ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 15 ΜΑΪΟΥ 2022 (ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ)

Ἀριθμός 21

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

«Ἴδε ὑγιὴς γέγονας, μηκέτι ἁμάρτανε» (Ἰω. 5, 14)

15 Μαΐου 2022

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα. Ἔστι δὲ ἐν τοῖς Ἱεροσολύμοις ἐπὶ τῇ προβατικῇ κολυμβήθρα, ἡ ἐπιλεγομένη Ἑβραϊστὶ Βηθεσδά, πέντε στοὰς ἔχουσα. Ἐν ταύταις κατέκειτο πλῆθος τῶν ἀσθενούντων, τυφλῶν, χωλῶν, ξηρῶν, ἐκδεχομένων τὴν τοῦ ὕδατος κίνησιν. Ἄγγελος γὰρ κατὰ καιρὸν κατέβαινεν ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ, καὶ ἐταράσσετο τὸ ὕδωρ· ὁ οὖν πρῶτος ἐμβὰς μετὰ τὴν ταραχὴν τοῦ ὕδατος ὑγιὴς ἐγίνετο ᾧ δήποτε κατείχετο νοσήματι. Ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καὶ ὀκτὼ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ. Τοῦτον ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς κατακείμενον, καὶ γνοὺς ὅτι πολὺν ἤδη χρόνον ἔχει, λέγει αὐτῷ· Θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι; Ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ἀσθενῶν· Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δὲ ἔρχομαι ἐγὼ, ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει. Λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ἔγειρε, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. Καὶ εὐθέως ἐγένετο ὑγιὴς ὁ ἄνθρωπος, καὶ ἦρε τὸν κράβαττον αὐτοῦ καὶ περιεπάτει. Ἦν δὲ σάββατον ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ. Ἔλεγον οὖν οἱ Ἰουδαῖοι τῷ τεθεραπευμένῳ· Σάββατόν ἐστιν· οὐκ ἔξεστί σοι ἆραι τὸν κράβαττον. Ἀπεκρίθη αὐτοῖς· Ὁ ποιήσας με ὑγιῆ, ἐκεῖνός μοι εἶπεν· Ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. Ἠρώτησαν οὖν αὐτόν· Τίς ἐστιν ὁ ἄνθρωπος ὁ εἰπών σοι, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει; ὁ δὲ ἰαθεὶς οὐκ ᾔδει τίς ἐστιν· Ὁ γὰρ Ἰησοῦς ἐξένευσεν ὄχλου ὄντος ἐν τῷ τόπῳ. Μετὰ ταῦτα εὑρίσκει αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς ἐν τῷ ἱερῷ καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται. Ἀπῆλθεν ὁ ἄνθρωπος καὶ ἀνήγγειλε τοῖς Ἰουδαίοις ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ ποιήσας αὐτὸν ὑγιῆ.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Ἡ ἀρρώστια ἀποτελεῖ κλῆρο τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς. Μιὰ συγκλονιστικὴ πραγματικότητα ποὺ οἱ ἄνθρωποι καλούμαστε νὰ ἀντιμετωπίσουμε καθημερινά. Καὶ ἂν δὲν ἔτυχε νὰ σταθοῦμε προσωπικὰ ἀντιμέτωποι μαζί της, ἀρκεῖ μιὰ ἐπίσκεψή μας σ’ ἕνα νοσοκομεῖο γιὰ νὰ διαπιστώσουμε τὴν τραγικὴ παρουσία της. Μπροστὰ στὸ φαινόμενο αὐτὸ τῆς ἀσθένειας, ὁ ἄνθρωπος ἀνέκαθεν στάθηκε  μὲ δὲος καὶ ἀπορία. Στὸ πανανθρώπινο τοῦτο ἐρώτημα ἀπάντηση ἔρχεται νὰ δώσει σήμερα ὁ Κύριός μας μὲ τὴν θαυμαστὴ θεραπεία τοῦ παραλυτικοῦ τῆς Βηθεσδά. Ὁ λόγος ποὺ τοῦ ἀπηύθυνε, ὅταν μετὰ τὴν ἴασή του τὸν συνάντησε στὸν Ναό, ἀποτελεῖ τὸ κλειδὶ μὲ τὸ ὁποῖο μποροῦμε νὰ κατανοήσουμε τὴν ἀρρώστια:  «Ἴδε ὑγιὴς γέγονας, μηκέτι ἁμάρτανε».

Ἡ παρουσία τῆς ἀρρώστιας σχετίζεται μὲ τὴν ἁμαρτία! Ὅπως ὁ θάνατος καὶ ἡ φθορὰ ἀρχὴ καὶ ρίζα ἔχει τὴν πτώση καὶ τὴν ἀποστασία τοῦ ἀνθρώπου, ἔτσι καὶ ἡ ἀσθένεια. Στὶς πιὸ πολλὲς περιπτώσεις τὰ αἴτιά της εἶναι ψυχικὰ καὶ ἠθικά. «Τὰ πλείονα τῶν νοσημάτων ἐξ ἁμαρτημάτων ἐστι ψυχικῶν», διδάσκει ὁ ἱ. Χρυσόστομος. Τὴν ἀλήθεια αὐτὴ μᾶς ὑπογραμμίζει καὶ ὁ ὑμνογράφος τοῦ Παρακλητικοῦ Κανόνος: «ἀπὸ τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν ἀσθενεῖ τὸ σῶμα, ἀσθενεῖ μου καὶ ἡ ψυχή». Τὴν ἴδια ἐξήγηση δίνει καὶ ὁ Κύριός μας γιὰ τὴν ἀσθένεια τοῦ παραλυτικοῦ. Ἡ σύστασή του «μηκέτι ἁμάρτανε ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται», φανερώνει πὼς αἰτία τῆς πολυχρόνιας παράλυσής του ἦταν οἱ προσωπικές του ἁμαρτίες. Ὅπως ἡ παράλυση διαλύει τὰ νεῦρα τοῦ σώματος, ἔτσι καὶ ἡ ἁμαρτία κόπτει τὰ νεῦρα τῆς ψυχῆς καὶ τὴν καθιστᾶ ἀνίκανη γιὰ κάθε πνευματικὴ ἐργασία, διδάσκει ὁ Ἅγιος Μακάριος ὁ Πάτμιος.

Στὸ βιβλίο τῶν Ψαλμῶν βλέπουμε ὅτι ὁ Θεὸς μαστιγώνει καὶ χαλιναγωγεῖ τὸν ἄνθρωπο μὲ τὶς παιδαγωγικὲς ἐπισκέψεις του, γιὰ νὰ τὸν φέρει σὲ συναίσθηση. Ὁ πόνος μᾶς κάνει νὰ ἀναζητήσουμε πιὸ πολὺ τὸν Θεό, λέει ὁ ψαλμῳδός.

Στὸ βιβλίο τῆς Ἐξόδου ὁ Μωυσῆς χαρακτηρίζει τὶς διάφορες δυσκολίες ὡς «συναντήσεις» Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων. Ὁ Προφήτης Ἡσαΐας ἀναφέρει ὅτι τὸν Θεὸ τὸν θυμόμαστε πιὸ πολὺ στὶς θλίψεις καὶ ὁ Ἰώβ ὑπομένει τὶς δοκιμασίες του γιὰ νὰ φανεῖ τὸ μεγαλεῖο τῆς σοφίας τοῦ Θεοῦ.

Στὴν Καινὴ Διαθήκη αὐτὸν τὸν πόνο δοκιμάζει μὲ τὴν σταυρική Του θυσία ὁ ἴδιος ὁ Λυτρωτής μας «ὑμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν, ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ» (Α΄ Πέτρ. 2, 21). Αὐτὸν τὸν πόνο ἐδοκίμασαν καὶ οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες. Ἀγκαλιὰ μὲ Αὐτὸν ἔζησαν οἱ θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆς πίστεώς μας. Τὰ πάγχρυσα στόματα τοῦ Λόγου, οἱ θεῖοι Πατέρες μας θὰ μᾶς καταθέσουν τὶς δικές τους ἱερὲς ἐμπειρίες . Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἔχοντας δοκιμάσει τὸν πόνο τῶν πειρασμῶν καὶ τῶν δοκιμασιῶν, μᾶς διδάσκει ὅτι ὁ πόνος μᾶς βοηθάει νὰ ἀποκτήσουμε πνεῦμα ταπεινώσεως: «Μοῦ δόθηκε ἀσθένεια ἀθεράπευτη γιὰ νὰ μὴν ὑπερηφανεύομαι…Εὐχάριστα καυχιέμαι γιὰ τὶς ἀδυναμίες μου, γιὰ νὰ σκηνώσει μέσα μου ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ».

Ὁ Μέγας Βασίλειος, ποὺ συνήθως ἦταν ἀσθενὴς, λέγει: Οἱ θλίψεις ποὺ παραχωροῦνται στὴν ζωή μας ἀπὸ τὸν Θεὸ δοκιμάζουν τὴν ἀγάπη μας πρὸς Αὐτόν. Οἱ πιστοὶ σὰν τοὺς ἀθλητὲς ἀγωνίζονται καὶ στεφανώνονται στὶς δοκιμασίες τῶν πειρασμῶν καὶ τοὺς ὁδηγοῦν στὴν τελείωση, ἐὰν μὲ εὐχαριστία τὶς ὑπομένουν.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος παραδέχεται τὸν πόνο ὡς ἀπόδειξη τῆς πολλῆς φιλανθρωπίας, κηδεμονίας καὶ προνοίας τοῦ Θεοῦ, δεῖγμα τῆς μεγάλης ἀγάπης Του, ποὺ, ἂν ὁ ἄνθρωπος τὸν ἐκμεταλλευτεῖ, θὰ δρέψει πλούσιο πνευματικὸ καρπό. Στὸν πιστό, λέγει ὁ Ἅγιος, δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ἀμφιβάλλει γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὅταν φτώχια, πεῖνα, θάνατος καὶ ἄλλες δοκιμασίες συμβαίνουν, γιατὶ ὅλα αὐτὰ εἶναι φάρμακα ποὺ θεραπεύουν τὰ νοσήματα. Ὁ πόνος ὡς φιλοσοφίας μητέρα εἶναι μέσο παιδαγωγίας τῶν πιστῶν, διότι ἀποτελεῖ μέσο ἠθικῆς κάθαρσης, ἐνδυνάμωση καὶ παγίωση στὴν ἀρετή. Οἱ ψυχὲς γίνονται δοκιμώτερες, ὑπογραμμίζει ὁ Ἅγιος. Ὁ πόνος εἶναι στίβος μὲ ἀγῶνες καὶ βραβεῖα. Αὐτοὶ ποὺ βλαστημοῦν στὴν ἀσθένεια, καὶ τὸν πόνο ὑφίστανται καὶ τὸ κέρδος χάνουν.

Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος λέγει: Τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι οἱ δικοί του ἄνθρωποι νὰ ὑποφέρουν ὑπομονετικὰ πληγὲς καὶ βάσανα, ὅπως ὁ Ἴδιος στὸ Πάθος Του, γιὰ νὰ τὸν μιμοῦνται.

Ὁ Μέγας Ἀντώνιος στὸ Γεροντικὸ διδάσκει πὼς κανεὶς δὲν θὰ πάει στὸν Παράδεισο καὶ δὲν θὰ σωθεῖ, ἂν δὲν ὑπομένει νικηφόρα τοὺς πόνους τῶν πειρασμῶν.

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ἔνιωσε ὁ ἴδιος τὸν ψυχικὸ πόνο καὶ ἔλεγε ὅτι εἶναι τὸ δακτυλίδι ποὺ προσφέρει ὁ Κύριος στοὺς ἐκλεκτούς Του . «Ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος οὗτος σωθήσεται» (Ματθ. 10, 12). Στὶς τόσες ἄδικες κατηγορίες εἰς βάρος του ποτὲ δὲν ἀντιδίκησε, παρέμεινε πρᾶος. Τὶς θεωροῦσε εὐλογίες στὴν ζωή του καὶ ἔλεγε: Ὁ Θεὸς θὰ δικαιώσει τὸ δίκαιο καὶ τὴν ἀλήθεια. Ἂς μὴν ξεχνᾶμε ὅτι ἡ ζωὴ τῶν Ἁγίων εἶναι ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ ἐπαναλαμβανομένη, ὅπως ἔλεγε χαρακτηριστικὰ ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς.

Ὁ μακαριστὸς ἐπίσκοπος Χαλκίδος, Νικόλαος Σελέντης, σημειώνει: Πρέπει νὰ περάσεις ἕνα βαθὺ πόνο, μιὰ τραγικὴ ἀγωνία, νὰ κραυγάσεις, νὰ παλαίψεις, γιὰ νὰ σοῦ μιλήσει ὁ Θεός. Διαφορετικὰ δὲν γίνεται τίποτα. Τὸ δοκίμασα, τὸ δοκιμάζω. Αὐτὴ εἶναι ἡ κατάθεσίς μου.

Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος ὁ Χῖος, ἀπευθυνόμενος στὶς μοναχές, διδάσκει: «Κι εμεῖς βρισκόμαστε στὸ κρεβάτι τῆς ἀμέλειας, ἀδελφές, κι ἐμεῖς στὸ κρεβάτι τῆς ἀναισθησίας. Ἂν δὲν λάμψουν ἡ πίστη, ἡ ἀγάπη, ἡ ταπείνωση, ἡ ὑπομονή, ἡ βία καὶ ἡ τόλμη  δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ θεραπευτοῦμε. Αὐτὰ μᾶς χρειάζονται γιὰ νὰ σηκωθοῦμε καὶ νὰ πᾶμε κοντὰ στὸν Χριστό. Χωρὶς κόπους, χωρὶς ἀγῶνες εἶναι ἀδύνατον. Πρέπει νὰ ἀφήσουμε τὰ γήινα καὶ νὰ ὑψώσουμε τὸν νοῦ μας στὰ οὐράνια.

Ὁ ἅγιος Πορφύριος εἶχε ζητήσει ἀσθένειες ἀπὸ τὸν Κύριο, γιὰ νὰ Τὸν δοξάζει μέσα ἀπὸ τὸν πόνο. Ἔλεγε ὁ ἴδιος: Εἶχα φρικτοὺς πόνους. Εἶχα παραδοθεῖ στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Δὲν προσευχόμουν νὰ μὲ ἀπαλλάξει ἀπὸ τοὺς πόνους, ὁ πόθος μου ἦταν νὰ μὲ ἐλεήσει. Εἶχα ἀκουμπήσει σ’ Αὐτόν. Περίμενα νὰ ἐνεργήσει ἡ Χάρη Του. (Ἐννοεῖται ὅτι ὁ Γέροντας ἐδέχετο καὶ τὶς ἰατρικὲς φροντίδες). Δὲν φοβόμουνα τὸν θάνατο, στὸν Χριστὸ θὰ πήγαινα. Πρέπει νὰ δοξάζουμε  πάντοτε  τὸν Θεό.

Καὶ ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Τσαλίκης εἶχε πολλὰ προβλήματα μὲ τὴν ὑγεία του. Ποτὲ δὲν διαμαρτυρήθηκε στὸν Θεό, ἀλλὰ τὰ ὑπέμενε ὅλα μὲ αὐταπάρνηση, ὑπομονὴ καὶ δοξολογία. «Ἔχω καρδιά, ἔχω πολλὲς παθήσεις, ἀλλὰ τὰ «παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ» δὲν τὰ ὑπολογίζω καθόλου. Μέσα στὸ θνητὸ σαρκίο ὑπάρχει ἀθάνατη ψυχή. Γι’ αὐτὴν φροντίζω».

Ὁ ὅσιος Ἱερώνυμος ὁ Σιμωνοπετρίτης μέσα στὴν ἀσθένεια καὶ ἀνάμεσα στὶς τελευταίες του λέξεις, λίγο πρὶν ἀναπαυτεῖ, εἶπε: «Ὤ μακαρία ταπείνωση!»

Ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης μᾶς διδάσκει: «Ὅταν ὁ Χριστὸς βλέπει ὅτι κάποιος ἀντέχει μιὰ βαριὰ ἀσθένεια, τοῦ τὴν δίνει, ὥστε μὲ τὴν λίγη ταλαιπωρία στὴν ἐπίγεια ζωή νὰ ἀνταμειφθεῖ πολὺ στὴν οὐράνια, τὴν αἰώνια ζωή. Ὅταν τὸ σῶμα δοκιμάζεται, ἡ ψυχὴ ἁγιάζεται. Μὲ τὴν ἀρρώστια πονάει τὸ σῶμα μας, τὸ χῶμα τό κτιστό αὐτὸ σπίτι μας, ἀλλὰ θὰ ἀγάλλεται αἰώνια ὁ νοικοκύρης του, ἡ ψυχή μας, στὸ οὐράνιο παλατάκι ποὺ μᾶς ἑτοιμάζει ὁ Κύριος». Ὁ ἅγιος ἔπασχε ἀπὸ καρκίνο καὶ ἀπὸ νέος παρακαλοῦσε νὰ τοῦ τὸν δώσει ὁ Χριστός, γιὰ νὰ θυμᾶται τὸν σταυρικὸ πόνο Του. Καὶ ἔλεγε ὁ Ὅσιος: «Αὐτὸ εἶναι τὸ καλύτερο δῶρο Του. Τὸν παρακαλῶ νὰ μὴ μοῦ τὸ πάρει. Ὅταν μᾶς βρίσκει μιὰ ἀρρώστια, καλὰ εἶναι νὰ ἀφηνόμαστε στὸν Χριστό. Νὰ σκεφτόμαστε ὅτι ἡ ψυχή μας ἔχει μεγαλύτερη ἀνάγκη ἀπὸ ὑπομονὴ καὶ δοξολογία στοὺς πόνους. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος δὲν ἀντιμετωπίζει πνευματικὰ τὸν πόνο, μπορεῖ νὰ ἀγριέψει. Πρέπει νὰ εἶναι ἤρεμος γιὰ νὰ παρηγοριέται θεϊκά. Εἶναι πανηγύρι μετὰ ἡ ἀρρώστια καὶ χαίρεται γιατὶ θὰ πάει μὲ τοὺς Ὁμολογητὲς καὶ τοὺς Μάρτυρες. Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες ξεχνοῦσαν τὸν πόνο τους, γιατὶ ἡ ἀγάπη τους πρὸς τὸν Χριστὸ ἦταν μεγαλύτερη». Καὶ συμπληρώνει: «Οἱ δοκιμασίες ποὺ μᾶς ἔρχονται εἶναι ἡ ἀντιβίωση ποὺ δίνει ὁ Θεὸς γιὰ τὶς ἀρρώστιες τῆς ψυχῆς μας. Αὐτοὶ ποὺ διακονοῦν ἀρρώστους, ἂν ἔχουν ἁμαρτίες, τὶς σβήνουν μὲ τὴν θυσία ποὺ κάνουν».

Εὐλογημένοι Χριστιανοί,

Ὅταν ἔλθει ὁ εὐλογημένος πόνος στὴν ζωή μας, νὰ τὸν δεχτοῦμε μὲ ὑπομονὴ καὶ δοξολογία. Νὰ ὁπλισθοῦμε μὲ περισσὴ δύναμη γιὰ τὴν ξαφνικὴ ἀνίατη ἀσθένεια, τὸ ἔκτακτο πένθος, τὴν ἀπουσία προσφιλῶν προσώπων, τὴν ἀπρόσμενη ἀποτυχία, τὴν φοβερὴ κατηγορία. Νὰ θυμηθοῦμε τὰ λόγια τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου: «Κύριε, σῶσόν με» καὶ νὰ εἴμαστε ἀπολύτως βέβαιοι ὅτι θὰ ἀκούσουμε τὴν γλυκιὰ φωνὴ τοῦ Λυτρωτῆ μας: «Ἰδοὺ ἐγὼ μεθ’ ἡμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας» καὶ «ὁ μένων ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν αὐτῷ».

Ἂς μᾶς παρηγορήσει καὶ τὸ ἐλπιδοφόρο τραγούδι τοῦ Γ. Βερίτη, ὅταν ἐκεῖνος βρισκόταν στὸ κρεβάτι τοῦ πόνου, δεχόμενος τὴν τοῦ Θεοῦ ἐπίσκεψη, τὸν καρκίνο, στὰ 33 του χρόνια. «Σὰν ἔρθει ὁ πόνος νὰ σὲ βρεῖ, / νὰ τὸν δεχθεῖς παλικαρίσια. / Στάσου λεβέντης σὰν τὴν δρῦ / τὴν λαμπαδόκορμη, τὴν ἴσια. / Δῶρο δικό σου να ’ναι κι ὁ πόνος / δῶρο δικό σου ἀπ’ τ’ ἀκριβά» . Καὶ ἀπευθυνόμενος στὸν ἐράσμιο τῆς καρδίας του Κύριο ἔλεγε: «Σ’ εὐγνωμονῶ γι’ αὐτὲς τὶς ὧρες ποὺ πονῶ».  ΑΜΗΝ!    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου