ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Ἀριθμός 48

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ

01 Δεκεμβρίου 2024

«Kύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπί σοί γάρ πεποίθαμεν»
(Ἠσαΐου 33,2).

Τό στόμα τοῦ Προφήτη Ἠσαΐα, ἀγαπητοί ἀδελφοί, καί πάλι διαλαλεῖ: «Κύριε, στεῖλε τό ἔλεός Σου σέ ἐμᾶς, γιατί ἐμεῖς σέ ἐσένα ἔχομε στηρίξει τήν πεποίθησή μας». Νά ἐπικαλεῖσθε τό ὄνομα τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ μας» διαβάζουμε στό βιβλίο τῆς Γένεσης (4,26) καί στό βιβλίο τῶν Ψαλμῶν ὁ μελωδικότατος Δαβίδ προσεύχεται: «Κύριε ὁ Θεός μου ἐκέκραξα πρός ἐσένα» (Ψαλμ. 27,1). «Μή μέ ἐγκαταλείπεις, Κύριε» (Ψαλμ. 37,22). «Λύτρωσέ με, Κύριε, καί ἐλέησέ με» (Ψαλμ. 25,11).
Ἡ ἐπιθυμία τοῦ τυφλοῦ, τῆς σημερινῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς ἦταν πολύ μεγάλη, γι’αὐτό καί ἡ προσευχή του πολύ ἰσχυρή καί ἐπίμονη. Εἶχε τό στοιχεῖο τῆς πίστης καί τῆς ἐμπιστοσύνης στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Εἶχε τήν ἐλπίδα στόν ἰατρό τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων. Ὁ Ἅγιος Θεοφύλακτος γράφει πώς φώναζε πιό πολύ, γιατί ἡ θερμότητα καί ἡ ἐπιμονή του στήν προσευχή προερχόντουσαν ἀπό τήν ἐσωτερική του κατάσταση. Ἡ ψυχή του τόν πληροφοροῦσε πώς τώρα ἦταν ἡ κατάλληλη στιγμή, γιά νά πετύχει τό ποθούμενο. Ὁ τυφλός «ἐβόησε λέγων ̇ Ἰησοῦ, υἱέ Δαυΐδ, ἐλέησόν με». Ὁ Κύριός μας τόν ἐρωτᾶ «τί σοί θέλεις ποιήσω;» καί ὁ ἄρρωστος ἀπαντᾶ: «Κύριε, ἵνα ἀναβλέψω» καί ἀμέσως ἀνέβλεψε.
Οἱ Ἅγιοι Πατέρες μᾶς λέγουν ὅτι τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος, τήν ὁποία ζητοῦμε ἐμεῖς ἀπό τόν Θεό. Ἄς εἰσέλθουμε στόν εὐώδη λειμώνα τῆς σοφίας τους.
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος θά πεῖ: Μέ τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ νά πολεμᾶς τόν ἐχθρό τῆς ψυχῆς σου... Δέν ὑπάρχει οὔτε στόν οὐρανό, οὔτε στή γῆ ἰσχυρότερο ὅπλο.
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς προσευχόταν συνεχῶς μέ τά λόγια: «Κύριε, φώτισέ μου τό σκότος. Δός μου λίγο φῶς νά διαλυθεῖ τό
σκοτάδι πού ἔχω μέσα μου». Τοῦ παρουσιάστηκε ἡ Παναγία καί τόν ρώτησε: Γιατί λές αὐτά τά λόγια; Γιατί ζητᾶς φῶς; Βέβαια ἡ Παναγία τόν δίδασκε. Ἐκεῖνος τῆς ἀπάντησε: Τί καλύτερο νά ζητήσω, Παναγία Μητέρα τοῦ Χριστοῦ μας, ἀπό τό φῶς; Ἄνθρωπος πού κινδυνεύω ἀπό στιγμή σέ στιγμή ἀπό τίς κακίες τοῦ κόσμου, τά πάθη, τήν ἀμέλεια, ἀπό τόσα πού συμβαίνουν γύρω μου, νά ξεχάσω ἐκεῖνα πού ἔχουν ἀξία; Δηλαδή τήν πίστη, τήν ταπείνωση, τήν ἀγάπη, τήν μετάνοια. Δύσκολο εἶναι νά βυθιστῶ στό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας, τῆς ἀπομάκρυνσης ἀπό τό Χριστό;
Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ὁμολογεῖ: Στόν Θεό ἐλπίζω καί Τοῦ ἀναθέτω τήν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας μου. Τόν Θεό, τήν πηγή τῆς ἀγάπης, ἀγαπῶ καί ποθῶ διαρκῶς. Ὅταν ὁ νοῦς μου ἀνυψώνεται πρός Ἐκεῖνον, ἀναπαύεται. Τόν Θεό ἡ καρδιά μου ἐπιθυμεῖ σφόδρα.
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης σημειώνει: Τό «Κύριε ἐλέησον» εἶναι ἡ φωνή τοῦ ἁμαρτωλοῦ πού ἐκφράζει τή στερεά του ἀπόφαση νά ἀλλάξει τρόπο ζωῆς, νά γίνει ἀληθινός χριστιανός. Αὐτή ἡ φωνή εἶναι ἔτοιμη νά συγχωρέσει τούς ἄλλους, νά τούς δείξει ἔλεος, ὅπως καί ὁ ἴδιος ἐλεεῖται ἀπό τόν Κύριο, τόν Κριτή τῶν πράξεών του.
Ὁ Ἅγιος Σωφρόνιος τοῦ Ἔσσεξ διδάσκει: Ἡ προσευχή μέ τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ κατέχει πολύ σημαντική θέση στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, γιατί αὐτό εἶναι θέμα σωτηρίας τοῦ κόσμου, ἀφοῦ ὁ Χριστός εἶναι ὁ Σωτήρας. «Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλό». Αὐτή εἶναι πρωτίστως ἡ εὐχή τῆς μετανοίας. Ὅσο βαθύτερη εἶναι ἡ αἴσθηση γιά τήν παρουσία τῆς ἁμαρτίας μέσα μας, τόσο μεγαλύτερο ὄφελος ἀποκομίζεται ἀπό κάθε ἐπίκληση τοῦ Ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ. Πρέπει νά τή λέμε συνεχῶς, ὡσότου διαποτισθεῖ ὁλόκληρη ἡ ὕπαρξή μας μέ τό ὄνομα τοῦ Σωτήρα μας.
Ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Κατουνακιώτης ἔλεγε: Ἀπό αὐτή τή μικρούλα ἀλλά παντοδύναμη εὐχή ξεκίνησαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες καί ἔγιναν φωστῆρες τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτή θά σέ διδάξει αὐτά πού θέλεις, αὐτά πού δέν γνωρίζεις.
Ὁ ἀείμνηστος Αἰμιλιανός Σιμωνοπετρίτης καταθέτει: Μέ τή βοερά κραυγή «Κύριε» δοξολογοῦμε τόν Θεό. Μέ τήν γλυκυτάτη ἐπίκληση καί πρόσκληση «Ἰησοῦ» μαρτυροῦμε ὅτι εἶναι παρών ὁ Χριστός, ὁ Σωτήρας μας καί εὐγνωμόνως Τόν εὐχαριστοῦμε, διότι μᾶς ἐτοίμασε τήν αἰώνια ζωή. Μέ τήν λέξη «Χριστέ» θεολογοῦμε,
ὁμολογοῦντες ὅτι ὁ Χριστός εἶναι καί Θεός. Ἐν συνεχείᾳ, μέ τήν ἐνδόμηχη αἴτηση «ἐλέησόν με», προσκυνοῦμε καί παρακαλοῦμε νά γίνει ἵλεως ὁ Θεός. Ἐκπληρώνοντας τά σωτήρια αἰτήματά μας, τούς πόθους καί τίς ἀνάγκες τῶν καρδιῶν μας. Καί ἐκεῖνο τό «μέ» τί εὖρος ἔχει! Δέν εἶναι μόνο ὁ ἑαυτός μου, μόνο, εἶναι ἅπαντες οἱ πολιτογραφηθέντες στό κράτος τοῦ Χριστοῦ, στήν Ἁγία Του Ἐκκλησία. Εἶναι ὅλοι αὐτοί πού ἀποτελοῦν μέλος τοῦ ἰδικοῦ μου σώματος. Καί, τέλος, γιά νά εἶναι πληρέστατη ἡ προσευχή μας, κατακλείομε μέ τήν λέξη «τόν ἁμαρτωλό», ἐξομολογούμενοι «πάντες γάρ ἁμαρτωλοί ἐσμέν» καθώς ὁμολογοῦσαν ὅλοι οἱ Ἅγιοι καί ἐγένοντο μέ αὐτή τή φωνή «υἱοί φωτός καί ἡμέρας».
Χριστιανοί μου,
ὁ τυφλός καί μετέπειτα εὐγνώμων ὑγιής προσευχήθηκε στόν Κύριο μέ θαυμαστό τρόπο. Ἡ προσευχή του εἶχε πίστη, προερχόταν ἀπό τήν πεποίθηση πώς μόνον ὁ Χριστός θά τόν θεραπεύσει, ἦταν ἐπίμονη καί συγκεκριμένη καί, στό τέλος, ἦταν καί προσευχή εὐγνωμοσύνης. Ἀκολούθησε τόν Χριστό «δοξάζων τόν Θεόν». Ὅλα αὐτά μᾶς παρακινοῦν ὅλους μας νά ἐλέγξουμε τήν ποιότητα τῆς προσευχῆς μας.
Ἀδελφοί μου,
εἶναι ἐπιτακτική ἀνάγκη στή πονηρή ἐποχή μας, νά ἀνοίξουμε τά μάτια τῆς ψυχῆς μας γιά νά δοῦμε τή δόξα καί τή δύναμη τοῦ Σωτῆρα μας. Νά ἀτενίσουμε τήν αἰώνια ζωή καί νά κατανοήσουμε τί κακό εἶναι ἡ ἁμαρτία. Νά ἀπευθυνθοῦμε στόν Λυτρωτή μας καί νά τοῦ ποῦμε «Κύριε, πρόσθες ἡμῖν πίστιν» (Λουκ. 17,5) συνῳδά μέ τή γλυκόηχη φωνή τοῦ χριστιανοῦ ποιητῆ: Δέξου, Χριστέ, τήν προσευχή μας, καί ἄς γίνει Φάτνη σου ἡ ψυχή μας. Κάνε νά ἀνθίσουν ἄσπροι κρίνοι, ὅπου περίσσεψαν οἱ θρῆνοι. Μέσ’ στίς καρδιές νά φέξει ἡ Πίστις, πεντάκτινο ἄστρο τῆς αὐγῆς. Ἀμήν!   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

 ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ἀριθμός 47
ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ ΛΟΥΚΑ
24 Νοεμβρίου 2024

«οὐδέν γλυκύτερον τοῦ προσέχειν ἐντολαῖς Κυρίου»
(Σοφ. Σειράχ 23,27).
Ὁ σοφός Σειράχ στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἀναφωνεῖ: «Δέν ὑπάρχει τίποτε γλυκύτερο, ἀπό τό νά προσέχει καί νά τηρεῖ κανείς τίς ἐντολές τοῦ Κυρίου», «ἰδού ὁ Κύριος ἐντέλλεται» διαλαλεῖ ὁ Προφήτης Ἀμώς (6, 12) καί ὁ Δαβίδ ὁ μελῳδός ψάλλει: «ὅλες οἱ ἐντολές σου εἶναι ἀληθινές» (Ψαλμ. 118,86) «Κύριε, ὁδήγησέ με στό δρόμο τῶν ἐντολῶν σου» (Ψαλμ. 118,35).
Στή σημερινή Εὐαγγελική περικοπή ἕνας φιλομαθής πλούσιος νέος ἐρωτᾶ τόν Κύριό μας˙ «τί ποιήσας ζωήν αἰώνιον κληρονομήσω;». Καί ἡ ἀπάντηση τοῦ Κυρίου «τάς ἐντολάς οἶδας» τίς ἐντολές τίς γνωρίζεις, τόν παραπέμπει δηλαδή στόν ἠθικό Νόμο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἐπισφραγίζοντας ἔτσι τό αἰώνιο κῦρος της. Καί σέ ἄλλο σημεῖο ὁ Κύριός μας θά πεῖ ἐκεῖνα τά ἀθάνατα λόγια: «Μή νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τόν νόμον ἤ τούς προφήτας˙ οὐκ ἦλθον καταλῦσαι ἀλλά πληρῶσαι» (Ματθ. 5,17). Δέν ἐπρόκειτο νά κατεδαφίσει τόν παλαιό Νόμο, ἀλλά θά τόν τελειοποιοῦσε. Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος γιά νά κάμει πιό σαφή καί πιό κατανοητή τήν μεγάλη ἀξία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, μεταχειρίζεται στό λόγο του, τήν εἰκόνα τοῦ μαστοῦ καί τοῦ θηλασμοῦ. Ὁ μαστός τῆς μητέρας ἀπό τήν στιγμή τοῦ ἀποθηλασμοῦ τοῦ παιδιοῦ της σχεδόν εἶναι ἄχρηστος (ἐννοεῖται γιά τό παιδί πού μεγάλωσε). Μέ τί εἰρωνεῖες (τρόπος τοῦ λέγειν), ἀποτρέπουν οἱ γονεῖς τό παιδί πού θά θελήσει νά ξαναγυρίσει στήν παλιά συνήθεια.Τώρα δηλαδή ἡ εὐλογημένη καί χρησιμότατη μέχρι πρίν λίγο μητρική θηλή δέν χρειάζεται πλέον. Ἔτσι ἀκριβῶς συνέβη καί μέ τήν Παλαιά Διαθήκη. Ἡ στερεά τροφή τῆς Καινῆς Διαθήκης παραμέρισε τό γάλα τῆς Παλαιᾶς. Ἑπομένως, τό ὀρθόδοξο φρόνημα σχετικά μέ τόν ἱερό σύνδεσμο τῶν δύο Διαθηκῶν εἶναι, σύμφωνα μέ τούς Ἁγίους Πατέρες μας, τούς ἀπλανεῖς καί σοφούς ὁδηγούς μας, ὅτι
Ἕνας εἶναι ὁ Νομοθέτης καί τῆς Παλαιᾶς καί τῆς Καινῆς Διαθήκης. Ὁ Θεός!
Ὁ πλούσιος τοῦ Εὐαγγελίου ἀγαποῦσε τόν Θεό καί ἀπό ἀγάπη τηροῦσε τίς ἐντολές του. Αὐτή ἡ ἀγάπη του τόν ἔκανε νά ζητήσει τό τέλειο, τό ὁποῖο τελικά δέν κατώρθωσε, ἐπειδή μαζί μέ τό Θεό ἀγαποῦσε καί τά πλούτη του, τά ὑλικά ἀγαθά. Τί τό ὄφελος, λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος, ἄν ἕνα κάστρο εἶναι ἀπό ὅλα τά μέρη ἀσφαλές καί σίγουρο, ἔχει, ὅμως, μιά ἀφύλακτη πόρτα σέ ἕνα μέρος του; Ἀπό ’κεῖ μπορεῖ νά μπεῖ ὁ ἐχθρός κάποια στιγμή καί νά θανατώσει αὐτούς πού βρίσκονται μέσα. Ὁ Κύριός μας εἶπε στό νέο, ὅτι ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν εἶναι ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιά τήν εἴσοδό του στή ζωή τοῦ Θεοῦ. «Εἰ θέλεις εἰσελθεῖν εἰς τήν ζωήν, τήρησον τάς ἐντολάς» (Ματθ. 19,17). Μόνον ἐκεῖνος, πού τηρεῖ τίς ἐντολές τοῦ Εὐαγγελίου, ἔχει τήν ἀγάπη καί τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ὅπως ὁ Κύριός μας τόνισε στήν Ἀρχιερατική Του προσευχή: «Ἐάν τάς ἐντολάς μου τηρήσητε, μενεῖτε ἐν τῇ ἀγάπῃ μου, καθώς ἐγώ τάς ἐντολάς τοῦ Πατρός μου τετήρηκα καί μένω αὐτοῦ ἐν τῇ ἀγάπῃ» (Ἰω. 15,10). Δέν εἶναι ὁ Νόμος τοῦ Κυρίου δέσμευση, ἀλλά νόμος ἐλευθερίας. Ὅποιος, ὅμως, τόν ἀκολουθήσει μέ ἐλευθερία καί ἀγάπη, αὐτός «ἕξει θησαυρόν ἐν οὐρανῷ» (Λουκ. 18,22), πλοῦτο αἰώνιο.
Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης στήν Ἀποκάλυψη σημειώνει: «Ἐδῶ κατά τόν καιρόν αὐτόν τοῦ άντιχρίστου δεικνύεται ἡ ὑπομονή καί ἐγκαρτέρησις καί ἀντοχή τῶν χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι τηροῦν τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί κρατοῦν τήν πίστιν πρός τόν Ἰησοῦν» (14, 12).
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος σημειώνει στήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή του: «ὁ μέν νόμος ἅγιος καί ἡ ἐντολή ἁγία καί δικαία καί ἀγαθή» (7, 12)̇ στόν δέ μαθητή του Τιμόθεο παραγγέλει: «νά διατηρήσεις τήν ἐντολή πού ἀνέλαβες εἰς τό βάπτισμα καί τήν χειροτονία σου ἄσπιλον καί ἀνεπίληπτον μέχρι τῆς ἐπιφανείας Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Α΄Τιμ. 6,14).
Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος γράφει: Ὁ Θεός εὐχαριστεῖτε στίς προσευχές ἐκεῖνες πού προσφέρονται μέ συναίσθηση τῆς ἀναξιότητάς μας. Αὐτό ἐπιτυγχάνεται μέ ὑποταγή στίς ἐντολές Του.
Ὁ Ἅγιος Πορφύριος διδάσκει: Ἡ ἔλλειψη τῆς ἀγάπης πρός τά λόγια τοῦ Θεοῦ ἀποκαλύπτει τήν ἔλειψη τῆς ἀγάπης πρός τόν ἴδιο τόν Θεό. Ὁ Θεός κρύβεται μέσα στά λόγια Του, μᾶς διδάσκουν οἱ Ἅγιοι.
Ἀναζητῶ, λοιπόν, τόν Θεό σημαίνει ὅτι «κυνηγάω» τίς ἐντολές, προκειμένου νά τίς κάνω ἔνδυμα καί σπίτι μου, καί νά ἐνοικήσω σέ αὐτές.
Ὁ Ἅγιος Σωφρόνιος τοῦ Ἔσσεξ καταθέτει: Οἱ ἐντολές τοῦ Εὐαγγελίου περικλείουν τήν Αὐτο-αποκάλυψη τοῦ Θεοῦ. Ὅσο βαθύτερα εἰσχωροῦμε στό πνεῦμα τους, τόσο περισσότερο γίνεται συγκεκριμένη σέ ἐμᾶς ἡ θέα τοῦ Θεοῦ. Καί ὅταν οἱ ἐντολές αὐτές, κατά τήν εὐδοκία Του, γίνουν ἡ μόνη ἀρχή ὅλου τοῦ εἶναι μας, προσκαίρου καί αἰωνίου,τότε καί ἐμεῖς θά ὁμοιωθοῦμε πρός Αὐτόν, «γιατί θά Τόν ἰδοῦμε ὅπως εἶναι».
Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἀνακεφαλαιώνει: Οἱ πιστοί πού τηροῦν τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ δέχονται τή Χάρη Του. Καί ὁ Θεός εἶναι ‘’ὑποχρεωμένος’’ νά τούς βοηθάει μέσα σ’αὐτά τά δύσκολα χρόνια.
Χριστιανοί μου,
τό Δεσποτικό Στόμα μᾶς φωνάζει: «Μείνατε σέ Ἐμένα γιά νά μένω καί ἐγώ σέ σᾶς, διότι χωρίς Ἐμένα καί χωρίς νά ἔχετε τήν ζωτική δύναμη πού πηγάζει ἀπό ἐμένα, δέν μπορεῖτε νά κάνετε τίποτα γιά τήν δικαίωση καί τόν ἐξαγιασμό σας» (Ἰω. 15, 4-5). Ἐμεῖς, τά σοφά Του δημιουργήματα, εἴμαστε πλασμένοι γιά νά κληρονομήσουμε τήν αἰώνια Βασιλεία Του. Δέν ἔχωμε παρά νά κάνωμε ὅ,τι δυσκολευόταν ὁ νέος τοῦ Εὐαγγελίου, νά τηροῦμε τίς θεῖες Ἐντολές, τά σωτηριώδη διδάγματα τοῦ Σωτῆρα μας ̇ νά μήν λυσμονοῦμε, ὅτι μέ αὐτές πρέπει νά μεταμορφωθοῦμε. Νά γίνουμε καινούργιοι ἄνθρωποι, νά ἀποβάλωμε τά πάθη, τίς κακές μας ἐπιθυμίες καί νά γίνωμε φιλόθεοι καί φιλάδελφοι, συνῳδά μέ τήν προσευχητική ἱκεσία τοῦ προφητάνακτος Δαβίδ: «Δές, Κύριε, ὅτι ἐγώ ἀγάπησα μέ ὅλη μου τή καρδιά τίς ἐντολές Σου˙ κατά τό μέγα ἔλεός Σου, χάρισέ μου ἀσφαλῆ καί μακράν τήν ζωήν μου» (Ψαλμ. 118,159). Ἀμήν!     Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

 

Ἀριθμός 46

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ

17 Νοεμβρίου 2024

«φάγωμεν καί πίωμεν, αὔριον γάρ ἀποθνήσκομεν»

(Ἠσαΐου 22,13)

Ὁ μεγαλοφωνότατος Ἠσαΐας, ἀγαπητοί ἀδελφοί, βοᾷ καί πάλι πρός τούς ἀνθρώπους τῆς Ἱερουσαλήμ. «Σεῖς ἐπιδόθητε εἰς συμπόσια εὐφροσύνης καί ἀγαλλιάσεως. Ἐσφάξατε μόσχους, πίνετε οἶνον, λέγοντες ἄς φᾶμε καί ἄς πιοῦμε αὔριο πεθαίνουμε». Ἄς δοῦμε καί τά ἄλλα βιβλία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης τί ἀναφέρουν γιά τόν πλεονέκτη πλούσιο. Ὁ πολύαθλος Ἰώβ ἀναφέρει: «Ὅταν πιστεύσει (ὁ πλούσιος) ὅτι εἶναι γεμᾶτος καί χορτᾶτος ἀπό τά ἀγαθά, τότε θά ἐκσπάσει ἐναντίον του ἡ θλίψη. Κάθε στέρησις καί ταλαιπωρία θά τόν καταλάβει» (Ἰώβ 20,22). Ὁ Δαβίδ ἀναφέρει στόν (38,7) Ψαλμό του: «Πράγματι σάν μιά σκιώδη εἰκόνα, πού ἐντός ὀλίγου σβήνει, πορεύεται ὁ ἄνθρωπος. Δέν θέλει νά παραδεχθεῖ αὐτή τήν ἀλήθεια γιά τοῦτο ταράζεται. Θησαυρίζει καί δέν γνωρίζει πού θά ἀφήσει τούς θησαυρούς του, ὅταν πεθάνει. Ὁ Προφήτης Ἰερεμίας σημειώνει: «Ἐλάλησεν ἡ πέρδικα καί συγκέντρωσε γύρω της παιδιά, τά ὁποῖα δέν ἐγέννησε. Ἔτσι καί ἐκεῖνος πού θησαυρίζει πλούτη ἀδίκως, θά τόν ἐγκαταλείψουν καί ἐν τέλει θά ἀποδειχθεῖ ἀσύνετος καί ἄμυαλος (Ἰερ. 17,11). Καί ὁ σοφός Σειράχ συμπεραίνει: Ἡ γνῶσις τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου εἶναι ἀληθινή μόρφωση γιά τήν ζωή. Ὅσοι πράττουν τά εὐάρεστα εἰς Αὐτόν, ἀπολαμβάνουν τούς καρπούς τοῦ δένδρου τῆς ἀθανασίας (19,19). Ἄξιος λόγου εἶναι καί ὁ 48ος Ψαλμός, ὁ ὁποῖος παρομοιάζει τούς πλούσιους, πού θέλουν νά διαιωνίσουν τό ὄνομά τους μέ τά πλούτη τους, μέ τά πρόβατα ἐκεῖνα, πού παρότι ὁδηγοῦνται στή σφαγή, αὐτά κοιτᾶνε τή χλόη. Ἔτσι καί οἱ ἄφρονες πλούσιοι ὁδηγοῦνται στόν ᾍδη, ὅπου θά διαπιστώσουν ὅτι Κριτές τους θά γίνουν οἱ φτωχοί, τούς ὁποίους αὐτοί παρέβλεψαν ἤ καί ἀδίκησαν ἀκόμη.

Καί ἦλθεν ἡ σωτήριος Καινή Διαθήκη! Ὁ Λυτρωτής μας ἀναφωνεῖ στόν φιλάργυρο πλούσιο τῆς περικοπῆς πού ἀκούσαμε: «Ἄφρον̇ ταύτη τῇ νυκτί τήν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπό σοῦ˙ ἅ δέ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;». Τήν φιλαργυρία καί τήν πλεονεξία τήν καταδικάζει ἀπερίφραστα ὁ Θεός γιά ἐκεῖνον πού παλεύει νά συγκεντρώσει, μέ πάθος, ἀλόγιστα πλούτη ὑλικά καί ὄχι πνευματικά. Πλούτη φθαρτά καί ὄχι τήν ἀρετή τῆς ψυχῆς, πού εἶναι ἄφθαρτος καί αἰώνιος πλοῦτος. Ὅ,τι ἐξ ἄλλου διεκήρυσσαν παραπλήσια φιλοσοφώντας καί οἱ πρόγονοι μας λέγοντας ὅτι «πᾶς ὁ ἐπί γῆς χρυσός, ἀρετῆς οὐκ ἀντάξιος». Γι αὐτό καί διδάσκοντας τήν σημερινή παραβολή ὁ Κύριός μας, μᾶς προτρέπει νά μένουμε μακρυά ἀπό τήν πλεονεξία «ὁρᾶτε καί φυλάσσεσθε, εἶπε, ἀπό πάσης πλεονεξίας» Λουκ. 12,15). Ἄραγε, θά ἐρωτήσουμε, ὑπάρχει χῶρος στή καρδιά τοῦ παθολογικά φιλάργυρου γιά τόν συνάνθρωπό του; Σύμφωνα μάλιστα καί μέ τήν διαπίστωση τοῦ Κυρίου μας, ὅτι «ὅπου ἐστίν ὁ θησαυρός ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καί ἡ καρδία ὑμῶν» (Ματθ. 6,21). Εἶναι φοβερός, ἀπαίσιος δαίμονας ἡ πλεονεξία καί ἡ ἀπληστία. Εἶναι ὁ μαμωνᾶς, ὁ μεγαλύτερος ἀντίπαλος τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Γι’αὐτό ὁ Κύριος καί πάλι μᾶς προτρέπει ἐνθέρμως τονίζοντας: «οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καί μαμωνᾷ» (Ματθ. 6,24). Πόσοι καί πόσοι μέσα στήν ἀφροσύνη τοῦ πλούτου λησμονοῦμε τά καθήκοντά μας πρός τόν Θεό. Δέν αἰχμαλωτίζεται στήν ὕλη ἡ καρδιά μας καί ἀφήνουμε ἔξω τούς συνανθρώπους μας πού πρέπει ὄντος ἔχοντας ἀνάγκη, νά βοηθήσουμε; Νά γιατί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει στό μαθητή του Τιμόθεο: «ρίζα ὅλων τῶν κακῶν εἶναι ἡ φιλαργυρία. Σέ αὐτούς πού εἶναι πλούσιοι στήν παροῦσα καί πρόσκαιρη ζωή παράγγελε νά μή ὑψηλοφρονοῦν, οὔτε νά ἔχουν στηριγμένες τίς ἐλπίδες τους στόν πλοῦτο, ἀλλά νά ἐλπίζουν στόν Θεό, πού δέν εἶναι ἄψυχος σάν τόν μαμωνᾶ, ἀλλά εἶναι Θεός ζωντανός καί μᾶς παρέχει πλούσια καί ἄφθονα ὅλα γιά νά τά ἀπολαμβάνωμεν» (Α΄ Τιμ. 6, 10 καί 17).

Ὁ Μέγας Βασίλειος καταθέτει: Τά πηγάδια ὅσο ἀδειάζουν βγάζουν περισσότερο νερό, ὅταν ἀφήνωνται σαπίζουν. Ἔτσι καί τοῦ πλούτου ἡ στασιμότητα εἶναι ἄχρηστη, ἡ κίνηση ὅμως ὠφελεῖ τούς ἀναγκαιμένους καί δίνει καρπούς. Μιμήσου τή γῆ, ἄνθρωπε. Δῶσε καρπούς ὅπως ἐκείνη. Ἐμπρός, λοιπόν, διάθεσε τόν πλοῦτο σου μέ

κάθε τρόπο. Ἄς εἰπωθεῖ καί γιά σένα: Σκόρπισε, ἔδωσε στούς φτωχούς. Ἡ δικαιοσύνη του θά μένει στόν αἰῶνα (Β΄ Κορ. 9,9).

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος διδάσκει: Ἡ φιλαργυρία εἶναι τεχνίτης τῆς φτώχειας, γιατί θησαυρίζει γιά τόν ἑαυτό της, ἀλλά ὄχι γι’αὐτόν πού τήν ἔχει̇ αὐτόν τόν ἀφήνει νά στερεῖται καί οὐσιαστικά νά πτωχεύει. Εἶναι ψυχοφθόρος γιατί διαφθείρει ὅ, τι ὑγιές ἔχει κατακτηθεῖ ἀπό τήν ψυχή καί ἀμαυρώνει κάθε ἀρετή της. Εἶναι φίλη τῆς κόλασης. Εἶναι σκληρή καί ἄκαρδη, ἄσπλαχνη καί τυραννική πού καταθλίβει πρῶτα αὐτόν πού τήν ἀγαπάει καί τόν κρατεῖ αἰχμάλωτο.

Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος ἀνακεφαλαιώνει: Τί ζητοῦμεν, λοιπόν, τά μάταια; Θά πῆτε: μά μποροῦμε νά ζήσωμεν χωρίς αὐτά; Δέν λέγω νά μή φᾶμε καί νά μή πιοῦμε καί νά μήν ἐνδυθοῦμε. Λέγω νά μήν πλεονεκτοῦμε ̇ ἡ πλεονεξία εἶναι τό μεγαλύτερο κακό πού ὑπάρχει εἰς τόν κόσμον.

Χριστιανοί μου,

«Οὕτως ὁ θησαυρίζων ἑαυτῷ καί μή εἰς Θεόν πλουτῶν». Μέ τά λόγια αὐτά ἐπισφραγίζει ὁ Κύριος τήν παραβολή Του. Δηλαδή, αὐτό θά εἶναι καί τό τέλος ἐκείνου πού θησαυρίζει γιά τήν ἑαυτό του, γιά νά ἀπολαμβάνει αὐτός καί μόνο ἐγωϊστικά τά ἀγαθά τῆς γῆς, καί δέν πλουτίζει σέ πνευματικούς θησαυρούς, ἔργα ἀγάπης, στά ὁποῖα εὐαρεστεῖται ὁ Θεός. Πέρα ἀπό τά ἐπίγεια ἀγαθά ὑπάρχει ὁ πλοῦτος τοῦ οὐρανοῦ. Πέρα ἀπό τήν εὐμάρεια, τόν κορεσμό τοῦ στομάχου καί τή μέθη τῶν αἰσθήσεων, ὑπάρχει ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ. Πέρα ἀπό τόν ἑαυτό μας, ὑπάρχουν οἱ ἄλλοι, παιδιά τοῦ Θεοῦ, ἀδέλφια μας.

Ἀδελφοί μου,

ὁ Θεός μᾶς φωνάζει: «Τί γάρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος ἐάν τόν κόσμον ὅλον κερδήσῃ, τήν δέ ψυχήν αὐτοῦ ζημιωθῇ;» (Ματθ.16,26). Ἄς μή ξεγελιόμαστε σέ τέτοιο βαθμό πού νά λησμονοῦμε καί τήν πραγματικότητα τοῦ θανάτου. Φροντίδα, λοιπόν, ὥστε ἡ ψυχή μας νά εἶναι ἕτοιμη, γιά τή συνάντηση μέ τό Θεό, μέ τή συγκατάθεση τοῦ ποιητῆ μας:Ἐλεύθερους κι ἀθάνατους σᾶς ἔπλασα, τοῦ λογισμοῦ σας χάρισα τίς δάδες, σᾶς γέννησα, σᾶς ἔθρεψα, σᾶς τράνεψα, σᾶς ἔβαλα τῆς πλάσης μου ἀφεντάδες. Ἀμήν!    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Η' ΛΟΥΚΑ (10.11.2024)

Ἀριθμός 45
ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΛΟΥΚΑ
10 Νοεμβρίου 2024

«ψυχήν τεταπεινωμένην ἐμπλήσεις καί ἔσται ὁ Θεός σου μετά σοῦ διαπαντός» (Ἠσαΐου 58, 10-11).

Ὁ Κύριος στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀγαπητοί ἀδελφοί, διαλαλεῖ διά στόματος τοῦ Προφήτου Ἠσαΐου στόν λαό του «μοιρᾶστε μέ τόν πεινασμένο τό ψωμί σας καί δῶστε ἀνακούφιση στόν καταπιεσμένο. Τότε μές στό σκοτάδι θά λάμψει τό φῶς σας, καί τό σκοτάδι σας θά γίνει σάν τοῦ μεσημεριοῦ τό φῶς. Τότε ὁ Θεός σας θά εἶναι γιά πάντα μαζί σας» (Ἠσ. 58, 10-11). Στό βιβλίο τοῦ Λευϊτικοῦ διαβάζουμε: «Ἐλάλησεν ὁ Κύριος πρός τόν Μωυσῆ λέγοντάς του: μίλησε σέ ὅλους τούς Ἰσραηλίτες καί πές τους: δέν θά τρέφετε στή καρδιά σας μῖσος ἐναντίον τοῦ ἀδελφοῦ σας (19.1,17). Ὁ Προφήτης Ἀμώς ἀπευθύνεται στούς Ἰσραηλίτες λέγοντάς τους: Ζητήσατε καί ἐφαρμόσατε τό καλό καί ὄχι τό πονηρό, γιά νά ζήσετε. Ἔτσι ὅταν πράττετε, θά εἶναι μαζί σας Κύριος ὁ Θεός» (Ἀμ. 5,14).

Ὁ Ἐνσαρκωμένος Κύριος τῆς Καινῆς Διαθήκης παραγγέλει στόν νομικό τῆς σημερινῆς περικοπῆς: «Ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» (Λουκ. 10,27) ἄν θέλεις νά κληρονομήσεις τήν αἰώνια ζωή. Νά μιμηθεῖς τόν Σαμαρείτη. Νά κάνεις καί ἐσύ τό ἴδιο. «Πορεύου καί σύ ποίει ὁμοίως». Τήν ἴδια ἐντολή ἐπαναλαμβάνει καί σέ ἐμᾶς ὁ Κύριος. Σάν χριστιανοί ἔχουμε ἱερό χρέος νά ἀγαποῦμε τόν πλησίον μας. «Νά ἔχετε ἀγάπη μεταξύ σας ὅπως ἐγώ σᾶς ἀγάπησα» (Ἰω. 13,34) ἀναφωνεῖ ὁ Λυτρωτής μας.

Ὁ καλός Σαμαρείτης ἐκφράζει στήν πράξη τά αἰσθήματα τῆς φιλεύσπλαχνης καρδιᾶς του πρός τόν «ἐμπεσόντα εἰς τούς λῃστάς» συνάνθρωπό του. Πρῶτες βοήθειες, προσφυγή στούς ἰατρούς, προσωπική φροντίδα. Ὡραῖο, φωτεινό τό παράδειγμά του γιά νά καθοδηγεῖ ὅλους στήν προσφορά μας πρός τόν ἀδελφό μας. Ἄς θυμηθοῦμε δύο παραδείγματα ἀσπλαχνίας. Στόν Ἑξάψαλμο ἀκοῦμε τόν Ψαλμῳδό νά θρηνεῖ μέ πόνο καί ἀγωνία˙ «οἱ φίλοι μου καί οἱ πλησίον μου ἐξ ἐναντίας μου ἤγγισαν καί ἔστησαν καί οἱ ἔγγιστά μου ἀπό μακρόθεν ἔστησαν» (Ψαλμ. 37,12). Ἄσχημο παράδειγμα μᾶς δίνει, ἐπίσης, καί ἡ σύζυγος τοῦ Ἰώβ τοῦ πολυάθλου, ὅταν τόν παρότρυνε στίς δοκιμασίες του νά βλασφημήσει τόν Θεό καί κατόπιν νά πεθάνει γιά νά ἡσυχάσει «εἶπον τί ῥῆμα πρός Θεόν καί τελεύτα» (Ἰώβ 2,8).

Ἡ ἀγάπη καί τά φιλάνθρωπα αἰσθήματά μας γιά τόν πλησίον δέν πρέπει νά περιορίζονται σέ λόγια μόνο, ἀλλά καί σέ πράξεις. Ὅπως ἡ πίστη ἔτσι καί ἡ ἀγάπη ἄν δέν συνοδεύεται ἀπό τά ἀνάλογα ἔργα εἶναι νεκρή καί ἀνώφελη. Οἱ σωματικά ἀσθενεῖς χρειάζονται καί ἐκτιμοῦν τήν ἐπίσκεψη καί τήν παρηγοριά μας καί τήν ἀνακούφιση πού προσφέρει ἡ παρουσία μας κοντά τους. Ἐπιπλέον, ὑπάρχουν καί οἱ φτωχοί, αὐτοί πού δυσκολεύονται καί γιά τά ἀναγκαῖα τους. Τήν ἴδια ἤ καί μεγαλύτερη ἀνάγκη ἔχουν καί αὐτοί πού ἀντιμετωπίζουν ἄλλου εἴδους προβλήματα. Ὅσοι ταλαιπωροῦνται ἀπό τήν ποικίλη ψυχική ὀδύνη, ἡ ὁποία προκύπτει ἀπό τά διάφορα οἰκογενειακά δράματα, τούς χωρισμούς, τίς ἐχθρότητες, τά μίση, τόν θάνατο προσφιλῶν προσώπων. Αὐτοί πού ἔχουν ἐμπλακεῖ στά δίχτυα τῶν ναρκωτικῶν, δέν θέλουν τήν περιφρόνησή μας, ἀλλά τήν συμπαράστασή μας. Ὅλοι γενικά οἱ συνάνθρωποί μας πού ταλαιπωροῦνται ἀπό τίς θλιβερές αὐτές καταστάσεις ἔχουν ἀνάγκη παρηγοριᾶς, ἐνίσχυσης, συμπαράστασης καί συμπόνιας, ὥστε νά ἀπαλυνθεῖ ὁ πόνος τους, νά μήν περιπέσουν σέ κατάθλιψη καί νά μήν φθάσουν στήν ἀπελπισία. Ἄς θυμηθοῦμε ὅτι ἡ φιλανθρωπία, ἡ βοήθεια καί ἡ ἀγάπη πρός τόν πλησίον, εἶναι ὁ μόνος δρόμος πού ὁδηγεῖ πρός τά ἄνω, πρός τή σωτηρία μας καί τήν κατάκτηση τῆς αἰώνιας ζωῆς.

Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητής σημειώνει: Ἐκεῖνος πού ἀγαπάει τόν Θεό δέν μπορεῖ νά μήν ἀγαπήσει καί κάθε ἄνθρωπο. Βέβαια, ὑπάρχει ἡ δυσκολία σέ ἐκείνους πού δέν ἔχουν καθαρισθεῖ ἀπό τά πάθη. Γι’αὐτό καί ὅταν διορθώνονται χαίρουν μέ ἀμέτρητη χαρά. Φρόντισε ὅσο μπορεῖς νά ἀγαπήσεις κάθε ἄνθρωπο. Ἐάν, ὅμως, αὐτό δέν μπορεῖς νά τό κάνεις τοὐλάχιστον νά μή μισήσεις. Ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ θύρα ἀπό τήν ὁποία ὅποιος εἰσέλθει βρίσκεται στά ἅγια τῶν ἁγίων καί στό ἀπλησίαστο κάλλος τῆς Ἁγίας καί Βασιλικῆς Τριάδος.

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος παρουσιάστηκε ξυπόλητος εἰσερχόμενος στή Ριζάρειο Σχολή, διότι στήν εἴσοδό της ὑπῆρχε ἕνας ζητιάνος, ὁ ὁποῖος δέν εἶχε παπούτσια.

Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ Πόποβιτς καταθέτει: Ἡ θεία ἐνέργεια τῆς ἀγάπης εἰσάγει τόν ἄνθρωπο στήν πορεία τῆς θεώσεως: τοῦ θεώνει τήν καρδιά, τήν ψυχή, τόν νοῦν, τή βούληση καί κάθε τί πού εἶναι ἀνθρώπινο̇ ζεῖ, αἰσθάνεται, σκέπτεται διά τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος, μέ ὑπερβάλουσα ἀγάπη καί αὐταπάρνηση διακόνησε τούς λεπρούς, οἱ ὁποῖοι βρῆκαν τόν στοργικό πατέρα καί καθοδηγητή στό πρόσωπό του.

Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Τσαλίκης ἔλεγε: Ἡ ἀγάπη ὅλα νά τά σκεπάζει. Τά ἀνδρόγυνα νά εἶναι ἀγαπημένα, νά ἔχουν ὑπακοή καί νά ἀλληλοσυμβουλεύονται μεταξύ τους.

Χριστιανοί μου,
προσμονώντας τήν Παρουσία τοῦ Κυρίου μας, ἡ ἀγάπη πρός τόν πλησίον εἶναι ἡ οὐσιαστική Του ἀπαίτηση, σύμφωνα μέ τήν ὁποία θά κρίνει τούς ἀνθρώπους. Αὐτή εἶναι ἡ Διαθήκη πού ἄφησε σέ ἐμᾶς ὁ Λυτρωτής μας. «Ἀληθινά σᾶς λέγω, ὅτι κάθε τί πού ἐκάματε σέ ἕνα ἀπό τούς ἐλάχιστους αὐτούς ἀδελφούς μου, σέ ἐμένα τό ἐκάματε» (Ματθ. 25,40). «Μέ αὐτό θά μάθουν οἱ ἄνθρωποι ὅτι εἶστε μαθητές ἰδικοί μου, ἐάν ἔχετε ἀγάπη μεταξύ σας» (Ἰω. 13,35). Ὁ καλός Σαμαρείτης δέν φοβᾶται. Ὑπακούει στήν ἐντολή τῆς συνείδησής του. «Φόβος», μᾶς λέει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης «οὐκ ἔστιν ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἀλλ’ ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τόν φόβον» (4,18). Καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς προστάζει: «ἡ ἀγάπη οὐ ζητεῖ τά ἑαυτῆς» (Α΄ Κορ. 13,5). Μέ ἀνιδιοτέλεια νά σπεύδωμε πάντα στό καλό ἔργο.

Ἀδελφοί μου,
ὁ καλός Σαμαρείτης εἶναι ὁ Κύριός μας: Ἔγινε ἄνθρωπος, δίδαξε, θαυματούργησε, σταυρώθηκε, ἀναστήθηκε, ἵδρυσε τήν Ἐκκλησία Του - τό μεγάλο τοῦτο πανδοχεῖο. Γιά ἐμᾶς πού εἴμαστε πληγωμένοι ἀπό τούς νοητούς ληστές, τούς δαίμονες. Ἔπλυνε τίς πληγές μας. Μᾶς ἀγάπησε. Αὐτή τήν ἀγάπη ὡς θεμελιῶδες χρέος ζητᾶ καί ἀπό μᾶς. Ὀφείλουμε νά ἐμπνεόμαστε ἀπό Ἐκεῖνον καί νά ἀγαποῦμε ἀληθινά τούς συνανθρώπους μας, συνῳδά μέ τό μήνυμα τοῦ ποιητῆ: «Ὦ Θεέ μου, καί νά πέρναμε τόν ἴδιο δρόμο ὅλοι!...». Ἀμήν!    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΣΑΒΒΑΤΟ  9 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2024

 

 

Ο ΟΡΘΡΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΗ

ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΟ ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΛΑΤΟΜΙΟΥ

 

Εορτάστηκε  και φέτος μέσα σε κλίμα θρησκευτικής κατάνυξης στην ενορία μας η εορτή του Αγίου Νεκταρίου που βρίσκεται πλησίον της  Παναγίας Λατομίτισσας.

     Ο εφημέριος του Ιερού Ναού  π. Βασίλειος Φιλιππάκης  τέλεσε την πανηγυρική Θεία Λειτουργία μετ’ αρτοκλασίας.

Ο κ. Παντελής Μπουγδάνος τίμησε την εορτή καθώς και ο κ. Σταύρος Στείρος  καθηγητής ο οποίος μίλησε στο εκκλησίασμα για  την ζωή και τα θαύματα του Αγίου Νεκταρίου.

 Από τα κοντινά σχολεία προσήλθαν το 4^ο Γυμνάσιο, το  Καρράδειο Δημοτικό σχολείο, το Βούρειο Δημοτικό σχολείο, το Ε.Ε.Ε.Ε.Κ.ΧΙΟΥ, το ΙΕΚ Νοσηλευτικής  και ΕΚΑΒ του Σκυλίτσειου Νοσοκομείου Χίου και το Ειδικό σχολείο, συνοδευόμενα από τους Διευθυντάς και τους Εκπαιδευτικούς τους.

Ο εφημέριος του Ιερού Ναού ευχαρίστησε τους Διευθυντάς των Σχολείων   τους δασκάλους   και  μαθητές  που παρευρέθησαν στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό καθώς και όλο τον κόσμο.

 Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο εφημέριος κάλεσε όλο το εκκλησίασμα να ψάλλει τον Εθνικό Ύμνο και  προέτρεψε όλο τον κόσμο να αναρτήσει την Ελληνική σημαία στα σπίτια τους.

Πολλοί φιλέορτοι Χριστιανοί  προσήλθαν να τιμήσουν τις Ιερές Ακολουθίες,  τόσο την παραμονή όσο  και την  ημέρα της  εορτής.