ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀ­ριθ­μὸς 22

31 Μαΐου 2015

Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς

(Πράξ. β΄ 1 – 11)

«Καί ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου»

Πεντηκοστή, ἀδελφοί μου, σήμερα. Μία ἀπό τίς μεγαλύτερες γιορτές τῆς πίστης μας. Ἡ λέξη σημαίνει ἐπιδημία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἡμέρα δηλαδή κατά τήν ὁποία ἦρθε τό Ἅγιο Πνεῦμα. Δυστυχῶς οἱ ἄνθρωποι σήμερα δέν συγκινοῦνται ἀπό τό μεγάλο αὐτό γεγονός. Εἶναι εὐαίσθητοι στά μικρά καί δυστυχῶς ἀδιάφοροι στά μεγάλα καί ὑψηλά. «Ἦρθε τό φῶς στόν κόσμο καί οἱ ἄνθρωποι μίσησαν τό φῶς, διότι ἦταν πονηρά τά ἔργα τους» (Ἰωάν. 3,19). Ἔπαψαν νά πιστεύουν στά πνευματικά, πιστεύουν μόνο στήν ὕλη.

Μέ τά φυσικά μάτια κανένας δέν εἶδε τό Ἅγιο Πνεῦμα. Διότι τό Ἅγιο Πνεῦμα ὡς Θεός, ὡς τό τρίτο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδας εἶναι ἀόρατο. Ἔγινε αἰσθητό καί ὁρατό μέ τίς ἐκδηλώσεις πού εἶχε τήν  ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς. Φάνηκε σάν ἀέρας σφοδρός πού γέμισε τό σπίτι πού ἦταν μαζεμένοι οἱ μαθητές. Φάνηκε σάν γλῶσσες φωτιᾶς πού κάθε μία κάθισε πάνω στά κεφάλια τῶν μαθητῶν. Ἔγινε αἰσθητή ἡ παρουσία Του ἀπό τήν ἀντίδραση τοῦ Πέτρου, ὁ ὁποῖος ἀποβάλλει τή δειλία, πού τόν ἔκανε νά τρέμει μπροστά σέ μία ὑπηρέτρια καί νά κηρύττει μέ θάρρος σέ χιλιάδες λαοῦ τόν ἀναστημένο Χριστό. Εἶδαν τούς ἀγράμματους ψαράδες πού γνώριζαν μόνο τή μητρική τους γλώσσα, νά μιλοῦν σέ ὅλες τίς γλῶσσες τοῦ κόσμου. Καί τό σπουδαῖο εἶναι ὅτι τίς ἔμαθαν σέ μία στιγμή. Λαλοῦσαν «τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ». Λένε πράγματα πού ἕνας Πλάτωνας καί ἕνας Ἀριστοτέλης θά τά ἄκουγαν μέ θαυμασμό.

Οἱ ἀπόστολοι εἶχαν ἤδη λάβει Ἅγιο Πνεῦμα ὅταν ὁ Χριστός μας, στήν πρώτη ἐμφάνισή του μετά τήν Ἀνάσταση, τούς εἶπε: «Λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον». Ἀλλά τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς ἔλαβαν τό πλήρωμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἐπλήσθησαν περισσότερο ἀπ’ ὅσο προηγουμένως. Ἐπλήσθησαν μέ τίς χάρες τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἔγιναν ἁγιώτεροι, πνευματικώτεροι, οὐράνιοι ἄνθρωποι. Γέμισαν περισσότερο ἀπό ἀγάπη γιά τό Χριστό καί ὅλοι οἱ φόβοι τους καί οἱ δισταγμοί τους καί οἱ θλίψεις τους νικήθηκαν. Γέμισαν μέ τίς ἐξαιρετικές δωρεές τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μέ ὑπερφυσικές δυνάμεις, μέ τίς ὁποῖες τελοῦσαν θαύματα διὰ τῶν ὁποίων θά βεβαιωνόταν ἡ ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου καί θά σφραγιζόταν τό κήρυγμά τους.

Ἀπό τήν ἡμέρα ἐκείνη τό Πανάγιον Πνεῦμα παραμένει στήν Ἐκκλησία, τελειοποιεῖ τά ἱερά Μυστήρια καί μεταδίδεται στούς πιστούς μέσῳ αὐτῶν. Ἡ Ἐκκλησία ὀφείλει τή σύστασή της καί τή διαχρονική παρουσία της στόν κόσμο στό Ἅγιο Πνεῦμα. Αὐτό ζωοποιεῖ, οἰκοδομεῖ, αὐξάνει καί τελειοποιεῖ τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Μέ τή βούληση καί τήν κυριαρχική του ἐξουσία διανέμει τά χαρίσματα μέσα στήν Ἐκκλησία. Αὐτό ἐπιστατεῖ στή διατύπωση τῶν δογμάτων τῆς πίστης μας, κατευθύνει τήν Ἐκκλησία σέ ὁλόκληρη τήν ἀλήθεια.

Ὁ κάθε πιστός ἀπό τήν ἡμέρα τῆς βάπτισής του πῆρε τή σφραγίδα τῆς θείας δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέ τό μυστήριο τοῦ Ἁγίου Χρίσματος καί ἔχει τή δυνατότητα νά ζεῖ μέσα στήν Ἐκκλησία τήν προσωπική του Πεντηκοστή. Στόν κάθε πιστό ξεχωριστά ὁ Παράκλητος ἐργάζεται μέ τήν παντοδύναμη χάρη, τήν ἄκτιστη ἐνέργεια, ὥστε ὁ ἄνθρωπος νά καθαρισθεῖ ἀπό τήν ἁμαρτία, νά ἀνακαινισθεῖ, νά ἁγιασθεῖ. Αὐτό μᾶς οἰκοδομεῖ καί μᾶς αὐξάνει. Δέν μποροῦμε νά κάνουμε προσευχή ἄν δέν μᾶς καθοδηγήσει τό Ἅγιο Πνεῦμα. Μετάνοια δέν μποροῦμε νά ἔχουμε ἄν Αὐτό δέν μαλακώσει τήν καρδιά μας. Αὐτό κατανοεῖ τήν ἀσθένειά μας καί τήν πνευματική ἀδυναμία μας καί ἔρχεται ὡς «Παράκλητος ἀγαθός» καί ἐνισχύει τήν καρδιά μας, τήν ἀνακουφίζει, τήν παρηγορεῖ, τή δυναμώνει, μᾶς χαρίζει ἀνάπαυση καί εἰρήνη.

«Πάντα χορηγεῖ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον». Τά πάντα, κάθε πρόοδο πνευματική κι ἕναν πόθο αἰώνιας ζωῆς. Κι ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, ὡς ἀνταπόκριση σέ ὅλα αὐτά, δύο πράγματα καλούμαστε νά προσφέρουμε ὡς ἀντίδωρο: τήν ταπείνωση καί τήν καθαρότητα τῆς καρδιᾶς μας. «Παράκλητε … ἐλθέ καί σκήνωσον ἐν ἡμῖν». Ἀμήν.    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀ­ριθ­μὸς 21

24 Μαΐου 2015

Κυριακή τῶν Πατέρων

(Πράξ. κ΄ 16 – 18, 28 – 36)

«Εἰσελεύσονται μετά τήν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς»

Γιά τελευταία φορά ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἔβλεπε τά ἀγαπητά του πρόσωπα ποὺ αὐτός εἶχε προσελκύσει στήν πίστη τοῦ Χριστοῦ. Ἐρχόταν πιά τό μαρτυρικό του τέλος. Σάν φιλόστοργος πατέρας ποὺ πλησιάζει ὁ θάνατός του, καλεῖ τά παιδιά του καί τά συμβουλεύει. Ἀνάμεσα στά ἄλλα χαρίσματα ποὺ τοῦ εἶχε δώσει ὁ Θεός, εἶχε καί τό προφητικό χάρισμα. Προφήτευσε λοιπόν ὅτι ὕστερα ἀπό τό θάνατό του, θά ἐμφανιστοῦν στόν κόσμο «λύκοι βαρεῖς», λύκοι ἄγριοι ποὺ θά κάνουν μεγάλη καταστροφή στό πνευματικό ποίμνιο.

Οἱ λύκοι, ἀδελφοί μου, εἶναι δύο εἰδῶν. Οἱ φυσικοί καί οἱ νοητοί. Οἱ φυσικοί εἶναι γνωστοί σέ ὅλους. Ζοῦν μέσα στά δάση καί ἰδίως τό χειμώνα ποὺ πέφτει τό χιόνι καί δέν βρίσκουν εὔκολα τροφή, πεινασμένοι ὅπως εἶναι, σχηματίζουν ἀγέλες καί κατεβαίνουν σέ κάμπους καί χωριά. Ἄν βροῦν ἀφύλαχτα πρόβατα, μέσα σέ λίγη ὥρα μποροῦν νά κατασπαράξουν πολλά.

Ἐκτός ἀπό αὐτούς τούς φυσικούς λύκους, ὑπάρχουν καί οἱ ἄλλοι λύκοι, χειρότεροι ἀπό τούς πρώτους. Εἶναι οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι ποὺ μέσα στήν καρδιά τους ἔχουν μῖσος, διψοῦν γιά αἷμα καί ὁπλισμένοι μέ φονικά ὅπλα κάνουν ἐπιδρομές σέ φιλήσυχα καί εἰρηνικά ἔθνη. Ἄν ἀνοίξουμε τήν ἱστορία, θά δοῦμε τέτοιους λύκους. Ἡ Παλαιά Διαθήκη ὀνομάζει λύκους, ἄγριους λαούς ποὺ ἔρχονταν ἀπό μακριά καί λυμαίνονταν τήν Παλαιστίνη.

Στή γλώσσα τῆς Καινῆς Διαθήκης λύκοι ὀνομάζονται οἱ ἄνθρωποι ποὺ δέν διδάσκουν ἀκριβῶς ἐκεῖνα ποὺ δίδαξε ὁ Χριστός καί οἱ ἀπόστολοι. Νοθεύουν τήν εὐαγγελική διδαχή καί κηρύττουν ἰδέες ξένες πρός τό Εὐαγγέλιο. Εἶναι οἱ αἱρετικοί. Αὐτοί εἶναι πονηροί καί οἱ ἄνθρωποι δέν τούς διακρίνουν εὔκολα. Ἐνῶ εἶναι λύκοι ἄγριοι, παρουσιάζονται σάν πρόβατα. Ἔτσι ὀνόμασε ὁ Χριστός μας αὐτούς τούς ἀνθρώπους. «Λύκους μέ ἔνδυμα προβάτου». Θολώνουν τό κρυστάλλινο νερό τῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας μας καί ὅπως ἐκεῖνοι εἶναι πλανεμένοι, θέλουν νά κάνουν καί ἄλλους. Ποιά σχέση μπορεῖ νά ἔχουν μέ τήν ἀλήθεια; Μπορεῖ ἕνα σαπρό δέντρο νά κάνει καλούς καρπούς;

Μιλοῦν γιά ὡραῖα πράγματα. Γιά ἐλευθερία, δικαιοσύνη, εἰρήνη, γιά κατάπαυση τῶν πολέμων, γιά οἰκογενειακή εἰρήνη. Ἡ γλώσσα τους στάζει μέλι, ἀλλά στήν καρδιά κρύβουν τό φαρμάκι, ποὺ μέ τέχνη τό σταλάζουν μέσα στίς καρδιές τῶν ἀνύποπτων ἀνθρώπων. Ἕνας ἀπό τούς βαρεῖς αὐτούς λύκους ἦταν καί ὁ Ἄρειος. Μορφωμένος ἱερομόναχος τῆς Ἀλεξάνδρειας στίς ἀρχές τοῦ τέταρτου αἰώνα. Μέ γλώσσα ψεύδους καί ὑποκρισίας, κατάφερε νά παρασύρει πλήθη λαοῦ. Κήρυττε πὼς ὁ Χριστός μας δέν εἶναι ἀληθινός Θεός ἀλλά τό πιό τέλειο δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, ἀνώτερο ἀπό τόν ἄνθρωπο. Αὐτό τόν λύκο τόν καταδίωξαν οἱ ἀληθινοί ποιμένες, οἱ πατέρες καί διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας μας, ποὺ σήμερα γιορτάζουμε τήν ἱερή μνήμη τους, στήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο.

Ἐγγόνια μποροῦμε νά ποῦμε τοῦ Ἄρειου εἶναι οἱ σημερινοί μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ ποὺ πλαστογραφοῦν τά ἱερά κείμενα καί προσπαθοῦν νά χωρίσουν κάποιους πιστούς ἀπό τήν Ἐκκλησία. Ὅταν τό κατορθώσουν, τούς κάνουν τυφλά ὄργανά τους, δύο φορές χειρότερους ἀπό τόν ἑαυτό τους. Τούς μεταβάλλουν σέ ἄβουλα καί ἀνελεύθερα πλάσματα μέ τραγικό βέβαια τέλος τήν ἀπώλειά τους.

Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός στά κηρύγματά του ἔλεγε: «Τόν Πάπα νά καταρᾶσθε». Ἄλλος λύκος αὐτός. Καί τί δέν ἔκαναν ἐναντίον τῶν ὀρθοδόξων οἱ παπικοί: Αὐθαίρετες ἐπεμβάσεις τῶν παπῶν πρίν ἀπό τό σχίσμα, σταυροφορίες, βίαιες ψευδοενώσεις, ἐπιδρομές στά νησιά, ἱεροσπουδαστήρια στή Ρώμη καί ἀλλοῦ, ποὺ ἔπαιρναν ὀρθόδοξους νεαρούς καί τούς μετέβαλαν σέ προδότες τῆς πίστης τους, σάν γενίτσαρους τοῦ Βατικανοῦ. Καί ἐπειδή ὅλα αὐτά δέν ἔφεραν τά ἀποτελέσματα ποὺ ἐπιθυμοῦσαν, ὁ ἑωσφόρος τούς ἔβαλε στό μυαλό τήν Οὐνία. «Γιά νά μπορέσει ὁ λύκος νά μπεῖ στό μαντρί, πρέπει νά βάλει προβειά προβάτου γιά νά ξεγελάσει τά πρόβατα. Καί οἱ φραγκοπαπάδες πρέπει νά βάλουν τά ὀρθόδοξα ράσα καί τό καλυμμαύχι, θά ἀφήσουν καί γένια καί θά πάρουν τή μορφή ὀρθόδοξου κληρικοῦ. Στήν καρδιά θά παραμείνουν παπικοί». Αὐτά τά λόγια του μισόκαλου διαβόλου ἀκολούθησαν οἱ πάπες. Οἱ οὐνίτες, ἐκμεταλλευόμενοι τή δυστυχία τῶν λαῶν τῆς Ἀνατολῆς μπῆκαν στή μάντρα τῆς Ἐκκλησίας.

Τί πρέπει νά κάνουμε, ἀδελφοί μου, γιά νά ἀντιμετωπίσουμε ὅλες αὐτές τίς ἐπιθέσεις τῶν ἐχθρῶν τῆς πίστης μας; Τό λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Γρηγορεῖτε». Οἱ ἐπίσκοποι, οἱ ἱερεῖς, ἀλλά καί ὁ κάθε χριστιανός νά ἀγρυπνοῦμε καί νά διώχνουμε κάθε αἱρετικό μακριά ἀπό τήν ποίμνη μας. Ἀμήν.    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΕΟΡΤΗ ΑΓΙΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ

ΑΓΙΟΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ ΚΥΡΛΑΓΚΙΤΣΗ

ΙΕΡΑ  ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ

ΑΓΙΟΥ  ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ 

 ΚΑΙ  ΑΓΙΑΣ  ΕΛΕΝΗΣ

ΕΝΑΝΤΙ  ΚΑΡΡΑΔΕΙΟΥ  ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ  ΣΧΟΛΕΙΟΥ

       Την προσεχή Πέμπτη 21 Μαϊου 2015  πανηγυρίζει  μετά πάσης εκκλησιαστικής μεγαλοπρεπείας και λαμπρότητος ο Ιερός Ναός των Αγίων Θεοσέπτων Ισαποστόλων 

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ

(έναντι Καρραδείου Δημοτικού Σχολείου).

        Ο Μέγας  Πανηγυρικός Εσπερινός  θα αρχίσει  την 7^ην μ.μ. της Τετάρτης 20 Μαϊου 2015, ο δε Όρθρος μετά της Θείας Λειτουργίας την 7^ην πρωϊνή της Πέμπτης.

       Τους χορούς των Ιεροψαλτών θα διευθύνει ο Πρωτοψάλτης του Ιερού μας Ναού κ. Θεόδωρος Κουτσούδης.

          Προσκαλούνται οι φιλέορτοι Χριστιανοί όπως προσέλθουν εις την ιεράν πανήγυριν.

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀ­ριθ­μὸς 20

17 Μαΐου 2015

Κυριακή τοῦ Τυφλοῦ

(Πράξ. ιστ΄ 16 – 32)

«Οὗτοι οἱ ἄνθρωποι δοῦλοι τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου εἰσίν»

Ὑπάρχουν δοῦλοι τοῦ Θεοῦ καί δοῦλοι τοῦ συμφέροντος. Οἱ πρῶτοι ἐλεύθεροι, οἱ δεύτεροι σκλάβοι. Φοβερή ἡ δουλεία τοῦ ὑλικοῦ συμφέρονοντος. Καταδυναστεύει πολλούς ἀνθρώπους. Σέ μία ἐποχή ποὺ τόσοι ὕμνοι ἀκούγονται γιά τήν ἐλευθερία τοῦ ἀτόμου, γιά τό σεβασμό τῆς προσωπικότητας τοῦ ἄλλου, οἱ δοῦλοι πολλαπλασιάζονται μέ γρήγορο ρυθμό.

Οἱ δοῦλοι τοῦ συμφέροντος χρησιμοποιοῦν ὁποιοδήποτε μέσον γιά νά πλουτίσουν, νά γεμίσουν τά χρηματοκιβώτιά τους. Δεῖτε τούς κυρίους τῆς παιδίσκης στό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἐκμεταλλεύονται ἕνα δυστυχισμένο, ταλαιπωρημένο ἀπό τό σατανᾶ πλάσμα γιά τό χρῆμα. Προτιμοῦν τήν κοπέλλα σκλάβα τοῦ διαβόλου παρά ἐλεύθερη.

Πόσοι σύγχρονοι δοῦλοι τοῦ μαμμωνᾶ δέν ἀκολουθοῦν τήν ἴδια τακτική! Γιά νά πετύχουν τό σκοπό τους χρησιμοποιοῦν κάθε μέσο. Ἐκμεταλλεύονται τούς ἐργαζομένους μέ τήν ἀπειλή τῆς ἀπόλυσης, πληρώνοντας λιγότερα χρήματα γιά περισσότερες ὧρες ἐργασίας. Νοθεύουν τά ἐμπορεύματά τους, τά τρόφιμα ἀλλά καί τά φάρμακα, προκειμένου νά γεμίσουν τίς τσέπες τους.  Ἄλλοι γιά τό εὔκολο κέρδος δέν διστάζουν νά πουλᾶνε θάνατο μέ τίς ἑξαρτησιογόνες οὐσίες. Ἄλλοι ποτίζουν μέ ἀλκοόλ ἀνήλικους στίς νυχτερινές διασκεδάσεις. Ἄλλοι ἐξευτελίζουν τήν ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια μέ τά περιοδικά καί τά βιβλία ἀνήθικου περιεχομένου. Ἄλλοι πουλοῦν ψεύτικες ἐλπίδες μέ τά χαρτιά, τόν καφέ καί τήν ἀστρολογία, τά ζώδια. Πόσο ἀφελής πρέπει νά εἶναι κάποιος γιά νά πιστέψει σέ ὅλους αὐτούς τούς ἀπατεῶνες ποὺ πατοῦν στήν ἀνάγκη τῶν συνανθρώπων τους γιά νά τούς κλέψουν τό μεροκάματό τους; Γιά τό λόγο αὐτό καί ὁ Μέγας Βασίλειος βάζει αὐστηρή τιμωρία σ’ αὐτούς ποὺ πᾶνε σέ ὅλους αὐτούς ποὺ «μαντεύουν» τό μέλλον μέ πολλά χρόνια στέρησης τῆς Θείας Κοινωνίας.

Ἄν τώρα κάποιος τολμήσει νά καταγγείλει ὅλες αὐτές τίς συμπεριφορές, τότε θά ἔρθει ἀντιμέτωπος μέ αὐτούς ποὺ θίγονται τά συμφέροντά τους. Ὅταν ὁ ἀπόστολος Παῦλος «ἐν ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ» ἐλευθέρωσε καί θεράπευσε ἐκεῖνο τό κορίτσι ἀπό τήν κυριαρχία τοῦ πονηροῦ, οἱ κύριοι τῆς παιδίσκης, κατηγόρησαν τούς ἀποστόλους ὡς ταραξίες, μέ ἀποτέλεσμα τόν ραβδισμό καί τή φυλάκιση τοῦ Παύλου καί τοῦ Σίλα. Οἱ δοῦλοι τοῦ συμφέροντος δέν δέχονται ἐπεμβάσεις στά ἄνομα ἔργα τους. Θά περάσουν στήν ἀντεπίθεση, θά ἐξοντώσουν ὅποιον τολμήσει νά θίξει τό συμφέρον τους. Θά συκοφαντήσουν, θά καταφύγουν σέ μηνύσεις, θά κινητοποιήσουν «μεγάλα μέσα», θά «λαδώσουν», «θά φωνάξει ὁ κλέφτης γιά νά φοβηθεῖ ὁ νοικοκύρης».

Στήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή του ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει στόν πρῶτο στίχο: «Παῦλος, δοῦλος Ἰησοῦ Χριστοῦ». Καυχιέται ὅτι εἶναι δοῦλος τοῦ Χριστοῦ μας. Ἡ δουλεία ὅμως σ’ Ἐκεῖνον ὁδηγεῖ στήν πραγματική ἐλευθερία. Ὁ Ἰησοῦς δέν εἶναι κάποιος σκληρός τύραννος. Ὁ πόθος τους εἶναι νά γίνουμε τόσο ἰσχυροί, δίκαιοι καί ἐνάρετοι ὥστε ὄχι μόνο νά κάνουμε τό καλό, ἀλλά οὔτε νά σκεφτόμαστε κάτι, τό ὁποῖο ἐξευτελίζει τήν ἀξιοπρέπειά μας ὡς εἰκόνων τοῦ Θεοῦ. Ὁ δοῦλος τοῦ Ἰησοῦ δέν εἶναι δοῦλος οὔτε ἄλλου ἀνθρώπου, οὔτε τῶν παθῶν του καί τῶν ἐλαττωμάτων του. Ζώντας στή γῆ εἶναι σάν νά εἶναι πολίτης τοῦ οὐρανοῦ. Αὐτό εἶναι ἡ πραγματική ἐλευθερία.

Ἀπό τό πῶς θά χρησιμοποιήσουμε τήν ἐλευθερία ποὺ μᾶς χάρισε ὁ Θεός θά ὁδηγηθοῦμε πρός τή ζωή ἤ πρός τήν καταστροφή. Κάποιες φορές δικαιολογοῦμε τίς ἁμαρτίες μας λέγοντας: «Μέ παρέσυρε ὁ διάβολος, ὁ φίλος, ἤ ἔτσι κάνουν ὅλοι» καί ἄλλα παρόμοια. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος μᾶς λέει: «Παντοῦ καί πάντοτε αἰτία τῶν παρεκτροπῶν καί τῶν ἁμαρτημάτων μας εἶναι ἡ προαίρεσή μας, ἡ ἐλεύθερη διάθεση καί ἀπόφασή μας, παντοῦ τήν κύρια εὐθύνη τήν ἔχει ἡ ἐλεύθερη θέλησή μας. Ἄν ἐσύ μόνος σου δέν πεῖς τό «ναί» στήν ἁμαρτία καί δέν βλάψεις τήν ψυχή σου, οὔτε φίλος, οὔτε ἐχθρός, οὔτε καί αὐτός ὁ διάβολος μπορεῖ νά σέ βλάψει». Καί ἄν ποτέ γιά κάποιο λόγο, ὅπως σέ περίπτωση πολέμου, αἰχμαλωτιστεῖ κάποιος καί σκλαβωθεῖ, μπορεῖ νά χάσει τήν σωματική του ἐλευθερία, ἀλλά νά εἶναι ψυχικά ἐλεύθερος, ὅπως συνέβαινε μέ τούς μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὅπως συνέβη μέ τόν Παῦλο καί τό Σίλα ποὺ ἐνῶ ἦταν φυλακισμένοι καί σιδηροδέσμιοι στό ξύλο, ἡ καρδιά τους ἦταν πλημμυρισμένη ἀπό ἀγάπη καί δοξολογοῦσαν τό Θεό.

Ἑπομένως, ἀδελφοί μου, ὑπάρχει τρόπος νά ἐλευθερωθοῦμε ἀπό τά κάθε εἴδους δεσμά καί νά ἀποκτήσουμε τή χαμένη ἐλευθερία μας. Νά πλησιάσουμε ἐκεῖνον ποὺ συνέτριψε τό κράτος τοῦ θανάτου καί τοῦ σατανᾶ, τόν Κύριο καί Θεό μας, γιά νά ζοῦμε «ὄντως ἐλεύθεροι». Ἀμήν.   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀ­ριθ­μὸς 19

10 Μαΐου 2015

Κυριακή τῆς Σαμαρείτιδος

(Πράξ. ια΄ 19 – 30)

Πολλά εἶναι τά μηνύματα τοῦ ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος ἀπό τίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, ποὺ ἀνήκουν στὸν Εὐαγγελιστή Λουκᾶ. Ἄς δοῦμε ὁρισμένα, ἀδελφοί μου.

Πρῶτον, ὅτι ὁ Θεός εἶναι παντοδύναμος καί ἀπό τό πικρό βγάζει γλυκύ. Μετά τό λιθοβολισμό τοῦ Στεφάνου ἔγινε διωγμός ἐναντίον τῶν χριστιανῶν στά Ἱεροσόλυμα καί οἱ χριστιανοί σκορπίστηκαν στά γύρω μέρη. Μ’ αὐτόν τόν τρόπο διαδόθηκε ἡ χριστιανική πίστη στή Φοινίκη, τήν Κύπρο καί τήν Ἀντιόχεια. Αὐτό ποὺ φαινομενικά θά ἔβλαπτε τήν Ἐκκλησία, μέ τήν προστασία τοῦ Θεοῦ ἔγινε αἰτία γιά τήν ἐπέκταση καί τήν ἐνίσχυσή της. Ἀντί νά κλονιστοῦν στήν πίστη τους ἐκεῖνοι ποὺ καταδιώκονταν, ἀντίθετα πῆραν σταθερή ἀπόφαση νά κηρύξουν τό λόγο τοῦ Θεοῦ καί νά ὑπακούσουν στήν ἐντολή τοῦ Χριστοῦ μας. «Ὅταν σᾶς διώκουν ἀπό μία πόλη φεύγετε ἀπ’ αὐτή καί πηγαίνετε σέ ἄλλη». Δέν ἔφυγαν τρομαγμένοι ἀπό τήν Ἱερουσαλήμ ἀλλά προφυλάσσοντας τόν ἑαυτό τους ἐξακολούθησαν τό κηρυκτικό τους ἔργο ἀλλοῦ. Ἀποτέλεσμα αὐτοῦ τοῦ κηρύγματος, μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ἦταν ὅτι πολλοί πίστεψαν καί βαπτίστηκαν. Κύριο περιεχόμενο τοῦ κηρύγματος ἦταν ἡ Σταύρωση καί ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας.

Δεύτερο μήνυμα, ἡ στάση τοῦ ἀποστόλου Βαρνάβα ὁ ὁποῖος ἦταν κατάλληλος γιά τήν ἐνίσχυση αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων. Ἦταν δραστήριος καί κοινωνικός καί προσπαθοῦσε νά κάνει ὁτιδήποτε γιά νά φανεῖ εὐεργετικός πρός τούς συνανθρώπους του. «Υἱός παρακλήσεως» σημαίνει τό ὄνομα Βαρνάβας καί παρακαλοῦσε ὅλους, μέ ἀποφασιστικότητα καί ἐλεύθερη βούληση νά ἀφοσιωθοῦν στό Θεό. Ἦταν εὐσεβής, πλήρης πίστεως καί γι’ αὐτό ἐπιθυμοῦσε νά διαδώσει τήν πίστη καί στούς ἄλλους. Αὐτός ποὺ γεύθηκε τό φωτισμό τῆς πίστης δέν ἀντέχει νά βλέπει τούς ἄλλους στά σκοτάδια τῆς ἀπιστίας ἤ ὀλιγοπιστίας.

Ἕνα τρίτο μήνυμα ποὺ παίρνουμε εἶναι τό ταπεινό φρόνημα τοῦ Βαρνάβα σέ σχέση μέ τίς δυνατότητές του. Σιγά – σιγά οἱ χριστιανοί πολλαπλασιάστηκαν καί ὁ Βαρνάβας κατάλαβε πὼς δέν μποροῦσε μόνος του νά ἀνταπεξέλθει στό ἔργο τῆς διδασκαλίας καί τῆς ἐνίσχυσης τῶν νέων μελῶν τῆς Ἐκκλησίας. Θυμήθηκε τότε τόν Παῦλο. Πηγαίνει στήν Ταρσό καί ἀναζητᾶ τόν ἄλλοτε διώκτη τῶν χριστιανῶν, ὁ ὁποῖος προετοιμάζεται διδασκόμενος ἀπό τό Χριστό μας μέ πολλή προσευχή καί ἡσυχία. Δέν σκέφτηκε ποτέ ὁ Βαρνάβας ὅτι μποροῦσε νά παραγκωνισθεῖ ἀπό τόν Παῦλο. Ἐκεῖνο ποὺ τόν ἐνδιαφέρει εἶναι ἡ ὠφέλεια ποὺ ἐρχόταν στήν Ἐκκλησία ἀπό τή συνεργασία τους. Πρέπει νά χαιρόμαστε ὅταν βλέπουμε κάποιους χριστιανούς νά προοδεύουν στήν πίστη καί νά τούς βοηθᾶμε νά γίνουν καλύτεροι καί ἀπό ἐμᾶς.

Καί ἕνα τέταρτο μήνυμα ἀπό τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ἔχει νά κάνει μέ ἔργα ἀγάπης. Πολλές εἰδήσεις τά τελευταῖα χρόνια δείχνουν μία θλιβερή πραγματικότητα. Ἀκοῦμε ἤ διαβάζουμε: «Στήν ὁδό τάδε βρέθηκε νεκρός στό διαμέρισμά του ἡλικιωμένος ὁ ὁποῖος ζοῦσε μόνος. Οἱ γείτονες ἐνοχλήθηκαν ἀπό τή μυρωδιά ποὺ ἔβγαινε ἀπό τό διαμέρισμα….». Θά ἔπρεπε νά μᾶς προβληματίζει τό γεγονός ὅτι πεθαίνουν ἄνθρωποι μόνοι καί ἀβοήθητοι ὄχι στήν ἔρημο ἀλλά στίς πυκνοκατοικημένες πόλεις. Κλεισμένοι στόν ἑαυτό μας καί ἀσχολούμενοι μόνο μέ αὐτόν δέ μᾶς μένει χρόνος καί διάθεση νά σκεφθοῦμε κάποιους συνανθρώπους μας ποὺ σβήνουν στήν ἐγκατάλειψη καί τή μοναξιά. Καί νά σκεφθεῖ κανείς πὼς πολλοί ἀπ’ αὐτούς ἔχουν παιδιά ποὺ τά μεγάλωσαν καί τά σπούδασαν μέ θυσίες καί ἱδρώτα. Νά πεθαίνει κανείς ὄχι ἀπό ἔλλειψη τροφῆς ἀλλά ἀπό ἔλλειψη στοργῆς καί ἀγάπης, ἀπό τό λιμό τῆς ἐγκατάλειψης καί τῆς ἀχαριστίας.

Ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος γιά τήν ἀγάπη. Ὅταν περιορίζεται στόν ἑαυτό του φτωχαίνει. Οἱ χρισιανοί τῆς Ἀντιόχειας μάζεψαν χρήματα γιά τούς φτωχούς ἀδελφούς τῆς Ἱερουσαλήμ. Πάντοτε ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ βρίσκονται σέ δυσκολίες, ποὺ ταλαιπωροῦνται, ποὺ ὑποφέρουν. Τό εἶπε ὁ Χριστός μας ὅταν ὁ Ἰούδας παραπονέθηκε γιά τή σπατάλη τοῦ μύρου μέ τό ὁποῖο ἡ Μαρία, ἡ ἀδελφή τοῦ Λαζάρου, ἄλειψε τά πόδια τοῦ Χριστοῦ μας. «Τοὺς φτωχούς πάντοτε θά τούς ἔχετε ἀνάμεσά σας». Ἡ ἀγάπη προσφέρεται ὄχι μόνο ὡς ὑλική βοήθεια ἀλλά καί ὡς πλησίασμα, συζήτηση, κατανόηση τῶν προβλημάτων καί δυσκολιῶν τῶν συνανθρώπων μας. Νά ξέρουν πὼς κάποιος ἐνδιαφέρεται γι’ αὐτούς.

Σέ τοῦτα τά χρόνια τῆς κοινωνικῆς, ἀτομικῆς καί οἰκονομικῆς κρίσης, ἀδελφοί μου, ἄς ἀνταποκριθοῦμε στό κάλεσμα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ποὺ θέλει τούς ἀνθρώπους συνεργούς στήν πραγματοποίηση τῆς σωτηρίας μας. Ἀμήν.      Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀ­ριθ­μὸς 18

3 Μαΐου 2015

Κυριακή τοῦ Παραλύτου

(Πράξ. θ΄ 32 – 42)

«Αἰνέα, ἰᾶταί σε ᾿Ιησοῦς ὁ Χριστός. Ταβιθά, ἀνάστηθι»

Ὁ ἀπόστολος Πέτρος, ὁ λαγός ποὺ ἔγινε λιοντάρι, πηγαίνει παντοῦ καί κηρύττει σέ ὅλους ἀνεξαιρέτως νά πιστεύουν στό Χριστό καί νά μετανοοῦν. Ἔρχεται στή Λύδδα, μία παραλιακή πόλη τῆς Παλαιστίνης. Ἐκεῖ ἕνας δυστυχισμένος ἄνθρωπος, ὁ Αἰνέας, εἶναι κατάκοιτος ὀκτώ ὁλόκληρα χρόνια. Παράλυτος θά πέθαινε ἄν δέν περνοῦσε ἀπό τήν πόλη του ὁ Πέτρος, ὁ ὁποῖος μέ μόνο τό λόγο του τόν ἔκανε καλά. Ὁ Αἰνέας σηκώθηκε ἀμέσως, στάθηκε στά πόδια του καί ὑπακούοντας στόν ἀπόστολο σηκώνει τό κρεββάτι στόν ὦμο καί βαδίζει.

Σέ μία ἄλλη γειτονική πόλη, τήν Ἰόππη, τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ποὺ ἀκούσαμε, διηγεῖται ἄλλο μεγαλύτερο θαῦμα. Ὁ ἀπόστολος Πέτρος ἀνέστησε μία γυναίκα ποὺ εἶχε πεθάνει, μία εὐγενική ὕπαρξη ποὺ πέρασε τή ζωή της κάνοντας ἐλεημοσύνες, τήν Ταβιθά. Καί πάλι μέ μόνο τό λόγο του.

Καί τά δύο θαύματα, ἀδελφοί μου, ἀποδεικνύουν πὼς ὁ Χριστός μας εἶναι ὁ Ἰατρός σέ ἀπόλυτο βαθμό. Ὁ ἄνθρωπος πρίν ἁμαρτήσει ἦταν ψυχικά καί σωματικά ὑγιής. Ὅταν ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα παράκουσαν τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ, ἁμάρτησαν, καὶ τότε ἀνάμεσα στά ἄλλα κακά ἐμφανίσθηκε καί ἡ ἀσθένεια. Ἄρχισε ἡ φθορά. Ἀμέτρητες ἀρρώστιες. Μία καταπολεμεῖται; ἄλλη παρουσιάζεται.

Ὁ ἀγώνας τοῦ ἀνθρώπου εἶναι συνεχής γιά τήν ὑπερνίκηση τῆς φθορᾶς. Μάταιος κόπος, γιατί καμμιά ἀνθρώπινη δύναμη δέν μπορεῖ νά τή σταματήσει. Ἡ ἀποστολική περικοπή στέλνει ἕνα ἠχηρό μήνυμα. Ἡ φθορά ἀντιμετωπίζεται μέ τήν παρουσία καί τή δύναμη τοῦ Χριστοῦ μας ποὺ θεραπεύει, ἀφυπνίζει, ἀνασταίνει καί θά ἔλθει κάποτε ἡ στιγμή ποὺ θά νικηθεῖ ἡ φθορά ὁριστικά.

Μέ τά θαύματα ποὺ ἔκανε ὁ ἀπόστολος Πέτρος ἐπικαλούμενος τή δύναμη τοῦ Χριστοῦ μας γινόταν φανερό πῶς οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι διαχειρίζονταν τή φιλάνθρωπη καί σωτήρια δύναμη τοῦ Κυρίου μας, μία δύναμη ποὺ ξεχύθηκε στήν Ἐκκλησία μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ἔτσι ἄρχισε στή γῆ μία νέα πραγματικότητα μέσα στήν ὁποία οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, μέ τή ζωοποιό δύναμη τοῦ Χριστοῦ, ἀρχίζουν νά κερδίζουν νίκες κατά τῆς φθορᾶς. Ἄρρωστοι, γιά τούς ὁποίους οἱ γιατροί σήκωσαν τά χέρια καί εἶπαν ὅτι εἶναι ἀθεράπευτοι, θεραπεύτηκαν μέ τή μετάνοια καί τήν πίστη.

Οἱ ἄνθρωποι μέ τό φῶς τοῦ Λόγου τοῦ Κυρίου διαλύουν τά σκοτάδια τῆς πλάνης καί ἀνακαλύπτουν τήν ἀλήθεια. Μέ τή χάρη Του νικοῦν τά πάθη, τά ἐλαττώματα ποὺ ὑπάρχουν στά βάθη τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς, ποὺ σάν ἄλλοι καρκίνοι φθείρουν καί καταστρέφουν τήν ὑγεία τῆς ψυχῆς. Ἀντέχουν στά χτυπήματα τοῦ πόνου, τῆς συμφορᾶς, τῆς δοκιμασίας. Αὐτή ἡ καινούρια ζωή τοῦ Χριστοῦ ἐλευθερώνει καί ἰσχυροποιεῖ ἐκείνους ποὺ πραγματικά πιστεύουν. Μ’ αὐτόν τόν τρόπο οἱ φθαρτοί καί γήινοι ἄνθρωποι γίνονται ἀπό τώρα υἱοί τοῦ Θεοῦ, συγκληρονόμοι Χριστοῦ.

Ἡ καινούργια αὐτή πραγματικότητα δέν ἔχει δοθεῖ στήν πληρότητά της. Ἡ νίκη κατά τῆς φθορᾶς δέν ἔγινε ἀκόμα ὁριστική. Οἱ ἄνθρωποι βρίσκονται ἀκόμα κάτω ἀπό τήν ἐξουσία τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου. Ἡ ἀνάσταση τῆς Ταβιθᾶ ἦταν ἕνα «σημεῖο», μία ἀπόδειξη τῆς ἀλλαγῆς ποὺ ἔφερε ἡ ἔλευση τοῦ Χριστοῦ μας, ἡ ἐνανθρώπησή Του. Ἡ ἀνάσταση ὅμως δέν ἦταν ὁριστική, γιατί ἡ Ταβιθά πέθανε καί πάλι. Τό ἴδιο καί ὁ Λάζαρος, τόν ὁποῖο ἀνέστησε τετραήμερο ὁ Κύριος. Ἑπομένως, ἡ ὁριστική ὑπερκίνηση τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου θά γίνουν στή Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ, στή Δευτέρα Παρουσία ποὺ ὅλοι μας πρέπει νά περιμένουμε.

Ἡ Ἁγία Γραφή μᾶς περιγράφει πολύ καθαρά τήν ἡμέρα ἐκείνη. Μᾶς λέει πὼς ὅλα τότε θά ἀλλάξουν. Οἱ νεκροί θά ἀναστηθοῦν ἄφθαρτοι καί θά ἀποκτήσουν ἕνα σῶμα ντυμένο μέ οὐράνια δόξα. Ἡ ἀγωνία, ὁ πόνος, ἡ λύπη, ἡ ἀθλιότητα τοῦ κόσμου θά ἐξαφανιστοῦν. «Καινούς οὐρανούς καί γῆν  καινήν κατά τήν ὑπόσχεσιν αὐτοῦ προσδοκῶμεν», γράφει ὁ ἀπόστολος Πέτρος. Πόσο ἀλήθεια νοσταλγοῦμε τήν ἡμέρα ἐκείνη καί τήν ὥρα ποὺ θά ἐλευθερωθοῦμε ὁριστικά ἀπό τή φθορά καί τό θάνατο!

Μή λησμονοῦμε ὅμως, ἀδελφοί μου, ὅτι γιά νά συμμετάσχουμε στή χαρά τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ πρέπει τώρα νά ἀγωνιστοῦμε κατά τῶν παθῶν μας, κατά τῆς ἁμαρτίας. Τή δύναμη γιά τόν ἀγώνα αὐτόν μᾶς τήν προσφέρει πλούσια ὁ Χριστός μας ἄν τήν ζητήσουμε. Ὁ Θεός θέλει νά νικήσουμε. Μποροῦμε, ἀρκεῖ νά θελήσουμε κι ἐμεῖς ν’ ἀκολουθήσουμε τό δρόμο Του. Ἀμήν.      Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου