ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (28.07.2024)

Ἀριθμός 30
28 Ἰουλίου 2024
ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

«Υἱέ, δός μοι σήν καρδίαν, οἱ δέ σοί ὀφθαλμοί ἐμάς ὁδούς τηρείτωσαν»
(Παροιμ. 23,26).

Αὐτή ἡ στοργική φωνή τοῦ Θεοῦ, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἀκούγεται ἀπό τό ἱερό Βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τίς Παροιμίες Σολομῶντος! «Παιδί μου, δῶσε μου τήν καρδιά σου, τά μάτια σου νά βλέπουν τούς δικούς μου δρόμους καί νά τηροῦν τά προστάγματά μου». Ὁ τραυματισμένος ἀπό τή πτώση ἄνθρωπος ἔχει ἀνάγκη τῆς πατρικῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ Δημιουργοῦ. Καί ὁ ἐνσαρκωθείς προαιώνιος Λόγος, ὁ Χριστός, μακαρίζει λέγοντας: «Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται» (Ματθ. 5,8) καί συνιστᾶ: «Ἀγαπήσεις Kύριον τόν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου» (Μάρκ. 12,30). Ἐν τούτοις, οἱ πλεῖστοι τῶν ἀνθρώπων ἀπορρίπτουν αὐτή τή θεϊκή μέριμνα καί ἀπαιτοῦν νά φύγει ὁ Θεός ἀπό τήν ζωή τους καί ὁρισμένοι, μάλιστα, ἀπό αὐτούς ἐπιδιώκουν νά ἀποκόψουν κάθε γέφυρα ἐπικοινωνίας μέ τόν Οὐρανό. Εἶναι αὐτό πού περιγράφει μέ ἔμφαση ὁ χριστιανός ποιητής: «Θεέ, τραβήξου ἀπό μπροστά μας, σκιάχτρο τοῦ νοῦ καί τῆς ψυχῆς ̇ γιά σέ τά χείλη τά δικά μας δέν ἔχουν λόγια προσευχῆς».

Τό ἴδιο βλέπουμε στήν εὐαγγελική περικοπή πού ἀκούσαμε σήμερα νά κάνουν καί οἱ Γεργεσηνοί. Πληροφορήθηκαν τό μέγα θαῦμα πού ἔκαμε ὁ Χριστός. Εἶδαν τήν θαυμαστή μεταβολή τῶν δύο πρώην δαιμονιζομένων. Ὅμως, ὄντας ἄπιστοι καί ἀναίσθητοι, δέν συγκινήθηκαν. Δέν πίστεψαν. Ἀντίθετα, ἦρθαν καί ζήτησαν ἀπό τόν Χριστό νά φύγει ἀπό τά σύνορά τους. Νά ἐγκαταλείψει τή περιοχή τους.

Ὅταν οἱ ἄνθρωποι ζοῦν ἄτακτη ζωή, πού προσκρούει στό θέλημα καί τό νόμο τοῦ Θεοῦ, αἰσθάνονται ἀπέχθεια γιά τή ζωή τῆς ἁγιότητος. Ἀπορρίπτουν τούς ἀνθρώπους πού ἀκολουθοῦν τό θέλημα τοῦ Κυρίου. Ἀρνοῦνται ἀκόμη καί τόν ἴδιο τόν Θεό̇ τήν παρουσία, τήν ἀγάπη, τήν εὐλογία Του στή ζωή τους. Αὐτό ἀκριβῶς ἔκαναν καί οἱ Γεργεσηνοί: «Ἰδόντες αὐτόν παρεκάλεσαν ὅπως μεταβῇ ἀπό τῶν ὁρίων αὐτῶν».

Καί ἡ ἱστορία αὐτή ἐπαναλαμβάνεται. Καί χθές καί σήμερα. Πολλοί ζητοῦμε νά φύγει ὁ Χριστός ἀπό κοντά μας. Δέν τόν θέλουμε. Δέν ἀνεχόμαστε τή θεία παρουσία Του. Δέν ἀποδεχόμαστε τό Εὐαγγέλιό Του. Δέν τόν δεχόμαστε ὡς Κύριο τοῦ κόσμου καί τῆς ἱστορίας. Ἐμεῖς προσφέρουμε ἀλλοῦ τήν καρδιά μας. Ἀντί νά ἀγαπήσουμε πρῶτ’ ἀπ’ὅλα καί πάνω ἀπ’ ὅλα τόν Χριστό, ἀγαποῦμε ἄλλα πρόσωπα, ἄλλα πράγματα. Ἀντί νά διαφυλάξουμε τήν καρδιά μας καθαρή, ἐμεῖς τήν ἀφήνουμε νά ὑποδουλώνεται σέ ποικίλα πάθη, πάθη σκοτεινά καί ἀνομολόγητα πολλές φορές. Γινόμαστε φιλόχρυσοι παρά φιλόχριστοι˙ φιλόσαρκοι παρά φιλόθεοι ̇ φιλόδοξοι παρά ταπεινοί. Ἔτσι ὁ Χριστός φεύγει ἀπό τή καρδιά μας. Δέν τόν θέλουμε. Τόν ἀγνοοῦμε ἤ καί τόν διώχνουμε. Ἄς εἴμαστε χριστιανοί καί μάλιστα ὀρθόδοξοι. Συχνά ὁ Χριστός εἶναι ὁ μεγάλος ἀπών ἀπό τήν οἰκογένειά μας. Δέν Τόν καλέσαμε ποτέ νά ἔρθει ἀνάμεσά μας, ἤ, μέ τήν ἄτακτη ζωή μας, Τόν ἐμποδίζουμε νά ἔρθει. Στά σπίτια μας δέν ὑπάρχει εἰκονοστάσι. Δέν καίει καντήλι. Δέν ἀνάβει θυμιατό. Δέν ἀκούγεται προσευχή. Ποῦ καιρός γιά τή μελέτη τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ. Μᾶς τόν ἀπορρόφησε ὅλον ὁ ὑπολογιστής καί τό κινητό. Ἔτσι ὁ Χριστός εἶναι ὁ μεγάλος ἀπών. Ἐξόριστος ἀπό τήν οἰκογένειά μας. Ἀκόμη καί αὐτή τήν Κυριακή - ἡμέρα Κυρίου – μόνο στόν Κύριο δέν τήν προσφέρουμε! Θά κοιμηθοῦμε μέχρι τό μεσημέρι, θά πᾶμε ἐκδρομή, θά πιάσουμε τίς παραλίες! Διώχνουμε τόν Χριστό καί ἀπό τήν ἐργασία μας ὅταν ἀδικοῦμε καί ἐκμεταλευόμαστε τόν ἐργαζόμενο, ὅταν ἐξαπατοῦμε καί ἐμπαίζουμε τόν ἐργοδότη μας, ὅταν διαβάλλουμε τόν συνάδελφό μας, ὅταν κλέβουμε ἤ ξεγελοῦμε τόν πελάτη, ὅταν στόν ἐργασιακό μας χῶρο βλασφημοῦμε τά θεῖα. Μέ ὅλα αὐτά διώχνουμε τόν Χριστό. Καταπατοῦμε τίς ἐντολές Του. Τόν ξανασταυρώνουμε καί πάλι, ὅπως γράφει ὁ Ἀπόστολος (Ἑβρ. 6,6). Ἔστω κι ἄν σέ κάποια γωνιά τοῦ τοίχου βρίσκεται κρεμασμένη ἡ εἰκόνα Του. Ἔστω ἄν βαθιά, σέ κάποιο συρτάρι, βρίσκεται καταχωνιασμένο τό Εὐαγγέλιο. Στήν οὐσία διώχνουμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι τόν Χριστό.

Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος σέ κήρυγμά του τό 1954 καταθέτει: «Ἡ ἀγαθότης τοῦ Θεοῦ εἶναι τόσον πλουσία εἰς χάριτας, ὥστε γυρεύει αἰτία νά ἐλεήσει τόν ἄνθρωπο. Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ εἶναι ἕτοιμη κάθε στιγμή νά κάμει ἀντανάκλαση μέσα στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου̇ θέλει ὅμως νά τῆς δοθεῖ ἀφορμή. Τόσον πολύ ἀγαπᾶ ὁ Θεός τόν ἄνθρωπο, ὥστε δέν περιγράφεται ἡ ἀγάπη Του. Μέ τήν εὐσπλαχνία Του καί τή συμπάθειά Του ρίπτει ἔλεος στόν ἄνθρωπο».

Χριστιανοί μου,

τό Εὐαγγέλιο σήμερα μᾶς ἔβαλε τήν καλή ἀνησυχία, ὅτι ὁ Χριστός πρέπει νά ξανάρθει στίς καρδιές μας, στήν οἰκογένειά μας, στήν ἐργασία μας. Νά μήν τόν ξαναδιώξουμε, ὅπως οἱ Γεργεσηνοί, μέ τήν ἀσυνέπεια πού ἐπιδεικνύουμε. Καί Ἐκεῖνος, σάν φιλάνθρωπος, ἔρχεται καί πάλι! Καί χτυπᾶ τήν πόρτα μας ζητῶντας νά τοῦ ἀνοίξουμε˙ ζητῶντας νά Τόν δεχθοῦμε. «Ἰδού στέκομαι μπροστά στήν πόρτα καί χτυπῶ. Ἄν κάποιος ἀκούσει τή φωνή μου καί ἀνοίξει τήν πόρτα, θά μπῶ καί θά δειπνήσω μαζί του, καί αὐτός μαζί μου» (Ἀποκ. 3,20).

Ὁ Ἅγιος Πορφύριος θά συμπληρώσει: «Ὁ Χριστός εἶναι σάν τόν ἥλιο˙ τό κάθε τί πρέπει νά ξεκινᾶ ἀπό ἀγάπη πρός ἐκεῖνον. Ὅποιος ἀγαπᾶ τόν Χριστό, αὐτός ἀποφεύγει τήν ἁμαρτία. Ὁ Χριστός μᾶς ἔχει δώσει τήν ἀθανασία. Ζῆστε τόν Χριστό καί θά εἶστε εὐτυχισμένοι κοντά Του. Ὁ ἄνθρωπος μέ τόν Χριστό γίνεται χαριτωμένος καί ζεῖ ἔτσι πάνω ἀπό τό κακό. Τό κακό γι’ αὐτόν δέν ὑπάρχει. Ὑπάρχει μόνο τό ἀγαθό, ὁ Θεός».

Εἴθε ἀδελφοί μου,

νά ἐγκαταστήσουμε μόνιμο ἔνοικο τῆς καρδιᾶς μας τόν Κύριο καί Θεό μας καί ἀληθινό κυβερνήτη τῆς ζωῆς μας καί γεμᾶτος αἰσιοδοξία τώρα ὁ ποιητής μας θά ἀναφωνήσει:
«Ἕνα βλέμμα σου φθάνει
χιλιοφτέρουγη εὐθύς τήν ψυχή μου νά κάνει!
Ὦ! ἐλπίδα δική μου σάν ἐνσάρκωση θεία
σέ θωρῶ καί σέ νοιώθω.» Ἀμήν!            Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Δ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ (21.07.2024

Ἀριθμός 29
ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ
21 Ἰουλίου 2024

«ἐκ τῶν χωρῶν συνήγαγεν αὐτούς,
ἀπό ἀνατολῶν καί δυσμῶν» (Ψαλμ. 106,3).

Πρίν ἀπό πολλούς αἰῶνες, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἔψαλε γεμᾶτος ἀπό ἔνθεο ζῆλο ὁ ἱερός Δαβίδ: «Ἄς δοξολογήσουν τόν Θεό οἱ Ἰσραηλίτες, πού τούς ἀπάλλαξε ἀπό τήν ἐξουσία τοῦ ἐχθροῦ καί τούς ἐλύτρωσε, καί ἀπό τίς διάφορες ξένες χῶρες τούς ἐπανέφερε στήν πατρίδα τους, ἀπό ἀνατολῶν καί δυσμῶν, ἀπό βορρᾶ καί νότου» (στίχος 2 καί 3). Ὁ παρών Ψαλμός «τήν τε Ἰουδαίων ἐλευθερίαν προθεσπίζει καί τήν πάντων τῶν ἀνθρώπων σωτηρίαν προσαγορεύει» σημειώνει ὁ ἱερός Θεοδώρητος. Τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶχε προετοιμάσει τούς στενόψυχους Ἰουδαίους, ὅτι ἡ σωστική ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου ἦταν προορισμένη γιά ὅλη τήν ἀνθρωπότητα. Ἀκόμη πιό ζωηρά καί παραστατικά μᾶς ἔδειξε ἀπό τά βάθη τῶν αἰώνων αὐτήν τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, ὅτι ἡ ἁγία μας πίστη ἦταν προορισμένη γιά ὅλο τόν κόσμο, ὁ μεγαλοφωνότατος Προφήτης Ἠσαΐας, ὅταν, σάν τό στόμα τοῦ Χριστοῦ ἐπί γῆς, διεκήρυττε: «ὅτι ἔσται ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις ἐμφανές τό ὄρος Κυρίου καί ὁ οἶκος τοῦ Θεοῦ ἐπ’ἄκρων τῶν ὀρέων καί ὑψωθήσεται ὑπεράνω τῶν βουνῶν καί ἥξουσι (θά ἔλθουν) ἐπ’αὐτό πάντα τά ἔθνη»(2,2). Καί ἕνας ἄλλος τοῦ Θεοῦ Προφήτης, ὁ Μαλαχίας, θά προσθέσει, ὅτι ὄχι μόνο ὁ λόφος τῆς Σιών καί ὁ περίφημος Ναός του θά γίνουν ὁρατά ἀπό ὅλα τά ἔθνη τῆς γῆς, ἐννοεῖται σεβαστά καί ἄξια πάσης τιμῆς, ἀλλά ἐκεῖ οἱ ὑπόλοιποι λαοί θά δοξάσουν τόν Θεό καί θά Τοῦ προσφέρουν θυμίαμα: «ἀπό ἀνατολῶν ἡλίου, ἕως δυσμῶν τό ὄνομά μου δεδόξασται ἐν τοῖς ἔθνεσι, καί ἐν παντί τόπῳ θυμίαμα προσάγεται τῷ ὀνόματί μου καί θυσία καθαρά» (1,11).

Τώρα πῶς αὐτό θά γινόταν ἐφικτό καί ἄνθρωποι πού ἐλάτρευαν τά εἴδωλα, πῶς θά ἔβλεπαν καθαρά τόν ἀληθινό Θεό καί θά ζοῦσαν τήν ὑψηλή χριστιανική ζωή, ἡ ἀπορία αὐτή διαλύθηκε σήμερα μέ τή περίπτωση τοῦ Ρωμαίου ἑκατόνταρχου, ἑνός ἀνωτάτου ἐθνικοῦ ἀξιωματικοῦ, ὁ ὁποῖος ζήτησε ἀπό τόν Κύριο νά θεραπεύσει τόν δοῦλο του. Καί ἀπό τό Δεσποτικό στόμα ἐξέρχεται αὐτός ὁ θεϊκός λόγος: ὅτι πολλοί θά ἐμφανισθοῦν, σάν τόν πιστό ἐκεῖνο Ρωμαῖο, ἀπό ὅλα τά σημεῖα τῆς γῆς καί θά παρακαθίσουν στό τραπέζι τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν μαζί μέ τόν Ἀβραάμ, τόν Ἰσαάκ καί τόν Ἰακώβ (Ματθ. 8,11). Οἱ Ἰουδαῖοι, ἄπιστοι ὄντες, θά βρίσκονται μακρυά ἀπό τό τραπέζι ἐκεῖνο, καί, ἀπό τά πέρατα τοῦ κόσμου, ξένοι τοῦ περιούσιου λαοῦ, θά ἀπολαμβάνουν τό μοναδικό ἐκεῖνο βασιλικό Δεῖπνο!

Τήν στιγμή πού μέ τόση κακία ἐξέφραζαν τήν ἀπιστία τους οἱ Ἰουδαῖοι, ὁ ἑκατόνταρχος, ἕνας ἁπλός εἰδωλολάτρης, διετύπωνε πεντακάθαρα τήν χριστιανική του πίστη! Ἔτσι ἀκριβῶς σάν αὐτόν, καλοπροαίρετοι συνάνθρωποί του ἐκτός Ἰουδαϊσμοῦ, ἀπό τά πέρατα τῆς γῆς, θά ὁμολογοῦσαν συγκινητική πίστη στό Πρόσωπο τό Πάντιμο τοῦ Θεανθρώπου καί θά ἀποτελοῦσαν τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Ἕνα θαῦμα, ἀγαπητοί ἀδελφοί, εἶναι ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία! Πώς ἀποτελεῖται ἀπό ὅλα σχεδόν τά ἔθνη ἐπάνω στή γῆ! Ἀπό ὅλες τίς φυλές, ἀπό τούς κατοίκους τῶν παγετώνων τοῦ Βορρᾶ μέχρι τούς κατοίκους τῶν ἀφρικανικῶν χωρῶν! Ἀπό ἀνθρώπους ὅλων τῶν χρωμάτων τοῦ δέρματος, ὅλων τῶν πολιτισμῶν! Καί γι’αὐτό τό λόγο ἡ Ἐκκλησία μας ὀνομάζεται Καθολική.

Ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος διατυπώνει: «Ἔσται οὖν ἡ Ἐκκλησία καταστράπτουσα καί φωτίζουσα τήν ὑπ’οὐρανόν καί μένουσα διηνεκῶς ὡς ὁ ἥλιος καί ἡ σελήνη. Καί εἰς τόν κόσμον κεχυμένη ὑπάρχει.»

Ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος Ἀντιοχείας σημειώνει: «Κύριος πνέει τῇ Ἐκκλησίᾳ ἀφθαρσίαν».

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος γράφει: Ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ πάνω στή γῆ̇ αὐτή προφητεύθηκε καί προωρίστηκε, ἀπό καταβολῆς κόσμου, νά μείνει αἰώνια γιά τή σωτηρία τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων ̇ εἶναι ὁ φορέας τῆς Θείας Χάριτος.

Ὁ ἀείμνηστος Καθηγούμενος τῆς Μονῆς Δοχειαρίου Ἁγίου Ὄρους Ἀρχιμανδρίτης Γρηγόριος ἀναφωνεῖ: Μάνα Ἐκκλησία, ἀνασκουμπώσου καί ζύμωνε στή σκάφη τῆς ζωῆς μόνο καθαρό ἀλεύρι, γιά νά μᾶς δίνεις καθαρό ψωμί. Βοήθησέ μας, γιατί μπερδεύτηκε τό φῶς μέ τό σκοτάδι, ἡ ἀλήθεια μέ τό ψέμμα, ὁ διάβολος μέ τά ἔργα τοῦ φωτός.

Χριστιανοί μου,
στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή εἴδαμε πῶς ὁ Κύριός μας διετύπωσε τότε τό ὅραμά Του, τό ὁποῖο σήμερα, ὕστερα ἀπό δύο χιλιάδες καί πλέον χρόνια, εἶναι πραγματικότητα. Τραπέζι, συμπόσιο πλούσιο, ὀνόμασε τήν Βασιλεία Του, ὅπου ἡ παναγία φιλοδοξία Του, ἄνθρωποι, πλάσματα δικά Του, ἀπό τά πέρατα τῆς γῆς θά ἀπολαμβάνουν τά πνευματικά ἀγαθά τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Καί σήμερα, στά ὁράματα τῶν μεγάλων τῆς γῆς, συγκαταριθμεῖται καί αὐτό τό ὅραμα, τό μεγαλειῶδες καί φιλόδοξο: ἡ παγκοσμιοποίηση. Νά γίνει ἕνας ὅλος ὁ κόσμος, μία παγκόσμια κοινότητα, χωρίς καμιά διαφοροποίηση καί φραγμό. Δυστυχῶς, σύμφωνα μέ ὅσα ἀποκαλύπτουν ὅσοι εἰδήμονες ἀναλύουν τό πολιτικό αὐτό ὅραμα τῶν ἡμερῶν μας, οἱ προθέσεις ὅσων τό συνέλαβαν δέν εἶναι τόσο εἰλικρινεῖς. Οὔτε ἀποβλέπουν στήν εὐτυχία ὅλων, ἀλλά μερικῶν, προνομιούχων.

Ἀδελφοί μου,

ὁ Κύριός μας ὁραματίσθηκε πρῶτος τήν παγκοσμιοποίηση καί πρῶτος τήν πραγματοποίησε. Εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία Του. Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι χριστιανοί διατηρήσαμε ἀνόθευτη καί ἀμώμητη τήν ἅγια πίστη μας, ὅπως τήν παραλάβαμε ἀπό τούς Πατέρες μας καί ἔτσι θά τήν παραδώσουμε καί στά παιδιά μας. Αὐτῆς τῆς παγκόσμιας κοινότητας μέ Ἡγέτη τόν Ἰησοῦ Χριστό εἴμαστε καί ἐμεῖς μέλη. Ἄς καυχόμαστε γι’αὐτό καί ἄς τιμήσουμε τήν ἰδιότητά μας αὐτή ἀπολαμβάνοντας τά ἀτίμητα ἀγαθά τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν καί τώρα καί μετά, στήν ἀγήρω μακαριότητα, μαζί μέ τήν μουσουργό ἅρπα τοῦ χριστιανοῦ ποιητῆ: Θρησκεία! Καί μέ τ’ ὄνομα μονάχα τό γλυκό σου, μᾶς σαγηνεύεις τήν ψυχή κι ὑψώνεις μας τόν νοῦ... Κι εἶσαι στή θλίψη μας χαρά, στή δυστυχία θάρρος, εἶσαι τ’ ἀπίστου ὁ συντριμμός κι ἡ δόξα τοῦ πιστοῦ. ΑΜΗΝ!      Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΑΓ. ΠΑΤΕΡΩΝ Δ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ (14.07.2024)

 

Ἀριθμός 28
ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓ. ΠΑΤΕΡΩΝ Δ΄ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ
14 Ἰουλίου 2024

«Μή νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τόν νόμον ἤ τούς προφήτας̇
Οὐκ ἦλθον καταλῦσαι, ἀλλά πληρῶσαι» (Ματθ. 5,17).

Αὐτήν τήν ἀπόκρισιν ἔδινε, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὁ Κύριός μας σέ ὅσους εἶχαν τό θράσος, νά Τόν κατηγορήσουν ὅτι ἔχει ἔλθει μέ κακό σκοπό νά ἀνατρέψει τό Νόμο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Φοβερή κατηγορία! Ὄχι! ἀπαντοῦσε, ὁ «πάντων ἀνεχόμενος» κατηγορηματικά καί ἀπερίφραστα. Δέν ἦλθα ἀνάμεσά σας γιά νά καταργήσω τό Νόμο, ἀλλά γιά νά τόν συμπληρώσω καί νά τόν τελειοποιήσω. Ὁ Νόμος αὐτός ἐδόθη ἀπό τόν ἴδιο τόν Θεό στόν Προφήτη Μωϋσῆ (Ἐξ. 24,12). Ὁ Μεσσίας, λοιπόν, δέν θά ἦταν ἕνας φανατικός ἐπαναστάτης καί ἐκθεμελιωτής τῶν πάντων, ἀλλά ὁ Θεῖος ἀνορθωτής καί μεταρρυθμιστής τῶν παλαιῶν θεσμῶν καί νόμων, παρατηρεῖ ὁ Ἱερός Χρυσόστομος.

Ἄς δοῦμε, ὅμως, στή συνέχεια, πῶς ὁ Κύριός μας «ἐπλήρωσε», ὅπως εἶπε, τόν Νόμο.

Πρῶτον, τόν τελειοποίησε ἐφαρμόζοντας ὁ ἴδιος ὁ Νομοθέτης τίς διατάξεις τοῦ Νόμου. Ἄς ἀκούσουμε τόν Χρυσόν Ἐπίσκοπο. Τόν ἐπλήρωσε «μέ τό νά μή παραβεῖ τίποτε ἀπ’ ὅσα ὅριζε ὁ Νόμος. Δέν ἀκοῦς τί λέγει στόν Πρόδρομο; «οὕτω γάρ πρέπον ἐστιν ἡμῖν πληρῶσαι πᾶσαν δικαιοσύνην» (Ματθ. 3,15). Καί στούς Ἰουδαίους ἔλεγε: «Ἔρχεται ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου (ὁ σατανᾶς) καί ἐν ἐμοί εὑρίσκει οὐδέν» (Ἰω. 14,30). Καί ὁ Ἀπόστολος Πέτρος λέγει «ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησεν» (Α΄ Πέτρ. 2,22).

Δεύτερον, ἐπλήρωσε τόν Νόμο ὁ Κύριος μέ τή σταυρική του θυσία. Ὁ σκοπός τοῦ Νόμου ἦταν ἡ δικαίωση τῶν ἀνθρώπων ἀπέναντι στόν Θεό, δηλαδή ἡ ἄφεση, ἡ πολυπόθητη, τῶν ἁμαρτιῶν τους, ὅταν θά ἐφάρμοζαν ὅλες τίς διατάξεις του. Αὐτή τή πολυπόθητη δικαίωση τήν ἐχάρισε στούς ἀνθρώπους ὁ Κύριός μας ἑκουσίως ἀναβαίνοντας στόν ὀδυνηρό Σταυρό. Ποιός ἄνθρωπος μπόρεσε ποτέ νά ἐφαρμόσει ὅλον τόν Νόμο; Αὐτό δέν ἐκήρυσσε καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὅταν ἔγραφε; «Τέλος γάρ νόμου Χριστός εἰς δικαιοσύνην παντί τῷ πιστεύοντι;...» (Ρωμ. 10,4). Δηλαδή ὁ Νόμος τώρα, μετά Χριστόν, ἔφθασε στό ἐφικτό τέλος του. Ἡ δικαίωση πλέον τοῦ ἀνθρώπου συντελεῖται ὄχι μέ τήν πιστή τήρηση τῶν διατάξεών του, ἀλλά μέ τήν εἰλικρινή πίστη στό Θεανδρικό πρόσωπο τοῦ Κυρίου. Ἐπειδή, λοιπόν, ὁ Νόμος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μέ τίς ἀναρίθμητες διατάξεις του αὐτό ἀκριβῶς ἐπεδίωκε, νά κάμει δίκαιον τόν ἄνθρωπο, πρᾶγμα ὅμως πού δέν μποροῦσε, (λόγῳ τῆς τραυματισμένης φύσεως τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν πτώση του), ἦλθε ὁ Κύριος καί προσφέροντας τή δικαίωση διά τῆς πίστεως, ὑλοποίησε, ἔκαμε πραγματικότητα τόν ὑψηλό σκοπό τοῦ Νόμου. «Καί νά!», συμπληρώνει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, ὅ,τι δέν κατάφερε ὁ Νόμος μέ τίς διατάξεις του, τό ἐπέτυχε Ἐκεῖνος μέ τήν πίστη. Γι’αὐτό καί εἶπε: «οὐκ ἦλθον καταλῦσαι τόν νόμον».

Τρίτον, ἐπλήρωσε ὁ Κύριός μας τόν Νόμο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης εἰσάγοντας στά ἤθη τῶν ἀνθρώπων τήν τελειότερη νομοθεσία τῆς Καινῆς Διαθήκης. Ἔτσι, μέ τό Εὐαγγέλιο πού μᾶς ἐκήρυξε, μέ τά ἔργα καί τούς λόγους Του ὁ Θεάνθρωπος, δέν ἀναίρεσε, δέν κατήργησε τόν ἠθικό θεόσδοτο Νόμο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀλλά τόν συμπλήρωσε καί, καλύτερα, τόν τελειοποίησε. Γιά παράδειγμα: Ὅταν ἐνομοθέτησε ὁ Κύριος, ὅτι δέν πρέπει νά ὀργιζόμαστε, «πᾶς ὁ ὀργιζόμενος τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ εἰκῆ ἔνοχος ἔσται τῇ κρίσει» (Ματθ. 5,22), τοῦτο δέν ἀναίρεσε τόν παλαιό Νόμο, τήν γνωστή μας ἐντολή τοῦ Δεκαλόγου, «οὐ φονεύσεις». «Τοῦ γάρ μή φονεύειν οὐκ ἀναίρεσις τό μή ὀργίζεσθαι, ἀλλά πλήρωσις καί πλείων ἀσφάλεια» (ἱ. Χρυσόστομος). Κηρύσσοντας καί νομοθετῶντας ὁ Ἰησοῦς Χριστός, μήν ὀργίζεσθε, ἄνθρωποι, δέν ἐννοοῦσε φονεύετε. Ἄπαγε τῆς βλασφημίας! Ἁπλᾶ ἀνασποῦσε ἄριστα τήν βαθύτερη ρίζα τοῦ κακοῦ. Διότι, ποιός ἀγνοεῖ, ὅτι ἡ παράφορη ὀργή τοῦ άνθρώπου καί ὁ ἀνεξέλεγκτος θυμός του δέν ἀποκλείεται νά ὁδηγήσουν στό μεγάλο κακό καί τή συμφορά τοῦ φονικοῦ; Κυρίως, ὅμως, ὁ Νόμος τῆς Παλιᾶς Διαθήκης τελειοποιεῖται, φθάνει στό ἀποκορύφωμά του μέ τό χριστιανικό κήρυγμα τῆς καινῆς ἐντολῆς τῆς ἀγάπης. Ἡ ἀγάπη ἡ εὐαγγελική καί χριστομίμητη, ἡ ἀγάπη ἡ ἀνιδιοτελής καί θυσιαστική, αὐτή ἔμελλε νά ἀποτελέσει τό βασικό, τό κυριώτερο γνώρισμα τῶν Μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Ἐκκλησία Του θά πλάσει μία πραγματική, μία ἰδεώδη κοινωνία ἀγάπης, τή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. «Πλήρωμα γάρ νόμου ἡ ἀγάπη. Εἶδες τό γνώρισμα τῶν Μαθητῶν; Εἶδες τήν εἰκόνα τῆς ἀποστολῆς; Εἶδες τή μορφή; Εἶδες τόν τύπο; Μηδέν πλέον ζήτει. Ὁ γάρ Δεσπότης ἀπεφήνατο, ὅτι ἀγάπη χαρακτηρίζει τούς μαθητάς» (ἱ. Χρυσόστομος).

Καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος σημειώνει: «Κύριος ἀγαπῶν...νόμον πεπλήρωκε» καί «πλήρωμα οὖν νόμου ἡ ἀγάπη» (Ρωμ. 13, 8-10) καί «ὁ γάρ πᾶς νόμος...ἐν τῷ ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» (Γαλ. 5,14).

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος σχολιάζει: «μάχαιραν ἔδωκας, μάχαιραν θά λάβῃς» (Ματθ. 26,52), πού λέει τό Εὐαγγέλιο. Ἄν δηλαδή «ἔδωσα μάχαιρα», κανονικά πρέπει νά ξοφλήσω μέ μάχαιρα. Ὅταν ὅμως συναισθάνομαι τό σφάλμα μου, μέ μαχαιρώνει ἡ συνείδησή μου, καί ζητάω συγχώρηση ἀπό τό Θεό, τότε πλέον παύουν νά λειτουργοῦν οἱ πνευματικοί νόμοι καί δέχομαι ἀπό τό Θεό τήν ἀγάπη Του σάν βάλσαμο.

Χριστιανοί μου,
μέ τήν κατά πάντα ὑποδειγματική ζωή Του, προπάντων μέ τήν ὑπέρτατη γιά μᾶς τούς ἀχαρίστους Σταυρική Του θυσία, μέ τό Εὐαγγέλιό Του τό χαριτόβρυτο, τελειοποίησε θαυμάσια καί «ἐπλήρωσε», ὅπως ὑποσχέθηκε, τόν Νόμο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ὁ Κύριος καί Λυτρωτής μας. Ἄς ἀποκτήσουμε, λοιπόν, τήν πρέπουσα συνείδηση τοῦ μεγαλείου τοῦ Εὐαγγελίου μας. Ἄς ἐπικαλεσθοῦμε μέ θέρμη τή Θεία Χάρη, ὥστε ἀγωνιζόμενοι τόν καλόν ἀγῶνα τῆς πίστεως καί τῆς ἀρετῆς, νά τηρήσουμε τίς σωτήριες ἐντολές Του, γιά τήν ποθητή μας δικαίωση, συνῳδά μέ τή χαρμόσυνη συνηγορία τοῦ χριστιανοῦ ποιητή Γ. Βερίτη: «Ἀλήθειες πού σᾶς ἔχω κλείσει μέσ’στά κατάβαθα τοῦ νοῦ - ἀχτίδες ἀπό κάποια δύση φωτοπλημμύριστου οὐρανοῦ. Νά φέγγετε στά τρίσβαθά μου σάν τό καντήλι στό βωμό, γιά νά κρατῶ τά βήματά μου μακρυά ἀπ’ τό χάος καί τό γκρεμό». Ἀμήν!     Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Β΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (07.07.2024)

Ἀριθμός 27
ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
7 Ἰουλίου 2024

«Ἰδού ἐγώ ἀποστέλλω τούς ἁλιεῖς,
λέγει Κύριος» (Ἰερεμ. ιστ΄,16)

Ὅλη τήν Παλαιά Διαθήκη, ἀγαπητοί ἀδελφοί, τήν βλέπουμε σάν μιά προφητεία περί τῆς ἐλεύσεως τοῦ Χριστοῦ, εἴτε μέ λόγια, εἴτε μέ τύπους. Τό θέμα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὅπως καί τῆς Καινῆς, εἶναι ὁ Χριστός. Μέ τή διαφορά, ἐνῶ στή Νέα Διαθήκη ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ εἶναι σαρκωμένος, στήν Παλαιά Διαθήκη εἶναι ἄσαρκος. Ἡ φωτισμένη κρίση τοῦ Προφήτη Ἰερεμία προαναγγέλει: «θά στείλω ψαράδες, λέει ὁ Κύριος» καί ὁ Προφήτης Ἰεζεκιήλ ἀναφέρει: «καί στήσονται ἐκεῖ ἁλιεῖς» (47,10).

Ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή μᾶς ἀναφέρει: «ἐνῶ περπατοῦσε κοντά στή θάλασσα τῆς Γαλιλαίας ὁ Κύριος εἶδε δύο ψαράδες, τόν Πέτρο καί τόν ἀδελφό του Ἀνδρέα, νά ρίχνουν τό δίχτυ τους στή θάλασσα γιά νά ψαρέψουν. Καί τούς λέγει: Ἀκολουθήσατέ με καί θά σᾶς κάμω ἱκανούς νά ψαρεύετε ἀντί ψάρια ἀνθρώπους, τούς ὁποίους μέ τό δίχτυ τοῦ κηρύγματος θά ἑλκύετε στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Καί αὐτοί Τόν ἀκολούθησαν (Ματθ. 4,18).

Ἡ Ἁλιεία τῶν ψυχῶν εἶναι ἔργο ἱερότατο καί τό ἀνέθεσε ὁ Κύριος σέ ὅλη τήν Ἐκκλησία Του. Ὅταν ἀπέστειλε τούς Ἁγίους Ἀποστόλους, μετά τήν Ἀνάστασή Του, νά μαθητεύσουν «εἰς πάντα τά ἔθνη» καί τούς βεβαίωνε ὅτι θά εἶναι καί Ἐκεῖνος μαζί τους «ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος», γνώριζε βεβαίως ὅτι δέν θά ζοῦσαν αἰωνίως στόν κόσμο αὐτό οἱ μαθητές. Στά πρόσωπά τους ἔβλεπε ὅλη τήν Ἐκκλησία, ὅλους ἐκείνους πού θά συνέχιζαν τό ἔργο τῶν Ἀποστόλων. Καί αὐτοί ἦταν οἱ διάδοχοί τους, οἱ Ἐπίσκοποι καί οἱ Ἱερεῖς. Αὐτοί ἦταν καί εἶναι οἱ πρωτοστάτες στήν ἁλιεία ψυχῶν. Μέσα στήν Ἐκκλησία ὅμως ἀνέκαθεν τό Πνεῦμα τό Ἅγιο μοίραζε τά Χαρίσματά Του καί σέ ἄλλους πιστούς. Ἄνθρωποι μέ εἰδικές κλήσεις πού ἐργάζονταν μέ θέρμη καί φλόγα ψυχῆς γιά τή σωτηρία τῶν συνανθρώπων τους (Πρ. 11,19-21).

Ἀπό τά πρῶτα χριστιανικά χρόνια πολλοί ἐκοπίαζαν γιά τή διάδοση τοῦ Θείου Λόγου (Ρωμ. 16,3-12). Τά ἀνωτέρω μᾶς ὑπαγορεύουν ὅτι εἶναι δυνατόν καί πρέπον ὁ καθ’ ἕνας μας νά συμβάλλει στό ἔργο αὐτό. Τό ἐπιτελοῦν ἄλλωστε αὐτό, μέ θαυμαστά ἀποτελέσματα μάλιστα, πλῆθος συνανθρώπων μας, διότι γνωρίζουν ὅτι «ἐν μέσῳ αὐτῶν» παρίσταται ὁ ἴδιος ὁ Χριστός (Ματθ. 18,20). Ὑπάρχουν λόγου χάριν σήμερα ἐκπαιδευτικοί, πού μαζί μέ τή γνώση πού προσφέρουν στούς μαθητές τους, κατορθώνουν νά τούς συνδέσουν μέ τόν Χριστό, τούς ὁδηγοῦν στήν ἐξομολόγηση καί σέ μιά συνεπῆ χριστιανική ζωή. Ὑπάρχουν γιατροί καί νοσοκόμοι, πού προσθέτουν στήν φροντίδα γιά τή σωματική θεραπεία τῶν ἀσθενῶν τους καί τήν προσπάθεια γιά τήν ὑγεία τῆς ψυχῆς τους καί ἑλκύουν πολλούς σέ μετάνοια καί σωτηρία. Ὑπάρχουν παιδιά καί νέοι τῶν Κατηχητικῶν Σχολείων πού, μέ τήν ἁπλότητα καί τόν ἐνθουσιασμό τους, συντελοῦν στό νά γνωρίσουν τόν Χριστό οἱ συμμαθητές, ἀκόμη καί οἱ γονεῖς τους. Ὑπάρχουν γονεῖς καί κυρίως μητέρες, πού, μέ τήν ἀγάπη τους καί τήν ὑπομονή τους, μέ τά λόγια τους καί τήν προσευχή τους, κέρδισαν καί κερδίζουν εἰς Χριστόν τά παιδιά τους. Ὑπάρχουν ἔμποροι καί τεχνῖτες πού, μαζί μέ τό ἐμπόρευμα καί τήν τέχνη τους, προσφέρουν στούς συνανθρώπους τους καί «τόν πολύτιμον μαργαρίτην», τήν πίστη στόν Ἰησοῦ Χριστό, τόν Σωτῆρα καί Λυτρωτή μας. Ὑπάρχουν τά Ἱερά Σωματεῖα, οἱ Ἱεροί Σύνδεσμοι ἀνθρώπων ἀφιερωμένων «εἰς Εὐαγγέλιον Θεοῦ». Ὑπάρχουν, σέ πολλές Ἑνορίες, «οἱ κύκλοι μελέτης τῆς Ἁγίας Γραφῆς», οἱ ὁποῖες, μέ τήν εὐλογία τοῦ Ἐπισκόπου μας, ἐπιτελοῦν ἕνα θεάρεστο ἔργο. Ὅλοι μας μποροῦμε νά ρίχνουμε πνευματικά δίχτυα, ἕνα καλό λόγο δηλαδή ἤ ἕνα ὀρθόδοξο ἔντυπο, ἤ ὁ,τιδήποτε ἄλλο μᾶς φωτίσει ὁ Θεός, γιά νά ἑλκύονται ψυχές πλησίον Του. Ἀρκεῖ νά ὑπάρχει μέσα μας ἡ ἀγάπη πρός τόν Κύριο καί τούς ἀδελφούς μας. Πόση καί ποιά τιμή γιά τόν καθένα μας νά γίνει ἀφορμή, ὥστε νά ὁδηγηθοῦν, νά συνδεθοῦν μέ τήν Ἁγία Ἐκκλησία μας καί νά πάρουν τό δρόμο τῆς σωτηρίας ψυχές «ὑπέρ ὧν Χριστός ἀπέθανεν» (Ρωμ. 5,8). Νά φωτισθοῦν καί νά ἔλθουν στά “σύγκαλά” τους οἱ πεπλανημένοι ἀδελφοί μας καί αὐτοί οἱ ὁποῖοι ὑπέπεσαν στά δίχτυα τῶν αἱρέσεων. Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερη ἰκανοποίηση ἀπό τό νά «ἐπιστρέψεις» κάποιον συνάνθρωπό σου καί νά σώσεις ψυχήν ἐκ θανάτου» (Ἰακ. 5,20) στήν μία ποίμνη, στήν Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Ὁ θεσπέσιος Δαβίδ ἀναφωνεῖ: «Δοξολογεῖστε τό ὄνομα τοῦ Κυρίου, κηρύξτε ἀπό μέρα σέ μέρα τή σωτηρία πού μᾶς ἔστειλε. Αὐτός ἀνώρθωσε τήν οἰκουμένη, ἡ ὁποία πιά δέν θά σαλευτεῖ» (Ψαλμ. 95. 2,10).

Ὁ μακάριος Παῦλος ἐπισημαίνει̇ «Κάθε τι πού κάνετε μέ λόγο ἤ μέ ἔργο, ὅλα νά τά πράττετε γιά νά ἀρέσκετε στόν Κύριο Ἰησοῦ καί πρός δόξαν αὐτοῦ, εὐχαριστοῦντες τόν Θεό, δι’αὐτοῦ» (Κολασ. 3,17).

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος διδάσκει: «Ἄν ἀγαπᾶμε τόν Χριστό καί φυλᾶμε τίς ἐντολές Του, τότε μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι ἀκολουθοῦμε τόν Χριστό καί Σωτῆρα μας. Γνώση χωρίς ἐνάρετη χριστιανική;;;; πολιτεία σέ τίποτα δέν ὠφελεῖ.

Χριστιανοί μου,
ζοῦμε σέ πονηρές ἐποχές, τό κακό πλήθυνε καί δυστυχῶς ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού γεύονται τούς καρπούς τῆς ἁμαρτίας. Στίς μέρες μας ἀνθεῖ ἡ ἁλιεία τῶν ψυχῶν γιά διαφόρους σκοπούς. Ἁλιεύονται μέ πολλή τέχνη ἄνθρωποι, γιά νά ἐξυπηρετήσουν πολιτικούς, κοινωνικούς, ἰδεολογικούς, παραθρησκευτικούς καί ἀκόμη καί αἰσχρούς σκοπούς. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ὅμως, σέ ἐμᾶς τούς βαπτισμένους στό θεῖο Του Ὄνομα εἶναι ἀπολύτως σαφής̇ «Ὅποιος τηρήσει τίς ἐντολές μου καί ἔπειτα θά τίς διδάξει στούς συνανθρώπους του, θά θεωρηθεῖ μεγάλος στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ (Ματθ. 5,19), θά τιμηθεῖ καί θά δοξασθεῖ στήν αἰωνιότητα. Μέ τή χριστιανική πράξη ὁ Κύριός μας συνάπτει καί τή χριστιανική μαρτυρία̇ τό ἔργο τῆς διδαχῆς τῶν ἀδελφῶν μας. Ὀφείλουμε νά διακηρύξουμε τήν ἀλήθεια καί νά ἀκτινοβολήσουμε τό φῶς τῆς πίστης μας. «Οὐ γάρ ἑαυτοῖς δεῖ χρησίμους εἶναι μόνον» παρατηρεῖ ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, «ἀλλά καί ἑτέροις», δέν πρέπει νά εἴμαστε χρήσιμοι μόνο στόν ἑαυτό μας, ἀλλά καί στούς ἄλλους. Μακάριοι καί λυτρωμένοι, πραγματικά, εἶναι αὐτοί πού ἐπιτυγχάνουν τή θαυμαστή σύζευξη ζωῆς καί μαρτυρίας, ἔργων καί λόγων, πράξης καί θεωρίας. Ὁ βάρδος τῆς χριστοποίησης θά μέλψει καί πάλι μέ τήν ἅρπα του̇ «Ζήτω σ’ ἐμᾶς! Χαρά σ’ ἐμᾶς! Χιλιάδες ἥλιοι λάμπουν γύρω! Μά κι ἀπ’ τούς ἥλιους πιό πολύ ἀστράφτει ὁ Ἀρχηγός μας, πού κατεβαίνει πρός ἐμᾶς, δόξα, χαρά καί φῶς μας»! ΑΜΗΝ!      Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου