Λυτρωτής μας «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» (Ἑβρ. 13,8). Δέν παύει νά παρακολουθεῖ τήν ζωή μας καί νά εἶναι ἀοράτως παρών στίς δοκιμασίες μας. Ἡ ζωή μας εἶναι δικό Του δῶρο. Αὐτός εἶναι ἡ πηγή τῆς ζωῆς «ἐν αὐτῷ ζωή ἦν» (Ἰω. 1,4) καί «ὁ κόσμος δι’αὐτοῦ ἐγένετο» (1,10) θά μᾶς διδάξει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης.
Ἄλλοτε ἀποσύρεται ἀπό τήν ζωή μας, ἀναστέλλει τή Χάρη Του καί μᾶς ἀφήνει νά δοκιμασθοῦμε, ὥστε ἔτσι νά καταλάβουμε καί τήν ἀδυναμία μας καί νά ἐκφρασθεῖ καί ἡ ἐλευθερία μας. Ἄλλοτε ὁ Χριστός ἔρχεται μέσα στά κύματα τῆς ζωῆς μας, στούς πειρασμούς πού μᾶς βασανίζουν καί μᾶς ζητᾶ νά βγοῦμε ἀπό τό πλοῖο τῆς ζωῆς μας, νά βγοῦμε δηλαδή ἀπό τήν φιλαυτία καί τόν ἐγωϊσμό μας καί νά βαδίσουμε πάνω στά κύματα, γιατί ἐκεῖ θά δοκιμασθεῖ ἡ πίστη μας. Ὅμως, ἐμεῖς ὀλιγοπιστοῦμε. Καί ἄλλοτε ὁ Χριστός εἰσέρχεται μέσα στό πλοῖο τῆς ζωῆς μας καί τότε ἔρχεται μεγάλη γαλήνη καί εἰρήνη. Ἄλλοτε ἀπογοητευόμαστε ἀπό τήν φαινομενική ἀπομάκρυνση τοῦ Χριστοῦ καί χάνουμε τό θάρρος μας ἤ στρεφόμαστε ἐναντίον Του, χωρίς νά καταλαβαίνουμε τή σημασία αὐτῆς τῆς παιδαγωγικῆς ἐνέργειας τοῦ Χριστοῦ. Ἄλλοτε, ἐνῶ Ἐκεῖνος μᾶς καλεῖ νά βγοῦμε ἀπό τόν ἑαυτό μας, ἀπό τά πάθη μας καί νά ἐλευθερωθοῦμε ἀπό τήν δουλεία τους, ἐμεῖς δυσανασχετοῦμε καί διαμαρτυρόμαστε. Λέμε: «Γιατί, Θεέ, μᾶς ἐνοχλεῖς; Ἄφησέ μας στή ἡσυχία μας. Δέν θέλουμε νά σέ ἀκολουθήσουμε.
Καί ἄλλοτε Τόν ἀφήνουμε νά ἔλθει μέσα στό πλοῖο τῆς ζωῆς μας καί τῆς οἰκογένειάς μας, ὁπότε δοκιμάζουμε τήν εὐεργετική παρουσία Του. Κάθε συνάντηση μαζί Του, ἑπομένως, πρέπει νά ἔχει τό στοιχεῖο τοῦ συντονισμοῦ. Διαφορετικά ὁ Θεός θά θεωρεῖται ἀπροσπέλαστος καί ἄγνωστος!
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης θά πεῖ χαρακτηριστικά:Ὅταν μέσα σου νιώθεις ἕνα πλάκωμα νά ἐπιμένει καί τήν ὀλιγοπιστία νά σέ τυραννᾶ, νά ξέρεις ὅτι στήν καρδιά σου ἔχει θρονισθεῖ ὁ ἐχθρός – διάβολος καί περιπαίζει τήν ἄγνοιά σου, τήν ἀδυναμία καί τήν ἀστάθειά σου στή πίστη. Πρέπει ἀμέσως νά καταδικάσεις αὐτή σου τήν ἀφροσύνη καί τήν ὀλιγοπιστία σου. Τότε ὁ Κύριος θά σέ ἐλεήσει καί θά εἰρηνεύσεις.
Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος Τσαλίκης ἔλεγε: Δέν πρέπει παιδιά μου νά ἔχει κανείς ἀμφιβολίες, οὔτε δυσπιστίες. Νά ἔχετε πίστη Θεοῦ, ὡς κόκκον συνάπεως, καί ὅ,τι ζητήσετε ὁ Θεός θά σᾶς τό δώσει.
Ὁ Ἅγιος Ἰωσήφ ὁ ἡσυχαστής θά πεῖ: Χωρίς
τό θέλημα τοῦ Κυρίου, μήτε ἀσθενοῦμε, μήτε ἀποθνήσκουμε. Φῦγε, λοιπόν,
μακράν ἀφ’ ἡμῶν ὀλιγοπιστία.
Ὁ Ἅγιος Παΐσιος, μέ τό δικό του γλαφυρό
τρόπο, λέγει: Βλέπεις, ὅταν δέν βρέχει, δέν λένε: «θά κάνουμε προσευχή»,
ἀλλά «θά κάνουμε γεώτρηση». Καί τό κακό εἶναι ὅτι μέ αὐτά τά μέσα πού
ὑπάρχουν, ὄχι μόνον οἱ ἄπιστοι σκέφτονται ἔτσι, ἀλλά ἀκόμη καί οἱ πιστοί
ἀρχίζουν νά ξεχνοῦν τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ. Τό καλό εἶναι πού μᾶς ἀνέχεται
ὁ Θεός. Ἀλλά τήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ οὔτε κἄν τήν καταλαβαίνουν οἱ
ἄνθρωποι.
Καί ὁ μακάριος Δαβίδ καί πάλι θά ἀναφωνήσει: Γιατί εἶσαι περίλυπη, ὦ ψυχή μου; καί γιατί μέ τούς στεναγμούς σου μέ συνταράσσεις; Ἔλπισον εἰς τόν Θεόν (Ψαλμ. 41,6).
Χριστιανοί μου,
ὁ Θεάνθρωπος Κύριός
μας μᾶς προεῖπε: «Ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε (Ἰω. 16,33). Αὐτό τό
διαβεβαιώνει καί ἀπό προσωπική του πεῖρα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος «πάντες οἱ
θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται» (Β΄Τιμ. 3,12). Ἡ
θλίψη πού ὑποφέρουμε ὡς χριστιανοί μᾶς ἀναδεικνύει κοινωνούς τῶν
παθημάτων τοῦ Χριστοῦ. Καί ὁ διωγμός πού δοκιμάζουμε ἀποτελεῖ τό ἐχέγγυο
γνησιότητάς μας ὡς μαθητῶν τοῦ Κυρίου. Στόν παρόντα κόσμο δέν ὑπάρχει
ἄνθρωπος πού δέν πόνεσε. Οὔτε καί ἀληθινός χριστιανός πού δέν
δοκιμάστηκε στό καμίνι τῶν ποικίλων πειρασμῶν. Ἡ θλίψη εἶναι ὁ κλῆρος
τοῦ ἀνθρώπου. Καί ὁ διωγμός τό τίμημα τῆς εὐσέβειας.
Ἀδελφοί μου,
ἄς ὁμολογήσουμε σήμερα
καί ἐμεῖς ὅτι ὁ Λυτρωτής καί ρύστης μας εἶναι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς
Χριστός, ὁ ἐλεήμων καί συμπαθής Σωτήρας μας. Δέν ἔσωσε μόνο τόν Ἀπόστολο
Πέτρο στή θάλασσα τῆς Γαλιλαίας. Καί ἐμᾶς μᾶς σώζει, καθώς πλέοντες σέ
αὐτή τή θάλασσα τοῦ βίου συναντοῦμε τρικυμίες καί θύελλες καί
καταποντισμούς. Ἄς αὐξάνει ἡ ἀγάπη μας πρός τόν λατρευτό μας Κύριο καί
μαζί μέ τόν Δαβίδ ἄς ἀναφωνήσουμε: «Εὐλόγει ἡ ψυχή μου τόν Κύριον καί μή
ἐπιλανθάνου πάσας τάς ἀνταποδόσεις αὐτοῦ...τόν λυτρούμενον ἐκ φθορᾶς
τήν ζωήν σου, τόν στεφανοῦντα σε ἐν ἐλέει καί οἰκτιρμοῖς» (Ψαλμ. 102,
2.4). ΑΜΗΝ! Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου