Σάββατο 9 Σεπτεμβρίου 2017

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 10 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

Ἀριθμός 36

Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου 2017
ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ
( Γαλ. στ΄11-18 )
Πρός τούς χριστιανούς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Γαλατείας τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ἀπευθύνεται ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀδελφοί μου. Καί μεταξύ τῶν ἄλλων γράφει: «Ἐμοί δέ μή γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μή ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Χριστοῦ…». Γιατί τά γράφει αὐτά; Διότι ἀνάμεσα τους ὑπῆρχαν Ἰουδαΐζοντες χριστιανοί. Χριστιανοί οἱ ὁποῖοι προήρχοντο ἀπό τίς τάξεις τῶν Ἰουδαίων καί οἱ ὁποῖοι, παρά τό βάπτισμά τους καί τήν πίστιν τους στόν Χριστόν, ἐξακολουθοῦσαν νά τηροῦν τίς διατάξεις τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου καί τήν περιτομή, διδάσκοντας μάλιστα ὅτι εἶναι ἀπαραίτητη γιά τήν σωτηρίαν. Ὅσοι τήν ἐτηροῦσαν, ἐκαυχῶντο. Σ’ αὐτήν τήν κούφια καύχησιν ἀντιτάσσει, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, τήν καύχησιν γιά τόν σταυρόν τοῦ Χριστοῦ.
Καί, βεβαίως, ἄν οἱ Ἰουδαΐζοντες χριστιανοί ἐκαυχῶντο γιά τήν περιτομήν, σήμερα βλέπομε ὁ ἀνθρωποκεντρισμός νά εἶναι ἡ κυρίαρχη ἀντίληψις πολλῶν ἀνθρώπων, καί μάλιστα χριστιανῶν. Τί σημαίνει αὐτό; Ὁ σημερινός ἄνθρωπος πιστεύει περισσότερον στόν ἑαυτόν του, καί λιγότερο στόν Θεόν. Ἐμπιστεύεται στίς δικές του δυνάμεις καί ἱκανότητες. Στηρίζεται στό χρῆμα καί στά ὑλικά ἀγαθά πού ἔχει. Στήν μόρφωσι, στά πτυχία του, στήν κοινωνική θέσιν τήν ὁποίαν κατέχει καί τά ὅμοια. Ὅλα αὐτά ἐνισχύουν τόν ἐγωισμόν του, τήν ὑπερηφάνειάν του καί τήν ἀλαζονείαν του. Ξεχνᾶ τόν Θεόν, τόν Ὁποῖον θυμᾶται μόνον στίς δυσκολίες τῆς ζωῆς. Ξεχνᾶ ὅτι σήμερα ἔχει πλούτη, αὔριο ἴσως ὄχι.  Νά θυμηθοῦμε τί ψάλλομεν στήν ἀρτοκλασίαν: «Πλούσιοι ἐπτώχευσαν καί ἐπείνασαν...». Ξεχνᾶ ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ὅτι σήμερα ὅλοι μπορεῖ νά τόν ὑπολογίζουν, αὔριο ἴσως ὄχι. Λ.χ. μπορεῖ νά εἶναι κάποιος ὑπουργός, καί αὔριο νά πάῃ σπίτι του, ὅπως λέμε. Ἄρα, γι’ αὐτά πού προαναφέραμε, τά τόσον ἀσταθῆ, δέν πρέπει νά καυχᾶται ὁ ἄνθρωπος.
Καί τό ἐρώτημα πού προβάλλει εἶναι, ὑπάρχει κάτι γιά τό ὁποῖον ἀξίζει καί πρέπει νά καυχᾶται ὁ χριστιανός;  Ναί, εἶναι ὁ σταυρός τοῦ Χριστοῦ.
Πρῶτον, διότι ἐκφράζει τό μυστήριον τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιά μᾶς. «Μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδείς ἔχει, ἵνα τις τήν ψυχήν αὐτοῦ θῇ ὑπέρ τῶν φίλων αὐτοῦ» (Ἰωάν.ιε΄13). Καί σέ ἄλλο σημεῖον, «Οὕτω γάρ ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» ( Ἰωάν.γ΄16). Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος στό ἐρώτημα γιά  τί πρέπει νά καυχώμεθα, μᾶς λέγει: γιά τό γεγονός ὅτι ὁ Χριστός ἔλαβε δούλου μορφήν καί ἔπαθεν «δι’ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν».
Δεύτερον, ὁ Χριστός εἶναι ἡ ἐλπίδα μας. Στόν σταυρόν τοῦ Χριστοῦ στηρίζονται ὅλες οἱ ἐλπίδες μας, ἀκόμα καί αὐτή τῆς ἀναστάσεώς μας: «προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν...». Χωρίς σταυρόν δέν ὑπάρχει ἀνάστασις. Ὁ χριστιανός καλεῖται νά σηκώσῃ τόν δικόν του σταυρόν, νά βαδίσῃ τήν δικήν του πορείαν πρός τόν Γολγοθᾶ, μέ ὅποιον πόνον τοῦ δώσει ὁ Θεός καί νά προσβλέπῃ στήν χαράν τῆς ἀναστάσεως καί τήν ἀπόλαυσιν τῆς ἐν Χριστῷ μακαριότητος. Οἱ χριστιανοί δέν εἴμεθα « ὥσπερ οἱ μή ἔχοντες ἐλπίδα», ἔχομεν ἐπαναλαμβάνω ἐλπίδα, τόν σταυρόν τοῦ Χριστοῦ.
Καί Τρίτον. Ὁ σταυρός εἶναι τό στήριγμά μας. Ἀπό τήν στιγμήν πού ἐπάνω στό ξύλον θυσιάσθηκε ὁ Θεάνθρωπος, ὁ σταυρός εἶναι πηγή ἁγιασμοῦ, χάριτος, εὐλογίας καί ἐνισχύσεως. «Σύ μου σκέπη κραταιά ὑπάρχεις, ὁ τριμερής σταυρός τοῦ Χριστοῦ, ἁγίασόν  με τῇ δυνάμει σου».
Ἀδελφοί μου!
Καύχημα στή ζωή μας ἄς μήν εἶναι τά γήϊνα, ἐφήμερα καί πρόσκαιρα ὑλικά ἀγαθά.  Ἄς εἶναι ὁ σταυρός τοῦ Χριστοῦ. Καί ὄντας σταυροφόροι, ἀφοῦ ὁ καθένας μας σηκώνει τόν δικόν του σταυρόν, καί καθώς ἡ Ἐκκλησία μας θά μᾶς καλέσῃ νά τόν προσκυνήσωμεν σέ λίγες μέρες, ἄς τόν προσκυνήσωμεν μέ εὐλάβειαν. Εἶναι «ὁ φύλαξ τῆς οἰκουμένης», εἶναι «τῶν πιστῶν τό στήριγμα». Ἄς τελειώσωμε μέ τήν δέησιν τῆς Ἐκκλησίας μας: «Ἡ ἀήττητος καί ἀκατάλυτος καί θεία δύναμις τοῦ Τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ μή ἐγκαταλείπῃς ἡμᾶς τούς ἁμαρτωλούς». ΑΜΗΝ Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου