ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 30 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

 Ἀριθμός 41

ΚΥΡΙΑΚΗ Β’ ΛΟΥΚΑ

(Λουκᾶ στ’31-36)

30 Σεπτεμβρίου 2018

«Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες καθώς καί ὁ πατήρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί» (Λουκᾶ στ’36)

Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, Κυριακὴ Β΄ Λουκᾶ, Χριστιανοί μου, ἀποτελεῖ ἕνα τμῆμα ἀπὸ τὴν ἐπὶ τοῦ Ὄρους Ὁμιλία τοῦ Κυρίου μας καὶ ἀποτελεῖ ἕνα ὁδοδείκτη τῆς χριστιανικῆς μας ζωῆς.

Στὸ τέλος τῆς περικοπῆς ἀκούσαμε τὸν Κύριο νὰ μᾶς λέει: «Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες, καθὼς καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί».

Ὁ Πατέρας τῶν οἰκτιρμῶν, ὅπως ἀλλιῶς ὀνομάζεται ὁ Θεὸς τοῦ Οὐρανοῦ καὶ τῆς Γῆς, εἶναι πρὸς ὅλους τους ἀνθρώπους οἰκτίρμων, χωρὶς διακρίσεις. «Αὐτὸς χρηστὸς ἐστιν ἐπὶ τοὺς ἀχαρίστους καὶ πονηρούς». Χαρίζει σὲ ὅλους ἀνεξαιρέτως, ἁπλόχερα, τὰ οὐράνια δῶρα του.

«Ἀνατέλει τὸν ἥλιον ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθούς». Μᾶς δίνει τὰ ὑλικὰ καὶ πνευματικὰ δῶρα Του ἀφειδώλευτα. Εἶναι οἰκτίρμων καὶ ἐλεήμων πρὸς ὅλους. Συμπονεῖ, συμπαθεῖ κάθε λογικὸ πλάσμα Του. Ζητάει, μὲ κάθε τρόπο, νὰ ἁπαλύνει τὰ δεινὰ, ποὺ μαστίζουν τοὺς ἀνθρώπους. Ἀφ’ ἑνὸς τὰ σωματικὰ δεινά: πολύμορφες ἀρρώστιες, στερήσεις, κακουχίες καὶ κρίσεις, ἀφ’ ἑτέρου ψυχικὰ δεινά: ψυχικὲς καταστάσεις, ποὺ προέρχονται ἀπὸ ἀτροφία πνευματική.

Σὰν Πατέρας, λοιπόν, οἰκτιρμῶν καὶ παρακλήσεως, ἔρχεται νὰ ζητήσει ἀπὸ τοὺς πιστοὺς χριστιανοὺς νὰ γίνουν κι αὐτοὶ «οἰκτίρμονες».

Καὶ τὸ ζητάει αὐτὸ ὁ Χριστὸς σὲ μία ἐποχὴ, ποὺ ὁ οἶκτος καὶ ἡ εὐσπλαχνία βρισκόταν σὲ πολὺ μικρὴ ἐκτίμηση. Μεταξὺ τῶν ἀρχαίων λαῶν οἱ ἀρετὲς τοῦ ἐλέους καὶ τοῦ οἴκτου κατεῖχαν ἀσήμαντη θέση. Καὶ οἱ θεοὶ τῶν ἀρχαίων ἦταν σκληροὶ καὶ ἀνηλεεῖς. Νοσοκομεῖα, ἄσυλα, γηροκομεῖα, ἦταν παντελῶς ἄγνωστα καὶ οὔτε κἄν εἶχε ὀνειρευθεῖ κάποιος τὴν ἵδρυσή τους.

Γι’ αὐτὸ ἡ ἐντολὴ τοῦ Κυρίου «γίνεσθε οἰκτίρμονες», ἀπετέλεσε ἀληθινὴ ἐπανάσταση. Μία ἐπανάσταση, ποὺ ζητοῦσε νὰ παραμερίσει τὴν σκληρότητα καὶ νὰ ἐγκαταστήσει στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων τὴν ἀγάπη, τὸν οἶκτο καὶ τὴν συμπόνοια. Τὴν ἀγάπη, γιὰ φίλους καὶ ἐχθρούς. Τὴν εὐσπλαχνία, γιὰ κάθε ἄνθρωπο. Τὴν συμπόνια στὶς δυστυχίες καὶ στὶς ἀνάγκες του.

Πάνω ἀπὸ εἴκοσι αἰῶνες ἔχουν περάσει ἀπὸ τότε, ποὺ ἀκούστηκε ἡ θεϊκὴ αὐτὴ ἐντολή. Καὶ ὁ ἀπολογισμὸς τῆς χριστιανικῆς φιλανθρωπίας μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ εἶναι πλούσιος, ὡστόσο, ὅμως, τὸ καθῆκον τὸ προσωπικό τοῦ καθενός μας δὲν ἔχει ἐξαντληθεῖ.

Καὶ τὸ ἐρώτημα, ἂν εἴμαστε σὲ κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς μας οἰκτίρμονες, πρέπει νὰ τίθεται συχνά. Διότι πολλὲς φορές, ὅταν ἐξετάζουμε προσεκτικὰ τὸν ἑαυτὸ μας, ἀνακαλύπτουμε περιπτώσεις καὶ γεγονότα, στὰ ὁποῖα δὲν φανήκαμε οἰκτίρμονες, ὅπως μᾶς ζητάει ὁ Κύριος. Ἀντίθετα, δείξαμε ὅλη μας τὴν σκληρότητα σὲ ἀνθρώπους, ποὺ μᾶς ἔφταιξαν σὲ κάτι ἢ δείξαμε ἀνοικτίρμονες σὲ ἀδελφοὺς, ποὺ μᾶς ζήτησαν προστασία, συμπαράσταση καὶ συνδρομή.

Ἔρχεται, ὅμως, καὶ πάλι, σήμερα ὁ Κύριος, νὰ μᾶς τονίσει τὸ καθῆκον καὶ τὴν ὑποχρέωση, νὰ εἴμαστε πρὸς ὅλους οἰκτίρμονες, ἂν θέλουμε νὰ γίνουμε ἀληθινὰ παιδιὰ τοῦ Οὐράνιου Πατέρα καὶ νὰ ἀκολουθήσουμε τὰ ἴχνη τοῦ Ἀρχηγοῦ καὶ τελειωτοῦ τῆς πίστεώς μας. «Γίνεσθε οἰκτίρμονες, καθὼς καὶ ὁ Πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί».

Καὶ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, σχολιάζοντας τὸ κείμενο, τονίζει: «Ἐκεῖνο, ποὺ μᾶς ἐξισώνει μὲ τὸν Θεὸ εἶναι «τῷ ἐλεεῖν καὶ οἰκτείρειν». Ὁ Κύριος δὲν εἶπε, ὅτι ἐὰν νηστεύετε ἢ προσεύχεσθε θὰ γίνεται ὅμοιοι μὲ τὸν Πατέρα μου…ἀλλὰ τί πρέπει νὰ κάνετε; Νὰ γίνετε οἰκτίρμονες».

Ἡ συμπάθεια καὶ ἡ εὐσπλαχνία μας πρὸς ὅλους τους ἀνθρώπους μᾶς πλησιάζει πιὸ κοντὰ στὸ Θεό. Δὲν μπορεῖ, βέβαια, νὰ γίνουμε ὅμοιοι στὴν οὐσία μὲ τὸ Θεό. Ὅμως, ὅταν ἀνεβαίνουμε τὰ σκαλοπάτια τῆς ἀρετῆς, μιμούμαστε τὸ Θεό. «Οὐ δυνάμεθα ὅμοιοι κατ’ οὐσίαν τοῦ Θεοῦ γενέσθαι. Ὅμως ἐξ ἀρετῆς βελτιούμενοι, μιμούμεθα τὸν Θεόν».

Μάλιστα, πλησιάζουμε περισσότερο τὸν Θεό μας καὶ Κύριο, ὅταν στὴν καθημερινή μας ζωή, σὲ κάθε περίπτωση, ποὺ θὰ μᾶς συμβεῖ ἢ, ποὺ ἐμεῖς δημιουργοῦμε, δείχνουμε «σπλάγχνα οἰκτιρμῶν πρὸς πάντας». Σὲ συγγενεῖς, φίλους ἀλλὰ καὶ στοὺς ἐχθροὺς ἀκόμη. Ἡ ἀδιάκριτη ἀγάπη τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὸν συνάνθρωπό του δημιουργεῖ τὴν πραγματικὴ εἰρήνη μέσα στὸν κόσμο.

Ὁ πραγματικὰ οἰκτίρμων ἄνθρωπος δὲν ξεχωρίζει πρόσωπα. Δὲν εἶναι στοὺς μὲν οἰκτίρμων καὶ στοὺς δὲ ἀνοικτίρμων. Ἀλλὰ σὲ ὅλους ἀγωνίζεται νὰ δείξει τοὺς οἰκτιρμούς, τὴν ἀγάπη του, γιατί τὸ πιστεύει βαθιὰ, ὅτι ἔτσι μόνο ἀκολουθεῖ τὰ ἴχνη τοῦ πανοικτίρμονος Θεοῦ. Ἔτσι, μέσα ἀπὸ τὴν ἀγάπη μας αὐτὴ πρὸς τοὺς συνανθρώπους μας, ὁ Παράδεισος γίνεται ζωντανὴ ἐλπίδα καὶ πραγματικότητα.

Καὶ εἶναι ὕψιστη τιμὴ στὸν μικρὸ καὶ πεπερασμένο ἄνθρωπο νὰ μπορεῖ νὰ βαδίζει στὰ ἴχνη τοῦ ἄπειρου Θεοῦ, μέσω τῆς μεγάλης ἀρετῆς τῆς ἀγάπης.

Χριστιανοί μου,

Ἂς καλλιεργήσουμε, λοιπόν, τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν συνάνθρωπό μας, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ὁμοιάσουμε μὲ τὸ Θεὸ καὶ νὰ κληρονομήσουμε τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ποὺ εἶναι κοινωνία ἀγάπης. Ἀμὴν.   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου