ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 27 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

27.11.2016

Κυριακή ΙΓ΄ Λουκᾶ
(Λουκ. η΄ 18-27)

Ἡ φιλαργυρία καὶ ἡ φιλοχρηματία, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι ἕνα μεγάλο ἀνθρώπινο πρόβλημα, μιὰ φοβερὴ καὶ μεταδοτικὴ ἀρρώστια. Μιὰ κατάσταση, ποὺ ἂν δὲν προσέξουμε, μπορεῖ νὰ μεταβληθεῖ σὲ ὑπαρξιακὴ φυλάκιση καὶ ἀσφυκτικὸ ἐγκλωβισμό.

Γι᾿ αὐτὸ στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο ἡ Ἐκκλησία ἐπιθυμεῖ νὰ μᾶς πεῖ τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ μᾶς δείξει τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο μποροῦμε νὰ φυλαγόμαστε καὶ νὰ διασώζουμε τὴν ὕπαρξή μας. Μᾶς καλεῖ νὰ γίνουμε τηρητὲς τοῦ λόγου τοῦ Χριστοῦ πὼς «ὅσα ἔχουμε νὰ τὰ μοιράσουμε στοὺς φτωχοὺς γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε θησαυρὸ οὐράνιο», καὶ ὄχι νὰ τραποῦμε σὲ φυγὴ μπροστὰ στὸ βαρὺ καθῆκον μας· νὰ περιπέσουμε σὲ λύπη, ὅπως ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου.

«Ἐκεῖνος, ὅταν ἄκουσε ἐτοῦτα τὰ λόγια, ἔπεσε σὲ μεγάλη λύπη γιατὶ ἦταν πάρα πολὺ πλούσιος», σημειώνει τὸ ἱερὸ κείμενο τοῦ εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ. Καὶ ἔτσι ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς, ἐνῶ εἶχε τὴ δυνατότητα γιὰ τὸ μεγάλο καλό, ἐντούτοις αὐτὴ τὴ δυνατότητα τὴν μετατρέπει σὲ ἀδυναμία. Ἐνῶ μποροῦσε νὰ εἶχε ἐξασφαλισμένη τὴν εἴσοδό του στὴ Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὴν φιλαργυρία καὶ φιλοχρηματία του κλείνει γιὰ πάντα τὴν πόρτα της καὶ μένει ἀπ᾿ ἔξω. Γι᾿ αὐτὸ ὁ Χριστὸς γνωρίζοντας ὅλη αὐτὴ τὴν ἀνθρώπινη στάση ἔναντι τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν καὶ τὴν στενότατη σχέση μ᾿ αὐτά, εἶπε τό «πόσο δύσκολο πρᾶγμα εἶναι ὁ πλούσιος νὰ μπεῖ στὴ Βασιλεία τῶν Ουρανῶν».

Ἂν προσέξουμε ὅμως καλύτερα σ᾿ αὐτὰ τὰ λόγια, θὰ παρατηρήσουμε πὼς ὁ Χριστὸς δὲν κλείνει τὴν πόρτα τῆς Βασιλείας Του σὲ κανένα. Δὲν εἶπε πὼς εἶναι ἀδύνατο, μὰ πὼς εἶναι δύσκολο. Τὸ ὅτι εἶναι δύσκολο διαφαίνεται ἀπὸ τὸ γεγονὸς πὼς ὁ πλοῦτος εἶναι ἕνας δυνατὸς πειρασμός, ποὺ καταντάει καθαρὴ λατρεία καὶ ἀγάπη πρὸς τὸ χρῆμα. Εἶναι δηλαδὴ εἰδωλολατρεία στὸ θεὸ μαμωνᾶ, στὸ χρῆμα καὶ τὸν πλοῦτο.

Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ μᾶς διαφεύγει ἴσως, εἶναι τὸ γεγονὸς πὼς τὸ εἴδωλό μας, ὁ πλοῦτος, εἶναι ἕνας θεὸς ψεύτικος καὶ ἀπατηλός. Γιατὶ μπορεῖ νὰ ὑπάρχει σήμερα, καὶ αὔριο χάνεται, σβήνει, ἐξαφανίζεται. Ἐνῶ σήμερα χαιρόμαστε γιὰ τὰ πλούτη μας, αὔριο τὰ βλέπουμε νὰ γλιστροῦνε ἀπὸ τὰ χέρια καὶ νὰ μᾶς φεύγουν. Καὶ τὸ σπουδαιότερο, ὅτι τὶς περισσότερες φορὲς ἀδυνατοῦμε νὰ κάνουμε κάτι. Αὐτὸ εἶναι τελικὰ ἡ τραγικότητα καὶ ἡ ἀπογοήτευσή μας!

Ἔτσι ἡ φιλαργυρία καὶ ἡ φιλοχρηματία μας μᾶς ὁδηγοῦν σὲ μιὰ θλιβερὴ κατάσταση ποὺ μᾶς γεμίζει ἀπελπισία. Εἴχαμε ἄλλωστε ἐκεῖ στηρίξει πολλά· τὴν ἴδια τὴ ζωή μας· καὶ βλέπουμε μέσα σὲ ἐλάχιστο χρόνο ὅλα νὰ κρημνίζονται καὶ νὰ διαλύονται.

Γνωρίσαμε σ᾿ αὐτὴ τὴ ζωὴ πολλοὺς μὲ πλούτη καὶ δόξες. Ξαφνικὰ τὰ ἔχασαν ὅλα· τοὺς «ἔφυγε ὁ θεός τους καὶ ἔμειναν στὸ δρόμο. Γιατὶ ὁ πλοῦτος εἶναι ἕνας ψεύτικος καὶ ἄπιστος θεός!».

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι χῶρος ἐξαγνισμοῦ τῶν πάντων καὶ σωτηρία δική μας. Ἐκεῖ μέσα ἔχουν θέση ὅλοι, καὶ οἱ πλούσιοι καὶ οἱ πτωχοί, γιατὶ ὅλοι βρίσκουν τὸ σκοπὸ τῆς ὑπάρξεώς τους καὶ καλοῦνται νὰ τὸν ὑπηρετήσουν μὲ πιστότητα καὶ δικαιοσύνη.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, μὴν κάνουμε καὶ ἐμεῖς τὸ λάθος νὰ νομίζουμε τὸν πλοῦτο εὐτυχία, μήτε ὅμως καὶ δυστυχία. Οὔτε τὸ ἕνα ἰσχύει οὔτε τὸ ἄλλο, γιατὶ τὸ ἴδιο πρᾶγμα στὰ ἀνθρώπινα χέρια γίνεται εἴτε εὐτυχία εἴτε δυστυχία.

Χρειαζόμαστε λοιπὸν προσοχὴ μὴν ὀλισθήσουμε στὸ χῶρο τῆς φιλαργυρίας καὶ φιλοφρηματίας. Γιατὶ ὁ πλοῦτος ἐνέχει κινδύνους πολλοὺς καὶ πρέπει νὰ γνωρίζουμε νὰ τοὺς ξεπερνᾶμε. Νὰ γνωρίζουμε δηλαδὴ τὸν τρόπο ποὺ ἐμεῖς θὰ χρησιμοποιοῦμε τὸν πλοῦτο ὅπως πρέπει καὶ ὄχι αὐτὸς.

Ἀλλὰ τελικὰ ὅ,τι καὶ ἂν εἴμαστε, εἴτε πλούσιοι εἴτε πτωχοί, ἕνα εἶναι τὸ ζητούμενο· νὰ ἔχουμε ἀγάπη καὶ πίστη πρὸς τὸ Θεὸ καὶ ἀγάπη πρὸς τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους. Ἂν ἔτσι πορευόμαστε στὴ ζωὴ αὐτή, τότε θὰ γνωρίσουμε πῶς νὰ χρησιμοποιοῦμε τὸν πλοῦτο μας καὶ πῶς ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ νὰ σηκώνουμε τὴ φτώχεια μας. Γιατὶ καὶ ἡ μιὰ περίπτωση καὶ ἡ ἄλλη εἶναι σύμφωνη μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Καὶ ταυτόχρονα μᾶς ἀνοίγει τὴν πόρτα, γιὰ νὰ μποῦμε καὶ οἱ μὲν καὶ οἱ δὲ στὴ Βασιλεία Του. Ἀμήν.
                                                                       Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 20 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

20.11.2016

Κυριακή Θ΄ Λουκᾶ

(Λουκ. ιβ΄ 16-21)

Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, ἀδελφοί μου, λέγεται «παραβολὴ τοῦ ἄφρονος πλουσίου». Ἡ ἀφορμὴ γιὰ νὰ τὴν διηγηθεῖ ὁ Κύριος δόθηκε ἀπὸ τὸ ἑξῆς περιστατικό: Κάποιος ἀπὸ τοὺς ἀκροατὲς τοῦ Χριστοῦ τὸν πλησίασε καὶ τοῦ εἶπε: «Διδάσκαλε εἶπε τῷ ἀδελφῷ μου μερίσασθαι τὴν κληρονομία μετ᾿ ἐμοῦ» καὶ ἔλαβε ὡς ἀπάντηση τὸ ἐρώτημα «τίς με κατέστησε δικαστὴν ἢ μεριστὴν ἐφ᾿ὑμᾶς;».

Ὅταν δυὸ ἀδέλφια, ποὺ μεταξύ τους συνδέονται μὲ δεσμοὺς ἐξ αἵματος, πιὸ πάνω ἀπὸ τὴν ἀδελφοσύνη βάζουν τὴν πλεονεξία, ποιὸς μπορεῖ νὰ τοὺς ἀλλάξει γνώμη καὶ νὰ τοὺς συμβιβάσει; Ἡ πλεονεξία ἀφαιρεῖ ἀπὸ τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου κάθε εὐγενικὸ συναίσθημα, ἀκόμα καὶ πρὸς τοὺς γονεῖς καὶ τὰ ἀδέλφια. Καὶ γιὰ νὰ ἀντιληφθοῦν ὅλοι ὅτι ἡ πλεονεξία εἶναι ἀφροσύνη καὶ ὁδηγεῖ σὲ ψυχικὸ καὶ σωματικὸ ὄλεθρο, διηγήθηκε τὴν παραβολὴ τοῦ «ἄφρονος πλουσίου».

Ἡ συμπεριφορὰ τοῦ πλουσίου τῆς παραβολῆς εἶναι πράγματι ἀφροσύνη. Διότι πρῶτον λησμονεῖ τὸν Θεὸ τὴν ὥρα τῆς εὐφορίας τῶν ἀγρῶν του. Λησμονεῖ ἢ μᾶλλον δὲν πιστεύει ὅτι ὁ Θεὸς κυβερνᾶ τὸν κόσμο καὶ ὅτι, ἂν Ἐκεῖνος δὲν θέλει, ὅσο καὶ ἂν κοπιάσει, οὔτε οἱ ἀγροί του οὔτε τὰ χωράφια του θὰ ἀπέδιδαν καρπούς οὔτε οἱ ἐλιές του σταγόνα λάδι. Δεύτερον λησμονεῖ ὅτι ἔχει προικισθεῖ ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ ἀθάνατη ψυχὴ καὶ ἔχει ὑποχρέωση νὰ τὴν καλλιεργήσει. Ξεχνᾶ ὅτι ἡ ψυχὴ δὲν διατρέφεται μὲ προϊόντα καὶ καρποὺς τῆς γῆς καὶ ὑλικὰ μέσα. Ἔτσι γίνεται ὁ ἴδιος δολοφόνος τῆς ψυχῆς του. Τί μεγάλη στ᾿ ἀλήθεια ἀφροσύνη. Ὅμως προχωρεῖ καὶ σὲ ἄλλη ἄφρονα ἐνέργεια ὁ πλούσιος. Παραμελεῖ καὶ ἀγνοεῖ τοὺς συνανθρώπους του. Ἡ στάση του εἶναι προκλητική. Χωρὶς συναίσθηση καὶ χωρὶς ντροπὴ τακτοποιεῖ τὰ ἔσοδα ἀπὸ τὴν εὐφορία τῶν καρπῶν τῆς γῆς του μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό του «συνάξω πάντα τὰ γεννήματά μου καὶ τὰ ἀγαθά μου» ποῦ; «Καθελῶ μου τὰς ἀποθήκας καὶ μείζονας οἰκοδομήσω».

Ἀδελφοί μου, γκρέμισε ὁ πλούσιος ἄφρων τὶς ἀποθῆκες του καὶ ἔκτισε μεγαλύτερες. Κουράστηκε πολὺ ἕως ὅτου συνάξει ὅλα τὰ ἀγαθά του. Ξάπλωσε κατόπιν νὰ ξεκουραστεῖ ἀπὸ τὸν κόπο καὶ τὴν ἀγωνία καὶ γεμᾶτος αὐταρέσκεια μονολογοῦσε: «Ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ γιὰ ἔτη πολλά. Ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου». Ἡ ἀφροσύνη σὲ ὅλο τὸ δῆθεν «μεγαλεῖο» της, ἀφοῦ σὲ αὐτὴν τὴν δῆθεν «μακαριότητα» ἀκούγεται φωνή, ποὺ μὲ σαφήνεια καὶ καθαρότητα προσγειώνει στὴν πραγματικότητα τὸν ἄφρονα πλούσιο. «Ταύτη τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπό σοῦ, ἃ δὲ ἠτοίμασας τίνι ἔσται;» Ἀνόητε ἄνθρωπε, ἐστήριξες τὴ ζωὴ στὸν πλοῦτο σου καὶ τὴν ἐλπίδα σου στὶς ἀποθῆκες σου καὶ τὰ ἔκαμες θεό σου. Νόμισες τὸν πλοῦτο χορηγὸ πολλῶν ἐτῶν ζωῆς, ἀλλὰ γελάσθηκες. Ναί, τὸν πλοῦτο σου τὸν ὁρίζεις. Τὴ ζωή σου ὅμως ὁρίζει ἄλλος. Αὐτὸς ποὺ «ἀνιστᾷ καὶ ζωοποιεῖ, ἀνάγει ἐξ ἅδου καὶ κατάγει».

Ὁ πλούσιος τῆς παραβολῆς εἶναι ὁ ἄνθρωπος τοῦ ἐναγώνιου κόπου. Ἀγωνιᾶ καὶ ὑποφέρει σὲ ποιὸ τόπο καὶ χῶρο θὰ ἐξασφαλίσει τὴν ἀπροσδόκητη καρποφορία καὶ τὰ ἀγαθά του. Ἡ πλεονεξία του ἀποβλέπει στὴν προσωπική του ἱκανοποίηση. Διάβηκε τὴ ζωὴ του μέσα σὲ μία συνεχῆ ἀγωνία ἀλλὰ καὶ μὲ χαμένη τὴν ψυχή του.

Ἀδελφοί μου, ἂς ἔχουμε πάντα στὸ μυαλό μας τὴ φράση τοῦ εὐαγγελίου «ταύτη τῇ νυκτὶ τὴν ψυχὴν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ» καὶ ἂς ἀκούσουμε τὴν ὑπόδειξη τοῦ Κυρίου μας «γίνεσθε ἕτοιμοι ὅτι ᾗ ὥρᾳ οὐ δοκεῖτε ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται». Τοῦτο ἰσχύει γιὰ ὅλους, πλουσίους καὶ φτωχούς. Ἄφρονες καὶ συνετούς, ἔνθεους καὶ μή. Γιὰ τοῦτο «γρηγορεῖτε καὶ προσεύχεσθε. Προσευχή, ἔργα ἀγαθά, μετάνοια, θεία κοινωνία, ἀγάπη. Νά, ἡ καλύτερη προετοιμασία γιὰ τὴν ὥρα ἐκείνη. Ὁ Θεὸς δὲν θὰ μᾶς κρίνει ἀνάλογα μὲ τὸν χρόνο ποὺ ζήσαμε, ἀλλὰ ἀνάλογα μὲ τὰ ἔργα τῆς ἀρετῆς ποὺ κάναμε. «Μακάριος ὁ γρηγορῶν καὶ τηρῶν τὰ ἱμάτια αὐτοῦ».

Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, ἡ εὐαγγελικὴ πληροφορία «τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν» ἰσχύει καὶ γιὰ μᾶς εἴτε εἴμεθα καθ᾿ οἱονδήποτε τρόπο ἄφρονες εἴτε εἴμεθα σώφρονες. Γι᾿ αὐτὸ ἂς εἶναι συνεχὲς αἴτημα στὴν προσευχή μας: «Κύριε βοήθησον, ὥστε τὸν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς ἡμῶν ἐν εἰρήνῃ καὶ μετανοίᾳ ἐκτελέσαι», γιὰ νὰ εἶναι ὅλη ἡ ζωή μας καὶ τὰ τέλη μας «χριστιανά, ἀνώδυνα, ἀνεπαίσχυντα, εἰρηνικά», χωρὶς ἀφροσύνη, ὥστε νὰ ἔχουμε «καλὴν ἀπολογίαν ἐπὶ τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ». Ἀμήν.

    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΠΑΝΟΡΑΜΙΚΗ ΒΙΝΤΕΟΣΚΟΠΗΣΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ.

ΤΕΤΑΡΤΗ 9 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2016

Η  ΙΕΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ 

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ 

ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΛΑΤΟΜΙΤΙΣΣΗΣ

«Σηλυβρίας τὸν γόνον καὶ Αἰγίνης τὸν ἔφορον, τὸν ἐσχάτοις χρόνοις φανέντα ἀρετῆς φίλον γνήσιον, Νεκτάριον τιμήσωμεν πιστοί, ὡς ἔνθεον θεράποντα Χριστοῦ, ἀναβλύζει γὰρ ἰάσεις παντοδαπὰς τοῖς εὐλαβῶς κραυγάζουσι. Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ θαυματώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.»

Βιογραφία
Γεννήθηκε στις 1 Οκτωβρίου του 1846 μ.Χ. στη Σηλυβρία της Θράκης από τον Δήμο και τη Βασιλική Κεφάλα και ήταν το πέμπτο από τα έξι παιδιά τους. Το κοσμικό του όνομα ήταν Αναστάσιος.

Μικρός, 14 ετών, πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου εργάστηκε ως υπάλληλος και κατόπιν ως παιδονόμος στο σχολείο του Μετοχίου του Παναγίου Τάφου. Κατόπιν πήγε στη Χίο, όπου, από το 1866 μ.Χ. μέχρι το 1876 μ.Χ. χρημάτισε δημοδιδάσκαλος στο χωριό Λίθειο.

Το 1876 μ.Χ. εκάρη μοναχός στη Νέα Μονή Χίου με το όνομα Λάζαρος και στις 15 Ιανουαρίου 1877 μ.Χ. χειροτονήθηκε διάκονος, ονομασθείς Νεκτάριος, από τον Μητροπολίτη Χίου Γρηγόριο (1860 - 1877 μ.Χ.), και ανέλαβε τη Γραμματεία της Μητροπόλεως.

Το 1881 μ.Χ. ήλθε στην Αθήνα, όπου με έξοδα του Πατριάρχη Αλεξανδρείας Σωφρονίου Δ' (1870 - 1899 μ.Χ.), σπούδασε Θεολογία και πήρε το πτυχίο του το 1885 μ.Χ. Έπειτα, ο ίδιος προαναφερόμενος Πατριάρχης, τον χειροτόνησε το 1886 μ.Χ. πρεσβύτερο και του έδωσε τα καθήκοντα του γραμματέα και Ιεροκήρυκα του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας. Διετέλεσε επίσης πατριαρχικός επίτροπος στο Κάιρο.

Στις 15 Ιανουαρίου 1889 μ.Χ., χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Πενταπόλεως. Η δράση του ως Μητροπολίτου ήταν καταπληκτική και ένεκα αυτού ήταν βασικός υποψήφιος του πατριαρχικού θρόνου Αλεξανδρείας. Λόγω όμως φθονερών εισηγήσεων (αισχρών συκοφαντιών), προς τον Πατριάρχη Σωφρόνιο, ο ταπεινόφρων Νεκτάριος, για να μη λυπήσει τον γέροντα Πατριάρχη, επέστρεψε στην Ελλάδα (1889 μ.Χ.).

Διετέλεσε Ιεροκήρυκας (Ευβοίας) (1891 - 1893 μ.Χ.), Φθιώτιδος και Φωκίδας (1893 - 1894 μ.Χ.) και διευθυντής της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής στην Αθήνα (1894 - 1904 μ.Χ.).

Μετά τον θάνατο του Πατριάρχη Αλεξανδρείας Σωφρονίου (1899 μ.Χ.), ο Νεκτάριος εκλήθη να τον διαδεχθεί, αλλά ο Άγιος αρνήθηκε.

Στα κηρύγματα του, πλήθος λαού μαζευόταν, για να «ρουφήξει» το νέκταρ των Ιερών λόγων του.

Το 1904 μ.Χ. ίδρυσε γυναικεία Μονή στην Αίγινα, της οποίας ανέλαβε προσωπικά τη διοίκηση, αφού εγκαταβίωσε εκεί το 1908 μ.Χ., μετά την παραίτηση του από τη Ριζάρειο Σχολή.

Έγραψε αρκετά συγγράμματα, κυρίως βοηθητικά του θείου κηρύγματος. Η ταπεινοφροσύνη του και η φιλανθρωπία του υπήρξαν παροιμιώδεις.

Πέθανε το απόγευμα της 8ης Νοεμβρίου 1920 μ.Χ. Τόση δε ήταν η αγιότητά του, ώστε επετέλεσε πολλά θαύματα, πριν αλλά και μετά τον θάνατο του. Ενταφιάστηκε στην Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος στην Αίγινα.

Η ανακομιδή των Ιερών λειψάνων του έγινε στις 3 Σεπτεμβρίου του 1953 μ.Χ. και στις 20 Απριλίου του 1961 μ.Χ. με Πράξη του Οικουμενικού Πατριαρχείου, διακηρύχτηκε Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Η ενορία μας έχει ιδιαίτερη ευλογία γιατί έχει  παρεκκλήσιο  επ’ ονόματι του Αγίου Νεκταρίου.

Το παρεκκλήσιο αυτό ανεγέρθη με δαπάνη της οικογενείας  Δημητρίου και Ευαγγελίας Κουκουνάρη το έτος 1974.

Λειτουργεί κάθε Σάββατο καθ΄ολο τον χρόνο.

Εορτάστηκε  και φέτος η Ιερά Μνήμη του Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως του Θαυματουργού, με κάθε εκκλησιαστική μεγαλοπρέπεια.

 Το απόγευμα, της  Τρίτης  8 Νοεμβρίου παραμονή της εορτής,  μετεφέρθη  το Ιερό λείψανο του Αγίου Νεκταρίου  από την Παναγία Λατομίτισσα όπου φυλάσσεται όλο τον χρόνο, εις το παρεκκλήσιον του Αγίου Νεκταρίου.

   Αφ’ εσπέρας ο εφημέριος του Ιερού μας Ναού π. Βασίλειος Φιλιππάκης, πλαισιούμενος από τους ιερείς π. Γεώργιο Γεώργαλο, π. Βασίλειο Μανάρα και π. Ιωάννη Κατσούνη, τέλεσαν με κατάνυξη τον Μέγα Πανηγυρικό Εσπερινό και έψαλλαν τα εγκώμια του  Αγίου.

     Ο εφημέριος του Ιερού Ναού  μαζί με τον π. Γεώργιο Γεώργαλο  την Τετάρτη 9  Νοεμβρίου 2016 ημέρα εορτής του Αγίου,  τέλεσαν με κάθε μεγαλοπρέπεια την Πανηγυρική Θεία Λειτουργία. 

Την εορτή τίμησαν με την παρουσία τους κατόπιν προσκλήσεως του εφημέριου, τα σχολεία της γύρω περιοχής:  - 4^ο Γυμνάσιο,  9^ο Δημοτικό Σχολείο Καρραδείου,  Βούρειο Δημοτικό Σχολείο Λειβαδίων, το σχολείο Ε.Ε.Ε.Ε.Κ.ΧΙΟΥ και το Ειδικό σχολείο, συνοδευόμενα από τους Διευθυντάς και τους Εκπαιδευτικούς τους. 

   Στο τέλος  ο εφημέριος  ευχαρίστησε ιδιαίτερα τόσο τους Διευθυντάς των Σχολείων, όσο  και τους δασκάλους   και  μαθητάς  που παρευρέθησαν στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό.

Πολλοί φιλέορτοι Χριστιανοί  προσήλθαν να τιμήσουν τις Ιερές Ακολουθίες,  την παραμονή,   και την  ημέρα της  εορτής.

Τον  χορό των ιεροψαλτών  αποτελούσε το τμήμα της Βυζαντινής Μουσικής του  Κουκουναρείου  Πνευματικού Κέντρου της  Ενορίας  μας, με τον χοροδιδάσκαλό τους  κ. Θεόδωρο Κουτσούδη.

Ακολουθεί πλούσιο φωτογραφικό υλικό.

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 13 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

13.11.2016

Κυριακή Η΄ Λουκᾶ

(Λουκ. ι΄ 25-37)

Ἡ πρόκληση ἑνὸς Νομικοῦ, ἀδελφοί μου, πρὸς τὸν Κύριό μας, ποὺ προσποιήθηκε πὼς δὲν καταλάβαινε τάχα ποιὸς εἶναι ὁ πλησίον παρέδωσε στὶς γενεὲς τῶν ἀνθρώπων μὲ τὰ ἀψευδῆ χείλη τοῦ Ἰησοῦ μία ἀπὸ τὶς πιὸ θαυμαστές παραβολές, τὴν παραβολὴ τοῦ «καλοῦ Σαμαρείτη».

Στὴν μοναδικῆς ἁπλότητας καὶ σοφίας διήγηση ἐξαίρεται ἡ πλέον ριζικὴ καὶ ἐπαναστατικὴ ἀρχὴ τοῦ Εὐαγγελίου, ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον. Ἡ ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ σὲ ὅσους νομίζουν πὼς μποροῦν νὰ λύσουν τὰ ἀνθρώπινα προβλήματα μὲ τὸ φυλετικὸ ἢ κοινωνικὸ μῖσος ἢ καὶ τὴν ὑποτίμηση, ὅπως ὁ μακρινὸς ἐκεῖνος ἱερέας καὶ ὁ λευΐτης εἶναι ἡ ἀγαθοποιὸς πράξη τοῦ «καλοῦ Σαμαρείτη» ποὺ οἰκοδομεῖ τὴν ἠθικὴ προσωπικότητα, προάγει τὶς ἀνθρώπινες σχέσεις, ἀγκαλιάζει τοὺς ταπεινοὺς καὶ καταφρονεμένους, τοὺς φτωχοὺς καὶ δυστυχεῖς, τοὺς πεινασμένους γιὰ δικαιοσύνη, τοὺς ἀδικημένους, τοὺς ἀλλόφυλους καὶ ἀλλοεθνεῖς καὶ τοὺς ἀλλόθρησκους.

Ἡ παραβολὴ ποὺ ἀκούσαμε, ἀγαπητοί μου, εἶναι ἡ παραβολὴ ποὺ μπορεῖ νὰ σταθεῖ πλάι σὲ ἐκείνη τοῦ ἀσώτου υἱοῦ. Ἐκείνη μιλεῖ γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο. Ἡ σημερινὴ ὁριοθετεῖ τὴν ἀγάπη τοῦ ἀνθρώπου γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Στὴν πρώτη (τοῦ Ἀσώτου υἱοῦ) ἀντιφεγγίζεται ὅλο τὸ θεϊκὸ μεγαλεῖο, στὴν σημερινὴ ἀκτινοβολεῖ τὸ ἀνθρώπινο μεγαλεῖο, ἀφοῦ ὁ καλὸς Σαμαρείτης εἶναι ἡ προσωποποίηση τῆς ἀγάπης καὶ τῆς καλοσύνης, ἡ τέλεια ἔκφραση τῆς θυσίας, ὁ εὐγενέστερος ἡρωϊσμὸς στὴν ἀποκορύφωσή του.

Ἂς παρακολουθήσουμε, ἀγαπητοί, τὸν ὁδοιπόρο τῆς παραβολῆς. Κατεβαίνει ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλὴμ στὴν Ἱεριχὼ σὲ μιὰ πορεία καὶ διαδρομὴ ἐπικίνδυνη. Ἔπεσε σὲ ἐνέδρα ληστῶν ποὺ τὸν ἐλήστεψαν, τὸν ἀπεγύμνωσαν, τὸν ἐπλήγωσαν καὶ τὸν ἄφησαν ἔρημο καὶ κινδυνεύοντα νὰ ἀποθάνει. Ὁ ὁδοιπόρος αὐτὸς στενάζει, ἀναζητεῖ βοήθεια, πονάει, ἐλπίζει.

Κατὰ σύμπτωση κατεβαίνει στὸ δρόμο αὐτὸ τοῦ αἵματος καὶ τοῦ μαρτυρίου ἕνας ἱερέας, ὁ ὁποῖος μόλις ἀντίκρυσε ἀπὸ μακριὰ τὸν πληγωμένο καὶ πονεμένο «ἀντιπαρῆλθεν», πέρασε ἀντίκρυ καὶ ἔφυγε. Δὲν ὑστέρησε ὅμως σὲ ἀπανθρωπιὰ καὶ ἀδιαφορία οὔτε καὶ ὁ ἑπόμενος διαβάτης, ὁ λευΐτης. Φίλαυτοι καὶ σκληροί, ἄσπλαχνοι καὶ ἄκαρδοι δὲν ἔδωσαν χεῖρα βοηθείας στὸν «λησταῖς περιπεσόντα». Ἦσαν καὶ οἱ δυὸ λειτουργοί. Στὴν Ἱερουσαλὴμ ἑρμήνευαν τὸν Μωσαϊκὸ Νόμο, ἐδίδασκαν, προσέφεραν θυσίες. Παρὰ ταῦτα «ἰδόντες τὸν περιπεσόντα εἰς τοὺς ληστὰς ἀντιπαρῆλθον».

Ὅμως ἔρχεται κάποιος ἀκόμα. Εἶναι ὅμως Σαμαρείτης καὶ  «Ἰουδαῖοι οὐ συγχρῶνται Σαμαρείταις». Ὅμως τοῦτος ὁ Σαμαρείτης εὑρίσκει στὸν πονεμένο καὶ ἀναγνωρίζει «τὸν κατὰ φύσιν καὶ ὄχι τὸν κατὰ φυλὴν πλησίον». Τίποτα δὲν τὸν ἐφόβησε. Δὲν ἐδειλίασε. Ἄφησε μόνο τὴν σκέψη τοῦ καθήκοντος στὸ μυαλό του. Τὴν ὑποχρέωση τῆς πρὸς τὸν πλησίον ἀγάπης.

Ἡ διαγωγή, ἡ συμπεριφορὰ τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτη εἶναι πράξη ἀγάπης καὶ αὐτοθυσίας. «Ἐσπλαγχνίσθη» τὸν τραυματία, τὸν συμπόνεσε καὶ τὸν λυπήθηκε. Ἂς ἦταν ἀλλοεθνής. Καὶ μᾶς πληροφόρησε ὅτι «πλησίον» εἶναι κάθε πάσχων, καθένας ποὺ ὑποφέρει, ἀνεξαρτήτως χρώματος, φυλῆς, γλώσσας, ἔθνους, γένους, θρησκείας.

Ἀδελφοί μου, ὅταν ὁ ἱερέας καὶ ὁ λευίτης ἔδειξαν ἐγκληματικὴ ἀδιαφορία γιὰ τὸν δυστυχῆ ποὺ «λησταῖς περιέπεσε» ὁ Σαμαρείτης ποὺ τὴν ἐποχὴ τοῦ Κυρίου ἐθεωρεῖτο κάτι τὸ βδεληρὸ καὶ μισητό, γιατί εἶχε μολύνει τὴν Ἰουδαϊκὴ θρησκεία, ἔδειξε ἔλεος καὶ ἀγάπη. Ἀπὸ τὴν παραβολὴ αὐτὴ προκύπτει, ὅπως καὶ ἀπὸ ἄλλες τῆς Καινῆς Διαθήκης παραβολὲς, ἡ παγκοσμιότητα τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ ἔργου τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστὸς μὲ τὴ θυσία Του ὑπερέβη τὰ στενὰ ὅρια τῆς ἰουδαϊκῆς γῆς. Προσέλαβε στὸ σωτηριῶδες ἔργο Του ὅλον τὸν κόσμο. Προσέφερε τὴν θυσία του γιὰ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα. Διαφαίνεται ἔτσι ἡ καθολικότητα τῆς Ἐκκλησίας ὅπως τὴν ὁμολογοῦμε στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως «εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν». «Καθολικὴ» σημαίνει τὸ ὁλοκληρωμένο, τὸ ἀληθινὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία ὡς Σῶμα Χριστοῦ περιέχει καὶ περιλαμβάνει «τὰ πάντα τὰ ἐν τοῖς οὐρανοῖς καὶ τὰ ἐπὶ γῆς, τὰ ὁρατὰ καὶ τὰ ἀόρατα, εἴτε θρόνος, εἴτε κυριότητες, εἴτε ἀρχαί, εἴτε ἐξουσίαι».

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι «μία ποίμνη», ἔχει ἕνα ποιμένα καὶ σὲ αὐτὴν «οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος ἢ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ πάντες γὰρ εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ». Ἀβίαστα ἐπίσης, ἀδελφοί μου, προκύπτει ἀπὸ τὴν σημερινή παραβολὴ καὶ μία ἀκόμη διάσταση. Εἶναι αὐτὴ ποὺ προβάλλει τὸ ἔργο τῆς ἀγάπης πρὸς τὴν ἁμαρτωλὴ ἀνθρωπότητα, ποὺ πραγματοποίησε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς. Ἔργο πού μᾶς καλεῖ νὰ μιμηθοῦμε καὶ νὰ εἶναι ἔργο ἀγάπης πρὸς ὅλους τοὺς συνανθρώπους μας ἡ ζωή μας, ὑλοποιῶντας στὴν καθημερινὴ πράξη τὴν ὑπόδειξη καὶ ἐντολή Του. «Πορεύου καὶ σὺ ποίει ὁμοίως». Γίνε δηλαδὴ καὶ ἐσὺ «καλὸς Σαμαρείτης». Ἀμήν.     Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 06 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

Κυριακή Ζ΄ Λουκᾶ

(Λουκ. η΄ 41-56)

Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι ὁ ἰατρὸς τῆς ἀνθρώπινης ὑπάρξεως· καὶ στὴν ψυχὴ καὶ στὸ σῶμα. Καὶ στὰ δύο θαύματα τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου, δηλαδὴ τὴ θεραπεία τῆς γυναίκας μὲ τὸ μακροχρόνιο πρόβλημα καὶ τὴν ἀνάσταση τοῦ κοριτσιοῦ, περιγράφεται ἡ ἐπέμβασή Του μὲ τὴν ἰδιότητα τὴν ἰατρική.

Προσεγγίζοντας αὐτὴν τὴν ἰδιότητα τοῦ Χριστοῦ, εἰσπράττουμε τὰ δύο βασικὰ προσόντα Του. Πρῶτο, τὴν ἀπεριόριστη ἀγάπη Του, ποὺ ὁ ἀνθρώπινος νοῦς δὲν μπορεῖ νὰ κατανοήσει. Γιατὶ ὁ Χριστὸς «μᾶς ἀγαπάει ὅσο δὲν τὸ βάζει ὁ νοῦς μας» καὶ ἐνδιαφέρεται γιὰ μᾶς ὅσο δὲν τὸ ἔχουμε φανταστεῖ. Ὁ Χριστὸς ὡς ἄνθρωπος ἔχει ἐμπειρία τοῦ πόνου καὶ ἀντιμετώπισε καθημερινὰ τὴν ἀρρώστια. Καὶ ὡς Θεὸς «εἶναι ὁ ἐπίσημα ἐξουσιοδοτημένος μὲ τὴν ἀποστολὴ νὰ μᾶς λυτρώσει ἀπὸ τὸν πόνο». Νὰ μᾶς γιατρέψει ὡς ὁ μοναδικὸς ἰατρός.

Δεύτερο προσὸν τοῦ Χριστοῦ ὡς ἰατροῦ εἶναι ἡ δύναμη νὰ μπορεῖ νὰ κάνει τὰ πάντα. Ἔτσι, δὲν ὑπάρχει κάτι ποὺ νὰ μὴν μπορεῖ καὶ τίποτε δὲν στέκεται ἐμπόδιο στὴ δική Του δύναμη. Γιατὶ λειτουργεῖ ὡς Θεός, μὲ ὅ,τι συνεπάγεται αὐτό, γι᾿ αὐτὸ μπροστὰ στὴ θεϊκὴ βούληση τὰ πάντα ὑποχωροῦν καὶ σβήνουν.

Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη καὶ ἰδιαιτέρως στὸ βιβλίο τοῦ πολυάθλου Ἰώβ, ὁ Θεὸς παρουσιάζεται ὡς ὁ δυνατὸς ποὺ μπορεῖ νὰ πράξει τὰ πάντα. Τίποτε δὲν ἀντιστέκεται στὴ δύναμή Του. «Γνωρίζω», λέγει τὸ κείμενο, «ὅτι δύνασαι νὰ πράξεις τὰ πάντα καὶ δὲν ὑπάρχει γιὰ Σένα τίποτε ποὺ νὰ μὴν μπορεῖς νὰ τὸ κάνεις...».

Μὲ τὰ δύο αὐτὰ προσόντα, τοῦ ἰατροῦ ποὺ ἀγαπάει καὶ τοῦ ἰατροῦ ποὺ μπορεῖ νὰ κάνει τὰ πάντα, ὁ Χριστὸς πορεύεται στὴν ἐγκόσμια ζωή Του. Ὅ,τι καὶ ἂν κάνει, ἐκφράζει ὄχι μόνο τὴν παντοδυναμία Του, μὰ κυρίως τὴν ἀγάπη Του. «Μᾶς ἀγαπάει, κι ἐπειδὴ μᾶς ἀγαπάει, γι᾿ αὐτὸ δείχνει τὴ δύναμή Του στὸν κόσμο».

Ἄρα λοιπὸν ὁ Χριστὸς ἔρχεται ὡς ὁ ἰατρὸς τῆς ἀγάπης καὶ τῆς εὐσπλαγχνίας. Αὐτὸς «δὲν κάνει διαγνώσεις, δὲν γράφει συνταγές, δὲν ὁρίζει θεραπεῖες». Κάνει κάτι πολὺ σπουδαιότερο καὶ ὠφελιμότερο· δίνει στὸν ἄρρωστο τὴ δική Του δύναμη. Τὸν ἑαυτό Του! Τὸ καταγράφει ἄλλωστε στὸ Εὐαγγέλιό του ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς στὴ θεραπεία τῆς αἱμορροούσης γυναικός. Νὰ τὶ λέγει, ἀναφέροντας τὰ ἴδια τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ: «Ἐγὼ κατάλαβα πὼς βγῆκε δύναμη ἀπὸ πάνω μου!».

Εἶναι συγκλονιστικὸ τὸ γεγονὸς πὼς ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς γίνεται ὁ ἰατρὸς γιὰ τὶς ψυχὲς καὶ τὰ σώματά μας. Καὶ ἀκόμη περισσότερο, γίνεται ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς μας. Ἀπὸ τὴ δική Του ζωὴ παίρνουμε τὶς ἀναγκαῖες δυνάμεις καὶ τὰ ἀπαραίτητα στηρίγματα, γιὰ νὰ οἰκοδομήσουμε τὴ δική μας.

Ὁ Χριστὸς πρὸ πάντων γνωρίζει ἄριστα πὼς στὸν ἄνθρωπο κεντρικότατο καὶ καθοριστικὸ ρόλο παίζει ὁ ψυχικὸς του κόσμος. Γι᾿ αὐτὸ πάντα ἀπευθύνεται σ᾿ αὐτὸν καὶ κατόπιν στὸ σῶμα. Δίνει πρῶτα τὴν γιατρειὰ στὴν ἄρρωστη ψυχὴ καὶ ὕστερα στὸ ἄρρωστο σῶμα.

Ἡ ψυχὴ λοιπὸν ποὺ κινεῖ τὸ σῶμα καὶ τὸ καθοδηγεῖ, πρέπει νὰ στέκει ζωντανὴ καὶ ὑγιής. Ἐὰν εἶναι ἄρρωστη ἢ πεθαμένη, τότε καὶ τὸ σῶμα θὰ εἶναι τὸ ἴδιο. Μπορεῖ τὸ σῶμα νὰ φαίνεται ὑγιὲς καὶ ζωντανό, νὰ τρώει, νὰ πίνει, νὰ κινεῖται, μὰ στὴν οὐσία συμβαίνει τὸ ἀντίθετο, ἀφοῦ ἡ ψυχὴ εἶναι ἄρρωστη ἢ νεκρή.

Ποιὸς θὰ παράσχει τὴ ζωὴ καὶ θὰ κάνει ὑγιῆ τὴν ψυχή; Μὰ «ὁ Χριστὸς ποὺ εἶναι ἡ ζωὴ καὶ ἡ Ἀνάσταση». Κι᾿ αὐτὸ δὲν πρέπει νὰ τὸ ξεχνοῦμε. Γι’ αὐτό δὲν παρατᾶμε τὴν ψυχή μας σὲ κακὴ κατάσταση· δὲν θ᾿ ἀφήνουμε νὰ φεύγει ἀπ᾿ αὐτὴ τὴ ζωὴ ἄρρωστη ἢ νεκρή. Γιατί τότε δὲν θὰ προσδοκοῦμε «Ἀνάστασιν ζωῆς» ἀλλὰ «Ἀνάστασιν κρίσεως».

Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, ὅταν εἴμαστε ἄρρωστοι, φυσικὰ θὰ ἀπευθυνθοῦμε στὸν ἰατρό, στὴν ἐπιστήμη. Δὲν πρέπει ὅμως νὰ ξεχνοῦμε πρῶτα ἀπ᾿ ὅλα νὰ ζητοῦμε τὴ δύναμη καὶ τὴ χάρη τοῦ μεγάλου μας ἰατροῦ, τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ δικός μας ἰατρός, ποὺ μᾶς ἀγαπάει καὶ δίνει τὴ δική Του δύναμη γιὰ τὴ δική μας ἐνδυνάμωση καὶ γιατρειά. Καὶ τὴν ὥρα τοῦ πόνου, τῆς ἀρρώστιας, ἡ δική Του παρουσία εἶναι καθοριστική. Αὐτὸ δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ τὸ ἀμφισβητήσει.

Ἂν λοιπὸν ἀρρωστήσουμε, ἔχουμε τὸν Χριστό. Ἂν μᾶς βρεῖ ὁ θάνατος καὶ φεύγουμε γιὰ τὴν αἰωνιότητα, «ἔχουμε ζωή μας τὸν Χριστό». Ἂν φοβόμαστε τὶς σωματικὲς ἀρρώστιες, καλύτερα νὰ φροντίζουμε, ὥστε νὰ μὴν ἀρρωστήσουμε τὴν ψυχή μας. Μὴν πεθάνει καὶ νεκρωθεῖ!

Καὶ τέλος ὅταν ἔλθει ἡ ὥρα μας ν᾿ ἀναχωρήσουμε ἀπ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο, νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι μὲ μετάνοια καὶ κάθαρση ἐσωτερικὴ γιὰ «νὰ ᾿ναι ἡ ψυχή μας ζωντανή». Γιατὶ τελικὰ ὅλοι μας ἐπιθυμοῦμε ἐκεῖ ποὺ θὰ πᾶμε, νὰ βροῦμε ἀνάπαυση καὶ νὰ περιμένουμε Ἀνάσταση καὶ ζωή. Ἀμήν.  

 Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου