ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΠΡΟ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2017

Ἀριθμός 51

24 Δεκεμβρίου 2017

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΠΡΟ ΤΩΝ  ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Ἡ σημερινή Κυριακή, ἀδελφοί μου, εἶναι ἡ τελευταία πρίν ἀπό τά Χριστούγεννα, γι’ αὐτό καί ὀνομάζεται «Κυριακή πρό τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως». Ἀποτελεῖ τήν κορύφωσιν τῆς προετοιμασίας καί τόν προάγγελον τῆς μεγάλης αὐτῆς ἑορτῆς. Σύμφωνα μέ τό συναξάριον τῆς ἡμέρας, σήμερα ἐπιτελοῦμεν τήν μνήμην ὅλων ἐκείνων οἱ ὁποῖοι εὐηρέστησαν στόν Θεόν ἀπό τήν ἀρχήν πού στάθηκε ὁ κόσμος. Ἀπό τόν Ἀδάμ μέχρι καί τό μνήστορα Ἰωσήφ. Παράλληλα τιμοῦμε καί ὅλους τούς προφήτας, ἄνδρας καί γυναίκας, οἱ ὁποῖοι προκατήγγειλαν τήν σάρκωσιν τοῦ Χριστοῦ.

Τό σημερινόν ἀποστολικόν ἀνάγνωσμα προέρχεται ἀπό τήν πρός Ἑβραίους ἐπιστολήν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Σ’ αὐτό ἐξαίρεται ἡ πίστις τοῦ πατριάρχου Ἀβραάμ, καθώς καί τά κατορθώματα ἄλλων ἀνδρῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τά ὁποῖα ὑπῆρξαν καρπός τῆς ζωντανῆς πίστεώς των στόν ἀληθινόν Θεόν. Ἐμεῖς ἄς μείνωμε στόν πατριάρχην Ἀβραάμ. Ὁ Ἀβραάμ δέν εἶναι μόνον ὁ γενάρχης καί θεμελιωτής τοῦ Ἰσραήλ, εἶναι μέγιστο καί θαυμαστό παράδειγμα πιστοῦ ἀνθρώπου καί ἡ προσωποποίησις τῆς ἐμπιστοσύνης στόν Θεόν. Τοῦτο καταδεικνύεται ἀπό τήν ὑπακοήν πού ἔδειξε, ὅταν ὁ Θεός τοῦ εἶπε νά ἀφήσῃ τόν τόπον του, τήν Μεσοποταμίαν, καί νά μεταβῇ σέ μακρινή καί ἄγνωστη χώρα.

Ὁ Ἀβραάμ ὑπακούοντας μέ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στήν θεϊκήν κλῆσιν, ἄφησε τήν πατρίδα του, τούς φίλους καί συγγενεῖς του, τά ὑπάρχοντά του, καί πορεύθηκε σέ μέρος ξένο καί ἄγνωστο. Ἀλλά, καί ὅταν ὁ Θεός τόν ἐκάλεσε νά θυσιάσῃ τόν Ἰσαάκ, καί τότε ἔδειξε ὑπακοήν καί ἐμπιστοσύνην στό κάλεσμα τοῦ Θεοῦ. Πιστεύω, λοιπόν, στόν Θεόν, σημαίνει δείχνω ὑπακοήν στό θέλημά Του. Ἡ ὑπακοή μας αὐτή δέν εἶναι προϊόν φόβου, ἀλλά ἀγάπης. Ὑπακούομε στόν Θεόν καί ὑποτασσόμεθα στίς ἐντολές Του  ἀπό ἐμπιστοσύνη καί ἀγάπη.

Ἐκτός ἀπό τήν ὑπακοήν, ὁ Ἀβραάμ ἔδειξε καί μεγάλην ὑπομονήν.Ὁπλισμένος μέ αὐτήν, ἀνέμενε τήν πραγματοποίησιν τῆς ὑποσχέσεως τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἐπαγγελία τοῦ Θεοῦ ἦτο πώς, ἡ γῆ στήν ὁποίαν τόν ἔστελνε, θά τοῦ ἀνῆκε ὡς κληρονομία δική του καί τῶν ἀπογόνων του. Καί ὅμως, τήν γῆν αὐτήν τήν κατεῖχαν ἄλλοι. Καί ὁ ἴδιος χρειάσθηκε νά κατοικήσῃ σ’αὐτήν ὡς ξένος καί μέσα σέ σκηνές. «Πίστει παρῴκησεν Ἀβραάμ εἰς τήν γῆν τῆς ἐπαγγελίας ὡς ἀλλοτρίαν, ἐν σκηναῖς κατοικήσας » (Ἑβρ. ια΄ 9).

Ἐν τούτοις, ποτέ δέν ἀμφέβαλε γιά τήν ὑπόσχεσιν τοῦ Θεοῦ. Διετήρησε σταθερή τήν πίστιν του στόν Θεόν καί ἀκλόνητη τήν ἐμπιστοσύνην του στίς ὑποσχέσεις πού τοῦ εἶχε δώσει. Εἶχε ὑπομονήν.

Εἶναι μεγάλη ἀρετή ἡ ὑπομονή. Καί τήν ἔχει μόνον ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος πού πιστεύει εἰλικρινά στόν Θεόν καί ξέρει νά ἐμπιστεύεται τήν ὕπαρξίν του στήν θείαν πρόνοιαν. Οἱ ἄνθρωποι σήμερα, ἀκόμα καί ἐμεῖς οἱ χριστιανοί, εἴμεθα ἀνυπόμονοι. Δέν ἔχομε καί δέν δείχνομε ὑπομονή. Γι’ αὐτό καί εὔκολα κλονιζόμεθα. Γρήγορα ἀπογοητευόμεθα. Χάνομε τήν πίστιν μας καί τήν ἐλπίδα μας. Κάποιες μάλιστα φορές, γογγύζομε κατά τοῦ Θεοῦ, διότι νομίζομεν πῶς τάχα δέν μᾶς ἀκούει.

Ἔχομε, λοιπόν, ἀνάγκην ἀπό πολλήν ὑπομονήν. Γι’ αὐτό καί ὁ Μέγας Βασίλειος συμβουλεύει, λέγοντας: «Ἔσο ὑπομονετικός, ἀδελφέ, πρός πάντα πειρασμόν».

Ἡ ὑπομονή ἀποτελεῖ τό ὅπλον τοῦ πιστοῦ. Ὑπομονή σέ ὅ,τι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐπιτρέπει νά μᾶς βρῇ. Ὅταν ἀντιμετωπίζομεν τό κάθε πρόβλημα μέ ὑπομονήν, τότε ἀρχίζομε νά κατανοοῦμε καί τήν σημασίαν του, γιατί μᾶς τό ἔδωσε ὁ Θεός. Γιά νά Τόν πλησιάσωμε περισσότερον.

Ὑπομονήν, ἐπίσης, πρέπει νά δείχνωμε πρός τούς ἄλλους. Μέσα στό σπίτι, στόν χῶρον τῆς ἐργασίας μας καί ποῦ ἀλλοῦ. Χρειάζεται ὑπομονή, ὥστε νά ἀντιμετωπίσωμε τίς ἀδυναμίες, τά λάθη καί τά σφάλματα τοῦ ἄλλου. Χριστιανική συμπεριφορά χωρίς ὑπομονήν δέν νοεῖται.

Ἀδελφοί μου!

Σήμερα Κυριακή πρό τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως, τό ἀποστολικόν ἀνάγνωσμα μᾶς παρουσιάζει τήν ἱεράν μορφήν τοῦ πατριάρχου Ἀβραάμ. Ἀποτελεῖ τήν ρίζα ἀπό τήν ὁποίαν προῆλθεν ὡς ἄνθρωπος ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ἔζησε καί πέθανε - ὅπως καί ὅλοι οἱ δίκαιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης-περιμένοντας τήν ἐκπλήρωσιν τῆς ἐπαγγελίας τοῦ Θεοῦ γιά τήν ἔλευσιν τοῦ Λυτρωτοῦ. Γι’ αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα τιμᾶ τήν μνήμην του καί ἐξαίρει τό παράδειγμά του. Στό πρόσωπόν του βλέπομε δύο θεμελιώδεις ἀρετές τῆς χριστιανικῆς ζωῆς: α) Τήν ὑπακοήν στόν Θεόν καί στό θέλημά Του καί β) τήν ὑπομονήν στόν πνευματικόν μας ἀγῶνα. Τίς ἀρετές αὐτές τίς χρειαζόμεθα καί ἐμεῖς. Ὀφείλομε, λοιπόν, νά προσπαθήσωμε νά τίς ἀποκτήσωμε. Ἡ προσπάθειά αὐτή εἶναι ἀσφαλῶς καί ἕνας πολύ οὐσιαστικός τρόπος συμμετοχῆς στόν ἑορτασμόν τῶν Γενεθλίων τοῦ Χριστοῦ μας.

Εὐλογημένα Χριστούγεννα, ἀδελφοί μου. ΑΜΗΝ.    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου