ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 12 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

Ἀριθμός 45

Κυριακή 12 Νοεμβρίου 2017

ΜΝΗΜΗ  ΤΟΥ ΑΓ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΕΛΕΗΜΟΝΟΣ

Ἡ σημερινή ἡμέρα, ὡς ἡ 12η τοῦ μηνός Νοεμβρίου, ἀδελφοί μου, εἶναι ἀφιερωμένη  ἀπό τήν Ἐκκλησία μας στήν μνήμην τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Ἐλεήμονος, πατριάρχου Ἀλεξανδρείας. Ἄς ἀφιερώσωμεν καί ἐμεῖς, λοιπόν, τόν λόγον μας σ’ αὐτόν τό Ἅγιον, ἀφ’ ἑνός μέν γιά νά τόν γνωρίσωμεν, ἀφ’ ἑτέρου δέ γιά νά πάρωμε διδάγματα ἀπό τήν  ἁγίαν ζωήν του.

Ἐγεννήθη στήν Ἀμαθοῦντα τῆς Κύπρου στά μέσα τοῦ ΣΤ΄ αἰῶνος μ.Χ., ἀπό γονεῖς οἱ ὁποῖοι διεκρίνοντο γιά τήν ἀρετήν καί τήν εὐσέβειάν τους. Ὁ πατέρας του ἦτο ἔπαρχος τῆς πόλεως αὐτῆς. Καί οἱ δύο γονεῖς του ἔδωσαν ὅλον τόν ἑαυτόν τους στό παιδί τους, τόν Ἰωάννην, ὁ ὁποῖος, τόσον κατά τήν παιδικήν του ἡλικίαν, ὅσον καί κατά τήν ἐφηβικήν, ἐπέδειξε φιλομάθειαν καί ἄμεμπτον διαγωγήν. Ὑπῆρξεν ἡ χαρά καί τό καύχημα τῶν γονέων του. Ὅταν ἦλθε σέ ἡλικία γάμου, ἐδημιούργησε οἰκογένειαν. Ὅμως, πολύ νωρίς ἔχασε τήν σύζυγόν του, καί μετά ἀπό λίγο καί τά παιδιά του. Χαρακτηριστική εἶναι ἡ ἀπάντησίς του, ὅταν τόν ρωτοῦσαν τί ἔχει νά πῇ γιά τό γεγονός ὅτι ὁ Θεός τόν ἄφησε μόνον. «Ἀνεξερεύνητα, ἔλεγε, τά κρίματα τοῦ Θεοῦ».

Ἡ φιλόστοργος ψυχή του πληγώθηκε πολύ. Ὅμως, ὁ θάνατος τῆς συζύγου του καί τῶν παιδιῶν του, ἔδωσαν τήν εὐκαιρίαν νά καταφανῇ πόσο γνήσιος χριστιανός ἦτο. Κάτοχος μεγάλης περιουσίας, μποροῦσε νά συνάψῃ δεύτερον γάμον. Ἐδέχετο μάλιστα πολλές προτάσεις. Ἐκεῖνος ἀπαντοῦσε: «Ἕνας γάμος δέν εἶναι ἁπλῶς ἕνωσις σωμάτων, ἀλλά κυρίως ἀδιάρρηκτος δεσμός ψυχῶν. Ὁ τάφος χωρίζει τά σώματα. Δέν μπορεῖ  ὅμως νά διασπάσῃ καί τίς ψυχές. Ἡ σύζυγός μου δέν πέθανε. Ἐξακολουθεῖ νά ζῇ στήν σκέψιν μου καί τήν καρδιά μου. Πῶς μπορεῖ, λοιπόν, νά χωρέσῃ ἄλλη γυναίκα μέσα στήν καρδιά μου;». Βλέποντας τήν ἐπιμονήν του αὐτήν, ἔπαψαν νά τόν ἐνοχλοῦν καί νά τόν παροτρύνουν νά συνάψῃ δεύτερον γάμον.

Ἐκεῖνος θεωρῶντας ὡς οἰκογένειάν του τούς πτωχούς, ἄρχισε νά μοιράζῃ τά ὑπάρχοντά του. Καί μάλιστα, δέν περίμενε νά ἔλθουν νά τοῦ ζητήσουν, ἀλλά ὁ ἴδιος ἔψαχνε νά βρῇ  τούς δυστυχισμένους γιά νά τούς ἀνακουφίσῃ. Ἡ φήμη του ἔφθασε καί ἐκτός Κύπρου. Οἱ ἀρετές του διελαλήθησαν καί στήν Κωνσταντινούπολιν, τήν Αἴγυπτον καί τήν  Ἀλεξάνδρειαν. Γι’ αὐτό καί ὅταν στίς ἀρχές τοῦ Ζ’ αἰῶνος μ.Χ. ἐχήρευσεν ὁ πατριαρχικός θρόνος τῆς Ἀλεξανδρείας, ὁ λαός ἐζήτησε νά ἀνέλθῃ στόν θρόνον ὁ Ἰωάννης. Πατριάρχης ὤν, βοηθοῦσε τούς πάντας, ἀκόμα καί τούς αἱρετικούς, πολλοί ἐκ τῶν ὁποίων, θαυμάζοντάς τον γιά τήν πρᾶξιν του αὐτήν, ἐγίνοντο χριστιανοί. Ἦτο ὁ στοργικός πατέρας ὅλων καί ὁ προστάτης τῶν κληρικῶν. Ὅπου ἔβλεπε πώς τά εἰσοδήματα ἑνός κληρικοῦ δέν ἐπαρκοῦσαν γιά νά θρέψῃ τήν οἰκογένειάν του, ἐρχόταν ὁ ἴδιος ἀρρωγός καί προσέφερε ἀπό τά δικά του.

Ὁ ἴδιος, λιτός, ἐγκρατής καί ὀλιγαρκής. Μάλιστα, γιά τόν Ἅγιον Ἰωάννην τόν Ἐλεήμονα, γράφεται καί τοῦτο: Κάποτε, ἐκεῖ στήν Ἀλεξάνδρειαν, ἕνας πλούσιος, βλέποντας ὅτι ὁ πατριάρχης Ἰωάννης κοιμόταν στά σανίδια καί σκεπαζόταν μέ φτωχικά κλινοσκεπάσματα, τοῦ ἔστειλε δῶρο ἕνα βαρύτιμο κλινοσκέπασμα μεγάλης ἀξίας. Ἐκεῖνος, ἀφοῦ τόν εὐχαρίστησε, τοῦ εἶπε: «Δέν μπορῶ νά τό κρατήσω γιά τόν ἑαυτόν μου, ἀφοῦ γνωρίζω ὅτι πολλά ὀρφανά δέν ἔχουν νά φᾶνε καί ἀρκετοί κοιμῶνται μέσα στούς δρόμους. Θά τό διαθέσω». Τό πούλησε, λοιπόν, καί τά χρήματα πού πῆρε τά ἔδωσε στά ὀρφανά.

Τό ἔτος 619 μ.Χ. φεύγει γιά τήν Ἀμαθοῦντα τῆς Κύπρου, προκειμένου νά προσκυνήσῃ τούς τάφους τῶν γονέων του, τῆς συζύγου του καί τῶν παιδιῶν του. Ὁ Θεός ὥρισε ἐκεῖ νά ἀφήσῃ καί αὐτός τήν τελευταίαν του πνοήν. Ἀφοῦ προσεκύνησε καί προσευχήθηκε πάνω στούς τάφους τους, μετά ἀπό λίγο ἐκεῖ «παρέδωκε τό πνεῦμα», καί ἐτάφη δίπλα στούς τάφους τῶν παιδιῶν του.

Καί ἐνῶ ἔχουν περάσει ἀπό τότε 14 αἰῶνες, ἐν τούτοις ἐξακολουθεῖ νά ζῇ καί νά γίνεται μνεία τοῦ ὀνόματός του. Παρακαλοῦμε τόν Θεόν νά μᾶς σώσῃ, ἐπικαλούμενοι μεταξύ τῶν ἄλλων τίς πρεσβεῖες «τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Ἐλεήμονος πατριάρχου Ἀλεξανδρείας». Ζῆ τό ὄνομά του καί ἡ προσωνυμία του «Ἐλεήμων», γιά νά μᾶς θυμίζῃ ὅτι ἡ ἐλεημοσύνη, ὡς ἀρετή, τήν ὁποίαν ὁ ἴδιος ἔκανε βίωμα στήν ζωήν του, ὠφελεῖ καί αὐτόν πού ἐλεεῖ καί αὐτόν πού ἐλεεῖται. Αὐτός πού ἐλεεῖται, ἀνακουφίζεται. Αὐτός δέ πού ἐλεεῖ, κατά τόν σοφόν Σολομῶντα «δανείζει Θεῷ» (Παροιμ. ιθ΄ 17). Κατά τόν ἱερόν Χρυσόστομον «Μεγάλα τά φτερά τῆς ἐλεημοσύνης. Τέμνει τόν ἀέρα, ὑπερβαίνει τάς ἀκτίνας τοῦ ἡλίου, παρέρχεται τούς χορούς τῶν Ἀγγέλων καί παρίσταται τῷ θρόνῳ τοῦ Θεοῦ».

Εἴθε, ἀδελφοί μου, νά μᾶς φωτίσῃ ὁ Θεός, ὥστε νά κατανοήσωμεν τήν ἀξίαν τῆς ἐλεημοσύνης καί νά τήν κάνωμε βίωμα καί πρᾶξιν στήν ζωήν μας, ὅπως ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Ἐλεήμων.  ΑΜΗΝ.    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου