ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 7 ΟΚΤΩΒΡΙOY

Ἀριθμός 42

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΛΟΥΚΑ

(Λουκ. ζ΄ 11-16)

7 Ὀκτωβρίου 2018

«μή κλαῖε» (Λουκ. ζ΄ 13)

Ἡ εὐαγγελικὴ διήγηση, Χριστιανοί μου, ποὺ ἀναφέρεται στὴν θαυματουργικὴ ἀνάσταση τοῦ μονογενοῦς υἱοῦ τῆς χήρας ἀπὸ τὸν Χριστό μας, μᾶς δίδει τὴν ἀφορμὴ νὰ σταθοῦμε, γιὰ λίγο, στὸ γεγονὸς τοῦ ξαφνικοῦ ἐπισκέπτη, ποὺ ὀνομάζεται « θάνατος » καὶ νὰ δοῦμε, πῶς ὁ χριστιανὸς ὀφείλει νὰ ἀντιμετωπίζει τὸν θάνατο καὶ πὼς πρέπει νὰ τοποθετεῖται ἀπέναντί του, ὡς μέλος συνειδητό τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ἄνθρωπος κάθε ἐποχῆς φοβόταν καὶ φοβᾶται τὸν θάνατο, διότι ἀνέκαθεν τοῦ προκαλοῦσε φόβο καὶ ἀποστροφὴ καὶ αὐτὸ εἶναι λογικὸ, διότι ὁ θάνατος εἶναι μία ξένη κατάσταση πρὸς τὴν φύση τοῦ ἀνθρώπου, ἐξαιτίας τοῦ ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει πλασθεῖ, γιὰ τὴν ἀθανασία, μὲ τὴν δωρεὰ, ἀπὸ τὸν Θεὸ, τῆς ζώσας ψυχῆς. Ὅμως, δυστυχῶς, ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος ἄνοιξε τὴν πόρτα τῆς εἰσόδου στὸν θάνατο, μὲ τὴν ἀποστασία καὶ τὴν ἁμαρτία, μὲ τὸν ἐγωισμὸ καὶ τὴν παρακοή, ποὺ ἔχουν ἐπακόλουθα τὸν πόνο, τὴν θλίψη, τὸ κενό, τὴν ἀπογοήτευση καὶ τὴν ἀπελπισία.

Ἐδῶ, ὅμως, ὑπάρχει τὸ νόημα καὶ τὸ θαῦμα. Ἐνῶ, γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ὁ θάνατος εἶναι ἀποκρουστικὸ καὶ τρομακτικὸ γεγονός, γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας θεωρεῖται ὡς μία ἀναπόφευκτη στιγμὴ τῆς ζωῆς, ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ ἀπὸ τὴν θνητότητα στὴν ἀθανασία, ἀπὸ τὴν φθορὰ στὴν ἀφθαρσία. Γι’ αὐτὸ, λοιπὸν, δὲν μᾶς ἀπασχολεῖ τόσο τὸ γεγονὸς τοῦ θανάτου, ἀλλὰ ἡ ἀπώλεια τῆς ψυχῆς, ἔτσι, λοιπὸν, πρέπει νὰ διάγουμε τὴ ζωὴ μας προετοιμαζόμενοι, δι’ αὐτῆς, γιὰ τὴν προοπτική τῆς αἰωνιότητας.

Ἡ παροῦσα ζωή εἶναι ἕνα πανδοχεῖο, ποὺ ὁ ἄνθρωπος διαμένει ὀλίγες ἡμέρες. Ὅσο πολυτελὲς κι ἂν εἶναι αὐτὸ τὸ πανδοχεῖο, ὅσες ἀνέσεις κι ἂν παρέχει, ὁ ἄνθρωπος προσδοκᾶ τὴν ἐπιστροφὴ στὸ σπίτι του, ἔστω κι ἂν αὐτὸ εἶναι ταπεινό, φτωχὸ καὶ ἀπέριττο.

Ἕνας μεγάλος θεολόγος, ὁ Μητροπολίτης Διοκλείας Κάλλιστος Γουέαρ λέγει : «ὁ φυσικὸς θάνατος πρέπει νὰ ἰδωθεῖ, ὄχι ἀρχικὰ, σὰν τιμωρία, ἀλλὰ σὰν μέτρο ἀνακουφιστικό, δοσμένο ἀπὸ τὸν Θεὸ, ποὺ ἀγαπάει. Μέσα στὸ ἔλεός Του ὁ Θεὸς, δὲ θέλησε νὰ συνεχίσουν νὰ ζοῦν οἱ ἄνθρωποι ἀπεριόριστα μέσα σὲ ἕνα πεπτωκότα κόσμο, δεμένο, γιὰ πάντα, μέσα στὸν φαῦλο κύκλο τῶν δικῶν τους ἐπινοημάτων καί ἔτσι ἔδωσε ἕνα τρόπο φυγῆς. Γιατί, ὁ θάνατος δὲν εἶναι τὸ τέλος τῆς ζωῆς, ἀλλὰ ἡ ἀρχὴ τῆς ἀνανέωσής της. Ἀποβλέπουμε, πέρα ἀπὸ τὸν φυσικὸ θάνατο, στὴν μελλοντικὴ ἐπανασύνδεση σώματος καὶ ψυχῆς, στὴν καθολικὴ ἀνάσταση, τὴν ἔσχατη Ἡμέρα».

Ἀπὸ τὰ παραπάνω καταλαβαίνουμε, ὅτι ὁ Θεὸς μᾶς ἀντιμετωπίζει μὲ ἀπόλυτη ἀγάπη καὶ ἐπιτρέπει ὁ θάνατος νὰ εἰσέλθει στὴ ζωή μας, ὄχι σὰν τιμωρία ἀλλὰ ὡς προορισμὸ πρὸς μία ἄλλη ζωή, ἐπιστροφὴ στὴν Βασιλεία Του Θεοῦ, στὴν Ὕψιστη Ζωή.

Ἀγαπητοὶ μου, Εἶναι γεγονὸς ἀναμφισβήτητο, ὅτι γιὰ ὅλους μας, θὰ ἔρθει ἡ ἡμέρα καὶ ἡ ὥρα τῆς προσωπικῆς κρίσης ἐνώπιον τοῦ δικαιοκρίτου Θεοῦ, γι’ αὐτὸ ἂς μὴν καλλιεργοῦμε μέσα μας φόβο καὶ τρόμο, γιὰ τὸν ἐπικείμενο θάνατό μας καὶ ἂς μὴν ἀπελπιζώμαστε, ὅταν ὁ Κύριος καλεῖ κοντὰ Του πρόσωπα ἀγαπημένα. Αὐτὸ, ποὺ ὀφείλουμε νὰ πράξουμε εἶναι ἕνα μονάχα, νὰ ἀξιοποιήσουμε τὸν χρόνο τῆς ζωῆς μας, ὥστε τὴ στιγμὴ τῆς ἐξόδου μας ἀπὸ τὰ πρόσκαιρα, νὰ ἀκούσουμε τὴν Θεϊκὴ κλίση: «Εὖ, δοῦλε, ἀγαθὲ καὶ πιστέ. Ἐπὶ ὀλίγα ᾖς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σὲ καταστήσω. Εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ κυρίου σου». Ἀμήν.   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου