ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ
Ἀριθμός 19
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ
«Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου»
(Ἰω. 20, 28)
1 Μαΐου 2022
ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Οὔσης ὀψίας τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων, καὶ τῶν θυρῶν κεκλεισμένων ὅπου ἦσαν οἱ μαθηταὶ συνηγμένοι διὰ τὸν φόβον τῶν ᾿Ιουδαίων, ἦλθεν ὁ ᾿Ιησοῦς καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον, καὶ λέγει αὐτοῖς· εἰρήνη ὑμῖν. καὶ τοῦτο εἰπὼν ἔδειξεν αὐτοῖς τὰς χεῖρας καὶ τὴν πλευρὰν αὐτοῦ. ἐχάρησαν οὖν οἱ μαθηταὶ ἰδόντες τὸν Κύριον. εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς πάλιν· εἰρήνη ὑμῖν. καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς. καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐνεφύσησε καὶ λέγει αὐτοῖς· λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον· ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται. Θωμᾶς δὲ εἷς ἐκ τῶν δώδεκα, ὁ λεγόμενος Δίδυμος, οὐκ ἦν μετ᾿ αὐτῶν ὅτε ἦλθεν ὁ ᾿Ιησοῦς. ἔλεγον οὖν αὐτῷ οἱ ἄλλοι μαθηταί· ἑωράκαμεν τὸν Κύριον. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· ἐὰν μὴ ἴδω ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοῦ τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὸν δάκτυλόν μου εἰς τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὴν χεῖρά μου εἰς τὴν πλευρὰν αὐτοῦ, οὐ μὴ πιστεύσω. Καὶ μεθ᾿ ἡμέρας ὀκτὼ πάλιν ἦσαν ἔσω οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ καὶ Θωμᾶς μετ᾿ αὐτῶν. ἔρχεται ὁ ᾿Ιησοῦς τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον καὶ εἶπεν· εἰρήνη ὑμῖν. εἶτα λέγει τῷ Θωμᾷ· φέρε τὸν δάκτυλόν σου ὧδε καὶ ἴδε τὰς χεῖράς μου, καὶ φέρε τὴν χεῖρά σου καὶ βάλε εἰς τὴν πλευράν μου, καὶ μὴ γίνου ἄπιστος, ἀλλὰ πιστός. καὶ ἀπεκρίθη Θωμᾶς καὶ εἶπεν αὐτῷ· ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου. λέγει αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· ὅτι ἑώρακάς με, πεπίστευκας· μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες. Πολλὰ μὲν οὖν καὶ ἄλλα σημεῖα ἐποίησεν ὁ ᾿Ιησοῦς ἐνώπιον τῶν μαθητῶν αὐτοῦ, ἃ οὐκ ἔστι γεγραμμένα ἐν τῷ βιβλίῳ τούτῳ· ταῦτα δὲ γέγραπται ἵνα πιστεύσητε ὅτι ᾿Ιησοῦς ἐστιν ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, καὶ ἵνα πιστεύοντες ζωὴν ἔχητε ἐν τῷ ὀνόματι αὐτοῦ.
ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ
Ἐπισφράγισμα τῆς ἐπὶ γῆς παρουσίας τοῦ Κυρίου μας δὲν θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ὁ θάνατος καὶ ἡ νέκρωση, διότι τέτοιο τέλος δὲν ταιριάζει στὸν ἀληθινὸ Θεό. Τὸ «ἀναστήσεται τριήμερος» ἐπαληθεύτηκε μὲ ἀκρίβεια. Ὁ «σταυρωθεὶς καὶ ταφεὶς» Ἰησοῦς ὡς Παντοδύναμος συνέτριψε τὰ δεσμὰ τοῦ θανάτου καὶ «ἠγέρθη ἀπὸ τῶν νεκρῶν», χαρίζοντας σὲ ἐμᾶς τὴν λύτρωση.
Στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα βλέπουμε τοὺς δέκα μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ (ἀπουσίαζε ὁ Θωμᾶς) νὰ εἶναι κλεισμένοι στὸ ὑπερῶο τῶν Ἱεροσολύμων «διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων». Ξαφνικὰ, ἀνάμεσά τους ἐμφανίζεται ὁ Κύριος μὲ ἄφθαρτο σῶμα καὶ τοὺς λέει: «Εἰρήνη ὑμῖν». Τοὺς δείχνει τὰ χέρια καὶ τὴν πλευρά Του, ἐπιβεβαιώνοντας τὴν Ἀνάσταση. Εἶχαν ἀνάγκη νὰ τοὺς ὁπλίσει μὲ τὴν εἰρήνη Του, γιατὶ ἀπὸ τὴν στιγμὴ αὐτὴ ἀρχίζει ἡ ἀποστολή τους στὰ ἔθνη. Κατόπιν, ὁ Κύριος «ἐνεφύσησε καὶ λέγει αὐτοῖς‧ λάβετε πνεῦμα ἅγιον». Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας σχολιάζει: «οἰκονόμους καὶ ἱερουργοὺς ἄμεσα τοὺς ἀνέδειξε, δίνοντάς τους τὸ ἴδιο Ἅγιο Πνεῦμα».
«Μεθ’ ἡμέρας ὀκτώ» ὁ Ἀναστὰς Κύριος στὸν ἴδιο χῶρο πραγματοποιεῖ μία ἀκόμα ἐμφάνιση, ποὺ ἦταν παρὼν καὶ ὁ Θωμᾶς. Ὅταν ἐπέστρεψε ὁ Θωμᾶς τοῦ διηγήθηκαν οἱ ἄλλοι τὶ συνέβη. Ἐκεῖνος δὲν μποροῦσε νὰ κατανοήσει καὶ τοὺς δήλωσε: «Ἂν δὲν δῶ πάνω στὸ χέρι Του τὸ σημάδι ἀπὸ τὰ καρφιὰ καὶ δὲν βάλω τὸ χέρι μου στὴν πλευρά Του, δὲν πρόκειται νὰ πιστέψω». Ὁ Κύριος δὲν τὸν ἐπετίμησε οὔτε τὸν προσέβαλε. Τοῦ μίλησε ἁπλᾶ καὶ ἤρεμα καὶ ὁ Ἀπόστολος συγκλονίσθηκε. Δονήθηκαν οἱ χορδὲς τῆς καλοπροαίρετης καρδιᾶς του καὶ, ἀντὶ γιὰ μουσικὴ μελωδία, ἀπέδωσαν τὴν ὡραιότατη ὁμολογία: «Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου».
Ἂς δοῦμε πῶς σχολιάζουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας αὐτὸ τὸ γεγονός:
Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος γράφει: «Μεῖνε, Θωμᾶ, σταθερὸς στὸν πόθο σου αὐτόν, διατήρησε τὸν ζῆλο σου, ὥστε βλέποντας ἐσύ, νὰ βεβαιωθεῖ ἡ ψυχή μου. Ζήτησε μὲ ἐπιμονὴ ἀπὸ Αὐτὸν ποὺ εἶπε: «Ζητεῖτε καὶ εὑρήσετε» (Ματθ. 5, 7). Μὴ παύσεις νὰ ἐρευνᾶς εἰλικρινῶς, ἐὰν δὲν εὕρεις τὸν θησαυρὸ ποὺ ζητεῖς. Μὴ παύσεις νὰ κρούεις τὴν θύρα τῆς ἀναντιρρήτου γνώσεως μέχρι νὰ σοῦ τὴν ἀνοίξει Αὐτὸς ποὺ εἶπε: «Κρούετε καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν» (Ματθ. 5,7)». Καὶ συνεχίζει ὁ ἱερὸς Πατὴρ νὰ ἀναπαριστᾶ νοερῶς τὴν ἀπάντηση τοῦ Κυρίου πρὸς τὸν Θωμᾶ: «Ἄκουσα Θωμᾶ, ἀπὼν ὡς ἄνθρωπος, παρὼν ὡς Θεός, αὐτὰ τὰ ὁποῖα εἶπες. Μή, λοιπόν, διστάσεις νὰ μάθεις αὐτὰ ποὺ ποθεῖς, μὴν ντραπεῖς νὰ περιεργασθεῖς αὐτὰ ποὺ ἐπιζητεῖς. Μὴν ἀποφύγεις νὰ βάλεις τὸ δάχτυλό σου ἐπάνω στὰ ἴδια μου τὰ χέρια. Ἀνέχομαι καὶ τὰ περίεργα δάχτυλα ὅπως ἀνέχθηκα καὶ τὰ καρφιά. Ὑπομένω τὴν περιέργεια τοῦ φίλου ὅπως ὑπέμεινα τὴν ἐπίθεση τῶν ἐχθρῶν. Ὅταν σταυρώθηκα δὲν ἀγανάκτησα. Κοίταξε τὰ χέρια μου καὶ μὴ νομίσεις, ὅτι ἡ ἀλήθεια τῆς Ἀνάστασης εἶναι φαντασία. Μὴ φοβηθεῖς κανένα βιοτικὸ χειμῶνα, καμμία τάξη κοσμικὴ μὴ σὲ τρομάξει‧ πλεῦσε προσέχοντας στὸν οὐρανὸ σὰν σὲ λιμάνι, πλεῦσε φοβούμενος μόνο τῆς ἰδικῆς μου ἄρνησης τὸ ναυάγιο. Περιγέλασε τὸν θάνατο σὰν νεκρό, περίπαιξε τὴν φθορὰ σὰν ἀνίσχυρη, χαιρέτισε τὸν δικό μου θάνατο σὰν ἀρχὴ ἐσωτερικῆς ζωῆς. Ἀνέχομαι ἄγγιγμα χεριοῦ ποὺ μὲ ἀγαπᾶ. Δὲς τὴν πλευρά μου, ὥστε νὰ μπορεῖς νὰ λέγεις τὴν ἀλήθεια καὶ βλέποντας ἐσὺ τὸ πάθος τῆς σαρκός μου, νὰ θεραπεύσεις τὸ πάθος τῆς ψυχῆς σου».
Καὶ ἡ ἀπάντηση τοῦ Θωμᾶ: «Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου». Ἐσὺ εἶσαι καὶ Θεὸς καὶ φιλάνθρωπος. Πιστεύω Κύριε στὴν οἰκονομία Σου, πιστεύω στὴν συγκατάβασή σου. Σὰν Πλάστης μεταπλάττεις τὸ πλάσμα Σου. Πιστεύω, πλέον δὲν ἐξετάζω, δὲν φιλολογῶ, δὲν περιεργάζομαι. Ἕνα Κύριο καὶ Θεὸ γνωρίζω, Ἐσένα, τὸν Δεσπότη Χριστό».
Ὁ ἀλήστου μνήμης μητροπολίτης Χίου, Χρυσόστομος Γιαλούρης ἐδίδασκε: «Ἄλλο πράγμα εἶναι ὁ ἄπιστος, καὶ ἄλλο ὁ δύσπιστος. Ὁ Θωμᾶς ἦταν δύσπιστος, ἀλλὰ ὄχι ἄπιστος, ὅπως νομίζουν μερικοί, ἀδικώντας ἔτσι τὸν Ἀπόστολο. Ὁ Κύριος τοῦ εἶπε: «μὴ γίνου - ὄχι μὴν εἶσαι - ἄπιστος». Δὲν καταδικάζει τὴν διάθεση γιὰ ἔρευνα, ἀλλὰ τὸν τρόπο, τὴν μέθοδο γιὰ ἔρευνα. Τὸ «πίστευε καὶ μὴ ἐρεύνα» δὲν εἶναι γραμμένο σὲ κανένα ἀπὸ τὰ ἱερὰ κείμενα τῆς ἁγίας μας θρησκείας. Τὸ ἔθεσαν σὲ κυκλοφορία οἱ ἐχθροί της κακόβουλα, γιὰ νὰ τὴν δυσφημίσουν. Ἀπεναντίας ὁ Ἴδιος ὁ Χριστὸς λέει: «Ἐρευνᾶτε τὰς γραφάς»‧ καὶ ὄχι μόνο ἐπέτρεψε στὸν Θωμᾶ νὰ Τὸν ψηλαφήσει, ἀλλὰ καὶ τὸν ἐκάλεσε: «φέρε τὸν δάκτυλόν σου ᾧδε».
Ἡ Ἐκκλησία μας δὲν φοβᾶται τὴν ἔρευνα. Τὴν προκαλεῖ καὶ τὴν ἐπιβάλλει. Στὸ πρόσωπο τοῦ Θωμᾶ ὁ Κύριος δὲν ψέγει τοὺς εἰλικρινεῖς, ἔντιμους καὶ καλοπροαίρετους, ἀλλὰ τοὺς ἀνόητους ἐκείνους δοκησίσοφους ποὺ νομίζουν ὅτι τὰ ξέρουν ὅλα.
Ἂς δοῦμε πῶς σχολιάζουν οἱ Πατέρες τὴν ρήση τοῦ Κυρίου: «Μὴ γίνου ἄπιστος ἀλλὰ πιστός».
Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος: «Ἡ χαρὰ ποὺ εἶναι διάχυτη στὸ σύμπαν δὲν μπαίνει στὴν καρδιὰ (τοῦ ἀπίστου), γιατὶ ἔφυγε ἀπὸ αὐτὴν ὁ Θεός. Τὸ κενὸ γεμίζει ἡ λύπη, ἡ ἀθυμία, ἡ λαχτάρα, ἡ ἀνυπομονησία. Εἶναι ἄκεφος καὶ ἀπρόθυμος γιὰ κάθε πνευματικό. Ἡ καρδιά του μένει ἀναίσθητη μπροστὰ στὴν ἀπεικόνιση τῆς θείας σοφίας καὶ δύναμης ποὺ εἶναι ἡ φύση. Καμία φωνὴ δὲν ἐκπέμπεται ἀπὸ τὰ στήθη του γιὰ νὰ ὑμνήσει καὶ νὰ εὐχαριστήσει τὸν Θεό. Πλανιέται στὴν σκοτεινὴ καὶ γεμάτη περιπέτειες νύχτα τῆς παρούσης ζωῆς καὶ καμία ἀκτίνα φωτὸς δὲν φωτίζει τὰ δύσκολα μονοπάτια της. Δὲν ἔχει κανένα νὰ τὸν καθοδηγήσει. Περνάει τὴν ζωή του χωρὶς νὰ περιμενει κάτι καλύτερο. Συντρίβεται στὶς πολλὲς παγίδες, γιατὶ δὲν ἔχει κάποιον νὰ τὸν ἐλευθερώσει. Στὶς θλίψεις του δὲν ἔχει κάποιον νὰ τὸν ἀνακουφίσει». Καὶ καταλήγει ὁ Ἅγιος: «Ἡ ἀπιστία εἶναι φρενοπάθεια. Εἶναι πάθος τῆς ψυχῆς ποὺ δύσκολα θεραπεύεται. Καταθλίβει τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν κάνει ἀξιολύπητο».
Ὁ Ἅγιος Παΐσιος διδάσκει: «Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ταπεινωθεῖ καὶ φωτισθεῖ, τότε ἁγιάζεται ἡ δύναμη τοῦ λογικοῦ του. Ἂν ἕνας πάει νὰ ἑρμηνεύσει ἐγωιστικὰ τὰ δόγματα, σκοτίζεται καὶ τελικὰ φθάνει σὲ ἀπιστία ἢ καὶ πλάνη. Τὸν ἐγκαταλείπει ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ, γιατὶ μὲ ἐγωισμὸ προχώρησε. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲν πιστεύει στὸν Θεό καὶ στὴν μέλλουσα ζωή, τὴν αἰώνια, καὶ σ’ αὐτὴν καταδικάζει τὴν ψυχή του καὶ μένει ἀπαρηγόρητος».
Εὐσεβὲς ἐκκλησίασμα.
Τρεῖς πικρίες δοκίμασε ὁ Κύριος, πρῶτα ἀπὸ τὸν κορυφαῖο μαθητή Του, τὸν Πέτρο, ὅταν ἀρνήθηκε τὸν διδάσκαλό Του, τὸν ἀξιοθρήνητο Ἰούδα μὲ τὴν κατάπτυστη προδοσία του καὶ τώρα τὸν Ἀπόστολο Θωμᾶ μὲ τὴν δυσπιστία του. Ὅμως, καθὼς καὶ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος διδάσκει, ὁ γλυκύτατος Κύριός μας δὲν ἐγκατέλειψε ἀπογοητευμένος τὸν Θωμᾶ. Ἔρχεται νὰ τὸν βοηθήσει τώρα ποὺ ζητᾶ νὰ Τὸν ψηλαφήσει. Ὁ τέλειος Θεὸς δείχνει ἄκρα ταπείνωση στὸν δοκιμαζόμενο μαθητή Του. Ἡ ἀγάπη Του γιὰ τοὺς ἀνθρώπους θὰ παραβλέψει τὰ σφάλματα τῶν μαθητῶν Του. Ἀκολουθώντας τὸ παράδειγμα τοῦ Κυρίου, ἐμεῖς, οἱ πνευματικοὶ πατέρες, οἱ γονεῖς, οἱ δάσκαλοι, ἂς ὁπλισθοῦμε μὲ ὑπομονὴ καὶ ἐπιμονὴ, σμιλεύοντας τὸν χαρακτήρα τῶν παιδιῶν μας.
Ἀδελφοί μου,
«Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου» ὁμολόγησε ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς. Καὶ ἀπὸ τὴν στιγμὴ ἐκείνη ἔγινε κήρυκας τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Καὶ γιὰ ἐμᾶς ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Κύριός μας καὶ ὁ Θεός μας. Αὐτὸ ὀφείλουμε νὰ τὸ ὁμολογοῦμε μὲ θάρρος καὶ τόλμη. Ἡ δειλία στὴν χριστιανικὴ πίστη ἰσοδυναμεῖ μὲ προδοσία καὶ ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ. Ἐξάλλου, τὸ ὑπογραμμίζει μὲ ἔμφαση ὁ Ἴδιος ὁ Κύριός μας: «Ὅποιος ὁμολογήσει μπροστὰ στοὺς ἀνθρώπους ὅτι πιστεύει σὲ μένα, θὰ τὸν ἀναγνωρίσω κι ἐγὼ σὰν δικό μου μπροστὰ στὸν οὐράνιο Πατέρα μου. Ὅποιος, ὅμως, μὲ ἀρνηθεῖ μπροστὰ στοὺς ἀνθρώπους, θὰ τὸν ἀπαρνηθῶ κι ἐγὼ μπροστὰ στὸν οὐράνιο Πατέρα μου» (Ματθ. 10,35). Ὅταν περνᾶμε ἔξω ἀπὸ ναὸ μὲ παρρησία νὰ κάνουμε τὸν Σταυρό μας ὡς ὁμολογία πίστεως καὶ ἔκφραση ἀγάπης πρὸς τὸν Κύριό μας.
Εἴθε αὐτὴ ἡ σωτήρια ὁμολογία τοῦ Θωμᾶ νὰ μᾶς συνεγείρει καὶ νὰ μᾶς ἐμπνεύσει. Νὰ ἀκολουθοῦμε τὸ θεῖο Εὐαγγέλιο καὶ νὰ τηροῦμε τὶς ἅγιες ἐντολὲς τοῦ Ἀναστάντος Λυτρωτῆ μας, συνῳδὰ μὲ τὴν γλυκόηχη κιθάρα τοῦ Γ. Βερίτη:
«Νὰ τὸ ἀγαπημένο Του πρόβατο καὶ πάλι! /Ἔσκυψε καὶ τ’ ἅρπαξε, / τ’ ἀγκάλιασε μὲ θέρμη / κι -ὤ οὐρανέ – μὲ ποιὰ στοργὴ σκύβει καὶ τὸ κοιτάζει, /πῶς κι ἐκεῖνο ἀντάμα Του/ χορεύει καὶ γιορτάζει!»
Ἂς ἐπικαλεσθοῦμε καὶ τὴν χάρη τῆς
Παναγίας τῆς Βοήθειας ποὺ αὔριο γιορτάζει, διὰ τῆς πασχαλίου εὐλογίας
καὶ τῶν λόγων τοῦ Ἁγίου Ἀνθίμου: «Ἀλλ’ ἦλθεν ἡ μεγάλη χαρά! Σήμερον
ἀνεστήθη καὶ ὅλη ἡ οἰκουμένη χαίρεται‧ οἱ ἄνθρωποι, ἡ θάλασσα καὶ τὰ
βουνά, τὰ ζῶα καὶ τὰ φυτὰ ὅλα χαίρονται. Ὁ Ἀναστὰς Κύριος κατετρόπωσε
τὸν θάνατο καὶ μᾶς ἐχάρισε ζωὴ καὶ σωτηρία». ’Αμήν! Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου