ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ 10 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2016

Ἀ­ριθ­μὸς 2

Κυ­ρια­κὴ Με­τά τὰ Φῶ­τα

10 Ἰ­α­νου­α­ρί­ου 2016

(Ματθ. δ΄, 12-17)

Ὁ προ­φή­της Ἠ­σα­ΐ­ας, ἀ­δελ­φοί μου, προ­λέ­γει ὅ­τι μέ­σα στὸ βα­θύ­τα­το σκο­τά­δι τῆς ἐ­πο­χῆς πρὸ τοῦ Κυ­ρί­ου ἔ­μελ­λε νὰ ἀ­να­τεί­λη με­γά­λο καὶ θαυ­μά­σιο φῶς. Καὶ πράγ­μα­τι μὲ τὸν ἐρ­χο­μὸ τοῦ Κυ­ρί­ου ἀ­να­τέλ­λει μί­α νέ­α φω­τει­νὴ πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, για­τί στὸ πρό­σω­πό Του καὶ ἡ προ­φη­τεί­α αὐ­τὴ ἐκ­πλη­ρώ­νε­ται.

Ἦλ­θε στὸν κό­σμο καὶ προ­φη­τι­κὰ ἀ­πὸ τὸν πρε­σβύ­τη Συ­με­ὼν χα­ρα­κτη­ρί­σθη­κε «φῶς εἰς ἀ­πο­κά­λυ­ψιν ἐ­θνῶν». Τὸ σκο­τά­δι τῆς εἰ­δω­λο­λα­τρεί­ας θὰ δι­α­λυ­θεῖ καὶ τὸ ἀ­πο­κα­λυ­πτι­κὸ φῶς θὰ ἐγ­κα­τα­στα­θεῖ μο­νί­μως στὴ γῆ, γιὰ νὰ φω­τί­ζει κά­θε ἄν­θρω­πο ποὺ θὰ ἤ­θε­λε νὰ τὸ ἀν­τι­κρύ­σει. Ὁ εὐ­αγ­γε­λι­στὴς Ἰ­ω­άν­νης δι­α­τυ­πώ­νει αὐ­τὴν ἀ­κρι­βῶς τὴν ἀ­λή­θεια: «Ἡ χά­ρις καὶ ἡ ἀ­λή­θεια διὰ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ ἐ­γέ­νε­το». Ὁ ἱ­ε­ρὸς Ὑ­μνω­δὸς ἀ­να­φω­νεῖ: «ἐ­πε­φά­νης σή­με­ρον τῇ οἰ­κου­μέ­νῃ καὶ τὸ φῶς Σου Κύ­ρι­ε ἐ­ση­μει­ώ­θη ἐφ᾿ ἡ­μᾶς, ἦλ­θες,  ἐ­φά­νης τὸ φῶς τὸ ἀ­πρό­σι­τον». Ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος τοῦ­το τὸ φῶς τὸ θε­ω­ρεῖ χά­ρη καὶ γιὰ αὐ­τὸ γρά­φει «ἐ­πε­φά­νη ἡ χά­ρις τοῦ Θε­οῦ ἡ σω­τή­ριος πᾶ­σιν ἀν­θρώ­ποις». Τοῦ­το τὸ φῶς, τού­τη ἡ χά­ρις, ἡ Θεί­α Χά­ρις, εἶ­ναι ἡ εὔ­σπλαγ­χνη εὔ­νοι­α τοῦ Θε­οῦ, μὲ τὴν ὁ­ποί­α δω­ρί­ζει στὸν ἄν­θρω­πο τὰ χα­ρί­σμα­τά Του. Συ­νε­πῶς τὸ φῶς τοῦ Χρι­στοῦ, ἡ χά­ρις Του, εἶ­ναι δω­ρε­ὰ τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος ποὺ πα­ρέ­χε­ται «ἐν Τριά­δι πα­ρὰ Πα­τρὸς δι᾿ Υἱ­οῦ ἐν Ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι». Εἶ­ναι δὲ δῶ­ρον - δω­ρε­ά, για­τί δί­νε­ται πλου­σι­ο­πά­ρο­χα ἀ­πὸ τὸν Κύ­ριο, ὄ­χι γιὰ τὴν τυ­χὸν ἀ­ξι­ο­μι­σθί­α τοῦ ἀν­θρώ­που, ἀλ­λὰ ἐ­πει­δὴ ὁ Δω­ρε­ο­δό­της εἶ­ναι χά­ρις καὶ φῶς καὶ σω­τη­ρί­α. Ἃς μὴ λη­σμο­νοῦ­με δὲ ὅ­τι ὁ ἄν­θρω­πος, ἀ­κό­μα καὶ ἂν πρά­ξει «πάν­τα τὰ δι­α­τα­χθέν­τα», δὲν παύ­ει νὰ εἶ­ναι «δοῦ­λος ἀ­χρεῖ­ος» καὶ νὰ ἔ­χει πρά­ξει «ὃ ὤ­φει­λε ποι­ῆ­σαι».

Ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί, πολ­λὰ ἀ­πὸ τὰ με­γά­λα πνεύ­μα­τα τῆς ἀν­θρω­πό­τη­τος πρό­βαλ­λαν τοὺς ἑ­αυ­τούς τους ὡς σω­τῆ­ρες τοῦ κό­σμου. Ὅ­μως πα­ρῆλ­θαν καὶ αὐ­τοὶ καὶ οἱ ἰ­δέ­ες τους. Τί­πο­τα δὲν μπο­ρεῖ νὰ στα­θεῖ πλη­σί­ον τοῦ Χρι­στοῦ ἢ νὰ ἀ­να­με­τρη­θεῖ μὲ τὸ αἰ­ώ­νιο φῶς Του καὶ τὴν δι­δα­σκα­λί­α Του. Γιὰ αὐ­τὸ καὶ ἵ­δρυ­σε ἐ­πὶ γῆς τὴν Ἐκ­κλη­σί­α Του καὶ κατ᾿ αὐ­τὸν τὸν τρό­πο τὸ φῶς τῆς δι­δα­σκα­λί­ας Του πα­ρα­μέ­νει δια­ρκῶς στὸν κό­σμο. Ἡ Ἐκ­κλη­σί­α εἶ­ναι ὁ «Χρι­στὸς πα­ρα­τει­νό­με­νος εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας». Ἡ Ἐκ­κλη­σί­α εἶ­ναι τὸ δῶ­ρο καὶ τὸ μέ­σον τῆς σω­τη­ρί­ας. Ὁ Θε­ὸς θέ­λει «πάν­τας ἀν­θρώ­πους σω­θῆ­ναι» καὶ τοὺς προ­σφέ­ρει ὡς δῶ­ρο τὸ φῶς τὸ ἀ­λη­θι­νό, ἀλ­λὰ καὶ τὸ μέ­σον ποὺ τοὺς χρει­ά­ζε­ται γι᾿αὐ­τὸ τὸ σκο­πό, ποὺ εἶ­ναι τὰ μυ­στή­ρια τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας Του. Ὁ Χρι­στὸς «φῶς εἰς τὸν κό­σμον ἐ­λή­λυ­θε». Ἀλ­λὰ πα­ρὰ ταῦ­τα ἀ­παι­σι­ό­δο­ξη εἶ­ναι ἡ εἰ­κό­να καὶ τῆς ἐ­πο­χῆς μας, τό­σον ὥ­στε ὁ Κύ­ριος εἶ­πεν: «Τὸ φῶς ἐ­λή­λυ­θεν εἰς τὸν κό­σμον καὶ ἠ­γά­πη­σαν οἱ ἄν­θρω­ποι μᾶλ­λον τὸ σκό­τος ἢ τὸ φῶς». Ἡ ζω­ὴ τῆς ἀρ­νή­σε­ως, ἡ ζω­ὴ τῆς φαυ­λό­τη­τος καὶ τῆς ἀ­δι­κί­ας, τὸ μῖ­σος καὶ ἡ ἔ­χθρα, ἡ πει­σμα­τι­κὴ πα­ρα­μο­νὴ μέ­σα στὴν ἁ­μαρ­τί­α, ἡ ἀ­που­σί­α τῆς φι­λο­θε­ΐ­ας ὁ­δη­γοῦν τοὺς ἀν­θρώ­πους στὸ σκό­τος καὶ τὴ σκιὰ τοῦ θα­νά­του. Καὶ ὁ «πε­ρι­πα­τῶν ἐν τῇ σκο­τί­ᾳ οὐκ οἶ­δε ποῦ ὑ­πά­γει. Ἕ­ως τὸ φῶς ἔ­χε­τε, πι­στεύ­ε­τε εἰς τὸ φῶς, ἵ­να υἱ­οὶ φω­τὸς γέ­νη­σθε».

Ἀ­γα­πη­τοί μου, τὸ ση­με­ρι­νὸ Εὐ­αγ­γέ­λιο ἀ­να­φέ­ρε­ται ἐ­πί­σης στὴν ἔ­ναρ­ξη τῆς δη­μό­σιας δρά­σε­ως τοῦ Θε­αν­θρώ­που καὶ τὸ πε­ρι­ε­χό­με­νο τοῦ κη­ρύγ­μα­τός Του ποὺ ἦ­ταν καὶ εἶ­ναι «Με­τα­νο­εῖ­τε· ἤγ­γι­κε γὰρ ἡ βα­σι­λεί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν». Μὲ τὴν ὑ­πό­δει­ξη αὐ­τὴ ὁ Θε­ὸς κά­νει δι­ά­λο­γο, συ­νε­χί­ζει τὸ δι­ά­λο­γο ποὺ εἶ­χε μὲ τὸν Ἀ­δὰμ στὸν Πα­ρά­δει­σο. Με­τά­νοι­α κή­ρυτ­ταν καὶ οἱ προ­φῆ­τες τῆς Πα­λαι­ᾶς Δι­α­θή­κης. Ἡ πρό­τα­ση καὶ σή­με­ρα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας εἶ­ναι «Με­τα­νο­εῖ­τε» καὶ μα­κα­ρί­ζει ὅ­ποι­ον «οὐκ ἐ­πο­ρεύ­θη ἐν βου­λῇ ἀ­σε­βῶν καὶ ἐν ὁδῷ ἁ­μαρ­τω­λῶν οὐκ ἔ­στη καὶ ἐ­πὶ κα­θέ­δρᾳ λοι­μῶν οὐκ ἐ­κά­θι­σεν». Δη­λα­δή, εἶ­ναι πα­νευ­τυ­χὴς καὶ μα­κά­ριος ἐ­κεῖ­νος ποὺ δὲν πῆ­γε πο­τὲ σὲ συ­νέ­δριο καὶ σύ­σκε­ψη ἀ­σε­βῶν καὶ δὲν στά­θη­κε σὲ δρό­μο ἁ­μαρ­τω­λῶν καὶ δὲν κά­θι­σε ἐ­κεῖ ὅ­που ἐ­πι­μέ­νουν χω­ρὶς με­τά­νοι­α νὰ πα­ρα­μέ­νουν δι­α­φθαρ­μέ­νοι ἄν­θρω­ποι καὶ φθο­ρο­ποι­οί. Ἡ με­τά­νοι­α εἶ­ναι ὁ ἀ­σφα­λὴς δρό­μος ποὺ ὁ­δη­γεῖ στὴν βα­σι­λεί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν. Καὶ ὅ­ταν ἡ Ἁ­γί­α Γρα­φὴ ἀ­να­φέ­ρη τὴν βα­σι­λεί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν, ἐν­νο­εῖ τὸν Κύ­ριον καὶ τὴν κοι­νω­νί­α μα­ζί Του, δι­ό­τι ὅ­που εἶ­ναι ὁ βα­σι­λεύς, ἐ­κεῖ εἶ­ναι καὶ ἡ βα­σι­λεί­α. Ἡ με­τά­νοι­α ζω­ο­ποι­εῖ καὶ χα­ρι­τώ­νει καὶ πο­τὲ δὲν τε­λει­ώ­νει. Ἡ με­τά­νοι­α εἶ­ναι ὥ­ρα χά­ρι­τος, εἶ­ναι δῶ­ρο ποὺ προ­σφέ­ρε­ται ἀ­πὸ τὸν οὐ­ρα­νὸ καὶ δι­α­τη­ρεῖ τὴν χά­ρη καὶ τὸ «φῶς τὸ ἀ­λη­θι­νό» στὴν ψυ­χή μας. Καὶ λέ­γον­τας με­τά­νοι­α δὲν ἐν­νο­οῦ­με μί­α τυ­πι­κὴ ἐ­ξο­μο­λό­γη­ση ἀλ­λὰ μί­α ὁ­λο­κλη­ρω­τι­κὴ ἀλ­λα­γὴ ζω­ῆς. Θέ­λεις, ἀ­δελ­φέ, νὰ φο­ρέ­σεις τὴν φο­ρε­σιὰ τῆς με­τα­νοί­ας; Ἀ­γά­πη­σε τὴν τα­πεί­νω­ση, για­τί αὐ­τὴ εἶ­ναι «στο­λὴ Θε­ό­τη­τος».

Ἄς πα­ρα­κα­λέ­σου­με τὸν Κύ­ριο, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί, νὰ με­τα­μορ­φώ­σει τὸ σῶ­μα μας, νὰ θε­ρα­πεύ­σει τὴν ψυ­χή μας. Νὰ θε­ώ­σει μὲ τὴ χά­ρη Του «τὴν σω­τή­ριον πᾶ­σιν ἀν­θρώ­ποις» τὴν ὕ­παρ­ξή μας. Ἀ­μήν.

 Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου