ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ
Ἀριθμός 12
20 Μαρτίου 2022
ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
“τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου” (Μάρκ. 2, 5)
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Τῷ καιρῷ εκείνῳ, εἰσῆλθεν ο Κύριος πάλιν εἰς Καπερναοὺμ καὶ ἠκούσθη ὅτι εἰς οἶκόν ἐστι. Καὶ εὐθέως συνήχθησαν πολλοί, ὥστε μηκέτι χωρεῖν μηδὲ τὰ πρὸς τὴν θύραν· καὶ ἐλάλει αὐτοῖς τὸν λόγον. Καὶ ἔρχονται πρὸς αὐτὸν παραλυτικὸν φέροντες, αἰρόμενον ὑπὸ τεσσάρων. Καὶ μὴ δυνάμενοι προσεγγίσαι αὐτῷ διὰ τὸν ὄχλον, ἀπεστέγασαν τὴν στέγην ὅπου ἦν, καὶ ἐξορ ύξαντες χαλῶσι τὸν κράβαττον, ἐφ᾿ ᾧ ὁ παραλυτικὸς κατέκειτο. Ἰδὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν λέγει τῷ παραλυτικῷ· τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου. Ἦσαν δέ τινες τῶν γραμματέων ἐκεῖ καθήμενοι καὶ διαλογιζόμενοι ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν· τί οὗτος οὕτω λαλεῖ βλασφημίας; τίς δύναται ἀφιέναι ἁμαρτίας εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός; Καὶ εὐθέως ἐπιγνοὺς ὁ Ἰησοῦς τῷ πνεύματι αὐτοῦ ὅτι οὕτως αὐτοὶ διαλογίζονται ἐν ἑαυτοῖς, εἶπεν αὐτοῖς· τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;
Τί ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν τῷ παραλυτικῷ, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει; Ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀφιέναι ἐπὶ τῆς γῆς ἁμαρτίας λέγει τῷ παραλυτικῷ. Σοὶ λέγω, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. Καὶ ἠγέρθη εὐθέως, καὶ ἄρας τὸν κράβαττον ἐξῆλθεν ἐναντίον πάντων, ὥστε ἐξίστασθαι πάντας καὶ δοξάζειν τὸν Θεὸν λέγοντας ὅτι οὐδέποτε οὕτως εἴδομεν.
ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ
Σ' ἕνα φιλόξενο σπίτι, στὴν Καπερναούμ, ὁμιλεῖ ὁ Θεῖος Διδάσκαλος στὰ συγκεντρωμένα πλήθη τοῦ Ἰσραήλ. Ξαφνικά, ἀνοίγει ἡ ὀροφὴ καὶ κατέρχεται ἕνα φορεῖο. Πάνω του κείτεται ἕνας παραλυτικός, θύμα νεανικῶν ἀταξιῶν. Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἔλεγε μυστικὰ μέσα του: “Ἐπάνω στὴν νεανική μου ὁρμὴ ξερίζωσα ἀλύπητα ὅλα τὰ μυρίπνοα ἄνθη ἀπὸ τὸν κῆπο τῆς καρδιᾶς μου. Ἔπνιξα ὅλα τὰ ἀληθινὰ ἰδανικὰ τῆς ζωῆς, παραστράτησα! Ἡ πνευματικὴ παραλυσία μου ἔφερε καὶ τὴν σωματική. Τὶ κι ἂν λάμπει ὁ ἥλιος ἔξω; Ἡ ψυχή μου εἶναι πληγωμένη, τὰ δάκρυά μου πικρά. Μετανοῶ, διότι ὕβρισα τὴν πραγματικὴ ζωὴ καὶ παρέλυσα τὸ σῶμα μὲ τὴν ἁμαρτία”. Κι ὁ σπλαχνικὸς θεραπευτής, ὁ Κύριός μας, ἀμέσως ἄκουσε αὐτὸν τὸν θρῆνο τοῦ νέου. Καὶ συμπονετικὰ τοῦ λέει: “Παιδί μου, εἶναι συγχωρημένες οἱ ἁμαρτίες σου”!
Ὁ παραλυτικὸς τῆς παραβολῆς εἶναι τὸ τραγικὸ σύμβολο τῆς ἄτακτης ζωῆς τῶν νέων, καὶ γενικὰ ὅλων μας. Ἂς δοῦμε μὲ προσοχὴ πῶς τοποθετοῦνται οἱ θεοφώτιστοι Πατέρες στὸ θέμα τῆς ἁμαρτίας.
• Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος γράφει: “Ὁ ἄνθρωπος πλάσθηκε ἀγαθός, γιατὶ ὁ Θεὸς εἶναι τὸ ἀπόλυτο ἀγαθό. Ποθεῖ τὸ ἀγαθό, τὸ καλό, τὸ ἀληθινό. Αὐτὰ εἶναι ὁ γραπτὸς νόμος στὴν καρδιά του, γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ συμμετέχει στὴν μακαριότητα τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἁμαρτία καὶ ὁ θάνατος εἶναι ἐπακόλουθα δεινὰ τοῦ γεγονότος, ὅτι ἡ ἐλεύθερη βούληση τοῦ ἀνθρώπου ὑποδουλώθηκε ἐξαιτίας τῆς παρακοῆς καὶ τῆς παράβασης τοῦ ἠθικοῦ νόμου. Ὁ πρῶτος ἄνθρωπος, ἀφοῦ ἀποπλανήθηκε, ἀθέτησε τὴν ἀπαγόρευση τῆς ἐσωτερικῆς του φωνῆς. Ἂν ὁ Ἀδὰμ ὡς αὐτεξούσιο ὄν δὲν ὑπέτασσε τὴν ἐσωτερική του ἐλευθερία στὸν διάβολο, οὐδέποτε θὰ παρέβαινε τὴν θεία ἐντολή. Ἡ ἀσθενικὴ ψυχή, καθὼς εἶναι βεβαρημένη ἀπὸ τὰ πάθη, παραδίδεται στὴν ἁμαρτία”. Καὶ συνεχίζει ὁ Ἅγιος: “Ἡ ἀσθένεια τῆς ψυχῆς, ἡ ἁμαρτία, θανατώνει τὴν ψυχή. “Τὰ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος”, λέγει ὁ θεῖος Παῦλος (Ρωμ. 6, 23). Ἡ ἁμαρτία φέρνει τὸν χωρισμὸ ἀπὸ τὸν Θεό. “Πᾶς ὁ ποιῶν τὴν ἁμαρτίαν ἐκ τοῦ διαβόλου ἐστιν” , λέγει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης (Ἰω. 3,8). Καμμία κοινωνία δὲν ὑπάρχει μεταξὺ φωτὸς καὶ σκότους”. Καὶ καταλήγει ὁ Ἅγιος Νεκτάριος : “Ἡ ἁμαρτία, ὅπως ἔχει γραφτεῖ στὶς Παροιμίες, πολλοὺς ἀφοῦ τοὺς πλήγωσε, τοὺς κατέβαλε μὲ τὸ βάρος της. Ἐνῶ ἡ ἀρετὴ ἀνυψώνει καὶ ζωοποιεῖ αὐτοὺς ποὺ τὴν ἀσκοῦν”.
• Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ἀναφέρει: “Εἶναι προτιμώτερο νὰ λερωθεῖς μέσα στὴν λάσπη παρὰ μὲ τὴν ἁμαρτία. Ὅπως ὁ σκόρος τρώει τὰ ροῦχα, ἔτσι καὶ ἡ ἁμαρτία κατατρώγει τὸν ἁμαρτωλό. Αὐτοὶ ποὺ νοσοῦν στὴν ψυχὴ καίγονται ἀπὸ τὸ φῶς τῆς ἀλήθειας. Νὰ ἀπομακρύνεσαι ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, διότι τὸ νὰ ἁμαρτάνεις εἶναι ἀνθρώπινο, τὸ νὰ ἐπιμένεις στὴν ἁμαρτία εἶναι σατανικό. Ἡ ἁμαρτία μὲ τὴν ἡδονὴ κρατεῖ τὸν ἄνθρωπο σὲ συνεχῆ μέθη. Ἡ ἁμαρτία κουράζει. Γι' αὐτὸ καὶ λέγει ὁ Κύριος: “Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς” (Ματθ. 11, 28).
• Ὁ Μέγας Βασίλειος μᾶς διδάσκει: “Ὅπως ὁ καπνὸς διώχνει τὶς μέλισσες καὶ ἡ δυσωδία ἀπομακρύνει τὰ περιστέρια, κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο ἀπομακρύνει καὶ τὸν φύλακα ἄγγελο τῆς ζωῆς μας ἡ θλιβερὴ καὶ δυσώδης ἁμαρτία”.
• Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος συμπληρώνει: “Ἡ διάπραξη κάθε ἁμαρτωλῆς πράξης ὀφείλεται στὴν ἔλλειψη τῆς συναίσθησης ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι κριτής”.
• Ὁ Ἅγιος Παΐσιος διδάσκει: “Ὁ καλός μας Ἰησοῦς πῆρε μαζὶ μὲ ὅλη τὴν ἁμαρτία τοῦ κόσμου καὶ ὅλες τὶς πίκρες, καὶ μᾶς ἄφησε τὴν χαρὰ καὶ τὴν ἀγαλλίαση, τὴν ὁποία αἰσθάνεται ὅποιος ἔχει ἀπεκδυθεῖ τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο καὶ ζεῖ πλέον μέσα του ὁ Χριστός. Νὰ σκεφτόμαστε ὅτι δὲν ἔχουμε τίποτα δικό μας, ὅλα ὁ Χριστὸς μᾶς τὰ ἔχει δώσει. Μόνο οἱ ἁμαρτίες εἶναι δικές μας. “Αἰτεῖτε καὶ δοθήσεται”, λέει ἡ Γραφή. Ἂν δὲν ζητᾶμε βοήθεια ἀπὸ τὸν Χριστὸ γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας, θὰ σπάσουμε τὰ μοῦτρα μας. Ἐνῶ, ὅταν ζητᾶμε τὴν θεία βοήθεια, ὁ Χριστὸς μᾶς δένει μὲ ἕνα σχοινάκι μὲ τὴν Χάρη Του καὶ μᾶς συγκρατεῖ. Ὅταν λυθοῦμε ἀπὸ τὸ σχοινάκι, μᾶς χτυποῦν οἱ ἄνεμοι καὶ ταλαιπωρούμαστε. Ὅσο ἀγωνιζόμαστε”, λέει ὁ Ἅγιος Παΐσιος, “καὶ συναισθανόμαστε τὴν ἁμαρτωλότητά μας, ἐμπιστευόμαστε τὸν ἑαυτό μας στὴν θεία Του Πρόνοια καὶ εὐσπλαγχνία καὶ ἡ ψυχή μας ἀνεβαίνει στὸν Παράδεισο μὲ πολλὴ σιγουριά. Πρέπει νὰ συναισθανθοῦν οἱ ἄνθρωποι ὅτι ταλαιπωροῦνται, γιατὶ εἶναι μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό, νὰ μετανοήσουν, νὰ ἐξομολογηθοῦν ταπεινὰ τὶς ἁμαρτίες τους. Χωρὶς τὸν πνευματικὸ ἀδειάζουν οἱ ἐκκλησίες καὶ γεμίζουν τὰ ψυχιατρεῖα, οἱ φυλακὲς καὶ τὰ νοσοκομεῖα. Δὲν ὑπάρχει ἀνώτερος γιατρὸς ἀπὸ τὸν ἔμπειρο πνευματικό, ποὺ θεραπεύει τὶς ψυχὲς καὶ τὰ σώματα ἀπὸ τὰ μικρόβια τῆς ἁμαρτίας μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ”.
• Ἂς ἀκούσουμε καὶ τὸν Ἅγιο Ἄνθιμο: “Ὅπως μαγνητίζει τὸ φίδι ἕνα πουλὶ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ φύγει, ἔτσι καὶ ἡ ἁμαρτία παρασύρει τὸν ἄνθρωπο. Ἐλέγχεται ὁ ἄνθρωππος ὅταν πράξει τὸ κακὸ καὶ ἡ συνείδησή του τὸν τύπτει. Ὁ πνευματικὸς τὸν νουθετεῖ... ἀλλὰ ἠλεκτρίζεται ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ παρασύρεται ἀπὸ αὐτήν, γίνεται αἰχμάλωτος. Μετανοεῖ, λυπεῖται, κλαίει, ἐπειδὴ ὅμως ἀπέκτησε τὴν κακὴ συνήθεια, δὲν γλιτώνει• γίνεται δοῦλος της. Διόρθωση ὑπάρχει (ἀπαντᾶ ὁ Ἅγιος Γέροντας σὲ ἐρώτηση ἀδελφῆς). Μπορεῖς νὰ διορθωθεῖς. Θέλει ὅμως τόλμη. Θέλει πίστη. Θέλει εὐλάβεια. Θέλει καθαρὰ νὰ ἐξομολογεῖσαι. Φύγε ἀπὸ τὸ κακὸ γιὰ νὰ γλιτώσεις. Δὲν μπορεῖς μόνος σου;Τρέξε σὲ ἄλλον νὰ σὲ βοηθήσει. Τρέξε κοντὰ στὸν Χριστό! Κι ἐμεῖς πῶς θὰ τρέξουμε στὸν Χριστό; Διὰ μέσου τοῦ πνευματικοῦ• διότι ὁ πνευματικὸς εἶναι Αὐτὸς ὁ Χριστός. Ὄχι πὼς εἶμαι ἐγὼ καὶ τὸ λέγω, ἀλλὰ ἄλλο μέσον δὲν ὑπάρχει ἐκτὸς ἀπὸ τὸν πνευματικό. Αὐτὸς θὰ γίνει ὁ μεσίτης σου, αὐτὸς θὰ γίνει ὁ προστάτης σου, αὐτὸς θὰ ἀναλάβει τὸ βάρος σου, αὐτὸς θὰ σὲ παρηγορήσει, αὐτὸς θὰ σοῦ δώσει πνεῦμα θεῖον, αὐτὸς θὰ σὲ δυναμώσει, αὐτὸς θὰ σὲ βοηθήσει νὰ φύγεις ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς ἁμαρτίας, νὰ ἐλευθερωθοῦν ὅλα σου τὰ μέλη ποὺ εἶναι αἰχμάλωτα. Αὐτὸς θὰ σὲ συγχωρέσει.... Ἑκατὸ χρόνια νὰ φωνάζεις στὸν Χριστό, ἂν δὲν πᾶς στὸν πνευματικό, δὲν μπορεῖς νὰ λάβεις συγχώρεση• ὁ ἰατρὸς θὰ σοῦ δώσει τὴν θεραπεία, ὁ πνευματικὸς θὰ σὲ συμφιλιώσει μὲ τὸν Θεόν. Στὸν πνευματικὸ ἐδόθη ἡ ἐξουσία νὰ βάλει τὸ χέρι του ἐπάνω στὴν κεφαλή σου καὶ νὰ σοῦ πεῖ ”εἶσαι συγχωρεμένος”. Ἐβγῆκε ἀπὸ τὸ στόμα του ὁ λόγος αὐτός; Εὐθὺς ἐγράφη εἰς τοὺς οὐρανούς” .
• Ὁ Ἅγιος Πορφύριος γιὰ νὰ στηρίξει τὰ πνευματικά του παιδιὰ τοὺς ἔλεγε: “Νὰ μὴ στενοχωριέσαι, μωρέ, ποτέ! Ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε γιὰ νὰ μᾶς δώσει πολλὴ χαρὰ καὶ ἀγάπη ἀπὸ τώρα. Ἔπεσες; Θὰ σηκωθεῖς! Ἀπὸ τώρα ν' ἀρχίσουμε νὰ συμμετέχουμε ὅλο καὶ πιὸ αἰσθητά, στὴν φωτεινὴ ἡμέρα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ”.
• Ὁ ἀείμνηστος Κοζάνης Διονύσιος συμπληρώνει: “Μὰ εἶναι μεγάλη ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἄπειρο τὸ ἔλεος τῆς θείας εὐσπλαγχνίας. Καὶ εἶναι ἀνεξιχνίαστος ὁ τρόπος, μὲ τὸν ὁποῖο συγχωρεῖται ὁ ἁμαρτωλός. Ἡ βρωμιὰ ποὺ μολύνει τὴν γῆ, ἡ παραφωνία ποὺ χαλάει τὴν ἁρμονία τῆς θείας Δημιουργίας, τὸ χάσμα ποὺ χωρίζει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν Θεό, εἶναι ἡ ἁμαρτία. Καὶ ὅμως ὁ Χριστὸς “αἴρει τὰς ἁμαρτίας τοῦ κόσμου” (Ἰω. 1, 29). Παίρνει ἐπάνω Του τὶς ἁμαρτίες, θερίζει τὴν βρωμιά, ἀποκαθιστᾶ τὴν ἠθικὴ τάξη, γεφυρώνει τὸ χάσμα. Ὅπως αἰσθανόμαστε καὶ ζοῦμε τὶς συνέπειες τῆς ἁμαρτίας, τὴν ψυχικὴ ὀδύνη καὶ ταραχή, μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ἔχουμε ζωηρὴ αἴσθηση τῶν ἀποτελεσμάτων τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν μας μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ “πάντα στέγει”, ὅλα τὰ σκεπάζει”.
• Ὁ καθηγητὴς Πατρῶνος ἐπιλέγει: “Ἐδῶ ἀκριβῶς βρίσκεται τὸ μεγάλο ἐλπιδοφόρο μήνυμα τῆς παρέμβασης τοῦ Χριστοῦ στὴν ζωή μας, γιὰ ἴαση τῶν ψυχῶν καὶ θεραπεία τῶν σωμάτων. Τὸ γεγονὸς ὅτι τὰ εὐαγγελικὰ κείμενα συνεχῶς ἀναφέρονται καὶ μᾶς διηγοῦνται ποικίλα θαύματα αὐτῆς τῆς διττῆς θεραπευτικῆς μορφῆς, δὲν ἔχει ὡς σκοπὸ νὰ προβάλλει τὴν τραγικότητα τῆς ἁμαρτίας ποὺ μᾶς συνέχει, ἀλλὰ τὸ μεγάλο λυτρωτικὸ μήνυμα τῆς λυτρωτικῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ”.
Τὸ στάδιο τῶν ἀρετῶν ἔχει ἀνοίξει! Πρέπει νὰ ἔρθουμε καὶ ν'ἀγωνισθοῦμε ἐνάντια στὸ κακὸ καὶ τήν ἁμαρτία. Γι' αὐτὸν τὸν λόγο οἱ ἱεροὶ Πατέρες ἐθέσπισαν νὰ διαβάζεται σήμερα τὸ εὐαγγέλιο τῆς θεραπείας τοῦ παραλυτικοῦ τῆς Καπερναοὺμ καὶ νὰ ἀκούγεται “γεμάτη στοργὴ ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ Πατέρα μας: “Παιδιά μου, σᾶς συγχωρῶ ἀρκεῖ ἐσεῖς νὰ τὸ θελήσετε”. Μᾶς τὸ ἐπιβεβαιῶνει καὶ ἡ Γραφή: “Μακάριοι ὧν ἀφέθησαν αἱ ἀνομίαι καὶ ὧν ἐπεκαλύφθησαν αἱ ἁμαρτίαι” (Ψαλμ, 31, 1 καὶ Ρωμ. 4, 7). Χαρὰ σ' ἐκείνους ποὺ συχωρέθηκαν οἱ ἀνομίες καὶ σ' ἐκείνους ποὺ σκεπάσθηκαν οἱ ἁμαρτίες. Ἂς μὴν ξεχνᾶμε ὅτι ἐμεῖς εἴμαστε τὰ φιλότιμα παιδιὰ τοῦ Χριστοῦ καὶ δὲν θὰ ἀθετήσουμε τὶς θεῖες ἐντολές Του, γιὰ νὰ μὴν Τὸν στενοχωρήσουμε καὶ μόνο. Καὶ ὅπως ὁ ἱερὸς Αὐγουστῖνος θὰ Τοῦ προσφέρουμε τὶς πολλές μας ἁμαρτίες.
Θὰ μᾶς ἐνισχύσει καὶ πάλι σ' αὐτὸν τὸν ἀγώνα μας ὁ γλυκόηχος παιάνας τοῦ Γ. Βερίτη:
“Δός μας δύναμη μεγάλη
γιὰ νὰ βγοῦμε νικηταὶ
στὸν ἀγώνα τῆς ἀλήθειας
ποὺ δὲν σταματᾶ ποτέ.
Κράτησέ μας ὥς τὸ τέλος
στὴν ἀγάπη καὶ στὸ φῶς Σου
καὶ μιὰ μέρα χάρισέ μας
τὸν ὁλόφωτο οὐρανό Σου”
Εἴθε, ἀδελφοί μου, νὰ ἀξιωθοῦμε αὐτῆς τῆς χαρᾶς! Ἀμήν! Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου