ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 15 ΜΑΡΤΙΟΥ

Ἀριθμός 11
ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
15 Μαρτίου 2020
(Μαρκ. β΄ 1-12)

Ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ θαύματα τοῦ Χριστοῦ ἀφηγεῖται ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, τὸ ὁποῖο ὁδηγεῖ σὲ μία βαθιὰ καὶ σημαντικὴ ἀλήθεια, πὼς ἡ ἀσθένεια τοῦ σώματος συνδέεται ἄμεσα μὲ τὴν ἀσθένεια τῆς ψυχῆς, ὁπότε τὸ πρῶτο καὶ κύριο ποὺ ἀπαιτεῖται εἶναι ἡ θεραπεία τῆς ψυχῆς.

Ὁ Χριστὸς βρισκόταν σ΄ἕνα σπίτι τῆς Καπερναούμ, ὅπου εἶχε συρρεύσει τόσο μεγάλο πλῆθος ἀνθρώπων, ὥστε δὲν χωροῦσε κανεὶς ἄλλος, οὔτε στὴν εἴσοδο. Ἡ φήμη τοῦ Χριστοῦ εἶναι φανερὸ ὅτι εἶχε ξυπνήσει χιλιάδες ψυχές, ποὺ ἔτρεχαν νὰ ἀκούσουν τὸν λόγό Του καὶ νὰ θεραπευτοῦν. Συμβαίνει, λοιπὸν, κάτι πρωτοφανές: τέσσερις ἄνδρες ποὺ βαστάζουν ἕναν παράλυτο ἄνθρωπο σὲ ἕνα φορητὸ κρεβάτι, ἀνεβαίνουν στὴ στέγη, ξηλώνουν τὰ κεραμίδια πάνω ἀπὸ τὸ σημεῖο ὅπου ὑπολογίζουν ὅτι βρίσκεται ὁ Χριστὸς καὶ μὲ σκοινιὰ κατεβάζουν τὸν παράλυτο μπροστά Του. Φανταζόμαστε τὸν θόρυβο καὶ τὸν χαλασμὸ ποὺ ἐπικρατεῖ. Ἀνοίγει τὸ ταβάνι καὶ κατεβαίνει ἀπὸ ψηλὰ ἀερομεταφερόμενος ἕνας ἀνάπηρος, γιὰ νὰ βρεθεῖ μπροστὰ στὸ Χριστό. Ὁ Χριστός, βλέποντας τὴ λαχτάρα, τὸν πόθο καὶ τὴν πίστη τῶν φίλων τοῦ παραλύτου, ἐκφωνεῖ ἕναν ἐντελῶς ἀπροσδόκητο λόγο: «Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου!». Θὰ περίμεναν ὅλοι νὰ πεῖ: «Σήκω καὶ περπάτα!», ὅπως εἶχε πεῖ κάποια ἄλλη φορᾶ. Τί ἄλλο περιμένει ἕνας παράλυτος νὰ ἀκούσει ἀπὸ τὸ Χριστό, ἐκτὸς ἀπὸ αὐτὸν τὸν λόγο; Ὁ παράλυτος θέλει νὰ περπατήσει! Ὅμως ὁ καρδιογνώστης Χριστός, «ὁ ἐτάζων καρδίας καὶ νεφρούς» γνωρίζει ὅτι πρῶτα ἀπ΄ὅλα πρέπει νὰ δώσει στὸν ἀσθενῆ τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν. Γνωρίζει ὅτι ἡ ἀδυναμία τοῦ σώματος εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἁμαρτίας, ὁπότε ἂν ἐξαλειφθεῖ τὸ αἴτιο, ἡ ἁμαρτία, θὰ ἐξαφανιστεῖ καὶ τὸ ἀποτέλεσμά της, ἡ σωματικὴ ἀσθένεια.

Ἀξίζει ἐδῶ νὰ ἐξετάσουμε σύντομα τί εἶναι ἡ ἁμαρτία. Ἁμαρτία εἶναι ἡ ἀστοχία, τὸ σφάλμα, ἡ παρέκκλιση ἀπὸ τὴν ὁδὸ τοῦ Θεοῦ. Ἁμαρτία εἶναι ἡ παραφθορὰ καὶ ἡ ἐξασθένηση τοῦ «κατ΄εἰκόνα» καὶ ἡ ἀποτυχία τοῦ ἀνθρώπου νὰ φθάσει στὸ «καθ΄ὁμοίωσιν» . Εἶναι ἡ ὑποδούλωση στὴν κυριαρχία τοῦ διαβόλου, κάτι ποὺ ἄρχισε ἀπὸ τὴν πτώση στὸν Κῆπο τῆς Ἐδὲμ μὲ τὴν παρακοὴ τῶν πρωτοπλάστων. Μὲ τὴν παρακοὴ αὐτὴ εἰσῆλθαν στὸν ἄνθρωπο τὰ πάθη, ἡ ἡδονή, ἡ φθορὰ καὶ ὁ θάνατος. Δημιουργήθηκε μέσα στὸν ἄνθρωπο μία ἔνοχη καὶ παρὰ φύσιν κατάσταση, ἀπὸ τὴν ὁποία ξεπηγάζουν ὅλες οἱ ἁμαρτωλὲς πράξεις, οἱ παραβάσεις καὶ οἱ παρακοὲς στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἁμαρτία εἶναι ἕνα δηλητηριασμένο γλύκισμα, στὴν ἀρχὴ εὔγευστο, εὐχάριστο,καὶ στὸ τέλος θανάσιμο. Γιατί πάντοτε οἱ συνέπειές της εἶναι τραγικές: « Τὰ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος» λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Ἡ ἁμαρτία εἶναι ἡ αἰτία τοῦ κακοῦ σὲ προσωπικὸ καὶ κοινωνικὸ ἐπίπεδο, ἡ πρόξενος τοῦ πόνου, τοῦ θανάτου καὶ τῆς κολάσεως, αὐτὴ ποὺ γεννᾶ τὶς ψυχικὲς καὶ τὶς σωματικὲς ἀσθένειες. Ὁ βασανισμὸς τῆς συνείδησης, οἱ διαταραχὲς τῆς προσωπικότητας ἀλλὰ καὶ σωματικὰ νοσήματα γεννῶνται ἀπὸ αὐτήν, σύμφωνα μὲ τὸ γνωστὸ τροπάριο: «Ἀπὸ τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν ἀσθενεῖ τὸ σῶμα, ἀσθενεῖ μου καὶ ἡ ψυχή».

Αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ἁμαρτωλὴ κατάσταση ὁ Παντογνώστης Χριστὸς διεῖδε μέσα στὴν ψυχὴ τοῦ παραλύτου καὶ ὡς σοφὸς καὶ φιλάνθρωπος ἰατρὸς παρέχει τὸ πρῶτο καὶ σημαντικότερο φάρμακο, τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν. Μὲ τὸ ἄκουσμα αὐτῆς τῆς ἄφεσης, ἀρχίζουν οἱ κακεντρεχεῖς λογισμοὶ τῶν Γραμματέων: «Τί βλασφημίες λέγει αὐτός; Ποιὸς μπορεῖ νὰ συγχωρήσει ἁμαρτίες, παρὰ μόνον ὁ Θεός;». Οἱ τυφλωμένοι σοφοὶ τῶν Ἰουδαίων δὲν βλέπουν μπροστά τους τὸν Θεάνθρωπο, παρὰ μόνο ἕναν σπουδαῖο διδάσκαλο, κοινὸ ἄνθρωπο. Ἔχοντας διαγνώσει ὁ Χριστὸς τοὺς λογισμοὺς τους τοὺς ἐρωτά: « Τί εἶναι αὐτὰ πού περνοῦν ἀπὸ τὸ μυαλό σας; Τί εἶναι εὐκολότερο, νὰ πῶ στὸν παράλυτο «ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι» ἢ νὰ πῶ «σήκω, πάρε τὸ κρεβάτι σου καὶ περπάτα»; Ὁ Χριστὸς γνωρίζοντας ὅτι οἱ Γραμματεῖς θεωροῦν δυσκολότερη τὴ θεραπεία τοῦ παραλύτου ἀπὸ τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν, καθὼς τὸ πρῶτο τὸ θεωροῦν θαῦμα, ἐνῶ τὸ δεύτερο ἕναν ἁπλὸ λόγο, προβαίνει καὶ στὴν ἐκπλήρωση τοῦ θαύματος, γιὰ νὰ ἀποδείξει στοὺς μικρονόες καὶ φθονεροὺς ὅτι ἔχει πλήρη ἐξουσία καὶ ἐπὶ τῶν ψυχῶν καὶ ἐπὶ τῶν σωμάτων. Εἶναι βέβαιο δὲ ὅτι καὶ χωρὶς τὶς κακότροπες σκέψεις τῶν Γραμματέων ὁ Χριστὸς θὰ ἐπιτελοῦσε τὸ θαῦμα τῆς ἀνόρθωσης τοῦ σώματος τοῦ παραλύτου, ἔχοντας πρῶτα θεραπεύσει τὴν ψυχή του.

Καὶ ἐμεῖς, οἱ Χριστιανοὶ τοῦ σήμερα, εἴμαστε παράλυτοι, περισσότερο ἢ λιγότερο πάσχουμε ἀπὸ ποικίλα νοσήματα ψυχῆς καὶ σώματος, βλέπουμε μὲ δέος «τὰ πλήθη τῶν πεπραγμένων ἡμῖν δεινῶν», γι’ αὐτὸ τρέχουμε στὸ μέγιστο νοσοκομεῖο, τὴν Ἁγία μας Ἐκκλησία, ὅπου ἐκεῖ ὁ φιλεύσπλαγχνος Ἰατρός, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, μέσω τῶν ἱερέων Του ἐφαρμόζει τὴν κατάλληλη θεραπευτικὴ μέθοδο γιὰ τὸν καθένα μας καὶ χαρίζει δωρεὰν καὶ τὴν ἄφεση καὶ τὴν ἴαση. Ἰδιαίτερα κατὰ τὴν περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, τὴν ὁποία διανύουμε, μὲ τὴ νηστεία, τὴν προσευχή, τὴ μετάνοια, τὴν ἐξομολόγηση, τὴν παρακολούθηση τῶν κατανυκτικῶν ἱερῶν ἀκολουθιῶν μᾶς δίνεται γιὰ ἄλλη μία φορὰ στὴ ζωή μας ἡ εὐκαιρία νὰ γιατρευτοῦμε: «Ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας!» Ἀμήν, γένοιτο!    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου