ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΣΤΟ ΚΟΥΚΟΥΝΑΡΕΙΟ 

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ 

ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΛΑΤΟΜΙΤΙΣΣΑ

ΤΩΝ ΔΩΡΕΑΝ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ

Μετά την Θεία Λειτουργία στην Παναγία Λατομίτισσα ο εφημέριος του Ιερού Ναού π. Βασίλειος Φιλιππάκης τέλεσε τον Αγιασμό για την έναρξη των μαθημάτων του Κουκουναρείου Πνευματικού Κέντρου. 

Παρόντες  ήταν ο Ταξίαρχος της 96 ΑΔΤΕ  κ.  Χαράλαμπος  Ψαρόπουλος με την σύζυγό του καθώς και ο κ. Παντελής Μπουγδάνος Περιφ. Σύμβουλος  με την σύζυγό του.

Συγκινημένος ο εφημέριος που αποφάσισε να ανοίξει και πάλι το Πνευματικό Κέντρο το οποίο είναι δημιούργημά του.

Τα μαθήματα θα αρχίσουν από την Δευτέρα 13 Οκτωβρίου.

 

 

 ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ἀριθμός 40
ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΗ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ
ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ Ζ΄ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ
12-10-2025
«Χείλη ἀνδρῶν δικαίων ἀποστάζει χάριτας»
(Παροιμ. Σολομ. 10,32)

Οἱ Παροιμίες τοῦ σοφοῦ Σολομῶντα, ἀγαπητοί ἀδελφοί,
ἀναφωνοῦν: «Τά χείλη τῶν δικαίων στάζουν πάντα χάριτες Θεοῦ».
Ἐγώ ἀγαπῶ (λέγει ὁ Κύριος) ἐκείνους πού μέ ἀγαποῦν, ὅσοι μέ
ἀναζητοῦν μέ εὑρίσκουν καί ἔτσι ἀποκτοῦν χάρη ἀπό τόν Θεό» (8,17).
«Πολύ καλύτερος ἀπό ὅλους εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού ἔλαβε χάρη μέ τήν
εὐσέβειά του ἀπό τόν Κύριο» (12,2). Ὁ σοφός Σειράχ διαλαλεῖ στό
βιβλίο του: «Ὅσο μεγάλος καί ἔνδοξος εἶσαι, τόσο περισσότερο νά
ταπεινώνεις τόν ἑαυτόν σου καί ἔτσι θά εὕρεις χάρη ἀπό τόν Κύριο»
(3,18). Ἄς θυμηθοῦμε τή γεμάτη χάρη Θεοῦ προκοπή τοῦ Ἰακώβ
(Γεν. 28,12) καί τό ἀπαστράπτοντα ἀπό τή θεία χάρη πρόσωπο τοῦ
Μωΰσῆ (Ἔξοδ. 34,30).
Στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, τό ἀφιερωμένο στή
μνήμη τῶν Ἁγίων Θεοφόρων Πατέρων τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου,
ὁ Ἀπόστολος Παῦλος κατακλείει τήν ἐπιστολή του γράφοντας
«ἡ χάρις μετά πάντων ὑμῶν» (Τίτ. 3,15). Ὁ Θεῖος Ἀπόστολος πολλές
φορές ἐπικαλεῖται τή χάρη τοῦ Θεοῦ (Β΄Κορ. 13,13.6,24). Ἡ ζωοπάροχη
αὐτή χάρη εἶναι τό πιό πολύτιμο δῶρο στόν ἄνθρωπο. Ὁ ἱερός
Ζιγαβηνός παρατηρεῖ ὅτι αὐτή ἡ λυτρωτική χάρη ἀπορρέει ἀπό τό
Σταυρό καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καί τήν καρποῦται καί τήν ζεῖ ὁ
πιστός μέσα στή λατρεία τῆς Ἐκκλησίας, διότι γνωρίζει καί ὁμολογεῖ
ὅτι «Κύριος Ἰησοῦς Χριστός εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός» (Φιλιπ. 2, 11).
Ἡ φράσις «μετά πάντων ὑμῶν» δέν εἶναι τυπική, γιά τόν μεγάλο
Ἀπόστολο, ὁ ὁποῖος ἔχει αἰσθανθεῖ καί βιώσει τό γεγονός τῆς χάρης
τοῦ Θεοῦ. Ἡ χάρη εἶναι ἀγάπη καί ἔλεος καί εὔνοια καί κάθε δωρεά καί
εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Ἀθέατη ἀλλά ζωντανή ἐπίσκεψη μέσα μας. Πηγή
τῆς χάρης ὁ Κύριός μας, ἀφοῦ ὅπως ὑπογραμμίζει ὁ Εὐαγγελικός
Ἰωάννης «ἡ χάρις καί ἡ ἀλήθεια διά Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο» (Ἰω. 1,17).
Αὐτός στέκεται στήν πόρτα τῆς ψυχῆς μας καί κρούει (Ἀποκ. 3,20).
Ἄκτιστη χάρη εἶναι ἡ δόξα τῆς Μεταμόρφωσης, ἡ πνοή τῆς
Πεντηκοστῆς, ἡ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ πού μᾶς ἀναγεννᾶ μέ τό Βάπτισμα,
πού μᾶς τρέφει μέ τή θεία Εὐχαριστία. Ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ εἶναι
οὐσιοποιός, γιατί ὅλα τά κτίσματα, ἄψυχα καί ἔμψυχα, σέ αὐτήν
ὀφείλουν τήν ὕπαρξή τους. Εἶναι ζωοποιός, γιατί σέ μερικά ἀπό τά
δημιουργήματα χαρίζει τή ζωή. Εἶναι σοφοποιός, γιατί στόν ἄνθρωπο
ἔδωσε τό νοῦ, τή σοφία καί τή βούληση. Εἶναι τέλος θεοποιός, γιατί
στούς ἁγίους δίνεται πλούσια, ὥστε νά γίνουν θεοί «κατά χάριν».
Ὅ,τι ὑπάρχει στόν κόσμο καί συντηρεῖται, προοδεύει καί ἁγιάζεται,
ὀφείλεται στή χάρη τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Ἅγιος Διάδοχος Φωτεικῆς σημειώνει: Ἡ χάρη ἀπό ἐκείνη τή
στιγμή πού βαπτιζόμαστε κρύβεται μέσα στό βάθος τοῦ νοῦ, κρύβει
ὅμως ἀπό τήν αἴσθησή του τήν παρουσία της. Ὅταν, ὅμως, ἀρχίσει
κανείς μέ ὅλη του τή διάθεση νά ἀγαπάει τό Θεό, τότε, μέ κάποιο
ἄρρητο τρόπο, ἡ χάρη μεταδίδει στήν ψυχή ἕνα μέρος ἀπό τά ἀγαθά
της.
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης θά πεῖ: Ἡ ἀποβολή τῆς χάρης
πηγάζει ἀπό τήν ἐνέργεια τῶν παθῶν, ἐνῶ ἡ ὁλοκληρωτική στέρηση
γίνεται μέ τή διάπραξη ἁμαρτημάτων. Γιατί ἡ ψυχή πού ἀγαπάει τά
πάθη καί τίς ἁμαρτίες στερεῖται καί ἀποβάλλει τή χάρη καί χηρεύει,
ὁπότε θά γίνει κατοικητήριο τῶν δαιμόνων καί τώρα καί στό μέλλον.
Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος διδάσκει: Ὁ χριστιανός ὀφείλει νά εἶναι
εὐγενικός πρός ὅλους. Τά λόγια του καί τά ἔργα του νά ἀποπνέουν τήν
χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού κατοικεῖ στήν ψυχή του, ὥστε νά
μαρτυρεῖται ἡ χριστιανική του πολιτεία καί νά δοξάζεται τό ὄνομα τοῦ
Θεοῦ. Ἡ Θεία χάρη στέλνει χαρίσματα σάν ἀμοιβή σέ ὅσους
καθαρισθοῦν ἀπό τά πάθη.
Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς καταθέτει: Χάρις εἶναι αἱ θεῖαι
ἐκεῖναι ἐνέργειαι τάς ὁποίας ἡ Παναγία Τριάς παρέχει εἰς τήν
Ἐκκλησίαν διά τήν σωτηρίαν τῶν ἀνθρώπων ἀπό τήν ἁμαρτίαν, τόν
θάνατον καί τόν διάβολον καί διά τήν αἰωνίαν των ζωήν. Πράγματι
σωζόμεθα τῇ χάριτι.
Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος προτρέπει τίς Νύμφες τοῦ Χριστοῦ: Λοιπόν ἡ
προθυμία σας νά μή λείψη· ὁ ζῆλος σας νά μή χαθῆ· ἡ χάρις νά μήν
ὀλιγοστεύση· ἐκεῖνο τό φῶς, τό ὁποῖον λάμπει μέσα σας, νά μή σβήση.
Διότι, ἄν σβήση τό φῶς, θά σᾶς καταλάβη τό σκότος καί θά χαθῆτε.
Ἀπ’αὐτό δέ τό φῶς πού κρατεῖς θά πάρουν καί ἄλλοι νά ἀνάψουν.
Ὁ Ἅγιος Ἰωσήφ ὁ ἡσυχαστής ἔλεγε: Ὁ ἄνθρωπος σάν βρέφος
πού ψελλίζει ζητᾶ ἀπό τόν Θεό τό θέλημά Του τό ἅγιο. Ὁ Θεός σάν
πατέρας ὑπεράγαθος, τοῦ δίνει τή χάρη, ἀλλά τοῦ δίνει καί
πειρασμούς. Ἐάν ὑπομένει ἀγόγγυστα λαμβάνει προσθήκη τῆς
χάριτος.
Ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Κατουνακιώτης καταθέτει: Πόσο μά πόσο
γλυκύς εἶναι ὁ Ἰησοῦς! Ὅλος χαρά, ὅλος εἰρήνη, ὅλος ἀγάπη. Ἡ χάρις
του διατηρεῖται μέ τήν ταπείνωση καί τήν εὐχαριστία στόν Θεό.
Μακάριος εἶναι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ἔλαβε τήν χάρη καί ἀπέθανε μέ
αὐτήν.
Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἀνακεφαλαιώνει: Αὐτός ὁ ἄνθρωπος ἔχει
κάτι τό ξεχωριστό ἀπό ἐκεῖνον πού εἶναι μακριά ἀπό τό Θεό, καί αὐτό
εἶναι αἰσθητό καί στούς ἄλλους. Νά, αὐτό εἶναι ἡ Θεία Χάρις, ἡ ὁποία
προδίδει τόν ἄνθρωπο ἀκόμη καί ἄν κρύβεται.
Χριστιανοί μου,
μπορεῖ νά εἴμαστε ἁμαρτωλοί ὅλοι, ἀλλά, ὅταν εἴμαστε μέσα
στήν Ἐκκλησία μας καί στή χάρη τῶν Μυστηρίων της, ἔχουμε ἐλπίδα
σωτηρίας. Ἄς τό ἐπιδιώξουμε, ἄς μετανοήσουμε, ἄς ἐξομολογηθοῦμε,
ἄς συγχωρηθοῦμε καί ὁ Θεός τοῦ ἐλέους θά μᾶς συγχωρήσει καί θά
μᾶς ἀποστείλει τή χάρη Του καί ὅταν μέ τό καλό πεθάνουμε
γνωρίζουμε ὅτι ἔχουμε ἐλπίδα σωτηρίας. Κανείς ὀρθόδοξος Ἕλληνας
νά μή φανεῖ προδότης Ἰούδας καί ἀποστάτης τῆς Ἁγίας καί ἀμωμήτου
ὀρθόδοξης πίστης μας. Ὅσοι δέ παρασύρθηκαν ἀπό ἄγνοια στίς
πλάνες καί στίς αἱρέσεις νά φωτισθοῦν ἀπό τόν Θεό καί νά
ἐπιστρέψουν. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας ἔδωσαν πνεῦμα καί αἷμα γιά τήν
ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Κυρίου μας. Ἡ φωτισμένη ἀπό τή
Θεία Χάρη βιωτή τους ἄς καταστεῖ ὕψιστο παράδειγμα μίμησης.
Ἀδελφοί μου,
ἐδραῖοι καί ἀμετακίνητοι μέ ἕνα ἅγιο πεῖσμα μέχρι τέλους
στήν προστασία τῆς Ἐκκλησίας μας γιά νά ἔχουμε τή χάρη τοῦ Θεοῦ,
τήν εὐλογία τῆς Παναγίας μας καί τήν βοήθεια τῶν Ἁγίων μας. Ὅλοι
μας, ὅσοι ἀγαποῦμε τόν Σωτῆρα μας, ἄς ἔχουμε ἕνα ἱερό πόθο μέσα
στίς καρδιές μας. Νά μᾶς ἐπισκιάσει ἡ ζωογόνος Χάρις Του! ΑΜΗΝ!

 Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

 ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ἀριθμός 39
ΚΥΡΙΑΚΗ ΙZ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ
05-10-2025
«ἅγιοι ἔσεσθε, ὅτι ἅγιος ἐγώ
Κύριος ὁ Θεός ὑμῶν» (Λευϊτικόν 19,2)

Στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀγαπητοί ἀδελφοί, στό βιβλίο τοῦ
Λευϊτικοῦ διαβάζουμε: «Καί εἶπε ὁ Κύριος στόν Μωυσῆ νά φυλάξετε
ὅλα τά προστάγματά μου καί νά τά πραγματοποιήσετε»(Λευιτ. 18, 4-5).
«λάλησε στή συναγωγή καί πές τους· καί θά εἶσθε ἅγιοι, διότι ἐγώ
Κύριος ὁ Θεός σας εἶμαι Ἅγιος». Αὐτή ἡ προτροπή τοῦ Θεοῦ φανερώνει
τήν θέλησή Του, ἀλλά καί τήν ἀναγκαία συνέργεια τοῦ ἀνθρώπου.
Ὁ Δαβίδ ὁ μελῳδός μέλπει: «θαυμαστός εἶναι ὁ Θεός διά μέσου τῶν
ἁγίων του». Ὁ Προφήτης Δανιήλ ἀναφωνεῖ: «οἱ ἁγιασμένοι ἄνθρωποι
θά ἀξιωθοῦν τῆς ἐσχατολογικῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ» (7,18-22).
Οἱ Παροιμίες τοῦ σοφοῦ Σολομῶντα θά ποῦν: «ἡ βουλή τῶν ἁγίων
ἀνθρώπων εἶναι σύνεση (9,10)». Σύμφωνα μέ τήν βιβλική διήγηση, ὁ
Θεός ἐδημιούργησε τόν ἄνθρωπο μέ σκοπό τήν ἄμεση κοινωνία μαζί
Του, τήν πρόσωπο πρός πρόσωπο σχέση τους, τή θέωση. Ὅμως, ὁ
ἐγωϊσμός τοῦ ἀνθρώπου διέφθειρε αὐτή τήν ὑγιῆ ἐπικοινωνία μεταξύ
τους.
Στήν σημερινή ἀποστολική περικοπή ὁ Ἀπόστολος Παῦλος
προτρέπει τούς Κορινθίους καί ὅλους ἐμᾶς: «Καθαρίσωμεν ἑαυτούς
ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος, ἐπιτελοῦντες
ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ» (Β΄Κορ. 7,1). Καθαρμός ἠθικός καί ἁγιωσύνη
ὁ σκοπός τῆς ζωῆς μας. Καθαρμός καί ἁγιωσύνη ὁ καθημερινός τῆς
ζωῆς μας ἀγώνας. Αὐτό παρατηρεῖ καί ὁ ἱερός Ζιγαβηνός: «Δέν ἀρκεῖ
μόνο ἡ κάθαρση γιά νά μᾶς καταστήσει καθαρούς, ἀλλά χρειαζόμαστε
καί κάτι ἄλλο: τήν ἁγιωσύνη». Ὁ ἄνθρωπος ἁμαρτάνει μέ πράξεις.
Εἶναι τά ὁρατά ἐξωτερικά πάθη. Πέρα, ὅμως, ἀπό τίς πράξεις, πού
ἀντίκεινται στό νόμο τοῦ Θεοῦ καί μολύνουν τό σῶμα, ὑπάρχουν καί οἱ
ἐσωτερικές πληγές τῆς ψυχῆς, τά πάθη, πού κρύβονται στήν καρδιά, οἱ
ἐμπαθεῖς καί πονηροί λογισμοί, κάθε εἴδους. Ὁ ἀγώνας, λοιπόν, γιά
κάθαρση καί πνευματική ἐλευθερία ἐπιδιώκει τήν καθαρότητα καί τοῦ
σώματος καί τῆς ψυχῆς. Ἁγιωσύνη εἶναι μετάληψη καί κοινωνία τῆς
Χάριτος, ὁ ἀγώνας νά μοιάσουμε πρός τόν Θεό, νά ἀποκτήσουμε κατά
χάρη Θεοῦ ἐκεῖνο πού ὁ ἴδιος ἔχει κατά φύση. Νά ζήσει μέσα μας ὁ
Χριστός καί ἐμεῖς νά ζήσουμε τή ζωή τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἁγιωσύνη εἶναι
καρπός τῆς συνεργείας τῆς σύμπραξης Θεοῦ καί ἀνθρώπου.Ὁ Θεός
θέλει νά σώσει ὅλους τούς ἀνθρώπους (Α΄Τιμ. 2,4), καί ἀπό τούς
ἀνθρώπους σώζονται ὅσοι θέλουν. Ὁ «φόβος τοῦ Θεοῦ» φανερώνει τόν
σεβασμό καί τό δέος τῆς ψυχῆς ἐνώπιον τοῦ ζῶντος Θεοῦ καί
παράλληλα τό αἴσθημα εὐθύνης γιά τό ἔργο τῆς σωτηρίας μας,
σύμφωνα μέ τά λόγια τοῦ ἰδίου Ἀποστόλου: «Ἐργασθεῖτε μέ φόβο Θεοῦ
καί δέος γιά τή σωτηρία σας» (Φιλιπ. 2,12).
Ὁ ἱερός Δαμασκηνός σημειώνει: Οἱ Ἅγιοι, μέ τήν προαίρεση τους,
τήν δική τους προσωπική ἐλευθερία, δέχθηκαν τήν χάρη καί εὐεργεσία
τοῦ Θεοῦ καί γι’αὐτό ὁ Θεός εἶναι ἔνοικος σ’αὐτούς. Οἱ Ἅγιοι
βασιλεύουν πάνω στά πάθη τους καί φυλάσσουν ἀπαραχάρακτη τήν
ὁμοίωση τῆς θείας εἰκόνας.
Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων λέγει: Στά ἀλήθεια ὑπάρχει ἕνας
Ἅγιος ἀπό τή φύση Του. Ἅγιος ὁ Θεός καί ἐμεῖς ἄν εἴμαστε ἅγιοι, δέν
εἴμαστε ἀπό τή πεσοῦσα φύση μας, ἀλλά ἀπό μετοχή στήν ἁγιότητα
τοῦ Θεοῦ, διά τῆς ἀσκήσεως καί τῆς προσευχῆς.
Ὁ ἱερός Φώτιος σημειώνει: Ἅγιος θέλει νά πεῖ ὅτι εἶναι ὁ ἀνώτερος
τῆς γῆς καί τῶν γηΐνων. Ἀπό τό στερητικό ἄλφα καί τό γῆς.
Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος διδάσκει: Ἁγιωσύνη! Θεία ὀνομασία, θεία
ἐνέργεια. Τό ὄνομά σου δηλώνει αὐτόν πού ἁγίασε ὁ Θεός· τόν
σώφρονα, τόν καθαρό, τόν ἐλεύθερο ἀπό κάθε ρύπο καί κάθε πάθος.
Ἁγιωσύνη εἶναι ἡ ὑψηλή κλήση πού δηλώνει τελειοποίηση καί σημαίνει
τήν ἀπόκτηση κάθε ἀρετῆς. Τόν ἄνθρωπο πού πλάσθηκε κατ’ εἰκόνα
τοῦ Θεοῦ, ἐσύ κηρύττεις τήν καθ’ ὁμοίωση ἀνάδειξή του. Ἐνῶ διάγει
τόν βίο του μέσα στόν κόσμο, τόν ἀναδεικνύεις οὐρανοπολίτη.
Ἀποκαλεῖς υἱό τοῦ Θεοῦ τόν ἄνθρωπο πού πλάσθηκε ἀπό χῶμα. Ἐσύ
ἀπαλλάσεις τόν γήινο ἄνθρωπο ἀπό τά γήινα πάθη.
Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ Πόποβιτς ἀναφέρει: Ἡ ζωή κατά τό
Εὐαγγέλιον, ἡ ἁγία ζωή, ἡ θεία ζωή – αὐτή εἶναι ἡ φυσική καί κανονική
ζωή διά τούς χριστιανούς. Διότι οἱ χριστιανοί κατά τήν κλῆσιν των
εἶναι ἅγιοι. (Α΄Θεσ. 5,22-23). Ὁ Κύριος δίδει τήν ἐντολήν: «Ἅγιοι
γίνεσθε, ὅτι ἐγώ ἅγιός εἰμι» (Α΄Πέτρ. 1,16). Αὐτός ἔχει τό δικαίωμα νά
ἐντέλλεται αὐτά, διότι γενόμενος ἄνθρωπος, δίδει δι’ Ἑαυτοῦ ὡς Ἁγίου
πάσας τάς θείας δυνάμεις («ἐνεργείας») εἰς τούς ἀνθρώπους.
Ὁ ἱερός Καβάσιλας ἀναφωνεῖ: Ἄς προσέλθουν οἱ ἐξομολογημένοι
νά μεταλάβουν, οἱ πιστοί πού ἐπιθυμοῦν τήν ἕνωσή τους μέ τό Θεό,
πού ἀγωνίζονται τήν ὁδό τῆς ἁγιότητας, πού πορεύονται στόν ἁγιασμό
καί ἀγωνίζονται γιά τήν μεταποίηση τῶν παθῶν σέ ἀρετές.
Ὁ ἀείμνηστος π. Μωυσῆς ὁ ἁγιορείτης ἀνακεφαλαιώνει: Σήμερα
ὑπάρχουν χριστιανοί φιλάγιοι πού μελετοῦν τά συναξάρια τῶν Ἁγίων,
τρέχουν στά πανηγύρια τους, ἀνάβουν τά καντήλια τους, προσκυνοῦν
τίς εἰκόνες τους καί ἐπικαλοῦνται τήν βοήθειά τους, φτιάχνουν
πρόσφορα, ἄρτους, κόλλυβα πρός τιμήν τους καί ἀγωνίζονται νά τούς
μιμηθοῦν καί νά τούς ἔχουν ὡς ἱερά πρότυπα στή ζωή τους.
Ἡ ἁγιότητα μπορεῖ νά εἶναι κρυμμένη πολύ κοντά μας, ἀκόμα στήν
ὑπομονή στήν ἀσθένειά μας, στό δύσκολο σύζυγό μας, στό ζωηρό παιδί
μας, στό ἀνικανοποίητο τοῦ ἑαυτοῦ μας, πάντα στή σκιά τοῦ
Σταυροῦ, τῆς Ἐκκλησίας μας, στή δρόσο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ἡ ἁγιότητα εἶναι γιά ὅλους μας. Μόνο ἐντός της σωζόμαστε,
λυτρωνόμαστε, ἀναπαυόμαστε.
Χριστιανοί μου,
πήραμε τά μηνύματά μας σήμερα. Ἄς ἀγωνιζόμαστε τόν καλόν
ἀγῶνα, ὅπως τόν περιγράφει ἡ ἀποστολική περικοπή πού ἀκούσαμε,
μέ τά μέσα πού δωρεάν ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία διαθέτει, ὥστε, μή
πτοούμενοι ἀπό τίς ποικίλες δοκιμασίες κάι ἀντιξοότητες, νά
ἀσκηθοῦμε στήν ἀρετή καί στή ἁγιότητα. Ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ
Χριστοῦ ἀποτελεῖ τέλειο φάρμακο ψυχῆς καί σώματος καί ἡ συμμετοχή
στή μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας ἀποδιώκει κάθε πάθος καί
ἁμαρτία, καθαρίζει τόν ἄνθρωπο, τόν ἁγιάζει καί τόν προστατεύει ἀπό
τίς ἐπιβουλές τοῦ πονηροῦ καί καθιστᾶ τή ζωή του «θυσία ζῶσα καί
εὐάρεστον στόν Θεό» (Ρωμ. 12,1). Ἡ μουσουργός λύρα τοῦ ποιητή μας
παιανίζει καί πάλι: «Εὐλαβικά σάν τόν Προφήτη Σου τόν ἄνθρακα στά
χείλη παίρνω, κι ὤ καθαρμοῦ φωτιά ἀδαπάνητη πού μέσ’ στήν ὕπαρξη
μου παίρνω»! ΑΜΗΝ!     Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

 ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ἀριθμός 38
ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΣΤ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ
28-09-2025
«ἰατρεύσαμεν τήν Βαβυλώνα
καί οὐκ ἰάθη» (Ἰερεμίου 28,9)

Στό βιβλίο τοῦ Προφήτου Ἰερεμίου, ἀγαπητοί ἀδελφοί, διαβάζουμε:
«Τάδε λέγει Κύριος: ἰατρεύσαμε τήν Βαβυλώνα καί δέν θεραπεύτηκε».
Ὁ Προφήτης Ἠσαΐας ἀναφωνεῖ: «Τά ἁμαρτήματά σας δημιουργοῦν
χωρισμό καί ἐμπόδιο ἀνάμεσα σέ ἐσᾶς καί στόν Θεό, καί γιά τίς ἁμαρτίες
σας ἀπέστρεψε ὁ Κύριος τό πρόσωπόν του ἀπό ἐσᾶς, γιά νά μήν σᾶς
ἐλεήσει» (59,2).
Στήν σημερινή ἀποστολική περικοπή, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος
ἐπισημαίνει ὅτι κάθε χριστιανός θά πρέπει νά ἀντιμετωπίζει τίς ποικίλες
δοκιμασίες τῆς ζωῆς, «ἐν ὑπομονῇ πολλῇ», ἄν θέλει νά εἶναι μαθητής τοῦ
Χριστοῦ (Β΄ Κορ. 6,4). Ἀδύναμοι οἱ σημερινοί ἄνθρωποι δέν ἔχουν
ὑπομονή. Τούς κυριεύει τό ἄγχος, ἡ βιασύνη, ἡ ἀνυπομονησία. Ἡ ζωή
κυλᾶ μέ ἔντονους ρυθμούς, μέ νευρικότητα καί κατήφεια. Ὅταν ἀφεθεῖ ὁ
ἄνθρωπος στό ἄγχος, ὑπόκειται σέ μεγάλη ἐπιζήμια φθορά καί ἄχαρη
κατάσταση. Λένε μερικοί πώς τό ἄγχος εἶναι ἡ ἀναστάτωση καί ἡ
διαμαρτυρία τῆς ψυχῆς γιά τόν ἀνορθόδοξο τρόπο ζωῆς πού ἀκολουθεῖ ὁ
σύγχρονος ἄνθρωπος. Ἡ ψυχή δέν ἀντέχει ἄλλο τό βιασμό τῆς
ἐλευθερίας της. Χρειάζεται θεραπεία καί ἀντιμετώπιση τῆς ἀρρώστιας
αὐτῆς, ἡ ὁποία ἀπειλεῖ τήν προσωπική μας ἰσορροπία καί τήν κοινωνική
μας γαλήνη. Ὑπάρχει λύση στό δρᾶμα τῆς ἔντασης καί τοῦ ἄγχους. Ἡ
Ἐκκλησία μᾶς προσφέρει μιά βιωματική ἐμπειρία αἰώνων πού χαρίζει
εἰρήνη στήν ψυχή. Ἡ κατά τῶν παθῶν ἄσκηση, ἡ ὑποταγή στό θέλημα
τοῦ Θεοῦ, ἡ θερμή προσευχή, ἡ σταθερή ταπείνωση, ἡ καθημερινή
μετάνοια δίνουν ἄλλο περιεχόμενο στή ζωή καί θεραπεύουν τήν ψυχή
ἀπό τίς συγκρούσεις τῶν ἐνοχῶν. Μόνο μέ ὀρθό προσανατολισμό καί
χάρη Θεοῦ μποροῦμε νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τήν ἔνταση πού μᾶς
δημιουργεῖ ὁ ἀντιπνευματικός ρυθμός τῆς σημερινῆς κοινωνίας. Οἱ
δυσχέρειες τῆς ζωῆς καί οἱ ποικίλες διακυμάνσεις δέν ἀποτελοῦν ἀφορμή
ἄγχους γιά τόν ἄνθρωπο τῆς πίστεως, ὁ ὁποῖος καί στίς θλίψεις καί στίς
πληγές καί στίς ἀνάγκες «ἐν ὑπομονῇ πολλῇ» ἐπαφίεται στό ἔλεος τοῦ
Θεοῦ. Τό ἄγχος σήμερα κυριαρχεῖ στή ζωή γιά πνευματικούς λόγους.
Ἄγχος νά ἔχουν οἱ ἄπιστοι, δικαιολογοῦνται. Ὄχι, ὅμως, οἱ πιστοί πού
καθημερινά στήν προσευχή τους ζητοῦν ἀπό τόν Κύριο: «Γεννηθήτω τό
θέλημά Σου». Οἱ ἐν Χριστῷ ζῶντες εἶναι εἰρηνικοί, μακρόθυμοι,
αἰσιόδοξοι, χαρούμενοι, ὑπομονετικοί. Φωτεινά παραδείγματα ἀνθρώπων
πού ἔζησαν μέ γνώμονα τῆς ζωῆς τους τήν ὑπομονή ἀποτελοῦν οἱ
στρατιές τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας. Ὑπομονή πολλή συνιστᾶ ὁ Χριστός
διά τῆς ζωῆς καί τῆς κακοπαθείας Του· ὑπομονή πολλή συνιστᾶ ὁ
Χριστός διά τοῦ εὐαγγελικοῦ Του Λόγου. «Ἰδού μακαρίζομεν τούς
ὑπομένοντας· τήν ὑπομονήν Ἰώβ ἠκούσατε καί τό τέλος Κυρίου εἴδετε»,
γράφει ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος (Ἰακ. 5,11).
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης ἐπισημαίνει: Ἡ ὑπομονή εἶναι ἕνα
πρᾶγμα πού τόσο στερεοποιεῖ τήν ψυχή δυνατή καί τελείως αὔθραστον,
καί δέν ἀφήνει τόν νοῦν νά ἐξίσταται ἀπό τόν τόπο του. Ὑπομονή εἶναι
μία ἀπόφασις νά μήν στοχάζεται κάποιος τίς καθημερινές θλίψεις καί τά
βάσανά του. Εἶναι ἕνας θυρεός ὅπου φυλάσσει ἄτρωτον ἐκεῖνον ὅπου τόν
βασανίζει.
Ὁ ἀββᾶς Κασσιανός παρατηρεῖ ὅτι τό φοβερό πνεῦμα τῆς λύπης
ὅταν κυριεύσει τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου τήν ἐμποδίζει ἀπό κάθε ἐργασία
καί ἀπό τήν προσευχή.
Ὁ ἀββᾶς Ἰσαάκ θά πεῖ: Ἄν ἐπιθυμεῖς νά θεραπεύεις τούς
ἀρρώστους, μάθε πώς ἔχουν ἀνάγκη ἀπό εὐσπλαχνία καί φροντίδα καί
ὄχι ἀπό ἐπιτιμήσεις.
Ὁ Ἅγιος Διάδοχος Φωτικῆς ἀναφέρει πώς ἡ ὑπομονή στή μάχη,
ἐνάντια στούς δαιμονιώδεις λογισμούς καί στίς συνεχεῖς δοκιμασίες, θά
λογισθεῖ ἀπό τό Θεό «εἰς λόγον δευτέρου μαρτυρίου».
Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος σημειώνει: Ἡ ὑπομονή εἶναι ρίζα ὅλων τῶν
ἀγαθῶν, μητέρα τῆς εὐσεβείας, κλάδος τῆς εὐφροσύνης, καρπός
ἀμάραντος, πύργος ἀκαταμάχητος, λιμάνι πού δέν ταράζεται ἀπό τίς
τρικυμίες. Τίποτα δέν εἶναι ἰσάξιο τῆς ὑπομονῆς, ἀλλά αὐτή ὑπάρχει
βασίλισσα τῶν ἀρετῶν, θεμέλιο τῶν κατορθωμάτων, εἰρήνη μέσα στόν
πόλεμο, γαλήνη στόν κλυδωνισμό, ἀσφάλεια στίς ἐχθρικές ἐπιβουλές.
Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος διδάσκει: Μέ ὑπομονή νά ζητοῦμε τή βοήθεια τοῦ
Χριστοῦ. Πειρασμούς ἔχεις; Φώναξέ Του νά σέ ἀνακουφίσει. Πολεμεῖσαι
ὑπό τῶν παθῶν; ταπεινώσου νά φύγουν οἱ δαίμονες. Τά πάθη εἶναι πού
μᾶς πολεμοῦν. Ποιόν πολεμοῦν οἱ δαίμονες; Ἐμᾶς πολεμοῦν.
Πολεμούμεθα ἀπό τά πάθη καί ἀπό τά κακά μας θελήματα· καί αὐτά
εἶναι πού μᾶς θλίβουν γιατί θέλομε νά τά ἐκτελέσωμεν.
Ὁ Ἅγιος Πορφύριος ἐρωτοῦσε τί θά πεῖ ἄγχος, νεῦρα, ψυχασθένειες;
Καί ἀπαντοῦσε: Ἐγώ πιστεύω ὅτι ὑπάρχει διάβολος σέ ὅλα αὐτά. Δέν
ὑποτασσόμεθα στόν Χριστό μέ ἀγάπη. Μπαίνει ὁ διάβολος καί μᾶς
ἀνακατεύει. Αὐτά βέβαια (τά πάθη καί οἱ δαίμονες) δέν ἀπομακρύνονται
μέ χάπια, ἀλλά μέ τό Μυστήριο τῆς Γενικῆς Ἐξομολογήσεως. Ὁ
ἄνθρωπος θά πρέπει νά ἐξομολογηθεῖ μέ εἰλικρίνεια τά ἁμαρτήματα
ὅλης του τῆς ζωῆς, τά κύρια γεγονότα πού τήν συμάδεψαν καθώς καί τό
πῶς ἐκεῖνος τά ἀντιμετώπισε. Ὅταν ἔρθει νά κατοικήσει στήν ψυχή μας
ὁ Χριστός φεύγουν ὅλες οἱ στενοχώριες. Τότε φεύγει καί ἡ ἁμαρτία.
Ὁ Ἅγιος Παΐσιος συμπεραίνει: Ἡ ἀληθινή ἡρεμία ἔρχεται μέ τή Θεία
Χάρη καί ἡ ὁποία προσλαμβάνεται ἀπό τούς ταπεινούς. Ἡ θεραπεία
ὑπάρχει μόνο στό ἀληθινό ψυχιατρεῖο, τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί
παρέχεται δωρεάν ἀπό τόν Ἰατρό τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων μας, τόν
Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό.
Χριστιανοί μου,
τό Δεσποτικό Στόμα τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ μας βροντοφωνάζει: «Μέ
τήν ὑπομονή σας θά σώσετε τίς ψυχές σας» (Λουκᾶ 21,19) καί ὅποιος
μένει σταθερός ὡς τό τέλος αὐτός θά σωθεῖ» (Ματθ. 10,22). Καί ὁ
Ἀπόστολος Παῦλος σημειώνει στήν πρός Ρωμαίους Ἐπιστολή του: «Στόν
Κύριο ἀνήκει ἡ κρίσις καί ἡ καταδίκη ὅσων σέ ἀδικοῦν. Σέ σένα ἡ
καλοσύνη καί ἡ μακροθυμία. Στόν Κύριο ἀνήκει ἡ ἀπόλυτη καί τελική
δικαιοσύνη. Σέ σένα ἡ ἀνεξικακία καί ἡ ὑπομονή» (12: 21,17,19). Ὅσο ὁ
κόσμος βαδίζει τήν ὁδό τῆς ἀπωλείας, ἐμεῖς οἱ πιστοί νά μένουμε
ἀνυποχώρητοι στήν πίστη μας καί ἀκριβεῖς στήν κατά Θεόν ζωή μας. Νά
μένουμε μέσα στή δίνη τῶν καιρῶν καί στήν παγκόσμια ἀναστάτωση
ἀτάραχοι, εἰρηνικοί καί ἄφοβοι μέ ἀμετακίνητη τήν ἐλπίδα μας στήν
πανάγαθη πρόνοια τοῦ Θεοῦ καί στήν ἀκαταμάχητη προστασία Του.
Ἀδελφοί μου,
σέ μιά ἐποχή πού ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία (Ρωμ. 5,20) μᾶς χρειάζεται
μετάνοια γιά τίς ἁμαρτίες μας, πιστή τήρηση τῶν Ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ καί
συμμετοχή μας στά Ἱερά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, συνῳδά μέ τόν
γλυκόηχο παιάνα τοῦ Δαβίδ τοῦ μελῳδοῦ: «Ὑπομένων, ὑπέμεινα τόν
Κύριον καί προσέσχε μοι, καί εἰσήκουσε τῆς δεήσεώς μου» (Ψαλμ. 39,1).

ΑΜΗΝ!    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη

 ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ἀριθμός 37
ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ
21-09-2025
«ζῶ ἐγώ, λέγει Κύριος τῶν δυνάμεων ὁ Θεός»
(Σοφονίου 2,9).

Αὐτά τά ἱερά λόγια διασαλπίζει, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὁ Θεός ὁ
Τρισυπόστατος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης (Γεν. 1,26), ὅπως διαβάζουμε
στό βιβλίον τοῦ Προφήτου Σοφονίου. «Ζητήσατέ με, ἐλᾶτε πλησίον μου
καί θά ζήσετε» διαβάζουμε στό βιβλίο τοῦ Προφήτου Ἀμώς (5,4).
Ὁ Προφήτης Ἠσαΐας, σέ ὅραμά του, θά δεῖ τόν Κύριο «νά κάθεται σέ
ὑψηλό θρόνο γεμᾶτο ἀπό ἀπερίγραπτη δόξα» (66,1). Ὁ θεσπέσιος
Δαβίδ ἀναμέλπει τόν ὕμνο του: «Ὁ ἔνδοξος θρόνος Σου, Κύριε, εἶναι
ἀσάλευτος, καί αἰώνιος» (Ψαλμ. 92,2). Αὐτός ὁ βασιλικός θρόνος εἶναι
ὁ ζωοποιός Σταυρός τοῦ Κυρίου μας, ἡ ὄντως ἀληθινή ζωή.
Τή σημερινή Κυριακή, πού ὀνομάζεται Κυριακή μετά τήν Ὕψωσιν
καί ἡ Ἐκκλησία μας θέλει νά συνεχίζουμε νά ζοῦμε μέσα σ’αὐτή τήν
ἱερή ἀτμόσφαιρα πού δημιουργεῖ ὁ Τίμιος Σταυρός τοῦ Χριστοῦ,
ἀναγιγνώσκεται μιά ὑπέροχη ἀποστολική περικοπή. Εἶναι τοῦ
οὐρανοβάμονος Ἀποστόλου Παύλου πού γράφει πρός τούς Γαλάτας
ἀλλά καί πρός ὅλους μας καί ὑπογραμμίζει ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ
νά γίνει δίκαιος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ μέ τήν τήρηση τῶν τυπικῶν
διατάξεων τοῦ παλαιοῦ μωσαϊκοῦ νόμου, ἀλλά μόνο μέ τήν ἀληθινή
πίστη στόν Ἰησοῦ Χριστό (Γαλ. 2,16). Συνεπαρμένος ἀπό τήν ἄβυσσο
τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί τῆς φιλανθρωπίας Του πού εἶναι ὁ Σταυρός,
ἰδιαίτερα συγκινητική καί μυσταγωγική εἶναι ἡ ὁμολογία του στήν
Ἐπιστολή του, ὅταν γράφει «Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ,
ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός» (Γαλ. 2,20).
Αὐτή ἡ φανέρωση τοῦ ἐσωτερικοῦ κόσμου τοῦ μεγάλου
Ἀποστόλου, ὅτι δηλαδή ἀπό τότε πού τοῦ ἀπεκάλυψε τόν Ἐαυτό Του ὁ
Χριστός καί ἔγινε ἀπό Σαῦλος Παῦλος, τίποτα δέν ἔχει ἀξία γι’αὐτόν
παρά μόνο ὁ Ἐσταυρωμένος Χριστός, δέν μπορεῖ νά μή συγκλονίζει καί
τίς δικές μας καρδιές. Ὅταν ὁ διδάσκαλος τῆς οἰκουμένης, «ὁ εὔτονος
δρομεύς τῆς χάριτος τοῦ Χριστοῦ», ὁ μακάριος Παῦλος ὁμιλεῖ γι’αὐτή
τήν ἀνατροπή τοῦ παλαιοῦ ἁμαρτωλοῦ ἀνθρώπου καί συνάμα γιά τήν
οἰκείωση μιᾶς νέας ζωῆς ἐν Χριστῷ, ἐμεῖς δέν ἐπιτρέπεται νά
παραμένουμε σέ μιά ἁπλῶς ἐξωτερική - τυπική θρησκευτικότητα. Εἶναι
ἀναγκαῖο νά προχωρήσουμε στό τοῦ Παύλου «ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ
δέ ἐν ἐμοί Χριστός» (Γαλ. 2,20). Ὀφείλουμε νά εἰσέλθουμε στήν
χριστιανική βίωση τοῦ σαρκωθέντος, σταυρωθέντος καί ἀναστάντος
Χριστοῦ. Ἀληθινός Χριστιανός εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού ζεῖ τό γεγονός τοῦ
Χριστοῦ στήν προσωπική του ὕπαρξη, στή καθημερινή του ζωή, μέσα
στήν οἰκογένειά του, στήν ἐργασία του, στή κοινωνική του
συναναστροφή, παντοῦ καί πάντοτε. Ἔτσι ὁ Χριστός δέν εἶναι κάτι τό
δευτερεῦον, δέν εἶναι μιά θεωρία καί ἕνα ἰδεολόγημα, ὅπως νομίζουν
μερικοί συνάνθρωποί μας. Οὔτε ἁπλῶς μιά ὡραία ἱστορική ἀνάμνηση
γιά τίς μεγάλες γιορτές. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι τό κεντρικό καί
μοναδικό Πρόσωπο τῆς ἱστορίας τῆς ἀνθρωπότητας, ὁ Λυτρωτής καί
Σωτῆρας τοῦ κόσμου, τό κεντρικό πρόσωπο τῆς ζωῆς μου, πού ἀφήνω
ἑκούσια νά μέ κατευθύνει, νά μέ ἐμπνέει, νά μέ ἁγιάζει.
Αὐτό σημαίνει πιστεύω στόν Χριστό. Πίστη πού δέν ἐξαντλεῖται
σέ μιά ἁπλῆ ἐγκυκλοπαιδική γνώση ἤ σέ συναισθηματισμούς τῆς
στιγμῆς. Εἶναι πίστη πού σηματοδοτεῖ τήν ἀπάρνηση τῆς ἁμαρτωλῆς
ζωῆς καί τήν ἀποδοχή τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας καί ἐφαρμογῆς
της στή ζωή μου. Τότε ἡ συγκλονιστική φράση τοῦ κορυφαίου
Ἀποστόλου «ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός» (Γαλ. 2,20) γίνεται
ζωντανή ἐμπειρία, μυστηριακή κοινωνία μαζί Του. Γιατί, τελικά, ὁ
Σταυρός κρύβει μέσα του τό μυστήριο τῆς ζωῆς.
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ θεολόγος κάνει μιά πολύ λεπτή
παρατήρηση, ὅτι ὁ θεῖος Ἀπόστολος δέν ἀναφέρεται στόν ἑαυτό του
σάν νά εἶναι νεκρός, ἀλλά τόν παρουσιάζει σάν νά ζεῖ καλύτερη καί
ἀνώτερη ζωή ἀπό ὅ,τι οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι, καθώς εἶναι μέτοχος
τῆς ὄντως ζωῆς πού εἶναι ὁ Χριστός, πού δέν τήν διακόπτει κανενός
εἴδους θάνατος.
Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ ἀσκητής αὐτό ἐννοεῖ ὅταν λέει πώς ἡ
τελειότητα τοῦ ἀνθρώπου δέν βρίσκεται στίς ἀνθρώπινες ἀρετές, ἀλλά
«ἐν τῷ Σταυρῷ τοῦ Χριστοῦ ἐγκέκρυπται».
Ὁ ἱερός Χρυσόστομος ἀναφωνεῖ: Ὅποιος ἀγαπᾶ τήν ἀσφάλεια
καί τίς ἠδονές αὐτῆς τῆς ζωῆς εἶναι ἐχθρός τοῦ Σταυροῦ. Πεθαίνεις,
ὅπως ὁ Κύριός σου, ὅταν ὑποτάσσεσαι στό θέλημά Του, χωρίς τά
ἀτελείωτα «γιατί».
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς διατυπώνει: Ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου
παριστάνει ὅλη τήν οἰκονομία τῆς σταυρικῆς παρουσίας καί τό ὁποῖο ὁ
Κύριος ὀνομάζει ὕψος καί δόξα Του, ὅταν ἐπρόκειτο νά ἀνεβεῖ σ’Αὐτόν,
κατά τή μέλλουσα δέ παρουσία Του προαναγγέλει ὅτι θά ἔλθει τό
σημεῖο τοῦτο μέ πολλή δύναμη καί δόξα.
Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ὁμολογεῖ: Ὦ Σταυρέ, φῶς μου,
λάμπε μου συνεχῶς καί ἀποδίωκε τό σκότος τῆς ψυχῆς μου.
Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ Πόποβιτς καταθέτει: Ὁ Τίμιος Σταυρός
προβάλλει ὡς πηγή δύναμης καί ζωῆς, θυμίζοντάς μας ὅτι ὁ δρόμος
πού ὁδηγεῖ στή συνάντηση μέ τόν Ἀναστημένο Χριστό περνᾶ μέσα ἀπό
τή σταύρωση τοῦ «ἐγώ» μας καί τῶν ἁμαρτιῶν μας.
Ὁ Ἅγιος Νικόλαος ὁ Καβάσιλας σημειώνει: Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή μας
αὐτή ἡ νέα ὑπόσταση πού ἀποκτήσαμε μέ τό βάπτισμα, διατηρεῖται
στή ζωή μέ τή Θεία Κοινωνία, μέ τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας – πού
εἶναι τά μέσα τῆς χάριτος – καί μέ τόν ἀγῶνα πού κάνουμε νά
τηρήσουμε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἐπισημαίνει: Δυστυχῶς, μερικοί μοιάζουν μέ τόν
ληστή πού σταυρώθηκε ἀριστερά τοῦ Χριστοῦ καί λένε: Πήγαιναν μέ
τό σταυρό στό χέρι καί δές τί ἔπαθαν.
Ὁ σοφός Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ἰδού πῶς ζοῦσε
ὑπαρξιακά τόν Κύριο καί Θεό μας: «Ἰησοῦ, τό πυκνόν τῆς διανοίας μου
μελέτημα, Ἰησοῦ, ἡ ὑπόθεσις τῆς νοερᾶς προσευχῆς. Ἰησοῦ, τό ὕψος καί
βάθος τῆς γνώσης. Ἰησοῦ, ἡ μνήμη ἡ φωτολαμπής καί ἀκόρεστος.
Ἰησοῦ, ἡ ἀγαλλίασις τῆς καρδίας μου».
Χριστιανοί μου,
ἡ ἐν Χριστῷ ζωή ἔχει κόπο καί θυσίες, ἔχει, ὅμως, πνευματική
εὐτυχία, τή χαρά, τήν εἰρήνη, οἱ ὁποῖες διατηροῦνται καί αὐξάνονται
μέσα ἀπό μιά σταυρική ζωή. Τιμῶ τόν Ἐσταυρωμένον Ἰησοῦν, σημαίνει
μετανοῶ. Ὁ Λυτρωτής καί Πλάστης μᾶς περιμένει μέ καρτερική ἀγάπη
ἐπάνω στόν Σταυρό Του, γιά νά μᾶς δώσει τό χέρι τῆς σωτηρίας Του.
Ἔτσι καί ἐμεῖς ἄς τοῦ προσφέρουμε τίς ἁμαρτίες μας καί ἄς
ἀνακράξουμε ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς μας: «Μνήσθητι ἡμῶν, Κύριε,
ἐν τῇ Βασιλείᾳ Σου»! ΑΜΗΝ!   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

 ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ἀριθμός 36
Η ΥΨΩΣΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ
14-09-2025
«λέγει Κύριος…ἰδού συνήσει ὁ παῖς μου
καί ὑψωθήσεται…» (Ἠσαΐου 52,13)

Στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὁ Κύριος Σαβαώθ- ὁ Θεός
τῶν Δυνάμεων- διασαλπίζει: «Ἰδού ὁ παῖς μου, ὁ Μεσσίας, θα εἶναι
πλήρης σοφίας καί σύνεσης, θά ὑψωθεῖ, θά δοξασθεῖ καί θά μεγαλυνθεῖ».
«Σήκω Ἱερουσαλήμ, φόρεσε τήν δύναμή σου, τήν ὁποία ὁ Κύριος σοῦ
δίνει» (51,9). «Θά λάμψει ἀπό ἐμένα σάν φῶς ἡ σωτηρία» (51,5). Ὁ Κύριος
ὡς ἄσαρκος Λόγος πρυτανεύει στήν Παλαιά Διαθήκη καί ὡς
ἐνσαρκωμένος Λόγος δεσπόζει στήν Καινή Διαθήκη. Ὁ Μωϋσῆς ὑψώνει
τή ράβδο του καί ἐκτείνει τά χέρια του σταυροειδῶς στήν διάβαση ἀπό
τούς Ἰσραηλῖτες στήν Ἐρυθρά θάλασσα (Ἔξοδ. 5,14). Ὁμοίως καί ὁ
Προφήτης Δανιήλ ριφθείς στό λάκκο τῶν λεόντων σχηματίζει τό σημεῖο
τοῦ σταυροῦ μετά χέρια του (Δαν.16,23), ὅπως καί ὁ Ἰωνᾶς στήν κοιλία
τοῦ κήτους σταυροειδώς ἅπλωσε τά χέρια του καί προτύπωσε τήν
Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ, ὅταν μετά τρεῖς ἡμέρες βγῆκε σῶος, «τήν
ὑπερκόσμιον Ἀνάστασιν ὑπερζωγράφησε» (Ἰωνᾶ 2), καθώς ἀναφέρει ὁ
Κοσμᾶς ὁ μελῳδός.
Ἐμεῖς οἱ χριστιανοί βλέποντες τόν Σταυρόν ἀναλογιζόμαστε ὅτι ὁ
Χριστός σταυρώθηκε γιά ἐμᾶς τούς ἁμαρτωλούς καί ὡς ἄνθρωπος ἔπαθε,
ταπεινωνόμαστε καί δείχνουμε συντριβή καρδιᾶς νηστεύοντες. Οἱ Ἅγιοι
Πατέρες ἐπισημαίνουν ὅτι ἡ ἑορτή τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ
εἶναι ἰσότιμη μέ τήν Μεγάλη Παρασκευή, ἀφοῦ ἐξ ἴσου τιμοῦμε καί τίς
δύο αὐτές ἡμέρες τά Πάθη καί τήν Σταύρωση τοῦ Κυρίου μας. Ἡ νηστεία
σύμφωνα μέ τόν ἱερό Χρυσόστομο, δέν γίνεται γιά τό Πάσχα, οὔτε γιά τόν
Σταυρό, ἀλλά γιά τίς ἁμαρτίες μας. Ἐπίσης, νηστεύουμε γιά νά
μιμηθοῦμε τόν Κύριο, ὁ ὁποῖος ἐνήστευσε γιά σαράντα ἡμερονύκτια.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στή σημερινή ἀποστολική περικοπή ὁμολογεῖ
ὅτι: «τό περί σταυροῦ κήρυγμα εἰς ἐκείνους μέν, πού βαδίζουν τόν δρόμον
τῆς ἀπωλείας, φαίνεται μωρία. Σέ ἐμᾶς, ὅμως, πού εἴμεθα στόν δρόμο
τῆς σωτηρίας, εἶναι δύναμις πού σώζει (Α΄Κορ. 1,18).
Ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης σημειώνει: Ὁ Σταυρός εἶναι ἡ ἐλπίδα τῶν
χριστιανῶν - ὁ σωτήρ τῶν ἐνόχων - τό γαλήνιο λιμάνι αὐτῶν πού
ταλαιπωροῦνται στά κύματα τῆς ζωῆς - ὁ ἰατρός τῶν ἀσθενῶν - ὁ διώκτης
τῶν παθῶν - ὁ δωρητής τῆς ψυχικῆς ὑγείας – τό πνευματικό ὅπλο
ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν - ἡ βάση καί τό στήριγμα τῆς πίστεως – τό φῶς πού
δείχνει τό δρόμο σέ ὅσους βρίσκονται στό σκοτάδι τῆς ἄγνοιας - ἡ νίκη
κατά τῆς ἁμαρτίας καί τό τεκμήριο τῆς μετανοίας - ὁ βοηθός στίς ὧρες
τῶν πειρασμῶν - ὁ παρηγορητής στίς θλίψεις καί στίς δοκιμασίες. Στόν
Σταυρό ὁ Χριστός νίκησε τόν μεγάλο ἐχθρό πού κυριαρχοῦσε στή ζωή τῶν
ἀνθρώπων, τόν θάνατο. Ἔτσι μέ τόν θάνατό Του καταπατᾶ τόν θάνατο
καί χαρίζει στούς ἀνθρώπους «ζωήν τήν αἰώνιον». Δικαίως ὁ Ἅγιος
Ἀνδρέας, Ἐπίσκοπος Κρήτης, ὀνομάζει τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ θησαυρό,
διότι, ἄν δέν ὑπῆρχε ὁ Σταυρός, δέν θα ὑπῆρχε ζωή ἀληθινή, δέν θά
ἀνέβλυζαν ἀπό τήν πανακήρατη πλευρά Του τό αἷμα καί τό ὕδωρ, τά
ὁποῖα στάθηκαν καθάρσια ὅλου τοῦ κόσμου. Γι’αὐτό καί
ἐπαναλαμβάνουμε στήν προσευχή μας: «Ἰδού γάρ ἦλθεν διά τοῦ Σταυροῦ
χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ». Ὁ ἱερός Χρυσόστομος καταθέτει: Ὁ Σταυρός δέν
ἔχει τυχαῖα δύο ὄψεις: στή μία ὄψη βρίσκεται ὁ Χριστός καί ἡ ἄλλη ὄψη
ἀνήκει στόν κάθε πιστό. Ὁ χριστιανός ἄν δέν βρεῖ τόν Χριστό στόν
Σταυρό, δέν θά Τόν βρεῖ οὔτε στόν Οὐρανό. Ὁ χριστιανός μιμεῖται τή ζωή
τοῦ Χριστοῦ. Ἐκεῖνος, πρίν ἀναστηθεῖ, σταυρώθηκε. Ἔτσι καί ὁ πιστός,
γιά νά φτάσει στήν Ἀνάσταση πρέπει νά περάσει ἀπό τόν Σταυρό.
Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἀναφέρει: Ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου
μας κανέναν δέν διώχνει, κανέναν δέν στερεῖ ἀπό τήν ἄφθονη
ἀγαθότητα, ἀλλά καί τόν ἐξαγνισμένο πιό πολύ τόν καθαρίζει,
ἀπαλλάσοντάς τον ἀπό τούς λεκέδες τῶν βρώμικων λογισμῶν, καί τόν
ξιπασμένο τόν συμμαζεύει, τόν νωθροκάρδιο τόν κεντρίζει, τόν
παραλυμένο τόν δυναμώνει, τόν ἀνάλγητο καί πορωμένο τόν μαλακώνει.
Μέ τόν Σταυρό ντυθήκαμε τόν Χριστό καί ἀποτινάξαμε τό ἔνδυμα τῆς
ἁμαρτίας.
Ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ τῆς Ἀριζόνας θά πεῖ: Ἡ νηστεία μας εἶναι ἕνας
σταυρός, ἡ προσευχή μας εἶναι ἕνας ἐξαγιαστικός σταυρός, ἡ
καταπολέμησις τῶν λογισμῶν εἶναι ἕνας σταυρός, ἡ ἐλεημοσύνη μας
εἶναι ἕνας σταυρός. Μέ τή βοήθεια, ὅμως, τοῦ ἐσταυρωμένου γίνεται
ἐλαφρύς ὁ σταυρός αὐτός.
Ὁ ἀείμνηστος π. Ἀλέξανδρος Σμέμαν, Ρῶσος Θεολόγος,
συμπληρώνει: Εἴμαστε σάν τούς ὁδοιπόρους σέ δύσκολο καί μακρυνό
δρόμο πού κατάκοποι, ἄν βροῦν κάποιο εὐσκιόφυλλο δένδρο κάθονται νά
ἀναπαυθοῦν καί ἀνανεωμένοι συνεχίζουν τόν δρόμο τους. Ἔτσι καί τώρα
στό δύσκολο ταξίδι τῆς ζωῆς μας, ὁ ζωηφόρος Σταυρός μᾶς δίνει δύναμη
καί ἀναψυχή.
Ὁ ἱστοριογράφος μοναχός Ἀλέξανδρος συμμετέχοντας στή χαρά
τῆς Ὑψώσεως, χαιρετίζει λέγοντας: Χαῖρε Σταυρέ τίμιε, γιατί ἐπάνω σου
ὑψώθηκε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός καί ἀπό τήν πράξη αὐτή ἦρθαν
σέ ἐμᾶς οἱ θησαυροί τῆς χαρᾶς καί τῆς Θείας Χάριτος. Χαῖρε Σταυρέ τίμιε,
ὅτι ἀπό τήν ἀρχή τῆς Δημιουργίας, ὁ Δημιουργός ζωγράφισε τήν εἰκόνα
σου σέ ὅλη τήν κτίση. Χαῖρε Σταυρέ ἔνδοξε, γιατί ὅλες οἱ οὐράνιες
δυνάμεις, γιά τήν σωτηρία πού προῆλθε ἀπό Ἐσένα, ἀναπέμπουν
ἐξαίσιους ὕμνους πρός τόν Δεσπότη. Χαῖρε Σταυρέ ἔνδοξε γιατί Ἐσύ
ἀνοίγεις κάθε ἀνθρώπινο στόμα νά θεολογήσει καί νά σέ ὑμνήσει. Χαῖρε
Σταυρέ μακάριε, γιατί ἀπό Ἐσένα ὁ Ἀδάμ ἐλευθερώθηκε ἀπό τήν κατάρα.
Χαῖρε Σταυρέ ἅγιε, γιατί Ἐσύ νικᾶς κάθε διαβολική δύναμη. Χαῖρε Σταυρέ
πανάγιε, γιατί μέσα ἀπό Ἐσένα ἡ Τρισάγια Τριάδα άναγνωρίζεται,
δοξολογεῖται καί πιστεύεται ἀπό ὅλους τούς ἀνθρώπους.
Χριστιανοί μου,
ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου μας εἶναι ὁ πλοῦτος μας, τό κάλλος μας,
ὁ πόθος μας, ἡ ἔμπνευσή μας, ἡ δύναμη μας. Σταυρωμένη ἡ Ἐκκλησία
μας, σταυροφόροι καί ἐμεῖς. Ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου μᾶς διδάσκει, μᾶς
χαριτώνει, μᾶς ἐνισχύει, μᾶς φυλάγει, μᾶς εὐλογεῖ.
Ἀδελφοί μου,
κλίνοντας τό γόνυ τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος προσκυνῶνταςτόν
Τίμιο Σταυρό ἄς ἀναφωνήσουμε: Ὦ τρισμακάριστε Σταυρέ καί
πανσεβάσμιε, Σέ προσκυνοῦμεν οἱ πιστοί καί Σέ δοξάζομεν, ἀγαλλόμενοι τῇ
θείᾳ Σου ἀνυψώσει. Ἀλλ’ ὡς τρόπαιον καί ὅπλον ἀπροσμάχητον,
περιφρούρει τε καί σκέπε καί φύλαττε τούς Σύ κράζοντας˙ Χαῖρε Ξύλον
μακάριον. Σταυρέ τοῦ Χριστοῦ σῶσον ἡμᾶς τῇ δυνάμει Σου! ΑΜΗΝ!   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου