ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 23 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2022

Ἀριθμός 4

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΙΧΟΥΣ

«καὶ ἐβόησε λέγων‧ Ἰησοῦ, υἱὲ Δαβίδ,

ἐλέησόν με»  (Λουκ. 18, 35 -43)

23 Ἰανουαρίου 2022

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐγένετο ἐν τῷ ἐγγίζειν τὸν Ἰησοῦν εἰς Ἱεριχὼ τυφλός τις ἐκάθητο παρὰ τὴν ὁδὸν προσαιτῶν. Ἀκούσας δὲ ὄχλου διαπορευομένου ἐπυνθάνετο, τί εἴη τοῦτο. Ἀπήγγειλαν δὲ αὐτῷ ὅτι ᾽Ιησοῦς ὁ Ναζωραῖος παρέρχεται. Καὶ ἐβόησε, λέγων΄ ᾽Ιησοῦ, υἱὲ Δαυΐδ, ἐλέησόν με. Καὶ οἱ προάγοντες ἐπετίμων αὐτῷ ἵνα σιωπήσῃ· αὐτὸς δὲ πολλῷ μᾶλλον ἔκραζεν΄ Υἱὲ Δαυΐδ, ἐλέησόν με. Σταθεὶς δὲ ὁ ᾽Ιησοῦς ἐκέλευσεν αὐτὸν ἀχθῆναι πρὸς αὐτόν. Ἐγγίσαντος δὲ αὐτοῦ ἐπηρώτησεν αὐτόν, λέγων΄ Τί σοι θέλεις ποιήσω; ὁ δὲ εἶπε, Κύριε, ἵνα ἀναβλέψω. Καὶ ὁ ᾽Ιησοῦς εἶπεν αὐτῷ, ᾽Ανάβλεψον· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε. Καὶ παραχρῆμα ἀνέβλεψεν, καὶ ἠκολούθει αὐτῷ δοξάζων τὸν Θεόν΄ καὶ πᾶς ὁ λαὸς ἰδὼν, ἔδωκεν αἶνον τῷ Θεῷ.

ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Ὁ Χριστὸς εἶναι φῶς, γιατὶ φωτίζει νοητὰ τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων. Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο ἔλεγε: «Ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (Ἰω. 8, 12)‧ καί: «ἐγὼ φῶς εἰς τὸν κόσμον ἐλήλυθα» (Ἰω. 12, 46).

Ὁ Κύριος ἐβάδιζε στὸν δρόμο ποὺ ὁδηγεῖ στὴν πόλη τῆς Ἰεριχοῦς καὶ Τὸν ἀκολουθοῦσε λαὸς πολύς. Εἶχαν ἔρθει ἀπὸ παντοῦ γιὰ τὰ θαύματα καὶ τὴν διδασκαλία Του. Κάποιος τυφλὸς ποὺ εἶχε καθίσει στὴν ἄκρη τοῦ δρόμου καὶ ζητιάνευε, ἄκουσε τὴν ὀχλαγωγία καὶ τὸν θόρυβο ποὺ ἔκαναν ἐκεῖνοι ποὺ ἀκολουθοῦσαν τὸν Χριστὸ καὶ διδάσκονταν καὶ θεραπεύονταν ἀπὸ Αὐτόν, καὶ ρωτοῦσε νὰ μάθει τὶ συμβαίνει. Ὅταν τοῦ εἶπαν ὅτι περνᾶ ὁ Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος, χάρηκε καὶ τὸ θεώρησε εὐκαιρία νὰ κάμει ὁ Κύριος τὸ θαῦμα Του καὶ σ’  αὐτόν. Προσπαθοῦσε, λοιπόν, νὰ Τὸν πλησιάσει φωνάζοντας: «Ἰησοῦ, υἱὲ Δαβὶδ, ἐλέησόν με».

Σχολιάζοντας τὴν ἀπάντηση τοῦ Κυρίου, ὁ ἅγιος Γερμανὸς Κωνσταντινουπόλεως γράφει: «Τὶ σοὶ θέλεις ποιήσω; Καὶ γιατὶ φωνάζεις ἔτσι; Τὶ ζητεῖς, ἄνθρωπε, ἀπὸ Αὐτὸν ποὺ δὲν ἔχει ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνη; Τὶ ἀπαιτεῖς ἀπὸ Αὐτὸν ποὺ ἐπτώχευσε διὰ σὲ τὴν ἐσχάτην πτωχείαν; Ὁ τυφλὸς ἐπέμενε νὰ Τὸν παρακαλεῖ καὶ νὰ Τὸν ἱκετεύει, λέγοντας: «Κύριε, ἵνα ἀναβλέψω». Δὲν ἐζήτησε κάτι μικρὸ ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ Δεσπότη ὁ τυφλός‧ οὔτε χρυσὸ οὔτε χρῆμα οὔτε τροφὲς οὔτε σκεπάσματα. Καὶ ὡς πρὸς Θεὸν ἐβόησε «ἐλέησόν με», διότι μόνο ὁ Θεὸς εἶναι Αὐτὸς ποὺ σώζει καὶ ἐλεεῖ». Καὶ συνεχίζει ὁ Ἅγιος Γερμανὸς μὲ τὰ λόγια τοῦ τυφλοῦ: «Γι’ αὐτὸ καὶ προσέρχομαι καὶ προσκυνῶ καὶ γονατιστὸς Σὲ ἱκετεύω ὡς τὸν ποιητὴ καὶ Κύριο τοῦ κόσμου καὶ Σὲ ὀνομάζω «υἱὸν Δαβίδ», διότι ἦλθες ἀπὸ ἀμέτρητη εὐσπλαγχνία νὰ σώσεις τὸ γένος μας. Καὶ δὲν Τοῦ εἶπε ὁ τυφλὸς: Ζήτησε ἀπὸ τὸν Θεὸ ἢ προσευχήσου γιὰ μένα ἢ παρακάλεσε, ἀλλὰ «ἐλέησόν με», γιατὶ ἐγνώριζε ὅτι εἶναι Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος γεννήθηκε ἀπὸ τὴν Ἀειπάρθενο Μαρία, γι’ αὐτὸ καὶ μὲ τὴν πίστη του δέχθηκε τὴν ἴαση. Λαμβάνει τὴν ἀπάντηση τοῦ Κυρίου:  «ἀνάβλεψον!» καὶ ὁ τυφλὸς ἀμέσως ἀναβλέπει καὶ παίρνει τὸν καρπὸ τῆς πίστης, τὴν σωτηρία». «Ἡ πίστις σου σέσωκέ σε», αὐτὴ εἶναι ἡ μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ, ποὺ μὲ τὰ λόγια αὐτὰ ἔδειξε, ὅτι αἴτιος τῆς θεραπείας του ἔγινε ὁ ἴδιος ὁ τυφλός.  Μὲ τὴν πίστη του ἔγινε συνεργὸς σ’ αὐτὸ τὸ κατόρθωμα.

Αὐτὸ τὸ φῶς ποὺ εἶναι τὸ Θεῖο Βρέφος εἶδε καὶ ὁ γέροντας Συμεών, ὅταν τὸ ἔφεραν ἡ Παναγία μὲ τὸν Ἰωσὴφ στὸν Ναὸ τοῦ Σολομώντα. «Εἶδαν τὰ μάτια μου τὴν σωτηρία ποὺ εἶναι ὁ Χριστός», βροντοφώναξε ὁ Συμεών. Καὶ ἐδῶ ἔρχεται νὰ συμπληρώσει ὁ Γ. Βερίτης: «Μὰ στὸ σκοτάδι, στὸ χαλάζι,/ στὴ συμφορά καὶ τὴν ὀργή, / ξάφνου ἡ δική σου αὐγὴ χαράζει/ καὶ πλέει στὸ φῶς της ὅλη ἡ γῆ».

Ὤ, αὐτὴ ἡ πολυπόθητη σωτήρια φωνὴ τοῦ Χριστοῦ μας! «Ἀνάβλεψον!» Αὐτός, ἀδελφοί μου, πάντοτε ἀγρυπνεῖ. Εἶναι πάντα μαζί μας σὲ κάθε δυσκολία. Ἐὰν προσέξουμε καλά, θὰ ψηλαφίσουμε παντοῦ τὴν Θεία Του Πρόνοια καὶ προστασία. Ὁ Θεὸς ἀγρυπνεῖ. Βρίσκεται πάντα πίσω ἀπὸ τὰ ἐρείπιά μας καὶ μᾶς δίνει τὸ χέρι Του. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸ πουλί, μετὰ τὴν καταστροφὴ τῆς φωλιᾶς του, ἐλπίζει ὅτι θὰ τὴν ξαναχτίσει. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ναυαγὸς ἐλπίζει ὅτι θὰ σωθεῖ μὲ τὴν σανίδα ποὺ κρατᾶ στὰ χέρια Του.

«Ἀνάβλεψον!», ἀναφώνησε ὁ γλυκύτατος Κύριός μας, ὅταν εἶδε τὴν πίστη τοῦ τυφλοῦ. Μέσα στὴν δαιδαλώδη ἠθικὴ ἀτμόσφαιρα ποὺ ζοῦμε, μέσα στὴν ἀναστατωμένη ἀπὸ τὸν πόθο, τὴν ἀγωνία, τὸν ἐγωισμό, ταλαίπωρη ἀνθρωπότητα, ἡ παρήγορη καὶ γλυκιὰ φωνὴ τοῦ Ἰησοῦ ἀκούγεται μέσα ἀπὸ τὰ βάθη τῶν αἰώνων, γιὰ νὰ χύσει βάλσαμο παρηγοριᾶς στὴν τυφλότητα τῶν παθῶν τοῦ ἀνθρώπου.

«Ἡ πίστη σου σὲ ἔσωσε», εἶναι ἡ γλυκοστάλακτη φωνὴ τοῦ Κυρίου μας. Εἶναι ἡ φωνὴ Ἐκείνου ποὺ ἦρθε στὸν κόσμο, καταδέχθηκε νὰ γίνει ἄνθρωπος, νὰ περιβληθεῖ τὴν δική μας ἀνθρώπινη φύση, ἁπλὰ καὶ μόνο γιὰ νὰ θεραπεύσει τὴν πάσχουσα ἀνθρωπότητα, νὰ φωτίσει τὴν ζωή μας. Κι αὐτὸν τὸν φωτισμὸ καὶ τὴν ἀνακούφιση τὴν ἐξασφαλίζει μόνον ἡ πίστη μας σὲ Ἐκεῖνον. «Καὶ ἐγὼ θὰ σᾶς ἀναπαύσω», μᾶς ὑπόσχεται. Ἂς ἀκούσουμε καὶ τὰ πάγχρυσα στόματα τοῦ Λόγου τὶ διδάσκουν:

• Ὁ ἅγιος Κύριλλος γράφει: «Ὁ τυφλὸς θεραπεύτηκε διπλά ἀπὸ τὴν τυφλότητά του. Ἂν δὲν εἶχε θεραπευτεῖ σωματικά, δὲν θὰ δόξαζε τὸν Χριστὸ σὰν Θεό. Ἐπειδή, ὅμως, δέχθηκε τὸ θεϊκὸ θαῦμα τοῦ Κυρίου, γι’ αὐτὸ ἔγινε ἀφορμὴ νὰ δοξάζεται ὁ Θεὸς ἀπὸ ὅλο τὸν κόσμο».
• Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς συνήθιζε νὰ βοᾶ: «Φώτισόν μου τὸ σκότος, Κύριε». Πρόκειται γιὰ παραλλαγὴ τῆς φωνῆς τοῦ τυφλοῦ τοῦ Εὐαγγελίου. Δὲν ὑπάρχει περίπτωση νὰ εἶναι κανεὶς Χριστιανὸς χωρὶς τὴν κραυγὴ τῆς Ἐκκλησίας «Κύριε ἐλέησον». Εἶναι ἡ μόνη προϋπόθεση νὰ μᾶς ἀκούσει καὶ νὰ μᾶς θεραπεύσει ὁ Κύριος, διότι «πᾶς ὃς δ’ ἂν ἐπικαλέσηται τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου σωθήσεται».
• Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς λέγει ὅτι ἡ πίστη εἶναι δῶρο Θεοῦ. «πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων», δηλαδὴ ἡ πίστη σημαίνει βεβαιότητα γιὰ πράγματα ποὺ δὲν βλέπουμε.
• Ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος διδάσκει: «ἡ πίστη εἶναι ἐκείνη ποὺ δίνει περιεχόμενο στὴν λογική μας. Οἱ λαμπάδες τῆς πίστης μας πρέπει νὰ εἶναι ἀναμμένες».
• Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης γράφει: «Αὐτὸς ποὺ δὲν ἔχει πίστη καὶ ἴσως κάνει μερικὰ καλά, μοιάζει μὲ ἐκεῖνον ποὺ βγάζει νερὸ καὶ τὸ χύνει μέσα σὲ τρύπιο πιθάρι».
• Ὁ Μέγας Ἀντώνιος διδάσκει: «Ἡ πίστη ὁδηγεῖ στὴν ἀρετὴ, ἡ δὲ ἀρετὴ θερμαίνει τὴν πίστη. Εἶναι τεῖχος ποὺ μᾶς παρέχει ἀσφάλεια».
• Ὁ ἅγιος Παΐσιος ὑπογραμμίζει: «Ἡ ἀδιαφορία γιὰ τὸν Θεὸ φέρνει τὴν ἀδιαφορία καὶ γιὰ ὅλα τὰ ἄλλα, φέρνει τὴν ἀποσύνθεση. Ἡ πίστη στὸν Θεὸ εἶναι μεγάλη ὑπόθεση. Λατρεύει ὁ ἄνθρωπος τὸν Θεὸ καὶ ὕστερα ἀγαπάει καὶ τοὺς γονεῖς του, τὸ σπίτι του, τοὺς συγγενεῖς του, τὴν δουλειά του. Δὲν πιστεύει ὁ ἄνθρωπος στὸν Θεό, δὲν ὑπολογίζει οὔτε γονεῖς οὔτε οἰκογένεια οὔτε πατρίδα. Ὁ Θεὸς ἀγαπάει τὸ πλάσμα Του καὶ θὰ φροντίσει γι’ αὐτὰ ποὺ τοῦ χρειάζονται, φθάνει ὁ ἄνθρωπος νὰ πιστεύει καὶ νὰ τηρεῖ τὶς ἐντολές Του».
• ’Αλλὰ καὶ ὁ πολυσέβαστος ἅγιος Ἄνθιμος ὁ Χῖος τὶ μᾶς λέγει; «Μὲ τὴν πίστη μας στὸν Χριστὸ καὶ μὲ τὴν Χάρη Του κατορθώνεται τὸ πᾶν. Ἐκεῖνος εἶναι ὁ φωτισμός, Ἐκεῖνος ἡ δύναμη, ἡ παρηγοριά, ἡ ἐνίσχυση. Ἐκεῖνος ποὺ συνεχῶς συγκρατεῖ τὰ πάντα εἶναι ὁ Θεός. Ἡ ἀξία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἕνα μηδέν. Ἕνας πόνος τοῦ δοντιοῦ μᾶς καθίζει κάτω. Ἀλλοίμονον ἂν εἰποῦμε ὅτι ἐγὼ ἔκανα τίποτα ἐδῶ μέσα (ἀναφέρεται στὸν Ἱερό του Παρθενώνα). Ἀλλοίμονον ἐὰν φαντασθῶ ἐγώ, ὅτι μὲ τὴν ἱκανότητά μου ἢ μὲ τὴν ἐξυπνάδα μου ἐκατόρθωσα τίποτα. Ποιὸς εἶναι Αὐτὸς ποὺ ἐνεργεῖ αὐτὰ καὶ γεμίζει μὲ φῶς τὰ οὐράνια, τὰ ἐπίγεια καὶ τὰ καταχθόνια; Ὁ Θεὸς καὶ ἡ πίστη μας σὲ Αὐτόν. Ἀδύνατον εἰς τὸν ἄνθρωπον δὲν ὑπάρχει, ὅταν ἔχει τὴν πίστη του εἰς Αὐτὸν. Τότε θὰ ἔχει καὶ τὴν βοήθεια ἀπὸ Ἐκεῖνον».

Ἀδελφοί μου,

Ἂς παρακαλέσουμε τὸν Κύριο νὰ ἀνοίξει καὶ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας, ἔτσι ὥστε νὰ καταλάβουμε ὅτι πρέπει νὰ δοῦμε τὸ φῶς Του τὸ ἀληθινό. «Ἐγώ εἰμι ἡ ἀλήθεια», μᾶς γλυκοφωνάζει. Αὐτὸ τὸ φῶς Του θὰ μᾶς φωτίσει καὶ θὰ καταυγάσει ὅλη μας τὴν ζωή. Θὰ μᾶς λαμπρύνει, θὰ μᾶς κάνει αἰσιόδοξους, ἐλπιδοφόρους, νικηφόρους. Ἂς ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στὸν Κύριό μας, ἂς δεχόμαστε τὶς δοκιμασίες ποὺ μᾶς στέλνει σὰν μιὰ ἐκδήλωση τῆς θείας Του Πρόνοιας. Κανεὶς δὲν γνωρίζει ποιὸν ἀπώτερο σκοπὸ ἐξυπηρετοῦν. Ἂς ὑποταχθοῦμε στὸ ἅγιο θέλημά Του, ἔχοντας ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὴν ἀγάπη καὶ εὐσπλαγχνία Του. Ἂς μὴ κλονισθεῖ ποτὲ ἡ πίστη μας, ἂς μὴ σβήσει ἡ ἐλπίδα μας. Σὰν στοργικὸς Πατέρας φροντίζει Ἐκεῖνος  πάντοτε καὶ ποτὲ δὲν θὰ μᾶς ἐγκαταλείψει. Γένοιτο!    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου