ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 14 ΙΟΥΝΙΟΥ

Ἀριθμός 23
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ (Ματθ. ι΄32-33, 37-38, ιθ΄27-30)
14 Ἰουνίου 2020

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΟΣΜΑ

Εἶπεν ὁ Κύριος· πᾶς ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς· ὅστις δ᾿ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος. Τότε ἀποκριθεὶς ὁ Πέτρος εἶπεν αὐτῷ· ἰδοὺ ἡμεῖς ἀφήκαμεν πάντα καὶ ἠκολουθήσαμέν σοι· τί ἄρα ἔσται ἡμῖν;

Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ὑμεῖς οἱ ἀκολουθήσαντές μοι, ἐν τῇ παλιγγενεσίᾳ, ὅταν καθίσῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ, καθίσεσθε καὶ ὑμεῖς ἐπὶ δώδεκα θρόνους κρίνοντες τὰς δώδεκα φυλὰς τοῦ Ἰσραήλ. Καὶ πᾶς ὃς ἀφῆκεν οἰκίας ἢ ἀδελφοὺς ἢ ἀδελφὰς ἢ πατέρα ἢ μητέρα ἢ γυναῖκα ἢ τέκνα ἢ ἀγροὺς ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός μου, ἑκατονταπλασίονα λήψεται καὶ ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσει. Πολλοὶ δὲ ἔσονται πρῶτοι ἔσχατοι καὶ ἔσχατοι πρῶτοι.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Μετὰ τὴν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατὰ τὴν Κυριακή της Πεντηκοστῆς καὶ τὴν ἐπίσημη ἵδρυση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἑορτάζουμε σήμερα Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πάντων, ὅλους τούς ἀπ’ αἰῶνος ἁγίους, οἱ ὁποῖοι διέλαμψαν ἀπὸ τὰ μετὰ Χριστὸν χρόνια ἕως καὶ τὶς ἡμέρες μας. Καὶ εἶναι εὔλογο νὰ ἀναμένει κάποιος νὰ ἰδεῖ τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἐπιφοίτησης τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὰ ὁποία εἶναι τόσο συγκλονιστικά, ὅσο συγκλονιστικὴ ὑπῆρξε αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ ἔκχυση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στοὺς Ἀποστόλους καὶ στὰ μέλη τῆς πρώτης Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων. Μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐνεργοποιεῖται στὶς ψυχὲς τῶν πρώτων Χριστιανῶν τὸ μυστήριο τοῦ ἐξαγιασμοῦ, ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἕνωση μὲ τὸ Θεό, καὶ ἐξαιτίας αὐτοῦ χιλιάδες καὶ ἑκατομμύρια ἅγιοι ἔχουν ἀναφανεῖ καὶ ἔχουν διαλάμψει μέσα στοὺς αἰῶνες.

Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ ἀναφέρει κάποιες ἀπὸ τὶς ἰδιότητες τῶν ἁγίων, ἀπὸ τὶς ὁποῖες πρώτιστη εἶναι ἡ ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ ὡς Υἱοῦ καὶ Λόγου Θεοῦ. Λέγει ὁ Χριστός: «Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγῶ ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός μου ἐν τοῖς οὐρανοις.» «Ὅποιος μὲ ὁμολογήσει μπροστὰ στοὺς ἀνθρώπους, θὰ τὸν ὁμολογήσω καὶ ἐγὼ μπροστὰ στὸν Οὐράνιο Πατέρα μου». Πρέπει νὰ ἐννοήσουμε ὅτι ὁ λόγος αὐτὸς ἀναφέρεται κυρίως στοὺς διωκόμενους Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι σύρονται ἐνώπιον δικαστῶν καὶ ἡγεμόνων, ποὺ ἐχθρεύονται τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία Του. Μέσα σὲ μία ἀπόλυτα ἐχθρικὴ πρὸς τὸν Χριστὸ ἀτμόσφαιρα θὰ κληθοῦν νὰ ὁμολογήσουν τὴν πίστη τους, ἀποτινάσσοντας ἀπὸ ἐπάνω τους τὰ βαριὰ δεσμὰ τοῦ φόβου καὶ τοῦ τρόμου μπροστὰ στὴ δύναμη τῆς ἐγκόσμιας ἐξουσίας. Οἱ κοσμοκράτορες τοῦ αἰῶνος τούτου χρησιμοποιοῦν τὰ συνήθη μέσα τῆς ψυχικῆς καὶ σωματικῆς βίας, γιὰ νὰ ὁδηγήσουν τὶς ἀνθρωπομάζες στὸν δρόμο τῆς ὑποταγῆς καὶ τῆς συμμόρφωσης. Χρησιμοποιοῦν, ἐπίσης, καὶ τὰ θέλγητρα τῆς παρούσης ζωῆς, παρέχοντας πλοῦτο, δόξα, τιμές, ἡδονές. Εἶναι γνωστὴ ἡ τακτικὴ αὐτὴ ἀπὸ τὰ μαρτύρια τῶν πρώτων χριστιανῶν, σύμφωνα μὲ τὰ ὁποῖα ὁ ἀρχικὸς καλὸς τρόπος τῶν ἀρχόντων-δικαστῶν μεταβαλλόταν σὲ ἀγριότητα μὲ ἀπειλὲς καὶ φρικτὰ βασανιστήρια. Ἀκριβῶς τότε λάμπει ὁ ἀδαμάντινος χαρακτήρας τῆς ψυχῆς, ποὺ ὁμολογεῖ μὲ ἀταλάντευτη φωνὴ τὸν Χριστὸ καὶ περιφρονεῖ ἐξίσου καὶ τὶς ἐπίγειες ἀπολαύσεις καὶ τὶς τρομερὲς βασάνους.

Ὁ ὁμολογητὴς Χριστιανὸς κάθε ἐποχῆς ἔχει βέβαια μία ἰσχυρὴ προσωπικότητα ποὺ διανθίζεται ἀπὸ τὶς ἀρετὲς τοῦ θάρρους καὶ τῆς καλῆς παρρησίας. Ὡστόσο ἡ ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ ἐνώπιον τῶν ἀντίχριστων δυνάμεων δὲν εἶναι προσωπικὸ κατόρθωμα, εἶναι χάρις Θεοῦ. Εἶναι χαρισματικὴ ἀπόρροια ἑνὸς γενικοτέρου τρόπου ζωῆς, ποὺ ἀπαιτεῖ πολυχρόνια καλλιέργεια τῶν ἀρετῶν τῆς ψυχῆς. Ὁ πιστὸς ποὺ ὁμολογεῖ τὸν Χριστὸ εἶναι θωρακισμένος μὲ μία πνευματικὴ πανοπλία ποὺ ἀποκτήθηκε μὲ πολὺν ἀγώνα, προσευχή, ἄσκηση, μυστηριακὴ ζωή, ἀγάπη καὶ ταπείνωση. Ὅλα αὐτὰ ἑλκύουν τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅποτε, ἂν ἐπιτρέψει ὁ Θεός, ἡ ὁμολογία Χριστοῦ ἔρχεται φυσικὰ καὶ ἀβίαστα, σὰν προετοιμασμένη ἀπὸ καιρό. Γιατί, ὄντως, ὅλη ἡ ζωὴ τοῦ ἀληθινοῦ χριστιανοῦ εἶναι μία προετοιμασία γιὰ τὴ μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ καί, ἂν χρειαστεῖ, γιὰ τὸ μαρτύριο. Τὸ μαρτύριο, βέβαια, δὲν εἶναι γιὰ ὅλους, εἶναι γιὰ τοὺς ἐκλεκτούς, εἶναι μία ὕψιστη τιμὴ γιὰ αὐτοὺς ποὺ ὑπεραγαποῦν τὸν Χριστὸ καὶ θέλουν νὰ τὸν μιμηθοῦν στὸν σταυρὸ καὶ στὸν θάνατο. Καμία δόξα τοῦ κόσμου αὐτοῦ δὲν μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ μὲ τὴν αἱμάτινη δόξα τοῦ μάρτυρος, ποὺ λαμπρύνει τὴν ἀνθρώπινη ἱστορία καὶ καταξιώνει τὴν ἀνθρωπότητα.

Πέρα ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἀκραία κατάσταση τοῦ διωγμοῦ καὶ τοῦ μαρτυρίου, ὁ πιστὸς ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ ὁμολογήσει τὸν Χριστὸ κάθε ὥρα καὶ στιγμὴ μὲ πολλοὺς καὶ ποικίλους τρόπους, κυρίως ὅμως μὲ τὴν ἴδια του τὴν καθημερινὴ ζωή. Ὁ ἀληθινὸς χριστιανὸς εἶναι μία ζωντανὴ ὁμολογία Χριστοῦ, κάθε λόγος του, κάθε πράξη του, κάθε κίνημα τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματός του ἀποπνέει τὴν εὐωδία τοῦ Χριστοῦ, μαρτυρεῖ τὴν εὐεργετικὴ ἀλλοίωση ποὺ ἐπιφέρει ὁ Χριστὸς στὸν ἄνθρωπο ποὺ Τὸν ἀγαπᾶ καὶ κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο ἀποκαλύπτεται ἡ θεότητα τοῦ Χριστοῦ στὸν κόσμο. Ὁ κάθε πιστὸς εἶναι, σύμφωνα μὲ τὸν εὐαγγελικὸ λόγο, «πόλις ἐπάνω ὄρους κειμένη», τὴν ὁποία ὅλοι παρατηροῦν, γιὰ νὰ ἰδοῦν πῶς πολιτεύεται. Ὁ πιστὸς εἶναι, ἐπίσης, «ὁ λύχνος ἐπὶ τὴν λυχνίαν», ποὺ μεταλαμπαδεύει τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ στὴν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων καὶ μὲ τὴ ζωὴ του δοξάζει τὸν Χριστό. Αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι τὸ νόημα τοῦ λόγου τοῦ Χριστοῦ: «Οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν Πατέρα ὑμῶν ἐν τοῖς οὐρανοῖς».

Στὶς ἡμέρες μας, περισσότερο ἀπὸ ποτέ, ἀναφαίνεται ἡ ἀνάγκη νὰ ὁμολογοῦμε τὸν Χριστὸν κάθε ὥρα καὶ στιγμὴ τῆς ζωῆς μας. Διαπιστώνουμε ὅτι τὸ σκοτάδι τῶν ἀντίθεων δυνάμεων ἔχει ἁπλωθεῖ σχεδὸν παντοῦ στὸν κόσμο καὶ αὐτὸ εἶναι ἡ ἀποστασία ποὺ ἔχει προφητευθεῖ ὅτι θὰ ἐπικρατεῖ σὲ ὅλη τὴν οἰκουμένη κατὰ τοὺς ἐσχάτους χρόνους. Ἐμεῖς, παρ’ ὅλες τὶς ἀδυναμίες μας καὶ τὰ πάθη μας, κρατᾶμε ἀκόμη ἀναμμένη τὴ φλόγα τοῦ Χριστοῦ καὶ ἦρθε ὁ καιρὸς μὲ σύνεση νὰ προβάλλουμε, ὅπου χρειαστεῖ, αὐτὴν τὴ φλόγα. Πρέπει νὰ ἀποτινάξουμε τὸ πνεῦμα τῆς ἀδράνειας καὶ τῆς δειλίας, νὰ ἀποκτήσουμε τὸ εὐλογημένο θάρρος, τὴν καλὴ παρρησία καὶ νὰ ὁμολογοῦμε Χριστὸ παντοῦ καὶ πάντοτε. Ἂς ξεκινήσουμε ἀπὸ τὰ ἁπλά: νὰ κάνουμε τὸ σταυρό μας ὅταν περνᾶμε μπροστὰ ἀπὸ ἕνα ναό. Νὰ κάνουμε τὸ σταυρό μας πρὶν ἀπὸ τὸ φαγητὸ σὲ ἕνα ἑστιατόριο. Νὰ νηστεύουμε φανερά, ὅταν ὅλοι οἱ γύρω μας δὲν νηστεύουν κατὰ τὶς καθιερωμένες νηστεῖες. Νὰ ἀντιταχθοῦμε σὲ κάποιον ποὺ βλασφημεῖ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία. Νὰ ποῦμε μὲ θάρρος τὴ γνώμη μας, ὅταν ὑβρίζεται ἡ ἐκκλησία μας καὶ γίνεται ἀντικείμενο εἰρωνείας. Νὰ εἴμαστε εἰλικρινεῖς, ἐργατικοί, τίμιοι, χωρὶς ὑπερηφάνεια. Γενικὰ νὰ ζοῦμε καὶ νὰ συμπεριφερόμαστε ὡς γνήσιοι χριστιανοί, ἔχοντας ὡς καύχημά μας τὸν Χριστό, κατὰ τὸ λεγόμενο: «ὁ καυχώμενος ἐν Κυρίω καυχάσθω». Νὰ ἀποβάλλουμε τὸν φόβο ἔχοντας πίστη στὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ: «Ἐν τῷ κόσμω τούτω θλῖψιν ἕξετε. Ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον!»

Ζώντας, λοιπὸν, μὲ πνεῦμα διαρκοῦς ὁμολογίας Χριστοῦ, ἐλπίζουμε βάσιμα ὅτι καὶ ὁ Χριστὸς δὲν θὰ μᾶς ἀρνηθεῖ, ἀλλὰ θὰ μᾶς ὁμολογήσει μπροστὰ στὸν Θεὸ Πατέρα κατὰ τὴν φοβερὰ ἡμέρα τῆς Κρίσεως καὶ ἔτσι θὰ ἀπολαύσουμε τὴν Οὐράνια Βασιλεία Του μαζὶ μὲ ὅλους τους Ἁγίους Του, εἰς τοὺς αἰώνας τῶν αἰώνων! Ἀμήν, γένοιτο!    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου