Ἀριθμός 25
ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
25 Ἰουνίου 2023
«…καυχώμεθα ἐπ’ ἐλπίδι τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ»
(Ρωμ. 5, 2)
ΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Ἀδελφοί, δικαιωθέντες ἐκ πίστεως εἰρήνην ἔχομεν πρὸς τὸν Θεὸν διὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι᾿ οὗ καὶ τὴν προσαγωγὴν ἐσχήκαμεν τῇ πίστει εἰς τὴν χάριν ταύτην ἐν ᾗ ἑστήκαμεν, καὶ καυχώμεθα ἐπ᾿ ἐλπίδι τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ.
Οὐ μόνον δέ, ἀλλὰ καὶ καυχώμεθα ἐν ταῖς θλίψεσιν, εἰδότες ὅτι ἡ θλῖψις ὑπομονὴν κατεργάζεται, ἡ δὲ ὑπομονὴ δοκιμήν, ἡ δὲ δοκιμὴ ἐλπίδα, ἡ δὲ ἐλπὶς οὐ καταισχύνει, ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐκκέχυται ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν διὰ Πνεύματος Ἁγίου τοῦ δοθέντος ἡμῖν.
Ἔτι γὰρ Χριστὸς ὄντων ἡμῶν ἀσθενῶν κατὰ καιρὸν ὑπὲρ ἀσεβῶν ἀπέθανε. Μόλις γὰρ ὑπὲρ δικαίου τις ἀποθανεῖται· ὑπὲρ γὰρ τοῦ ἀγαθοῦ τάχα τις καὶ τολμᾷ ἀποθανεῖν. Συνίστησι δὲ τὴν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ Θεός, ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστὸς ὑπὲρ ἡμῶν ἀπέθανε. Πολλῷ οὖν μᾶλλον δικαιωθέντες νῦν ἐν τῷ αἵματι αὐτοῦ σωθησόμεθα δι᾿ αὐτοῦ ἀπὸ τῆς ὀργῆς.
Εἰ γὰρ ἐχθροὶ ὄντες κατηλλάγημεν τῷ Θεῷ διὰ τοῦ θανάτου τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, πολλῷ μᾶλλον καταλλαγέντες σωθησόμεθα ἐν τῇ ζωῇ αὐτοῦ.
ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ
Δὲν εἶναι ἄγνωστο φαινόμενο ἡ καύχηση στὴν ζωὴ τῶν ἀνθρώπων. Ἀντίθετα μάλιστα, εἶναι πολλοὶ οἱ ἄνθρωποι ποὺ καυχῶνται. Ἄλλοι γιὰ τὴν ὑψηλή τους καταγωγή, ἄλλοι γιὰ τὰ πλούτη τους καὶ τὰ ὑλικὰ ἀγαθά. Ἄλλοι πάλι γιὰ ἀξιώματα ποὺ κατέχουν καὶ τὴν κοινωνική τους θέση καὶ ἄλλοι γιὰ τὴν μόρφωση καὶ τὶς διανοητικές τους ἱκανότητες. Καὶ ναὶ μέν, πολλὰ ἀπὸ αὐτὰ δὲν εἶναι οὐσιαστικὰ δικά μας, ἀλλὰ δῶρα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, ἄλλα δέ εἶναι πράγματα μάταια καὶ παροδικά. Ἔτσι, ἀκοῦμε τὸν Ἴδιο τὸν Θεὸ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη νὰ παραγγέλλει: «Ἂς μὴ καυχιέται ὁ σοφὸς γιὰ τὴν σοφία του…, ὁ ἰσχυρὸς γιὰ τὴν δύναμή του…, ὁ πλούσιος γιὰ τὰ πλούτη του, ἀλλὰ αὐτὸς ποὺ καυχιέται ἂς καυχιέται γιὰ τὸ ὅτι γνωρίζει ὅτι ἐγὼ εἶμαι ὁ Κύριος» (Ἱερ. 9, 23).
Ὑπάρχει, λοιπόν, κάτι γιὰ τὸ ὁποῖο μπορεῖ ὁ πιστὸς νὰ καυχιέται. Καὶ αὐτό, σύμφωνα μὲ τὰ λόγια τοῦ προφήτη, εἶναι ἡ ἐπίγνωση τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Ὀρθῶς ὀνομάστηκε ἡ Καινὴ Διαθήκη πηγὴ τῆς ἐλπίδας καὶ τῆς χαρᾶς. Καὶ πρέπει νὰ ὁμολογήσουμε ὅτι, μέσα στὸ πέρασμα τῶν χρόνων, ἐκεῖνο ποὺ ἀνέκαθεν ζήτησε καὶ ζητεῖ ὀ ἄνθρωπος, εἶναι κυρίως αὐτὴ ἡ θωπεία τῆς ἐλπίδας, χωρὶς τὴν ὁποία ὁ βίος του μοιάζει μὲ νύχτα ἀξημέρωτη καὶ δράμα ἀτελείωτο.
Ἡ ἐλπίδα, ὅπως καὶ ἡ πίστη, προβάλλεται ὡς θέλημα τοῦ Θεοῦ, καὶ στὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ στὴν Ἱερὰ Παράδοση. Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη οἱ ἄνθρωποι προτρέπονται νὰ ἐλπίζουν «ἐπὶ Κύριον» (Ψαλμ. 4, 6), χαρακτηρίζονται δὲ ὡς «μακάριοι» καὶ «εὐλογημένοι» οἱ ἐλπίζοντες ἐπ’ Αὐτόν (Ψαλμ. 39, 9 καὶ 83, 13).
Τὶ εἶναι, ἀλήθεια, αὐτὴ ἡ ἐλπίδα; Εἶναι ἡ χρυσῆ προσδοκία τῆςψυχῆς‧ εἶναι τὸ ἁπαλὸ ἀεράκι τῆς γλυκιᾶς προσμονῆς‧ εἶναι ὁ πόθος τοῦ ἀνθρώπου νὰ δεῖ τὰ ὄνειρά του νὰ πραγματοποιοῦνται. Καὶ εἶναι ἀπαραίτητη αὐτὴ ἡ ὁρμὴ τῆς ψυχῆς νὰ ἐλπίζει. Ἐλπίζει ὁ πτωχὸς ὅτι αὔριο θὰ βελτιωθεῖ ἡ κατάστασή του‧ ἐλπίζει ὁ ἐγκαταλελειμμένος ὅτι θὰ βρεθεῖ κάποιος νὰ ἐνδιαφερθεῖ καὶ γι’ αὐτόν‧ ἐλπίζει ὁ ἄρρωστος ὅτι θὰ ἀνακτήσει τὴν ὑγεία του καὶ θὰ πραγματοποιήσει τὰ ὄνειρά του‧ ἐλπίζει ἡ χήρα ὅτι δὲν θὰ εἶναι πάντα δύσκολη ἡ ζωή της‧ ἐλπίζει ὁ ἀδικημένος ὅτι τελικὰ θὰ δικαιωθεῖ‧ ἐλπίζει ὁ νέος ὅτι θὰ νικήσει τὰ ἐμπόδια καὶ θὰ κατακτήσει τὴν ζωή‧ ἐλπίζει ἡ νέα ὅτι θὰ ἀξιωθεῖ νὰ χαρεῖ τὸ δικό της σπίτι, τὰ παιδιά της, τὴν οἰκογενειακὴ εὐτυχία. Ἐλπίζει…Μὲ αὐτὴν τὴν ἐλπίδα ζοῦμε ὅλοι. Ἡ ἐλπίδα, εἶπε ἕνας σοφός, «εἶναι ἡ χαρὰ πρὶν τὴν χαρὰ τῆς ἐπιτυχίας».
Ὅσο ἀναγκαῖο εἶναι κανεὶς νὰ ἐλπίζει, τόσο ὀλέθριο εἶναι πάλι νὰ ἐλπίζει χιμαιρικά, ἀπατηλά. Αὐτὴν τὴν ψεύτικη ἐλπίδα κάποιος ἀρχαῖος τὴν ἀποκάλεσε «προμηθεύτριαν κινδύνων». Νὰ ἐλπίζουμε σὲ λογικά, ὄχι σὲ παράλογα πράγματα. Πόσα θύματα δὲν δημιούργησε αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ ἐπιπόλαιη καὶ ἀστήρικτη ἁλυσίδα ἀπατηλῶν ἐλπίδων. Πόσοι ἄλλοι, ἐπίσης, στήριξαν τὶς ἐλπίδες τους στὸ χρῆμα, στὶς γνωριμίες, στὰ πράγματα τῆς ζωῆς καὶ ἀργότερα διαψεύσθηκαν καὶ ἀποκαρδιώθηκαν!
Ο ΘΕΟΣ! Εἶναι ἡ ἄγκυρα τῆς ψυχῆς, ἡ ἀσφαλὴς καὶ βεβαία (Ἑβρ. 6, 19), εἶναι ἡ ἰσχυρὴ περικεφαλαία (Α΄ Θεσσ. 5, 8), ποὺ καθιστᾶ τὴν πορεία μας ἐγγυημένη καὶ ἐλπιδοφόρα. Ἡ ἐλπίδα, ποὺ θεμελιώνεται πάνω στὸν Θεὸ, δὲν διαψεύδεται ποτέ, δὲν ὑπάρχει κίνδυνος νὰ ἀποδειχθεῖ χίμαιρα. Διότι ὁ Θεὸς, στὸν ὁποῖο στηρίζεται, εἶναι ὁ Δυνατός, ὁ Παντοδύναμος, ὁ Στοργικός Πατέρας. «Ἠλπίκαμεν ἐπὶ Θεῷ ζῶντι» (Α΄ Τιμ. 4, 10) καὶ γι’ αὐτὸ δὲν πρόκειται νὰ ντροπιαστοῦμε. Ἡ ἐλπίδα μας εἶναι «βεβαία» (Β΄ Κορ. 1, 7). Ποῦ θεμελιώνεται ἡ ἀκαταίσχυντη ἐλπίδα τῶν Χριστιανῶν; Στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία πλημμύρισε τὶς καρδιές μας, μᾶς λέγει σήμερα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Ἡ ἐλπίδα μας ἀντλεῖ τὸ κῦρος καὶ τὴν ζωντάνια της «ἀπὸ τῆς ἀγάπης ἣν περὶ ἡμᾶς ἐπεδείξατο» ὁ Θεός, κατὰ τὸν ἱ. Χρυσόστομο.
Αὐτὴ ἡ σταθερὴ καὶ ἐγγυημένη ἐλπίδα:
α) π α ρ η γ ο ρ ε ῖ. Θὰ ἔλθουν δοκιμασίες καὶ περιπέτειες. «ἵνα τὶ περίλυπος εἶ ἡ ψυχή μου; ἔλπισον ἐπὶ τὸν Θεόν…» (Ψαλμ. 41, 12). «Ἐπὶ αὐτὸν ἤλπισεν ἡ καρδία μου καὶ ἀνέθαλεν ἡ σάρξ μου» (Ψαλμ. 27, 7). Πόσες ψυχὲς ταραγμένες ἤλπισαν στὸν Θεὸ καὶ ἀνέκτησαν τὴν δύναμή τους! Καὶ πόσοι, «ἐλπίδα μὴ ἔχοντες» (Ἐφ. 2, 2), καταποντίσθηκαν καὶ χάθηκαν!
β) ἐ μ ψ υ χ ώ ν ε ι. «ἀνδρίζεσθε καὶ κραταιούσθω ἡ καρδία ἡμῶν, πάντες οἱ ἐλπίζοντες ἐπὶ Κύριον» (Ψαλμ. 30, 25). Σὲ μία περίοδο ἀβεβαιότητας καὶ κλονισμῶν, μόνο ἡ ἐλπίδα στὸν «ἰσχυρὸν βραχίονα» μπορεῖ νὰ μᾶς κάνει θαρρετοὺς καὶ ἀνδρείους.
γ) «ο ὐ κ α τ α ι σ χ ύ ν ε ι» «Ἐπί σοι, Κύριε, ἤλπισα, μὴ καταισχυνθείην εἰς τὸν αἰῶνα» (Ψαλμ. 70, 1), σημειώνει μὲ πίστη ὁ ἱερὸς ψαλμῳδός. Καὶ εἶναι φυσικό. Διότι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὅπως προείπαμε, ἔχει χυθεῖ ἀφθόνως στὶς καρδιές μας διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὸ ὁποῖο δόθηκε σ’ ἐμᾶς (Ρωμ. 5, 5). Ἔτσι, οἱ Χριστιανοὶ κερδίζουν τὶς μεγαλύτερες πνευματικὲς νίκες στὴν ζωή. Κατακτοῦν τὴν αἰωνιότητα. Γιατί; Διότι γνωρίζουν «ὅτι ἡ θλῖψις ὑπομονὴν κατεργάζεται, ἡ δὲ ὑπομονὴ δοκιμή, ἡ δὲ δοκιμὴ ἐλπίδα, ἡ δὲ ἐλπὶς οὐ καταισχύνει» (Ρωμ. 5, 3-5). Ἐδῶ βρίσκεται τὸ βαθὺ νόημα τῆς χριστιανικῆς ἐλπίδας, γιὰ τὴν ὁποία καυχιόμαστε. Ὁ Χριστιανὸς ἐλπίζει καὶ ταυτόχρονα ἀγωνίζεται. Περιμένει τὸν ἔνδοξο ἐρχομὸ τοῦ Κυρίου καὶ μέχρι τὴν ὥρα ἐκείνη ἑτοιμάζεται. «Ἁγνίζει ἑαυτόν» (Α΄ Ἰω. 3, 3). Καὶ στὸν ἀγῶνα αὐτὸν ἡ ἐλπίδα γίνεται πηγὴ δύναμης ποὺ μᾶς ὁπλίζει μὲ ὑπομονή. Μᾶς δίνει θάρρος καὶ μᾶς ἐνδυναμώνει ὥστε νὰ μποροῦμε νὰ παλεύουμε καὶ νὰ ὑπερνικοῦμε τὶς παγίδες τοῦ πονηροῦ, τὰ ἐμπόδια καὶ τὶς θλίψεις τῆς ζωῆς.Οἱ θεῖοι πατέρες μᾶς διαφωτίζουν σχετικὰ μὲ τὸ θέμα μας.
Ὁ ἱ. Χρυσόστομος: «Ἡ ἐλπίδα εἶναι ἀσφαλὴς ἄγκυρα, τὸ θεμέλιο τῆς ζωῆς μας, αὐτὴ ποὺ ὁδηγεῖ τὰ βήματά μας στὸν δρόμο πρὸς τὸν οὐρανό. Εἶναι ἡ σωτηρία τῶν χαμένων ψυχῶν. Μεγάλη δύναμη ἡ ἐλπίδα στὸν Κύριο! Εἶναι φρούριο ἀπόρθητο, τεῖχος ποὺ δὲν πέφτει, συμμαχία ἀκαταγώνιστη, ὅπλο φοβερό, λιμάνι γαλήνιο καὶ αὐτὴ ποὺ στὰ ἀδιέξοδα βρίσκει διέξοδο. Δὲν ἐπαγγέλλεται μόνο τὴν ἁπάλυνση τῶν βασάνων, ἀλλὰ οὔτε καὶ ἂν βρίσκεται μέσα σὲ αὐτά, παραδίδεται στὴν ἀπογοήτευση».
Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος: «Ἀπελπισία! Τὸ ὄνομά σου ἐκφράζει ἄρνηση τῶν πάντων, ἄρνηση τοῦ Δημιουργοῦ τοῦ κόσμου. Ἀρνεῖσαι τὴν πρόνοια καὶ ἀθετεῖς τὴν ὕπαρξη τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, τοῦ Λυτρωτῆ αὐτῶν ποὺ κινδυνεύουν. Ὅπου εἰσέλθεις, διώχνεις ἀπὸ ἐκεῖ τὴν ἐλπίδα, πάνω στὴν ὁποία θεμελιώθηκε ὁ κόσμος. Τὸ ἔργο σου εἶναι ἡ καταστροφή, ἡ δὲ ἀποστολή σου ὁ ἀφανισμός. Καὶ αὐτό, γιατὶ ἀποστρέφεσαι τὴν εὐδαιμονία τῶν ἀνθρώπων καὶ καταπολεμᾶς τὴν χαρά του. Ἐλπίδα! Εἶσαι ἀναφαίρετο δῶρο τοῦ Θεοῦ, διότι πλάσθηκες μαζὶ μὲ τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, γιὰ νὰ τὸν ἐνισχύεις στίς δοκιμασίες του καὶ νὰ τὸν ἀναδεικνύεις ἀνώτερο τῶν περιστάσεων καὶ ἀνίκητο ἀγωνιστή. Ἀληθινὰ μακάριος εἶναι ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἐλπίζει στὸν Θεό. Ὁ Κύριος τοῦ δίνει πλούσια τὰ ἐλέη Του. Ἀπολαμβάνει ἄκρα εἰρήνη, γαλήνη ἐπικρατεῖ στὴν καρδιά του καὶ στὴν ψυχή του βασιλεύει πλήρης ἀταραξία. Βαδίζει ἤρεμος στὸν ἀγῶνα τῆς ζωῆς του δίχως τὸ ἄγχος τῶν μεριμνῶν. Ἔχει θάρρος στὴν ἀγαθή του συνείδηση καὶ ἐμφανίζεται σὰν γιὸς ἀπέναντι στὸν Πατέρα του καὶ τὸν ἐπικαλεῖται».
Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος: «Σωτήριον καὶ πολὺ ὠφέλιμον καὶ διὰ τὸ σῶμα καὶ διὰ τὴν ψυχήν. ὁπόταν μᾶς τύχῃ καμμία συμφορά, εἶναι τὸ νὰ τρέχωμεν εἰς τὸν πνευματικόν μας Πατέρα. Ἐκεῖνος εἶναι ἕνα δένδρον, τὸ ὁποῖον θὰ σὲ σκιάση μὲ τὰ δροσερά του φύλλα καὶ θὰ σὲ ξεκουράση. Νὰ τρέξωμεν στὴν πέτραν, τὸν Χριστόν, γιὰ νὰ παρηγορηθοῦμε καὶ νὰ σωθοῦμε».
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης: «Ἡ χριστιανικὴ ἐλπίδα εἶναι ἡ ἐλπίδα τῆς ἑνώσεώς μας μὲ τὸν Θεὸ κατὰ τὴν μέλλουσα ζωή. Πολλὰ εἶναι τὰ μέσα ποὺ μᾶς ὁδηγοῦν ἐκεῖ: Ἡ ἀποταμιευμένη στὴν Ἐκκλησία χάρις τοῦ Θεοῦ, ἡ θεία λατρεία, τὰ Μυστήρια, ἡ θεία Εὐχαριστία, ἡ συνείδησή μας, ἡ αὐτοκατάκρισή μας, οἱ καρποὶ τῶν προσευχῶν, οἱ θλίψεις ποὺ καθαρίζουν τὶς καρδιές, οἱ ἀσθένειες. Οἱ δωρεὲς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὶς καρδιὲς τῶν πιστῶν τοὺς βεβαιώνουν γι’ αὐτό».
Ὁ Ἅγιος Παΐσιος: «Ἐλπίδα καὶ ἐμπιστοσύνη στὸν Θεό. Μὲ τὴν ἐμπιστοσύνη στὸν Θεὸ καὶ μὲ τὴν ταπείνωση ὅλα τὰ προβλήματα λύνονται. Νὰ κάνεις αὐτὸ ποὺ μπορεῖς ἐσὺ καὶ μετὰ νὰ ἀφήνεσαι στὴν θεία Πρόνοια, στὸ θεῖο θέλημα. Μικρὸ πρᾶγμα εἶναι νὰ ἔχει κανεὶς σύμμαχο τὸν Θεό; Ἡ ἐλπίδα καὶ ἡ ἐμπιστοσύνη στὸν Θεὸ εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀσφάλεια. Νὰ βλέπουμε κάθε δοκιμασία σὰν δῶρο σταλμένο ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔχει μεγάλη ἐμπιστοσύνη στὸν Θεὸ χαίρεται τὰ πάντα, εἴτε εἶναι ἄρρωστος, εἴτε μένει νηστικός, εἴτε τὸν ἀδικοῦν. Οἱ νέοι πρέπει νὰ ἐμπιστεύονται τὸν ἑαυτό τους στὸν Θεὸ γιὰ νὰ εἰρηνεύουν, γιατὶ ὁ Θεὸς σὰν στοργικὸς Πατέρας ἐνεργεῖ ἐκεῖ ὅπου ἐμεῖς ἀνθρωπίνως δὲν μποροῦμε νὰ ἐνεργήσουμε».
Ὁ φλογερὸς μακαριστός Μητροπολίτης Φλωρίνης, Αὐγουστῖνος Καντιώτης: «Ἐλπίδα σταθερή, ἀληθινή, φωνάζει σήμερα ὁ Ἀπόστολος, εἶναι μία: εἶναι ὁ Χ ρ ι σ τ ό ς! Ὅποιος πιστεύει στὸν Χριστό, ἔχει τὴν ἐλπίδα του σὰν ἄγκυρα ποὺ εἶναι ριγμένη, στερεὰ καὶ ἀκλόνητη, πολὺ ψηλά, πάνω ἀπὸ τὰ ἄστρα, ἐκεῖ ποὺ εἶναι ὁ Χριστός. Καὶ ἀπὸ κεῖ ὁ πιστὸς κρατιέται καὶ δὲν φοβᾶται μήπως πέσει στὸ χάος τῆς ἀπελπισίας. Αἰσθάνεται μέσα στὴν καρδιά του τὸν Χριστὸ νὰ τὸν παρηγορεῖ καὶ νὰ τὸν ἐνισχύει στὶς δύσκολες στιγμὲς τῆς ζωῆς του. Κι ὅταν ἀκόμα ὁ πιστὸς περνάει τὸ γεφύρι τοῦ θανάτου, ἡ ἐλπίδα δὲν τὸν ἀφήνει μέχρι τὴν τελευταία στιγμή. Ἔτσι ὁ πιστὸς φεύγει ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτὸν μὲ τὴν βεβαία ἐλπίδα ὅτι θὰ συναντήσει τὸν Χριστὸ καὶ αἰώνια θὰ ζήσει στὸν κόσμο τῆς χαρᾶς καὶ τῆς εὐτυχίας».
Εὐλογημένοι Χριστιανοί!
Ζοῦμε σὲ μιὰ ἐποχή, στὴν ὁποία πολλοὶ ἄνθρωποι, παραμερίζοντας κάθε μεταφυσικὴ προοπτικὴ ἀπὸ τὸν ὁρίζοντα τῆς ψυχῆς τους, θεοποίησαν τὸ ἐγώ τους, τὴν ὕλη καὶ τὶς ἐφήμερες ἀπολαύσεις. Εἶναι ἑπόμενο, λοιπόν, ἡ καύχησή τους νὰ εἶναι, καθὼς λέει ὁ Ἀπόστολος, «κατὰ σάρκα» (Β΄ Κορ. 11, 18). Νὰ καυχῶνται γιὰ πράγματα φθαρτά, παροδικὰ καὶ μάταια ἢ ἀκόμη καὶ γιὰ τὰ πάθη ποὺ τοὺς καταδυναστεύουν. Ἡ δική μας καύχηση, ἡ καύχηση τῶν Χριστιανῶν, εἶναι ἐντελῶς διαφορετική. Ἐμεῖς καυχώμεθα «ἐπ’ ἐλπίδι τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ» (Ρωμ. 5, 2).
Ἂς θυμηθοῦμε τὴν ἐλπίδα τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ 1821 γιὰ τὴν ἐλευθερία τοῦ Γένους, ποὺ ἦταν συνυφασμένη μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτὴ δὲν ἦταν μιὰ μάταιη, ὑπερφίαλη ἐλπίδα, ὅπως καὶ ἡ Ἱστορία ἀπέδειξε. Ἦταν μιὰ ἐλπίδα ποὺ στηρίχθηκε στὴν χριστιανικὴ πίστη καὶ γι’ αὐτὸ μπόρεσε μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ νὰ πραγματωθεῖ ἀπὸ τοὺς ἡρωικοὺς ἀγωνιστὲς τῆς Ἐθνικῆς μας Παλιγγενεσίας. Οἱ ἀγωνιστὲς αὐτοὶ, μὲ τὸ αἷμά τους, μᾶς χάρισαν τὴν ἐθνική μας ἀνεξαρτησία, ὅπως ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς μὲ τὸ δικό Του Αἷμα μᾶς χάρισε τὴν πνευματικὴ ἐσωτερικὴ ἐλευθερία, τὴν ἀνάσταση καὶ τὴν ζωή. Μακάρι αὐτὰ τὰ πρόσωπα νὰ γίνουν φωτεινοὶ ὁδοδεῖκτες γιὰ τὶς δικές μας ἐλπίδες στὸν δύσκολο καὶ ἀνηφορικὸ δρόμο τῆς ζωῆς.
Ἡ μουσουργικὴ λύρα τοῦ Βερίτη ψάλλει:
«Μέσα στῆς θλίψης τὸ ξεχείλισμα
ποὺ πνίγει τὴν φτωχὴ καρδιά μας,
Ἐσύ 'σαι ὁ φάρος τῶν ἐλπίδων μας
κι ἐσὺ ἡ γλυκιὰ παρηγοριά μας.
Εἶσαι ὁ Παράκλητος ποὺ ἐγλύκανες
τοὺς μαύρους πόνους τῆς ψυχῆς μας.
Δόξα σοι, ὤ, δόξα σοι, ποὺ γίνηκες Ἐσὺ
Ζωὴ κι ἀνάστασή μας!
Ὤ βλαστὲ τῆς Παρθένου μυριοπόθητε,
Κι ὤ ἐλπίδα δική μου καὶ τοῦ κόσμου, Ἐσύ!» ΑΜΗΝ!
Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου