ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ 29 ΜΑΪΟΥ

Ἀριθμὸς 22

Κυριακή τῆς Σαμαρείτιδος

29 Μαΐου 2016

(Ἰωάν. δ΄ 5-42)

Ἀδελφοί μου, Χριστὸς Ἀνέστη! 

Κατὰ τὴν Ε’ Κυριακὴ τῆς περιόδου ποὺ διανύουμε, δηλ. τοῦ Πεντηκοσταρίου, ἀδελφοί μου, στὴν Ἐκκλησία μας διαβάζεται ἡ περικοπὴ τῆς Σαμαρείτιδος, ποὺ εἶναι καὶ αὐτὴ ἀπὸ τὶς πλέον περίφημες περικοπὲς τῆς Καινῆς Διαθήκης, γιατί ὡς ἀπόφθεγμα διακηρύσσονται ὕψιστες ἀλήθειες τῆς Χριστιανικῆς μας πίστεως.

«Πνεῦμα ὁ Θεὸς καὶ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτὸν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν». Ὁ Θεὸς καὶ ὅλη ἡ ἀλήθεια περὶ Θεοῦ δὲν εἶναι μία ἀνακάλυψη τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ ἀποκάλυψη τοῦ ἴδιου του Θεοῦ σὲ ὅσους εἶναι ἄξιοι αὐτῆς τῆς ἀποκαλύψεως. Ὁ Θεὸς ἀποκαλυπτόμενος στὸν ἄνθρωπο τοῦ χαρίζει τὴν γνώση καὶ αὐτὴ ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τὴν σωτηρία. Στὴ Σαμαρείτισσα ὁ Κύριος ἀποκάλυψε τὸν ἑαυτό Του καὶ αὐτὸ εἶχε ὡς συνέπεια τὴ σωτηρία της. Ὁ Χριστὸς ἀποκαλυπτόμενος στὸ «φρέαρ τοῦ Ἰακὼβ» ὁμολογεῖται πρῶτον «Ἰουδαῖος», ἔπειτα «Κύριος», μὲ τὴν ἔννοια τοῦ ἀξιοσέβαστου προσώπου, κατόπιν «μείζων τοῦ Πατριάρχου Ἰακώβ», ἔπειτα «Προφήτης», ὕστερα «Μεσσίας Χριστὸς» καὶ τέλος «ὁ σωτὴρ τοῦ κόσμου». Στὴ συζήτηση ποὺ ἔχει ὁ Χριστὸς μὲ τὴν Σαμαρείτισσα γυναῖκα τῆς ἀποκαλύπτει τὸν τρόπο τῆς ἀληθινῆς λατρείας τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεὸς εἶναι πνεῦμα καὶ ἐκεῖνοι ποὺ Τὸν προσκυνοῦν πρέπει νὰ Τὸν προσκυνοῦν «ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ». Ὁ Θεὸς γνωρίζεται καὶ προσκυνεῖται ἐν Χριστῷ ποὺ εἶναι ἡ Ἀλήθεια καὶ ἐν ἁγίῳ Πνεύματι, ποὺ εἶναι τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας καὶ πέμπεται ὑπὸ τοῦ Υἱοῦ.

Ἀδελφοί μου, ὁ λόγος τοῦ Κυρίου στὴν Σαμαρείτιδα εἶναι ἡ πλέον πνευματικὴ διακήρυξη καὶ ὁ πιὸ ὑπέροχος ὁρισμὸς τῆς λατρείας τοῦ Θεοῦ· «Ἔρχεται ὥρα καὶ νῦν ἐστι, ὅτε οἱ ἀληθινοὶ προσκυνηταὶ προσκυνήσουσι τῷ Πατρὶ ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ. Καὶ γὰρ ὁ πατὴρ τοιούτους ζητεῖ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτόν». Ἡ λατρεία πρὸς Αὐτόν, τότε μόνον εἶναι δεκτὴ καὶ εὐάρεστη, ὅταν εἶναι εἰλικρινὴς ἐκδήλωση τοῦ ἐσωτερικοῦ μας κόσμου, ὅταν ἐκφράζει πνεῦμα ἀληθινῆς θεογνωσίας καὶ μία ἅγια, φλογερὴ τῆς ψυχῆς ἀφοσίωση· ὅταν μιλᾶ τὸ πνεῦμα μας στὸ Πνεῦμα, ὅταν συνομιλεῖ ὁ μικρὸς μὲ τὸν Μεγάλο, ὅταν μιλᾶ ὁ ἔσω ἄνθρωπος, καὶ ἂς μὴν κινεῖται ἡ γλώσσα, «καὶ σιωπώνων ἀκούει ὁ Θεός».

Ἡ ἀληθινὴ λατρεία δὲν κολλάει στοὺς ἐξωτερικοὺς τύπους, στὶς μορφὲς τοῦ τόπου ἢ τοῦ χρόνου. Ἡ λατρεία τοῦ Θεοῦ δὲν περιορίζεται σὲ εἰδικὲς ἡμέρες ἢ ὧρες. Δὲν θὰ μᾶς ρωτήσει ὁ Θεὸς πότε προσευχηθήκαμε, ἀλλὰ πῶς προσευχηθήκαμε. Δὲν θὰ μᾶς ρωτήσει ποῦ προσευχηθήκαμε, ἀλλὰ ἂν τὸν ἀγαπήσαμε καὶ χωρὶς ὑποκρισίες, προλήψεις, δεισιδαιμονίες «ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ» Τὸν προσκυνήσαμε.

Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, «Ἔρχεται ὥρα καὶ νῦν ἐστίν». «Ἱδρύεται ἡ πνευματικὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ πολῖτες της θὰ εἶναι ὅσοι σὲ ὅλο τὸν κόσμο λατρεύουν τὸν Θεὸ ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ· ὄχι ὑλικὰ ἀλλὰ πνευματικά, ὑμνολογοῦν πανταχοῦ παρόντα Θεό. Πίστις δι᾿ ἀγάπης ἐνεργουμένη. Πνευματικοὶ πρέπει νὰ γίνουμε καὶ «ἀσώματοι, σὰν τοὺς ἀγγέλους, καὶ νὰ προσφέρουμε λατρεία διὰ τοῦ ἀσωμάτου μέρους τοῦ ἐαυτοῦ μας τουτέστιν διὰ τῆς ψυχῆς καὶ τῆς τοῦ νοῦ καθαρότητος». Ὁ Θεὸς εἶναι ἀσύλληπτος καὶ ἀνάλογη πρέπει νὰ εναι καὶ ἡ λατρεία Του. Ὁ Θεὸς εἶναι πατέρας ὅλων καὶ σώζει ὅλους διὰ τοῦ Μεσσίου. Ὁ Μεσσίας εἶναι ὁ Χριστός. Μόνον δι᾿ Αὐτοῦ μπορεῖ κάποιος νὰ ὁδηγηθεῖ σὲ θεογνωσία καὶ σὲ ἀπολύτως ὀρθὴ λατρεία καὶ στὴ σωτρία.

«Ὁ Μεσσίας, ὁ λεγόμενος Χριστός» διεκήρυξε ὅτι εἶναι τὸ «ὕδωρ τὸ ζῶν». Αὐτὸ ἔκτοτε ὑπάρχει στὴν ἐπὶ γῆς Ἐκκλησία Του. Ἔχουμε καθῆκον νὰ τὸ γευόμαστε· «Δεῦτε καὶ ἀρρύσασθε», γιὰ νὰ γίνουμε ἀληθινοὶ προσκυνητές, κατοικητήρια τῆς Ἁγίας Τριάος και βλέπονάς μας οἱ πάντες νὰ «καταθέτουν τὴν μαρτυρία»·

« Ὄντως ἠγέρθη ὁ Κύριος»!

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ 22 ΜΑΪΟΥ

Ἀριθμὸς 21

Κυριακή τοῦ Παραλύτου

22 Μαΐου 2016

(Ἰωάν. ε΄ 1-15)

Χριστὸς Ἀνέστη!

Ἀδελφοί μου, «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω» βροντοφωνάζει ὁ ἄνθρωπος ὁ παραλυτικός, ὁ πρωταγωνιστὴς στὴν σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ ποὺ ἀκούσαμε. Καὶ τοῦτο ἀποτελεῖ τὸ πικρὸ παράπονο τοῦ ἀνθρώπου γιὰ τὸν συνάνθρωπό του. Ἀποτελεῖ τὴν κραυγὴ τῆς ἀπογνώσεως τοῦ πάσχοντος, τοῦ θλιβομένου, τοῦ περιφρονημένου, τοῦ ἀδυνάτου, τοῦ ξένου, τοῦ ἀρρώστου συνανθρώπου μας καὶ στὴν ἐποχή μας.

Ὁ παράλυτος ζητεῖ συναντιλήπτορα τῆς ἀνάγκης του, τῆς ἀσθενείας του βοηθό, σύντροφο καὶ συνοδοιπόρο στὴν πορεία του γιὰ τὴν ἴαση. Τὰ τριάντα ὀκτὼ χρόνια τῆς ἀσθενείας του εἶναι μία μακρὰ περίοδος τραγικῆς θλίψεως καὶ ὀδύνης. Βέβαια στὴν Κολυμβήθρα «κατέκειτο πλῆθος πολὺ τῶν ἀσθενούντων», ποὺ καὶ αὐτοὶ περίμεναν τὴν κάθοδο τοῦ ἀγγέλου, γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὴν ἀρρώστιά τους. Ἀλλὰ αὐτὸς βίωνε τὴν δική του πικρὴ ἐμπειρία. Ὅμως «Ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα, ἐπὶ τῇ προβατικῇ κολυμβήθρᾳ…».

Ὁ «Μεγάλης Βουλῆς ἄγγελος», θεράπευσε τὸν κατάκοιτο ποὺ ὑπέφερε τριάντα ὀκτὼ χρόνια. Τότε ποὺ δὲν εἶχε ἄνθρωπο, ἦλθε ὁ Θεάνθρωπος. Τότε ποὺ δὲν μποροῦσε νὰ μπεῖ στὴν κολυμβήθρα μετὰ τὴν κάθοδο τοῦ ἀγγέλου καὶ τὴν «ταραχὴ τοῦ ὕδατος» συναντήθηκε μὲ τὸν Κύριο τῶν ἀγγέλων. Καὶ ὁ Κύριος τὸν ἄμειψε γιὰ τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴν ἐλπίδα του. Ἀλήθεια πόση πίστη καὶ δύναμη ψυχῆς χρειάζεται, γιὰ νὰ μείνει ἐκεῖ τόσα πολλὰ χρόνια! Τὸ κρεβάτι του εἶχε γίνει τύμβος καὶ τάφος· εἶχεν «ἰατροῖς καταναλώσει τὸν ἅπαντα βίον του καὶ ἐλέους τυχεῖν οὐκ ἠξιώθη»· καὶ τώρα ἀκούει «ἆρόν σου τὸν κράββατον καὶ περιπάτει».

Ὅταν, ἀγαπητοί μου, οἱ συνάνθρωποί μας δὲν πλησιάζουν νὰ μᾶς βοηθήσουν, ὅταν τὰ πάντα γύρω μας εἶναι ἔρημα, ἄφιλα, ἄδικα, σκληρά, ἀπάνθρωπα, τότε καταφθάνει ὁ Θεάνθρωπος, γιὰ νὰ παρηγορήσει, γιατρεύσει καὶ συντροφεύσει· καὶ τότε ἂς θυμηθοῦμε τὸν ποιητή: «Ὅταν εἶσαι σὺ κοντά μου, πές μου τί νὰ φοβηθῶ;».

«Ἆρόν σου τὸ κράββατον καὶ περιπάτει» εἶπε ὁ Χριστὸς πρὸς τὸν παράλυτο καὶ ἀμέσως τὰ παράλυτα νεῦρα καὶ τὰ ἀχρηστευμένα γόνατα ἴσχυσαν, ἐνδυναμώθηκαν καὶ τὸ σῶμα ἠγέρθη, ὁ ἴδιος δὲ εὐθυτενής, εὐκίνητος, πλήρης ζωῆς καὶ χάριτος, κουβαλῶντας τὸ κρεβάτι του περπατάει.

Περπατάει καὶ κατευθύνει τὰ πόδια του μὲ σταθερὸ βῆμα, ὄχι πλέον στοὺς δρόμους ποὺ ἤξερε καὶ συνήθως περπατοῦσε. Ὄχι· γιατί αὐτοὶ οἱ δρόμοι τὸν ἔκαμαν παράλυτο καὶ τὸν κράτησαν τριάντα ὀκτὼ ὁλόκληρα χρόνια νεκρὸ καὶ ἄταφο.

Τώρα, ἀδελφοί μου, χαράσσει νέους δρόμους καὶ ἀνοίγεται σὲ δρόμους χάριτος, ζωῆς καὶ ὑγείας, γιατί ὑπακούει στὸν Χριστὸ ποὺ τοῦ εἶπε· «ἴδε ὑγιειὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν τί σοι γένηται» καὶ ἀφήνει νὰ ἐννοηθεῖ ὅτι ἡ προσωπικὴ ἁμαρτία ἔχει συνέπεια τὴν παραλυσία.

«Ἀπὸ τῶν πολλῶν μου ἁμαρτῶν ἀσθενεῖ τὸ σῶμα» ψάλλουμε. Βαθύτατη εἶναι ἡ σχέση ἁμαρτίας καὶ σωματικῆς καὶ ψυχικῆς ἀσθενείας. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Θεὸς πρὶν θεραπεύσει ἕνα ἁμαρτωλὸ μὲ τὴν μετάνοια, ταράσσει τὴν συνείδησή του μὲ τὶς τύψεις καὶ ὕστερα προσφέρει τὴν ἴαση καὶ τὴν λύτρωση.

Ἀδελφοί μου, Βηθεσδᾶ σημαίνει «σπίτι ἐλέους»· καὶ σπίτι ἐλέους, Βηθεσδᾶ σήμερα εἶναι ἡ Ἐκκλησία μας· οἶκος χάριτος, ἐλέους, ψυχικῆς ὑγείας καὶ σωτηρίας. Ἐδῶ μᾶς περιμένει ὁ Χριστός, ὅπου μὲ τὰ νάματα τῆς Χάριτός Του καὶ διὰ τῶν μυστηρίων Του θὰ μᾶς ἀπολούσει, θὰ μᾶς καθαρίσει, θὰ μᾶς χαριτώσει, θὰ μᾶς δικαιώσει καὶ θὰ μᾶς καταστήσει ὑγιεῖς καὶ καθαρούς. Ἂς προσέλθουμε πρὸς Αὐτόν, ὁ ὁποῖος μᾶς ὑπόσχεται τὴν πλήρη κάθαρση καὶ τὴν ψυχικὴ καὶ σωματικὴ ὑγεία ὁμολογοῦντες ὅτι· Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν. Ἀληθῶς ἀνέστη!    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΙΕΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ

 ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ  ΚΑΙ  ΕΛΕΝΗΣ

ΕΝΑΝΤΙ  ΚΑΡΡΑΔΕΙΟΥ  ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ  ΣΧΟΛΕΙΟΥ

       Το προσεχές Σάββατο  21 Μαΐου 2016  πανηγυρίζει  μετά πάσης εκκλησιαστικής μεγαλοπρεπείας και λαμπρότητος ο Ιερός Ναός των Αγίων Θεοσέπτων Ισαποστόλων 

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ

(έναντι Καρραδείου Δημοτικού Σχολείου).

   

     Ο Μέγας  Πανηγυρικός Εσπερινός  θα αρχίσει  την 7^ην μ.μ. της Παρασκευής  20  Μαΐου 2016, ο δε Όρθρος μετά της Θείας Λειτουργίας την 7^ην πρωϊνή του Σαββάτου.

       Τους χορούς των Ιεροψαλτών θα διευθύνει ο Πρωτοψάλτης του Ιερού μας Ναού κ. Θεόδωρος Κουτσούδης.

          Προσκαλούνται οι φιλέορτοι Χριστιανοί όπως προσέλθουν εις την ιεράν πανήγυριν.