ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΕΣ ΣΥΝΑΞΕΙΣ 2013

ΠΕΜΠΤΗ 26 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2013

Η ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΘΕΙΑ  ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

 ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΛΑΤΟΜΙΤΙΣΣΑ

Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ 

ΤΗΣ ΟΔΗΓΗΤΡΙΑΣ

     Στον Ιερό Ναό Παναγίας Λατομιτίσσης  εορτάσθηκε και φέτος  με κάθε εκκλησιαστική  λαμπρότητα η εορτή της Παναγίας της Οδηγητρίας. Είναι το δεύτερο μεγάλο  πανηγύρι  της ενορίας μας  μετά από το Δεκαπενταύγουστο.

      Η προετοιμασία, ο καθαρισμός, η διοργάνωση και ο στολισμός  του   Ναού  γινόταν πολλές ημέρες  πριν.

       Ιερουργός  ο  Μητροπολίτης   κ. Μάρκος ,  πλαισιούμενος  με  πλήθος ιερέων και διακόνων. Η Ιερά Θεία Λειτουργία κατανυκτική, ευλαβική και  λαμπρή.

Γλαφυρός  και συγκινητικός στην ομιλία του ο Μητροπολίτης, άγγιξε  τις καρδιές όλων  των  ευλαβών  προσκυνητών.

         Μεταξύ άλλων στην ομιλία του τόνισε:

«Τα Χριστούγεννα   δεν είμαστε φτωχοί, όταν  δεν είναι το φαγητό  μας πλούσιο και τα φωτάκια που θα στολίσομε πολλά. Φτωχοί  είμαστε  όταν δεν συμμετέχουμε στο Χριστουγεννιάτικο Πνευματικό  τραπέζι της Θείας Ευχαριστίας.  Τα χριστουγεννιάτικα  στολίδια δεν μας είναι απαραίτητα. Απαραίτητα είναι  τα στολίδια  της ταπείνωσης, της εγκράτειας, της προσευχής και της  αγνότητας…  Να μετανοούμε  για  τις αμαρτίες μας».   

     Μετά το τέλος της Θείας  Λειτουργίας, ο Μητροπολίτης κ. Μάρκος  τίμησε  τον εφημέριο του Ιερού Ναού.

      Aρχίζοντας τον λόγο του  αναφέρθηκε  ως εξής: «Τον ιερέα  της ενορίας  σας  τον πατέρα Βασίλειο τον γνωρίζω εδώ και πάρα πολλά χρόνια.  Εγνώριζα  ότι τον διακατείχε  ένας μεγάλος  δημιουργικός ενθουσιασμός. Φοβούμενος  μήπως  αυτός ο  νεανικός ενθουσιασμός  θα μείνει στην επιπολαιότητα  ή στην ωριμότητα. Με την βοήθεια όμως του Θεού αυτός ο ενθουσιασμός  μπορεί να ωριμάσει και να γίνει  εποικοδομητικός.  Τα δύο χρόνια της  επισκοπικής μου  διακονίας διεπίστωσα ότι ο ιερέας σας έχει ωριμάσει.  Αφησε τον υπερβολικό  ενθουσιασμό  και με φόβο Θεού  και με τον αγώνα της ψυχής του με πνεύμα ταπεινό, δουλεύει  για την χάρη του Θεού.

Αυτό που έζησε για τα λιγότερα  είναι το Κουκουνάρειο της ενορίας του αλλά και το Φιλανθρωπικό  έργο. Όμως  τώρα ήρθε η ώρα  για τα σπουδαιότερα. Η εκκλησία σήμερα θα τον χειροθετήσει  Πνευματικό.  Όταν το  πρωί τον ρώτησα  εάν θα μπορεί να αναλάβει αυτό το βάρος. Εάν μου έλεγε ναι δεν θα τον έκανα. Μου απάντησε  ο Θεός πάντα με βοηθά.  Τον παρατήρησα να πηγαίνει  να προσεύχεται εμπρός στον Εσταυρωμένο. Γέροντά μου σήμερα η εκκλησία θα σου βάλει ένα βαρύτερο σταυρό απ’ αυτόν που φοράς.    Συγκυρία είναι  ότι αυτός που σε έδωσε αυτό τον σταυρό που φοράς, αυτός θα σου δώσει και τον άλλο σταυρό. Να ξέρεις πάτερ ότι   με τον σταυρό αναλαμβάνεις  τις ψυχές αυτών των ανθρώπων.  Όταν θα πας στον θρόνο του Θεού θα δώσεις  λόγο  για την δική σου ψυχή αλλά και για όλους τους ανθρώπους. Παίρνοντας αυτή την διακονία  μην νομίζεις  ότι η εκκλησία σου έδωσε ούτε τιμή ούτε διάκριση. Αλλοίμονο εάν εμείς οι άνθρωποι της εκκλησίας αρέσομε στον κόσμο. Εάν αρέσομε στον κόσμο  τότε δεν αρέσομε στον Χριστό. Να είσαι υπερήφανος  κάθε φορά που ο κόσμος σε διώκει.  Κάνε το σταυρό σου και   κράτησε  δίπλα   στο σταυρό σου  τον άνθρωπο  που σου έστειλε ο Θεός την πρεσβυτέρα σου.  Κράτησε την ευχή του επισκόπου που σε και με χειροτόνησε και κράτησε την αγάπη του Χριστού και της Παναγίας και αν θέλεις και την δική μου πατρική   και αδελφική αγάπη  και προχώρησε  προς τον Γολγοθά.  Στο τέλος του ευχήθηκε   να τον συνοδεύουν οι ευχές του μακαριστού Ιακώβου  Αργολίδος , που συμπληρώθηκαν  σήμερα 9 μήνες από την  κοίμησή του, και που  είδα σημάδια  της αγιότητος του στην προσωπική μου ζωή. Εύχομαι αυτή η ευλογία  να σε συνοδεύει και να σε σκεπάζει σε  όλη σου τη ζωή.

      Συνεχίζοντας   ο Μητροπολίτης την χειροθεσία  διάβασε  το Ευαγγέλιο και τον ευλόγησε  φωνάζοντας με όλη τη δύναμη της ψυχής του ΑΞΙΟΣ, ενώ οι καμπάνες ηχούσαν χαρμόσυνα.

Κατόπιν ο Σεβασμιώτατος  ανέφερε: «Ο Οικουμενικός Πατριάρχης στο Χριστουγεννιάτικο μήνυμά του,  έκανε  λόγο  για την Ορθόδοξη Χριστιανική Οικογένεια. Είναι χαρά στην εκκλησία να θρέφει  μέσα της  χριστιανικές οικογένειες. Μια οικογένεια  που είναι εδώ  στην ενορία  τους προγόνους  της οποίας και  ιδιαίτερα  την προμήτορα  αείμνηστη κυρά  Δέσποινα, είχα την ευλογία από τον Θεό να την γνωρίσω, είναι η οικογένεια των  εκπαιδευτικών του κ.    και της  κυρίας  Ανταράκη,  άνθρωποι  που γαλουχούνται με την  βοήθεια του Χριστού, άνθρωποι  που  έχουν υψηλό αίσθημα  συνειδήσεως, κάνοντας   ιεραποστολικό  έργο, τους αξίωσε ο Θεός  να δώσουν τους καρπούς  της Ελλάδος. Ένα από  τα παιδιά  τους αυτά είναι ο Αγγελος που από μικρό παιδί  βρισκόταν στο Ιερό. Όταν του ζήτησα να τον χειροθετήσω μου απάντησε  να πάρω  την ευλογία του πνευματικού μου. Σήμερα βλέποντας  την απλότητα και την καθαρότητα  και του  σώματος και της ψυχής του η εκκλησία μας  θα τον χειροθετήσει  Αναγνώστη.  Ώστε με  τη χάρη του Θεού  να προοδεύει  στις σπουδές του και στα μαθήματά  του αλλά  και να προκόψει στην ζωή του. Εχοντας  πάντα και τις ευχές των γονιών του».  Με όλη τη δύναμη της ψυχής του  φώναξε ΑΞΙΟΣ και όλο το εκκλησίασμα  ανεφώνησε το  ίδιο.

Τελειώνοντας αναφέρθηκε  συγκινημένος  στην  γιαγιά του νεαρού Αγγέλου αείμνηστη Δέσποινα Γεωργ. Ανταράκη, η οποία εν ζωή, ήταν ευλαβέστατη και προσέφερε πάντα σε όλες τις εκκλησίες  της Χίου το πρόσφορο για να τελεσθεί το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Τώρα από εκεί ψηλά που είναι θα είναι χαρούμενη για τον εγγονό της.

       Μετά το τέλος  της Αρχιερατικής Θείας Λειτουργίας  σε όλο το εκκλησίασμα προσεφέρθη  ζεστός καφές και πλούσιο κέρασμα στην αίθουσα του Κουκουνάρειου Πνευματικού Κέντρου. 

Και του χρόνου  να είμαστε  όλοι καλά.

Aκολουθεί πλούσιο φωτογραφικό υλικό

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμός 47

Κυριακή μετά τήν Χριστοῦ Γέννησιν

29 Δεκεμβρίου 2013

(Γαλ. α΄ 11 - 19)

Ἡ σημερινή Κυριακή στήν γλῶσσα τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, λέγεται «Κυριακή μετά τήν Χριστοῦ γέννησιν». Τήν ὀνομασία αὐτή δέν πρέπει νά τήν δοῦμε μόνο σάν ἕνα χρονικό προσδιορισμό, ἀλλά νά κατανοήσουμε ὅτι ἐκφράζει ἕνα τρόπο ζωῆς τόν ὁποῖον καλούμεθα νά ζήσουμε.

Κυριακή μετά τά Χριστούγεννα σημαίνει ζωή μετά τά Χριστούγεννα. Σημαίνει ζωή μετά τήν σάρκωση τοῦ Θεοῦ. Τά Χριστούγεννα ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος. Τά Χριστούγεννα «ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν καί ἐθεασάμεθα τήν δόξαν αὐτοῦ».

Σέ τρεῖς ἡμέρες ἑτοιμαζόμαστε νά ὑποδεχθοῦμε ἕναν καινούργιο χρόνο. Ὅμως τά Χριστούγεννα εἶναι ἡ πραγματική ἀρχή τοῦ καινούργιου χρόνου. Ἄν ὑπάρχει κάτι πού κάνει τόν χρόνο καινούργιο δέν εἶναι ἡ ἐναλλαγή κάποιων ἀριθμῶν ἀλλά ἡ εἴσοδος τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ μέσα στό χρόνο τῆς ἱστορίας τοῦ ἀνθρώπου.

Μέχρι τήν ἐποχή τοῦ Χριστοῦ τό ποτάμι τοῦ χρόνου κυλοῦσε πρός τόν θάνατο, κάθε χρόνος πού ἐρχόταν, κάθε χρόνος πού ἔφευγε, ἦταν ἕνα ἀκόμη βῆμα πρός τό τέλος. Μέ τήν εἴσοδο ὅμως τοῦ Χριστοῦ μέσα στό χρόνο, τό ποτάμι τοῦ χρόνου ἀντιστρέφεται κάι τώρα ἐκβάλλει στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Τά Χριστούγεννα εἶναι τό μόνο ἀληθινά καινούργιο μέσα σ’ ἕνα κόσμο φθορᾶς. Εἶναι τό μόνο «καινόν ὑπό τόν ἥλιον», εἶναι τό «πάντων καινῶν τό καινότατον».

Τό ἐρώτημα πού ἀνακύπτει γιά τόν καθένα μας εἶναι τό σέ ποιά ἐποχή ζοῦμε. Ζοῦμε πρό Χριστοῦ ἤ μετά Χριστόν; Τήν ἀπάντηση στό ἐρώτημα αὐτό δέν θά μᾶς τήν δώσει ὁ χρόνος στόν ὁποῖο ζοῦμε, ἀλλά ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ζοῦμε. Ἄν ζοῦμε μετά Χριστόν, ἄν δηλαδή ὁ Χριστός ἔχει εἰσέλθει καί στόν χρόνο τῆς προσωπικῆς μας ζωῆς, τότε θά ζοῦμε μαζί μέ τόν Χριστό, θά δίνουμε τή μαρτυρία τῆς παρουσίας Του στή ζωή μας. Ἄν ζοῦμε μετά Χριστόν, ἄν ἔχουμε συνειδητοποιήσει αὐτή τήν ἀλήθεια, τότε θά ἔχουμε καί νοῦν Χριστοῦ καί φρόνημα Χριστοῦ καί αἴσθηση Χριστοῦ κάι γενικότερα στή ζωή μας θά εἶναι «τά πάντα καί ἐν πᾶσι Χριστός».

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει στούς Γαλάτας, γιά νά τούς ὑπενθυμίσει ὅτι δέν ἔλαβε τό κήρυγμα ἀπό τούς ἀνθρώπους, ἀλλά ἀπό τόν ἴδιο τόν Χριστό κατά θεία ἀποκάλυψη καί διηγεῖται σ’αὐτούς τόν τρόπο τῆς ἀποκαλύψεως, ἡ ὁποία ἄν δέν ἐγίνετο εἰς αὐτόν, δέν θά πίστευε εὔκολα στόν Χριστό καί δέν θά μετεβάλετο τόσο εὔκολα ἀπό τόν ζῆλο πού ἔτρεφε γιά τόν Ἰουδαϊσμό, ζῆλο πού εἶχε σάν ἀποτέλεσμα νά διώκει τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι μάλιστα τόσο βέβαιος ὅτι τό Εὐαγγέλιο πού κηρύσσει εἶναι ἀποκάλυψη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὥστε σέ ἄλλο σημεῖο νά τονίζει ὅτι καί ἐάν ἀκόμη ἄγγελος ἀπό τόν οὐρανό εὐαγγελισθεῖ σέ σᾶς εὐαγγέλιο διαφορετικό ἀπό αὐτό πού τώρα σᾶς κηρύττω, νά εἶναι ἀνάθεμα.

Τό εὐαγγέλιο, τό ὁποῖο ὁ ἀπόστολος Παῦλος εὐαγγελίζεται εἶναι ὅτι «ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν», ὅτι «ὁ Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί». Τό εὐαγγέλιο εἶναι ὅτι μπορεῖ τώρα ὁ ἄνθρωπος νά ἐνδυθεῖ τόν Χριστό μέ τό Ἅγιο Βάπτισμα, νά ἐκκεντρισθεῖ στό σῶμα Του καί μέ τήν Θεία Κοινωνία νά ἔχει τόν Χριστό «κατοικοῦντα ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ καί μένοντα».

Ἄς ἀνταποκριθοῦμε, λοιπόν, στήν πρόσκληση καί πρόκληση τῆς σημερινῆς ἡμέρας καί ἄς ἀγωνιζόμεθα νά ζοῦμε μαζί μέ τόν Χριστό, παραμένοντας ἀδιάσπαστα ἑνωμένοι στό πανάγιο σῶμά Του, τήν Ἐκκλησία. Ἕνας τέτοιος ἀγώνας εἶναι ὁ οὐσιαστικότερος τρόπος γιά νά εἶναι ἀληθινά καινούργιος ὁ χρόνος πού μετά τρεῖς ἡμέρες, μέ τή χάρη τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ, θά ἀνατείλει. ΑΜΗΝ!       Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμός 46

Κυριακή πρό τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως

22 Δεκεμβρίου 2013

(Ἑβρ. ι α΄ 9 -10, 32-40)

Εὑρισκόμεθα πλέον στό κατώφλι τῆς μεγάλης Ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, «τῆς μητροπόλεως τῶν ἑορτῶν» ὅπως τήν ὀνομάζει ὁ ἱερός Χρυσόστομος. Γιά μιά ἀκόμη φορά μέσα στά πλαίσια τῆς λειτουργικῆς ζωῆς θά ζήσουμε καί πάλι τό μεγάλο θαῦμα. Ὁ Θεός θά κλίνει τούς οὐρανούς καί θά κατεβεῖ στή γῆ. Γιά μιά ἀκόμη φορά στή Θεία Λειτουργία τῶν Χριστουγέννων, ἀλλά καί σέ κάθε Θεία Λειτουργία, θά προσλάβει τήν ἀνθρώπινη φύση, στά εἴδη τοῦ ἄρτου καί τοῦ οἴνου, καί μέ τό Πνεῦμα τό Ἅγιο θά τήν κάνει Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ.

Ἑτοιμαζόμαστε νά ἑορτάσουμε τό μεγάλο γεγονός. Πῶς ὅμως ἑτοιμαζόμαστε; Ποιά εἶναι ἡ στάση μας ἀπέναντι στόν ὑψηλό ἐπισκέπτη τῆς γῆς, ἀπέναντι στόν σαρκούμενο Θεό;

Στό ἐρώτημα, πῶς στάθηκαν ἀπέναντι στό Θεό, οἱ ἅγιοι καί οἱ δίκαιοι ἀπό τήν ἐποχή ἀκόμη τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλή: «διά πίστεως». Μέ πίστη, μέ ἀληθινή ἐμπιστοσύνη. Τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα περιγράφει, τή δύναμη αὐτῆς τῆς πίστεως καί τούς καρπούς της.

Μέ τή δύναμη αὐτῆς τῆς πίστεως ὄχι μόνον ἐτελειώθησαν ἀλλά καί θαυμαστά καί ἔνδοξα κατορθώματα ἔκαμαν. Ἄλλοι κατηγωνίσαντο καί ἐνίκησαν βασιλεῖς, ἄλλοι εἰργάσαντο δικαιοσύνην καί φιλανθρωπίαν, ἄλλοι ἐπέτυχαν τῶν ἐπαγγελιῶν καί τῶν ὑποσχέσεων, ὅπως ὁ προφήτης Ἠλίας καί ὁ Δαβίδ, ἄλλοι ἔκλεισαν τά στόματα τῶν λεόντων, ὅπως ὁ Δανιήλ, ἄλλοι ἔσβεσαν τήν δύναμη τοῦ πυρός, ὅπως οἱ ἅγιοι Τρεῖς Παῖδες, ἄλλοι ἀπέφυγαν τόν θάνατο, ἄλλοι ἐνεδυναμώθησαν ἀπό τήν ἀσθένεια, ἄλλοι ἀπεδείχθησαν ἀκαταμάχητοι στούς πολέμους, ἄλλοι ἀνέστησαν νεκρούς, ἄλλοι ἐτυμπανίσθησαν καί ἀπεκεφαλίσθησαν, ὅπως ὁ τίμιος Πρόδρομος, μή προτιμήσαντες τήν παροῦσα ζωή ἀπό τήν μέλλουσα, ἄλλοι τέλος ἐνεπαίχθησαν, ραβδίστηκαν, φυλακίστηκαν, λιθοβολήθηκαν, πριονίσθηκαν, δοκιμάσθηκαν ἀπό ποικίλους πειρασμούς, γεύθηκαν στερήσεις ποικίλες, θανατώθηκαν.

Ἀπέναντι σ’ ὅλα αὐτά στάθηκαν ὄρθιοι καί ἀλύγιστοι. Ζοῦσαν σάν παρόντα τά μέλλοντα. Τά πάντα ἴσχυσαν χάρις στόν ἐνδυναμοῦντα αὐτούς Χριστόν καί ἄς μήν Τόν εἶχαν δεῖ σωματικά.

Συνήθως οἱ ἄνθρωποι στήν ἐποχή μας ἔχουν τήν ἐντύπωση ὅτι πίστη σημαίνει μιά διανοητική παραδοχή τοῦ Θεοῦ ἤ κάποιων ἀληθειῶν, κάτι σάν μιά ἰδεολογία. Ὅμως ἡ πίστη, ὅπως φανερώνεται στή ζωή τῶν Ἁγίων καί τῶν Δικαίων, εἶναι κάτι πολύ βαθύτερο. Εἶναι κοινωνία ζωῆς μέ τόν Χριστό. Δέν μπορεῖς νά πιστεύεις πραγματικά στό Χριστό καί νά στέκεις μακρυά Του, νά ὀργανώνεις τή ζωή σου μέ ἕνα δικό σου τρόπο. Ὁ Χριστός γίνεται τό μοναδικό μέτρο καί κριτήριο γιά ὅλα τά πράγματα τῆς ζωῆς σου. Τίποτα δέν θά προτιμήσεις ὑπεράνω τοῦ Χριστοῦ. Αὐτή ἡ πίστη ὁδήγησε τούς ἁγίους νά ὑπερβοῦν τό θέλημά τους καί τήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία, προκειμένου νά κρατήσουν τόν Χριστό. Ἄν μάλιστα ἔδειξαν τέτοια πίστη πρίν ἀκόμη λάβουν τήν τελεία ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ, τότε τί θά μπορούσαμε νά ποῦμε τώρα πού ὁ Θεός φανερώνεται ἐν σαρκί;

Σέ τρεῖς μέρες οἱ καμπάνες μέσα στή νύχτα θά ἀναγγείλουν τόν ἐρχομό τοῦ Λυτρωτῆ καί θά καλέσουν τόν ἄνθρωπο τῆς ἐποχῆς νά δεῖ «ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός». Πέρα ἀπό τίς ὁποιεσδήποτε ὡραιοποιήσεις τῶν γεγονότων, ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὁ Χριστός γεννᾶται στήν Ἐκκλησία. Ἐκεῖ ἀδιακόπως τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἔρχεται «ἐφ’ ἡμᾶς καί ἐπί τά προκείμενα δῶρα» καί μεταβάλλει τόν ἄρτον καί τόν οἶνον σέ Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ.

Μέσα στή φάτνη τῆς Ἐκκλησίας, γίνεται ἀδιακόπως ἡ πρόσληψη τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τό Θεό. Στήν ἁγία Τράπεζα, σέ κάθε ἁγία Τράπεζα, ὅπου γῆς καί πάντοτε, ὁ Λόγος σαρκοῦται καί ἡ ἐπιθυμία Του εἶναι νά σκηκώνει στήν καρδιά κάθε χριστιανοῦ.

Μιά βασική προϋπόθεση ὑπάρχει γιά νά γίνουν τά Χριστούγεννα γεγονός καί τῆς δικῆς μας ζωῆς. Νά Τόν ἐμπιστευθοῦμε ἀνεπιφύλακτα μέ τήν πίστη τῶν ἁγίων μας καί νά προσφέρουμε, καθαρό καί ἀμόλυντο, τόν ἑαυτό μας κατάλυμα γιά νά ἀνακλιθεῖ ὁ Ἀχώρητος. ΑΜΗΝ!   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Το Χριστουγεννιάτικο μήνυμα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χίου, Ψαρών και Οινουσσών κ. Μάρκου.

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

 Ἀριθμός  45

Κυριακή τῶν Προπατόρων - Ἁγίου Ἐλευθερίου

15  Δεκεμβρίου  2013

(Β΄Τιμ. α΄ 8 -18)

Τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα τῆς σημερινῆς Κυριακῆς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι ἀφιερωμένο στό σεπτό πρόσωπο τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Ἐλευθερίου, τοῦ ὁποίου τήν ἱερά μνήμη ἐπιτελεῖ σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας.

Ὁ Χριστός ζήτησε ἀπό τούς μαθητές Του νά γίνουν μάρτυρές Του «ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς». Νά δίδουν τή μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ μέσα στόν κόσμο. Τό ἴδιο ζητᾶ τώρα καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀπό τό μαθητή καί πνευματικό του παιδί, τόν Ἀπόστολο Τιμόθεο, τό ἴδιο ζητᾶ ὁ Χριστός καί ἀπό τόν κάθε ἄνθρωπο πού πιστεύει σ’Αὐτόν. «Ὅποιος μέ ὁμολογήσει μπροστά στούς ἀνθρώπους, θά τόν ὁμολογήσω καί ἐγώ μπροστά στόν οὐράνιο πατέρα μου».

Ποιός ὅμως εἶναι ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖον ὁ πιστός δίδει τήν μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ μέσα στόν κόσμο; Κατά πρῶτον καί κύριο λόγο ἡ μαρτυρία δίδεται μέ τή ζωή τοῦ πιστοῦ, μέ τήν ἁγία ζωή μας. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ὅμως δέν ζεῖ σύμφωνα μέ τήν πίστη του, ποιό κῦρος μπορεῖ νά ἔχει μιά τέτοια πίστη καί σέ ποιό βαθμό μπορεῖ νά ἐπηρεάσει;

Ἐκτός ἀπό τήν ἁγία ζωή, ἡ μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ δίνεται καί μέ τόν λόγο γιά τό Χριστό. Αὐτό βέβαια πού ἔχει σημασία εἶναι ὁ λόγος νά εἶναι «ἔνσαρκος λόγος». Λόγος, δηλαδή, ὄχι τῶν χειλέων, ἀλλά τῆς καρδιᾶς.

Ὑπάρχει ὅμως μιά βασική προϋπόθεση, χωρίς τήν ὁποία δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει ἀληθινή μαρτυρία Χριστοῦ. Ἡ προϋπόθεση αὐτή εἶναι ἡ ἐμπειρία. Δέν μπορεῖ νά δώσει τή μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ αὐτός πού δέν ἔχει τήν ἐμπειρία τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ στήν ζωή του. Γνώση τοῦ Θεοῦ δέν ἐννοοῦμε μιά ἐξωτερική πληροφόρηση γιά τόν Χριστό, ἀλλά τή ζωντανή σχέση μαζί του μέσῳ τῶν ἁγίων Μυστηρίων.

Ἡ πραγματική ἐμπειρία τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι ἕνας νοσηρός συναισθηματισμός. Ἀποκτᾶται μέ τήν παραμονή τοῦ πιστοῦ στήν Ἐκκλησία καί τόν ἀγώνα τόν πνευματικό γιά τήν κάθαρση τῆς ψυχῆς ἀπό τά πάθη. Ὅταν ἡ ἐμπειρία τοῦ Χριστοῦ λείπει ἀπό τήν ζωή μας, ὅταν, ἐπίσης, ἀπουσιάζει καί ἡ μετάνοια, τότε, ἀντί γιά τή μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ, βλέπουμε νά χρησιμοποιεῖται ἡ πίστη σάν ἰδεολογία. Ὁ Χριστός δέν χρειάζεται ὑπερασπιστές, χρειάζεται μάρτυρες.

Ἡ μαρτυρία γιά τόν Χριστό εἶναι πάντοτε συνδυασμένη μέ τό μαρτύριο. Τό μαρτύριο τῆς συνειδήσεως καί τό μαρτύριο τοῦ αἵματος, ὅταν ὁ Θεός τό ἐπιτρέψει.

Μαρτύριο τῆς συνειδήσεως εἶναι ὁ σταυρός τόν ὁποῖον καλεῖται ὁ κάθε πιστός νά σηκώσει γιά νά ἀκολουθήσει τόν Χριστό. Τό μαρτύριο τῆς συνειδήσεως εἶναι ἡ ἐκκοπή τοῦ ἰδίου θελήματος, ἡ νέκρωση τοῦ «ἐγώ», ἡ ἐκρίζωση τῶν παθῶν, ἡ ὑπακοή στόν πνευματικό πατέρα, ἡ ἀποδοχή ὅλου τοῦ κόπου «μέχρις οὗ μορφωθῇ Χριστός» ἐν ἡμῖν. Εἶναι ἀκόμη ἡ ἀποδοχή τῆς θλίψεως καί τῆς περιφρονήσεως ἐκ μέρους τῶν ἀνθρώπων γιά τήν πίστη μας.

Κάποτε τό μαρτύριο τῆς συνειδήσεως ἐπισφραγίζεται μέ τό μαρτύριο τοῦ αἵματος, ὅπως συνέβη μέ τόν σήμερον ἑορταζόμενο Ἅγιο Ἐλευθέριο. Στό τροπάριό του ὁ ὑμνῳδός τόν προσφωνεῖ «...καθαιρέτα τοῦ Σατάν». Ὁ Ἅγιος Ἐλευθέριος ἱκανώθηκε νά χύσει καί τό αἷμά του γιά τόν Χριστό, γιατί προηγουμένως, παρά τό νεαρό τῆς ἡλικίας του, εἶχε συντρίψει τά «μηχανήματα» τοῦ διαβόλου.

Οἱ μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τό καύχημα καί ἡ δόξα της. Εἶναι αὐτοί πού μέ τόν πιό συγκλονιστικό τρόπο ἔδωσαν τή μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ, τή μαρτυρία τῆς δυνάμεως τοῦ Χριστοῦ. Πίσω ὅμως ἀπό τό μαρτύριο τοῦ αἵματός τους καί προϋπόθεσή του, ἦταν τό μαρτύριο τῆς συνειδήσεώς τους. Ἴσως τό μαρτύριο τοῦ αἵματος εἶναι γιά λίγους, τό μαρτύριο τῆς συνειδήσεως ὅμως εἶναι γιά ὅλους καί ἄς παραμένει ἡ βασική προϋπόθεση γιά μιά αὐθεντική μαρτυρία Χριστοῦ στήν ἐποχή μας. ΑΜΗΝ!                                              Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμός 44

Κυριακή ΚΔ΄ Ἐπιστολῶν

8 Δεκεμβρίου 2013

(Ἐφεσ. β΄ 14 -22)

«Χριστός ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν, ὁ ποιήσας τά ἀμφότερα ἕν καί τό μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ λύσας»

Ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, δέν εἶναι πραγματική εἰρήνη ἀλλά θόρυβος καί ταραχή. Εἶναι φθορά καί ἀπώλεια. Οἱ ἄνθρωποι τοῦ κόσμου νομίζουν, ὅτι, ὅταν γίνουν πλούσιοι καί ἰσχυροί, τότε εἰρηνεύει ἡ καρδιά τους καί ἀναπαύεται ἡ ψυχή τους. Δέν βρίσκεται ὅμως στόν πλοῦτο ἡ εἰρήνη. Τοῦτο ἐδίδαξε ὁ Χριστός, ὅταν εἶπε στούς μαθητές Του: «οὐ καθώς ὁ κόσμος δίδωσιν, ἐγώ δίδωμι ὑμῖν» (Ἰω.14, 27). Μόνος ὁ πανυπερτέλειος Θεός ἔχει καί δίδει τήν εἰρήνη. Αὐτός εἶναι «ἄρχων τῆς εἰρήνης» (Ἡσ. 9, 6), ἡ ρίζα καί ἡ πηγή τῆς εἰρήνης.

Ὁ Χριστός ἔφερε στόν κόσμο τό μέγα ἀγαθό τῆς εἰρήνης. Ἐκεῖνος ἕνωσε τούς ἀνθρώπους. Στούς Ἐθνικούς πού ζοῦσαν μέσα στό σκοτάδι τῆς ἄγνοιας καί λάτρευαν γιά θεούς τά εἴδωλα, ἔφερε τό φῶς τῆς γνώσεως καί τούς κατέστησε πολίτες τῆς Ἐκκλησίας, συμπολίτες τῶν ἁγίων, ἀγαπητούς καί οἰκιακούς τοῦ Θεοῦ. Μιά νέα οἰκοδομή κατασκευάσθηκε, τῆς ὁποίας ἀκρογωνιαῖος λίθος εἶναι ὁ Χριστός. Ἐπάνω σ’ Αὐτόν συναρμολογήθηκε καί αὐξήθηκε ὁλόκληρη ἡ οἰκοδομή κατά τρόπο θαυμαστό. Σ’αὐτό τό ναό ὅλοι οἱ πιστοί εἴμαστε συνδεδεμένοι μεταξύ μας. Ἀπ’αὐτόν τό σύνδεσμο τῆς ἀγάπης δημιουργεῖται ἡ εἰρήνη, ἡ ὁποία εἶναι ἰδίωμα τοῦ καινούργιου ἀνθρώπου. Εἰρήνη μόνιμη, γνήσια, θεϊκή, ἀκατάλυτη, λυτρωτική, ἐσωτερική.

Ζητεῖ ὁ ἄνθρωπος τήν εἰρήνη καί κάνει τό πᾶν γιά νά τήν ἀποκτήσει. Τίποτε δέν εἶναι δυνατόν νά παραβληθεῖ πρός αὐτήν, οὔτε τά βασίλεια, οὔτε οἱ ὑψηλές θέσεις, οὔτε ἡ ἐπιστήμη, οὔτε τό κάλλος. Χωρίς αὐτή, ἡ ζωή εἶναι μαρτύριο. Ὅλα τά ἀγαθά παίρνουν ἀξία, ὅταν αὐτή ὑπάρχει. Πῶς ὅμως ὁ κόσμος ἀναζητεῖ τήν εἰρήνη; Βλέπουμε ἀνθρώπους νά ἀγωνίζονται στή ζωή νά ἀποκτήσουν πλοῦτο, νά αὐξήσουν τά ἀγαθά τους, νά δημιουργήσουν περισσότερα, γιατί πιστεύουν ὅτι μόλις συλλέξουν καί ἀποκτήσουν τότε θά ἡσυχάσουν καί θά ἀναπαυθοῦν. Καί ὅλα αὐτά δέν τά ἀποκτοῦν χωρίς φιλονικίες καί ἀπάτες καί ἀδικίες. Ἄλλοι διακηρύττουν ὅτι πρέπει νά ἀπολαμβάνει κανείς τίς ἀπολαύσεις τῶν ἡδονῶν γιά νά εἰρηνεύει καί εὐτυχεῖ. Σύρουν τούς ἀνθρώπους στίς ἡδονές τῆς σάρκας καί ὄχι μόνο εἰρήνη δέν τούς δωρίζουν ἀλλά τούς παγιδεύουν σέ πολλές περιπέτειες, ὅπως ὁ ἄσωτος τῆς παραβολῆς. Ὑπάρχουν καί ἄλλοι πού πιστεύουν ὅτι ἡ εἰρήνη ἐξασφαλίζεται μέ τή βία. Καταπιέζουν καί ἀναγκάζουν σέ ἕναν τρόπο ζωῆς χωρίς ἔκφραση καί συναίσθημα. Εἶναι ὅμως δυνατόν νά συλλέξει κανείς σύκα ἀπό ἀγκάθια κάι νά τρυγήσει σταφύλια ἀπό βάτο; (Λουκ. 6,44). Ἡ εἰρήνη εἶναι οὐράνιο ἀγαθό καί χρειάζεται πνευματικό τρόπο γιά νά αποκτηθεῖ.

Ἡ εἰρήνη εἶναι καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί δίδεται σ’ἐκείνους πού ἔχουν ψυχική καθαρότητα. Μέ τήν ἁμαρτία φεύγει ἡ εἰρήνη καί ἔρχεται ἡ ταραχή. Ἀναχωρεῖ ἡ ἡσυχία τῆς συνειδήσεως καί εἰσέρχεται στήν καρδιά ὁ θόρυβος καί ἡ ταραχή τῶν παθῶν. Ὅσο οἱ πρωτόπλαστοι στόν Παράδεισο ζοῦσαν μέ ὑπακοή στό Θεό ἦταν εἰρηνικοί καί μακάριοι. Μόλις ὅμως παρασύρθηκαν στήν παρακοή ἀμέσως σηκώθηκε μέσα τους ὁ πόλεμος τῶν παθῶν. Τούς κατακυρίευσε ὁ φόβος καί ὁ ἔλεγχος τῆς συνειδήσεως. Ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ μεταβλήθηκε σέ ἔχθρα. Λύπη κατέλαβε τήν καρδιά τους. Τό ἴδιο συμβαίνει καί σ’ἐμᾶς. Ὅταν ἁμαρτήσουμε, φόβος καί ταραχή μᾶς καταλαμβάνει. Χάνουμε τήν ἠρεμία καί τή γαλήνη. Μπορεῖ νά ζοῦμε μέσα σέ πλούτη, νά ἔχουμε τιμές καί δόξες, τίποτε ὅμως ἀπό αὐτό δέν ἡσυχάζει τήν ἔνοχη συνείδησή μας. Ὅπως ὁ Δαβίδ, αἰσθανόμεθα καί λέμε: «Οὐκ ἔστιν εἰρήνη ἐν τοῖς ὀστέοις μου ἀπό προσώπου τῶν ἁμαρτιῶν μου ˙ ὅτι αἱ ἀνομίαι μου ὑπερῆραν τήν κεφαλήν μου, ὡσεί φορτίον βαρύ ἐβαρύνθησαν ἐπ’ ἐμέ» (Ψαλμ. 37,4). Μέ σκυθρωπότητα καί ταλαιπωρία γεμίζει ἡ ζωή μας μέχρις ὅτου μέ τά δάκρυα τῆς μετανοίας καθαρίσουμε τήν ψυχή μας καί λάβουμε ἀπό τήν πηγή τῆς εἰρήνης τό μέγα δώρημα.

Πρὀς ὅλους ὁ Θεός ἀποστέλλει τήν εἰρήνη. Καθώς ὅμως τό φῶς τοῦ ἡλίου δέν ἐνεργεῖ στούς τυφλούς, ἔτσι καί ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ δέν διαμένει στίς καρδιές τῶν πονηρῶν.Ἐάν θέλουμε τήν εἰρήνη πρέπει νά γίνουμε θεοφιλεῖς καί ἐνάρετοι. Ὅσο μένουμε στήν ἁμαρτία, νά γνωρίζουμε ὅτι εἴμαστε ἀνάξιοι τῆς ὑποδοχῆς τῆς ἁγίας αὐτῆς χάριτος. Μέσα στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας ὑπάρχει ἡ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ. Ἐκεῖνος εἶπε: «Εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τήν ἐμήν δίδωμι ὑμῖν... Μή ταρασσέσθω ἡ καρδία ὑμῶν, μηδέ δειλιάτω» (Ἰω. 14,27). Προτροπή τοῦ ἰδίου τοῦ Θεανθρώπου καί τῶν ἀποστόλων εἶναι τό «εἰρήνη ὑμῖν», «εἰρηνεύετε», «πορεύου εἰς εἰρήνην», «εἰρήνη πᾶσιν».

Ὁ Γεδεών, ὅταν ἔκτισε θυσιαστήριο στό Θεό, τό ὀνόμασε «εἰρήνη Κυρίου». Ὁ συμβολισμός αὐτός ἔχει ἰδιαίτερο νόημα γιά μᾶς. Ἡ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ ὑπάρχει στό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας. Ἐκεῖ ζοῦμε τή συμφιλίωση καί τήν ἕνωση τῶν πάντων. Ὅσο μετέχουμε στό Μυστήριο τῆς ζωῆς θά ἔχουμε τήν εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ μένουσα στήν ψυχή μας. Ἄς εὐχηθοῦμε ὁ Ἄρχων τῆς εἰρήνης, ὁ Χριστός, νά μᾶς ἐπισκιάζει στούς χαλεπούς καιρούς τῆς ζωῆς μας μέ τήν εἰρήνη Του. ΑΜΗΝ!

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Ἀριθμός 43

Κυριακή ΚΓ΄ Ἐπιστολῶν

1 Δεκεμβρίου 2013

(Ἐφεσ. β΄ 4 - 10)

«ὄντας ἡμᾶς νεκρούς τοῖς παραπτώμασι συνεζωοποίησε τῷ Χριστῷ»

Ὁ Χριστός, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἀπό τήν νέκρωση τῆς ἁμαρτίας μᾶς ἔφερε στή ζωή τῆς χάριτος. Μᾶς λύτρωσε ἀπό τήν δουλεία τῆς φθορᾶς. Μέ τόν θάνατό Του μᾶς ἔφερε τήν αἰώνιο ζωή. Μαζί μ’ Αὐτόν ἡ ζωή παίρνει ἄλλο νόημα. Ὁ ἄνθρωπος γίνεται «θεός κατά χάριν». Ἐπανέρχεται στό πρῶτο κάλλος. Ἐλευθερώνεται ἀπό τά πάθη κάι ξαναβρίσκει τίς ἀξίες τῆς γνήσιας ζωῆς. Πῶς νά μή δοξολογοῦμε κι ἐμεῖς νύκτα καί ἡμέρα τόν Θεόν «ὅς ἐρρύσατο ἡμᾶς ἐκ τῆς ἐξουσίας τοῦ σκότους καί μετέστησεν εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Υἱοῦ τῆς ἀγάπης αὐτοῦ, ἐν ᾧ ἔχομεν τήν ἀπολύτρωσιν» (Κολ. 1,12-14).

Ἄς συλλογισθοῦμε τό χάος στό ὁποῖο ἦταν βυθισμένη πρίν ἀπό τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Χριστοῦ ἡ ἀνθρώπινη φύση. Ἡ ἁμαρτία εἶχε σκοτίσει τόν νοῦ καί εἶχε βάλει στήν καρδιά τά ψυχοφθόρα πάθη. Ὁ διάβολος εἶχε γίνει «ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου» (Ἰω. 12,31). Οὔτε ὁ νόμος, οὔτε οἱ προφῆτες, οὔτε οἱ δίκαιοι, οὔτε οἱ ἄγγελοι μποροῦσαν νά ἀναστήσουν τόν πεσμένο στό βάραθρο τῆς ἀπωλείας ἄνθρωπο. Ποιός λοιπόν θά τόν ἔσωζε; Μόνον ὁ Υἰός τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος εἶχε καί δύναμη καί σοφία γιά νά βρεῖ τόν τρόπο τῆς ἐλευθερίας μας καί ἄπειρη ἀγαθότητα γιά νά μεταδώσει σ’ὅλους τούς ἀνθρώπους ὅλων τῶν ἐποχῶν τόν πλοῦτο τῆς χάριτός Του. Θά μποροῦσε ὁ Θεός μόνο μέ μιά ἁπλή ἐξωτερική συγχώρηση νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τά κακά τῆς κολάσεως. Δέν ἀρκέσθηκε ὅμως σ’αὐτό. Μᾶς ἔδωσε τόν Μονογενή Του, ὁ ὁποῖος σαρκώθηκε στή Θεοτόκο καί ἀνεκαίνισε καί ἀνέκτισε καί ἀνέστησε τήν ἀνθρώπινη φύση. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός μέ τό Πάθος καί τήν Ἀνάστασή Του συνανέστησε κάι τά δικά μας σώματα. Μέ τή διδασκαλία Του ὁδήγησε τό νοῦ μας στή λατρεία τῆς τρισυποστάτου Θεότητος. Μέ τήν παντοδυναμία Του μᾶς ἔδωσε τήν ἐξουσία κατά τῆς δυναστείας τοῦ διαβόλου. Μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα μᾶς δώρισε τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καί τά προπτωτικά χαρίσματα. Ἔτσι γίναμε «κληρονόμοι μέν Θεοῦ, συγκληρονόμοι δέ Χριστοῦ»(Ρωμ. 8, 16).

Ὁ Θεός μᾶς ζωοποίησε πνευματικά μαζί μέ τόν Χριστό. Μᾶς ἀνέστησε μαζί μέ τόν Χριστό καί μᾶς ἔβαλε νά καθήσουμε μαζί Του στά ἐπουράνια. Ὁ πλοῦτος τῆς ἀγάπης Του συνεχίζεται καί σήμερα «ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ». Χωρίς τόν Χριστό δέν μποροῦμε νά σωθοῦμε. Μέσα στό Μυστικό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ ὁποίου κεφαλή εἶναι ὁ Χριστός, συνεχίζεται τό ἀπολυτρωτικό ἔργο τοῦ Κυρίου. Ὅ,τι ἔπραξε γιά τή σωτηρία μας κατά τήν ἐπίγειο ζωή του, τό συνεχίζει ἀκατάπαυστα μέσα στήν Ἐκκλησία. Μέ τά Μυστήρια μᾶς μεταγγίζει ζωή καί μᾶς συνεγείρει στήν Βασιλεία τῆς Ἀναστάσεως, ὅταν ἡ ἁμαρτία μᾶς σκεπάζει μέ τούς δερμάτινους χιτῶνες τῆς νεκρώσεως. Ἐκεῖνος μέ τό λουτρό τῆς μετανοίας μᾶς καθαρίζει καί μᾶς ἀποκαθιστᾶ στήν πρώτη καθαρότητα. Ἀποστέλλει τό Ἅγιον Πνεῦμα γιά νά μᾶς καθοδηγεῖ στήν ἀλήθεια. Μέ πολλές ἀμέτρητες εὐεργεσίες μᾶς πλουτίζει καί μᾶς ἐνισχύει στόν ἀγώνα κατά τοῦ κακοῦ. Πῶς νά ἐκφράσει κανείς τήν εὐγνωμοσύνη του πρός Ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος «τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον»; (Ἰω. 3,16).

Στή φθαρτή ζωή τοῦ παρόντος κόσμου ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό τή ζωή τοῦ Χριστοῦ. Μπορεῖ ὁ πολιτισμός καί ἡ ἀνάπτυξη τῆς τεχνολογίας νά ἔχουν εὐκολύνει τόν τρόπο ζωῆς, στήν πραγματικότητα ὅμως ἔχουν πολύ κουράσει τήν ψυχή. Ἡ κατάχρηση ἔχει μεταβάλει τή ζωή σέ κόλαση. Ὑπάρχει εὐτυχία μέσα στό ἄγχος, στή διαφθορά, στή βία, στήν ὑποκρισία, στήν πλησμονή, στή ἀλλοτρίωση; Ζεῖ ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος χωρίς τή χαρά τῆς ζωῆς. Στήν περίπτωσή του ἔχει ἐφαρμογή ὁ λόγος τῆς Ἀποκαλύψεως: «ὄνομα ἔχεις ὅτι ζῇς καί νεκρός εἶ» (Ἀποκ. 3,1). Κινούμενοι νεκροί ἔχουν καταντήσει πολλοί ἄνθρωποι. Ρέει στίς φλέβες τους τό αἷμα τῆς ζωῆς, ἀλλά δέν κινητοποιεῖ τίς πνευματικές λειτουργίες τοῦ καλοῦ γιατί τό ἴδιο τίς ἔχει δηλητηριάσει. Μόνο τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ μπορεῖ νά ξαναδώσει ζωή. Αὐτό καθαρίζει τήν συνείδηση καί ἀφυπνίζει τήν καρδιά.

Ἀδελφοί μου! Μόνον ὁ Χριστός ὄχι μόνο στούς ζωντανούς δίνει ζωή, ἀλλά καί στούς νεκρούς παρέχει ἀνάσταση (Ἰω. 11,25). ΑΜΗΝ!             Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Ἀριθμός 42

 Κυριακή ΚΒ΄ Ἐπιστολῶν

24 Νοεμβρίου 2013

(Γαλ. στ΄ 11 - 18)

«Ἐγώ γάρ τά στίγματα τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματί μου βαστάζω»

Στίς ἡμέρες μας, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μετρᾶνε πολύ τά ἀνθρώπινα δικαιώματα. Τά δικαιώματα τοῦ πολίτη, τά δικαιώματα τῆς γυναίκας, τά δικαιώματα τῶν μειονοτήτων, τά δικαιώματα τοῦ παιδιοῦ κ.λ.π. Ἐν τούτοις θά ἔχετε παρατηρήσει πώς περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη ἐποχή ἔχει ἐξαπολυθεῖ ἕνα κύμα βίας.

Σήμερα θά μιλήσουμε γιά τή βία ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ μας, τοῦ κακοῦ καί ράθυμου ἑαυτοῦ μας καί γιά τήν ἐπίμονη προσπάθεια νά ξεριζώσουμε τίς ἀδυναμίες μας καί νά ἐξαγνίσουμε τόν ψυχικό μας κόσμο.

Ὁ Ὅσιος Νεῖλος ὁ ἀσκητής γράφει˙ Ὁ ταλαιπωρημένος ἄνθρωπος συνήθως στρέφεται πάντοτε σ’αὐτά πού τόν βλάπτουν. Ἐμεῖς ὅμως ἄς καταπολεμήσουμε τή βία μέ τή βία. Γιατί αὐτός πού ἀγωνίζεται πρέπει νά διορθώνει κάθε βρώμικη σκέψη, νά ὀργίζεται πρός τόν ἑαυτό του καί νά ἐπικαλεῖται τόν Θεό, πρίν ὁ λογισμός του πέσει σέ ἀποχαύνωση καί μαλθακότητα. Ὁ ἴδιος ἅγιος κάνει λόγο γιά βία εὐλαβικοῦ ζήλου πού νικάει τή βία τῆς ἀδιαφορίας καί τῆς ἀπερίγραπτης μαλθακότητας.

Πῶς ἐκδηλώνεται ἡ βία αὐτή κατά τόν ἅγιο Μακάριο τόν Αἰγύπτιο; Νά συμμορφώσουμε τόν ἑαυτό μας στίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Νά μποῦμε, λέγει ὁ ἅγιος, μέσα στήν καρδιά μας καί νά κάνουμε πόλεμο ἐναντίον τοῦ Σατανᾶ. Νά μισήσουμε τόν κακό ἑαυτό μας καί τήν ψυχή μας (δηλ. τά πά-θη στά ὁποῖα ταυτίζεται ἡ ψυχή μας). Ἡ ἁμαρτία μπῆκε μέσα στά κατάβα-θα τῆς ψυχῆς μας καί μᾶς ἔχει ἀλλοιώσει τό χαρακτῆρα πού μᾶς χάραξε ὁ Θεός.

Νά βάλουμε καί τό θέλημά μας. Δέν ἀρκεῖ ἡ χάρη, χρειάζεται καί ἡ δική μας θέληση. Νά κάνουμε καλή χρήση τῆς ἐλευθερίας μας (ἀγρυπνία, ἀνδρεία, σπουδή καί ἐλευθερία). Ἡ δυναστεία τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἐγώ δέν φεύγει εὔκολα. Ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ γίνεται ἀνενεργός χωρίς τή δική μας προσπάθεια καί βία. Ἐάν ἐνεργήσει χωρίς τό δικό μας ἀγώνα ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, τότε μπορεῖ νά ὑψηλοφρονήσουμε καί νά πάθουμε ζημιές πνευματικές. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος γράφει πώς ὁ μοναχός εἶναι «βία φύσεως διηνεκής».

Εἶπε ἕνας γέροντας˙ «Ἐάν ἕνας Μοναχός κοπιάζῃ δι’ ὀλίγας ἡμέρας, ἀμελεῖ δέ κατόπιν καί ἐκ νέου κοπιάζει καί πάλιν ἀδιαφορεῖ, ὁ Μοναχός αὐτός ποτέ του δέν κατορθώνει τίποτε, οὔτε καί ἀποκτᾶ ὑπομονήν». Τά ἴδια ἰσχύουν καί γιά τούς ὑπόλοιπους χριστιανούς.

Κανένας δέ νίκησε ἀκόμη καί τό παραμικρό πάθος ζώντας μέσα στή ραθυμία καί στή ραστώνη. Κανείς ποτέ δέν μπῆκε στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν μέ ἄνεση. Ὅλοι βαστάζουμε τά στίγματα τοῦ Κυρίου ἐπάνω μας, ἐάν ἀγωνιζόμαστε τόν καλό ἀγώνα τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Μπορεῖ νά φαίνεται πώς ὁ ἀγώνας αὐτός ἔχει μιά σκληρότητα καί μιά τραχύτητα, καί σήμερα μάλιστα πού ὅλοι εἴμαστε μαλθακοί καί μικρόψυχοι γιά ἀγῶνες, φαίνεται καί λίγο ἄχαρις. Παρ’ ὅλα αὐτά εἶναι ἀπαραίτητη αὐτή ἡ εὐλογημένη βία, γιά νά κυριαρχήσουμε πάνω στά πάθη μας καί στίς ἁμαρτίες μας καί νά γίνουμε πνευματικοί ἄνθρωποι. Ἄς εὐχηθοῦμε νά τό καταλάβουμε ὅλοι μας καί νά ἀρχίσουμε νά ἀγωνιζόμαστε γιά τή σωτηρία μας. ΑΜΗΝ!                Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Ἀριθμός 41

Κυριακή ΚΑ΄ Ἐπιστολῶν

17 Νοεμβρίου 2013

(Γαλ. β΄ 16 - 20)

« Ὅ ζῶ ἐν σαρκί, ἐν πίστει ζῶ»

Ἡ ζωή, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι ἕνα γενικό φαινόμενο στόν πλανήτη μας. Τή συναντοῦμε ἀπό τούς ἀτελέστερους ὀργανισμούς μέχρι τόν πιό τέλειο, τόν ἄνθρωπο, τόν βασιλέα τῆς δημιουργίας. Γι’αὐτόν ὅμως δέν εἶναι ἀρκετό νά ζῆ ἁπλῶς ὅπως συμβαίνει μέ κάθε ζωντανό ὀργανισμό. Ἐκεῖνο πού ἔχει ἀξία στόν ἄνθρωπο καί τόν ξεχωρίζει ἀπό ὁλόκληρη τήν δημιουργία εἶναι τό πῶς ζῆ, ὁ τρόπος δηλαδή τῆς ζωῆς του.

Γιά τήν ἀξιολόγησι αὐτή τῆς ζωῆς μᾶς βοηθεῖ, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στή σημερινή περικοπή.

Ὁ Ἀπόστολος χρησιμοποιεῖ τή φράσι «ζῶ ἐν σαρκί», γιά νά χαρακτηρίση τή φυσική, τήν ὀργανική καί σωματική ζωή τοῦ ἀνθρώπου. Διότι ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι ἕνα ἄσαρκο, ἀσώματο δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, ὄπως εἶναι οἱ ἅγιοι Ἄγγελοι. Ὁ ἄνθρωπος πλάσθηκε ἀπό τό Δημιουργό μέ πνεῦμα καί σῶμα. Ἔτσι ἡ ζωή του στόν κόσμο αὐτό εἶναι ζωή «ἐν σαρκί», δηλαδή ζωή πού ἐκδηλώνεται καί ἐκφράζεται μέ τό σῶμα. Μέ τήν ἔννοια αὐτή ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ζοῦν σύμφωνα μέ τίς ἀπαιτήσεις τῆς διεφθαρμένης ἀνθρωπίνης φύσεως καί ὄχι σύμφωνα μέ τίς ἐπιταγές τοῦ ἁγίου θελήματος τοῦ Θεοῦ. Τή σαρκική αὐτή ζωή ὁ ἀπόστολος Παῦλος τήν ὀνομάζει ζωή «κατά σάρκα», δηλαδή ἀντιπνευματική καί ἁμαρτωλή ζωή.

Ἄς δοῦμε μερικά παραδείγματα γιά νά καταλάβουμε καλύτερα τίς δύο αὐτές ἔννοιες: Δέν εἶναι ἀσφαλῶς κακό νά ἱκανοποιοῦμε τίς ἀδιάβλητες σωματικές καί ὑλικές μας ἀνάγκες, ὅπως λ..χ. τῆς διατροφῆς, τῆς ἐνδύσεως, τῆς ψυχαγωγίας καί ψυχοσωματικῆς χαλαρώσεως καί ἀναπαύσεως. Κακό εἶναι νά ζοῦμε γιά τό σῶμα, καί νά ἔχωμε γιά σύνθημα τό : «φάγωμεν, πίωμεν, αὔριον γάρ ἀποθνήσκομεν».

Ἁμαρτία εἶναι νά μή ἀρκούμαστε σέ ὅσα μᾶς χρειάζονται, ἀλλά νά ἀναζητᾶμε τή ζωή τῆς σπατάλης, τῆς πολυτέλειας κάι τῆς χλιδῆς. Στήν πρώτη περίπτωσι πρόκειται ἁπλῶς γιά τή σαρκική ζωή. Τή «ζωή ἐν σαρκί». Στή δεύτερη γιά τήν ἁμαρτωλή σαρκική ζωή. Τή «ζωή κατά σάρκα».

Δέν εἶναι ἐπίσης κακό νά βλέπουμε μέ τά μάτια μας τούς ἀνθρώπους, καί τά κτίσματα τοῦ Θεοῦ. Ἁμαρτία εἶναι νά χρησιμοποιοῦμε τά μάτια μας «πρός τό ἐπιθυμῆσαι»(Ματθ. Ε΄28), γιά τήν ἱκανοποίησι ἀνόμων ἀπολαύσεων. Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τίς ἄλλες αἰσθήσεις καί τά ἔνστικτα τῆς σωματικῆς ζωῆς. Δέν εἶναι κακό νά μιλᾶμε μέ τό στόμα μας. Εἶναι ὅμως ἁμαρτία νά χρησιμοποιοῦμε τή γλῶσσα μας, γιά νά συκοφαντοῦμε, νά βρίζωμε καί νά βλασφημοῦμε. Τό ἔνστικτο τῆς αὐτοσυντηρήσεως ἔχει σκοπό τήν προφύλαξι καί τή διατήρησι τῆς ζωῆς. Τό γενετήσιο ἔνστικτο προορίζεται γιά τή διαιώνισι τῆς ζωῆς μέσα στά πλαίσια τοῦ ἱεροῦ μυστηρίου τῆς ἀγάπης, δηλαδή τοῦ γάμου. Ὅταν ὅμως ὁ ἄνθρωπος χρησιμοποιῆ τίς αἰσθήσεις κάι τά ἔνστικτά του γιά ἄλλους σκοπούς, κυρίως ἰδιοτελεῖς, τότε βυθίζεται σέ μιά ζωή ἀδικίας, ἐκμεταλλεύσεως, φαυλότητος καί ἀνηθικότητος. Αὐτή εἶναι ἡ ἁμαρτωλή σαρκική ζωή, «ἡ ζωή κατά σάρκα», τήν ὁποία χαρακτηρίζει «ἡ ἐπιθυμία τῆς σαρκός καί ἡ ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν καί ἡ ἀλαζονεία τοῦ βίου», ὅπως γράφει ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης (Α΄ Ἰω. β΄16). Ἡ ζωή αὐτή δέν ἔχει καμμιά σχέσι μέ τήν ἀληθινή ζωή τοῦ ἀνθρώπου.

Ὁ Ἀπόστολος, στή συνέχεια, δηλώνει, ὅτι τή σωματική ζωή του τή ζῆ μέ τίς ἐπιταγές τῆς πίστεως. Ἡ πίστις εἶναι ἕνα νέο στοιχεῖο, ἕνας νέος παράγων πού μπαίνει στή σαρκική ζωή τῶν ἀνθρώπων καί τήν μεταμορφώνει, τήν κάνει πνευματική. Στήν περίπτωσι αὐτή, ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου δέν ρυθμίζεται ἀπό τίς κατώτερες ἁμαρτωλές ἐπιθυμίες του, ἀλλά ἀπό τό ἐλεύθερο καί ἀνώτερο πνεῦμα του, τό ὁποῖο καθοδηγεῖται, ἐμπνέεται καί φωτίζεται ἀπό τή χριστιανική πίστι.

Αὐτή τή ζωή ἔζησαν οἱ πιστοί, οἱ Χριστιανοί διά μέσου τῶν αἰώνων. Εἶχαν τήν ἴδια σάρκα μέ ἐμᾶς καί τίς ἴδιες ἀνάγκες. Ζοῦσαν ὅμως πνευματική ζωή, ζοῦσαν δηλαδή τή σαρκική ζωή τους μέσα ἀπό τό φῶς καί τή χαρά τῆς πίστεως.

Αὐτή τή ζωή καλοῦνται νά ζοῦν καί οἱ σημερινοί πιστοί. Καλοῦνται νά εἶναι οἱ ἁγνοί, οἱ χαρούμενοι, οἱ ἐλεύθεροι ἄνθρωποι.

Αὐτοί οἱ χριστιανοί ἔχουν καθῆκον καί κλῆσι νά δείξουν στούς σημερινούς ἀνθρώπους τόν τρόπο τῆς ἀληθινῆς, τῆς ἀνώτερης, τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Νά δείξουν μέ τή δική τους ζωή πῶς μπορεῖ κανείς νά ζήση πνευματικά τή φυσική, τή σωματική ζωή του.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέγει τά ἑξῆς χαρακτηριστικά: «Νά κάνης τά λουτρά σου۠ νά κάθεσαι στό τραπέζι σου γιά νά φᾶς۠ νά πίνης μέ μέτρο τό κρασί σου۠ κανείς δέν θά σέ ἐμποδίση νά φᾶς κρέας. Μπορεῖς ν’ ἀπολαμβάνης τά πάντα. Ν’ ἀπέχης μόνο ἀπό τήν ἁμαρτία». Ἡ συμβουλή αὐτή τοῦ μεγάλου Ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας μας ἄς γίνη ὁ κανόνας γιά νά ζοῦμε τή σαρκική ζωή μας πνευματικά, σ’ ὅλες τίς ἐκδηλώσεις της. ΑΜΗΝ!

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013

Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΛΑΤΟΜΙΤΙΣΣΗΣ

         Εορτάστηκε και φέτος με  εκκλησιαστική    κατάνυξη η Ιερά Μνήμη του Αγίου Νεκταρίου στο παρεκκλήσιο που βρίσκεται πλησίον της Παναγίας Λατομιτίσσης.

Την παραμονή της εορτής  ημέρα Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2013 το απόγευμα μετεφέρθη με πομπή, το Ιερό λείψανο του Αγίου Νεκταρίου  από την Παναγία Λατομίτισσα εις το εορτάζοντα παρεκκλήσιον του Αγίου Νεκταρίου.

       Αφ’ εσπέρας ο εφημέριος του Ιερού μας Ναού π. Βασίλειος Φιλιππάκης, πλαισιούμενος από τους  ιερείς  π. Γεώργιο Χανδρή και π. Γεώργιο Λούρο, έψαλλαν τα εγκώμια του  Αγίου την παραμονή  του πανηγυρικού Εσπερινού.

      Την επομένη ημέρα  ετελέσθη ο Ορθρος   και η Πανηγυρική Θεία Λειτουργία. Την εορτή τίμησαν με την παρουσία τους κατόπιν προσκλήσεως του εφημέριου, τα σχολεία της γύρω περιοχής:  - 4^ο Γυμνάσιο Λέτσαινας, 9^ο Δημοτικό Σχολείο Καρραδείου,  Βούρειο Δημοτικό Σχολείο και το Σχολείο  Ε.Ε.Ε.Ε.Κ.ΧΙΟΥ, συνοδευόμενα από τους Διευθυντάς και τους Εκπαιδευτικούς τους. 

 Στο τέλος  ο εφημέριος  ευχαρίστησε ιδιαίτερα τόσο τους Διευθυντάς των Σχολείων, όσο  και τους δασκάλους   και  μαθητάς  που παρευρέθησαν στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό. Επίσης ευχαρίστησε τις αρχές του Νομού μας, καθώς και όλο το εκκλησίασμα που προσήλθε για να συμπροσευχηθεί. Κλείνοντας μας υπενθύμισε ότι ο Αγιος Νεκτάριος πέρασε και εκείνος από τα αγιασμένα χώματα του νησιού μας και δίδαξε τον Θείο λόγο.

Πολλοί φιλέορτοι Χριστιανοί  προσήλθαν να τιμήσουν τις Ιερές Ακολουθίες,  την παραμονή,   και την  ημέρα της  εορτής.

Τον  χορό των ιεροψαλτών  αποτελούσε το τμήμα της Βυζαντινής Μουσικής του  Κουκουναρείου  Πνευματικού Κέντρου της  Ενορίας  μας, με τον χοροδιδάσκαλό τους  κ. Θεόδωρο Κουτσούδη.

Και του χρόνου να  είναι όλοι καλά.

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμός 40

Κυριακή Κ΄ Ἐπιστολῶν

10 Νοεμβρίου 2013

(Γαλ. α΄11 - 19)

«Γνωρίζω δέ ὑμῖν, τό εὐαγγέλιον τό εὐαγγελισθέν ὑπ’ ἐμοῦ ὅτι οὐκ ἔστι κατά ἄνθρωπον»

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὡς «διάκονος» τοῦ Εὐαγγελίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀναφέρεται στήν ἀξία τοῦ Εὐαγγελίου τό ὁποῖο ὁ ἴδιος ὁ Χριστός τοῦ ἐμπιστεύθηκε καί ὀφείλει νά διατηρήσει ἀνόθευτο ἀπό τίς διδασκαλίες τῶν ψευδαποστόλων. Δηλώνει, ὅτι τό Εὐαγγέλιο πού ἐκεῖνος κηρύττει δέν εἶναι ἔργο ἀνθρώπου, οὔτε περιέχει ἀνθρώπινα νοήματα. Τό παρέλαβε καί τό διδάχθηκε «δι’ ἀποκαλύψεως Ἰησοῦ Χριστοῦ».

Τό Εὐαγγέλιο εἶναι ἡ καλή εἴδηση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός καί ἡ διδασκαλία Του. Ὁ Ἅγιος Ἀμβρόσιος τό ὀνομάζει πέλαγος μέσα στό ὁποῖο βρίσκεται τό σύνολο τῶν χαρισμάτων καί ἡ θάλασσα τῶν πνευματικῶν μυστηρίων, ὅπου πλέει ὁ μυστικός ΙΧΘΥΣ - Ἰησοῦς Χριστός Θεοῦ Υἱός Σωτήρ – κατά τήν ἀρχαία συμβολική ἀκροστιχίδα.

Ἐπιτομή τῆς Θεολογίας τό ὀνομάζει ὁ Ἅγιος Ἱερώνυμος. Ἀπαρχή ὅλης τῆς Γραφῆς τό ἀποκαλεῖ ὁ Ὠριγένης. Ἄν ὁλόκληρη ἡ Ἁγία Γραφή χαρακτηρίζεται ἀπό τόν ἱερό Αὐγουστίνο ὡς ἐγκυκλοπαίδεια ὅλων τῶν ἐπιστημῶν καί ἀπό τόν Μέγα Βασίλειο ὡς ἐργαστήριο ψυχῶν καί ἀποθήκη πνευματικῶν βοτάνων, καταλαβαίνουμε πόσο ὑπερέχει τό Εὐαγγέλιο, ἡ Καινή Διαθήκη, πού ἐπικυρώθηκε μέ τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ.

Στή θεία Λατρεία τό Εὐαγγέλιο κατέχει κεντρική θέση γιατί εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Εἶναι τό ἅγιο καί ἱερό βιβλίο πού περιέχει τό λυτρωτικό μήνυμα. Δι’αὐτοῦ ὁμιλεῖ ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Μέ πόση εὐλάβεια ὁ λαός μας παρακολουθεῖ τήν ἀνάγνωση τοῦ Εὐαγγελίου, σάν νά ἀκούει τόν ἴδιο τόν Διδάσκαλο, καί πόση ἀγαλλίαση ἐκφράζει μέ τό «Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι» πού μετά τήν ἀνάγνωσή του ψάλλει!

Σώζει τό Εὐαγγέλιο. Μᾶς μεταβάλλει σέ ἀγγέλους, ὅταν ἀνταποκρινώμαστε σ’αὐτό μέ πίστη. «Δύναμις γάρ Θεοῦ ἐστιν εἰς σωτηρίαν παντί τῷ πιστεύοντι»(Ρωμ. 1, 17). Δέν ἀρκεῖ ἡ ἀποδοχή τῆς διδασκαλίας του, χρειάζεται καί ἡ πρακτική ἐφαρμογή του. Μήπως ὅμως δείχνουμε μέ τά ἔργα μας μιά πίστη ἀντιφατική; Ὅταν μᾶς ὁρίζει τίς πρακτικές ἀλήθειες, μέ τίς ὁποῖες θά διορθώσουμε τά ἤθη μας, καί ξεσηκώνονται οἱ ἐπιθυμίες καί μᾶς πιέζουν νά μή δεχθοῦμε τούς νόμους του, μήπως ὑποχωροῦμε μπροστά στήν πίεση τοῦ θελήματός μας καί τοῦ κόσμου; Εἶναι δυνατόν ἀπό τή μιά νά πιστεύουμε καί νά τιμᾶμε τό Εὐαγγέλιο καί ἀπό τήν ἄλλη νά ζοῦμε σάν νά εἶναι ψεύτικη ἡ διδασκαλία Του;

Οἱ ἄνθρωποι τοῦ σκότους διατυμπανίζουν πρός κάθε κατεύθυνση τό ξεπέρασμα τοῦ Εὐαγγελίου. Ὅτι πέρασε ὁ καιρός του, ὅτι δέν ἀφορᾶ τούς πολιτισμένους ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς μας. Εἶναι αὐτοί πού γνωρίζουν τή δύναμή του καί μέ κάθε ψευδολογία καί συκοφαντία προσπαθοῦν νά τό θέσουν στό περιθώριο τῆς ζωῆς. Ἀγνοοῦν ὅτι τό Εὐαγγέλιο εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός «καί τῆς βασιλείας Αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος».

Τό Εὐαγγέλιο δέν ἐπιδέχεται ἀλλοιώσεις. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός ἐφιστᾶ τήν προσοχή μας νά μήν προσθέσουμε κάι νά μήν ἀφαιρέσουμε «ἰῶτα ἕν ἤ μία κεραία ἀπό τοῦ νόμου».

Ὅσο κι ἄν μᾶς φαίνεται δύσκολο, ὅσο κι ἄν δέν ἐξυπηρετεῖ τίς ἀτομικιστικές προθέσεις μας, ὅσο κι ἄν μᾶς φέρνει μπροστά σέ πολλά διλήμματα, αὐτό εἶναι. Ὀ κόσμος φρονεῖ διαφορετικά ἀπό τό Εὐαγγέλιο. Ἐμεῖς ὅμως ποιό θά ἀκολουθήσουμε; Τό νόμο τῆς βίας καί τῆς φθορᾶς ἤ τό Εὐαγγέλιο τῆς ἀγάπης καί τῆς ἀλήθειας;

Φωτεινός φάρος στούς ὁδοιπόρους τῆς ζωῆς εἶναι τό ἱερό Εὐαγγέλιο. Οἱ διδασκαλίες του οἰκοδομοῦν μιά κοινωνία ἀγάπης καί προόδου. Ὁ λόγος του ἐξημερώνει τά ἤθη τῶν ἀνθρώπων. Ἡ ἀκτινοβολία του δέν θά σβήσει ποτέ καί τά ζωήρρυτα νάματά του δέν θά πάψουν ποτέ νά δροσίζουν τήν οἰκουμένη. Χρέος ὅλων μας εἶναι νά κάνουμε ἐνεργή τήν κοινωνία τῆς πίστεώς μας (Φιλημ. 1,6). Εὐαγγέλιο νά γίνει ἡ ζωή μας, ὥστε μέ τήν ὅλη συμπεριφορά μας νά κηρύττουμε Χριστό. Ἔτσι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ θά γίνει «ζῶν καί ἐνεργής...καί κριτικός ἐνθυμήσεων»(Ἑβρ. 4, 12).

Σήμερα ὁ λόγος τοῦ Εὐαγγελίου εἶναι δυσερμήνευτος, γιατί οἱ ἄνθρωποι εἶναι «νωθροί ταῖς ἀκοαῖς»(Ἑβρ. 5,11). Οἱ θόρυβοι τῆς ἐντάσεως ἔχουν τραυματίσει τήν ἀκοή τῆς καρδιᾶς μας μέ ἀποτέλεσμα νά μήν μποροῦμε νά συλλάβουμε τά μηνύματα τοῦ Εὐαγγελίου. Κάθαρση χρειαζόμαστε καί Πνεῦμα Ἅγιο. Τότε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ θά ἀποκαλύψει καί σ’ ἐμᾶς, ὅπως στόν Ἅγιο Παῦλο, τό Εὐαγγέλιο τῆς σωτηρίας. ΑΜΗΝ!     Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Ἀριθμός 39

Κυριακή ΙΘ΄ Ἐπιστολῶν

3 Νοεμβρίου 2013

(Β΄Κορ. ια΄, 31 - ιβ΄ 9)

«Ἥδιστα οὖν μᾶλλον καυχήσομαι ἐν ταῖς ἀσθενείαις μου, ἵνα ἐπισκηνώσῃ ἐπ’ ἐμέ ἡ δύναμις τοῦ Χριστοῦ»

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, στή σημερινή Περικοπή, ζητᾶ ἀπό τόν Θεό νά τόν ἀπαλλάξει ἀπ’ τό βάσανο πού ἐπέτρεψε νά τόν ταλαιπωρεῖ. Ἐκεῖνος τοῦ ἀπαντᾶ: «Ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου۠ ἡ γάρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται», σοῦ ἀρκεῖ δηλαδή ἡ χάρη μου, γιατί ἡ δύναμή μου, ἡ ἐπενέργειά μου μέσα σου τελειοποιεῖται, ὁλοκληρώνεται στήν ἀδυναμία, ἐκεῖ ὅπου «ὑπάρχει ἀσθένεια, ὅταν ἔχεις βάσανα καί ταλαιπωρίες. Βάσανα καί ταλαιπωρίες, τά ὁποῖα μπορεῖ νά ξεπερνᾶ ὁ Παῦλος, ἀλλά καί κάθε χριστιανός μέ τή χάρη τοῦ θεοῦ πρῶτα, ἀλλά καί μέ τόν προσωπικό ἀγώνα του, κάτω ἀπό τήν σκέψη Ἐκείνου κι ὄχι αὐτόνομα κι ἐγωϊστικά δρώντας. Μ’αὐτό τό σκεπτικό λοιπόν ὁ Παῦλος καυχᾶται γιά τίς ἀδυναμίες του, ἀκόμη καί γιά τό «σκόλοπά» του, πού τόσον τόν ἐβασάνιζε. Καυχᾶται ὁ Παῦλος γιά τίς κακουχίες, τίς ταλαιπωρίες πού περνᾶ κατά τή διάρκεια τῆς ζωῆς καί τοῦ ἀποστολικοῦ του ἔργου. Ταλαιπωρίες, πού σύμφωνα μ’ ὅσα τοῦ ἀποκάλυψε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, θά τοῦ ἐξασφαλίσουν, ἐφόσον τά ὑπερνικήσει, τήν αἰώνια ζωή μαζί Του. Ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ μέσα του (κι ἡ πίστη του σ’Αὐτόν) θά καταστεῖ ἀκλόνητη καί ἀνυπέρβλητη. Ὅπως κι ἔγινε. Μέ ἀποτέλεσμα νά γίνει ὁ πρώην διώκτης «Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν», «ὁ πρῶτος μετά τόν Ἕνα».

Οἱ ἄνθρωποι καί στήν ἐποχή μας παρά τήν τεχνολογική, κοινωνική, κ.λ.π. πρόοδο πού ἔχει ἐπιτευχθεῖ, παρά τήν «πρόοδο τοῦ πολιτισμοῦ», ἐξακολουθοῦν νά ὑποφέρουν, νά μαστίζονται ἀπό πλῆθος ἀσθένειες πού ἀνανεώνονται, μεταλλάσονται κι ἐξελίσσονται. Νά καταδυναστεύονται ἀπό πλῆθος σύγχρονες, ἀλλά καί παλαιότερες κοινωνικές μάστιγες καί πληγές, ἀπό πλῆθος ἐκτροπές κι ἐγκληματικές συμπεριφορές, ἀπό ψυχολογικά προβλήματα καί συμπλέγματα. Πλῆθος προβλήματα προσωπικά, κοινωνικά κ.λ.π., συνθετότερα καί πολυπλοκότερα ἀπ’ ὅ, τι παλαιότερα, πλῆθος δοκιμασίες καί πειρασμοί, πλῆθος προκλήσεις καί διλήμματα, πλῆθος πλάνες καί κακοτροπίες καραδοκοῦν στήν πορεία μας καθημερινά. Ἡ τεχνολογία καί ἡ ἐπιστήμη μπορεῖ νά προχώρησαν, ἀλλά οἱ ἄνθρωποι δέν εὐημεροῦν, ἡ φτώχεια ἐξακολουθεῖ νά ὑπάρχει. Ἡ ἀρρώστια καί ὁ πόνος ἐξακολουθοῦν νά βασανίζουν καί τό σύγχρονο ἄνθρωπο.

Ἀπέναντι σ’αὐτά κι ἄλλα τόσα δεινά ὁ ἄνθρωπος σήμερα δυσφορεῖ, ἀπελπίζεται, φοβᾶται, πανικοβάλλεται, παραδίνεται, σηκώνει τά χέρια ψηλά. Εἶναι περισσότερο ὑποψιασμένος ἴσως ἀπ’ ὅ,τι ἄλλοτε, ἀλλά λιγότερο δυναμικός.

«Στενή πύλη καί τεθλιμμένη ὁδός» (Ματθ. 7, 14) εἶναι λοιπόν ἡ ζωή, ἰδιαίτερα τῶν χριστιανῶν. Πλῆθος πειρασμοί καί «ἀσθένειες» ἐμφανίζονται ἐμπρός μας καί μέσα μας, ὄχι γιά νά μᾶς κάνουν νά δυσανασχετήσουμε, νά ἀγχωθοῦμε ἤ νά ἀγανακτήσουμε, ἀλλά γιά νά μᾶς ἐκπαιδεύσουν στήν ἐν Χριστῷ ζωή. Παιδαγωγός κι ἀσκητικός εἶναι ὁ ρόλος τους, ὅπως παιδαγωγική κι ἀσκητική – βιωματική εἶναι καθ’ ὅλα ἡ ἐν Χριστῷ ζωή.

Πειρασμοί κι «ἀσθένειες» λοιπόν ἑκούσιες, τίς ὁποῖες πρέπει νά ἀποφεύγουμε (Ματθ. 6,13), ἀλλά καί ἀκούσιες, τέτοιες πού τίς ἐπιτρέπει ὁ Θεός, τόσες ὥστε νά μποροῦμε νά τίς ἀντιμετωπίσουμε (Α΄Κορ. 10,13). Ὁ ἄνθρωπος ἔχει σ’αὐτό τή δύναμη, δύναμη πού πηγάζει ἀπ’ τό Σταυρό καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, προκειμένου ν’ ἀντιμετωπίσει τούς πειρασμούς καί τίς δυσκολίες, τά βάσανα καί τίς «ἀσθένειες» στή ζωή του. Μέ ποιόν τρόπο; Βεβαίως μέ ἀρωγό τή Χάρη καί τή δύναμη τοῦ Θεοῦ, τήν ὁποία, ἄν ἐπικαλεῖται μέ γνήσια πίστη κι ἀγάπη πρός Ἐκεῖνον, μέ ἐλπίδα, μέ βεβαιότητα κι αἰσιοδοξία, ἀλλά καί ταπείνωση, θά τή βρίσκει πάντοτε μόνιμη σύντροφο σέ κάθε δυσκολία. Χάρη ἡ ὁποία ἐνισχύει κι ἐνεργοποιεῖ στόν ἀγώνα του τόν κάθε πιστό.

Ὁ Ἀπόστολος σέ ἄλλο σημεῖο συνιστᾶ νά ἀντιμετωπίζονται οἱ θλίψεις «ἐν ὑπομονῇ πολλῇ». Ἔχοντας ζωντανό μέσα μας τό Χριστό μέ ὑπομονή πολλή καί χαρούμενη διάθεση πού δίνει ἡ ἐλπίδα μας σ’ Αὐτόν, ἀλλά καί μέ αἴσθημα εὐθύνης καί τόλμη, μποροῦμε νά ἀντιμετωπίσουμε κάι νά ξεπεράσουμε μέ ἀξιοπρέπεια κάθε ἀδυναμία καί «ἀσθένεια». Ἀκόμη καί τό θάνατο. ΑΜΗΝ!

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου





Ἀριθμός 38

Κυριακή ΙΗ΄ Ἐπιστολῶν

27 Ὀκτωβρίου 2013

 (Β΄ Κορ. θ΄ 6 -11)

«Ὁ σπείρων φειδομένως φειδομένως καί θερίσει,

καί ὁ σπείρων ἐπ’ εὐλογίαις ἐπ’εὐλογίαις καί θερίσει».

Δανειζόμενος εἰκόνες ἀπ’ τή γεωργική ζωή καί εἰδικότερα ἀπ’ τήν ἐργασία τοῦ σπορέως ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἀναφέρεται στό καθῆκον τῆς προσφορᾶς, στό χρέος τῆς ἐλεημοσύνης πού βαραίνει κάθε πιστό. Ἐκεῖνος πού θά σπείρει, θά προσφέρει, θά βοηθήσει ὅποιον ἔχει ἀνάγκη φειδωλά, μέ τσιγκουνιά, μέ ψίχουλα, θά θερίσει καί μέ οἰκονομία, ἡ ἀπολαβή του θά εἶναι μικρή ἀπό τό Θεό ۠ γιατί τό χρέος τῆς ἐλεημοσύνης εἶναι συγκομιδή γιά τόν ἐλεήμονα, ἔχει – χωρίς νά ἀποβλέπει – καί ἀνταπόδοση ἀπ’ τό Θεό. Ἀντίθετα, ὅποιος ἀσκεῖ τήν ἐλεημοσύνη μέ ζῆλο, γενναιόδωρα καί πλουσιοπάροχα, αὐτός κατά τόν ἴδιο τρόπο θά θερίσει, θά ἀνταμειφθεῖ πλούσια ἀπ’ τό Θεό.

Μεγάλη ἀρετή, λοιπόν, ἡ ἐλεημοσύνη. «Ταύτην ἀσπασώ-μεθα, ὡς οὐδέν ἴσον» (ἱερός Χρυσόστομος), ἀφοῦ αὐτή ἐξιλεώνει τίς ἁμαρτίες μας (Σοφ. Σειρ. 3,30). Ἡ δύναμή της «ἀποσμήχει ῥύπον ψυχῆς» (ἱ. Χρυσόστομος), καθαρίζει δηλαδή καί μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπ’τούς ρύπους, τήν ἀκαθαρσία τῆς ψυχῆς, προκαλεῖ εὐχαρίστηση στό Θεό καί ἡ ἔμπρακτη ἄσκησή της ὁδηγεῖ ἐγγύτερα σ’ Ἐκεῖνον, τόν μόνο Ἐλεήμονα.

Ὑπάρχουν πλῆθος ἄνθρωποι, κοινωνικές κατηγορίες καί ὁμάδες ἀποκλεισμένες, στερημένες ἀπ’ τήν ἀπολαβή τους, ἄνθρωποι πού δυστυχοῦν, μόνοι, ἀπογοητευμένοι, στερημένοι ἀκόμη κι ἀπ’τά στοιχειώδη αὐτῆς τῆς ζωῆς, ἀπό ἀγάπη καί φροντίδα, ἀπομονωμένοι στήν ἔλλειψη καί τήν ἄγνοια, χωρίς ὑλική καί ἠθική συμπαράσταση, μέσα σέ μιά κοινωνία πού ἀντιμετωπίζει ὀξύτατα προβλήματα ἐπικοινωνίας μεταξύ τῶν μελῶν της, ἄνθρωποι παραμελημένοι στό περιθώριο τῆς ζωῆς.

Μπορεῖ ἡ ἐξέλιξη τῆς τεχνολογίας νά καλπάζει, τό ἴδιο καί ἡ ἐπιστήμη, ὅμως ἐξακολουθοῦν νά ὑπάρχουν (καί νά δημιουργοῦνται) παντοῦ στόν κόσμο φτωχοί, ἄστεγοι, ἐγκαταλειμμένοι κι ἐξαθλιωμένοι, ἀπό σωματικά καί ψυχικά νοσήματα. Ἄνθρωποι πού χρήζουν βοηθείας, ἄνθρωποι πού χρειάζονται τήν ὑποστήριξή μας, τήν ὑλική ἀλλά καί τήν ἠθική.

Πῶς, ὅμως, πρέπει νά ἐλεοῦμε τούς ἀδελφούς; Μέ τί διάθεση; Μέ ποιά κίνητρα; Γιά ποιό λόγο θά πρέπει νά ἀσκοῦμε τήν ἐλεημοσύνη; Καί σέ ποιό βαθμό; Στά ἐρωτήματα αὐτά ἀπαντᾶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἐλεοῦμε ἐκείνους πού ἔχουν ἀνάγκη, ὅσοι χρειάζονται τή βοήθειά μας, ὄχι μόνο αὐτούς πού ἐμφανίζονται ξαφνικά ἐμπρός μας, ἀλλά ἀναζητοῦμε κι ἐμεῖς τούς πάσχοντες, αὐτούς πού ὑποφέρουν, προκειμένου νά τούς ἀνακουφίσουμε στό μεγαλύτερο δυνατό βαθμό πού μποροῦμε. Βοηθᾶμε τούς ἐν ἀνάγκῃ εὑρισκομένους γιά τούς ἴδιους, ἀλλά καί γιά μᾶς. Γιά νά μᾶς ἐλεήσει κι ἐμᾶς στή συνέχεια ὁ οἰκτίρμων κι ἐλεήμων Θεός.

Δέν ἐπιδιώκουμε τήν ἀνταμοιβή ἤ τόν ἔπαινο, ἀλλά οἱ προσευχές μας καί οἱ ἐλεημοσύνες μας ἀνεβαίνουν «εἰς μνημόσυνον ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ».

Προσφέρουμε τή βοήθειά μας, πού κατά περίπτωση μπορεῖ νά μήν εἶναι μόνο ὑλική, ἀλλά καί λεκτική, παρηγορητική, συμβουλευτικη, ψυχολογικῆς ὑποστηρίξεως, διδακτική, πνευματική κ.λ.π., ὄχι ἀπό λύπη, νιώθοντας οἶκτο γιά τόν ἄλλο, γιά τό πρόβλημά του ἤ τό δράμα του, οὔτε ἀναγκαστικά, κάτω ἀπό πίεση, ἐπειδή μᾶς ζητήθηκε ἐπίμονα, ἐπιτακτικά ἀπ’ τόν πάσχοντα ἤ κάποιον τρίτο, οὔτε ἀπό ντροπή ἤ προκειμένου νά ξεφύγουμε γρήγορα ἀπ’ τόν αἰτοῦντα, ὁπότε τοῦ δίνουμε ψίχουλα ἀπό τό οἰκονομικό, ψυχικό ἤ ἄλλο περίσσευμά μας καί φεύγουμε ἐπαναπαυμένοι ὅτι κάναμε τό «χρέος» μας.

Ἐκφράζουμε τήν ἀγάπη μας στόν πλησίον μέ σεμνότητα, χωρίς ἔπαρση, μέ διακριτικότητα, χωρίς νά τόν ταπεινώνουμε ἤ νά τόν πληγώνουμε μέ τόν τρόπο πού τόν προσεγγίζουμε καί τοῦ προσφέρουμε τή βοήθειά μας. Τοῦ προσφέρουμε τήν ἀγάπη μας μέ τέτοιο τρόπο ὥστε ὡς ἀγάπη νά τήν ἐκλάβει, ὄχι ὡς οἶκτο ἤ κάτι ἄλλο, νά τή λάβει μέ χαρά κι εὐγνωμοσύνη κι ὄχι μέ ντροπή καί δουλικότητα ἤ αἴσθημα κατωτερότητας.

Στό ἐρώτημα «ὡς ποιό βαθμό ἀσκοῦμε τήν ἐλεημοσύνη;» ὁ Ἀπόστολος ἀπαντᾶ: «ἕκαστος καθώς προαιρεῖται τῇ καρδίᾳ», ὁ καθένας δηλαδή ἀνάλογα μέ τήν προδιάθεσή του, πού θά πρέπει νά εἶναι, ὅπως εἴπαμε ἤδη, θετική, χαρούμενη, ἐλεύθερη, ὄχι ἀναγκαστική. Ἡ ἐλεημοσύνη μας στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ἄς μήν εἶναι ἐξωτερικά ἐπιβαλλόμενη ὑποχρέωση, ἀλλά ἐσωτερική προδιάθεση πού ἐλεύθερα ὑπαγορεύει τήν ἔννοια τοῦ χρέους καί τῆς προσφορᾶς. ΑΜΗΝ!   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμός 37

Κυριακή ΙΖ΄ Ἐπιστολῶν

20 Ὀκτωβρίου 2013

«Εἰ ὁ ἐρχόμενος ἄλλον Ἰησοῦν κηρύσσει...ἤ εὐαγγέλιον ἕτερον...»

Τό Εὐαγγέλιο γιά τό ὁποῖο κάνει λόγο ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τόν Ἴδιο τόν Χριστό. Ὅ,τι εἶχε προαναγγελθεῖ ἀπαρχῆς ἀπό τόν Θεό στούς πρωτοπλάστους μετά τήν πτώση τους στήν ἁμαρτία μέ τό λεγόμενο πρωτευαγγέλιο, ὅτι θά ἔλθει κάποια ἐποχή πού ὁ ἀπόγονος τῆς γυναίκας θά συνέτριβε τήν κεφαλή τοῦ φιδιοῦ - διαβόλου, ὅ,τι ἔπειτα προαναγγέλλετο ἀπό τούς Προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἔγινε πραγματικότητα. Τό εὐαγγέλιο ἔκτοτε πού κήρυσσαν οἱ Ἀπόστολοι καί ἡ Ἐκκλησία, κατ’ἐντολήν πιά τοῦ Χριστοῦ, ἦταν ἀκριβῶς τοῦτο: ὁ ἐρχομός τοῦ Κυρίου ὡς Σωτήρα, ὁ Ὁποῖος ἔσωσε τόν κόσμο ἀπό τήν ἁμαρτία, τόν θάνατο, τόν διάβολο - ὅ,τι συνιστᾶ τήν πλήρη ἀπελευθέρωση τοῦ ἀνθρώπου.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, λοιπόν, στοιχεῖ στήν παράδοση αὐτή τῶν ὑπολοίπων Μαθητῶν καί Ἀποστόλων: κηρύσσει τόν Χριστό καί τό Εὐαγγέλιό Του, κατόπιν ἀποκαλύψεως τοῦ Ἰδίου τοῦ Κυρίου. Τό ἰδιάζον, ὅμως, ἐν προκειμένῳ εἶναι ὅτι ὁ Ἅγιος Παῦλος ἔπρεπε νά ἀπαντήσει καί στίς ἐνστάσεις ὁρισμένων «ψευδαδέλφων», οἱ ὁποῖοι – εὐκαίρως ἀκαίρως – τόν ἀμφισβητοῦσαν ὡς γνήσιο Ἀπόστολο, διότι δέν ἀνῆκε στούς δώδεκα Μαθητές τοῦ Χριστοῦ. Κι ὁ λόγος του εἶναι γι’ αὐτό ἀπόλυτος: δέν ἔχει μικρότερη σημασία τό κήρυγμά του, γιατί κι ἐκεῖνος, ὅπως οἱ ἄλλοι Ἀπόστολοι, κλήθηκε ἀπό τόν Ἴδιο τόν Κύριο. Τόν συνέχει πάντοτε ἡ συγκλονιστική ἐμπειρία του ἀπό τήν ἐπέμβαση τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ στή ζωή του – τότε πού τοῦ ἐμφανίστηκε στήν πορεία του πρός τή Δαμασκό καί τόν κάλεσε νά γίνει Μαθητής καί Ἀπόστολός Του. Ἡ ἴδια ἡ μεταστροφή του καί οἱ θλίψεις καί δοκιμασίες πού τή συνόδευσαν ἀποτελοῦν τήν ἐγγύηση γι’αὐτό. Εἶναι τόσο βέβαιος γιά ὅ,τι κηρύσσει, ὥστε σέ ἄλλο σημεῖο τῆς ἴδιας ἐπιστολῆς θά πεῖ τόν φοβερό ἐκεῖνο λόγο: κι ἄν ἄγγελος κατέβη καί σᾶς πεῖ ἀντίθετα πρός αὐτά πού ἐγώ σᾶς κηρύσσω, νά εἶναι ἀνάθεμα.

Τήν ἐμπειρία τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, κατά τήν ὁποία γνώρισε τόν Θεό προσωπικά καί ἄμεσα, καλούμαστε νά ἀποκτήσουμε κι ἐμεῖς. Ἡ πίστη μας ἔχει ἐμπειρικό καί ὄχι νοησιαρχικό χαρακτήρα, πού σημαίνει ὅτι ὁ Θεός μας φανερώνεται σέ ὅλους, ἀρκεῖ νά Τόν ἀναζητοῦμε γνήσια καί ἀληθινά, πού σημαίνει πιστή καί συνειδητή συμμόρφωσή μας στίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Βεβαίως, δέν περιμένει κανείς τήν ἔνταση καί τό βάθος τῆς ἐμπειρίας τοῦ Ἀποστόλου Παύλου – αὐτό εἶναι μία ἐξαιρετική εὐλογία Χάρης πού ἐξαρτᾶται ἀπολύτως μόνο ἀπό τόν Θεό - ἀλλά στόν καθένα δωρίζεται ὁ Θεός κατά τό μέτρο τῆς μετανοίας του, δηλαδή κατά τό μέτρο τῆς ἀναζήτησης τοῦ Χριστοῦ μέσα ἀπό τά Ἱερά Μυστήρια, τίς Ἱερές Ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας καί τή μελέτη τοῦ θείου λόγου. Τότε τό Εὐαγγέλιο γίνεται κατάσταση τῆς καρδιᾶς, δηλαδή γίνεται ἐσωτερικός φωτισμός, πού ὁδηγεῖ σέ ἀδιάκοπη δοξολογία τοῦ Θεοῦ.

Ταυτόχρονα, ὅμως, πρέπει νά ἔχουμε ὑπόψη ὅτι αὐτή ἡ δωρεά τοῦ Εὐαγγελίου στή ζωή μας συνιστᾶ καί ἀνάθεση ἀπό τόν Θεό κάποιας διακονίας. Τήν ὥρα δηλαδή πού ὁ Θεός μᾶς χαριτώνει καί μᾶς ἀποκαλύπτεται, τήν ἴδια ὥρα μᾶς θέτει σέ δράση διακονίας μέ ἀγάπη γιά τούς συνανθρώπους μας, ὅπως συνέβη καί μέ τόν Ἀπόστολο Παῦλο. Μέ ἄλλα λόγια ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ μᾶς δίνεται ὄχι γιά νά ἐπαναπαυτεῖ σέ μᾶς, ἀλλά γιά νά ἀντιδωρηθεῖ μέ ταπείνωση καί ἀγάπη στόν συνάνθρωπό μας. Ἡ δωρεά τοῦ Θεοῦ μᾶς δίνεται γιά νά μοιραστεῖ. Καί μοιραζόμενη πλουτίζει καί αὐξάνει.

Μέτοχος αὐτῆς τῆς Χάρης τοῦ Θεοῦ ὑπῆρξε καί ἡ σήμερον τιμωμένη Ἁγία Ματρώνα ἡ Χιοπολίτις. Μέ εὐγνωμοσύνη τήν δοξολογοῦμε καί ἡ καλυτέρα τιμή πρός αὐτήν ἄς εἶναι ἡ προσοχή τῆς ψυχῆς μας, ὁ καθαρισμός καί ἡ ἁγνότητά της. Ἡ Ἁγία Ματρώνα ἔγινε Νύμφη τοῦ Χριστοῦ μέ τήν πίστη, τήν ἁγνότητα καί τήν ἱεραποστολή της. Ἄς τήν μιμηθοῦμε. ΑΜΗΝ!       

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμός  35

Κυριακή ΙΕ΄ Ἐπιστολῶν

6  Ὀκτωβρίου 2013

(Β΄Κορ. δ΄ , 6 – 15)

«Ἔχομεν δέ τόν θησαυρόν τοῦτον ἐν ὀστρακίνοις σκεύεσιν»

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, πολλές φορές ταπείνωσε τόν ἑαυτό του. Στήν πρώτη του ἐπιστολή πρός τούς Κορινθίους γράφει πώς πρέπει νά τόν ὑπολογίζουν ἀνάμεσα στούς «ὑπηρέτας Χριστοῦ καί οἰκονόμους μυστηρίων Θεοῦ» (Β΄ Κορ. 4,1). Ἐπίσης καί στή δεύτερη ἐπιστολή μέ τούς ἴδιους παραλῆπτες προχωρεῖ ἀκόμη πιό πολύ καί λέγει πώς δέν εἶναι μόνο ὑπηρέτης τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί δοῦλος στήν ὑπηρεσία τῆς σωτηρίας τῶν πιστῶν «ἑαυτούς δέ δούλους ἡμῶν διά Ἰησοῦν»( Β΄ Κορ. 4, 5). Ὅλα αὐτά τά βίωνε ἔντονα, γιατί μέσα του εἶχε τή χάρη τοῦ Θεοῦ. Μάλιστα τήν παντοδύναμη χάρη τοῦ Θεοῦ τήν χαρακτηρίζει ὡς θησαυρό πού βρίσκεται μέσα σέ ὀστράκινο σκεῦος. Ἄς δοῦμε γιατί κάνει αὐτόν τό χαρακτηρισμό.

Θησαυρό λέγει ἐδῶ ὁ Ἀπόστολος, κατά τόν ἱερό Θεοδώρητο, τή Χάρη τοῦ Πνεύματος πού δίδεται στούς ἀνθρώπους, ἐνῶ ὀστράκινο σκεῦος χαρακτηρίζει τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου. Χαρακτηριστικό γνώρισμα μέγιστο τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ εἶναι τό γεγονός πώς ἐνῶ τό σῶμα δέχεται πληγές καί βασάνους καί μύρια κακά, δέν χάνεται ὁ θησαυρός. Οἱ Ἀπόστολοι ἦταν ὀστράκινα σκεύη πού μέσα τους εἶχαν τή Χάρη τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος κάνει μιά σπουδαία  παρατήρηση γιά τό θησαυρό τῆς Χάριτος. Ἐκεῖνος πού βρῆκε καί ἔχει μέσα του τόν ἐπουράνιο θησαυρό τῆς Χάριτος ἐργάζεται τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ μέ καθαρότητα, ἀβίαστα καί εὔκολα.

Ἕνας ἄλλος Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος, θά κάνει κι ἄλλες παρατηρήσεις: Μή νομίσεις πώς ἀπό σένα συγκρατεῖται καί φυλάσσεται ὁ θησαυρός πού ὑπάρχει μέσα σου, ἀλλά νά γνωρίζεις ὅτι ἀπό τό θησαυρό πού ἔχεις μέσα σου ἐσύ διατηρεῖσαι. Γνώριζε πώς κατασκευάσθηκες γιά νά εἶσαι σκεῦος εὔχρηστο στήν ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ. Τό θαυμαστό εἶναι πώς ἐάν τό σκεῦος (δηλ. τό σῶμα) ὄχι ἀπό τόν ἑαυτό σου, ἀλλά ἀπό τούς ἐχθρούς συντριβεῖ, ὁ μέν θησαυρός παραμένει ἄθικτος, χωρίς νά χάσει τίποτε (ἀκένωτος), τό δέ σκεῦος ἰσχυρότερο καί ἀσφαλέστερο «ὑπό τῆς ἐνεργείας τοῦ θησαυροῦ κατασκευάζεται». Βλέπουμε πώς ὁ θησαυρός τῆς Χάριτος εἶναι φυλακτήριο κάι ἀσφάλεια τοῦ ἀνθρώπου. «Ἀναπληροῖ τά ἡμῶν ὑστερήματα». Ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ «τά ἐλλείποντα ἀναπληροῖ καί τά ἀσθενῆ θεραπεύει».

Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής θά δώσει καί μιά ἄλλη ἑρμηνεία. Θησαυρός εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Ὀστράκινο σκεῦος εἶναι ἡ ἔλλειψη προσόντων γιά τήν προφορά τοῦ λόγου. Θά μπορούσαμε νά ποῦμε πώς ὀστράκινο σκεῦος εἶναι ἡ ἀνθρώπινη φύση πού δέχθηκε τή σοφία πού δέν μπορεῖ καθόλου νά τήν χωρέσει ὁ κόσμος. Δέχθηκε τή σοφία τοῦ Θεοῦ, πού μεταλαμπάδευσε τό φῶς τῆς ἀληθινῆς ἐπιγνώσεως σ’ ὅλη τήν οἰκουμένη.

Εἴδαμε παραστατικά τίς γνῶμες ὁρισμένων κορυφαίων Πατέρων γιά τό θησαυρό τῆς Χάριτος καί τό ὀστράκινο σκεῦος πού τόν φυλάσσει. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι πού βαπτισθήκαμε στό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ἔχουμε μέσα μας τό θησαυρό τῆς Χάριτος. Ἴσως πολλοί ἀγνοοῦμε τήν ὕπαρξή του. Νομίζουμε πώς εἴμαστε μόνο σάρκα καί αἷμα. Ἡ ἀλήθεια εἶναι πώς εἴμαστε παιδιά τοῦ Θεοῦ καί ἀδέλφια τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἔχουμε, μέ τό Βάπτισμά μας, ὅλη τή δύναμη τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἀγωνιστής ἄνθρωπος καταλαβαίνει τήν ὕπαρξη τοῦ θησαυροῦ. Νά ποῦμε μερικά παραδείγματα. Στή ζωή μας συναντᾶμε πολλές θλίψεις. Φυσιολογικά, θά ἔπρεπε νά εἴχαμε βουλιάξει ἀπό τά δεινά τῶν πειρασμῶν. Ἐν τούτοις παρατηροῦμε πώς ἔχουμε μεγάλη ὑπομονή, σοφία νά ἀντιμετωπίσουμε τίς δυσκολίες, μακροθυμία γιά ‘κείνους πού μᾶς πειράζουν, ἐσωτερική εἰρήνη παρά τίς ἐξωτερικές δυσκολίες, διάθεση γιά προσευχή, δοξολογία γιά τούς πειρασμούς κ. ἄ. Αὐτές οἱ πνευματικές καταστάσεις προέρχονται ἀπό τό θησαυρό τῆς Χάριτος πού φυλάσσεται μέσα μας.

Ἄλλο παράδειγμα εἶναι οἱ ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Ὅταν εἴμαστε μέσα στήν ἁμαρτία, ὅλα εἶναι δύσκολα. Ὅταν ἀρχίζει καί ἐνεργεῖται ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ, τότε ἐντολές τοῦ Θεοῦ, πού μᾶς φαινόντουσαν «βουνό», ἀρχίζουν καί ἐφαρμόζονται καί πραγματοποιοῦνται. Ὅλα αὐτά ἔχοντας ὑπόψη μας, ὀφείλουμε νά κάνουμε τό πᾶν γιά νά διατηρήσουμε τή Χάρη τοῦ Θεοῦ μέσα μας καί νά εἴμαστε ἑνωμένοι μαζί της ἰσόβια. Ἔτσι θά προοδεύσουμε πνευματικά καί θά νιώσουμε πώς εἴμαστε παιδιά τοῦ Θεοῦ. ΑΜΗΝ!                            Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμός 34

Κυριακή ΙΔ΄ Ἐπιστολῶν

29 Σεπτεμβρίου 2013

(Β΄Κορ. α΄ , 21 – β΄ 4)

«Ἐγώ δέ μάρτυρα τόν Θεόν ἐπικαλοῦμαι»

Σέ πάρα πολλούς ἀνθρώπους, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὑπάρχει τό πάθος τῆς καχυποψίας. Καχυποψία εἶναι ἡ κατάσταση ἐκείνη πού ὑποψιάζεται κάποιος ἕνα κακό ἀξιολογώντας διάφορα γεγονότα. Ἐπίσης, καχυποψία εἶναι ἡ ὑποκειμενική ἐκτίμηση διαφόρων καταστάσεων μετά ἀπό διεργασία πολλῶν συλλογισμῶν μας, πού δέν εἶναι πάντοτε καί ὀρθοί. Μερικές φορές ταυτίζεται ἡ καχυποψία μέ τήν ὑπόνοια.

Πολλές φορές ἡ καχυποψία τῶν ἀνθρώπων δέν εἶναι μόνο γιά κακά, ἀλλά καί γιά καλά πράγματα. Ὅταν ἐμφανίσθηκε ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, ὑπῆρχε ἡ καχυποψία καί ἡ ὑπόνοια μήπως αὐτός εἶναι ὁ Χριστός. Οἱ Ἰουδαῖοι ἀπέστειλαν σ’αὐτόν ἱερεῖς καί λευίτες, γιά νά τόν ἐρωτήσουν «σύ τίς εἶ;» (Ἰω. 1, 19). Στό σημεῖο αὐτό ὁ ἱερός Χρυσόστομος μᾶς λέγει πώς οἱ ἐπίσημοι Ἰουδαῖοι, ἐπειδή ἦταν πολυπράγμονες, βάσκανοι καί περίεργοι, γι’αὐτό καί διακατέχονταν ἀπό τό πάθος τῆς καχυποψίας. Ὁ Ζιγαβηνός γράφει πώς «ὡς ἀγνοοῦντες» ἐρωτοῦν, ἐνῶ ἐγνώριζαν τά πάντα. Ὁ Πρόδρομος, ὅμως, μέ τήν ἀπάντησή του ἀναιρεῖ τήν πονηρή γνώμη τους. Ὁ καχύποπτος πολλές φορές κάνει τόν ἀνήξερο, πώς δέν ξέρει τίποτε, μέχρις ὅτου ἐκμαιεύσει αὐτά πού θέλει.

Ὁ διάβολος ἦταν καχύποπτος ἀπέναντι στόν Χριστό. Ἀγνοοῦσε τήν πραγματική ὑπόσταση τοῦ Χριστοῦ. Δέν μποροῦσε νά καταλάβει τί ἀκριβῶς εἶναι τό πρόσωπο τοῦ Κυρίου. Ἄνθρωπος ἤ Θεός; Τόν ἔτρωγε ἡ καχυποψία μήπως εἶναι Θεός. Οἱ πειρασμοί ἦταν δοκιμαστικές τομές γιά νά ἐρευνηθεῖ τό ἔδαφος τοῦ Χριστοῦ. Ἀφοῦ Τόν πείραξε σαράντα ἡμέρες, νικημένος ἔφυγε «καί συντελέσας πάντα πειρασμόν ὁ διάβολος ἀπέστη ἀπ’αὐτοῦ ἄχρι καιροῦ» (Λουκ. 4, 13).

Ἡ καχυποψία εἶναι σέ πολλά πράγματα τοῦ παρόντος κόσμου. Π. χ. ἕνας ἔχει πολλά χρήματα καί ἐξ αἰτίας τοῦ πλούτου «πάντας δ’ ὑποψίας ἔχει», γράφει ὁ Μ. Βασίλειος. Ἀκόμη καί τά παιδιά του ὅταν μεγαλώσουν, τά βλέπει σάν ὑπόπτους, γιά νά τόν κληρονομήσουν. Συχνά λέγει πώς ὅσοι τόν πλησιάζουν, τόν πλησιάζουν γιά τά χρήματα. Ὑποπτεύεται τά πάντα.

Ἄς δοῦμε πάνω σ’αὐτά τή γνώμη τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου «...λαγωοῦ βίου ζῶν ὁ τοιοῦτος, καί τάς σκιάς ὑποπτεύων, καί πάντας τρέμων καί δεδοικώς». Ὁ καχύποπτος δέν ἔχει ἐπάνω του τήν ἀρετή τῆς ἁπλότητος. Ζεῖ σάν τόν λαγό, πού ὑποπτεύει καί τίς σκιές ἀκόμη καί ὅλους τούς τρέμει καί τούς φοβᾶται. Χρησιμοποιεῖ τό ψέμμα γιά νά ἐπιτύχει τοῦ σκοποῦ του. Ἐάν ζεῖ διπλή ζωή, τότε αὐτό τόν κάνει πιό πολύ καχύποπτο. Ὑποψιάζεται τά πάντα. Μπορεῖ νά δημιουργήσει φασαρίες γιά τό τίποτε καί νά κατηγορεῖ ἄδικα τούς ἀνθρώπους πώς τάχα εἴπανε γι’αὐτόν λόγια ἤ κάνανε κάτι εἰς βάρος του.

Ἡ καχυποψία μπορεῖ νά βασανίζει ἀνθρώπους καί γιά τά προσωπικά τους ἀκόμη ζητήματα. Ἡ καχυποψία μπορεῖ νά διαλύσει οἰκογένειες καί φιλίες, νά κάνει νά ψυχρανθοῦν φίλοι, νά δημιουργήσει ἄγχος, φοβίες πού εἶναι δυσθεράπευτες, νά ἀλλοιώσει τήν ἀλήθεια, νά καταδικάσει ἀθώους, νά κάνει τόν λογισμό μας νά πλανηθεῖ καί πολλά ἄλλα. Ὁ ἁπλός καί ἄδολος χριστιανός, πού ζεῖ καί βιώνει τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δύσκολα προσβάλλεται ἀπό τή νόσο αὐτή. Εἶναι προσιτός στούς ἄλλους καί πάντα γίνεται πιό πιστευτός. Ὅ,τι λέγει εἶναι ἀλήθεια καί δέν ἔχει καμμιά σχέση μέ τήν ψευδολογία. Ἄς ἀποφύγουμε, λοιπόν, τήν καχυποψία καί ἄς ζήσουμε τήν ἁπλότητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. ΑΜΗΝ!                                                              Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΑΝΟΥΡΙΟΥ

 ΣΤΟ ΛΑΤΟΜΙ

          Με κάθε εκκλησιαστική μεγαλοπρέπεια εορτάστηκε και φέτος η  Ιερά Πανήγυρις  του Αγίου Φανουρίου στην περιοχή Λατομίου. Αφ΄εσπέρας  ετελέσθη ο Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός  με  την παρουσία του Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου  Πρωτοπρεσβυτέρου του Οικουμενικού Θρόνου Δημητρίου Γεόμελου, του Πρωτοπρεσβυτέρου Στυλιανού Μανώλη και του εφημερίου του Ιερού μας Ναού πατρός Βασιλείου Φιλιππάκη.

       Την επομένη  ημέρα Τρίτη 27 Αυγούστου 2013  η Πανηγυρική Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χίου κ. Μάρκου συνοδευόμενος από τους  ιερείς  Ιωάννη Μουσά, Βασίλειο Μανάρα και από τον Αρχιδιάκονο της Ιεράς Μητροπόλεως  Χίου Κήρυκα Φαράκλα.

Ο Ταξίαρχος της 96 ΑΔΤΕ Χίου  μας τίμησε με την παρουσία του καθώς και αρκετοί από τους πολιτευτές του νομού.

Πλήθος κόσμου  καθ΄όλη την διάρκεια της ημέρας της εορτής τόσο κατά  την παραμονή  το απόγευμα  όσο και κατά την ίδια ημέρα έως αργά το βράδυ  προσήλθε να προσκυνήσει  την εικόνα του Αγίου Φανουρίου.

Πολλές ημέρες  πρωτύτερα μια μεγάλη μερίδα γυναικών από την ενορία μας  ώρες ολόκληρες αφιέρωναν  στην καθαριότητα της εκκλησίας με τις υποδείξεις πάντα του εφημέριου του  Ναού π. Βασιλείου Ν. Φιλιππάκη.

 Όλα ήταν διοργανωμένα και προμελετημένα  εκ των προτέρων. Και  όπως  κάθε χρόνο έτσι και φέτος ο πατήρ Βασίλειος φρόντισε να ανταμείψει  τα  παιδιά που βοήθησαν στο κόψιμο και μοίρασμα της Φανουρόπιτας και των άρτων. Η προθυμία τους ήταν μεγάλη γιατί θυμούνται κάθε χρόνο το ωραίο κέρασμα που ακολουθεί. Στο πίσω μέρος  της εκκλησίας  αργά το βράδυ  της εορτής  συγκεντρώθηκαν όλα τα παιδιά  και αφού έκαναν την προσευχή τους  έφαγαν, γέλασαν, αστειεύτηκαν, έπαιξαν, σχολίασαν αλλά  έκλεισαν ραντεβού  και για την επόμενη  χρονιά. Και του χρόνου  με υγεία.

H EOΡΤΗ ΤΟΥ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

 ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΛΑΤΟΜΙΤΙΣΣΑ

Εορτάστηκε και φέτος  με κάθε εκκλησιαστική μεγαλοπρέπεια  και λαμπρότητα  η Ιερά Πανήγυρις της  Κοιμήσεως  Θεοτόκου στο Λατόμι.

 Πλήθος κόσμου προσήλθε να προσκυνήσει τόσο κατά τον Μέγα Πανηγυρικό Εσπερινό όπου και εψάλλησαν τα εγκώμια στην Υπεραγία Θεοτόκο, όσο  και κατά την  Πανηγυρική Θεία Λειτουργία.

Όλα έλαμπαν όλα άστραφταν εντός και εκτός του ναού.

 Πολλές ημέρες  πριν  πολλοί ενορίτες και όχι μόνο  κάθε πρωϊ σχεδόν  έδιναν το παρόν στην εκκλησία, προκειμένου να  προσφέρουν  τις υπηρεσίες τους  στον ναό για να καθαριστούν, όλα τα μπρούντζα, τα ασημικά, κάθε γωνία να  καθαριστεί  να γυαλιστεί με επιμέλεια και με διάθεση για προσφορά. Κάθε χρόνο όλο και περισσότεροι μαζεύονται γι’ αυτό το σκοπό. Συγκινητικό και παραδειγματικό  θέαμα του ομαδικού καθαρισμού. 

Η ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

      Το πρωϊ της 15^ης Αυγούστου η Παναγία μας γέμισε  από πλήθος  κόσμου. Με ευλάβεια και συγκίνηση  ο εφημέριος του Ιερού Ναού π. Βασίλειος Φιλιππάκης, τέλεσε την Θεία Λειτουργία με κάθε εκκλησιαστική  μεγαλοπρέπεια. Η ποσότητα των βασιλικών και  το ύψος τους που έφτανε  μέχρι και 2.00 μ. τραβούσε το ενδιαφέρον των προσκυνητών. Πουθενά δεν υπάρχουν τόσο μεγάλοι και φουντωτοί βασιλικοί, μονολογούν οι επισκέπτες. 

     Γεμάτος  χαρά και ικανοποίηση ο παπά Βασίλης, αφού οι κόποι του και οι προσπάθειες που καταβάλλει πολλές ημέρες πριν  δεν είναι λίγες. Διοργάνωση χρειάζεται και θέληση, έτσι  λέει σε όλους  που τον βοηθούν που πάντα  ευχαριστεί  δημόσια και όχι μόνο.

Και του χρόνου να είμαστε όλοι καλά και η Παναγία να μας σκεπάζει και να μας βοηθά.

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμός 28

Κυριακή Ζ΄ Ἐπιστολῶν

11 Αὐγούστου 2013

(Ρωμ. ιε΄, 1-7)

« Ὀφείλομεν ἡμεῖς οἱ δυνατοί τά ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βαστάζειν, καί μή ἑαυτοῖς ἀρέσκειν»

Στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὑπάρχουν ὑγιῆ, ἀλλά καί ἄρρωστα μέλη. Ὑπάρχουν αὐτοί πού πιστεύουν ἀκλόνητα στόν Θεό καί τηροῦν μέ συνέπεια τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλά ὑπάρχουν καί ἐκεῖνοι πού κλονίζονται στήν πίστι ἤ τήν ἔχουν ἀφήσει νά νεκρωθῆ καί ἄλλοι πού δυσκολεύονται ἤ ἔπαυσαν νά ἐφαρμόζουν τό νόμο τοῦ Θεοῦ στήν ζωή τους. Οἱ δεύτεροι, ἐφ’ ὅσον εἶναι βαπτισμένοι Χριστιανοί, δέν παύουν νά εἶναι μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Πῶς πρέπει νά τούς ἀντιμετωπίζουν τά ἄλλα, τά ὑγιῆ μέλη; Μέ τήν ἀπάντησι στό ἐρώτημα αὐτό ἀσχολεῖται ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στή σημερινή περικοπή.

Ὁ Χριστιανισμός, σάν θρησκεία ἀγάπης πού εἶναι, καθιέρωσε ἄλλη συμπεριφορά ἔναντι τῶν ἀδυνάτων: τή στάση τῆς ἀνοχῆς καί τῆς συμπάθειας, ὅπως τονίζει ὁ Ἀπόστολος σήμερα: «Οἱ δυνατοί καί ἀμετακίνητοι στήν πίστι καί τήν ἀρετή, ὀφείλομε νά δείχνωμε ἀνοχή καί συμπάθεια στίς ἀδυναμίες τῶν ἀδυνάτων». Τή συμπεριφορά αὐτή τῆς ἀνεκτικότητας καί κατανόησης καθιέρωσε ὁ Ἴδιος ὁ Ἰησοῦς πρό τῆς ἐλεύσεώς Του, ὅπως τό βεβαίωσε ὁ προφήτης Ἡσαΐας. «Ὁ Μεσσίας πού θά ἔλθει, ψυχές πού μοιάζουν μέ τό τσακισμένο καλάμι δέν θά τίς συντρίψει καί καρδιές πού μοιάζουν μέ λυχνάρι πού τρεμοσβήνει δέν θά ἀποσβήσει». Καί ὄχι μόνο αὐτό. Ἀλλά καί θά τίς βοηθήσει ὅσο τό δυνατόν περισσότερο.

Οἱ «ἀδύνατοι ἀδελφοί» εἶναι ἄρρωστοι. Ὅπως λοιπόν συμπεριφερόμαστε στούς ἀρρώστους, ἔτσι πρέπει ν’ ἀντιμετωπίζωμε κι αὐτούς. Ποτέ κανείς δέν κατηγορεῖ, δέν βρίζει τόν ἄρρωστο γιά τήν ἀσθένειά του. Ἔτσι κι ἐδῶ. Δέν ἐπιτρέπεται νά κακολογοῦμε, νά ταπεινώνωμε, νά καταδικάζωμε τούς ἀδελφούς μας πού ἀντιμετωπίζουν ὁποιοδήποτε ἠθικό ἤ πνευματικό πρόβλημα. Ἀντίθετα ὀφείλομε νά τούς άνεχώμαστε καί νά τούς δείχνωμε συμπάθεια καί κατανόησι.

Γιά νά δείξουν ὅμως τά δυνατά μέλη τῆς Ἐκκλησίας ἀνοχή καί συμπάθεια πρός τά ἀδύνατα μέλη χρειάζεται νά ὑπερνικήσουν τόν ἐγωισμό καί τήν ἐγωκεντρικότητά τους. Χρειάζεται νά λησμονοῦν τίς δικές τους ἀνέσεις καί εὐχαριστήσεις γιά νά καταπιάνωνται μέ τά προβλήματα τῶν ἄλλων. Πρέπει νά πραγματοποιήσουν μιά ἡρωϊκή ἔξοδο ἀπό τήν προσωπική τους ἄνεση καί ἀνάπαυση καί νά ριχθοῦν στό στίβο τῆς προσπάθειας γιά τή σωτηρία τοῦ ἄλλου (Λουκ. ιε΄ 6,8). Ἡ προσπάθεια αὐτή δέν εἶναι εὔκολη. Πρόκειται γιά μιά ἀληθινή περιπέτεια. Ἀξίζει ὅμως κάθε θυσία, προκειμένου νά βοηθηθῆ πνευματικά καί ἕνας μόνον ἄνθρωπος.

Ἡ σημερινή περικοπή κλείνει μέ μιά ὑπέροχη προτροπή: «Νά ἀποδέχεσθε ὁ ἕνας τόν ἄλλον», πού σημαίνει: Νά δέχεται ἀμοιβαῖα ὁ ἕνας τόν ἄλλον, ὅπως εἶναι! Νά σηκώνει τό βάρος τῆς ἀδυναμίας του (Γαλ. στ΄, 2)! Καί μέ τήν προτροπή αὐτή ὁ Ἀπόστολος καλεῖ τούς χριστιανούς νά μιμηθοῦν τό παράδειγμα τοῦ Χριστοῦ, «πού ἀγάπησε τούς ἀνθρώπους καί τούς δέχθηκε σέ στενή σχέσι καί κοινωνία μαζί Του».

Ἡ ζωή μέσα στήν Ἐκκλησία εἶναι μία ζωή κοινωνίας τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Χριστιανῶν, καθώς καί τῶν Χριστιανῶν μεταξύ τους. Ἡ κοινωνία αὐτή δέν ἀποκλείει τά ἀδύνατα μέλη. Ἀντίθετα μέσα στήν κοινωνία τῆς Ἐκκλησίας αὐτός πού κλονίζεται, σταθεροποιεῖται ۠ αὐτός πού ἀμφιβάλλει, πιστεύει ۠ ὁ ψυχρός, θερμαίνεται ۠ ὁ ἁμαρτωλός, καθαρίζεται καί σώζεται. ΑΜΗΝ! Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ 

Ἀριθμός  27

Κυριακή ΣΤ΄ Ματθαίου

4 Αὐγούστου 2013 

«Ἔχοντες χαρίσματα κατά τήν χάριν τήν δοθεῖσαν ἡμῖν διάφορα»

Στή σημερινή περικοπή, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,  ὁ Ἀπόστολος Παῦλος κάνει λόγο γιά τά διάφορα χαρίσματα πού δίνει τό Ἅγιο Πνεῦμα στά μέλη τῆς Ἐκκλησίας καί γιά τό χρέος πού ἔχει ὁ κάθε χριστιανός νά χρησιμοποιεῖ τό χάρισμά του γιά τήν ἐξυπηρέτησι τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου καί τήν οἰκοδομή τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτός ἄλλωστε εἶναι ὁ σκοπός γιά τόν ὁποῖο δίνονται τά χαρίσματα ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα. Στή συνέχεια ἄς δοῦμε μερικά ἀπό τά χαρίσματα αὐτά.

Γράφει ὁ Ἀπόστολος: «Αὐτός πού ἔχει τό χάρισμα τῆς ἐλεημοσύνης, νά μοιράζει δηλαδή ἀπό τά ἀγαθά του στούς φτωχούς, ἄς προσέχει, ὥστε νά ἀσκῆ τή φιλανθρωπία μέ ἀφέλεια, χωρίς ἐπίδειξι ἤ ἄλλα ἐγωιστικά ἐλατήρια».

Ἡ προτροπή αὐτή τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου μᾶς ὑπενθυμίζει τήν ὑπόδειξι τοῦ Κυρίου: «Προσέχετε νά μήν κάνετε τήν ἐλεημοσύνη μπροστά στούς ἀνθρώπους γιά νά σᾶς δοῦν καί νά σᾶς θαυμάσουν» (Ματθ. στ΄1 – 4). Σύμφωνα μέ τίς ἁγιογραφικές αὐτές συστάσεις, μποροῦμε νά ποῦμε, ὅτι ὑπάρχουν δύο εἰδῶν ἐλεημοσύνες: ἡ κοσμική καί ἡ χριστιανική. Ἡ πρώτη εἶναι μιά κοσμική συνήθεια καί γίνεται γιά ἰδιοτελεῖς σκοπούς, «πρός τό θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις». Δέν πρόκειται ἑπομένως γιά ἀρετή, ἀλλά γιά ματαιοδοξία. Ἡ δεύτερη, ἡ χριστιανική ἐλεημοσύνη, εἶναι χάρισμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἀσκεῖται μέ ἁπλότητα καί διάκριση γιά τήν πραγματική ὠφέλεια καί ἐκείνου πού ἔχει ἀνάγκη καί τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου γενικώτερα.

Πολλές φορές, ἐκεῖνοι πού ἐλεοῦν δέν τό κάνουν μέ τήν καρδιά τους, μέ τή θέλησί τους. Δίνουν ἐλεημοσύνη εἴτε γιατί ἀναγκάζονται ἀπό ἄλλους εἴτε γιά λόγους κοινωνικοῦ γοήτρου ἤ ὑποχρεώσεως. Γι’αὐτό καί δίνουν «μέ σφιγμένα δόντια»! Μέ κρύα καρδιά!

Ὁ Ἀπόστολος ὑπογραμμίζει καί κάτι ἀκόμη πολύ σημαντικό: «Ἐκεῖνος πού κάνει ἐλεημοσύνη, ἄς ἐλεῆ μέ εὐχάριστη διάθεσι καί χαρούμενο πρόσωπο»! Γιά τίς κοινωνικές σχέσεις τῶν ἀνθρώπων μεγάλη σημασία ἔχουν οἱ τρόποι καλῆς συμπεριφορᾶς. Ὑπάρχουν ὅμως καί ἐδῶ δύο εἰδῶν εὐγένειες: Ἡ κοσμική καί ἡ χριστιανική.

Ἡ κοσμική εὐγένεια εἶναι, τίς περισσότερες φορές, προσποιητή, ἐπιφανειακή, ὑποκριτική. Δείχνει κανείς «καλούς τρόπους», γιατί αὐτό ἐπιβάλλει τό κοινωνικό πρωτόκολλο. Γι’αὐτό καί περιορίζεται σέ μιά εὐγένεια τῶν «ὡραίων λόγων», τῶν «κομψῶν κινήσεων», τῶν «ἐπιδεικτικῶν ἐκδουλεύσεων».  Ἡ εὐγένεια αὐτή, πολλές φορές, δέν ἔχει καμμιά σχέσι μέ τά πραγματικά αἰσθήματα, μέ τίς ἀληθινές σχέσεις τῶν ἀνθρώπων, μέ τήν πραγματικότητα. Εἶναι συνήθως ὑποκριτική καί ψεύτικη. Κάτω ἀπό τά χαμόγελα, τίς ὑποκλίσεις, τά χειροφιλήματα κρύβονται συνήθως ἔχθρες, μίση, ἀντιπάθειες καί ζηλοτυπίες.

Ὑπάρχει ὅμως καί ἡ χριστιανική εὐγένεια, γιά τήν ὁποία γράφει στή συνέχεια ὁ Ἀπόστολος: «Νά μή περιμένετε νά σᾶς δείξει πρῶτα ὁ ἄλλος τό σεβασμό καί τήν τιμή, ἀλλά νά τόν προλαμβάνετε σ’αὐτό. Νά δείχνετε δηλαδή σεῖς πρῶτα τήν τιμή καί τό σεβασμό στόν ἄλλο». Ἡ χριστιανική εὐγένεια εἶναι καρπός τῆς ἀγάπης. Ὁ χριστιανός δίνει τά πρωτεῖα τῆς τιμῆς στόν ἄλλον, γιατί ἔμαθε ν’ἀγαπάει τόν ἄλλον, γιατί πιστεύει, ὅτι  ὁ ἄλλος εἶναι «εἰκόνα τοῦ Θεοῦ», ἀδελφός τοῦ Χριστοῦ. Ἡ χριστιανική εὐγένεια εἶναι πηγαία, αὐθόρμητη, εἰλικρινής. Πηγάζει ἀπό μιά καρδιά πού ἀγαπάει καί ἐκφράζεται μέ ἁπλότητα καί εἰλικρίνεια.

Τόσο ἡ χριστιανική ἐλεημοσύνη ὅσο καί ἡ χριστιανική εὐγένεια εἶναι κοινωνικές ἀρετές. Συμβάλλουν στή δημιουργία μιᾶς καλύτερης κοινωνικῆς ζωῆς. Μέ ἄλλα λόγια ὁ χριστιανικός τρόπος ζωῆς ὠφελεῖ τούς ἀνθρώπους ὄχι μόνο πνευματικά, ἀλλά καί κοινωνικά. Τούς βοηθεῖ νά ζοῦν μιά ἀνώτερη καί καλύτερη κοινωνική ζωή, τήν ἀληθινή κοινωνικότητα σάν συνέπεια μιᾶς γνήσιας χριστιανικῆς ζωῆς. ΑΜΗΝ!

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμός  26

Κυριακή Ε΄ Ματθαίου

28 Ἰουλίου 2013

(Ρωμ. ι΄1-10)

«ἐάν ὁμολογήσῃς ἐν τῷ στόματί σου Κ ύ ρ ι ο ν  Ἰ η σ ο ῦ ν,

καί πιστεύσῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου...σωθήσῃ»

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, γράφει πρός τούς χριστιανούς τῆς Ρώμης καί σέ κάθε χριστιανό κάθε ἐποχῆς, ὅτι ἄν ὁμολογήσεις μέ τό στόμα σου πώς ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Κύριος καί πιστέψεις μέ τήν καρδιά σου πώς ὁ Θεός Τόν ἀνέστησε ἀπό τούς νεκρούς, θά βρεῖς τή σωτηρία.

Καί ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ἀναρωτιέται: «Τί οὖν μακαριώτερον; Τί εὐδαιμονέστερον; Ἤ τί γλυκύτερον εἶναι παρά τό νά μελετᾶ κανείς τό ἔνδοξον, τό τερπνόν καί πολυπόθητον ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ; Ποία δέ ἔννοια καί ἐνθύμησις εἶναι χαριεστέρα καί Θειοτέρα ἀπό τῆς ἐννοίας καί ἐνθυμήσεως τοῦ σωτηρίου καί Θεοπρεποῦς φοβεροῦ ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ;». Σ’ ὅλους μας δέ ὁ προφήτης Ἡσαΐας παραγγέλει: «βοᾶτε τό ὄνομα Αὐτοῦ, ἀναγγείλατε ἐν τοῖς ἔθνεσι τά ἔνδοξα Αὐτοῦ, μιμνήσκεσθε ὅτι ὑψώθη τό ὄνομα Αὐτοῦ». Ὁ Θεός πρέπει νά εἶναι  ἡ ἀναπνοή μας κατά τήν προτροπή τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου: «Τοῦ Θεοῦ ἡμῶν μνημονευτέον μᾶλλον ἤ ἀναπνευστέον». Ἡ συνεχής ἐνθύμησις τοῦ Θεοῦ προηγεῖται καί τῆς ἀναπνοῆς μας.

Αὐτό μᾶς παραπέμπει στή νοερά προσευχή, στήν «Εὐχή» τοῦ Ἰησοῦ. Ἡ προσευχή αὐτή, τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», χωρίζεται σέ δύο μέρη. Τό δογματικό καί τό ἱκετευτικό. Τό δογματικό μέρος περιλαμβάνει τίς τρεῖς πρῶτες λέξεις τῆς εὐχῆς «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ», πού εἶναι ἀναγνώρισις τῆς Θεότητος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τό ἱκετευτικό μέρος περιλαμβάνει τίς ἄλλες δύο λέξεις, «ἐλέησόν με», πού εἶναι ἡ παράκλησις καί ἡ ἱκεσία γιά τή σωτηρία μας. Δηλαδή, ἡ ὁμολογία πίστεως στό Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό, συνδέεται ταυτόχρονα μέ τήν ὁμολογία τῆς ἁμαρτωλότητός μας καί ὡς ἐκ τούτου τῆς ἀδυναμίας μας νά σωθοῦμε μόνοι μας. Μᾶς σώζει τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ μέσα στήν Ἐκκλησία Του  καί μέ τήν τακτική συμμετοχή μας στά Ἱερά Μυστήρια καί μάλιστα τῆς Ἐξομολογήσεως καί τῆς Θ. Εὐχαριστίας. Γι’αὐτό θέλουμε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, γι’ αὐτό τό φωνάζουμε. Γι’αὐτό τό παρακαλοῦμε. Ὄχι μόνον γιά μᾶς προσωπικά ἀλλά καί γιά τό σύντροφό μας, γιά τά παιδιά μας, γιά τά ἐγγόνια μας, γιά τίς νύφες μας, γιά τούς γαμπρούς μας, γιά τά ἀδέλφια μας, γιά τούς συγγενεῖς μας, γιά τούς φίλους μας, γιά τούς ἐχθρούς τῆς πίστεως, ἀλλά καί γιά τούς ἀλλοδόξους καί ἑτεροδόξους, ἀκόμα καί γιά τούς ἑτεροθρήσκους. Γιά ὅλο τόν κόσμο. Ὅλοι νά σωθοῦν. Ὅλοι νά δοῦν τό φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας. Τήν ἀλήθεια, τή μόνη ἀσφαλῆ ὁδό πού ὁδηγεῖ στή σωτηρία. Ἀκριβῶς πάνω σ’αὐτά τά δύο σημεῖα, ταυτίζεται καί ὅλος ὁ ἀγώνας μας γιά σωτηρία. Πρῶτα στήν πίστη μας πρός τόν Θεόν, ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος, πού γεννήθηκε ἀπό τήν Παναγία ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί δεύτερον στήν συναίσθηση ὅτι εἴμεθα ἁμαρτωλοί.

Μέ τήν ἀδιάλειπτη προσευχή καί τήν μνήμη του Ἰησοῦ γεννιέται ἡ ἀγάπη πρός Αὐτόν. Τό βεβαιώνει καί ὁ Μέγας Βασίλειος λέγοντας ὅτι «πρέπει νά φυλάξουμε μέ μεγάλη προσοχή τήν καρδιά μας ὥστε νά μήν χάσουμε ποτέ τήν ἔννοια τοῦ Θεοῦ καί νά μήν μολύνουμε μέ μάταιες φαντασίες τή μνήμη τῶν θαυμαστῶν ἔργων Του, ἀλλά νά ἔχουμε παντοῦ τήν Ἁγία ἔννοια τοῦ Θεοῦ τυπωμένη μέσα στίς ψυχές μας ὡς ἀνεξάλειπτη σφραγίδα μέ τή συνεχῆ καί καθαρή μνήμη. Διότι ἔτσι ἔρχεται μέσα μας ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό πού μᾶς παρακινεῖ νά ἐφαρμόσουμε τίς ἐντολές τοῦ Κυρίου».

Τί εἶναι λοιπόν πιό μακάριο; Τί εἶναι πιό εὐτυχισμένο; Ἤ τί εἶναι πιό γλυκό ἀπό τό νά μελετᾶ κανείς πάντοτε τό Ἔνδοξο, Τερπνό καί Πολυπόθητο ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ διά μέσου τοῦ ὁποίου ὅ, τι καί ἄν ζητήσει κανείς ἀπό τόν Πατέρα καί ἀπό αὐτόν τόν Ἴδιον τό ἀπολαμβάνει ὁπωσδήποτε; «ὅ, τι ζητήσετε ἀπό τόν Πατέρα στό Ὄνομά Μου θά σᾶς τό δώσει», καί πάλι, «ὅ, τι ζητήσετε στό Ὄνομά Μου θά τό κάνω, γιά νά δοξαστεῖ ὁ Πατέρας μέσῳ τοῦ Υἱοῦ». Καί στό Ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ, φωνάζει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, κάμπτουν ἀλλά καί θά κάμψουν τά γόνατα τά ἐπουράνια, τά ἐπίγεια καί τά ὑπόγεια.

Ὀ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης λέγει ὅτι ἡ εὐχή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ γίνεται ὄχι μόνο ἀπό τούς μοναχούς ἀλλά πρέπει νά γίνεται καί ἀπό τούς κοσμικούς, παρόλο πού εἶναι μέσα στόν κόσμο, καί ἔτσι κάποιοι ἰσχυρίζονται ὅτι δέν εἶναι ἐφικτό αὐτό προβάλλοντας γιά παράδειγμα τή δικαιολογία ὅτι ἔχουν οἰκογένεια, φροντίδες, βιωτικές μέριμνες, ὁπότε δέν μποροῦν νά κάνουν συνεχῆ προσευχή ἤ κάποιος ὁ ὁποῖος δέν ἔχει γευτεῖ ποτέ μιά ἐσωτερική πνευματική κατάσταση, ἕνα σκίρτημα, ἕνα δάκρυ νά χύσει στό μάτι του, ἔχει μάθει μόνο τά τετριμμένα νά λέει, ὅπως ἕνα «Πάτερ ἡμῶν», θεωρεῖ ὅτι αὐτά δέν γίνονται γιά τούς λαϊκούς - ὅμως εἶναι λάθος.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος δίνει ἐντολή σέ ὅλους γενικά τούς χριστιανούς, χωρίς καμμία ἐξαίρεση, νά προσεύχονται ἀδιάκοπα: «ἀδιάλειπτα νά προσεύχεσθε» καί αὐτό τό ἀδιάλειπτο κατορθώνεται κυρίως μέσῳ τῆς καρδιακῆς προσευχῆς, πού μπορεῖ νά ἐνεργεῖται πάντοτε καί παντοῦ καί σέ ὅλα τά ἔργα κατά τόν Μ. Βασίλειο καί τόν ἱερό Χρυσόστομο. Καί ὁ λαμπρός φωστήρας τῆς Θεσσαλονίκης Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὄχι μόνο σέ πολλές ὁμιλίες του παρακινεῖ ὅλους τούς χριστιανούς νά προσεύχωνται νοερά στήν καρδιά τους, ἀλλά καί ἀποκαλύπτει ὅλα τά μυστήρια τῆς ἱερᾶς αὐτῆς προσευχῆς.

Ἀδελφοί μου! Ὁ Χριστός νά βρίσκεται μέσα στήν ζωή μας. Στήν οἰκογένειά μας, στήν ἐργασία μας, ἀκόμα καί στἠ ψυχαγωγία μας. Ὁδηγός ὅλης τῆς ζωῆς μας νά εἶναι ὁ Χριστός. ΑΜΗΝ!

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμός  25

Κυριακή Δ΄Ματθαίου

21 Ἰουλίου 2013

(Ρωμ. στ΄  18 – 23)

«Τά ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος,

τό δέ χάρισμα τοῦ Θεοῦ ζωή αἰώνιος»

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί προσωποποιεῖ τήν ἁμαρτία καί τήν παρουσιάζει σάν ἐργοδότη, σάν «ἀφεντικό», στό ὁποῖο δουλεύουν μερικοί ἄνθρωποι. Ἡ ἀξία καί ἡ ποιότητα τοῦ ἐργοδότη κρίνονται συνήθως ἀπό τόν μισθό πού δίνει στούς ἐργάτες του. Καί ὁ Ἀπόστολος ρωτάει: Ποιός εἶναι ὁ μισθός, μέ τόν ὁποῖο ἡ ἁμαρτία πληρώνει ἐκείνους πού ἀνήκουν στό στρατόπεδό της; Καί δίνει τήν ἀπάντησι ὁ ἴδιος: «Ἡ ἁμαρτία πληρώνει τούς ἀνθρώπους μέ μισθό τό θάνατο»!

Ἡ ἀπάντηση εἶναι συντριπτική, ἀλλά ἀληθινή. Ὁ ἄνθρωπος διαλέγει συνήθως τό δρόμο τῆς ἁμαρτίας, γιατί νομίζει, ὅτι ἔτσι θά προοδεύσει περισσότερο, θά ἐπικρατήσει εὐκολώτερα καί θά εὐτυχήσει. Ἡ πραγματικότητα ὅμως εἶναι διαφορετική, ὑπογραμμίζει ὁ Ἀπόστολος. Ἡ ἁμαρτία εἶναι συνδεδεμένη μέ τήν ἀποτυχία καί τό θάνατο. Καί ὅταν ὁ Παῦλος λέγει «θάνατο», ἐννοεῖ κυρίως τόν πνευματικό θάνατο, τόν χωρισμό δηλαδή ἀπό τόν Θεό, πού εἶναι ἡ μεγαλύτερη καταστροφή πού μπορεῖ νά πάθει ὁ ἄνθρωπος.

Ἄς μήν ἀπατᾶται ἑπομένως κανείς.  Καί ἰδιαίτερα οἱ νέοι. Ἡ ἁμαρτωλή ζωή ὑπόσχεται συνήθως πολλά: Ἀνεξαρτησία, ἀπόλαυση, δύναμη, εὐτυχία! Στήν πραγματικότητα ὅμως οἱ ἀπολαύσεις τοῦ ἀνθρώπου στή ζωή τῆς ἁμαρτίας εἶναι ἴσες μέ τό μηδέν. Καί κάτι χειρότερο: Ὁ μισθός τῆς ἁμαρτίας εἶναι ὁ θάνατος!

Ὁ Ἀπόστολος χρησιμοποιεῖ ἀκόμη καί μιά ἄλλη εἰκόνα ἀπό τό θεσμό τῆς δουλείας, πού ἐπικρατοῦσε στή ρωμαϊκή ἐκείνη ἐποχή. Ἀναφέρεται στήν περίπτωσι πού ἕνα ἀφεντικό ἀγόραζε ἕνα δοῦλο καί ἀντί νά τόν τιμωρῆ καί νά τόν βασανίζη, ὅπως συνέβαινε συνήθως, τοῦ χάριζε τήν ἐλευθερία του.

Μέ τήν εἰκόνα αὐτή ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς διδάσκει δύο σημαντικές ἀλήθειες. Πρῶτα, ὅτι ὅσοι ἀναγνωρίζουν τόν Θεό σάν Κύριο καί ἀφεντικό τους, αὐτοί στήν πραγματικότητα δέν εἶναι δοῦλοι, ἀλλά ἐλεύθεροι. Διότι ὁ φιλάνθρωπος Θεός τούς χαρίζει καί τούς ἐξασφαλίζει τήν ἐλευθερία τους. Τό νά ἀνήκει κανείς στόν Θεό εἶναι μιά «χρυσή σκλαβιά». Γιατί ὁ «δοῦλος τοῦ Θεοῦ» στήν πραγματικότητα εἶναι ὁ πιό ἐλεύθερος ἄνθρωπος τοῦ κόσμου.

Ἡ δεύτερη ἀλήθεια πού διδάσκει ὁ Ἀπόστολος εἶναι ἡ ἀμοιβή τῆς ἐνάρετης ζωῆς. Ἄν ἡ ἁμαρτία πληρώνει τούς δούλους της μέ τόν ἐξευτελισμό καί τό θάνατο, ἡ ἀρετή ἀμείβει τόν ἐνάρετο ἄνθρωπο μέ τήν αἰώνια ζωή κοντά στόν Χριστό.

Ὁ ἀκροατής τῆς σημερινῆς ἀποστολικῆς περικοπῆς τοποθετεῖται τελικά μπροστά στήν εὐθύνη τῆς ἐκλογῆς ἀνάμεσα στή ζωή καί τό θάνατο. Δέν ὑπάρχει μέση, οὐδέτερη θέση γιά τά πνευματικά θέματα.

Ὅταν ὁ Μωϋσῆς ἐπρόκειτο νά πεθάνη, κάλεσε τό λαό νά κάνη τήν ἴδια ἀποφασιστική ἐκλογή: «Ἔβαλα μπροστά σας – τούς εἶπε – τή ζωή καί τό θάνατο, τήν εὐλογία καί τήν κατάρα. Διαλέξετε λοιπόν τή ζωή γιά νά ζήσετε εὐτυχισμένοι σεῖς καί οἱ ἀπόγονοί σας» (Δευτ. 30, 19).

Τήν ἴδια ἀποφασιστική ἐκλογή καλεῖται νά κάνη καί ὁ καθένας μας καί μάλιστα οἱ νέοι. Αὐτοί πού τώρα ἀνοίγονται στή ζωή καί βρίσκονται, σάν τόν μυθικό Ἡρακλῆ, μπροστά στό σταυροδρόμι τῆς Ἀρετῆς καί τῆς Κακίας. Φωτισμένοι ἀπό τόν λόγο τοῦ Θεοῦ γιά τίς συνέπειες τῆς ἐκλογῆς δέν ἔχομε παρά νά διαλέξωμε ὅλοι «τή στενή πύλη καί τόν δύσκολο δρόμο, πού ὁδηγεῖ ὅμως στήν αἰώνια ζωή» (Ματθ. 7, 14), ὅπως μᾶς προέτρεψε ὁ Κύριός μας. ΑΜΗΝ!

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμός 24 

Κυριακή Ἁγίων Πατέρων

14 Ἰουλίου 2013

(Τίτ. γ΄ 8 – 1 5)

«Μανθανέτωσαν οἱ ἡμέτεροι καλῶν ἔργων
προΐστασθαι...ἵνα μή ὦσιν ἄκαρποι»

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Τήν ἔλλειψι δημιουργικότητας καί τήν ἀπουσία καλῶν ἔργων ἀπό τή ζωή τῶν ἀνθρώπων, ὁ θεῖος Ἀπόστολος τήν παρομοιάζει μέ τήν ἀκαρπία τῶν δένδρων. Ἡ ἀκαρπία στά δένδρα καί στή φύσι θεωρεῖται γενικά σάν κατάρα. Στήν ζωή ὅμως πολλῶν ἀνθρώπων ἡ ἔλλειψις δημιουργικότητας καί ἡ ἀπουσία καλῶν ἔργων θεωρεῖται δυστυχῶς φυσικό πρᾶγμα.

Ρίξτε μιά ματιά στή ζωή μερικῶν ἀνθρώπων τῆς ἐποχῆς μας. Δέν ἔχουν καμμιά διάθεσι νά κινηθοῦν, νά δημιουργήσουν κάτι. Ὑπάρχουν μάλιστα καί ἐκεῖνοι πού ἀρνοῦνται θεληματικά νά ἀναμιχθοῦν σέ ἔργα προσφορᾶς καί δημιουργίας. Ὅλοι αὐτοί μοιάζουν μέ δένδρα πού ἔχουν ἀρνηθῆ στόν ἑαυτό τους τό δῶρο τῆς καρποφορίας καί γι’αὐτό παραμένουν ξηρά καί ἄκαρπα.

Νά μερικά παραδείγματα. Ὑπάρχουν μερικοί μεγάλοι καί δυνατοί, πού τό ποτάμι τοῦ πλούτου τους τό ἀφήνουν νά τρέχει μόνο στά κανάλια τοῦ ἀτομισμοῦ τους, χωρίς νά ἐπιτρέπουν οὔτε μία σταγόνα νά πέσει στά διψασμένα χείλη τῶν συνανθρώπων τους. Ἄλλοι πάλι πού ἔχουν θέσεις καί ἀξιώματα, ἀρκοῦνται στήν προσωπική τους καταξίωση καί μέ αὐτοθαυμαστική ἀδιαφορία δέν κάνουν τίποτε γιά τήν ἐπίλυσι τῶν προβλημάτων τῶν ἀδυνάτων. Στήν ἴδια κατηγορία ἀνήκουν δυστυχῶς καί οἱ σύζυγοι ἐκεῖνοι πού ἀρνοῦνται τήν καρποφορία τῆς ἀγάπης τους καί διαγράφουν τή χαρά τῶν παιδιῶν ἀπό τή ζωή τους...

Ὑπάρχουν ὅμως καί οἱ ἄλλοι, οἱ «καλοί», μέ τίς σωστές ἀντιλήψεις ἄνθρωποι. Αὐτοί ἀποφεύγουν κάθε κακό, δέν κάνουν ὅμως τό ἀποφασιστικό βῆμα τῆς δημιουργίας. Ἀρκοῦνται συνήθως στίς διαπιστώσεις καί τίς εὐχές «γιά τή βελτίωσι τῶν κοινωνικῶν προγμάτων». Αὐτοί μοιάζουν μέ τή συκιά τοῦ Εὐαγγελίου πού δέν εἶχε παρά φύλλα μόνο.

Γι’ αὐτό καί ἡ προτροπή τοῦ Ἀποστόλου εἶναι σαφής: Οἱ χριστιανοί πρέπει νά πρωτοστατοῦν στά καλά ἔργα. Νά εἶναι καρποφόροι καί ὄχι ἄκαρποι.

Οἱ χριστιανοί δέν ἔχουν κἄν τό δικαίωμα νά εἶναι ἄκαρποι. Γιατί πίσω τους ἔχουν μιά παράδοση ἐκπληκτικῆς καρποφορίας. Ὁ Κύριος, οἱ Ἀπόστολοι, οἱ πρῶτοι χριστιανοί, οἱ Πατέρες τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τήν μνήμη τῶν ὁποίων ἑορτάζουμε σήμερα, καθώς καί οἱ ζωντανοί πιστοί ὅλων τῶν ἐποχῶν ὑπῆρξαν δημιουργικοί καί καρποφόροι. Πλούσιοι καί δυνατοί στήν καρδιά, σκόρπισαν τό φῶς τοῦ Εὐαγγελίου καί χάρισαν τή χαρά τῆς λυτρώσεως σέ ἔθνη καί λαούς۠ ἄνοιξαν δρόμους ζωῆς καί πολιτισμοῦ۠ ὀμόρφηναν τή ζωή τῶν ἀνθρώπων μέ τά ἔργα τῆς ἀγάπης καί τῆς καλωσύνης. Ὅπου ὑπῆρχε τό μῖσος ἔφεραν τήν ἀγάπη۠ ὅπου ὑπῆρχε ἡ ἀδικία, τή δικαιοσύνη۠ ὅπου ἡ ἀμφιβολία, τήν πίστη۠ ὅπου ἡ ἀπελπισία, τήν ἐλπίδα۠ ὅπου τό σκοτάδι, τό φῶς۠ ὅπου ἡ λύπη, τή χαρά.

Τήν πολύτιμη αὐτή κληρονομία τῆς καρποφορίας καλοῦνται νά συνεχίσουν καί οἱ σημερινοί χριστιανοί: Μέ τή δημιουργική καί καρποφόρο παρουσία τους ἡ ἔρημη, ἄγονη καί στεῖρα ἐποχή μας «θά γεμίση λουλούδια καί πλούσια βλάστησι» (Ἡσ. 35, 1-2). Ὅπου τούς ἔχει φυτεύσει ἡ ἀγάπη τοῦ Δημιουργοῦ: μέσα στήν οἰκογένεια, τήν ἐκπαίδευση, τίς ἰδιωτικές ἤ δημόσιες ὑπηρεσίες, τά μέσα ἐνημερώσεως, τούς ἐπιστημονικούς, πολιτιστικούς, κοινωνικούς, οἰκονομικούς καί πολιτικούς κύκλους, παντοῦ νά φέρουν τούς γλυκούς καρπούς τῶν καλῶν ἔργων.

Γιά τούς χριστιανούς δέν ὑπάρχουν περίοδοι καρποφορίας καί ἀκαρπίας. Πάντοτε εἶναι καί πρέπει νά εἶναι καρποφόροι. Ἄς τό προσέξωμε αὐτό ἰδιαίτερα τώρα τό καλοκαίρι. Γιατί πολλοί ταυτίζουν τήν περίοδο τῶν διακοπῶν τοῦ καλοκαιριοῦ μέ τήν ἀργία καί τήν ἀπραξία. Τήν πραγματική ὅμως ξεκούρασι δέν θά τή βροῦμε στήν ἀργία ὅσο στίς δημιουργικές ἀπασχολήσεις. Νά μή στειρέψει ἡ καρδιά ἀπό τά αἰσθήματα τῆς ἀγάπης. Μιά καρδιά πού ἀγαπάει ἀληθινά, δέν σταματάει ποτέ, ὅπως καί ἡ καρδιά τοῦ Οὐρανίου Πατέρα μας. ΑΜΗΝ!                 Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ  ΘΕΙΑ  ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ   16  ΙΟΥΝΙΟΥ  2013

      

     Την Κυριακή  16 Ιουνίου 2013   θα ιερουργήσει στην ενορία  μας  ο Μητροπολίτης Χίου Ψαρών και Οινουσσών κ. ΜΑΡΚΟΣ,  προκειμένου να παραστεί στο Ετήσιο μνημόσυνο της αειμνήστου

ΔΕΣΠΟΙΝΑΣ   Ν.  ΦΙΛΙΠΠΑΚΗ

προσφιλούς μητρός του εφημέριου του Ιερού Ναού  Παναγίας Λατομιτίσσης, πατρός  Βασιλείου Ν. Φιλιππάκη. 

    Προσκαλούνται οι ευσεβείς Χριστιανοί για συμπροσευχή. 

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

         Ο Πρόεδρος και τα μέλη του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου του Ιερού Ναού Κοιμήσεως Θεοτόκου Λατομιτίσσης και οι διδάσκοντες εις το Κουκουνάρειον Πνευματικόν Κέντρον Παναγίας Λατομιτίσσης, σας προσκαλούν να τιμήσετε με την παρουσία σας την εκδήλωση η οποία θα γίνει την  20ην Ιουνίου ημέρα Πέμπτη και ώρα 7:30 μ.μ. εις το ως άνω Πνευματικόν Κέντρον της Ενορίας μας, παρουσία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χίου Ψαρών και Οινουσσών κ.ΜΑΡΚΟΥ επί τη λήξει των Ενοριακών Δραστηριοτήτων της περιόδου   2012 - 2013

  Κατηχητικό –Βυζαντινή Μουσική -  Μελέτη Αγίας Γραφής - Αγγλικά –­­­­ Ιταλικά –Γαλλικά – Ισπανικά - Αγιογραφία – Ζωγραφική – Ενόργανη Μουσική – Κέντημα – Κοπτική Ραπτική - Μαθηματικά –Έκφραση Έκθεση - Αρχαία – Γεωπονική –Ομάδες Συμβουλευτικής Γονέων.

Μετά  τιμής

Ο Πρόεδρος του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου

+ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ  ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ  Ν. ΦΙΛΙΠΠΑΚΗΣ

Τα μέλη

Οι Διδάσκοντες

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμός 20

Κυριακή τοῦ Τυφλοῦ

9 Ἰουνίου 2013 

(Πράξ. ιστ΄ 16 – 34 )

 «ἠγαλλιᾶτο πανοικεί πεπιστευκώς τῷ Θεῷ» 

Εἶναι γεγονός, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὅτι ἡ Ἐκκλησία περιέβαλε ἀπό τήν ἀρχή μέ πολλές ἐλπίδες καί ἀκόμη περισσότερες εὐλογίες τήν Οἰκογένεια, τό κύτταρο αὐτό τῆς κοινωνίας μέσα στό ὁποῖο ἀναδεικνύονται τά μέλη τοῦ Σώματός Της. Ἡ Ἐκκλησία διά τοῦ Κυρίου εἶδε τόν θεσμό τῆς Οἰκογένειας μέ ἐντελῶς νέα προοπτική, σημασία καί ἀξία ὄχι ἁπλῶς σάν θεσμό, ἀλλά σάν κοινωνία προσώπων διά μέσου μιᾶς πορείας ἀπό τό κατ’εἰκόνα στό καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ. Καί ἐπιπλέον, προσέδωσε σ’αὐτό τό κοινωνικό κύτταρο τόσο μεγάλη σπουδαιότητα, ὥστε αὐτό νά Τήν εἰκονίζει, νά ἀποτελεῖ τύπο τῆς εὐρύτερης ἐκκλησιαστικῆς οἰκογένειας τοῦ Θεοῦ μέ τούς ἀνθρώπους. Ὅπως λέει καί πάλι ὁ Ἀπ. Παῦλος (Ἐφεσ. ε΄ 22) ἡ ἕνωση τοῦ ἄνδρα μέ τήν γυναίκα μέσα στό Γάμο ἀντιστοιχεῖ στήν πνευματική ἕνωση τοῦ Χριστοῦ μέ τήν Ἐκκλησία.

Αὐτός ὁ εἰκονισμός ἀνθρώπινης καί θεανθρώπινης κοινωνικότητας ὑποδηλώνει καί τίς ἀμοιβαῖες ὑποχρεώσεις τῶν συζύγων, πού μέ σαφήνεια τίς ἐπισημαίνει ἡ πρός Ἐφεσίους Ἐπιστολή (κεφ. ε΄) καί θά ‘πρεπε κάθε ἀνδρόγυνο νά τίς μελετήσει μέ προσοχή. Ἡ ἀγάπη ἀπό μέρους τοῦ ἄνδρα καί ὁ σεβασμός ἀπό τήν γυναίκα τοποθετοῦνται σέ μιά ἀναλογία μέ τήν ἀγάπη ἀπό μέρους τοῦ Χριστοῦ καί τήν ἀφοσίωση ἀπό μέρους τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἀφοσίωση καί ὁ σεβασμός τῆς γυναίκας δέν εἶναι δουλικότητα ἤ δουλοπρέπεια, ἀλλά ἐμπιστοσύνη καί ἀποδοχή τῆς ἀγάπης τοῦ συζύγου۠ ἀγάπης, πού ὀφείλει νά εἶναι αὐτοπροσφορά καί θυσία, ξένη πρός ὁποιαδήποτε αὐταρχικότητα.

Πρέπει νά ὑπογραμμίσουμε ὅτι, ἄν σήμερα ἡ Οἰκογένεια ὑφίσταται κρίση, αὐτό συμβαίνει γιατί χάσαμε τήν θεώρησή της ὡς μέσου γιά τήν σωτηρία, ὡς τρόπου κοινωνίας μέ τόν Χριστό, ὡς σταδίου γιά ἕνα κοινό ἀγώνα ἀρετῆς καί τελειότητας.

Αὐτό βεβαίως δέν ἀναιρεῖ τήν ἀρνητική ἐπιρροή τῶν κοινωνικῶν αἰτίων, πού σέ παλιότερες ἐποχές συνέβαλαν στήν βιωσιμότητα τῆς Οἰκογένειας. Σήμερα τά ἤθη εἶναι «φιλελεύθερα», ἡ γυναίκα ἀπέκτησε κοινωνική καί οἰκονομική αὐτοδυναμία, ἐνῶ τό πνεῦμα τοῦ καταναλωτισμοῦ καί εὐδαιμονισμοῦ ὁδήγησε σέ μιά ὑπερτροφία τοῦ ἀτομισμοῦ, κατήργησε τίς κοινωνικές ἀναστολές καί υἱοθέτησε τίς «ἐλεύθερες» σχέσεις, τήν εὔκολη διάλυση τοῦ γάμου, τήν ἀποφυγή τῆς τεκνογονίας, τή θανάτωση τῶν παιδιῶν μέ τίς ἀμβλώσεις κ.ο.κ. Ἡ κοινωνία εἶναι ἀνίσχυρη νά στηρίξει τόν θεσμό τοῦ Γάμου καί τῆς Οἰκογένειας, καί αὐτή ἡ κατάσταση δείχνει πόσο ἀπαραίτητη εἶναι ἡ πνευματική ὑποδομή γιά τά μέλη γενικά τῆς κοινωνίας καί εἰδικά γιά ἐκείνους πού ἔχουν στήσει ἤ πρόκειται νά στήσουν τό σπιτικό τους.

Στό σημεῖο αὐτό ὀφείλουμε νά ὁμολογήσουμε ὅτι ἡ ἑλληνική οἰκογένεια φάνηκε ἀπροετοίμαστη νά ἀντιμετωπίσει τήν σημερινή κρίση. Δέν συνειδητοποίησε ὅτι μέ τό Μυστήριο τοῦ Γάμου ἡ Ἐκκλησία τοποθετεῖ τόν δεσμό τοῦ ἄνδρα καί τῆς γυναίκας ὄχι ἁπλῶς στό ἐπίπεδο μιᾶς νομιμοποιημένης ἰσόβιας σχέσης ἀλλά σέ μιά κοινή πνευματική πορεία. Εὔχεται γιά τήν «ὁμόνοια ψυχῶν καί σωμάτων» καί γιά τήν καρπογονία καί καλλιτεκνία, ὅμως ὅλα αὐτά τά ἐντάσσει στήν πορεία τῆς σωτηρίας τῶν δύο συζύγων. Ἕνας θεολόγος τοῦ 3ου μ.Χ. αἰώνα, ὁ Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεύς, σημειώνει ὅτι ὁ λόγος τοῦ Κυρίου «ὅπου εἶναι δύο ἤ τρεῖς συγκεντρωμένοι στό ὄνομά μου, ἐκεῖ βρίσκομαι ἀνάμεσά τους»(Ματθ. ιη΄20) ἀναφέρεται στήν χριστιανική οἰκογένεια, στούς δύο συζύγους καί στά παιδιά. Γι’αὐτό καί οἱ χριστιανοί γονεῖς ἀνατρέφουν τά παιδιά τους ὄχι σύμφωνα μέ τά κοσμικά ἰδανικά ἤ μέ τήν προοπτική νά ἀναπληρώσουν τά δικά τους ἀπραγματοποίητα ὄνειρα στόν ἐπαγγελματικό καί κοινωνικό χῶρο.

Γιά τήν Ἐκκλησία τήν κύρια βαρύτητα ἔχει ἡ ἀπό κοινοῦ συμμετοχή γονέων καί παιδιῶν στό Σῶμά Της, ὥστε οἱ ἴδιοι οἱ γονεῖς νά καλλιεργοῦν στά παιδιά τους τίς προϋποθέσεις γιά μιά πνευματική ἀναγέννησή τους ὡς μέλη Χριστοῦ. Μόνον ἔτσι ἡ οἰκογένεια σώζεται καί γίνεται θεμέλιο ἁγιασμοῦ καί σωτηρίας. ΑΜΗΝ!                                      Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΙΕΡΑ  ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ

 ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ  ΚΑΙ  ΕΛΕΝΗΣ

ΕΝΑΝΤΙ  ΚΑΡΡΑΔΕΙΟΥ  ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ  ΣΧΟΛΕΙΟΥ

Την προσεχή Τρίτη  21 Μαϊου 2013  πανηγυρίζει  μετά πάσης εκκλησιαστικής μεγαλοπρεπείας και λαμπρότητος ο Ιερός Ναός των Αγίων Θεοσέπτων Ισαποστόλων

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ

(έναντι Καρραδείου Δημοτικού Σχολείου).

Ο Μέγας  Πανηγυρικός Εσπερινός  θα αρχίσει  την 7^ην μ.μ. της Δευτέρας 20 Μαϊου 2013, ο δε Όρθρος μετά της Θείας Λειτουργίας την 7^ην πρωϊνή της Τρίτης.

Τους χορούς των Ιεροψαλτών θα διευθύνει ο Πρωτοψάλτης του Ιερού μας Ναού κ. Θεόδωρος Κουτσούδης.

Προσκαλούνται οι φιλέορτοι Χριστιανοί όπως προσέλθουν εις την ιεράν πανήγυριν.

ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΗ ΣΥΝΑΞΗ

ΕΠΙ ΤΗ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΞΕΝΙΑΣ

Την Κυριακή 19 Μαϊου 2013 στον Ιερό Ναό Παναγίας Λατομιτίσσης    θα τελεσθεί Ιερά Πανήγυρις της Αγίας  Ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Ξενίας (της Καλαματιανής). Προσκαλούνται οι φιλέορτοι Χριστιανοί  όπως προσέλθουν για  συμπροσευχή.

 

 

 

 

 

 

ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ  12 ΜΑΪΟΥ  2013 

ΕΓΙΝΕ  Η ΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ 

ΣΤΟΝ  ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΛΑΤΟΜΙΤΙΣΣΗΣ

 Κυριακή του Θωμά (Αντίπασχα)    ο εφημέριος του Ιερού  Ναού π. Βασίλειος Φιλιππάκης τέλεσε με κατάνυξη την Ιερά Θεία Λειτουργία. Κατόπιν    ολόκληρο το εκκλησίασμα  περιέφερε τα ιερά εικονίσματα  σ την ενορία. Εμπρός η Ανάσταση του Κυρίου μας, τα εξαπτέρυγα, μικρά παιδιά με τα εικονίσματα  στα  χέρια και ο παπά Βασίλης  με το Ευαγγέλιο  περπατήσαμε όλοι  μαζί  την περιοχή  του Λατομίου.  Οι ενορίτες  της μεγαλύτερης ηλικίας  περίμεναν με λαχτάρα  στα σπίτια τους να ασπαστούν το Ευαγγέλιο και την Ανάσταση. Ευχαριστούσαν όλοι  τον  εφημέριο   για την ευλογία που τους έδωσε,   φίλησαν το Ευαγγέλιο  συγκινημένοι και ευχαριστημένοι.

Στο παρεκλήσιο του Αγίου Φανουρίου  ο παπά Βασίλης ανέγνωσε το Ιερό Ευαγγέλιο και οι καμπάνες ηχούσαν χαρμόσυνα.

Ακολουθεί πλούσιο φωτογραφικό  ρεπορτάζ  και βίντεο.

 Και του χρόνου με υγεία.

«ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ»  2013

Η  Ανάσταση  του Κυρίου μας  εορτάστηκε  στην ενορία  Παναγίας Λατομιτίσσης με  κάθε  λαμπρότητα  και μεγαλοπρέπεια.  Όλα ήταν έτοιμα και  διακοσμημένα  με κάθε λεπτομέρεια.  Η  εκκλησία  έλαμπε, άστραφτε  από καθαριότητα,  και  τάξη.  Η βραδιά ήταν μαγευτική  και  γι αυτό φέτος  η προσέλευση των πιστών ήταν  περισσότερη από κάθε άλλη χρονιά.

  Τους πιστούς  υποδέχονταν  στον νάρθηκα  όμορφες κοπέλες προσφέροντας  σε όλους  μία διακοσμημένη λαμπάδα και  το παραδοσιακό τσουρέκι  με την εικόνα της Αναστάσεως  μέσα. 

«Δεύτε  λάβετε φώς….»  έψαλλε ο  εφημέριος του ναού μας και  άναψαν όλων οι λαμπάδες με το φως της Αναστάσεως.  

Ολο το εκκλησίασμα  βγήκε έξωθεν του Ιερού Ναού  και ο παπά Βασίλης  με τους ιεροψάλτες  και την Ανάσταση,  μπροστά στο Κουκουνάρειο Πνευματικό Κέντρο  ανάγνωσε το Ευαγγέλιο της Αναστάσεως. Δώδεκα ακριβώς όταν χτύπησε το ρολόι της εκκλησίας  έψαλλε με όλη τη  δύναμη της ψυχής του  το «Χριστός Ανέστη» ενώ  οι κροτίδες  και οι χαρμόσυνες καμπάνες  κατέκλειναν τον χώρο.  Ωραίες εικόνες,  λάμψεις φωτεινές, βεγγαλικά, λαμπερά χρώματα γέμισε ο ουρανός, ο κόσμος αντάλλασε ευχές,  και  τα στόματα όλων έψαλλαν το «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ». 

Ακολούθησε το «ΑΡΑΤΕ ΠΥΛΑΣ». Η κυρία είσοδος του ναού έχει κλείσει  και από μέσα βρίσκεται ο ιεροψάλτης  Αθανάσιος Συγγελόπουλος, ενώ απ’  έξω  ο εφημέριος του ναού π. Βασίλης  σπρώχνει με δύναμη την πόρτα να ανοίξει. Τρείς φορές επαναλαμβάνεται  και στο τέλος  ανοίγει διάπλατα η πόρτα του ναού  ενώ μέσα χαλάει ο κόσμος από το χτύπημα στις πάγκες. Συναισθήματα  ανάμικτα αισθάνεσαι αυτές τις στιγμές, χαρά, αγάπη, ηρεμία,  αγαλλίαση, ελπίδα, αισιοδοξία  και πολλά άλλα.

Ο  εφημέριος του Ναού,   ο ακούραστος εργάτης  και  χαρισματικός άνθρωπος,  πατήρ Βασίλειος  Φιλιππάκης,    φρόντισε  τα πάντα να γίνουν  όπως πρέπει  μέχρι  και την τελευταία λεπτομέρεια.   Ποτέ δεν αισθάνεται κούραση   και  αδυναμία. Πάντα έχει  κάτι ιδιαίτερο  στο μυαλό του  έτσι ώστε  να  λειτουργούν όλα  τέλεια. (Παλαιότερα θυμούνται οι  ενορίτες  ότι  ποτέ δεν μπορούσαμε να βγούμε  στον προαύλιο χώρο του ναού να ακούσομε  το Χριστός Ανέστη. Υπήρχε ο κίνδυνος  να καούμε από τις κροτίδες που έπεφταν. Τα τελευταία χρόνια όμως  όλα έχουν γίνει διαφορετικά. Ολο το εκκλησίασμα  βγήκε  στην αυλή της εκκλησίας  και άκουσε το Χριστός Ανέστη, απόλαυσε την εξαιρετική βραδιά της Αναστάσεως αντάλλαξε  ευχές , χάρηκαν τα μικρά παιδιά  χωρίς  φόβο. Οι κροτίδες  έπεφταν  στον εξωτερικό χώρο  του ναού. Γι αυτό και κάθε χρόνο έρχεται πολύς κόσμος  ακόμα και από άλλες ενορίες  στην Παναγία μας).

Ακολούθησε  η Θεία Λειτουργία της Αναστάσεως  του Κυρίου μας  ενώ πολύς ήταν ο κόσμος που παρέμεινε μέχρι το τέλος  αφού ήταν τόσο όμορφη η βραδιά.

Ευχή όλων  είναι  να είμαστε και του χρόνου καλά με υγεία, και ο Θεός  πάντα να μας  προστατεύει από κάθε κακό.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

Την επομένη Κυριακή  του Θωμά η εκκλησία μας  περιφέρει τα εικονίσματα σε όλη  την ενορία. Θα έχομε  ένα πλούσιο φωτογραφικό ρεπορτάζ. Και του χρόνου.

M.  ΣΑΒΒΑΤΟ   4  ΜΑΪΟΥ 2013

Ο Ιερός Ναός Κοιμήσεως Θεοτόκου Λατομιτίσσης πόλεως Χίου

σας εύχεται η χαρά της  Λαμπροφόρου Αναστάσεως 

του Σωτήρος μας να πλημμυρίσει την καρδιά σας 

και το φως του Ζωοδόχου Τάφου Του να φωτίζει 

το κάθε βήμα της ζωής σας πάντοτε.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

Ο Πρόεδρος

+ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΦΙΛΙΠΠΑΚΗΣ

Τα Μέλη του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου 

και του Φιλοπτώχου Ταμείου.

 

 

 

 

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 13

 «Πασχάλιος Ποιμαντορική Ἐγκύκλιος»

Πρός

τόν Ἱερόν Κλῆρον

καί εὐσεβῆ λαόν

τῆς καθ' ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.

Θέμα: «Πασχάλιος Ποιμαντορική Ἐγκύκλιος».

Χριστός Ἀνέστη! Οἱ δύο αὐτές λέξεις, οἱ ὁποῖες ἠχοῦν πανηγυρικά ἀπό τά χείλη ὅλων τήν φωταυγῆ καί πανέορτη νύχτα τῆς Ἀναστάσεως, συμπυκνώνουν ὅ,τι πιό ὑψηλό καί οὐσιῶδες ἀνακοινώθηκε ποτέ στούς ἀνθρώπους. Συνιστοῦν τό ἀρραγές θεμέλιο τῆς πίστεώς μας, τήν ἀκλόνητη βεβαιότητα, ἐπί τῆς ὁποίας οἰκοδομήθηκε ἡ Ἐκκλησία μας. Σηματοδοτοῦν τήν ἀφετηρία τῆς αἰωνιότητας, τήν ἐγγύηση τοῦ ἀνακαινισμοῦ τοῦ κόσμου. Ἐκφράζουν τήν νίκη ἐπί τοῦ θανάτου, τήν λύτρωση ἀπό τήν φθορά καί τήν ἁμαρτία, τήν πηγή τῆς ἀκατάλυτης χαρᾶς, τήν δωρεά τῆς αἰώνιας ζωῆς, τό προοίμιο «τῆς τοῦ μέλλοντος αἰῶνος μιᾶς καί ἀνεσπέρου ἡμέρας»: «Θανάτου ἐορτάζομεν νέκρωσιν, ᾍδου τήν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν».

Τό χαροποιό ἀναστάσιμο αὐτό ἄγγελμα πληροῖ καί συνεγείρει τήν ψυχή μας. Εἶναι ὁ ἐνθουσιώδης ψαλμικός παιάνας, ὁ ὁποῖος δονεῖ καί λαμπρύνει τήν μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ἀναστάσιμος χαιρετισμός δέν εἶναι εὐχετήριος λόγος, ἀλλά δοξαστική διακήρυξη καί μαρτυρία τῆς πίστεως στό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Δέν ἀποτελεῖ κάποιον τυπικό ἑόρτιο χαιρετισμό· πρόκειται γιά τήν κορυφαία ἀλήθεια τῆς πίστεώς μας, τήν πηγή τῆς σωτηρίας τοῦ σύμπαντος κόσμου. Ἀναφωνεῖ ὁ ἱερός Χρυσόστομος: «Ὥς τήν ἀποψινή νύχτα τῶν θαυμάτων, οἱ ἄνθρωποι πέθαιναν· τώρα πιά, δέν θά πεθαίνουν, θά κοιμοῦνται ξαναγυρνώντας στό χῶμα ἀπό ὅπου βγῆκαν, γιά νά ἀναστηθοῦν μία μέρα καί νά χαροῦν τήν χαρά τῆς ἀθανασίας».

Ὁ πρῶτος, ὅμως, μεταναστάσιμος λόγος τοῦ Χριστοῦ, μέ τόν ὁποῖον ἀπευθύνθηκε στίς Μυροφόρες (Ματθ. 28, 8-9), ὑπῆρξε τό «Χαίρετε». Ἡ συνήθης αὐτή ἑλληνική προσφώνηση ἀπό τήν ἐποχή τῶν ὁμηρικῶν ἐπῶν ἀποκτᾶ ἐδῶ ἰδιαίτερη σημασία καί γίνεται εὐαγγελικά τό πρῶτο «Χριστός Ἀνέστη» τῆς ἱστορίας. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ὡς πηγή χαρᾶς δέν μπορεῖ νά ἐκφρασθεῖ πληρέστερα παρά μέ αὐτόν τόν εὐφρόσυνο χαιρετισμό. Ἡ λέξη ἐδῶ δέχεται μίαν ὑπέροχη ὑπέρβαση, καθώς ἡ χαρά δέν σχετίζεται πλέον μέ πρόσκαιρα ἀγαθά, ἀλλά συνδέεται μέ τήν ἐμπειρία τῆς Ἀναστάσεως, μέ τήν ἐλπίδα καί τήν βεβαιότητα τῆς ἀκατάλυτης ζωῆς πού ἀνέτειλε ἐκ τοῦ Παναγίου Τάφου.

Ἡ χαρά, κατά τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, δέν ἀποτελεῖ καρπό εὐδαιμονικῆς ἀναζήτησης. Ὁ εὐδαιμονισμός καί ἡ ἠδονοθηρία ἐκφράζουν τό πνεῦμα τοῦ ἐκπεσόντος κόσμου. Ὑπηρετοῦν τήν φιλαυτία καί προτάσσουν ἀτομικές ἀνάγκες. Ἡ ἀληθινή χαρά συμβαδίζει μέ τήν κοινωνία πρός τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἀναζήτηση τῆς χαρᾶς ἀνεξάρτητα ἀπό τόν Θεό καί ἔξω ἀπό τήν προοπτική αὐτή ὁδηγεῖ ἀναπόφευκτα σέ ἀπογοήτευση.

Ἡ ἀληθινή χαρά ὑπερβαίνει τίς αἰσθήσεις. Αὐτό σημαίνει ὅτι κινεῖται σέ ὑψηλότερο ἐπίπεδο, τό ὁποῖο βρίσκεται πέρα ἀπό τήν ἐφήμερη φύση τους. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος χαρακτηρίζει τήν χαρά ὡς καρπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (Γαλ. 5, 22) καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος τήν ἀποκαλεῖ πνευματικό κατόρθωμα. Δωρίζεται ἀπό τόν Θεό καί, στήν ἐντέλειά της, εἶναι ἀναφαίρετη καί ἀπρόσβλητη, ἀσύγκριτα ἀνώτερη της χαρᾶς τῶν αἰσθήσεων. Ὅπως κάθε καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἔτσι καί ἡ χαρά κατορθώνεται ἀνάλογα μέ τήν πίστη καί τήν ψυχική τελείωση τοῦ καθενός μας.

Βεβαίως, ἡ χαρά αὐτή, ὡς ἀδιάπτωτη κατάσταση, ὑπάρχει μόνο στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Στήν καθημερινή μας ζωή βιώνουμε θλίψεις καί δυσκολίες, ἐπειδή ὁ κόσμος μας κυριαρχεῖται ἀπό τήν φθορά καί τήν ἁμαρτία. Οἱ θλίψεις τῆς καθημερινότητας καί οἱ βιοτικές μέριμνες, ὅμως, δέν ματαιώνουν τήν χαρά τοῦ πιστοῦ· γίνονται νέες ἀφορμές χαρᾶς καί τόν βοηθοῦν νά οἰκειωθεῖ τήν ζωή τοῦ Χριστοῦ. Στήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας ἡ σύνθεση χαρᾶς καί λύπης προβάλλεται μέ τήν ἀδιάσπαστη ἑνότητα τοῦ Πάθους καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Τό Πάθος εἶναι ἡ πορεία πρός τήν Ἀνάσταση καί ἡ Ἀνάσταση κατάληξη τοῦ Πάθους. Ὁ Σταυρός ὁδηγεῖ στήν Ἀνάσταση καί ἡ παροῦσα κατάσταση τοῦ κόσμου κυοφορεῖ τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Τήν λύπη καί τήν ἀπόγνωση διαδέχεται ἡ χαρά τῆς Ἀναστάσεως. Τότε, σύμφωνα μέ τόν ἱερό Χρυσόστομο, «ὅλοι ἀπολαμβάνουν τό συμπόσιο τῆς πίστεως. Ὅλοι γεύονται τόν πλοῦτο τῆς χρηστότητος. Κανείς δέν θρηνεῖ γιά τήν πνευματική του πενία, διότι φανερώθηκε ἡ κοινή βασιλεία. Κανείς δέν ὀδύρεται γιά τά πταίσματά του, γιατί συγγνώμη ἀνέτειλε ἀπό τόν τάφο. Κανείς δέν φοβᾶται τόν θάνατο, γιατί μᾶς ἐλευθέρωσε ὁ θάνατος τοῦ Σωτῆρος».

Ἡ πορεία αὐτή προϋποθέτει πίστη καί πόθο γιά τόν Χριστό. Ὁ πόθος τοῦ Χριστοῦ εἶναι πηγή χαρᾶς, πού ἐξαλείφει κάθε λύπη μέσα στόν ἄνθρωπο. Συνιστᾶ τήν ἱερά εὐφροσύνη τῆς θείας λατρείας καί τῆς κοινωνίας μέ τόν Ἀναστάντα. Δέν μποροῦμε νά πλησιάσουμε τόν ἀναστημένο Κύριο καί νά κοινωνήσουμε τό φῶς τῆς Ἀναστάσεώς Του χωρίς πνευματική προετοιμασία γι’ αὐτή τήν δωρεά, χωρίς καθαρότητα ψυχῆς. Μόνο μέ δυνατή καί καθαρή ψυχή, «πεφωτισμένην καρδίαν», βαθειά πίστη καί ἀγάπη, μποροῦμε νά Τόν ὑποδεχθοῦμε καί νά γίνουμε μέτοχοι του φωτός καί τῆς χαρᾶς τῆς Ἀναστάσεως.

Οἱ εὐλαβεῖς ἐκεῖνες μυροφόρες γυναῖκες, λόγῳ τῆς μεγάλης πίστεώς τους, ἡ ὁποία ἦταν ἀπόρροια τῆς ἀγάπης τους πρός τόν Ἰησοῦ, ἀξιώθηκαν πρῶτες νά δοῦν καί νά προσκυνήσουν τόν ἀναστάντα Κύριο, νά ἀκούσουν ἀπό Αὐτόν τό «χαίρετε» καί νά δεχθοῦν «τό φαιδρόν τῆς Ἀναστάσεως κήρυγμα». Ἔλαβαν τή μεγάλη αὐτή τιμή, ἐπειδή δέν δείλιασαν καί δέν κρύφτηκαν, ὅπως οἱ μαθητές τοῦ Κυρίου, ἀλλά ἦταν παροῦσες καί στήν σταύρωση καί στήν ταφή του. Δέν ἄφησαν τή δεινή καί νοσηρή λογική νά τίς κυριεύσει μέ τόν φόβο τῆς δυνάμεως τῶν ἐχθρῶν του Χριστοῦ. Ἐπειδή λοιπόν περίσσευε στίς καρδιές τῶν Μυροφόρων ἡ βαθειά πίστη, ἀξιώθηκαν πρῶτες αὐτές νά μυηθοῦν στό γεγονός τῆς ἀναστάσεως, ἀκόμα κι ἐάν δέν κατανόησαν ὅλες στό ἴδιο βαθμό τό θαυμαστό καί σωτήριο γεγονός. «Καί ἐπλήσθη χαρᾶς τό στόμα αὐτῶν ἐν τῷ λέγειν "ἀνέστη ὁ Κύριος"». «Ὑπέστρεφον ἐν χαρᾷ τοῖς Ἀποστόλοις μηνῦσαι ἐμφανῶς ὅτι ἀνέστης ἡ Ζωή τῶν ἁπάντων».

Παρακαλοῦμε τόν Κύριο νά πληροῖ τίς καρδιές ὅλων μέ τήν ἀδαπάνητη χαρά Του, ὥστε νά πραγματωθεῖ ἡ παράκλησή Του κατά τήν προσευχή Του στόν κῆπο τῶν Ἐλαιῶν: «ἴνα ἔχωσι τήν χαράν τήν ἐμήν πεπληρωμένην ἐν αὐτοῖς» (Ἰω. 17, 13). Παρακαλεῖ ὁ Χριστός τόν Θεό καί Πατέρα Του, ὥστε οἱ μαθητές Του νά ἔχουν μέσα τούς τήν χαρά Του σέ ὅλη της τήν πληρότητα. Τήν ἀναφαίρετη καί αἰώνια χαρά, ἡ ὁποία ἀπορρέει ἀπό τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας.

Ἡ χαρά τῆς κοινωνίας μέ τόν Χριστό εἶναι τόσο μεγάλη, ὥστε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐπαναλαμβάνει στήν ἐπιστολή του στούς Φιλιππησίους: «Χαίρετε ἐν Κυρίω πάντοτε· καί πάλι θά πῶ, χαίρετε» (Φιλ. 4, 4). Πρόκειται γιά χαρά διαρκῆ καί ἀναλλοίωτη. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος μας λέει ὅτι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει πρός τούς Φιλιππησίους νά χαίρονται πάντοτε, γιατί ἐκεῖνος πού χαίρεται ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου δέν χάνει ποτέ αὐτή τήν εὐφροσύνη, ὅσες δυσμενεῖς συνθῆκες κι ἄν συναντήσει. «Ὅτι ὁ ἐν Θεῶ ὦν, ἀεί χαίρει»: ἀκόμα κι ἄν ὑποφέρει καί θλίβεται, πάντοτε χαίρεται.

Αὐτή ἡ χαρά εἶναι ὁ Χριστός, σωτήρας καί λυτρωτής: ἡ ἀνάπαυση τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ἀναγέννησή του στήν ὄντως ζωή, ἡ ἀνάσταση καί ἡ σωτηρία του. Αὐτήν ζεῖ καί ἀπολαμβάνει ὁ ἀναγεννημένος πνευματικά ἄνθρωπος. Καί εἶναι χαρά ἁγνή, ἀνεπιτήδευτη, πηγαία, διαρκής. Τήν προξενεῖ ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεόν, ἡ ὁποία «ἔξω βάλλει τόν φόβον» (Α΄ Ἰω., 4, 18). Εἶναι ἡ διάβαση ἀπό τίς ἀδιέξοδες καί σκοτεινές πτυχές τοῦ βίου μας πρός τήν ἐμπειρία τοῦ ζῶντος καί ἀναστημένου Χριστοῦ. Εἶναι ἡ δύναμη, ἡ ὁποία μᾶς ἀναβιβάζει στόν Οὐρανό καί μᾶς ἀνυψώνει στήν πορεία μας νά πραγματώσουμε τόν «καινόν ἄνθρωπον». Κατακλύζει ὅλη τήν ὕπαρξή μας καί τήν ἀποκαθιστᾶ στήν πραγματική της πληρότητα.

Πρόκειται γιά τήν χαρά πού κήρυξε ὁ ἀναστημένος Κύριος ἀμέσως μετά τήν ἐκ νεκρῶν ἔγερσή Του: Χαίρετε. Τήν διακήρυξε στίς ἔκθαμβες Μυροφόρες, ἀλλά καί πρός τούς ἀνθρώπους κάθε ἐποχῆς. Μέ τήν κατανίκηση τοῦ θανάτου, δέν ὑφίστανται πλέον ἀδιέξοδα στά προσωπικά προβλήματα καί τίς ἀντιξοότητες πού βιώνουμε. Τίποτα δέν μπορεῖ νά ἐπισκιάσει τό ἅγιο καί ὁλόλαμπρο Φῶς τῆς Ἀναστάσεως. Αὐτή ἡ ἀναστάσιμη χαρά εἶναι προτέρημα τῶν ἀνθρώπων τοῦ Χριστοῦ, τῶν δικαίων, τῶν ἐνάρετων καί τῶν εὐσεβῶν, ἐκείνων πού βιώνουν τήν πίστη πληρέστερα.

Αὐτή τήν χαρά τῆς Ἀναστάσεως ἄς ἑτοιμαστοῦμε νά ὑποδεχθοῦμε, ἀφοῦ πρῶτα βιώσουμε τήν πορεία πρός τό Πάθος, ἀπό τό σκοτάδι στό Φῶς. Αὐτή τήν ἀναστάσιμη χαρά καί ἐλπίδα ἔχει ἀνάγκη ὁ ἄνθρωπος στούς τόσο δύσκολους σημερινούς καιρούς, σέ ἐποχή δεινῆς κρίσεως, ἡ ὁποία μᾶς ἐξουθενώνει οἰκονομικά καί ψυχικά καί μᾶς γεμίζει ἀνασφάλεια γιά τό μέλλον.

Τό Πάσχα τοῦ Κυρίου μας συνιστᾶ «λύτρον λύπης» γιά ὅλους τους ἀνθρώπους καί πηγή χαρᾶς «ἐν ὅλῳ τῷ κόσμω». Εἶναι «ἡ κλητή καί ἁγία ἡμέρα, ἑορτῶν ἑορτή καί πανήγυρις πανηγύρεων». Ἡ ἐμπειρία τῆς Ἀναστάσεως μέσα στήν Ἐκκλησία ἀποτελεῖ διαρκές βίωμα χαρᾶς. «Χαρᾶς τά πάντα πεπλήρωται, τῆς Ἀναστάσεως τήν πεῖραν εἰληφότα». Καί ἡ χαρά αὐτή ἐκπορεύεται ἀπό τήν βεβαιότητα τῆς νίκης ἐπί τοῦ θανάτου. Τήν πληρότητα τῆς χαρᾶς αὐτῆς οἱ χριστιανοί τή βιώνουμε ὡς ἀγάπη. «Ἐν χαρᾷ» ἀσπάζεται ὁ ἕνας τόν ἄλλον καί τά πάντα συγχωροῦνται. Ἐμεῖς, γράφει ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης, γνωρίζουμε ὅτι πραγματοποιήσαμε τήν μετάβαση «ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν», ἐπειδή ἀγαπᾶμε τούς ἀδελφούς μας· ὅποιος δέν ἀγαπᾶ τόν ἀδελφό του, «μένει ἐν τῷ θανάτω» (Α΄  Ἰω. 3, 14).

«Λοιπόν, ἀδελφοί, χαίρετε, καταρτίζεσθε, παρακαλεῖσθε, τό αὐτό φρονεῖτε, εἰρηνεύετε, καί ὁ Θεός τῆς ἀγάπης καί εἰρήνης ἔσται μεθ' ὑμῶν» (Β΄ Κορ. 13, 11). Προσερχόμαστε στίς ἐκκλησίες γιά νά ἑορτάσουμε τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας, «ἵνα καί τό Χαῖρε ἀκουσώμεθα», τό ὁποῖο θά ἀναγγέλλει τή νίκη πάνω στόν θάνατο καί τήν φθορά, τήν πηγή τῆς αἰώνιας καί ἀληθινῆς ζωῆς, τήν ἐγγύηση τῆς δίκης μας ἀνάστασης, τό πλήρωμα τῆς χαρᾶς γιά κάθε ἄνθρωπο, τήν ἀκατάβλητη δύναμη τῆς θυσιαστικῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ.

Πανηγυρίζοντας τό Πάσχα τοῦ Χριστοῦ μας, Τόν παρακαλοῦμε νά στερεώσει τήν πίστη μας. Νά αὐξήσει τήν ἀγάπη μας. Νά μᾶς ἐνισχύει, ὥστε μέ προθυμία καί χαρά νά ὑπακοῦμε στό αἰώνιο θέλημά Του. Εὔχομαι νά ἀξιωθοῦμε ὅλοι νά ζήσουμε μέσα στήν ἐλευθερία καί τήν χαρά τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ. Νά ἐπιτυγχάνουμε καθημερινά τή διάβαση ἀπό τήν ἁμαρτία στήν Χάρη, ἀπό τήν ἀπελπισία στήν ἐλπίδα, ἀπό τόν θάνατο στήν Ζωή. Ὅσοι βιώνουμε ἐντός της Ἐκκλησίας τήν ἀναστάσιμη χαρά, ἀναστημένοι κι ἐμεῖς στό φρόνημα καί τήν ψυχή, δίνουμε καθημερινά, παντοῦ καί πάντοτε, τήν μαρτυρία τῆς Ἀναστάσεως.

ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ  2013

Μέ πατρικές εὐχές

Ὁ Μητροπολίτης

+ Ὁ Χίου, Ψαρῶν καί Οἰνουσσῶν Μᾶρκος

ΜΕΓΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟ

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ

«ΑΝΑΣΤΑ Ο ΘΕΟΣ ΚΡΙΝΩΝ ΤΗΝ ΓΗΝ…»

Η τελευταία ημέρα της  Μεγάλης Εβδομάδος και της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

Εδώ στο ναό μας την Παναγία Λατομίτισσα η  Θεία Λειτουργία το πρωϊ του Μεγάλου Σαββάτου τελέσθηκε εις  το μέσον του Ναού, επάνω στο στολισμένο Επιτάφιο, εκεί όπου ευρίσκετο μέχρι  το βράδυ της Μ. Παρασκευής  το σώμα του Ιησού. Ολο το εκκλησίασμα  είχε την δυνατότητα  να βλέπει και να συμμετέχει   με ψυχή και πνεύμα  στην  προετοιμασία  των αχράντων μυστηρίων. Δεν είναι  πολλά   χρόνια   που έχει καθιερώσει  ο εφημέριος του ναού π. Βασίλειος Φιλιππάκης  να τελεί την Θεία Λειτουργία του Μ. Βασιλείου το Μ. Σάββατο πρωϊ  μπροστά σε όλο το εκκλησίασμα.

Όταν ο  ιερέας έψαλλε το «Ανάστα, ὁ Θεός, κρῖνον τὴν γῆν, ὅτι σὺ κατακληρονομήσεις ἐν πᾶσι τοῖς ἔθνεσι»,  ένας εκκωφαντικός θόρυβος  ακουγόταν  σε όλη την εκκλησία. Ολοι μικροί μεγάλοι  χτυπούσαν τις πάγκες με όλη τη δύναμή τους, ενώ οι καμπάνες του ναού προμήνυαν το μήνυμα της Αναστάσεως.  Ο παπά Βασίλης  κρατούσε στα χέρια του ένα πανέρι  ραίνοντας με δαφνοπέταλα  τους πιστούς.

Πολύς ο κόσμος   προσήλθε  να κοινωνήσει των αχράντων μυστηρίων στην Παναγία μας και φέτος. Και του χρόνου  να είμαστε όλοι καλά.

Το βράδυ της Αναστάσεως  στην είσοδο του ναού  θα βρίσκονται  μικρά κορίτσια που θα προσφέρουν σε όλους μία ωραία διακοσμημένη λαμπάδα και το πατροπαράδοτο πασχαλινό τσουρέκι   με  την εικόνα της Αναστάσεως.

Εκτενέστερα θα αναφερθούμε μετά την Ανάσταση.

Ευχόμεθα σε όλους ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ.

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΕΣΠΕΡΑΣ

«Ω γλυκύ μου έαρ……»

«Η Ζωή εν τάφω…», 

 «Αξιον εστί…»,  

 «Αι γενεαί αι πάσαι….»

Η Μεγάλη Παρασκευή είναι αναμφίβολα η πιο κατανυκτική ημέρα της Μεγάλης Εβδομάδας  με τον Επιτάφιο Θρήνο και τα εκπληκτικής ομορφιά Εγκώμια.

Οι καμπάνες  χτυπούν  πένθιμα.  Ο   στολισμένος  με όμορφα λουλούδια Επιτάφιος  στέκει στο μέσον του Ναού και οι πιστοί προσκυνούν με δέος  τον Ιησού.

Τα  μικρά κορίτσια ντυμένα μυροφόρες με καλαθάκια από ροδοπέταλα στέκουν πέριξ του Επιταφίου.  Οι χορωδίες  των γυναικών και των ανδρών  έχουν πάρει τις θέσεις τους.

Από την αρχή της Μ. Εβδομάδας  η γυναικεία χορωδία έκανε εντατικές πρόβες με την καθοδήγηση της δασκάλας φωνητικής Νικολέττα Β. Φιλιππάκη, θυγατέρα του εφημέριου του Ιερού μας Ναού πατρός Βασιλείου Φιλιππάκη. …»

 Παρά το γεγονός ότι η ημέρα χαρακτηρίζεται από θλίψη, τα εγκώμια και οι ύμνοι χαρακτηρίζονται από χαρμολύπη, αφού προαναγγέλλουν την Ανάσταση του Κυρίου μας. Και ένα περισσότερο όταν τα αποδίδουν κοπέλες καλλικέλαδες όπως  η μικρή Ανδριάνα, οι αδελφούλες Καλλιόπη και Κατερίνα,  η Ματρώνα Καλιμανά, η  Νικολέττα Β. Φιλιππάκη αλλά και άλλες  κοπέλες.

Ακολούθησε η περιφορά του Επιταφίου σε όλη την συνοικία του Λατομίου έφθασε μέχρι τον Αγιο Φανούριο έγινε η δέηση  και στη συνέχεια επέστρεψε στο Ναό, όπου εκεί όλοι πέρασαν κάτω από τον Επιτάφιο ενώ ο παπά Βασίλης έδινε στον καθένα  τα ροδοπέταλα που σκέπαζαν το σώμα του Ιησού.

Επόμενη ενημέρωση  το Μ. Σάββατο  η πρώτη Ανάσταση, θα αναφερθούμε με ολοκληρωμένο ρεπορτάζ.

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΠΡΩΪ. 

Η ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ

Την Μ. Παρασκευή ώρα 8.00 π.μ. άρχισαν οι ώρες της ακολουθίας. Ο στολισμένος   Επιτάφιος στέκει εις το μέσον του Ιερού Ναού, διακοσμημένος με ωραία λουλούδια, με μια  μοναδική αρμονία χρωμάτων. Το μωβ, το λευκό, η πρασινάδα από μαστιχόδενδρο, το γλυκό  μωβέ  χρώμα της ορχιδέας έδεσαν όλα μεταξύ τους και δημιουργούσαν μια πανδαισία. Ολοι εμείς που συμμετείχαμε στον στολισμό του Επιταφίου αισθανόμαστε ιδιαίτερη ικανοποίηση και ευχαρίστηση παράλληλα. 

Ο εφημέριος του Ναού, π. Βασίλειος η σημερινή ημέρα τον συγκίνησε περισσότερο από ποτέ, φέρνοντας στην μνήμη του τον χαμό της πολυαγαπημένης του μητέρας Δέσποινας  Ν. Φιλιππάκη, - η οποία πρέπει εδώ να σημειώσομε, δεν έλλειπε ποτέ από το πλευρό του υιού της από τότε που την πρωτογνωρίσαμε εδώ στο Λατόμι.  Ηταν πάντα παρούσα και τον συμβούλευε πάντα με το σωστό και το δίκαιο.-  Μετά μεγάλης δυσκολίας , τέλεσε την Αποκαθήλωση του Κυρίου μας , αφού δεν σταμάτησε λεπτό να κλαίει.

Στην συνέχεια περιέφερε  με πομπή, το σώμα του Ιησού πέριξ του Ιερού Ναού  το οποίο  εναπόθεσε  επάνω στον Επιτάφιο. Ολοι προσκύνησαν συγκινημένοι, ανταλλάσοντας ευχές πολλές.

Στην συνέχεια στο  Κοιμητήριο της Λατομίτισσας  ανέβηκε όλο το εκκλησίασμα, καθ΄ένας για τους δικούς του ανθρώπους, και ο π. Βασίλης πάλι με δάκρυα στα μάτια έκανε τρισάγιο στην μνήμη όλων που έχουν μεταβεί στην αιωνιότητα.

Ανανεώνομε το ραντεβού μας. Επόμενη ενημέρωση τα εγκώμια της Μ. Παρασκευής εσπέρας και η περιφορά του Επιταφίου σε ολόκληρη την ενορία, η οποία θα φθάσει μέχρι το παρεκκλήσιο του Αγίου Φανουρίου.

 

 

 

 

 

 

ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ

 «ΣΗΜΕΡΟΝ ΚΡΕΜΑΤΑΙ ΕΠΙ ΞΥΛΟΥ…..»

 Ο  Μυστικός δείπνος. Ο εφημέριος του Ιερού Ναού π. Βασίλειος Φιλιππάκης,   τέλεσε με  κατάνυξη, συγκίνηση, ευλάβεια και  προσευχή  την  ακολουθία  της  Μ. Πέμπτης το πρωϊ, αλλά και τα Δώδεκα Ευαγγέλια το εσπέρας της ίδιας ημέρας. Με όλη τη δύναμη της ψυχής του   το βράδυ της Μ. Πέμπτης έψαλλε από καρδιάς το «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου….» ενώ περιέφερε τον  εσταυρωμένο Χριστό μας πέριξ του Ιερού Ναού.  Συναισθήματα  ιδιαίτερα αυτή την ημέρα, δέος, λύπη, δάκρυα και πόνος  κατέκλυσαν όλων οι  ψυχές.

Το δωδέκατο Ευαγγέλιο ο π. Βασίλης το έψαλλε τόσο μελωδικά αφήνοντας  άφωνο όλο το εκκλησίασμα.  Οι μελωδικοί ψαλμοί  γεμάτοι νόημα, ερμηνεύθηκαν υπέροχα από την χορωδία του  κ. Θεόδωρου Κουτσούδη. 

Ο ΣΤΟΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΙΤΑΦΙΟΥ

Μετά το πέρας  της ακολουθίας της Μ. Πέμπτης, πολλοί ενορίτες μας και όχι μόνο, παρέμειναν στην εκκλησία  και άρχισε ο στολισμός του Επιταφίου. Μεγάλοι μικροί με όρεξη και διάθεση για να προσφέρουν  έργο,  συνεργάστηκαν αρμονικά και  με τις καθοδηγήσεις του  π. Βασίλη, έφτιαξαν  ότι καλύτερο υπάρχει. Η ζεστασιά και η  προσφορά  στην Παναγία μας, εδώ  είναι το προτέρημα όλων. Μικρά παιδιά, αγόρια, κορίτσια,  μεγάλοι, μικροί, άνδρες και γυναίκες  πρόθυμοι και  ακούραστοι  σε όλα. Και ο παπά Βασίλης για να μας  ικανοποιήσει   και να μας ευχαριστήσει,  πρόσφερε  κρασοψυχιά , (αντίδωρο βουτηγμένο  στο κρασί). Τι ομορφιά, τι ικανοποίηση 3.00 π.μ. τα ξημερώματα  που η φύση κοιμάται η Παναγιά μας γεμάτη  με παιδιά στον προαύλιο χώρο  να καμαρώνουν το δημιούργημά τους. Τον Επιτάφιο Θρήνο.

Ευχή μας είναι  αυτή η αγάπη και η ζεστασιά να υπάρχει  πάντα στο ναό μας.

Σε λίγες ώρες  θα επανέλθομε με νεώτερα από την ακολουθία του Επιταφίου.

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ 

Η ΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ 

 ΤΟΥ  ΙΕΡΟΥ ΕΥΧΕΛΑΙΟΥ 

Το απόγευμα της Μ. Τετάρτης  στην ενορία μας  ο εφημέριος του Ναού τέλεσε με κατάνυξη  το μυστήριο του Ιερού Ευχελαίου. Μια μεγάλη μερίδα πιστών,  μικροί μεγάλοι  με ευλάβεια και πίστη  παρακολούθησαν το Μυστήριο  και όλοι ευχελεήθηκαν   από τον ιερέα μας πατέρα Βασίλειο.  Ευχή όλων  ήταν να είμαστε όλοι και του χρόνου καλά.

Ο ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΧΙΟΥ κ. ΜΑΡΚΟΣ  ΠΑΡΑΜΟΝΗ 
ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ ΣΤΗΝ ΛΑΤΟΜΙΤΙΣΣΑ

Το απόγευμα του Σαββάτου  27 Απριλίου 2013, παραμονή  των Βαϊων  ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Χίου Ψαρών και Οινουσσών κ. Μάρκος,  επισκέφθηκε την Παναγία Λατομίτισσα και χοροστάτησε του εσπερινού συνοδευόμενος από τον ιεροδιάκονο της Ιεράς Μητροπόλεως κ. Eμμανουήλ  Τζιώτη. Όμορφα και  ιδιαίτερα τα λόγια του Σεβασμιωτάτου στο εκκλησίασμα που  ακούμπησαν τις καρδιές όλων μας.  

ΠΡΩΪ ΚΑΙ ΕΣΠΕΡΑΣ  ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ 

Το πρωϊ της Κυριακής ημέρα των Βαΐων ο εφημέριος του ναού μας π. Βασίλειος Φιλιππάκης τέλεσε με κάθε  θρησκευτική και κατανυκτική  μεγαλοπρέπεια την  Θεία Λειτουργία. Μεγάλη και ιδιαίτερη η σημερινή ημέρα της Βαϊοφόρου. Η χορωδία των Ιεροψαλτών  απέδωσε εξαίρετα τα τροπάρια της ημέρας.

Αστραψε και βρόντισε πάλι ο παπά Βασίλης  το πρωϊ των Βαίων,  στο λόγο του προτρέποντας  όλους να  ακολουθήσουν τον λόγο του Θεανθρώπου μας, αναφερόμενος  στις πράξεις  μας. Ολο του εκκλησίασμα φανερά συγκινημένο  τον άκουσε με προσοχή,  αναφέρθηκε στις παραβολές  του Κυρίου μας και κλείνοντας  ζήτησε συγνώμη εάν κάποιον έβλαψε κάτι που πρέπει να κάνομε όλοι μας.  Αυτές οι ημέρες  είναι ημέρες  μετάνοιας και προσευχής.  Ας το πράξομε  όσο μπορεί ο  καθένας μας.

Πλήθος κόσμου  τόσο το πρωϊ όσο και το βράδυ της ίδιας ημέρας προσήλθε  με  ευλάβεια  και  ηρεμία και όλοι μαζί έψαλλαν «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός…..» ενώ ο ιερέας  κρατούσε στα χέρια του τον Νυμφίο  περιφέροντάς τον εντός του ναού. Ολος ο κόσμος προσκύνησε με ευλάβεια και  ταπείνωση  προσευχόμενος ο καθένας ξεχωριστά.

 Ευχόμαστε Καλή και Ευλογημένη Μεγάλη Εβδομάδα. Η ενημέρωσή μας θα συνεχισθεί καθ΄ολη την Μεγάλη Εβδομάδα.

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Σ Η

Το εσπέρας του Σαββάτου 27 Απριλίου   παραμονή  των Βαϊων και ώρα 6.00  το απόγευμα  στον Ιερό Ναό Παναγίας Λατομιτίσσης,  θα τελεσθεί   εσπερινός  χοροστατούντος  του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χίου Ψαρών και Οινουσσών κ. Μάρκου.  Προσκαλούνται  οι  ευσεβείς Χριστιανοί να προσέλθουν  για συμπροσευχή.

ΚΥΡΙΑΚΗ  7 ΑΠΡΙΛΙΟΥ   2013

ΤΗΣ  ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ   

ΣΤΗΝ  ΠΑΝΑΓΙΑ  ΛΑΤΟΜΙΤΙΣΣΑ

Η Τρίτη Κυριακή  των Νηστειών ονομάζεται

«Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως».

Με κάθε  λαμπρότητα και  μεγαλοπρέπεια   γιορτάσαμε και στην ενορία μας την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως. Οι πιστοί με κατάνυξη  προσκύνησαν τον Τίμιον και Ζωηφόρον Σταυρόν  του Κυρίου μας.

 Ο εφημέριος  του Ιερού μας Ναού π. Βασίλειος Ν. Φιλιππάκης, με ευλάβεια και συγκίνηση    μετέφερε  τον Τίμιο Σταυρό  με μια σεμνή πομπή  στο κέντρο του ναού   καθώς και μέρος του Τιμίου Ξύλου,  ψέλνοντας με συγκίνηση  το Απολυτίκιο « Σώσον Κύριε τον λαό σου και ευλόγισον την κληρονομίαν σου…..»   θυμιάζοντας    πέριξ του τετραποδίου  σταυροειδώς τον ευπρεπισμένο με βιόλες και δεντρολίβανα  Τίμιον Σταυρό και το Τίμιο Ξύλο και  τέλος   αφού προσκύνησε  έψαλλε  με κατάνυξη «Τον  Σταυρόν  σου  προσκυνούμεν  Δέσποτα και την Αγίαν σου Ανάστασιν δοξάζομεν». 

Πλήθος ενοριτών και όχι μόνο εκκλησιάσθηκε  και προσκύνησε  τον Σταυρό, οπου θα παραμείνει  καθ΄όλη την  εβδομάδα  και  στο τέλος  κάθε ακολουθίας  γίνεται η προσκύνηση.

Η χορωδία των Ιεροψαλτών  έψαλλε  με βυζαντινούς ύμνους   τα ιδιόμελα τροπάρια «Δεύτε πιστοί το ζωοποιόν Ξύλο προσκυνήσωμεν…»,  «Σήμερον ο Δεσπότης της Κτίσεως….»,  «Σήμερον ο απρόσιτος τη ουσία….», και το «Σήμερον το προφητικόν πεπλήρωται λόγιον…..», ενώ ο ιερέας  διένειμε στο εκκλησίασμα το δεντρολίβανο διακοσμημένο με μώβ βιόλα.

Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον    ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ ΣΗΜΕΙΩΜΑ  διάβασε ο εφημέριος του Ιερού μας Ναού «περί των Ιερατικών Κλήσεων». Το παραθέτομε κατωτέρω:

Ἀρ.  Πρωτ.: 736

Ἀρ.  Διεκπ.: 246

Ἐν Χίῳ τῇ 21ῃ Μαρτίου 2013

ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Πρός

τόν Ἱερόν Κλῆρον

τῆς καθ' ἡμᾶς Ἱ. Μητροπόλεως

Διά τοῦ παρόντος, ἀποστέλλομεν ὑμῖν, συνημμένως, τήν ὑπ’ ἀριθ. 2938/1111/568/ 13-3-2013 Ἐγκύκλιον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, «περί τῶν Ἱερατικῶν Κλήσεων», ἡ ὁποία δέον νά ἀναγνωσθῇ, ἐπ’ Ἐκκλησίας, κατά τήν Θ. Λειτουργίαν τῆς Κυριακῆς τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, 7^ην μηνός Ἀπριλίου ἐ.ἔ.. μετά τήν ἀνάγνωσιν τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου.

Ἐντολῇ τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου

Ὁ Πρωτοσύγκελλος

Ἀρχιμανδρίτης

Γεώργιος Κ. Λιαδῆς

Ἀριθμ. Πρωτ. 1111
Ἀριθμ. Διεκπ. 568
Ἀθήνῃσι 13ῃ Μαρτίου 2013

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 2938

Θέμα: «Περί τῶν Ἱερατικῶν Κλήσεων»

Τέκνα ἐν Κυρίω ἀγαπητά,

 Μέ ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ ἑβδομάδα αὐτή πού πέρασε, μέ ἀποκορύφωμα τή σημερινή μεγάλη ἡμέρα τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, ἔχει ἀφιερωθεῖ στίς ἱερατικές κλήσεις. Καί ἀπευθύνει λόγο ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία πρός τό ποίμνιό Της καί τό καλεῖ νά συμβάλει, ὥστε νά αὐξηθεῖ ὁ ἀριθμός τῶν νέων, οἱ ὁποῖοι θά προσέλθουν στό Ἱερό Μυστήριο τῆς Ἱερωσύνης γιά νά ὑπηρετήσουν τό Ἱερό Θυσιαστήριο. Νά γίνουν Ἱερεῖς, νά λειτουργοῦν, νά κηρύττουν καί νά ποιμαίνουν τόν Λαό τοῦ Θεοῦ. Νά λάβουν αὐτό τό ἰδιαίτερο χάρισμα, τό μέγα τῆς Ἱερωσύνης Ἀξίωμα, καί νά καταστοῦν Λειτουργοί τοῦ Ὑψίστου, διδάσκαλοι καί καθοδηγητές τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ, καί Ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας. Καί βέβαια αὐτό δέν μπορεῖ νά γίνει μέ παραινέσεις καί μέ παρεμβάσεις, οὔτε μέ ἐξαναγκασμούς ἤ μέ τάματα, ἀλλά αὐτό τό κάνει ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Εὐδοκεῖ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, ἐπιλέγει τούς μέλλοντες Ἱερεῖς καί τούς καταξιώνει τῆς Χάριτος. Ἐπειδή ὅμως ἀπό τήν πείρα γνωρίζουμε ὅτι πάρα πολλές κλίσεις συμπνίγονται καί μαραίνονται, καί παρουσιάζεται συχνά τό φαινόμενο ἕνας νέος νά μήν τολμᾶ νά ἐκδηλώσει αὐτή τήν ἰδιαίτερη κλίση του στήν οἰκογένεια ἤ στό περιβάλλον του, ἐπειδή φοβᾶται αὐτά πού θά ἀντιμετωπίσει, προσκρούοντας στήν ἄρνηση καί στήν ἀπόρριψη ἀπό τούς ἴδιους τούς γονεῖς του, ἀπό τούς οἰκείους κι ἀπό τούς φίλους του, ἤ συμβαίνει γιά τούς ἴδιους λόγους νά μήν καλλιεργεῖ τήν κλίση του αὐτή ἀπό ἐντροπή ἤ ἀπό ἀτολμία, καλοῦμε ὅλους σας νά συμβάλετε θετικά, ὥστε νά ἐνθαρρύνονται οἱ νέοι οἱ ἐφιέμενοι νά ἱερωθοῦν.

 Ἀνάμεσά μας, βρίσκονται αὐτοί πού ὀνομαστί ὁ Θεός τούς ἐκλέγει καί τούς καλεῖ νά ἱερατεύσουν τήν δική Του ἱερατεία. Μερικῶν ἡ κλίση ἔχει ἀρχίσει νά διαφαίνεται. Πλησιάζουν τά ἱερά ἀναλόγια, διακονοῦν στό Ἱερό Βῆμα, κρατοῦν θυμιατήρια καί τά ἱερά μας σύμβολα καί χαίρουν. Χαρεῖτε τα καί ἐνθαρρύνετέ τα. Ἐπαινέστε τα, πέστε τους ἕνα καλό λόγο, συγχαρεῖτε τούς γονεῖς τους, πεῖτε τους γιά τήν μεγάλη τιμή πού τούς κάνει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος. Μήν τά ἀπαξιώνετε, μήν τά περιφρονεῖτε. Μήν μπαίνετε μπροστά στόν Κύριο, τήν ὥρα πού ἔχει βγεῖ νά καλέσει ἐργάτες στόν ἀμπελώνα Του. Σκεφθεῖτε ὅτι τά σημερινά παιδιά γίνονται ἱερεῖς σέ ἀφιλόξενη καί σκληρή γιά τούς ἱερεῖς ἐποχή. Τώρα πού οἱ ἄνθρωποι τοῦ κόσμου, τεχνοκράτες καί οἰκονομικοί ἀμύντορες, περιφρονοῦν τούς ἱερεῖς ὡς μή παραγωγικούς, σεῖς ἐνθαρρύνετε τούς νέους αὐτούς ἄνδρες πού πέφτουν στό πέλαγος τῆς εὐσπλαχνίας τοῦ Θεοῦ γιά νά προσφέρουν ἔργο. Ἔργο λειτουργικό, ποιμαντικό, διδακτικό. Νά χειραγωγήσουν ψυχές στόν Κύριο. Χωρίς νά φοβοῦνται τό ἄμισθον τῆς Ἱερωσύνης, προετοιμάζονται, σπουδάζουν, κοπιάζουν νά προετοιμασθοῦν γι’ αὐτή τήν διακονία.

 Ὑποδεχθεῖτε τους στό ἱερό θυσιαστήριο, στόν ἄμβωνα, στήν καρδιά σας τήν ἴδια, μέ θαυμασμό, μέ ἀγάπη, μέ χαρά, μέ ἀγαλλίαση. Ἔρχονται σάν ἀνθισμένοι νέοι βλαστοί νά μᾶς ἐνθαρρύνουν, νά φορτίσουν μέ ἐλπίδες τήν ἱερατική οἰκογένεια, τό τίμιον Πρεσβυτέριον τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας κι ἐμᾶς ὅλους, τόν Λαό τοῦ Θεοῦ τόν ἅγιο.

 Ἐλᾶτε λοιπόν νά ἐνθαρρύνουμε τούς νέους πού ἀνεβαίνουν μέ ἱερό ἐνθουσιασμό τίς βαθμίδες τοῦ ἱεροῦ Θυσιαστηρίου. Ἄς ἀκολουθήσουμε τούς πατέρες μας, πού τιμοῦσαν τούς Ἱερεῖς. Πού τούς τάιζαν καί τούς πότιζαν καί συγχρόνως τούς φιλοῦσαν τά χέρια. Καί σεῖς πρό πάντων, ἀδελφοί μας, προσευχηθεῖτε νά δίνει ἀξίους Ἱερεῖς ὁ Θεός στήν Ἐκκλησία Του.

 

Μέ ἄπειρες ἐν Κυρίῳ Εὐχές

Ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος Ἱερώνυμος

† Ὁ Ἀθηνῶν Ι Ε Ρ Ω Ν Υ Μ Ο Σ, Πρόεδρος
† Ὁ Φιλίππων, Νεαπόλεως καί Θάσου Προκόπιος,
† Ὁ Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας Κοσμᾶς,
† Ὁ Δράμας Παῦλος,
† Ὁ Σισανίου καί Σιατίστης Παῦλος,
† Ὁ Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἱερεμίας,
† Ὁ Κορίνθου Διονύσιος,
† Ὁ Τριφυλίας καί Ὀλυμπίας Χρυσόστομος,
† Ὁ Μεσσηνίας Χρυσόστομος,
† Ὁ Λευκάδος καί Ἰθάκης Θεόφιλος,
† Ὁ Πολυανῆς καί Κιλκισίου Ἐμμανουήλ,
† Ὁ Λαγκαδᾶ, Λητῆς καί Ρεντίνης Ἰωάννης,
† Ὁ Χίου, Ψαρῶν καί Οἰνουσσῶν Μᾶρκος

Ὁ Ἀρχιγραμματεύς

† Ὁ Διαυλείας Γαβριήλ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 

ΤΟ ΠΑΝΕΝΟΡΙΑΚΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ 

ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΛΑΤΟΜΙΤΙΣΣΗΣ

Πανηγυρική και λαμπρή η σημερινή ημέρα Kυριακή  της Ορθοδοξίας . Ημέρα  κατά την οποία εορτάζομε  το εκπληκτικό θαύμα της πίστεως, τον θρίαμβο για την επικράτηση της αλήθειας της Ορθοδοξίας έναντι της πλάνης των αιρέσεων.

 Στην  ενορία  μας  έχει καθιερωθεί  εδώ και πολλά χρόνια  να τελείται μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως των ψυχών  των διατελεσάντων Εφημερίων, Επιτρόπων, Ιεροψαλτών, Νεωκόρων, Κτητόρων, μεγάλων Ευεργετών, και Δωρητών και πάντων των διακονησάντων  του ως άνω Ιερού Ναού και των Ναϊδρίων  αυτού.

Ο εφημέριος του Ιερού  Ναού  Παναγίας Λατομιτίσσης, πατήρ Βασίλειος  Ν. Φιλιππάκης  μερίμνησε  για τον  στολισμό και διάκοσμο  του  Ιερού προσκυνήματος. Η  μοναδική εικόνα της Παναγίας    «Ρόδον το Αμάραντον»  τοποθετημένη  εις το μέσον του ναού  που με συγκίνηση ο κόσμος  προσκυνούσε.

Οι χοροί των ιεροψαλτών  με την καθοδήγηση του  χοράρχη κ. Θεόδωρου Κουτσούδη  έψαλλαν  μελωδικότατα και με κατάνυξη τα εξαίρετα τροπάρια  της ημέρας της Ορθοδοξίας.

Η σημερινή λαμπρή  εορτή  έκλεισε με την  περιφορά  των εικόνων  από τα μικρά παιδιά της  εκκλησίας μας  και με τον  ιερέα  να κρατά  με ευλάβεια και  συγκίνηση  την εικόνα  της  Δεήσεως  (Τρίπτυχο), διαβάζοντας τις περικοπές  του συνοδικού της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου, ενώ  έψαλλε το Μέγα Προκείμενο   «Τις Θεός μέγας ως ο Θεός ημών; Συ ει ο Θεός υμών  ο ποιών θαυμάσια μόνος». Δεν υπήρχε  σήμερα πιστός εντός του ναού που να μην δακρύσει και να μην συγκινηθεί. Εορτάσθηκε ο θρίαμβος της Ορθοδοξίας, η νίκη  της Ορθοδόξου χριστιανικής διδασκαλίας και πίστεως.

Μετά το τέλος της  Θείας Λειτουργίας ένα ζεστό καφέ  με  νηστίσιμα εδέσματα προσέφεραν στο Κουκουνάρειο Πνευματικό Κέντρο  οι Κυρίες της Φιλοπτώχου που εδώ και αρκετά  χρόνια  προσφέρουν  αυτή την ημέρα. Πάντα με υγεία και καλή  και Μεγάλη Τεσσαρακοστή να περάσομε.

 

Η ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ 

ΣΤΗΝ  ΠΑΝΑΓΙΑ  ΛΑΤΟΜΙΤΙΣΣΑ ΧΙΟΥ

       

 Τα Άγια Θεοφάνεια είναι μια από τις μεγαλύτερες εορτές της Χριστιανοσύνης και είναι η Τρίτη και τελευταία  εορτή του Δωδεκαημέρου, που ξεκινά με τα Χριστούγεννα. Λέγεται επίσης, Επιφάνεια και Φώτα.

           Στην ενορία μας   εορτάστηκε  με κάθε εκκλησιαστική ευλάβεια  η εορτή  των Φώτων και ο Αγιασμός των υδάτων.

           Από την παραμονή  των Θεοφανείων ο ιερέας  τέλεσε τον «Μικρό Αγιασμό»  και  γύρισε όλα τα σπίτια της ενορίας μας με το Σταυρό και ένα κλωνί  βασιλικό και αγίασε και ράντισε τους ενορίτες και τα σπίτια μας.

 Παράλληλα  προέτρεπε όλους τους ενορίτες να προσέλθουν   την ημέρα των Θεοφανείων να εκκλησιαστούν.

        Ανήμερα των Θεοφανείων ο εφημέριος του Ιερού μας Ναού   Πρωτοπρεσβύτερος  Βασίλειος Φιλιππάκης, τέλεσε την Ιερά Θεία Λειτουργία του Μ. Βασιλείου, με κατάνυξη και  μεγαλοπρέπεια,  ενώ έψαλλαν οι μαθητές  της Βυζαντινής μουσικής του Κουκουναρείου Πνευματικού Κέντρου της ενορίας μας, υπό την διεύθυνση  του Χοράρχου  τους και Πρωτοψάλτη του Ιερού μας Ναού κ. Θεοδώρου Κουτσούδη.

Ο ιερέας τέλεσε τον «Μεγάλο Αγιασμό»  εις το μέσον του Ιερού Ναού   εκεί όπου είχε  διακοσμηθεί  κατάλληλα.

      Γεμάτη η εκκλησία  μας από πλήθος πιστών  παρακολούθησαν   με συγκίνηση και  ευλάβεια την μεγάλη ημέρα των Θεοφανείων.

               Τρία   ολόλευκα περιστεράκια  εκκλησιάστηκαν κι αυτά μέσα σε κλουβάκι,  περιμένοντας υπομονετικά,  την ώρα της απελευθέρωσής τους – ένδειξη  ειρήνης και φιλίας αλλά και το σύμβολο του Αγίου Πνεύματος.- 

        Μετά το τέλος των Ιερών Ακολουθιών  ο π. Βασίλειος με τους Ιεροψάλτες και ολόκληρο το εκκλησίασμα  εξήλθαν του Ιερού Ναού  ψέλνοντας το:  «Ἐν Ἰορδάνῃ βαπτιζομένου σου, Κύριε, ἡ τῆς Τριάδος ἐφανερώθη προσκύνησις· τοῦ γὰρ Γεννήτορος ἡ φωνὴ προσεμαρτύρει σοι, ἀγαπητὸν σε Υἱὸν ὀνομάζουσα, καὶ τὸ Πνεῦμα ἐν εἴδει περιστερᾶς, ἐβεβαίου τοῦ λόγου τὸ ἀσφαλές».

Στο  παραδοσιακό και ιδιαίτερα  διακοσμημένο πηγαδάκι που βρίσκεται στην είσοδο του Ιερού Ναού  ετέλεσε τον αγιασμό των υδάτων,   ρίχνοντας τον  Σταυρό  μέσα, ενώ παράλληλα  άφησε ελεύθερα τα  3 λευκά περιστεράκια που  βρίσκονταν  μέσα στο κλουβί.

Ολος ο κόσμος ευχαριστήθηκε  και απόλαυσε  την  Μεγάλη Ημέρα  των Φώτων ευχόμενοι και του χρόνου  να είμαστε όλοι καλά.

Η  ΕΟΡΤΗ   ΤΟΥ  ΜΕΓΑΛΟΥ   ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ   ΣΤΗΝ   ΕΝΟΡΙΑ   ΜΑΣ

Η  1η  του έτους  εορτάστηκε  με λαμπρότητα  και κατάνυξη στην Παναγία τη Λατομίτισσα. Η εκκλησία μας γεμάτη από πιστούς   που προσήλθαν  να προσκυνήσουν   την εικόνα του  Αγίου  Βασιλείου  έλαμπε από καθαριότητα. Η  Ιερά Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου ιδιαίτερη  και  διαφορετική. Ο ιερέας του Ναού π. Βασίλειος Φιλιππάκης   ο οποίος  φανερά συγκινημένος λόγω της ημέρας,  - εορτάζων  ο ίδιος, -  μαζί με την χορωδία των ιεροψαλτών μας  απέδωσαν  με Βυζαντινή μεγαλοπρέπεια τα  ωραιότατα Κοντάκια του  Μεγάλου  Βασιλείου.

Την καθιερωμένη βασιλόπιττα ευλόγησε και έκοψε  μετά το  τέλος της Θείας Λειτουργίας εντός του ιερού μας ναού ο πάτερ Βασίλειος.  

Για τον καθένα ξεχωριστά  είχε ατομικά  βασιλοπιτάκια  έχοντας για δώρο  σε εκείνον που θα εύρισκε το φλουρί μία ωραιότατη εικόνα του Μεγάλου Βασιλείου.

Ολοι του ευχήθηκαν  από τα βάθη της καρδιάς  τους   -  ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ -  και να τον έχει ο Θεός καλά, να κάνει κι άλλα πολλά   περισσότερα,  σ΄αυτήν  εδώ   την ενορία που  πραγματικά  μας  την έχει  κάνει   από τότε   που  ανέλαβε  τα καθήκοντά   του   ΑΓΝΩΡΙΣΤΗ.

"ΚΑΛΗ  ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ

 ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ  ΣΕ ΟΛΟΥΣ"