ΕΟΡΤΙΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΑΟΙΔΗΜΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ 

ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

ΚΥΡΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ  Δ’ (1979 – 2011)

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΕΦΗΜΕΡΙΟΥ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΛΑΤΟΜΙΤΙΣΣΗΣ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Ν. ΦΙΛΙΠΠΑΚΗ ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΧΙΟΥ  ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ Δ’

          Τη Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012 εορτή του Αγίου Διονυσίου ο εν Αιγίνης, ετελέσθη Ιερό Μνημόσυνο  εις ανάμνηση της εορτής του αοιδίμου Μητροπολίτου Χίου κυρού  ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ Δ’, προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χίου Ψαρών και Οινουσσών κ. ΜΑΡΚΟΥ, πλαισιωμένος  από  ιερείς και διακόνους.

        Παραθέτομε κατωτέρω  την ομιλία  του εφημερίου μας π. Βασιλείου  Ν. Φιλιππάκη.

«Δίκαιοι είς τον αιώνα ζώσι

και εν Κυρίω ο μισθός αυτών»

                                                                  (Σ. Σολομώντος)

Σεβασμιώτατε πάτερ και Δέσποτα.

       Όταν εκφωνεί κανείς επιμνημόσυνο λόγο κινδυνεύει να υπερβάλει και να αποδίδει στον κοιμηθέντα  αρετές και προτερήματα περισσότερα από όσα είχε.

         Στην περίπτωση του αειμνήστου Μητροπολίτου Χίου, Ψαρών και Οινουσσών κυρού ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ του Δ., πνευματικού μας πατέρα, συμβαίνει το αντίθετο. Όσα εγκωμιαστικά  και να αναφέρουμε  θα είναι κατώτερα της πραγματικότητας. Όπως σημειώνει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος στον Επιτάφιο λόγο του στην αδελφή του Γοργονία, «Δεν κατέχομαι από τον φόβο αυτό, μήπως  προσπεράσω την αλήθεια. Το αντίθετο φοβούμαι, μήπως υστερήσω της αλήθειας.

        Η στιγμή αυτή,  κατά την οποία συγκεντρωμένοι στον πάνσεπτο τούτο,  ιστορικό και μεγαλόπρεπο Μητροπολιτικό Ιερό Ναό του Θεού, τελούμε το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας  εις τιμή και μνήμη  του μακαριστού επισκόπου μας, είναι ιερή και συνάμα γεμάτη συγκίνηση και πόνο.  Για όλους μας,  προπαντός όμως για τον ιερό κλήρο  και τον πιστό λαό της Μητροπόλεώς μας.

        Ιερή  λέγω, γιατί συγκεντρωμένοι γύρω από την Αγία Τράπεζα, όλοι εμείς παρακαλούμε «τον Θεόν των πνευμάτων και πάσης σαρκός», για τον κυρό  Ιεράρχη μας, να τον αναδείξει πολίτη  της επουράνιας Βασιλείας Του, δίνοντάς του συγχώρηση για ότι ως άνθρωπος με ατέλειες αμάρτησε στην επίγεια ζωή του.

       Είναι όμως και ώρα γεμάτη  από συγκίνηση και πόνο, για τον προσωρινό χωρισμό του πνευματικού μας πατέρα από τα πνευματικά  του   παιδιά.

Ο χωρισμός αυτός έστω και προσωρινός, είναι   πικρός  και   προκαλεί   λύπη.

     Αυτός όμως που γλυκαίνει  τον πόνο μας είναι η ελπίδα στο Χριστό και στην παντοτεινή ζωή,  που εκείνος  μας  χαρίζει, όπως τονίζει ο Αγιος  Γρηγόριος ο Θεολόγος στο λόγο του στο Μέγα Αθανάσιο, λέγοντας,  «Θεώ γαρ ζώσι πάντες οι κατά Θεόν ζήσαντες» (εξακολουθούν  να ζουν ενώπιον του Θεού όποιοι έζησαν κατά το θέλημά Του, ακόμη και αν φύγουν από την ζωή).

        Σήμερα που τελούμε το μνημόσυνό του, μπορούμε να υπερτονίσουμε ότι «και το όνομα αυτού ζή και τον έπαινον αυτού  εξαγγέλλει η Εκκλησία».

        Η κοίμησή του συνέβαλε να συνειδητοποιήσουμε την αξία του επισκόπου, που είχαμε, τις πολλές και μεγάλες αρετές του, την πολύτιμη πολυχρόνια ποιμαντική  του   προσφορά.

        Πράγματι το όνομά του «ζη», βρίσκεται καθημερινά στα χείλη όλων μας, και αυτό αποτελεί ένα αδιάκοπο εκκλησιαστικό μνημόσυνο, από την μια πλευρά  του  εκκλησιαστικού   πληρώματος  της εκκλησιαστικής   περιοχής μας και από την άλλη,  όλων εκείνων τους οποίους   ο αοίδιμος  γέροντας υπηρέτησε και συνδέθηκε  στενά   μαζί τους. 

      Στο πρόσωπό του, εφαρμόζονται   περίτρανα  τα λόγια  του   Σοφού Σειράχ, «εν συντελεία ανθρώπου, αποκάλυψις έργων και ζωής» (11,37) δηλαδή όταν τελειώσει η επίγεια ζωή του ανθρώπου, θα γίνει αποκάλυψη και φανέρωση των έργων του).  Η φανέρωση τόσο των έργων του όσο και της ζωής του, που είναι  ευχάριστα στον Θεό υπηρετούν το πνευματικό οικοδόμημα της Εκκλησίας Του.

         Υπήρξε  ο σήμερα  μνημονευόμενος   όντως  Επίσκοπος  του Θεού, πράος και συγκαταβατικός, ωφέλιμος  σε πολλούς, Χριστοκεντρικός στην πίστη και τη ζωή,  ιεροπρεπής, με ήθος αυστηρό και ακέραιο. Το εκκλησιαστικό του φρόνημα εξόχως ανεπτυγμένο, ταπεινός, ευλαβής, δίκαιος, φιλόθεος και φιλάνθρωπος. Ειρηνικός  και ειρηνοποιός, ομολογητής, αγωνιστής αλλά και μαχητικός όταν κινδύνευε η πίστη μας. Φορέας και μεταφορέας πολλών χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος, εσωτερικών και εξωτερικών. Είχε το χάρισμα της ησυχίας, το οποίο καλλιεργούσε με επιμέλεια.

     Χωρίς να συμβιβάζεται  σε  θέματα πίστεως και πνευματικής ζωής κατόρθωνε να πλησιάζει το ιδεώδες του Αποστόλου Παύλου, που μας διδάσκει «ει δυνατόν μετά πάντων ανθρώπων ειρηνεύεται»(Ρωμ. 12,18). Όσο εξαρτάται από σάς να έχετε ειρηνικές σχέσεις με όλους τους ανθρώπους).

    Ήταν σοβαρός   ιερουργός  του Ευαγγελίου και της ευχαριστιακής σύναξης, και χαρισματούχος λειτουργός, προικισμένος  με το εξόχως πλούσιο φωνητικό και μουσικό του τάλαντο.

       Στους Ιερούς Ναούς που περιόδευε, στις τρείς και παραπάνω  δεκαετίες της διακονίας του, χωρίς να κάνει παρατηρήσεις, επέβαλλε την ιεροπρέπεια και την δική του παρουσία.

       Οντως  ήταν κληρικός με την σύνεση των Αγίων και την σωφροσύνη των δικαίων. Κατά το μακροχρόνιο διάστημα, που   κρατούσε  το πηδάλιο της πνευματικής διακυβέρνησης της επισκοπής του, αποδείχθηκε σοφός  οιακοστρόφος.

    Η διοίκηση που είναι έργο επίμοχθο και λεπτό, έρχεται να αποκαλύψει συνήθως και τον χαρακτήρα και την ψυχοσύνθεση  εκείνου που την ασκεί. Και είναι αλήθεια, ότι ο αοίδιμος εδώ έδειξε ένα πλούτο αρετών που στόλιζαν την προσωπικότητά του.

   Ιδιαίτερα στις  σχέσεις  του  με τους Ιερείς και τους συνεργάτες του, υπήρξε και πατέρας και αδελφός.

        Ακόμη ήτο συμπαραστάτης στους πόνους, θλίψεις, θανάτους , αλλά και στις χαρές. Βρισκόταν  παρών και ευλογούσε και αγίαζε με την αρχιερατική του χάρη.

       Ενίσχυε τους πιστούς, στήριζε   τους  αρρώστους,  βοηθούσε  τα ορφανά, ελεούσε τους πτωχούς,  προσευχόταν για όλους, και ήταν πολύ κοντά στα μαθητικά νειάτα,  θεωρητικά και πρακτικά.

         Του χρωστάμε πολλά, οι περισσότεροι ιερείς της Μητροπολεώς μας, την ιερωσύνη μας,  και το πλήρωμα της εκκλησίας μας τη σχέση του με τα μυστήρια της Εκκλησίας του Χριστού.

 Πραγματικά του ταιριάζουν τα λόγια του Θεοδώρου του Στουδίτη.  Η κοίμηση των φιλαρέτων ανδρών είναι το τέλος των λυπηρών, αλλά και η αρχή των αγαθών.

       Αξιοσέβαστε πατέρα και  γέροντά μας,                                                                                                                                                                                

Κλήρος και λαός  με πρωτοστάτη και πρωτοπόρο το νέο Επίσκοπό μας, τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Χίου, Ψαρών και Οινουσσών κ. ΜΑΡΚΟ, πνευματικό σου παιδί, Επίσκοπο έμπειρο και σεμνό που γνωρίζουμε όλοι μας ότι τον αγαπούσες και ότι όταν περιστάσεις  δύσκολες το κάλεσαν  έγινε άγγελος φτερωτός και έτρεξε να σου συμπαρασταθεί, τελούμε σήμερα το εόρτιο  μνημόσυνό σου.

Αυτή την ώρα, κατά τον Αγιο Γρηγόριο το Θεολόγο, μας εποπτεύεις  άνωθεν και εμείς παρακαλούμε  τον Πανοικτίρμονα Κύριο να σε αναπαύσει εν ειρήνη έχοντας τον Χριστό που αγάπησες φως και χαρά και να σου ανοίξει τις πύλες του Παραδείσου.

       Δεν θα λησμονήσουμε ούτε την πνευματική σου κληρονομιά   που μας   άφησες, ούτε το γλυκύ και χαριτωμένο σου πρόσωπο.

           Τα πνευματικά σου αναστήματα, καθώς θα διαπλέουμε το πέλαγος  της ζωής , που είναι πολυκύμαντο και ταραχώδες, θα αντλούμε από τη σεβαστή σου   μορφή έμπνευση και παρηγοριά.

      Παράλληλα σου υποσχόμαστε πως δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ.

       Η μνήμη σου  θα παραμένει αιώνια  στις   καρδιές μας.

      Θα θυμούμαστε  πάντοτε την σεβάσμια μορφή σου, τα λόγια σου, την αγάπη σου, την πατρική σου στοργή, τους κόπους και τους μόχθους σου, καθώς και την μαρτυρία της ζωής σου κοντά στο Θεό.

       Σε παρακαλούμε τώρα που λειτουργείς στο υπερουράνιο και νοερό θυσιαστήριο του Θεού, να προσεύχεσαι για όλους μας και ιδιαίτερα για τον επάξιο διάδοχό σου στο πηδάλιο της ακριτικής μαρτυρικής και αγιοτόκου νήσου, της Ιεράς Μητροπόλεώς μας.

      

Σεβασμιώτατε,

Ας παρακαλέσουμε το Δεσπότη μας Χριστό να τον δοξάσει περίλαμπρα στο επουράνιό Του θυσιαστήριο και ο Κύριός μας με τις πρεσβείες της Κυρίας Θεοτόκου και των Αγίων Πάντων να μας αξιώσει να συναντηθούμε στο ατελεύτητο πανηγύρι της Βασιλείας Του.

       Ας μας σκεπάζει γέροντά μας όλους η ευλογία σου και ας μας εμπνέει το υψηλό υπόδειγμά σου.

     Ο Διονύσιος δεν θα μας ξεχάσει.  Ας μην τον ξεχάσουμε και εμείς.                                                                      

                                                                                                                                                                           

                                                                       +ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Ν. ΦΙΛΙΠΠΑΚΗΣ

Εν Χίω τη 17^ηνΔεκεμβρίου 2012