Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

ΠΕΜΠΤΗ 26 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2013



Η ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΘΕΙΑ  ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
 ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΛΑΤΟΜΙΤΙΣΣΑ

Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ 
ΤΗΣ ΟΔΗΓΗΤΡΙΑΣ









     Στον Ιερό Ναό Παναγίας Λατομιτίσσης  εορτάσθηκε και φέτος  με κάθε εκκλησιαστική  λαμπρότητα η εορτή της Παναγίας της Οδηγητρίας. Είναι το δεύτερο μεγάλο  πανηγύρι  της ενορίας μας  μετά από το Δεκαπενταύγουστο.
      Η προετοιμασία, ο καθαρισμός, η διοργάνωση και ο στολισμός  του   Ναού  γινόταν πολλές ημέρες  πριν.
       Ιερουργός  ο  Μητροπολίτης   κ. Μάρκος ,  πλαισιούμενος  με  πλήθος ιερέων και διακόνων. Η Ιερά Θεία Λειτουργία κατανυκτική, ευλαβική και  λαμπρή.
Γλαφυρός  και συγκινητικός στην ομιλία του ο Μητροπολίτης, άγγιξε  τις καρδιές όλων  των  ευλαβών  προσκυνητών.
         Μεταξύ άλλων στην ομιλία του τόνισε:
«Τα Χριστούγεννα   δεν είμαστε φτωχοί, όταν  δεν είναι το φαγητό  μας πλούσιο και τα φωτάκια που θα στολίσομε πολλά. Φτωχοί  είμαστε  όταν δεν συμμετέχουμε στο Χριστουγεννιάτικο Πνευματικό  τραπέζι της Θείας Ευχαριστίας.  Τα χριστουγεννιάτικα  στολίδια δεν μας είναι απαραίτητα. Απαραίτητα είναι  τα στολίδια  της ταπείνωσης, της εγκράτειας, της προσευχής και της  αγνότητας…  Να μετανοούμε  για  τις αμαρτίες μας».   
     Μετά το τέλος της Θείας  Λειτουργίας, ο Μητροπολίτης κ. Μάρκος  τίμησε  τον εφημέριο του Ιερού Ναού.
      Aρχίζοντας τον λόγο του  αναφέρθηκε  ως εξής: «Τον ιερέα  της ενορίας  σας  τον πατέρα Βασίλειο τον γνωρίζω εδώ και πάρα πολλά χρόνια.  Εγνώριζα  ότι τον διακατείχε  ένας μεγάλος  δημιουργικός ενθουσιασμός. Φοβούμενος  μήπως  αυτός ο  νεανικός ενθουσιασμός  θα μείνει στην επιπολαιότητα  ή στην ωριμότητα. Με την βοήθεια όμως του Θεού αυτός ο ενθουσιασμός  μπορεί να ωριμάσει και να γίνει  εποικοδομητικός.  Τα δύο χρόνια της  επισκοπικής μου  διακονίας διεπίστωσα ότι ο ιερέας σας έχει ωριμάσει.  Αφησε τον υπερβολικό  ενθουσιασμό  και με φόβο Θεού  και με τον αγώνα της ψυχής του με πνεύμα ταπεινό, δουλεύει  για την χάρη του Θεού.
Αυτό που έζησε για τα λιγότερα  είναι το Κουκουνάρειο της ενορίας του αλλά και το Φιλανθρωπικό  έργο. Όμως  τώρα ήρθε η ώρα  για τα σπουδαιότερα. Η εκκλησία σήμερα θα τον χειροθετήσει  Πνευματικό.  Όταν το  πρωί τον ρώτησα  εάν θα μπορεί να αναλάβει αυτό το βάρος. Εάν μου έλεγε ναι δεν θα τον έκανα. Μου απάντησε  ο Θεός πάντα με βοηθά.  Τον παρατήρησα να πηγαίνει  να προσεύχεται εμπρός στον Εσταυρωμένο. Γέροντά μου σήμερα η εκκλησία θα σου βάλει ένα βαρύτερο σταυρό απ’ αυτόν που φοράς.    Συγκυρία είναι  ότι αυτός που σε έδωσε αυτό τον σταυρό που φοράς, αυτός θα σου δώσει και τον άλλο σταυρό. Να ξέρεις πάτερ ότι   με τον σταυρό αναλαμβάνεις  τις ψυχές αυτών των ανθρώπων.  Όταν θα πας στον θρόνο του Θεού θα δώσεις  λόγο  για την δική σου ψυχή αλλά και για όλους τους ανθρώπους. Παίρνοντας αυτή την διακονία  μην νομίζεις  ότι η εκκλησία σου έδωσε ούτε τιμή ούτε διάκριση. Αλλοίμονο εάν εμείς οι άνθρωποι της εκκλησίας αρέσομε στον κόσμο. Εάν αρέσομε στον κόσμο  τότε δεν αρέσομε στον Χριστό. Να είσαι υπερήφανος  κάθε φορά που ο κόσμος σε διώκει.  Κάνε το σταυρό σου και   κράτησε  δίπλα   στο σταυρό σου  τον άνθρωπο  που σου έστειλε ο Θεός την πρεσβυτέρα σου.  Κράτησε την ευχή του επισκόπου που σε και με χειροτόνησε και κράτησε την αγάπη του Χριστού και της Παναγίας και αν θέλεις και την δική μου πατρική   και αδελφική αγάπη  και προχώρησε  προς τον Γολγοθά.  Στο τέλος του ευχήθηκε   να τον συνοδεύουν οι ευχές του μακαριστού Ιακώβου  Αργολίδος , που συμπληρώθηκαν  σήμερα 9 μήνες από την  κοίμησή του, και που  είδα σημάδια  της αγιότητος του στην προσωπική μου ζωή. Εύχομαι αυτή η ευλογία  να σε συνοδεύει και να σε σκεπάζει σε  όλη σου τη ζωή.
      Συνεχίζοντας   ο Μητροπολίτης την χειροθεσία  διάβασε  το Ευαγγέλιο και τον ευλόγησε  φωνάζοντας με όλη τη δύναμη της ψυχής του ΑΞΙΟΣ, ενώ οι καμπάνες ηχούσαν χαρμόσυνα.
Κατόπιν ο Σεβασμιώτατος  ανέφερε: «Ο Οικουμενικός Πατριάρχης στο Χριστουγεννιάτικο μήνυμά του,  έκανε  λόγο  για την Ορθόδοξη Χριστιανική Οικογένεια. Είναι χαρά στην εκκλησία να θρέφει  μέσα της  χριστιανικές οικογένειες. Μια οικογένεια  που είναι εδώ  στην ενορία  τους προγόνους  της οποίας και  ιδιαίτερα  την προμήτορα  αείμνηστη κυρά  Δέσποινα, είχα την ευλογία από τον Θεό να την γνωρίσω, είναι η οικογένεια των  εκπαιδευτικών του κ.    και της  κυρίας  Ανταράκη,  άνθρωποι  που γαλουχούνται με την  βοήθεια του Χριστού, άνθρωποι  που  έχουν υψηλό αίσθημα  συνειδήσεως, κάνοντας   ιεραποστολικό  έργο, τους αξίωσε ο Θεός  να δώσουν τους καρπούς  της Ελλάδος. Ένα από  τα παιδιά  τους αυτά είναι ο Αγγελος που από μικρό παιδί  βρισκόταν στο Ιερό. Όταν του ζήτησα να τον χειροθετήσω μου απάντησε  να πάρω  την ευλογία του πνευματικού μου. Σήμερα βλέποντας  την απλότητα και την καθαρότητα  και του  σώματος και της ψυχής του η εκκλησία μας  θα τον χειροθετήσει  Αναγνώστη.  Ώστε με  τη χάρη του Θεού  να προοδεύει  στις σπουδές του και στα μαθήματά  του αλλά  και να προκόψει στην ζωή του. Εχοντας  πάντα και τις ευχές των γονιών του».  Με όλη τη δύναμη της ψυχής του  φώναξε ΑΞΙΟΣ και όλο το εκκλησίασμα  ανεφώνησε το  ίδιο.
Τελειώνοντας αναφέρθηκε  συγκινημένος  στην  γιαγιά του νεαρού Αγγέλου αείμνηστη Δέσποινα Γεωργ. Ανταράκη, η οποία εν ζωή, ήταν ευλαβέστατη και προσέφερε πάντα σε όλες τις εκκλησίες  της Χίου το πρόσφορο για να τελεσθεί το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Τώρα από εκεί ψηλά που είναι θα είναι χαρούμενη για τον εγγονό της.
       Μετά το τέλος  της Αρχιερατικής Θείας Λειτουργίας  σε όλο το εκκλησίασμα προσεφέρθη  ζεστός καφές και πλούσιο κέρασμα στην αίθουσα του Κουκουνάρειου Πνευματικού Κέντρου. 
Και του χρόνου  να είμαστε  όλοι καλά.


Aκολουθεί πλούσιο φωτογραφικό υλικό





























ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ
Ἀριθμός 47
Κυριακή μετά τήν Χριστοῦ Γέννησιν
29 Δεκεμβρίου 2013
(Γαλ. α΄ 11 - 19)
Ἡ σημερινή Κυριακή στήν γλῶσσα τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, λέγεται «Κυριακή μετά τήν Χριστοῦ γέννησιν». Τήν ὀνομασία αὐτή δέν πρέπει νά τήν δοῦμε μόνο σάν ἕνα χρονικό προσδιορισμό, ἀλλά νά κατανοήσουμε ὅτι ἐκφράζει ἕνα τρόπο ζωῆς τόν ὁποῖον καλούμεθα νά ζήσουμε.
Κυριακή μετά τά Χριστούγεννα σημαίνει ζωή μετά τά Χριστούγεννα. Σημαίνει ζωή μετά τήν σάρκωση τοῦ Θεοῦ. Τά Χριστούγεννα ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος. Τά Χριστούγεννα «ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν καί ἐθεασάμεθα τήν δόξαν αὐτοῦ».
Σέ τρεῖς ἡμέρες ἑτοιμαζόμαστε νά ὑποδεχθοῦμε ἕναν καινούργιο χρόνο. Ὅμως τά Χριστούγεννα εἶναι ἡ πραγματική ἀρχή τοῦ καινούργιου χρόνου. Ἄν ὑπάρχει κάτι πού κάνει τόν χρόνο καινούργιο δέν εἶναι ἡ ἐναλλαγή κάποιων ἀριθμῶν ἀλλά ἡ εἴσοδος τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ μέσα στό χρόνο τῆς ἱστορίας τοῦ ἀνθρώπου.
Μέχρι τήν ἐποχή τοῦ Χριστοῦ τό ποτάμι τοῦ χρόνου κυλοῦσε πρός τόν θάνατο, κάθε χρόνος πού ἐρχόταν, κάθε χρόνος πού ἔφευγε, ἦταν ἕνα ἀκόμη βῆμα πρός τό τέλος. Μέ τήν εἴσοδο ὅμως τοῦ Χριστοῦ μέσα στό χρόνο, τό ποτάμι τοῦ χρόνου ἀντιστρέφεται κάι τώρα ἐκβάλλει στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Τά Χριστούγεννα εἶναι τό μόνο ἀληθινά καινούργιο μέσα σ’ ἕνα κόσμο φθορᾶς. Εἶναι τό μόνο «καινόν ὑπό τόν ἥλιον», εἶναι τό «πάντων καινῶν τό καινότατον».
Τό ἐρώτημα πού ἀνακύπτει γιά τόν καθένα μας εἶναι τό σέ ποιά ἐποχή ζοῦμε. Ζοῦμε πρό Χριστοῦ ἤ μετά Χριστόν; Τήν ἀπάντηση στό ἐρώτημα αὐτό δέν θά μᾶς τήν δώσει ὁ χρόνος στόν ὁποῖο ζοῦμε, ἀλλά ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ζοῦμε. Ἄν ζοῦμε μετά Χριστόν, ἄν δηλαδή ὁ Χριστός ἔχει εἰσέλθει καί στόν χρόνο τῆς προσωπικῆς μας ζωῆς, τότε θά ζοῦμε μαζί μέ τόν Χριστό, θά δίνουμε τή μαρτυρία τῆς παρουσίας Του στή ζωή μας. Ἄν ζοῦμε μετά Χριστόν, ἄν ἔχουμε συνειδητοποιήσει αὐτή τήν ἀλήθεια, τότε θά ἔχουμε καί νοῦν Χριστοῦ καί φρόνημα Χριστοῦ καί αἴσθηση Χριστοῦ κάι γενικότερα στή ζωή μας θά εἶναι «τά πάντα καί ἐν πᾶσι Χριστός».
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει στούς Γαλάτας, γιά νά τούς ὑπενθυμίσει ὅτι δέν ἔλαβε τό κήρυγμα ἀπό τούς ἀνθρώπους, ἀλλά ἀπό τόν ἴδιο τόν Χριστό κατά θεία ἀποκάλυψη καί διηγεῖται σ’αὐτούς τόν τρόπο τῆς ἀποκαλύψεως, ἡ ὁποία ἄν δέν ἐγίνετο εἰς αὐτόν, δέν θά πίστευε εὔκολα στόν Χριστό καί δέν θά μετεβάλετο τόσο εὔκολα ἀπό τόν ζῆλο πού ἔτρεφε γιά τόν Ἰουδαϊσμό, ζῆλο πού εἶχε σάν ἀποτέλεσμα νά διώκει τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι μάλιστα τόσο βέβαιος ὅτι τό Εὐαγγέλιο πού κηρύσσει εἶναι ἀποκάλυψη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὥστε σέ ἄλλο σημεῖο νά τονίζει ὅτι καί ἐάν ἀκόμη ἄγγελος ἀπό τόν οὐρανό εὐαγγελισθεῖ σέ σᾶς εὐαγγέλιο διαφορετικό ἀπό αὐτό πού τώρα σᾶς κηρύττω, νά εἶναι ἀνάθεμα.
Τό εὐαγγέλιο, τό ὁποῖο ὁ ἀπόστολος Παῦλος εὐαγγελίζεται εἶναι ὅτι «ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν», ὅτι «ὁ Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί». Τό εὐαγγέλιο εἶναι ὅτι μπορεῖ τώρα ὁ ἄνθρωπος νά ἐνδυθεῖ τόν Χριστό μέ τό Ἅγιο Βάπτισμα, νά ἐκκεντρισθεῖ στό σῶμα Του καί μέ τήν Θεία Κοινωνία νά ἔχει τόν Χριστό «κατοικοῦντα ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ καί μένοντα».
Ἄς ἀνταποκριθοῦμε, λοιπόν, στήν πρόσκληση καί πρόκληση τῆς σημερινῆς ἡμέρας καί ἄς ἀγωνιζόμεθα νά ζοῦμε μαζί μέ τόν Χριστό, παραμένοντας ἀδιάσπαστα ἑνωμένοι στό πανάγιο σῶμά Του, τήν Ἐκκλησία. Ἕνας τέτοιος ἀγώνας εἶναι ὁ οὐσιαστικότερος τρόπος γιά νά εἶναι ἀληθινά καινούργιος ὁ χρόνος πού μετά τρεῖς ἡμέρες, μέ τή χάρη τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ, θά ἀνατείλει. ΑΜΗΝ!     Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013

ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΙΕΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ


ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ


Ἀριθμός 46
Κυριακή πρό τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως
22 Δεκεμβρίου 2013
(Ἑβρ. ι α΄ 9 -10, 32-40)
Εὑρισκόμεθα πλέον στό κατώφλι τῆς μεγάλης Ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, «τῆς μητροπόλεως τῶν ἑορτῶν» ὅπως τήν ὀνομάζει ὁ ἱερός Χρυσόστομος. Γιά μιά ἀκόμη φορά μέσα στά πλαίσια τῆς λειτουργικῆς ζωῆς θά ζήσουμε καί πάλι τό μεγάλο θαῦμα. Ὁ Θεός θά κλίνει τούς οὐρανούς καί θά κατεβεῖ στή γῆ. Γιά μιά ἀκόμη φορά στή Θεία Λειτουργία τῶν Χριστουγέννων, ἀλλά καί σέ κάθε Θεία Λειτουργία, θά προσλάβει τήν ἀνθρώπινη φύση, στά εἴδη τοῦ ἄρτου καί τοῦ οἴνου, καί μέ τό Πνεῦμα τό Ἅγιο θά τήν κάνει Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ.
Ἑτοιμαζόμαστε νά ἑορτάσουμε τό μεγάλο γεγονός. Πῶς ὅμως ἑτοιμαζόμαστε; Ποιά εἶναι ἡ στάση μας ἀπέναντι στόν ὑψηλό ἐπισκέπτη τῆς γῆς, ἀπέναντι στόν σαρκούμενο Θεό;
Στό ἐρώτημα, πῶς στάθηκαν ἀπέναντι στό Θεό, οἱ ἅγιοι καί οἱ δίκαιοι ἀπό τήν ἐποχή ἀκόμη τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλή: «διά πίστεως». Μέ πίστη, μέ ἀληθινή ἐμπιστοσύνη. Τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα περιγράφει, τή δύναμη αὐτῆς τῆς πίστεως καί τούς καρπούς της.
Μέ τή δύναμη αὐτῆς τῆς πίστεως ὄχι μόνον ἐτελειώθησαν ἀλλά καί θαυμαστά καί ἔνδοξα κατορθώματα ἔκαμαν. Ἄλλοι κατηγωνίσαντο καί ἐνίκησαν βασιλεῖς, ἄλλοι εἰργάσαντο δικαιοσύνην καί φιλανθρωπίαν, ἄλλοι ἐπέτυχαν τῶν ἐπαγγελιῶν καί τῶν ὑποσχέσεων, ὅπως ὁ προφήτης Ἠλίας καί ὁ Δαβίδ, ἄλλοι ἔκλεισαν τά στόματα τῶν λεόντων, ὅπως ὁ Δανιήλ, ἄλλοι ἔσβεσαν τήν δύναμη τοῦ πυρός, ὅπως οἱ ἅγιοι Τρεῖς Παῖδες, ἄλλοι ἀπέφυγαν τόν θάνατο, ἄλλοι ἐνεδυναμώθησαν ἀπό τήν ἀσθένεια, ἄλλοι ἀπεδείχθησαν ἀκαταμάχητοι στούς πολέμους, ἄλλοι ἀνέστησαν νεκρούς, ἄλλοι ἐτυμπανίσθησαν καί ἀπεκεφαλίσθησαν, ὅπως ὁ τίμιος Πρόδρομος, μή προτιμήσαντες τήν παροῦσα ζωή ἀπό τήν μέλλουσα, ἄλλοι τέλος ἐνεπαίχθησαν, ραβδίστηκαν, φυλακίστηκαν, λιθοβολήθηκαν, πριονίσθηκαν, δοκιμάσθηκαν ἀπό ποικίλους πειρασμούς, γεύθηκαν στερήσεις ποικίλες, θανατώθηκαν.
Ἀπέναντι σ’ ὅλα αὐτά στάθηκαν ὄρθιοι καί ἀλύγιστοι. Ζοῦσαν σάν παρόντα τά μέλλοντα. Τά πάντα ἴσχυσαν χάρις στόν ἐνδυναμοῦντα αὐτούς Χριστόν καί ἄς μήν Τόν εἶχαν δεῖ σωματικά.
Συνήθως οἱ ἄνθρωποι στήν ἐποχή μας ἔχουν τήν ἐντύπωση ὅτι πίστη σημαίνει μιά διανοητική παραδοχή τοῦ Θεοῦ ἤ κάποιων ἀληθειῶν, κάτι σάν μιά ἰδεολογία. Ὅμως ἡ πίστη, ὅπως φανερώνεται στή ζωή τῶν Ἁγίων καί τῶν Δικαίων, εἶναι κάτι πολύ βαθύτερο. Εἶναι κοινωνία ζωῆς μέ τόν Χριστό. Δέν μπορεῖς νά πιστεύεις πραγματικά στό Χριστό καί νά στέκεις μακρυά Του, νά ὀργανώνεις τή ζωή σου μέ ἕνα δικό σου τρόπο. Ὁ Χριστός γίνεται τό μοναδικό μέτρο καί κριτήριο γιά ὅλα τά πράγματα τῆς ζωῆς σου. Τίποτα δέν θά προτιμήσεις ὑπεράνω τοῦ Χριστοῦ. Αὐτή ἡ πίστη ὁδήγησε τούς ἁγίους νά ὑπερβοῦν τό θέλημά τους καί τήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία, προκειμένου νά κρατήσουν τόν Χριστό. Ἄν μάλιστα ἔδειξαν τέτοια πίστη πρίν ἀκόμη λάβουν τήν τελεία ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ, τότε τί θά μπορούσαμε νά ποῦμε τώρα πού ὁ Θεός φανερώνεται ἐν σαρκί;
Σέ τρεῖς μέρες οἱ καμπάνες μέσα στή νύχτα θά ἀναγγείλουν τόν ἐρχομό τοῦ Λυτρωτῆ καί θά καλέσουν τόν ἄνθρωπο τῆς ἐποχῆς νά δεῖ «ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός». Πέρα ἀπό τίς ὁποιεσδήποτε ὡραιοποιήσεις τῶν γεγονότων, ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὁ Χριστός γεννᾶται στήν Ἐκκλησία. Ἐκεῖ ἀδιακόπως τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἔρχεται «ἐφ’ ἡμᾶς καί ἐπί τά προκείμενα δῶρα» καί μεταβάλλει τόν ἄρτον καί τόν οἶνον σέ Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ.
Μέσα στή φάτνη τῆς Ἐκκλησίας, γίνεται ἀδιακόπως ἡ πρόσληψη τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τό Θεό. Στήν ἁγία Τράπεζα, σέ κάθε ἁγία Τράπεζα, ὅπου γῆς καί πάντοτε, ὁ Λόγος σαρκοῦται καί ἡ ἐπιθυμία Του εἶναι νά σκηκώνει στήν καρδιά κάθε χριστιανοῦ.
Μιά βασική προϋπόθεση ὑπάρχει γιά νά γίνουν τά Χριστούγεννα γεγονός καί τῆς δικῆς μας ζωῆς. Νά Τόν ἐμπιστευθοῦμε ἀνεπιφύλακτα μέ τήν πίστη τῶν ἁγίων μας καί νά προσφέρουμε, καθαρό καί ἀμόλυντο, τόν ἑαυτό μας κατάλυμα γιά νά ἀνακλιθεῖ ὁ Ἀχώρητος. ΑΜΗΝ!    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013

Το Χριστουγεννιάτικο μήνυμα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χίου, Ψαρών και Οινουσσών κ. Μάρκου.



Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΙΕΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ


ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

 Ἀριθμός  45
Κυριακή τῶν Προπατόρων - Ἁγίου Ἐλευθερίου
15  Δεκεμβρίου  2013
(Β΄Τιμ. α΄ 8 -18)
Τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα τῆς σημερινῆς Κυριακῆς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι ἀφιερωμένο στό σεπτό πρόσωπο τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Ἐλευθερίου, τοῦ ὁποίου τήν ἱερά μνήμη ἐπιτελεῖ σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας.
Ὁ Χριστός ζήτησε ἀπό τούς μαθητές Του νά γίνουν μάρτυρές Του «ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς». Νά δίδουν τή μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ μέσα στόν κόσμο. Τό ἴδιο ζητᾶ τώρα καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀπό τό μαθητή καί πνευματικό του παιδί, τόν Ἀπόστολο Τιμόθεο, τό ἴδιο ζητᾶ ὁ Χριστός καί ἀπό τόν κάθε ἄνθρωπο πού πιστεύει σ’Αὐτόν. «Ὅποιος μέ ὁμολογήσει μπροστά στούς ἀνθρώπους, θά τόν ὁμολογήσω καί ἐγώ μπροστά στόν οὐράνιο πατέρα μου».
Ποιός ὅμως εἶναι ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖον ὁ πιστός δίδει τήν μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ μέσα στόν κόσμο; Κατά πρῶτον καί κύριο λόγο ἡ μαρτυρία δίδεται μέ τή ζωή τοῦ πιστοῦ, μέ τήν ἁγία ζωή μας. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ὅμως δέν ζεῖ σύμφωνα μέ τήν πίστη του, ποιό κῦρος μπορεῖ νά ἔχει μιά τέτοια πίστη καί σέ ποιό βαθμό μπορεῖ νά ἐπηρεάσει;
Ἐκτός ἀπό τήν ἁγία ζωή, ἡ μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ δίνεται καί μέ τόν λόγο γιά τό Χριστό. Αὐτό βέβαια πού ἔχει σημασία εἶναι ὁ λόγος νά εἶναι «ἔνσαρκος λόγος». Λόγος, δηλαδή, ὄχι τῶν χειλέων, ἀλλά τῆς καρδιᾶς.
Ὑπάρχει ὅμως μιά βασική προϋπόθεση, χωρίς τήν ὁποία δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει ἀληθινή μαρτυρία Χριστοῦ. Ἡ προϋπόθεση αὐτή εἶναι ἡ ἐμπειρία. Δέν μπορεῖ νά δώσει τή μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ αὐτός πού δέν ἔχει τήν ἐμπειρία τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ στήν ζωή του. Γνώση τοῦ Θεοῦ δέν ἐννοοῦμε μιά ἐξωτερική πληροφόρηση γιά τόν Χριστό, ἀλλά τή ζωντανή σχέση μαζί του μέσῳ τῶν ἁγίων Μυστηρίων.
Ἡ πραγματική ἐμπειρία τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι ἕνας νοσηρός συναισθηματισμός. Ἀποκτᾶται μέ τήν παραμονή τοῦ πιστοῦ στήν Ἐκκλησία καί τόν ἀγώνα τόν πνευματικό γιά τήν κάθαρση τῆς ψυχῆς ἀπό τά πάθη. Ὅταν ἡ ἐμπειρία τοῦ Χριστοῦ λείπει ἀπό τήν ζωή μας, ὅταν, ἐπίσης, ἀπουσιάζει καί ἡ μετάνοια, τότε, ἀντί γιά τή μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ, βλέπουμε νά χρησιμοποιεῖται ἡ πίστη σάν ἰδεολογία. Ὁ Χριστός δέν χρειάζεται ὑπερασπιστές, χρειάζεται μάρτυρες.
Ἡ μαρτυρία γιά τόν Χριστό εἶναι πάντοτε συνδυασμένη μέ τό μαρτύριο. Τό μαρτύριο τῆς συνειδήσεως καί τό μαρτύριο τοῦ αἵματος, ὅταν ὁ Θεός τό ἐπιτρέψει.
Μαρτύριο τῆς συνειδήσεως εἶναι ὁ σταυρός τόν ὁποῖον καλεῖται ὁ κάθε πιστός νά σηκώσει γιά νά ἀκολουθήσει τόν Χριστό. Τό μαρτύριο τῆς συνειδήσεως εἶναι ἡ ἐκκοπή τοῦ ἰδίου θελήματος, ἡ νέκρωση τοῦ «ἐγώ», ἡ ἐκρίζωση τῶν παθῶν, ἡ ὑπακοή στόν πνευματικό πατέρα, ἡ ἀποδοχή ὅλου τοῦ κόπου «μέχρις οὗ μορφωθῇ Χριστός» ἐν ἡμῖν. Εἶναι ἀκόμη ἡ ἀποδοχή τῆς θλίψεως καί τῆς περιφρονήσεως ἐκ μέρους τῶν ἀνθρώπων γιά τήν πίστη μας.
Κάποτε τό μαρτύριο τῆς συνειδήσεως ἐπισφραγίζεται μέ τό μαρτύριο τοῦ αἵματος, ὅπως συνέβη μέ τόν σήμερον ἑορταζόμενο Ἅγιο Ἐλευθέριο. Στό τροπάριό του ὁ ὑμνῳδός τόν προσφωνεῖ «...καθαιρέτα τοῦ Σατάν». Ὁ Ἅγιος Ἐλευθέριος ἱκανώθηκε νά χύσει καί τό αἷμά του γιά τόν Χριστό, γιατί προηγουμένως, παρά τό νεαρό τῆς ἡλικίας του, εἶχε συντρίψει τά «μηχανήματα» τοῦ διαβόλου.
Οἱ μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τό καύχημα καί ἡ δόξα της. Εἶναι αὐτοί πού μέ τόν πιό συγκλονιστικό τρόπο ἔδωσαν τή μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ, τή μαρτυρία τῆς δυνάμεως τοῦ Χριστοῦ. Πίσω ὅμως ἀπό τό μαρτύριο τοῦ αἵματός τους καί προϋπόθεσή του, ἦταν τό μαρτύριο τῆς συνειδήσεώς τους. Ἴσως τό μαρτύριο τοῦ αἵματος εἶναι γιά λίγους, τό μαρτύριο τῆς συνειδήσεως ὅμως εἶναι γιά ὅλους καί ἄς παραμένει ἡ βασική προϋπόθεση γιά μιά αὐθεντική μαρτυρία Χριστοῦ στήν ἐποχή μας. ΑΜΗΝ!                                              Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2013

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμός 44
Κυριακή ΚΔ΄ Ἐπιστολῶν
8 Δεκεμβρίου 2013
(Ἐφεσ. β΄ 14 -22)
«Χριστός ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν, ὁ ποιήσας τά ἀμφότερα ἕν καί τό μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ λύσας»
Ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, δέν εἶναι πραγματική εἰρήνη ἀλλά θόρυβος καί ταραχή. Εἶναι φθορά καί ἀπώλεια. Οἱ ἄνθρωποι τοῦ κόσμου νομίζουν, ὅτι, ὅταν γίνουν πλούσιοι καί ἰσχυροί, τότε εἰρηνεύει ἡ καρδιά τους καί ἀναπαύεται ἡ ψυχή τους. Δέν βρίσκεται ὅμως στόν πλοῦτο ἡ εἰρήνη. Τοῦτο ἐδίδαξε ὁ Χριστός, ὅταν εἶπε στούς μαθητές Του: «οὐ καθώς ὁ κόσμος δίδωσιν, ἐγώ δίδωμι ὑμῖν» (Ἰω.14, 27). Μόνος ὁ πανυπερτέλειος Θεός ἔχει καί δίδει τήν εἰρήνη. Αὐτός εἶναι «ἄρχων τῆς εἰρήνης» (Ἡσ. 9, 6), ἡ ρίζα καί ἡ πηγή τῆς εἰρήνης.
Ὁ Χριστός ἔφερε στόν κόσμο τό μέγα ἀγαθό τῆς εἰρήνης. Ἐκεῖνος ἕνωσε τούς ἀνθρώπους. Στούς Ἐθνικούς πού ζοῦσαν μέσα στό σκοτάδι τῆς ἄγνοιας καί λάτρευαν γιά θεούς τά εἴδωλα, ἔφερε τό φῶς τῆς γνώσεως καί τούς κατέστησε πολίτες τῆς Ἐκκλησίας, συμπολίτες τῶν ἁγίων, ἀγαπητούς καί οἰκιακούς τοῦ Θεοῦ. Μιά νέα οἰκοδομή κατασκευάσθηκε, τῆς ὁποίας ἀκρογωνιαῖος λίθος εἶναι ὁ Χριστός. Ἐπάνω σ’ Αὐτόν συναρμολογήθηκε καί αὐξήθηκε ὁλόκληρη ἡ οἰκοδομή κατά τρόπο θαυμαστό. Σ’αὐτό τό ναό ὅλοι οἱ πιστοί εἴμαστε συνδεδεμένοι μεταξύ μας. Ἀπ’αὐτόν τό σύνδεσμο τῆς ἀγάπης δημιουργεῖται ἡ εἰρήνη, ἡ ὁποία εἶναι ἰδίωμα τοῦ καινούργιου ἀνθρώπου. Εἰρήνη μόνιμη, γνήσια, θεϊκή, ἀκατάλυτη, λυτρωτική, ἐσωτερική.
Ζητεῖ ὁ ἄνθρωπος τήν εἰρήνη καί κάνει τό πᾶν γιά νά τήν ἀποκτήσει. Τίποτε δέν εἶναι δυνατόν νά παραβληθεῖ πρός αὐτήν, οὔτε τά βασίλεια, οὔτε οἱ ὑψηλές θέσεις, οὔτε ἡ ἐπιστήμη, οὔτε τό κάλλος. Χωρίς αὐτή, ἡ ζωή εἶναι μαρτύριο. Ὅλα τά ἀγαθά παίρνουν ἀξία, ὅταν αὐτή ὑπάρχει. Πῶς ὅμως ὁ κόσμος ἀναζητεῖ τήν εἰρήνη; Βλέπουμε ἀνθρώπους νά ἀγωνίζονται στή ζωή νά ἀποκτήσουν πλοῦτο, νά αὐξήσουν τά ἀγαθά τους, νά δημιουργήσουν περισσότερα, γιατί πιστεύουν ὅτι μόλις συλλέξουν καί ἀποκτήσουν τότε θά ἡσυχάσουν καί θά ἀναπαυθοῦν. Καί ὅλα αὐτά δέν τά ἀποκτοῦν χωρίς φιλονικίες καί ἀπάτες καί ἀδικίες. Ἄλλοι διακηρύττουν ὅτι πρέπει νά ἀπολαμβάνει κανείς τίς ἀπολαύσεις τῶν ἡδονῶν γιά νά εἰρηνεύει καί εὐτυχεῖ. Σύρουν τούς ἀνθρώπους στίς ἡδονές τῆς σάρκας καί ὄχι μόνο εἰρήνη δέν τούς δωρίζουν ἀλλά τούς παγιδεύουν σέ πολλές περιπέτειες, ὅπως ὁ ἄσωτος τῆς παραβολῆς. Ὑπάρχουν καί ἄλλοι πού πιστεύουν ὅτι ἡ εἰρήνη ἐξασφαλίζεται μέ τή βία. Καταπιέζουν καί ἀναγκάζουν σέ ἕναν τρόπο ζωῆς χωρίς ἔκφραση καί συναίσθημα. Εἶναι ὅμως δυνατόν νά συλλέξει κανείς σύκα ἀπό ἀγκάθια κάι νά τρυγήσει σταφύλια ἀπό βάτο; (Λουκ. 6,44). Ἡ εἰρήνη εἶναι οὐράνιο ἀγαθό καί χρειάζεται πνευματικό τρόπο γιά νά αποκτηθεῖ.
Ἡ εἰρήνη εἶναι καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί δίδεται σ’ἐκείνους πού ἔχουν ψυχική καθαρότητα. Μέ τήν ἁμαρτία φεύγει ἡ εἰρήνη καί ἔρχεται ἡ ταραχή. Ἀναχωρεῖ ἡ ἡσυχία τῆς συνειδήσεως καί εἰσέρχεται στήν καρδιά ὁ θόρυβος καί ἡ ταραχή τῶν παθῶν. Ὅσο οἱ πρωτόπλαστοι στόν Παράδεισο ζοῦσαν μέ ὑπακοή στό Θεό ἦταν εἰρηνικοί καί μακάριοι. Μόλις ὅμως παρασύρθηκαν στήν παρακοή ἀμέσως σηκώθηκε μέσα τους ὁ πόλεμος τῶν παθῶν. Τούς κατακυρίευσε ὁ φόβος καί ὁ ἔλεγχος τῆς συνειδήσεως. Ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ μεταβλήθηκε σέ ἔχθρα. Λύπη κατέλαβε τήν καρδιά τους. Τό ἴδιο συμβαίνει καί σ’ἐμᾶς. Ὅταν ἁμαρτήσουμε, φόβος καί ταραχή μᾶς καταλαμβάνει. Χάνουμε τήν ἠρεμία καί τή γαλήνη. Μπορεῖ νά ζοῦμε μέσα σέ πλούτη, νά ἔχουμε τιμές καί δόξες, τίποτε ὅμως ἀπό αὐτό δέν ἡσυχάζει τήν ἔνοχη συνείδησή μας. Ὅπως ὁ Δαβίδ, αἰσθανόμεθα καί λέμε: «Οὐκ ἔστιν εἰρήνη ἐν τοῖς ὀστέοις μου ἀπό προσώπου τῶν ἁμαρτιῶν μου ˙ ὅτι αἱ ἀνομίαι μου ὑπερῆραν τήν κεφαλήν μου, ὡσεί φορτίον βαρύ ἐβαρύνθησαν ἐπ’ ἐμέ» (Ψαλμ. 37,4). Μέ σκυθρωπότητα καί ταλαιπωρία γεμίζει ἡ ζωή μας μέχρις ὅτου μέ τά δάκρυα τῆς μετανοίας καθαρίσουμε τήν ψυχή μας καί λάβουμε ἀπό τήν πηγή τῆς εἰρήνης τό μέγα δώρημα.
Πρὀς ὅλους ὁ Θεός ἀποστέλλει τήν εἰρήνη. Καθώς ὅμως τό φῶς τοῦ ἡλίου δέν ἐνεργεῖ στούς τυφλούς, ἔτσι καί ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ δέν διαμένει στίς καρδιές τῶν πονηρῶν.Ἐάν θέλουμε τήν εἰρήνη πρέπει νά γίνουμε θεοφιλεῖς καί ἐνάρετοι. Ὅσο μένουμε στήν ἁμαρτία, νά γνωρίζουμε ὅτι εἴμαστε ἀνάξιοι τῆς ὑποδοχῆς τῆς ἁγίας αὐτῆς χάριτος. Μέσα στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας ὑπάρχει ἡ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ. Ἐκεῖνος εἶπε: «Εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τήν ἐμήν δίδωμι ὑμῖν... Μή ταρασσέσθω ἡ καρδία ὑμῶν, μηδέ δειλιάτω» (Ἰω. 14,27). Προτροπή τοῦ ἰδίου τοῦ Θεανθρώπου καί τῶν ἀποστόλων εἶναι τό «εἰρήνη ὑμῖν», «εἰρηνεύετε», «πορεύου εἰς εἰρήνην», «εἰρήνη πᾶσιν».
Ὁ Γεδεών, ὅταν ἔκτισε θυσιαστήριο στό Θεό, τό ὀνόμασε «εἰρήνη Κυρίου». Ὁ συμβολισμός αὐτός ἔχει ἰδιαίτερο νόημα γιά μᾶς. Ἡ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ ὑπάρχει στό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας. Ἐκεῖ ζοῦμε τή συμφιλίωση καί τήν ἕνωση τῶν πάντων. Ὅσο μετέχουμε στό Μυστήριο τῆς ζωῆς θά ἔχουμε τήν εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ μένουσα στήν ψυχή μας. Ἄς εὐχηθοῦμε ὁ Ἄρχων τῆς εἰρήνης, ὁ Χριστός, νά μᾶς ἐπισκιάζει στούς χαλεπούς καιρούς τῆς ζωῆς μας μέ τήν εἰρήνη Του. ΑΜΗΝ!
Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου