ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 03 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

Ἀριθμός 43
ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΛΟΥΚΑ
3 Νοεμβρίου 2019
(Γαλ. α΄, 11 – 19)
« .. περισσοτέρως ζηλωτής ὑπάρχων τῶν πατρικῶν μου παραδόσεων» (Γαλ.α΄, 14)

Σέ μία ἐποχή σάν τήν σημερινή, κατά τήν ὁποία ὁ τονισμός τῶν προγονικῶν παραδόσεων ἀπό πολλούς θεωρεῖται τό πιό ἀξιέπαινο πράγμα, ἡ παραπάνω θέση τοῦ ἀποστόλου ἀκούγεται τουλάχιστον παράδοξη. Ἀλλά ὁ ἀπόστολος ἀσφαλῶς ξέρει τί λέει: οἱ παραδόσεις τῶν προγόνων του γιά τίς ὁποῖες μιλάει δέν ἦταν ἡ παράδοση τοῦ Θεοῦ. Δέν ἦταν αὐτή δηλαδή ἡ ὁποία παραδόθηκε ἀπό τόν Θεό στόν Ἀβραάμ καί τούς λοιπούς Πατριάρχες τοῦ ᾽Ισραήλ.

Τούς τελευταίους αἰῶνες μάλιστα πρό τῆς ἐμφανίσεως τοῦ ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ ἡ διαστροφή τῆς ἀληθινῆς παράδοσης τῶν Πατριαρχῶν καί τῶν προφητῶν εἶχε φτάσει σέ μεγάλα ὕψη. Οἱ δικές τους καθαρά ἀνθρώπινες παραδόσεις τῶν ᾽Ιουδαίων ἔρχονταν σέ εὐθεῖα ἀντίθεση πρός τό ἀποκαλυμμένο θέλημα τοῦ Θεοῦ.῎Ετσι λοιπόν ὁ ἀπόστολος Παῦλος διαπιστώνει ὅτι οἱ προγονικές παραδόσεις τῶν ὁποίων ὑπῆρξε ζηλωτής ἦταν πλανεμένες καί ὅτι ὁ ἴδιος ἀγωνιζόταν γιά κάτι πού βρισκόταν ἐκτός τῆς ἀληθείας τοῦ Θεοῦ. Οἱ παραδόσεις τῶν προγόνων του ἀκύρωναν τήν παράδοση τοῦ Θεοῦ.

Καί βεβαίως ἡ πρό Χριστοῦ ζωή τοῦ ἀποστόλου ἐπιβεβαιώνει ἀπό τήν ἄποψη αὐτή καί τόν λόγο τοῦ Κυρίου, ὁ Οποῖος εἶχε πεῖ ὅτι θά ἔλθει ὁ καιρός πού οἱ ἄνθρωποι θά σκοτώνουν τούς μαθητές Του, μέ τήν πεποίθηση ὅτι ἀπονέμουν λατρεία στόν Θεό. Καί πᾶς ὁ ἀποκτείνας ὑμᾶς δόξῃ λατρείαν προσφέρειν τῷ Θεῷ. ῞Ο,τι ἔκανε ἀκριβῶς ὁ ἀπόστολος ὡς διώκτης Σαούλ: ἔπνεεν ἀπειλήν καί φόνον ἀπέναντι στούς πιστούς τοῦ Κυρίου, πιστεύοντας ὅτι ὑπηρετεῖ τόν Θεό. Η διαπίστωση λοιπόν τοῦ ἀποστόλου εἶναι συνταρακτική καί ἰσχύει διαχρονικά: μπορεῖ κανείς νά πιστεύει στόν Θεό, νά ἔχει ζῆλο καί μάλιστα ὑπερβολικό γιά τά ῾δίκαια τοῦ Θεοῦ, καί τελικῶς ὁ ἴδιος νά βρίσκεται ὑπό τήν κρίση καί τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ.

Οὔτε λοιπόν οἱ προγονικές παραδόσεις εἶναι πάντοτε ἀληθινές οὔτε καί ὁ ζῆλος γιά τόν Θεό δικαιώνεται πάντοτε ἀπό Εκεῖνον. Μέ ἄλλα λόγια ὁ ἀπόστολος μᾶς βοηθάει νά καταλάβουμε ὅτι δέν εἶναι οἱ παγιωμένες συνήθειες τοῦ παρελθόντος πού ἔχουν γίνει ἕνα εἶδος παράδοσης, διότι τό θέμα δέν εἶναι ἡ ἀρχαιότητα καί ἡ συνήθεια σέ κάτι, ἀλλά ἄν αὐτό τό κάτι βρίσκεται σέ ἄμεση καί εὐθεῖα ἀναφορά πρός τό θέλημα ᾽Εκείνου.

Ποιά εἶναι ἡ ἀληθινή Παράδοση καί ποιός ὁ ἐν ἐπιγνώσει ζῆλος; Τί κρίνει τό ψέμα ἀπό τήν ἀλήθεια; Γιά τούς χριστιανούς τά πράγματα εἶναι, ἤ πρέπει τουλάχιστον νά εἶναι, σαφή: ἀληθινή παράδοση εἶναι αὐτή πού διασώζει τήν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καί βιώνεται στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν ᾽Εκκλησία. Παράδοση ἀληθινή δηλαδή εἶναι ἡ χάρη νά ζοῦμε στήν ᾽Εκκλησία τόν ἴδιο τόν Χριστό, μέσα ἀπό τά μυστήρια καί μέσα ἀπό τήν τήρηση τῶν ἁγίων Του ἐντολῶν. Καί ἐν ἐπιγνώσει ζῆλος γιά τόν Θεό εἶναι αὐτός πού κινεῖται στά πλαίσια αὐτοῦ πού εἶναι ὁ Θεός, δηλαδή στήν ἀγάπη.

Χρειάζεται λοιπόν ἰδιαίτερη προσοχή καί σέ ἐμᾶς τούς λεγόμενους χριστιανούς. Διότι ἡ ὑπηρεσία ἄλλων παραδόσεων ἀπό τήν ἀληθινή ἐκκλησιαστική δέν εἶναι ἄγνωστος τόπος καί σέ ἐμᾶς, ὅπως καί ὁ ζῆλος μας γιά τόν Θεό δέν σημαίνει πάντοτε ἐν ἐπιγνώσει ζῆλο.

Πρέπει νά μᾶς προβληματίζει ἰδιαιτέρως ὁ λόγος ἐν προκειμένῳ τοῦ Κυρίου, ὅταν οἱ μαθητές Του κάποτε, ὀργισμένοι ἀπό τήν ἄρνηση ἀνθρώπων νά τούς δεχθοῦν, Τοῦ εἶπαν νά στείλει φωτιά ἐξ Οὐρανοῦ νά τούς κάψει. Οὐκ οἴδατε ποίου πνεύματός ἐστε τούς εἶπε. Δηλαδή δέν κινοῦνταν ἀπό τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, Πνεῦμα ἀγάπης καί ἐλευθερίας, ἀλλά ἀπό ἄλλο πνεῦμα, πού σημαίνει πνεῦμα πονηρό. Ποτέ λοιπόν δέν μπορεῖ νά δικαιωθεῖ ὁποιαδήποτε φανατική συμπεριφορά γιά τίς παραδόσεις,

Οἱ χριστιανοί ζοῦμε στήν ᾽Εκκλησία καί συνεπῶς (πρέπει νά) ζοῦμε τήν ἀλήθεια ὡς πίστη καί πράξη. ῾Ο ἀπόστολος σήμερα ἔρχεται νά μᾶς προφυλάξει, προσφέροντας ὡς παράδειγμα τό ἀρνητικό παρελθόν του: μή γινόμαστε ζηλωτές παραδόσεων πού δέν εἶναι ἡ ἀληθινή Παράδοση τῆς Εκκλησίας μας - ὅ,τι μᾶς συνδέει εἴπαμε μέ τόν Χριστό – καί πολύ περισσότερο νά μή περιπίπτουμε σ᾽ ἐκεῖνον τόν ζῆλο γιά τόν ὁποῖο ὁ μόνος πού χαίρεται σίγουρα δέν εἶναι ὁ Θεός. Ο κατά Θεόν ζῆλος, ἐκεῖνος γιά τόν ὁποῖο Εκεῖνος μᾶς εὐλογεῖ καί μέ τά δυό Του χέρια, γιά νά θυμηθοῦμε ἁγιασμένο ἀσκητή τοῦ Ἁγίου ῎Ορους, εἶναι ἐκεῖνος πού πατάει στήν ταπεινή ἀγάπη. Τῷ πνεύματι ζέοντες ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος, ἀλλά καί τῷ Κυρίῳ δουλεύοντες. Θερμοί δηλαδή στήν πίστη, ἀλλά περιεχόμενο τῆς πίστης αὐτῆς ἡ ταπεινή ἀγάπη. Η ἀγάπη τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ. ΑΜΗΝ!   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου